Heb jij de dood van dichtbij meegemaakt?

Ik hield de hand van m'n vader vast toen hij z'n laatste adem uitblies vorig jaar, kut ervaring, maar ben blij dat ik erbij was.

quote:

Op maandag 15 september 2014 01:24 schreef Godshand het volgende:

[..]

Op mn 21ste verloor ik mijn moeder maar mijn vader had ik nog. Maar heftig, jij stond er toen al zonder ouders ervoor

Nog wel opa's, oma's, broers en/of zussen als familie over?

Ben 3 maanden na het overlijden verhuist naar de VS Heb 1 oudere broer en 1 oma die dement is. Met mijn broer heb ik nog heel goed contact en gelukkig ook een goede band mee. Woon nu bij mijn vriend in de VS en zijn ouders hebben mij zo'n beetje geadopteerd als hun dochter. Dus dat is wel fijn.

Ik heb nog net geen abonnement.

quote:

Op maandag 15 september 2014 02:22 schreef IrCute het volgende:

[..]

Ben 3 maanden na het overlijden verhuist naar de VS Heb 1 oudere broer en 1 oma die dement is. Met mijn broer heb ik nog heel goed contact en gelukkig ook een goede band mee. Woon nu bij mijn vriend in de VS en zijn ouders hebben mij zo'n beetje geadopteerd als hun dochter. Dus dat is wel fijn.

Ok, aan die oma heb je dan niet zoveel

Nee, kan me niet herinneren dat ik ooit iets geroken heb wat ik associeerde met de dood.

Ja, een keer een dode zwerver gevonden in een bos met wat vrienden. Stonk, echt niet normaal. Hele dikke, zware rottende lucht. Ik kan aardig wat hebben maar ging haast automatisch over mijn nek.

Ik heb een collega zien verongelukken (auto tegen boom) en was als eerste en enige getuige tot de ambulance kwam bij hem. Gebroken nek. Het was eigenlijk heel vredig, hoe vreemd dat ook mag klinken.

[ Bericht 35% gewijzigd door Harmankardon op 16-09-2014 19:55:09 ]

quote:

Op dinsdag 16 september 2014 15:58 schreef Gewas het volgende:
Hebben jullie wel eens de geur van de dood geroken?

Ik ben net terug van een begrafenis maar dit vergeet ik nooit meer.

Niet bij mensen.

De geur die je ruikt nadat iemand de crematie oven in is gegaan vindt ik ook heel akelig om te ruiken, helemaal omdat je weet dat het een dierbaar iemand is die je ruikt.

[ Bericht 0% gewijzigd door Trashcanman op 16-09-2014 20:05:48 ]

quote:

Op maandag 15 september 2014 01:36 schreef Manke het volgende:
Ik hield de hand van m'n vader vast toen hij z'n laatste adem uitblies vorig jaar, kut ervaring, maar ben blij dat ik erbij was.

Knap, dan staat de wereld echt helemaal stil hè en wat kan het er dan ook meteen grof aan toe gaan.
Maar heb je meegeholpen met wassen?

quote:

Op dinsdag 16 september 2014 20:03 schreef opgebaarde het volgende:

[..]

Knap, dan staat de wereld echt helemaal stil hè en wat kan het er dan ook meteen grof aan toe gaan.
Maar heb je meegeholpen met wassen?

Je usernaam icm dit topic

Meehelpen met wassen heeft voor mij in het geval van mijn zus wel geholpen met het verdriet op dat moment sturing te geven (zou wel vreemd klinken maar ik kan het niet beter verwoorden), het was het juiste ding om te doen.

Tweeënhalve week geleden mijn zus aan kanker verloren. Zij was 29, ik ben 21. Ze is bijna vier jaar ziek geweest. Enerzijds is het fijn dat het moment van overlijden niet acuut plaatsvond. Vooraf is alles gezegd wat we tegen elkaar wilden zeggen. Aan de andere kant zorgt zo'n lange periode van ziek zijn ervoor dat je, ook als nabestaande, al jaren enorm aan het lijden bent.

Mijn moeder, 41 jaar, ik zelf was 8. We waren op vakantie, net één dag, vooraf niets aan de hand maar ze werd niet meer wakker.
Weet ik niet veel meer van, was nog zo jong en werd overal buiten gelaten. Merk wel dat naarmate ik ouder word (het is nu bijna 20 jaar geleden), ik haar steeds meer ga missen bij feestdagen, geboortes etc.

Klasgenootje op de middelbare school, hersentumor. Werd door de leraren heel vaag over gedaan, gezegd dat het wel goed zou komen, terwijl we allemaal wisten dat het niet zo was want we hadden contact met zijn broer en ouders. Laatste keer dat ik hem in levende lijve zag was op Koninginnedag op de kermis, hij straalde helemaal ondanks zijn pijn, twee maanden later overleed hij. De klas kreeg van school geen vrij voor de uitvaart, we zijn massaal gaan spijbelen om erheen te gaan.

Oud-klasgenootje van de basisschool, zelfmoord toen ze begin 20 was. Was al jaren depressief met meerdere pogingen tot zelfmoord. Uiteindelijk is het haar gelukt. Voor haar ben ik blij dat ze rust heeft gevonden, maar hartverscheurend om de ouders en andere gezinsleden dit te moeten zien meemaken.

Nichtje, paar dagen oud, fouten van de artsen tijdens de bevalling in het ziekenhuis. Is nu bijna 4 jaar geleden en heb het een plekje kunnen geven, vooral vanwege het feit dat, als ze zou zijn blijven leven, ze als 'kasplantje' door het leven zou gaan en amper kwaliteit van leven zou hebben. Dat wens je niemand toe.

Nieuwe vriendin van m'n vader, paar maanden na m'n nichtje. Hartstilstand. Denk dat jarenlang hevig roken en drinken er ook wat mee te maken hadden.

Het ene overlijden geef ik makkelijker een plekje dan het andere. Ligt ook heel erg aan de omstandigheden (en hoe ver ik van diegene af stond). Voor de klasgenootjes ben ik vooral blij dat hen verdere geestelijke/lichamelijke pijn bespaard is gebleven, de vriendin van m'n pa heeft zelf haar gezondheid niet echt in de hand gewerkt hoewel het natuurlijk vreselijk blijft voor haar kinderen (die een paar jaar ervoor hun vader verloren aan de drank) en mijn vader, kon ik dat redelijk snel verwerken. M'n moeder en nichtje heb ik meer moeite mee (gehad) maar zoals gezegd ik ben blij voor m'n nichtje dat ze niet verder hoefde te lijden, en m'n moeder blijft een moeilijk punt, vooral omdat er nooit over gepraat werd/kan worden. Heb het wel een plek kunnen geven maar mis haar soms vreselijk, na al die jaren nog en ondanks dat ik haar zo kort gekend heb.

quote:

Op vrijdag 19 september 2014 02:12 schreef Gehaktbal80 het volgende:
Tweeënhalve week geleden mijn zus aan kanker verloren. Zij was 29, ik ben 21. Ze is bijna vier jaar ziek geweest. Enerzijds is het fijn dat het moment van overlijden niet acuut plaatsvond. Vooraf is alles gezegd wat we tegen elkaar wilden zeggen. Aan de andere kant zorgt zo'n lange periode van ziek zijn ervoor dat je, ook als nabestaande, al jaren enorm aan het lijden bent.

Heel veel sterkte.

quote:

Op dinsdag 16 september 2014 15:58 schreef Gewas het volgende:
Hebben jullie wel eens de geur van de dood geroken?

Ik ben net terug van een begrafenis maar dit vergeet ik nooit meer.

21-jaar lang, zie eerder in dit topic

quote:

Op vrijdag 19 september 2014 02:12 schreef Gehaktbal80 het volgende:
Tweeënhalve week geleden mijn zus aan kanker verloren. Zij was 29, ik ben 21. Ze is bijna vier jaar ziek geweest. Enerzijds is het fijn dat het moment van overlijden niet acuut plaatsvond. Vooraf is alles gezegd wat we tegen elkaar wilden zeggen. Aan de andere kant zorgt zo'n lange periode van ziek zijn ervoor dat je, ook als nabestaande, al jaren enorm aan het lijden bent.

Godver. Heel veel sterkte de komende tijd....!

quote:

Op maandag 15 september 2014 01:36 schreef Manke het volgende:
Ik hield de hand van m'n vader vast toen hij z'n laatste adem uitblies vorig jaar, kut ervaring, maar ben blij dat ik erbij was.

Mijn vader is pas overleden.
Hij koos voor euthanasie en mijn moeder, zussen en ik waren daar bij.
Heel raar om te zien hoe hij dan ineens 'weg' is.

Mijn oom is een paar maanden geleden plotseling overleden.
Hij ging al een paar dagen niet naar z'n werk omdat ie aangaf dat ie zich niet lekker voelde. Hij was zwaar autistisch en praten deed ie bijna niet, dus hij kon zich niet goed uiten. M'n opa en oma hebben zijn hele leven voor 'm gezorgd.
Maar goed, hij zag er niet ziek uit, at goed en maakte nog kilometers lange wandelingen zoals ie altijd deed (zelfs nog op de avond voordat ie stierf), dus het leek opzich wel mee te vallen. Maar omdat ie nooit ziek was (en niet duidelijk kon aangeven wat ie voelde) besloot opa om toch maar met 'm naar de dokter te gaan. Hartfilmpje gemaakt, niks te op zien. Toch zou er een verder onderzoek komen, maar zover is het niet meer gekomen want de volgende ochtend vond opa 'm dood naast z'n bed...

Vorige week zaterdag, we stappen in Bodrum uit de bus die ons naar het vliegveld bracht en een vrouw uit ons hotel valt letterlijk voorover op straat een meter of 5 van de deur van de bus. Ze moest 3 maal gereanimeerd worden en werd daarna in de ambulance geschoven (stond daar al toevallig). Geen idee hoe het afgelopen is (doet Arke geen uitspraken over), hoop dat het niet in een overlijden geëindigd is, maar het zag er niet goed uit.

Misschien niet helemaal passend in dit topic, maar het kwam wel heel dichtbij op een moment dat je het niet verwacht en er al een bepaalde spanning heerst om je heen (meeste mensen vliegen niet vaak tenslotte).

Niet echt iemand die erg dicht bij me staat, op me oma's, tantes en ooms na.
Wel zelf bijna dood ervaring gehad tijdens het hiken een aantal maanden terug, gleed weg en toen bleef ik haken aan een tak, toen ik achterom keek, zag ik een ravijn van 50/80 meters diep met rotsen. Erg veel geluk gehad.

quote:

Op zaterdag 20 september 2014 14:06 schreef OOSTWEST1986 het volgende:
Niet echt iemand die erg dicht bij me staat, op me oma's, tantes en ooms na.
Wel zelf bijna dood ervaring gehad tijdens het hiken een aantal maanden terug, gleed weg en toen bleef ik haken aan een tak, toen ik achterom keek, zag ik een ravijn van 50/80 meters diep met rotsen. Erg veel geluk gehad.

Dat is feitelijk geen bijna-dood-ervaring. Een bijna-dood-ervaring wil zeggen dat je tijdens bewusteloosheid in een tunnel loopt met licht aan het einde en de keuze om terug te gaan, of verder te gaan.
Edit: wat jij bedoelt is de dood in de ogen gekeken.

quote:

Op zaterdag 20 september 2014 14:18 schreef Jaimy_Luca het volgende:
Dat is feitelijk geen bijna-dood-ervaring. Een bijna-dood-ervaring wil zeggen dat je tijdens bewusteloosheid in een tunnel loopt met licht aan het einde en de keuze om terug te gaan, of verder te gaan.
Edit: wat jij bedoelt is de dood in de ogen gekeken.

Ja ok, je hebt gelijk. Ik was wel een uur in shock :p

42 keer en 2 x drager geweest.

Bij m'n moeder, een vriend, m'n oma's maar ook al vaak tijdens m'n werk en vaak bij best jonge mensen.
De dood hoeft niet iets engs of vervelends te zijn, het is bijzonder, net als een geboorte, en ik vind het fijn dat ik er al vaak bij betrokken ben het tot een ' comfortabel' einde te brengen.