Het accepteren van het ouder worden van je ouders.

Mijn moeder heeft ruzie met alle buren, dus dat is echt een dingetje...
Nou ik ben toch blij dat ik geen kinderen heb die ik met zulke zaken opzadel straks tbh

Ze worden zo eigenwijs als ze ouder worden. Hier zijn mijn zus en ik wel gemachtigd en ze kunnen ook nog alles zelf.

quote:

Op zondag 21 april 2024 21:53 schreef F_r het volgende:
Ze worden zo eigenwijs als ze ouder worden. Hier zijn mijn zus en ik wel gemachtigd en ze kunnen ook nog alles zelf.

Het zijn en blijven natuurlijk ook volwassenen, dat vind ik echt heel ingewikkeld, wie bepaalt nou wanneer zij niet meer de juiste beslissingen kunnen nemen en wat is ‘juist’, juist voor wie…

quote:

Op zondag 21 april 2024 23:02 schreef BE het volgende:

Het zijn en blijven natuurlijk ook volwassenen, dat vind ik echt heel ingewikkeld, wie bepaalt nou wanneer zij niet meer de juiste beslissingen kunnen nemen en wat is ‘juist’, juist voor wie…

Ik zie heel veel met lede ogen aan en ben het met veel dingen niet eens, maar mijn mantra blijft 'het zijn volwassen mensen en ik bemoei me er niet mee'.

quote:

Op maandag 22 april 2024 06:02 schreef Isabeau het volgende:

[..]
Ik zie heel veel met lede ogen aan en ben het met veel dingen niet eens, maar mijn mantra blijft 'het zijn volwassen mensen en ik bemoei me er niet mee'.

Ik kom natuurlijk ook veel ouderen tegen in mijn werk en de ‘zelfstandigheid’ hoe krakkemikkig ook is voor sommige mensen zo bepalend voor hun eigenwaarde, dat kun je ze niet afnemen… maar ja, ik zie ook dingen inderdaad…

quote:

Op maandag 22 april 2024 08:09 schreef BE het volgende:

[..]
Ik kom natuurlijk ook veel ouderen tegen in mijn werk en de ‘zelfstandigheid’ hoe krakkemikkig ook is voor sommige mensen zo bepalend voor hun eigenwaarde, dat kun je ze niet afnemen… maar ja, ik zie ook dingen inderdaad…

Het probleem is om te bepalen waar de grens is. De wens van mijn vader om zoveel mogelijk zelfstandig te blijven leven gaat ten koste van mijn moeder. Wanneer is het moment dat we tegen mijn vader zeggen dat hij nu echt hulp moet aanvaarden omdat mijn moeder het niet meer aan kan?

quote:

Op maandag 22 april 2024 12:47 schreef livelink het volgende:

[..]
Het probleem is om te bepalen waar de grens is. De wens van mijn vader om zoveel mogelijk zelfstandig te blijven leven gaat ten koste van mijn moeder. Wanneer is het moment dat we tegen mijn vader zeggen dat hij nu echt hulp moet aanvaarden omdat mijn moeder het niet meer aan kan?

Bij ons is dat precies andersom en kon mijn vader nu echt niet meer voor mijn moeder zorgen.
In praktijk verandert er nog niks omdat ze enkel op die wachtlijst staan en er geen thuiszorg geboden kan worden ondanks dat wel is geindiceerd dat ze die moeten krijgen, dus wij hebben echt mazzel met mijn broertje, die dat met liefde doet.
We hebben vandaag bij gratie gods dan ook bewerkstelligd dat ze op de wachtlijst voor de aanleunwoning blijven mogen omdat ze daar wel zorg af gaan nemen, maar mijn zusje en ik kunnen nogal goed pleiten en komen altijd goed beslagen ten ijs, je zal wat minder mondig zijn of zo...
Wat een systeem.
Huis verkopen gaat ze echt zelf niet lukken, dus dat regelen wij gewoon hoor.
Mijn vader vond dat het in orde was met dat levenstestament want hij had de proef versie in de mail gehad dus dat ondertekenen kon hij wel doen zonder te betalen :
Oh ja als artsen of zo hem vragen gaan stellen waar hij geen zin in heeft spreekt hij ineens geen Nederlands meer ook, ook zo een mooi dingetje

Bij mijn oma was het dan ook zo dat ze zich prima een half uurtje goed kon houden... Ze moest echt naar het bejaardenhuis, en na veel gedoe hadden mijn moeder en mijn tante haar daarvan overtuigd. Dus kwam er een geriater langs om te kijken of het nodig was, zat mijn oma zo van 'nee hoor, alles is prima hier!' Dat ze dat half uurtje mooi weer spelen alleen volhield omdat mijn tante uren per dag hielp, dat zei ze er niet bij. Gelukkig geloofde de geriater mijn moeder en tante wel... Ze waren echt een beetje boos dat mijn oma de problemen niet eerlijk aangaf. Maar misschien schaamde ze zich ervoor, of wilde ze liever niet naar het bejaardenhuis ofzo.

quote:

Op maandag 22 april 2024 14:04 schreef SaskiaR het volgende:
Bij mijn oma was het dan ook zo dat ze zich prima een half uurtje goed kon houden... Ze moest echt naar het bejaardenhuis, en na veel gedoe hadden mijn moeder en mijn tante haar daarvan overtuigd. Dus kwam er een geriater langs om te kijken of het nodig was, zat mijn oma zo van 'nee hoor, alles is prima hier!' Dat ze dat half uurtje mooi weer spelen alleen volhield omdat mijn tante uren per dag hielp, dat zei ze er niet bij. Gelukkig geloofde de geriater mijn moeder en tante wel... Ze waren echt een beetje boos dat mijn oma de problemen niet eerlijk aangaf. Maar misschien schaamde ze zich ervoor, of wilde ze liever niet naar het bejaardenhuis ofzo.

En toch is het heel logisch. Je doet je al snel beter voor dan je bent, want je wilt niet zwak lijken. Ik moet elk jaar met de gemeente om tafel voor mijn indicatie en als dan wordt gevraagd hoe je dag normaal gaat, dan pak je de dag die goed lukt, niet de dag dat het je moeite kost om je bed uit te komen
Denk dat enkel erger wordt als je ouder wordt.

Mijn moeder vertelt aan iedereen dat ze net doet alsof ze gek is om alles geregeld te krijgen
Maar ze vertelde ook aan iedereen ( ook aan mij) dat mijn vader in het casino was toen hij in het ziekenhuis lag.

quote:

Op maandag 22 april 2024 12:47 schreef livelink het volgende:

[..]
Het probleem is om te bepalen waar de grens is. De wens van mijn vader om zoveel mogelijk zelfstandig te blijven leven gaat ten koste van mijn moeder. Wanneer is het moment dat we tegen mijn vader zeggen dat hij nu echt hulp moet aanvaarden omdat mijn moeder het niet meer aan kan?

Begrijpelijk en heel ingewikkeld dilemma.

quote:

Op woensdag 17 april 2024 14:32 schreef LadyTagliatelle het volgende:
Ik merk dat ik het nog steeds met regelmaat lastig vind.
Ze mankeren niks, ik krijg alleen de gedachte nog steeds niet weg dat ze er misschien over 10 jaar niet meer zijn. Ik word moe van mezelf.

Dan kun je beter nu mooie herinneringen maken toch?

Mijn moeder kreeg 11 februari een hartstilstand, compleet onverwacht, ze was net helemaal weer nagekeken bij de cardioloog en toch lag ze ineens dood in de gang.. goddank was mn vader snel erbij en alle hulp en heeft ze het overleefd. Ze heeft een icd kastje gekregen en dus extra veiligheid maar man wat wordt je extra met je neus op de feiten gedrukt over hoe kwetsbaar het leven is... we genieten nu met elkaar veel meer en mn moeder doet ook gelukkig veel meer wat ze wil ipv wat ze vind dat moet...

quote:

Op dinsdag 23 april 2024 10:30 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]
Dan kun je beter nu mooie herinneringen maken toch?

Mijn moeder kreeg 11 februari een hartstilstand, compleet onverwacht, ze was net helemaal weer nagekeken bij de cardioloog en toch lag ze ineens dood in de gang.. goddank was mn vader snel erbij en alle hulp en heeft ze het overleefd. Ze heeft een icd kastje gekregen en dus extra veiligheid maar man wat wordt je extra met je neus op de feiten gedrukt over hoe kwetsbaar het leven is... we genieten nu met elkaar veel meer en mn moeder doet ook gelukkig veel meer wat ze wil ipv wat ze vind dat moet...

O ja, vooral dat laatste.
Mijn moeder doet dat nu ook, gelukkig, nadat we in de laatste paar jaar een paar heel spannende momenten hebben gehad. Met name vorige zomer toen ze met een sceptische shock in een ziekenhuis in Oostenrijk opgenomen werd. Dat was echt kantjeboord.

Een van de moeilijke dingen vind ik dat wat zij wil, niet is wat mijn vader wil, namelijk scheiden. Ze leven al een tijdje apart in hun huis, maar ze wil dat heel graag formaliseren en ook andere woonruimte. Dat laatste is zo gemakkelijk nog niet, maar bovendien vind ik het stiekem ook best nog een prettig idee dat ze in een huis woont met iemand die in ieder geval kan zien als het echt ineens heel slecht gaat. Ze heeft, waarschijnlijk overgehouden van die sceptische shcok, een slecht functionerende pompfunctie van het hart (nog maar iets van 30%). Als ze alleen zou wonen, is er ook iemand die het ziet als het ineens fout gaan.

Maar ook hierin vind ik dat wat @BE al zei: het zijn wel volwassen mensen. Op die manier moeten we ook met ze om blijven gaan en ze de ruimte geven die ze wensen.

quote:

Op dinsdag 23 april 2024 10:56 schreef miss_sly het volgende:

[..]
O ja, vooral dat laatste.
Mijn moeder doet dat nu ook, gelukkig, nadat we in de laatste paar jaar een paar heel spannende momenten hebben gehad. Met name vorige zomer toen ze met een sceptische shock in een ziekenhuis in Oostenrijk opgenomen werd. Dat was echt kantjeboord.

Een van de moeilijke dingen vind ik dat wat zij wil, niet is wat mijn vader wil, namelijk scheiden. Ze leven al een tijdje apart in hun huis, maar ze wil dat heel graag formaliseren en ook andere woonruimte. Dat laatste is zo gemakkelijk nog niet, maar bovendien vind ik het stiekem ook best nog een prettig idee dat ze in een huis woont met iemand die in ieder geval kan zien als het echt ineens heel slecht gaat. Ze heeft, waarschijnlijk overgehouden van die sceptische shcok, een slecht functionerende pompfunctie van het hart (nog maar iets van 30%). Als ze alleen zou wonen, is er ook iemand die het ziet als het ineens fout gaan.

Maar ook hierin vind ik dat wat @:BE al zei: het zijn wel volwassen mensen. Op die manier moeten we ook met ze om blijven gaan en ze de ruimte geven die ze wensen.

Wat een lastige situatie, ik snap jouw gevoel erover, ik ben ook blij dat mijn vader veel thuis is en dat ze "brutus" nu heeft (het ICD kastje) naar net na de hartstilstand wilde we ook alles bepalen en zeker mijn zus nam alles uit handen, toen heb ik haar ook gezegd ze is wel 64 he... t is een volwassen vrouw, maar dat is wel weer even loslaten.

quote:

Op dinsdag 23 april 2024 11:27 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]
Wat een lastige situatie, ik snap jouw gevoel erover, ik ben ook blij dat mijn vader veel thuis is en dat ze "brutus" nu heeft (het ICD kastje) naar net na de hartstilstand wilde we ook alles bepalen en zeker mijn zus nam alles uit handen, toen heb ik haar ook gezegd ze is wel 64 he... t is een volwassen vrouw, maar dat is wel weer even loslaten.

Mijn zus heeft daar ook nog meer last van dan ik. Ik vind het wel moeilijk, maar dat is mijn probleem, niet dat van mijn moeder. Mijn zus zou het liefste alles uit handen nemen, en geeft ook voortdurend allerlei adviezen waarvan mijn moeder ook wel laat merken dat ze die onnodig vindt. Het is wel echt loslaten, inderdaad.

Mijn man en ik hebben beide onze ouders nog, varierend in leeftijd van 76 tot 82. We hebben dus al heel veel geluk gehad dat dat zo is, maar dat er een keer iemand gaat wegvallen, kun je op wachten natuurlijk. Daar denk ik maar liever niet over na.

quote:

Op dinsdag 23 april 2024 11:36 schreef miss_sly het volgende:

[..]
Mijn zus heeft daar ook nog meer last van dan ik. Ik vind het wel moeilijk, maar dat is mijn probleem, niet dat van mijn moeder. Mijn zus zou het liefste alles uit handen nemen, en geeft ook voortdurend allerlei adviezen waarvan mijn moeder ook wel laat merken dat ze die onnodig vindt. Het is wel echt loslaten, inderdaad.

Mijn man en ik hebben beide onze ouders nog, varierend in leeftijd van 76 tot 82. We hebben dus al heel veel geluk gehad dat dat zo is, maar dat er een keer iemand gaat wegvallen, kun je op wachten natuurlijk. Daar denk ik maar liever niet over na.

Ik ben alleenstaand en mijn ouders zijn de laatste jaren echt mijn vangnet geweest, toen dat ineens dreigde weg te vallen was ik ook wel even in de stress.. en heel erg t gevoel dat ik echt nog niet zonder mn moeder kan, dat ik haar nodig heb voor tips over de opvoeding

quote:

Op dinsdag 23 april 2024 10:56 schreef miss_sly het volgende:
Een van de moeilijke dingen vind ik dat wat zij wil, niet is wat mijn vader wil, namelijk scheiden. Ze leven al een tijdje apart in hun huis, maar ze wil dat heel graag formaliseren en ook andere woonruimte.

Was dat altijd al, of na de achteruitgang in gezondheid?

Veranderende verhoudingen van partner naar mantelzorger, verandert het evenwicht in een relatie. De leuke momenten samen vallen weg. Afhankelijkheid van een partner is slecht voor een relatie.

quote:

Op dinsdag 23 april 2024 17:30 schreef loveli het volgende:

[..]
Was dat altijd al, of na de achteruitgang in gezondheid?

Veranderende verhoudingen van partner naar mantelzorger, verandert het evenwicht in een relatie. De leuke momenten samen vallen weg. Afhankelijkheid van een partner is slecht voor een relatie.

Nee hoor, dit is eigenlijk minstens twintig jaar te laat.

quote:

Op maandag 29 april 2024 14:43 schreef LadyTagliatelle het volgende:

[..]
Thanks je hebt ook gelijk. Vandaag realiseerde ik me ook dat er iets deze gevoelens aanwakkert. Als ik namelijk een afspraak met m’n moeder maak of haar uitnodig dan krijg ik steevast het antwoord:” ik hoop er te zijn.” Of “Wij hopen dan ….. “
ook op uitnodigingen van hen zelf. “Op datum hopen wij …. jaar oud/ getrouwd te worden/zijn en willen dat met jullie te vieren”

Waarom dat “hopen” steeds? Ik heb daar vandaag naar gevraagd en toen zei ze: je weet nooit wat er tussentijds kan gebeuren.”
Ik heb het weggelachen met “ lekker morbide mam”. Maar eigenlijk vond ik het helemaal niet grappig.

Ik besef me vandaag pas dat ze deze uitspraken al jaaaaaren doet.
Misschien dat dit op de achtergrond meespeelt bij mijn “angst” om ze te verliezen. Daarnaast kamp ik al m’n hele leven met verlatingsangst ivm mijn adoptie.

Het klinkt misschien echt kei suf nu ik dit hier type. Alsof ik me aanstel. Want het lijkt klein maar voor mij voelt het groot.

Neemt niet weg dat ik graag leuke dingen met haar en pa wil doen, ik krijg alleen die kut gedachte niet uit m’n hoofd.

Niet helemaal relevant/vergelijkbaar, maar mijn oma doet dit dus ook HEEL vaak. "Als we het nog mogen meemaken" "wanneer we er dan nog zijn" en al dat soort variaties. Verschrikkelijk storend vind ik het want a. je bent nou eenmaal oud dus de kans bestaat inderdaad dat je dat dingen voor het laatst aan het meemaken bent en b. ze flikt dit ook in het bijzijn van mijn daadwerkelijk uitbehandelde schoonvader.

Misschien eens aangeven dat, als je toch niet wat wat er tussentijds gebeurd, die implicatie van doodgaan eigenlijk ook niet nodig is elke keer? Immers jij kunt ook onder een bus terecht komen, maar jij zegt toch ook niet "ik hoop dat ik je volgende week nog zie hoor mam!"

quote:

Op maandag 29 april 2024 14:43 schreef LadyTagliatelle het volgende:

[..]
Thanks je hebt ook gelijk. Vandaag realiseerde ik me ook dat er iets deze gevoelens aanwakkert. Als ik namelijk een afspraak met m’n moeder maak of haar uitnodig dan krijg ik steevast het antwoord:” ik hoop er te zijn.” Of “Wij hopen dan ….. “
ook op uitnodigingen van hen zelf. “Op datum hopen wij …. jaar oud/ getrouwd te worden/zijn en willen dat met jullie te vieren”

Waarom dat “hopen” steeds? Ik heb daar vandaag naar gevraagd en toen zei ze: je weet nooit wat er tussentijds kan gebeuren.”
Ik heb het weggelachen met “ lekker morbide mam”. Maar eigenlijk vond ik het helemaal niet grappig.

Ik besef me vandaag pas dat ze deze uitspraken al jaaaaaren doet.
Misschien dat dit op de achtergrond meespeelt bij mijn “angst” om ze te verliezen. Daarnaast kamp ik al m’n hele leven met verlatingsangst ivm mijn adoptie.

Het klinkt misschien echt kei suf nu ik dit hier type. Alsof ik me aanstel. Want het lijkt klein maar voor mij voelt het groot.

Neemt niet weg dat ik graag leuke dingen met haar en pa wil doen, ik krijg alleen die kut gedachte niet uit m’n hoofd.

Het is heel erg Deo Volente (als God het wil), denk dat het meer haar manier van schrijven is dan dat ze werkelijk denkt van "als we er dan nog zijn".

Maar goed, het kan ook dat ze zich die manier van reageren aangemeten heeft de laatste jaren, mijn moeder had daar ook een handje van "ik weet niet of ik jullie huis nog zie" en "als ik er dan nog ben" op alles rond hun verhuizing naar het appartement vlakbij ons nieuwe huis.

Ze is nog verhuisd en heeft ons huis nog gezien, sterker nog; ze zat er de hele tijd tijdens hun verhuizing, zat ze in het appartement iig niet in de weg
4 maanden later overleed ze, maar ze was echt al jaren aan het wachten.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Mooi Leandra, dat je moeder het kon meebeleven.

Ha, hier het tegengestelde: de schoonouders werden 97 en bijna 101.
Met als gevolg dat de drie zonen denken, dat zij alle tijd hebben om (nog) dingen te ondernemen. En mopperen als zij medische tegenslag ondervinden.
Gut, 200 km fietsen op één dag is niet makkelijk meer te doen.
“Pa en Ma hadden dat niet”…op wat geheugenproblemen na en het laatste jaar (vanzelfsprekend) medisch gedoe.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 5% gewijzigd door AnneX op 29-04-2024 21:51:51 ]

Ik herken het een beetje bij mezelf. Mijn moeder is overleden toen ze begin 50 was. Ik ben begin 40. Tien jaar, dat is inmiddels een periode die te overzien valt en dat zeg ik ook regelmatig. Ik lijk lichamelijk op mijn moeder. Qua kwaaltjes zeg maar. Als ik moet nadenken over zaken als pensioen, dan schakelt mijn brein gewoon uit.

Dat ik misschien meer naar mijn vader neig, wil er niet in. Die is nu 78, licht dementerend, maar fysiek nog hartstikke sterk.

Mijn vader is nu 7 jaar stabiel terminaal. Compleet uitbehandeld en op papier kan hij er allang niet meer zijn en Deo Volente is al mijn levenlang zijn credo maar waar je in het begin bij ieder telefoontje denkt hij doet het niet meer wen je er ook weer aan soort van.

Mijn vader heeft vooral last van zware depressies en psychische problematiek de laatste zeven jaar. Is inmiddels aan de zoveelste therapie bezig maar hij wil niet meer en zit al zeven jaar te wachten tot hij zijn ogen sluit. Inmiddels is hij bezig met een euthanasieverklaring en dat is voor mijn vader het beste. Levert weer andere problemen op binnen de familie niet binnen het eigen gezin maar gezien het milieu waar mijn ouders uitkomen. Dat zijn ook zorgen in mijn ogen en dat is niet deels lichamelijk maar in combi met een psychische lijden.

Waar ik of wij (zusjes en ik) ons eigenlijk meer zorgen om maken is de mantelzorger mijn moeder. Vader is 73 inmiddels maar moeders 66 en die cijfert zichzelf al jaren compleet weg omdat het zo hoort.