Heb jij de dood van dichtbij meegemaakt?

Ik weet t niet. Ik kan er niet tegen. Ik ga al stuk op de begrafenis van mensen die ik niet goede kende, puur om het verdriet van anderen.

Heb t nooit meegemaakt en hoef t ook niet mee te maken als t even kan

M'n beide oma's. Vreemd gevoel/idee, zo'n opgebaard lichaam. Het leven is eruit, heel kil.

De laatste kist waar ik bij heb gestaan was echt rampzalig, die was op aandringen van de ouders open, terwijl dat echt niet om aan te zien was. Zelfmoord door sprong.

Nu moet ik wel zeggen dat ik de dood opzich niet zo erg confronterend vind en het bij mij vrij snel weer uit mijn gedachte verdwijnt. Ook bij mensen die erg dichtbij staan, uiteindelijk gaat het leven voor ieder ander wel weer door.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 01:42 schreef Demon_from_heaven het volgende:

Nu moet ik wel zeggen dat ik de dood opzich niet zo erg confronterend vind en het bij mij vrij snel weer uit mijn gedachte verdwijnt. Ook bij mensen die erg dichtbij staan, uiteindelijk gaat het leven voor ieder ander wel weer door.

Dit herken ik wel. De begrafenis en alles wat daarvoor gebeurt is vaak heel emotioneel, met toespraken etc. Als de kist eenmaal in de grond is gezakt en er een receptie oid is, heb ik het emotionele al achter me gelaten. Bij mijn oma's was de receptie na afloop ook verrassend genoeg best gezellig, helemaal niet droevig. Een beetje het idee van het is afgesloten, nu moeten we weer verder.

De laatste keer dat ik met de dood werd geconfronteerd liep ik met de kist op mijn schouder... erg veel meer weet ik niet meer, ik was 16 ... het was mijn 'peetmoeder' in de ruimste zin van het woord. Een vrouw die ik enorm bewonderde... Wat mij het meest bijblijft is dat ze zo zwaar was, terwijl ze in het leven vel over been leek... Alsof haar sterven extra gewicht bracht oid.... Heel vreemd... Ik weet ook niet veel meer van het proces, alleen dat er iemand bij was die ik vanaf toen niet meer bij me wou hebben... (Nu) Mijn ex... op die dag realiseerde ik me dat ik dit niet met hem kon delen, dat hij droeg, maar niet begreep.... Zette alles in perspectief.
Zij heeft, zelfs in haar dood, een positieve werking op mij gehad.

p.s. wat ik me ook nog herinner is dat ik niet wou kijken maar het wel heb gedaan (door mijzelf te dwingen) ik zag haar liggen in de kist en keek recht haar neusgaten in... een tragicomedisch gevoel bekroop mij. Ik wou lachen maar dat mocht niet volgens mij... Ik weet het niet... mss had ik het moeten doen, gewoon keihard lachen.... Het zou bij haar hebben gepast

Paar maanden geleden nog aan de kist gestaan van een 20-jarige middelbare schoolgenoot waar ik goed mee om kon gaan (zelfmoord die niemand had zien aankomen).
Met zo iemand hoor je nog gewoon eens af te kunnen spreken voor een biertje, heel bizar om die dan wit weggetrokken met half dichtgelijmde mond en ijskoud te zien liggen in zo'n kist.
Stond met zijn vader aan de kist en had hem hysterisch huilend in mijn armen, hij liet mij wanhopig beloven dat ik nooit zoiets zou doen. Hartverscheurend. Dat doet je echt wat.

Toch moest ik hem wel zien, anders kan ik op één of andere manier geen afscheid nemen, dan is diegene voor mijn brein niet echt dood. Dat heb ik gehad met alle begrafenissen waar ik naartoe ben geweest (opa en oma's en hun broers (ooms van m'n ouders)).
Het is altijd vreemd om ze zo te zien, je bent er echt even stil van.

Maar in 3 maanden tijd (augustus/september/oktober) hebben 3 oud schoolgenootjes van me zelfmoord gepleegd. Zoals ik al zei: van die mensen met wie je jaren later gewoon nog eens kon afspreken voor een drankje.
Mijn vriend had er laatst ook al één die door een auto-ongeluk om het leven is gekomen en een verloofde en 2 kinderen achter liet, ze kwam bij de crematie binnen in haar trouwjurk en ipv slappe cake aten ze de bruidstaart..
We kregen laatst ook een mail dat de nicht van mijn moeder (echt een leuk gezellig familielid) nog maar een jaar te leven heeft..
Dat doet je wat.
Ineens is de dood dan best dichtbij en besef je hoe fragiel het leven is als dat allemaal in korte tijd om je heen gebeurt.
Het is ineens heel reëel dat het jou ook zomaar kan overkomen dat je een nabije dierbare kwijtraakt, of dat je dierbaren jou zomaar kwijt kunnen raken.

Ik word er niet depressief van, maar je staat er wel bij stil.
Je krijgt een wat reëlere kijk op het leven. Dat het echt belangrijk is dat je je zaakjes op orde hebt en gewoon kunt genieten van de dingen om je heen.

Ouders en grootouders al weggebracht( en uiteraard wat verder van je afstaande familie en (oudere) kennissen/vrienden, dat komt vanzelf met het ouder worden), ouders en één grootouder als (jong) volwassene. Het went vanzelf maar blijft kut. Ik kan nog steeds een beetje jaloers worden als ik vrouwen van mijn leeftijd in de stad zie, gezellig met hun moeder winkelen ....om maar een voorbeeld te noemen. Verdriet slijt, ook is het heel dichtbij maar blijkbaar bij de dood van kinderen eerder dan ouders schijnt het levenslang te zijn, heb ik helaas gezien bij mijn oma.

[ Bericht 31% gewijzigd door trovey op 14-01-2014 02:13:25 ]

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 02:07 schreef trovey het volgende:
Ouders en grootouders al weggebracht( en uiteraard wat verder van je afstaande familie en (oudere) kennissen/vrienden, dat komt vanzelf met het ouder worden), ouders en één grootouder als (jong) volwassene. Het went vanzelf maar blijft kut. Ik kan nog steeds een beetje jaloers worden als ik vrouwen van mijn leeftijd in de stad zie, gezellig met hun moeder winkelen ....om maar een voorbeeld te noemen.

Wow, wat heftig zeg.
Allebei je ouders

Van jong tot oud, van natuurlijk overlijden tot doodslag tot moord.

Tot m'n achttiende ergens nog nooit, maar sindsdien is Hein wel met een inhaalslag bezig vermoed ik. Geen ouders gelukkig, maar kut genoeg. Kan me er nooit zo druk om maken. Dat geënsceneerde afscheid waar begrafenisondernemers op binnenlopen vind ik ook een van de grootste afknappers, om nog maar niet over de religieus getinte begrafenissen te spreken.

Wees blij dat je iemand hebt gekend voordat hij vertrekt, want wanneer je een band schept verdwijnt die persoon in feite niet

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 02:11 schreef Moira. het volgende:

[..]

Wow, wat heftig zeg.
Allebei je ouders

Dit jaar alweer 25 en17 jaar geleden en de laatste grootouder 13 jaar geleden, stel me wel eens voor hoe mijn ouders er nu zouden hebben uitgezien als bejaarde mensen maar blijft heel moeilijk om je dat voor te stellen.

En toch zal ik bij elke begrafenis of crematie janken, waarschijnlijk zelfs bij onbekenden

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 02:24 schreef trovey het volgende:

[..]

Dit jaar alweer 25 en17 jaar geleden en de laatste grootouder 13 jaar geleden, stel me wel eens voor hoe mijn ouders er nu zouden hebben uitgezien als bejaarde mensen maar blijft heel moeilijk om je dat voor te stellen.

Kut idd, maar je draagt gelukkig nog herinneringen.

Ergste lijkt mij dat je ze nooit gekend hebt, want dan begin je het leven helemaal alleen..

Ik was erbij toen mijn oma doodging, toen was ik 16. Ik heb haar haar laatste adem uit zien blazen. Ik wist dat ze op dat moment dood zou gaan maar ik wou de kamer niet uit

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 02:27 schreef Keith_Bakker het volgende:

[..]

Kut idd, maar je draagt gelukkig nog herinneringen.

Ergste lijkt mij dat je ze nooit gekend hebt, want dan begin je het leven helemaal alleen..

Uiteraard, had mijn ouders alleen een langer leven gegund en mijn oma een beter einde, dat overlijden van haar tweede dochter en haar schoonzoon (die ze als haar zoon beschouwde) en het gelijktijdig ernstig ziek zijn met kans op overlijden van haar enige overgebleven kind heeft haar in de laatste jaren gesloopt, werd er ook niet beter op toen ik ook nog chronisch ziek werd. Ze was geestelijk en lichamelijk gebroken toen ze stierf, daarom zei ik ook dat het voor ouders slopender is om een kind of meerdere kinderen te verliezen dan voor een kind om zijn ouder(s) te verliezen omdat dat gewoon de juiste volgorde is, zo moet het uiteindelijk zijn.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 02:37 schreef Amarantha het volgende:
Ik was erbij toen mijn oma doodging, toen was ik 16. Ik heb haar haar laatste adem uit zien blazen. Ik wist dat ze op dat moment dood zou gaan maar ik wou de kamer niet uit

Kan ik me heel goed voorstellen, ik was ook bij mijn oma toen ze stierf na een paar dagen bij haar gewaakt te hebben.

En drie jaar later ging er een goede vriendin dood. Ik had een nieuw vriendengroep gekregen en met haar ging ik het meest om in korte tijd.. ik was haar barbie, ze zei altijd dat ze van me hield en de avond van haar dood heb ik haar nog gezien. Ik had haar overgehaald om langs te komen bij de vriendengroep voor een BBQ, ze wou niet maar omdat ik ging kwam ze toch. Gelukkig maar dat ik haar nog heb gezien want toen ze naar huis ging na de BBQ was ze een paar uur later ineens dood. Schuimbekkend op de grond van haar slaapkamer door een overdosis drugs en antidepressiva overleden. Ik heb wel in haar kist gekeken toen ik naar haar toe ging toen ze opgebaard lag. Erg moeilijk om iemand te zien liggen die op haar 18de verjaardag begraven wordt

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 02:38 schreef trovey het volgende:

[..]

Kan ik me heel goed voorstellen, ik was ook bij mijn oma toen ze stierf na een paar dagen bij haar gewaakt te hebben.

Het gaf mij gek genoeg een stukje rust Ik vond het fijn dat ik er bij mocht/kon zijn toen oma haar laatste adem uitblies. Het ging ook al 2 weken heel slecht met haar dus het was sowieso alleen maar beter voor haar

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 02:55 schreef Amarantha het volgende:

[..]

Het gaf mij gek genoeg een stukje rust Ik vond het fijn dat ik er bij mocht/kon zijn toen oma haar laatste adem uitblies. Het ging ook al 2 weken heel slecht met haar dus het was sowieso alleen maar beter voor haar

Hier precies hetzelfde verhaal en het was het laatste wat ik voor haar kon doen.

Goed topic static.

Ik heb het een aantal keer meegemaakt, maar het maakte (logischerwijs) de meeste indruk toen mijn vader onverwacht (voor mij) overleed. Ik was toen 13 en dat is inmiddels alweer 19 jaar geleden. De dag zelf was heel onwerkelijk. Ik zat in de Franse les en werd ineens uit de klas gehaald door de rector. Die vertelde mij vervolgens wat er aan de hand was.

Een topic als dit herinnert me eraan dat je nooit weet wat voor ervaringen of pijn de mensen die je tegenkomt wellicht kunnen hebben. We lopen soms tegen elkaar te zieken op fora als deze maar er zit zo veel meer achter die façades.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 02:57 schreef Strani het volgende:
Goed topic static.

Ik heb het een aantal keer meegemaakt, maar het maakte (logischerwijs) de meeste indruk toen mijn vader onverwacht (voor mij) overleed. Ik was toen 13 en dat is inmiddels alweer 19 jaar geleden. De dag zelf was heel onwerkelijk. Ik zat in de Franse les en werd ineens uit de klas gehaald door de rector. Die vertelde mij vervolgens wat er aan de hand was.

Een topic als dit herinnert me eraan dat je nooit weet wat voor ervaringen of pijn de mensen die je tegenkomt wellicht kunnen hebben. We lopen soms tegen elkaar te zieken op fora als deze maar er zit zo veel meer achter die façades.

Jeetje Ik kan me echt niet voorstellen hoe ik zou reageren als één van mijn ouders komt overlijden en dan ook nog zo jong.. ik zal alles bij elkaar gillen en tieren.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 02:58 schreef Amarantha het volgende:

[..]

Jeetje Ik kan me echt niet voorstellen hoe ik zou reageren als één van mijn ouders komt overlijden en dan ook nog zo jong.. ik zal alles bij elkaar gillen en tieren.

Ik ging er vrij nuchter mee om, eerlijk gezegd. Het is misschien daarom later nog wel eens teruggekomen maar ik reageerde op een voor mij natuurlijke wijze.

Een half jaar geleden is mijn vader overleden met ons z'n kinderen om z'n bed. Een man die tot het einde de dood heeft proberen te ontvluchten. Thuis opgebaard en uiteindelijk als familie de kist naar de laatste rustplaats gebracht.

Het geeft inderdaad een heel sterk perspectief op dit leven. Wat je ook vergaart, je laat het allemaal achter. Tot die tijd, zijn de dingen die je doet, ervaart, waar je van geniet met de mensen om je heen eigenlijk het enige van blijvende waarde.

De dood zelf of de begrafenis deed me niet zo heel erg veel. De weg die hij ernaar toe heeft afgelegd echter wel.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 02:58 schreef Amarantha het volgende:

[..]

Jeetje Ik kan me echt niet voorstellen hoe ik zou reageren als één van mijn ouders komt overlijden en dan ook nog zo jong.. ik zal alles bij elkaar gillen en tieren.

Je bent compleet verdoofd als het zo onverwacht gebeurd, was ik althans wel.....echt een compleet leeg hoofd en alles gaat op de automatische piloot, Later bij de ziekte en het sterven van mijn vader (heeft in totaal een maand of 6 geduurd) ging duidelijk ook de automatisch piloot weer aan, blijkbaar een manier voor je geest om die tijd door te komen zonder er aan onderdoor te gaan. Realiseer me nu wel dat ik kort daarna toch wat aparte dingen heb gedaan die duidelijk met een verwerkingsproces te maken hebben gehad.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 03:09 schreef trovey het volgende:

[..]

Je bent compleet verdoofd als het zo onverwacht gebeurd, was ik althans wel.....echt een compleet leeg hoofd en alles gaat op de automatische piloot, Later bij de ziekte en het sterven van mijn vader (heeft in totaal een maand of 6 geduurd) ging duidelijk ook de automatisch piloot weer aan, blijkbaar een manier voor je geest om die tijd door te komen zonder er aan onderdoor te gaan. Realiseer me nu wel dat ik kort daarna toch wat aparte dingen heb gedaan die duidelijk met een verwerkingsproces te maken hebben gehad.

Zelfde ervaring dus hier. Nadat mijn rector vertelde dat m'n vader wellicht overleden was, vroeg ik in alle kalmte of ik even naar huis kon bellen. Die dag zelf heb ik ook niet gehuild, zelfs niet van de schok.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 02:06 schreef Moira. het volgende:
ze kwam bij de crematie binnen in haar trouwjurk en ipv slappe cake aten ze de bruidstaart..

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 03:13 schreef Strani het volgende:

[..]

Zelfde ervaring dus hier. Nadat mijn rector vertelde dat m'n vader wellicht overleden was, vroeg ik in alle kalmte of ik even naar huis kon bellen. Die dag zelf heb ik ook niet gehuild, zelfs niet van de schok.

Overlevingstechniek van de natuur blijkbaar.

Een opa en een oma was vrij jong, vond het erger om mijn ma te zien huilen om der pa.
En 2 bedrijfsongelukjes die wouden de trein tegenhouden ofzo , geen smurrie gezien dus ook dat viel mee achteraf.

3 honden nog, ook niet echt super nog 1 aai over de bol voor het werk want ik wist al wel dat die smiddags lekker ging pitten

Mijn ouders zijn allebei overleden. Mijn vader al meer dan 20 jaar geleden, hij was 59 en ik 22. Hij lag in het ziekenhuis na een zware operatie, en is aan de complicaties overleden, een week of meer er na. Dat was heel vreemd, bijna alsof het iemand anders gebeurde ofzo, ik bleef tot het laatst hopen dat hij de infectie toch nog te boven zou komen.. en toen lag hij daar aan al die apparaten, en werd hij ook door de medewerkers van het ziekenhuis afgelegd enzo, nadat mijn moeder en ik afscheid van hem hebben genomen op de IC zagen we hem in het rouwcentrum pas weer. We zaten ook nog eens in Duitsland want dat was de enige plek waar ze die moeilijke operatie indertijd uitvoerden, dus we moesten inpakken in het hotel en met de trein terug enzo, was echt bijna surrealistisch. Gelukkig was er een goede vriend van mijn vader gekomen die bij ons is gebleven op de terugreis. Maar ook het regelen van de begrafenis enzo, heb ik allemaal maar wat over me heen laten komen, en m'n moeder heeft het meeste daadwerkelijke regelwerk gedaan, de beslissingen genomen over de crematie enzovoort.

Mijn moeder is pas vorig jaar overleden, zij is 80 geworden, en ik heb de laatste maanden voor haar gezorgd (wel met thuishulp en 24uurs zorg op het laatst).Uiteindelijk was ik er ook bij toen ze overleed. Het was heel moeilijk en verdrietig, maar ook goed omdat ze al zo erg ziek was, de laatste weken waren heel zwaar.. zo kon het ook niet verder. Ze is thuis opgebaard en dat was dan juist weer mooi en goed, na die moeilijke ziekte. Van te voren dacht ik ook, ik ga kapot, maar als het gebeurd en je bent zelf degene die de boel moet regelen, dan ga je dat toch doen en dan gaat het ook, tenminste bij mij. Zelfs op de begrafenis nog gesproken, hoewel ik het stukje wat ik wilde zeggen had uitgeprint en aan een goede vriendin had gegeven, zodat als ik niet uit mijn woorden zou kunnen komen, zij het had kunnen overnemen. Maar dat was uiteindelijk niet nodig en het was een mooi afscheid, ben zelfs nog mee gegaan naar de crematie-oven.

Eigenlijk was het nog bijna 'makkelijker' dan bij begrafenissen van anderen, bij mijn moeder had ik het zo geregeld als wij het wilden, en had ik ook een soort van 'wat te doen', het regelen enzo. Bij een ander, bijvoorbeeld pas die vriend van mijn vader, zit je echt alleen maar te luisteren naar de toespraken en dan moet ik bijna nog meer huilen.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 03:14 schreef heiden6 het volgende:

[..]

Fucked up shit, man

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 03:08 schreef Logical het volgende:
Het geeft inderdaad een heel sterk perspectief op dit leven. Wat je ook vergaart, je laat het allemaal achter. Tot die tijd, zijn de dingen die je doet, ervaart, waar je van geniet met de mensen om je heen eigenlijk het enige van blijvende waarde.

Dit idd.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 03:27 schreef Sheriam het volgende:
Mijn ouders zijn allebei overleden. Mijn vader al meer dan 20 jaar geleden, hij was 59 en ik 22. Hij lag in het ziekenhuis na een zware operatie, en is aan de complicaties overleden, een week of meer er na. Dat was heel vreemd, bijna alsof het iemand anders gebeurde ofzo, ik bleef tot het laatst hopen dat hij de infectie toch nog te boven zou komen.. en toen lag hij daar aan al die apparaten, en werd hij ook door de medewerkers van het ziekenhuis afgelegd enzo, nadat mijn moeder en ik afscheid van hem hebben genomen op de IC zagen we hem in het rouwcentrum pas weer. We zaten ook nog eens in Duitsland want dat was de enige plek waar ze die moeilijke operatie indertijd uitvoerden, dus we moesten inpakken in het hotel en met de trein terug enzo, was echt bijna surrealistisch. Gelukkig was er een goede vriend van mijn vader gekomen die bij ons is gebleven op de terugreis. Maar ook het regelen van de begrafenis enzo, heb ik allemaal maar wat over me heen laten komen, en m'n moeder heeft het meeste daadwerkelijke regelwerk gedaan, de beslissingen genomen over de crematie enzovoort.

Mijn moeder is pas vorig jaar overleden, zij is 80 geworden, en ik heb de laatste maanden voor haar gezorgd (wel met thuishulp en 24uurs zorg op het laatst).Uiteindelijk was ik er ook bij toen ze overleed. Het was heel moeilijk en verdrietig, maar ook goed omdat ze al zo erg ziek was, de laatste weken waren heel zwaar.. zo kon het ook niet verder. Ze is thuis opgebaard en dat was dan juist weer mooi en goed, na die moeilijke ziekte. Van te voren dacht ik ook, ik ga kapot, maar als het gebeurd en je bent zelf degene die de boel moet regelen, dan ga je dat toch doen en dan gaat het ook, tenminste bij mij. Zelfs op de begrafenis nog gesproken, hoewel ik het stukje wat ik wilde zeggen had uitgeprint en aan een goede vriendin had gegeven, zodat als ik niet uit mijn woorden zou kunnen komen, zij het had kunnen overnemen. Maar dat was uiteindelijk niet nodig en het was een mooi afscheid, ben zelfs nog mee gegaan naar de crematie-oven.

Eigenlijk was het nog bijna 'makkelijker' dan bij begrafenissen van anderen, bij mijn moeder had ik het zo geregeld als wij het wilden, en had ik ook een soort van 'wat te doen', het regelen enzo. Bij een ander, bijvoorbeeld pas die vriend van mijn vader, zit je echt alleen maar te luisteren naar de toespraken en dan moet ik bijna nog meer huilen.

Als je zelf alles moet regelen dan ben je er minder bewust mee bezig,alles gaat op de automatische piloot en je bent maar half overal bij aanwezig. Het gaat min of meer langs je heen. Ik denk dat het nog veel erger is als het plotseling gebeurt, maar dat heb ik niet meegemaakt, mijn ouders zijn allebei maandenlang erg ziek geweest en we wisten al dat het een aflopende zaak was (mijn vader is overleden in mei 2010 en mijn moeder in maart 2011). Verder heb ik iemand die ik als derde oma beschouwde verloren een jaar of 7, 8 geleden en mijn tante een jaar of vijf geleden. Dat was wel een plotseling overlijden maar ze was al dik in de 70 en mankeerde al jaren van alles.

Mijn ene opa heb ik nooit echt gekend en die is al 20 jaar dood geloof ik en mijn andere opa heb ik geen contact mee, als die eindelijk doodgaat (onkruid vergaat blijkbaar echt niet!) ga ik zeker niet naar de begrafenis/crematie toe. Mijn oma's leven allebei nog en daar ga ik goed mee om, zie ze allebei om de paar weken wel. Mijn ene oma is haar jongste zoon en schoondochter kwijt, mijn andere oma allebei haar dochters (allebei maar 47 geworden) en haar schoonzoon. Dus we hebben genoeg meegemaakt zeg maar, en mijn ene oma heeft net een operatie ondergaan (kransslagadervernauwing) en de andere moet binnenkort geopereerd worden ivm haar hartkleppen (en ze is al 82 maar verder kerngezond). Andere familie heb woont allemaal ver weg: mijn broertje, oom en neefje en nichtje wonen op 10 uur vliegen (mijn ouders trouwens ook tot ze overleden), en mijn andere oom en tante en nicht ook.

Op moederdag bel ik tegenwoordig altijd allebei mijn oma's, mijn ouders kunnen dat niet meer doen en ik kan mijn moeder ook niet meer bellen. Zelfde eigenlijk met verjaardagen of sterfdagen ofzo, in november zou mijn moeder 50 geworden zijn en dan zit ik huilend aan de telefoon met mijn oma. Ik ben al lang blij dat ik me om mijn kleine broertje geen zorgen hoef te maken, hij doet het juist heel goed en we hebben alles netjes geregeld samen. We hebben veel contact maar ik heb hem alweer 2,5 jaar niet gezien helaas. Als mijn broertje wat overkomt dan brei ik er denk ik ook maar een eind aan.

Ik heb de dood al veel te vaak van dichtbij meegemaakt... ik ben de tel inmiddels al kwijtgeraakt.
Sommigen waren familie (9 personen waaronder opa;s en oma's en ooms en tantes)... vrienden of goede bekenden en exen van vroeger (en ik ben pas 44) etcetera... ik denk dat de teller inmiddels wel op 60 staat (en dan heb ik het alleen nog over degenen waarvan ik het weet) en die me echt na stonden.

Tegelijkertijd ben ik blij dat nog niemand van het gezin waarin ik ben opgegroeid al is gestorven. Mijn moeder is al enkele keren langs het randje van de dood gegaan. Zelf heb ik mijn eigen dood ook enkele keren in de ogen gekeken.
Gelukkig heb ik mijn beide ouders nog en mijn jongere broer en zijn familie nog... maar ik besef me wel hoe dicht mijn moeder bij haar dood was door kanker.

En ja, hoe ga je er mee om?
Denk je dat er een universeel antwoord bestaat? Dat bestaat er niet... gelukkig niet! En misschien moet je je daaraan vasthouden, dat er gelukkig geen universeel antwoord bestaat. Wees blij dat we allemaal verschillend rouwen om onze moeders. Dat geen enkele moeder hetzelfde is, want we zullen vooral rouwen om de dingen die we liefhadden aan onze moeders (en anderen).
En zodra we verder in ons rouwproces komen, des te minder verdriet we hebben als we denken aan de mooie kanten aan de overledene... of de leuke momenten. Er blijft altijd een soort van leegte, maar het wordt naderhand altijd ingevuld door een ander gevoel; een gevoel waarbij de lach en een traan elkaar steeds meer in evenwicht gaan houden. Geen liefde zo groot, als wanneer de lach en een traan elkaar in evenwicht houden.

En soms duurt het slechts een paar maanden, soms een paar jaar... maar je zult zien dat de lach beetje bij beetje (en soms tergend langzaam, maar wel gestaag) aan terrein windt.
En dat is wat ik jou wil meegeven...

En nog een andere tip, die mij persoonlijk enorm geholpen heeft... schrijf de overledene een brief. Bewaar deze een paar dagen, herlees dit nog eens tot je hierover tevreden bent... en verbrand deze brief dan (op het graf of op een plaats waarbij je je met de overledene verbonden voelt).
Ik geloof niet serieus in God of zo... maar dichter kon ik niet tot een van mijn beste vriendinnen komen die zelfmoord had gepleegd. In elk geval de rook trok naar boven... naar het onbekende, zoals de dood ook is.

En daardoor vond ik grotendeels rust. Nooit helemaal... maar voor mij heeft dit mijn rouwproces versneld.
Ik hoop dat jij voor jezelf ook een soort van persoonlijke ceremonie vind om TZT een goed begin met de rouwverwerking te starten voor jouw moeder.

Maar de beste tip die ik je kan geven is jouw moeder nu al te laten weten hoeveel je van haar houdt! Nu en elke keer dat je haar bezoekt of thuis komt. En ga nooit weg zonder dat je haar (al dan niet woordelijk) hebt laten weten hoeveel je van haar houdt!

Ik wens je veel goeds, voor jou en jouw moeder! En moge jij en jouw moeder nog vele jaren in goede gezondheid doorgaan met leven!

Het beste gewenst!
Eric.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 03:48 schreef Moira. het volgende:

[..]

Fucked up shit, man

In zo'n korte tijd drie van zulke jonge mensen... wtf?

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 03:53 schreef kapiteintje het volgende:
Ga je ook echt 'voller' leven als je meemaakt dat je ouders sterven?

Je gaat wel de betrekkelijkheid van het leven en de dingen erin beter zien, zeker als je, zoals ik, dan zelf ook nog lichamelijke opdonder krijgt. Ik leef in het nu, niet in het verleden en ook niet in de toekomst omdat ik gezien heb hoe snel het allemaal kan veranderen. Ik heb ook zelden haast meer en geniet van de kleine dagelijkse dingen die er gebeuren.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 03:57 schreef heiden6 het volgende:

[..]



In zo'n korte tijd drie van zulke jonge mensen... wtf?

Ja, echt bizar. Het hield maar niet op, elke maand weer één.
Van die jonge mensen waar je gewoon nog mee hoort af te kunnen spreken.
Zo fucking zonde, ze waren stuk voor stuk intelligente vrolijke geliefde mensen met veel potentie. Alledrie klaar om hun stempel op deze aardbol te zetten.
Zo jammer dat ze dat zelf niet zagen

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 04:01 schreef Moira. het volgende:

[..]

Ja, echt bizar. Het hield maar niet op, elke maand weer één.
Van die jonge mensen waar je gewoon nog mee hoort af te kunnen spreken.
Zo fucking zonde, ze waren stuk voor stuk intelligente vrolijke geliefde mensen met veel potentie. Alledrie klaar om hun stempel op deze aardbol te zetten.
Zo jammer dat ze dat zelf niet zagen

Sommige dingen zijn niet te begrijpen.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 04:03 schreef kapiteintje het volgende:

[..]

Toch iets moois dat je haalt uit zoiets tragisch. Het leven is zoiets ongrijpbaars, mensen staan daar zelden bij stil, terwijl het hun bestaan definieert. Bizar eigenlijk.

Alles wat je niet doodt maakt je sterker.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 04:06 schreef kapiteintje het volgende:

[..]

Ja, ik heb daar op zich ook wel ervaring mee, maar niet in de zin van personen die dood gaan. Toch zie ik wel de relativiteit van het leven al in.

Ik probeer altijd wat goeds te halen en te leren uit de beroerde dingen die me in het leven zijn overkomen, denk ook dat dat de beste manier is om er mee om te gaan, zo leer je je hele leven door.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 03:53 schreef heiden6 het volgende:

[..]

Als je zelf alles moet regelen dan ben je er minder bewust mee bezig,alles gaat op de automatische piloot en je bent maar half overal bij aanwezig. Het gaat min of meer langs je heen.

Dat heb ik juist totaal omgekeerd ervaren, bij mijn vader ging het juist erg langs me heen omdat ik het niet zelf hoefde te regelen, en bij mijn moeder heb ik alles absoluut niet op de automatische piloot geregeld, maar heel bewust. Heb ook veel opgeschreven enzo, een dagboek bijgehouden die laatste maanden en dergelijke.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 04:11 schreef kapiteintje het volgende:

[..]

Ben ik totaal met je eens. Helaas gaat er vaak tijd overheen voor mensen zien dat je er iets uit moet leren in plaats van wrok jegens het leven koesteren. Niemand is jou wat schuldig. Het is wat jij er van maakt. Ongeacht de omstandigheden. Hoe hard het ook is.

Het leven is een feest....je moet alleen wel zelf de slingers ophangen .....dat doe ik dan ook maar zo goed als ik kan.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 03:53 schreef kapiteintje het volgende:
Ga je ook echt 'voller' leven als je meemaakt dat je ouders sterven?

Nee, niet echt.. Ik denk dat ik dat nog meer heb als er mensen van mijn leeftijd sterven, dan krijg je die wakeup call, het kan jou ook gebeuren, dat soort dingen..