OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Mijn ouders zijn voor mijn gevoel gestopt met ouder worden toen ik het huis uit ging.
Dat is raar want ik ben al bijna zo oud nu.
edit: dat is dus het niet accepteren.
Dat is raar want ik ben al bijna zo oud nu.
edit: dat is dus het niet accepteren.
Handgemaakt | Doggerland-overlever
1
En hoe goed zorgen wij nou altijd voor onszelf? Dat is toch soms (maar ook niet altijd) gewoon een keuze? En een pizzapunt bij het ontbijt, dan voel je je toch ook meteen weer 20?
Niet om je te veroordelen, maar hopelijk maakt het de acceptatie is makkelijker als je bedenkt dat je zelf ook wel eens dingen doet die je eigenlijk niet zou moeten doen
Maar zijn we ook niet allemaal een beetje zo? Natuurlijk heb je mensen die wel hun hele leven op de kop kunnen zetten door zulke dingen te veranderen, maar er zijn zat mensen die niet kunnen stoppen met roken natuurlijk (dat hoeft geen onwil te zijn).quote:Op woensdag 18 oktober 2023 06:19 schreef Seeburg54 het volgende:
Gisteren met mijn moeder naar de internist geweest. Ze heeft nierfalen en moet zich aan bepaalde regels houden. Helaas is ze stronteigenwijs en steekt ze de kop in het zand voor de feiten. Elk jaar krijgt ze te horen, niet roken en zoutarm. Maar roken als een dokwerker natuurlijk en dat zoutarm is ook niks. Laatst betrapte ik haar op een ochtend met pizzapunt als ontbijt.
Toch wel gemopperd op haar, maar ik moet dat eigenlijk niet doen. Ze zorgt gewoon niet goed voor zichzelf maar wil ook niet anders. Ik moet het maar accepteren.
En hoe goed zorgen wij nou altijd voor onszelf? Dat is toch soms (maar ook niet altijd) gewoon een keuze? En een pizzapunt bij het ontbijt, dan voel je je toch ook meteen weer 20?
Niet om je te veroordelen, maar hopelijk maakt het de acceptatie is makkelijker als je bedenkt dat je zelf ook wel eens dingen doet die je eigenlijk niet zou moeten doen
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Je gaat niet veranderen dusquote:
Ik bereid iedereen er alvast op voor dat ik een hele koppige, eigenwijze bejaarde wordt.
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Ik ben het gedeeltelijk wel met je eens. En natuurlijk mag mijn moeder best een keer zondigen. Maar ze draait het eerder om. 85% slechte keuzes en 15% verstandiger. Soort van.quote:Op woensdag 18 oktober 2023 08:58 schreef Troel het volgende:
1
[..]
Maar zijn we ook niet allemaal een beetje zo? Natuurlijk heb je mensen die wel hun hele leven op de kop kunnen zetten door zulke dingen te veranderen, maar er zijn zat mensen die niet kunnen stoppen met roken natuurlijk (dat hoeft geen onwil te zijn).
En hoe goed zorgen wij nou altijd voor onszelf? Dat is toch soms (maar ook niet altijd) gewoon een keuze? En een pizzapunt bij het ontbijt, dan voel je je toch ook meteen weer 20?
Niet om je te veroordelen, maar hopelijk maakt het de acceptatie is makkelijker als je bedenkt dat je zelf ook wel eens dingen doet die je eigenlijk niet zou moeten doen
Maar dat gemiep wil ik dan ook niet horen. Zeg dan gewoon dat je wil roken en zout vreet en dat je daar wat jaren voor wil laten. Maar dat doet ze dus niet. Ze denkt echt dat ze zich geweldig aan de regels houdt, ze maakt haar eigen waarheid.
Op
Dood sinds kwart voor zeven gisteravond.quote:
Maar goed, het ging toch om het accepteren van ouders die dood gaan? Mijn broer en ik liepen weg en beseften, we zijn nu echt wees.
Gecondoleerd.quote:
[..]
Dood sinds kwart voor zeven gisteravond.
Maar goed, het ging toch om het accepteren van ouders die dood gaan? Mijn broer en ik liepen weg en beseften, we zijn nu echt wees.
Je weet dat het eraan zit te komen, maar het is altijd te vroeg.
Sterkte.
Gecondoleerd Firuze, veel sterkte met het verlies verwerken.
You can sleep in a racecar, but you can't race a house!
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
quote:
[..]
Dood sinds kwart voor zeven gisteravond.
Maar goed, het ging toch om het accepteren van ouders die dood gaan? Mijn broer en ik liepen weg en beseften, we zijn nu echt wees.
gecondoleerd.. een ouder verliezen is altijd klote maar heb zelf het idee dat "de laatste" verliezen het hardst aankomt
Gecondoleerd, veel sterkte voor de komende tijd.quote:
[..]
Dood sinds kwart voor zeven gisteravond.
Maar goed, het ging toch om het accepteren van ouders die dood gaan? Mijn broer en ik liepen weg en beseften, we zijn nu echt wees.
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
Mijn oprechte deelneming.quote:
[..]
Dood sinds kwart voor zeven gisteravond.
Maar goed, het ging toch om het accepteren van ouders die dood gaan? Mijn broer en ik liepen weg en beseften, we zijn nu echt wees.
Sterkte!quote:
[..]
Dood sinds kwart voor zeven gisteravond.
Maar goed, het ging toch om het accepteren van ouders die dood gaan? Mijn broer en ik liepen weg en beseften, we zijn nu echt wees.
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Mijn moeder is overleden toen ik 18 was en dat vind ik pak hem beet 25 jaar later nog steeds moeilijk. Ik heb me voorgenomen dat mijn vader 110 wordt, maar ondanks dat ie me eruit fietst en rent, is er nu Alzheimer bij hem geconstateerd. Ik heb geen broers en zussen en ben bang. Als ik 20 jaar vooruit denk, is 95 procent van mijn familie dood. En als je begin 40 bent zoals ik, is dat een periode die te overzien is. Ik wil de tijd stilzetten.
Pap wilde nooit over de dood van mijn moeder praten en nu wel. Alsof ik die periode van rouw opnieuw door moet. Gruwelijk.
Ik heb zelf geen kinderen en dat geeft zo’n gevoel van isolatie. Niks meer voor en na mij.
Pap wilde nooit over de dood van mijn moeder praten en nu wel. Alsof ik die periode van rouw opnieuw door moet. Gruwelijk.
Ik heb zelf geen kinderen en dat geeft zo’n gevoel van isolatie. Niks meer voor en na mij.
Ik voel de beklemming in je woorden. Je hebt dus naast geen kinderen ook geen broers of zussen en dus geen neefjes en nichtjes. Dan wordt het allemaal verre familie wat het dichtst bij je staat. Ik snap dat dat echt naar voelt. En nu ga je je vader zoals je die kent ook steeds meer verliezen door die afschuwelijke ziekte. Ik zou je graag een knuffel willen geven en zeggen dat het heus wel goed komt. Maar dat weet ik natuurlijk ook niet, of dat zo isquote:
Mijn moeder is overleden toen ik 18 was en dat vind ik pak hem beet 25 jaar later nog steeds moeilijk. Ik heb me voorgenomen dat mijn vader 110 wordt, maar ondanks dat ie me eruit fietst en rent, is er nu Alzheimer bij hem geconstateerd. Ik heb geen broers en zussen en ben bang. Als ik 20 jaar vooruit denk, is 95 procent van mijn familie dood. En als je begin 40 bent zoals ik, is dat een periode die te overzien is. Ik wil de tijd stilzetten.
Pap wilde nooit over de dood van mijn moeder praten en nu wel. Alsof ik die periode van rouw opnieuw door moet. Gruwelijk.
Ik heb zelf geen kinderen en dat geeft zo’n gevoel van isolatie. Niks meer voor en na mij.
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Enorm zwaar, heb jij nog familie in de zin van neven of nichten? Iemand die jouw moeder vroeger gekend heeft, iemand die de beste vriend van jouw vader was toen hij nog helder in zijn hoofd was? Jouw eigen vriendenkring?quote:
Mijn moeder is overleden toen ik 18 was en dat vind ik pak hem beet 25 jaar later nog steeds moeilijk. Ik heb me voorgenomen dat mijn vader 110 wordt, maar ondanks dat ie me eruit fietst en rent, is er nu Alzheimer bij hem geconstateerd. Ik heb geen broers en zussen en ben bang. Als ik 20 jaar vooruit denk, is 95 procent van mijn familie dood. En als je begin 40 bent zoals ik, is dat een periode die te overzien is. Ik wil de tijd stilzetten.
Pap wilde nooit over de dood van mijn moeder praten en nu wel. Alsof ik die periode van rouw opnieuw door moet. Gruwelijk.
Ik heb zelf geen kinderen en dat geeft zo'n kutgevoel van isolatie. Niks meer voor en na mij.
Ik heb nu ook een kutgevoel, mijn moeder is net overleden en mijn hoofd staat op knappen om alles te regelen. Wat ik wel weet dat ik naast mijn kinderen ook heel erg veel steun krijg van vrienden. Zorg svp voor hulp als jij jouzelf zo geisoleerd voelt.
Dank jullie wel. Het nieuws is nog vers, misschien staat het er daarom zo rauw. Vrienden, tsja. In de tijd dat je vrienden voor het leven maakt (of op zijn minst leert hoe vriendschappen werken), zat ik met een doodzieke moeder. Daar moet ik niet alles aan toeschrijven, ik had er altijd weinig talent voor. Familie is héél kleinn
Ik ben wel getrouwd, maar ook mijn man heeft een héél kleine en niet zo hechte familie. En ook oud, inmiddels. Van mijn huidige kringetje heeft niemand mijn moeder nog gekend. Raar idee eigenlijk.
Ik heb gek genoeg wel veel kennissen en praat meestal heel makkelijk. Maar dan toch een tikkeltje eenzaam en angstig voor wat er komt.
Ik ben wel getrouwd, maar ook mijn man heeft een héél kleine en niet zo hechte familie. En ook oud, inmiddels. Van mijn huidige kringetje heeft niemand mijn moeder nog gekend. Raar idee eigenlijk.
Ik heb gek genoeg wel veel kennissen en praat meestal heel makkelijk. Maar dan toch een tikkeltje eenzaam en angstig voor wat er komt.
Nou, ik hoorde dus laatst iemand zeggen: "ik kan met niemand meer praten over vroeger" en dat vond ik zo me enorm verdrietig...quote:
[..]
Enorm zwaar, heb jij nog familie in de zin van neven of nichten? Iemand die jouw moeder vroeger gekend heeft, iemand die de beste vriend van jouw vader was toen hij nog helder in zijn hoofd was? Jouw eigen vriendenkring?
Veel sterkte @_Arual_
.Jij ook veel sterkte en gecondoleerdquote:Ik heb nu ook een kutgevoel, mijn moeder is net overleden en mijn hoofd staat op knappen om alles te regelen. Wat ik wel weet dat ik naast mijn kinderen ook heel erg veel steun krijg van vrienden. Zorg svp voor hulp als jij jouzelf zo geisoleerd voelt.
.
quote:
Mijn moeder is overleden toen ik 18 was en dat vind ik pak hem beet 25 jaar later nog steeds moeilijk. Ik heb me voorgenomen dat mijn vader 110 wordt, maar ondanks dat ie me eruit fietst en rent, is er nu Alzheimer bij hem geconstateerd. Ik heb geen broers en zussen en ben bang. Als ik 20 jaar vooruit denk, is 95 procent van mijn familie dood. En als je begin 40 bent zoals ik, is dat een periode die te overzien is. Ik wil de tijd stilzetten.
Pap wilde nooit over de dood van mijn moeder praten en nu wel. Alsof ik die periode van rouw opnieuw door moet. Gruwelijk.
Ik heb zelf geen kinderen en dat geeft zo’n gevoel van isolatie. Niks meer voor en na mij.
Ik heb mijn beide ouders niet oud zien worden en daar heb ik veel emoties bij die niet altijd met elkaar te rijmen zijn. Ik ben boos omdat al hun broers en zussen nog leven, maar zij niet. Ik ben jaloers op mensen die langzaam afscheid kunnen nemen van hun ouders. Ik ben opgelucht dat ik niet met de verschrikkelijke realiteit van dementie om hoef te gaan of de last van mantelzorg. Ik ben blij omdat ik nergens spijt van heb en alles heb gezegd wat ik wilde zeggen. Ik ben verdrietig om de gesprekken die ik niet meer met hen kan voeren. Ik ben in shock omdat ze plotseling stierven en ik dat nog steeds niet kan bevatten. Ik ben dankbaar, maar weet niet wie ik dankbaar ben en waarvoor.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Dat heb je mooi verwoord. Ik vergeet soms dat ik er op mijn 20e voor getekend zou hebben, een vader die pal hem beet 75 zou worden met alles wat daarbij hoort.quote:
[..]
Ik heb mijn beide ouders niet oud zien worden en daar heb ik veel emoties bij die niet altijd met elkaar te rijmen zijn. Ik ben boos omdat al hun broers en zussen nog leven, maar zij niet. Ik ben jaloers op mensen die langzaam afscheid kunnen nemen van hun ouders. Ik ben opgelucht dat ik niet met de verschrikkelijke realiteit van dementie om hoef te gaan of de last van mantelzorg. Ik ben blij omdat ik nergens spijt van heb en alles heb gezegd wat ik wilde zeggen. Ik ben verdrietig om de gesprekken die ik niet meer met hen kan voeren. Ik ben in shock omdat ze plotseling stierven en ik dat nog steeds niet kan bevatten. Ik ben dankbaar, maar weet niet wie ik dankbaar ben en waarvoor.
Even uppen. Naast zorg voor kinderen wordt door de politiek al jarenlang (participatiemaatschappij) druk gelegd om voor ouderen (ouders) te gaan zorgen als kind. Lekker mantelzorgen. We schijnen allemaal gemiddeld veel ouder te worden, jippie! Geen zak an, want de gebreken komen erbij. En dan leunen op je kinderen (die je hopelijk hebt) is garantie. Hoe zien jullie dat?
Ik heb er niet voor gekozen om geboren te worden, dus vind dat ik geen enkele verantwoordelijkheid heb om voor mijn moeder en stiefvader te zorgen. Het is niet alsof ze zo goed voor mij hebben gezorgd.quote:
Even uppen. Naast zorg voor kinderen wordt door de politiek al jarenlang (participatiemaatschappij) druk gelegd om voor ouderen (ouders) te gaan zorgen als kind. Lekker mantelzorgen. We schijnen allemaal gemiddeld veel ouder te worden, jippie! Geen zak an, want de gebreken komen erbij. En dan leunen op je kinderen (die je hopelijk hebt) is garantie. Hoe zien jullie dat?
Why are you wearing that stupid man suit?
Groot gelijk, hoor. Bejaardenhuizen maar weer bouwen dan. Voor die tijd (toen halverwege de 20ste eeuw dit standaard werd) sleepten ze ook al met oudjes heen en weer. Heb briefwisselingen tussen mijn grootouders en familie hoe er werd gesleept met overgrootoma. Niemand wilde haar in huis (ze had zeven kinderen) en na drie weken kon ze ophoepelen. Jaren 30-40 vorige eeuw.quote:Op maandag 8 januari 2024 19:17 schreef kuolema het volgende:
[..]
Ik heb er niet voor gekozen om geboren te worden, dus vind dat ik geen enkele verantwoordelijkheid heb om voor mijn moeder en stiefvader te zorgen. Het is niet alsof ze zo goed voor mij hebben gezorgd.
[ Bericht 6% gewijzigd door Firuze60 op 08-01-2024 19:26:36 ]
Mijn ouders zijn nog ruim onder de 70 dus heb dit gevoel nog niet echt, ben blij dat ze nog redelijk gezond zijn en allemaal (zowel mijn ouders als de partners van m'n ouders) lekker genieten van hun wel verdiende pensioen.
Wel mooi om te lezen hoe anderen dit ervaren!
Wel mooi om te lezen hoe anderen dit ervaren!
The people who lost my respect will never get a capital letter for their name again.
Like trump...
Like trump...
Maar kun je met je ouders daar over praten? Ik nooit, mijn vader stierf op zijn 62ste en zijn enige zorg op zijn korte sterfbed was dat ie bang was mijn moeder in armoede achter te laten. Zij is 92 jaar geworden en laat haar kinderen een behoorlijke erfenis achter.quote:
Mijn ouders zijn nog ruim onder de 70 dus heb dit gevoel nog niet echt, ben blij dat ze nog redelijk gezond zijn en allemaal (zowel mijn ouders als de partners van m'n ouders) lekker genieten van hun wel verdiende pensioen.
Wel mooi om te lezen hoe anderen dit ervaren!
Maar goed, toch is het goed te overwegen hoe om te gaan met als je ouders niet meer alles kunnen.
Ik kom uit een zorg omgeving dus dat zal vast en zeker goedkomen.quote:
[..]
Maar kun je met je ouders daar over praten? Ik nooit, mijn vader stierf op zijn 62ste en zijn enige zorg op zijn korte sterfbed was dat ie bang was mijn moeder in armoede achter te laten. Zij is 92 jaar geworden en laat haar kinderen een behoorlijke erfenis achter.
Maar goed, toch is het goed te overwegen hoe om te gaan met als je ouders niet meer alles kunnen.
Ja ik kan met ze hierover praten, maar ben er niet bang voor... Het zal gebeuren dat ze er niet meer zijn, dat weet ik, en is dus een vast gegeven. Zal het zeker jammer en verdrietig vinden maar als ze een mooi leven hebben gehad heb ik er vast vrij snel vrede mee...
En ik zal er voor ze zijn, zo zijn ze er ook voor mij geweest en nog steeds!
The people who lost my respect will never get a capital letter for their name again.
Like trump...
Like trump...
Ja, dat wil iedereen wel. Er voor zijn als het nodig is. Maar mantelzorg wordt zwaar onderschat.quote:
[..]
Ik kom uit een zorg omgeving dus dat zal vast en zeker goedkomen.
Ja ik kan met ze hierover praten, maar ben er niet bang voor... Het zal gebeuren dat ze er niet meer zijn, dat weet ik, en is dus een vast gegeven. Zal het zeker jammer en verdrietig vinden maar als ze een mooi leven hebben gehad heb ik er vast vrij snel vrede mee...
En ik zal er voor ze zijn, zo zijn ze er ook voor mij geweest en nog steeds!
Mijn moeder gaat richting de 70 en de gezondheid wordt minder. Toevallig hebben we net een uur gebeld omdat er een leuke 'bejaardenwoning' vrij gekomen was. Helaas staat ze nog niet lang genoeg ingeschreven, maar dat terzijde.
Ze zag verhuizen eerst niet zitten maar een slaapkamer beneden (dichtbij toilet) enzo lijkt haar toch wel fijn.
En ik heb haar ook uitgelegd dat ik en mijn broers (werkend met kleine kinderen) niet ook nog eens haar grote huis nu etc. kunnen gaan schoonmaken als ze slechter wordt. Toen zij dat bij haar moeder ging doen was ik al een puber en mijn moeder werkte verder niet.
Ik wil met alle liefde eens een boodschap doen en ook heus wel wat schoonmaken, maar ik heb mijn eigen drukke leven ook.
We kunnen er gelukkig wel goed over praten.
Mijn vader heeft de 60 niet eens gehaald, dus ben me er zeer van bewust dat het ineens anders kan zijn qua (gezondheid van) je ouders.
Ze zag verhuizen eerst niet zitten maar een slaapkamer beneden (dichtbij toilet) enzo lijkt haar toch wel fijn.
En ik heb haar ook uitgelegd dat ik en mijn broers (werkend met kleine kinderen) niet ook nog eens haar grote huis nu etc. kunnen gaan schoonmaken als ze slechter wordt. Toen zij dat bij haar moeder ging doen was ik al een puber en mijn moeder werkte verder niet.
Ik wil met alle liefde eens een boodschap doen en ook heus wel wat schoonmaken, maar ik heb mijn eigen drukke leven ook.
We kunnen er gelukkig wel goed over praten.
Mijn vader heeft de 60 niet eens gehaald, dus ben me er zeer van bewust dat het ineens anders kan zijn qua (gezondheid van) je ouders.
We zijn een gecombineerd gezin van 3+2 dus 5 kinderen die voor 3 ouders kunnen gaan zorgen!quote:
[..]
Ja, dat wil iedereen wel. Er voor zijn als het nodig is. Maar mantelzorg wordt zwaar onderschat.
mijn vader heeft de schaapjes wel op het droge dus die regelt alles wel zelf, m'n moeder en haar partner zullen zeker hulp krijgen van alle kinderen...Daarnaast hebben ze best een goed netwerk die zowel ouder als jonger zijn dus ook vanuit daar kan wel hulp komen... dus ook daarover maak ik mij nog geen zorgen. Moet je ook niet doen, krijg je alleen maar stress van!
The people who lost my respect will never get a capital letter for their name again.
Like trump...
Like trump...
En je broers en/of zussen kunnen ook eerder gaan he, als je ze al hebt.quote:
[..]
Ja, dat wil iedereen wel. Er voor zijn als het nodig is. Maar mantelzorg wordt zwaar onderschat.
Mijn moeder heeft in haar eentje mantelzorg gedaan bij haar moeder, maar ook bij de ouders van mijn vader. Mijn vader heeft nog 1 zus, maar die is zo ziek dat ze zelf zorg nodig heeft. Alle andere broers/zussen van mijn ouders (en mijn vader zelf) waren er al niet meer toen de oudjes zorg nodig hadden.
Ik ben zelf zo'n oudere inmiddels, mijn kinderen werken full-time en zitten zeker niet te wachten op zorg voor mij. Ik heb dan nog de mazzel dat ik mij financieel behoorlijk wat kan veroorloven qua eventuele toekomstige zorgkosten, maar genoeg die dat niet kunnen. Naast praktische zorg is er ook mentale zorg als je na gaat dat elke 70-plusser veel kans loopt om stikdement te worden.quote:
Mijn moeder gaat richting de 70 en de gezondheid wordt minder. Toevallig hebben we net een uur gebeld omdat er een leuke 'bejaardenwoning' vrij gekomen was. Helaas staat ze nog niet lang genoeg ingeschreven, maar dat terzijde.
Ze zag verhuizen eerst niet zitten maar een slaapkamer beneden (dichtbij toilet) enzo lijkt haar toch wel fijn.
En ik heb haar ook uitgelegd dat ik en mijn broers (werkend met kleine kinderen) niet ook nog eens haar grote huis nu etc. kunnen gaan schoonmaken als ze slechter wordt. Toen zij dat bij haar moeder ging doen was ik al een puber en mijn moeder werkte verder niet.
Ik wil met alle liefde eens een boodschap doen en ook heus wel wat schoonmaken, maar ik heb mijn eigen drukke leven ook.
We kunnen er gelukkig wel goed over praten.
Mijn vader heeft de 60 niet eens gehaald, dus ben me er zeer van bewust dat het ineens anders kan zijn qua (gezondheid van) je ouders.
Mijn broer en ik wonen helemaal niet in de buurt van onze ouders, dat is het lastigste. We hebben beide zo'n 2 uur reistijd, dus dat is niet handig als er echt dagelijks zorg verleend moet worden. Een keer per week langskomen om boodschappen te doen kan wel, maar vaker wordt lastig. Dan zou een van ons echt terug moeten verhuizen naar het ouderlijk huis om voor ze te zorgen, maar dat is weer lastig met werk en gezin. En zo zijn er vast meer mensen van onze generatie die niet in de buurt wonen.
Carpe diem, quam minimum credula postero.
Jouw ouders hebben elkaar nog. Als er een wegvalt wordt het misschien moeilijker. Mijn grootouders woonden ook op 2 uren reistijd toen ze krakkemikkig werden. Toch hebben ze het tot ver in hun 80ste volgehouden in hun huisje, opa was doof en kort van geheugen, oma was bijna blind maar super scherp. Zo hielden ze elkaar in evenwicht. Toen oma plotseling stierf (89 jaar) in haar stoel was opa helemaal in de war. Mijn ouders namen hem in huis (zelf woonde ik ook nog thuis) en dat was geen succes, opa liep steeds weg, wilde naar zijn eigen huis en verdwaalde onderweg naar het station. Gaf soms wel komische toestanden. Uiteindelijk kon hij naar een verpleeghuis in de buurt.quote:
Mijn broer en ik wonen helemaal niet in de buurt van onze ouders, dat is het lastigste. We hebben beide zo'n 2 uur reistijd, dus dat is niet handig als er echt dagelijks zorg verleend moet worden. Een keer per week langskomen om boodschappen te doen kan wel, maar vaker wordt lastig. Dan zou een van ons echt terug moeten verhuizen naar het ouderlijk huis om voor ze te zorgen, maar dat is weer lastig met werk en gezin. En zo zijn er vast meer mensen van onze generatie die niet in de buurt wonen.
Ik zit er helaas nu wel middenin. Mijn ouders zijn allebei 84 en worden duidelijk slechter. Los van alle zorg, vreet het ook aan me dat ze duidelijk zelf minder gelukkig zijn nu en zich vast voelen zitten thuis.
Ze leven op als je ze meeneemt voor een uitje, maar dan maak ik me eigenlijk alleen maar zorgen. Vorige week zijn we met hen uit eten gegaan ter ere van de verjaardag van mijn dochter. Maar zo'n onderneming valt me ontzettend zwaar. Ik ben overbezorgd, zeker nadat mijn vader een keer gevallen is en ik hem met geen mogelijkheid zelf omhoog kreeg. En hij valt steeds vaker
We hebben nu een alarm voor hem besteld en hun beide buren staan dan vermeld als eerste contact, mijn man als 3e en mijn broer als 4e. Ik ben daar niet goed in en raak snel in paniek en ik ben dus heel blij dat mijn man zijn mobiele nummer heeft ingevuld.
Het is gewoon wel een lastige levensfase. Zelf werk ik fulltime, mijn kinderen hebben ook zorg nodig en dan je ouders ook nog. Ik heb wel nog een zus en twee broers, maar wij wonen het dichtste bij. Mijn jongste broer woont het verste weg, maar die is er bijna elk weekend en blijft daar dan ook slapen. Dat is voor ons wel een hele zorg minder.
Ze leven op als je ze meeneemt voor een uitje, maar dan maak ik me eigenlijk alleen maar zorgen. Vorige week zijn we met hen uit eten gegaan ter ere van de verjaardag van mijn dochter. Maar zo'n onderneming valt me ontzettend zwaar. Ik ben overbezorgd, zeker nadat mijn vader een keer gevallen is en ik hem met geen mogelijkheid zelf omhoog kreeg. En hij valt steeds vaker
We hebben nu een alarm voor hem besteld en hun beide buren staan dan vermeld als eerste contact, mijn man als 3e en mijn broer als 4e. Ik ben daar niet goed in en raak snel in paniek en ik ben dus heel blij dat mijn man zijn mobiele nummer heeft ingevuld.
Het is gewoon wel een lastige levensfase. Zelf werk ik fulltime, mijn kinderen hebben ook zorg nodig en dan je ouders ook nog. Ik heb wel nog een zus en twee broers, maar wij wonen het dichtste bij. Mijn jongste broer woont het verste weg, maar die is er bijna elk weekend en blijft daar dan ook slapen. Dat is voor ons wel een hele zorg minder.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Van de generatie van mijn ouders (in de 70) is er laatst een familielid overleden. Toen ik vroeg hoe zij dat ervaren, zeiden ze 'ach, er zijn er al zo veel van onze leeftijd doodgegaan, dat went'.
Ik zie wel dat mijn ouders ouder worden, maar zij vinden vooral dat ik hen niet te veel moet betuttelen. 'Dat kunnen we echt nog prima'
Ik zie wel dat mijn ouders ouder worden, maar zij vinden vooral dat ik hen niet te veel moet betuttelen. 'Dat kunnen we echt nog prima'
Ik heb laatst om die reden mijn (nu nog zeer vitale) ouders wel op hart gedrukt in te schrijven bij een woningbouwvereniging hier. Reistijd bijna 1,5 uur enkele reis, ik ben enig kind en nu we zelf ouders zijn kunnen ze straks niet van me verwachten dat wij ons leven ontwrichten om hen te gaan ondersteunen in hun omgeving. Dat vond mijn moeder wel terecht dus ik hoop dat ze nu ook daadwerkelijk ingeschreven hebbenquote:
Mijn moeder gaat richting de 70 en de gezondheid wordt minder. Toevallig hebben we net een uur gebeld omdat er een leuke 'bejaardenwoning' vrij gekomen was. Helaas staat ze nog niet lang genoeg ingeschreven, maar dat terzijde.
Ze zag verhuizen eerst niet zitten maar een slaapkamer beneden (dichtbij toilet) enzo lijkt haar toch wel fijn.
En ik heb haar ook uitgelegd dat ik en mijn broers (werkend met kleine kinderen) niet ook nog eens haar grote huis nu etc. kunnen gaan schoonmaken als ze slechter wordt. Toen zij dat bij haar moeder ging doen was ik al een puber en mijn moeder werkte verder niet.
Ik wil met alle liefde eens een boodschap doen en ook heus wel wat schoonmaken, maar ik heb mijn eigen drukke leven ook.
We kunnen er gelukkig wel goed over praten.
Mijn vader heeft de 60 niet eens gehaald, dus ben me er zeer van bewust dat het ineens anders kan zijn qua (gezondheid van) je ouders.
.
Once in a while, I just wanna dance and feel good
Ik heb hetzelfde, maar mijn ouders zijn eind zestig en nu nog vitaal. Ze hebben er wel een paar jaar terug voor gekozen om hun grote vrijstaande woning te verkopen en naar een nieuwbouwappartement te verhuizen. Alles gelijksvloers, geen grote tuin meer die onderhoud behoeft, midden in het dorpscentrum met heel veel faciliteiten binnen 500 meter. Nu ik dit topic lees merk ik dat mij dat onbewust toch wat rust gegeven heeft.quote:
Mijn broer en ik wonen helemaal niet in de buurt van onze ouders, dat is het lastigste. We hebben beide zo'n 2 uur reistijd, dus dat is niet handig als er echt dagelijks zorg verleend moet worden. Een keer per week langskomen om boodschappen te doen kan wel, maar vaker wordt lastig. Dan zou een van ons echt terug moeten verhuizen naar het ouderlijk huis om voor ze te zorgen, maar dat is weer lastig met werk en gezin. En zo zijn er vast meer mensen van onze generatie die niet in de buurt wonen.
Shine bright like a diamond.
Het hoort bij het leven en het is goed dat op een gegeven moment oudere generaties plaatsmaken voor jongere generaties. Vanuit die gedachte kan ik het wel relativeren voor mijzelf. Maar leuk is het inderdaad niet, dat herken ik wel.
Wat ik vooral confronterend vind is dat je zelf steeds dichter bij de generatie komt die weg gaat vallen. Wij hebben niet zo lang geleden de laatste grootouder mogen wegbrengen (op een respectabele leeftijd en gezien de leeftijd in een redelijke goede gezondheid, dat mag gezegd) en het besef dat de ouders en schoonouders nu 'de volgende in lijn' zijn is wel confronterend. Wetende natuurlijk dat wij daarna aan de beurt zullen zijn (indien er geen vervelende situaties opduiken voor die tijd).
Mijn advies is, geniet van de dag. Je weet niet wat morgen brengt. Dood hoort bij het leven en is ook goed, maar tot die tijd moet je elke dag het maximale eruit halen. Ga een keertje extra uit eten met je ouders, kom op zondag eens spontaan langs, maak een leuke wandeling of doe iets anders samen. Maar geniet nu het nog kan.
Wat ik vooral confronterend vind is dat je zelf steeds dichter bij de generatie komt die weg gaat vallen. Wij hebben niet zo lang geleden de laatste grootouder mogen wegbrengen (op een respectabele leeftijd en gezien de leeftijd in een redelijke goede gezondheid, dat mag gezegd) en het besef dat de ouders en schoonouders nu 'de volgende in lijn' zijn is wel confronterend. Wetende natuurlijk dat wij daarna aan de beurt zullen zijn (indien er geen vervelende situaties opduiken voor die tijd).
Mijn advies is, geniet van de dag. Je weet niet wat morgen brengt. Dood hoort bij het leven en is ook goed, maar tot die tijd moet je elke dag het maximale eruit halen. Ga een keertje extra uit eten met je ouders, kom op zondag eens spontaan langs, maak een leuke wandeling of doe iets anders samen. Maar geniet nu het nog kan.
Precies dat! Reclames van superfitte 70-plussers die nog vol in het leven staan en geen lichamelijke of mentale kwaaltjes hebben is de norm. Daar wil je bij horen. Dus toegeven dat conditie en concentratie achteruit gaat, geen denken aan.quote:
Ik herken het deels. Mijn oudes zijn wat jonger mijn schoonouders wat ouder. En je merkt dat ze ouder worden maar daar zelf nog niet aan toe willen geven. Dat vind ik lastig
Ik herken het wel. Denk er zelf regelmatig aan. Mijn ouders waren al redelijk op leeftijd toen ze mij kregen. Ik zie ze ouder worden en wil ze –zolang ze nog gezond zijn– nog lang niet kwijt. Maar het is onvermijdelijk uiteraard. Nu ben ik bijna 40 en kinderloos en vraag me af of en hoe lang ze nog kunnen genieten van mijn kind, mocht dat er nog van komen. En andersom natuurlijk. Ik vind mijn ouders echt geweldige grootouders. Ik zie hoeveel plezier ze beleven aan de kinderen van mijn zus en andersom.
Ben zelf ook oma inmiddels en dat is puur genieten. Ze wonen helaas op verre afstand, dus het is twee keer per jaar 24/7 een week en dat is toch iets anders dan elke week een uurtje. Maar goed. Heb ook een kinderloze broer boven de 60 inmiddels en voel mij daar ook verantwoordelijk voor sinds we wees zijn. Vanuit dat standpunt toch iets anders.quote:
Ik herken het wel. Denk er zelf regelmatig aan. Mijn ouders waren al redelijk op leeftijd toen ze mij kregen. Ik zie ze ouder worden en wil ze –zolang ze nog gezond zijn– nog lang niet kwijt. Maar het is onvermijdelijk uiteraard. Nu ben ik bijna 40 en kinderloos en vraag me af of en hoe lang ze nog kunnen genieten van mijn kind, mocht dat er nog van komen. En andersom natuurlijk. Ik vind mijn ouders echt geweldige grootouders. Ik zie hoeveel plezier ze beleven aan de kinderen van mijn zus en andersom.
Mijn moeder is 91 en is onlangs naar een verzorgingshuis gegaan, ver weg van mij. Mijn vader is een tijd geleden al overleden aan COPD.
Ze waren beiden al best oud toen ik geboren werd en hadden altijd zo hun gezondheidsproblemen, dus ik ben opgegroeid met het idee dat ze oud en ziekelijk waren en er op een bepaald moment niet meer zouden zijn.
Ben er erg lang erg somber door geweest. Nu heb ik er inmiddels meer vrede mee.
Ze waren beiden al best oud toen ik geboren werd en hadden altijd zo hun gezondheidsproblemen, dus ik ben opgegroeid met het idee dat ze oud en ziekelijk waren en er op een bepaald moment niet meer zouden zijn.
Ben er erg lang erg somber door geweest. Nu heb ik er inmiddels meer vrede mee.
Of je moeder nog leeft of niet, maakt dan niks meer uit. Kan je vertellen dat dat wel uitmaakt. Nooit hen meer levend ademen zien ook al zijn ze ziek, zwak en oud is m.i. pas definitief afscheid nemen. Vrede nemen met het heengaan van hoogbejaarde ouders lijkt mij logisch. Jouw moeder leeft nog, bezoek haar zolang het nog kan.quote:
Mijn moeder is 91 en is onlangs naar een verzorgingshuis gegaan, ver weg van mij. Mijn vader is een tijd geleden al overleden aan COPD.
Ze waren beiden al best oud toen ik geboren werd en hadden altijd zo hun gezondheidsproblemen, dus ik ben opgegroeid met het idee dat ze oud en ziekelijk waren en er op een bepaald moment niet meer zouden zijn.
Ben er erg lang erg somber door geweest. Nu heb ik er inmiddels meer vrede mee.
Erg verwarrend beschreven, maar uiteraard heb ik nog zo veel mogelijk contact met haar.quote:
[..]
Of je moeder nog leeft of niet, maakt dan niks meer uit. Kan je vertellen dat dat wel uitmaakt. Nooit hen meer levend ademen zien ook al zijn ze ziek, zwak en oud is m.i. pas definitief afscheid nemen. Vrede nemen met het heengaan van hoogbejaarde ouders lijkt mij logisch. Jouw moeder leeft nog, bezoek haar zolang het nog kan.
Gelukkig, dan had ik je post verkeerd begrepen, koester je moeder.quote:
[..]
Erg verwarrend beschreven, maar uiteraard heb ik nog zo veel mogelijk contact met haar.
Sowieso.quote:
[..]
Gelukkig, dan had ik je post verkeerd begrepen, koester je moeder.
Ik bel haar dagelijks, ze woont nu helaas anderhalf uur of zo bij me vandaan, dus bezoeken is een stuk moeilijker dan voorheen, helaas.Maar wat ik bedoel is dat het inmiddels inder zwaar voor mij is om te aanvaarden dat ze er over een paar jaar niet meer zal zijn dan dat het voorheen was.
Als je een beetje een moderne ouder hebt, ongeacht de leeftijd van die ouder; zorg dat je zijn/haar telefoon ook met jouw vingerafdruk kunt ontgrendelen.
Nou had ik dat bij mijn vaders (82) telefoon al ingesteld, want als er iets aan zijn telefoon geprutst moest worden deed ik dat en dan was het wel zo handig als ik hem niet iedere keer hoefde te vragen het scherm te ontgrendelen, maar nu hij vorige maand overleden is blijkt het toch echt wel heel handig te zijn dat ik makkelijk in zijn telefoon kan.
Dus tip: zorg dat je in de telefoon kunt, je zult het heel vaak als 2FA nodig gaan hebben als het te laat is.
Nou had ik dat bij mijn vaders (82) telefoon al ingesteld, want als er iets aan zijn telefoon geprutst moest worden deed ik dat en dan was het wel zo handig als ik hem niet iedere keer hoefde te vragen het scherm te ontgrendelen, maar nu hij vorige maand overleden is blijkt het toch echt wel heel handig te zijn dat ik makkelijk in zijn telefoon kan.
Dus tip: zorg dat je in de telefoon kunt, je zult het heel vaak als 2FA nodig gaan hebben als het te laat is.
Maar daar hoef je je nu toch al niet depressief over te voelen? Dat zie je tegen die tijd wel, ze is er nu nog, punt. Ik denk eerder dat jouw moeder zich zorgen zou gaan maken over jouw depressieve gevoelens. Heb een vriend verloren door suicide, plus 50'tiger en met nog levende ouders van in de tachtig. Het is nu drie jaar geleden en voel nog steeds boosheid om zijn daad. Hij wilde niet meer leven. Zijn egoistische daad trof heel veel mensen ook al kon hij er niets aan doen. Maar ik blijf boos omdat hij zijn hoogbejaarde liefhebbende ouders dit aan deed.quote:
[..]
Sowieso.
Maar wat ik bedoel is dat het inmiddels inder zwaar voor mij is om te aanvaarden dat ze er over een paar jaar niet meer zal zijn dan dat het voorheen was.
Ik kan best geïrriteerd raken doordat mensen het egoïstisch blijven noemen.quote:
[..]
Maar daar hoef je je nu toch al niet depressief over te voelen? Dat zie je tegen die tijd wel, ze is er nu nog, punt. Ik denk eerder dat jouw moeder zich zorgen zou gaan maken over jouw depressieve gevoelens. Heb een vriend verloren door suicide, plus 50'tiger en met nog levende ouders van in de tachtig. Het is nu drie jaar geleden en voel nog steeds boosheid om zijn daad. Hij wilde niet meer leven. Zijn egoistische daad trof heel veel mensen ook al kon hij er niets aan doen. Maar ik blijf boos omdat hij zijn hoogbejaarde liefhebbende ouders dit aan deed.
Als je gevoelens je te veel worden, worden ze je gewoon te veel. Een mens kan maar zoveel verdragen tot het te zwaar wordt.
Maar ik ben inmiddels een jaar of 20 over m'n echte suïcidale verlangens heen. Had lang niet alleen met mijn gevoelens over mijn ouders te maken.
|
|
