Het accepteren van het ouder worden van je ouders.

quote:

Op maandag 8 januari 2024 20:47 schreef Firuze60 het volgende:

[..]
Maar kun je met je ouders daar over praten? Ik nooit, mijn vader stierf op zijn 62ste en zijn enige zorg op zijn korte sterfbed was dat ie bang was mijn moeder in armoede achter te laten. Zij is 92 jaar geworden en laat haar kinderen een behoorlijke erfenis achter.

Maar goed, toch is het goed te overwegen hoe om te gaan met als je ouders niet meer alles kunnen.

Ik kom uit een zorg omgeving dus dat zal vast en zeker goedkomen.

Ja ik kan met ze hierover praten, maar ben er niet bang voor... Het zal gebeuren dat ze er niet meer zijn, dat weet ik, en is dus een vast gegeven. Zal het zeker jammer en verdrietig vinden maar als ze een mooi leven hebben gehad heb ik er vast vrij snel vrede mee...

En ik zal er voor ze zijn, zo zijn ze er ook voor mij geweest en nog steeds!

quote:

Op maandag 8 januari 2024 20:50 schreef Chandler het volgende:

[..]
Ik kom uit een zorg omgeving dus dat zal vast en zeker goedkomen.

Ja ik kan met ze hierover praten, maar ben er niet bang voor... Het zal gebeuren dat ze er niet meer zijn, dat weet ik, en is dus een vast gegeven. Zal het zeker jammer en verdrietig vinden maar als ze een mooi leven hebben gehad heb ik er vast vrij snel vrede mee...

En ik zal er voor ze zijn, zo zijn ze er ook voor mij geweest en nog steeds!

Ja, dat wil iedereen wel. Er voor zijn als het nodig is. Maar mantelzorg wordt zwaar onderschat.

Mijn moeder gaat richting de 70 en de gezondheid wordt minder. Toevallig hebben we net een uur gebeld omdat er een leuke 'bejaardenwoning' vrij gekomen was. Helaas staat ze nog niet lang genoeg ingeschreven, maar dat terzijde.
Ze zag verhuizen eerst niet zitten maar een slaapkamer beneden (dichtbij toilet) enzo lijkt haar toch wel fijn.
En ik heb haar ook uitgelegd dat ik en mijn broers (werkend met kleine kinderen) niet ook nog eens haar grote huis nu etc. kunnen gaan schoonmaken als ze slechter wordt. Toen zij dat bij haar moeder ging doen was ik al een puber en mijn moeder werkte verder niet.
Ik wil met alle liefde eens een boodschap doen en ook heus wel wat schoonmaken, maar ik heb mijn eigen drukke leven ook.
We kunnen er gelukkig wel goed over praten.
Mijn vader heeft de 60 niet eens gehaald, dus ben me er zeer van bewust dat het ineens anders kan zijn qua (gezondheid van) je ouders.

quote:

Op maandag 8 januari 2024 20:52 schreef Firuze60 het volgende:

[..]
Ja, dat wil iedereen wel. Er voor zijn als het nodig is. Maar mantelzorg wordt zwaar onderschat.

We zijn een gecombineerd gezin van 3+2 dus 5 kinderen die voor 3 ouders kunnen gaan zorgen! mijn vader heeft de schaapjes wel op het droge dus die regelt alles wel zelf, m'n moeder en haar partner zullen zeker hulp krijgen van alle kinderen...

Daarnaast hebben ze best een goed netwerk die zowel ouder als jonger zijn dus ook vanuit daar kan wel hulp komen... dus ook daarover maak ik mij nog geen zorgen. Moet je ook niet doen, krijg je alleen maar stress van!

quote:

Op maandag 8 januari 2024 20:52 schreef Firuze60 het volgende:

[..]
Ja, dat wil iedereen wel. Er voor zijn als het nodig is. Maar mantelzorg wordt zwaar onderschat.

En je broers en/of zussen kunnen ook eerder gaan he, als je ze al hebt.

Mijn moeder heeft in haar eentje mantelzorg gedaan bij haar moeder, maar ook bij de ouders van mijn vader. Mijn vader heeft nog 1 zus, maar die is zo ziek dat ze zelf zorg nodig heeft. Alle andere broers/zussen van mijn ouders (en mijn vader zelf) waren er al niet meer toen de oudjes zorg nodig hadden.

quote:

Op maandag 8 januari 2024 20:54 schreef Donna het volgende:
Mijn moeder gaat richting de 70 en de gezondheid wordt minder. Toevallig hebben we net een uur gebeld omdat er een leuke 'bejaardenwoning' vrij gekomen was. Helaas staat ze nog niet lang genoeg ingeschreven, maar dat terzijde.
Ze zag verhuizen eerst niet zitten maar een slaapkamer beneden (dichtbij toilet) enzo lijkt haar toch wel fijn.
En ik heb haar ook uitgelegd dat ik en mijn broers (werkend met kleine kinderen) niet ook nog eens haar grote huis nu etc. kunnen gaan schoonmaken als ze slechter wordt. Toen zij dat bij haar moeder ging doen was ik al een puber en mijn moeder werkte verder niet.
Ik wil met alle liefde eens een boodschap doen en ook heus wel wat schoonmaken, maar ik heb mijn eigen drukke leven ook.
We kunnen er gelukkig wel goed over praten.
Mijn vader heeft de 60 niet eens gehaald, dus ben me er zeer van bewust dat het ineens anders kan zijn qua (gezondheid van) je ouders.

Ik ben zelf zo'n oudere inmiddels, mijn kinderen werken full-time en zitten zeker niet te wachten op zorg voor mij. Ik heb dan nog de mazzel dat ik mij financieel behoorlijk wat kan veroorloven qua eventuele toekomstige zorgkosten, maar genoeg die dat niet kunnen. Naast praktische zorg is er ook mentale zorg als je na gaat dat elke 70-plusser veel kans loopt om stikdement te worden.

Mijn broer en ik wonen helemaal niet in de buurt van onze ouders, dat is het lastigste. We hebben beide zo'n 2 uur reistijd, dus dat is niet handig als er echt dagelijks zorg verleend moet worden. Een keer per week langskomen om boodschappen te doen kan wel, maar vaker wordt lastig. Dan zou een van ons echt terug moeten verhuizen naar het ouderlijk huis om voor ze te zorgen, maar dat is weer lastig met werk en gezin. En zo zijn er vast meer mensen van onze generatie die niet in de buurt wonen.

quote:

Op dinsdag 9 januari 2024 11:14 schreef SaskiaR het volgende:
Mijn broer en ik wonen helemaal niet in de buurt van onze ouders, dat is het lastigste. We hebben beide zo'n 2 uur reistijd, dus dat is niet handig als er echt dagelijks zorg verleend moet worden. Een keer per week langskomen om boodschappen te doen kan wel, maar vaker wordt lastig. Dan zou een van ons echt terug moeten verhuizen naar het ouderlijk huis om voor ze te zorgen, maar dat is weer lastig met werk en gezin. En zo zijn er vast meer mensen van onze generatie die niet in de buurt wonen.

Jouw ouders hebben elkaar nog. Als er een wegvalt wordt het misschien moeilijker. Mijn grootouders woonden ook op 2 uren reistijd toen ze krakkemikkig werden. Toch hebben ze het tot ver in hun 80ste volgehouden in hun huisje, opa was doof en kort van geheugen, oma was bijna blind maar super scherp. Zo hielden ze elkaar in evenwicht. Toen oma plotseling stierf (89 jaar) in haar stoel was opa helemaal in de war. Mijn ouders namen hem in huis (zelf woonde ik ook nog thuis) en dat was geen succes, opa liep steeds weg, wilde naar zijn eigen huis en verdwaalde onderweg naar het station. Gaf soms wel komische toestanden. Uiteindelijk kon hij naar een verpleeghuis in de buurt.

Ik zit er helaas nu wel middenin. Mijn ouders zijn allebei 84 en worden duidelijk slechter. Los van alle zorg, vreet het ook aan me dat ze duidelijk zelf minder gelukkig zijn nu en zich vast voelen zitten thuis.

Ze leven op als je ze meeneemt voor een uitje, maar dan maak ik me eigenlijk alleen maar zorgen. Vorige week zijn we met hen uit eten gegaan ter ere van de verjaardag van mijn dochter. Maar zo'n onderneming valt me ontzettend zwaar. Ik ben overbezorgd, zeker nadat mijn vader een keer gevallen is en ik hem met geen mogelijkheid zelf omhoog kreeg. En hij valt steeds vaker

We hebben nu een alarm voor hem besteld en hun beide buren staan dan vermeld als eerste contact, mijn man als 3e en mijn broer als 4e. Ik ben daar niet goed in en raak snel in paniek en ik ben dus heel blij dat mijn man zijn mobiele nummer heeft ingevuld.

Het is gewoon wel een lastige levensfase. Zelf werk ik fulltime, mijn kinderen hebben ook zorg nodig en dan je ouders ook nog. Ik heb wel nog een zus en twee broers, maar wij wonen het dichtste bij. Mijn jongste broer woont het verste weg, maar die is er bijna elk weekend en blijft daar dan ook slapen. Dat is voor ons wel een hele zorg minder.

Van de generatie van mijn ouders (in de 70) is er laatst een familielid overleden. Toen ik vroeg hoe zij dat ervaren, zeiden ze 'ach, er zijn er al zo veel van onze leeftijd doodgegaan, dat went'.
Ik zie wel dat mijn ouders ouder worden, maar zij vinden vooral dat ik hen niet te veel moet betuttelen. 'Dat kunnen we echt nog prima'

quote:

Op maandag 8 januari 2024 20:54 schreef Donna het volgende:
Mijn moeder gaat richting de 70 en de gezondheid wordt minder. Toevallig hebben we net een uur gebeld omdat er een leuke 'bejaardenwoning' vrij gekomen was. Helaas staat ze nog niet lang genoeg ingeschreven, maar dat terzijde.
Ze zag verhuizen eerst niet zitten maar een slaapkamer beneden (dichtbij toilet) enzo lijkt haar toch wel fijn.
En ik heb haar ook uitgelegd dat ik en mijn broers (werkend met kleine kinderen) niet ook nog eens haar grote huis nu etc. kunnen gaan schoonmaken als ze slechter wordt. Toen zij dat bij haar moeder ging doen was ik al een puber en mijn moeder werkte verder niet.
Ik wil met alle liefde eens een boodschap doen en ook heus wel wat schoonmaken, maar ik heb mijn eigen drukke leven ook.
We kunnen er gelukkig wel goed over praten.
Mijn vader heeft de 60 niet eens gehaald, dus ben me er zeer van bewust dat het ineens anders kan zijn qua (gezondheid van) je ouders.

Ik heb laatst om die reden mijn (nu nog zeer vitale) ouders wel op hart gedrukt in te schrijven bij een woningbouwvereniging hier. Reistijd bijna 1,5 uur enkele reis, ik ben enig kind en nu we zelf ouders zijn kunnen ze straks niet van me verwachten dat wij ons leven ontwrichten om hen te gaan ondersteunen in hun omgeving. Dat vond mijn moeder wel terecht dus ik hoop dat ze nu ook daadwerkelijk ingeschreven hebben .

quote:

Op dinsdag 9 januari 2024 11:14 schreef SaskiaR het volgende:
Mijn broer en ik wonen helemaal niet in de buurt van onze ouders, dat is het lastigste. We hebben beide zo'n 2 uur reistijd, dus dat is niet handig als er echt dagelijks zorg verleend moet worden. Een keer per week langskomen om boodschappen te doen kan wel, maar vaker wordt lastig. Dan zou een van ons echt terug moeten verhuizen naar het ouderlijk huis om voor ze te zorgen, maar dat is weer lastig met werk en gezin. En zo zijn er vast meer mensen van onze generatie die niet in de buurt wonen.

Ik heb hetzelfde, maar mijn ouders zijn eind zestig en nu nog vitaal. Ze hebben er wel een paar jaar terug voor gekozen om hun grote vrijstaande woning te verkopen en naar een nieuwbouwappartement te verhuizen. Alles gelijksvloers, geen grote tuin meer die onderhoud behoeft, midden in het dorpscentrum met heel veel faciliteiten binnen 500 meter. Nu ik dit topic lees merk ik dat mij dat onbewust toch wat rust gegeven heeft.

Het hoort bij het leven en het is goed dat op een gegeven moment oudere generaties plaatsmaken voor jongere generaties. Vanuit die gedachte kan ik het wel relativeren voor mijzelf. Maar leuk is het inderdaad niet, dat herken ik wel.

Wat ik vooral confronterend vind is dat je zelf steeds dichter bij de generatie komt die weg gaat vallen. Wij hebben niet zo lang geleden de laatste grootouder mogen wegbrengen (op een respectabele leeftijd en gezien de leeftijd in een redelijke goede gezondheid, dat mag gezegd) en het besef dat de ouders en schoonouders nu 'de volgende in lijn' zijn is wel confronterend. Wetende natuurlijk dat wij daarna aan de beurt zullen zijn (indien er geen vervelende situaties opduiken voor die tijd).

Mijn advies is, geniet van de dag. Je weet niet wat morgen brengt. Dood hoort bij het leven en is ook goed, maar tot die tijd moet je elke dag het maximale eruit halen. Ga een keertje extra uit eten met je ouders, kom op zondag eens spontaan langs, maak een leuke wandeling of doe iets anders samen. Maar geniet nu het nog kan.

Ik herken het deels. Mijn oudes zijn wat jonger mijn schoonouders wat ouder. En je merkt dat ze ouder worden maar daar zelf nog niet aan toe willen geven. Dat vind ik lastig

quote:

Op maandag 15 januari 2024 11:45 schreef F_r het volgende:
Ik herken het deels. Mijn oudes zijn wat jonger mijn schoonouders wat ouder. En je merkt dat ze ouder worden maar daar zelf nog niet aan toe willen geven. Dat vind ik lastig

Precies dat! Reclames van superfitte 70-plussers die nog vol in het leven staan en geen lichamelijke of mentale kwaaltjes hebben is de norm. Daar wil je bij horen. Dus toegeven dat conditie en concentratie achteruit gaat, geen denken aan.

Ik herken het wel. Denk er zelf regelmatig aan. Mijn ouders waren al redelijk op leeftijd toen ze mij kregen. Ik zie ze ouder worden en wil ze –zolang ze nog gezond zijn– nog lang niet kwijt. Maar het is onvermijdelijk uiteraard. Nu ben ik bijna 40 en kinderloos en vraag me af of en hoe lang ze nog kunnen genieten van mijn kind, mocht dat er nog van komen. En andersom natuurlijk. Ik vind mijn ouders echt geweldige grootouders. Ik zie hoeveel plezier ze beleven aan de kinderen van mijn zus en andersom.

quote:

Op dinsdag 16 januari 2024 15:23 schreef Astro_boy het volgende:
Ik herken het wel. Denk er zelf regelmatig aan. Mijn ouders waren al redelijk op leeftijd toen ze mij kregen. Ik zie ze ouder worden en wil ze –zolang ze nog gezond zijn– nog lang niet kwijt. Maar het is onvermijdelijk uiteraard. Nu ben ik bijna 40 en kinderloos en vraag me af of en hoe lang ze nog kunnen genieten van mijn kind, mocht dat er nog van komen. En andersom natuurlijk. Ik vind mijn ouders echt geweldige grootouders. Ik zie hoeveel plezier ze beleven aan de kinderen van mijn zus en andersom.

Ben zelf ook oma inmiddels en dat is puur genieten. Ze wonen helaas op verre afstand, dus het is twee keer per jaar 24/7 een week en dat is toch iets anders dan elke week een uurtje. Maar goed. Heb ook een kinderloze broer boven de 60 inmiddels en voel mij daar ook verantwoordelijk voor sinds we wees zijn. Vanuit dat standpunt toch iets anders.

Mijn moeder is 91 en is onlangs naar een verzorgingshuis gegaan, ver weg van mij. Mijn vader is een tijd geleden al overleden aan COPD.
Ze waren beiden al best oud toen ik geboren werd en hadden altijd zo hun gezondheidsproblemen, dus ik ben opgegroeid met het idee dat ze oud en ziekelijk waren en er op een bepaald moment niet meer zouden zijn.

Ben er erg lang erg somber door geweest. Nu heb ik er inmiddels meer vrede mee.

quote:

Op dinsdag 16 januari 2024 18:09 schreef ToT het volgende:
Mijn moeder is 91 en is onlangs naar een verzorgingshuis gegaan, ver weg van mij. Mijn vader is een tijd geleden al overleden aan COPD.
Ze waren beiden al best oud toen ik geboren werd en hadden altijd zo hun gezondheidsproblemen, dus ik ben opgegroeid met het idee dat ze oud en ziekelijk waren en er op een bepaald moment niet meer zouden zijn.

Ben er erg lang erg somber door geweest. Nu heb ik er inmiddels meer vrede mee.

Of je moeder nog leeft of niet, maakt dan niks meer uit. Kan je vertellen dat dat wel uitmaakt. Nooit hen meer levend ademen zien ook al zijn ze ziek, zwak en oud is m.i. pas definitief afscheid nemen. Vrede nemen met het heengaan van hoogbejaarde ouders lijkt mij logisch. Jouw moeder leeft nog, bezoek haar zolang het nog kan.

quote:

Op woensdag 17 januari 2024 21:27 schreef Firuze60 het volgende:

[..]
Of je moeder nog leeft of niet, maakt dan niks meer uit. Kan je vertellen dat dat wel uitmaakt. Nooit hen meer levend ademen zien ook al zijn ze ziek, zwak en oud is m.i. pas definitief afscheid nemen. Vrede nemen met het heengaan van hoogbejaarde ouders lijkt mij logisch. Jouw moeder leeft nog, bezoek haar zolang het nog kan.

Erg verwarrend beschreven, maar uiteraard heb ik nog zo veel mogelijk contact met haar.

quote:

Op woensdag 17 januari 2024 21:29 schreef ToT het volgende:

[..]
Erg verwarrend beschreven, maar uiteraard heb ik nog zo veel mogelijk contact met haar.

Gelukkig, dan had ik je post verkeerd begrepen, koester je moeder.

quote:

Op woensdag 17 januari 2024 21:33 schreef Firuze60 het volgende:

[..]
Gelukkig, dan had ik je post verkeerd begrepen, koester je moeder.

Sowieso. Ik bel haar dagelijks, ze woont nu helaas anderhalf uur of zo bij me vandaan, dus bezoeken is een stuk moeilijker dan voorheen, helaas.
Maar wat ik bedoel is dat het inmiddels inder zwaar voor mij is om te aanvaarden dat ze er over een paar jaar niet meer zal zijn dan dat het voorheen was.

Als je een beetje een moderne ouder hebt, ongeacht de leeftijd van die ouder; zorg dat je zijn/haar telefoon ook met jouw vingerafdruk kunt ontgrendelen.
Nou had ik dat bij mijn vaders (82) telefoon al ingesteld, want als er iets aan zijn telefoon geprutst moest worden deed ik dat en dan was het wel zo handig als ik hem niet iedere keer hoefde te vragen het scherm te ontgrendelen, maar nu hij vorige maand overleden is blijkt het toch echt wel heel handig te zijn dat ik makkelijk in zijn telefoon kan.

Dus tip: zorg dat je in de telefoon kunt, je zult het heel vaak als 2FA nodig gaan hebben als het te laat is.

quote:

Op woensdag 17 januari 2024 21:35 schreef ToT het volgende:

[..]
Sowieso. Ik bel haar dagelijks, ze woont nu helaas anderhalf uur of zo bij me vandaan, dus bezoeken is een stuk moeilijker dan voorheen, helaas.
Maar wat ik bedoel is dat het inmiddels inder zwaar voor mij is om te aanvaarden dat ze er over een paar jaar niet meer zal zijn dan dat het voorheen was.

Maar daar hoef je je nu toch al niet depressief over te voelen? Dat zie je tegen die tijd wel, ze is er nu nog, punt. Ik denk eerder dat jouw moeder zich zorgen zou gaan maken over jouw depressieve gevoelens. Heb een vriend verloren door suicide, plus 50'tiger en met nog levende ouders van in de tachtig. Het is nu drie jaar geleden en voel nog steeds boosheid om zijn daad. Hij wilde niet meer leven. Zijn egoistische daad trof heel veel mensen ook al kon hij er niets aan doen. Maar ik blijf boos omdat hij zijn hoogbejaarde liefhebbende ouders dit aan deed.

quote:

Op woensdag 17 januari 2024 21:48 schreef Firuze60 het volgende:

[..]
Maar daar hoef je je nu toch al niet depressief over te voelen? Dat zie je tegen die tijd wel, ze is er nu nog, punt. Ik denk eerder dat jouw moeder zich zorgen zou gaan maken over jouw depressieve gevoelens. Heb een vriend verloren door suicide, plus 50'tiger en met nog levende ouders van in de tachtig. Het is nu drie jaar geleden en voel nog steeds boosheid om zijn daad. Hij wilde niet meer leven. Zijn egoistische daad trof heel veel mensen ook al kon hij er niets aan doen. Maar ik blijf boos omdat hij zijn hoogbejaarde liefhebbende ouders dit aan deed.

Ik kan best geïrriteerd raken doordat mensen het egoïstisch blijven noemen.
Als je gevoelens je te veel worden, worden ze je gewoon te veel. Een mens kan maar zoveel verdragen tot het te zwaar wordt.

Maar ik ben inmiddels een jaar of 20 over m'n echte suïcidale verlangens heen. Had lang niet alleen met mijn gevoelens over mijn ouders te maken.