Heb jij de dood van dichtbij meegemaakt?

Mijn moeder, echt heel vreemd of eng ofzo was het niet om te zien, het zag er prima uit. En een keer in het ziekenhuis bij mijn tante, daar werd het zuurstof apparaat uitgezet (uiteraard hadden wij als familie die avond daar mee ingestemd). Maar toen was ik een jaar of 18, vreemd maar wederom niet eng ofzo.

quote:

Op woensdag 29 januari 2014 15:22 schreef Ordos20 het volgende:
Is de hand van je moeder vasthouden terwijl ze slaapmiddel voor de euthanasie krijgt toegediend dichtbij genoeg? Ik krijg nog elke keer rillingen als ik er aan denk ondanks dat het vredig ging.

Ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn vader, hij was mentaal volledig bij kennis maar wou wegens vergevorderd stadium van kanker toch uit het leven stappen.

Toen ik een kind was heeft mijn vader zelfmoord gepleegd. Dat vond ik toen erg lastig om te begrijpen. Dus met name het onbegrip staat me nog bij

Professioneel soms dagelijks mensen zien gaan. Maar dat is (meestal) minder zwaar dan mensen uit je privé leven zien wegvallen.

Van mijn omgeving heeft een vriend zelfmoord gepleegd, is er een huisgenoot niet thuis gekomen en bleek verongelukt met zijn auto. Daarnaast zijn mijn moeder, vader, oma's en opa gegaan. Van het overlijden van die opa weet ik niet veel meer van. 1 opa was al overleden voor ik zelf geboren was.

In mijn hoofd gaat er weinig om, tijdens een begrafenis. Wel wordt je altijd verdrietig van de sfeer en besef je nogmaals dat het leven van degene echt voorbij is. Toch komt het echte missen later.

Als ik nuchter ben kan ik nooit zo makkelijk huilen en heb ik alleen een verdrietige stemming. Na veel alcohol komt het verdriet soms op voor mij onverwachte momenten wel los en kan ik lang huilen. Wel erg omhandig want soms is de plaats er niet geschikt voor.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 09:39 schreef jajablahblah het volgende:

[..]

Ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt.
Mijn moeder (60) overleed 8 maanden geleden. Een zelfgekozen dood na 30 jaar MS.
Ze noemde het een bevrijding, en zo vonden wij dat ook. Wij voelden gewoon haar opluchting.
Al huil ik er nog elke dag om eigenlijk, het verwerken van haar dood valt vies tegen.
Je gunt haar die bevrijding, maar uiteindelijk is wel gewoon je moeder dood.

Wij zijn als gezin bij het overlijden geweest, en dat is vond ik een heel intieme, wonderlijke, eigenlijk prachtige gebeurtenis. Een heel natuurlijk iets, niet eng.
Uiteraard speelde dit al enige jaren, dus het was geen onverwacht iets. Dat helpt.

Hey, dit heb ik ook zo met mijn moeder meegemaakt. Precies hetzelfde, alleen geen 30 jaar MS maar 6 jaar snel progressief. Ja het was fijn voor haar dat haar leven eindigde want ze had een snel progressieve vorm waarbij haar lichaam haar steeds meer in de steek liet.

Laatste keer, 2 jaar geleden. Oma van een meisje, waarmee ik altijd ruzie had. Kwam toch wel hard aan, vooral omdat ik niet wist dat de kist open was, en omdat ze kaal was. Op mn netvlies gebrand. RIP.

Meerdere familieleden zijn de afgelopen jaren door verschillende oorzaken overleden. Laatst is een tante van me overleden door een hartstilstand. Ze hebben nog zeer lang gereanimeerd en dat was naderhand ook te zien in haar gezicht. Ik snap die hele open kisten ook niet zo goed en mijn familie weet ook dat ik absoluut een dichte kist wil mocht ik komen te overlijden.

Ik heb op de crematie met een nicht van me gesproken wiens moeder ( de zus van de overledene ) een jaar ervoor was overleden na een lang en zeer zwaar gevecht tegen kanker. Zij was blij dat ze iig nog de tijd heeft gehad om bewust afscheid te nemen en dingen te kunnen hebben gezegd die ze wilde zeggen.

Vorige jaar augustus, het overlijden van m'n vrouw - 27 jr. Ze was 'n aantal dagen thuis opgebaard, in de kist. Dacht dat het moeilijk zou zijn, maar het viel mij erg mee. Ik vond het juist erg fijn. Als ik niet kon slapen ging ik even naar beneden met haar "praten". Heb met alle liefde voor haar gezorgd, ook na haar overlijden.

Iedereen gaan op zijn/haar eigen manier om met de dood. Je weet nooit van te voren hoe je zal reageren. De dood valt ook niet te plannen. Zelfs als 'n uitvaart geweest is vraag je jezelf af of je niets vergeten ben. Mij werd door de uitvaartverzorgster geadviseerd om foto's te maken van m'n vrouw en kist. Ik vond dat eig. raar, maar als ik soms de foto's terug kijken is het eig. best fijn. Je maakt de dagen in 'n roes mee.

quote:

Op zaterdag 13 september 2014 21:12 schreef Joyr1der het volgende:
Vorige jaar augustus, het overlijden van m'n vrouw - 27 jr. Ze was 'n aantal dagen thuis opgebaard, in de kist. Dacht dat het moeilijk zou zijn, maar het viel mij erg mee. Ik vond het juist erg fijn. Als ik niet kon slapen ging ik even naar beneden met haar "praten". Heb met alle liefde voor haar gezorgd, ook na haar overlijden.

Iedereen gaan op zijn/haar eigen manier om met de dood. Je weet nooit van te voren hoe je zal reageren. De dood valt ook niet te plannen. Zelfs als 'n uitvaart geweest is vraag je jezelf af of je niets vergeten ben. Mij werd door de uitvaartverzorgster geadviseerd om foto's te maken van m'n vrouw en kist. Ik vond dat eig. raar, maar als ik soms de foto's terug kijken is het eig. best fijn. Je maakt de dagen in 'n roes mee.

Dat is nog kort geleden. Gecondoleerd.

Een opa en oma zijn overleden toen ik klein was, te klein om het te beseffen.

In 1996 is mijn buurman overleden door zelfmoord, ik durfde niet naar de begrafenis.
Mijn eerste uitvaart was in 1998, toen overleed mijn oma na een kort ziekbed. Dat maakte wel indruk, oma is niet superoud geworden (73). Ook goede herinneringen aan, we zaten elke dag in oma's huis. Lekker herinneringen ophalen.

Daarna is de dood lang niet in de buurt geweest, maar sinds 2009 heeft hij mijn familie- en kennissen weer gevonden.

In 2009 overleed mijn stiefopa door kanker, in 2010 mijn stiefoma (zijn vrouw dus) en ik had natuurlijk niet superveel met hun maar ik vond het zo erg voor mijn stiefzussen en mijn stiefbroer.

In 2011 overleed voor mij de laatste grootouder. Mijn opa is in zijn slaap op 95 jarige leeftijd overleden en daar ben ik niet verdrietig om geweest. Opa was oud en hij kon niet meer doen wat hij allemaal nog wilde, dus het was prima.

In 2012 was het wat minder prima, toen overleed een tante aan kanker, ze was net 60.

2013 had ik twee uitvaarten: een jongen waar ik vroeger mee omging was heel plotseling overleden aan hersenvliesontsteking. Hij was precies twee maanden jonger dan ik, en net een jaar getrouwd en zijn zoontje was ook net een jaar. Dat was een indrukwekkende crematie. Vooral omdat hij zo jong was. Af en toe zit ik nog vol ongeloof en vooral respect voor zijn vrouw. Zij heeft pittige beslissingen moeten nemen (stekker eruit toen hij hersendood werd verklaard). Het was en is bizar dat hij er niet meer is.

Een half jaar later belde mijn beste vriend mij op met de mededeling dat zijn vader (die ik ook al 20 jaar ken) kanker heeft. Een week later zaten we al bij het sterfbed van zijn vader. Voor mij de eerste keer dat ik iemand zag die in het stervensproces zat. Hij was een schim van zichzelf.
Ook die uitvaart was heel heftig. De blik van mijn vriend zijn zoontje toen zijn opa de kerk uitgedragen werd vergeet ik nooit meer, denk ik.

Wat mij betreft mag de dood mij voorlopig wel even overslaan.

Maandje geleden een tante zien overlijden voor mijn ogen in het ziekenhuis, ze had terminale kanker en het zuurstof apparaat werd er dus uitgehaald met de toestemming van de familie.

Zag op het apparaat haar hartslag zakken.. 32..29..25...21..0 en dan dat streepje, en op dat moment zag ik haar borstkas zo inzakken (omdat ze dus helemaal ontspande).

Om een of andere reden niet veel gehuild, een paar tranen en dan weer sterk blijven.. best gek om zo iemand te zien gaan die een paar maanden daarvoor vol in het leven zat, ze laat 3 dochters achter.

Daarvoor nog een oom en mijn oma in een doodskist zien liggen en langzaam de grond in zien gaan.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 17:40 schreef Dekatria het volgende:


En een half jaar later (Mei 2010) was het alsof er een knop omging. Toen besloten rijbewijs te gaan halen en naar het land van m'n dromen (Griekenland) te rijden... en nu is het 2014, en heb ik de reis afgelopen jaar gemaakt

The Dekatria Project - #08 - The 2013 Ride to Greece

Dat gezegd hebbende verandert zo'n gebeurtenis je leven totaal, maar dat moge wel duidelijk zijn. Als persoon verander je, en hoe je tegen het leven aankijkt verandert ook. Ik leef nu met de gedachte 'dat ik morgen ook onder een bus kan lopen', dus ik doe zoveel mogelijk wat me na aan het hart ligt... ook deels omdat m'n maat van toen het niet meer kan.

Mooi man, dat je aan de reis zo'n betekenis hebt gegeven.

Toen jij die tranen liet bij je aankomst in Griekenland werd ik ook wel emotioneel. Je hebt goed gefilmd!

Nu je de reis hebt gemaakt, heb je nu zijn dood beter kunnen verwerken?

quote:

Op zaterdag 13 september 2014 22:46 schreef Godshand het volgende:

[..]

Mooi man, dat je aan de reis zo'n betekenis hebt gegeven.

Toen jij die tranen liet bij je aankomst in Griekenland werd ik ook wel emotioneel. Je hebt goed gefilmd!

Nu je de reis hebt gemaakt, heb je nu zijn dood beter kunnen verwerken?

Dank!

Tijdens de depressie heeft het uiteindelijk z'n plek gekregen. Daar was wel een hoop hard werk voor nodig, maar uiteindelijk kom je veel sterker uit zo'n periode. Het katapulteert je in een soort tweede leven, en wordt een deel van wie je bent.

In mijn geval zijn de reizen een voortvloeisel daarvan - ook de reis van dit (en komend) jaar verwijzen ernaar.

quote:

Op zaterdag 13 september 2014 22:48 schreef Myrr het volgende:

[..]

Ja dat stekkerverhaal heb ik ook meegemaakt, was bij mijn opa. Heel bizar, maar wel een goede manier van afscheid. Doordat ik bij zijn dood zo betrokken ben geweest (ik sliep daar toen hij zijn hartstilstand kreeg, heb de ambu gebeld en vanaf toen iedere dag de hele dag in het ziekenhuis en daarna waar hij opgebaard was ook continu gehangen. Over zijn overlijden ben ik ook heel snel heen gekomen.

Van m'n oma was echter heel anders, die lag in het ziekenhuis en het ging veel beter met haar, waren al op zoek naar een verzorgingstehuis. Echter hebben ze haar een te zwaar medicijn gegeven waardoor ze in de nacht is overleden. Dat kwam echt als een klap. Zo bracht ik gisteren nog een hele tas vol kleding voor aankomende dagen en de dag erna was ze ineens weg.

Ik kon dat echt totaal niet handelen, was boos, want het ging goed en ze zou bijna ontslagen worden. M'n enige echte thuisbasis was nu gewoon weg terwijl ze er nog veel langer had kunnen zijn... Kleine longontsteking, oh mevrouw het gaat weer goed met u maar we gaan toch even dit medicijn op u proberen ook al bent u eigenlijk veel te licht van gewicht hiervoor.

In de tijd daarna ook alleen maar lamlendig zitten zijn, kon het amper opbrengen om langs te gaan toen ze lag opgebaard. Ben er nog steeds niet helemaal overheen omdat dat medicijn helemaal niet zo nodig was, maar ze het toch maar even gingen proberen om te kijken wat het zou doen.

Waarschijnlijk omdat je je idd wel had kunnen voorbereiden, toch al op een andere manier afscheid nemen dan ineens pats boem weg.

Kon je niet die mensen aanklagen die haar dat medicijn hadden gegeven?, zij was immer niet meer sterk genoeg om die medicijn te kunnen handelen :S.

verdrietige verhalen komen voorbij..
gelukkig nog nooit bewust zoiets meegemaakt.

Ja inderdaad zijn het verdrietige verhalen.
Met vaak alsnog een positieve uitwerking lees ik bij sommige mensen.

Vroegû werden kinderen inderdaad "weggehouden" van overlijden en uitvaart.
Vorig jaar was ik bij vijf uitvaarten, ver weg en dichterbij.
Dit jaar staat de teller op drie.
Waarvan een zelfdoding van een vriendin wat niemand zag aankomen.

Twee weken geleden overleed de buurvrouw (56) aan de gevolgen van borstca.
Dankzij onderzoek heeft zij er nog 3 redelijke jaren bij weten te sprokkelen en ook twee kleinkinderen gekregen.
Zij is thuis overleden en ik ben langs gegaan omdat ik het laf vond om weg te blijven.
Opgebaard thuis en het was mooi en bizar om te beseffen dat iemand er niet meer is, die onze buurt zo veel feestjes heeft gegeven.

Ja, te vaak.. Dit jaar mijn vader. In de jaren ervoor mijn neef, tante, 2 ooms en mijn oma. Laat ik de niet-familieleden nog even weg..

Eerst nooit, laatste tijd steeds vaker. M'n beide opa's heb ik nooit gekend en m'n oma's zijn een paar jaar geleden vlak na elkaar overleden, beide al op leeftijd en dement. Had er niet zo heel veel moeite mee omdat ik wist dat het eraan zat te komen. Baalde er wel van dat ik het hoorde toen ik een SMS kreeg terwijl ik op de trein voor een vakantie stond te wachten en m'n ouders me uitzwaaiden.

Daarnaast heeft een oom zelfmoord gepleegd na een scheiding en is m'n buurman plotseling overleden na een CVA, daar schrok ik best van omdat hij nog erg actief was en ook best jong.

Tijdens mijn eerste verpleegkunde-stage in een verpleeghuis een oude meneer in slechts een paar dagen tijd helemaal bergaf zien gaan en uiteindelijk overleden. Het leek weer beter te gaan en een paar uur later was hij dood. Ondanks dat ik er verder geen band mee had vond ik dat toch wel even moeilijk.

Gelukkig nog heel weinig. De enige begrafenis waar ik geweest ben is die van een 98-jarige overgrootmoeder die al een paar jaar doodongelukkig in een verpleeghuis zat.
Verder nog een oudoom toen ik heel jong was (jaar of 5 denk ik). Dat kwam heel plotseling en het was een flinke klap, maar omdat ik nog zo jong was, ging het leven kort daarna gewoon weer verder.

Aantal familieleden verloren door ouderdom en ziekte. Bij 1 persoon ook daadwerkelijk bij haar overlijden aanwezig geweest, m'n oma. Ik hield haar hand vast toen ze stierf. Waar ik het meeste moeite mee had is dat ik in de dagen voor haar coma het idee had dat ze nog niet dood wilde.

Allebei mijn ouders aan kanker verloren, bij mijn moeder was ik erbij (bijna 2 jaar geleden nu). Eerste jaar daarna was heel zwaar, 21 jaar oud en ineens helemaal ''alleen''. Ik denk dat je op een gegeven moment met de pijn leert omgaan. Het is nogsteeds heel moeilijk en vooral bij bijzondere gelegenheden/feestdagen. Ik heb ook geleerd om het verdriet om te zetten naar een stukje motivatie. Als ik het zwaar heb dan denk ik aan mijn moeder en dat ik haar trots wil maken en dat geeft mij een beetje een duwtje in de rug

En nu net gisteren mijn schoonzus verloren ook weer aan kanker, 41 jaar oud, 2 kleine kinderen. Op het moment van overlijden liet mijn schoonbroer zo'n akelige schreeuw van wanhoop uit, ik denk dat dat mij nog wel een hele tijd bij blijft.

Stond aan het bed terwijl de apparatuur bij mijn vader werd uitgeschakeld, de week erna was als in een roes. Ik was al fysiek kapot op het moment van overlijden kwam door een fout bij de operatie, waarop hij in vijf dagen enorm verslechterde en de laatste drie dagen niet ééns meer dichtgemaakt is omdat ze toch overal bij moesten en er zeer veel vocht afgevoerd moest worden, onderwijl werden wij dag en nacht opgeroepen om steeds met spoed naar het ziekenhuis te moeten, dat sloopt je echt volledig.

De week na het overlijden is vooral heel veel regelwerk en die week heb ik met mijn vrouw bij mijn moeder gelogeerd want die trok het helemaal niet meer. En eigenlijk word je geleefd door alles wat je moet doen. Pas daarna kwam het verdriet, bijna geen traan in de hele periode maar toen ik de dag na de begrafenis even alleen in de tuin zat stroomde het bijna met liters tegelijk, zoveel spanning en zoveel emotie.

En hoe raar het ook klinkt, na een paar dagen begint het normale leven weer, er werd nog wel veel gepraat maar ook dat word in de loop der tijd wat minder. Een goede partner en goede vrienden zijn erg belangrijk bij dat soort dingen, ga vooral niet met je verdriet in je ééntje op de bank zitten wegkwijnen. Dan kun je beter bij vrienden of met je partner een fles wijn opentrekken en het erover hebben.

Inmiddels zijn we vier jaar verder en koester ik de goede herinneringen gaan er dagen voorbij dat ik er niet ééns aan denk, mijn moeder trekt het nog steeds niet en loopt al drie jaar bij de geestelijke hulpzorg met ups en downs.

Verder een goede vriend die zelfmoord pleegde, maar daar kon ik alleen boosheid om voelen en nog vind ik het een klootzak. Vriendin zwanger, nieuw huis en na het feest met vrienden en familie om de nieuwe woning in te wijden is hij die nacht op het spoor gaan liggen, geen signalen, nooit over gehad, geen briefje. Gewoon je vriendin zo laten stikken echt dan ben je in mijn ogen een klootzak.

quote:

Op maandag 15 september 2014 00:56 schreef IrCute het volgende:
Allebei mijn ouders aan kanker verloren, bij mijn moeder was ik erbij (bijna 2 jaar geleden nu). Eerste jaar daarna was heel zwaar, 21 jaar oud en ineens helemaal ''alleen''. Ik denk dat je op een gegeven moment met de pijn leert omgaan. Het is nogsteeds heel moeilijk en vooral bij bijzondere gelegenheden/feestdagen. Ik heb ook geleerd om het verdriet om te zetten naar een stukje motivatie. Als ik het zwaar heb dan denk ik aan mijn moeder en dat ik haar trots wil maken en dat geeft mij een beetje een duwtje in de rug

En nu net gisteren mijn schoonzus verloren ook weer aan kanker, 41 jaar oud, 2 kleine kinderen. Op het moment van overlijden liet mijn schoonbroer zo'n akelige schreeuw van wanhoop uit, ik denk dat dat mij nog wel een hele tijd bij blijft.

Op mn 21ste verloor ik mijn moeder maar mijn vader had ik nog. Maar heftig, jij stond er toen al zonder ouders ervoor

Nog wel opa's, oma's, broers en/of zussen als familie over?