Het accepteren van het ouder worden van je ouders.

Omdat KLB niet de plek is en ik even geen ander topic weet..

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door loveli op 07-04-2025 22:28:48 ]

@loveli

He getver wat rot.

loveli, wat naar om mee te moeten maken voor je moeder en voor jou.

Ik merk dat voor mij het ouder worden van mijn ouders en de bijbehorende zorg me ook een voortdurend schuldgevoel bezorgt. Het gevoel dat ik de hele tijd tekort schiet qua zorg, hulp en aandacht. Ik vind dat heel moeilijk. En ik merk ook dat het zorgt voor wat frictie tussen ons kinderen. Je ziet toch dat de één meer doet dan de ander en ook dat zorgt voor schuldgevoel. Ik had dat niet verwacht.

Dat is mij ook opgevallen bij de schoonfamilie en jarenlange bijstand (oa. wassen draaien, huishouden/bed verschonen, eten verzorgen, administratie, ziekenhuisbezoek en mantelzorg.
Alsof de een meer/minder doet dan de ander.
Wij woonden net 15 min verderop. De andere twee een uur rijden.

Uiteindelijk vond ik er ‘vrede’ in door (voor mijzelf) te stellen, dat een ieder handelt en zich inzet naar vermogen.
Want met schuldgevoel en frustratie maak je het jezelf heel lastig!

En anders een overleg, waarin ieder een dag mantelzorg daadwerkelijk aanwezig is, ondanks afstanden.

Sterkte!🍀

Net mijn post nog eens gelezen uit 2023. Inmiddels is de dag waar ik altijd zo'n angst voor had waarheid geworden. Een paar weken geleden heb ik mijn moeder overleden aangetroffen, de wereld zakt onder je voeten weg. Toch is er ook acceptatie en de gedachte dat leed haar bespaard is gebleven. Ik denk elke dag aan haar en alles is onwerkelijk.
Maar het leven gaat gewoon door.

Het accepteren dat mijn beide ouders ouder worden is bij de ene ouder lastiger dan de oude.
Mijn vader was 10 jaar terug nog een relatief vitale sterke man, die is nu (hij word 70) veeeeeel minder vitaal en neigt zelfs naar zwak. Hij kreeg recent te horen "meneer als u niet stopt met roken heeft u door uw COPD nog 5 maanden" en heeft toen 2 weken niet gerookt, daarna weer begonnen. En toen ik 'm er naar vroeg was zijn antwoord "joh, ik heb alles al meegemaakt, er is nooit wat op TV, ik zie weinig mensen het is wel leuk geweest"
Mijn moeder is ondanks d'r COPD diagnose niet zwakker geworden. Die is vergeleken met 10 jaar terug veel vitaler, fietsen, sportschool, kickboksen. Is mentaal scherp, is fysiek sterker dan 10 jaar terug, die is nu 65.

Als mijn vader echt voor z'n 70e komt te overlijden (veel mensen in de familie haalden de 70 niet. Recent 2 broers 74 en 68. Zijn vader en moeder allebei achter in de 60 en een zus volgens mij ook) dan heb ik daar wel vrede mee. Een hele goede band heb ik daar niet mee, wij zijn totale tegenpolen van elkaar in doen/laten en waar hij vaak dacht te weten hoe hij met mij om moest gaan (al klinkt dat erger dan het is) hadt hij geen idee bij de opvoeding. Ik was een lastig kind, hij probeerde mij discipline bij te brengen door mij letterlijk billenkoek te geven (gewoon klappen met de vlakke hand want zo voedde zijn vader hem ook op) en in plaats van te zeggen dat 'ie van mij hield gaf hij mij vooral spullen als 'ie weer eens een uitbarsting had richting mij.

Als mijn moeder komt te overlijden binnen nu en d'r 70e (kan het mij niet voorstellen) dan gaat dat wel wat harder in slaan ja, en weet echt niet hoe en wat dan.. Vooral omdat ik een onwijs goede band met haar heb, zie d'r 2-3x per week. We gaan samen op vakantie, ondernemen samen leuke dingen. En we liggen veel meer op een lijn dan ik met mijn vader heb. Je komt er pas later achter hoe je ouders zijn als personen i.p.v als "je ouders" en kan dan een veel betere inschatting maken, en terugkijken op dingen met de hoe's en wat's. En ben oprecht nu veel meer m'n best aan 't doen om de trekjes van m'n moeder over te nemen en die van mijn vader (die vrij giftig zijn) van mij af te gooien.

quote:

Op dinsdag 8 april 2025 20:42 schreef Seeburg54 het volgende:
Net mijn post nog eens gelezen uit 2023. Inmiddels is de dag waar ik altijd zo'n angst voor had waarheid geworden. Een paar weken geleden heb ik mijn moeder overleden aangetroffen, de wereld zakt onder je voeten weg. Toch is er ook acceptatie en de gedachte dat leed haar bespaard is gebleven. Ik denk elke dag aan haar en alles is onwerkelijk.
Maar het leven gaat gewoon door.

Gecondoleerd, en veel sterkte toegewenst.

quote:

Op dinsdag 8 april 2025 21:17 schreef Cyan9 het volgende:

[..]
Gecondoleerd, en veel sterkte toegewenst.

Bedankt.

quote:

Op dinsdag 8 april 2025 20:42 schreef Seeburg54 het volgende:
Net mijn post nog eens gelezen uit 2023. Inmiddels is de dag waar ik altijd zo'n angst voor had waarheid geworden. Een paar weken geleden heb ik mijn moeder overleden aangetroffen, de wereld zakt onder je voeten weg. Toch is er ook acceptatie en de gedachte dat leed haar bespaard is gebleven. Ik denk elke dag aan haar en alles is onwerkelijk.
Maar het leven gaat gewoon door.

Gecondoleerd

Mijn moeder ging het afgelopen jaar hard achteruit. Ik weet dat ze dat zelf ook wel doorhad, maar ze praatte er liever niet over. Ook was ze koppig wat betreft hulp bij bijvoorbeeld de huishouding, altijd alles zelf willen doen. Maar dan bleef het er vaak bij, en dat was ook wel zichtbaar. Je gaat toch ook niet steeds lopen bekvechten over dit soort dingen met je lieve mam, dus daar had ik het wel moeilijk mee.
Al met al weet ik dat haar een moeilijke tijd bespaard is gebleven, want ze was geen type voor verzorging en verpleging. Ze heeft goddank alles wat ze fijn vond tot het laatst kunnen doen, daar haal ik troost uit.
Maar het voelt ongelooflijk kut allemaal, wat een gemis.

quote:

Op dinsdag 8 april 2025 21:21 schreef Grotetijd het volgende:

[..]
Gecondoleerd

Dank.

Sterkte Seeburg54

quote:

Op dinsdag 8 april 2025 20:36 schreef AnneX het volgende:
Dat is mij ook opgevallen bij de schoonfamilie en jarenlange bijstand (oa. wassen draaien, huishouden/bed verschonen, eten verzorgen, administratie, ziekenhuisbezoek en mantelzorg.
Alsof de een meer/minder doet dan de ander.
Wij woonden net 15 min verderop. De andere twee een uur rijden.

Uiteindelijk vond ik er ‘vrede’ in door (voor mijzelf) te stellen, dat een ieder handelt en zich inzet naar vermogen.
Want met schuldgevoel en frustratie maak je het jezelf heel lastig!

En anders een overleg, waarin ieder een dag mantelzorg daadwerkelijk aanwezig is, ondanks afstanden.

Sterkte!🍀

Ja, ik had het alleen niet verwacht dat dit zou gebeuren. Ik heb ook geen idee hoe de anderen daar in staan hoor. Wat dat betreft is een gesprek inderdaad wel een goed idee. Mijn man doet wel heel veel. Hij heeft natuurlijk toch net wat meer afstand en daarom wordt hulp van hem ook makkelijker geaccepteerd en eerder gevraagd. Maar ook naar hem voel ik me dan weer schuldig. Maar je hebt er inderdaad niks aan, aan al die stomme gevoelens.

Met name dat de tijd zo snel gaat is echt bizar. Mijn ouders zijn 72 en 75, mijn zoon is ineens al weer 15. Lijkt echt of de tijd door je vingers glipt, niet normaal en soms best beangstigend.

quote:

Op dinsdag 8 april 2025 20:42 schreef Seeburg54 het volgende:
Net mijn post nog eens gelezen uit 2023. Inmiddels is de dag waar ik altijd zo'n angst voor had waarheid geworden. Een paar weken geleden heb ik mijn moeder overleden aangetroffen, de wereld zakt onder je voeten weg. Toch is er ook acceptatie en de gedachte dat leed haar bespaard is gebleven. Ik denk elke dag aan haar en alles is onwerkelijk.
Maar het leven gaat gewoon door.

Gecondoleerd!

Ik heb net ook mijn laatste posts gelezen. Met de zorgen om mijn moeder.

Nooit had ik gedacht dat mijn vader ineens degene zou zijn die zou overlijden. Een rollercoaster van drie weken ziekenhuis met een sepsis, opknappen, griep, opknappen, galwegontsteking, nieuwe sepsis en einde verhaal. Bizar hoe snel dat kan gaan.

quote:

Op dinsdag 8 april 2025 20:42 schreef Seeburg54 het volgende:
Net mijn post nog eens gelezen uit 2023. Inmiddels is de dag waar ik altijd zo'n angst voor had waarheid geworden. Een paar weken geleden heb ik mijn moeder overleden aangetroffen, de wereld zakt onder je voeten weg. Toch is er ook acceptatie en de gedachte dat leed haar bespaard is gebleven. Ik denk elke dag aan haar en alles is onwerkelijk.
Maar het leven gaat gewoon door.

Ja, de wereld draait wel door maar jóuw wereld staat nu stil (alles is onwerkelijk, idd). Dat is normaal.

Je zult merken dat na verloop van tijd jouw wereld ook weer langzaam opstart en begint te 'spinnen'. Het wordt nooit mee hoe het was maar het idee dat leed haar bespaard is gebleven, zal je rust en voldoening geven.

_{(mijn moeder waar ik een extreem goede band mee had, zeg maar gerust 'soulmates', is december 2023 overleden en wat ik hier typte is hoe het mij vergaan is)}

quote:

Op dinsdag 8 april 2025 21:28 schreef Seeburg54 het volgende:
Ze heeft goddank alles wat ze fijn vond tot het laatst kunnen doen, daar haal ik troost uit.
Maar het voelt ongelooflijk kut allemaal, wat een gemis.

Uit mijn hart gegrepen, exact dit. Jij dus ook. Die troost, die zal blijven. Het kutte en het gemis zal verzachten.

Ik wens je alle sterkte van de wereld

[ Bericht 9% gewijzigd door r_one op 08-04-2025 22:07:12 ]

quote:

Op dinsdag 8 april 2025 22:01 schreef r_one het volgende:

[..]
Ja, de wereld draait wel door maar jóuw wereld staat nu stil (alles is onwerkelijk, idd). Dat is normaal.

Je zult merken dat na verloop van tijd jouw wereld ook weer langzaam opstart en begint te 'spinnen'. Het wordt nooit mee hoe het was maar het idee dat leed haar bespaard is gebleven, zal je rust en voldoening geven.

_{(mijn moeder waar ik een extreem goede band mee had, zeg maar gerust 'soulmates', is december 2023 overleden en wat ik hier typte is hoe het mij vergaan is)}
[..]
Uit mijn hart gegrepen, exact dit. Jij dus ook. Die troost, die zal blijven. Het kutte en het gemis zal verzachten.

Ik wens je alle sterkte van de wereld

quote:

Op dinsdag 8 april 2025 22:00 schreef miss_sly het volgende:
Ik heb net ook mijn laatste posts gelezen. Met de zorgen om mijn moeder.

Nooit had ik gedacht dat mijn vader ineens degene zou zijn die zou overlijden. Een rollercoaster van drie weken ziekenhuis met een sepsis, opknappen, griep, opknappen, galwegontsteking, nieuwe sepsis en einde verhaal. Bizar hoe snel dat kan gaan.

Wat een onzekerheid en verdriet.
Het blijft moeilijk hoor,
Sterkte!

Mijn ouders wonen inmiddels nog geen twee maanden in een aanleunwoning, en waar mijn moeder zich met hand en tand verzet heeft, genieten ze nu wel echt van alles wat het hun te bieden heeft.
Mijn broertje treft haar vaak aan beneden in de hal, gezellig met medebewoners kletsend, ze hebben zelfs carnaval gevierd daar voor het eerst van hun leven, mijn vader gaat elke week naar de bingo en ze kennen alle dames die aan de overkant in het bejaardenhuis werken bij naam, want daar gaan ze elke dag warm eten.
We hadden dit niet durven dromen. ( En iets zegt me dat mijn moeder daar net als op hun oude adres nog wel ruzie gaat maken met alle buren maar voor nu genieten we er maar van ).
Het enige waar mijn moeder moeite mee heeft is de verzorging, ze moet medicatie nemen en dat wordt gecheckt, en er is schoonmaak, dat vindt ze niks, Ze vindt dat mijn vader dat allemaal gewoon maar moet doen

Seeburg54 en miss_sly gecondoleerd met jullie verlies . Veel sterkte!

Het mantelzorgen, gedoe met thuiszorg, al het geregel en spanningen tussen broers/zussen.. het is niet niks. Achteraf gezien hebben mijn zussen en ik het volgens mij best aardig gedaan. Het vergt wel veel afstemming onderling. Ik vind het wel heel jammer dat ik de laatste jaren meer bezig ben geweest met het geregel en gedoe, in plaats van goede gesprekken voeren met mijn moeder. Daar was gewoon niet veel tijd meer voor beschikbaar. Aan de andere kant is er ook trots dat ze door onze hulp de laatste jaren toch nog zelfstandig heeft kunnen wonen.

@miss_sly en @Seeburg54, gecondoleerd en veel sterkte voor jullie!

Mijn mams heeft dit alles met haar ouders meegemaakt. Vaak ging ik met haar mee met dochterlief, om haar te steunen en afleiding te geven want de zorg viel haar zwaar. Maakte ze vaak een grapje: je krijgt het goede voorbeeld voor als ik oud ben. Jaa mam...
Toen stierven een paar maanden na elkaar haar ouders, beide in de negentig. Nu was mijn mams van de zorg af voor haar ouders, wat ze al die jaren met alle liefde heeft gedaan. Nu kon ze zich storten op haar kinderen en kleindochter.
Helaas mocht het niet zo zijn. Ze stierf nog geen drie weken na haar moeder, dit jaar 25 jaar geleden.

Ik heb mijn goede voorbeeld dus niet in de praktijk kunnen brengen want dat had ook ik met alle liefde gedaan. Maar als ik zie wat het haar heeft gekost en wat ik hier lees, dat heb ikzelf niet en zal dat ook nooit hebben.

Met mijn 'vader' is amper contact. Voor die zou ik sowieso niks hebben willen doen. Iets met karma...