Heb jij de dood van dichtbij meegemaakt?

Ik weet t niet. Ik kan er niet tegen. Ik ga al stuk op de begrafenis van mensen die ik niet goede kende, puur om het verdriet van anderen.

Heb t nooit meegemaakt en hoef t ook niet mee te maken als t even kan

M'n beide oma's. Vreemd gevoel/idee, zo'n opgebaard lichaam. Het leven is eruit, heel kil.

De laatste kist waar ik bij heb gestaan was echt rampzalig, die was op aandringen van de ouders open, terwijl dat echt niet om aan te zien was. Zelfmoord door sprong.

Nu moet ik wel zeggen dat ik de dood opzich niet zo erg confronterend vind en het bij mij vrij snel weer uit mijn gedachte verdwijnt. Ook bij mensen die erg dichtbij staan, uiteindelijk gaat het leven voor ieder ander wel weer door.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 01:42 schreef Demon_from_heaven het volgende:

Nu moet ik wel zeggen dat ik de dood opzich niet zo erg confronterend vind en het bij mij vrij snel weer uit mijn gedachte verdwijnt. Ook bij mensen die erg dichtbij staan, uiteindelijk gaat het leven voor ieder ander wel weer door.

Dit herken ik wel. De begrafenis en alles wat daarvoor gebeurt is vaak heel emotioneel, met toespraken etc. Als de kist eenmaal in de grond is gezakt en er een receptie oid is, heb ik het emotionele al achter me gelaten. Bij mijn oma's was de receptie na afloop ook verrassend genoeg best gezellig, helemaal niet droevig. Een beetje het idee van het is afgesloten, nu moeten we weer verder.

De laatste keer dat ik met de dood werd geconfronteerd liep ik met de kist op mijn schouder... erg veel meer weet ik niet meer, ik was 16 ... het was mijn 'peetmoeder' in de ruimste zin van het woord. Een vrouw die ik enorm bewonderde... Wat mij het meest bijblijft is dat ze zo zwaar was, terwijl ze in het leven vel over been leek... Alsof haar sterven extra gewicht bracht oid.... Heel vreemd... Ik weet ook niet veel meer van het proces, alleen dat er iemand bij was die ik vanaf toen niet meer bij me wou hebben... (Nu) Mijn ex... op die dag realiseerde ik me dat ik dit niet met hem kon delen, dat hij droeg, maar niet begreep.... Zette alles in perspectief.
Zij heeft, zelfs in haar dood, een positieve werking op mij gehad.

p.s. wat ik me ook nog herinner is dat ik niet wou kijken maar het wel heb gedaan (door mijzelf te dwingen) ik zag haar liggen in de kist en keek recht haar neusgaten in... een tragicomedisch gevoel bekroop mij. Ik wou lachen maar dat mocht niet volgens mij... Ik weet het niet... mss had ik het moeten doen, gewoon keihard lachen.... Het zou bij haar hebben gepast

Paar maanden geleden nog aan de kist gestaan van een 20-jarige middelbare schoolgenoot waar ik goed mee om kon gaan (zelfmoord die niemand had zien aankomen).
Met zo iemand hoor je nog gewoon eens af te kunnen spreken voor een biertje, heel bizar om die dan wit weggetrokken met half dichtgelijmde mond en ijskoud te zien liggen in zo'n kist.
Stond met zijn vader aan de kist en had hem hysterisch huilend in mijn armen, hij liet mij wanhopig beloven dat ik nooit zoiets zou doen. Hartverscheurend. Dat doet je echt wat.

Toch moest ik hem wel zien, anders kan ik op één of andere manier geen afscheid nemen, dan is diegene voor mijn brein niet echt dood. Dat heb ik gehad met alle begrafenissen waar ik naartoe ben geweest (opa en oma's en hun broers (ooms van m'n ouders)).
Het is altijd vreemd om ze zo te zien, je bent er echt even stil van.

Maar in 3 maanden tijd (augustus/september/oktober) hebben 3 oud schoolgenootjes van me zelfmoord gepleegd. Zoals ik al zei: van die mensen met wie je jaren later gewoon nog eens kon afspreken voor een drankje.
Mijn vriend had er laatst ook al één die door een auto-ongeluk om het leven is gekomen en een verloofde en 2 kinderen achter liet, ze kwam bij de crematie binnen in haar trouwjurk en ipv slappe cake aten ze de bruidstaart..
We kregen laatst ook een mail dat de nicht van mijn moeder (echt een leuk gezellig familielid) nog maar een jaar te leven heeft..
Dat doet je wat.
Ineens is de dood dan best dichtbij en besef je hoe fragiel het leven is als dat allemaal in korte tijd om je heen gebeurt.
Het is ineens heel reëel dat het jou ook zomaar kan overkomen dat je een nabije dierbare kwijtraakt, of dat je dierbaren jou zomaar kwijt kunnen raken.

Ik word er niet depressief van, maar je staat er wel bij stil.
Je krijgt een wat reëlere kijk op het leven. Dat het echt belangrijk is dat je je zaakjes op orde hebt en gewoon kunt genieten van de dingen om je heen.

Ouders en grootouders al weggebracht( en uiteraard wat verder van je afstaande familie en (oudere) kennissen/vrienden, dat komt vanzelf met het ouder worden), ouders en één grootouder als (jong) volwassene. Het went vanzelf maar blijft kut. Ik kan nog steeds een beetje jaloers worden als ik vrouwen van mijn leeftijd in de stad zie, gezellig met hun moeder winkelen ....om maar een voorbeeld te noemen. Verdriet slijt, ook is het heel dichtbij maar blijkbaar bij de dood van kinderen eerder dan ouders schijnt het levenslang te zijn, heb ik helaas gezien bij mijn oma.

[ Bericht 31% gewijzigd door trovey op 14-01-2014 02:13:25 ]

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 02:07 schreef trovey het volgende:
Ouders en grootouders al weggebracht( en uiteraard wat verder van je afstaande familie en (oudere) kennissen/vrienden, dat komt vanzelf met het ouder worden), ouders en één grootouder als (jong) volwassene. Het went vanzelf maar blijft kut. Ik kan nog steeds een beetje jaloers worden als ik vrouwen van mijn leeftijd in de stad zie, gezellig met hun moeder winkelen ....om maar een voorbeeld te noemen.

Wow, wat heftig zeg.
Allebei je ouders

Van jong tot oud, van natuurlijk overlijden tot doodslag tot moord.

Tot m'n achttiende ergens nog nooit, maar sindsdien is Hein wel met een inhaalslag bezig vermoed ik. Geen ouders gelukkig, maar kut genoeg. Kan me er nooit zo druk om maken. Dat geënsceneerde afscheid waar begrafenisondernemers op binnenlopen vind ik ook een van de grootste afknappers, om nog maar niet over de religieus getinte begrafenissen te spreken.

Wees blij dat je iemand hebt gekend voordat hij vertrekt, want wanneer je een band schept verdwijnt die persoon in feite niet

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 02:11 schreef Moira. het volgende:

[..]

Wow, wat heftig zeg.
Allebei je ouders

Dit jaar alweer 25 en17 jaar geleden en de laatste grootouder 13 jaar geleden, stel me wel eens voor hoe mijn ouders er nu zouden hebben uitgezien als bejaarde mensen maar blijft heel moeilijk om je dat voor te stellen.

En toch zal ik bij elke begrafenis of crematie janken, waarschijnlijk zelfs bij onbekenden

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 02:24 schreef trovey het volgende:

[..]

Dit jaar alweer 25 en17 jaar geleden en de laatste grootouder 13 jaar geleden, stel me wel eens voor hoe mijn ouders er nu zouden hebben uitgezien als bejaarde mensen maar blijft heel moeilijk om je dat voor te stellen.

Kut idd, maar je draagt gelukkig nog herinneringen.

Ergste lijkt mij dat je ze nooit gekend hebt, want dan begin je het leven helemaal alleen..

Ik was erbij toen mijn oma doodging, toen was ik 16. Ik heb haar haar laatste adem uit zien blazen. Ik wist dat ze op dat moment dood zou gaan maar ik wou de kamer niet uit

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 02:27 schreef Keith_Bakker het volgende:

[..]

Kut idd, maar je draagt gelukkig nog herinneringen.

Ergste lijkt mij dat je ze nooit gekend hebt, want dan begin je het leven helemaal alleen..

Uiteraard, had mijn ouders alleen een langer leven gegund en mijn oma een beter einde, dat overlijden van haar tweede dochter en haar schoonzoon (die ze als haar zoon beschouwde) en het gelijktijdig ernstig ziek zijn met kans op overlijden van haar enige overgebleven kind heeft haar in de laatste jaren gesloopt, werd er ook niet beter op toen ik ook nog chronisch ziek werd. Ze was geestelijk en lichamelijk gebroken toen ze stierf, daarom zei ik ook dat het voor ouders slopender is om een kind of meerdere kinderen te verliezen dan voor een kind om zijn ouder(s) te verliezen omdat dat gewoon de juiste volgorde is, zo moet het uiteindelijk zijn.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 02:37 schreef Amarantha het volgende:
Ik was erbij toen mijn oma doodging, toen was ik 16. Ik heb haar haar laatste adem uit zien blazen. Ik wist dat ze op dat moment dood zou gaan maar ik wou de kamer niet uit

Kan ik me heel goed voorstellen, ik was ook bij mijn oma toen ze stierf na een paar dagen bij haar gewaakt te hebben.

En drie jaar later ging er een goede vriendin dood. Ik had een nieuw vriendengroep gekregen en met haar ging ik het meest om in korte tijd.. ik was haar barbie, ze zei altijd dat ze van me hield en de avond van haar dood heb ik haar nog gezien. Ik had haar overgehaald om langs te komen bij de vriendengroep voor een BBQ, ze wou niet maar omdat ik ging kwam ze toch. Gelukkig maar dat ik haar nog heb gezien want toen ze naar huis ging na de BBQ was ze een paar uur later ineens dood. Schuimbekkend op de grond van haar slaapkamer door een overdosis drugs en antidepressiva overleden. Ik heb wel in haar kist gekeken toen ik naar haar toe ging toen ze opgebaard lag. Erg moeilijk om iemand te zien liggen die op haar 18de verjaardag begraven wordt

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 02:38 schreef trovey het volgende:

[..]

Kan ik me heel goed voorstellen, ik was ook bij mijn oma toen ze stierf na een paar dagen bij haar gewaakt te hebben.

Het gaf mij gek genoeg een stukje rust Ik vond het fijn dat ik er bij mocht/kon zijn toen oma haar laatste adem uitblies. Het ging ook al 2 weken heel slecht met haar dus het was sowieso alleen maar beter voor haar

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 02:55 schreef Amarantha het volgende:

[..]

Het gaf mij gek genoeg een stukje rust Ik vond het fijn dat ik er bij mocht/kon zijn toen oma haar laatste adem uitblies. Het ging ook al 2 weken heel slecht met haar dus het was sowieso alleen maar beter voor haar

Hier precies hetzelfde verhaal en het was het laatste wat ik voor haar kon doen.

Goed topic static.

Ik heb het een aantal keer meegemaakt, maar het maakte (logischerwijs) de meeste indruk toen mijn vader onverwacht (voor mij) overleed. Ik was toen 13 en dat is inmiddels alweer 19 jaar geleden. De dag zelf was heel onwerkelijk. Ik zat in de Franse les en werd ineens uit de klas gehaald door de rector. Die vertelde mij vervolgens wat er aan de hand was.

Een topic als dit herinnert me eraan dat je nooit weet wat voor ervaringen of pijn de mensen die je tegenkomt wellicht kunnen hebben. We lopen soms tegen elkaar te zieken op fora als deze maar er zit zo veel meer achter die façades.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 02:57 schreef Strani het volgende:
Goed topic static.

Ik heb het een aantal keer meegemaakt, maar het maakte (logischerwijs) de meeste indruk toen mijn vader onverwacht (voor mij) overleed. Ik was toen 13 en dat is inmiddels alweer 19 jaar geleden. De dag zelf was heel onwerkelijk. Ik zat in de Franse les en werd ineens uit de klas gehaald door de rector. Die vertelde mij vervolgens wat er aan de hand was.

Een topic als dit herinnert me eraan dat je nooit weet wat voor ervaringen of pijn de mensen die je tegenkomt wellicht kunnen hebben. We lopen soms tegen elkaar te zieken op fora als deze maar er zit zo veel meer achter die façades.

Jeetje Ik kan me echt niet voorstellen hoe ik zou reageren als één van mijn ouders komt overlijden en dan ook nog zo jong.. ik zal alles bij elkaar gillen en tieren.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 02:58 schreef Amarantha het volgende:

[..]

Jeetje Ik kan me echt niet voorstellen hoe ik zou reageren als één van mijn ouders komt overlijden en dan ook nog zo jong.. ik zal alles bij elkaar gillen en tieren.

Ik ging er vrij nuchter mee om, eerlijk gezegd. Het is misschien daarom later nog wel eens teruggekomen maar ik reageerde op een voor mij natuurlijke wijze.

Een half jaar geleden is mijn vader overleden met ons z'n kinderen om z'n bed. Een man die tot het einde de dood heeft proberen te ontvluchten. Thuis opgebaard en uiteindelijk als familie de kist naar de laatste rustplaats gebracht.

Het geeft inderdaad een heel sterk perspectief op dit leven. Wat je ook vergaart, je laat het allemaal achter. Tot die tijd, zijn de dingen die je doet, ervaart, waar je van geniet met de mensen om je heen eigenlijk het enige van blijvende waarde.

De dood zelf of de begrafenis deed me niet zo heel erg veel. De weg die hij ernaar toe heeft afgelegd echter wel.