OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Ik val maar meteen met de deur in huis; Ik heb de laatste twee jaar moeite met het feit dat mijn ouders “oud” aan het worden zijn. Ik heb het idee dat ik nog lang niet klaar ben voor deze fase in het leven. Alsof dit niet bij mijn leeftijd “past”.
De tranen springen me soms in de ogen als ik eraan denk dat ze richting de 80 gaan en er misschien over 5 jaar niet meer zijn. Of over 10 jaar. De jaren vliegen namelijk voorbij.
Nu hoor ik eigenlijk niemand om mij heen die hier ook last van heeft. Rust hier een taboe op? Meer mensen zouden toch door dit proces “moeten” gaan? Mijn man herkent zich hier absoluut niet in. Vriendinnen van mij ook niet.
Meestal gaat het over de emotionele rollercoaster van zorg of ziekte. Dit is niet aan de orde hier. Ik vraag mij dan ook af of er mensen zijn die zich herkennen in dit gevoel. Hoe ga je met zoiets om? Hoe accepteer je dat je ouders echt ouder beginnen te worden?
Graag jullie ervaringen, mocht je die hebben.
De tranen springen me soms in de ogen als ik eraan denk dat ze richting de 80 gaan en er misschien over 5 jaar niet meer zijn. Of over 10 jaar. De jaren vliegen namelijk voorbij.
Nu hoor ik eigenlijk niemand om mij heen die hier ook last van heeft. Rust hier een taboe op? Meer mensen zouden toch door dit proces “moeten” gaan? Mijn man herkent zich hier absoluut niet in. Vriendinnen van mij ook niet.
Meestal gaat het over de emotionele rollercoaster van zorg of ziekte. Dit is niet aan de orde hier. Ik vraag mij dan ook af of er mensen zijn die zich herkennen in dit gevoel. Hoe ga je met zoiets om? Hoe accepteer je dat je ouders echt ouder beginnen te worden?
Graag jullie ervaringen, mocht je die hebben.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Born to Lose, but Built to Win.
Best herkenbaar. Ik heb het er juist wel met vriendinnen over. In mijn vriendinnengroep zijn we inmiddels allemaal tegen de 40 en hebben we allemaal onze beide ouders nog. Best bijzonder. Maar we zien ook allemaal dat onze ouders gewoon een beetje gebakjes worden. Idem voor mijn schoonouders. Mijn schoonvader was altijd onvermoeibaar en zo sterk als een paard. Nu zien we gewoon een oude man van tegen de tachtig. Confronterend ja, maar ik kan het wel accepteren.
Nou ja, er zit weinig anders op dan accepteren, want je kan de tijd niet stopzetten. Je daar heel erg tegen verzetten is niet zo heel zinvol. Ik denk dat je je energie dan beter kunt steken in de dingen die nog wél goed gaan. In essentie zijn het nog steeds dezelfde mensen, maar dan wat ouder.
En ja, dat ouder worden betekent natuurlijk wel dat de balans verandert. Je ouders kunnen niet meer een weekend op je kinderen passen, je vader kan geen kast meer naar boven tillen als je gaat verhuizen en je moeder kan je spijkerbroek niet meer inkorten. Het betekent dat zij de zorg die ze je altijd hebben gegeven niet meer kunnen bieden. En dan ga je ook zien dat het steeds meer verschuift.
Mijn vader is na de dood van mijn moeder (die helaas nooit oud werd) ook best veranderd, tot het punt waarop hij nu is, een beetje een sobere kluizenaar, heel anders dan hoe ik hem vroeger kende. Ik vond die verandering ook lastig, maar het is een beetje onderzoeken naar hoe je relatie dan nu wel werkt, en hoe je elkaar daar weer in kan vinden.
En ja, dat ouder worden betekent natuurlijk wel dat de balans verandert. Je ouders kunnen niet meer een weekend op je kinderen passen, je vader kan geen kast meer naar boven tillen als je gaat verhuizen en je moeder kan je spijkerbroek niet meer inkorten. Het betekent dat zij de zorg die ze je altijd hebben gegeven niet meer kunnen bieden. En dan ga je ook zien dat het steeds meer verschuift.
Mijn vader is na de dood van mijn moeder (die helaas nooit oud werd) ook best veranderd, tot het punt waarop hij nu is, een beetje een sobere kluizenaar, heel anders dan hoe ik hem vroeger kende. Ik vond die verandering ook lastig, maar het is een beetje onderzoeken naar hoe je relatie dan nu wel werkt, en hoe je elkaar daar weer in kan vinden.
disclaimer
Wat fijn dat het bij jou wel besproken wordt! Misschien is dat bij mij wel wat de emotie versterkt. Ik word niet begrepen en voel me er alleen bij. Bij mij in de vriendengroep zijn hun ouders juist veel jonger dan die van mij. Bij een andere vriendengroep zijn de vrienden + ouders daarvan veel ouder, dus dat is dan weer anders.quote:Op donderdag 12 oktober 2023 16:47 schreef Jentin het volgende:
Best herkenbaar. Ik heb het er juist wel met vriendinnen over. In mijn vriendinnengroep zijn we inmiddels allemaal tegen de 40 en hebben we allemaal onze beide ouders nog. Best bijzonder. Maar we zien ook allemaal dat onze ouders gewoon een beetje gebakjes worden. Idem voor mijn schoonouders. Mijn schoonvader was altijd onvermoeibaar en zo sterk als een paard. Nu zien we gewoon een oude man van tegen de tachtig. Confronterend ja, maar ik kan het wel accepteren.
Ik ben normaliter een heel nuchter persoon. Maar dit … het doet me veel en ik vind het maar lastig.
Born to Lose, but Built to Win.
Je hebt gelijk hoor. Dit zegt mijn verstand ook. Maar mijn emoties die willen er niet aan geloven.quote:
Nou ja, er zit weinig anders op dan accepteren, want je kan de tijd niet stopzetten. Je daar heel erg tegen verzetten is niet zo heel zinvol. Ik denk dat je je energie dan beter kunt steken in de dingen die nog wél goed gaan. In essentie zijn het nog steeds dezelfde mensen, maar dan wat ouder.
En ja, dat ouder worden betekent natuurlijk wel dat de balans verandert. Je ouders kunnen niet meer een weekend op je kinderen passen, je vader kan geen kast meer naar boven tillen als je gaat verhuizen en je moeder kan je spijkerbroek niet meer inkorten. Het betekent dat zij de zorg die ze je altijd hebben gegeven niet meer kunnen bieden. En dan ga je ook zien dat het steeds meer verschuift.
Mijn vader is na de dood van mijn moeder (die helaas nooit oud werd) ook best veranderd, tot het punt waarop hij nu is, een beetje een sobere kluizenaar, heel anders dan hoe ik hem vroeger kende. Ik vond die verandering ook lastig, maar het is een beetje onderzoeken naar hoe je relatie dan nu wel werkt, en hoe je elkaar daar weer in kan vinden.
Kan me voorstellen dat voor jou die verandering ook lastig is. Ben je nu op dat punt of ben je nog zoekende ?
Born to Lose, but Built to Win.
Nee ik ben daar ook al wel. Het is jammer dat het is veranderd, maar het is onvermijdelijk en onomkeerbaar. En het accepteren van die verandering is ook een soort rouwproces he.
Overigens is het in mijn sociale netwerk echt heel variabel. Er zitten stokoude bejaarde ouders bij, dementerenden, maar ook zestigers die nog volop in het leven staan. En daar praten we ook wel over.
Het is soms ook moeilijk te zien als jij in de categorie mensen valt die nog wél heel kwieke ouders hebt. Hoe vaak ik niet hoor op mijn werk "joh maar waarom breng je de kids niet af en toe een weekend naar opa en oma dan??" Echt om crazy van te worden. Dat snappen ze niet.
Overigens is het in mijn sociale netwerk echt heel variabel. Er zitten stokoude bejaarde ouders bij, dementerenden, maar ook zestigers die nog volop in het leven staan. En daar praten we ook wel over.
Het is soms ook moeilijk te zien als jij in de categorie mensen valt die nog wél heel kwieke ouders hebt. Hoe vaak ik niet hoor op mijn werk "joh maar waarom breng je de kids niet af en toe een weekend naar opa en oma dan??" Echt om crazy van te worden. Dat snappen ze niet.
disclaimer
Ik heb dit ook wel, maar niet omdat ik bang ben om mijn ouders te verliezen. Meer omdat ik het niet leuk vind dat ze aftakelen en steeds minder zelfstandig zullen worden en omdat het ook betekent dat ik ouder word, niet meer bij de jongste generatie hoor, en dat vind ik een naar idee. Hoewel ik het ook wel heel leuk vind om tante te zijn en dat iedereen om me heen kinderen krijgt.
Why are you wearing that stupid man suit?
Dit.quote:Op donderdag 12 oktober 2023 17:59 schreef kuolema het volgende:
Ik heb dit ook wel, maar niet omdat ik bang ben om mijn ouders te verliezen. Meer omdat ik het niet leuk vind dat ze aftakelen en steeds minder zelfstandig zullen worden.
Bang om mijn moeder te verliezen ben ik niet. Ik ben 10 jaar geleden mijn vader al verloren dus dat is niet meer onbekend. Ik zou het heel verdrietig vinden, maar bang niet nee.
Mijn moeder loopt tegen de 70 en vind het wel lastig om te zien dat ze nu wel ouder wordt en wat kwaaltjes krijgt.
Of als ze aanbied om op te passen terwijl ze daar ook weer eigenlijk 2 dagen van bij moet komen. Dan wil ik dat eigenlijk niet, maar ze vindt het zo leuk en wil het zelf wel.
Etc.
Ik vond vooral de verschuiving lastig. Dat jij niet meer degene bent die op je ouders terug kan vallen maar dat zij jou juist nodig hebben en steeds meer een beroep op je doen.
Ja, dit ook.quote:
Ik vond vooral de verschuiving lastig. Dat jij niet meer degene bent die op je ouders terug kan vallen maar dat zij jou juist nodig hebben en steeds meer een beroep op je doen.
Why are you wearing that stupid man suit?
Mijn vader is al op zijn 63e overleden, mijn moeder is al jaren aan het tobben met haar gezondheid. Ze heeft regelmatig mantelzorg nodig.
Het ouder worden en de nadelen die daarbij horen vind ik naar, maar ik merk wel dat je daarin meebeweegt, mee verandert. Mijn inner circle vrienden hebben ook allemaal minstens 1 ouder verloren. We praten wel over de zorgen, het ouder worden met gebreken van de 'overgebleven' ouders. Maar meer dat we voor hunzelf zo naar vinden. En dat het soms best zwaar is om de zorg deels op te nemen.
Het ouder worden en de nadelen die daarbij horen vind ik naar, maar ik merk wel dat je daarin meebeweegt, mee verandert. Mijn inner circle vrienden hebben ook allemaal minstens 1 ouder verloren. We praten wel over de zorgen, het ouder worden met gebreken van de 'overgebleven' ouders. Maar meer dat we voor hunzelf zo naar vinden. En dat het soms best zwaar is om de zorg deels op te nemen.
Toevallig heb ik het hier laatst met een collega over gehad. Zij heeft heel veel moeite te accepteren dat haar ouders ouder worden en slechter qua gezondheid. Ik snap haar wel, het is nooit leuk om te zien en van dichtbij mee te maken als iemand die vroeger alles voor je deed en je met zowat ieder klusje in huis hielp, dat niet meer kan. Tegen haar heb ik gezegd dat ze niet anders kan dan accepteren, want zoals iemand anders ook al zei: je doet er toch niets aan. Het hoort bij het leven. Meeveren en meerekken met de situatie, zoals zij (hopelijk) ook voor ons deden toen wij jong waren. Meer kun je niet doen… maar ik kan me zeker indenken dat het moeilijk kan zijn!
Mijn beide ouders zijn overleden. Moeder toen ik 8 was en vader een maand voordat ik 30 werd. Ik heb hen dus nooit ‘oud’ meegemaakt maar heb (met m’n vader) wel een jarenlang ziekbed meegemaakt dus het tobben over het zorgen dat ook wordt genoemd herken ik wel.
Mijn beide ouders zijn overleden. Moeder toen ik 8 was en vader een maand voordat ik 30 werd. Ik heb hen dus nooit ‘oud’ meegemaakt maar heb (met m’n vader) wel een jarenlang ziekbed meegemaakt dus het tobben over het zorgen dat ook wordt genoemd herken ik wel.
Het lijkt me vooral lastig als je enig kind bent. Dan kun je die zorg niet delen met broer(s) en/of zus(sen).
Why are you wearing that stupid man suit?
Dit is inderdaad waar ik me weleens zorgen om maak, hoe ik dat ga doen zodra mijn ouders hulpbehoevend worden. Ze zijn pas begin 60 en nog gezond, maargoed, dat zullen ze niet altijd blijven en ik ben enig kind en woon ver weg.. voor nu steek ik maar gewoon mijn hoofd in het zandquote:
Het lijkt me vooral lastig als je enig kind bent. Dan kun je die zorg niet delen met broer(s) en/of zus(sen).
.
Ik vind het herkenbaar maar kan er nu beter mee omgaan dan vroeger. Vroeger vond ik het onverdraaglijke gedachtes.
Nu nog steeds een verdrietige gedachte maar minder. Nu denk ik soms meer in de trant van: op een dag zal ik ze missen en dat is een groot verlies maar het leven zal ook doorgaan.
Het is bij mij minder geworden nadat ik zelf een gezin heb gekregen en nu mijn man en kind heb met wie ik nu een familie vorm.
Wat ook hielp is dat mijn ouders (begin 70) nog geen problemen hebben en erg zelfstandig zijn en zelf absoluut geen verdriet hebben bij de gedachten dat ze ouder worden. Vinden ze gewoon bij het leven passen en ze genieten van alles. Daardoor geniet ik ook
Nu nog steeds een verdrietige gedachte maar minder. Nu denk ik soms meer in de trant van: op een dag zal ik ze missen en dat is een groot verlies maar het leven zal ook doorgaan.
Het is bij mij minder geworden nadat ik zelf een gezin heb gekregen en nu mijn man en kind heb met wie ik nu een familie vorm.
Wat ook hielp is dat mijn ouders (begin 70) nog geen problemen hebben en erg zelfstandig zijn en zelf absoluut geen verdriet hebben bij de gedachten dat ze ouder worden. Vinden ze gewoon bij het leven passen en ze genieten van alles. Daardoor geniet ik ook
Ik herken dat wel.
Mede omdat hun zoon ziek is zie ik dat ze nog sneller oud worden. En juist dat vind ik heel erg.
Mede omdat hun zoon ziek is zie ik dat ze nog sneller oud worden. En juist dat vind ik heel erg.
Ik struisvogel daar wel over, hoor. Rationeel weet ik het wel, maar ik ga nooit zover met mijn denken naar het moment waarvan ik weet dat het gaat komen.
Ik ben ook wel rationeel genoeg om te weten dat mijn leven na hun overlijden zeker wel doorgaat, dat dat mooi en gelukkig kan zijn, en dat ik ze zal missen maar daar ook mee zal kunnen leven. Ik vind het vooral veel te moeilijk om eraan te denken dat dat overljden een keer komt. Dat stop ik heel ver weg.
Ik besef ook dat wij heel veel geluk hebben dat we alle vier de ouders nog hebben en in tamelijk goede gezondheid. Mijn moeder heeft nu twee keer een heel moeilijke tijd gehad qua gezondheid (laatst een septische shock op vakantie in Oostenrijk afgelopen augustus) maar ze krabbelt er iedere keer weer beter dan verwacht uit. Dat zijn wel de momenten dat ik met mijn neus op de feiten wordt gedrukt. Maar ze zijn 'pas' 76 en 81, dus ik kan ze ook best nog een hele tijd bij me kunnen hebben. Dochter van 14 vindt het ook wel lastig, die oude opa's en oma's, want ze zou zo graag zien dat ze haar gelukkig volwassen zien worden, afstuderen, kind(eren) krijgen, maar die kans is niet zo heel groot.
Ik ben ook wel rationeel genoeg om te weten dat mijn leven na hun overlijden zeker wel doorgaat, dat dat mooi en gelukkig kan zijn, en dat ik ze zal missen maar daar ook mee zal kunnen leven. Ik vind het vooral veel te moeilijk om eraan te denken dat dat overljden een keer komt. Dat stop ik heel ver weg.
Ik besef ook dat wij heel veel geluk hebben dat we alle vier de ouders nog hebben en in tamelijk goede gezondheid. Mijn moeder heeft nu twee keer een heel moeilijke tijd gehad qua gezondheid (laatst een septische shock op vakantie in Oostenrijk afgelopen augustus) maar ze krabbelt er iedere keer weer beter dan verwacht uit. Dat zijn wel de momenten dat ik met mijn neus op de feiten wordt gedrukt. Maar ze zijn 'pas' 76 en 81, dus ik kan ze ook best nog een hele tijd bij me kunnen hebben. Dochter van 14 vindt het ook wel lastig, die oude opa's en oma's, want ze zou zo graag zien dat ze haar gelukkig volwassen zien worden, afstuderen, kind(eren) krijgen, maar die kans is niet zo heel groot.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Mijn eigen ouders leven al heel lang niet meer, daar heb ik nooit de tijd/mogelijkheid gehad om in deze fase te komen. Maar ik herken het wel een beetje van mijn schoonouders. Ik ben al 23 jaar samen met mijn lief, dus het zijn ook wel een beetje mijn bonusouder geworden. Ze gaan nu rap richting de 80, en hoewel ze nog fit zijn, vind ik het idee dat zij ook binnen nu en een paar jaar wegvallen heel naar. Ik weet maar al te goed hoe het voelt om een ouder te verliezen, ik wil daar helemaal niet nog een keer doorheen. En dan nu ook met kinderen die bewust meemaken dat hun oma of opa er niet meer is, nooit meer 
. Het is onderdeel van het leven en ik prijs me heel gelukkig dat de band met mijn schoonouders hecht is, maar dat maakt het niet makkelijker helaas.
[ Bericht 0% gewijzigd door Phaidra op 13-10-2023 16:00:54 ]
. Het is onderdeel van het leven en ik prijs me heel gelukkig dat de band met mijn schoonouders hecht is, maar dat maakt het niet makkelijker helaas.[ Bericht 0% gewijzigd door Phaidra op 13-10-2023 16:00:54 ]
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Ik zie mijn moeder maximaal 2 keer per jaar (op de verjaardag van mijn dochters) en dan lijkt het ouder worden soms wel extra hard te gaan. Als is ze nog maar begin 60, je ziet dat ze ouder wordt en dat merk je lichamelijk ook. Mijn vader heb ik al ruim 5 jaar niet gezien, daarvoor zag ik hem ook zelden.
Het idee dat mijn vader weg kan vallen voelt vreemd. Geen idee of dat echt een gemis met zich mee zou brengen of ergens juist rust omdat het nu zo complex is. Het idee dat mijn moeder weg kan vallen geeft onrust. Omdat onze relatie ook zo enorm complex is. Ze is nooit echt een moeder geweest en dat gemis is er nog altijd. Maar ik heb het ook geaccepteerd en ben blij dat ze wel een soort van oma rol aanneemt richting de kinderen. Maar als ze definitief weg zou vallen, denk ik dat dat best confronterend zal zijn. En ook een groot gemis. Al beperkt ons contact zich nu voornamelijk tot appen.
Mijn zus heeft met onze ouders al een jaar of 10 helemaal geen contact meer. Het idee dat ik er alleen voor kom te staan als ze weg komen te vallen, als in het alles moeten regelen en dat verdriet niet kunnen delen, vind ik wel wat beangstigend af en toe.
Maar vooralsnog ga ik ervan uit dat ze beiden minstens 75 worden. Dat is de leeftijd waarop mijn beide opa's en mijn oma kwamen te overlijden, dus dan hebben ze nog even
Het idee dat mijn vader weg kan vallen voelt vreemd. Geen idee of dat echt een gemis met zich mee zou brengen of ergens juist rust omdat het nu zo complex is. Het idee dat mijn moeder weg kan vallen geeft onrust. Omdat onze relatie ook zo enorm complex is. Ze is nooit echt een moeder geweest en dat gemis is er nog altijd. Maar ik heb het ook geaccepteerd en ben blij dat ze wel een soort van oma rol aanneemt richting de kinderen. Maar als ze definitief weg zou vallen, denk ik dat dat best confronterend zal zijn. En ook een groot gemis. Al beperkt ons contact zich nu voornamelijk tot appen.
Mijn zus heeft met onze ouders al een jaar of 10 helemaal geen contact meer. Het idee dat ik er alleen voor kom te staan als ze weg komen te vallen, als in het alles moeten regelen en dat verdriet niet kunnen delen, vind ik wel wat beangstigend af en toe.
Maar vooralsnog ga ik ervan uit dat ze beiden minstens 75 worden. Dat is de leeftijd waarop mijn beide opa's en mijn oma kwamen te overlijden, dus dan hebben ze nog even
Daarom vind ik ook dat de serie "Oogappels" zo terecht de televizierring hebben gewonnen. Enorm veel herkenbaarheid in alle opzichten. Ik heb mijn vader verloren (62 jaar toen) na een ziekbed van een week. Nu is mijn 92-jarige moedertje terminaal en een langer ziekbed. Ze lijdt ook al een aantal jaren aan Alzheimer. Je wil je ouders het liefst nooit zien aftakelen. Alles moet het liefst hetzelfde blijven. Ben inmiddels ouder dan mijn vader ooit is geworden en denk nog steeds dat ik 30 jaar ben. Mijn kinderen (dertigers) weten wel beter. 
Maar ik zie mijn moeder nog steeds in de ogen van vroeger.
Maar ik zie mijn moeder nog steeds in de ogen van vroeger.
Dit is heel herkenbaar. Ik werk zelf al jaren in de ouderenzorg, dus in theorie weet ik heel goed hoe alles geregeld moet worden. De andere kant is dat ik ook weet hoeveel het kan zijn, en als enig kind kom er ik dan soort van alleen voor te staan. Dat beangstigt me soms wel. Ze zijn nu mid 60 dus met wat geluk hebben ze nog heel wat jaren te gaan, maar toch vind ik het soms lastig. Ik probeer er inderdaad ook maar niet te veel aan te denken.quote:
[..]
Dit is inderdaad waar ik me weleens zorgen om maak, hoe ik dat ga doen zodra mijn ouders hulpbehoevend worden. Ze zijn pas begin 60 en nog gezond, maargoed, dat zullen ze niet altijd blijven en ik ben enig kind en woon ver weg.. voor nu steek ik maar gewoon mijn hoofd in het zand
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
Ik herken het ook wel. Ga zelf richting 40 (dus ook combi met besef van zelf ouder worden) en ouders net voorbij de 70. Wat ook niet helpt is dat ik enig kind ben en best ver van ze af woon. Maak me dus ook wel eens druk om hoe dat straks zal moeten als ze meer hulp nodig hebben, maar heb nog hoop dat dat nog zeker 10 jaar of meer kan duren.
Too much is never enough!
Hebben jullie dan ook een 40+ jaar verschil in leeftijd met je ouders of dat niet?
Mijn “angst” zit denk ik meer in het verlaten dan in het zorgen of aftakelen. Ik vind het wel lastig om te zien dat m’n vader niet meer die “sterkte superheld “ is die alles kan of kan oplossen. Maar daar zit voor mij niet de meeste emotie in. Al zou ik het uiteraard verschrikkelijk voor hen vinden dat ze pijn krijgen of ongemakken. Maar zelf heb ik veel moeite met de gedachten dat ze er straks wellicht niet meer zijn.
En ik ben verder mega dankbaar dat ze er überhaupt nog zijn. Als ik bij sommige van jullie lees dat ze of een van hen op jonge leeftijd zijn overleden, dan mag ik absoluut in m’n handjes knijpen.
Ik ben dan geen enig kind. Maar omdat de rest zoveel ouder is, en er heel anders in zit dan ik. Voelt het soms toch eenzaam en onbegrepen.
Ik ben sowieso vrij sentimenteel en ik hou niet van verandering. Dus nu het huis lees gaat, enorm wordt verbouwd, spullen zonder pardon worden weggesmeten, vind ik al lastig.
Mijn ouders laten overigens niets blijken of ze er last van worden dat ze ouder worden. Ze staan altijd mega nuchter in het leven. Wat dat betreft ben ik echt een buitenbeentje. Al sta ik over alle andere zaken wel nuchter in het leven.
Mijn “angst” zit denk ik meer in het verlaten dan in het zorgen of aftakelen. Ik vind het wel lastig om te zien dat m’n vader niet meer die “sterkte superheld “ is die alles kan of kan oplossen. Maar daar zit voor mij niet de meeste emotie in. Al zou ik het uiteraard verschrikkelijk voor hen vinden dat ze pijn krijgen of ongemakken. Maar zelf heb ik veel moeite met de gedachten dat ze er straks wellicht niet meer zijn.
En ik ben verder mega dankbaar dat ze er überhaupt nog zijn. Als ik bij sommige van jullie lees dat ze of een van hen op jonge leeftijd zijn overleden, dan mag ik absoluut in m’n handjes knijpen.
Ik ben dan geen enig kind. Maar omdat de rest zoveel ouder is, en er heel anders in zit dan ik. Voelt het soms toch eenzaam en onbegrepen.
Ik ben sowieso vrij sentimenteel en ik hou niet van verandering. Dus nu het huis lees gaat, enorm wordt verbouwd, spullen zonder pardon worden weggesmeten, vind ik al lastig.
Mijn ouders laten overigens niets blijken of ze er last van worden dat ze ouder worden. Ze staan altijd mega nuchter in het leven. Wat dat betreft ben ik echt een buitenbeentje. Al sta ik over alle andere zaken wel nuchter in het leven.
Born to Lose, but Built to Win.
Nou ja, er gaat zéker een moment komen dat ze er niet meer zijn, dat is geen onzekerheid. Maar wanneer en in welke vorm dat moment komt, dat is meestal niet te voorspellen.
Misschien kan die zekerheid toch een beetje rust geven in je hoofd?
Misschien kan die zekerheid toch een beetje rust geven in je hoofd?
disclaimer
Op zich is die zekerheid er niet want je kan zelf eerst doodgaan. Als ik ooit ergens zorgen voor heb is het dat. Zeker nu ik zelf ook kinderen heb. Dan denk ik "als hun dat maar bespaard blijft in hun oude dag".
Mijn ouders waren niet heel piep toen ik werd geboren. Mijn vader is 76 en kan niet meer evenveel als vroeger. Lang gerookt en als ik zijn hoest hoor dan weet ik niet hoe lang dat nog goed gaat. Het is triest maar hoort er ook een beetje bij.
Voor de praktische kant (enig kind en woon te ver voor mantelzorg) steek ik nog even mijn hoofd in het zand.
Mijn ouders waren niet heel piep toen ik werd geboren. Mijn vader is 76 en kan niet meer evenveel als vroeger. Lang gerookt en als ik zijn hoest hoor dan weet ik niet hoe lang dat nog goed gaat. Het is triest maar hoort er ook een beetje bij.
Voor de praktische kant (enig kind en woon te ver voor mantelzorg) steek ik nog even mijn hoofd in het zand.
Het idee dat ze er straks niet meer zijn vind ik ook niet echt prettig. Ik ben best wel close met ze, zie ze elke week. Het was altijd al ons drieën, met alle leuke dingen maar ook ellende die we hebben meegemaakt door de jaren heen. Ik hoop er gewoon maar op dat ze nog 30 jaar in goede gezondheid door kunnen.quote:
Hebben jullie dan ook een 40+ jaar verschil in leeftijd met je ouders of dat niet?
Mijn “angst” zit denk ik meer in het verlaten dan in het zorgen of aftakelen. Ik vind het wel lastig om te zien dat m’n vader niet meer die “sterkte superheld “ is die alles kan of kan oplossen. Maar daar zit voor mij niet de meeste emotie in. Al zou ik het uiteraard verschrikkelijk voor hen vinden dat ze pijn krijgen of ongemakken. Maar zelf heb ik veel moeite met de gedachten dat ze er straks wellicht niet meer zijn.
En ik ben verder mega dankbaar dat ze er überhaupt nog zijn. Als ik bij sommige van jullie lees dat ze of een van hen op jonge leeftijd zijn overleden, dan mag ik absoluut in m’n handjes knijpen.
Ik ben dan geen enig kind. Maar omdat de rest zoveel ouder is, en er heel anders in zit dan ik. Voelt het soms toch eenzaam en onbegrepen.
Ik ben sowieso vrij sentimenteel en ik hou niet van verandering. Dus nu het huis lees gaat, enorm wordt verbouwd, spullen zonder pardon worden weggesmeten, vind ik al lastig.
Mijn ouders laten overigens niets blijken of ze er last van worden dat ze ouder worden. Ze staan altijd mega nuchter in het leven. Wat dat betreft ben ik echt een buitenbeentje. Al sta ik over alle andere zaken wel nuchter in het leven.
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
Ik herken wel wat je schrijft, als nakomertje heb ik daar ook moeite mee gehad. Allereerst toen het ouderlijk huis werd verkocht, en later toen ze hun huis verruilden voor een flat. Dat mijn vader dementeerde, heb ik ook heel lang ontkend. Hij heeft zich ook heel lang "goed gehouden" naar mij toe, omdat hij het op zijn beurt kennelijk ook zo aanvoelde.
We hebben op een gegeven moment als gezin bij elkaar gezeten om dingen te bespreken. Hoe zagen mijn ouders het "oud worden" voor zich, wat waren hun wensen mbt zelfstandig wonen, wat er met het huis en de spullen moet gebeuren als ze er niet meer zijn etc. Super ongemakkelijk en ik kende niemand die dat eerder had gedaan, maar het heeft toen voor mij uiteindelijk wel in gang gezet dat ik er wat meer vrede mee kreeg.
Vorig jaar is mijn vader overleden en sindsdien praat ik er met meer mensen over, en het is echt voor veel mensen van 30+ een ding (ik ben nu zelf 40+). Soms vraag ik ook bewust aan mensen die net wat ouder zijn, of hun ouders nog leven en hoe of dat dat bij hun gaat.
Het wakkert ook een soort zoektocht in jezelf aan, waarbij je op zoek moet naar wie je zelf bent als ouder en niet meer als kind. Wanneer de generaties boven je wegvallen, schuif je zelf een generatie op. Daar moet je je nieuwe draai in vinden, jezelf weer in hervinden.
Ontdekken dat je niet de enige bent die hiermee dealt, heeft voor mij echt een verzachtende werking.
We hebben op een gegeven moment als gezin bij elkaar gezeten om dingen te bespreken. Hoe zagen mijn ouders het "oud worden" voor zich, wat waren hun wensen mbt zelfstandig wonen, wat er met het huis en de spullen moet gebeuren als ze er niet meer zijn etc. Super ongemakkelijk en ik kende niemand die dat eerder had gedaan, maar het heeft toen voor mij uiteindelijk wel in gang gezet dat ik er wat meer vrede mee kreeg.
Vorig jaar is mijn vader overleden en sindsdien praat ik er met meer mensen over, en het is echt voor veel mensen van 30+ een ding (ik ben nu zelf 40+). Soms vraag ik ook bewust aan mensen die net wat ouder zijn, of hun ouders nog leven en hoe of dat dat bij hun gaat.
Het wakkert ook een soort zoektocht in jezelf aan, waarbij je op zoek moet naar wie je zelf bent als ouder en niet meer als kind. Wanneer de generaties boven je wegvallen, schuif je zelf een generatie op. Daar moet je je nieuwe draai in vinden, jezelf weer in hervinden.
Ontdekken dat je niet de enige bent die hiermee dealt, heeft voor mij echt een verzachtende werking.
Herkenbaar. Ik ben enig kind en heb alleen mijn 76 jarige moeder. Mijn moeder mankeert al het een en ander en zorgt niet altijd even goed voor zichzelf. Verder fietst ze nog wel elke dag even naar het dorp en is ze zelfstandig. Ik help haar wel met veel dingen, maar sommige dingen zoals huishoudelijk werk wil ze persé nog zelf doen. Ze wordt zelfs een beetje bozig als ik haar wil helpen. Ik verneem ook wel dat ze vergeetachtiger en warrig is geworden en weinig zin meer heeft om de deur uit te gaan. Al met al kom ik meerdere keren per week bij haar om te helpen waar nodig, geen enkel probleem.
Een vriendin van mij moppert vaak op haar ouders, maar ze beseft niet helemaal dat ze er binnen nu en een jaar of 5 misschien niet meer zijn. Daar ben ik me wel bewust van, en ik probeer dan ook zoveel mogelijk nog dingen samen met mijn moeder te doen nu het nog kan. Ik word er wel verdrietig van als ik er teveel over nadenk.
Een vriendin van mij moppert vaak op haar ouders, maar ze beseft niet helemaal dat ze er binnen nu en een jaar of 5 misschien niet meer zijn. Daar ben ik me wel bewust van, en ik probeer dan ook zoveel mogelijk nog dingen samen met mijn moeder te doen nu het nog kan. Ik word er wel verdrietig van als ik er teveel over nadenk.
wees vooral heel blij dat ze er nog zijn, ik was maar een paar jaar ouder en had geen ouder meer over
Dat ben ik ook zeer zeker! Ben mij er ook echt wel van bewust dat ik van geluk mag spreken dat ze er gewoon nog zijn.quote:
wees vooral heel blij dat ze er nog zijn, ik was maar een paar jaar ouder en had geen ouder meer over
Born to Lose, but Built to Win.
Ja, precies! Dat hoop ik ook voor jequote:
[..]
Het idee dat ze er straks niet meer zijn vind ik ook niet echt prettig. Ik ben best wel close met ze, zie ze elke week. Het was altijd al ons drieën, met alle leuke dingen maar ook ellende die we hebben meegemaakt door de jaren heen. Ik hoop er gewoon maar op dat ze nog 30 jaar in goede gezondheid door kunnen.
Born to Lose, but Built to Win.
Nou precies dit dus!quote:
Herkenbaar. Ik ben enig kind en heb alleen mijn 76 jarige moeder. Mijn moeder mankeert al het een en ander en zorgt niet altijd even goed voor zichzelf. Verder fietst ze nog wel elke dag even naar het dorp en is ze zelfstandig. Ik help haar wel met veel dingen, maar sommige dingen zoals huishoudelijk werk wil ze persé nog zelf doen. Ze wordt zelfs een beetje bozig als ik haar wil helpen. Ik verneem ook wel dat ze vergeetachtiger en warrig is geworden en weinig zin meer heeft om de deur uit te gaan. Al met al kom ik meerdere keren per week bij haar om te helpen waar nodig, geen enkel probleem.
Een vriendin van mij moppert vaak op haar ouders, maar ze beseft niet helemaal dat ze er binnen nu en een jaar of 5 misschien niet meer zijn. Daar ben ik me wel bewust van, en ik probeer dan ook zoveel mogelijk nog dingen samen met mijn moeder te doen nu het nog kan. Ik word er wel verdrietig van als ik er teveel over nadenk.
Hoe hou jij die gedachten buiten de deur?
Dat bozige herken ik wel ja. Ik denk dat het voor iemand die op zo’n punt in het leven is, ook best een lastig punt is en weer iets is dat je dan moet accepteren.
Dat mopperen van anderen op hun ouders of zelfs opa en oma herken ik. Zeg daar ook altijd op een luchtige manier wat van. Niet dat het wat uithaalt haha!
Ik probeer er ook niet teveel over te denken. Maar toch overvalt de gedachte me steeds vaker.
Nu moet ik wel zeggen dat m’n moeder mij vaak triggert hoor, met haar uitspraken.
Zij heeft zo lang als dat ik mij kan herinneren de uitspraken:
“Wij hopen dan onze verjaardag te vieren.”
“Ja, wij hopen volgende week op vakantie te zijn.”
“Ik hoop dat ik tegen die tijd wel thuis ben.”
“Ik hoop je dan op de verjaardag van….. weer te zien.”
Altijd dat”hopen” nooit is het echt; Ik ben er dan. Of zo.
Vroeger was dat nog wel grappig. Tegenwoordig voelt het alsof ze er zelf weinig vertrouwen in heeft.
Born to Lose, but Built to Win.
Had je ook het gevoel dat je nog niet in de juiste levensfase was om daar doorheen te gaan?quote:
Ik herken wel wat je schrijft, als nakomertje heb ik daar ook moeite mee gehad. Allereerst toen het ouderlijk huis werd verkocht, en later toen ze hun huis verruilden voor een flat. Dat mijn vader dementeerde, heb ik ook heel lang ontkend. Hij heeft zich ook heel lang "goed gehouden" naar mij toe, omdat hij het op zijn beurt kennelijk ook zo aanvoelde.
We hebben op een gegeven moment als gezin bij elkaar gezeten om dingen te bespreken. Hoe zagen mijn ouders het "oud worden" voor zich, wat waren hun wensen mbt zelfstandig wonen, wat er met het huis en de spullen moet gebeuren als ze er niet meer zijn etc. Super ongemakkelijk en ik kende niemand die dat eerder had gedaan, maar het heeft toen voor mij uiteindelijk wel in gang gezet dat ik er wat meer vrede mee kreeg.
Vorig jaar is mijn vader overleden en sindsdien praat ik er met meer mensen over, en het is echt voor veel mensen van 30+ een ding (ik ben nu zelf 40+). Soms vraag ik ook bewust aan mensen die net wat ouder zijn, of hun ouders nog leven en hoe of dat dat bij hun gaat.
Het wakkert ook een soort zoektocht in jezelf aan, waarbij je op zoek moet naar wie je zelf bent als ouder en niet meer als kind. Wanneer de generaties boven je wegvallen, schuif je zelf een generatie op. Daar moet je je nieuwe draai in vinden, jezelf weer in hervinden.
Ontdekken dat je niet de enige bent die hiermee dealt, heeft voor mij echt een verzachtende werking.
Dat laatste wat je aangeeft is inderdaad zeker een punt ja. Toen de generatie boven m’n ouders wegviel, was dat ook al even een realiteit check.
Naja dat is dus ook wel waarom ik dit topic heb geopend. En tot nu toe ben ik “blij” dat er eindelijk mensen zich herkennen in het gevoel waarin mee kamp.
Born to Lose, but Built to Win.
oef! Lastig zeg!quote:
Ik zie mijn moeder maximaal 2 keer per jaar (op de verjaardag van mijn dochters) en dan lijkt het ouder worden soms wel extra hard te gaan. Als is ze nog maar begin 60, je ziet dat ze ouder wordt en dat merk je lichamelijk ook. Mijn vader heb ik al ruim 5 jaar niet gezien, daarvoor zag ik hem ook zelden.
Het idee dat mijn vader weg kan vallen voelt vreemd. Geen idee of dat echt een gemis met zich mee zou brengen of ergens juist rust omdat het nu zo complex is. Het idee dat mijn moeder weg kan vallen geeft onrust. Omdat onze relatie ook zo enorm complex is. Ze is nooit echt een moeder geweest en dat gemis is er nog altijd. Maar ik heb het ook geaccepteerd en ben blij dat ze wel een soort van oma rol aanneemt richting de kinderen. Maar als ze definitief weg zou vallen, denk ik dat dat best confronterend zal zijn. En ook een groot gemis. Al beperkt ons contact zich nu voornamelijk tot appen.
Mijn zus heeft met onze ouders al een jaar of 10 helemaal geen contact meer. Het idee dat ik er alleen voor kom te staan als ze weg komen te vallen, als in het alles moeten regelen en dat verdriet niet kunnen delen, vind ik wel wat beangstigend af en toe.
Maar vooralsnog ga ik ervan uit dat ze beiden minstens 75 worden. Dat is de leeftijd waarop mijn beide opa's en mijn oma kwamen te overlijden, dus dan hebben ze nog even
ik ken natuurlijk heel je situatie niet, maar elkaar vaker zien is geen optie?
Verdrietig dat het contact met je zus en je moeder ook niet werkt. Ik kan me voorstellen dat die gedachten beangstigend zijn.
Born to Lose, but Built to Win.
Ik las het boek van Bart Chabot "Mijn vaders hand' . Zo goed geschreven en begreep zijn beslissing om te kappen met zijn ouders. Maar kon mij werkelijk niet voorstellen hoe het andersom moet zijn. Een kind uit je leven schrappen. Bart heeft nog wel aan het sterfbed van zijn moeder gezeten en zei mooie woorden in het programma "De geknipte gast"
https://www.npostart.nl/de-geknipte-gast/17-02-2023/BV_101409319
' Verwijten verdwijnen als sneeuw door de zon bij het naderend aanzien van de dood. '
Misschien niet letterlijk, maar zoiets. In ieder geval raakte die opmerking mij.
Sorry, beetje off-topic.
[ Bericht 8% gewijzigd door Firuze60 op 14-10-2023 18:46:31 ]
https://www.npostart.nl/de-geknipte-gast/17-02-2023/BV_101409319
' Verwijten verdwijnen als sneeuw door de zon bij het naderend aanzien van de dood. '
Misschien niet letterlijk, maar zoiets. In ieder geval raakte die opmerking mij.
Sorry, beetje off-topic.
quote:In het aangezicht van de dood verkruimelen de verwijten.
[ Bericht 8% gewijzigd door Firuze60 op 14-10-2023 18:46:31 ]
Tja, ik ben sowieso de laatste jaren een piekeraar. Het moment dat je voorgoed afscheid moet nemen van een ouder komt gewoon steeds dichterbij.quote:
[..]
Nou precies dit dus!
Hoe hou jij die gedachten buiten de deur?
Dat bozige herken ik wel ja. Ik denk dat het voor iemand die op zo’n punt in het leven is, ook best een lastig punt is en weer iets is dat je dan moet accepteren.
Dat mopperen van anderen op hun ouders of zelfs opa en oma herken ik. Zeg daar ook altijd op een luchtige manier wat van. Niet dat het wat uithaalt haha!
Ik probeer er ook niet teveel over te denken. Maar toch overvalt de gedachte me steeds vaker.
Nu moet ik wel zeggen dat m’n moeder mij vaak triggert hoor, met haar uitspraken.
Zij heeft zo lang als dat ik mij kan herinneren de uitspraken:
“Wij hopen dan onze verjaardag te vieren.”
“Ja, wij hopen volgende week op vakantie te zijn.”
“Ik hoop dat ik tegen die tijd wel thuis ben.”
“Ik hoop je dan op de verjaardag van….. weer te zien.”
Altijd dat”hopen” nooit is het echt; Ik ben er dan. Of zo.
Vroeger was dat nog wel grappig. Tegenwoordig voelt het alsof ze er zelf weinig vertrouwen in heeft.
Dat is het leven en daar moet je mee omgaan.
Mijn ouders zijn beiden 75. Mijn vader is nog steeds best een fitte man, maar vanzelfsprekend niet meer de sterke, super fitte man die hij zijn hele leven geweest is. Zijn geheugen laat ook steeds meer te wensen over en ik moet hem bij van alles en nog wat helpen. Het lukt gewoon niet zo goed meer. Mijn moeder is al meer dan 20 jaar ernstig gehandicapt en zorgbehoevend, maar ze woont nog wel thuis en de meeste zorg komt op de schouders van mijn vader terecht. Het is een situatie waar ik al jarenlang moeite mee heb. Ik had ook nooit verwacht dat ze nog zo oud zou worden.
Ben wel enorm dankbaar dat ze er allebei nog zijn en ik roep regelmatig gekscherend dat ze echt 100 moeten worden, maar dat is natuurlijk best onrealistisch huh. Het idee dat ze heel ziek worden of plots dood gaan, het benauwd me enorm. Je bent absoluut niet de enige die met deze gevoelens rond loopt.
Ik vind sowieso de laatste tijd al dat de tijd als zand door mijn vingers lijkt te glippen. Het gaat zo snel allemaal. Ik ben inmiddels zelf op een leeftijd wat ik vroeger als oud zag. En mijn ouders, een constante in je leven, zijn gewoon nog veel ouder. Officieel 'bejaard'. Ik heb het er al een tijdje best moeilijk mee. Ik begrijp dat je datzelfde ervaart. Maar ik praat er ook nooit over met anderen, dus dan lijkt het misschien alsof niemand er mee zit.
Het is nou eenmaal zo is een dooddoener natuurlijk. Maar helaas wel waar.
Ben wel enorm dankbaar dat ze er allebei nog zijn en ik roep regelmatig gekscherend dat ze echt 100 moeten worden, maar dat is natuurlijk best onrealistisch huh. Het idee dat ze heel ziek worden of plots dood gaan, het benauwd me enorm. Je bent absoluut niet de enige die met deze gevoelens rond loopt.
Ik vind sowieso de laatste tijd al dat de tijd als zand door mijn vingers lijkt te glippen. Het gaat zo snel allemaal. Ik ben inmiddels zelf op een leeftijd wat ik vroeger als oud zag. En mijn ouders, een constante in je leven, zijn gewoon nog veel ouder. Officieel 'bejaard'. Ik heb het er al een tijdje best moeilijk mee. Ik begrijp dat je datzelfde ervaart. Maar ik praat er ook nooit over met anderen, dus dan lijkt het misschien alsof niemand er mee zit.
Het is nou eenmaal zo is een dooddoener natuurlijk. Maar helaas wel waar.
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Ik heb dit ook en mijn ouders moeten nog met pensioen gaan. Is overigens pas begonnen toen ze opa en oma werden.quote:
De tranen springen me soms in de ogen als ik eraan denk dat ze richting de 80 gaan en er misschien over 5 jaar niet meer zijn. Of over 10 jaar. De jaren vliegen namelijk voorbij.
Daarvoor was ik er niet mee bezig
Ik kan mij nog herinneren toen ik een jaar of 22 was en net uithuis wonend in een studentenhuis mijn ouders op bezoek kwamen en een medestudent zei: "Goh, jij hebt wel best oud uitziende ouders." Ik was zwaar beledigd, hoezo oud? Ik vond dat mijn ouders er nog best jong uit zagen. Woest was ik op die vent. Zelf zag hij er jaren later uit als 40-tiger als een bejaarde kutkerel met een kale kop.
Ik heb dit ook wel. Mijn ouders zijn rond de 67, en ik 35. Dus in mijn geval is het misschien overdreven om te zeggen dat de kans groot is dat het nog maar 5 of 10 jaar duurt, maar toch merk ik wel dat ik er al mee bezig ben. Ze zijn nog fit hoor, en sporten nog gewoon. Maar toch, het schiet voor mijn gevoel al op.
Maar goed, je moet dit accepteren. Je kan immers weinig anders. Misschien jezelf er langzaam op voorbereiden dat het over niet al te lange tijd ''klaar'' kan zijn. Dan kan het altijd nog meevallen, mochten ze nog 10 of 15 jaar fijn leven.
Maar goed, je moet dit accepteren. Je kan immers weinig anders. Misschien jezelf er langzaam op voorbereiden dat het over niet al te lange tijd ''klaar'' kan zijn. Dan kan het altijd nog meevallen, mochten ze nog 10 of 15 jaar fijn leven.
Nee met mijn vader heb ik geen band, mijn jeugd was complex zeg maar. Bovendien is hij autistisch en het is letterlijk uit het oog uit het hart. Mijn moeder heeft adhd maar is verder mentaal en lichamelijk ook niet in orde. Die moet weken bijkomen van 1 uurtje met haar kleinkinderenquote:
[..]
oef! Lastig zeg!
ik ken natuurlijk heel je situatie niet, maar elkaar vaker zien is geen optie?
Verdrietig dat het contact met je zus en je moeder ook niet werkt. Ik kan me voorstellen dat die gedachten beangstigend zijn.
Dus elkaar vaker zien is gewoonweg geen optie.
ik vond het ook moeilijk. mijn ouders zijn inmiddels overleden.
mijn vader begon met een vorm van dementie na zijn 65ste en takelde toen snel af. was 4 jaar later dood.
mijn moeder heeft nog een tijd doorgeleefd, overleed enigszins onverwacht aan twee beroertes.
ik heb het allemaal als enorm zwaar ervaren. maar het hoort erbij, vrees ik. zo gaan onze levens en als je erdoor heen gaat voor je ouders, wordt je gedwongen de dood onder ogen te zien, je groeit er uiteindelijk van. het is bijna ook iets moois, het is zo ontzettend echt en rauw. we gaan allemaal dood, uiteindelijk.
en iedereen heeft zijn eigen tijd hiervoor, helemaal niet erg dat je dit nu al voelt. zie het maar als een voorbereiding op wat gaat komen. want dan moet je sterk zijn, er voor je ouders zijn.
mijn vader begon met een vorm van dementie na zijn 65ste en takelde toen snel af. was 4 jaar later dood.
mijn moeder heeft nog een tijd doorgeleefd, overleed enigszins onverwacht aan twee beroertes.
ik heb het allemaal als enorm zwaar ervaren. maar het hoort erbij, vrees ik. zo gaan onze levens en als je erdoor heen gaat voor je ouders, wordt je gedwongen de dood onder ogen te zien, je groeit er uiteindelijk van. het is bijna ook iets moois, het is zo ontzettend echt en rauw. we gaan allemaal dood, uiteindelijk.
en iedereen heeft zijn eigen tijd hiervoor, helemaal niet erg dat je dit nu al voelt. zie het maar als een voorbereiding op wat gaat komen. want dan moet je sterk zijn, er voor je ouders zijn.
Dat is het hem nou juist, het zijn niet meer dezelfde mensen. Ze zijn de laatste 5-10 jaar veranderd. Alles wat ze ons leerden, doen ze zelf niet meer. Ook gewoon simpele dingen.quote:
Nou ja, er zit weinig anders op dan accepteren, want je kan de tijd niet stopzetten. Je daar heel erg tegen verzetten is niet zo heel zinvol. Ik denk dat je je energie dan beter kunt steken in de dingen die nog wél goed gaan. In essentie zijn het nog steeds dezelfde mensen, maar dan wat ouder.
Er is niet meer mee te praten. Ze luisteren niet. Ze praten eroverheen. Ze begrijpen het niet. Niet dat ze dom zijn, het gaat allemaal veel moeizamer. Alsof ze ook niet willen. Geld voor ouders + schoonouders in mijn geval.
Ik herken me wel in TS.
You can sleep in a racecar, but you can't race a house!
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
Mijn moedertje van 92 jaar ligt op dit moment in haar sterfbed. Ik vind het zwaar om haar te zien worstelen met pijn. Ze krijgt sinds vandaag de maximale toegestane morfinedosis. Ze kan al sinds een paar dagen niet meer slikken, water wordt met swabs gegeven. 'Gelukkig' heeft ze het geheugen van een konijn en zei een paar dagen geleden nog:" Moet ik de rest van mijn leven hier blijven?" Soms is dementie een zegen.
quote:
Mijn moedertje van 92 jaar ligt op dit moment in haar sterfbed. Ik vind het zwaar om haar te zien worstelen met pijn. Ze krijgt sinds vandaag de maximale toegestane morfinedosis. Ze kan al sinds een paar dagen niet meer slikken, water wordt met swabs gegeven. 'Gelukkig' heeft ze het geheugen van een konijn en zei een paar dagen geleden nog:" Moet ik de rest van mijn leven hier blijven?" Soms is dementie een zegen.
wat naar.Heel veel sterkte.
Veel sterkte!quote:
Mijn moedertje van 92 jaar ligt op dit moment in haar sterfbed. Ik vind het zwaar om haar te zien worstelen met pijn. Ze krijgt sinds vandaag de maximale toegestane morfinedosis. Ze kan al sinds een paar dagen niet meer slikken, water wordt met swabs gegeven. 'Gelukkig' heeft ze het geheugen van een konijn en zei een paar dagen geleden nog:" Moet ik de rest van mijn leven hier blijven?" Soms is dementie een zegen.
Gisteren met mijn moeder naar de internist geweest. Ze heeft nierfalen en moet zich aan bepaalde regels houden. Helaas is ze stronteigenwijs en steekt ze de kop in het zand voor de feiten. Elk jaar krijgt ze te horen, niet roken en zoutarm. Maar roken als een dokwerker natuurlijk en dat zoutarm is ook niks. Laatst betrapte ik haar op een ochtend met pizzapunt als ontbijt. 
Toch wel gemopperd op haar, maar ik moet dat eigenlijk niet doen. Ze zorgt gewoon niet goed voor zichzelf maar wil ook niet anders. Ik moet het maar accepteren.
Toch wel gemopperd op haar, maar ik moet dat eigenlijk niet doen. Ze zorgt gewoon niet goed voor zichzelf maar wil ook niet anders. Ik moet het maar accepteren.
Dat is misschien wel zo, maar vergeet niet dat je zelf net zo hard verandert en dat daardoor de wig misschien wel steeds groter lijktquote:
[..]
Dat is het hem nou juist, het zijn niet meer dezelfde mensen. Ze zijn de laatste 5-10 jaar veranderd. Alles wat ze ons leerden, doen ze zelf niet meer. Ook gewoon simpele dingen.
Er is niet meer mee te praten. Ze luisteren niet. Ze praten eroverheen. Ze begrijpen het niet. Niet dat ze dom zijn, het gaat allemaal veel moeizamer. Alsof ze ook niet willen. Geld voor ouders + schoonouders in mijn geval.
Ik herken me wel in TS.
je krijgt een andere afhankelijkheid van elkaar en natuurlijk gaat dat gepaard met allerlei soorten verandering. Wat ik bedoel te zeggen is dat zij, in hun eigen kern, nog steeds dezelfde mensen zijn met dezelfde angsten en dezelfde emoties. Net als jij altijd jij zal blijven voor jezelf. Het gedrag verandert maar de mens blijft. Dat die perceptie voor anderen wellicht verandert doet daar niets aan af.
disclaimer
Ja daar heb je helemaal gelijk in natuurlijk. In hun perceptie zijn ze wel veranderd, maar alleen voor dingen die ze zeg maar "toe willen geven".quote:
[..]
Dat is misschien wel zo, maar vergeet niet dat je zelf net zo hard verandert en dat daardoor de wig misschien wel steeds groter lijkt
Wat ik bedoel te zeggen is dat zij, in hun eigen kern, nog steeds dezelfde mensen zijn met dezelfde angsten en dezelfde emoties. Net als jij altijd jij zal blijven voor jezelf. Dat die perceptie voor anderen wellicht verandert doet daar niets aan af.
You can sleep in a racecar, but you can't race a house!
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
Mijn ouders zijn voor mijn gevoel gestopt met ouder worden toen ik het huis uit ging.
Dat is raar want ik ben al bijna zo oud nu.
edit: dat is dus het niet accepteren.
Dat is raar want ik ben al bijna zo oud nu.
edit: dat is dus het niet accepteren.
Handgemaakt | Doggerland-overlever
1
En hoe goed zorgen wij nou altijd voor onszelf? Dat is toch soms (maar ook niet altijd) gewoon een keuze? En een pizzapunt bij het ontbijt, dan voel je je toch ook meteen weer 20?
Niet om je te veroordelen, maar hopelijk maakt het de acceptatie is makkelijker als je bedenkt dat je zelf ook wel eens dingen doet die je eigenlijk niet zou moeten doen
Maar zijn we ook niet allemaal een beetje zo? Natuurlijk heb je mensen die wel hun hele leven op de kop kunnen zetten door zulke dingen te veranderen, maar er zijn zat mensen die niet kunnen stoppen met roken natuurlijk (dat hoeft geen onwil te zijn).quote:
Gisteren met mijn moeder naar de internist geweest. Ze heeft nierfalen en moet zich aan bepaalde regels houden. Helaas is ze stronteigenwijs en steekt ze de kop in het zand voor de feiten. Elk jaar krijgt ze te horen, niet roken en zoutarm. Maar roken als een dokwerker natuurlijk en dat zoutarm is ook niks. Laatst betrapte ik haar op een ochtend met pizzapunt als ontbijt.
Toch wel gemopperd op haar, maar ik moet dat eigenlijk niet doen. Ze zorgt gewoon niet goed voor zichzelf maar wil ook niet anders. Ik moet het maar accepteren.
En hoe goed zorgen wij nou altijd voor onszelf? Dat is toch soms (maar ook niet altijd) gewoon een keuze? En een pizzapunt bij het ontbijt, dan voel je je toch ook meteen weer 20?
Niet om je te veroordelen, maar hopelijk maakt het de acceptatie is makkelijker als je bedenkt dat je zelf ook wel eens dingen doet die je eigenlijk niet zou moeten doen
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Je gaat niet veranderen dusquote:
Ik bereid iedereen er alvast op voor dat ik een hele koppige, eigenwijze bejaarde wordt.
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Ik ben het gedeeltelijk wel met je eens. En natuurlijk mag mijn moeder best een keer zondigen. Maar ze draait het eerder om. 85% slechte keuzes en 15% verstandiger. Soort van.quote:Op woensdag 18 oktober 2023 08:58 schreef Troel het volgende:
1
[..]
Maar zijn we ook niet allemaal een beetje zo? Natuurlijk heb je mensen die wel hun hele leven op de kop kunnen zetten door zulke dingen te veranderen, maar er zijn zat mensen die niet kunnen stoppen met roken natuurlijk (dat hoeft geen onwil te zijn).
En hoe goed zorgen wij nou altijd voor onszelf? Dat is toch soms (maar ook niet altijd) gewoon een keuze? En een pizzapunt bij het ontbijt, dan voel je je toch ook meteen weer 20?
Niet om je te veroordelen, maar hopelijk maakt het de acceptatie is makkelijker als je bedenkt dat je zelf ook wel eens dingen doet die je eigenlijk niet zou moeten doen
Maar dat gemiep wil ik dan ook niet horen. Zeg dan gewoon dat je wil roken en zout vreet en dat je daar wat jaren voor wil laten. Maar dat doet ze dus niet. Ze denkt echt dat ze zich geweldig aan de regels houdt, ze maakt haar eigen waarheid.
Op
Dood sinds kwart voor zeven gisteravond.quote:
Maar goed, het ging toch om het accepteren van ouders die dood gaan? Mijn broer en ik liepen weg en beseften, we zijn nu echt wees.
Gecondoleerd.quote:
[..]
Dood sinds kwart voor zeven gisteravond.
Maar goed, het ging toch om het accepteren van ouders die dood gaan? Mijn broer en ik liepen weg en beseften, we zijn nu echt wees.
Je weet dat het eraan zit te komen, maar het is altijd te vroeg.
Sterkte.
Gecondoleerd Firuze, veel sterkte met het verlies verwerken.
You can sleep in a racecar, but you can't race a house!
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
quote:
[..]
Dood sinds kwart voor zeven gisteravond.
Maar goed, het ging toch om het accepteren van ouders die dood gaan? Mijn broer en ik liepen weg en beseften, we zijn nu echt wees.
gecondoleerd.. een ouder verliezen is altijd klote maar heb zelf het idee dat "de laatste" verliezen het hardst aankomt
Gecondoleerd, veel sterkte voor de komende tijd.quote:
[..]
Dood sinds kwart voor zeven gisteravond.
Maar goed, het ging toch om het accepteren van ouders die dood gaan? Mijn broer en ik liepen weg en beseften, we zijn nu echt wees.
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
Mijn oprechte deelneming.quote:
[..]
Dood sinds kwart voor zeven gisteravond.
Maar goed, het ging toch om het accepteren van ouders die dood gaan? Mijn broer en ik liepen weg en beseften, we zijn nu echt wees.
Sterkte!quote:
[..]
Dood sinds kwart voor zeven gisteravond.
Maar goed, het ging toch om het accepteren van ouders die dood gaan? Mijn broer en ik liepen weg en beseften, we zijn nu echt wees.
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Mijn moeder is overleden toen ik 18 was en dat vind ik pak hem beet 25 jaar later nog steeds moeilijk. Ik heb me voorgenomen dat mijn vader 110 wordt, maar ondanks dat ie me eruit fietst en rent, is er nu Alzheimer bij hem geconstateerd. Ik heb geen broers en zussen en ben bang. Als ik 20 jaar vooruit denk, is 95 procent van mijn familie dood. En als je begin 40 bent zoals ik, is dat een periode die te overzien is. Ik wil de tijd stilzetten.
Pap wilde nooit over de dood van mijn moeder praten en nu wel. Alsof ik die periode van rouw opnieuw door moet. Gruwelijk.
Ik heb zelf geen kinderen en dat geeft zo’n gevoel van isolatie. Niks meer voor en na mij.
Pap wilde nooit over de dood van mijn moeder praten en nu wel. Alsof ik die periode van rouw opnieuw door moet. Gruwelijk.
Ik heb zelf geen kinderen en dat geeft zo’n gevoel van isolatie. Niks meer voor en na mij.
Ik voel de beklemming in je woorden. Je hebt dus naast geen kinderen ook geen broers of zussen en dus geen neefjes en nichtjes. Dan wordt het allemaal verre familie wat het dichtst bij je staat. Ik snap dat dat echt naar voelt. En nu ga je je vader zoals je die kent ook steeds meer verliezen door die afschuwelijke ziekte. Ik zou je graag een knuffel willen geven en zeggen dat het heus wel goed komt. Maar dat weet ik natuurlijk ook niet, of dat zo isquote:
Mijn moeder is overleden toen ik 18 was en dat vind ik pak hem beet 25 jaar later nog steeds moeilijk. Ik heb me voorgenomen dat mijn vader 110 wordt, maar ondanks dat ie me eruit fietst en rent, is er nu Alzheimer bij hem geconstateerd. Ik heb geen broers en zussen en ben bang. Als ik 20 jaar vooruit denk, is 95 procent van mijn familie dood. En als je begin 40 bent zoals ik, is dat een periode die te overzien is. Ik wil de tijd stilzetten.
Pap wilde nooit over de dood van mijn moeder praten en nu wel. Alsof ik die periode van rouw opnieuw door moet. Gruwelijk.
Ik heb zelf geen kinderen en dat geeft zo’n gevoel van isolatie. Niks meer voor en na mij.
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Enorm zwaar, heb jij nog familie in de zin van neven of nichten? Iemand die jouw moeder vroeger gekend heeft, iemand die de beste vriend van jouw vader was toen hij nog helder in zijn hoofd was? Jouw eigen vriendenkring?quote:
Mijn moeder is overleden toen ik 18 was en dat vind ik pak hem beet 25 jaar later nog steeds moeilijk. Ik heb me voorgenomen dat mijn vader 110 wordt, maar ondanks dat ie me eruit fietst en rent, is er nu Alzheimer bij hem geconstateerd. Ik heb geen broers en zussen en ben bang. Als ik 20 jaar vooruit denk, is 95 procent van mijn familie dood. En als je begin 40 bent zoals ik, is dat een periode die te overzien is. Ik wil de tijd stilzetten.
Pap wilde nooit over de dood van mijn moeder praten en nu wel. Alsof ik die periode van rouw opnieuw door moet. Gruwelijk.
Ik heb zelf geen kinderen en dat geeft zo'n kutgevoel van isolatie. Niks meer voor en na mij.
Ik heb nu ook een kutgevoel, mijn moeder is net overleden en mijn hoofd staat op knappen om alles te regelen. Wat ik wel weet dat ik naast mijn kinderen ook heel erg veel steun krijg van vrienden. Zorg svp voor hulp als jij jouzelf zo geisoleerd voelt.
Dank jullie wel. Het nieuws is nog vers, misschien staat het er daarom zo rauw. Vrienden, tsja. In de tijd dat je vrienden voor het leven maakt (of op zijn minst leert hoe vriendschappen werken), zat ik met een doodzieke moeder. Daar moet ik niet alles aan toeschrijven, ik had er altijd weinig talent voor. Familie is héél kleinn
Ik ben wel getrouwd, maar ook mijn man heeft een héél kleine en niet zo hechte familie. En ook oud, inmiddels. Van mijn huidige kringetje heeft niemand mijn moeder nog gekend. Raar idee eigenlijk.
Ik heb gek genoeg wel veel kennissen en praat meestal heel makkelijk. Maar dan toch een tikkeltje eenzaam en angstig voor wat er komt.
Ik ben wel getrouwd, maar ook mijn man heeft een héél kleine en niet zo hechte familie. En ook oud, inmiddels. Van mijn huidige kringetje heeft niemand mijn moeder nog gekend. Raar idee eigenlijk.
Ik heb gek genoeg wel veel kennissen en praat meestal heel makkelijk. Maar dan toch een tikkeltje eenzaam en angstig voor wat er komt.
Nou, ik hoorde dus laatst iemand zeggen: "ik kan met niemand meer praten over vroeger" en dat vond ik zo me enorm verdrietig...quote:
[..]
Enorm zwaar, heb jij nog familie in de zin van neven of nichten? Iemand die jouw moeder vroeger gekend heeft, iemand die de beste vriend van jouw vader was toen hij nog helder in zijn hoofd was? Jouw eigen vriendenkring?
Veel sterkte @_Arual_
.Jij ook veel sterkte en gecondoleerdquote:Ik heb nu ook een kutgevoel, mijn moeder is net overleden en mijn hoofd staat op knappen om alles te regelen. Wat ik wel weet dat ik naast mijn kinderen ook heel erg veel steun krijg van vrienden. Zorg svp voor hulp als jij jouzelf zo geisoleerd voelt.
.
quote:
Mijn moeder is overleden toen ik 18 was en dat vind ik pak hem beet 25 jaar later nog steeds moeilijk. Ik heb me voorgenomen dat mijn vader 110 wordt, maar ondanks dat ie me eruit fietst en rent, is er nu Alzheimer bij hem geconstateerd. Ik heb geen broers en zussen en ben bang. Als ik 20 jaar vooruit denk, is 95 procent van mijn familie dood. En als je begin 40 bent zoals ik, is dat een periode die te overzien is. Ik wil de tijd stilzetten.
Pap wilde nooit over de dood van mijn moeder praten en nu wel. Alsof ik die periode van rouw opnieuw door moet. Gruwelijk.
Ik heb zelf geen kinderen en dat geeft zo’n gevoel van isolatie. Niks meer voor en na mij.
Ik heb mijn beide ouders niet oud zien worden en daar heb ik veel emoties bij die niet altijd met elkaar te rijmen zijn. Ik ben boos omdat al hun broers en zussen nog leven, maar zij niet. Ik ben jaloers op mensen die langzaam afscheid kunnen nemen van hun ouders. Ik ben opgelucht dat ik niet met de verschrikkelijke realiteit van dementie om hoef te gaan of de last van mantelzorg. Ik ben blij omdat ik nergens spijt van heb en alles heb gezegd wat ik wilde zeggen. Ik ben verdrietig om de gesprekken die ik niet meer met hen kan voeren. Ik ben in shock omdat ze plotseling stierven en ik dat nog steeds niet kan bevatten. Ik ben dankbaar, maar weet niet wie ik dankbaar ben en waarvoor.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Dat heb je mooi verwoord. Ik vergeet soms dat ik er op mijn 20e voor getekend zou hebben, een vader die pal hem beet 75 zou worden met alles wat daarbij hoort.quote:
[..]
Ik heb mijn beide ouders niet oud zien worden en daar heb ik veel emoties bij die niet altijd met elkaar te rijmen zijn. Ik ben boos omdat al hun broers en zussen nog leven, maar zij niet. Ik ben jaloers op mensen die langzaam afscheid kunnen nemen van hun ouders. Ik ben opgelucht dat ik niet met de verschrikkelijke realiteit van dementie om hoef te gaan of de last van mantelzorg. Ik ben blij omdat ik nergens spijt van heb en alles heb gezegd wat ik wilde zeggen. Ik ben verdrietig om de gesprekken die ik niet meer met hen kan voeren. Ik ben in shock omdat ze plotseling stierven en ik dat nog steeds niet kan bevatten. Ik ben dankbaar, maar weet niet wie ik dankbaar ben en waarvoor.
Even uppen. Naast zorg voor kinderen wordt door de politiek al jarenlang (participatiemaatschappij) druk gelegd om voor ouderen (ouders) te gaan zorgen als kind. Lekker mantelzorgen. We schijnen allemaal gemiddeld veel ouder te worden, jippie! Geen zak an, want de gebreken komen erbij. En dan leunen op je kinderen (die je hopelijk hebt) is garantie. Hoe zien jullie dat?
Ik heb er niet voor gekozen om geboren te worden, dus vind dat ik geen enkele verantwoordelijkheid heb om voor mijn moeder en stiefvader te zorgen. Het is niet alsof ze zo goed voor mij hebben gezorgd.quote:
Even uppen. Naast zorg voor kinderen wordt door de politiek al jarenlang (participatiemaatschappij) druk gelegd om voor ouderen (ouders) te gaan zorgen als kind. Lekker mantelzorgen. We schijnen allemaal gemiddeld veel ouder te worden, jippie! Geen zak an, want de gebreken komen erbij. En dan leunen op je kinderen (die je hopelijk hebt) is garantie. Hoe zien jullie dat?
Why are you wearing that stupid man suit?
Groot gelijk, hoor. Bejaardenhuizen maar weer bouwen dan. Voor die tijd (toen halverwege de 20ste eeuw dit standaard werd) sleepten ze ook al met oudjes heen en weer. Heb briefwisselingen tussen mijn grootouders en familie hoe er werd gesleept met overgrootoma. Niemand wilde haar in huis (ze had zeven kinderen) en na drie weken kon ze ophoepelen. Jaren 30-40 vorige eeuw.quote:
[..]
Ik heb er niet voor gekozen om geboren te worden, dus vind dat ik geen enkele verantwoordelijkheid heb om voor mijn moeder en stiefvader te zorgen. Het is niet alsof ze zo goed voor mij hebben gezorgd.
[ Bericht 6% gewijzigd door Firuze60 op 08-01-2024 19:26:36 ]
Mijn ouders zijn nog ruim onder de 70 dus heb dit gevoel nog niet echt, ben blij dat ze nog redelijk gezond zijn en allemaal (zowel mijn ouders als de partners van m'n ouders) lekker genieten van hun wel verdiende pensioen.
Wel mooi om te lezen hoe anderen dit ervaren!
Wel mooi om te lezen hoe anderen dit ervaren!
The people who lost my respect will never get a capital letter for their name again.
Like trump...
Like trump...
Maar kun je met je ouders daar over praten? Ik nooit, mijn vader stierf op zijn 62ste en zijn enige zorg op zijn korte sterfbed was dat ie bang was mijn moeder in armoede achter te laten. Zij is 92 jaar geworden en laat haar kinderen een behoorlijke erfenis achter.quote:
Mijn ouders zijn nog ruim onder de 70 dus heb dit gevoel nog niet echt, ben blij dat ze nog redelijk gezond zijn en allemaal (zowel mijn ouders als de partners van m'n ouders) lekker genieten van hun wel verdiende pensioen.
Wel mooi om te lezen hoe anderen dit ervaren!
Maar goed, toch is het goed te overwegen hoe om te gaan met als je ouders niet meer alles kunnen.
Ik kom uit een zorg omgeving dus dat zal vast en zeker goedkomen.quote:
[..]
Maar kun je met je ouders daar over praten? Ik nooit, mijn vader stierf op zijn 62ste en zijn enige zorg op zijn korte sterfbed was dat ie bang was mijn moeder in armoede achter te laten. Zij is 92 jaar geworden en laat haar kinderen een behoorlijke erfenis achter.
Maar goed, toch is het goed te overwegen hoe om te gaan met als je ouders niet meer alles kunnen.
Ja ik kan met ze hierover praten, maar ben er niet bang voor... Het zal gebeuren dat ze er niet meer zijn, dat weet ik, en is dus een vast gegeven. Zal het zeker jammer en verdrietig vinden maar als ze een mooi leven hebben gehad heb ik er vast vrij snel vrede mee...
En ik zal er voor ze zijn, zo zijn ze er ook voor mij geweest en nog steeds!
The people who lost my respect will never get a capital letter for their name again.
Like trump...
Like trump...
Ja, dat wil iedereen wel. Er voor zijn als het nodig is. Maar mantelzorg wordt zwaar onderschat.quote:
[..]
Ik kom uit een zorg omgeving dus dat zal vast en zeker goedkomen.
Ja ik kan met ze hierover praten, maar ben er niet bang voor... Het zal gebeuren dat ze er niet meer zijn, dat weet ik, en is dus een vast gegeven. Zal het zeker jammer en verdrietig vinden maar als ze een mooi leven hebben gehad heb ik er vast vrij snel vrede mee...
En ik zal er voor ze zijn, zo zijn ze er ook voor mij geweest en nog steeds!
Mijn moeder gaat richting de 70 en de gezondheid wordt minder. Toevallig hebben we net een uur gebeld omdat er een leuke 'bejaardenwoning' vrij gekomen was. Helaas staat ze nog niet lang genoeg ingeschreven, maar dat terzijde.
Ze zag verhuizen eerst niet zitten maar een slaapkamer beneden (dichtbij toilet) enzo lijkt haar toch wel fijn.
En ik heb haar ook uitgelegd dat ik en mijn broers (werkend met kleine kinderen) niet ook nog eens haar grote huis nu etc. kunnen gaan schoonmaken als ze slechter wordt. Toen zij dat bij haar moeder ging doen was ik al een puber en mijn moeder werkte verder niet.
Ik wil met alle liefde eens een boodschap doen en ook heus wel wat schoonmaken, maar ik heb mijn eigen drukke leven ook.
We kunnen er gelukkig wel goed over praten.
Mijn vader heeft de 60 niet eens gehaald, dus ben me er zeer van bewust dat het ineens anders kan zijn qua (gezondheid van) je ouders.
Ze zag verhuizen eerst niet zitten maar een slaapkamer beneden (dichtbij toilet) enzo lijkt haar toch wel fijn.
En ik heb haar ook uitgelegd dat ik en mijn broers (werkend met kleine kinderen) niet ook nog eens haar grote huis nu etc. kunnen gaan schoonmaken als ze slechter wordt. Toen zij dat bij haar moeder ging doen was ik al een puber en mijn moeder werkte verder niet.
Ik wil met alle liefde eens een boodschap doen en ook heus wel wat schoonmaken, maar ik heb mijn eigen drukke leven ook.
We kunnen er gelukkig wel goed over praten.
Mijn vader heeft de 60 niet eens gehaald, dus ben me er zeer van bewust dat het ineens anders kan zijn qua (gezondheid van) je ouders.
We zijn een gecombineerd gezin van 3+2 dus 5 kinderen die voor 3 ouders kunnen gaan zorgen!quote:
[..]
Ja, dat wil iedereen wel. Er voor zijn als het nodig is. Maar mantelzorg wordt zwaar onderschat.
mijn vader heeft de schaapjes wel op het droge dus die regelt alles wel zelf, m'n moeder en haar partner zullen zeker hulp krijgen van alle kinderen...Daarnaast hebben ze best een goed netwerk die zowel ouder als jonger zijn dus ook vanuit daar kan wel hulp komen... dus ook daarover maak ik mij nog geen zorgen. Moet je ook niet doen, krijg je alleen maar stress van!
The people who lost my respect will never get a capital letter for their name again.
Like trump...
Like trump...
En je broers en/of zussen kunnen ook eerder gaan he, als je ze al hebt.quote:
[..]
Ja, dat wil iedereen wel. Er voor zijn als het nodig is. Maar mantelzorg wordt zwaar onderschat.
Mijn moeder heeft in haar eentje mantelzorg gedaan bij haar moeder, maar ook bij de ouders van mijn vader. Mijn vader heeft nog 1 zus, maar die is zo ziek dat ze zelf zorg nodig heeft. Alle andere broers/zussen van mijn ouders (en mijn vader zelf) waren er al niet meer toen de oudjes zorg nodig hadden.
Ik ben zelf zo'n oudere inmiddels, mijn kinderen werken full-time en zitten zeker niet te wachten op zorg voor mij. Ik heb dan nog de mazzel dat ik mij financieel behoorlijk wat kan veroorloven qua eventuele toekomstige zorgkosten, maar genoeg die dat niet kunnen. Naast praktische zorg is er ook mentale zorg als je na gaat dat elke 70-plusser veel kans loopt om stikdement te worden.quote:
Mijn moeder gaat richting de 70 en de gezondheid wordt minder. Toevallig hebben we net een uur gebeld omdat er een leuke 'bejaardenwoning' vrij gekomen was. Helaas staat ze nog niet lang genoeg ingeschreven, maar dat terzijde.
Ze zag verhuizen eerst niet zitten maar een slaapkamer beneden (dichtbij toilet) enzo lijkt haar toch wel fijn.
En ik heb haar ook uitgelegd dat ik en mijn broers (werkend met kleine kinderen) niet ook nog eens haar grote huis nu etc. kunnen gaan schoonmaken als ze slechter wordt. Toen zij dat bij haar moeder ging doen was ik al een puber en mijn moeder werkte verder niet.
Ik wil met alle liefde eens een boodschap doen en ook heus wel wat schoonmaken, maar ik heb mijn eigen drukke leven ook.
We kunnen er gelukkig wel goed over praten.
Mijn vader heeft de 60 niet eens gehaald, dus ben me er zeer van bewust dat het ineens anders kan zijn qua (gezondheid van) je ouders.
Mijn broer en ik wonen helemaal niet in de buurt van onze ouders, dat is het lastigste. We hebben beide zo'n 2 uur reistijd, dus dat is niet handig als er echt dagelijks zorg verleend moet worden. Een keer per week langskomen om boodschappen te doen kan wel, maar vaker wordt lastig. Dan zou een van ons echt terug moeten verhuizen naar het ouderlijk huis om voor ze te zorgen, maar dat is weer lastig met werk en gezin. En zo zijn er vast meer mensen van onze generatie die niet in de buurt wonen.
Carpe diem, quam minimum credula postero.
Jouw ouders hebben elkaar nog. Als er een wegvalt wordt het misschien moeilijker. Mijn grootouders woonden ook op 2 uren reistijd toen ze krakkemikkig werden. Toch hebben ze het tot ver in hun 80ste volgehouden in hun huisje, opa was doof en kort van geheugen, oma was bijna blind maar super scherp. Zo hielden ze elkaar in evenwicht. Toen oma plotseling stierf (89 jaar) in haar stoel was opa helemaal in de war. Mijn ouders namen hem in huis (zelf woonde ik ook nog thuis) en dat was geen succes, opa liep steeds weg, wilde naar zijn eigen huis en verdwaalde onderweg naar het station. Gaf soms wel komische toestanden. Uiteindelijk kon hij naar een verpleeghuis in de buurt.quote:
Mijn broer en ik wonen helemaal niet in de buurt van onze ouders, dat is het lastigste. We hebben beide zo'n 2 uur reistijd, dus dat is niet handig als er echt dagelijks zorg verleend moet worden. Een keer per week langskomen om boodschappen te doen kan wel, maar vaker wordt lastig. Dan zou een van ons echt terug moeten verhuizen naar het ouderlijk huis om voor ze te zorgen, maar dat is weer lastig met werk en gezin. En zo zijn er vast meer mensen van onze generatie die niet in de buurt wonen.
Ik zit er helaas nu wel middenin. Mijn ouders zijn allebei 84 en worden duidelijk slechter. Los van alle zorg, vreet het ook aan me dat ze duidelijk zelf minder gelukkig zijn nu en zich vast voelen zitten thuis.
Ze leven op als je ze meeneemt voor een uitje, maar dan maak ik me eigenlijk alleen maar zorgen. Vorige week zijn we met hen uit eten gegaan ter ere van de verjaardag van mijn dochter. Maar zo'n onderneming valt me ontzettend zwaar. Ik ben overbezorgd, zeker nadat mijn vader een keer gevallen is en ik hem met geen mogelijkheid zelf omhoog kreeg. En hij valt steeds vaker
We hebben nu een alarm voor hem besteld en hun beide buren staan dan vermeld als eerste contact, mijn man als 3e en mijn broer als 4e. Ik ben daar niet goed in en raak snel in paniek en ik ben dus heel blij dat mijn man zijn mobiele nummer heeft ingevuld.
Het is gewoon wel een lastige levensfase. Zelf werk ik fulltime, mijn kinderen hebben ook zorg nodig en dan je ouders ook nog. Ik heb wel nog een zus en twee broers, maar wij wonen het dichtste bij. Mijn jongste broer woont het verste weg, maar die is er bijna elk weekend en blijft daar dan ook slapen. Dat is voor ons wel een hele zorg minder.
Ze leven op als je ze meeneemt voor een uitje, maar dan maak ik me eigenlijk alleen maar zorgen. Vorige week zijn we met hen uit eten gegaan ter ere van de verjaardag van mijn dochter. Maar zo'n onderneming valt me ontzettend zwaar. Ik ben overbezorgd, zeker nadat mijn vader een keer gevallen is en ik hem met geen mogelijkheid zelf omhoog kreeg. En hij valt steeds vaker
We hebben nu een alarm voor hem besteld en hun beide buren staan dan vermeld als eerste contact, mijn man als 3e en mijn broer als 4e. Ik ben daar niet goed in en raak snel in paniek en ik ben dus heel blij dat mijn man zijn mobiele nummer heeft ingevuld.
Het is gewoon wel een lastige levensfase. Zelf werk ik fulltime, mijn kinderen hebben ook zorg nodig en dan je ouders ook nog. Ik heb wel nog een zus en twee broers, maar wij wonen het dichtste bij. Mijn jongste broer woont het verste weg, maar die is er bijna elk weekend en blijft daar dan ook slapen. Dat is voor ons wel een hele zorg minder.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Van de generatie van mijn ouders (in de 70) is er laatst een familielid overleden. Toen ik vroeg hoe zij dat ervaren, zeiden ze 'ach, er zijn er al zo veel van onze leeftijd doodgegaan, dat went'.
Ik zie wel dat mijn ouders ouder worden, maar zij vinden vooral dat ik hen niet te veel moet betuttelen. 'Dat kunnen we echt nog prima'
Ik zie wel dat mijn ouders ouder worden, maar zij vinden vooral dat ik hen niet te veel moet betuttelen. 'Dat kunnen we echt nog prima'
Ik heb laatst om die reden mijn (nu nog zeer vitale) ouders wel op hart gedrukt in te schrijven bij een woningbouwvereniging hier. Reistijd bijna 1,5 uur enkele reis, ik ben enig kind en nu we zelf ouders zijn kunnen ze straks niet van me verwachten dat wij ons leven ontwrichten om hen te gaan ondersteunen in hun omgeving. Dat vond mijn moeder wel terecht dus ik hoop dat ze nu ook daadwerkelijk ingeschreven hebbenquote:
Mijn moeder gaat richting de 70 en de gezondheid wordt minder. Toevallig hebben we net een uur gebeld omdat er een leuke 'bejaardenwoning' vrij gekomen was. Helaas staat ze nog niet lang genoeg ingeschreven, maar dat terzijde.
Ze zag verhuizen eerst niet zitten maar een slaapkamer beneden (dichtbij toilet) enzo lijkt haar toch wel fijn.
En ik heb haar ook uitgelegd dat ik en mijn broers (werkend met kleine kinderen) niet ook nog eens haar grote huis nu etc. kunnen gaan schoonmaken als ze slechter wordt. Toen zij dat bij haar moeder ging doen was ik al een puber en mijn moeder werkte verder niet.
Ik wil met alle liefde eens een boodschap doen en ook heus wel wat schoonmaken, maar ik heb mijn eigen drukke leven ook.
We kunnen er gelukkig wel goed over praten.
Mijn vader heeft de 60 niet eens gehaald, dus ben me er zeer van bewust dat het ineens anders kan zijn qua (gezondheid van) je ouders.
.
Once in a while, I just wanna dance and feel good
Ik heb hetzelfde, maar mijn ouders zijn eind zestig en nu nog vitaal. Ze hebben er wel een paar jaar terug voor gekozen om hun grote vrijstaande woning te verkopen en naar een nieuwbouwappartement te verhuizen. Alles gelijksvloers, geen grote tuin meer die onderhoud behoeft, midden in het dorpscentrum met heel veel faciliteiten binnen 500 meter. Nu ik dit topic lees merk ik dat mij dat onbewust toch wat rust gegeven heeft.quote:
Mijn broer en ik wonen helemaal niet in de buurt van onze ouders, dat is het lastigste. We hebben beide zo'n 2 uur reistijd, dus dat is niet handig als er echt dagelijks zorg verleend moet worden. Een keer per week langskomen om boodschappen te doen kan wel, maar vaker wordt lastig. Dan zou een van ons echt terug moeten verhuizen naar het ouderlijk huis om voor ze te zorgen, maar dat is weer lastig met werk en gezin. En zo zijn er vast meer mensen van onze generatie die niet in de buurt wonen.
Shine bright like a diamond.
Het hoort bij het leven en het is goed dat op een gegeven moment oudere generaties plaatsmaken voor jongere generaties. Vanuit die gedachte kan ik het wel relativeren voor mijzelf. Maar leuk is het inderdaad niet, dat herken ik wel.
Wat ik vooral confronterend vind is dat je zelf steeds dichter bij de generatie komt die weg gaat vallen. Wij hebben niet zo lang geleden de laatste grootouder mogen wegbrengen (op een respectabele leeftijd en gezien de leeftijd in een redelijke goede gezondheid, dat mag gezegd) en het besef dat de ouders en schoonouders nu 'de volgende in lijn' zijn is wel confronterend. Wetende natuurlijk dat wij daarna aan de beurt zullen zijn (indien er geen vervelende situaties opduiken voor die tijd).
Mijn advies is, geniet van de dag. Je weet niet wat morgen brengt. Dood hoort bij het leven en is ook goed, maar tot die tijd moet je elke dag het maximale eruit halen. Ga een keertje extra uit eten met je ouders, kom op zondag eens spontaan langs, maak een leuke wandeling of doe iets anders samen. Maar geniet nu het nog kan.
Wat ik vooral confronterend vind is dat je zelf steeds dichter bij de generatie komt die weg gaat vallen. Wij hebben niet zo lang geleden de laatste grootouder mogen wegbrengen (op een respectabele leeftijd en gezien de leeftijd in een redelijke goede gezondheid, dat mag gezegd) en het besef dat de ouders en schoonouders nu 'de volgende in lijn' zijn is wel confronterend. Wetende natuurlijk dat wij daarna aan de beurt zullen zijn (indien er geen vervelende situaties opduiken voor die tijd).
Mijn advies is, geniet van de dag. Je weet niet wat morgen brengt. Dood hoort bij het leven en is ook goed, maar tot die tijd moet je elke dag het maximale eruit halen. Ga een keertje extra uit eten met je ouders, kom op zondag eens spontaan langs, maak een leuke wandeling of doe iets anders samen. Maar geniet nu het nog kan.
Precies dat! Reclames van superfitte 70-plussers die nog vol in het leven staan en geen lichamelijke of mentale kwaaltjes hebben is de norm. Daar wil je bij horen. Dus toegeven dat conditie en concentratie achteruit gaat, geen denken aan.quote:
Ik herken het deels. Mijn oudes zijn wat jonger mijn schoonouders wat ouder. En je merkt dat ze ouder worden maar daar zelf nog niet aan toe willen geven. Dat vind ik lastig
Ik herken het wel. Denk er zelf regelmatig aan. Mijn ouders waren al redelijk op leeftijd toen ze mij kregen. Ik zie ze ouder worden en wil ze –zolang ze nog gezond zijn– nog lang niet kwijt. Maar het is onvermijdelijk uiteraard. Nu ben ik bijna 40 en kinderloos en vraag me af of en hoe lang ze nog kunnen genieten van mijn kind, mocht dat er nog van komen. En andersom natuurlijk. Ik vind mijn ouders echt geweldige grootouders. Ik zie hoeveel plezier ze beleven aan de kinderen van mijn zus en andersom.
Ben zelf ook oma inmiddels en dat is puur genieten. Ze wonen helaas op verre afstand, dus het is twee keer per jaar 24/7 een week en dat is toch iets anders dan elke week een uurtje. Maar goed. Heb ook een kinderloze broer boven de 60 inmiddels en voel mij daar ook verantwoordelijk voor sinds we wees zijn. Vanuit dat standpunt toch iets anders.quote:
Ik herken het wel. Denk er zelf regelmatig aan. Mijn ouders waren al redelijk op leeftijd toen ze mij kregen. Ik zie ze ouder worden en wil ze –zolang ze nog gezond zijn– nog lang niet kwijt. Maar het is onvermijdelijk uiteraard. Nu ben ik bijna 40 en kinderloos en vraag me af of en hoe lang ze nog kunnen genieten van mijn kind, mocht dat er nog van komen. En andersom natuurlijk. Ik vind mijn ouders echt geweldige grootouders. Ik zie hoeveel plezier ze beleven aan de kinderen van mijn zus en andersom.
Mijn moeder is 91 en is onlangs naar een verzorgingshuis gegaan, ver weg van mij. Mijn vader is een tijd geleden al overleden aan COPD.
Ze waren beiden al best oud toen ik geboren werd en hadden altijd zo hun gezondheidsproblemen, dus ik ben opgegroeid met het idee dat ze oud en ziekelijk waren en er op een bepaald moment niet meer zouden zijn.
Ben er erg lang erg somber door geweest. Nu heb ik er inmiddels meer vrede mee.
Ze waren beiden al best oud toen ik geboren werd en hadden altijd zo hun gezondheidsproblemen, dus ik ben opgegroeid met het idee dat ze oud en ziekelijk waren en er op een bepaald moment niet meer zouden zijn.
Ben er erg lang erg somber door geweest. Nu heb ik er inmiddels meer vrede mee.
Of je moeder nog leeft of niet, maakt dan niks meer uit. Kan je vertellen dat dat wel uitmaakt. Nooit hen meer levend ademen zien ook al zijn ze ziek, zwak en oud is m.i. pas definitief afscheid nemen. Vrede nemen met het heengaan van hoogbejaarde ouders lijkt mij logisch. Jouw moeder leeft nog, bezoek haar zolang het nog kan.quote:
Mijn moeder is 91 en is onlangs naar een verzorgingshuis gegaan, ver weg van mij. Mijn vader is een tijd geleden al overleden aan COPD.
Ze waren beiden al best oud toen ik geboren werd en hadden altijd zo hun gezondheidsproblemen, dus ik ben opgegroeid met het idee dat ze oud en ziekelijk waren en er op een bepaald moment niet meer zouden zijn.
Ben er erg lang erg somber door geweest. Nu heb ik er inmiddels meer vrede mee.
Erg verwarrend beschreven, maar uiteraard heb ik nog zo veel mogelijk contact met haar.quote:
[..]
Of je moeder nog leeft of niet, maakt dan niks meer uit. Kan je vertellen dat dat wel uitmaakt. Nooit hen meer levend ademen zien ook al zijn ze ziek, zwak en oud is m.i. pas definitief afscheid nemen. Vrede nemen met het heengaan van hoogbejaarde ouders lijkt mij logisch. Jouw moeder leeft nog, bezoek haar zolang het nog kan.
Gelukkig, dan had ik je post verkeerd begrepen, koester je moeder.quote:
[..]
Erg verwarrend beschreven, maar uiteraard heb ik nog zo veel mogelijk contact met haar.
Sowieso.quote:
[..]
Gelukkig, dan had ik je post verkeerd begrepen, koester je moeder.
Ik bel haar dagelijks, ze woont nu helaas anderhalf uur of zo bij me vandaan, dus bezoeken is een stuk moeilijker dan voorheen, helaas.Maar wat ik bedoel is dat het inmiddels inder zwaar voor mij is om te aanvaarden dat ze er over een paar jaar niet meer zal zijn dan dat het voorheen was.
Als je een beetje een moderne ouder hebt, ongeacht de leeftijd van die ouder; zorg dat je zijn/haar telefoon ook met jouw vingerafdruk kunt ontgrendelen.
Nou had ik dat bij mijn vaders (82) telefoon al ingesteld, want als er iets aan zijn telefoon geprutst moest worden deed ik dat en dan was het wel zo handig als ik hem niet iedere keer hoefde te vragen het scherm te ontgrendelen, maar nu hij vorige maand overleden is blijkt het toch echt wel heel handig te zijn dat ik makkelijk in zijn telefoon kan.
Dus tip: zorg dat je in de telefoon kunt, je zult het heel vaak als 2FA nodig gaan hebben als het te laat is.
Nou had ik dat bij mijn vaders (82) telefoon al ingesteld, want als er iets aan zijn telefoon geprutst moest worden deed ik dat en dan was het wel zo handig als ik hem niet iedere keer hoefde te vragen het scherm te ontgrendelen, maar nu hij vorige maand overleden is blijkt het toch echt wel heel handig te zijn dat ik makkelijk in zijn telefoon kan.
Dus tip: zorg dat je in de telefoon kunt, je zult het heel vaak als 2FA nodig gaan hebben als het te laat is.
Maar daar hoef je je nu toch al niet depressief over te voelen? Dat zie je tegen die tijd wel, ze is er nu nog, punt. Ik denk eerder dat jouw moeder zich zorgen zou gaan maken over jouw depressieve gevoelens. Heb een vriend verloren door suicide, plus 50'tiger en met nog levende ouders van in de tachtig. Het is nu drie jaar geleden en voel nog steeds boosheid om zijn daad. Hij wilde niet meer leven. Zijn egoistische daad trof heel veel mensen ook al kon hij er niets aan doen. Maar ik blijf boos omdat hij zijn hoogbejaarde liefhebbende ouders dit aan deed.quote:
[..]
Sowieso.
Maar wat ik bedoel is dat het inmiddels inder zwaar voor mij is om te aanvaarden dat ze er over een paar jaar niet meer zal zijn dan dat het voorheen was.
Ik kan best geïrriteerd raken doordat mensen het egoïstisch blijven noemen.quote:
[..]
Maar daar hoef je je nu toch al niet depressief over te voelen? Dat zie je tegen die tijd wel, ze is er nu nog, punt. Ik denk eerder dat jouw moeder zich zorgen zou gaan maken over jouw depressieve gevoelens. Heb een vriend verloren door suicide, plus 50'tiger en met nog levende ouders van in de tachtig. Het is nu drie jaar geleden en voel nog steeds boosheid om zijn daad. Hij wilde niet meer leven. Zijn egoistische daad trof heel veel mensen ook al kon hij er niets aan doen. Maar ik blijf boos omdat hij zijn hoogbejaarde liefhebbende ouders dit aan deed.
Als je gevoelens je te veel worden, worden ze je gewoon te veel. Een mens kan maar zoveel verdragen tot het te zwaar wordt.
Maar ik ben inmiddels een jaar of 20 over m'n echte suïcidale verlangens heen. Had lang niet alleen met mijn gevoelens over mijn ouders te maken.
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |