R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Toch wel toepasselijk zo'n koelbloedige username.quote:Op dinsdag 14 januari 2014 13:10 schreef Seriemoordenaar het volgende:
Oh zo vaak. Ik kan niet eens meer tellen? Beide oma's, opa, en een aantal ooms en tantes en een neef die zelfmoord heeft gepleegd, waarvan een aantal in de afgelopen 2 jaar ongeveer.
Daarnaast heeft, toen ik 16 was, mijn toenmalige beste vriend een zelfmoordpoging gedaan die hij maar ternauwernood overleefd heeft.
Al met al doet het me niet zoveel, dat klinkt hard, maar dat kan ik ook zijn. Ik kan, en wil, me overigens niet voorstellen dat een van mijn ouders of mijn zus zouden komen te overlijden.
Persoonlijk vind ik de wens van een overledene niet zo belangrijk. Ze zijn er zelf niet meer bij en weten niet wat er gebeurt. Het zal wel weer als koel en kil worden gezien.quote:
[..]
Had je dan ook niet het gevoel dat je het voor je moeder goed moest regelen? En dan bedoel ik zaken als netjes opgebaard, mooie en passende herdenking en een paar mooie bloemen op de kist?
Ik begrijp je rationele benadering (heb ik zelf ook voor een deel), maar buiten het afscheid nemen is er toch ook een deel bij een uitvaart van belang om het naar de wens van de overledene te laten verlopen?
Natuurlijk zou ik mijn moeder niet laten staan als ik enig kind zou zijn. Maar nu waren er andere gegadigden aan wie ik het graag over heb gelaten.
Toen ik jong was, is in 4 jaar tijd elk jaar iemand overleden die dichtbij mij stond: een hele goede vriend van mij, mijn twee opa's en de moeder van een andere hele goede vriend. Ik was nog jong (9-11 jaar) en kon echt niet omgaan met de dood, dus heb die periode min of meer uit mijn geheugen gewist en weet er nu dus ook nog amper iets van (ik kan mij zelfs amper herinneren wie die hele goede vriend was). 12 jaar later kan ik nog steeds heel slecht omgaan met de dood, en sowieso in het algemeen met elk soort einde. Het einde van een dag, van een afspraak, van een college, van een verjaardag, dat gaat nog wel goed. Maar zodra het niet echt vast ligt (een date bijvoorbeeld, of een vriendschap, of een telefoongesprek), zal ik vaak mijn uiterste best doen om het toch niet te laten eindigen, en dat is zeker niet altijd goed.
Toen het slecht ging met mijn oma's op mijn +-15e en 18e ben ik ook nog amper naar ze toe geweest. Bij de ene oma zelfs maanden niet, elke keer met een slecht excuus naar mijn ouders toe... Wat eigenlijk helemaal niet goed is.
Toen het slecht ging met mijn oma's op mijn +-15e en 18e ben ik ook nog amper naar ze toe geweest. Bij de ene oma zelfs maanden niet, elke keer met een slecht excuus naar mijn ouders toe... Wat eigenlijk helemaal niet goed is.
Ik zie je dit een aantal keer opschrijven, maar ik denk dat het je zou helpen als je het écht zou kunnen zien als dat anderen er niet zo veel over te zeggen hebben wat jij vindt en voelt. Het is jouw gevoel, en daar mag je wat mij betreft best gewoon voor gaan staan hoorquote:Op dinsdag 14 januari 2014 14:05 schreef Mystikvm het volgende:
Het zal wel weer als koel en kil worden gezien.
Ik zie het niet als koel en kil. Ik heb er echter zelf heel veel aan gehad om samen met mijn familie dat afscheid goed te doen. De echte verwerking moet je denk ik grotendeels alleen doen, alleen het samen zijn helpt erg in die dagen.
Der Zauber halt nur eine Nacht lang. Wir tanzen in den Sonnenaufgang, und wir fliegen auf den Mond.
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Mijn ervaring is dat andere mensen daar wel een mening over hebben. Ik heb het wel eens vaker gezegd op Fok, en de eerste reactie is vaak iets in de hoek van "kan je wel van mensen houden als je zo denkt?"quote:
[..]
Ik zie je dit een aantal keer opschrijven, maar ik denk dat het je zou helpen als je het écht zou kunnen zien als dat anderen er niet zo veel over te zeggen hebben wat jij vindt en voelt. Het is jouw gevoel, en daar mag je wat mij betreft best gewoon voor gaan staan hoor
Ik zie het niet als koel en kil. Ik heb er echter zelf heel veel aan gehad om samen met mijn familie dat afscheid goed te doen. De echte verwerking moet je denk ik grotendeels alleen doen, alleen het samen zijn helpt erg in die dagen.
Maar je hebt gelijk, het is andermans zaak niet
Mijn opa/oma zijn beiden gestorven/gecremeerd rond de kerstdagen/kerstmiddag/oud en nieuw.
Heb toch al weinig met die dagen dus heb er ook geen probleem mee.
Het zijn wel de dagen dat ik de ring van m'n oma aan een ketting draag, gewoon om er even bij stil te staan. Maar thats all.
Ben zelf niet zo emotioneel daarin. Mensen gaan nu eenmaal dood en zeker grootouders, daarvan verwacht je gewoon dat ze op een gegeven moment gaan.
Heb toch al weinig met die dagen dus heb er ook geen probleem mee.
Het zijn wel de dagen dat ik de ring van m'n oma aan een ketting draag, gewoon om er even bij stil te staan. Maar thats all.
Ben zelf niet zo emotioneel daarin. Mensen gaan nu eenmaal dood en zeker grootouders, daarvan verwacht je gewoon dat ze op een gegeven moment gaan.
Mijn moeder eerste kerstdag.quote:Op dinsdag 14 januari 2014 14:47 schreef Cue_ het volgende:
Mijn opa/oma zijn beiden gestorven/gecremeerd rond de kerstdagen/kerstmiddag/oud en nieuw.
Heb toch al weinig met die dagen dus heb er ook geen probleem mee.
Het zijn wel de dagen dat ik de ring van m'n oma aan een ketting draag, gewoon om er even bij stil te staan. Maar thats all.
Ben zelf niet zo emotioneel daarin. Mensen gaan nu eenmaal dood en zeker grootouders, daarvan verwacht je gewoon dat ze op een gegeven moment gaan.
A gentle wave of heat flows over the FOK! forum
Get woke, go broke!
Get woke, go broke!
Dank, maar het was niet afgelopen kerst hoorquote:
[..]
Wat vreselijk! Gecondoleerd.
Trouwens, ook voor iedere andere poster hier.
.
A gentle wave of heat flows over the FOK! forum
Get woke, go broke!
Get woke, go broke!
ja, bij m'n vader..en dat is geen pretje kan ik melden maar wat moet dat moet....
ook eens met 'n hondje zien gebeuren...dat hakt er allemaal wel in ja...soms als je in bed ligt ofzo, heb je
wel een s 'n nare flashback, dan huil je wat en het leven gaat weer door, hard maar de realiteit helaas
ook eens met 'n hondje zien gebeuren...dat hakt er allemaal wel in ja...soms als je in bed ligt ofzo, heb je
wel een s 'n nare flashback, dan huil je wat en het leven gaat weer door, hard maar de realiteit helaas
Mijn vader is overleden toen ik 2 was, aan de gevolgen van een acute hartstilstand.
Mijn moeder is vorige maand overleden, op de intensivecare. Godzijdank waren we er op tijd bij toen 'het' eenmaal zo ver was.
Beide hebben nooit de 50 mogen passeren..
Mijn moeder is vorige maand overleden, op de intensivecare. Godzijdank waren we er op tijd bij toen 'het' eenmaal zo ver was.
Beide hebben nooit de 50 mogen passeren..
Heftig...quote:
Mijn vader is overleden toen ik 2 was, aan de gevolgen van een acute hartstilstand.
Mijn moeder is vorige maand overleden, op de intensivecare. Godzijdank waren we er op tijd bij toen 'het' eenmaal zo ver was.
Beide hebben nooit de 50 mogen passeren..
Sterkte
Mijn moeder is in mei 3 jaar geleden gestorven. Er leek niets aan de hand, een ziekenhuisopname zoals vele anderen, bijna 'routine'. Helaas is ze niet levend het ziekenhuis uitgekomen. Ik was destijds 22 jaar.
[ Bericht 6% gewijzigd door RipMcPants op 15-01-2014 12:52:34 ]
[ Bericht 6% gewijzigd door RipMcPants op 15-01-2014 12:52:34 ]
Bij m'n toenmalig vriendinnetje heb ik tot een half uur voor haar dood aan het bed gezeten, in de wetenschap dat ze de avond niet zou doorkomen en dat terwijl ze zelf geen idee had dat het zó erg was. Bizarre situatie waarbij er zoveel emoties met elkaar botsen dat je uiteindelijk vrijwel stil valt en amper wat weet uit te brengen.
Ben je net in de 20, wordt je opgenomen om een nieuw medicijn uit te proberen en krijg je ineens een longbloeding op een nuchtere maag waardoor het lichaam uiteindelijk niet sterk genoeg meer was om er tegen te vechten.
Praten we alweer over ruim 5 jaar geleden, maar zoiets is zo ingrijpend dat het echt moeite kost om daar mee om te gaan, zelfs nu nog.
Begrafenis zelf heb ik weinig van meegekregen, was echt 'blanco' die dag en kon niet eens een traan laten toen de kist naar beneden ging of bij haar favoriete liedje, zó kapot zat ik toentertijd. Qua familie, vrienden etc. is dat leed me gelukkig bespaard gebleven, alleen qua schoonfamilie helaas al een aantal keer.
Ben je net in de 20, wordt je opgenomen om een nieuw medicijn uit te proberen en krijg je ineens een longbloeding op een nuchtere maag waardoor het lichaam uiteindelijk niet sterk genoeg meer was om er tegen te vechten.
Praten we alweer over ruim 5 jaar geleden, maar zoiets is zo ingrijpend dat het echt moeite kost om daar mee om te gaan, zelfs nu nog.
Begrafenis zelf heb ik weinig van meegekregen, was echt 'blanco' die dag en kon niet eens een traan laten toen de kist naar beneden ging of bij haar favoriete liedje, zó kapot zat ik toentertijd. Qua familie, vrienden etc. is dat leed me gelukkig bespaard gebleven, alleen qua schoonfamilie helaas al een aantal keer.
Jeetje, wat veel 'weeskinderen' als je het zo allemaal bij elkaar in één topic gooit.
Ik hoop dat de mijne nog een aantal tientallen jaren wachten met doodgaan
Veel sterkte allemaal.
Ik hoop dat de mijne nog een aantal tientallen jaren wachten met doodgaan
Veel sterkte allemaal.
Fuck the EBU.
Ik heb eigenlijk nog nooit een echte dood van dichtbij meegemaakt, maar er zijn wel een aantal sterfgevallen geweest in de familie. Mijn opa is al 47 jaar dood, overleden toen mijn oma zwanger was van mijn moeder. Dus mijn moeder is opgegroeid zonder een vader en ik heb altijd één opa gehad. Mijn tante was 3 toen ze buiten aan het spelen was met mijn opa in het water, balletje overspelen en dat balletje dreef weg. Toen wilde mijn opa het gaan halen, maar hij kon helemaal niet zwemmen en het water trok mijn opa mee en weg was hij. Uiteindelijk 3 dagen later door de politie teruggevonden, paar kilometers verderop.
Mijn tante (van mijn vaders kant) heeft zelfmoord gepleegd, ze is van het dak van een flatgebouw gesprongen. Ze was al een lange tijd ziek en had volgens mij schizofrenie en uiteindelijk kon ze het niet meer aan. Toen was ik 15. Toen waren mijn ouders al een tijdje gescheiden en had ik ook voor een lange periode ook geen contact met mijn vader en had haar ook al 1,5 jaar niet meer gezien voordat ze 'wegging'. Niet op begrafenis geweest.
Mijn oom (ook van mijn vaders kant) is overleden aan alvleesklierkanker. Ik was toen 17. Zelfde verhaal als hierboven, had hem al paar jaar niet meer gezien voordat hij 'wegging'. Niet op crematie geweest.
En tot slot mijn oma (ook van mijn vaders kant), ze had longkanker en uiteindelijk is hartinfarct haar fataal geworden. Had ik ook een lange tijd niet meer gezien en was ook niet uitgenodigd voor haar begrafenis.
Dus nooit crematie/begrafenis en directe dood meegemaakt.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 14-01-2014 15:48:58 ]
Mijn tante (van mijn vaders kant) heeft zelfmoord gepleegd, ze is van het dak van een flatgebouw gesprongen. Ze was al een lange tijd ziek en had volgens mij schizofrenie en uiteindelijk kon ze het niet meer aan. Toen was ik 15. Toen waren mijn ouders al een tijdje gescheiden en had ik ook voor een lange periode ook geen contact met mijn vader en had haar ook al 1,5 jaar niet meer gezien voordat ze 'wegging'. Niet op begrafenis geweest.
Mijn oom (ook van mijn vaders kant) is overleden aan alvleesklierkanker. Ik was toen 17. Zelfde verhaal als hierboven, had hem al paar jaar niet meer gezien voordat hij 'wegging'. Niet op crematie geweest.
En tot slot mijn oma (ook van mijn vaders kant), ze had longkanker en uiteindelijk is hartinfarct haar fataal geworden. Had ik ook een lange tijd niet meer gezien en was ook niet uitgenodigd voor haar begrafenis.
Dus nooit crematie/begrafenis en directe dood meegemaakt.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 14-01-2014 15:48:58 ]
ik had dat ook op mn 14e met mijn opa. Daar hebben ze in het ziekenhuis alle machines van stopgezet toen niks meer bleek te helpen. Hij sliep rustig in en toen de flatline in beeld kwam wisten we dat het echt over was. Maar nog voelde hij zo dichtbij en dierbaar ect dat ik erbij wilde blijven tot ze de buizenbende eruit gingen halen.quote:Op dinsdag 14 januari 2014 02:37 schreef Amarantha het volgende:
Ik was erbij toen mijn oma doodging, toen was ik 16. Ik heb haar haar laatste adem uit zien blazen. Ik wist dat ze op dat moment dood zou gaan maar ik wou de kamer niet uit
In A World Of Emoticons, I'm Colon Capital D
Everybody needs a bosom for a pillow!
Everybody needs a bosom for a pillow!
Ja, ik zie dat als kil. En nee, ik vind niet dat je daardoor koel of kil bent. Het is simpelweg jouw beleving en hoe je ermee om gaat. Begrijp niet waarom iemand je daarop kan veroordelen.quote:
[..]
Persoonlijk vind ik de wens van een overledene niet zo belangrijk. Ze zijn er zelf niet meer bij en weten niet wat er gebeurt. Het zal wel weer als koel en kil worden gezien.
Natuurlijk zou ik mijn moeder niet laten staan als ik enig kind zou zijn. Maar nu waren er andere gegadigden aan wie ik het graag over heb gelaten.
En ja, ik zit daar toch wel anders in. Wel rationeel zoals jij ook bent, maar ik vind het wel belangrijk om het netjes af te sluiten voor de overledene. Geen idee of ze het meekrijgen (denk van niet, ben niet gelovig), maar ik vind dat je wensen zoveel mogelijk moet inwilligen. Ook al is het voor jezelf, omdat je het dan gewoon met een goed gevoel kan doen.
Maar alle stress en verdriet eromheen heb ik wat minder, het is simpelweg een voldongen feit wat bij leven hoort. En je moet het afhandelen, hoe kloterig het ook is.
De kans is dan natuurlijk ook groot dat je met dit onderwerp veel mensen tegen komt die minstens 1 ouder verloren zijnquote:
Jeetje, wat veel 'weeskinderen' als je het zo allemaal bij elkaar in één topic gooit.
Ik hoop dat de mijne nog een aantal tientallen jaren wachten met doodgaan
Veel sterkte allemaal.
.
Winnaar FOK! Rounders MLB Fantasy Baseball League 2013
Zelf ook niet zo heel veel verdriet gehad van de dood van mijn opa's en oma's. Wel brak mijn hart toen mijn ene opa gestorven was en mijn oma op ruim 90 jarige leeftijd achterbleef.quote:
[..]
Heb 5 jaar geleden mijn opa verloren. Was 82. Beste man heeft op zijn 70e al een hartaanval overleefd. Kon niet gedotterd. Kreeg niet lang meer. Is in zijn slaap heen gegaan. Eigenlijk nooit moeite mee gehad.
4 jaar geleden, had net wat met ex-vriendin in oktober. Kreeg schoonvader begin januari uitslag, maagkanker. Had al langer klachten maar huisarts heeft hem eerst 4 kuren voorgeschreven.
Met chemo's gaven ze hem 9 maand. Heeft een jaar op gered. Was boer, 3 kinders. Zelf meegeholpen tot het eind. En binnen 3 dagen eigenlijk foetsie van relatief nog vrij vitaal tot de dood.
best wel apart. Hele dag familie erbij, met 15 man daar in huis (hij lag in bed) en dan tijdens het avondeten toen niemand even bij hem was heengegaan. Ben je toch behoorlijk aan gedaan. Complete veehouderij achtergelaten.
Vorig jaar nog mijn overgrootmoeder. Ergens in de 90. Geen probleem mee. Mens heft een mooi leven gehad, een respectabele leeftijd bereikt en de levenskwaliteit ging toch al achteruit. Dan heb ik er beslist geen moeite mee.
Voor de rest mag ik mezelf gelukkig prijzen en heb tot nog toe niet meer doden getroffen. voor zover je daar blij en tevreden om kan zijn.
Zelf 22 trouwens
Er is maar een ding erger dan dan mensen die je na staan komen te overlijden... en dat is wanneer er niemand waar je van houdt komt te overlijden (want dat zou betekenen dat je nooit om iemand hebt gegeven).
De wereld is vol met kleuren, neem geen genoegen met een zwart/ wit visie. De kleuren zitten vaak in de nuance.
toen mijn neef na een ongeluk overleed op 20 jarige leeftijd had ik wel zoiets van godverdomme waarom moet dat nou gebeuren, zo iemand stond ng midden in het leven met geluk aan zijn zij en dan gebeurt er zoiets.
Oudere mensen vind ik makkelijker om afscheid van te nemen omdat ze toch een heel leven hebben gehad, alsnog niet leuk maar het hoort er nou eenmaal bij
Oudere mensen vind ik makkelijker om afscheid van te nemen omdat ze toch een heel leven hebben gehad, alsnog niet leuk maar het hoort er nou eenmaal bij
Op woensdag 25 maart 2015 09:49 schreef TARDIS. het volgende: 'eend112', een vrolijke doch nuchtere user die bekend staat om zijn vriendelijkheid, goedwilligheid en af en toe onverwacht scherpe opmerking.
Een begrafenis van iemand die op oude leeftijd overleden is na een mooi leven is triest, maar iets wat onvermijdelijk is lijkt me. Ik ben 1 keer naar een begrafenis geweest van een 3 jarig jongetje die om het leven was gekomen met een autoongeluk. M'n moeder vroeg of ik meekwam, want ze wou niet alleen. Het was een jongetje uit haar groep, vandaar dat ze die begrafenis had.. Verschrikkelijk was dat, hoop dat nooit meer mee te maken.
Aut viam inveniam, aut faciam
There he goes. One of God's own prototypes. A high-powered mutant of some kind never even considered for mass production. Too weird to live, and too rare to die.
There he goes. One of God's own prototypes. A high-powered mutant of some kind never even considered for mass production. Too weird to live, and too rare to die.
Al een aantal keer meegemaakt met naasten, zowel jong als erg oud. Maar eerlijk gezegd is het aller heftigst toch wel dat ik bijna mijn eigen dood heb meegemaakt. Vorig jaar stond ik hoog urgent op de lijst voor een longtransplantatie en die is net op tijd gekomen. Ook dat is een rare confrontatie met de dood want ik leef dus nog dankzij iemand die is doodgegaan.
Misschien een rare vraag, maar is dat nou heel anders dan een begrafenis van een persoon die van ouderdom is overleden?quote:Op woensdag 15 januari 2014 12:39 schreef Barbusse het volgende:
Ik ben 1 keer naar een begrafenis geweest van een 3 jarig jongetje die om het leven was gekomen met een autoongeluk. M'n moeder vroeg of ik meekwam, want ze wou niet alleen. Het was een jongetje uit haar groep, vandaar dat ze die begrafenis had.. Verschrikkelijk was dat, hoop dat nooit meer mee te maken.
