Ja. Iemand die een lang en goed leven heeft gehad is verdrietig, maar eigelijk geen verrassing dat er een eind aan is gekomen. Een kind van 3 heeft amper tijd gehad om te leven. Ik kende dat kind niet persoonlijk, maar de verslagenheid en volkomen radeloosheid bij de ouders en verdere naaste familie was hartverscheurend. Ik huil niet zo snel en ben niet zo snel geschokt. Maar toen ging ik echt helemaal kapot.quote:Op woensdag 15 januari 2014 12:50 schreef Jaimy_Luca het volgende:
[..]
Misschien een rare vraag, maar is dat nou heel anders dan een begrafenis van een persoon die van ouderdom is overleden?
Ik vind dat toch mooi. Ben daarom ook van mening dat iedereen donor zou moeten worden.quote:Op woensdag 15 januari 2014 12:39 schreef Wespensteek het volgende:
Al een aantal keer meegemaakt met naasten, zowel jong als erg oud. Maar eerlijk gezegd is het aller heftigst toch wel dat ik bijna mijn eigen dood heb meegemaakt. Vorig jaar stond ik hoog urgent op de lijst voor een longtransplantatie en die is net op tijd gekomen. Ook dat is een rare confrontatie met de dood want ik leef dus nog dankzij iemand die is doodgegaan.
Ja, bij een jong iemand ben je intens verdrietig omdat die persoon nog amper heeft geleefd. Bij een ouder iemand is het behalve verdriet ook vaak een viering van het leven wat die persoon gehad heeft.quote:Op woensdag 15 januari 2014 12:50 schreef Jaimy_Luca het volgende:
[..]
Misschien een rare vraag, maar is dat nou heel anders dan een begrafenis van een persoon die van ouderdom is overleden?
Ik niet. In ieder geval niet als diegene die overleden is te jong was en nog graag door wou leven. Dan is het vooral gewoon kut dat het gebeurd is.quote:Op woensdag 15 januari 2014 12:53 schreef motorbloempje het volgende:
Ik vind begrafenissen en crematies meestal iets moois
Ik kan nog wel 1 tip geven: waarschijnlijk krijg je over een aantal maanden wel weer een nieuwe golf van verdriet, nu je de eerste schok aan het verwerken bent. Houd er rekening mee dat heftig verdriet weer ineens terug kan komen, dat had ik wel in ieder geval.quote:Op dinsdag 14 januari 2014 11:23 schreef NanKing het volgende:
25 december 2013, de dag dat ik vaderloos werd.
Mijn vader is zeven jaar ziek geweest (longfybrose), en niets kan je voorbereiden op zoiets. Ook al was het afscheid wat niet mooier had kunnen gaan, ook al is alles uitgesproken alles gezegd, heb ik er vrede mee, weet ik dat het beter is voor hem, wisten we het al jaren. Ik leef soms nog in een droom waar ik nu langzaam uit wakker word. Al het regelen is achter de rug, ik ben weer thuis en mijn leven gaat door maar toch voelt het nog ontzettend onwerkelijk.
In ons gezin (heb nog een oudere broer en moeder) is een gigantische kracht weggevallen en zoeken we ons zelf weer zoals we dat deden als pubers.
Niets in mijn leven is zo bepalend voor mij geweest als mijn vader, hij heeft mij leren leven..
Geen idee waarom ik dit deel hier, heb al een jaar niet op FOK! gepost en lurk alleen nog maar, maar mooi topic static.
1 van de ergste dingen die kunnen gebeuren inderdaad. Dat is ook in mijn omgeving gebeurd, vreselijk ja.quote:Op woensdag 15 januari 2014 12:39 schreef Barbusse het volgende:
Een begrafenis van iemand die op oude leeftijd overleden is na een mooi leven is triest, maar iets wat onvermijdelijk is lijkt me. Ik ben 1 keer naar een begrafenis geweest van een 3 jarig jongetje die om het leven was gekomen met een autoongeluk. M'n moeder vroeg of ik meekwam, want ze wou niet alleen. Het was een jongetje uit haar groep, vandaar dat ze die begrafenis had.. Verschrikkelijk was dat, hoop dat nooit meer mee te maken.
Goed man! Heftig maar geweldig dat je er nog bentquote:Op woensdag 15 januari 2014 12:39 schreef Wespensteek het volgende:
Al een aantal keer meegemaakt met naasten, zowel jong als erg oud. Maar eerlijk gezegd is het aller heftigst toch wel dat ik bijna mijn eigen dood heb meegemaakt. Vorig jaar stond ik hoog urgent op de lijst voor een longtransplantatie en die is net op tijd gekomen. Ook dat is een rare confrontatie met de dood want ik leef dus nog dankzij iemand die is doodgegaan.
Ik herken veel in je verhaal. Mijn oma was bijna 92, was heel fit en erg bij de tijd. Tot ze vorig jaar viel op d'r stuitje, veel pijn had, 's ochtends naar stoel en 's avonds naar bed gebracht worden. Na 2 weken ruim een maand naar het ziekenhuis, om daarna nog 3 weken in een verzorgingstehuis te zitten. Ze was erg verzwakt (helaas ook door de morfine die de arts gaf), at haast niks meer, kon zich bijna niet meer bewegen. Werd heel mager. Wát ze at werd ze door mijn ouders mee geholpen. De laatste week helemaal niet meer kunnen slikken en de laatste dagen ook niet meer kunnen drinken en praten en rood van de koorts. Toen d'r hart er uiteindelijk ook mee stopte zag ze er ineens heel vredig uit. Wel 'lijkbleek', zeker ten opzichte van de koorts. Maar nadat ze door de uitvaartverzorging afgelegd is, zag ze er weer uit als voor die laatste maanden. Weer een normale kleur (okee, ik weet dat het knap grimewerk is maar toch), niet meer zo ongezond mager enz. Was gewoon gezond aan het slapen, zo zag ze er uit. Complimenten voor het kunstwerkje.quote:Op woensdag 15 januari 2014 13:39 schreef Fes1-2 het volgende:
aar overlijden. Na haar lange strijd straalde haar gezicht nu eindelijk een soort van rust uit. Een soort van teken dat het goed was. Hoe verschrikkelijk het ook was om van zo dichtbij mee te maken wat kanker met iemand kan doen was het ook een prachtige tijd en ben ik blij dat ze bij ons thuis was en ik op zo'n mooie manier afscheid van mijn oma heb kunn
Ja, gek genoeg is dat ook mijn ervaring met overlijdens binnen de familie.quote:Op woensdag 15 januari 2014 12:53 schreef motorbloempje het volgende:
Het sterfbed van mijn oma was zowel intens verdrietig als ongegeneerd gezellig
Yup. Ik vond dat echt heel fijn. Bij m'n opa was ik nog wat te jong (11) vonden ze, maar die verhalen zijn net zoquote:Op woensdag 15 januari 2014 23:36 schreef Noordsestern het volgende:
[..]
Ja, gek genoeg is dat ook mijn ervaring met overlijdens binnen de familie.
Doordat je heel erg hecht met elkaar optrekt, is het intens verdrietig én tegelijkertijd gezellig en warm. Heel bijzonder.
Dit geeft inderdaad een raar gevoel. Mijn moeder was s'middags onverwachts overleden maar in de koelkast vonden we bakjes aardbeien die ze had klaargezet voor het diner slechts een paar uurtjes later. Die hebben we een dag later toen maar opgegeten maar dat voelde heel raar.quote:Op donderdag 16 januari 2014 03:56 schreef sitting_elfling het volgende:
De nootjes voor de film van over een aantal dagen lagen al klaar maar hij was plotseling overleden.
Bedankt.quote:
Ik denk dat dat voor iedereen anders is maar in mijn situatie (dochtertje verloren en beide ouders redelijk snel na elkaar) ben ik het met je stelling eens ja. Mijn ouders waren ook redelijk jong maar je kind overleven hoort niet naar mijn idee.quote:Op woensdag 15 januari 2014 13:59 schreef Tha_Duck het volgende:
[..]
Ja, bij een jong iemand ben je intens verdrietig omdat die persoon nog amper heeft geleefd. Bij een ouder iemand is het behalve verdriet ook vaak een viering van het leven wat die persoon gehad heeft.
Je kind lijkt me nog veel erger, nog los van de leeftijd. Je kind is toch ja, het meest speciaal.quote:Op maandag 20 januari 2014 14:47 schreef piere het volgende:
[..]
Ik denk dat dat voor iedereen anders is maar in mijn situatie (dochtertje verloren en beide ouders redelijk snel na elkaar) ben ik het met je stelling eens ja. Mijn ouders waren ook redelijk jong maar je kind overleven hoort niet naar mijn idee.
Yeah klopt helemaal. het is nu "al" 4 jaar geleden ongeveer maar zit er nog elke dag wel mee. Het overlijden van mijn ouders kon ik accepteren. Het overlijden van mijn schattige dochtertje van 7 maanden niet.quote:Op maandag 20 januari 2014 16:22 schreef Tha_Duck het volgende:
[..]
Je kind lijkt me nog veel erger, nog los van de leeftijd. Je kind is toch ja, het meest speciaal.
Wat was de oorzaak?quote:Op maandag 20 januari 2014 17:15 schreef piere het volgende:
[..]
Yeah klopt helemaal. het is nu "al" 4 jaar geleden ongeveer maar zit er nog elke dag wel mee. Het overlijden van mijn ouders kon ik accepteren. Het overlijden van mijn schattige dochtertje van 7 maanden niet.
Mijn dochtertje had microcephaly (klein hoofd) en was vatbaarder voor dingen. Al voor de geboorte was dit bekend maar tegen alle horrorverhalen in van de artsen ontwikkelde ze zich als elk normaal kind. Kwam ik haar ophalen op de creche dan was het enige verschil wat ik zag dat de anderen zo'n groot hoofd hadden .quote:
Gadverdarrie Bizar brrr.quote:Op maandag 20 januari 2014 20:59 schreef piere het volgende:
[..]
Mijn dochtertje had microcephaly (klein hoofd) en was vatbaarder voor dingen. Al voor de geboorte was dit bekend maar tegen alle horrorverhalen in van de artsen ontwikkelde ze zich als elk normaal kind. Kwam ik haar ophalen op de creche dan was het enige verschil wat ik zag dat de anderen zo'n groot hoofd hadden .
Om een heel lang verhaal kort te maken waren haar hersenen "opgevreten" door de Mexicaanse griep en begonnen al haar basisfuncties uit te vallen. We hebben toen samen met de artsen "moeten" besluiten haar te laten gaan en ze is letterlijk in onze armen gestorven
Yeah, vooral omdat alles uiteindelijk zo goed ging en er dan zoiets tussendoor komt... Heel heftig en intens. Ook al omdat jij eigenlijk beslist (een keuze waar ik nog steeds achter sta trouwens)quote:
Huuu, ik lees dit net nu Wat verschrikkelijk, ik kan het me niet eens voorstellen. Sterkte kerel, ook voor je vrouw/vriendin. Dit wens je niemand toequote:Op maandag 20 januari 2014 20:59 schreef piere het volgende:
[..]
Mijn dochtertje had microcephaly (klein hoofd) en was vatbaarder voor dingen. Al voor de geboorte was dit bekend maar tegen alle horrorverhalen in van de artsen ontwikkelde ze zich als elk normaal kind. Kwam ik haar ophalen op de creche dan was het enige verschil wat ik zag dat de anderen zo'n groot hoofd hadden .
Om een heel lang verhaal kort te maken waren haar hersenen "opgevreten" door de Mexicaanse griep en begonnen al haar basisfuncties uit te vallen. We hebben toen samen met de artsen "moeten" besluiten haar te laten gaan en ze is letterlijk in onze armen gestorven
Tx!quote:Op maandag 20 januari 2014 23:03 schreef Barbusse het volgende:
[..]
Huuu, ik lees dit net nu Wat verschrikkelijk, ik kan het me niet eens voorstellen. Sterkte kerel, ook voor je vrouw/vriendin. Dit wens je niemand toe
Tx. Het is al een tijdje geleden en ja je kan aan de mooie dingen denken en de verdrietige dagen proberen om te draaien naar mooiere dagen. Haar "verjaardag" vier ik bv met haar broertje. Taart mee, cadeautjes halen en langs haar grafje gaan.quote:Op dinsdag 21 januari 2014 09:57 schreef harrytwatter het volgende:
ben mijn ouders verloren, kanker. inmiddels al 8 jaar geleden, ben er nog steeds kapot van maar ik probeer altijd aan de fijne herinneringen te denken. dood hoort nou eenmaal bij het leven.
maar je kind verliezen lijkt me echt afschuwelijk ik kan t me niet eens voorstellen. ik hoop dat de mooie herinneringen het gevoel van verdriet uiteindelijk overheersen!! heel veel sterkte in ieder geval.
Kut man, gecondoleerd. Ik weet hoe het voelt!quote:
Gecondoleerdquote:
Sterkte!quote:
Ik wil niet lullig doen en alles, maar je kan ook overdrijven. Het waren vast geen Einsteins, di Vinci's, King's of Mandela's geweest om maar even een voorbeeldje te noemen van mensen die hun stempel op deze aardbol zette.quote:Op dinsdag 14 januari 2014 04:01 schreef Moira. het volgende:
[..]
Ja, echt bizar. Het hield maar niet op, elke maand weer één.
Van die jonge mensen waar je gewoon nog mee hoort af te kunnen spreken.
Zo fucking zonde, ze waren stuk voor stuk intelligente vrolijke geliefde mensen met veel potentie. Alledrie klaar om hun stempel op deze aardbol te zetten.
Zo jammer dat ze dat zelf niet zagen
Jezus, je snapt toch ook wel dat ik dat niet op die manier bedoel..quote:Op dinsdag 21 januari 2014 18:02 schreef Geralt het volgende:
[..]
Ik wil niet lullig doen en alles, maar je kan ook overdrijven. Het waren vast geen Einsteins, di Vinci's, King's of Mandela's geweest om maar even een voorbeeldje te noemen van mensen die hun stempel op deze aardbol zette.
Maargoed, RIP ofzo.
Ik snap wel dat je het niet zo bedoelde, maar je schreef het wel zo en als iemand iets op een bepaalde manier schrijft die eigenlijk niet echt multi-interpretabel is, dan kan ik er alleen maar van uit gaan dat die persoon het bedoelt zoals hij of zij het geschreven heeftquote:Op dinsdag 21 januari 2014 19:37 schreef Moira. het volgende:
[..]
Jezus, je snapt toch ook wel dat ik dat niet op die manier bedoel..
Doe eens normaal.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |