Het zijn en blijven natuurlijk ook volwassenen, dat vind ik echt heel ingewikkeld, wie bepaalt nou wanneer zij niet meer de juiste beslissingen kunnen nemen en wat is ‘juist’, juist voor wie…quote:Op zondag 21 april 2024 21:53 schreef F_r het volgende:
Ze worden zo eigenwijs als ze ouder worden. Hier zijn mijn zus en ik wel gemachtigd en ze kunnen ook nog alles zelf.
Ik zie heel veel met lede ogen aan en ben het met veel dingen niet eens, maar mijn mantra blijft 'het zijn volwassen mensen en ik bemoei me er niet mee'.quote:Op zondag 21 april 2024 23:02 schreef BE het volgende:
Het zijn en blijven natuurlijk ook volwassenen, dat vind ik echt heel ingewikkeld, wie bepaalt nou wanneer zij niet meer de juiste beslissingen kunnen nemen en wat is ‘juist’, juist voor wie…
Ik kom natuurlijk ook veel ouderen tegen in mijn werk en de ‘zelfstandigheid’ hoe krakkemikkig ook is voor sommige mensen zo bepalend voor hun eigenwaarde, dat kun je ze niet afnemen… maar ja, ik zie ook dingen inderdaad…quote:Op maandag 22 april 2024 06:02 schreef Isabeau het volgende:
[..]
Ik zie heel veel met lede ogen aan en ben het met veel dingen niet eens, maar mijn mantra blijft 'het zijn volwassen mensen en ik bemoei me er niet mee'.
Het probleem is om te bepalen waar de grens is. De wens van mijn vader om zoveel mogelijk zelfstandig te blijven leven gaat ten koste van mijn moeder. Wanneer is het moment dat we tegen mijn vader zeggen dat hij nu echt hulp moet aanvaarden omdat mijn moeder het niet meer aan kan?quote:Op maandag 22 april 2024 08:09 schreef BE het volgende:
[..]
Ik kom natuurlijk ook veel ouderen tegen in mijn werk en de ‘zelfstandigheid’ hoe krakkemikkig ook is voor sommige mensen zo bepalend voor hun eigenwaarde, dat kun je ze niet afnemen… maar ja, ik zie ook dingen inderdaad…
Bij ons is dat precies andersom en kon mijn vader nu echt niet meer voor mijn moeder zorgen.quote:Op maandag 22 april 2024 12:47 schreef livelink het volgende:
[..]
Het probleem is om te bepalen waar de grens is. De wens van mijn vader om zoveel mogelijk zelfstandig te blijven leven gaat ten koste van mijn moeder. Wanneer is het moment dat we tegen mijn vader zeggen dat hij nu echt hulp moet aanvaarden omdat mijn moeder het niet meer aan kan?
En toch is het heel logisch. Je doet je al snel beter voor dan je bent, want je wilt niet zwak lijken. Ik moet elk jaar met de gemeente om tafel voor mijn indicatie en als dan wordt gevraagd hoe je dag normaal gaat, dan pak je de dag die goed lukt, niet de dag dat het je moeite kost om je bed uit te komenquote:Op maandag 22 april 2024 14:04 schreef SaskiaR het volgende:
Bij mijn oma was het dan ook zo dat ze zich prima een half uurtje goed kon houden... Ze moest echt naar het bejaardenhuis, en na veel gedoe hadden mijn moeder en mijn tante haar daarvan overtuigd. Dus kwam er een geriater langs om te kijken of het nodig was, zat mijn oma zo van 'nee hoor, alles is prima hier!' Dat ze dat half uurtje mooi weer spelen alleen volhield omdat mijn tante uren per dag hielp, dat zei ze er niet bij. Gelukkig geloofde de geriater mijn moeder en tante wel... Ze waren echt een beetje boos dat mijn oma de problemen niet eerlijk aangaf. Maar misschien schaamde ze zich ervoor, of wilde ze liever niet naar het bejaardenhuis ofzo.
Begrijpelijk en heel ingewikkeld dilemma.quote:Op maandag 22 april 2024 12:47 schreef livelink het volgende:
[..]
Het probleem is om te bepalen waar de grens is. De wens van mijn vader om zoveel mogelijk zelfstandig te blijven leven gaat ten koste van mijn moeder. Wanneer is het moment dat we tegen mijn vader zeggen dat hij nu echt hulp moet aanvaarden omdat mijn moeder het niet meer aan kan?
Dan kun je beter nu mooie herinneringen maken toch?quote:Op woensdag 17 april 2024 14:32 schreef LadyTagliatelle het volgende:
Ik merk dat ik het nog steeds met regelmaat lastig vind.
Ze mankeren niks, ik krijg alleen de gedachte nog steeds niet weg dat ze er misschien over 10 jaar niet meer zijn. Ik word moe van mezelf.
O ja, vooral dat laatste.quote:Op dinsdag 23 april 2024 10:30 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
[..]
Dan kun je beter nu mooie herinneringen maken toch?
Mijn moeder kreeg 11 februari een hartstilstand, compleet onverwacht, ze was net helemaal weer nagekeken bij de cardioloog en toch lag ze ineens dood in de gang.. goddank was mn vader snel erbij en alle hulp en heeft ze het overleefd. Ze heeft een icd kastje gekregen en dus extra veiligheid maar man wat wordt je extra met je neus op de feiten gedrukt over hoe kwetsbaar het leven is... we genieten nu met elkaar veel meer en mn moeder doet ook gelukkig veel meer wat ze wil ipv wat ze vind dat moet...
Wat een lastige situatie, ik snap jouw gevoel erover, ik ben ook blij dat mijn vader veel thuis is en dat ze "brutus" nu heeft (het ICD kastje) naar net na de hartstilstand wilde we ook alles bepalen en zeker mijn zus nam alles uit handen, toen heb ik haar ook gezegd ze is wel 64 he... t is een volwassen vrouw, maar dat is wel weer even loslaten.quote:Op dinsdag 23 april 2024 10:56 schreef miss_sly het volgende:
[..]
O ja, vooral dat laatste.
Mijn moeder doet dat nu ook, gelukkig, nadat we in de laatste paar jaar een paar heel spannende momenten hebben gehad. Met name vorige zomer toen ze met een sceptische shock in een ziekenhuis in Oostenrijk opgenomen werd. Dat was echt kantjeboord.
Een van de moeilijke dingen vind ik dat wat zij wil, niet is wat mijn vader wil, namelijk scheiden. Ze leven al een tijdje apart in hun huis, maar ze wil dat heel graag formaliseren en ook andere woonruimte. Dat laatste is zo gemakkelijk nog niet, maar bovendien vind ik het stiekem ook best nog een prettig idee dat ze in een huis woont met iemand die in ieder geval kan zien als het echt ineens heel slecht gaat. Ze heeft, waarschijnlijk overgehouden van die sceptische shcok, een slecht functionerende pompfunctie van het hart (nog maar iets van 30%). Als ze alleen zou wonen, is er ook iemand die het ziet als het ineens fout gaan.
Maar ook hierin vind ik dat wat @:BE al zei: het zijn wel volwassen mensen. Op die manier moeten we ook met ze om blijven gaan en ze de ruimte geven die ze wensen.
Mijn zus heeft daar ook nog meer last van dan ik. Ik vind het wel moeilijk, maar dat is mijn probleem, niet dat van mijn moeder. Mijn zus zou het liefste alles uit handen nemen, en geeft ook voortdurend allerlei adviezen waarvan mijn moeder ook wel laat merken dat ze die onnodig vindt. Het is wel echt loslaten, inderdaad.quote:Op dinsdag 23 april 2024 11:27 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
[..]
Wat een lastige situatie, ik snap jouw gevoel erover, ik ben ook blij dat mijn vader veel thuis is en dat ze "brutus" nu heeft (het ICD kastje) naar net na de hartstilstand wilde we ook alles bepalen en zeker mijn zus nam alles uit handen, toen heb ik haar ook gezegd ze is wel 64 he... t is een volwassen vrouw, maar dat is wel weer even loslaten.
Ik ben alleenstaand en mijn ouders zijn de laatste jaren echt mijn vangnet geweest, toen dat ineens dreigde weg te vallen was ik ook wel even in de stress.. en heel erg t gevoel dat ik echt nog niet zonder mn moeder kan, dat ik haar nodig heb voor tips over de opvoedingquote:Op dinsdag 23 april 2024 11:36 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Mijn zus heeft daar ook nog meer last van dan ik. Ik vind het wel moeilijk, maar dat is mijn probleem, niet dat van mijn moeder. Mijn zus zou het liefste alles uit handen nemen, en geeft ook voortdurend allerlei adviezen waarvan mijn moeder ook wel laat merken dat ze die onnodig vindt. Het is wel echt loslaten, inderdaad.
Mijn man en ik hebben beide onze ouders nog, varierend in leeftijd van 76 tot 82. We hebben dus al heel veel geluk gehad dat dat zo is, maar dat er een keer iemand gaat wegvallen, kun je op wachten natuurlijk. Daar denk ik maar liever niet over na.
Was dat altijd al, of na de achteruitgang in gezondheid?quote:Op dinsdag 23 april 2024 10:56 schreef miss_sly het volgende:
Een van de moeilijke dingen vind ik dat wat zij wil, niet is wat mijn vader wil, namelijk scheiden. Ze leven al een tijdje apart in hun huis, maar ze wil dat heel graag formaliseren en ook andere woonruimte.
Nee hoor, dit is eigenlijk minstens twintig jaar te laat.quote:Op dinsdag 23 april 2024 17:30 schreef loveli het volgende:
[..]
Was dat altijd al, of na de achteruitgang in gezondheid?
Veranderende verhoudingen van partner naar mantelzorger, verandert het evenwicht in een relatie. De leuke momenten samen vallen weg. Afhankelijkheid van een partner is slecht voor een relatie.
Ja, dat klopt en dat weet ik natuurlijk. Maar dat wil niet zeggen dat het me niet blijft plagen. Vandaar dat het ook zo kut is. Gevoel VS verstand.quote:Op dinsdag 23 april 2024 10:30 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
[..]
Dan kun je beter nu mooie herinneringen maken toch?
Mijn moeder kreeg 11 februari een hartstilstand, compleet onverwacht, ze was net helemaal weer nagekeken bij de cardioloog en toch lag ze ineens dood in de gang.. goddank was mn vader snel erbij en alle hulp en heeft ze het overleefd. Ze heeft een icd kastje gekregen en dus extra veiligheid maar man wat wordt je extra met je neus op de feiten gedrukt over hoe kwetsbaar het leven is... we genieten nu met elkaar veel meer en mn moeder doet ook gelukkig veel meer wat ze wil ipv wat ze vind dat moet...
Thanks je hebt ook gelijk. Vandaag realiseerde ik me ook dat er iets deze gevoelens aanwakkert. Als ik namelijk een afspraak met m’n moeder maak of haar uitnodig dan krijg ik steevast het antwoord:” ik hoop er te zijn.” Of “Wij hopen dan ….. “quote:Op zaterdag 20 april 2024 18:28 schreef livelink het volgende:
[..]
Ik kan alleen maar beamen wat loveli zegt. Doe vooral veel leuke dingen met je ouders nu het nog allemaal kan. Voor je het weet zit je ineens in de situatie waarin niks meer makkelijk gaat en leuke dingen nog wel kunnen, maar ongelooflijk veel energie kosten, zowel voor jou als voor je ouders.
Niet helemaal relevant/vergelijkbaar, maar mijn oma doet dit dus ook HEEL vaak. "Als we het nog mogen meemaken" "wanneer we er dan nog zijn" en al dat soort variaties. Verschrikkelijk storend vind ik het want a. je bent nou eenmaal oud dus de kans bestaat inderdaad dat je dat dingen voor het laatst aan het meemaken bent en b. ze flikt dit ook in het bijzijn van mijn daadwerkelijk uitbehandelde schoonvader.quote:Op maandag 29 april 2024 14:43 schreef LadyTagliatelle het volgende:
[..]
Thanks je hebt ook gelijk. Vandaag realiseerde ik me ook dat er iets deze gevoelens aanwakkert. Als ik namelijk een afspraak met m’n moeder maak of haar uitnodig dan krijg ik steevast het antwoord:” ik hoop er te zijn.” Of “Wij hopen dan ….. “
ook op uitnodigingen van hen zelf. “Op datum hopen wij …. jaar oud/ getrouwd te worden/zijn en willen dat met jullie te vieren”
Waarom dat “hopen” steeds? Ik heb daar vandaag naar gevraagd en toen zei ze: je weet nooit wat er tussentijds kan gebeuren.”
Ik heb het weggelachen met “ lekker morbide mam”. Maar eigenlijk vond ik het helemaal niet grappig.
Ik besef me vandaag pas dat ze deze uitspraken al jaaaaaren doet.
Misschien dat dit op de achtergrond meespeelt bij mijn “angst” om ze te verliezen. Daarnaast kamp ik al m’n hele leven met verlatingsangst ivm mijn adoptie.
Het klinkt misschien echt kei suf nu ik dit hier type. Alsof ik me aanstel. Want het lijkt klein maar voor mij voelt het groot.
Neemt niet weg dat ik graag leuke dingen met haar en pa wil doen, ik krijg alleen die kut gedachte niet uit m’n hoofd.
Het is heel erg Deo Volente (als God het wil), denk dat het meer haar manier van schrijven is dan dat ze werkelijk denkt van "als we er dan nog zijn".quote:Op maandag 29 april 2024 14:43 schreef LadyTagliatelle het volgende:
[..]
Thanks je hebt ook gelijk. Vandaag realiseerde ik me ook dat er iets deze gevoelens aanwakkert. Als ik namelijk een afspraak met m’n moeder maak of haar uitnodig dan krijg ik steevast het antwoord:” ik hoop er te zijn.” Of “Wij hopen dan ….. “
ook op uitnodigingen van hen zelf. “Op datum hopen wij …. jaar oud/ getrouwd te worden/zijn en willen dat met jullie te vieren”
Waarom dat “hopen” steeds? Ik heb daar vandaag naar gevraagd en toen zei ze: je weet nooit wat er tussentijds kan gebeuren.”
Ik heb het weggelachen met “ lekker morbide mam”. Maar eigenlijk vond ik het helemaal niet grappig.
Ik besef me vandaag pas dat ze deze uitspraken al jaaaaaren doet.
Misschien dat dit op de achtergrond meespeelt bij mijn “angst” om ze te verliezen. Daarnaast kamp ik al m’n hele leven met verlatingsangst ivm mijn adoptie.
Het klinkt misschien echt kei suf nu ik dit hier type. Alsof ik me aanstel. Want het lijkt klein maar voor mij voelt het groot.
Neemt niet weg dat ik graag leuke dingen met haar en pa wil doen, ik krijg alleen die kut gedachte niet uit m’n hoofd.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 5% gewijzigd door AnneX op 29-04-2024 21:51:51 ]
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |