Mijn vader is gestorven toen ik 10 was, niet veel van meegemaakt dus. Maar ben als de dood (leuk gevonden) als ik afscheid moet nemen van mijn moeder. Hoop dat haar einde komt door ouderdom, maar hoe ga je daar in godsnaam mee om? Ik kan mezelf alleen maar de rest van mijn leven in verdriet voorstellen.
Heb t nooit meegemaakt en hoef t ook niet mee te maken als t even kan
Nu moet ik wel zeggen dat ik de dood opzich niet zo erg confronterend vind en het bij mij vrij snel weer uit mijn gedachte verdwijnt. Ook bij mensen die erg dichtbij staan, uiteindelijk gaat het leven voor ieder ander wel weer door.
Inderdaad vreemd gevoel op het moment dat je gaat kijken hoe iemand erbij ligt..
Moet zeggen dat het in het ziekenhuis er veel erger uit zag als toen die opgebaard was, toen ik hem zo rustig en vredig erbij zag liggen had ik er vrede mee (voor me eigen gevoel).
Nog steeds doet het verlies natuurlijk pijn en blijft het in je hoofd spoken maar het leven gaat verder.
Moet zeggen dat me vriendin er nog steeds slapeloze nachten van heeft.
Dit herken ik wel. De begrafenis en alles wat daarvoor gebeurt is vaak heel emotioneel, met toespraken etc. Als de kist eenmaal in de grond is gezakt en er een receptie oid is, heb ik het emotionele al achter me gelaten. Bij mijn oma's was de receptie na afloop ook verrassend genoeg best gezellig, helemaal niet droevig. Een beetje het idee van het is afgesloten, nu moeten we weer verder.quote:Op dinsdag 14 januari 2014 01:42 schreef Demon_from_heaven het volgende:
Nu moet ik wel zeggen dat ik de dood opzich niet zo erg confronterend vind en het bij mij vrij snel weer uit mijn gedachte verdwijnt. Ook bij mensen die erg dichtbij staan, uiteindelijk gaat het leven voor ieder ander wel weer door.
Zij heeft, zelfs in haar dood, een positieve werking op mij gehad.
p.s. wat ik me ook nog herinner is dat ik niet wou kijken maar het wel heb gedaan (door mijzelf te dwingen) ik zag haar liggen in de kist en keek recht haar neusgaten in... een tragicomedisch gevoel bekroop mij. Ik wou lachen maar dat mocht niet volgens mij... Ik weet het niet... mss had ik het moeten doen, gewoon keihard lachen.... Het zou bij haar hebben gepast
Met zo iemand hoor je nog gewoon eens af te kunnen spreken voor een biertje, heel bizar om die dan wit weggetrokken met half dichtgelijmde mond en ijskoud te zien liggen in zo'n kist.
Stond met zijn vader aan de kist en had hem hysterisch huilend in mijn armen, hij liet mij wanhopig beloven dat ik nooit zoiets zou doen. Hartverscheurend. Dat doet je echt wat.
Toch moest ik hem wel zien, anders kan ik op één of andere manier geen afscheid nemen, dan is diegene voor mijn brein niet echt dood. Dat heb ik gehad met alle begrafenissen waar ik naartoe ben geweest (opa en oma's en hun broers (ooms van m'n ouders)).
Het is altijd vreemd om ze zo te zien, je bent er echt even stil van.
Maar in 3 maanden tijd (augustus/september/oktober) hebben 3 oud schoolgenootjes van me zelfmoord gepleegd. Zoals ik al zei: van die mensen met wie je jaren later gewoon nog eens kon afspreken voor een drankje.
Mijn vriend had er laatst ook al één die door een auto-ongeluk om het leven is gekomen en een verloofde en 2 kinderen achter liet, ze kwam bij de crematie binnen in haar trouwjurk en ipv slappe cake aten ze de bruidstaart..
We kregen laatst ook een mail dat de nicht van mijn moeder (echt een leuk gezellig familielid) nog maar een jaar te leven heeft..
Dat doet je wat.
Ineens is de dood dan best dichtbij en besef je hoe fragiel het leven is als dat allemaal in korte tijd om je heen gebeurt.
Het is ineens heel reëel dat het jou ook zomaar kan overkomen dat je een nabije dierbare kwijtraakt, of dat je dierbaren jou zomaar kwijt kunnen raken.
Ik word er niet depressief van, maar je staat er wel bij stil.
Je krijgt een wat reëlere kijk op het leven. Dat het echt belangrijk is dat je je zaakjes op orde hebt en gewoon kunt genieten van de dingen om je heen.
Ik kan nog steeds een beetje jaloers worden als ik vrouwen van mijn leeftijd in de stad zie, gezellig met hun moeder winkelen 
....om maar een voorbeeld te noemen. Verdriet slijt, ook is het heel dichtbij maar blijkbaar bij de dood van kinderen eerder dan ouders schijnt het levenslang te zijn, heb ik helaas gezien bij mijn oma. 
[ Bericht 31% gewijzigd door trovey op 14-01-2014 02:13:25 ]
Bij de TT, de 'dood van dichtbij meemaken' dacht ik in eerste instantie aan het echt zien sterven van iemand - dat je er bijv bij bent aan het sterfbed. Dat heb ik niet meegemaakt, maar ik ben nog wel op bezoek geweest toen het duidelijk was dat mijn ene oma (de moeder van mijn vader) het niet lang meer zou maken. Achteraf weet ik niet of dat nou wel zo'n goed idee was. Het was geen fijn gezicht en het is niet hoe ik haar wil herinneren; een klein, zielig hoopje mens, dat niet meer praat, niet meer eet, niet meer drinkt, niemand meer herkent, maar alleen stilletjes in bed ligt te lijden. Ik kon alleen nog even haar hand pakken, een kus geven en hopen dat haar lijdensweg snel voorbij zou zijn. De dag daarna is ze gestorven.
Om die reden heb ik bewust niet meer in de kist gekeken bij de uitvaart van mijn andere oma, vorig jaar. Ik wil haar herinneren als de vrouw die ze was toen ze leefde, zonder het beeld van een dode oma.
Ook indrukwekkend was het sterven (en de uitvaart) van een collega. Geen heel directe collega, maar iemand die ik wel wekelijks zag. Het indrukwekkende zat 'm vooral in de leeftijd. Begin 30 was-ie toen z'n hart niet meer wilde.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 14-01-2014 02:16:59 ]
Wow, wat heftig zeg.quote:
Ouders en grootouders al weggebracht( en uiteraard wat verder van je afstaande familie en (oudere) kennissen/vrienden, dat komt vanzelf met het ouder worden), ouders en één grootouder als (jong) volwassene. Het went vanzelf maar blijft kut.
Allebei je ouders
Tot m'n achttiende ergens nog nooit, maar sindsdien is Hein wel met een inhaalslag bezig vermoed ik. Geen ouders gelukkig, maar kut genoeg. Kan me er nooit zo druk om maken. Dat geënsceneerde afscheid waar begrafenisondernemers op binnenlopen vind ik ook een van de grootste afknappers, om nog maar niet over de religieus getinte begrafenissen te spreken.
Wees blij dat je iemand hebt gekend voordat hij vertrekt, want wanneer je een band schept verdwijnt die persoon in feite niet
Dit jaar alweer 25 en17 jaar geleden en de laatste grootouder 13 jaar geleden, stel me wel eens voor hoe mijn ouders er nu zouden hebben uitgezien als bejaarde mensen maar blijft heel moeilijk om je dat voor te stellen.quote:Op dinsdag 14 januari 2014 02:11 schreef Moira. het volgende:
[..]
Wow, wat heftig zeg.
Allebei je ouders
Kut idd, maar je draagt gelukkig nog herinneringen.quote:
[..]
Dit jaar alweer 25 en17 jaar geleden en de laatste grootouder 13 jaar geleden, stel me wel eens voor hoe mijn ouders er nu zouden hebben uitgezien als bejaarde mensen maar blijft heel moeilijk om je dat voor te stellen.
Ergste lijkt mij dat je ze nooit gekend hebt, want dan begin je het leven helemaal alleen..
Uiteraard, had mijn ouders alleen een langer leven gegund en mijn oma een beter einde, dat overlijden van haar tweede dochter en haar schoonzoon (die ze als haar zoon beschouwde) en het gelijktijdig ernstig ziek zijn met kans op overlijden van haar enige overgebleven kind heeft haar in de laatste jaren gesloopt, werd er ook niet beter op toen ik ook nog chronisch ziek werd. Ze was geestelijk en lichamelijk gebroken toen ze stierf, daarom zei ik ook dat het voor ouders slopender is om een kind of meerdere kinderen te verliezen dan voor een kind om zijn ouder(s) te verliezen omdat dat gewoon de juiste volgorde is, zo moet het uiteindelijk zijn.quote:Op dinsdag 14 januari 2014 02:27 schreef Keith_Bakker het volgende:
[..]
Kut idd, maar je draagt gelukkig nog herinneringen.
Ergste lijkt mij dat je ze nooit gekend hebt, want dan begin je het leven helemaal alleen..
Kan ik me heel goed voorstellen, ik was ook bij mijn oma toen ze stierf na een paar dagen bij haar gewaakt te hebben.quote:Op dinsdag 14 januari 2014 02:37 schreef Amarantha het volgende:
Ik was erbij toen mijn oma doodging, toen was ik 16. Ik heb haar haar laatste adem uit zien blazen. Ik wist dat ze op dat moment dood zou gaan maar ik wou de kamer niet uit
Het gaf mij gek genoeg een stukje rustquote:
[..]
Kan ik me heel goed voorstellen, ik was ook bij mijn oma toen ze stierf na een paar dagen bij haar gewaakt te hebben.
Ik vond het fijn dat ik er bij mocht/kon zijn toen oma haar laatste adem uitblies. Het ging ook al 2 weken heel slecht met haar dus het was sowieso alleen maar beter voor haarHier precies hetzelfde verhaal en het was het laatste wat ik voor haar kon doen.quote:
[..]
Het gaf mij gek genoeg een stukje rust
Ik heb het een aantal keer meegemaakt, maar het maakte (logischerwijs) de meeste indruk toen mijn vader onverwacht (voor mij) overleed. Ik was toen 13 en dat is inmiddels alweer 19 jaar geleden. De dag zelf was heel onwerkelijk. Ik zat in de Franse les en werd ineens uit de klas gehaald door de rector. Die vertelde mij vervolgens wat er aan de hand was.
Een topic als dit herinnert me eraan dat je nooit weet wat voor ervaringen of pijn de mensen die je tegenkomt wellicht kunnen hebben. We lopen soms tegen elkaar te zieken op fora als deze maar er zit zo veel meer achter die façades.
Jeetjequote:
Goed topic static.
Ik heb het een aantal keer meegemaakt, maar het maakte (logischerwijs) de meeste indruk toen mijn vader onverwacht (voor mij) overleed. Ik was toen 13 en dat is inmiddels alweer 19 jaar geleden. De dag zelf was heel onwerkelijk. Ik zat in de Franse les en werd ineens uit de klas gehaald door de rector. Die vertelde mij vervolgens wat er aan de hand was.
Een topic als dit herinnert me eraan dat je nooit weet wat voor ervaringen of pijn de mensen die je tegenkomt wellicht kunnen hebben. We lopen soms tegen elkaar te zieken op fora als deze maar er zit zo veel meer achter die façades.
Ik kan me echt niet voorstellen hoe ik zou reageren als één van mijn ouders komt overlijden en dan ook nog zo jong.. ik zal alles bij elkaar gillen en tieren.Ik ging er vrij nuchter mee om, eerlijk gezegd. Het is misschien daarom later nog wel eens teruggekomen maar ik reageerde op een voor mij natuurlijke wijze.quote:
[..]
Jeetje
Het geeft inderdaad een heel sterk perspectief op dit leven. Wat je ook vergaart, je laat het allemaal achter. Tot die tijd, zijn de dingen die je doet, ervaart, waar je van geniet met de mensen om je heen eigenlijk het enige van blijvende waarde.
De dood zelf of de begrafenis deed me niet zo heel erg veel. De weg die hij ernaar toe heeft afgelegd echter wel.
Je bent compleet verdoofd als het zo onverwacht gebeurd, was ik althans wel.....echt een compleet leeg hoofd en alles gaat op de automatische piloot, Later bij de ziekte en het sterven van mijn vader (heeft in totaal een maand of 6 geduurd) ging duidelijk ook de automatisch piloot weer aan, blijkbaar een manier voor je geest om die tijd door te komen zonder er aan onderdoor te gaan. Realiseer me nu wel dat ik kort daarna toch wat aparte dingen heb gedaan die duidelijk met een verwerkingsproces te maken hebben gehad.quote:
[..]
Jeetje
Zelfde ervaring dus hier. Nadat mijn rector vertelde dat m'n vader wellicht overleden was, vroeg ik in alle kalmte of ik even naar huis kon bellen. Die dag zelf heb ik ook niet gehuild, zelfs niet van de schok.quote:
[..]
Je bent compleet verdoofd als het zo onverwacht gebeurd, was ik althans wel.....echt een compleet leeg hoofd en alles gaat op de automatische piloot, Later bij de ziekte en het sterven van mijn vader (heeft in totaal een maand of 6 geduurd) ging duidelijk ook de automatisch piloot weer aan, blijkbaar een manier voor je geest om die tijd door te komen zonder er aan onderdoor te gaan. Realiseer me nu wel dat ik kort daarna toch wat aparte dingen heb gedaan die duidelijk met een verwerkingsproces te maken hebben gehad.
quote:
ze kwam bij de crematie binnen in haar trouwjurk en ipv slappe cake aten ze de bruidstaart..
Overlevingstechniek van de natuur blijkbaar.quote:
[..]
Zelfde ervaring dus hier. Nadat mijn rector vertelde dat m'n vader wellicht overleden was, vroeg ik in alle kalmte of ik even naar huis kon bellen. Die dag zelf heb ik ook niet gehuild, zelfs niet van de schok.
En 2 bedrijfsongelukjes die wouden de trein tegenhouden ofzo
, geen smurrie gezien dus ook dat viel mee achteraf.3 honden nog, ook niet echt super nog 1 aai over de bol voor het werk want ik wist al wel dat die smiddags lekker ging pitten
Mijn moeder is pas vorig jaar overleden, zij is 80 geworden, en ik heb de laatste maanden voor haar gezorgd (wel met thuishulp en 24uurs zorg op het laatst).Uiteindelijk was ik er ook bij toen ze overleed. Het was heel moeilijk en verdrietig, maar ook goed omdat ze al zo erg ziek was, de laatste weken waren heel zwaar.. zo kon het ook niet verder. Ze is thuis opgebaard en dat was dan juist weer mooi en goed, na die moeilijke ziekte. Van te voren dacht ik ook, ik ga kapot, maar als het gebeurd en je bent zelf degene die de boel moet regelen, dan ga je dat toch doen en dan gaat het ook, tenminste bij mij. Zelfs op de begrafenis nog gesproken, hoewel ik het stukje wat ik wilde zeggen had uitgeprint en aan een goede vriendin had gegeven, zodat als ik niet uit mijn woorden zou kunnen komen, zij het had kunnen overnemen. Maar dat was uiteindelijk niet nodig en het was een mooi afscheid, ben zelfs nog mee gegaan naar de crematie-oven.
Eigenlijk was het nog bijna 'makkelijker' dan bij begrafenissen van anderen, bij mijn moeder had ik het zo geregeld als wij het wilden, en had ik ook een soort van 'wat te doen', het regelen enzo. Bij een ander, bijvoorbeeld pas die vriend van mijn vader, zit je echt alleen maar te luisteren naar de toespraken en dan moet ik bijna nog meer huilen.
Fucked up shit, manquote:
Dit is gewoon zo fucked up, maar iedereen moet het meemaken. En ik zal het (als de goede volgorde ons gegeven is) ook zo moeten doen. Ik hoop dat ik er tegen die tijd klaar voor ben. Eerst nog 3 van de 4 grootouders te gaan.quote:
Mijn ouders zijn allebei overleden. Mijn vader al meer dan 20 jaar geleden, hij was 59 en ik 22. Hij lag in het ziekenhuis na een zware operatie, en is aan de complicaties overleden, een week of meer er na. Dat was heel vreemd, bijna alsof het iemand anders gebeurde ofzo, ik bleef tot het laatst hopen dat hij de infectie toch nog te boven zou komen.. en toen lag hij daar aan al die apparaten, en werd hij ook door de medewerkers van het ziekenhuis afgelegd enzo, nadat mijn moeder en ik afscheid van hem hebben genomen op de IC zagen we hem in het rouwcentrum pas weer. We zaten ook nog eens in Duitsland want dat was de enige plek waar ze die moeilijke operatie indertijd uitvoerden, dus we moesten inpakken in het hotel en met de trein terug enzo, was echt bijna surrealistisch. Gelukkig was er een goede vriend van mijn vader gekomen die bij ons is gebleven op de terugreis. Maar ook het regelen van de begrafenis enzo, heb ik allemaal maar wat over me heen laten komen, en m'n moeder heeft het meeste daadwerkelijke regelwerk gedaan, de beslissingen genomen over de crematie enzovoort.
Mijn moeder is pas vorig jaar overleden, zij is 80 geworden, en ik heb de laatste maanden voor haar gezorgd (wel met thuishulp en 24uurs zorg op het laatst).Uiteindelijk was ik er ook bij toen ze overleed. Het was heel moeilijk en verdrietig, maar ook goed omdat ze al zo erg ziek was, de laatste weken waren heel zwaar.. zo kon het ook niet verder. Ze is thuis opgebaard en dat was dan juist weer mooi en goed, na die moeilijke ziekte. Van te voren dacht ik ook, ik ga kapot, maar als het gebeurd en je bent zelf degene die de boel moet regelen, dan ga je dat toch doen en dan gaat het ook, tenminste bij mij. Zelfs op de begrafenis nog gesproken, hoewel ik het stukje wat ik wilde zeggen had uitgeprint en aan een goede vriendin had gegeven, zodat als ik niet uit mijn woorden zou kunnen komen, zij het had kunnen overnemen. Maar dat was uiteindelijk niet nodig en het was een mooi afscheid, ben zelfs nog mee gegaan naar de crematie-oven.
Eigenlijk was het nog bijna 'makkelijker' dan bij begrafenissen van anderen, bij mijn moeder had ik het zo geregeld als wij het wilden, en had ik ook een soort van 'wat te doen', het regelen enzo. Bij een ander, bijvoorbeeld pas die vriend van mijn vader, zit je echt alleen maar te luisteren naar de toespraken en dan moet ik bijna nog meer huilen.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 14-01-2014 03:51:19 ]
Dit idd.quote:
Het geeft inderdaad een heel sterk perspectief op dit leven. Wat je ook vergaart, je laat het allemaal achter. Tot die tijd, zijn de dingen die je doet, ervaart, waar je van geniet met de mensen om je heen eigenlijk het enige van blijvende waarde.
Als je zelf alles moet regelen dan ben je er minder bewust mee bezig,alles gaat op de automatische piloot en je bent maar half overal bij aanwezig. Het gaat min of meer langs je heen. Ik denk dat het nog veel erger is als het plotseling gebeurt, maar dat heb ik niet meegemaakt, mijn ouders zijn allebei maandenlang erg ziek geweest en we wisten al dat het een aflopende zaak was (mijn vader is overleden in mei 2010 en mijn moeder in maart 2011). Verder heb ik iemand die ik als derde oma beschouwde verloren een jaar of 7, 8 geleden en mijn tante een jaar of vijf geleden. Dat was wel een plotseling overlijden maar ze was al dik in de 70 en mankeerde al jaren van alles.quote:
Mijn ouders zijn allebei overleden. Mijn vader al meer dan 20 jaar geleden, hij was 59 en ik 22. Hij lag in het ziekenhuis na een zware operatie, en is aan de complicaties overleden, een week of meer er na. Dat was heel vreemd, bijna alsof het iemand anders gebeurde ofzo, ik bleef tot het laatst hopen dat hij de infectie toch nog te boven zou komen.. en toen lag hij daar aan al die apparaten, en werd hij ook door de medewerkers van het ziekenhuis afgelegd enzo, nadat mijn moeder en ik afscheid van hem hebben genomen op de IC zagen we hem in het rouwcentrum pas weer. We zaten ook nog eens in Duitsland want dat was de enige plek waar ze die moeilijke operatie indertijd uitvoerden, dus we moesten inpakken in het hotel en met de trein terug enzo, was echt bijna surrealistisch. Gelukkig was er een goede vriend van mijn vader gekomen die bij ons is gebleven op de terugreis. Maar ook het regelen van de begrafenis enzo, heb ik allemaal maar wat over me heen laten komen, en m'n moeder heeft het meeste daadwerkelijke regelwerk gedaan, de beslissingen genomen over de crematie enzovoort.
Mijn moeder is pas vorig jaar overleden, zij is 80 geworden, en ik heb de laatste maanden voor haar gezorgd (wel met thuishulp en 24uurs zorg op het laatst).Uiteindelijk was ik er ook bij toen ze overleed. Het was heel moeilijk en verdrietig, maar ook goed omdat ze al zo erg ziek was, de laatste weken waren heel zwaar.. zo kon het ook niet verder. Ze is thuis opgebaard en dat was dan juist weer mooi en goed, na die moeilijke ziekte. Van te voren dacht ik ook, ik ga kapot, maar als het gebeurd en je bent zelf degene die de boel moet regelen, dan ga je dat toch doen en dan gaat het ook, tenminste bij mij. Zelfs op de begrafenis nog gesproken, hoewel ik het stukje wat ik wilde zeggen had uitgeprint en aan een goede vriendin had gegeven, zodat als ik niet uit mijn woorden zou kunnen komen, zij het had kunnen overnemen. Maar dat was uiteindelijk niet nodig en het was een mooi afscheid, ben zelfs nog mee gegaan naar de crematie-oven.
Eigenlijk was het nog bijna 'makkelijker' dan bij begrafenissen van anderen, bij mijn moeder had ik het zo geregeld als wij het wilden, en had ik ook een soort van 'wat te doen', het regelen enzo. Bij een ander, bijvoorbeeld pas die vriend van mijn vader, zit je echt alleen maar te luisteren naar de toespraken en dan moet ik bijna nog meer huilen.
Mijn ene opa heb ik nooit echt gekend en die is al 20 jaar dood geloof ik en mijn andere opa heb ik geen contact mee, als die eindelijk doodgaat (onkruid vergaat blijkbaar echt niet!) ga ik zeker niet naar de begrafenis/crematie toe. Mijn oma's leven allebei nog en daar ga ik goed mee om, zie ze allebei om de paar weken wel. Mijn ene oma is haar jongste zoon en schoondochter kwijt, mijn andere oma allebei haar dochters (allebei maar 47 geworden) en haar schoonzoon. Dus we hebben genoeg meegemaakt zeg maar, en mijn ene oma heeft net een operatie ondergaan (kransslagadervernauwing) en de andere moet binnenkort geopereerd worden ivm haar hartkleppen (en ze is al 82 maar verder kerngezond). Andere familie heb woont allemaal ver weg: mijn broertje, oom en neefje en nichtje wonen op 10 uur vliegen (mijn ouders trouwens ook tot ze overleden), en mijn andere oom en tante en nicht ook.
Op moederdag bel ik tegenwoordig altijd allebei mijn oma's, mijn ouders kunnen dat niet meer doen en ik kan mijn moeder ook niet meer bellen. Zelfde eigenlijk met verjaardagen of sterfdagen ofzo, in november zou mijn moeder 50 geworden zijn en dan zit ik huilend aan de telefoon met mijn oma. Ik ben al lang blij dat ik me om mijn kleine broertje geen zorgen hoef te maken, hij doet het juist heel goed en we hebben alles netjes geregeld samen. We hebben veel contact maar ik heb hem alweer 2,5 jaar niet gezien helaas.
Als mijn broertje wat overkomt dan brei ik er denk ik ook maar een eind aan. Sommigen waren familie (9 personen waaronder opa;s en oma's en ooms en tantes)... vrienden of goede bekenden en exen van vroeger (en ik ben pas 44) etcetera... ik denk dat de teller inmiddels wel op 60 staat (en dan heb ik het alleen nog over degenen waarvan ik het weet) en die me echt na stonden.
Tegelijkertijd ben ik blij dat nog niemand van het gezin waarin ik ben opgegroeid al is gestorven. Mijn moeder is al enkele keren langs het randje van de dood gegaan. Zelf heb ik mijn eigen dood ook enkele keren in de ogen gekeken.
Gelukkig heb ik mijn beide ouders nog en mijn jongere broer en zijn familie nog... maar ik besef me wel hoe dicht mijn moeder bij haar dood was door kanker.
En ja, hoe ga je er mee om?
Denk je dat er een universeel antwoord bestaat? Dat bestaat er niet... gelukkig niet! En misschien moet je je daaraan vasthouden, dat er gelukkig geen universeel antwoord bestaat. Wees blij dat we allemaal verschillend rouwen om onze moeders. Dat geen enkele moeder hetzelfde is, want we zullen vooral rouwen om de dingen die we liefhadden aan onze moeders (en anderen).
En zodra we verder in ons rouwproces komen, des te minder verdriet we hebben als we denken aan de mooie kanten aan de overledene... of de leuke momenten. Er blijft altijd een soort van leegte, maar het wordt naderhand altijd ingevuld door een ander gevoel; een gevoel waarbij de lach en een traan elkaar steeds meer in evenwicht gaan houden. Geen liefde zo groot, als wanneer de lach en een traan elkaar in evenwicht houden.
En soms duurt het slechts een paar maanden, soms een paar jaar... maar je zult zien dat de lach beetje bij beetje (en soms tergend langzaam, maar wel gestaag) aan terrein windt.
En dat is wat ik jou wil meegeven...
En nog een andere tip, die mij persoonlijk enorm geholpen heeft... schrijf de overledene een brief. Bewaar deze een paar dagen, herlees dit nog eens tot je hierover tevreden bent... en verbrand deze brief dan (op het graf of op een plaats waarbij je je met de overledene verbonden voelt).
Ik geloof niet serieus in God of zo... maar dichter kon ik niet tot een van mijn beste vriendinnen komen die zelfmoord had gepleegd. In elk geval de rook trok naar boven... naar het onbekende, zoals de dood ook is.
En daardoor vond ik grotendeels rust. Nooit helemaal... maar voor mij heeft dit mijn rouwproces versneld.
Ik hoop dat jij voor jezelf ook een soort van persoonlijke ceremonie vind om TZT een goed begin met de rouwverwerking te starten voor jouw moeder.
Maar de beste tip die ik je kan geven is jouw moeder nu al te laten weten hoeveel je van haar houdt! Nu en elke keer dat je haar bezoekt of thuis komt. En ga nooit weg zonder dat je haar (al dan niet woordelijk) hebt laten weten hoeveel je van haar houdt!
Ik wens je veel goeds, voor jou en jouw moeder! En moge jij en jouw moeder nog vele jaren in goede gezondheid doorgaan met leven!
Het beste gewenst!
Eric.
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik dit (nog) niet moet mee maken.quote:
Ik heb de dood al veel te vaak van dichtbij meegemaakt... ik ben de tel inmiddels al kwijtgeraakt.
Sommigen waren familie (9 personen waaronder opa;s en oma's en ooms en tantes)... vrienden of goede bekenden en exen van vroeger (en ik ben pas 44) etcetera... ik denk dat de teller inmiddels wel op 60 staat (en dan heb ik het alleen nog over degenen waarvan ik het weet) en die me echt na stonden.
Tegelijkertijd ben ik blij dat nog niemand van het gezin waarin ik ben opgegroeid al is gestorven. Mijn moeder is al enkele keren langs het randje van de dood gegaan. Zelf heb ik mijn eigen dood ook enkele keren in de ogen gekeken.
Gelukkig heb ik mijn beide ouders nog en mijn jongere broer en zijn familie nog... maar ik besef me wel hoe dicht mijn moeder bij haar dood was door kanker.
En ja, hoe ga je er mee om?
Denk je dat er een universeel antwoord bestaat? Dat bestaat er niet... gelukkig niet! En misschien moet je je daaraan vasthouden, dat er gelukkig geen universeel antwoord bestaat. Wees blij dat we allemaal verschillend rouwen om onze moeders. Dat geen enkele moeder hetzelfde is, want we zullen vooral rouwen om de dingen die we liefhadden aan onze moeders (en anderen).
En zodra we verder in ons rouwproces komen, des te minder verdriet we hebben als we denken aan de mooie kanten aan de overledene... of de leuke momenten. Er blijft altijd een soort van leegte, maar het wordt naderhand altijd ingevuld door een ander gevoel; een gevoel waarbij de lach en een traan elkaar steeds meer in evenwicht gaan houden. Geen liefde zo groot, als wanneer de lach en een traan elkaar in evenwicht houden.
En soms duurt het slechts een paar maanden, soms een paar jaar... maar je zult zien dat de lach beetje bij beetje (en soms tergend langzaam, maar wel gestaag) aan terrein windt.
En dat is wat ik jou wil meegeven...
En nog een andere tip, die mij persoonlijk enorm geholpen heeft... schrijf de overledene een brief. Bewaar deze een paar dagen, herlees dit nog eens tot je hierover tevreden bent... en verbrand deze brief dan (op het graf of op een plaats waarbij je je met de overledene verbonden voelt).
Ik geloof niet serieus in God of zo... maar dichter kon ik niet tot een van mijn beste vriendinnen komen die zelfmoord had gepleegd. In elk geval de rook trok naar boven... naar het onbekende, zoals de dood ook is.
En daardoor vond ik grotendeels rust. Nooit helemaal... maar voor mij heeft dit mijn rouwproces versneld.
Ik hoop dat jij voor jezelf ook een soort van persoonlijke ceremonie vind om TZT een goed begin met de rouwverwerking te starten voor jouw moeder.
Maar de beste tip die ik je kan geven is jouw moeder nu al te laten weten hoeveel je van haar houdt! Nu en elke keer dat je haar bezoekt of thuis komt. En ga nooit weg zonder dat je haar (al dan niet woordelijk) hebt laten weten hoeveel je van haar houdt!
Ik wens je veel goeds, voor jou en jouw moeder! En moge jij en jouw moeder nog vele jaren in goede gezondheid doorgaan met leven!
Het beste gewenst!
Eric.
Energie is nooit eindig.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 14-01-2014 03:56:43 ]
quote:
In zo'n korte tijd drie van zulke jonge mensen... wtf?
Je gaat wel de betrekkelijkheid van het leven en de dingen erin beter zien, zeker als je, zoals ik, dan zelf ook nog lichamelijke opdonder krijgt. Ik leef in het nu, niet in het verleden en ook niet in de toekomst omdat ik gezien heb hoe snel het allemaal kan veranderen. Ik heb ook zelden haast meer en geniet van de kleine dagelijkse dingen die er gebeuren.quote:
Ga je ook echt 'voller' leven als je meemaakt dat je ouders sterven?
Ja, echt bizar. Het hield maar niet op, elke maand weer één.quote:
[..]
In zo'n korte tijd drie van zulke jonge mensen... wtf?
Van die jonge mensen waar je gewoon nog mee hoort af te kunnen spreken.
Zo fucking zonde, ze waren stuk voor stuk intelligente vrolijke geliefde mensen met veel potentie. Alledrie klaar om hun stempel op deze aardbol te zetten.
Zo jammer dat ze dat zelf niet zagen
Sommige dingen zijn niet te begrijpen.quote:
[..]
Ja, echt bizar. Het hield maar niet op, elke maand weer één.
Van die jonge mensen waar je gewoon nog mee hoort af te kunnen spreken.
Zo fucking zonde, ze waren stuk voor stuk intelligente vrolijke geliefde mensen met veel potentie. Alledrie klaar om hun stempel op deze aardbol te zetten.
Zo jammer dat ze dat zelf niet zagen
Toch iets moois dat je haalt uit zoiets tragisch. Het leven is zoiets ongrijpbaars, mensen staan daar zelden bij stil, terwijl het hun bestaan definieert. Bizar eigenlijk. Haasten haasten haasten om de tijd die je leven is voor geld in te wisselen zodat je kunt leven.quote:
[..]
Je gaat wel de betrekkelijkheid van het leven en de dingen erin beter zien, zeker als je, zoals ik, dan zelf ook nog lichamelijke opdonder krijgt. Ik leef in het nu, niet in het verleden en ook niet in de toekomst omdat ik gezien heb hoe snel het allemaal kan veranderen. Ik heb ook zelden haast meer en geniet van de kleine dagelijkse dingen die er gebeuren.
[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 14-01-2014 04:04:40 ]
Alles wat je niet doodt maakt je sterker.quote:
[..]
Toch iets moois dat je haalt uit zoiets tragisch. Het leven is zoiets ongrijpbaars, mensen staan daar zelden bij stil, terwijl het hun bestaan definieert. Bizar eigenlijk.
Ja, ik heb daar op zich ook wel ervaring mee, maar niet in de zin van personen die dood gaan. Toch zie ik wel de relativiteit van het leven al in.quote:
[..]
Alles wat je niet doodt maakt je sterker.
Ik probeer altijd wat goeds te halen en te leren uit de beroerde dingen die me in het leven zijn overkomen, denk ook dat dat de beste manier is om er mee om te gaan, zo leer je je hele leven door.quote:
[..]
Ja, ik heb daar op zich ook wel ervaring mee, maar niet in de zin van personen die dood gaan. Toch zie ik wel de relativiteit van het leven al in.
Ben ik totaal met je eens. Helaas gaat er vaak tijd overheen voor mensen zien dat je er iets uit moet leren in plaats van wrok jegens het leven koesteren. Niemand is jou wat schuldig. Het is wat jij er van maakt. Ongeacht de omstandigheden. Hoe hard het ook is.quote:
[..]
Ik probeer altijd wat goeds te halen en te leren uit de beroerde dingen die me in het leven zijn overkomen, denk ook dat dat de beste manier is om er mee om te gaan, zo leer je je hele leven door.
Dat heb ik juist totaal omgekeerd ervaren, bij mijn vader ging het juist erg langs me heen omdat ik het niet zelf hoefde te regelen, en bij mijn moeder heb ik alles absoluut niet op de automatische piloot geregeld, maar heel bewust. Heb ook veel opgeschreven enzo, een dagboek bijgehouden die laatste maanden en dergelijke.quote:
[..]
Als je zelf alles moet regelen dan ben je er minder bewust mee bezig,alles gaat op de automatische piloot en je bent maar half overal bij aanwezig. Het gaat min of meer langs je heen.
Het leven is een feest....je moet alleen wel zelf de slingers ophangenquote:
[..]
Ben ik totaal met je eens. Helaas gaat er vaak tijd overheen voor mensen zien dat je er iets uit moet leren in plaats van wrok jegens het leven koesteren. Niemand is jou wat schuldig. Het is wat jij er van maakt. Ongeacht de omstandigheden. Hoe hard het ook is.
.....dat doe ik dan ook maar zo goed als ik kan. 
Nee, niet echt.. Ik denk dat ik dat nog meer heb als er mensen van mijn leeftijd sterven, dan krijg je die wakeup call, het kan jou ook gebeuren, dat soort dingen..quote:
Ga je ook echt 'voller' leven als je meemaakt dat je ouders sterven?
Ik ben ook blij dat jij dit nooit hebt moeten meemaken! Niemand zou dit moeten meemaken... maar het gebeurt wanneer het gebeurt.quote:
[..]
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik dit (nog) niet moet mee maken.
Energie is nooit eindig.
En er is niets dat je er aan kunt doen. We zijn geen Goden. We kunnen niet alles weten... we zijn slechts mensen. Het enige dat we hiervan kunnen leren, is om te rouwen, en hoe hard het ook is... eerder verder gaan met ons leven.
En ja zelfs daar kleven voordelen aan... en in mijn geval is dat ik eerder leerde rouwen. Zelfs beter leerde te rouwen voor een bijna leeftijdsgenote van wie ik erg veel hield, een van mijn beste vriendinnen voor 20 jaar (en waarmee ik ooit even gegaan ben).
Zou mijn moeder overlijden, dan ben ik geheid een hele lange tijd kapot. Zij is de enige die mij kent al voor mijn geboorte. Niemand kent mij langer en beter.. Ik zou het erg zwaar mee hebben, maar waarschijnlijk minder zwaar dan wanneer ik niet eerder zovele dierbaren verloren had (hoop ik).
Maar ik kom tegenwoordig elke week een paar uurtjes bij mijn ouders en heb nu de kans mijn ouders stukje bij beetje te zeggen wat ik ze altijd wilde zeggen.
Ook toen mijn moeder opgegeven was door de artsen, heb ik veel met haar verteld... grotendeels al verteld wat ik haar zou vertellen als ze op sterven na dood zou liggen.
Ik heb haar verteld hoeveel ik van haar hield, maar ook dat ze zelf moest beslissen wanneer haar ziekte haar teveel zou worden. En dat ze niet onnodig moest gaan lijden als het van mij zou afhangen. Dat zij haar eigen moment zou moeten kiezen wanneer ze het leven niet meer aan zou kunnen.
Gelukkig genas ze, en misschien kan ze nog wel 20 jaar mee (de leeftijd die haar vader en moeder hebben bereikt).
Maar ze weet in elk geval hoeveel ik van haar hou... en dat ik uitzichtloos lijden van haar wil voorkomen.... Moge het de komende 15 tot 20 jaar ons bespaard blijven.. maar als het wel gebeurt, dan heb ik mijn zegje gedaan. En ook dat alleen helpt mij... tot waar het dan ook leidt.
quote:
[..]
Ik ben ook blij dat jij dit nooit hebt moeten meemaken! Niemand zou dit moeten meemaken... maar het gebeurt wanneer het gebeurt.
En er is niets dat je er aan kunt doen. We zijn geen Goden. We kunnen niet alles weten... we zijn slechts mensen. Het enige dat we hiervan kunnen leren, is om te rouwen, en hoe hard het ook is... eerder verder gaan met ons leven.
En ja zelfs daar kleven voordelen aan... en in mijn geval is dat ik eerder leerde rouwen. Zelfs beter leerde te rouwen voor een bijna leeftijdsgenote van wie ik erg veel hield, een van mijn beste vriendinnen voor 20 jaar (en waarmee ik ooit even gegaan ben).
Zou mijn moeder overlijden, dan ben ik geheid een hele lange tijd kapot. Zij is de enige die mij kent al voor mijn geboorte. Niemand kent mij langer en beter.. Ik zou het erg zwaar mee hebben, maar waarschijnlijk minder zwaar dan wanneer ik niet eerder zovele dierbaren verloren had (hoop ik).
Maar ik kom tegenwoordig elke week een paar uurtjes bij mijn ouders en heb nu de kans mijn ouders stukje bij beetje te zeggen wat ik ze altijd wilde zeggen.
Ook toen mijn moeder opgegeven was door de artsen, heb ik veel met haar verteld... grotendeels al verteld wat ik haar zou vertellen als ze op sterven na dood zou liggen.
Ik heb haar verteld hoeveel ik van haar hield, maar ook dat ze zelf moest beslissen wanneer haar ziekte haar teveel zou worden. En dat ze niet onnodig moest gaan lijden als het van mij zou afhangen. Dat zij haar eigen moment zou moeten kiezen wanneer ze het leven niet meer aan zou kunnen.
Gelukkig genas ze, en misschien kan ze nog wel 20 jaar mee (de leeftijd die haar vader en moeder hebben bereikt).
Maar ze weet in elk geval hoeveel ik van haar hou... en dat ik uitzichtloos lijden van haar wil voorkomen.... Moge het de komende 15 tot 20 jaar ons bespaard blijven.. maar als het wel gebeurt, dan heb ik mijn zegje gedaan. En ook dat alleen helpt mij... tot waar het dan ook leidt.
Lijkt mij vrij zwaar. Heb 5 jaar geleden mijn opa verloren. Was 82. Beste man heeft op zijn 70e al een hartaanval overleefd. Kon niet gedotterd. Kreeg niet lang meer. Is in zijn slaap heen gegaan. Eigenlijk nooit moeite mee gehad.
4 jaar geleden, had net wat met ex-vriendin in oktober. Kreeg schoonvader begin januari uitslag, maagkanker. Had al langer klachten maar huisarts heeft hem eerst 4 kuren voorgeschreven.
Met chemo's gaven ze hem 9 maand. Heeft een jaar op gered. Was boer, 3 kinders. Zelf meegeholpen tot het eind. En binnen 3 dagen eigenlijk foetsie van relatief nog vrij vitaal tot de dood.
best wel apart. Hele dag familie erbij, met 15 man daar in huis (hij lag in bed) en dan tijdens het avondeten toen niemand even bij hem was heengegaan. Ben je toch behoorlijk aan gedaan. Complete veehouderij achtergelaten.
Vorig jaar nog mijn overgrootmoeder. Ergens in de 90. Geen probleem mee. Mens heft een mooi leven gehad, een respectabele leeftijd bereikt en de levenskwaliteit ging toch al achteruit. Dan heb ik er beslist geen moeite mee.
Voor de rest mag ik mezelf gelukkig prijzen en heb tot nog toe niet meer doden getroffen. voor zover je daar blij en tevreden om kan zijn.
Zelf 22 trouwens
[ Bericht 1% gewijzigd door awiebo op 14-01-2014 08:21:46 ]
Zelf alleen opa en oma zien gaan, maar toen was ik nog heel jong. Meerdere ooms, maar daar had ik 0 contact mee.
Praat hier met iemand over, want dit is niet gezond.quote:
Het enige wat ik eng vind is de dood. Ik ben gek genoeg naarmate ik ouder ben geworden (nu 24) banger geworden voor het verlies van m'n oudere bv. Dat is letterlijk mijn allergrootste angst. Ik weet ook niet hoe dit ontstaan is, maar bbrrrrr.. Ben er zo bang voor dat het bijna obsessief is. Denk er bijna elke dag wel over na en kom er niet vanaf =/
Ik heb zelf nu 5 keer een begrafenis meegemaakt. Overgrootmoeder, 2 oma's en 2 opa's. Bij mijn "laatste" opa stond ik praktisch naast zijn bed toen hij zijn laatste adem uitblies. Bizarre ervaring, maar wel mooi ook. Afgezien van mijn overgroot oma heb ik bij alle overledenen de kist mogen duwen/begeleiden. Ook een mooie ervaring.
Ik ben relatief onervaren maar ik geloof dat hoe ouder de persoon hoe makkelijker te accepteren.
Hoe jonger, hoe "onterechter". Dat is mijn optiek
Daarnaast heb je met een ziekbed langer tijd voor afscheid, maar de lijdensweg naar de dood en de aftakeling in geval van een terminale ziekte valt ook zwaar en wens je niemand toe.
Mocht het zo zijn dat iemand dood moet gaan dan "wens" ik hem een hartstilstand in zijn slaap toe op een respectabele leeftijd.
Mijn oma kwam plots te overlijden waardoor mn opa achterbleef waar kanker bij geconstateerd was daar hij is aan overleden binnen een jaar tijd , in de tussentijd had mn vader ALS gekregen en is kort na mn opa overleden. Vorig jaar nog een oom van mn vriendin begraven (kanker) en laatst zijn mijn andere opa en oma binnen 2 maanden na elkaar overleden.
Bij beide grootouders.
mijn neef, twee ooms, nichtje en een vriendin.
Gelukkig leven beide ouders nog.
En dat is verdrietig maar het leven gaat door,
maar het beklemmende idee dat ik m'n grootouders langs beide kanten dood heb gezien is voor mij toch
op de uitzondering van vava Raats na (toen was ik amper 9 jaar)
Een kennis/schoolgenoot, mijn opa en oma, mijn moeder, en de moeder van een van mijn beste vrienden.
Hartverscheurende dingen wel, op de crematie van mijn moeder heb ik nog gesproken en dat was erg zwaar, wel nog altijd erg blij mee dat ik 't heb gedaan.
[ Bericht 96% gewijzigd door Re op 14-01-2014 09:13:14 ]
Ze was al anderhalf jaar ongeneeslijk ziek, dus we hadden als gezin er heel goed naar toe kunnen werken. Ze lag al enkele dagen in een hospice en ze had daar zoveel pijn, dat het afgrijselijk was om aan te zien
Als je dan haar laatste adem uit ziet gaan, kon ik niet anders dan me opgelucht voelen. Het was heel vredig en het leek wel alsof ze, na lange tijd weer een glimlach op d'r gezicht had.Naar haar dood heb ik ook nog mee mogen helpen met haar verzorging. Het is nu 2 jaar geleden en ik kan er met een goed gevoel aan terugdenken. Nogmaals, voor een buitenstaander is dat misschien heel cru om te horen, maar het is op de een of andere manier een hele opluchting omdat ze eindelijk van die afgrijselijke pijn af was.
Echt? 'Gaaf' is dan mijn reactie, hoewel dat wat vreemd klinkt.quote:Op dinsdag 14 januari 2014 09:19 schreef Re het volgende:
ik ben opgegroeid in een rouwkamer, 20 jaar lang dus ik heb wel aan een paar duizend kisten gestaan, en dat veranderd je kijk wel moet ik zeggen. Natuurlijk ook aan de kist gestaan van voor mij belangrijke mensen, mijn grootouders, schoonvader en vrienden en dan kun je er alleen maar zijn voor anderen en hun steunen in hun emotie
Ik heb nog steeds de wens om ooit uitvaartverzorger te worden en heb daartoe inmiddels ook al een opleiding gedaan. Heb dus van daaruit ook wel het eea meegemaakt en gezien.
Verder heb ik persoonlijk mijn grootouders, ouders van vrienden, de te vroeg geboren en overleden baby van vrienden en van mijn eigen generatie godzijdank tot nu toe alleen de beste vriend van mijn ex (door zelfmoord) meegemaakt.
Bij het overlijden van mijn grootouders was ik niet heel verdrietig, met leeftijden tussen de 83 en 96 heb je weinig te klagen en hoort het er wmb gewoon bij.
Ik heb me daarom nooit gebonden aan familie. Bij overlijden van mijn moeder en oma afgelopen jaar heb ik ook niet zoveel tranen gelaten. Dat mensen dood gaan is een fact of life, en ik heb me misschien daarom nooit verbonden gevoeld met familie. Je kiest ze niet, en ze gaan over het algemeen te vroeg dood. Ik heb er niets mee.
Mijn eigen dood daarentegen, daar ben ik wel bang voor.
zo is dat.quote:
ik ben opgegroeid in een rouwkamer, 20 jaar lang dus ik heb wel aan een paar duizend kisten gestaan, en dat veranderd je kijk wel moet ik zeggen. Natuurlijk ook aan de kist gestaan van voor mij belangrijke mensen, mijn grootouders, schoonvader en vrienden en dan kun je er alleen maar zijn voor anderen en hun steunen in hun emotie
de grootouders langs moeders kant waren thuis opgebaard en langs vaders kant in een rouwkamer.
ik moet zeggen dat ik even schrok van je bericht
mijn moeder was rouwkamerbedienste zoals dat toen nog werd genoemd en we woonde in het huis waar de rouwkamer was, de kelder was de koelruimte en de begane grond de rouwkamer, wij leefde op de eerste en tweede verdieping. Ik hielp mijn moeder altijd in de kelder, schoonmaken van glazen oplegbladen, helpen met de bloemen arrangeren rond de kist, aanwezig zijn als de arts de kist verzegelde en nog veel meer (mijn opa was ooit begonnen met werken in een rouwkamer). Verder legde mijn moeder altijd de doden af (uit en aankleden, mooi maken zoals ze in het leven waren), beslissingen maken over open of gesloten kist (ja gebaseerd meestal op de staat van het lichaam)quote:
Hoezo ben je opgegroeid in een rouwkamer, Re?
Ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt.quote:
Nogmaals, voor een buitenstaander is dat misschien heel cru om te horen, maar het is op de een of andere manier een hele opluchting omdat ze eindelijk van die afgrijselijke pijn af was.
Mijn moeder (60) overleed 8 maanden geleden. Een zelfgekozen dood na 30 jaar MS.
Ze noemde het een bevrijding, en zo vonden wij dat ook. Wij voelden gewoon haar opluchting.
Al huil ik er nog elke dag om eigenlijk, het verwerken van haar dood valt vies tegen.
Je gunt haar die bevrijding, maar uiteindelijk is wel gewoon je moeder dood.
Wij zijn als gezin bij het overlijden geweest, en dat is vond ik een heel intieme, wonderlijke, eigenlijk prachtige gebeurtenis. Een heel natuurlijk iets, niet eng.
Uiteraard speelde dit al enige jaren, dus het was geen onverwacht iets. Dat helpt.
Wat ik nog het meest vreemde vond is dat ik na mijn toespraak op de crematie een staande ovatie kreeg van iedereen.
Bij mijn moeder was dat plan B als euthanasie niet goed gekeurd werd. De dokter zei ook dat dat best moeilijk is, zeker als het heel lang duurt. Wat soms best kan gebeuren.quote:
Mijn moeder had gekozen voor palliatieve sedatie, maar het laatste waar ik zin in had was een beetje aan de bedrand zitten, wachten tot ze zou overlijden. Dat zou voor mij helemaal niets toegevoegd hebben.
ik had er ook niet aan moeten denken eerlijk gezegd.
Ik had het al met mijn moeder voorbesproken, ook bij haar was er misschien sprake geweest van euthanasie, maar ook daar had ik niet bij willen zijn. Mijn laatste herinnering aan mijn moeder mag er niet één zijn waar ze dood ligt te gaan.quote:
[..]
Bij mijn moeder was dat plan B als euthanasie niet goed gekeurd werd. De dokter zei ook dat dat best moeilijk is, zeker als het heel lang duurt. Wat soms best kan gebeuren.
ik had er ook niet aan moeten denken eerlijk gezegd.
Ik heb daar nogal wat kritiek op gehad van vrienden, zo van "ja, maar doe het dan voor haar!", of, "Zo'n intiem moment moet je bij zijn!". Maar uiteindelijk zou ik overblijven, en zij overlijdt. Ik heb de herinnering, zij niet. Dat wilde ik liever niet.
Het is me zeker in de ziekteperiode van mijn moeder opgevallen hoe weinig inlevingsvermogen mensen eigenlijk hebben. Als je iets anders doet dan zij, dan ben je egoïstisch, raar of wordt het in het geheel niet begrepen. Goed, genoeg geklaagd
Goed dat je in ieder geval hebt gedaan wat je zelf wil. Mensen moeten het maar respecteren als je deze keuze maakt. Ik vond het juist wel fijn om er bij te zijn, zo zie je maar weer hoe verschillend het allemaal kan zijn. Ik heb niet alles teruggelezen maar is het lang geleden?quote:
[..]
Ik had het al met mijn moeder voorbesproken, ook bij haar was er misschien sprake geweest van euthanasie, maar ook daar had ik niet bij willen zijn. Mijn laatste herinnering aan mijn moeder mag er niet één zijn waar ze dood ligt te gaan.
Ik heb daar nogal wat kritiek op gehad van vrienden, zo van "ja, maar doe het dan voor haar!", of, "Zo'n intiem moment moet je bij zijn!". Maar uiteindelijk zou ik overblijven, en zij overlijdt. Ik heb de herinnering, zij niet. Dat wilde ik liever niet.
Het is me zeker in de ziekteperiode van mijn moeder opgevallen hoe weinig inlevingsvermogen mensen eigenlijk hebben. Als je iets anders doet dan zij, dan ben je egoïstisch, raar of wordt het in het geheel niet begrepen. Goed, genoeg geklaagd
Nee, was in maart afgelopen jaar.quote:
[..]
Goed dat je in ieder geval hebt gedaan wat je zelf wil. Mensen moeten het maar respecteren als je deze keuze maakt. Ik vond het juist wel fijn om er bij te zijn, zo zie je maar weer hoe verschillend het allemaal kan zijn. Ik heb niet alles teruggelezen maar is het lang geleden?
Misschien heeft het ook wel een beetje te maken met hoe je denkt over leven na de dood. Wij waren er als gezin van overtuigd (en nog) dat het leven hierna niet ophoudt. Het was een overgang van het ene leven naar het andere, en dat hebben we meegemaakt. Ik vond het heel heilzaam ergens om die rust te zien. Mijn moeder ging ook vol overtuiging.quote:
[..]
Ik had het al met mijn moeder voorbesproken, ook bij haar was er misschien sprake geweest van euthanasie, maar ook daar had ik niet bij willen zijn. Mijn laatste herinnering aan mijn moeder mag er niet één zijn waar ze dood ligt te gaan.
Wat vrienden zeggen, dat "telt" inderdaad niet zo. Je moet je er zelf comfortabel bij voelen.quote:Ik heb daar nogal wat kritiek op gehad van vrienden, zo van "ja, maar doe het dan voor haar!", of, "Zo'n intiem moment moet je bij zijn!". Maar uiteindelijk zou ik overblijven, en zij overlijdt. Ik heb de herinnering, zij niet. Dat wilde ik liever niet.
Mijn moeder had er om gevraagd (dat we er bij zouden zijn), en eerlijk gezegd, wij wilden dat zelf allemaal ook. Om meerdere redenen.
Wat ik er van geleerd heb is dat je je als buitenstaander gewoon écht niet kunt voorstellen hoe het is in zo'n situatie. Ik blijk achteraf ook gewoon helemaal niet geweten te hebben hoe het voelt als je een ouder verliest. Daar praat ik nu wel eens over met anderen die dat ook hebben, en die beamen dat.quote:Het is me zeker in de ziekteperiode van mijn moeder opgevallen hoe weinig inlevingsvermogen mensen eigenlijk hebben. Als je iets anders doet dan zij, dan ben je egoïstisch, raar of wordt het in het geheel niet begrepen.
Daar heb ik lang over nagedacht. Of ik nou liever had dat ik het van te voren wist (ik wist wekenlang dat het definitief ging gebeuren), of dat ik liever had dat het plotseling was.quote:
Mijn moeder was er gewoon van de ene op de andere dag niet meer.
Ik kies voor 1.
Ik heb afscheid kunnen nemen, ik was helemaal rond met mijn moeder (we hadden alles besproken), we hebben dat goed kunnen doen.
Ineens lijkt me echt afschuwelijk.
Ik heb me altijd afgevraagd wat nou erger was. Het aan zien komen of het plotseling overlijden. Volgens mij maakt het uiteindelijk niet uit, de herinneringen blijven.quote:
Mijn moeder was er gewoon van de ene op de andere dag niet meer.
Dat is ergens ook de reden dat ik bang ben om dood te gaan. Ik "weet" dat er na de dood niets meer is. Dan is het zuur om te sterven.
Ik ben overtuigd van een leven na de dood.quote:
Dat is ergens ook de reden dat ik bang ben om dood te gaan. Ik "weet" dat er na de dood niets meer is. Dan is het zuur om te sterven.
Daarbij hanteer ik maar als regel dat het mijn leven makkelijker maakt, en als het achteraf niet zo blijkt te zijn heb ik er ook geen last van. Ik ben ook niet zo bang om te sterven. Ik heb er nog helemaal geen zin in, maar dat is een ander verhaal.
Overigens zit de overtuiging natuurlijk veel dieper, maar dat is het onderwerp niet.
Ik ben niet bang om te sterven, ik ben alleen bang om te vroeg te sterven.quote:
[..]
Ik ben overtuigd van een leven na de dood.
Daarbij hanteer ik maar als regel dat het mijn leven makkelijker maakt, en als het achteraf niet zo blijkt te zijn heb ik er ook geen last van. Ik ben ook niet zo bang om te sterven. Ik heb er nog helemaal geen zin in, maar dat is een ander verhaal.
Overigens zit de overtuiging natuurlijk veel dieper, maar dat is het onderwerp niet.
Afgelopen jaar voor het eerst een dode in het echt gezien: Mijn oma.quote:
Heb je wel eens aan de doodskist van iemand gestaan? Hoe ging dat? Was dat bij je familie? Ouders?
Mijn vader is gestorven toen ik 10 was, niet veel van meegemaakt dus. Maar ben als de dood (leuk gevonden) als ik afscheid moet nemen van mijn moeder. Hoop dat haar einde komt door ouderdom, maar hoe ga je daar in godsnaam mee om? Ik kan mezelf alleen maar de rest van mijn leven in verdriet voorstellen.
Oma (hoogbejaard) ging in paar weken snel achteruit, dus was niet overwacht. Het moment van overlijden zelf niet gezien, maar heb haar nog aangeraakt een half uur daarna (was nog warm). Paar uur later voelde je dat ze kouder werd.
Vervolgens iedere dag in mortuarium geweest, heb ook steeds haar handen even aangeraakt. Wel raar gevoel, ze is natuurlijk al koud omdat ze dood is, maar ze is nog kouder omdat ze uit de koeling komt. Handen voelden een beetje als, tja, zeg maar een kipfilet uit de koelkast.
Vond het ook totaal niet eng, eerder interessant. Heb toen ook informatie gelezen over technieken die gebruikt worden om de ogen en de mond dicht te houden, enz.
Uiteindelijk op de dag van de crematie met hele gezin het deksel op de kist gelegd, zelf de schroeven dichtgedraaid. Zelf de kist naar buiten gereden en in de lijkwagen geschoven, zo ook weer uit de auto het crematorium in. De oven zijn we niet meer bij geweest.
Uiteindelijk heb ik wel zelf de as van oma mogen verstrooien.
Tja, dood hoort bij het leven. Het dode lichaam dus ook. Niks engs aan.
Is misschien heel anders als het een jong persoon is, of een gruwelijke dood geweest. Een oma van 92 die inslaapt is iets anders dan een verongelukt kind, om maar wat te zeggen.
Ik ook hoor, de moeder van een vriend is nml. pas overleden na ziek te zijn geweest, hij heeft er dus naartoe kunnen leven.quote:
[..]
Daar heb ik lang over nagedacht. Of ik nou liever had dat ik het van te voren wist (ik wist wekenlang dat het definitief ging gebeuren), of dat ik liever had dat het plotseling was.
Ik kies voor 1.
Ik heb afscheid kunnen nemen, ik was helemaal rond met mijn moeder (we hadden alles besproken), we hebben dat goed kunnen doen.
Ineens lijkt me echt afschuwelijk.
Persoonlijk denk ik dat het nog erger is als je het niet aan hebt zien komen, ik heb nml. geen afscheid kunnen nemen bv.
Dat afscheid nemen is een valide punt. Je hebt echter je moeder ook geen pijn zien lijden. Lastige keuze hoor.quote:
[..]
Ik ook hoor, de moeder van een vriend is nml. pas overleden na ziek te zijn geweest, hij heeft er dus naartoe kunnen leven.
Persoonlijk denk ik dat het nog erger is als je het niet aan hebt zien komen, ik heb nml. geen afscheid kunnen nemen bv.
En daar heb jij idd weer een punt!quote:
[..]
Dat afscheid nemen is een valide punt. Je hebt echter je moeder ook geen pijn zien lijden. Lastige keuze hoor.
Laten we het er maar op houden dat het altijd moeilijk is.
Ik heb dat afscheid nemen misschien iets te rationeel bekeken, maar ik heb er niks aan gehad. Zij ook niet (maar dan gaan we het weer hebben over wel of geen leven na de dood) maar achteraf gezien heb ik eigenlijk helemaal niet zoveel met mijn moeder besproken bij het afscheid wat echt van waarde was.quote:
[..]
Dat afscheid nemen is een valide punt. Je hebt echter je moeder ook geen pijn zien lijden. Lastige keuze hoor.
Tijdens het afscheid nemen was mijn vader al niet meer aanspreekbaar. Maar het is wel een mooie herinnering voor mij.quote:
[..]
Ik heb dat afscheid nemen misschien iets te rationeel bekeken, maar ik heb er niks aan gehad. Zij ook niet (maar dan gaan we het weer hebben over wel of geen leven na de dood) maar achteraf gezien heb ik eigenlijk helemaal niet zoveel met mijn moeder besproken bij het afscheid wat echt van waarde was.
Dat had ik nou nog nooit zo bedacht.quote:
[..]
Dat afscheid nemen is een valide punt. Je hebt echter je moeder ook geen pijn zien lijden. Lastige keuze hoor.
Wij hebben trouwens niet echt afscheid genomen. Toevallig (?) was er een paar weken voor ze definitief besloot een heel goed gesprek tussen mij en haar, en daar heb ik heel veel aan gehad. Toen was het geloof ik al wel rond. De rest bestond ook veel uit terugblikken, bespreken wat ze wilde en hoe we er met z'n allen in stonden.
Edit: Ik ben nog bij geen enkel jong persoon op de begrafenis geweest. De jongste was in de 50. Bijna geen kanker als doodsoorzaak, maar voornamelijk ouderdom. Verder vind ik dat een begrafenis moet verlopen zoals de overledene zou willen, niet zoals het hoort of zou moeten.
[ Bericht 18% gewijzigd door Jaimy_Luca op 14-01-2014 13:30:46 ]
Maar als je haar hand vasthield aan haar bed, en na een tijdje wilde je weer opstaan om naar de keuken te lopen, wilde ze deze niet loslaten en probeerde ze je met de laatste kracht die ze had vast te houden
Vraag me dan af wat er dan kennelijk toch nog in haar hoofd is omgegaan.Zat een tijdje naast haar in een stoel een krantje te lezen, zij lag te slapen, wordt ze opeens wakker en vraagt mij : Ben ik al een lijk?
Wat moet dat een bizarre situatie voor haar geweest zijn....
Daarna nog wel opgebaard gezien, maar was absoluut mijn oma niet meer qua uiterlijk. Begrafenissen vind ik vreselijk. Door de zware sfeer die er altijd hangt krijg ik paniekaanvallen, waardoor ik midden in zo'n dienst het liefst de kerk uit wil rennen. Kan me daardoor ook nooit focussen op de sprekers etc.. Het liefst sluit ik pas aan bij de stoet onderweg naar de begraafplaats
Een ding wat me wel opgevallen is, is dat begrafenissen en crematies vol zitten met rituelen en gebruiken die er op gericht lijken te zijn je nog verdrietiger te laten voelen.quote:Daarna nog wel opgebaard gezien, maar was absoluut mijn oma niet meer qua uiterlijk. Begrafenissen vind ik vreselijk. Door de zware sfeer die er altijd hangt krijg ik paniekaanvallen, waardoor ik midden in zo'n dienst het liefst de kerk uit wil rennen. Kan me daardoor ook nooit focussen op de sprekers etc.. Het liefst sluit ik pas aan bij de stoet onderweg naar de begraafplaats
Ik weet dat ik veel te rationeel ben om dat soort zaken op waarde te schatten, maar de hele poppenkast heeft me meer geërgerd dan goed gedaan.
bijzonder!quote:
[..]
mijn moeder was rouwkamerbedienste zoals dat toen nog werd genoemd en we woonde in het huis waar de rouwkamer was, de kelder was de koelruimte en de begane grond de rouwkamer, wij leefde op de eerste en tweede verdieping. Ik hielp mijn moeder altijd in de kelder, schoonmaken van glazen oplegbladen, helpen met de bloemen arrangeren rond de kist, aanwezig zijn als de arts de kist verzegelde en nog veel meer (mijn opa was ooit begonnen met werken in een rouwkamer). Verder legde mijn moeder altijd de doden af (uit en aankleden, mooi maken zoals ze in het leven waren), beslissingen maken over open of gesloten kist (ja gebaseerd meestal op de staat van het lichaam)
Ik was 11 toen mijn vader stierf dus bij hem heb ik alles heel intens beleefd.
Een oom van een goede vriend daar ben ik ook bij het afscheid en de begrafenis geweest.
Zo ook een jaar geleden op het afscheid en de begrafenis van de vrouw van een kennis.
En toen 5 jaar geleden mijn opa me vertelde dat de artsen hem nog een jaar gaven. Dat was heftig hij had longfibrose dus hij is eigenlijk langzaam gestikt. De laatste maand van zijn leven had hij zuurstof en kon amper praten omdat dat te veel energie en adem kostte.
Uiteraard beleeft iedereen dingen op z'n eigen manier.quote:
[..]
Een ding wat me wel opgevallen is, is dat begrafenissen en crematies vol zitten met rituelen en gebruiken die er op gericht lijken te zijn je nog verdrietiger te laten voelen.
Ik moet zeggen, dat ondanks dat ik niks met het katholieke geloof doe, een katholieke begrafenis eigenlijk toch wel behoorlijk goede rituelen bevat.
Als gemeenschap neem je afscheid van de overledene, spreek je af om de ziel van de overledene los te laten, reinig/zuiver je het lichaam en de ziel, en vraag je God om de overledene liefdevol op te nemen.
Zo verkeerd vind ik dat nog niet.
Gecondoleerd!quote:
Mijn schoonvader is 1 jan plotseling overleden.
Voor iemand als jij snap ik dat het nuttig is. Ik zal ook nooit hardop uitspreken dat ik het onzin vind, omdat anderen er wellicht wel waarde aan hechten. Maar ik vind ziel en afscheid nemen concepten die voor mij geen enkele waarde bevatten. God natuurlijk al helemaal niet. Voor mij voelde het ook echt als het meespelen van een toneelstukje. Dat afscheid nemen had ik weken eerder al gedaan.quote:
[..]
Uiteraard beleeft iedereen dingen op z'n eigen manier.
Ik moet zeggen, dat ondanks dat ik niks met het katholieke geloof doe, een katholieke begrafenis eigenlijk toch wel behoorlijk goede rituelen bevat.
Als gemeenschap neem je afscheid van de overledene, spreek je af om de ziel van de overledene los te laten, reinig/zuiver je het lichaam en de ziel, en vraag je God om de overledene liefdevol op te nemen.
Zo verkeerd vind ik dat nog niet.
Ik heb ook niet zo veel met het concept van de RK kerk hoor.quote:
Maar ik vind ziel en afscheid nemen concepten die voor mij geen enkele waarde bevatten. God natuurlijk al helemaal niet. Voor mij voelde het ook echt als het meespelen van een toneelstukje. Dat afscheid nemen had ik weken eerder al gedaan.
Maar ik bedoel meer dat er vorm gegeven wordt aan het afscheid nemen.
Dat snap ik. Ik vind het ook belangrijk dat iedereen dat op zijn manier kan doen. Maar collectief, zoals op een begrafenis of crematie, is niet mijn manier. Ik zou er liever niet aan mee doen, maar helaas wordt dat niet geaccepteerd.quote:
[..]
Ik heb ook niet zo veel met het concept van de RK kerk hoor.
Maar ik bedoel meer dat er vorm gegeven wordt aan het afscheid nemen.
Hoe zou je het dan willen?quote:
Maar collectief, zoals op een begrafenis of crematie, is niet mijn manier. Ik zou er liever niet aan mee doen, maar helaas wordt dat niet geaccepteerd.
Mijn vader is zeven jaar ziek geweest (longfybrose), en niets kan je voorbereiden op zoiets. Ook al was het afscheid wat niet mooier had kunnen gaan, ook al is alles uitgesproken alles gezegd, heb ik er vrede mee, weet ik dat het beter is voor hem, wisten we het al jaren. Ik leef soms nog in een droom waar ik nu langzaam uit wakker word. Al het regelen is achter de rug, ik ben weer thuis en mijn leven gaat door maar toch voelt het nog ontzettend onwerkelijk.
In ons gezin (heb nog een oudere broer en moeder) is een gigantische kracht weggevallen en zoeken we ons zelf weer zoals we dat deden als pubers.
Niets in mijn leven is zo bepalend voor mij geweest als mijn vader, hij heeft mij leren leven..
Geen idee waarom ik dit deel hier, heb al een jaar niet op FOK! gepost en lurk alleen nog maar, maar mooi topic static.
Ik heb wel verzucht tegen mijn vriendin dat ik de hele crematie van mijn moeder liever over zou slaan. Ik weet dat dat niet kan omdat het op heel veel weerstand zou stuiten. Maar afscheid nemen heb ik gedaan vlak voor mijn moeder in slaap werd gebracht. We hebben nog even samen gezeten en een sigaret gerookt, zoals we dat altijd deden, en dat was het dan. Dat was voor mij het afscheid en daarna was het klaar. De rest heeft voor mij echt als een poppenkast gevoeld, en ik was blij dat het voorbij was. Ik heb mij ook niet verdrietig gevoeld daarna, maar enkel gefrustreerd over het geregel, het doen alsof je het verschrikkelijk vindt en me ergeren aan de sociale wenselijkheid van andere mensen.quote:
Ik ben heel erg rationeel en deze dingen kunnen mij mateloos storen. Liever had ik het overgeslagen, maar op die manier afscheid nemen kan/mag helaas niet.
Nogmaals, alle respect voor mensen die het anders doen en willen, maar het heeft voor mij gevoeld alsof het aan mij opgelegd werd en ik er niet voor kon kiezen om er niet aan mee te doen.
Erg voor je, ook de dag (25 december). Zo zal kerst natuurlijk nooit meer hetzelfde zijn.quote:Op dinsdag 14 januari 2014 11:23 schreef NanKing het volgende:
25 december 2013, de dag dat ik vaderloos werd.
Mijn vader is zeven jaar ziek geweest (longfybrose), en niets kan je voorbereiden op zoiets. Ook al was het afscheid wat niet mooier had kunnen gaan, ook al is alles uitgesproken alles gezegd, heb ik er vrede mee, weet ik dat het beter is voor hem, wisten we het al jaren. Ik leef soms nog in een droom waar ik nu langzaam uit wakker word. Al het regelen is achter de rug, ik ben weer thuis en mijn leven gaat door maar toch voelt het nog ontzettend onwerkelijk.
In ons gezin (heb nog een oudere broer en moeder) is een gigantische kracht weggevallen en zoeken we ons zelf weer zoals we dat deden als pubers.
Niets in mijn leven is zo bepalend voor mij geweest als mijn vader, hij heeft mij leren leven..
Geen idee waarom ik dit deel hier, heb al een jaar niet op FOK! gepost en lurk alleen nog maar, maar mooi topic static.
Zeven jaar ziektebed is ook heel naar!
Mijn vader was voor mij ook een grote kracht en de belangrijkste persoon in mijn leven. Ik heb hem ook dood zien gaan voor mijn ogen.
Hoe ik er mee om ging is zo:
houd vast aan de mooie herinneringen die je hebt, denk niet aan de nare dingen, zeg tegen jezelf dat het het beste was voor hem (om dood te zijn), en probeer gewoon zo veel mogelijk leuke dingen te blijven doen.
Positiviteit leidt tot meer positiviteit dus zo zou ik het doen.
En wees niet bang om hulp te vragen aan vrienden,familie of professionals. Als je bijvoorbeeld niet meer kan slapen kun je best slaappillen vragen aan een doctor, en als je gevoelig bent voor depressie en je zit in een zware depressie is er niks mis mee om contact op te nemen met een psychiater.
My 2 cents.
Ik voelde nou net een soort verantwoordelijkheid om dat deel van het proces, samen met mijn vader en zus, heel goed te doen. We hadden dat ook afgesproken met mijn moeder.quote:
Ik heb wel verzucht tegen mijn vriendin dat ik de hele crematie van mijn moeder liever over zou slaan.
We zijn er tot aan de oven bij geweest en ik vond dat nou juist heel belangrijk.
Wie had dat dan moeten doen volgens jou? Iemand moet toch zorgen voor een respectvol eind van dat lichaam?
Ik snap wel dat je het niet wilt, ik vond het ook niet de meest feestelijke periode in m'n leven.
Hoe bizar het ook klinkt ik vind het bijzonder en niet erg dat hij op kerst gegaan is.quote:
[..]
Erg voor je, ook de dag (25 december). Zo zal kerst natuurlijk nooit meer hetzelfde zijn.
Mijn vader had heel veel met kerst, elk jaar was er weer strijd over de kerstboom
. Mijn moeder vond het onzin en wilde die 'troep' niet en mijn vader begon in November al met zeuren over de boom 
. Mijn moeder hecht niet veel waarde aan kerst, en nu is het anders, ook voor haar. Nu zal mijn (kleine) familie altijd samen zijn op de eerste kerstdag, uit respect, herinnering en het samenzijn. Misschien hadden we anders nooit meer kerst samen gevierd.
Hij heeft de diagnose in 2006 gekregen en de artsen gaven hem nog 2 tot 4 jaar, alle mensen om hem heen met dezelfde diagnose zijn al lang gegaan.quote:Zeven jaar ziektebed is ook heel naar!
Het laatste half jaar ging het echt slecht en kon hij niet meer vrij bewegen en had permanent zuurstof, hier voor kon hij nog zijn dingetjes doen en was het geen ziektebed.
Een van de belangrijjkste dingen die ik van mijn vader heb geleerd vooral de afgelopen jaren is positiviteit. Zonder zijn positiviteit had hij het ook niet zo lang uitgehouden. Ik put heel veel kracht uit zijn woorden uit de mooie herinneringen uit het vertrouwen wat hij in mij en broer had.quote:Mijn vader was voor mij ook een grote kracht en de belangrijkste persoon in mijn leven. Ik heb hem ook dood zien gaan voor mijn ogen.
Hoe ik er mee om ging is zo:
houd vast aan de mooie herinneringen die je hebt, denk niet aan de nare dingen, zeg tegen jezelf dat het het beste was voor hem (om dood te zijn), en probeer gewoon zo veel mogelijk leuke dingen te blijven doen.
quote:Positiviteit leidt tot meer positiviteit dus zo zou ik het doen.
Ik heb gelukkig een liefdevolle omgeving en een geweldige partner. Ik woon niet in Nederland maar heb elke dag contact met mijn moeder op skype, samen huilen we voor de cam en delen ons verdriet. Ik realiseer me heel goed dat ik op moet passen (depressie verleden en immer nog medicatie), maar ik heb geen idee waar of hoe ik de kracht uit haal maar ik voel me op een bepaalde manier heel sterk en laat alle gevoelens die ik heb over me heen komen en accepteer het dat ik moet huilen of verdriet heb, alleen wil ik en laat ik mezelf er niet in verdrinken.quote:En wees niet bang om hulp te vragen aan vrienden,familie of professionals. Als je bijvoorbeeld niet meer kan slapen kun je best slaappillen vragen aan een doctor, en als je gevoelig bent voor depressie en je zit in een zware depressie is er niks mis mee om contact op te nemen met een psychiater.
My 2 cents.
Thnx
Dankjewelquote:
En iedereen mag afscheid nemen op zijn/haar eigen manier vind ik.
Mijn schoonvader is in zijn werkkleding opgebaard en we hebben afscheid genomen zoals hij dat wou. Geen gedoe, gewoon simpel. Mensen kregen een half uur de tijd om langs te komen (gewoon in spijkerbroek). Dat ging van tranen van sommige tot het roepen van 'je was een toffe pik ouwe' van anderen. Daarna een borrel in zijn stamkroeg. Paste bij hem.
Mijn opa is de eerste die is gestorven op 87 jarige leeftijd. Hij zat al enkele jaren in een verzorgingshuis en zijn levenslust was op. Bij de zoveelste longontsteking is in overleg besloten om geen medicatie toe te dienen, maar alleen nog aan pijnbestrijding te doen. Hierdoor is hij tegen de ochtend in zijn slaap overleden. Hoewel ik verdrietig was, had ik er ook vrede mee. Mijn opa had zichzelf ter beschikking gesteld aan de wetenschap. Diezelfde dag nog is hij door medewerkers van de universiteit opgehaald. Met de familie hebben we geen herdenkingsdienst gehouden. Dat was het gewoon.
Twee dagen later bereikte mij het bericht dat een 18 jarig meisje was overleden aan de gevolgen van kanker. Het verzoek was om met de club een erehaag te vormen. Als dan het zo'n gezin met de kist van hun dochter en zus voorbij komt, besef je ineens dat het verlies van je oude opa helemaal niets voorstelt. Hij was oud, hij moest en wilde sterven. Het was goed. Zo'n meid had nog minstens 60 jaar verder moeten leven.
Bijna 3 jaar terug is mijn oma overleden (andere tak van de familie). Ze was helaas al een tijd zwaar dement. Mijn opa heeft wel eens gezegd, voor dat zijn vrouw was gestorven, dat hij twee keer afscheid zou moeten nemen. De eerste keer om te accepteren dat zijn vrouw er geestelijk niet meer was, en later dat ze ook lichamelijk echt zou sterven. Tot aan de dood heeft mijn opa met héél veel liefde en geduld gezorgd voor de liefde van zijn leven, ook al kreeg hij van haarzelf er niets meer voor terug.
De begrafenis van mijn oma is de eerste begrafenis van een naaste die ik zelf heb meegemaakt. Ineens zit je daar dan, helemaal vooraan op die bankjes die voor de familie bestemd zijn. Zie je je opa, moeder, oom en tantes heel verdrietig naar voren de kerk in lopen. Met de kleinkinderen hebben we gezamenlijk een tekst gemaakt en één voor één een deel voorgedragen.
Na de begrafenis werd het eigenlijk best gezellig. Voor de familie en enkele goede vrienden was er een lunch, dus er kon ook gewoon bijgepraat worden over allerlei minder droevige en zelfs leuke levensgebeurtenissen. Wat mij goed deed was dat daar, maar zelfs ook al een paar dagen voor de begrafenis, mijn opa niet alleen bezig was met het rouwproces. Hij keek ook positief naar de toekomst. Naar leuke activiteiten om zijn vrije tijd mee in te vullen nu de zorg voor zijn vrouw was weggevallen. Hij sprak al af om zijn kleindochter en achterkleindochter vaker te gaan bezoeken als trotse (over)grootvader. Had plannen om nu eens rustig in de stad te gaan winkelen en over de markt te wandelen zonder zorgen in zijn achterhoofd. Om met de buurvrouw te gaan wandelen.
Die positieve kracht heeft mij enorm verbaasd, van een man die zelf ook 78 jaar oud was op dat moment, en lijdt aan leukemie. Met zijn enorme levenskracht heeft mijn opa tot nu toe de doktoren telkens weten te verbazen, zijn gezondheid gaat véél langzamer achteruit dan verwacht. En bovenal, hij weet van het leven te genieten, onderneemt vrijwel dagelijks sociale activiteiten en zit niet achter de geraniums. Als je spontaan wil langskomen of als je hem belt, is de kans groot dat hij niet thuis is.
Ik besef mij, dat ik nu ik achter in de twintig ben, pas één opa en één oma heb moeten achterlaten. Als ik kijk om mij heen, dan zijn er heel veel leeftijdgenoten die al jarenlang geen opa en oma meer hebben en die ook al één of zelfs beide ouders hebben verloren.
Bang voor de dood ben ik niet. Binnen het gezin en de familie is het altijd een bespreekbaar onderwerp geweest. Ook omdat beide ouders van mijn vader zich ter beschikking aan de wetenschap hebben gesteld. Mijn ouders vonden het belangrijk dat ik dat als kind ook al wist, omdat de normale procedure van begrafenis/crematie niet volgt en er ook geen graf of urn is. Op jonge leeftijd is dat al regelmatig ter sprake gekomen, om verwarring te voorkomen in geval van overlijden.
Bier en worstenbroodjes stond er bij ons op het menu.quote:Op dinsdag 14 januari 2014 11:58 schreef NanKing het volgende:
En een begrafenis of crematie moet in mijn ogen altijd gaan zoals de persoon het zelf wil. Niet hoe het hoort, dat is niet belangrijk op zo een moment. Wij hebben bijvoorbeeld champagne gedronken in plaats een slappe bak koffie.
Mooi vind ik. Lekker belangrijk hoe het hoortquote:
[..]
Bier en worstenbroodjes stond er bij ons op het menu.
Tijdens mijn speech was ik de eerste die het biertje open trok en een toost uitbracht. De rest volgde.quote:Op dinsdag 14 januari 2014 12:06 schreef NanKing het volgende:
[..]
Mooi vind ik. Lekker belangrijk hoe het hoort
De rest van de familie wilde het graag doen. En mijn moeder had al duidelijk gemaakt dat zij zelf ook geen waarde hecht aan begrafenissen en crematies. Het moest snel, en goedkoop. Het liefst helemaal niet, maar dat mag nu eenmaal niet.quote:
[..]
Ik voelde nou net een soort verantwoordelijkheid om dat deel van het proces, samen met mijn vader en zus, heel goed te doen. We hadden dat ook afgesproken met mijn moeder.
We zijn er tot aan de oven bij geweest en ik vond dat nou juist heel belangrijk.
Wie had dat dan moeten doen volgens jou? Iemand moet toch zorgen voor een respectvol eind van dat lichaam?
Ik snap wel dat je het niet wilt, ik vond het ook niet de meest feestelijke periode in m'n leven.
Daarnaast, zelfs als ze iets anders had gevonden had ik het nog niet willen doen. En nee, niemand vindt een overlijden leuk, maar de vrijwel iedereen verbindt er wel allerlei sentimentele waarde aan die ik totaal niet deel.
Ik weet dat het van je verwacht wordt, maar ik houd me altijd op de achtergrond. Zo ben ik niemand tot last, en zij mij ook niet.
Dan is het toch prima eigenlijk?quote:
[..]
De rest van de familie wilde het graag doen.
quote:
Ik heb het regelmatig mee moeten maken. Het meest extreme was toch wel mijn eigen dochtertje van 7 maanden die in mijn armen gestorven is
.Mijn ervaring is dat je je geenszins kunt voorbereiden. Elk overlijden heeft zijn eigen verhaal en verloopt op zijn eigen manier. Hoewel je denkt dat je er nooit overheen komt is de praktijk vaak dat je na de plechtigheid vaak een bepaalde opluchting voelt dat het achter de rug is. Het is ook niet iets om je voor te schamen dat je dat voelt, je leeft naar een climax toe tenslotte in zo'n situatie.
En vergeet 1 belangrijk ding niet, hoe rot het klinkt: het leven gaat door voor jezelf en de andere mensen die erbij betrokken zijn. Dat is heel naar, maar het is wel echt zo. Het heeft geen zin om bij de pakken neer te zitten, je moet door.
Had je dan ook niet het gevoel dat je het voor je moeder goed moest regelen? En dan bedoel ik zaken als netjes opgebaard, mooie en passende herdenking en een paar mooie bloemen op de kist?quote:
Ik ben heel erg rationeel en deze dingen kunnen mij mateloos storen. Liever had ik het overgeslagen, maar op die manier afscheid nemen kan/mag helaas niet.
Nogmaals, alle respect voor mensen die het anders doen en willen, maar het heeft voor mij gevoeld alsof het aan mij opgelegd werd en ik er niet voor kon kiezen om er niet aan mee te doen.
Ik begrijp je rationele benadering (heb ik zelf ook voor een deel), maar buiten het afscheid nemen is er toch ook een deel bij een uitvaart van belang om het naar de wens van de overledene te laten verlopen?
Daarnaast heeft, toen ik 16 was, mijn toenmalige beste vriend een zelfmoordpoging gedaan die hij maar ternauwernood overleefd heeft.
Al met al doet het me niet zoveel, dat klinkt hard, maar dat kan ik ook zijn. Ik kan, en wil, me overigens niet voorstellen dat een van mijn ouders of mijn zus zouden komen te overlijden.
Toch wel toepasselijk zo'n koelbloedige username.quote:
Oh zo vaak. Ik kan niet eens meer tellen? Beide oma's, opa, en een aantal ooms en tantes en een neef die zelfmoord heeft gepleegd, waarvan een aantal in de afgelopen 2 jaar ongeveer.
Daarnaast heeft, toen ik 16 was, mijn toenmalige beste vriend een zelfmoordpoging gedaan die hij maar ternauwernood overleefd heeft.
Al met al doet het me niet zoveel, dat klinkt hard, maar dat kan ik ook zijn. Ik kan, en wil, me overigens niet voorstellen dat een van mijn ouders of mijn zus zouden komen te overlijden.
Persoonlijk vind ik de wens van een overledene niet zo belangrijk. Ze zijn er zelf niet meer bij en weten niet wat er gebeurt. Het zal wel weer als koel en kil worden gezien.quote:
[..]
Had je dan ook niet het gevoel dat je het voor je moeder goed moest regelen? En dan bedoel ik zaken als netjes opgebaard, mooie en passende herdenking en een paar mooie bloemen op de kist?
Ik begrijp je rationele benadering (heb ik zelf ook voor een deel), maar buiten het afscheid nemen is er toch ook een deel bij een uitvaart van belang om het naar de wens van de overledene te laten verlopen?
Natuurlijk zou ik mijn moeder niet laten staan als ik enig kind zou zijn. Maar nu waren er andere gegadigden aan wie ik het graag over heb gelaten.
Toen het slecht ging met mijn oma's op mijn +-15e en 18e ben ik ook nog amper naar ze toe geweest. Bij de ene oma zelfs maanden niet, elke keer met een slecht excuus naar mijn ouders toe... Wat eigenlijk helemaal niet goed is.
Ik zie je dit een aantal keer opschrijven, maar ik denk dat het je zou helpen als je het écht zou kunnen zien als dat anderen er niet zo veel over te zeggen hebben wat jij vindt en voelt. Het is jouw gevoel, en daar mag je wat mij betreft best gewoon voor gaan staan hoorquote:
Het zal wel weer als koel en kil worden gezien.
Ik zie het niet als koel en kil. Ik heb er echter zelf heel veel aan gehad om samen met mijn familie dat afscheid goed te doen. De echte verwerking moet je denk ik grotendeels alleen doen, alleen het samen zijn helpt erg in die dagen.
Mijn ervaring is dat andere mensen daar wel een mening over hebben. Ik heb het wel eens vaker gezegd op Fok, en de eerste reactie is vaak iets in de hoek van "kan je wel van mensen houden als je zo denkt?"quote:
[..]
Ik zie je dit een aantal keer opschrijven, maar ik denk dat het je zou helpen als je het écht zou kunnen zien als dat anderen er niet zo veel over te zeggen hebben wat jij vindt en voelt. Het is jouw gevoel, en daar mag je wat mij betreft best gewoon voor gaan staan hoor
Ik zie het niet als koel en kil. Ik heb er echter zelf heel veel aan gehad om samen met mijn familie dat afscheid goed te doen. De echte verwerking moet je denk ik grotendeels alleen doen, alleen het samen zijn helpt erg in die dagen.
Maar je hebt gelijk, het is andermans zaak niet
Heb toch al weinig met die dagen dus heb er ook geen probleem mee.
Het zijn wel de dagen dat ik de ring van m'n oma aan een ketting draag, gewoon om er even bij stil te staan. Maar thats all.
Ben zelf niet zo emotioneel daarin. Mensen gaan nu eenmaal dood en zeker grootouders, daarvan verwacht je gewoon dat ze op een gegeven moment gaan.
Mijn moeder eerste kerstdag.quote:Op dinsdag 14 januari 2014 14:47 schreef Cue_ het volgende:
Mijn opa/oma zijn beiden gestorven/gecremeerd rond de kerstdagen/kerstmiddag/oud en nieuw.
Heb toch al weinig met die dagen dus heb er ook geen probleem mee.
Het zijn wel de dagen dat ik de ring van m'n oma aan een ketting draag, gewoon om er even bij stil te staan. Maar thats all.
Ben zelf niet zo emotioneel daarin. Mensen gaan nu eenmaal dood en zeker grootouders, daarvan verwacht je gewoon dat ze op een gegeven moment gaan.
Wat vreselijk! Gecondoleerd.quote:
Trouwens, ook voor iedere andere poster hier.
Dank, maar het was niet afgelopen kerst hoorquote:
[..]
Wat vreselijk! Gecondoleerd.
Trouwens, ook voor iedere andere poster hier.
.ook eens met 'n hondje zien gebeuren...dat hakt er allemaal wel in ja...soms als je in bed ligt ofzo, heb je
wel een s 'n nare flashback, dan huil je wat en het leven gaat weer door, hard maar de realiteit helaas
Mijn moeder is vorige maand overleden, op de intensivecare. Godzijdank waren we er op tijd bij toen 'het' eenmaal zo ver was.
Beide hebben nooit de 50 mogen passeren..
Heftig...quote:
Mijn vader is overleden toen ik 2 was, aan de gevolgen van een acute hartstilstand.
Mijn moeder is vorige maand overleden, op de intensivecare. Godzijdank waren we er op tijd bij toen 'het' eenmaal zo ver was.
Beide hebben nooit de 50 mogen passeren..
Sterkte
[ Bericht 6% gewijzigd door RipMcPants op 15-01-2014 12:52:34 ]
Ben je net in de 20, wordt je opgenomen om een nieuw medicijn uit te proberen en krijg je ineens een longbloeding op een nuchtere maag waardoor het lichaam uiteindelijk niet sterk genoeg meer was om er tegen te vechten.
Praten we alweer over ruim 5 jaar geleden, maar zoiets is zo ingrijpend dat het echt moeite kost om daar mee om te gaan, zelfs nu nog.
Begrafenis zelf heb ik weinig van meegekregen, was echt 'blanco' die dag en kon niet eens een traan laten toen de kist naar beneden ging of bij haar favoriete liedje, zó kapot zat ik toentertijd. Qua familie, vrienden etc. is dat leed me gelukkig bespaard gebleven, alleen qua schoonfamilie helaas al een aantal keer.
Ik hoop dat de mijne nog een aantal tientallen jaren wachten met doodgaan
Veel sterkte allemaal.
Mijn tante (van mijn vaders kant) heeft zelfmoord gepleegd, ze is van het dak van een flatgebouw gesprongen. Ze was al een lange tijd ziek en had volgens mij schizofrenie en uiteindelijk kon ze het niet meer aan. Toen was ik 15. Toen waren mijn ouders al een tijdje gescheiden en had ik ook voor een lange periode ook geen contact met mijn vader en had haar ook al 1,5 jaar niet meer gezien voordat ze 'wegging'. Niet op begrafenis geweest.
Mijn oom (ook van mijn vaders kant) is overleden aan alvleesklierkanker. Ik was toen 17. Zelfde verhaal als hierboven, had hem al paar jaar niet meer gezien voordat hij 'wegging'. Niet op crematie geweest.
En tot slot mijn oma (ook van mijn vaders kant), ze had longkanker en uiteindelijk is hartinfarct haar fataal geworden. Had ik ook een lange tijd niet meer gezien en was ook niet uitgenodigd voor haar begrafenis.
Dus nooit crematie/begrafenis en directe dood meegemaakt.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 14-01-2014 15:48:58 ]
ik had dat ook op mn 14e met mijn opa. Daar hebben ze in het ziekenhuis alle machines van stopgezet toen niks meer bleek te helpen. Hij sliep rustig in en toen de flatline in beeld kwam wisten we dat het echt over was. Maar nog voelde hij zo dichtbij en dierbaar ect dat ik erbij wilde blijven tot ze de buizenbende eruit gingen halen.quote:
Ik was erbij toen mijn oma doodging, toen was ik 16. Ik heb haar haar laatste adem uit zien blazen. Ik wist dat ze op dat moment dood zou gaan maar ik wou de kamer niet uit
Ja, ik zie dat als kil. En nee, ik vind niet dat je daardoor koel of kil bent. Het is simpelweg jouw beleving en hoe je ermee om gaat. Begrijp niet waarom iemand je daarop kan veroordelen.quote:
[..]
Persoonlijk vind ik de wens van een overledene niet zo belangrijk. Ze zijn er zelf niet meer bij en weten niet wat er gebeurt. Het zal wel weer als koel en kil worden gezien.
Natuurlijk zou ik mijn moeder niet laten staan als ik enig kind zou zijn. Maar nu waren er andere gegadigden aan wie ik het graag over heb gelaten.
En ja, ik zit daar toch wel anders in. Wel rationeel zoals jij ook bent, maar ik vind het wel belangrijk om het netjes af te sluiten voor de overledene. Geen idee of ze het meekrijgen (denk van niet, ben niet gelovig), maar ik vind dat je wensen zoveel mogelijk moet inwilligen. Ook al is het voor jezelf, omdat je het dan gewoon met een goed gevoel kan doen.
Maar alle stress en verdriet eromheen heb ik wat minder, het is simpelweg een voldongen feit wat bij leven hoort. En je moet het afhandelen, hoe kloterig het ook is.
De kans is dan natuurlijk ook groot dat je met dit onderwerp veel mensen tegen komt die minstens 1 ouder verloren zijnquote:
Jeetje, wat veel 'weeskinderen' als je het zo allemaal bij elkaar in één topic gooit.
Ik hoop dat de mijne nog een aantal tientallen jaren wachten met doodgaan
Veel sterkte allemaal.
.Zelf ook niet zo heel veel verdriet gehad van de dood van mijn opa's en oma's. Wel brak mijn hart toen mijn ene opa gestorven was en mijn oma op ruim 90 jarige leeftijd achterbleef.quote:
[..]
Heb 5 jaar geleden mijn opa verloren. Was 82. Beste man heeft op zijn 70e al een hartaanval overleefd. Kon niet gedotterd. Kreeg niet lang meer. Is in zijn slaap heen gegaan. Eigenlijk nooit moeite mee gehad.
4 jaar geleden, had net wat met ex-vriendin in oktober. Kreeg schoonvader begin januari uitslag, maagkanker. Had al langer klachten maar huisarts heeft hem eerst 4 kuren voorgeschreven.
Met chemo's gaven ze hem 9 maand. Heeft een jaar op gered. Was boer, 3 kinders. Zelf meegeholpen tot het eind. En binnen 3 dagen eigenlijk foetsie van relatief nog vrij vitaal tot de dood.
best wel apart. Hele dag familie erbij, met 15 man daar in huis (hij lag in bed) en dan tijdens het avondeten toen niemand even bij hem was heengegaan. Ben je toch behoorlijk aan gedaan. Complete veehouderij achtergelaten.
Vorig jaar nog mijn overgrootmoeder. Ergens in de 90. Geen probleem mee. Mens heft een mooi leven gehad, een respectabele leeftijd bereikt en de levenskwaliteit ging toch al achteruit. Dan heb ik er beslist geen moeite mee.
Voor de rest mag ik mezelf gelukkig prijzen en heb tot nog toe niet meer doden getroffen. voor zover je daar blij en tevreden om kan zijn.
Zelf 22 trouwens
Er is maar een ding erger dan dan mensen die je na staan komen te overlijden... en dat is wanneer er niemand waar je van houdt komt te overlijden (want dat zou betekenen dat je nooit om iemand hebt gegeven).
Oudere mensen vind ik makkelijker om afscheid van te nemen omdat ze toch een heel leven hebben gehad, alsnog niet leuk maar het hoort er nou eenmaal bij
Misschien een rare vraag, maar is dat nou heel anders dan een begrafenis van een persoon die van ouderdom is overleden?quote:Op woensdag 15 januari 2014 12:39 schreef Barbusse het volgende:
Ik ben 1 keer naar een begrafenis geweest van een 3 jarig jongetje die om het leven was gekomen met een autoongeluk. M'n moeder vroeg of ik meekwam, want ze wou niet alleen. Het was een jongetje uit haar groep, vandaar dat ze die begrafenis had.. Verschrikkelijk was dat, hoop dat nooit meer mee te maken.
Verdriet is niet per se iets slechts, waarmee ik niet wil zeggen dat het overlijden van iemand iets goeds is, zéker niet: als het ook maar even kon had ik bijvoorbeeld m'n schoonmoeder (vorig jaar overleden op 63-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker) nog met gemak 25 jaar bij ons gehouden, maar in het leven heb je niet alles te kiezen en heb je hoe dan ook met de dood te maken; en (dus) met verdriet.
Het sterfbed van mijn oma was zowel intens verdrietig als ongegeneerd gezellig. Het idee dat ze er niet meer zou zijn binnenkort werd gecombineerd met hilarische anekdotes die niet zelden tot de slappe lach leidden daar in dat kamertje in het ziekenhuis. Ik verzorgde voor iedereen appelflappen en gebak, koffie, etc. Dat zou oma normaal namelijk zelf doen. Het regelen van de uitvaart van mijn schoonmoeder was een afwisseling van ontelbare tranen en schaterlachende gezins- en familieleden.
Ik huil ook (nog) zelden bij de uitvaarten van dierbaren zelf, omdat ik het hele gebeuren in me op wil nemen en veel kracht haal uit de aanwezigheid van de mensen die óók om die persoon geven. Nou ja, het is dus niet echt een beslissing om niet te huilen, iets waar ik moeite voor doe, maar het gebeurt gewoon niet (vreemd wel, want bij een aflevering van Grey's Anatomy met een schrijnende dood komen de waterlanders wel
). Dit vond ik eerst heel vreemd van mezelf: bij mijn opa (toen was ik 11 of 12 ofzo) huilde ik de ogen uit m'n kop. Toen mijn oma overleed, toen was ik 19, had ik de waterproof mascara niet nodig. Vorig jaar bij de uitvaart van m'n schoonmoeder ook niet. Verdrietig: ja, maar ook gesteund en 'blij' door de aanwezigen en de herinnering aan de leuke dingen maken het dragelijk. Of dit zo blijft, ook als een van mijn eigen ouders of zus zou overlijden, of mijn man, geen idee. Ik zal het wel proberen in elk geval. Want het maakt mijn verdriet en gemis er niet minder om, maar de ervaring zelf een stuk dragelijker. Zeg maar.
Ja. Iemand die een lang en goed leven heeft gehad is verdrietig, maar eigelijk geen verrassing dat er een eind aan is gekomen. Een kind van 3 heeft amper tijd gehad om te leven. Ik kende dat kind niet persoonlijk, maar de verslagenheid en volkomen radeloosheid bij de ouders en verdere naaste familie was hartverscheurend. Ik huil niet zo snel en ben niet zo snel geschokt. Maar toen ging ik echt helemaal kapot.quote:
[..]
Misschien een rare vraag, maar is dat nou heel anders dan een begrafenis van een persoon die van ouderdom is overleden?
Mijn oma was echt de de meest fitte 88-jarige oma ooit. Zo sprak ze op die leeftijd nog gewoon met vriendinnen af om te gaan shoppen in de stad. Echter op een dag werd ze in het ziekenhuis opgenomen omdat ze vermoedelijk een Tia had. Het bleek echter een hersenbloeding te zijn veroorzaakt door een tumor / kanker. Nader onderzoek wees uit dat de kanker overal zat; er viel niks meer te redden.
Mijn oma trok bij ons thuis in en mijn moeder heeft haar van begin tot eind verzorgt. Daarbij was mijn oma zwaar gelovig - euthanasie was om die reden geen optie. Ik heb van dag tot dag gezien hoe ze steeds zwakker werd. Van het moment dat ze niet meer zelfstandig de trap op kon lopen tot het moment dat ze niet meer uit bed kon, tot het moment ze zich niet eens meer zelfstandig kon omdraaien, totdat ze niet meer kon praten, niet meer kon eten, totaal niet meer kon bewegen en niet eens meer kon drinken. Zelfs zonder vocht heeft het nog 2 of 3 dagen geduurd voordat haar hart het 'eindelijk' begaf. Je kunt je voorstellen dat alle 'stappen' daarvoor dus nog vele malen langer geduurd hebben.
Je zou misschien zeggen dat bovenstaande vreselijk is om mee te maken maar het is een van de mooiste periodes geweest die wij met onze oma hebben gehad. We hebben die tijd alle mooie herinneringen nog een keer op kunnen halen en echt ontelbaar veel keren van haar te horen gekregen hoe trots ze wel niet op ons was. Ook de tijd dat ze niet echt meer kon praten en moeilijk kon bewegen was mooi. Je kon toen eigenlijk weinig anders dan naast haar zitten en haar hand vast houden maar met het kleine beetje energie dat ze nog had kneep ze dan soms zachtjes in je hand en wist je dat ze blij was dat je er was.
In de periode dat ze bij ons thuis was waren er ook veel grappige momenten en gekke taferelen. Zo heeft ze zich redelijk uitgebreid met haar eigen begrafenis kunnen bemoeien en dit ook gedaan. Ze heeft bijvoorbeeld zelf de kleren uitgekozen die ze aan wilde in de kist, aan kunnen geven welke afscheidskaart ze mooi vond en volgens mij zelfs bepaald welke muziek er allemaal afgespeeld moest worden tijdens de dienst.
Wat me misschien nog het meest is bijgebleven is de uitdrukking op haar gezicht na haar overlijden. Na haar lange strijd straalde haar gezicht nu eindelijk een soort van rust uit. Een soort van teken dat het goed was. Hoe verschrikkelijk het ook was om van zo dichtbij mee te maken wat kanker met iemand kan doen was het ook een prachtige tijd en ben ik blij dat ze bij ons thuis was en ik op zo'n mooie manier afscheid van mijn oma heb kunnen nemen.
Ik vind dat toch mooi. Ben daarom ook van mening dat iedereen donor zou moeten worden.quote:
Al een aantal keer meegemaakt met naasten, zowel jong als erg oud. Maar eerlijk gezegd is het aller heftigst toch wel dat ik bijna mijn eigen dood heb meegemaakt. Vorig jaar stond ik hoog urgent op de lijst voor een longtransplantatie en die is net op tijd gekomen. Ook dat is een rare confrontatie met de dood want ik leef dus nog dankzij iemand die is doodgegaan.
Ja, bij een jong iemand ben je intens verdrietig omdat die persoon nog amper heeft geleefd. Bij een ouder iemand is het behalve verdriet ook vaak een viering van het leven wat die persoon gehad heeft.quote:
[..]
Misschien een rare vraag, maar is dat nou heel anders dan een begrafenis van een persoon die van ouderdom is overleden?
Ik niet. In ieder geval niet als diegene die overleden is te jong was en nog graag door wou leven. Dan is het vooral gewoon kut dat het gebeurd is.quote:
Ik vind begrafenissen en crematies meestal iets moois
Als iemand 100+ is geworden en in de slaap overleden is, is het een ander verhaal.
Maar mensen dood zien gaan en de dood zelf met het afscheid dat er bij hoort vind ik verre van mooi. Het is gewoon noodzakelijk...
EDIT: Ik ken alleen mensen die te vroeg gegaan zijn in mijn familie en vriendenkring
Ik kan nog wel 1 tip geven: waarschijnlijk krijg je over een aantal maanden wel weer een nieuwe golf van verdriet, nu je de eerste schok aan het verwerken bent. Houd er rekening mee dat heftig verdriet weer ineens terug kan komen, dat had ik wel in ieder geval.quote:
25 december 2013, de dag dat ik vaderloos werd.
Mijn vader is zeven jaar ziek geweest (longfybrose), en niets kan je voorbereiden op zoiets. Ook al was het afscheid wat niet mooier had kunnen gaan, ook al is alles uitgesproken alles gezegd, heb ik er vrede mee, weet ik dat het beter is voor hem, wisten we het al jaren. Ik leef soms nog in een droom waar ik nu langzaam uit wakker word. Al het regelen is achter de rug, ik ben weer thuis en mijn leven gaat door maar toch voelt het nog ontzettend onwerkelijk.
In ons gezin (heb nog een oudere broer en moeder) is een gigantische kracht weggevallen en zoeken we ons zelf weer zoals we dat deden als pubers.
Niets in mijn leven is zo bepalend voor mij geweest als mijn vader, hij heeft mij leren leven..
Geen idee waarom ik dit deel hier, heb al een jaar niet op FOK! gepost en lurk alleen nog maar, maar mooi topic static.
Geen dank en veel sterkte verder
1 van de ergste dingen die kunnen gebeuren inderdaad. Dat is ook in mijn omgeving gebeurd, vreselijk ja.quote:
Een begrafenis van iemand die op oude leeftijd overleden is na een mooi leven is triest, maar iets wat onvermijdelijk is lijkt me. Ik ben 1 keer naar een begrafenis geweest van een 3 jarig jongetje die om het leven was gekomen met een autoongeluk. M'n moeder vroeg of ik meekwam, want ze wou niet alleen. Het was een jongetje uit haar groep, vandaar dat ze die begrafenis had.. Verschrikkelijk was dat, hoop dat nooit meer mee te maken.
Goed man! Heftig maar geweldig dat je er nog bentquote:
Al een aantal keer meegemaakt met naasten, zowel jong als erg oud. Maar eerlijk gezegd is het aller heftigst toch wel dat ik bijna mijn eigen dood heb meegemaakt. Vorig jaar stond ik hoog urgent op de lijst voor een longtransplantatie en die is net op tijd gekomen. Ook dat is een rare confrontatie met de dood want ik leef dus nog dankzij iemand die is doodgegaan.
Dat is je goed rechtquote:
Ik herken veel in je verhaal. Mijn oma was bijna 92, was heel fit en erg bij de tijd. Tot ze vorig jaar viel op d'r stuitje, veel pijn had, 's ochtends naar stoel en 's avonds naar bed gebracht worden. Na 2 weken ruim een maand naar het ziekenhuis, om daarna nog 3 weken in een verzorgingstehuis te zitten. Ze was erg verzwakt (helaas ook door de morfine die de arts gaf), at haast niks meer, kon zich bijna niet meer bewegen. Werd heel mager. Wát ze at werd ze door mijn ouders mee geholpen. De laatste week helemaal niet meer kunnen slikken en de laatste dagen ook niet meer kunnen drinken en praten en rood van de koorts. Toen d'r hart er uiteindelijk ook mee stopte zag ze er ineens heel vredig uit. Wel 'lijkbleek', zeker ten opzichte van de koorts. Maar nadat ze door de uitvaartverzorging afgelegd is, zag ze er weer uit als voor die laatste maanden. Weer een normale kleur (okee, ik weet dat het knap grimewerk is maar toch), niet meer zo ongezond mager enz. Was gewoon gezond aan het slapen, zo zag ze er uit. Complimenten voor het kunstwerkje.quote:
aar overlijden. Na haar lange strijd straalde haar gezicht nu eindelijk een soort van rust uit. Een soort van teken dat het goed was. Hoe verschrikkelijk het ook was om van zo dichtbij mee te maken wat kanker met iemand kan doen was het ook een prachtige tijd en ben ik blij dat ze bij ons thuis was en ik op zo'n mooie manier afscheid van mijn oma heb kunn
Maar die laatste dagen voor haar dood ben ik er ook iedere dag/avond bijgeweest en zo een paar keer naar huis gegaan met het idee dat het zeer waarschijnlijk de laatst keer was dat ik haar in leven zag. De laatste avond afspraken afgezegd om er extra lang bij te blijven, en dat was uiteindelijk ook maar goed ook. Vervolgens op hemelvaartsdag, een prachtig zonnige dag in mei ingeslapen.
De tweede dood was een huisdier dat al een tijdje niet meer bij ons woonde, en 5 jaar nadat het dier was overleden hoorde ik dat pas. Ondanks dat ik het natuurlijk uit had kunnen rekenen was het nieuws dat die hond overleden was wel reden voor drie dagen tranen. Daarna weer een huisdier, die woonde nog wel bij ons, ik merkte dat ze achteruit ging, en heb de drie dagen vóór ze doodging eigenlijk al gerouwd om het verlies wat ging komen.
Als ik sommige verhalen hier zo lees kan ik mij heel gelukkig prijzen dat er in mijn omgeving weinig tot geen jonge doden, ongelukken, zelfmoorden of ziektebedden zijn. Het jongst was de moeder van een vriend van mij, zij was net ergens in de 50, hele leven gerookt en overleden aan longkanker. Gelukkig had ze zelfspot en is er tot het einde sterk mee omgegaan. Ben toen wel naar de dienst geweest, maar niet zozeer voor haar, want daar had ze niets meer aan. Maar wel voor die vriend, alleen familie is ook maar alleen familie. Vrienden op zo'n moment maakt het toch wat luchtiger ofzo. Dat was mijn achterliggende gedachte in ieder geval.
Verder ben ik een aantal jaar terug een goede vriend kwijtgeraakt door hartfalen. Ik heb toen bewust besloten om niet in de kist te kijken omdat ik hem wklde herinneren in de bloei van zijn leven. Zijn begrafenis was door zeer religieuze ouders ook zo'n poppenkast dat het lachen me nader stond dan het huilen. Bij andere begrafenissen ben ik altijd wel snel geroerd.
Ja, gek genoeg is dat ook mijn ervaring met overlijdens binnen de familie.quote:
Het sterfbed van mijn oma was zowel intens verdrietig als ongegeneerd gezellig
Doordat je heel erg hecht met elkaar optrekt, is het intens verdrietig én tegelijkertijd gezellig en warm. Heel bijzonder.
Mijn moeder in 2006, 83 jaar, de schok en verdriet waren groter omdat we de dag ervoor er nog waren en de volgende dag kreeg ik, totaal onverwacht een belletje dat ze een hartaanval had gehad en was overleden....
Ook nog een moord meegemaakt van zeer nabij, ik vond haar, een dierbare vriendin van mij en mijn vrouw, in haar nieuwe huis vermoord op de grond nadat ik dagen was bezig geweest om contact te krijgen.
Langs gegaan en een ladder geleend bij beneden buurman en op het balkon geklommen.
Toen zag ik haar, dus politie, recherche de hele mikmak, moord is, mede door mij en mijn vrouw, bij mij thuis opgelost. Dader kreeg 14 jaar, is dus inmiddels weer vrij.
Dat is in ieder geval een deel van hoe ik dat ervaar en na de dood van mijn beste vriendin is dat alleen maar sterker geworden.
Voor mij is er geen weg terug meer. Het missen is verschrikkelijk zwaar en de tragedie ook, maar ik kan alleen maar doorgaan. En het hoort erbij dat je je kut voelt, maar daarin wegzakken is voor mij geen optie, omgaan met de dingen die ik tegen kom wel. Ik wil niet weglopen van de dingen die moeilijk zijn, maar ze juist aangaan en ervan leren, voor mezelf, maar ook als een soort eerbetoon aan de overledene.
En ik denk dat dat ook een natuurlijk proces is, het vinden van kracht bij een overlijden.
Yup. Ik vond dat echt heel fijn. Bij m'n opa was ik nog wat te jong (11) vonden ze, maar die verhalen zijn net zoquote:
[..]
Ja, gek genoeg is dat ook mijn ervaring met overlijdens binnen de familie.
Doordat je heel erg hecht met elkaar optrekt, is het intens verdrietig én tegelijkertijd gezellig en warm. Heel bijzonder.
En dan mag je hem het huis uitdragen. Wetende dat je nooit meer naar dat huis terug hoeft te gaan..
Zo'n bizar kutgevoel.
Dit geeft inderdaad een raar gevoel. Mijn moeder was s'middags onverwachts overleden maar in de koelkast vonden we bakjes aardbeien die ze had klaargezet voor het diner slechts een paar uurtjes later. Die hebben we een dag later toen maar opgegeten maar dat voelde heel raar.quote:
De nootjes voor de film van over een aantal dagen lagen al klaar maar hij was plotseling overleden.
Mijn vader zit in de Intensive Care op dit moment en kan of overlijden(hoge kans zeggen ze) of het overleven, hij is voorlopig wel stabiel.
Bedankt.quote:
Het is vooral moeilijk voor mijn moeder.
en ik verwacht binnen nu en een maand of 2 mn vader
Ik denk dat dat voor iedereen anders is maar in mijn situatie (dochtertje verloren en beide ouders redelijk snel na elkaar) ben ik het met je stelling eens ja. Mijn ouders waren ook redelijk jong maar je kind overleven hoort niet naar mijn idee.quote:
[..]
Ja, bij een jong iemand ben je intens verdrietig omdat die persoon nog amper heeft geleefd. Bij een ouder iemand is het behalve verdriet ook vaak een viering van het leven wat die persoon gehad heeft.
quote:
Je kind lijkt me nog veel erger, nog los van de leeftijd. Je kind is toch ja, het meest speciaal.quote:
[..]
Ik denk dat dat voor iedereen anders is maar in mijn situatie (dochtertje verloren en beide ouders redelijk snel na elkaar) ben ik het met je stelling eens ja. Mijn ouders waren ook redelijk jong maar je kind overleven hoort niet naar mijn idee.
Yeah klopt helemaal. het is nu "al" 4 jaar geleden ongeveer maar zit er nog elke dag wel mee. Het overlijden van mijn ouders kon ik accepteren. Het overlijden van mijn schattige dochtertje van 7 maanden niet.quote:
[..]
Je kind lijkt me nog veel erger, nog los van de leeftijd. Je kind is toch ja, het meest speciaal.
Voor het eerst toen ik 10 was - m'n beste vriend uit de buurt (11 jaar oud) had zelfmoord gepleegd. Als kind snap je zoiets als de dood totaal niet en zit je verbaasd 's middags naar de deur te kijken, jezelf afvragend waarom'ie niet meer aan komt bellen om te voetballen.
En dan komt de begrafenis, en valt het kwartje met een gigantische dreun. Maarja, zoals het dan ook wel weer is ben je als kind een paar maanden verdrietig om vervolgens verder te gaan met je leven. Immers, alles waarmee je opgroeit zie je als 'normaal'. Dat soort dingen 'gebeuren'.
Dertien jaar later (hebben we het over 2009) kwam ik er door studieonderzoek naar rouwverwerking onder scholieren pas achter hoe bizar zoiets eigenlijk is. En alles van toen kwam toen nog een keer terug. Leven overhoop, zware depressie, diverse malen erover gedacht om eruit te stappen... maar dankzij veel hard werk, geduld en aandacht van de mensen om me heen toch doorgezet.
En een half jaar later (Mei 2010) was het alsof er een knop omging. Toen besloten rijbewijs te gaan halen en naar het land van m'n dromen (Griekenland) te rijden... en nu is het 2014, en heb ik de reis afgelopen jaar gemaakt
Dat gezegd hebbende verandert zo'n gebeurtenis je leven totaal, maar dat moge wel duidelijk zijn. Als persoon verander je, en hoe je tegen het leven aankijkt verandert ook. Ik leef nu met de gedachte 'dat ik morgen ook onder een bus kan lopen', dus ik doe zoveel mogelijk wat me na aan het hart ligt... ook deels omdat m'n maat van toen het niet meer kan.
Oktober 2012 overleed m'n opa (83) bijvoorbeeld - z'n lichaam was vergeven van de kanker en hem was de keuze voorgelegd om te behandelen, maar hij zei bij z'n volle verstand een prachtig leven gehad te hebben en het wel goed te vinden zo. Zo zou ik ook ooit willen sterven - het maakte z'n uiteindelijke dood een stuk beter te verwerken.
[ Bericht 3% gewijzigd door Dekatria op 20-01-2014 17:56:01 ]
Wat was de oorzaak?quote:
[..]
Yeah klopt helemaal. het is nu "al" 4 jaar geleden ongeveer maar zit er nog elke dag wel mee. Het overlijden van mijn ouders kon ik accepteren. Het overlijden van mijn schattige dochtertje van 7 maanden niet.
Het blijft toch elke keer nog weer een heel emotioneel moment. Zelfs na het zoveel keer gezien te hebben went het niet.
Mijn dochtertje had microcephaly (klein hoofd) en was vatbaarder voor dingen. Al voor de geboorte was dit bekend maar tegen alle horrorverhalen in van de artsen ontwikkelde ze zich als elk normaal kind. Kwam ik haar ophalen op de creche dan was het enige verschil wat ik zag dat de anderen zo'n groot hoofd haddenquote:
. Om een heel lang verhaal kort te maken waren haar hersenen "opgevreten" door de Mexicaanse griep en begonnen al haar basisfuncties uit te vallen. We hebben toen samen met de artsen "moeten" besluiten haar te laten gaan en ze is letterlijk in onze armen gestorven
Gadverdarriequote:
[..]
Mijn dochtertje had microcephaly (klein hoofd) en was vatbaarder voor dingen. Al voor de geboorte was dit bekend maar tegen alle horrorverhalen in van de artsen ontwikkelde ze zich als elk normaal kind. Kwam ik haar ophalen op de creche dan was het enige verschil wat ik zag dat de anderen zo'n groot hoofd hadden
Om een heel lang verhaal kort te maken waren haar hersenen "opgevreten" door de Mexicaanse griep en begonnen al haar basisfuncties uit te vallen. We hebben toen samen met de artsen "moeten" besluiten haar te laten gaan en ze is letterlijk in onze armen gestorven
Bizar brrr.Yeah, vooral omdat alles uiteindelijk zo goed ging en er dan zoiets tussendoor komt... Heel heftig en intens. Ook al omdat jij eigenlijk beslist (een keuze waar ik nog steeds achter sta trouwens)quote:
Huuu, ik lees dit net nuquote:
[..]
Mijn dochtertje had microcephaly (klein hoofd) en was vatbaarder voor dingen. Al voor de geboorte was dit bekend maar tegen alle horrorverhalen in van de artsen ontwikkelde ze zich als elk normaal kind. Kwam ik haar ophalen op de creche dan was het enige verschil wat ik zag dat de anderen zo'n groot hoofd hadden
Om een heel lang verhaal kort te maken waren haar hersenen "opgevreten" door de Mexicaanse griep en begonnen al haar basisfuncties uit te vallen. We hebben toen samen met de artsen "moeten" besluiten haar te laten gaan en ze is letterlijk in onze armen gestorven
Wat verschrikkelijk, ik kan het me niet eens voorstellen. Sterkte kerel, ook voor je vrouw/vriendin. Dit wens je niemand toe Tx!quote:
[..]
Huuu, ik lees dit net nu
maar je kind verliezen lijkt me echt afschuwelijk ik kan t me niet eens voorstellen. ik hoop dat de mooie herinneringen het gevoel van verdriet uiteindelijk overheersen!! heel veel sterkte in ieder geval.
Tx. Het is al een tijdje geleden en ja je kan aan de mooie dingen denken en de verdrietige dagen proberen om te draaien naar mooiere dagen. Haar "verjaardag" vier ik bv met haar broertje. Taart mee, cadeautjes halen en langs haar grafje gaan.quote:
ben mijn ouders verloren, kanker. inmiddels al 8 jaar geleden, ben er nog steeds kapot van maar ik probeer altijd aan de fijne herinneringen te denken. dood hoort nou eenmaal bij het leven.
maar je kind verliezen lijkt me echt afschuwelijk ik kan t me niet eens voorstellen. ik hoop dat de mooie herinneringen het gevoel van verdriet uiteindelijk overheersen!! heel veel sterkte in ieder geval.
Dat was toen natuurlijk ook een heel groot issue. Hoe leg je een jongen van 5 jaar uit dat zijn zusje gaat sterven? Het is toch dat je een datum plant wanneer het moet gebeuren en je daar dan die hele dag mee bezig bent. Inclusief het broertje wat het allemaal van dichtbij meemaakt....
Ik denk dat we het goed hebben gedaan allemaal maar het blijft klote en niet te accepteren dat het allemaal zo moest lopen...
Ouders van mijn pa heb ik amper gekend (ik was 6 jaar) , ouders van ma zal een jaar of 10 geleden zijn.
De twee klasgenoten zijn beide overleden aan een auto ongeluk.
H. kwam om bij een dramatisch en bizar ongeval, nadat hij eerder die avond een ander ongeluk had overleefd.
Om het voertuig weer op de weg te slepen, werd een de Unimog gehaald. Tijdens de bergingswerkzaamheden gleed de unimog naar het andere voertuig. Het slachtoffer raakte beklemd tussen beide voertuigen.
R. was die dag jarig en bracht zijn vriendin later op die avond terug naar huis.
Op de terugweg reed hij terug via de polder om naar de in aanbouw zijnde windmolens te kijken.
Toen hij de auto wilde draaien op een dam gleed hij een brede sloot in.
Het water was ijskoud, het sneeuwde en de auto lag op de kop in de sloot.
Pas de volgende morgen tien uur werd hij gevonden door zijn vader na een zenuwslopende zoektocht die nacht.
Twee goede maten, veel gelachen en lol gehad.
Kut man, gecondoleerd. Ik weet hoe het voelt!quote:
Hou je taai.
Gecondoleerdquote:
Sterkte! Er is trouwens ook deze reeks: R&P / Omgaan met het overlijden van een dierbare #4
Sterkte!quote:
Gecondoleerd.quote:
Sterkte!quote:
Gecondoleerd...quote:
Ik wil niet lullig doen en alles, maar je kan ook overdrijven. Het waren vast geen Einsteins, di Vinci's, King's of Mandela's geweest om maar even een voorbeeldje te noemen van mensen die hun stempel op deze aardbol zette.quote:
[..]
Ja, echt bizar. Het hield maar niet op, elke maand weer één.
Van die jonge mensen waar je gewoon nog mee hoort af te kunnen spreken.
Zo fucking zonde, ze waren stuk voor stuk intelligente vrolijke geliefde mensen met veel potentie. Alledrie klaar om hun stempel op deze aardbol te zetten.
Zo jammer dat ze dat zelf niet zagen
Maargoed, RIP ofzo.
Jezus, je snapt toch ook wel dat ik dat niet op die manier bedoel..quote:
[..]
Ik wil niet lullig doen en alles, maar je kan ook overdrijven. Het waren vast geen Einsteins, di Vinci's, King's of Mandela's geweest om maar even een voorbeeldje te noemen van mensen die hun stempel op deze aardbol zette.
Maargoed, RIP ofzo.
Doe eens normaal.
Ik snap wel dat je het niet zo bedoelde, maar je schreef het wel zo en als iemand iets op een bepaalde manier schrijft die eigenlijk niet echt multi-interpretabel is, dan kan ik er alleen maar van uit gaan dat die persoon het bedoelt zoals hij of zij het geschreven heeftquote:Op dinsdag 21 januari 2014 19:37 schreef Moira. het volgende:
[..]
Jezus, je snapt toch ook wel dat ik dat niet op die manier bedoel..
Doe eens normaal.
Vandaar mijn opmerking
Gecondoleerd..quote:
Zelf niet meegemaakt maar mensen in mijn omgeving wel (zelfmoord van middelbare schoolgenoten). Opmerkelijk genoeg zeiden die ook iets als .. 'van die nuchtere mensen. Waarmee je zelf niet zo veel had, maar toch wel altijd een fatsoenlijk gesprek kon voeren en het allemaal wel begrepen. Juist degenen waarvan je toen dacht, och die komen wel op hun pootjes terecht in dit leven.'quote:
Die opmerking is prima multi-interpretabel. En gezien ik vast geen Ghandi's heb gekend kun je prima begrijpen wat ik er wél mee bedoel.quote:
[..]
Ik snap wel dat je het niet zo bedoelde, maar je schreef het wel zo en als iemand iets op een bepaalde manier schrijft die eigenlijk niet echt multi-interpretabel is, dan kan ik er alleen maar van uit gaan dat die persoon het bedoelt zoals hij of zij het geschreven heeft
Vandaar mijn opmerking
En tip voor jou voor de volgende keer: Als het over dit soort onderwerpen gaat, en zoiets schiet je ineens te binnen; zeg dan gewoon niks.
Precies dat, ja!quote:
[..]
Zelf niet meegemaakt maar mensen in mijn omgeving wel (zelfmoord van middelbare schoolgenoten). Opmerkelijk genoeg zeiden die ook iets als .. 'van die nuchtere mensen. Waarmee je zelf niet zo veel had, maar toch wel altijd een fatsoenlijk gesprek kon voeren en het allemaal wel begrepen. Juist degenen waarvan je toen dacht, och die komen wel op hun pootjes terecht in dit leven.'
Zo'n mindfuck is het, omdat jij wel gewoon door gaat met je leven alsof er niks aan de hand is.
Heb ik ook een tip voor jou: vertel mij niet wat ik wel en niet moet zeggen, want daar luister ik verder toch niet naar.quote:
[..]
Die opmerking is prima multi-interpretabel. En gezien ik vast geen Ghandi's heb gekend kun je prima begrijpen wat ik er wél mee bedoel.
En tip voor jou voor de volgende keer: Als het over dit soort onderwerpen gaat, en zoiets schiet je ineens te binnen; zeg dan gewoon niks.
Als je het er niet mee eens bent dan maak je maar een TR.
Okquote:
[..]
Heb ik ook een tip voor jou: vertel mij niet wat ik wel en niet moet zeggen, want daar luister ik verder toch niet naar.
Als je het er niet mee eens bent dan maak je maar een TR.
Sterktequote:
!De andere keer praat ik liever niet over
De eerste keer niet echt in de ogen gekeken dus als je je er helemaal niet bewust van was.quote:
Ik heb 2x de dood wel in de ogen gekeken. 1x onbewust toen ik net geboren was, ik ben 6/7 week te vroeg geboren en kon niet zelfstandig ademhalen. De kans was heel groot dat ik het niet ging redden en moest naar een ziekenhuis 80km verderop, dus het was heel erg spannend voor mijn ouders
De andere keer praat ik liever niet over
Je snapt wat ik bedoel, misschien heb ik het verkeerd geformuleerd. Het had niet veel gescheeld of ik had hier niet kunnen postenquote:
[..]
De eerste keer niet echt in de ogen gekeken dus als je je er helemaal niet bewust van was.
Ja begrijp dat wel. Maar is geen enkele angst e.d. Beetje overbodig om te melden wat dat betreft ook al begrijp ik wel je drang om het te melden hoorquote:
[..]
Je snapt wat ik bedoel, misschien heb ik het verkeerd geformuleerd. Het had niet veel gescheeld of ik had hier niet kunnen posten
Maar het lijkt meer wat dat betreft dan het is. En ja dat klinkt wat raar maar jij snapt ook wel wat ik bedoel Dat hele voorval van toen heeft me wel de persoon met de aandoeningen gemaakt die ik nu ben. Op mijn lichaam en geestelijke gesteldheid heeft dit een grote invloed gehad, verder ga ik ook niet in detail.quote:
[..]
Ja begrijp dat wel. Maar is geen enkele angst e.d. Beetje overbodig om te melden wat dat betreft ook al begrijp ik wel je drang om het te melden hoor
Ik wilde dat voorval alleen even kwijt
wat bedoel je precies met voller?quote:
Ga je ook echt 'voller' leven als je meemaakt dat je ouders sterven?
nadat mijn vader overleden was, sta ik anders in het leven. meer in het nu.
mijn vader was altijd bezig voor later.
hij was aan het sparen voor als hij met de vut zou gaan, want hij wilde met mijn moeder reizen en leuke dingen doen. hij wilde naar amerika. hij had zoveel plannen.
hij is op zijn 55ste overleden 2 jaar voor zijn vut na een kort en hevig ziekbed van 3 maanden
ik was ook altijd bezig met later, want ik had geleerd dat je moest sparen voor later.
maar wat als er geen later is? dan heb je je halve leven in het teken gezet van iets wat je nooit mee zult maken. dat realiseerde ik me en ik ben een tijd nogal zelfdestructief bezig geweest.
uiteindelijk heb ik toch het evenwicht weer teruggevonden, maar ik sta heel anders in het leven dan voor de dood van mijn vader
Hij was al jaren ziek en dat maakt het afscheid nemen wat makkelijker. Je hebt immers de tijd om naar het einde toe te werken.
Hem zien overlijden is wel heel bijzonder en heftig om mee te maken, maar het is ook wel goed om daar bij te zijn.
We merken dat mijn moeder, broer en ik een nog hechter team zijn geworden in deze zware tijd. We kunnen echt op elkaar bouwen.
Ik vond het wel gek om te merken dat mijn vader (die thuis opgebaard lag) elke dag kouder werd. Dat is logisch, maar het voelt gek aan.
De uitvaart zelf was prachtig. Heel mooi om afscheid van hem te kunnen nemen in de stijl zoals hij had gewensd.
Daarnaast op m'n werk regelmatig de dood om je heen, strijden tegen de dood en mensen die voor je neus hun laatste adem uitblazen. (ziekenhuis) maar dat is anders dan je eigen familie natuurlijk. Ik voel dan wel altijd een dof verdrietig gevoel maar niet de wanhoop zoals bij je eigen dierbaren
Bij mijn oma heb ik ook gestaan maar dat was anders, ze was oud en al jaren ziek. Daar had ik eigenlijk meteen vrede mee.
het schijnt zo te moeten, maar ik ben het er niet mee eens.quote:
En een begrafenis of crematie moet in mijn ogen altijd gaan zoals de persoon het zelf wil. Niet hoe het hoort, dat is niet belangrijk op zo een moment. Wij hebben bijvoorbeeld champagne gedronken in plaats een slappe bak koffie.
op de crematie van mijn vader liepen opeens de mensen rond waar mijn vader en moeder al jaren mee in strijd lagen en waar wij als kinderen ook in meegesleept waren, omdat omdat mijn vader ze op zijn sterfbed had vergeven en had gezegd dat ze op zijn uitvaart mochten komen.
ik heb dat zelf als iets vreselijks ervaren en mocht het voor mij zo ver zijn, dan heb ik liever dat mijn nabestaanden het regelen op een manier waar zijn zich goed bij voelen, dan zoals ik dat gewild zou hebben, want zij moeten verder en ik ben toch al dood, dus het zal me jeuken of de mensen waar ik al jaren de pest aan heb wel of niet aan mijn kist staan.
En van mn opa heb ik bewust niet gekeken.
[ Bericht 100% gewijzigd door Mr.R op 13-09-2014 15:57:14 ]
Het wordt echter een gesloten kist, ziet er niet zo sjofel uit had ik begrepen.
Verder wel al opa, oma, schoolgenoot van 16, kennis, oma van m'n vriend, broer van mijn opa, een vriend van mijn schoonfamilie en de vader van een vriend.
Het is allang niet meer eng (het enge ging er direct bij mijn opa eigenlijk al vanaf omdat je daar een hele sterke band mee hebt en dan in de laatste fase ook zoveel mogelijk nog probeert te zorgen door iedere dag haren te kammen, luchtje op, kleding recht trekken, bloemen verzorgen en gewoon tegen die kist aan kletsen. Dit toen ik 15 was) en juist alleen maar eerbiedvol om iemand nog een laatste keer te kunnen zien. Het doet altijd heel met me.
Ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn vader, hij was mentaal volledig bij kennis maar wou wegens vergevorderd stadium van kanker toch uit het leven stappen.quote:
Is de hand van je moeder vasthouden terwijl ze slaapmiddel voor de euthanasie krijgt toegediend dichtbij genoeg? Ik krijg nog elke keer rillingen als ik er aan denk ondanks dat het vredig ging.
Van mijn omgeving heeft een vriend zelfmoord gepleegd, is er een huisgenoot niet thuis gekomen en bleek verongelukt met zijn auto. Daarnaast zijn mijn moeder, vader, oma's en opa gegaan. Van het overlijden van die opa weet ik niet veel meer van. 1 opa was al overleden voor ik zelf geboren was.
In mijn hoofd gaat er weinig om, tijdens een begrafenis. Wel wordt je altijd verdrietig van de sfeer en besef je nogmaals dat het leven van degene echt voorbij is. Toch komt het echte missen later.
Als ik nuchter ben kan ik nooit zo makkelijk huilen en heb ik alleen een verdrietige stemming. Na veel alcohol komt het verdriet soms op voor mij onverwachte momenten wel los en kan ik lang huilen. Wel erg omhandig want soms is de plaats er niet geschikt voor.
Hey, dit heb ik ook zo met mijn moeder meegemaakt. Precies hetzelfde, alleen geen 30 jaar MS maar 6 jaar snel progressief. Ja het was fijn voor haar dat haar leven eindigde want ze had een snel progressieve vorm waarbij haar lichaam haar steeds meer in de steek liet.quote:
[..]
Ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt.
Mijn moeder (60) overleed 8 maanden geleden. Een zelfgekozen dood na 30 jaar MS.
Ze noemde het een bevrijding, en zo vonden wij dat ook. Wij voelden gewoon haar opluchting.
Al huil ik er nog elke dag om eigenlijk, het verwerken van haar dood valt vies tegen.
Je gunt haar die bevrijding, maar uiteindelijk is wel gewoon je moeder dood.
Wij zijn als gezin bij het overlijden geweest, en dat is vond ik een heel intieme, wonderlijke, eigenlijk prachtige gebeurtenis. Een heel natuurlijk iets, niet eng.
Uiteraard speelde dit al enige jaren, dus het was geen onverwacht iets. Dat helpt.
Ik heb op de crematie met een nicht van me gesproken wiens moeder ( de zus van de overledene ) een jaar ervoor was overleden na een lang en zeer zwaar gevecht tegen kanker. Zij was blij dat ze iig nog de tijd heeft gehad om bewust afscheid te nemen en dingen te kunnen hebben gezegd die ze wilde zeggen.
Iedereen gaan op zijn/haar eigen manier om met de dood. Je weet nooit van te voren hoe je zal reageren. De dood valt ook niet te plannen. Zelfs als 'n uitvaart geweest is vraag je jezelf af of je niets vergeten ben. Mij werd door de uitvaartverzorgster geadviseerd om foto's te maken van m'n vrouw en kist. Ik vond dat eig. raar, maar als ik soms de foto's terug kijken is het eig. best fijn. Je maakt de dagen in 'n roes mee.
Dat is nog kort geleden. Gecondoleerd.quote:
Vorige jaar augustus, het overlijden van m'n vrouw - 27 jr. Ze was 'n aantal dagen thuis opgebaard, in de kist. Dacht dat het moeilijk zou zijn, maar het viel mij erg mee. Ik vond het juist erg fijn. Als ik niet kon slapen ging ik even naar beneden met haar "praten". Heb met alle liefde voor haar gezorgd, ook na haar overlijden.
Iedereen gaan op zijn/haar eigen manier om met de dood. Je weet nooit van te voren hoe je zal reageren. De dood valt ook niet te plannen. Zelfs als 'n uitvaart geweest is vraag je jezelf af of je niets vergeten ben. Mij werd door de uitvaartverzorgster geadviseerd om foto's te maken van m'n vrouw en kist. Ik vond dat eig. raar, maar als ik soms de foto's terug kijken is het eig. best fijn. Je maakt de dagen in 'n roes mee.
In 1996 is mijn buurman overleden door zelfmoord, ik durfde niet naar de begrafenis.
Mijn eerste uitvaart was in 1998, toen overleed mijn oma na een kort ziekbed. Dat maakte wel indruk, oma is niet superoud geworden (73). Ook goede herinneringen aan, we zaten elke dag in oma's huis. Lekker herinneringen ophalen.
Daarna is de dood lang niet in de buurt geweest, maar sinds 2009 heeft hij mijn familie- en kennissen weer gevonden.
In 2009 overleed mijn stiefopa door kanker, in 2010 mijn stiefoma (zijn vrouw dus) en ik had natuurlijk niet superveel met hun maar ik vond het zo erg voor mijn stiefzussen en mijn stiefbroer.
In 2011 overleed voor mij de laatste grootouder. Mijn opa is in zijn slaap op 95 jarige leeftijd overleden en daar ben ik niet verdrietig om geweest. Opa was oud en hij kon niet meer doen wat hij allemaal nog wilde, dus het was prima.
In 2012 was het wat minder prima, toen overleed een tante aan kanker, ze was net 60.
2013 had ik twee uitvaarten: een jongen waar ik vroeger mee omging was heel plotseling overleden aan hersenvliesontsteking. Hij was precies twee maanden jonger dan ik, en net een jaar getrouwd en zijn zoontje was ook net een jaar. Dat was een indrukwekkende crematie. Vooral omdat hij zo jong was. Af en toe zit ik nog vol ongeloof en vooral respect voor zijn vrouw. Zij heeft pittige beslissingen moeten nemen (stekker eruit toen hij hersendood werd verklaard). Het was en is bizar dat hij er niet meer is.
Een half jaar later belde mijn beste vriend mij op met de mededeling dat zijn vader (die ik ook al 20 jaar ken) kanker heeft. Een week later zaten we al bij het sterfbed van zijn vader. Voor mij de eerste keer dat ik iemand zag die in het stervensproces zat. Hij was een schim van zichzelf.
Ook die uitvaart was heel heftig. De blik van mijn vriend zijn zoontje toen zijn opa de kerk uitgedragen werd vergeet ik nooit meer, denk ik.
Wat mij betreft mag de dood mij voorlopig wel even overslaan.
Zag op het apparaat haar hartslag zakken.. 32..29..25...21..0 en dan dat streepje, en op dat moment zag ik haar borstkas zo inzakken (omdat ze dus helemaal ontspande).
Om een of andere reden niet veel gehuild, een paar tranen en dan weer sterk blijven.. best gek om zo iemand te zien gaan die een paar maanden daarvoor vol in het leven zat, ze laat 3 dochters achter.
Daarvoor nog een oom en mijn oma in een doodskist zien liggen en langzaam de grond in zien gaan.
Mooi man, dat je aan de reis zo'n betekenis hebt gegeven.quote:
En een half jaar later (Mei 2010) was het alsof er een knop omging. Toen besloten rijbewijs te gaan halen en naar het land van m'n dromen (Griekenland) te rijden... en nu is het 2014, en heb ik de reis afgelopen jaar gemaakt
Dat gezegd hebbende verandert zo'n gebeurtenis je leven totaal, maar dat moge wel duidelijk zijn. Als persoon verander je, en hoe je tegen het leven aankijkt verandert ook. Ik leef nu met de gedachte 'dat ik morgen ook onder een bus kan lopen', dus ik doe zoveel mogelijk wat me na aan het hart ligt... ook deels omdat m'n maat van toen het niet meer kan.
Toen jij die tranen liet bij je aankomst in Griekenland werd ik ook wel emotioneel. Je hebt goed gefilmd!
Nu je de reis hebt gemaakt, heb je nu zijn dood beter kunnen verwerken?
Ja dat stekkerverhaal heb ik ook meegemaakt, was bij mijn opa. Heel bizar, maar wel een goede manier van afscheid. Doordat ik bij zijn dood zo betrokken ben geweest (ik sliep daar toen hij zijn hartstilstand kreeg, heb de ambu gebeld en vanaf toen iedere dag de hele dag in het ziekenhuis en daarna waar hij opgebaard was ook continu gehangen. Over zijn overlijden ben ik ook heel snel heen gekomen.quote:
Maandje geleden een tante zien overlijden voor mijn ogen in het ziekenhuis, ze had terminale kanker en het zuurstof apparaat werd er dus uitgehaald met de toestemming van de familie.
Zag op het apparaat haar hartslag zakken.. 32..29..25...21..0 en dan dat streepje, en op dat moment zag ik haar borstkas zo inzakken (omdat ze dus helemaal ontspande).
Om een of andere reden niet veel gehuild, een paar tranen en dan weer sterk blijven.. best gek om zo iemand te zien gaan die een paar maanden daarvoor vol in het leven zat, ze laat 3 dochters achter.
Daarvoor nog een oom en mijn oma in een doodskist zien liggen en langzaam de grond in zien gaan.
Van m'n oma was echter heel anders, die lag in het ziekenhuis en het ging veel beter met haar, waren al op zoek naar een verzorgingstehuis. Echter hebben ze haar een te zwaar medicijn gegeven waardoor ze in de nacht is overleden. Dat kwam echt als een klap. Zo bracht ik gisteren nog een hele tas vol kleding voor aankomende dagen en de dag erna was ze ineens weg.
Ik kon dat echt totaal niet handelen, was boos, want het ging goed en ze zou bijna ontslagen worden. M'n enige echte thuisbasis was nu gewoon weg terwijl ze er nog veel langer had kunnen zijn...
Kleine longontsteking, oh mevrouw het gaat weer goed met u maar we gaan toch even dit medicijn op u proberen ook al bent u eigenlijk veel te licht van gewicht hiervoor. In de tijd daarna ook alleen maar lamlendig zitten zijn, kon het amper opbrengen om langs te gaan toen ze lag opgebaard. Ben er nog steeds niet helemaal overheen omdat dat medicijn helemaal niet zo nodig was, maar ze het toch maar even gingen proberen om te kijken wat het zou doen.
[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 13-09-2014 22:50:40 ]
Dank!quote:
[..]
Mooi man, dat je aan de reis zo'n betekenis hebt gegeven.
Toen jij die tranen liet bij je aankomst in Griekenland werd ik ook wel emotioneel. Je hebt goed gefilmd!
Nu je de reis hebt gemaakt, heb je nu zijn dood beter kunnen verwerken?
Tijdens de depressie heeft het uiteindelijk z'n plek gekregen. Daar was wel een hoop hard werk voor nodig, maar uiteindelijk kom je veel sterker uit zo'n periode. Het katapulteert je in een soort tweede leven, en wordt een deel van wie je bent.
In mijn geval zijn de reizen een voortvloeisel daarvan - ook de reis van dit (en komend) jaar verwijzen ernaar.
Waarschijnlijk omdat je je idd wel had kunnen voorbereiden, toch al op een andere manier afscheid nemen dan ineens pats boem weg.quote:
[..]
Ja dat stekkerverhaal heb ik ook meegemaakt, was bij mijn opa. Heel bizar, maar wel een goede manier van afscheid. Doordat ik bij zijn dood zo betrokken ben geweest (ik sliep daar toen hij zijn hartstilstand kreeg, heb de ambu gebeld en vanaf toen iedere dag de hele dag in het ziekenhuis en daarna waar hij opgebaard was ook continu gehangen. Over zijn overlijden ben ik ook heel snel heen gekomen.
Van m'n oma was echter heel anders, die lag in het ziekenhuis en het ging veel beter met haar, waren al op zoek naar een verzorgingstehuis. Echter hebben ze haar een te zwaar medicijn gegeven waardoor ze in de nacht is overleden. Dat kwam echt als een klap. Zo bracht ik gisteren nog een hele tas vol kleding voor aankomende dagen en de dag erna was ze ineens weg.
Ik kon dat echt totaal niet handelen, was boos, want het ging goed en ze zou bijna ontslagen worden. M'n enige echte thuisbasis was nu gewoon weg terwijl ze er nog veel langer had kunnen zijn...
In de tijd daarna ook alleen maar lamlendig zitten zijn, kon het amper opbrengen om langs te gaan toen ze lag opgebaard. Ben er nog steeds niet helemaal overheen omdat dat medicijn helemaal niet zo nodig was, maar ze het toch maar even gingen proberen om te kijken wat het zou doen.
Kon je niet die mensen aanklagen die haar dat medicijn hadden gegeven?, zij was immer niet meer sterk genoeg om die medicijn te kunnen handelen :S.
Ik mocht me er niet mee bemoeien van m'n ooms. Ooms zijn best wel zachte eieren die dan denken van ja dat deden ze ook niet opzettelijk dus laat maar kunnen er toch niets aan veranderen blabla.quote:
[..]
Waarschijnlijk omdat je je idd wel had kunnen voorbereiden, toch al op een andere manier afscheid nemen dan ineens pats boem weg.
Kon je niet die mensen aanklagen die haar dat medicijn hadden gegeven?, zij was immer niet meer sterk genoeg om die medicijn te kunnen handelen :S.
[ Bericht 8% gewijzigd door #ANONIEM op 13-09-2014 23:15:01 ]
gelukkig nog nooit bewust zoiets meegemaakt.
Met vaak alsnog een positieve uitwerking lees ik bij sommige mensen.
Vroegû werden kinderen inderdaad "weggehouden" van overlijden en uitvaart.
Vorig jaar was ik bij vijf uitvaarten, ver weg en dichterbij.
Dit jaar staat de teller op drie.
Waarvan een zelfdoding van een vriendin wat niemand zag aankomen.
Twee weken geleden overleed de buurvrouw (56) aan de gevolgen van borstca.
Dankzij onderzoek heeft zij er nog 3 redelijke jaren bij weten te sprokkelen en ook twee kleinkinderen gekregen.
Zij is thuis overleden en ik ben langs gegaan omdat ik het laf vond om weg te blijven.
Opgebaard thuis en het was mooi en bizar om te beseffen dat iemand er niet meer is, die onze buurt zo veel feestjes heeft gegeven.
Daarnaast heeft een oom zelfmoord gepleegd na een scheiding en is m'n buurman plotseling overleden na een CVA, daar schrok ik best van omdat hij nog erg actief was en ook best jong.
Tijdens mijn eerste verpleegkunde-stage in een verpleeghuis een oude meneer in slechts een paar dagen tijd helemaal bergaf zien gaan en uiteindelijk overleden. Het leek weer beter te gaan en een paar uur later was hij dood. Ondanks dat ik er verder geen band mee had vond ik dat toch wel even moeilijk.
Verder nog een oudoom toen ik heel jong was (jaar of 5 denk ik). Dat kwam heel plotseling en het was een flinke klap, maar omdat ik nog zo jong was, ging het leven kort daarna gewoon weer verder.
En nu net gisteren mijn schoonzus verloren ook weer aan kanker, 41 jaar oud, 2 kleine kinderen. Op het moment van overlijden liet mijn schoonbroer zo'n akelige schreeuw van wanhoop uit, ik denk dat dat mij nog wel een hele tijd bij blijft.
De week na het overlijden is vooral heel veel regelwerk en die week heb ik met mijn vrouw bij mijn moeder gelogeerd want die trok het helemaal niet meer. En eigenlijk word je geleefd door alles wat je moet doen. Pas daarna kwam het verdriet, bijna geen traan in de hele periode maar toen ik de dag na de begrafenis even alleen in de tuin zat stroomde het bijna met liters tegelijk, zoveel spanning en zoveel emotie.
En hoe raar het ook klinkt, na een paar dagen begint het normale leven weer, er werd nog wel veel gepraat maar ook dat word in de loop der tijd wat minder. Een goede partner en goede vrienden zijn erg belangrijk bij dat soort dingen, ga vooral niet met je verdriet in je ééntje op de bank zitten wegkwijnen. Dan kun je beter bij vrienden of met je partner een fles wijn opentrekken en het erover hebben.
Inmiddels zijn we vier jaar verder en koester ik de goede herinneringen gaan er dagen voorbij dat ik er niet ééns aan denk, mijn moeder trekt het nog steeds niet en loopt al drie jaar bij de geestelijke hulpzorg met ups en downs.
Verder een goede vriend die zelfmoord pleegde, maar daar kon ik alleen boosheid om voelen en nog vind ik het een klootzak. Vriendin zwanger, nieuw huis en na het feest met vrienden en familie om de nieuwe woning in te wijden is hij die nacht op het spoor gaan liggen, geen signalen, nooit over gehad, geen briefje. Gewoon je vriendin zo laten stikken echt dan ben je in mijn ogen een klootzak.
Op mn 21ste verloor ik mijn moeder maar mijn vader had ik nog. Maar heftig, jij stond er toen al zonder ouders ervoorquote:
Allebei mijn ouders aan kanker verloren, bij mijn moeder was ik erbij (bijna 2 jaar geleden nu). Eerste jaar daarna was heel zwaar, 21 jaar oud en ineens helemaal ''alleen''. Ik denk dat je op een gegeven moment met de pijn leert omgaan. Het is nogsteeds heel moeilijk en vooral bij bijzondere gelegenheden/feestdagen. Ik heb ook geleerd om het verdriet om te zetten naar een stukje motivatie. Als ik het zwaar heb dan denk ik aan mijn moeder en dat ik haar trots wil maken en dat geeft mij een beetje een duwtje in de rug
En nu net gisteren mijn schoonzus verloren ook weer aan kanker, 41 jaar oud, 2 kleine kinderen. Op het moment van overlijden liet mijn schoonbroer zo'n akelige schreeuw van wanhoop uit, ik denk dat dat mij nog wel een hele tijd bij blijft.
Nog wel opa's, oma's, broers en/of zussen als familie over?
Ben 3 maanden na het overlijden verhuist naar de VSquote:
[..]
Op mn 21ste verloor ik mijn moeder maar mijn vader had ik nog. Maar heftig, jij stond er toen al zonder ouders ervoor
Nog wel opa's, oma's, broers en/of zussen als familie over?
Heb 1 oudere broer en 1 oma die dement is. Met mijn broer heb ik nog heel goed contact en gelukkig ook een goede band mee. Woon nu bij mijn vriend in de VS en zijn ouders hebben mij zo'n beetje geadopteerd als hun dochter. Dus dat is wel fijn.Ok, aan die oma heb je dan niet zoveelquote:
[..]
Ben 3 maanden na het overlijden verhuist naar de VS
Ik ben net terug van een begrafenis maar dit vergeet ik nooit meer.
Ik heb een collega zien verongelukken (auto tegen boom) en was als eerste en enige getuige tot de ambulance kwam bij hem. Gebroken nek. Het was eigenlijk heel vredig, hoe vreemd dat ook mag klinken.
[ Bericht 35% gewijzigd door Harmankardon op 16-09-2014 19:55:09 ]
Niet bij mensen.quote:
Hebben jullie wel eens de geur van de dood geroken?
Ik ben net terug van een begrafenis maar dit vergeet ik nooit meer.
De geur die je ruikt nadat iemand de crematie oven in is gegaan vindt ik ook heel akelig om te ruiken, helemaal omdat je weet dat het een dierbaar iemand is die je ruikt.
[ Bericht 0% gewijzigd door Trashcanman op 16-09-2014 20:05:48 ]
Knap, dan staat de wereld echt helemaal stil hè en wat kan het er dan ook meteen grof aan toe gaan.quote:
Ik hield de hand van m'n vader vast toen hij z'n laatste adem uitblies vorig jaar, kut ervaring, maar ben blij dat ik erbij was.
Maar heb je meegeholpen met wassen?
Je usernaam icm dit topicquote:
[..]
Knap, dan staat de wereld echt helemaal stil hè en wat kan het er dan ook meteen grof aan toe gaan.
Maar heb je meegeholpen met wassen?
Meehelpen met wassen heeft voor mij in het geval van mijn zus wel geholpen met het verdriet op dat moment sturing te geven (zou wel vreemd klinken maar ik kan het niet beter verwoorden), het was het juiste ding om te doen.
Weet ik niet veel meer van, was nog zo jong en werd overal buiten gelaten. Merk wel dat naarmate ik ouder word (het is nu bijna 20 jaar geleden), ik haar steeds meer ga missen bij feestdagen, geboortes etc.
Klasgenootje op de middelbare school, hersentumor. Werd door de leraren heel vaag over gedaan, gezegd dat het wel goed zou komen, terwijl we allemaal wisten dat het niet zo was want we hadden contact met zijn broer en ouders. Laatste keer dat ik hem in levende lijve zag was op Koninginnedag op de kermis, hij straalde helemaal ondanks zijn pijn, twee maanden later overleed hij. De klas kreeg van school geen vrij voor de uitvaart, we zijn massaal gaan spijbelen om erheen te gaan.
Oud-klasgenootje van de basisschool, zelfmoord toen ze begin 20 was. Was al jaren depressief met meerdere pogingen tot zelfmoord. Uiteindelijk is het haar gelukt. Voor haar ben ik blij dat ze rust heeft gevonden, maar hartverscheurend om de ouders en andere gezinsleden dit te moeten zien meemaken.
Nichtje, paar dagen oud, fouten van de artsen tijdens de bevalling in het ziekenhuis. Is nu bijna 4 jaar geleden en heb het een plekje kunnen geven, vooral vanwege het feit dat, als ze zou zijn blijven leven, ze als 'kasplantje' door het leven zou gaan en amper kwaliteit van leven zou hebben. Dat wens je niemand toe.
Nieuwe vriendin van m'n vader, paar maanden na m'n nichtje. Hartstilstand. Denk dat jarenlang hevig roken en drinken er ook wat mee te maken hadden.
Het ene overlijden geef ik makkelijker een plekje dan het andere. Ligt ook heel erg aan de omstandigheden (en hoe ver ik van diegene af stond). Voor de klasgenootjes ben ik vooral blij dat hen verdere geestelijke/lichamelijke pijn bespaard is gebleven, de vriendin van m'n pa heeft zelf haar gezondheid niet echt in de hand gewerkt hoewel het natuurlijk vreselijk blijft voor haar kinderen (die een paar jaar ervoor hun vader verloren aan de drank) en mijn vader, kon ik dat redelijk snel verwerken. M'n moeder en nichtje heb ik meer moeite mee (gehad) maar zoals gezegd ik ben blij voor m'n nichtje dat ze niet verder hoefde te lijden, en m'n moeder blijft een moeilijk punt, vooral omdat er nooit over gepraat werd/kan worden. Heb het wel een plek kunnen geven maar mis haar soms vreselijk, na al die jaren nog en ondanks dat ik haar zo kort gekend heb.
quote:
Tweeënhalve week geleden mijn zus aan kanker verloren. Zij was 29, ik ben 21. Ze is bijna vier jaar ziek geweest. Enerzijds is het fijn dat het moment van overlijden niet acuut plaatsvond. Vooraf is alles gezegd wat we tegen elkaar wilden zeggen. Aan de andere kant zorgt zo'n lange periode van ziek zijn ervoor dat je, ook als nabestaande, al jaren enorm aan het lijden bent.
Heel veel sterkte.
21-jaar lang, zie eerder in dit topicquote:
Hebben jullie wel eens de geur van de dood geroken?
Ik ben net terug van een begrafenis maar dit vergeet ik nooit meer.
Godver. Heel veel sterkte de komende tijd....!quote:
Tweeënhalve week geleden mijn zus aan kanker verloren. Zij was 29, ik ben 21. Ze is bijna vier jaar ziek geweest. Enerzijds is het fijn dat het moment van overlijden niet acuut plaatsvond. Vooraf is alles gezegd wat we tegen elkaar wilden zeggen. Aan de andere kant zorgt zo'n lange periode van ziek zijn ervoor dat je, ook als nabestaande, al jaren enorm aan het lijden bent.
Mijn vader is pas overleden.quote:
Ik hield de hand van m'n vader vast toen hij z'n laatste adem uitblies vorig jaar, kut ervaring, maar ben blij dat ik erbij was.
Hij koos voor euthanasie en mijn moeder, zussen en ik waren daar bij.
Heel raar om te zien hoe hij dan ineens 'weg' is.
Ik had helemaal over je bericht heen gelezen.quote:
[..]
21-jaar lang, zie eerder in dit topic
Dat lijkt me echt vreselijk eng om constant 'de dood' om je heen te hebben. Kan begrijpen dat je dan heel anders naar dingen gaat kijken.Hij ging al een paar dagen niet naar z'n werk omdat ie aangaf dat ie zich niet lekker voelde. Hij was zwaar autistisch en praten deed ie bijna niet, dus hij kon zich niet goed uiten. M'n opa en oma hebben zijn hele leven voor 'm gezorgd.
Maar goed, hij zag er niet ziek uit, at goed en maakte nog kilometers lange wandelingen zoals ie altijd deed (zelfs nog op de avond voordat ie stierf), dus het leek opzich wel mee te vallen. Maar omdat ie nooit ziek was (en niet duidelijk kon aangeven wat ie voelde) besloot opa om toch maar met 'm naar de dokter te gaan. Hartfilmpje gemaakt, niks te op zien. Toch zou er een verder onderzoek komen, maar zover is het niet meer gekomen want de volgende ochtend vond opa 'm dood naast z'n bed...
Misschien niet helemaal passend in dit topic, maar het kwam wel heel dichtbij op een moment dat je het niet verwacht en er al een bepaalde spanning heerst om je heen (meeste mensen vliegen niet vaak tenslotte).
Wel zelf bijna dood ervaring gehad tijdens het hiken een aantal maanden terug, gleed weg en toen bleef ik haken aan een tak, toen ik achterom keek, zag ik een ravijn van 50/80 meters diep met rotsen. Erg veel geluk gehad.
Dat is feitelijk geen bijna-dood-ervaring. Een bijna-dood-ervaring wil zeggen dat je tijdens bewusteloosheid in een tunnel loopt met licht aan het einde en de keuze om terug te gaan, of verder te gaan.quote:
Niet echt iemand die erg dicht bij me staat, op me oma's, tantes en ooms na.
Wel zelf bijna dood ervaring gehad tijdens het hiken een aantal maanden terug, gleed weg en toen bleef ik haken aan een tak, toen ik achterom keek, zag ik een ravijn van 50/80 meters diep met rotsen. Erg veel geluk gehad.
Edit: wat jij bedoelt is de dood in de ogen gekeken.
Ja ok, je hebt gelijk. Ik was wel een uur in shock :pquote:
Dat is feitelijk geen bijna-dood-ervaring. Een bijna-dood-ervaring wil zeggen dat je tijdens bewusteloosheid in een tunnel loopt met licht aan het einde en de keuze om terug te gaan, of verder te gaan.
Edit: wat jij bedoelt is de dood in de ogen gekeken.
De dood hoeft niet iets engs of vervelends te zijn, het is bijzonder, net als een geboorte, en ik vind het fijn dat ik er al vaak bij betrokken ben het tot een ' comfortabel' einde te brengen.
Eigen oma was behoorlijk oud en dat is toen een keer gebeurd. Hoewel erg dichtbij (had een goede band) was het veel natuurlijker dan de ander.
Verder nog wel een paar keer een oom, tante, kennis verloren aan een ziekte of ongeluk. Altijd naar, maar voor mij persoonlijk niet heel aangrijpend.
Misschien wel het meest bizarre vond ik het kind van een collega. 8 jaar, overleden. En dat zo'n zaal met kinderen die het maar half begrijpen, kapotte ouders, en broertje en zusje die een liedje voor hem zongen. Was echt keihard. Ik kende het jochie niet eens,maar die kwam bij mij nog het hardste aan.
En zelf. Tsja, ik ben ook wel eens aan de dood ontsnapt: lawines in de bergen bij het klimmen in de winter. Te veel, te dichtbij, over onze voetsporen, voor ons, boven ons.. ik ben zelden zo bang geweest. Tegelijkertijd voel je je nooit zo levend als op dat soort momenten.
Het vreemdste was mijn ene opa; ik was erbij toen hij stierf, dat was heel onwerkelijk. Hij lag erg ziek in het ziekenhuis. Mijn vader, oma en nichtjes zijn ook gekomen, mijn nichtjes met de trein van heel ver, die kwamen heel laat. Al een paar keer daarvoor stopte hij met ademen en schrokken we; mijn nichtjes waren er nog niet om afscheid te nemen.
Uiteindelijk arriveerden ook mijn nichtjes en heeft iedereen afscheid genomen. Nadat alles wel gezegd werd vroeg mijn opa: "En nu? Hoe doe ik dit?"
De zusters zijn erbij gekomen en hij heeft een slaapmiddel gekregen zodat hij rustig in zijn slaap kon sterven. Vlak voordat hij in slaap viel zei hij "het is goed geweest, toch?". Toen hij eenmaal sliep hebben ze zijn zuurstof uitgezet. Gedurende een paar uur stopte hij steeds vaker met ademen, steeds een iets langere periode, totdat hij uiteindelijk met een kuchje zijn laatste adem uitblies.
Het meest emotionele moment was toen we afscheid hadden genomen en hij insliep; daarna duurde het nog een paar uur totdat het echt gebeurde, en toen hij daadwerkelijk stierf was iedereen inmiddels broodnuchter: "nou, dat was het dan." Niemand had nog tranen over, die waren allemaal gelaten toen hij er nog bij was.
Uiteraard kwam dat op de uitvaart wel weer.
Hoe is het nu? static om van een aantal mensen de wederwaardigheden te hebben meegekregen?quote:
Heb je wel eens aan de doodskist van iemand gestaan? Hoe ging dat? Was dat bij je familie? Ouders?
Mijn vader is gestorven toen ik 10 was, niet veel van meegemaakt dus. Maar ben als de dood (leuk gevonden) als ik afscheid moet nemen van mijn moeder. Hoop dat haar einde komt door ouderdom, maar hoe ga je daar in godsnaam mee om? Ik kan mezelf alleen maar de rest van mijn leven in verdriet voorstellen.
Het topic heeft wel het en en ander losgemaakt.
Heeft het jou "antwoord" gegeven op je vraag?
Heb je wel eens gedacht hoe het voor je moeder is om afscheid te nemen als je voor een langere periode naar het Oosten bent?
Oudere mensen kunnen wel eens zorgelijk zijn over lang en ver weg van kinderen.
Of hebben jullie vaak contact?
Binnenkort gaan wij drie weken weg en hebben nog niks verteld, omdat vooral sch.moeders kan tobben van " hoe moet dat nou".
En tegelijk kan zij verrassen met een doodnuchtere opmerking.
Toch hebben wij gekozen om het nog niet te zeggen.
( er is overigens genoeg hulp en ondersteuning van professionals en andere kinderen. Alleen wonen die een uurtje rijden verderop. )
Lang leve Mantelzorg.
Ik ben benieuwd of het topic je gedachten hebben beïnvloed over het onderwerp "definitief afscheid nemen".
Hij had me wel een hint gegeven maar die snapte ik pas toen het te laat was
Mijn opa's en oma's heb ik nooit gekend, dus waar andere kinderen te maken kregen met rouw duurde dat bij mij nog best lang. Je ouders doodgaan lijkt me verschrikkelijk, of je broer of zus. Tot nu toe allemaal mijn huis voorbij gegaan gelukkig.
[ Bericht 10% gewijzigd door Grunge. op 22-09-2014 09:05:06 ]
Gecondoleerd en veel sterkte.quote:
Mn pap vorige week woensdag overleden.
Echt een glimlach ja?quote:
2 jaar geleden een springer voor mijn tram gehad terwijl ik 80 km reed, die glimlach zal ik nooit vergeten die die persoon had toen ie vanuit de bosjes ineens opdook
Dat hoor je vaker, als het op zulke avonturen aan komt. Zie ook de gemiddelde extreme sports docu.quote:
En zelf. Tsja, ik ben ook wel eens aan de dood ontsnapt: lawines in de bergen bij het klimmen in de winter. Te veel, te dichtbij, over onze voetsporen, voor ons, boven ons.. ik ben zelden zo bang geweest. Tegelijkertijd voel je je nooit zo levend als op dat soort momenten.
Zelf heb ik dat niet zo ervaren. Ik dacht alleen maar 'misschien zijn we straks wel dood, net zo dood als mijn opa en mijn oom, en daar is niks cools aan'
Yep, alhoewel niet op slag dood, wel ter plekke overleden zonder armen en halve benen. Leefde nog 5 minuten ofzoquote:
Da's wel kut man. Hoe vaak maakt een machinist zoiets nou ongeveer mee (tijdsduur mag je zelf bepalen)?quote:
[..]
Yep, alhoewel niet op slag dood, wel ter plekke overleden zonder armen en halve benen. Leefde nog 5 minuten ofzo