Heb jij de dood van dichtbij meegemaakt?

Mijn moeder was er gewoon van de ene op de andere dag niet meer.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 09:56 schreef Chase_Utley het volgende:

[..]

Goed dat je in ieder geval hebt gedaan wat je zelf wil. Mensen moeten het maar respecteren als je deze keuze maakt. Ik vond het juist wel fijn om er bij te zijn, zo zie je maar weer hoe verschillend het allemaal kan zijn. Ik heb niet alles teruggelezen maar is het lang geleden?

Nee, was in maart afgelopen jaar.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 09:54 schreef Mystikvm het volgende:

[..]

Ik had het al met mijn moeder voorbesproken, ook bij haar was er misschien sprake geweest van euthanasie, maar ook daar had ik niet bij willen zijn. Mijn laatste herinnering aan mijn moeder mag er niet één zijn waar ze dood ligt te gaan.

Misschien heeft het ook wel een beetje te maken met hoe je denkt over leven na de dood. Wij waren er als gezin van overtuigd (en nog) dat het leven hierna niet ophoudt. Het was een overgang van het ene leven naar het andere, en dat hebben we meegemaakt. Ik vond het heel heilzaam ergens om die rust te zien. Mijn moeder ging ook vol overtuiging.

quote:

Ik heb daar nogal wat kritiek op gehad van vrienden, zo van "ja, maar doe het dan voor haar!", of, "Zo'n intiem moment moet je bij zijn!". Maar uiteindelijk zou ik overblijven, en zij overlijdt. Ik heb de herinnering, zij niet. Dat wilde ik liever niet.

Wat vrienden zeggen, dat "telt" inderdaad niet zo. Je moet je er zelf comfortabel bij voelen.
Mijn moeder had er om gevraagd (dat we er bij zouden zijn), en eerlijk gezegd, wij wilden dat zelf allemaal ook. Om meerdere redenen.

quote:

Het is me zeker in de ziekteperiode van mijn moeder opgevallen hoe weinig inlevingsvermogen mensen eigenlijk hebben. Als je iets anders doet dan zij, dan ben je egoïstisch, raar of wordt het in het geheel niet begrepen.

Wat ik er van geleerd heb is dat je je als buitenstaander gewoon écht niet kunt voorstellen hoe het is in zo'n situatie. Ik blijk achteraf ook gewoon helemaal niet geweten te hebben hoe het voelt als je een ouder verliest. Daar praat ik nu wel eens over met anderen die dat ook hebben, en die beamen dat.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 09:58 schreef PBateman1978 het volgende:
Mijn moeder was er gewoon van de ene op de andere dag niet meer.

Daar heb ik lang over nagedacht. Of ik nou liever had dat ik het van te voren wist (ik wist wekenlang dat het definitief ging gebeuren), of dat ik liever had dat het plotseling was.
Ik kies voor 1.
Ik heb afscheid kunnen nemen, ik was helemaal rond met mijn moeder (we hadden alles besproken), we hebben dat goed kunnen doen.
Ineens lijkt me echt afschuwelijk.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 09:58 schreef PBateman1978 het volgende:
Mijn moeder was er gewoon van de ene op de andere dag niet meer.

Ik heb me altijd afgevraagd wat nou erger was. Het aan zien komen of het plotseling overlijden. Volgens mij maakt het uiteindelijk niet uit, de herinneringen blijven.

Ik denk inderdaad dat leven na de dood een belangrijke factor in je keuzes is. Voor mij staat buiten kijf datr er niets meer is. In het licht van wat de wetenschap aan kan tonen en hoe het leven is opgebouwd ben ik er zeker van dat leven na de dood vrijwel onmogelijk is. Mijn moeder dacht daar gelukkig grotendeels hetzelfde over.

Dat is ergens ook de reden dat ik bang ben om dood te gaan. Ik "weet" dat er na de dood niets meer is. Dan is het zuur om te sterven.

Mijn broertje (3jr) overleed toen ik zelf 6jr was. Heeft diepe indruk gemaakt en vanaf die dag was de dood voor mij altijd dichtbij. Mijn moeder overleed toen ik 26 was. Mede door de aard van haar dood (moord) heb ik ervoor gekozen om haar niet dood te zien. Liever hou ik de herinnering van ons laatste afscheid tijdens haar leven, drie dagen eerder, toen ze me nog even een zak drop toestopte voordat ik wegreed. Het laatste beeld dat ik van haar heb is (via mijn achteruitkijk spiegel) dat ze me uitzwaait op die prachtige zomerdag.

Jezus mina zeg

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 10:02 schreef Mystikvm het volgende:
Dat is ergens ook de reden dat ik bang ben om dood te gaan. Ik "weet" dat er na de dood niets meer is. Dan is het zuur om te sterven.

Ik ben overtuigd van een leven na de dood.
Daarbij hanteer ik maar als regel dat het mijn leven makkelijker maakt, en als het achteraf niet zo blijkt te zijn heb ik er ook geen last van. Ik ben ook niet zo bang om te sterven. Ik heb er nog helemaal geen zin in, maar dat is een ander verhaal.

Overigens zit de overtuiging natuurlijk veel dieper, maar dat is het onderwerp niet.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 10:07 schreef jajablahblah het volgende:

[..]

Ik ben overtuigd van een leven na de dood.
Daarbij hanteer ik maar als regel dat het mijn leven makkelijker maakt, en als het achteraf niet zo blijkt te zijn heb ik er ook geen last van. Ik ben ook niet zo bang om te sterven. Ik heb er nog helemaal geen zin in, maar dat is een ander verhaal.

Overigens zit de overtuiging natuurlijk veel dieper, maar dat is het onderwerp niet.

Ik ben niet bang om te sterven, ik ben alleen bang om te vroeg te sterven.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 01:37 schreef static het volgende:
Heb je wel eens aan de doodskist van iemand gestaan? Hoe ging dat? Was dat bij je familie? Ouders?

Mijn vader is gestorven toen ik 10 was, niet veel van meegemaakt dus. Maar ben als de dood (leuk gevonden) als ik afscheid moet nemen van mijn moeder. Hoop dat haar einde komt door ouderdom, maar hoe ga je daar in godsnaam mee om? Ik kan mezelf alleen maar de rest van mijn leven in verdriet voorstellen.

Afgelopen jaar voor het eerst een dode in het echt gezien: Mijn oma.
Oma (hoogbejaard) ging in paar weken snel achteruit, dus was niet overwacht. Het moment van overlijden zelf niet gezien, maar heb haar nog aangeraakt een half uur daarna (was nog warm). Paar uur later voelde je dat ze kouder werd.
Vervolgens iedere dag in mortuarium geweest, heb ook steeds haar handen even aangeraakt. Wel raar gevoel, ze is natuurlijk al koud omdat ze dood is, maar ze is nog kouder omdat ze uit de koeling komt. Handen voelden een beetje als, tja, zeg maar een kipfilet uit de koelkast.
Vond het ook totaal niet eng, eerder interessant. Heb toen ook informatie gelezen over technieken die gebruikt worden om de ogen en de mond dicht te houden, enz.
Uiteindelijk op de dag van de crematie met hele gezin het deksel op de kist gelegd, zelf de schroeven dichtgedraaid. Zelf de kist naar buiten gereden en in de lijkwagen geschoven, zo ook weer uit de auto het crematorium in. De oven zijn we niet meer bij geweest.
Uiteindelijk heb ik wel zelf de as van oma mogen verstrooien.

Tja, dood hoort bij het leven. Het dode lichaam dus ook. Niks engs aan.

Is misschien heel anders als het een jong persoon is, of een gruwelijke dood geweest. Een oma van 92 die inslaapt is iets anders dan een verongelukt kind, om maar wat te zeggen.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 10:02 schreef jajablahblah het volgende:

[..]

Daar heb ik lang over nagedacht. Of ik nou liever had dat ik het van te voren wist (ik wist wekenlang dat het definitief ging gebeuren), of dat ik liever had dat het plotseling was.
Ik kies voor 1.
Ik heb afscheid kunnen nemen, ik was helemaal rond met mijn moeder (we hadden alles besproken), we hebben dat goed kunnen doen.
Ineens lijkt me echt afschuwelijk.

Ik ook hoor, de moeder van een vriend is nml. pas overleden na ziek te zijn geweest, hij heeft er dus naartoe kunnen leven.

Persoonlijk denk ik dat het nog erger is als je het niet aan hebt zien komen, ik heb nml. geen afscheid kunnen nemen bv.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 10:09 schreef PBateman1978 het volgende:

[..]

Ik ook hoor, de moeder van een vriend is nml. pas overleden na ziek te zijn geweest, hij heeft er dus naartoe kunnen leven.

Persoonlijk denk ik dat het nog erger is als je het niet aan hebt zien komen, ik heb nml. geen afscheid kunnen nemen bv.

Dat afscheid nemen is een valide punt. Je hebt echter je moeder ook geen pijn zien lijden. Lastige keuze hoor.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 10:10 schreef Chase_Utley het volgende:

[..]

Dat afscheid nemen is een valide punt. Je hebt echter je moeder ook geen pijn zien lijden. Lastige keuze hoor.

En daar heb jij idd weer een punt!

Laten we het er maar op houden dat het altijd moeilijk is.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 10:10 schreef Chase_Utley het volgende:

[..]

Dat afscheid nemen is een valide punt. Je hebt echter je moeder ook geen pijn zien lijden. Lastige keuze hoor.

Ik heb dat afscheid nemen misschien iets te rationeel bekeken, maar ik heb er niks aan gehad. Zij ook niet (maar dan gaan we het weer hebben over wel of geen leven na de dood) maar achteraf gezien heb ik eigenlijk helemaal niet zoveel met mijn moeder besproken bij het afscheid wat echt van waarde was.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 10:12 schreef Mystikvm het volgende:

[..]

Ik heb dat afscheid nemen misschien iets te rationeel bekeken, maar ik heb er niks aan gehad. Zij ook niet (maar dan gaan we het weer hebben over wel of geen leven na de dood) maar achteraf gezien heb ik eigenlijk helemaal niet zoveel met mijn moeder besproken bij het afscheid wat echt van waarde was.

Tijdens het afscheid nemen was mijn vader al niet meer aanspreekbaar. Maar het is wel een mooie herinnering voor mij.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 10:10 schreef Chase_Utley het volgende:

[..]

Dat afscheid nemen is een valide punt. Je hebt echter je moeder ook geen pijn zien lijden. Lastige keuze hoor.

Dat had ik nou nog nooit zo bedacht.

Wij hebben trouwens niet echt afscheid genomen. Toevallig (?) was er een paar weken voor ze definitief besloot een heel goed gesprek tussen mij en haar, en daar heb ik heel veel aan gehad. Toen was het geloof ik al wel rond. De rest bestond ook veel uit terugblikken, bespreken wat ze wilde en hoe we er met z'n allen in stonden.

Ik heb in alle kisten gekeken van overleden mensen bij wie ik op de begrafenis ben geweest. Ook bij de oma van mijn partner die ik nog nooit levend gezien had. Ik heb er geen moeite mee. Iedereen gaat dood. Ik ben niet bang voor de dood. Als het je tijd is, is het je tijd.
Edit: Ik ben nog bij geen enkel jong persoon op de begrafenis geweest. De jongste was in de 50. Bijna geen kanker als doodsoorzaak, maar voornamelijk ouderdom. Verder vind ik dat een begrafenis moet verlopen zoals de overledene zou willen, niet zoals het hoort of zou moeten.

[ Bericht 18% gewijzigd door Jaimy_Luca op 14-01-2014 13:30:46 ]

als kind gingen mijn opa en mijn oom dood. opa heb ik wel opgebaard gezien, oom niet. 4 jaar geleden is mijn jongste zoon overleden. we hebben de beademing uitgezet terwijl hij in onze armen lag. in de kinderic hadden ze een bankje staan, het geluid van de monitoren van de andere kindjes uitgezet en lichten gedimd. we hadden hem thuis opgebaard in wat zijn bed had moeten worden. oudjaarsdag is mijn schoonvader overleden, ook die lag thuis opgebaard.

Mijn oma is in oktober overleden na een ziekbed van een paar weken. In de laatste week zat ze aan de morfine, en kraamde ze vrijwel alleen nog maar onzin uit..

Maar als je haar hand vasthield aan haar bed, en na een tijdje wilde je weer opstaan om naar de keuken te lopen, wilde ze deze niet loslaten en probeerde ze je met de laatste kracht die ze had vast te houden Vraag me dan af wat er dan kennelijk toch nog in haar hoofd is omgegaan.

Zat een tijdje naast haar in een stoel een krantje te lezen, zij lag te slapen, wordt ze opeens wakker en vraagt mij : Ben ik al een lijk?

Wat moet dat een bizarre situatie voor haar geweest zijn....

Daarna nog wel opgebaard gezien, maar was absoluut mijn oma niet meer qua uiterlijk. Begrafenissen vind ik vreselijk. Door de zware sfeer die er altijd hangt krijg ik paniekaanvallen, waardoor ik midden in zo'n dienst het liefst de kerk uit wil rennen. Kan me daardoor ook nooit focussen op de sprekers etc.. Het liefst sluit ik pas aan bij de stoet onderweg naar de begraafplaats

quote:

Daarna nog wel opgebaard gezien, maar was absoluut mijn oma niet meer qua uiterlijk. Begrafenissen vind ik vreselijk. Door de zware sfeer die er altijd hangt krijg ik paniekaanvallen, waardoor ik midden in zo'n dienst het liefst de kerk uit wil rennen. Kan me daardoor ook nooit focussen op de sprekers etc.. Het liefst sluit ik pas aan bij de stoet onderweg naar de begraafplaats

Een ding wat me wel opgevallen is, is dat begrafenissen en crematies vol zitten met rituelen en gebruiken die er op gericht lijken te zijn je nog verdrietiger te laten voelen.

Ik weet dat ik veel te rationeel ben om dat soort zaken op waarde te schatten, maar de hele poppenkast heeft me meer geërgerd dan goed gedaan.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 09:35 schreef Re het volgende:

[..]

mijn moeder was rouwkamerbedienste zoals dat toen nog werd genoemd en we woonde in het huis waar de rouwkamer was, de kelder was de koelruimte en de begane grond de rouwkamer, wij leefde op de eerste en tweede verdieping. Ik hielp mijn moeder altijd in de kelder, schoonmaken van glazen oplegbladen, helpen met de bloemen arrangeren rond de kist, aanwezig zijn als de arts de kist verzegelde en nog veel meer (mijn opa was ooit begonnen met werken in een rouwkamer). Verder legde mijn moeder altijd de doden af (uit en aankleden, mooi maken zoals ze in het leven waren), beslissingen maken over open of gesloten kist (ja gebaseerd meestal op de staat van het lichaam)

bijzonder!

Ik was 2 toen mijn moeder stierf en ik heb een halve dag bij haar gezeten voor ze ons vonden. Weet ik niks meer van gelukkig.
Ik was 11 toen mijn vader stierf dus bij hem heb ik alles heel intens beleefd.
Een oom van een goede vriend daar ben ik ook bij het afscheid en de begrafenis geweest.
Zo ook een jaar geleden op het afscheid en de begrafenis van de vrouw van een kennis.
En toen 5 jaar geleden mijn opa me vertelde dat de artsen hem nog een jaar gaven. Dat was heftig hij had longfibrose dus hij is eigenlijk langzaam gestikt. De laatste maand van zijn leven had hij zuurstof en kon amper praten omdat dat te veel energie en adem kostte.

Mijn schoonvader is 1 jan plotseling overleden. Zelf heb ik al vaak met de dood te maken gehad door mijn werk en verschillende familieleden zoals opa's, oma en ooms. Mijn oma en schoonvader heb ik zelf afgelegd, wat voor mij ook een manier van afscheid nemen is. Een soort laatste eerbetuiging, hoe morbide dat voor sommige mensen ook mag klinken, ik haal er troost uit om een dierbare waardig in zijn/haar kist te leggen...en acceptatie.