Heb jij de dood van dichtbij meegemaakt?

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 10:50 schreef Mystikvm het volgende:

[..]

Een ding wat me wel opgevallen is, is dat begrafenissen en crematies vol zitten met rituelen en gebruiken die er op gericht lijken te zijn je nog verdrietiger te laten voelen.

Uiteraard beleeft iedereen dingen op z'n eigen manier.
Ik moet zeggen, dat ondanks dat ik niks met het katholieke geloof doe, een katholieke begrafenis eigenlijk toch wel behoorlijk goede rituelen bevat.
Als gemeenschap neem je afscheid van de overledene, spreek je af om de ziel van de overledene los te laten, reinig/zuiver je het lichaam en de ziel, en vraag je God om de overledene liefdevol op te nemen.
Zo verkeerd vind ik dat nog niet.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:02 schreef Sekhmet het volgende:
Mijn schoonvader is 1 jan plotseling overleden.

Gecondoleerd!

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:04 schreef jajablahblah het volgende:

[..]

Uiteraard beleeft iedereen dingen op z'n eigen manier.
Ik moet zeggen, dat ondanks dat ik niks met het katholieke geloof doe, een katholieke begrafenis eigenlijk toch wel behoorlijk goede rituelen bevat.
Als gemeenschap neem je afscheid van de overledene, spreek je af om de ziel van de overledene los te laten, reinig/zuiver je het lichaam en de ziel, en vraag je God om de overledene liefdevol op te nemen.
Zo verkeerd vind ik dat nog niet.

Voor iemand als jij snap ik dat het nuttig is. Ik zal ook nooit hardop uitspreken dat ik het onzin vind, omdat anderen er wellicht wel waarde aan hechten. Maar ik vind ziel en afscheid nemen concepten die voor mij geen enkele waarde bevatten. God natuurlijk al helemaal niet. Voor mij voelde het ook echt als het meespelen van een toneelstukje. Dat afscheid nemen had ik weken eerder al gedaan.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:09 schreef Mystikvm het volgende:
Maar ik vind ziel en afscheid nemen concepten die voor mij geen enkele waarde bevatten. God natuurlijk al helemaal niet. Voor mij voelde het ook echt als het meespelen van een toneelstukje. Dat afscheid nemen had ik weken eerder al gedaan.

Ik heb ook niet zo veel met het concept van de RK kerk hoor.
Maar ik bedoel meer dat er vorm gegeven wordt aan het afscheid nemen.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:16 schreef jajablahblah het volgende:

[..]

Ik heb ook niet zo veel met het concept van de RK kerk hoor.
Maar ik bedoel meer dat er vorm gegeven wordt aan het afscheid nemen.

Dat snap ik. Ik vind het ook belangrijk dat iedereen dat op zijn manier kan doen. Maar collectief, zoals op een begrafenis of crematie, is niet mijn manier. Ik zou er liever niet aan mee doen, maar helaas wordt dat niet geaccepteerd.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:18 schreef Mystikvm het volgende:
Maar collectief, zoals op een begrafenis of crematie, is niet mijn manier. Ik zou er liever niet aan mee doen, maar helaas wordt dat niet geaccepteerd.

Hoe zou je het dan willen?

25 december 2013, de dag dat ik vaderloos werd.
Mijn vader is zeven jaar ziek geweest (longfybrose), en niets kan je voorbereiden op zoiets. Ook al was het afscheid wat niet mooier had kunnen gaan, ook al is alles uitgesproken alles gezegd, heb ik er vrede mee, weet ik dat het beter is voor hem, wisten we het al jaren. Ik leef soms nog in een droom waar ik nu langzaam uit wakker word. Al het regelen is achter de rug, ik ben weer thuis en mijn leven gaat door maar toch voelt het nog ontzettend onwerkelijk.
In ons gezin (heb nog een oudere broer en moeder) is een gigantische kracht weggevallen en zoeken we ons zelf weer zoals we dat deden als pubers.
Niets in mijn leven is zo bepalend voor mij geweest als mijn vader, hij heeft mij leren leven..

Geen idee waarom ik dit deel hier, heb al een jaar niet op FOK! gepost en lurk alleen nog maar, maar mooi topic static.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:22 schreef jajablahblah het volgende:

[..]

Hoe zou je het dan willen?

Ik heb wel verzucht tegen mijn vriendin dat ik de hele crematie van mijn moeder liever over zou slaan. Ik weet dat dat niet kan omdat het op heel veel weerstand zou stuiten. Maar afscheid nemen heb ik gedaan vlak voor mijn moeder in slaap werd gebracht. We hebben nog even samen gezeten en een sigaret gerookt, zoals we dat altijd deden, en dat was het dan. Dat was voor mij het afscheid en daarna was het klaar. De rest heeft voor mij echt als een poppenkast gevoeld, en ik was blij dat het voorbij was. Ik heb mij ook niet verdrietig gevoeld daarna, maar enkel gefrustreerd over het geregel, het doen alsof je het verschrikkelijk vindt en me ergeren aan de sociale wenselijkheid van andere mensen.

Ik ben heel erg rationeel en deze dingen kunnen mij mateloos storen. Liever had ik het overgeslagen, maar op die manier afscheid nemen kan/mag helaas niet.

Nogmaals, alle respect voor mensen die het anders doen en willen, maar het heeft voor mij gevoeld alsof het aan mij opgelegd werd en ik er niet voor kon kiezen om er niet aan mee te doen.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:23 schreef NanKing het volgende:
25 december 2013, de dag dat ik vaderloos werd.
Mijn vader is zeven jaar ziek geweest (longfybrose), en niets kan je voorbereiden op zoiets. Ook al was het afscheid wat niet mooier had kunnen gaan, ook al is alles uitgesproken alles gezegd, heb ik er vrede mee, weet ik dat het beter is voor hem, wisten we het al jaren. Ik leef soms nog in een droom waar ik nu langzaam uit wakker word. Al het regelen is achter de rug, ik ben weer thuis en mijn leven gaat door maar toch voelt het nog ontzettend onwerkelijk.
In ons gezin (heb nog een oudere broer en moeder) is een gigantische kracht weggevallen en zoeken we ons zelf weer zoals we dat deden als pubers.
Niets in mijn leven is zo bepalend voor mij geweest als mijn vader, hij heeft mij leren leven..

Geen idee waarom ik dit deel hier, heb al een jaar niet op FOK! gepost en lurk alleen nog maar, maar mooi topic static.

Erg voor je, ook de dag (25 december). Zo zal kerst natuurlijk nooit meer hetzelfde zijn.
Zeven jaar ziektebed is ook heel naar!
Mijn vader was voor mij ook een grote kracht en de belangrijkste persoon in mijn leven. Ik heb hem ook dood zien gaan voor mijn ogen.
Hoe ik er mee om ging is zo:

houd vast aan de mooie herinneringen die je hebt, denk niet aan de nare dingen, zeg tegen jezelf dat het het beste was voor hem (om dood te zijn), en probeer gewoon zo veel mogelijk leuke dingen te blijven doen.

Positiviteit leidt tot meer positiviteit dus zo zou ik het doen.

En wees niet bang om hulp te vragen aan vrienden,familie of professionals. Als je bijvoorbeeld niet meer kan slapen kun je best slaappillen vragen aan een doctor, en als je gevoelig bent voor depressie en je zit in een zware depressie is er niks mis mee om contact op te nemen met een psychiater.

My 2 cents.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:29 schreef Mystikvm het volgende:
Ik heb wel verzucht tegen mijn vriendin dat ik de hele crematie van mijn moeder liever over zou slaan.

Ik voelde nou net een soort verantwoordelijkheid om dat deel van het proces, samen met mijn vader en zus, heel goed te doen. We hadden dat ook afgesproken met mijn moeder.
We zijn er tot aan de oven bij geweest en ik vond dat nou juist heel belangrijk.

Wie had dat dan moeten doen volgens jou? Iemand moet toch zorgen voor een respectvol eind van dat lichaam?
Ik snap wel dat je het niet wilt, ik vond het ook niet de meest feestelijke periode in m'n leven.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:38 schreef Libertarisch het volgende:

[..]

Erg voor je, ook de dag (25 december). Zo zal kerst natuurlijk nooit meer hetzelfde zijn.

Hoe bizar het ook klinkt ik vind het bijzonder en niet erg dat hij op kerst gegaan is.
Mijn vader had heel veel met kerst, elk jaar was er weer strijd over de kerstboom . Mijn moeder vond het onzin en wilde die 'troep' niet en mijn vader begon in November al met zeuren over de boom .
Mijn moeder hecht niet veel waarde aan kerst, en nu is het anders, ook voor haar. Nu zal mijn (kleine) familie altijd samen zijn op de eerste kerstdag, uit respect, herinnering en het samenzijn. Misschien hadden we anders nooit meer kerst samen gevierd.

quote:

Zeven jaar ziektebed is ook heel naar!

Hij heeft de diagnose in 2006 gekregen en de artsen gaven hem nog 2 tot 4 jaar, alle mensen om hem heen met dezelfde diagnose zijn al lang gegaan.
Het laatste half jaar ging het echt slecht en kon hij niet meer vrij bewegen en had permanent zuurstof, hier voor kon hij nog zijn dingetjes doen en was het geen ziektebed.

quote:

Mijn vader was voor mij ook een grote kracht en de belangrijkste persoon in mijn leven. Ik heb hem ook dood zien gaan voor mijn ogen.
Hoe ik er mee om ging is zo:

houd vast aan de mooie herinneringen die je hebt, denk niet aan de nare dingen, zeg tegen jezelf dat het het beste was voor hem (om dood te zijn), en probeer gewoon zo veel mogelijk leuke dingen te blijven doen.

Een van de belangrijjkste dingen die ik van mijn vader heb geleerd vooral de afgelopen jaren is positiviteit. Zonder zijn positiviteit had hij het ook niet zo lang uitgehouden. Ik put heel veel kracht uit zijn woorden uit de mooie herinneringen uit het vertrouwen wat hij in mij en broer had.

quote:

Positiviteit leidt tot meer positiviteit dus zo zou ik het doen.

quote:

En wees niet bang om hulp te vragen aan vrienden,familie of professionals. Als je bijvoorbeeld niet meer kan slapen kun je best slaappillen vragen aan een doctor, en als je gevoelig bent voor depressie en je zit in een zware depressie is er niks mis mee om contact op te nemen met een psychiater.

My 2 cents.

Ik heb gelukkig een liefdevolle omgeving en een geweldige partner. Ik woon niet in Nederland maar heb elke dag contact met mijn moeder op skype, samen huilen we voor de cam en delen ons verdriet. Ik realiseer me heel goed dat ik op moet passen (depressie verleden en immer nog medicatie), maar ik heb geen idee waar of hoe ik de kracht uit haal maar ik voel me op een bepaalde manier heel sterk en laat alle gevoelens die ik heb over me heen komen en accepteer het dat ik moet huilen of verdriet heb, alleen wil ik en laat ik mezelf er niet in verdrinken.

Thnx

En een begrafenis of crematie moet in mijn ogen altijd gaan zoals de persoon het zelf wil. Niet hoe het hoort, dat is niet belangrijk op zo een moment. Wij hebben bijvoorbeeld champagne gedronken in plaats een slappe bak koffie.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:09 schreef Mystikvm het volgende:

[..]

Gecondoleerd!

Dankjewel

En iedereen mag afscheid nemen op zijn/haar eigen manier vind ik.
Mijn schoonvader is in zijn werkkleding opgebaard en we hebben afscheid genomen zoals hij dat wou. Geen gedoe, gewoon simpel. Mensen kregen een half uur de tijd om langs te komen (gewoon in spijkerbroek). Dat ging van tranen van sommige tot het roepen van 'je was een toffe pik ouwe' van anderen. Daarna een borrel in zijn stamkroeg. Paste bij hem.

Tot nu toe heb ik in mijn familie heel veel geluk gehad. In de afgelopen jaren heb ik pas één opa en één oma verloren.

Mijn opa is de eerste die is gestorven op 87 jarige leeftijd. Hij zat al enkele jaren in een verzorgingshuis en zijn levenslust was op. Bij de zoveelste longontsteking is in overleg besloten om geen medicatie toe te dienen, maar alleen nog aan pijnbestrijding te doen. Hierdoor is hij tegen de ochtend in zijn slaap overleden. Hoewel ik verdrietig was, had ik er ook vrede mee. Mijn opa had zichzelf ter beschikking gesteld aan de wetenschap. Diezelfde dag nog is hij door medewerkers van de universiteit opgehaald. Met de familie hebben we geen herdenkingsdienst gehouden. Dat was het gewoon.

Twee dagen later bereikte mij het bericht dat een 18 jarig meisje was overleden aan de gevolgen van kanker. Het verzoek was om met de club een erehaag te vormen. Als dan het zo'n gezin met de kist van hun dochter en zus voorbij komt, besef je ineens dat het verlies van je oude opa helemaal niets voorstelt. Hij was oud, hij moest en wilde sterven. Het was goed. Zo'n meid had nog minstens 60 jaar verder moeten leven.

Bijna 3 jaar terug is mijn oma overleden (andere tak van de familie). Ze was helaas al een tijd zwaar dement. Mijn opa heeft wel eens gezegd, voor dat zijn vrouw was gestorven, dat hij twee keer afscheid zou moeten nemen. De eerste keer om te accepteren dat zijn vrouw er geestelijk niet meer was, en later dat ze ook lichamelijk echt zou sterven. Tot aan de dood heeft mijn opa met héél veel liefde en geduld gezorgd voor de liefde van zijn leven, ook al kreeg hij van haarzelf er niets meer voor terug.
De begrafenis van mijn oma is de eerste begrafenis van een naaste die ik zelf heb meegemaakt. Ineens zit je daar dan, helemaal vooraan op die bankjes die voor de familie bestemd zijn. Zie je je opa, moeder, oom en tantes heel verdrietig naar voren de kerk in lopen. Met de kleinkinderen hebben we gezamenlijk een tekst gemaakt en één voor één een deel voorgedragen.

Na de begrafenis werd het eigenlijk best gezellig. Voor de familie en enkele goede vrienden was er een lunch, dus er kon ook gewoon bijgepraat worden over allerlei minder droevige en zelfs leuke levensgebeurtenissen. Wat mij goed deed was dat daar, maar zelfs ook al een paar dagen voor de begrafenis, mijn opa niet alleen bezig was met het rouwproces. Hij keek ook positief naar de toekomst. Naar leuke activiteiten om zijn vrije tijd mee in te vullen nu de zorg voor zijn vrouw was weggevallen. Hij sprak al af om zijn kleindochter en achterkleindochter vaker te gaan bezoeken als trotse (over)grootvader. Had plannen om nu eens rustig in de stad te gaan winkelen en over de markt te wandelen zonder zorgen in zijn achterhoofd. Om met de buurvrouw te gaan wandelen.
Die positieve kracht heeft mij enorm verbaasd, van een man die zelf ook 78 jaar oud was op dat moment, en lijdt aan leukemie. Met zijn enorme levenskracht heeft mijn opa tot nu toe de doktoren telkens weten te verbazen, zijn gezondheid gaat véél langzamer achteruit dan verwacht. En bovenal, hij weet van het leven te genieten, onderneemt vrijwel dagelijks sociale activiteiten en zit niet achter de geraniums. Als je spontaan wil langskomen of als je hem belt, is de kans groot dat hij niet thuis is.

Ik besef mij, dat ik nu ik achter in de twintig ben, pas één opa en één oma heb moeten achterlaten. Als ik kijk om mij heen, dan zijn er heel veel leeftijdgenoten die al jarenlang geen opa en oma meer hebben en die ook al één of zelfs beide ouders hebben verloren.

Bang voor de dood ben ik niet. Binnen het gezin en de familie is het altijd een bespreekbaar onderwerp geweest. Ook omdat beide ouders van mijn vader zich ter beschikking aan de wetenschap hebben gesteld. Mijn ouders vonden het belangrijk dat ik dat als kind ook al wist, omdat de normale procedure van begrafenis/crematie niet volgt en er ook geen graf of urn is. Op jonge leeftijd is dat al regelmatig ter sprake gekomen, om verwarring te voorkomen in geval van overlijden.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:58 schreef NanKing het volgende:
En een begrafenis of crematie moet in mijn ogen altijd gaan zoals de persoon het zelf wil. Niet hoe het hoort, dat is niet belangrijk op zo een moment. Wij hebben bijvoorbeeld champagne gedronken in plaats een slappe bak koffie.

Bier en worstenbroodjes stond er bij ons op het menu.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 12:05 schreef Chase_Utley het volgende:

[..]

Bier en worstenbroodjes stond er bij ons op het menu.

Mooi vind ik. Lekker belangrijk hoe het hoort

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 12:06 schreef NanKing het volgende:

[..]

Mooi vind ik. Lekker belangrijk hoe het hoort

Tijdens mijn speech was ik de eerste die het biertje open trok en een toost uitbracht. De rest volgde.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:54 schreef jajablahblah het volgende:

[..]

Ik voelde nou net een soort verantwoordelijkheid om dat deel van het proces, samen met mijn vader en zus, heel goed te doen. We hadden dat ook afgesproken met mijn moeder.
We zijn er tot aan de oven bij geweest en ik vond dat nou juist heel belangrijk.

Wie had dat dan moeten doen volgens jou? Iemand moet toch zorgen voor een respectvol eind van dat lichaam?
Ik snap wel dat je het niet wilt, ik vond het ook niet de meest feestelijke periode in m'n leven.

De rest van de familie wilde het graag doen. En mijn moeder had al duidelijk gemaakt dat zij zelf ook geen waarde hecht aan begrafenissen en crematies. Het moest snel, en goedkoop. Het liefst helemaal niet, maar dat mag nu eenmaal niet.

Daarnaast, zelfs als ze iets anders had gevonden had ik het nog niet willen doen. En nee, niemand vindt een overlijden leuk, maar de vrijwel iedereen verbindt er wel allerlei sentimentele waarde aan die ik totaal niet deel.

Ik weet dat het van je verwacht wordt, maar ik houd me altijd op de achtergrond. Zo ben ik niemand tot last, en zij mij ook niet.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 12:11 schreef Mystikvm het volgende:

[..]

De rest van de familie wilde het graag doen.

Dan is het toch prima eigenlijk?

Ik heb mijn overleden moeder zelf uit het bed op de brancard moeten tillen, oh what a joy...

Ik heb het regelmatig mee moeten maken. Het meest extreme was toch wel mijn eigen dochtertje van 7 maanden die in mijn armen gestorven is

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 12:38 schreef piere het volgende:
Ik heb het regelmatig mee moeten maken. Het meest extreme was toch wel mijn eigen dochtertje van 7 maanden die in mijn armen gestorven is

.

Diverse keren meegemaakt helaas. Zowel jongen mensen (neef van 23) als oude mensen (oma van 83) en van alles er tussenin. Zowel dichtbij met oma als verder weg met een goede bekende.

Mijn ervaring is dat je je geenszins kunt voorbereiden. Elk overlijden heeft zijn eigen verhaal en verloopt op zijn eigen manier. Hoewel je denkt dat je er nooit overheen komt is de praktijk vaak dat je na de plechtigheid vaak een bepaalde opluchting voelt dat het achter de rug is. Het is ook niet iets om je voor te schamen dat je dat voelt, je leeft naar een climax toe tenslotte in zo'n situatie.

En vergeet 1 belangrijk ding niet, hoe rot het klinkt: het leven gaat door voor jezelf en de andere mensen die erbij betrokken zijn. Dat is heel naar, maar het is wel echt zo. Het heeft geen zin om bij de pakken neer te zitten, je moet door.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:29 schreef Mystikvm het volgende:
Ik ben heel erg rationeel en deze dingen kunnen mij mateloos storen. Liever had ik het overgeslagen, maar op die manier afscheid nemen kan/mag helaas niet.

Nogmaals, alle respect voor mensen die het anders doen en willen, maar het heeft voor mij gevoeld alsof het aan mij opgelegd werd en ik er niet voor kon kiezen om er niet aan mee te doen.

Had je dan ook niet het gevoel dat je het voor je moeder goed moest regelen? En dan bedoel ik zaken als netjes opgebaard, mooie en passende herdenking en een paar mooie bloemen op de kist?

Ik begrijp je rationele benadering (heb ik zelf ook voor een deel), maar buiten het afscheid nemen is er toch ook een deel bij een uitvaart van belang om het naar de wens van de overledene te laten verlopen?

Oh zo vaak. Ik kan niet eens meer tellen? Beide oma's, opa, en een aantal ooms en tantes en een neef die zelfmoord heeft gepleegd, waarvan een aantal in de afgelopen 2 jaar ongeveer.

Daarnaast heeft, toen ik 16 was, mijn toenmalige beste vriend een zelfmoordpoging gedaan die hij maar ternauwernood overleefd heeft.

Al met al doet het me niet zoveel, dat klinkt hard, maar dat kan ik ook zijn. Ik kan, en wil, me overigens niet voorstellen dat een van mijn ouders of mijn zus zouden komen te overlijden.

Ik heb mijn moeder dood gevonden, hangend over de stoel waar zij op zat. En ik heb mijn eigen dood in de ogen gekeken.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 13:10 schreef Seriemoordenaar het volgende:
Oh zo vaak. Ik kan niet eens meer tellen? Beide oma's, opa, en een aantal ooms en tantes en een neef die zelfmoord heeft gepleegd, waarvan een aantal in de afgelopen 2 jaar ongeveer.

Daarnaast heeft, toen ik 16 was, mijn toenmalige beste vriend een zelfmoordpoging gedaan die hij maar ternauwernood overleefd heeft.

Al met al doet het me niet zoveel, dat klinkt hard, maar dat kan ik ook zijn. Ik kan, en wil, me overigens niet voorstellen dat een van mijn ouders of mijn zus zouden komen te overlijden.

Toch wel toepasselijk zo'n koelbloedige username.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 12:59 schreef Tha_Duck het volgende:

[..]

Had je dan ook niet het gevoel dat je het voor je moeder goed moest regelen? En dan bedoel ik zaken als netjes opgebaard, mooie en passende herdenking en een paar mooie bloemen op de kist?

Ik begrijp je rationele benadering (heb ik zelf ook voor een deel), maar buiten het afscheid nemen is er toch ook een deel bij een uitvaart van belang om het naar de wens van de overledene te laten verlopen?

Persoonlijk vind ik de wens van een overledene niet zo belangrijk. Ze zijn er zelf niet meer bij en weten niet wat er gebeurt. Het zal wel weer als koel en kil worden gezien.

Natuurlijk zou ik mijn moeder niet laten staan als ik enig kind zou zijn. Maar nu waren er andere gegadigden aan wie ik het graag over heb gelaten.

Toen ik jong was, is in 4 jaar tijd elk jaar iemand overleden die dichtbij mij stond: een hele goede vriend van mij, mijn twee opa's en de moeder van een andere hele goede vriend. Ik was nog jong (9-11 jaar) en kon echt niet omgaan met de dood, dus heb die periode min of meer uit mijn geheugen gewist en weet er nu dus ook nog amper iets van (ik kan mij zelfs amper herinneren wie die hele goede vriend was). 12 jaar later kan ik nog steeds heel slecht omgaan met de dood, en sowieso in het algemeen met elk soort einde. Het einde van een dag, van een afspraak, van een college, van een verjaardag, dat gaat nog wel goed. Maar zodra het niet echt vast ligt (een date bijvoorbeeld, of een vriendschap, of een telefoongesprek), zal ik vaak mijn uiterste best doen om het toch niet te laten eindigen, en dat is zeker niet altijd goed.

Toen het slecht ging met mijn oma's op mijn +-15e en 18e ben ik ook nog amper naar ze toe geweest. Bij de ene oma zelfs maanden niet, elke keer met een slecht excuus naar mijn ouders toe... Wat eigenlijk helemaal niet goed is.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 14:05 schreef Mystikvm het volgende:
Het zal wel weer als koel en kil worden gezien.

Ik zie je dit een aantal keer opschrijven, maar ik denk dat het je zou helpen als je het écht zou kunnen zien als dat anderen er niet zo veel over te zeggen hebben wat jij vindt en voelt. Het is jouw gevoel, en daar mag je wat mij betreft best gewoon voor gaan staan hoor

Ik zie het niet als koel en kil. Ik heb er echter zelf heel veel aan gehad om samen met mijn familie dat afscheid goed te doen. De echte verwerking moet je denk ik grotendeels alleen doen, alleen het samen zijn helpt erg in die dagen.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 14:30 schreef jajablahblah het volgende:

[..]

Ik zie je dit een aantal keer opschrijven, maar ik denk dat het je zou helpen als je het écht zou kunnen zien als dat anderen er niet zo veel over te zeggen hebben wat jij vindt en voelt. Het is jouw gevoel, en daar mag je wat mij betreft best gewoon voor gaan staan hoor

Ik zie het niet als koel en kil. Ik heb er echter zelf heel veel aan gehad om samen met mijn familie dat afscheid goed te doen. De echte verwerking moet je denk ik grotendeels alleen doen, alleen het samen zijn helpt erg in die dagen.

Mijn ervaring is dat andere mensen daar wel een mening over hebben. Ik heb het wel eens vaker gezegd op Fok, en de eerste reactie is vaak iets in de hoek van "kan je wel van mensen houden als je zo denkt?"

Maar je hebt gelijk, het is andermans zaak niet

Mijn opa/oma zijn beiden gestorven/gecremeerd rond de kerstdagen/kerstmiddag/oud en nieuw.
Heb toch al weinig met die dagen dus heb er ook geen probleem mee.

Het zijn wel de dagen dat ik de ring van m'n oma aan een ketting draag, gewoon om er even bij stil te staan. Maar thats all.

Ben zelf niet zo emotioneel daarin. Mensen gaan nu eenmaal dood en zeker grootouders, daarvan verwacht je gewoon dat ze op een gegeven moment gaan.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 14:47 schreef Cue_ het volgende:
Mijn opa/oma zijn beiden gestorven/gecremeerd rond de kerstdagen/kerstmiddag/oud en nieuw.
Heb toch al weinig met die dagen dus heb er ook geen probleem mee.

Het zijn wel de dagen dat ik de ring van m'n oma aan een ketting draag, gewoon om er even bij stil te staan. Maar thats all.

Ben zelf niet zo emotioneel daarin. Mensen gaan nu eenmaal dood en zeker grootouders, daarvan verwacht je gewoon dat ze op een gegeven moment gaan.

Mijn moeder eerste kerstdag.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 14:49 schreef HeatWave het volgende:

[..]

Mijn moeder eerste kerstdag.

Wat vreselijk! Gecondoleerd.

Trouwens, ook voor iedere andere poster hier.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 14:54 schreef Skeletor. het volgende:

[..]

Wat vreselijk! Gecondoleerd.

Trouwens, ook voor iedere andere poster hier.

Dank, maar het was niet afgelopen kerst hoor .

ja, bij m'n vader..en dat is geen pretje kan ik melden maar wat moet dat moet....
ook eens met 'n hondje zien gebeuren...dat hakt er allemaal wel in ja...soms als je in bed ligt ofzo, heb je
wel een s 'n nare flashback, dan huil je wat en het leven gaat weer door, hard maar de realiteit helaas

Mijn vader is overleden toen ik 2 was, aan de gevolgen van een acute hartstilstand.
Mijn moeder is vorige maand overleden, op de intensivecare. Godzijdank waren we er op tijd bij toen 'het' eenmaal zo ver was.

Beide hebben nooit de 50 mogen passeren..

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 15:02 schreef Flexmyrolex het volgende:
Mijn vader is overleden toen ik 2 was, aan de gevolgen van een acute hartstilstand.
Mijn moeder is vorige maand overleden, op de intensivecare. Godzijdank waren we er op tijd bij toen 'het' eenmaal zo ver was.

Beide hebben nooit de 50 mogen passeren..

Heftig...

Sterkte

Mijn moeder is in mei 3 jaar geleden gestorven. Er leek niets aan de hand, een ziekenhuisopname zoals vele anderen, bijna 'routine'. Helaas is ze niet levend het ziekenhuis uitgekomen. Ik was destijds 22 jaar.

[ Bericht 6% gewijzigd door RipMcPants op 15-01-2014 12:52:34 ]

Bij m'n toenmalig vriendinnetje heb ik tot een half uur voor haar dood aan het bed gezeten, in de wetenschap dat ze de avond niet zou doorkomen en dat terwijl ze zelf geen idee had dat het zó erg was. Bizarre situatie waarbij er zoveel emoties met elkaar botsen dat je uiteindelijk vrijwel stil valt en amper wat weet uit te brengen.

Ben je net in de 20, wordt je opgenomen om een nieuw medicijn uit te proberen en krijg je ineens een longbloeding op een nuchtere maag waardoor het lichaam uiteindelijk niet sterk genoeg meer was om er tegen te vechten.
Praten we alweer over ruim 5 jaar geleden, maar zoiets is zo ingrijpend dat het echt moeite kost om daar mee om te gaan, zelfs nu nog.

Begrafenis zelf heb ik weinig van meegekregen, was echt 'blanco' die dag en kon niet eens een traan laten toen de kist naar beneden ging of bij haar favoriete liedje, zó kapot zat ik toentertijd. Qua familie, vrienden etc. is dat leed me gelukkig bespaard gebleven, alleen qua schoonfamilie helaas al een aantal keer.

Jeetje, wat veel 'weeskinderen' als je het zo allemaal bij elkaar in één topic gooit.
Ik hoop dat de mijne nog een aantal tientallen jaren wachten met doodgaan
Veel sterkte allemaal.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 02:37 schreef Amarantha het volgende:
Ik was erbij toen mijn oma doodging, toen was ik 16. Ik heb haar haar laatste adem uit zien blazen. Ik wist dat ze op dat moment dood zou gaan maar ik wou de kamer niet uit

ik had dat ook op mn 14e met mijn opa. Daar hebben ze in het ziekenhuis alle machines van stopgezet toen niks meer bleek te helpen. Hij sliep rustig in en toen de flatline in beeld kwam wisten we dat het echt over was. Maar nog voelde hij zo dichtbij en dierbaar ect dat ik erbij wilde blijven tot ze de buizenbende eruit gingen halen.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 14:05 schreef Mystikvm het volgende:

[..]

Persoonlijk vind ik de wens van een overledene niet zo belangrijk. Ze zijn er zelf niet meer bij en weten niet wat er gebeurt. Het zal wel weer als koel en kil worden gezien.

Natuurlijk zou ik mijn moeder niet laten staan als ik enig kind zou zijn. Maar nu waren er andere gegadigden aan wie ik het graag over heb gelaten.

Ja, ik zie dat als kil. En nee, ik vind niet dat je daardoor koel of kil bent. Het is simpelweg jouw beleving en hoe je ermee om gaat. Begrijp niet waarom iemand je daarop kan veroordelen.
En ja, ik zit daar toch wel anders in. Wel rationeel zoals jij ook bent, maar ik vind het wel belangrijk om het netjes af te sluiten voor de overledene. Geen idee of ze het meekrijgen (denk van niet, ben niet gelovig), maar ik vind dat je wensen zoveel mogelijk moet inwilligen. Ook al is het voor jezelf, omdat je het dan gewoon met een goed gevoel kan doen.

Maar alle stress en verdriet eromheen heb ik wat minder, het is simpelweg een voldongen feit wat bij leven hoort. En je moet het afhandelen, hoe kloterig het ook is.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 15:39 schreef Moira. het volgende:
Jeetje, wat veel 'weeskinderen' als je het zo allemaal bij elkaar in één topic gooit.
Ik hoop dat de mijne nog een aantal tientallen jaren wachten met doodgaan
Veel sterkte allemaal.

De kans is dan natuurlijk ook groot dat je met dit onderwerp veel mensen tegen komt die minstens 1 ouder verloren zijn .

Heb m'n vader dood neer zien vallen toen ik 19 was.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 07:49 schreef awiebo het volgende:

[..]

Lijkt mij vrij zwaar.

Heb 5 jaar geleden mijn opa verloren. Was 82. Beste man heeft op zijn 70e al een hartaanval overleefd. Kon niet gedotterd. Kreeg niet lang meer. Is in zijn slaap heen gegaan. Eigenlijk nooit moeite mee gehad.

4 jaar geleden, had net wat met ex-vriendin in oktober. Kreeg schoonvader begin januari uitslag, maagkanker. Had al langer klachten maar huisarts heeft hem eerst 4 kuren voorgeschreven.

Met chemo's gaven ze hem 9 maand. Heeft een jaar op gered. Was boer, 3 kinders. Zelf meegeholpen tot het eind. En binnen 3 dagen eigenlijk foetsie van relatief nog vrij vitaal tot de dood.

best wel apart. Hele dag familie erbij, met 15 man daar in huis (hij lag in bed) en dan tijdens het avondeten toen niemand even bij hem was heengegaan. Ben je toch behoorlijk aan gedaan. Complete veehouderij achtergelaten.

Vorig jaar nog mijn overgrootmoeder. Ergens in de 90. Geen probleem mee. Mens heft een mooi leven gehad, een respectabele leeftijd bereikt en de levenskwaliteit ging toch al achteruit. Dan heb ik er beslist geen moeite mee.

Voor de rest mag ik mezelf gelukkig prijzen en heb tot nog toe niet meer doden getroffen. voor zover je daar blij en tevreden om kan zijn.

Zelf 22 trouwens

Zelf ook niet zo heel veel verdriet gehad van de dood van mijn opa's en oma's. Wel brak mijn hart toen mijn ene opa gestorven was en mijn oma op ruim 90 jarige leeftijd achterbleef.

Er is maar een ding erger dan dan mensen die je na staan komen te overlijden... en dat is wanneer er niemand waar je van houdt komt te overlijden (want dat zou betekenen dat je nooit om iemand hebt gegeven).

toen mijn neef na een ongeluk overleed op 20 jarige leeftijd had ik wel zoiets van godverdomme waarom moet dat nou gebeuren, zo iemand stond ng midden in het leven met geluk aan zijn zij en dan gebeurt er zoiets.
Oudere mensen vind ik makkelijker om afscheid van te nemen omdat ze toch een heel leven hebben gehad, alsnog niet leuk maar het hoort er nou eenmaal bij

Een begrafenis van iemand die op oude leeftijd overleden is na een mooi leven is triest, maar iets wat onvermijdelijk is lijkt me. Ik ben 1 keer naar een begrafenis geweest van een 3 jarig jongetje die om het leven was gekomen met een autoongeluk. M'n moeder vroeg of ik meekwam, want ze wou niet alleen. Het was een jongetje uit haar groep, vandaar dat ze die begrafenis had.. Verschrikkelijk was dat, hoop dat nooit meer mee te maken.

Al een aantal keer meegemaakt met naasten, zowel jong als erg oud. Maar eerlijk gezegd is het aller heftigst toch wel dat ik bijna mijn eigen dood heb meegemaakt. Vorig jaar stond ik hoog urgent op de lijst voor een longtransplantatie en die is net op tijd gekomen. Ook dat is een rare confrontatie met de dood want ik leef dus nog dankzij iemand die is doodgegaan.

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 12:39 schreef Barbusse het volgende:
Ik ben 1 keer naar een begrafenis geweest van een 3 jarig jongetje die om het leven was gekomen met een autoongeluk. M'n moeder vroeg of ik meekwam, want ze wou niet alleen. Het was een jongetje uit haar groep, vandaar dat ze die begrafenis had.. Verschrikkelijk was dat, hoop dat nooit meer mee te maken.

Misschien een rare vraag, maar is dat nou heel anders dan een begrafenis van een persoon die van ouderdom is overleden?

Ik vind begrafenissen en crematies meestal iets moois, ongeacht de leeftijd van de persoon die is overleden en de oorzaak/aanloop. Verdriet, leuke herinneringen, een traan en een lach worden (in elk geval bij ons in de families) altijd gecombineerd. Een mooie afscheidsdienst kan zóveel betekenen, en de manier waarop je er in staat ook, is mijn ervaring.

Verdriet is niet per se iets slechts, waarmee ik niet wil zeggen dat het overlijden van iemand iets goeds is, zéker niet: als het ook maar even kon had ik bijvoorbeeld m'n schoonmoeder (vorig jaar overleden op 63-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker) nog met gemak 25 jaar bij ons gehouden, maar in het leven heb je niet alles te kiezen en heb je hoe dan ook met de dood te maken; en (dus) met verdriet.

Het sterfbed van mijn oma was zowel intens verdrietig als ongegeneerd gezellig. Het idee dat ze er niet meer zou zijn binnenkort werd gecombineerd met hilarische anekdotes die niet zelden tot de slappe lach leidden daar in dat kamertje in het ziekenhuis. Ik verzorgde voor iedereen appelflappen en gebak, koffie, etc. Dat zou oma normaal namelijk zelf doen. Het regelen van de uitvaart van mijn schoonmoeder was een afwisseling van ontelbare tranen en schaterlachende gezins- en familieleden.

Ik huil ook (nog) zelden bij de uitvaarten van dierbaren zelf, omdat ik het hele gebeuren in me op wil nemen en veel kracht haal uit de aanwezigheid van de mensen die óók om die persoon geven. Nou ja, het is dus niet echt een beslissing om niet te huilen, iets waar ik moeite voor doe, maar het gebeurt gewoon niet (vreemd wel, want bij een aflevering van Grey's Anatomy met een schrijnende dood komen de waterlanders wel ). Dit vond ik eerst heel vreemd van mezelf: bij mijn opa (toen was ik 11 of 12 ofzo) huilde ik de ogen uit m'n kop. Toen mijn oma overleed, toen was ik 19, had ik de waterproof mascara niet nodig. Vorig jaar bij de uitvaart van m'n schoonmoeder ook niet. Verdrietig: ja, maar ook gesteund en 'blij' door de aanwezigen en de herinnering aan de leuke dingen maken het dragelijk. Of dit zo blijft, ook als een van mijn eigen ouders of zus zou overlijden, of mijn man, geen idee. Ik zal het wel proberen in elk geval. Want het maakt mijn verdriet en gemis er niet minder om, maar de ervaring zelf een stuk dragelijker.

Zeg maar.

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 12:50 schreef Jaimy_Luca het volgende:

[..]

Misschien een rare vraag, maar is dat nou heel anders dan een begrafenis van een persoon die van ouderdom is overleden?

Ja. Iemand die een lang en goed leven heeft gehad is verdrietig, maar eigelijk geen verrassing dat er een eind aan is gekomen. Een kind van 3 heeft amper tijd gehad om te leven. Ik kende dat kind niet persoonlijk, maar de verslagenheid en volkomen radeloosheid bij de ouders en verdere naaste familie was hartverscheurend. Ik huil niet zo snel en ben niet zo snel geschokt. Maar toen ging ik echt helemaal kapot.

Ik heb de dood zeker een aantal keer van dichtbij meegemaakt maar het mooiste was met mijn oma.
Mijn oma was echt de de meest fitte 88-jarige oma ooit. Zo sprak ze op die leeftijd nog gewoon met vriendinnen af om te gaan shoppen in de stad. Echter op een dag werd ze in het ziekenhuis opgenomen omdat ze vermoedelijk een Tia had. Het bleek echter een hersenbloeding te zijn veroorzaakt door een tumor / kanker. Nader onderzoek wees uit dat de kanker overal zat; er viel niks meer te redden.

Mijn oma trok bij ons thuis in en mijn moeder heeft haar van begin tot eind verzorgt. Daarbij was mijn oma zwaar gelovig - euthanasie was om die reden geen optie. Ik heb van dag tot dag gezien hoe ze steeds zwakker werd. Van het moment dat ze niet meer zelfstandig de trap op kon lopen tot het moment dat ze niet meer uit bed kon, tot het moment ze zich niet eens meer zelfstandig kon omdraaien, totdat ze niet meer kon praten, niet meer kon eten, totaal niet meer kon bewegen en niet eens meer kon drinken. Zelfs zonder vocht heeft het nog 2 of 3 dagen geduurd voordat haar hart het 'eindelijk' begaf. Je kunt je voorstellen dat alle 'stappen' daarvoor dus nog vele malen langer geduurd hebben.

Je zou misschien zeggen dat bovenstaande vreselijk is om mee te maken maar het is een van de mooiste periodes geweest die wij met onze oma hebben gehad. We hebben die tijd alle mooie herinneringen nog een keer op kunnen halen en echt ontelbaar veel keren van haar te horen gekregen hoe trots ze wel niet op ons was. Ook de tijd dat ze niet echt meer kon praten en moeilijk kon bewegen was mooi. Je kon toen eigenlijk weinig anders dan naast haar zitten en haar hand vast houden maar met het kleine beetje energie dat ze nog had kneep ze dan soms zachtjes in je hand en wist je dat ze blij was dat je er was.

In de periode dat ze bij ons thuis was waren er ook veel grappige momenten en gekke taferelen. Zo heeft ze zich redelijk uitgebreid met haar eigen begrafenis kunnen bemoeien en dit ook gedaan. Ze heeft bijvoorbeeld zelf de kleren uitgekozen die ze aan wilde in de kist, aan kunnen geven welke afscheidskaart ze mooi vond en volgens mij zelfs bepaald welke muziek er allemaal afgespeeld moest worden tijdens de dienst.

Wat me misschien nog het meest is bijgebleven is de uitdrukking op haar gezicht na haar overlijden. Na haar lange strijd straalde haar gezicht nu eindelijk een soort van rust uit. Een soort van teken dat het goed was. Hoe verschrikkelijk het ook was om van zo dichtbij mee te maken wat kanker met iemand kan doen was het ook een prachtige tijd en ben ik blij dat ze bij ons thuis was en ik op zo'n mooie manier afscheid van mijn oma heb kunnen nemen.

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 12:39 schreef Wespensteek het volgende:
Al een aantal keer meegemaakt met naasten, zowel jong als erg oud. Maar eerlijk gezegd is het aller heftigst toch wel dat ik bijna mijn eigen dood heb meegemaakt. Vorig jaar stond ik hoog urgent op de lijst voor een longtransplantatie en die is net op tijd gekomen. Ook dat is een rare confrontatie met de dood want ik leef dus nog dankzij iemand die is doodgegaan.

Ik vind dat toch mooi. Ben daarom ook van mening dat iedereen donor zou moeten worden.

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 12:50 schreef Jaimy_Luca het volgende:

[..]

Misschien een rare vraag, maar is dat nou heel anders dan een begrafenis van een persoon die van ouderdom is overleden?

Ja, bij een jong iemand ben je intens verdrietig omdat die persoon nog amper heeft geleefd. Bij een ouder iemand is het behalve verdriet ook vaak een viering van het leven wat die persoon gehad heeft.

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 12:53 schreef motorbloempje het volgende:
Ik vind begrafenissen en crematies meestal iets moois

Ik niet. In ieder geval niet als diegene die overleden is te jong was en nog graag door wou leven. Dan is het vooral gewoon kut dat het gebeurd is.

Als iemand 100+ is geworden en in de slaap overleden is, is het een ander verhaal.

Maar mensen dood zien gaan en de dood zelf met het afscheid dat er bij hoort vind ik verre van mooi. Het is gewoon noodzakelijk...

EDIT: Ik ken alleen mensen die te vroeg gegaan zijn in mijn familie en vriendenkring

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:23 schreef NanKing het volgende:
25 december 2013, de dag dat ik vaderloos werd.
Mijn vader is zeven jaar ziek geweest (longfybrose), en niets kan je voorbereiden op zoiets. Ook al was het afscheid wat niet mooier had kunnen gaan, ook al is alles uitgesproken alles gezegd, heb ik er vrede mee, weet ik dat het beter is voor hem, wisten we het al jaren. Ik leef soms nog in een droom waar ik nu langzaam uit wakker word. Al het regelen is achter de rug, ik ben weer thuis en mijn leven gaat door maar toch voelt het nog ontzettend onwerkelijk.
In ons gezin (heb nog een oudere broer en moeder) is een gigantische kracht weggevallen en zoeken we ons zelf weer zoals we dat deden als pubers.
Niets in mijn leven is zo bepalend voor mij geweest als mijn vader, hij heeft mij leren leven..

Geen idee waarom ik dit deel hier, heb al een jaar niet op FOK! gepost en lurk alleen nog maar, maar mooi topic static.

Ik kan nog wel 1 tip geven: waarschijnlijk krijg je over een aantal maanden wel weer een nieuwe golf van verdriet, nu je de eerste schok aan het verwerken bent. Houd er rekening mee dat heftig verdriet weer ineens terug kan komen, dat had ik wel in ieder geval.

Geen dank en veel sterkte verder

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 12:39 schreef Barbusse het volgende:
Een begrafenis van iemand die op oude leeftijd overleden is na een mooi leven is triest, maar iets wat onvermijdelijk is lijkt me. Ik ben 1 keer naar een begrafenis geweest van een 3 jarig jongetje die om het leven was gekomen met een autoongeluk. M'n moeder vroeg of ik meekwam, want ze wou niet alleen. Het was een jongetje uit haar groep, vandaar dat ze die begrafenis had.. Verschrikkelijk was dat, hoop dat nooit meer mee te maken.

1 van de ergste dingen die kunnen gebeuren inderdaad. Dat is ook in mijn omgeving gebeurd, vreselijk ja.

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 12:39 schreef Wespensteek het volgende:
Al een aantal keer meegemaakt met naasten, zowel jong als erg oud. Maar eerlijk gezegd is het aller heftigst toch wel dat ik bijna mijn eigen dood heb meegemaakt. Vorig jaar stond ik hoog urgent op de lijst voor een longtransplantatie en die is net op tijd gekomen. Ook dat is een rare confrontatie met de dood want ik leef dus nog dankzij iemand die is doodgegaan.

Goed man! Heftig maar geweldig dat je er nog bent

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 15:27 schreef Libertarisch het volgende:

[..]

Ik niet.

Dat is je goed recht

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 13:39 schreef Fes1-2 het volgende:
aar overlijden. Na haar lange strijd straalde haar gezicht nu eindelijk een soort van rust uit. Een soort van teken dat het goed was. Hoe verschrikkelijk het ook was om van zo dichtbij mee te maken wat kanker met iemand kan doen was het ook een prachtige tijd en ben ik blij dat ze bij ons thuis was en ik op zo'n mooie manier afscheid van mijn oma heb kunn

Ik herken veel in je verhaal. Mijn oma was bijna 92, was heel fit en erg bij de tijd. Tot ze vorig jaar viel op d'r stuitje, veel pijn had, 's ochtends naar stoel en 's avonds naar bed gebracht worden. Na 2 weken ruim een maand naar het ziekenhuis, om daarna nog 3 weken in een verzorgingstehuis te zitten. Ze was erg verzwakt (helaas ook door de morfine die de arts gaf), at haast niks meer, kon zich bijna niet meer bewegen. Werd heel mager. Wát ze at werd ze door mijn ouders mee geholpen. De laatste week helemaal niet meer kunnen slikken en de laatste dagen ook niet meer kunnen drinken en praten en rood van de koorts. Toen d'r hart er uiteindelijk ook mee stopte zag ze er ineens heel vredig uit. Wel 'lijkbleek', zeker ten opzichte van de koorts. Maar nadat ze door de uitvaartverzorging afgelegd is, zag ze er weer uit als voor die laatste maanden. Weer een normale kleur (okee, ik weet dat het knap grimewerk is maar toch), niet meer zo ongezond mager enz. Was gewoon gezond aan het slapen, zo zag ze er uit. Complimenten voor het kunstwerkje.

Maar die laatste dagen voor haar dood ben ik er ook iedere dag/avond bijgeweest en zo een paar keer naar huis gegaan met het idee dat het zeer waarschijnlijk de laatst keer was dat ik haar in leven zag. De laatste avond afspraken afgezegd om er extra lang bij te blijven, en dat was uiteindelijk ook maar goed ook. Vervolgens op hemelvaartsdag, een prachtig zonnige dag in mei ingeslapen.

Mijn eerste ervaring met de dood was mijn opa, ik was ongeveer 10 jaar. Ik weet nog dat ik hem niet zo mocht, zeker de laatste paar jaren niet meer. Hij hield niet van kinderen met een eigen mening en was wat ouderwets. Ik was dan ook voornamelijk nieuwsgierig naar hoe een dode eruit zag, en vond het een beetje spannend. Zijn begrafenis had iets van 5 mensen, mijn oma, mijn moeder (enigskind), mij en de buurvrouw met haar jonge zoontje. Toen heb ik ook niet gehuild, er was ook geen toespraak ofzo. Gewoon een kist die de grond in ging.

De tweede dood was een huisdier dat al een tijdje niet meer bij ons woonde, en 5 jaar nadat het dier was overleden hoorde ik dat pas. Ondanks dat ik het natuurlijk uit had kunnen rekenen was het nieuws dat die hond overleden was wel reden voor drie dagen tranen. Daarna weer een huisdier, die woonde nog wel bij ons, ik merkte dat ze achteruit ging, en heb de drie dagen vóór ze doodging eigenlijk al gerouwd om het verlies wat ging komen.

Als ik sommige verhalen hier zo lees kan ik mij heel gelukkig prijzen dat er in mijn omgeving weinig tot geen jonge doden, ongelukken, zelfmoorden of ziektebedden zijn. Het jongst was de moeder van een vriend van mij, zij was net ergens in de 50, hele leven gerookt en overleden aan longkanker. Gelukkig had ze zelfspot en is er tot het einde sterk mee omgegaan. Ben toen wel naar de dienst geweest, maar niet zozeer voor haar, want daar had ze niets meer aan. Maar wel voor die vriend, alleen familie is ook maar alleen familie. Vrienden op zo'n moment maakt het toch wat luchtiger ofzo. Dat was mijn achterliggende gedachte in ieder geval.

Ik ben 19 en heb nog 1 opa over. Ik heb altijd nuchter om kunnen gaan met hun dood omdat ze al op leeftijd waren, maar voel me nog wel eens schuldig dat ik in de periode dat mijn opa stierf veel dingen belangrijker vond dan bij hem op bezoek gaan. Ik was toen nog jong en besefte me niet echt wat er stond te gebeuren, maar dat knaagt nog wel eens.
Verder ben ik een aantal jaar terug een goede vriend kwijtgeraakt door hartfalen. Ik heb toen bewust besloten om niet in de kist te kijken omdat ik hem wklde herinneren in de bloei van zijn leven. Zijn begrafenis was door zeer religieuze ouders ook zo'n poppenkast dat het lachen me nader stond dan het huilen. Bij andere begrafenissen ben ik altijd wel snel geroerd.

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 12:53 schreef motorbloempje het volgende:

Het sterfbed van mijn oma was zowel intens verdrietig als ongegeneerd gezellig

Ja, gek genoeg is dat ook mijn ervaring met overlijdens binnen de familie.

Doordat je heel erg hecht met elkaar optrekt, is het intens verdrietig én tegelijkertijd gezellig en warm. Heel bijzonder.

Mijn vader in 1999, 72 jaar en ik had er vrede mee, hij had zoveel pijn geleden en nu eindelijk rust.
Mijn moeder in 2006, 83 jaar, de schok en verdriet waren groter omdat we de dag ervoor er nog waren en de volgende dag kreeg ik, totaal onverwacht een belletje dat ze een hartaanval had gehad en was overleden....

Ook nog een moord meegemaakt van zeer nabij, ik vond haar, een dierbare vriendin van mij en mijn vrouw, in haar nieuwe huis vermoord op de grond nadat ik dagen was bezig geweest om contact te krijgen.
Langs gegaan en een ladder geleend bij beneden buurman en op het balkon geklommen.
Toen zag ik haar, dus politie, recherche de hele mikmak, moord is, mede door mij en mijn vrouw, bij mij thuis opgelost. Dader kreeg 14 jaar, is dus inmiddels weer vrij.

De dood is nou eenmaal iets onvermijdelijks. En ja, het is pijnlijk om mensen te verliezen waar je van houdt, maar het maakt je ook sterk, het kan je helpen duidelijk te maken wat de dingen zijn waar je werkelijk om geeft en het kan je kracht geven om een beter mens te worden.
Dat is in ieder geval een deel van hoe ik dat ervaar en na de dood van mijn beste vriendin is dat alleen maar sterker geworden.
Voor mij is er geen weg terug meer. Het missen is verschrikkelijk zwaar en de tragedie ook, maar ik kan alleen maar doorgaan. En het hoort erbij dat je je kut voelt, maar daarin wegzakken is voor mij geen optie, omgaan met de dingen die ik tegen kom wel. Ik wil niet weglopen van de dingen die moeilijk zijn, maar ze juist aangaan en ervan leren, voor mezelf, maar ook als een soort eerbetoon aan de overledene.
En ik denk dat dat ook een natuurlijk proces is, het vinden van kracht bij een overlijden.

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 23:36 schreef Noordsestern het volgende:

[..]

Ja, gek genoeg is dat ook mijn ervaring met overlijdens binnen de familie.

Doordat je heel erg hecht met elkaar optrekt, is het intens verdrietig én tegelijkertijd gezellig en warm. Heel bijzonder.

Yup. Ik vond dat echt heel fijn. Bij m'n opa was ik nog wat te jong (11) vonden ze, maar die verhalen zijn net zo

Bij de begrafenissen van mijn opa en oma aan moederskant was het achteraf ook heel gezellig omdat iedereen elkaar al heel lang niet meer had gezien. Letterlijk een lach en een traan.

Jaaa, begrafenissen zijn ook echt altijd van die familiereunies hier

Ja, te vaak. Het moeilijkste vond ik altijd dat de grafkist van het huis richting bijv. de kerk gaat. Zeker als die persoon een week daarvoor gewoon door het huis liep. En alles nog klaar had liggen om gewoon door te gaan met leven (zijn vrouw was al overleden).. De nootjes voor de film van over een aantal dagen lagen al klaar maar hij was plotseling overleden. 5 dagen later lig je in een kist in de woonkamer en de familie (incluis mezelf) die om je heen staan en die je met tranende ogen aankijken...

En dan mag je hem het huis uitdragen. Wetende dat je nooit meer naar dat huis terug hoeft te gaan..

Zo'n bizar kutgevoel.

quote:

Op donderdag 16 januari 2014 03:56 schreef sitting_elfling het volgende:
De nootjes voor de film van over een aantal dagen lagen al klaar maar hij was plotseling overleden.

Dit geeft inderdaad een raar gevoel. Mijn moeder was s'middags onverwachts overleden maar in de koelkast vonden we bakjes aardbeien die ze had klaargezet voor het diner slechts een paar uurtjes later. Die hebben we een dag later toen maar opgegeten maar dat voelde heel raar.

Nee, maar wellicht binnen een paar dagen.
Mijn vader zit in de Intensive Care op dit moment en kan of overlijden(hoge kans zeggen ze) of het overleven, hij is voorlopig wel stabiel.

sterkte skillstorm

quote:

Op maandag 20 januari 2014 08:28 schreef simmu het volgende:
sterkte skillstorm

Bedankt.

Het is vooral moeilijk voor mijn moeder.

Oma , Opa , Ex-Schoonmoeder

en ik verwacht binnen nu en een maand of 2 mn vader

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 13:59 schreef Tha_Duck het volgende:

[..]

Ja, bij een jong iemand ben je intens verdrietig omdat die persoon nog amper heeft geleefd. Bij een ouder iemand is het behalve verdriet ook vaak een viering van het leven wat die persoon gehad heeft.

Ik denk dat dat voor iedereen anders is maar in mijn situatie (dochtertje verloren en beide ouders redelijk snel na elkaar) ben ik het met je stelling eens ja. Mijn ouders waren ook redelijk jong maar je kind overleven hoort niet naar mijn idee.

jij ook sterkte joene

quote:

Op maandag 20 januari 2014 15:40 schreef simmu het volgende:
jij ook sterkte joene

quote:

Op maandag 20 januari 2014 14:47 schreef piere het volgende:

[..]

Ik denk dat dat voor iedereen anders is maar in mijn situatie (dochtertje verloren en beide ouders redelijk snel na elkaar) ben ik het met je stelling eens ja. Mijn ouders waren ook redelijk jong maar je kind overleven hoort niet naar mijn idee.

Je kind lijkt me nog veel erger, nog los van de leeftijd. Je kind is toch ja, het meest speciaal.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 16:22 schreef Tha_Duck het volgende:

[..]

Je kind lijkt me nog veel erger, nog los van de leeftijd. Je kind is toch ja, het meest speciaal.

Yeah klopt helemaal. het is nu "al" 4 jaar geleden ongeveer maar zit er nog elke dag wel mee. Het overlijden van mijn ouders kon ik accepteren. Het overlijden van mijn schattige dochtertje van 7 maanden niet.

Goed topic.

Voor het eerst toen ik 10 was - m'n beste vriend uit de buurt (11 jaar oud) had zelfmoord gepleegd. Als kind snap je zoiets als de dood totaal niet en zit je verbaasd 's middags naar de deur te kijken, jezelf afvragend waarom'ie niet meer aan komt bellen om te voetballen.

En dan komt de begrafenis, en valt het kwartje met een gigantische dreun. Maarja, zoals het dan ook wel weer is ben je als kind een paar maanden verdrietig om vervolgens verder te gaan met je leven. Immers, alles waarmee je opgroeit zie je als 'normaal'. Dat soort dingen 'gebeuren'.

Dertien jaar later (hebben we het over 2009) kwam ik er door studieonderzoek naar rouwverwerking onder scholieren pas achter hoe bizar zoiets eigenlijk is. En alles van toen kwam toen nog een keer terug. Leven overhoop, zware depressie, diverse malen erover gedacht om eruit te stappen... maar dankzij veel hard werk, geduld en aandacht van de mensen om me heen toch doorgezet.

En een half jaar later (Mei 2010) was het alsof er een knop omging. Toen besloten rijbewijs te gaan halen en naar het land van m'n dromen (Griekenland) te rijden... en nu is het 2014, en heb ik de reis afgelopen jaar gemaakt


Dat gezegd hebbende verandert zo'n gebeurtenis je leven totaal, maar dat moge wel duidelijk zijn. Als persoon verander je, en hoe je tegen het leven aankijkt verandert ook. Ik leef nu met de gedachte 'dat ik morgen ook onder een bus kan lopen', dus ik doe zoveel mogelijk wat me na aan het hart ligt... ook deels omdat m'n maat van toen het niet meer kan.

Oktober 2012 overleed m'n opa (83) bijvoorbeeld - z'n lichaam was vergeven van de kanker en hem was de keuze voorgelegd om te behandelen, maar hij zei bij z'n volle verstand een prachtig leven gehad te hebben en het wel goed te vinden zo. Zo zou ik ook ooit willen sterven - het maakte z'n uiteindelijke dood een stuk beter te verwerken.

[ Bericht 3% gewijzigd door Dekatria op 20-01-2014 17:56:01 ]

quote:

Op maandag 20 januari 2014 17:15 schreef piere het volgende:

[..]

Yeah klopt helemaal. het is nu "al" 4 jaar geleden ongeveer maar zit er nog elke dag wel mee. Het overlijden van mijn ouders kon ik accepteren. Het overlijden van mijn schattige dochtertje van 7 maanden niet.

Wat was de oorzaak?

Ik heb denk bij rond de 60 mensen bij de kist gestaan. Waarvan een deel familie/bekenden maar het merendeel bij me werk. Werk in de ouderenzorg en daar overlijden elk jaar wel meerdere cliënten. Ik wil zelf ondanks dat ik het nog steeds moeilijk vind toch altijd wel kijken omdat je toch een band opbouwt met mensen, zeker de cliënten waar ik lang voor heb gezorgd.

Het blijft toch elke keer nog weer een heel emotioneel moment. Zelfs na het zoveel keer gezien te hebben went het niet.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 18:59 schreef Tha_Duck het volgende:

[..]

Wat was de oorzaak?

Mijn dochtertje had microcephaly (klein hoofd) en was vatbaarder voor dingen. Al voor de geboorte was dit bekend maar tegen alle horrorverhalen in van de artsen ontwikkelde ze zich als elk normaal kind. Kwam ik haar ophalen op de creche dan was het enige verschil wat ik zag dat de anderen zo'n groot hoofd hadden .

Om een heel lang verhaal kort te maken waren haar hersenen "opgevreten" door de Mexicaanse griep en begonnen al haar basisfuncties uit te vallen. We hebben toen samen met de artsen "moeten" besluiten haar te laten gaan en ze is letterlijk in onze armen gestorven

quote:

Op maandag 20 januari 2014 20:59 schreef piere het volgende:

[..]

Mijn dochtertje had microcephaly (klein hoofd) en was vatbaarder voor dingen. Al voor de geboorte was dit bekend maar tegen alle horrorverhalen in van de artsen ontwikkelde ze zich als elk normaal kind. Kwam ik haar ophalen op de creche dan was het enige verschil wat ik zag dat de anderen zo'n groot hoofd hadden .

Om een heel lang verhaal kort te maken waren haar hersenen "opgevreten" door de Mexicaanse griep en begonnen al haar basisfuncties uit te vallen. We hebben toen samen met de artsen "moeten" besluiten haar te laten gaan en ze is letterlijk in onze armen gestorven

Gadverdarrie Bizar brrr.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 21:07 schreef Tha_Duck het volgende:

[..]

Gadverdarrie Bizar brrr.

Yeah, vooral omdat alles uiteindelijk zo goed ging en er dan zoiets tussendoor komt... Heel heftig en intens. Ook al omdat jij eigenlijk beslist (een keuze waar ik nog steeds achter sta trouwens)

quote:

Op maandag 20 januari 2014 20:59 schreef piere het volgende:

[..]

Mijn dochtertje had microcephaly (klein hoofd) en was vatbaarder voor dingen. Al voor de geboorte was dit bekend maar tegen alle horrorverhalen in van de artsen ontwikkelde ze zich als elk normaal kind. Kwam ik haar ophalen op de creche dan was het enige verschil wat ik zag dat de anderen zo'n groot hoofd hadden .

Om een heel lang verhaal kort te maken waren haar hersenen "opgevreten" door de Mexicaanse griep en begonnen al haar basisfuncties uit te vallen. We hebben toen samen met de artsen "moeten" besluiten haar te laten gaan en ze is letterlijk in onze armen gestorven

Huuu, ik lees dit net nu Wat verschrikkelijk, ik kan het me niet eens voorstellen. Sterkte kerel, ook voor je vrouw/vriendin. Dit wens je niemand toe

quote:

Op maandag 20 januari 2014 23:03 schreef Barbusse het volgende:

[..]

Huuu, ik lees dit net nu Wat verschrikkelijk, ik kan het me niet eens voorstellen. Sterkte kerel, ook voor je vrouw/vriendin. Dit wens je niemand toe

Tx!

ben mijn ouders verloren, kanker. inmiddels al 8 jaar geleden, ben er nog steeds kapot van maar ik probeer altijd aan de fijne herinneringen te denken. dood hoort nou eenmaal bij het leven.

maar je kind verliezen lijkt me echt afschuwelijk ik kan t me niet eens voorstellen. ik hoop dat de mooie herinneringen het gevoel van verdriet uiteindelijk overheersen!! heel veel sterkte in ieder geval.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 09:57 schreef harrytwatter het volgende:
ben mijn ouders verloren, kanker. inmiddels al 8 jaar geleden, ben er nog steeds kapot van maar ik probeer altijd aan de fijne herinneringen te denken. dood hoort nou eenmaal bij het leven.

maar je kind verliezen lijkt me echt afschuwelijk ik kan t me niet eens voorstellen. ik hoop dat de mooie herinneringen het gevoel van verdriet uiteindelijk overheersen!! heel veel sterkte in ieder geval.

Tx. Het is al een tijdje geleden en ja je kan aan de mooie dingen denken en de verdrietige dagen proberen om te draaien naar mooiere dagen. Haar "verjaardag" vier ik bv met haar broertje. Taart mee, cadeautjes halen en langs haar grafje gaan.

Dat was toen natuurlijk ook een heel groot issue. Hoe leg je een jongen van 5 jaar uit dat zijn zusje gaat sterven? Het is toch dat je een datum plant wanneer het moet gebeuren en je daar dan die hele dag mee bezig bent. Inclusief het broertje wat het allemaal van dichtbij meemaakt....

Ik denk dat we het goed hebben gedaan allemaal maar het blijft klote en niet te accepteren dat het allemaal zo moest lopen...

Beide opa's en oma's verloren en twee oud klasgenoten.
Ouders van mijn pa heb ik amper gekend (ik was 6 jaar) , ouders van ma zal een jaar of 10 geleden zijn.

De twee klasgenoten zijn beide overleden aan een auto ongeluk.
H. kwam om bij een dramatisch en bizar ongeval, nadat hij eerder die avond een ander ongeluk had overleefd.
Om het voertuig weer op de weg te slepen, werd een de Unimog gehaald. Tijdens de bergingswerkzaamheden gleed de unimog naar het andere voertuig. Het slachtoffer raakte beklemd tussen beide voertuigen.

R. was die dag jarig en bracht zijn vriendin later op die avond terug naar huis.
Op de terugweg reed hij terug via de polder om naar de in aanbouw zijnde windmolens te kijken.
Toen hij de auto wilde draaien op een dam gleed hij een brede sloot in.
Het water was ijskoud, het sneeuwde en de auto lag op de kop in de sloot.
Pas de volgende morgen tien uur werd hij gevonden door zijn vader na een zenuwslopende zoektocht die nacht.

Twee goede maten, veel gelachen en lol gehad.

Vandaag mijn vader....

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 17:17 schreef Skillstorm het volgende:
Vandaag mijn vader....

Kut man, gecondoleerd. Ik weet hoe het voelt!

Hou je taai.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 17:17 schreef Skillstorm het volgende:
Vandaag mijn vader....

Gecondoleerd
Sterkte! Er is trouwens ook deze reeks: R&P / Omgaan met het overlijden van een dierbare #4

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 17:17 schreef Skillstorm het volgende:
Vandaag mijn vader....

Sterkte!

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 17:17 schreef Skillstorm het volgende:
Vandaag mijn vader....

Gecondoleerd.

Een stuk of vijf keer, waarvan drie mensen die ik heb gekend (niet heel goed ofzo, maar toch in mijn jeugd vaak gesproken). Ik haat het om die levenloze lichamen zo te zien. Ik wil het lijk van bijvoorbeeld mijn oma ook nooit te zien krijgen later.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 17:17 schreef Skillstorm het volgende:
Vandaag mijn vader....

Sterkte!

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 17:17 schreef Skillstorm het volgende:
Vandaag mijn vader....

Gecondoleerd...

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 04:01 schreef Moira. het volgende:

[..]

Ja, echt bizar. Het hield maar niet op, elke maand weer één.
Van die jonge mensen waar je gewoon nog mee hoort af te kunnen spreken.
Zo fucking zonde, ze waren stuk voor stuk intelligente vrolijke geliefde mensen met veel potentie. Alledrie klaar om hun stempel op deze aardbol te zetten.
Zo jammer dat ze dat zelf niet zagen

Ik wil niet lullig doen en alles, maar je kan ook overdrijven. Het waren vast geen Einsteins, di Vinci's, King's of Mandela's geweest om maar even een voorbeeldje te noemen van mensen die hun stempel op deze aardbol zette.

Maargoed, RIP ofzo.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 18:02 schreef Geralt het volgende:

[..]

Ik wil niet lullig doen en alles, maar je kan ook overdrijven. Het waren vast geen Einsteins, di Vinci's, King's of Mandela's geweest om maar even een voorbeeldje te noemen van mensen die hun stempel op deze aardbol zette.

Maargoed, RIP ofzo.

Jezus, je snapt toch ook wel dat ik dat niet op die manier bedoel..
Doe eens normaal.

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 19:37 schreef Moira. het volgende:

[..]

Jezus, je snapt toch ook wel dat ik dat niet op die manier bedoel..
Doe eens normaal.

Ik snap wel dat je het niet zo bedoelde, maar je schreef het wel zo en als iemand iets op een bepaalde manier schrijft die eigenlijk niet echt multi-interpretabel is, dan kan ik er alleen maar van uit gaan dat die persoon het bedoelt zoals hij of zij het geschreven heeft

Vandaar mijn opmerking

quote:

Op dinsdag 21 januari 2014 17:17 schreef Skillstorm het volgende:
Vandaag mijn vader....

Gecondoleerd..