Heb jij de dood van dichtbij meegemaakt?

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 03:56 schreef kapiteintje het volgende:

[..]

Ik prijs mezelf gelukkig dat ik dit (nog) niet moet mee maken.

Energie is nooit eindig.

Ik ben ook blij dat jij dit nooit hebt moeten meemaken! Niemand zou dit moeten meemaken... maar het gebeurt wanneer het gebeurt.
En er is niets dat je er aan kunt doen. We zijn geen Goden. We kunnen niet alles weten... we zijn slechts mensen. Het enige dat we hiervan kunnen leren, is om te rouwen, en hoe hard het ook is... eerder verder gaan met ons leven.

En ja zelfs daar kleven voordelen aan... en in mijn geval is dat ik eerder leerde rouwen. Zelfs beter leerde te rouwen voor een bijna leeftijdsgenote van wie ik erg veel hield, een van mijn beste vriendinnen voor 20 jaar (en waarmee ik ooit even gegaan ben).

Zou mijn moeder overlijden, dan ben ik geheid een hele lange tijd kapot. Zij is de enige die mij kent al voor mijn geboorte. Niemand kent mij langer en beter.. Ik zou het erg zwaar mee hebben, maar waarschijnlijk minder zwaar dan wanneer ik niet eerder zovele dierbaren verloren had (hoop ik).

Maar ik kom tegenwoordig elke week een paar uurtjes bij mijn ouders en heb nu de kans mijn ouders stukje bij beetje te zeggen wat ik ze altijd wilde zeggen.
Ook toen mijn moeder opgegeven was door de artsen, heb ik veel met haar verteld... grotendeels al verteld wat ik haar zou vertellen als ze op sterven na dood zou liggen.

Ik heb haar verteld hoeveel ik van haar hield, maar ook dat ze zelf moest beslissen wanneer haar ziekte haar teveel zou worden. En dat ze niet onnodig moest gaan lijden als het van mij zou afhangen. Dat zij haar eigen moment zou moeten kiezen wanneer ze het leven niet meer aan zou kunnen.

Gelukkig genas ze, en misschien kan ze nog wel 20 jaar mee (de leeftijd die haar vader en moeder hebben bereikt).
Maar ze weet in elk geval hoeveel ik van haar hou... en dat ik uitzichtloos lijden van haar wil voorkomen.... Moge het de komende 15 tot 20 jaar ons bespaard blijven.. maar als het wel gebeurt, dan heb ik mijn zegje gedaan. En ook dat alleen helpt mij... tot waar het dan ook leidt.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 04:25 schreef EricOscuro het volgende:

[..]

Ik ben ook blij dat jij dit nooit hebt moeten meemaken! Niemand zou dit moeten meemaken... maar het gebeurt wanneer het gebeurt.
En er is niets dat je er aan kunt doen. We zijn geen Goden. We kunnen niet alles weten... we zijn slechts mensen. Het enige dat we hiervan kunnen leren, is om te rouwen, en hoe hard het ook is... eerder verder gaan met ons leven.

En ja zelfs daar kleven voordelen aan... en in mijn geval is dat ik eerder leerde rouwen. Zelfs beter leerde te rouwen voor een bijna leeftijdsgenote van wie ik erg veel hield, een van mijn beste vriendinnen voor 20 jaar (en waarmee ik ooit even gegaan ben).

Zou mijn moeder overlijden, dan ben ik geheid een hele lange tijd kapot. Zij is de enige die mij kent al voor mijn geboorte. Niemand kent mij langer en beter.. Ik zou het erg zwaar mee hebben, maar waarschijnlijk minder zwaar dan wanneer ik niet eerder zovele dierbaren verloren had (hoop ik).

Maar ik kom tegenwoordig elke week een paar uurtjes bij mijn ouders en heb nu de kans mijn ouders stukje bij beetje te zeggen wat ik ze altijd wilde zeggen.
Ook toen mijn moeder opgegeven was door de artsen, heb ik veel met haar verteld... grotendeels al verteld wat ik haar zou vertellen als ze op sterven na dood zou liggen.

Ik heb haar verteld hoeveel ik van haar hield, maar ook dat ze zelf moest beslissen wanneer haar ziekte haar teveel zou worden. En dat ze niet onnodig moest gaan lijden als het van mij zou afhangen. Dat zij haar eigen moment zou moeten kiezen wanneer ze het leven niet meer aan zou kunnen.

Gelukkig genas ze, en misschien kan ze nog wel 20 jaar mee (de leeftijd die haar vader en moeder hebben bereikt).
Maar ze weet in elk geval hoeveel ik van haar hou... en dat ik uitzichtloos lijden van haar wil voorkomen.... Moge het de komende 15 tot 20 jaar ons bespaard blijven.. maar als het wel gebeurt, dan heb ik mijn zegje gedaan. En ook dat alleen helpt mij... tot waar het dan ook leidt.

Lijkt mij vrij zwaar.

Heb 5 jaar geleden mijn opa verloren. Was 82. Beste man heeft op zijn 70e al een hartaanval overleefd. Kon niet gedotterd. Kreeg niet lang meer. Is in zijn slaap heen gegaan. Eigenlijk nooit moeite mee gehad.

4 jaar geleden, had net wat met ex-vriendin in oktober. Kreeg schoonvader begin januari uitslag, maagkanker. Had al langer klachten maar huisarts heeft hem eerst 4 kuren voorgeschreven.

Met chemo's gaven ze hem 9 maand. Heeft een jaar op gered. Was boer, 3 kinders. Zelf meegeholpen tot het eind. En binnen 3 dagen eigenlijk foetsie van relatief nog vrij vitaal tot de dood.

best wel apart. Hele dag familie erbij, met 15 man daar in huis (hij lag in bed) en dan tijdens het avondeten toen niemand even bij hem was heengegaan. Ben je toch behoorlijk aan gedaan. Complete veehouderij achtergelaten.

Vorig jaar nog mijn overgrootmoeder. Ergens in de 90. Geen probleem mee. Mens heft een mooi leven gehad, een respectabele leeftijd bereikt en de levenskwaliteit ging toch al achteruit. Dan heb ik er beslist geen moeite mee.

Voor de rest mag ik mezelf gelukkig prijzen en heb tot nog toe niet meer doden getroffen. voor zover je daar blij en tevreden om kan zijn.


Zelf 22 trouwens

[ Bericht 1% gewijzigd door awiebo op 14-01-2014 08:21:46 ]

Het enige wat ik eng vind is de dood. Ik ben gek genoeg naarmate ik ouder ben geworden (nu 24) banger geworden voor het verlies van m'n oudere bv. Dat is letterlijk mijn allergrootste angst. Ik weet ook niet hoe dit ontstaan is, maar bbrrrrr.. Ben er zo bang voor dat het bijna obsessief is. Denk er bijna elke dag wel over na en kom er niet vanaf =/

Zelf alleen opa en oma zien gaan, maar toen was ik nog heel jong. Meerdere ooms, maar daar had ik 0 contact mee.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 07:58 schreef Maharajah het volgende:
Het enige wat ik eng vind is de dood. Ik ben gek genoeg naarmate ik ouder ben geworden (nu 24) banger geworden voor het verlies van m'n oudere bv. Dat is letterlijk mijn allergrootste angst. Ik weet ook niet hoe dit ontstaan is, maar bbrrrrr.. Ben er zo bang voor dat het bijna obsessief is. Denk er bijna elke dag wel over na en kom er niet vanaf =/

Praat hier met iemand over, want dit is niet gezond.

Ik heb zelf nu 5 keer een begrafenis meegemaakt. Overgrootmoeder, 2 oma's en 2 opa's. Bij mijn "laatste" opa stond ik praktisch naast zijn bed toen hij zijn laatste adem uitblies. Bizarre ervaring, maar wel mooi ook. Afgezien van mijn overgroot oma heb ik bij alle overledenen de kist mogen duwen/begeleiden. Ook een mooie ervaring.

Als eerst mijn oma van vaders kant toen ik een jaar of 7 was (Mijn opa was al overleden, die heb ik nooit gekend). Niet veel later mijn opa van moeders kant. Hierna mijn vader toen ik bijna 10 was. Toen mijn moeder op mijn 17e en mijn oma is 2 jaar geleden overleden toen ik 19 was. Verder nog zussen van mijn oma overleden. Kan al met al zeggen dat de dood wel bij mijn leven hoort.

Mijn moeder 3 maanden geleden. Na een ziekbed van 2 jaar. Ik heb geholpen haar aan te kleden, vlak nadat ze gestorven was.

@ TS

Ik ben relatief onervaren maar ik geloof dat hoe ouder de persoon hoe makkelijker te accepteren.
Hoe jonger, hoe "onterechter". Dat is mijn optiek

Daarnaast heb je met een ziekbed langer tijd voor afscheid, maar de lijdensweg naar de dood en de aftakeling in geval van een terminale ziekte valt ook zwaar en wens je niemand toe.

Mocht het zo zijn dat iemand dood moet gaan dan "wens" ik hem een hartstilstand in zijn slaap toe op een respectabele leeftijd.

In iets meer dan een jaar tijd mijn oma, opa en vader (in die volgorde) begraven.
Mijn oma kwam plots te overlijden waardoor mn opa achterbleef waar kanker bij geconstateerd was daar hij is aan overleden binnen een jaar tijd , in de tussentijd had mn vader ALS gekregen en is kort na mn opa overleden. Vorig jaar nog een oom van mn vriendin begraven (kanker) en laatst zijn mijn andere opa en oma binnen 2 maanden na elkaar overleden.

Te vaak helaas.

Bij beide grootouders.
mijn neef, twee ooms, nichtje en een vriendin.

Gelukkig leven beide ouders nog.

En dat is verdrietig maar het leven gaat door,

toen ik nog werkte heb ik heel veel mensen dood gezien (werkte toen in een rusthuis)

maar het beklemmende idee dat ik m'n grootouders langs beide kanten dood heb gezien is voor mij toch

op de uitzondering van vava Raats na (toen was ik amper 9 jaar)

Ja.

Een kennis/schoolgenoot, mijn opa en oma, mijn moeder, en de moeder van een van mijn beste vrienden.

Hartverscheurende dingen wel, op de crematie van mijn moeder heb ik nog gesproken en dat was erg zwaar, wel nog altijd erg blij mee dat ik 't heb gedaan.

nah

[ Bericht 96% gewijzigd door Re op 14-01-2014 09:13:14 ]

Ik heb de dood van m'n moeder vanaf de rand van haar bed meegemaakt. Wat ik nu vertel kan schokkend zijn voor een buitenstaander, maar ik vond het op de een of andere manier fascinerend.

Ze was al anderhalf jaar ongeneeslijk ziek, dus we hadden als gezin er heel goed naar toe kunnen werken. Ze lag al enkele dagen in een hospice en ze had daar zoveel pijn, dat het afgrijselijk was om aan te zien Als je dan haar laatste adem uit ziet gaan, kon ik niet anders dan me opgelucht voelen. Het was heel vredig en het leek wel alsof ze, na lange tijd weer een glimlach op d'r gezicht had.

Naar haar dood heb ik ook nog mee mogen helpen met haar verzorging. Het is nu 2 jaar geleden en ik kan er met een goed gevoel aan terugdenken. Nogmaals, voor een buitenstaander is dat misschien heel cru om te horen, maar het is op de een of andere manier een hele opluchting omdat ze eindelijk van die afgrijselijke pijn af was.

ik ben opgegroeid in een rouwkamer, 20 jaar lang dus ik heb wel aan een paar duizend kisten gestaan, en dat veranderd je kijk wel moet ik zeggen. Natuurlijk ook aan de kist gestaan van voor mij belangrijke mensen, mijn grootouders, schoonvader en vrienden en dan kun je er alleen maar zijn voor anderen en hun steunen in hun emotie

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 09:19 schreef Re het volgende:
ik ben opgegroeid in een rouwkamer, 20 jaar lang dus ik heb wel aan een paar duizend kisten gestaan, en dat veranderd je kijk wel moet ik zeggen. Natuurlijk ook aan de kist gestaan van voor mij belangrijke mensen, mijn grootouders, schoonvader en vrienden en dan kun je er alleen maar zijn voor anderen en hun steunen in hun emotie

Echt? 'Gaaf' is dan mijn reactie, hoewel dat wat vreemd klinkt.
Ik heb nog steeds de wens om ooit uitvaartverzorger te worden en heb daartoe inmiddels ook al een opleiding gedaan. Heb dus van daaruit ook wel het eea meegemaakt en gezien.

Verder heb ik persoonlijk mijn grootouders, ouders van vrienden, de te vroeg geboren en overleden baby van vrienden en van mijn eigen generatie godzijdank tot nu toe alleen de beste vriend van mijn ex (door zelfmoord) meegemaakt.

Bij het overlijden van mijn grootouders was ik niet heel verdrietig, met leeftijden tussen de 83 en 96 heb je weinig te klagen en hoort het er wmb gewoon bij.

Ik sta met regelmaat in een aula. Met gescheiden en hertrouwde ouders (moeder tot drie keer toe) en gescheiden opa's en oma's heb ik meer dan 10 grootouders, tientallen ooms en tantes etc.

Ik heb me daarom nooit gebonden aan familie. Bij overlijden van mijn moeder en oma afgelopen jaar heb ik ook niet zoveel tranen gelaten. Dat mensen dood gaan is een fact of life, en ik heb me misschien daarom nooit verbonden gevoeld met familie. Je kiest ze niet, en ze gaan over het algemeen te vroeg dood. Ik heb er niets mee.

Mijn eigen dood daarentegen, daar ben ik wel bang voor.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 09:19 schreef Re het volgende:
ik ben opgegroeid in een rouwkamer, 20 jaar lang dus ik heb wel aan een paar duizend kisten gestaan, en dat veranderd je kijk wel moet ik zeggen. Natuurlijk ook aan de kist gestaan van voor mij belangrijke mensen, mijn grootouders, schoonvader en vrienden en dan kun je er alleen maar zijn voor anderen en hun steunen in hun emotie

zo is dat.

de grootouders langs moeders kant waren thuis opgebaard en langs vaders kant in een rouwkamer.

ik moet zeggen dat ik even schrok van je bericht

Hoezo ben je opgegroeid in een rouwkamer, Re?

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 09:28 schreef trui het volgende:
Hoezo ben je opgegroeid in een rouwkamer, Re?

mijn moeder was rouwkamerbedienste zoals dat toen nog werd genoemd en we woonde in het huis waar de rouwkamer was, de kelder was de koelruimte en de begane grond de rouwkamer, wij leefde op de eerste en tweede verdieping. Ik hielp mijn moeder altijd in de kelder, schoonmaken van glazen oplegbladen, helpen met de bloemen arrangeren rond de kist, aanwezig zijn als de arts de kist verzegelde en nog veel meer (mijn opa was ooit begonnen met werken in een rouwkamer). Verder legde mijn moeder altijd de doden af (uit en aankleden, mooi maken zoals ze in het leven waren), beslissingen maken over open of gesloten kist (ja gebaseerd meestal op de staat van het lichaam)

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 09:18 schreef RolStaart-Beer het volgende:
Nogmaals, voor een buitenstaander is dat misschien heel cru om te horen, maar het is op de een of andere manier een hele opluchting omdat ze eindelijk van die afgrijselijke pijn af was.

Ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt.
Mijn moeder (60) overleed 8 maanden geleden. Een zelfgekozen dood na 30 jaar MS.
Ze noemde het een bevrijding, en zo vonden wij dat ook. Wij voelden gewoon haar opluchting.
Al huil ik er nog elke dag om eigenlijk, het verwerken van haar dood valt vies tegen.
Je gunt haar die bevrijding, maar uiteindelijk is wel gewoon je moeder dood.

Wij zijn als gezin bij het overlijden geweest, en dat is vond ik een heel intieme, wonderlijke, eigenlijk prachtige gebeurtenis. Een heel natuurlijk iets, niet eng.
Uiteraard speelde dit al enige jaren, dus het was geen onverwacht iets. Dat helpt.

Bijna 3 jaar geleden is mijn vader overleden. Ik ben er bij het overlijden bij geweest en dat was heel raar, want je zag hem helemaal grauw worden en het leven uit hem wegtrekken. Ondanks dat ik natuurlijk flink heb lopen janken ben ik nog steeds heel erg blij dat ik er bij ben geweest. Toen hij opgebaard was vond ik het vreemd om hem zo te zien liggen in zijn favoriete trui. Na een maand of 2 heb ik wel een klapje gehad, maar ik ben op tijd hulp gaan zoeken en ik heb het een prima plekje kunnen geven. Heb een hoop goede herinneringen nog aan hem gelukkig.

Wat ik nog het meest vreemde vond is dat ik na mijn toespraak op de crematie een staande ovatie kreeg van iedereen.

Mijn moeder had gekozen voor palliatieve sedatie, maar het laatste waar ik zin in had was een beetje aan de bedrand zitten, wachten tot ze zou overlijden. Dat zou voor mij helemaal niets toegevoegd hebben.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 09:47 schreef Mystikvm het volgende:
Mijn moeder had gekozen voor palliatieve sedatie, maar het laatste waar ik zin in had was een beetje aan de bedrand zitten, wachten tot ze zou overlijden. Dat zou voor mij helemaal niets toegevoegd hebben.

Bij mijn moeder was dat plan B als euthanasie niet goed gekeurd werd. De dokter zei ook dat dat best moeilijk is, zeker als het heel lang duurt. Wat soms best kan gebeuren.
ik had er ook niet aan moeten denken eerlijk gezegd.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 09:49 schreef jajablahblah het volgende:

[..]

Bij mijn moeder was dat plan B als euthanasie niet goed gekeurd werd. De dokter zei ook dat dat best moeilijk is, zeker als het heel lang duurt. Wat soms best kan gebeuren.
ik had er ook niet aan moeten denken eerlijk gezegd.

Ik had het al met mijn moeder voorbesproken, ook bij haar was er misschien sprake geweest van euthanasie, maar ook daar had ik niet bij willen zijn. Mijn laatste herinnering aan mijn moeder mag er niet één zijn waar ze dood ligt te gaan.

Ik heb daar nogal wat kritiek op gehad van vrienden, zo van "ja, maar doe het dan voor haar!", of, "Zo'n intiem moment moet je bij zijn!". Maar uiteindelijk zou ik overblijven, en zij overlijdt. Ik heb de herinnering, zij niet. Dat wilde ik liever niet.

Het is me zeker in de ziekteperiode van mijn moeder opgevallen hoe weinig inlevingsvermogen mensen eigenlijk hebben. Als je iets anders doet dan zij, dan ben je egoïstisch, raar of wordt het in het geheel niet begrepen. Goed, genoeg geklaagd

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 09:54 schreef Mystikvm het volgende:

[..]

Ik had het al met mijn moeder voorbesproken, ook bij haar was er misschien sprake geweest van euthanasie, maar ook daar had ik niet bij willen zijn. Mijn laatste herinnering aan mijn moeder mag er niet één zijn waar ze dood ligt te gaan.

Ik heb daar nogal wat kritiek op gehad van vrienden, zo van "ja, maar doe het dan voor haar!", of, "Zo'n intiem moment moet je bij zijn!". Maar uiteindelijk zou ik overblijven, en zij overlijdt. Ik heb de herinnering, zij niet. Dat wilde ik liever niet.

Het is me zeker in de ziekteperiode van mijn moeder opgevallen hoe weinig inlevingsvermogen mensen eigenlijk hebben. Als je iets anders doet dan zij, dan ben je egoïstisch, raar of wordt het in het geheel niet begrepen. Goed, genoeg geklaagd

Goed dat je in ieder geval hebt gedaan wat je zelf wil. Mensen moeten het maar respecteren als je deze keuze maakt. Ik vond het juist wel fijn om er bij te zijn, zo zie je maar weer hoe verschillend het allemaal kan zijn. Ik heb niet alles teruggelezen maar is het lang geleden?

Mijn moeder was er gewoon van de ene op de andere dag niet meer.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 09:56 schreef Chase_Utley het volgende:

[..]

Goed dat je in ieder geval hebt gedaan wat je zelf wil. Mensen moeten het maar respecteren als je deze keuze maakt. Ik vond het juist wel fijn om er bij te zijn, zo zie je maar weer hoe verschillend het allemaal kan zijn. Ik heb niet alles teruggelezen maar is het lang geleden?

Nee, was in maart afgelopen jaar.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 09:54 schreef Mystikvm het volgende:

[..]

Ik had het al met mijn moeder voorbesproken, ook bij haar was er misschien sprake geweest van euthanasie, maar ook daar had ik niet bij willen zijn. Mijn laatste herinnering aan mijn moeder mag er niet één zijn waar ze dood ligt te gaan.

Misschien heeft het ook wel een beetje te maken met hoe je denkt over leven na de dood. Wij waren er als gezin van overtuigd (en nog) dat het leven hierna niet ophoudt. Het was een overgang van het ene leven naar het andere, en dat hebben we meegemaakt. Ik vond het heel heilzaam ergens om die rust te zien. Mijn moeder ging ook vol overtuiging.

quote:

Ik heb daar nogal wat kritiek op gehad van vrienden, zo van "ja, maar doe het dan voor haar!", of, "Zo'n intiem moment moet je bij zijn!". Maar uiteindelijk zou ik overblijven, en zij overlijdt. Ik heb de herinnering, zij niet. Dat wilde ik liever niet.

Wat vrienden zeggen, dat "telt" inderdaad niet zo. Je moet je er zelf comfortabel bij voelen.
Mijn moeder had er om gevraagd (dat we er bij zouden zijn), en eerlijk gezegd, wij wilden dat zelf allemaal ook. Om meerdere redenen.

quote:

Het is me zeker in de ziekteperiode van mijn moeder opgevallen hoe weinig inlevingsvermogen mensen eigenlijk hebben. Als je iets anders doet dan zij, dan ben je egoïstisch, raar of wordt het in het geheel niet begrepen.

Wat ik er van geleerd heb is dat je je als buitenstaander gewoon écht niet kunt voorstellen hoe het is in zo'n situatie. Ik blijk achteraf ook gewoon helemaal niet geweten te hebben hoe het voelt als je een ouder verliest. Daar praat ik nu wel eens over met anderen die dat ook hebben, en die beamen dat.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 09:58 schreef PBateman1978 het volgende:
Mijn moeder was er gewoon van de ene op de andere dag niet meer.

Daar heb ik lang over nagedacht. Of ik nou liever had dat ik het van te voren wist (ik wist wekenlang dat het definitief ging gebeuren), of dat ik liever had dat het plotseling was.
Ik kies voor 1.
Ik heb afscheid kunnen nemen, ik was helemaal rond met mijn moeder (we hadden alles besproken), we hebben dat goed kunnen doen.
Ineens lijkt me echt afschuwelijk.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 09:58 schreef PBateman1978 het volgende:
Mijn moeder was er gewoon van de ene op de andere dag niet meer.

Ik heb me altijd afgevraagd wat nou erger was. Het aan zien komen of het plotseling overlijden. Volgens mij maakt het uiteindelijk niet uit, de herinneringen blijven.

Ik denk inderdaad dat leven na de dood een belangrijke factor in je keuzes is. Voor mij staat buiten kijf datr er niets meer is. In het licht van wat de wetenschap aan kan tonen en hoe het leven is opgebouwd ben ik er zeker van dat leven na de dood vrijwel onmogelijk is. Mijn moeder dacht daar gelukkig grotendeels hetzelfde over.

Dat is ergens ook de reden dat ik bang ben om dood te gaan. Ik "weet" dat er na de dood niets meer is. Dan is het zuur om te sterven.

Mijn broertje (3jr) overleed toen ik zelf 6jr was. Heeft diepe indruk gemaakt en vanaf die dag was de dood voor mij altijd dichtbij. Mijn moeder overleed toen ik 26 was. Mede door de aard van haar dood (moord) heb ik ervoor gekozen om haar niet dood te zien. Liever hou ik de herinnering van ons laatste afscheid tijdens haar leven, drie dagen eerder, toen ze me nog even een zak drop toestopte voordat ik wegreed. Het laatste beeld dat ik van haar heb is (via mijn achteruitkijk spiegel) dat ze me uitzwaait op die prachtige zomerdag.

Jezus mina zeg

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 10:02 schreef Mystikvm het volgende:
Dat is ergens ook de reden dat ik bang ben om dood te gaan. Ik "weet" dat er na de dood niets meer is. Dan is het zuur om te sterven.

Ik ben overtuigd van een leven na de dood.
Daarbij hanteer ik maar als regel dat het mijn leven makkelijker maakt, en als het achteraf niet zo blijkt te zijn heb ik er ook geen last van. Ik ben ook niet zo bang om te sterven. Ik heb er nog helemaal geen zin in, maar dat is een ander verhaal.

Overigens zit de overtuiging natuurlijk veel dieper, maar dat is het onderwerp niet.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 10:07 schreef jajablahblah het volgende:

[..]

Ik ben overtuigd van een leven na de dood.
Daarbij hanteer ik maar als regel dat het mijn leven makkelijker maakt, en als het achteraf niet zo blijkt te zijn heb ik er ook geen last van. Ik ben ook niet zo bang om te sterven. Ik heb er nog helemaal geen zin in, maar dat is een ander verhaal.

Overigens zit de overtuiging natuurlijk veel dieper, maar dat is het onderwerp niet.

Ik ben niet bang om te sterven, ik ben alleen bang om te vroeg te sterven.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 01:37 schreef static het volgende:
Heb je wel eens aan de doodskist van iemand gestaan? Hoe ging dat? Was dat bij je familie? Ouders?

Mijn vader is gestorven toen ik 10 was, niet veel van meegemaakt dus. Maar ben als de dood (leuk gevonden) als ik afscheid moet nemen van mijn moeder. Hoop dat haar einde komt door ouderdom, maar hoe ga je daar in godsnaam mee om? Ik kan mezelf alleen maar de rest van mijn leven in verdriet voorstellen.

Afgelopen jaar voor het eerst een dode in het echt gezien: Mijn oma.
Oma (hoogbejaard) ging in paar weken snel achteruit, dus was niet overwacht. Het moment van overlijden zelf niet gezien, maar heb haar nog aangeraakt een half uur daarna (was nog warm). Paar uur later voelde je dat ze kouder werd.
Vervolgens iedere dag in mortuarium geweest, heb ook steeds haar handen even aangeraakt. Wel raar gevoel, ze is natuurlijk al koud omdat ze dood is, maar ze is nog kouder omdat ze uit de koeling komt. Handen voelden een beetje als, tja, zeg maar een kipfilet uit de koelkast.
Vond het ook totaal niet eng, eerder interessant. Heb toen ook informatie gelezen over technieken die gebruikt worden om de ogen en de mond dicht te houden, enz.
Uiteindelijk op de dag van de crematie met hele gezin het deksel op de kist gelegd, zelf de schroeven dichtgedraaid. Zelf de kist naar buiten gereden en in de lijkwagen geschoven, zo ook weer uit de auto het crematorium in. De oven zijn we niet meer bij geweest.
Uiteindelijk heb ik wel zelf de as van oma mogen verstrooien.

Tja, dood hoort bij het leven. Het dode lichaam dus ook. Niks engs aan.

Is misschien heel anders als het een jong persoon is, of een gruwelijke dood geweest. Een oma van 92 die inslaapt is iets anders dan een verongelukt kind, om maar wat te zeggen.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 10:02 schreef jajablahblah het volgende:

[..]

Daar heb ik lang over nagedacht. Of ik nou liever had dat ik het van te voren wist (ik wist wekenlang dat het definitief ging gebeuren), of dat ik liever had dat het plotseling was.
Ik kies voor 1.
Ik heb afscheid kunnen nemen, ik was helemaal rond met mijn moeder (we hadden alles besproken), we hebben dat goed kunnen doen.
Ineens lijkt me echt afschuwelijk.

Ik ook hoor, de moeder van een vriend is nml. pas overleden na ziek te zijn geweest, hij heeft er dus naartoe kunnen leven.

Persoonlijk denk ik dat het nog erger is als je het niet aan hebt zien komen, ik heb nml. geen afscheid kunnen nemen bv.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 10:09 schreef PBateman1978 het volgende:

[..]

Ik ook hoor, de moeder van een vriend is nml. pas overleden na ziek te zijn geweest, hij heeft er dus naartoe kunnen leven.

Persoonlijk denk ik dat het nog erger is als je het niet aan hebt zien komen, ik heb nml. geen afscheid kunnen nemen bv.

Dat afscheid nemen is een valide punt. Je hebt echter je moeder ook geen pijn zien lijden. Lastige keuze hoor.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 10:10 schreef Chase_Utley het volgende:

[..]

Dat afscheid nemen is een valide punt. Je hebt echter je moeder ook geen pijn zien lijden. Lastige keuze hoor.

En daar heb jij idd weer een punt!

Laten we het er maar op houden dat het altijd moeilijk is.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 10:10 schreef Chase_Utley het volgende:

[..]

Dat afscheid nemen is een valide punt. Je hebt echter je moeder ook geen pijn zien lijden. Lastige keuze hoor.

Ik heb dat afscheid nemen misschien iets te rationeel bekeken, maar ik heb er niks aan gehad. Zij ook niet (maar dan gaan we het weer hebben over wel of geen leven na de dood) maar achteraf gezien heb ik eigenlijk helemaal niet zoveel met mijn moeder besproken bij het afscheid wat echt van waarde was.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 10:12 schreef Mystikvm het volgende:

[..]

Ik heb dat afscheid nemen misschien iets te rationeel bekeken, maar ik heb er niks aan gehad. Zij ook niet (maar dan gaan we het weer hebben over wel of geen leven na de dood) maar achteraf gezien heb ik eigenlijk helemaal niet zoveel met mijn moeder besproken bij het afscheid wat echt van waarde was.

Tijdens het afscheid nemen was mijn vader al niet meer aanspreekbaar. Maar het is wel een mooie herinnering voor mij.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 10:10 schreef Chase_Utley het volgende:

[..]

Dat afscheid nemen is een valide punt. Je hebt echter je moeder ook geen pijn zien lijden. Lastige keuze hoor.

Dat had ik nou nog nooit zo bedacht.

Wij hebben trouwens niet echt afscheid genomen. Toevallig (?) was er een paar weken voor ze definitief besloot een heel goed gesprek tussen mij en haar, en daar heb ik heel veel aan gehad. Toen was het geloof ik al wel rond. De rest bestond ook veel uit terugblikken, bespreken wat ze wilde en hoe we er met z'n allen in stonden.

Ik heb in alle kisten gekeken van overleden mensen bij wie ik op de begrafenis ben geweest. Ook bij de oma van mijn partner die ik nog nooit levend gezien had. Ik heb er geen moeite mee. Iedereen gaat dood. Ik ben niet bang voor de dood. Als het je tijd is, is het je tijd.
Edit: Ik ben nog bij geen enkel jong persoon op de begrafenis geweest. De jongste was in de 50. Bijna geen kanker als doodsoorzaak, maar voornamelijk ouderdom. Verder vind ik dat een begrafenis moet verlopen zoals de overledene zou willen, niet zoals het hoort of zou moeten.

[ Bericht 18% gewijzigd door Jaimy_Luca op 14-01-2014 13:30:46 ]

als kind gingen mijn opa en mijn oom dood. opa heb ik wel opgebaard gezien, oom niet. 4 jaar geleden is mijn jongste zoon overleden. we hebben de beademing uitgezet terwijl hij in onze armen lag. in de kinderic hadden ze een bankje staan, het geluid van de monitoren van de andere kindjes uitgezet en lichten gedimd. we hadden hem thuis opgebaard in wat zijn bed had moeten worden. oudjaarsdag is mijn schoonvader overleden, ook die lag thuis opgebaard.

Mijn oma is in oktober overleden na een ziekbed van een paar weken. In de laatste week zat ze aan de morfine, en kraamde ze vrijwel alleen nog maar onzin uit..

Maar als je haar hand vasthield aan haar bed, en na een tijdje wilde je weer opstaan om naar de keuken te lopen, wilde ze deze niet loslaten en probeerde ze je met de laatste kracht die ze had vast te houden Vraag me dan af wat er dan kennelijk toch nog in haar hoofd is omgegaan.

Zat een tijdje naast haar in een stoel een krantje te lezen, zij lag te slapen, wordt ze opeens wakker en vraagt mij : Ben ik al een lijk?

Wat moet dat een bizarre situatie voor haar geweest zijn....

Daarna nog wel opgebaard gezien, maar was absoluut mijn oma niet meer qua uiterlijk. Begrafenissen vind ik vreselijk. Door de zware sfeer die er altijd hangt krijg ik paniekaanvallen, waardoor ik midden in zo'n dienst het liefst de kerk uit wil rennen. Kan me daardoor ook nooit focussen op de sprekers etc.. Het liefst sluit ik pas aan bij de stoet onderweg naar de begraafplaats

quote:

Daarna nog wel opgebaard gezien, maar was absoluut mijn oma niet meer qua uiterlijk. Begrafenissen vind ik vreselijk. Door de zware sfeer die er altijd hangt krijg ik paniekaanvallen, waardoor ik midden in zo'n dienst het liefst de kerk uit wil rennen. Kan me daardoor ook nooit focussen op de sprekers etc.. Het liefst sluit ik pas aan bij de stoet onderweg naar de begraafplaats

Een ding wat me wel opgevallen is, is dat begrafenissen en crematies vol zitten met rituelen en gebruiken die er op gericht lijken te zijn je nog verdrietiger te laten voelen.

Ik weet dat ik veel te rationeel ben om dat soort zaken op waarde te schatten, maar de hele poppenkast heeft me meer geërgerd dan goed gedaan.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 09:35 schreef Re het volgende:

[..]

mijn moeder was rouwkamerbedienste zoals dat toen nog werd genoemd en we woonde in het huis waar de rouwkamer was, de kelder was de koelruimte en de begane grond de rouwkamer, wij leefde op de eerste en tweede verdieping. Ik hielp mijn moeder altijd in de kelder, schoonmaken van glazen oplegbladen, helpen met de bloemen arrangeren rond de kist, aanwezig zijn als de arts de kist verzegelde en nog veel meer (mijn opa was ooit begonnen met werken in een rouwkamer). Verder legde mijn moeder altijd de doden af (uit en aankleden, mooi maken zoals ze in het leven waren), beslissingen maken over open of gesloten kist (ja gebaseerd meestal op de staat van het lichaam)

bijzonder!

Ik was 2 toen mijn moeder stierf en ik heb een halve dag bij haar gezeten voor ze ons vonden. Weet ik niks meer van gelukkig.
Ik was 11 toen mijn vader stierf dus bij hem heb ik alles heel intens beleefd.
Een oom van een goede vriend daar ben ik ook bij het afscheid en de begrafenis geweest.
Zo ook een jaar geleden op het afscheid en de begrafenis van de vrouw van een kennis.
En toen 5 jaar geleden mijn opa me vertelde dat de artsen hem nog een jaar gaven. Dat was heftig hij had longfibrose dus hij is eigenlijk langzaam gestikt. De laatste maand van zijn leven had hij zuurstof en kon amper praten omdat dat te veel energie en adem kostte.

Mijn schoonvader is 1 jan plotseling overleden. Zelf heb ik al vaak met de dood te maken gehad door mijn werk en verschillende familieleden zoals opa's, oma en ooms. Mijn oma en schoonvader heb ik zelf afgelegd, wat voor mij ook een manier van afscheid nemen is. Een soort laatste eerbetuiging, hoe morbide dat voor sommige mensen ook mag klinken, ik haal er troost uit om een dierbare waardig in zijn/haar kist te leggen...en acceptatie.