R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Je bent compleet verdoofd als het zo onverwacht gebeurd, was ik althans wel.....echt een compleet leeg hoofd en alles gaat op de automatische piloot, Later bij de ziekte en het sterven van mijn vader (heeft in totaal een maand of 6 geduurd) ging duidelijk ook de automatisch piloot weer aan, blijkbaar een manier voor je geest om die tijd door te komen zonder er aan onderdoor te gaan. Realiseer me nu wel dat ik kort daarna toch wat aparte dingen heb gedaan die duidelijk met een verwerkingsproces te maken hebben gehad.quote:Op dinsdag 14 januari 2014 02:58 schreef Amarantha het volgende:
[..]
JeetjeIk kan me echt niet voorstellen hoe ik zou reageren als één van mijn ouders komt overlijden en dan ook nog zo jong.. ik zal alles bij elkaar gillen en tieren.
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Zelfde ervaring dus hier. Nadat mijn rector vertelde dat m'n vader wellicht overleden was, vroeg ik in alle kalmte of ik even naar huis kon bellen. Die dag zelf heb ik ook niet gehuild, zelfs niet van de schok.quote:Op dinsdag 14 januari 2014 03:09 schreef trovey het volgende:
[..]
Je bent compleet verdoofd als het zo onverwacht gebeurd, was ik althans wel.....echt een compleet leeg hoofd en alles gaat op de automatische piloot, Later bij de ziekte en het sterven van mijn vader (heeft in totaal een maand of 6 geduurd) ging duidelijk ook de automatisch piloot weer aan, blijkbaar een manier voor je geest om die tijd door te komen zonder er aan onderdoor te gaan. Realiseer me nu wel dat ik kort daarna toch wat aparte dingen heb gedaan die duidelijk met een verwerkingsproces te maken hebben gehad.
quote:
ze kwam bij de crematie binnen in haar trouwjurk en ipv slappe cake aten ze de bruidstaart..
As the officer took her away, she recalled that she asked,
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
Overlevingstechniek van de natuur blijkbaar.quote:
[..]
Zelfde ervaring dus hier. Nadat mijn rector vertelde dat m'n vader wellicht overleden was, vroeg ik in alle kalmte of ik even naar huis kon bellen. Die dag zelf heb ik ook niet gehuild, zelfs niet van de schok.
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Een opa en een oma was vrij jong, vond het erger om mijn ma te zien huilen om der pa.
En 2 bedrijfsongelukjes die wouden de trein tegenhouden ofzo
, geen smurrie gezien dus ook dat viel mee achteraf.
3 honden nog, ook niet echt super nog 1 aai over de bol voor het werk want ik wist al wel dat die smiddags lekker ging pitten
En 2 bedrijfsongelukjes die wouden de trein tegenhouden ofzo
, geen smurrie gezien dus ook dat viel mee achteraf.3 honden nog, ook niet echt super nog 1 aai over de bol voor het werk want ik wist al wel dat die smiddags lekker ging pitten
Ik zwaai naar dieren.
Mijn ouders zijn allebei overleden. Mijn vader al meer dan 20 jaar geleden, hij was 59 en ik 22. Hij lag in het ziekenhuis na een zware operatie, en is aan de complicaties overleden, een week of meer er na. Dat was heel vreemd, bijna alsof het iemand anders gebeurde ofzo, ik bleef tot het laatst hopen dat hij de infectie toch nog te boven zou komen.. en toen lag hij daar aan al die apparaten, en werd hij ook door de medewerkers van het ziekenhuis afgelegd enzo, nadat mijn moeder en ik afscheid van hem hebben genomen op de IC zagen we hem in het rouwcentrum pas weer. We zaten ook nog eens in Duitsland want dat was de enige plek waar ze die moeilijke operatie indertijd uitvoerden, dus we moesten inpakken in het hotel en met de trein terug enzo, was echt bijna surrealistisch. Gelukkig was er een goede vriend van mijn vader gekomen die bij ons is gebleven op de terugreis. Maar ook het regelen van de begrafenis enzo, heb ik allemaal maar wat over me heen laten komen, en m'n moeder heeft het meeste daadwerkelijke regelwerk gedaan, de beslissingen genomen over de crematie enzovoort.
Mijn moeder is pas vorig jaar overleden, zij is 80 geworden, en ik heb de laatste maanden voor haar gezorgd (wel met thuishulp en 24uurs zorg op het laatst).Uiteindelijk was ik er ook bij toen ze overleed. Het was heel moeilijk en verdrietig, maar ook goed omdat ze al zo erg ziek was, de laatste weken waren heel zwaar.. zo kon het ook niet verder. Ze is thuis opgebaard en dat was dan juist weer mooi en goed, na die moeilijke ziekte. Van te voren dacht ik ook, ik ga kapot, maar als het gebeurd en je bent zelf degene die de boel moet regelen, dan ga je dat toch doen en dan gaat het ook, tenminste bij mij. Zelfs op de begrafenis nog gesproken, hoewel ik het stukje wat ik wilde zeggen had uitgeprint en aan een goede vriendin had gegeven, zodat als ik niet uit mijn woorden zou kunnen komen, zij het had kunnen overnemen. Maar dat was uiteindelijk niet nodig en het was een mooi afscheid, ben zelfs nog mee gegaan naar de crematie-oven.
Eigenlijk was het nog bijna 'makkelijker' dan bij begrafenissen van anderen, bij mijn moeder had ik het zo geregeld als wij het wilden, en had ik ook een soort van 'wat te doen', het regelen enzo. Bij een ander, bijvoorbeeld pas die vriend van mijn vader, zit je echt alleen maar te luisteren naar de toespraken en dan moet ik bijna nog meer huilen.
Mijn moeder is pas vorig jaar overleden, zij is 80 geworden, en ik heb de laatste maanden voor haar gezorgd (wel met thuishulp en 24uurs zorg op het laatst).Uiteindelijk was ik er ook bij toen ze overleed. Het was heel moeilijk en verdrietig, maar ook goed omdat ze al zo erg ziek was, de laatste weken waren heel zwaar.. zo kon het ook niet verder. Ze is thuis opgebaard en dat was dan juist weer mooi en goed, na die moeilijke ziekte. Van te voren dacht ik ook, ik ga kapot, maar als het gebeurd en je bent zelf degene die de boel moet regelen, dan ga je dat toch doen en dan gaat het ook, tenminste bij mij. Zelfs op de begrafenis nog gesproken, hoewel ik het stukje wat ik wilde zeggen had uitgeprint en aan een goede vriendin had gegeven, zodat als ik niet uit mijn woorden zou kunnen komen, zij het had kunnen overnemen. Maar dat was uiteindelijk niet nodig en het was een mooi afscheid, ben zelfs nog mee gegaan naar de crematie-oven.
Eigenlijk was het nog bijna 'makkelijker' dan bij begrafenissen van anderen, bij mijn moeder had ik het zo geregeld als wij het wilden, en had ik ook een soort van 'wat te doen', het regelen enzo. Bij een ander, bijvoorbeeld pas die vriend van mijn vader, zit je echt alleen maar te luisteren naar de toespraken en dan moet ik bijna nog meer huilen.
Dit is gewoon zo fucked up, maar iedereen moet het meemaken. En ik zal het (als de goede volgorde ons gegeven is) ook zo moeten doen. Ik hoop dat ik er tegen die tijd klaar voor ben. Eerst nog 3 van de 4 grootouders te gaan.quote:
Mijn ouders zijn allebei overleden. Mijn vader al meer dan 20 jaar geleden, hij was 59 en ik 22. Hij lag in het ziekenhuis na een zware operatie, en is aan de complicaties overleden, een week of meer er na. Dat was heel vreemd, bijna alsof het iemand anders gebeurde ofzo, ik bleef tot het laatst hopen dat hij de infectie toch nog te boven zou komen.. en toen lag hij daar aan al die apparaten, en werd hij ook door de medewerkers van het ziekenhuis afgelegd enzo, nadat mijn moeder en ik afscheid van hem hebben genomen op de IC zagen we hem in het rouwcentrum pas weer. We zaten ook nog eens in Duitsland want dat was de enige plek waar ze die moeilijke operatie indertijd uitvoerden, dus we moesten inpakken in het hotel en met de trein terug enzo, was echt bijna surrealistisch. Gelukkig was er een goede vriend van mijn vader gekomen die bij ons is gebleven op de terugreis. Maar ook het regelen van de begrafenis enzo, heb ik allemaal maar wat over me heen laten komen, en m'n moeder heeft het meeste daadwerkelijke regelwerk gedaan, de beslissingen genomen over de crematie enzovoort.
Mijn moeder is pas vorig jaar overleden, zij is 80 geworden, en ik heb de laatste maanden voor haar gezorgd (wel met thuishulp en 24uurs zorg op het laatst).Uiteindelijk was ik er ook bij toen ze overleed. Het was heel moeilijk en verdrietig, maar ook goed omdat ze al zo erg ziek was, de laatste weken waren heel zwaar.. zo kon het ook niet verder. Ze is thuis opgebaard en dat was dan juist weer mooi en goed, na die moeilijke ziekte. Van te voren dacht ik ook, ik ga kapot, maar als het gebeurd en je bent zelf degene die de boel moet regelen, dan ga je dat toch doen en dan gaat het ook, tenminste bij mij. Zelfs op de begrafenis nog gesproken, hoewel ik het stukje wat ik wilde zeggen had uitgeprint en aan een goede vriendin had gegeven, zodat als ik niet uit mijn woorden zou kunnen komen, zij het had kunnen overnemen. Maar dat was uiteindelijk niet nodig en het was een mooi afscheid, ben zelfs nog mee gegaan naar de crematie-oven.
Eigenlijk was het nog bijna 'makkelijker' dan bij begrafenissen van anderen, bij mijn moeder had ik het zo geregeld als wij het wilden, en had ik ook een soort van 'wat te doen', het regelen enzo. Bij een ander, bijvoorbeeld pas die vriend van mijn vader, zit je echt alleen maar te luisteren naar de toespraken en dan moet ik bijna nog meer huilen.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 14-01-2014 03:51:19 ]
Dit idd.quote:
Het geeft inderdaad een heel sterk perspectief op dit leven. Wat je ook vergaart, je laat het allemaal achter. Tot die tijd, zijn de dingen die je doet, ervaart, waar je van geniet met de mensen om je heen eigenlijk het enige van blijvende waarde.
Fuck the EBU.
Als je zelf alles moet regelen dan ben je er minder bewust mee bezig,alles gaat op de automatische piloot en je bent maar half overal bij aanwezig. Het gaat min of meer langs je heen. Ik denk dat het nog veel erger is als het plotseling gebeurt, maar dat heb ik niet meegemaakt, mijn ouders zijn allebei maandenlang erg ziek geweest en we wisten al dat het een aflopende zaak was (mijn vader is overleden in mei 2010 en mijn moeder in maart 2011). Verder heb ik iemand die ik als derde oma beschouwde verloren een jaar of 7, 8 geleden en mijn tante een jaar of vijf geleden. Dat was wel een plotseling overlijden maar ze was al dik in de 70 en mankeerde al jaren van alles.quote:
Mijn ouders zijn allebei overleden. Mijn vader al meer dan 20 jaar geleden, hij was 59 en ik 22. Hij lag in het ziekenhuis na een zware operatie, en is aan de complicaties overleden, een week of meer er na. Dat was heel vreemd, bijna alsof het iemand anders gebeurde ofzo, ik bleef tot het laatst hopen dat hij de infectie toch nog te boven zou komen.. en toen lag hij daar aan al die apparaten, en werd hij ook door de medewerkers van het ziekenhuis afgelegd enzo, nadat mijn moeder en ik afscheid van hem hebben genomen op de IC zagen we hem in het rouwcentrum pas weer. We zaten ook nog eens in Duitsland want dat was de enige plek waar ze die moeilijke operatie indertijd uitvoerden, dus we moesten inpakken in het hotel en met de trein terug enzo, was echt bijna surrealistisch. Gelukkig was er een goede vriend van mijn vader gekomen die bij ons is gebleven op de terugreis. Maar ook het regelen van de begrafenis enzo, heb ik allemaal maar wat over me heen laten komen, en m'n moeder heeft het meeste daadwerkelijke regelwerk gedaan, de beslissingen genomen over de crematie enzovoort.
Mijn moeder is pas vorig jaar overleden, zij is 80 geworden, en ik heb de laatste maanden voor haar gezorgd (wel met thuishulp en 24uurs zorg op het laatst).Uiteindelijk was ik er ook bij toen ze overleed. Het was heel moeilijk en verdrietig, maar ook goed omdat ze al zo erg ziek was, de laatste weken waren heel zwaar.. zo kon het ook niet verder. Ze is thuis opgebaard en dat was dan juist weer mooi en goed, na die moeilijke ziekte. Van te voren dacht ik ook, ik ga kapot, maar als het gebeurd en je bent zelf degene die de boel moet regelen, dan ga je dat toch doen en dan gaat het ook, tenminste bij mij. Zelfs op de begrafenis nog gesproken, hoewel ik het stukje wat ik wilde zeggen had uitgeprint en aan een goede vriendin had gegeven, zodat als ik niet uit mijn woorden zou kunnen komen, zij het had kunnen overnemen. Maar dat was uiteindelijk niet nodig en het was een mooi afscheid, ben zelfs nog mee gegaan naar de crematie-oven.
Eigenlijk was het nog bijna 'makkelijker' dan bij begrafenissen van anderen, bij mijn moeder had ik het zo geregeld als wij het wilden, en had ik ook een soort van 'wat te doen', het regelen enzo. Bij een ander, bijvoorbeeld pas die vriend van mijn vader, zit je echt alleen maar te luisteren naar de toespraken en dan moet ik bijna nog meer huilen.
Mijn ene opa heb ik nooit echt gekend en die is al 20 jaar dood geloof ik en mijn andere opa heb ik geen contact mee, als die eindelijk doodgaat (onkruid vergaat blijkbaar echt niet!) ga ik zeker niet naar de begrafenis/crematie toe. Mijn oma's leven allebei nog en daar ga ik goed mee om, zie ze allebei om de paar weken wel. Mijn ene oma is haar jongste zoon en schoondochter kwijt, mijn andere oma allebei haar dochters (allebei maar 47 geworden) en haar schoonzoon. Dus we hebben genoeg meegemaakt zeg maar, en mijn ene oma heeft net een operatie ondergaan (kransslagadervernauwing) en de andere moet binnenkort geopereerd worden ivm haar hartkleppen (en ze is al 82 maar verder kerngezond). Andere familie heb woont allemaal ver weg: mijn broertje, oom en neefje en nichtje wonen op 10 uur vliegen (mijn ouders trouwens ook tot ze overleden), en mijn andere oom en tante en nicht ook.
Op moederdag bel ik tegenwoordig altijd allebei mijn oma's, mijn ouders kunnen dat niet meer doen en ik kan mijn moeder ook niet meer bellen. Zelfde eigenlijk met verjaardagen of sterfdagen ofzo, in november zou mijn moeder 50 geworden zijn en dan zit ik huilend aan de telefoon met mijn oma. Ik ben al lang blij dat ik me om mijn kleine broertje geen zorgen hoef te maken, hij doet het juist heel goed en we hebben alles netjes geregeld samen. We hebben veel contact maar ik heb hem alweer 2,5 jaar niet gezien helaas.
Als mijn broertje wat overkomt dan brei ik er denk ik ook maar een eind aan. 
As the officer took her away, she recalled that she asked,
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
Ik heb de dood al veel te vaak van dichtbij meegemaakt... ik ben de tel inmiddels al kwijtgeraakt.
Sommigen waren familie (9 personen waaronder opa;s en oma's en ooms en tantes)... vrienden of goede bekenden en exen van vroeger (en ik ben pas 44) etcetera... ik denk dat de teller inmiddels wel op 60 staat (en dan heb ik het alleen nog over degenen waarvan ik het weet) en die me echt na stonden.
Tegelijkertijd ben ik blij dat nog niemand van het gezin waarin ik ben opgegroeid al is gestorven. Mijn moeder is al enkele keren langs het randje van de dood gegaan. Zelf heb ik mijn eigen dood ook enkele keren in de ogen gekeken.
Gelukkig heb ik mijn beide ouders nog en mijn jongere broer en zijn familie nog... maar ik besef me wel hoe dicht mijn moeder bij haar dood was door kanker.
En ja, hoe ga je er mee om?
Denk je dat er een universeel antwoord bestaat? Dat bestaat er niet... gelukkig niet! En misschien moet je je daaraan vasthouden, dat er gelukkig geen universeel antwoord bestaat. Wees blij dat we allemaal verschillend rouwen om onze moeders. Dat geen enkele moeder hetzelfde is, want we zullen vooral rouwen om de dingen die we liefhadden aan onze moeders (en anderen).
En zodra we verder in ons rouwproces komen, des te minder verdriet we hebben als we denken aan de mooie kanten aan de overledene... of de leuke momenten. Er blijft altijd een soort van leegte, maar het wordt naderhand altijd ingevuld door een ander gevoel; een gevoel waarbij de lach en een traan elkaar steeds meer in evenwicht gaan houden. Geen liefde zo groot, als wanneer de lach en een traan elkaar in evenwicht houden.
En soms duurt het slechts een paar maanden, soms een paar jaar... maar je zult zien dat de lach beetje bij beetje (en soms tergend langzaam, maar wel gestaag) aan terrein windt.
En dat is wat ik jou wil meegeven...
En nog een andere tip, die mij persoonlijk enorm geholpen heeft... schrijf de overledene een brief. Bewaar deze een paar dagen, herlees dit nog eens tot je hierover tevreden bent... en verbrand deze brief dan (op het graf of op een plaats waarbij je je met de overledene verbonden voelt).
Ik geloof niet serieus in God of zo... maar dichter kon ik niet tot een van mijn beste vriendinnen komen die zelfmoord had gepleegd. In elk geval de rook trok naar boven... naar het onbekende, zoals de dood ook is.
En daardoor vond ik grotendeels rust. Nooit helemaal... maar voor mij heeft dit mijn rouwproces versneld.
Ik hoop dat jij voor jezelf ook een soort van persoonlijke ceremonie vind om TZT een goed begin met de rouwverwerking te starten voor jouw moeder.
Maar de beste tip die ik je kan geven is jouw moeder nu al te laten weten hoeveel je van haar houdt! Nu en elke keer dat je haar bezoekt of thuis komt. En ga nooit weg zonder dat je haar (al dan niet woordelijk) hebt laten weten hoeveel je van haar houdt!
Ik wens je veel goeds, voor jou en jouw moeder! En moge jij en jouw moeder nog vele jaren in goede gezondheid doorgaan met leven!
Het beste gewenst!
Eric.
Sommigen waren familie (9 personen waaronder opa;s en oma's en ooms en tantes)... vrienden of goede bekenden en exen van vroeger (en ik ben pas 44) etcetera... ik denk dat de teller inmiddels wel op 60 staat (en dan heb ik het alleen nog over degenen waarvan ik het weet) en die me echt na stonden.
Tegelijkertijd ben ik blij dat nog niemand van het gezin waarin ik ben opgegroeid al is gestorven. Mijn moeder is al enkele keren langs het randje van de dood gegaan. Zelf heb ik mijn eigen dood ook enkele keren in de ogen gekeken.
Gelukkig heb ik mijn beide ouders nog en mijn jongere broer en zijn familie nog... maar ik besef me wel hoe dicht mijn moeder bij haar dood was door kanker.
En ja, hoe ga je er mee om?
Denk je dat er een universeel antwoord bestaat? Dat bestaat er niet... gelukkig niet! En misschien moet je je daaraan vasthouden, dat er gelukkig geen universeel antwoord bestaat. Wees blij dat we allemaal verschillend rouwen om onze moeders. Dat geen enkele moeder hetzelfde is, want we zullen vooral rouwen om de dingen die we liefhadden aan onze moeders (en anderen).
En zodra we verder in ons rouwproces komen, des te minder verdriet we hebben als we denken aan de mooie kanten aan de overledene... of de leuke momenten. Er blijft altijd een soort van leegte, maar het wordt naderhand altijd ingevuld door een ander gevoel; een gevoel waarbij de lach en een traan elkaar steeds meer in evenwicht gaan houden. Geen liefde zo groot, als wanneer de lach en een traan elkaar in evenwicht houden.
En soms duurt het slechts een paar maanden, soms een paar jaar... maar je zult zien dat de lach beetje bij beetje (en soms tergend langzaam, maar wel gestaag) aan terrein windt.
En dat is wat ik jou wil meegeven...
En nog een andere tip, die mij persoonlijk enorm geholpen heeft... schrijf de overledene een brief. Bewaar deze een paar dagen, herlees dit nog eens tot je hierover tevreden bent... en verbrand deze brief dan (op het graf of op een plaats waarbij je je met de overledene verbonden voelt).
Ik geloof niet serieus in God of zo... maar dichter kon ik niet tot een van mijn beste vriendinnen komen die zelfmoord had gepleegd. In elk geval de rook trok naar boven... naar het onbekende, zoals de dood ook is.
En daardoor vond ik grotendeels rust. Nooit helemaal... maar voor mij heeft dit mijn rouwproces versneld.
Ik hoop dat jij voor jezelf ook een soort van persoonlijke ceremonie vind om TZT een goed begin met de rouwverwerking te starten voor jouw moeder.
Maar de beste tip die ik je kan geven is jouw moeder nu al te laten weten hoeveel je van haar houdt! Nu en elke keer dat je haar bezoekt of thuis komt. En ga nooit weg zonder dat je haar (al dan niet woordelijk) hebt laten weten hoeveel je van haar houdt!
Ik wens je veel goeds, voor jou en jouw moeder! En moge jij en jouw moeder nog vele jaren in goede gezondheid doorgaan met leven!
Het beste gewenst!
Eric.
De wereld is vol met kleuren, neem geen genoegen met een zwart/ wit visie. De kleuren zitten vaak in de nuance.
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik dit (nog) niet moet mee maken.quote:
Ik heb de dood al veel te vaak van dichtbij meegemaakt... ik ben de tel inmiddels al kwijtgeraakt.
Sommigen waren familie (9 personen waaronder opa;s en oma's en ooms en tantes)... vrienden of goede bekenden en exen van vroeger (en ik ben pas 44) etcetera... ik denk dat de teller inmiddels wel op 60 staat (en dan heb ik het alleen nog over degenen waarvan ik het weet) en die me echt na stonden.
Tegelijkertijd ben ik blij dat nog niemand van het gezin waarin ik ben opgegroeid al is gestorven. Mijn moeder is al enkele keren langs het randje van de dood gegaan. Zelf heb ik mijn eigen dood ook enkele keren in de ogen gekeken.
Gelukkig heb ik mijn beide ouders nog en mijn jongere broer en zijn familie nog... maar ik besef me wel hoe dicht mijn moeder bij haar dood was door kanker.
En ja, hoe ga je er mee om?
Denk je dat er een universeel antwoord bestaat? Dat bestaat er niet... gelukkig niet! En misschien moet je je daaraan vasthouden, dat er gelukkig geen universeel antwoord bestaat. Wees blij dat we allemaal verschillend rouwen om onze moeders. Dat geen enkele moeder hetzelfde is, want we zullen vooral rouwen om de dingen die we liefhadden aan onze moeders (en anderen).
En zodra we verder in ons rouwproces komen, des te minder verdriet we hebben als we denken aan de mooie kanten aan de overledene... of de leuke momenten. Er blijft altijd een soort van leegte, maar het wordt naderhand altijd ingevuld door een ander gevoel; een gevoel waarbij de lach en een traan elkaar steeds meer in evenwicht gaan houden. Geen liefde zo groot, als wanneer de lach en een traan elkaar in evenwicht houden.
En soms duurt het slechts een paar maanden, soms een paar jaar... maar je zult zien dat de lach beetje bij beetje (en soms tergend langzaam, maar wel gestaag) aan terrein windt.
En dat is wat ik jou wil meegeven...
En nog een andere tip, die mij persoonlijk enorm geholpen heeft... schrijf de overledene een brief. Bewaar deze een paar dagen, herlees dit nog eens tot je hierover tevreden bent... en verbrand deze brief dan (op het graf of op een plaats waarbij je je met de overledene verbonden voelt).
Ik geloof niet serieus in God of zo... maar dichter kon ik niet tot een van mijn beste vriendinnen komen die zelfmoord had gepleegd. In elk geval de rook trok naar boven... naar het onbekende, zoals de dood ook is.
En daardoor vond ik grotendeels rust. Nooit helemaal... maar voor mij heeft dit mijn rouwproces versneld.
Ik hoop dat jij voor jezelf ook een soort van persoonlijke ceremonie vind om TZT een goed begin met de rouwverwerking te starten voor jouw moeder.
Maar de beste tip die ik je kan geven is jouw moeder nu al te laten weten hoeveel je van haar houdt! Nu en elke keer dat je haar bezoekt of thuis komt. En ga nooit weg zonder dat je haar (al dan niet woordelijk) hebt laten weten hoeveel je van haar houdt!
Ik wens je veel goeds, voor jou en jouw moeder! En moge jij en jouw moeder nog vele jaren in goede gezondheid doorgaan met leven!
Het beste gewenst!
Eric.
Energie is nooit eindig.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 14-01-2014 03:56:43 ]
quote:
In zo'n korte tijd drie van zulke jonge mensen... wtf?
As the officer took her away, she recalled that she asked,
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
Je gaat wel de betrekkelijkheid van het leven en de dingen erin beter zien, zeker als je, zoals ik, dan zelf ook nog lichamelijke opdonder krijgt. Ik leef in het nu, niet in het verleden en ook niet in de toekomst omdat ik gezien heb hoe snel het allemaal kan veranderen. Ik heb ook zelden haast meer en geniet van de kleine dagelijkse dingen die er gebeuren.quote:
Ga je ook echt 'voller' leven als je meemaakt dat je ouders sterven?
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Ja, echt bizar. Het hield maar niet op, elke maand weer één.quote:
[..]
In zo'n korte tijd drie van zulke jonge mensen... wtf?
Van die jonge mensen waar je gewoon nog mee hoort af te kunnen spreken.
Zo fucking zonde, ze waren stuk voor stuk intelligente vrolijke geliefde mensen met veel potentie. Alledrie klaar om hun stempel op deze aardbol te zetten.
Zo jammer dat ze dat zelf niet zagen
Fuck the EBU.
Sommige dingen zijn niet te begrijpen.quote:Op dinsdag 14 januari 2014 04:01 schreef Moira. het volgende:
[..]
Ja, echt bizar. Het hield maar niet op, elke maand weer één.
Van die jonge mensen waar je gewoon nog mee hoort af te kunnen spreken.
Zo fucking zonde, ze waren stuk voor stuk intelligente vrolijke geliefde mensen met veel potentie. Alledrie klaar om hun stempel op deze aardbol te zetten.
Zo jammer dat ze dat zelf niet zagen
As the officer took her away, she recalled that she asked,
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
Toch iets moois dat je haalt uit zoiets tragisch. Het leven is zoiets ongrijpbaars, mensen staan daar zelden bij stil, terwijl het hun bestaan definieert. Bizar eigenlijk. Haasten haasten haasten om de tijd die je leven is voor geld in te wisselen zodat je kunt leven.quote:
[..]
Je gaat wel de betrekkelijkheid van het leven en de dingen erin beter zien, zeker als je, zoals ik, dan zelf ook nog lichamelijke opdonder krijgt. Ik leef in het nu, niet in het verleden en ook niet in de toekomst omdat ik gezien heb hoe snel het allemaal kan veranderen. Ik heb ook zelden haast meer en geniet van de kleine dagelijkse dingen die er gebeuren.
[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 14-01-2014 04:04:40 ]
Alles wat je niet doodt maakt je sterker.quote:
[..]
Toch iets moois dat je haalt uit zoiets tragisch. Het leven is zoiets ongrijpbaars, mensen staan daar zelden bij stil, terwijl het hun bestaan definieert. Bizar eigenlijk.
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Ja, ik heb daar op zich ook wel ervaring mee, maar niet in de zin van personen die dood gaan. Toch zie ik wel de relativiteit van het leven al in.quote:
[..]
Alles wat je niet doodt maakt je sterker.
Ik probeer altijd wat goeds te halen en te leren uit de beroerde dingen die me in het leven zijn overkomen, denk ook dat dat de beste manier is om er mee om te gaan, zo leer je je hele leven door.quote:
[..]
Ja, ik heb daar op zich ook wel ervaring mee, maar niet in de zin van personen die dood gaan. Toch zie ik wel de relativiteit van het leven al in.
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Ben ik totaal met je eens. Helaas gaat er vaak tijd overheen voor mensen zien dat je er iets uit moet leren in plaats van wrok jegens het leven koesteren. Niemand is jou wat schuldig. Het is wat jij er van maakt. Ongeacht de omstandigheden. Hoe hard het ook is.quote:
[..]
Ik probeer altijd wat goeds te halen en te leren uit de beroerde dingen die me in het leven zijn overkomen, denk ook dat dat de beste manier is om er mee om te gaan, zo leer je je hele leven door.
Dat heb ik juist totaal omgekeerd ervaren, bij mijn vader ging het juist erg langs me heen omdat ik het niet zelf hoefde te regelen, en bij mijn moeder heb ik alles absoluut niet op de automatische piloot geregeld, maar heel bewust. Heb ook veel opgeschreven enzo, een dagboek bijgehouden die laatste maanden en dergelijke.quote:
[..]
Als je zelf alles moet regelen dan ben je er minder bewust mee bezig,alles gaat op de automatische piloot en je bent maar half overal bij aanwezig. Het gaat min of meer langs je heen.
Het leven is een feest....je moet alleen wel zelf de slingers ophangenquote:
[..]
Ben ik totaal met je eens. Helaas gaat er vaak tijd overheen voor mensen zien dat je er iets uit moet leren in plaats van wrok jegens het leven koesteren. Niemand is jou wat schuldig. Het is wat jij er van maakt. Ongeacht de omstandigheden. Hoe hard het ook is.
.....dat doe ik dan ook maar zo goed als ik kan. 
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Nee, niet echt.. Ik denk dat ik dat nog meer heb als er mensen van mijn leeftijd sterven, dan krijg je die wakeup call, het kan jou ook gebeuren, dat soort dingen..quote:
Ga je ook echt 'voller' leven als je meemaakt dat je ouders sterven?
