R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Heb je wel eens aan de doodskist van iemand gestaan? Hoe ging dat? Was dat bij je familie? Ouders?
Mijn vader is gestorven toen ik 10 was, niet veel van meegemaakt dus. Maar ben als de dood (leuk gevonden) als ik afscheid moet nemen van mijn moeder. Hoop dat haar einde komt door ouderdom, maar hoe ga je daar in godsnaam mee om? Ik kan mezelf alleen maar de rest van mijn leven in verdriet voorstellen.
Mijn vader is gestorven toen ik 10 was, niet veel van meegemaakt dus. Maar ben als de dood (leuk gevonden) als ik afscheid moet nemen van mijn moeder. Hoop dat haar einde komt door ouderdom, maar hoe ga je daar in godsnaam mee om? Ik kan mezelf alleen maar de rest van mijn leven in verdriet voorstellen.
Yvonne riep ergens: [b]Static is gewoon Static, je leeft met hem of niet.
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.[/b]
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.[/b]
Ik weet t niet. Ik kan er niet tegen. Ik ga al stuk op de begrafenis van mensen die ik niet goede kende, puur om het verdriet van anderen.
Heb t nooit meegemaakt en hoef t ook niet mee te maken als t even kan
Heb t nooit meegemaakt en hoef t ook niet mee te maken als t even kan
Heel veel groetjes, Catch22
En zoals mijn opa zei: "Al is het meisje nog zo mooi, haar poep stinkt ook". Rust Zacht opa..
Met GHB nooit meer nee
Storneren een optie?
En zoals mijn opa zei: "Al is het meisje nog zo mooi, haar poep stinkt ook". Rust Zacht opa..
Met GHB nooit meer nee
Storneren een optie?
De laatste kist waar ik bij heb gestaan was echt rampzalig, die was op aandringen van de ouders open, terwijl dat echt niet om aan te zien was. Zelfmoord door sprong.
Nu moet ik wel zeggen dat ik de dood opzich niet zo erg confronterend vind en het bij mij vrij snel weer uit mijn gedachte verdwijnt. Ook bij mensen die erg dichtbij staan, uiteindelijk gaat het leven voor ieder ander wel weer door.
Nu moet ik wel zeggen dat ik de dood opzich niet zo erg confronterend vind en het bij mij vrij snel weer uit mijn gedachte verdwijnt. Ook bij mensen die erg dichtbij staan, uiteindelijk gaat het leven voor ieder ander wel weer door.
I dare you all to write one more thing that you won't say to my face. - Marilyn Manson
Schoonvader vandaag een week geleden begraven, deze was met nieuwjaarsdag overleden (59 jaar).
Inderdaad vreemd gevoel op het moment dat je gaat kijken hoe iemand erbij ligt..
Moet zeggen dat het in het ziekenhuis er veel erger uit zag als toen die opgebaard was, toen ik hem zo rustig en vredig erbij zag liggen had ik er vrede mee (voor me eigen gevoel).
Nog steeds doet het verlies natuurlijk pijn en blijft het in je hoofd spoken maar het leven gaat verder.
Moet zeggen dat me vriendin er nog steeds slapeloze nachten van heeft.
Inderdaad vreemd gevoel op het moment dat je gaat kijken hoe iemand erbij ligt..
Moet zeggen dat het in het ziekenhuis er veel erger uit zag als toen die opgebaard was, toen ik hem zo rustig en vredig erbij zag liggen had ik er vrede mee (voor me eigen gevoel).
Nog steeds doet het verlies natuurlijk pijn en blijft het in je hoofd spoken maar het leven gaat verder.
Moet zeggen dat me vriendin er nog steeds slapeloze nachten van heeft.
Dit herken ik wel. De begrafenis en alles wat daarvoor gebeurt is vaak heel emotioneel, met toespraken etc. Als de kist eenmaal in de grond is gezakt en er een receptie oid is, heb ik het emotionele al achter me gelaten. Bij mijn oma's was de receptie na afloop ook verrassend genoeg best gezellig, helemaal niet droevig. Een beetje het idee van het is afgesloten, nu moeten we weer verder.quote:Op dinsdag 14 januari 2014 01:42 schreef Demon_from_heaven het volgende:
Nu moet ik wel zeggen dat ik de dood opzich niet zo erg confronterend vind en het bij mij vrij snel weer uit mijn gedachte verdwijnt. Ook bij mensen die erg dichtbij staan, uiteindelijk gaat het leven voor ieder ander wel weer door.
De laatste keer dat ik met de dood werd geconfronteerd liep ik met de kist op mijn schouder... erg veel meer weet ik niet meer, ik was 16 ... het was mijn 'peetmoeder' in de ruimste zin van het woord. Een vrouw die ik enorm bewonderde... Wat mij het meest bijblijft is dat ze zo zwaar was, terwijl ze in het leven vel over been leek... Alsof haar sterven extra gewicht bracht oid.... Heel vreemd... Ik weet ook niet veel meer van het proces, alleen dat er iemand bij was die ik vanaf toen niet meer bij me wou hebben... (Nu) Mijn ex... op die dag realiseerde ik me dat ik dit niet met hem kon delen, dat hij droeg, maar niet begreep.... Zette alles in perspectief.
Zij heeft, zelfs in haar dood, een positieve werking op mij gehad.
p.s. wat ik me ook nog herinner is dat ik niet wou kijken maar het wel heb gedaan (door mijzelf te dwingen) ik zag haar liggen in de kist en keek recht haar neusgaten in... een tragicomedisch gevoel bekroop mij. Ik wou lachen maar dat mocht niet volgens mij... Ik weet het niet... mss had ik het moeten doen, gewoon keihard lachen.... Het zou bij haar hebben gepast
Zij heeft, zelfs in haar dood, een positieve werking op mij gehad.
p.s. wat ik me ook nog herinner is dat ik niet wou kijken maar het wel heb gedaan (door mijzelf te dwingen) ik zag haar liggen in de kist en keek recht haar neusgaten in... een tragicomedisch gevoel bekroop mij. Ik wou lachen maar dat mocht niet volgens mij... Ik weet het niet... mss had ik het moeten doen, gewoon keihard lachen.... Het zou bij haar hebben gepast
A common mistake that people make when trying to design something completely foolproof is to underestimate the ingenuity of complete fools.
~Douglas Adams~
~Douglas Adams~
Paar maanden geleden nog aan de kist gestaan van een 20-jarige middelbare schoolgenoot waar ik goed mee om kon gaan (zelfmoord die niemand had zien aankomen).
Met zo iemand hoor je nog gewoon eens af te kunnen spreken voor een biertje, heel bizar om die dan wit weggetrokken met half dichtgelijmde mond en ijskoud te zien liggen in zo'n kist.
Stond met zijn vader aan de kist en had hem hysterisch huilend in mijn armen, hij liet mij wanhopig beloven dat ik nooit zoiets zou doen. Hartverscheurend. Dat doet je echt wat.
Toch moest ik hem wel zien, anders kan ik op één of andere manier geen afscheid nemen, dan is diegene voor mijn brein niet echt dood. Dat heb ik gehad met alle begrafenissen waar ik naartoe ben geweest (opa en oma's en hun broers (ooms van m'n ouders)).
Het is altijd vreemd om ze zo te zien, je bent er echt even stil van.
Maar in 3 maanden tijd (augustus/september/oktober) hebben 3 oud schoolgenootjes van me zelfmoord gepleegd. Zoals ik al zei: van die mensen met wie je jaren later gewoon nog eens kon afspreken voor een drankje.
Mijn vriend had er laatst ook al één die door een auto-ongeluk om het leven is gekomen en een verloofde en 2 kinderen achter liet, ze kwam bij de crematie binnen in haar trouwjurk en ipv slappe cake aten ze de bruidstaart..
We kregen laatst ook een mail dat de nicht van mijn moeder (echt een leuk gezellig familielid) nog maar een jaar te leven heeft..
Dat doet je wat.
Ineens is de dood dan best dichtbij en besef je hoe fragiel het leven is als dat allemaal in korte tijd om je heen gebeurt.
Het is ineens heel reëel dat het jou ook zomaar kan overkomen dat je een nabije dierbare kwijtraakt, of dat je dierbaren jou zomaar kwijt kunnen raken.
Ik word er niet depressief van, maar je staat er wel bij stil.
Je krijgt een wat reëlere kijk op het leven. Dat het echt belangrijk is dat je je zaakjes op orde hebt en gewoon kunt genieten van de dingen om je heen.
Met zo iemand hoor je nog gewoon eens af te kunnen spreken voor een biertje, heel bizar om die dan wit weggetrokken met half dichtgelijmde mond en ijskoud te zien liggen in zo'n kist.
Stond met zijn vader aan de kist en had hem hysterisch huilend in mijn armen, hij liet mij wanhopig beloven dat ik nooit zoiets zou doen. Hartverscheurend. Dat doet je echt wat.
Toch moest ik hem wel zien, anders kan ik op één of andere manier geen afscheid nemen, dan is diegene voor mijn brein niet echt dood. Dat heb ik gehad met alle begrafenissen waar ik naartoe ben geweest (opa en oma's en hun broers (ooms van m'n ouders)).
Het is altijd vreemd om ze zo te zien, je bent er echt even stil van.
Maar in 3 maanden tijd (augustus/september/oktober) hebben 3 oud schoolgenootjes van me zelfmoord gepleegd. Zoals ik al zei: van die mensen met wie je jaren later gewoon nog eens kon afspreken voor een drankje.
Mijn vriend had er laatst ook al één die door een auto-ongeluk om het leven is gekomen en een verloofde en 2 kinderen achter liet, ze kwam bij de crematie binnen in haar trouwjurk en ipv slappe cake aten ze de bruidstaart..
We kregen laatst ook een mail dat de nicht van mijn moeder (echt een leuk gezellig familielid) nog maar een jaar te leven heeft..
Dat doet je wat.
Ineens is de dood dan best dichtbij en besef je hoe fragiel het leven is als dat allemaal in korte tijd om je heen gebeurt.
Het is ineens heel reëel dat het jou ook zomaar kan overkomen dat je een nabije dierbare kwijtraakt, of dat je dierbaren jou zomaar kwijt kunnen raken.
Ik word er niet depressief van, maar je staat er wel bij stil.
Je krijgt een wat reëlere kijk op het leven. Dat het echt belangrijk is dat je je zaakjes op orde hebt en gewoon kunt genieten van de dingen om je heen.
Fuck the EBU.
Ouders en grootouders al weggebracht( en uiteraard wat verder van je afstaande familie en (oudere) kennissen/vrienden, dat komt vanzelf met het ouder worden), ouders en één grootouder als (jong) volwassene. Het went vanzelf maar blijft kut. 
Ik kan nog steeds een beetje jaloers worden als ik vrouwen van mijn leeftijd in de stad zie, gezellig met hun moeder winkelen 
....om maar een voorbeeld te noemen. Verdriet slijt, ook is het heel dichtbij maar blijkbaar bij de dood van kinderen eerder dan ouders schijnt het levenslang te zijn, heb ik helaas gezien bij mijn oma. 
[ Bericht 31% gewijzigd door trovey op 14-01-2014 02:13:25 ]
Ik kan nog steeds een beetje jaloers worden als ik vrouwen van mijn leeftijd in de stad zie, gezellig met hun moeder winkelen ....om maar een voorbeeld te noemen. Verdriet slijt, ook is het heel dichtbij maar blijkbaar bij de dood van kinderen eerder dan ouders schijnt het levenslang te zijn, heb ik helaas gezien bij mijn oma. [ Bericht 31% gewijzigd door trovey op 14-01-2014 02:13:25 ]
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Mijn ene opa is overleden toen ik een jaar of 10 was. De laatste jaren zijn mijn andere grootouders overleden, steeds met een paar jaar ertussen. Vorig jaar is mijn oma (de moeder van mijn moeder) overleden, de laatste grootouder die ik nog had. Met name dat laatste vind ik een beklemmend idee, want nu de generatie van mijn grootouders helemaal weg is, is de generatie van mijn ouders dus de volgende. En alleen al de gedachte dat ze zouden sterven is ondraaglijk.
Bij de TT, de 'dood van dichtbij meemaken' dacht ik in eerste instantie aan het echt zien sterven van iemand - dat je er bijv bij bent aan het sterfbed. Dat heb ik niet meegemaakt, maar ik ben nog wel op bezoek geweest toen het duidelijk was dat mijn ene oma (de moeder van mijn vader) het niet lang meer zou maken. Achteraf weet ik niet of dat nou wel zo'n goed idee was. Het was geen fijn gezicht en het is niet hoe ik haar wil herinneren; een klein, zielig hoopje mens, dat niet meer praat, niet meer eet, niet meer drinkt, niemand meer herkent, maar alleen stilletjes in bed ligt te lijden. Ik kon alleen nog even haar hand pakken, een kus geven en hopen dat haar lijdensweg snel voorbij zou zijn. De dag daarna is ze gestorven.
Om die reden heb ik bewust niet meer in de kist gekeken bij de uitvaart van mijn andere oma, vorig jaar. Ik wil haar herinneren als de vrouw die ze was toen ze leefde, zonder het beeld van een dode oma.
Ook indrukwekkend was het sterven (en de uitvaart) van een collega. Geen heel directe collega, maar iemand die ik wel wekelijks zag. Het indrukwekkende zat 'm vooral in de leeftijd. Begin 30 was-ie toen z'n hart niet meer wilde.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 14-01-2014 02:16:59 ]
Bij de TT, de 'dood van dichtbij meemaken' dacht ik in eerste instantie aan het echt zien sterven van iemand - dat je er bijv bij bent aan het sterfbed. Dat heb ik niet meegemaakt, maar ik ben nog wel op bezoek geweest toen het duidelijk was dat mijn ene oma (de moeder van mijn vader) het niet lang meer zou maken. Achteraf weet ik niet of dat nou wel zo'n goed idee was. Het was geen fijn gezicht en het is niet hoe ik haar wil herinneren; een klein, zielig hoopje mens, dat niet meer praat, niet meer eet, niet meer drinkt, niemand meer herkent, maar alleen stilletjes in bed ligt te lijden. Ik kon alleen nog even haar hand pakken, een kus geven en hopen dat haar lijdensweg snel voorbij zou zijn. De dag daarna is ze gestorven.
Om die reden heb ik bewust niet meer in de kist gekeken bij de uitvaart van mijn andere oma, vorig jaar. Ik wil haar herinneren als de vrouw die ze was toen ze leefde, zonder het beeld van een dode oma.
Ook indrukwekkend was het sterven (en de uitvaart) van een collega. Geen heel directe collega, maar iemand die ik wel wekelijks zag. Het indrukwekkende zat 'm vooral in de leeftijd. Begin 30 was-ie toen z'n hart niet meer wilde.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 14-01-2014 02:16:59 ]
Wow, wat heftig zeg.quote:
Ouders en grootouders al weggebracht( en uiteraard wat verder van je afstaande familie en (oudere) kennissen/vrienden, dat komt vanzelf met het ouder worden), ouders en één grootouder als (jong) volwassene. Het went vanzelf maar blijft kut.
Allebei je ouders
Fuck the EBU.
Van jong tot oud, van natuurlijk overlijden tot doodslag tot moord.
Tot m'n achttiende ergens nog nooit, maar sindsdien is Hein wel met een inhaalslag bezig vermoed ik. Geen ouders gelukkig, maar kut genoeg. Kan me er nooit zo druk om maken. Dat geënsceneerde afscheid waar begrafenisondernemers op binnenlopen vind ik ook een van de grootste afknappers, om nog maar niet over de religieus getinte begrafenissen te spreken.
Wees blij dat je iemand hebt gekend voordat hij vertrekt, want wanneer je een band schept verdwijnt die persoon in feite niet
Tot m'n achttiende ergens nog nooit, maar sindsdien is Hein wel met een inhaalslag bezig vermoed ik. Geen ouders gelukkig, maar kut genoeg. Kan me er nooit zo druk om maken. Dat geënsceneerde afscheid waar begrafenisondernemers op binnenlopen vind ik ook een van de grootste afknappers, om nog maar niet over de religieus getinte begrafenissen te spreken.
Wees blij dat je iemand hebt gekend voordat hij vertrekt, want wanneer je een band schept verdwijnt die persoon in feite niet
Dit jaar alweer 25 en17 jaar geleden en de laatste grootouder 13 jaar geleden, stel me wel eens voor hoe mijn ouders er nu zouden hebben uitgezien als bejaarde mensen maar blijft heel moeilijk om je dat voor te stellen.quote:Op dinsdag 14 januari 2014 02:11 schreef Moira. het volgende:
[..]
Wow, wat heftig zeg.
Allebei je ouders
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Kut idd, maar je draagt gelukkig nog herinneringen.quote:
[..]
Dit jaar alweer 25 en17 jaar geleden en de laatste grootouder 13 jaar geleden, stel me wel eens voor hoe mijn ouders er nu zouden hebben uitgezien als bejaarde mensen maar blijft heel moeilijk om je dat voor te stellen.
Ergste lijkt mij dat je ze nooit gekend hebt, want dan begin je het leven helemaal alleen..
Ik was erbij toen mijn oma doodging, toen was ik 16. Ik heb haar haar laatste adem uit zien blazen. Ik wist dat ze op dat moment dood zou gaan maar ik wou de kamer niet uit
Your beauty never ever scared me.
Uiteraard, had mijn ouders alleen een langer leven gegund en mijn oma een beter einde, dat overlijden van haar tweede dochter en haar schoonzoon (die ze als haar zoon beschouwde) en het gelijktijdig ernstig ziek zijn met kans op overlijden van haar enige overgebleven kind heeft haar in de laatste jaren gesloopt, werd er ook niet beter op toen ik ook nog chronisch ziek werd. Ze was geestelijk en lichamelijk gebroken toen ze stierf, daarom zei ik ook dat het voor ouders slopender is om een kind of meerdere kinderen te verliezen dan voor een kind om zijn ouder(s) te verliezen omdat dat gewoon de juiste volgorde is, zo moet het uiteindelijk zijn.quote:Op dinsdag 14 januari 2014 02:27 schreef Keith_Bakker het volgende:
[..]
Kut idd, maar je draagt gelukkig nog herinneringen.
Ergste lijkt mij dat je ze nooit gekend hebt, want dan begin je het leven helemaal alleen..
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Kan ik me heel goed voorstellen, ik was ook bij mijn oma toen ze stierf na een paar dagen bij haar gewaakt te hebben.quote:Op dinsdag 14 januari 2014 02:37 schreef Amarantha het volgende:
Ik was erbij toen mijn oma doodging, toen was ik 16. Ik heb haar haar laatste adem uit zien blazen. Ik wist dat ze op dat moment dood zou gaan maar ik wou de kamer niet uit
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
En drie jaar later ging er een goede vriendin dood. Ik had een nieuw vriendengroep gekregen en met haar ging ik het meest om in korte tijd.. ik was haar barbie, ze zei altijd dat ze van me hield en de avond van haar dood heb ik haar nog gezien. Ik had haar overgehaald om langs te komen bij de vriendengroep voor een BBQ, ze wou niet maar omdat ik ging kwam ze toch. Gelukkig maar dat ik haar nog heb gezien want toen ze naar huis ging na de BBQ was ze een paar uur later ineens dood. Schuimbekkend op de grond van haar slaapkamer door een overdosis drugs en antidepressiva overleden. Ik heb wel in haar kist gekeken toen ik naar haar toe ging toen ze opgebaard lag. Erg moeilijk om iemand te zien liggen die op haar 18de verjaardag begraven wordt
Your beauty never ever scared me.
Het gaf mij gek genoeg een stukje rustquote:
[..]
Kan ik me heel goed voorstellen, ik was ook bij mijn oma toen ze stierf na een paar dagen bij haar gewaakt te hebben.
Ik vond het fijn dat ik er bij mocht/kon zijn toen oma haar laatste adem uitblies. Het ging ook al 2 weken heel slecht met haar dus het was sowieso alleen maar beter voor haar
Your beauty never ever scared me.
Hier precies hetzelfde verhaal en het was het laatste wat ik voor haar kon doen.quote:
[..]
Het gaf mij gek genoeg een stukje rust
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Goed topic static.
Ik heb het een aantal keer meegemaakt, maar het maakte (logischerwijs) de meeste indruk toen mijn vader onverwacht (voor mij) overleed. Ik was toen 13 en dat is inmiddels alweer 19 jaar geleden. De dag zelf was heel onwerkelijk. Ik zat in de Franse les en werd ineens uit de klas gehaald door de rector. Die vertelde mij vervolgens wat er aan de hand was.
Een topic als dit herinnert me eraan dat je nooit weet wat voor ervaringen of pijn de mensen die je tegenkomt wellicht kunnen hebben. We lopen soms tegen elkaar te zieken op fora als deze maar er zit zo veel meer achter die façades.
Ik heb het een aantal keer meegemaakt, maar het maakte (logischerwijs) de meeste indruk toen mijn vader onverwacht (voor mij) overleed. Ik was toen 13 en dat is inmiddels alweer 19 jaar geleden. De dag zelf was heel onwerkelijk. Ik zat in de Franse les en werd ineens uit de klas gehaald door de rector. Die vertelde mij vervolgens wat er aan de hand was.
Een topic als dit herinnert me eraan dat je nooit weet wat voor ervaringen of pijn de mensen die je tegenkomt wellicht kunnen hebben. We lopen soms tegen elkaar te zieken op fora als deze maar er zit zo veel meer achter die façades.
Jeetjequote:
Goed topic static.
Ik heb het een aantal keer meegemaakt, maar het maakte (logischerwijs) de meeste indruk toen mijn vader onverwacht (voor mij) overleed. Ik was toen 13 en dat is inmiddels alweer 19 jaar geleden. De dag zelf was heel onwerkelijk. Ik zat in de Franse les en werd ineens uit de klas gehaald door de rector. Die vertelde mij vervolgens wat er aan de hand was.
Een topic als dit herinnert me eraan dat je nooit weet wat voor ervaringen of pijn de mensen die je tegenkomt wellicht kunnen hebben. We lopen soms tegen elkaar te zieken op fora als deze maar er zit zo veel meer achter die façades.
Ik kan me echt niet voorstellen hoe ik zou reageren als één van mijn ouders komt overlijden en dan ook nog zo jong.. ik zal alles bij elkaar gillen en tieren.
Your beauty never ever scared me.
Ik ging er vrij nuchter mee om, eerlijk gezegd. Het is misschien daarom later nog wel eens teruggekomen maar ik reageerde op een voor mij natuurlijke wijze.quote:
[..]
Jeetje
Een half jaar geleden is mijn vader overleden met ons z'n kinderen om z'n bed. Een man die tot het einde de dood heeft proberen te ontvluchten. Thuis opgebaard en uiteindelijk als familie de kist naar de laatste rustplaats gebracht.
Het geeft inderdaad een heel sterk perspectief op dit leven. Wat je ook vergaart, je laat het allemaal achter. Tot die tijd, zijn de dingen die je doet, ervaart, waar je van geniet met de mensen om je heen eigenlijk het enige van blijvende waarde.
De dood zelf of de begrafenis deed me niet zo heel erg veel. De weg die hij ernaar toe heeft afgelegd echter wel.
Het geeft inderdaad een heel sterk perspectief op dit leven. Wat je ook vergaart, je laat het allemaal achter. Tot die tijd, zijn de dingen die je doet, ervaart, waar je van geniet met de mensen om je heen eigenlijk het enige van blijvende waarde.
De dood zelf of de begrafenis deed me niet zo heel erg veel. De weg die hij ernaar toe heeft afgelegd echter wel.
People will forget what you said or what you did,
but they'll never forget how you made them feel
but they'll never forget how you made them feel
Je bent compleet verdoofd als het zo onverwacht gebeurd, was ik althans wel.....echt een compleet leeg hoofd en alles gaat op de automatische piloot, Later bij de ziekte en het sterven van mijn vader (heeft in totaal een maand of 6 geduurd) ging duidelijk ook de automatisch piloot weer aan, blijkbaar een manier voor je geest om die tijd door te komen zonder er aan onderdoor te gaan. Realiseer me nu wel dat ik kort daarna toch wat aparte dingen heb gedaan die duidelijk met een verwerkingsproces te maken hebben gehad.quote:
[..]
Jeetje
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Zelfde ervaring dus hier. Nadat mijn rector vertelde dat m'n vader wellicht overleden was, vroeg ik in alle kalmte of ik even naar huis kon bellen. Die dag zelf heb ik ook niet gehuild, zelfs niet van de schok.quote:
[..]
Je bent compleet verdoofd als het zo onverwacht gebeurd, was ik althans wel.....echt een compleet leeg hoofd en alles gaat op de automatische piloot, Later bij de ziekte en het sterven van mijn vader (heeft in totaal een maand of 6 geduurd) ging duidelijk ook de automatisch piloot weer aan, blijkbaar een manier voor je geest om die tijd door te komen zonder er aan onderdoor te gaan. Realiseer me nu wel dat ik kort daarna toch wat aparte dingen heb gedaan die duidelijk met een verwerkingsproces te maken hebben gehad.
quote:
ze kwam bij de crematie binnen in haar trouwjurk en ipv slappe cake aten ze de bruidstaart..
As the officer took her away, she recalled that she asked,
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
Overlevingstechniek van de natuur blijkbaar.quote:
[..]
Zelfde ervaring dus hier. Nadat mijn rector vertelde dat m'n vader wellicht overleden was, vroeg ik in alle kalmte of ik even naar huis kon bellen. Die dag zelf heb ik ook niet gehuild, zelfs niet van de schok.
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Een opa en een oma was vrij jong, vond het erger om mijn ma te zien huilen om der pa.
En 2 bedrijfsongelukjes die wouden de trein tegenhouden ofzo
, geen smurrie gezien dus ook dat viel mee achteraf.
3 honden nog, ook niet echt super nog 1 aai over de bol voor het werk want ik wist al wel dat die smiddags lekker ging pitten
En 2 bedrijfsongelukjes die wouden de trein tegenhouden ofzo
, geen smurrie gezien dus ook dat viel mee achteraf.3 honden nog, ook niet echt super nog 1 aai over de bol voor het werk want ik wist al wel dat die smiddags lekker ging pitten
Ik zwaai naar dieren.
Mijn ouders zijn allebei overleden. Mijn vader al meer dan 20 jaar geleden, hij was 59 en ik 22. Hij lag in het ziekenhuis na een zware operatie, en is aan de complicaties overleden, een week of meer er na. Dat was heel vreemd, bijna alsof het iemand anders gebeurde ofzo, ik bleef tot het laatst hopen dat hij de infectie toch nog te boven zou komen.. en toen lag hij daar aan al die apparaten, en werd hij ook door de medewerkers van het ziekenhuis afgelegd enzo, nadat mijn moeder en ik afscheid van hem hebben genomen op de IC zagen we hem in het rouwcentrum pas weer. We zaten ook nog eens in Duitsland want dat was de enige plek waar ze die moeilijke operatie indertijd uitvoerden, dus we moesten inpakken in het hotel en met de trein terug enzo, was echt bijna surrealistisch. Gelukkig was er een goede vriend van mijn vader gekomen die bij ons is gebleven op de terugreis. Maar ook het regelen van de begrafenis enzo, heb ik allemaal maar wat over me heen laten komen, en m'n moeder heeft het meeste daadwerkelijke regelwerk gedaan, de beslissingen genomen over de crematie enzovoort.
Mijn moeder is pas vorig jaar overleden, zij is 80 geworden, en ik heb de laatste maanden voor haar gezorgd (wel met thuishulp en 24uurs zorg op het laatst).Uiteindelijk was ik er ook bij toen ze overleed. Het was heel moeilijk en verdrietig, maar ook goed omdat ze al zo erg ziek was, de laatste weken waren heel zwaar.. zo kon het ook niet verder. Ze is thuis opgebaard en dat was dan juist weer mooi en goed, na die moeilijke ziekte. Van te voren dacht ik ook, ik ga kapot, maar als het gebeurd en je bent zelf degene die de boel moet regelen, dan ga je dat toch doen en dan gaat het ook, tenminste bij mij. Zelfs op de begrafenis nog gesproken, hoewel ik het stukje wat ik wilde zeggen had uitgeprint en aan een goede vriendin had gegeven, zodat als ik niet uit mijn woorden zou kunnen komen, zij het had kunnen overnemen. Maar dat was uiteindelijk niet nodig en het was een mooi afscheid, ben zelfs nog mee gegaan naar de crematie-oven.
Eigenlijk was het nog bijna 'makkelijker' dan bij begrafenissen van anderen, bij mijn moeder had ik het zo geregeld als wij het wilden, en had ik ook een soort van 'wat te doen', het regelen enzo. Bij een ander, bijvoorbeeld pas die vriend van mijn vader, zit je echt alleen maar te luisteren naar de toespraken en dan moet ik bijna nog meer huilen.
Mijn moeder is pas vorig jaar overleden, zij is 80 geworden, en ik heb de laatste maanden voor haar gezorgd (wel met thuishulp en 24uurs zorg op het laatst).Uiteindelijk was ik er ook bij toen ze overleed. Het was heel moeilijk en verdrietig, maar ook goed omdat ze al zo erg ziek was, de laatste weken waren heel zwaar.. zo kon het ook niet verder. Ze is thuis opgebaard en dat was dan juist weer mooi en goed, na die moeilijke ziekte. Van te voren dacht ik ook, ik ga kapot, maar als het gebeurd en je bent zelf degene die de boel moet regelen, dan ga je dat toch doen en dan gaat het ook, tenminste bij mij. Zelfs op de begrafenis nog gesproken, hoewel ik het stukje wat ik wilde zeggen had uitgeprint en aan een goede vriendin had gegeven, zodat als ik niet uit mijn woorden zou kunnen komen, zij het had kunnen overnemen. Maar dat was uiteindelijk niet nodig en het was een mooi afscheid, ben zelfs nog mee gegaan naar de crematie-oven.
Eigenlijk was het nog bijna 'makkelijker' dan bij begrafenissen van anderen, bij mijn moeder had ik het zo geregeld als wij het wilden, en had ik ook een soort van 'wat te doen', het regelen enzo. Bij een ander, bijvoorbeeld pas die vriend van mijn vader, zit je echt alleen maar te luisteren naar de toespraken en dan moet ik bijna nog meer huilen.
Dit is gewoon zo fucked up, maar iedereen moet het meemaken. En ik zal het (als de goede volgorde ons gegeven is) ook zo moeten doen. Ik hoop dat ik er tegen die tijd klaar voor ben. Eerst nog 3 van de 4 grootouders te gaan.quote:
Mijn ouders zijn allebei overleden. Mijn vader al meer dan 20 jaar geleden, hij was 59 en ik 22. Hij lag in het ziekenhuis na een zware operatie, en is aan de complicaties overleden, een week of meer er na. Dat was heel vreemd, bijna alsof het iemand anders gebeurde ofzo, ik bleef tot het laatst hopen dat hij de infectie toch nog te boven zou komen.. en toen lag hij daar aan al die apparaten, en werd hij ook door de medewerkers van het ziekenhuis afgelegd enzo, nadat mijn moeder en ik afscheid van hem hebben genomen op de IC zagen we hem in het rouwcentrum pas weer. We zaten ook nog eens in Duitsland want dat was de enige plek waar ze die moeilijke operatie indertijd uitvoerden, dus we moesten inpakken in het hotel en met de trein terug enzo, was echt bijna surrealistisch. Gelukkig was er een goede vriend van mijn vader gekomen die bij ons is gebleven op de terugreis. Maar ook het regelen van de begrafenis enzo, heb ik allemaal maar wat over me heen laten komen, en m'n moeder heeft het meeste daadwerkelijke regelwerk gedaan, de beslissingen genomen over de crematie enzovoort.
Mijn moeder is pas vorig jaar overleden, zij is 80 geworden, en ik heb de laatste maanden voor haar gezorgd (wel met thuishulp en 24uurs zorg op het laatst).Uiteindelijk was ik er ook bij toen ze overleed. Het was heel moeilijk en verdrietig, maar ook goed omdat ze al zo erg ziek was, de laatste weken waren heel zwaar.. zo kon het ook niet verder. Ze is thuis opgebaard en dat was dan juist weer mooi en goed, na die moeilijke ziekte. Van te voren dacht ik ook, ik ga kapot, maar als het gebeurd en je bent zelf degene die de boel moet regelen, dan ga je dat toch doen en dan gaat het ook, tenminste bij mij. Zelfs op de begrafenis nog gesproken, hoewel ik het stukje wat ik wilde zeggen had uitgeprint en aan een goede vriendin had gegeven, zodat als ik niet uit mijn woorden zou kunnen komen, zij het had kunnen overnemen. Maar dat was uiteindelijk niet nodig en het was een mooi afscheid, ben zelfs nog mee gegaan naar de crematie-oven.
Eigenlijk was het nog bijna 'makkelijker' dan bij begrafenissen van anderen, bij mijn moeder had ik het zo geregeld als wij het wilden, en had ik ook een soort van 'wat te doen', het regelen enzo. Bij een ander, bijvoorbeeld pas die vriend van mijn vader, zit je echt alleen maar te luisteren naar de toespraken en dan moet ik bijna nog meer huilen.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 14-01-2014 03:51:19 ]
Dit idd.quote:
Het geeft inderdaad een heel sterk perspectief op dit leven. Wat je ook vergaart, je laat het allemaal achter. Tot die tijd, zijn de dingen die je doet, ervaart, waar je van geniet met de mensen om je heen eigenlijk het enige van blijvende waarde.
Fuck the EBU.
Als je zelf alles moet regelen dan ben je er minder bewust mee bezig,alles gaat op de automatische piloot en je bent maar half overal bij aanwezig. Het gaat min of meer langs je heen. Ik denk dat het nog veel erger is als het plotseling gebeurt, maar dat heb ik niet meegemaakt, mijn ouders zijn allebei maandenlang erg ziek geweest en we wisten al dat het een aflopende zaak was (mijn vader is overleden in mei 2010 en mijn moeder in maart 2011). Verder heb ik iemand die ik als derde oma beschouwde verloren een jaar of 7, 8 geleden en mijn tante een jaar of vijf geleden. Dat was wel een plotseling overlijden maar ze was al dik in de 70 en mankeerde al jaren van alles.quote:
Mijn ouders zijn allebei overleden. Mijn vader al meer dan 20 jaar geleden, hij was 59 en ik 22. Hij lag in het ziekenhuis na een zware operatie, en is aan de complicaties overleden, een week of meer er na. Dat was heel vreemd, bijna alsof het iemand anders gebeurde ofzo, ik bleef tot het laatst hopen dat hij de infectie toch nog te boven zou komen.. en toen lag hij daar aan al die apparaten, en werd hij ook door de medewerkers van het ziekenhuis afgelegd enzo, nadat mijn moeder en ik afscheid van hem hebben genomen op de IC zagen we hem in het rouwcentrum pas weer. We zaten ook nog eens in Duitsland want dat was de enige plek waar ze die moeilijke operatie indertijd uitvoerden, dus we moesten inpakken in het hotel en met de trein terug enzo, was echt bijna surrealistisch. Gelukkig was er een goede vriend van mijn vader gekomen die bij ons is gebleven op de terugreis. Maar ook het regelen van de begrafenis enzo, heb ik allemaal maar wat over me heen laten komen, en m'n moeder heeft het meeste daadwerkelijke regelwerk gedaan, de beslissingen genomen over de crematie enzovoort.
Mijn moeder is pas vorig jaar overleden, zij is 80 geworden, en ik heb de laatste maanden voor haar gezorgd (wel met thuishulp en 24uurs zorg op het laatst).Uiteindelijk was ik er ook bij toen ze overleed. Het was heel moeilijk en verdrietig, maar ook goed omdat ze al zo erg ziek was, de laatste weken waren heel zwaar.. zo kon het ook niet verder. Ze is thuis opgebaard en dat was dan juist weer mooi en goed, na die moeilijke ziekte. Van te voren dacht ik ook, ik ga kapot, maar als het gebeurd en je bent zelf degene die de boel moet regelen, dan ga je dat toch doen en dan gaat het ook, tenminste bij mij. Zelfs op de begrafenis nog gesproken, hoewel ik het stukje wat ik wilde zeggen had uitgeprint en aan een goede vriendin had gegeven, zodat als ik niet uit mijn woorden zou kunnen komen, zij het had kunnen overnemen. Maar dat was uiteindelijk niet nodig en het was een mooi afscheid, ben zelfs nog mee gegaan naar de crematie-oven.
Eigenlijk was het nog bijna 'makkelijker' dan bij begrafenissen van anderen, bij mijn moeder had ik het zo geregeld als wij het wilden, en had ik ook een soort van 'wat te doen', het regelen enzo. Bij een ander, bijvoorbeeld pas die vriend van mijn vader, zit je echt alleen maar te luisteren naar de toespraken en dan moet ik bijna nog meer huilen.
Mijn ene opa heb ik nooit echt gekend en die is al 20 jaar dood geloof ik en mijn andere opa heb ik geen contact mee, als die eindelijk doodgaat (onkruid vergaat blijkbaar echt niet!) ga ik zeker niet naar de begrafenis/crematie toe. Mijn oma's leven allebei nog en daar ga ik goed mee om, zie ze allebei om de paar weken wel. Mijn ene oma is haar jongste zoon en schoondochter kwijt, mijn andere oma allebei haar dochters (allebei maar 47 geworden) en haar schoonzoon. Dus we hebben genoeg meegemaakt zeg maar, en mijn ene oma heeft net een operatie ondergaan (kransslagadervernauwing) en de andere moet binnenkort geopereerd worden ivm haar hartkleppen (en ze is al 82 maar verder kerngezond). Andere familie heb woont allemaal ver weg: mijn broertje, oom en neefje en nichtje wonen op 10 uur vliegen (mijn ouders trouwens ook tot ze overleden), en mijn andere oom en tante en nicht ook.
Op moederdag bel ik tegenwoordig altijd allebei mijn oma's, mijn ouders kunnen dat niet meer doen en ik kan mijn moeder ook niet meer bellen. Zelfde eigenlijk met verjaardagen of sterfdagen ofzo, in november zou mijn moeder 50 geworden zijn en dan zit ik huilend aan de telefoon met mijn oma. Ik ben al lang blij dat ik me om mijn kleine broertje geen zorgen hoef te maken, hij doet het juist heel goed en we hebben alles netjes geregeld samen. We hebben veel contact maar ik heb hem alweer 2,5 jaar niet gezien helaas.
Als mijn broertje wat overkomt dan brei ik er denk ik ook maar een eind aan. 
As the officer took her away, she recalled that she asked,
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
Ik heb de dood al veel te vaak van dichtbij meegemaakt... ik ben de tel inmiddels al kwijtgeraakt.
Sommigen waren familie (9 personen waaronder opa;s en oma's en ooms en tantes)... vrienden of goede bekenden en exen van vroeger (en ik ben pas 44) etcetera... ik denk dat de teller inmiddels wel op 60 staat (en dan heb ik het alleen nog over degenen waarvan ik het weet) en die me echt na stonden.
Tegelijkertijd ben ik blij dat nog niemand van het gezin waarin ik ben opgegroeid al is gestorven. Mijn moeder is al enkele keren langs het randje van de dood gegaan. Zelf heb ik mijn eigen dood ook enkele keren in de ogen gekeken.
Gelukkig heb ik mijn beide ouders nog en mijn jongere broer en zijn familie nog... maar ik besef me wel hoe dicht mijn moeder bij haar dood was door kanker.
En ja, hoe ga je er mee om?
Denk je dat er een universeel antwoord bestaat? Dat bestaat er niet... gelukkig niet! En misschien moet je je daaraan vasthouden, dat er gelukkig geen universeel antwoord bestaat. Wees blij dat we allemaal verschillend rouwen om onze moeders. Dat geen enkele moeder hetzelfde is, want we zullen vooral rouwen om de dingen die we liefhadden aan onze moeders (en anderen).
En zodra we verder in ons rouwproces komen, des te minder verdriet we hebben als we denken aan de mooie kanten aan de overledene... of de leuke momenten. Er blijft altijd een soort van leegte, maar het wordt naderhand altijd ingevuld door een ander gevoel; een gevoel waarbij de lach en een traan elkaar steeds meer in evenwicht gaan houden. Geen liefde zo groot, als wanneer de lach en een traan elkaar in evenwicht houden.
En soms duurt het slechts een paar maanden, soms een paar jaar... maar je zult zien dat de lach beetje bij beetje (en soms tergend langzaam, maar wel gestaag) aan terrein windt.
En dat is wat ik jou wil meegeven...
En nog een andere tip, die mij persoonlijk enorm geholpen heeft... schrijf de overledene een brief. Bewaar deze een paar dagen, herlees dit nog eens tot je hierover tevreden bent... en verbrand deze brief dan (op het graf of op een plaats waarbij je je met de overledene verbonden voelt).
Ik geloof niet serieus in God of zo... maar dichter kon ik niet tot een van mijn beste vriendinnen komen die zelfmoord had gepleegd. In elk geval de rook trok naar boven... naar het onbekende, zoals de dood ook is.
En daardoor vond ik grotendeels rust. Nooit helemaal... maar voor mij heeft dit mijn rouwproces versneld.
Ik hoop dat jij voor jezelf ook een soort van persoonlijke ceremonie vind om TZT een goed begin met de rouwverwerking te starten voor jouw moeder.
Maar de beste tip die ik je kan geven is jouw moeder nu al te laten weten hoeveel je van haar houdt! Nu en elke keer dat je haar bezoekt of thuis komt. En ga nooit weg zonder dat je haar (al dan niet woordelijk) hebt laten weten hoeveel je van haar houdt!
Ik wens je veel goeds, voor jou en jouw moeder! En moge jij en jouw moeder nog vele jaren in goede gezondheid doorgaan met leven!
Het beste gewenst!
Eric.
Sommigen waren familie (9 personen waaronder opa;s en oma's en ooms en tantes)... vrienden of goede bekenden en exen van vroeger (en ik ben pas 44) etcetera... ik denk dat de teller inmiddels wel op 60 staat (en dan heb ik het alleen nog over degenen waarvan ik het weet) en die me echt na stonden.
Tegelijkertijd ben ik blij dat nog niemand van het gezin waarin ik ben opgegroeid al is gestorven. Mijn moeder is al enkele keren langs het randje van de dood gegaan. Zelf heb ik mijn eigen dood ook enkele keren in de ogen gekeken.
Gelukkig heb ik mijn beide ouders nog en mijn jongere broer en zijn familie nog... maar ik besef me wel hoe dicht mijn moeder bij haar dood was door kanker.
En ja, hoe ga je er mee om?
Denk je dat er een universeel antwoord bestaat? Dat bestaat er niet... gelukkig niet! En misschien moet je je daaraan vasthouden, dat er gelukkig geen universeel antwoord bestaat. Wees blij dat we allemaal verschillend rouwen om onze moeders. Dat geen enkele moeder hetzelfde is, want we zullen vooral rouwen om de dingen die we liefhadden aan onze moeders (en anderen).
En zodra we verder in ons rouwproces komen, des te minder verdriet we hebben als we denken aan de mooie kanten aan de overledene... of de leuke momenten. Er blijft altijd een soort van leegte, maar het wordt naderhand altijd ingevuld door een ander gevoel; een gevoel waarbij de lach en een traan elkaar steeds meer in evenwicht gaan houden. Geen liefde zo groot, als wanneer de lach en een traan elkaar in evenwicht houden.
En soms duurt het slechts een paar maanden, soms een paar jaar... maar je zult zien dat de lach beetje bij beetje (en soms tergend langzaam, maar wel gestaag) aan terrein windt.
En dat is wat ik jou wil meegeven...
En nog een andere tip, die mij persoonlijk enorm geholpen heeft... schrijf de overledene een brief. Bewaar deze een paar dagen, herlees dit nog eens tot je hierover tevreden bent... en verbrand deze brief dan (op het graf of op een plaats waarbij je je met de overledene verbonden voelt).
Ik geloof niet serieus in God of zo... maar dichter kon ik niet tot een van mijn beste vriendinnen komen die zelfmoord had gepleegd. In elk geval de rook trok naar boven... naar het onbekende, zoals de dood ook is.
En daardoor vond ik grotendeels rust. Nooit helemaal... maar voor mij heeft dit mijn rouwproces versneld.
Ik hoop dat jij voor jezelf ook een soort van persoonlijke ceremonie vind om TZT een goed begin met de rouwverwerking te starten voor jouw moeder.
Maar de beste tip die ik je kan geven is jouw moeder nu al te laten weten hoeveel je van haar houdt! Nu en elke keer dat je haar bezoekt of thuis komt. En ga nooit weg zonder dat je haar (al dan niet woordelijk) hebt laten weten hoeveel je van haar houdt!
Ik wens je veel goeds, voor jou en jouw moeder! En moge jij en jouw moeder nog vele jaren in goede gezondheid doorgaan met leven!
Het beste gewenst!
Eric.
De wereld is vol met kleuren, neem geen genoegen met een zwart/ wit visie. De kleuren zitten vaak in de nuance.
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik dit (nog) niet moet mee maken.quote:
Ik heb de dood al veel te vaak van dichtbij meegemaakt... ik ben de tel inmiddels al kwijtgeraakt.
Sommigen waren familie (9 personen waaronder opa;s en oma's en ooms en tantes)... vrienden of goede bekenden en exen van vroeger (en ik ben pas 44) etcetera... ik denk dat de teller inmiddels wel op 60 staat (en dan heb ik het alleen nog over degenen waarvan ik het weet) en die me echt na stonden.
Tegelijkertijd ben ik blij dat nog niemand van het gezin waarin ik ben opgegroeid al is gestorven. Mijn moeder is al enkele keren langs het randje van de dood gegaan. Zelf heb ik mijn eigen dood ook enkele keren in de ogen gekeken.
Gelukkig heb ik mijn beide ouders nog en mijn jongere broer en zijn familie nog... maar ik besef me wel hoe dicht mijn moeder bij haar dood was door kanker.
En ja, hoe ga je er mee om?
Denk je dat er een universeel antwoord bestaat? Dat bestaat er niet... gelukkig niet! En misschien moet je je daaraan vasthouden, dat er gelukkig geen universeel antwoord bestaat. Wees blij dat we allemaal verschillend rouwen om onze moeders. Dat geen enkele moeder hetzelfde is, want we zullen vooral rouwen om de dingen die we liefhadden aan onze moeders (en anderen).
En zodra we verder in ons rouwproces komen, des te minder verdriet we hebben als we denken aan de mooie kanten aan de overledene... of de leuke momenten. Er blijft altijd een soort van leegte, maar het wordt naderhand altijd ingevuld door een ander gevoel; een gevoel waarbij de lach en een traan elkaar steeds meer in evenwicht gaan houden. Geen liefde zo groot, als wanneer de lach en een traan elkaar in evenwicht houden.
En soms duurt het slechts een paar maanden, soms een paar jaar... maar je zult zien dat de lach beetje bij beetje (en soms tergend langzaam, maar wel gestaag) aan terrein windt.
En dat is wat ik jou wil meegeven...
En nog een andere tip, die mij persoonlijk enorm geholpen heeft... schrijf de overledene een brief. Bewaar deze een paar dagen, herlees dit nog eens tot je hierover tevreden bent... en verbrand deze brief dan (op het graf of op een plaats waarbij je je met de overledene verbonden voelt).
Ik geloof niet serieus in God of zo... maar dichter kon ik niet tot een van mijn beste vriendinnen komen die zelfmoord had gepleegd. In elk geval de rook trok naar boven... naar het onbekende, zoals de dood ook is.
En daardoor vond ik grotendeels rust. Nooit helemaal... maar voor mij heeft dit mijn rouwproces versneld.
Ik hoop dat jij voor jezelf ook een soort van persoonlijke ceremonie vind om TZT een goed begin met de rouwverwerking te starten voor jouw moeder.
Maar de beste tip die ik je kan geven is jouw moeder nu al te laten weten hoeveel je van haar houdt! Nu en elke keer dat je haar bezoekt of thuis komt. En ga nooit weg zonder dat je haar (al dan niet woordelijk) hebt laten weten hoeveel je van haar houdt!
Ik wens je veel goeds, voor jou en jouw moeder! En moge jij en jouw moeder nog vele jaren in goede gezondheid doorgaan met leven!
Het beste gewenst!
Eric.
Energie is nooit eindig.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 14-01-2014 03:56:43 ]
quote:
In zo'n korte tijd drie van zulke jonge mensen... wtf?
As the officer took her away, she recalled that she asked,
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
Je gaat wel de betrekkelijkheid van het leven en de dingen erin beter zien, zeker als je, zoals ik, dan zelf ook nog lichamelijke opdonder krijgt. Ik leef in het nu, niet in het verleden en ook niet in de toekomst omdat ik gezien heb hoe snel het allemaal kan veranderen. Ik heb ook zelden haast meer en geniet van de kleine dagelijkse dingen die er gebeuren.quote:
Ga je ook echt 'voller' leven als je meemaakt dat je ouders sterven?
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Ja, echt bizar. Het hield maar niet op, elke maand weer één.quote:
[..]
In zo'n korte tijd drie van zulke jonge mensen... wtf?
Van die jonge mensen waar je gewoon nog mee hoort af te kunnen spreken.
Zo fucking zonde, ze waren stuk voor stuk intelligente vrolijke geliefde mensen met veel potentie. Alledrie klaar om hun stempel op deze aardbol te zetten.
Zo jammer dat ze dat zelf niet zagen
Fuck the EBU.
Sommige dingen zijn niet te begrijpen.quote:
[..]
Ja, echt bizar. Het hield maar niet op, elke maand weer één.
Van die jonge mensen waar je gewoon nog mee hoort af te kunnen spreken.
Zo fucking zonde, ze waren stuk voor stuk intelligente vrolijke geliefde mensen met veel potentie. Alledrie klaar om hun stempel op deze aardbol te zetten.
Zo jammer dat ze dat zelf niet zagen
As the officer took her away, she recalled that she asked,
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
Toch iets moois dat je haalt uit zoiets tragisch. Het leven is zoiets ongrijpbaars, mensen staan daar zelden bij stil, terwijl het hun bestaan definieert. Bizar eigenlijk. Haasten haasten haasten om de tijd die je leven is voor geld in te wisselen zodat je kunt leven.quote:
[..]
Je gaat wel de betrekkelijkheid van het leven en de dingen erin beter zien, zeker als je, zoals ik, dan zelf ook nog lichamelijke opdonder krijgt. Ik leef in het nu, niet in het verleden en ook niet in de toekomst omdat ik gezien heb hoe snel het allemaal kan veranderen. Ik heb ook zelden haast meer en geniet van de kleine dagelijkse dingen die er gebeuren.
[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 14-01-2014 04:04:40 ]
Alles wat je niet doodt maakt je sterker.quote:
[..]
Toch iets moois dat je haalt uit zoiets tragisch. Het leven is zoiets ongrijpbaars, mensen staan daar zelden bij stil, terwijl het hun bestaan definieert. Bizar eigenlijk.
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Ja, ik heb daar op zich ook wel ervaring mee, maar niet in de zin van personen die dood gaan. Toch zie ik wel de relativiteit van het leven al in.quote:
[..]
Alles wat je niet doodt maakt je sterker.
Ik probeer altijd wat goeds te halen en te leren uit de beroerde dingen die me in het leven zijn overkomen, denk ook dat dat de beste manier is om er mee om te gaan, zo leer je je hele leven door.quote:
[..]
Ja, ik heb daar op zich ook wel ervaring mee, maar niet in de zin van personen die dood gaan. Toch zie ik wel de relativiteit van het leven al in.
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Ben ik totaal met je eens. Helaas gaat er vaak tijd overheen voor mensen zien dat je er iets uit moet leren in plaats van wrok jegens het leven koesteren. Niemand is jou wat schuldig. Het is wat jij er van maakt. Ongeacht de omstandigheden. Hoe hard het ook is.quote:
[..]
Ik probeer altijd wat goeds te halen en te leren uit de beroerde dingen die me in het leven zijn overkomen, denk ook dat dat de beste manier is om er mee om te gaan, zo leer je je hele leven door.
Dat heb ik juist totaal omgekeerd ervaren, bij mijn vader ging het juist erg langs me heen omdat ik het niet zelf hoefde te regelen, en bij mijn moeder heb ik alles absoluut niet op de automatische piloot geregeld, maar heel bewust. Heb ook veel opgeschreven enzo, een dagboek bijgehouden die laatste maanden en dergelijke.quote:
[..]
Als je zelf alles moet regelen dan ben je er minder bewust mee bezig,alles gaat op de automatische piloot en je bent maar half overal bij aanwezig. Het gaat min of meer langs je heen.
Het leven is een feest....je moet alleen wel zelf de slingers ophangenquote:
[..]
Ben ik totaal met je eens. Helaas gaat er vaak tijd overheen voor mensen zien dat je er iets uit moet leren in plaats van wrok jegens het leven koesteren. Niemand is jou wat schuldig. Het is wat jij er van maakt. Ongeacht de omstandigheden. Hoe hard het ook is.
.....dat doe ik dan ook maar zo goed als ik kan. 
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Nee, niet echt.. Ik denk dat ik dat nog meer heb als er mensen van mijn leeftijd sterven, dan krijg je die wakeup call, het kan jou ook gebeuren, dat soort dingen..quote:
Ga je ook echt 'voller' leven als je meemaakt dat je ouders sterven?
Ik ben ook blij dat jij dit nooit hebt moeten meemaken! Niemand zou dit moeten meemaken... maar het gebeurt wanneer het gebeurt.quote:
[..]
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik dit (nog) niet moet mee maken.
Energie is nooit eindig.
En er is niets dat je er aan kunt doen. We zijn geen Goden. We kunnen niet alles weten... we zijn slechts mensen. Het enige dat we hiervan kunnen leren, is om te rouwen, en hoe hard het ook is... eerder verder gaan met ons leven.
En ja zelfs daar kleven voordelen aan... en in mijn geval is dat ik eerder leerde rouwen. Zelfs beter leerde te rouwen voor een bijna leeftijdsgenote van wie ik erg veel hield, een van mijn beste vriendinnen voor 20 jaar (en waarmee ik ooit even gegaan ben).
Zou mijn moeder overlijden, dan ben ik geheid een hele lange tijd kapot. Zij is de enige die mij kent al voor mijn geboorte. Niemand kent mij langer en beter.. Ik zou het erg zwaar mee hebben, maar waarschijnlijk minder zwaar dan wanneer ik niet eerder zovele dierbaren verloren had (hoop ik).
Maar ik kom tegenwoordig elke week een paar uurtjes bij mijn ouders en heb nu de kans mijn ouders stukje bij beetje te zeggen wat ik ze altijd wilde zeggen.
Ook toen mijn moeder opgegeven was door de artsen, heb ik veel met haar verteld... grotendeels al verteld wat ik haar zou vertellen als ze op sterven na dood zou liggen.
Ik heb haar verteld hoeveel ik van haar hield, maar ook dat ze zelf moest beslissen wanneer haar ziekte haar teveel zou worden. En dat ze niet onnodig moest gaan lijden als het van mij zou afhangen. Dat zij haar eigen moment zou moeten kiezen wanneer ze het leven niet meer aan zou kunnen.
Gelukkig genas ze, en misschien kan ze nog wel 20 jaar mee (de leeftijd die haar vader en moeder hebben bereikt).
Maar ze weet in elk geval hoeveel ik van haar hou... en dat ik uitzichtloos lijden van haar wil voorkomen.... Moge het de komende 15 tot 20 jaar ons bespaard blijven.. maar als het wel gebeurt, dan heb ik mijn zegje gedaan. En ook dat alleen helpt mij... tot waar het dan ook leidt.
De wereld is vol met kleuren, neem geen genoegen met een zwart/ wit visie. De kleuren zitten vaak in de nuance.
quote:
[..]
Ik ben ook blij dat jij dit nooit hebt moeten meemaken! Niemand zou dit moeten meemaken... maar het gebeurt wanneer het gebeurt.
En er is niets dat je er aan kunt doen. We zijn geen Goden. We kunnen niet alles weten... we zijn slechts mensen. Het enige dat we hiervan kunnen leren, is om te rouwen, en hoe hard het ook is... eerder verder gaan met ons leven.
En ja zelfs daar kleven voordelen aan... en in mijn geval is dat ik eerder leerde rouwen. Zelfs beter leerde te rouwen voor een bijna leeftijdsgenote van wie ik erg veel hield, een van mijn beste vriendinnen voor 20 jaar (en waarmee ik ooit even gegaan ben).
Zou mijn moeder overlijden, dan ben ik geheid een hele lange tijd kapot. Zij is de enige die mij kent al voor mijn geboorte. Niemand kent mij langer en beter.. Ik zou het erg zwaar mee hebben, maar waarschijnlijk minder zwaar dan wanneer ik niet eerder zovele dierbaren verloren had (hoop ik).
Maar ik kom tegenwoordig elke week een paar uurtjes bij mijn ouders en heb nu de kans mijn ouders stukje bij beetje te zeggen wat ik ze altijd wilde zeggen.
Ook toen mijn moeder opgegeven was door de artsen, heb ik veel met haar verteld... grotendeels al verteld wat ik haar zou vertellen als ze op sterven na dood zou liggen.
Ik heb haar verteld hoeveel ik van haar hield, maar ook dat ze zelf moest beslissen wanneer haar ziekte haar teveel zou worden. En dat ze niet onnodig moest gaan lijden als het van mij zou afhangen. Dat zij haar eigen moment zou moeten kiezen wanneer ze het leven niet meer aan zou kunnen.
Gelukkig genas ze, en misschien kan ze nog wel 20 jaar mee (de leeftijd die haar vader en moeder hebben bereikt).
Maar ze weet in elk geval hoeveel ik van haar hou... en dat ik uitzichtloos lijden van haar wil voorkomen.... Moge het de komende 15 tot 20 jaar ons bespaard blijven.. maar als het wel gebeurt, dan heb ik mijn zegje gedaan. En ook dat alleen helpt mij... tot waar het dan ook leidt.
Lijkt mij vrij zwaar. Heb 5 jaar geleden mijn opa verloren. Was 82. Beste man heeft op zijn 70e al een hartaanval overleefd. Kon niet gedotterd. Kreeg niet lang meer. Is in zijn slaap heen gegaan. Eigenlijk nooit moeite mee gehad.
4 jaar geleden, had net wat met ex-vriendin in oktober. Kreeg schoonvader begin januari uitslag, maagkanker. Had al langer klachten maar huisarts heeft hem eerst 4 kuren voorgeschreven.
Met chemo's gaven ze hem 9 maand. Heeft een jaar op gered. Was boer, 3 kinders. Zelf meegeholpen tot het eind. En binnen 3 dagen eigenlijk foetsie van relatief nog vrij vitaal tot de dood.
best wel apart. Hele dag familie erbij, met 15 man daar in huis (hij lag in bed) en dan tijdens het avondeten toen niemand even bij hem was heengegaan. Ben je toch behoorlijk aan gedaan. Complete veehouderij achtergelaten.
Vorig jaar nog mijn overgrootmoeder. Ergens in de 90. Geen probleem mee. Mens heft een mooi leven gehad, een respectabele leeftijd bereikt en de levenskwaliteit ging toch al achteruit. Dan heb ik er beslist geen moeite mee.
Voor de rest mag ik mezelf gelukkig prijzen en heb tot nog toe niet meer doden getroffen. voor zover je daar blij en tevreden om kan zijn.
Zelf 22 trouwens
[ Bericht 1% gewijzigd door awiebo op 14-01-2014 08:21:46 ]
den Rijn neder quam ... inder wilder Neder Sassen lant ... ende om dattet soo couden lant is, soo dedent die Romeynen Vrieslant hieten
Het enige wat ik eng vind is de dood. Ik ben gek genoeg naarmate ik ouder ben geworden (nu 24) banger geworden voor het verlies van m'n oudere bv. Dat is letterlijk mijn allergrootste angst. Ik weet ook niet hoe dit ontstaan is, maar bbrrrrr.. Ben er zo bang voor dat het bijna obsessief is. Denk er bijna elke dag wel over na en kom er niet vanaf =/
Zelf alleen opa en oma zien gaan, maar toen was ik nog heel jong. Meerdere ooms, maar daar had ik 0 contact mee.
Zelf alleen opa en oma zien gaan, maar toen was ik nog heel jong. Meerdere ooms, maar daar had ik 0 contact mee.
Praat hier met iemand over, want dit is niet gezond.quote:
Het enige wat ik eng vind is de dood. Ik ben gek genoeg naarmate ik ouder ben geworden (nu 24) banger geworden voor het verlies van m'n oudere bv. Dat is letterlijk mijn allergrootste angst. Ik weet ook niet hoe dit ontstaan is, maar bbrrrrr.. Ben er zo bang voor dat het bijna obsessief is. Denk er bijna elke dag wel over na en kom er niet vanaf =/
Ik heb zelf nu 5 keer een begrafenis meegemaakt. Overgrootmoeder, 2 oma's en 2 opa's. Bij mijn "laatste" opa stond ik praktisch naast zijn bed toen hij zijn laatste adem uitblies. Bizarre ervaring, maar wel mooi ook. Afgezien van mijn overgroot oma heb ik bij alle overledenen de kist mogen duwen/begeleiden. Ook een mooie ervaring.
Op dinsdag 25 augustus 2015 15:48 schreef Toekito het volgende:
de grootste schande van heel FOK! naast Fylax is Kano als mod.
de grootste schande van heel FOK! naast Fylax is Kano als mod.
Als eerst mijn oma van vaders kant toen ik een jaar of 7 was (Mijn opa was al overleden, die heb ik nooit gekend). Niet veel later mijn opa van moeders kant. Hierna mijn vader toen ik bijna 10 was. Toen mijn moeder op mijn 17e en mijn oma is 2 jaar geleden overleden toen ik 19 was. Verder nog zussen van mijn oma overleden. Kan al met al zeggen dat de dood wel bij mijn leven hoort.
Mijn moeder 3 maanden geleden. Na een ziekbed van 2 jaar. Ik heb geholpen haar aan te kleden, vlak nadat ze gestorven was.
@ TS
Ik ben relatief onervaren maar ik geloof dat hoe ouder de persoon hoe makkelijker te accepteren.
Hoe jonger, hoe "onterechter". Dat is mijn optiek
Daarnaast heb je met een ziekbed langer tijd voor afscheid, maar de lijdensweg naar de dood en de aftakeling in geval van een terminale ziekte valt ook zwaar en wens je niemand toe.
Mocht het zo zijn dat iemand dood moet gaan dan "wens" ik hem een hartstilstand in zijn slaap toe op een respectabele leeftijd.
Ik ben relatief onervaren maar ik geloof dat hoe ouder de persoon hoe makkelijker te accepteren.
Hoe jonger, hoe "onterechter". Dat is mijn optiek
Daarnaast heb je met een ziekbed langer tijd voor afscheid, maar de lijdensweg naar de dood en de aftakeling in geval van een terminale ziekte valt ook zwaar en wens je niemand toe.
Mocht het zo zijn dat iemand dood moet gaan dan "wens" ik hem een hartstilstand in zijn slaap toe op een respectabele leeftijd.
den Rijn neder quam ... inder wilder Neder Sassen lant ... ende om dattet soo couden lant is, soo dedent die Romeynen Vrieslant hieten
In iets meer dan een jaar tijd mijn oma, opa en vader (in die volgorde) begraven.
Mijn oma kwam plots te overlijden waardoor mn opa achterbleef waar kanker bij geconstateerd was daar hij is aan overleden binnen een jaar tijd , in de tussentijd had mn vader ALS gekregen en is kort na mn opa overleden. Vorig jaar nog een oom van mn vriendin begraven (kanker) en laatst zijn mijn andere opa en oma binnen 2 maanden na elkaar overleden.
Mijn oma kwam plots te overlijden waardoor mn opa achterbleef waar kanker bij geconstateerd was daar hij is aan overleden binnen een jaar tijd , in de tussentijd had mn vader ALS gekregen en is kort na mn opa overleden. Vorig jaar nog een oom van mn vriendin begraven (kanker) en laatst zijn mijn andere opa en oma binnen 2 maanden na elkaar overleden.
Te vaak helaas.
Bij beide grootouders.
mijn neef, twee ooms, nichtje en een vriendin.
Gelukkig leven beide ouders nog.
En dat is verdrietig maar het leven gaat door,
Bij beide grootouders.
mijn neef, twee ooms, nichtje en een vriendin.
Gelukkig leven beide ouders nog.
En dat is verdrietig maar het leven gaat door,
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
toen ik nog werkte heb ik heel veel mensen dood gezien (werkte toen in een rusthuis)
maar het beklemmende idee dat ik m'n grootouders langs beide kanten dood heb gezien is voor mij toch
op de uitzondering van vava Raats na (toen was ik amper 9 jaar)
maar het beklemmende idee dat ik m'n grootouders langs beide kanten dood heb gezien is voor mij toch
op de uitzondering van vava Raats na (toen was ik amper 9 jaar)
Werewolf
Ja.
Een kennis/schoolgenoot, mijn opa en oma, mijn moeder, en de moeder van een van mijn beste vrienden.
Hartverscheurende dingen wel, op de crematie van mijn moeder heb ik nog gesproken en dat was erg zwaar, wel nog altijd erg blij mee dat ik 't heb gedaan.
Een kennis/schoolgenoot, mijn opa en oma, mijn moeder, en de moeder van een van mijn beste vrienden.
Hartverscheurende dingen wel, op de crematie van mijn moeder heb ik nog gesproken en dat was erg zwaar, wel nog altijd erg blij mee dat ik 't heb gedaan.
Let's drop some acid and go to a titty bar.
Ik heb de dood van m'n moeder vanaf de rand van haar bed meegemaakt. Wat ik nu vertel kan schokkend zijn voor een buitenstaander, maar ik vond het op de een of andere manier fascinerend.
Ze was al anderhalf jaar ongeneeslijk ziek, dus we hadden als gezin er heel goed naar toe kunnen werken. Ze lag al enkele dagen in een hospice en ze had daar zoveel pijn, dat het afgrijselijk was om aan te zien Als je dan haar laatste adem uit ziet gaan, kon ik niet anders dan me opgelucht voelen. Het was heel vredig en het leek wel alsof ze, na lange tijd weer een glimlach op d'r gezicht had.
Naar haar dood heb ik ook nog mee mogen helpen met haar verzorging. Het is nu 2 jaar geleden en ik kan er met een goed gevoel aan terugdenken. Nogmaals, voor een buitenstaander is dat misschien heel cru om te horen, maar het is op de een of andere manier een hele opluchting omdat ze eindelijk van die afgrijselijke pijn af was.
Ze was al anderhalf jaar ongeneeslijk ziek, dus we hadden als gezin er heel goed naar toe kunnen werken. Ze lag al enkele dagen in een hospice en ze had daar zoveel pijn, dat het afgrijselijk was om aan te zien
Als je dan haar laatste adem uit ziet gaan, kon ik niet anders dan me opgelucht voelen. Het was heel vredig en het leek wel alsof ze, na lange tijd weer een glimlach op d'r gezicht had.Naar haar dood heb ik ook nog mee mogen helpen met haar verzorging. Het is nu 2 jaar geleden en ik kan er met een goed gevoel aan terugdenken. Nogmaals, voor een buitenstaander is dat misschien heel cru om te horen, maar het is op de een of andere manier een hele opluchting omdat ze eindelijk van die afgrijselijke pijn af was.
ik ben opgegroeid in een rouwkamer, 20 jaar lang dus ik heb wel aan een paar duizend kisten gestaan, en dat veranderd je kijk wel moet ik zeggen. Natuurlijk ook aan de kist gestaan van voor mij belangrijke mensen, mijn grootouders, schoonvader en vrienden en dan kun je er alleen maar zijn voor anderen en hun steunen in hun emotie
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Echt? 'Gaaf' is dan mijn reactie, hoewel dat wat vreemd klinkt.quote:Op dinsdag 14 januari 2014 09:19 schreef Re het volgende:
ik ben opgegroeid in een rouwkamer, 20 jaar lang dus ik heb wel aan een paar duizend kisten gestaan, en dat veranderd je kijk wel moet ik zeggen. Natuurlijk ook aan de kist gestaan van voor mij belangrijke mensen, mijn grootouders, schoonvader en vrienden en dan kun je er alleen maar zijn voor anderen en hun steunen in hun emotie
Ik heb nog steeds de wens om ooit uitvaartverzorger te worden en heb daartoe inmiddels ook al een opleiding gedaan. Heb dus van daaruit ook wel het eea meegemaakt en gezien.
Verder heb ik persoonlijk mijn grootouders, ouders van vrienden, de te vroeg geboren en overleden baby van vrienden en van mijn eigen generatie godzijdank tot nu toe alleen de beste vriend van mijn ex (door zelfmoord) meegemaakt.
Bij het overlijden van mijn grootouders was ik niet heel verdrietig, met leeftijden tussen de 83 en 96 heb je weinig te klagen en hoort het er wmb gewoon bij.
***
Ik sta met regelmaat in een aula. Met gescheiden en hertrouwde ouders (moeder tot drie keer toe) en gescheiden opa's en oma's heb ik meer dan 10 grootouders, tientallen ooms en tantes etc.
Ik heb me daarom nooit gebonden aan familie. Bij overlijden van mijn moeder en oma afgelopen jaar heb ik ook niet zoveel tranen gelaten. Dat mensen dood gaan is een fact of life, en ik heb me misschien daarom nooit verbonden gevoeld met familie. Je kiest ze niet, en ze gaan over het algemeen te vroeg dood. Ik heb er niets mee.
Mijn eigen dood daarentegen, daar ben ik wel bang voor.
Ik heb me daarom nooit gebonden aan familie. Bij overlijden van mijn moeder en oma afgelopen jaar heb ik ook niet zoveel tranen gelaten. Dat mensen dood gaan is een fact of life, en ik heb me misschien daarom nooit verbonden gevoeld met familie. Je kiest ze niet, en ze gaan over het algemeen te vroeg dood. Ik heb er niets mee.
Mijn eigen dood daarentegen, daar ben ik wel bang voor.
zo is dat.quote:
ik ben opgegroeid in een rouwkamer, 20 jaar lang dus ik heb wel aan een paar duizend kisten gestaan, en dat veranderd je kijk wel moet ik zeggen. Natuurlijk ook aan de kist gestaan van voor mij belangrijke mensen, mijn grootouders, schoonvader en vrienden en dan kun je er alleen maar zijn voor anderen en hun steunen in hun emotie
de grootouders langs moeders kant waren thuis opgebaard en langs vaders kant in een rouwkamer.
ik moet zeggen dat ik even schrok van je bericht
Werewolf
mijn moeder was rouwkamerbedienste zoals dat toen nog werd genoemd en we woonde in het huis waar de rouwkamer was, de kelder was de koelruimte en de begane grond de rouwkamer, wij leefde op de eerste en tweede verdieping. Ik hielp mijn moeder altijd in de kelder, schoonmaken van glazen oplegbladen, helpen met de bloemen arrangeren rond de kist, aanwezig zijn als de arts de kist verzegelde en nog veel meer (mijn opa was ooit begonnen met werken in een rouwkamer). Verder legde mijn moeder altijd de doden af (uit en aankleden, mooi maken zoals ze in het leven waren), beslissingen maken over open of gesloten kist (ja gebaseerd meestal op de staat van het lichaam)quote:
Hoezo ben je opgegroeid in een rouwkamer, Re?
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt.quote:
Nogmaals, voor een buitenstaander is dat misschien heel cru om te horen, maar het is op de een of andere manier een hele opluchting omdat ze eindelijk van die afgrijselijke pijn af was.
Mijn moeder (60) overleed 8 maanden geleden. Een zelfgekozen dood na 30 jaar MS.
Ze noemde het een bevrijding, en zo vonden wij dat ook. Wij voelden gewoon haar opluchting.
Al huil ik er nog elke dag om eigenlijk, het verwerken van haar dood valt vies tegen.
Je gunt haar die bevrijding, maar uiteindelijk is wel gewoon je moeder dood.
Wij zijn als gezin bij het overlijden geweest, en dat is vond ik een heel intieme, wonderlijke, eigenlijk prachtige gebeurtenis. Een heel natuurlijk iets, niet eng.
Uiteraard speelde dit al enige jaren, dus het was geen onverwacht iets. Dat helpt.
Der Zauber halt nur eine Nacht lang. Wir tanzen in den Sonnenaufgang, und wir fliegen auf den Mond.
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Bijna 3 jaar geleden is mijn vader overleden. Ik ben er bij het overlijden bij geweest en dat was heel raar, want je zag hem helemaal grauw worden en het leven uit hem wegtrekken. Ondanks dat ik natuurlijk flink heb lopen janken ben ik nog steeds heel erg blij dat ik er bij ben geweest. Toen hij opgebaard was vond ik het vreemd om hem zo te zien liggen in zijn favoriete trui. Na een maand of 2 heb ik wel een klapje gehad, maar ik ben op tijd hulp gaan zoeken en ik heb het een prima plekje kunnen geven. Heb een hoop goede herinneringen nog aan hem gelukkig.
Wat ik nog het meest vreemde vond is dat ik na mijn toespraak op de crematie een staande ovatie kreeg van iedereen.
Wat ik nog het meest vreemde vond is dat ik na mijn toespraak op de crematie een staande ovatie kreeg van iedereen.
Winnaar FOK! Rounders MLB Fantasy Baseball League 2013
Mijn moeder had gekozen voor palliatieve sedatie, maar het laatste waar ik zin in had was een beetje aan de bedrand zitten, wachten tot ze zou overlijden. Dat zou voor mij helemaal niets toegevoegd hebben.
Bij mijn moeder was dat plan B als euthanasie niet goed gekeurd werd. De dokter zei ook dat dat best moeilijk is, zeker als het heel lang duurt. Wat soms best kan gebeuren.quote:
Mijn moeder had gekozen voor palliatieve sedatie, maar het laatste waar ik zin in had was een beetje aan de bedrand zitten, wachten tot ze zou overlijden. Dat zou voor mij helemaal niets toegevoegd hebben.
ik had er ook niet aan moeten denken eerlijk gezegd.
Der Zauber halt nur eine Nacht lang. Wir tanzen in den Sonnenaufgang, und wir fliegen auf den Mond.
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Ik had het al met mijn moeder voorbesproken, ook bij haar was er misschien sprake geweest van euthanasie, maar ook daar had ik niet bij willen zijn. Mijn laatste herinnering aan mijn moeder mag er niet één zijn waar ze dood ligt te gaan.quote:
[..]
Bij mijn moeder was dat plan B als euthanasie niet goed gekeurd werd. De dokter zei ook dat dat best moeilijk is, zeker als het heel lang duurt. Wat soms best kan gebeuren.
ik had er ook niet aan moeten denken eerlijk gezegd.
Ik heb daar nogal wat kritiek op gehad van vrienden, zo van "ja, maar doe het dan voor haar!", of, "Zo'n intiem moment moet je bij zijn!". Maar uiteindelijk zou ik overblijven, en zij overlijdt. Ik heb de herinnering, zij niet. Dat wilde ik liever niet.
Het is me zeker in de ziekteperiode van mijn moeder opgevallen hoe weinig inlevingsvermogen mensen eigenlijk hebben. Als je iets anders doet dan zij, dan ben je egoïstisch, raar of wordt het in het geheel niet begrepen. Goed, genoeg geklaagd
Goed dat je in ieder geval hebt gedaan wat je zelf wil. Mensen moeten het maar respecteren als je deze keuze maakt. Ik vond het juist wel fijn om er bij te zijn, zo zie je maar weer hoe verschillend het allemaal kan zijn. Ik heb niet alles teruggelezen maar is het lang geleden?quote:
[..]
Ik had het al met mijn moeder voorbesproken, ook bij haar was er misschien sprake geweest van euthanasie, maar ook daar had ik niet bij willen zijn. Mijn laatste herinnering aan mijn moeder mag er niet één zijn waar ze dood ligt te gaan.
Ik heb daar nogal wat kritiek op gehad van vrienden, zo van "ja, maar doe het dan voor haar!", of, "Zo'n intiem moment moet je bij zijn!". Maar uiteindelijk zou ik overblijven, en zij overlijdt. Ik heb de herinnering, zij niet. Dat wilde ik liever niet.
Het is me zeker in de ziekteperiode van mijn moeder opgevallen hoe weinig inlevingsvermogen mensen eigenlijk hebben. Als je iets anders doet dan zij, dan ben je egoïstisch, raar of wordt het in het geheel niet begrepen. Goed, genoeg geklaagd
Winnaar FOK! Rounders MLB Fantasy Baseball League 2013
Mijn moeder was er gewoon van de ene op de andere dag niet meer.
Let's drop some acid and go to a titty bar.
Nee, was in maart afgelopen jaar.quote:
[..]
Goed dat je in ieder geval hebt gedaan wat je zelf wil. Mensen moeten het maar respecteren als je deze keuze maakt. Ik vond het juist wel fijn om er bij te zijn, zo zie je maar weer hoe verschillend het allemaal kan zijn. Ik heb niet alles teruggelezen maar is het lang geleden?
Misschien heeft het ook wel een beetje te maken met hoe je denkt over leven na de dood. Wij waren er als gezin van overtuigd (en nog) dat het leven hierna niet ophoudt. Het was een overgang van het ene leven naar het andere, en dat hebben we meegemaakt. Ik vond het heel heilzaam ergens om die rust te zien. Mijn moeder ging ook vol overtuiging.quote:
[..]
Ik had het al met mijn moeder voorbesproken, ook bij haar was er misschien sprake geweest van euthanasie, maar ook daar had ik niet bij willen zijn. Mijn laatste herinnering aan mijn moeder mag er niet één zijn waar ze dood ligt te gaan.
Wat vrienden zeggen, dat "telt" inderdaad niet zo. Je moet je er zelf comfortabel bij voelen.quote:Ik heb daar nogal wat kritiek op gehad van vrienden, zo van "ja, maar doe het dan voor haar!", of, "Zo'n intiem moment moet je bij zijn!". Maar uiteindelijk zou ik overblijven, en zij overlijdt. Ik heb de herinnering, zij niet. Dat wilde ik liever niet.
Mijn moeder had er om gevraagd (dat we er bij zouden zijn), en eerlijk gezegd, wij wilden dat zelf allemaal ook. Om meerdere redenen.
Wat ik er van geleerd heb is dat je je als buitenstaander gewoon écht niet kunt voorstellen hoe het is in zo'n situatie. Ik blijk achteraf ook gewoon helemaal niet geweten te hebben hoe het voelt als je een ouder verliest. Daar praat ik nu wel eens over met anderen die dat ook hebben, en die beamen dat.quote:Het is me zeker in de ziekteperiode van mijn moeder opgevallen hoe weinig inlevingsvermogen mensen eigenlijk hebben. Als je iets anders doet dan zij, dan ben je egoïstisch, raar of wordt het in het geheel niet begrepen.
Der Zauber halt nur eine Nacht lang. Wir tanzen in den Sonnenaufgang, und wir fliegen auf den Mond.
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Daar heb ik lang over nagedacht. Of ik nou liever had dat ik het van te voren wist (ik wist wekenlang dat het definitief ging gebeuren), of dat ik liever had dat het plotseling was.quote:
Mijn moeder was er gewoon van de ene op de andere dag niet meer.
Ik kies voor 1.
Ik heb afscheid kunnen nemen, ik was helemaal rond met mijn moeder (we hadden alles besproken), we hebben dat goed kunnen doen.
Ineens lijkt me echt afschuwelijk.
Der Zauber halt nur eine Nacht lang. Wir tanzen in den Sonnenaufgang, und wir fliegen auf den Mond.
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Ik heb me altijd afgevraagd wat nou erger was. Het aan zien komen of het plotseling overlijden. Volgens mij maakt het uiteindelijk niet uit, de herinneringen blijven.quote:
Mijn moeder was er gewoon van de ene op de andere dag niet meer.
Winnaar FOK! Rounders MLB Fantasy Baseball League 2013
Ik denk inderdaad dat leven na de dood een belangrijke factor in je keuzes is. Voor mij staat buiten kijf datr er niets meer is. In het licht van wat de wetenschap aan kan tonen en hoe het leven is opgebouwd ben ik er zeker van dat leven na de dood vrijwel onmogelijk is. Mijn moeder dacht daar gelukkig grotendeels hetzelfde over.
Dat is ergens ook de reden dat ik bang ben om dood te gaan. Ik "weet" dat er na de dood niets meer is. Dan is het zuur om te sterven.
Dat is ergens ook de reden dat ik bang ben om dood te gaan. Ik "weet" dat er na de dood niets meer is. Dan is het zuur om te sterven.
Mijn broertje (3jr) overleed toen ik zelf 6jr was. Heeft diepe indruk gemaakt en vanaf die dag was de dood voor mij altijd dichtbij. Mijn moeder overleed toen ik 26 was. Mede door de aard van haar dood (moord) heb ik ervoor gekozen om haar niet dood te zien. Liever hou ik de herinnering van ons laatste afscheid tijdens haar leven, drie dagen eerder, toen ze me nog even een zak drop toestopte voordat ik wegreed. Het laatste beeld dat ik van haar heb is (via mijn achteruitkijk spiegel) dat ze me uitzwaait op die prachtige zomerdag.
"If you want to make God laugh, tell him about your plans"
Mijn reisverslagen
Mijn reisverslagen
Jezus mina zeg
Der Zauber halt nur eine Nacht lang. Wir tanzen in den Sonnenaufgang, und wir fliegen auf den Mond.
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Ik ben overtuigd van een leven na de dood.quote:
Dat is ergens ook de reden dat ik bang ben om dood te gaan. Ik "weet" dat er na de dood niets meer is. Dan is het zuur om te sterven.
Daarbij hanteer ik maar als regel dat het mijn leven makkelijker maakt, en als het achteraf niet zo blijkt te zijn heb ik er ook geen last van. Ik ben ook niet zo bang om te sterven. Ik heb er nog helemaal geen zin in, maar dat is een ander verhaal.
Overigens zit de overtuiging natuurlijk veel dieper, maar dat is het onderwerp niet.
Der Zauber halt nur eine Nacht lang. Wir tanzen in den Sonnenaufgang, und wir fliegen auf den Mond.
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Ik ben niet bang om te sterven, ik ben alleen bang om te vroeg te sterven.quote:
[..]
Ik ben overtuigd van een leven na de dood.
Daarbij hanteer ik maar als regel dat het mijn leven makkelijker maakt, en als het achteraf niet zo blijkt te zijn heb ik er ook geen last van. Ik ben ook niet zo bang om te sterven. Ik heb er nog helemaal geen zin in, maar dat is een ander verhaal.
Overigens zit de overtuiging natuurlijk veel dieper, maar dat is het onderwerp niet.
Winnaar FOK! Rounders MLB Fantasy Baseball League 2013
Afgelopen jaar voor het eerst een dode in het echt gezien: Mijn oma.quote:
Heb je wel eens aan de doodskist van iemand gestaan? Hoe ging dat? Was dat bij je familie? Ouders?
Mijn vader is gestorven toen ik 10 was, niet veel van meegemaakt dus. Maar ben als de dood (leuk gevonden) als ik afscheid moet nemen van mijn moeder. Hoop dat haar einde komt door ouderdom, maar hoe ga je daar in godsnaam mee om? Ik kan mezelf alleen maar de rest van mijn leven in verdriet voorstellen.
Oma (hoogbejaard) ging in paar weken snel achteruit, dus was niet overwacht. Het moment van overlijden zelf niet gezien, maar heb haar nog aangeraakt een half uur daarna (was nog warm). Paar uur later voelde je dat ze kouder werd.
Vervolgens iedere dag in mortuarium geweest, heb ook steeds haar handen even aangeraakt. Wel raar gevoel, ze is natuurlijk al koud omdat ze dood is, maar ze is nog kouder omdat ze uit de koeling komt. Handen voelden een beetje als, tja, zeg maar een kipfilet uit de koelkast.
Vond het ook totaal niet eng, eerder interessant. Heb toen ook informatie gelezen over technieken die gebruikt worden om de ogen en de mond dicht te houden, enz.
Uiteindelijk op de dag van de crematie met hele gezin het deksel op de kist gelegd, zelf de schroeven dichtgedraaid. Zelf de kist naar buiten gereden en in de lijkwagen geschoven, zo ook weer uit de auto het crematorium in. De oven zijn we niet meer bij geweest.
Uiteindelijk heb ik wel zelf de as van oma mogen verstrooien.
Tja, dood hoort bij het leven. Het dode lichaam dus ook. Niks engs aan.
Is misschien heel anders als het een jong persoon is, of een gruwelijke dood geweest. Een oma van 92 die inslaapt is iets anders dan een verongelukt kind, om maar wat te zeggen.
Op dinsdag 16 maart 2010 18:45 schreef henrydg het volgende:
Wat is er mis met de Prius?
[ afbeelding ]
Ik vind 't een hele mooie auto.
Wat is er mis met de Prius?
[ afbeelding ]
Ik vind 't een hele mooie auto.
Ik ook hoor, de moeder van een vriend is nml. pas overleden na ziek te zijn geweest, hij heeft er dus naartoe kunnen leven.quote:
[..]
Daar heb ik lang over nagedacht. Of ik nou liever had dat ik het van te voren wist (ik wist wekenlang dat het definitief ging gebeuren), of dat ik liever had dat het plotseling was.
Ik kies voor 1.
Ik heb afscheid kunnen nemen, ik was helemaal rond met mijn moeder (we hadden alles besproken), we hebben dat goed kunnen doen.
Ineens lijkt me echt afschuwelijk.
Persoonlijk denk ik dat het nog erger is als je het niet aan hebt zien komen, ik heb nml. geen afscheid kunnen nemen bv.
Let's drop some acid and go to a titty bar.
Dat afscheid nemen is een valide punt. Je hebt echter je moeder ook geen pijn zien lijden. Lastige keuze hoor.quote:
[..]
Ik ook hoor, de moeder van een vriend is nml. pas overleden na ziek te zijn geweest, hij heeft er dus naartoe kunnen leven.
Persoonlijk denk ik dat het nog erger is als je het niet aan hebt zien komen, ik heb nml. geen afscheid kunnen nemen bv.
Winnaar FOK! Rounders MLB Fantasy Baseball League 2013
De dood is voor mij heel ver weg, heb geen enkel overlijden meegemaakt en ben nog nooit op een begrafenis oid geweest.
En daar heb jij idd weer een punt!quote:
[..]
Dat afscheid nemen is een valide punt. Je hebt echter je moeder ook geen pijn zien lijden. Lastige keuze hoor.
Laten we het er maar op houden dat het altijd moeilijk is.
Let's drop some acid and go to a titty bar.
Ik heb dat afscheid nemen misschien iets te rationeel bekeken, maar ik heb er niks aan gehad. Zij ook niet (maar dan gaan we het weer hebben over wel of geen leven na de dood) maar achteraf gezien heb ik eigenlijk helemaal niet zoveel met mijn moeder besproken bij het afscheid wat echt van waarde was.quote:
[..]
Dat afscheid nemen is een valide punt. Je hebt echter je moeder ook geen pijn zien lijden. Lastige keuze hoor.
Tijdens het afscheid nemen was mijn vader al niet meer aanspreekbaar. Maar het is wel een mooie herinnering voor mij.quote:
[..]
Ik heb dat afscheid nemen misschien iets te rationeel bekeken, maar ik heb er niks aan gehad. Zij ook niet (maar dan gaan we het weer hebben over wel of geen leven na de dood) maar achteraf gezien heb ik eigenlijk helemaal niet zoveel met mijn moeder besproken bij het afscheid wat echt van waarde was.
Winnaar FOK! Rounders MLB Fantasy Baseball League 2013
Dat had ik nou nog nooit zo bedacht.quote:
[..]
Dat afscheid nemen is een valide punt. Je hebt echter je moeder ook geen pijn zien lijden. Lastige keuze hoor.
Wij hebben trouwens niet echt afscheid genomen. Toevallig (?) was er een paar weken voor ze definitief besloot een heel goed gesprek tussen mij en haar, en daar heb ik heel veel aan gehad. Toen was het geloof ik al wel rond. De rest bestond ook veel uit terugblikken, bespreken wat ze wilde en hoe we er met z'n allen in stonden.
Der Zauber halt nur eine Nacht lang. Wir tanzen in den Sonnenaufgang, und wir fliegen auf den Mond.
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Ik heb in alle kisten gekeken van overleden mensen bij wie ik op de begrafenis ben geweest. Ook bij de oma van mijn partner die ik nog nooit levend gezien had. Ik heb er geen moeite mee. Iedereen gaat dood. Ik ben niet bang voor de dood. Als het je tijd is, is het je tijd.
Edit: Ik ben nog bij geen enkel jong persoon op de begrafenis geweest. De jongste was in de 50. Bijna geen kanker als doodsoorzaak, maar voornamelijk ouderdom. Verder vind ik dat een begrafenis moet verlopen zoals de overledene zou willen, niet zoals het hoort of zou moeten.
[ Bericht 18% gewijzigd door Jaimy_Luca op 14-01-2014 13:30:46 ]
Edit: Ik ben nog bij geen enkel jong persoon op de begrafenis geweest. De jongste was in de 50. Bijna geen kanker als doodsoorzaak, maar voornamelijk ouderdom. Verder vind ik dat een begrafenis moet verlopen zoals de overledene zou willen, niet zoals het hoort of zou moeten.
[ Bericht 18% gewijzigd door Jaimy_Luca op 14-01-2014 13:30:46 ]
als kind gingen mijn opa en mijn oom dood. opa heb ik wel opgebaard gezien, oom niet. 4 jaar geleden is mijn jongste zoon overleden. we hebben de beademing uitgezet terwijl hij in onze armen lag. in de kinderic hadden ze een bankje staan, het geluid van de monitoren van de andere kindjes uitgezet en lichten gedimd. we hadden hem thuis opgebaard in wat zijn bed had moeten worden. oudjaarsdag is mijn schoonvader overleden, ook die lag thuis opgebaard.
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Mijn oma is in oktober overleden na een ziekbed van een paar weken. In de laatste week zat ze aan de morfine, en kraamde ze vrijwel alleen nog maar onzin uit..
Maar als je haar hand vasthield aan haar bed, en na een tijdje wilde je weer opstaan om naar de keuken te lopen, wilde ze deze niet loslaten en probeerde ze je met de laatste kracht die ze had vast te houden Vraag me dan af wat er dan kennelijk toch nog in haar hoofd is omgegaan.
Zat een tijdje naast haar in een stoel een krantje te lezen, zij lag te slapen, wordt ze opeens wakker en vraagt mij : Ben ik al een lijk?
Wat moet dat een bizarre situatie voor haar geweest zijn....
Daarna nog wel opgebaard gezien, maar was absoluut mijn oma niet meer qua uiterlijk. Begrafenissen vind ik vreselijk. Door de zware sfeer die er altijd hangt krijg ik paniekaanvallen, waardoor ik midden in zo'n dienst het liefst de kerk uit wil rennen. Kan me daardoor ook nooit focussen op de sprekers etc.. Het liefst sluit ik pas aan bij de stoet onderweg naar de begraafplaats
Maar als je haar hand vasthield aan haar bed, en na een tijdje wilde je weer opstaan om naar de keuken te lopen, wilde ze deze niet loslaten en probeerde ze je met de laatste kracht die ze had vast te houden
Vraag me dan af wat er dan kennelijk toch nog in haar hoofd is omgegaan.Zat een tijdje naast haar in een stoel een krantje te lezen, zij lag te slapen, wordt ze opeens wakker en vraagt mij : Ben ik al een lijk?
Wat moet dat een bizarre situatie voor haar geweest zijn....
Daarna nog wel opgebaard gezien, maar was absoluut mijn oma niet meer qua uiterlijk. Begrafenissen vind ik vreselijk. Door de zware sfeer die er altijd hangt krijg ik paniekaanvallen, waardoor ik midden in zo'n dienst het liefst de kerk uit wil rennen. Kan me daardoor ook nooit focussen op de sprekers etc.. Het liefst sluit ik pas aan bij de stoet onderweg naar de begraafplaats
Een ding wat me wel opgevallen is, is dat begrafenissen en crematies vol zitten met rituelen en gebruiken die er op gericht lijken te zijn je nog verdrietiger te laten voelen.quote:Daarna nog wel opgebaard gezien, maar was absoluut mijn oma niet meer qua uiterlijk. Begrafenissen vind ik vreselijk. Door de zware sfeer die er altijd hangt krijg ik paniekaanvallen, waardoor ik midden in zo'n dienst het liefst de kerk uit wil rennen. Kan me daardoor ook nooit focussen op de sprekers etc.. Het liefst sluit ik pas aan bij de stoet onderweg naar de begraafplaats
Ik weet dat ik veel te rationeel ben om dat soort zaken op waarde te schatten, maar de hele poppenkast heeft me meer geërgerd dan goed gedaan.
bijzonder!quote:
[..]
mijn moeder was rouwkamerbedienste zoals dat toen nog werd genoemd en we woonde in het huis waar de rouwkamer was, de kelder was de koelruimte en de begane grond de rouwkamer, wij leefde op de eerste en tweede verdieping. Ik hielp mijn moeder altijd in de kelder, schoonmaken van glazen oplegbladen, helpen met de bloemen arrangeren rond de kist, aanwezig zijn als de arts de kist verzegelde en nog veel meer (mijn opa was ooit begonnen met werken in een rouwkamer). Verder legde mijn moeder altijd de doden af (uit en aankleden, mooi maken zoals ze in het leven waren), beslissingen maken over open of gesloten kist (ja gebaseerd meestal op de staat van het lichaam)
in de haak.
Ik was 2 toen mijn moeder stierf en ik heb een halve dag bij haar gezeten voor ze ons vonden. Weet ik niks meer van gelukkig.
Ik was 11 toen mijn vader stierf dus bij hem heb ik alles heel intens beleefd.
Een oom van een goede vriend daar ben ik ook bij het afscheid en de begrafenis geweest.
Zo ook een jaar geleden op het afscheid en de begrafenis van de vrouw van een kennis.
En toen 5 jaar geleden mijn opa me vertelde dat de artsen hem nog een jaar gaven. Dat was heftig hij had longfibrose dus hij is eigenlijk langzaam gestikt. De laatste maand van zijn leven had hij zuurstof en kon amper praten omdat dat te veel energie en adem kostte.
Ik was 11 toen mijn vader stierf dus bij hem heb ik alles heel intens beleefd.
Een oom van een goede vriend daar ben ik ook bij het afscheid en de begrafenis geweest.
Zo ook een jaar geleden op het afscheid en de begrafenis van de vrouw van een kennis.
En toen 5 jaar geleden mijn opa me vertelde dat de artsen hem nog een jaar gaven. Dat was heftig hij had longfibrose dus hij is eigenlijk langzaam gestikt. De laatste maand van zijn leven had hij zuurstof en kon amper praten omdat dat te veel energie en adem kostte.
klassieke autist en zolderbewoner
Mijn schoonvader is 1 jan plotseling overleden. Zelf heb ik al vaak met de dood te maken gehad door mijn werk en verschillende familieleden zoals opa's, oma en ooms. Mijn oma en schoonvader heb ik zelf afgelegd, wat voor mij ook een manier van afscheid nemen is. Een soort laatste eerbetuiging, hoe morbide dat voor sommige mensen ook mag klinken, ik haal er troost uit om een dierbare waardig in zijn/haar kist te leggen...en acceptatie.
