Heb jij de dood van dichtbij meegemaakt?

Ik vind begrafenissen en crematies meestal iets moois, ongeacht de leeftijd van de persoon die is overleden en de oorzaak/aanloop. Verdriet, leuke herinneringen, een traan en een lach worden (in elk geval bij ons in de families) altijd gecombineerd. Een mooie afscheidsdienst kan zóveel betekenen, en de manier waarop je er in staat ook, is mijn ervaring.

Verdriet is niet per se iets slechts, waarmee ik niet wil zeggen dat het overlijden van iemand iets goeds is, zéker niet: als het ook maar even kon had ik bijvoorbeeld m'n schoonmoeder (vorig jaar overleden op 63-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker) nog met gemak 25 jaar bij ons gehouden, maar in het leven heb je niet alles te kiezen en heb je hoe dan ook met de dood te maken; en (dus) met verdriet.

Het sterfbed van mijn oma was zowel intens verdrietig als ongegeneerd gezellig. Het idee dat ze er niet meer zou zijn binnenkort werd gecombineerd met hilarische anekdotes die niet zelden tot de slappe lach leidden daar in dat kamertje in het ziekenhuis. Ik verzorgde voor iedereen appelflappen en gebak, koffie, etc. Dat zou oma normaal namelijk zelf doen. Het regelen van de uitvaart van mijn schoonmoeder was een afwisseling van ontelbare tranen en schaterlachende gezins- en familieleden.

Ik huil ook (nog) zelden bij de uitvaarten van dierbaren zelf, omdat ik het hele gebeuren in me op wil nemen en veel kracht haal uit de aanwezigheid van de mensen die óók om die persoon geven. Nou ja, het is dus niet echt een beslissing om niet te huilen, iets waar ik moeite voor doe, maar het gebeurt gewoon niet (vreemd wel, want bij een aflevering van Grey's Anatomy met een schrijnende dood komen de waterlanders wel ). Dit vond ik eerst heel vreemd van mezelf: bij mijn opa (toen was ik 11 of 12 ofzo) huilde ik de ogen uit m'n kop. Toen mijn oma overleed, toen was ik 19, had ik de waterproof mascara niet nodig. Vorig jaar bij de uitvaart van m'n schoonmoeder ook niet. Verdrietig: ja, maar ook gesteund en 'blij' door de aanwezigen en de herinnering aan de leuke dingen maken het dragelijk. Of dit zo blijft, ook als een van mijn eigen ouders of zus zou overlijden, of mijn man, geen idee. Ik zal het wel proberen in elk geval. Want het maakt mijn verdriet en gemis er niet minder om, maar de ervaring zelf een stuk dragelijker.

Zeg maar.

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 12:50 schreef Jaimy_Luca het volgende:

[..]

Misschien een rare vraag, maar is dat nou heel anders dan een begrafenis van een persoon die van ouderdom is overleden?

Ja. Iemand die een lang en goed leven heeft gehad is verdrietig, maar eigelijk geen verrassing dat er een eind aan is gekomen. Een kind van 3 heeft amper tijd gehad om te leven. Ik kende dat kind niet persoonlijk, maar de verslagenheid en volkomen radeloosheid bij de ouders en verdere naaste familie was hartverscheurend. Ik huil niet zo snel en ben niet zo snel geschokt. Maar toen ging ik echt helemaal kapot.

Ik heb de dood zeker een aantal keer van dichtbij meegemaakt maar het mooiste was met mijn oma.
Mijn oma was echt de de meest fitte 88-jarige oma ooit. Zo sprak ze op die leeftijd nog gewoon met vriendinnen af om te gaan shoppen in de stad. Echter op een dag werd ze in het ziekenhuis opgenomen omdat ze vermoedelijk een Tia had. Het bleek echter een hersenbloeding te zijn veroorzaakt door een tumor / kanker. Nader onderzoek wees uit dat de kanker overal zat; er viel niks meer te redden.

Mijn oma trok bij ons thuis in en mijn moeder heeft haar van begin tot eind verzorgt. Daarbij was mijn oma zwaar gelovig - euthanasie was om die reden geen optie. Ik heb van dag tot dag gezien hoe ze steeds zwakker werd. Van het moment dat ze niet meer zelfstandig de trap op kon lopen tot het moment dat ze niet meer uit bed kon, tot het moment ze zich niet eens meer zelfstandig kon omdraaien, totdat ze niet meer kon praten, niet meer kon eten, totaal niet meer kon bewegen en niet eens meer kon drinken. Zelfs zonder vocht heeft het nog 2 of 3 dagen geduurd voordat haar hart het 'eindelijk' begaf. Je kunt je voorstellen dat alle 'stappen' daarvoor dus nog vele malen langer geduurd hebben.

Je zou misschien zeggen dat bovenstaande vreselijk is om mee te maken maar het is een van de mooiste periodes geweest die wij met onze oma hebben gehad. We hebben die tijd alle mooie herinneringen nog een keer op kunnen halen en echt ontelbaar veel keren van haar te horen gekregen hoe trots ze wel niet op ons was. Ook de tijd dat ze niet echt meer kon praten en moeilijk kon bewegen was mooi. Je kon toen eigenlijk weinig anders dan naast haar zitten en haar hand vast houden maar met het kleine beetje energie dat ze nog had kneep ze dan soms zachtjes in je hand en wist je dat ze blij was dat je er was.

In de periode dat ze bij ons thuis was waren er ook veel grappige momenten en gekke taferelen. Zo heeft ze zich redelijk uitgebreid met haar eigen begrafenis kunnen bemoeien en dit ook gedaan. Ze heeft bijvoorbeeld zelf de kleren uitgekozen die ze aan wilde in de kist, aan kunnen geven welke afscheidskaart ze mooi vond en volgens mij zelfs bepaald welke muziek er allemaal afgespeeld moest worden tijdens de dienst.

Wat me misschien nog het meest is bijgebleven is de uitdrukking op haar gezicht na haar overlijden. Na haar lange strijd straalde haar gezicht nu eindelijk een soort van rust uit. Een soort van teken dat het goed was. Hoe verschrikkelijk het ook was om van zo dichtbij mee te maken wat kanker met iemand kan doen was het ook een prachtige tijd en ben ik blij dat ze bij ons thuis was en ik op zo'n mooie manier afscheid van mijn oma heb kunnen nemen.

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 12:39 schreef Wespensteek het volgende:
Al een aantal keer meegemaakt met naasten, zowel jong als erg oud. Maar eerlijk gezegd is het aller heftigst toch wel dat ik bijna mijn eigen dood heb meegemaakt. Vorig jaar stond ik hoog urgent op de lijst voor een longtransplantatie en die is net op tijd gekomen. Ook dat is een rare confrontatie met de dood want ik leef dus nog dankzij iemand die is doodgegaan.

Ik vind dat toch mooi. Ben daarom ook van mening dat iedereen donor zou moeten worden.

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 12:50 schreef Jaimy_Luca het volgende:

[..]

Misschien een rare vraag, maar is dat nou heel anders dan een begrafenis van een persoon die van ouderdom is overleden?

Ja, bij een jong iemand ben je intens verdrietig omdat die persoon nog amper heeft geleefd. Bij een ouder iemand is het behalve verdriet ook vaak een viering van het leven wat die persoon gehad heeft.

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 12:53 schreef motorbloempje het volgende:
Ik vind begrafenissen en crematies meestal iets moois

Ik niet. In ieder geval niet als diegene die overleden is te jong was en nog graag door wou leven. Dan is het vooral gewoon kut dat het gebeurd is.

Als iemand 100+ is geworden en in de slaap overleden is, is het een ander verhaal.

Maar mensen dood zien gaan en de dood zelf met het afscheid dat er bij hoort vind ik verre van mooi. Het is gewoon noodzakelijk...

EDIT: Ik ken alleen mensen die te vroeg gegaan zijn in mijn familie en vriendenkring

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:23 schreef NanKing het volgende:
25 december 2013, de dag dat ik vaderloos werd.
Mijn vader is zeven jaar ziek geweest (longfybrose), en niets kan je voorbereiden op zoiets. Ook al was het afscheid wat niet mooier had kunnen gaan, ook al is alles uitgesproken alles gezegd, heb ik er vrede mee, weet ik dat het beter is voor hem, wisten we het al jaren. Ik leef soms nog in een droom waar ik nu langzaam uit wakker word. Al het regelen is achter de rug, ik ben weer thuis en mijn leven gaat door maar toch voelt het nog ontzettend onwerkelijk.
In ons gezin (heb nog een oudere broer en moeder) is een gigantische kracht weggevallen en zoeken we ons zelf weer zoals we dat deden als pubers.
Niets in mijn leven is zo bepalend voor mij geweest als mijn vader, hij heeft mij leren leven..

Geen idee waarom ik dit deel hier, heb al een jaar niet op FOK! gepost en lurk alleen nog maar, maar mooi topic static.

Ik kan nog wel 1 tip geven: waarschijnlijk krijg je over een aantal maanden wel weer een nieuwe golf van verdriet, nu je de eerste schok aan het verwerken bent. Houd er rekening mee dat heftig verdriet weer ineens terug kan komen, dat had ik wel in ieder geval.

Geen dank en veel sterkte verder

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 12:39 schreef Barbusse het volgende:
Een begrafenis van iemand die op oude leeftijd overleden is na een mooi leven is triest, maar iets wat onvermijdelijk is lijkt me. Ik ben 1 keer naar een begrafenis geweest van een 3 jarig jongetje die om het leven was gekomen met een autoongeluk. M'n moeder vroeg of ik meekwam, want ze wou niet alleen. Het was een jongetje uit haar groep, vandaar dat ze die begrafenis had.. Verschrikkelijk was dat, hoop dat nooit meer mee te maken.

1 van de ergste dingen die kunnen gebeuren inderdaad. Dat is ook in mijn omgeving gebeurd, vreselijk ja.

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 12:39 schreef Wespensteek het volgende:
Al een aantal keer meegemaakt met naasten, zowel jong als erg oud. Maar eerlijk gezegd is het aller heftigst toch wel dat ik bijna mijn eigen dood heb meegemaakt. Vorig jaar stond ik hoog urgent op de lijst voor een longtransplantatie en die is net op tijd gekomen. Ook dat is een rare confrontatie met de dood want ik leef dus nog dankzij iemand die is doodgegaan.

Goed man! Heftig maar geweldig dat je er nog bent

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 15:27 schreef Libertarisch het volgende:

[..]

Ik niet.

Dat is je goed recht

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 13:39 schreef Fes1-2 het volgende:
aar overlijden. Na haar lange strijd straalde haar gezicht nu eindelijk een soort van rust uit. Een soort van teken dat het goed was. Hoe verschrikkelijk het ook was om van zo dichtbij mee te maken wat kanker met iemand kan doen was het ook een prachtige tijd en ben ik blij dat ze bij ons thuis was en ik op zo'n mooie manier afscheid van mijn oma heb kunn

Ik herken veel in je verhaal. Mijn oma was bijna 92, was heel fit en erg bij de tijd. Tot ze vorig jaar viel op d'r stuitje, veel pijn had, 's ochtends naar stoel en 's avonds naar bed gebracht worden. Na 2 weken ruim een maand naar het ziekenhuis, om daarna nog 3 weken in een verzorgingstehuis te zitten. Ze was erg verzwakt (helaas ook door de morfine die de arts gaf), at haast niks meer, kon zich bijna niet meer bewegen. Werd heel mager. Wát ze at werd ze door mijn ouders mee geholpen. De laatste week helemaal niet meer kunnen slikken en de laatste dagen ook niet meer kunnen drinken en praten en rood van de koorts. Toen d'r hart er uiteindelijk ook mee stopte zag ze er ineens heel vredig uit. Wel 'lijkbleek', zeker ten opzichte van de koorts. Maar nadat ze door de uitvaartverzorging afgelegd is, zag ze er weer uit als voor die laatste maanden. Weer een normale kleur (okee, ik weet dat het knap grimewerk is maar toch), niet meer zo ongezond mager enz. Was gewoon gezond aan het slapen, zo zag ze er uit. Complimenten voor het kunstwerkje.

Maar die laatste dagen voor haar dood ben ik er ook iedere dag/avond bijgeweest en zo een paar keer naar huis gegaan met het idee dat het zeer waarschijnlijk de laatst keer was dat ik haar in leven zag. De laatste avond afspraken afgezegd om er extra lang bij te blijven, en dat was uiteindelijk ook maar goed ook. Vervolgens op hemelvaartsdag, een prachtig zonnige dag in mei ingeslapen.

Mijn eerste ervaring met de dood was mijn opa, ik was ongeveer 10 jaar. Ik weet nog dat ik hem niet zo mocht, zeker de laatste paar jaren niet meer. Hij hield niet van kinderen met een eigen mening en was wat ouderwets. Ik was dan ook voornamelijk nieuwsgierig naar hoe een dode eruit zag, en vond het een beetje spannend. Zijn begrafenis had iets van 5 mensen, mijn oma, mijn moeder (enigskind), mij en de buurvrouw met haar jonge zoontje. Toen heb ik ook niet gehuild, er was ook geen toespraak ofzo. Gewoon een kist die de grond in ging.

De tweede dood was een huisdier dat al een tijdje niet meer bij ons woonde, en 5 jaar nadat het dier was overleden hoorde ik dat pas. Ondanks dat ik het natuurlijk uit had kunnen rekenen was het nieuws dat die hond overleden was wel reden voor drie dagen tranen. Daarna weer een huisdier, die woonde nog wel bij ons, ik merkte dat ze achteruit ging, en heb de drie dagen vóór ze doodging eigenlijk al gerouwd om het verlies wat ging komen.

Als ik sommige verhalen hier zo lees kan ik mij heel gelukkig prijzen dat er in mijn omgeving weinig tot geen jonge doden, ongelukken, zelfmoorden of ziektebedden zijn. Het jongst was de moeder van een vriend van mij, zij was net ergens in de 50, hele leven gerookt en overleden aan longkanker. Gelukkig had ze zelfspot en is er tot het einde sterk mee omgegaan. Ben toen wel naar de dienst geweest, maar niet zozeer voor haar, want daar had ze niets meer aan. Maar wel voor die vriend, alleen familie is ook maar alleen familie. Vrienden op zo'n moment maakt het toch wat luchtiger ofzo. Dat was mijn achterliggende gedachte in ieder geval.

Ik ben 19 en heb nog 1 opa over. Ik heb altijd nuchter om kunnen gaan met hun dood omdat ze al op leeftijd waren, maar voel me nog wel eens schuldig dat ik in de periode dat mijn opa stierf veel dingen belangrijker vond dan bij hem op bezoek gaan. Ik was toen nog jong en besefte me niet echt wat er stond te gebeuren, maar dat knaagt nog wel eens.
Verder ben ik een aantal jaar terug een goede vriend kwijtgeraakt door hartfalen. Ik heb toen bewust besloten om niet in de kist te kijken omdat ik hem wklde herinneren in de bloei van zijn leven. Zijn begrafenis was door zeer religieuze ouders ook zo'n poppenkast dat het lachen me nader stond dan het huilen. Bij andere begrafenissen ben ik altijd wel snel geroerd.

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 12:53 schreef motorbloempje het volgende:

Het sterfbed van mijn oma was zowel intens verdrietig als ongegeneerd gezellig

Ja, gek genoeg is dat ook mijn ervaring met overlijdens binnen de familie.

Doordat je heel erg hecht met elkaar optrekt, is het intens verdrietig én tegelijkertijd gezellig en warm. Heel bijzonder.

Mijn vader in 1999, 72 jaar en ik had er vrede mee, hij had zoveel pijn geleden en nu eindelijk rust.
Mijn moeder in 2006, 83 jaar, de schok en verdriet waren groter omdat we de dag ervoor er nog waren en de volgende dag kreeg ik, totaal onverwacht een belletje dat ze een hartaanval had gehad en was overleden....

Ook nog een moord meegemaakt van zeer nabij, ik vond haar, een dierbare vriendin van mij en mijn vrouw, in haar nieuwe huis vermoord op de grond nadat ik dagen was bezig geweest om contact te krijgen.
Langs gegaan en een ladder geleend bij beneden buurman en op het balkon geklommen.
Toen zag ik haar, dus politie, recherche de hele mikmak, moord is, mede door mij en mijn vrouw, bij mij thuis opgelost. Dader kreeg 14 jaar, is dus inmiddels weer vrij.

De dood is nou eenmaal iets onvermijdelijks. En ja, het is pijnlijk om mensen te verliezen waar je van houdt, maar het maakt je ook sterk, het kan je helpen duidelijk te maken wat de dingen zijn waar je werkelijk om geeft en het kan je kracht geven om een beter mens te worden.
Dat is in ieder geval een deel van hoe ik dat ervaar en na de dood van mijn beste vriendin is dat alleen maar sterker geworden.
Voor mij is er geen weg terug meer. Het missen is verschrikkelijk zwaar en de tragedie ook, maar ik kan alleen maar doorgaan. En het hoort erbij dat je je kut voelt, maar daarin wegzakken is voor mij geen optie, omgaan met de dingen die ik tegen kom wel. Ik wil niet weglopen van de dingen die moeilijk zijn, maar ze juist aangaan en ervan leren, voor mezelf, maar ook als een soort eerbetoon aan de overledene.
En ik denk dat dat ook een natuurlijk proces is, het vinden van kracht bij een overlijden.

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 23:36 schreef Noordsestern het volgende:

[..]

Ja, gek genoeg is dat ook mijn ervaring met overlijdens binnen de familie.

Doordat je heel erg hecht met elkaar optrekt, is het intens verdrietig én tegelijkertijd gezellig en warm. Heel bijzonder.

Yup. Ik vond dat echt heel fijn. Bij m'n opa was ik nog wat te jong (11) vonden ze, maar die verhalen zijn net zo

Bij de begrafenissen van mijn opa en oma aan moederskant was het achteraf ook heel gezellig omdat iedereen elkaar al heel lang niet meer had gezien. Letterlijk een lach en een traan.

Jaaa, begrafenissen zijn ook echt altijd van die familiereunies hier

Ja, te vaak. Het moeilijkste vond ik altijd dat de grafkist van het huis richting bijv. de kerk gaat. Zeker als die persoon een week daarvoor gewoon door het huis liep. En alles nog klaar had liggen om gewoon door te gaan met leven (zijn vrouw was al overleden).. De nootjes voor de film van over een aantal dagen lagen al klaar maar hij was plotseling overleden. 5 dagen later lig je in een kist in de woonkamer en de familie (incluis mezelf) die om je heen staan en die je met tranende ogen aankijken...

En dan mag je hem het huis uitdragen. Wetende dat je nooit meer naar dat huis terug hoeft te gaan..

Zo'n bizar kutgevoel.

quote:

Op donderdag 16 januari 2014 03:56 schreef sitting_elfling het volgende:
De nootjes voor de film van over een aantal dagen lagen al klaar maar hij was plotseling overleden.

Dit geeft inderdaad een raar gevoel. Mijn moeder was s'middags onverwachts overleden maar in de koelkast vonden we bakjes aardbeien die ze had klaargezet voor het diner slechts een paar uurtjes later. Die hebben we een dag later toen maar opgegeten maar dat voelde heel raar.

Nee, maar wellicht binnen een paar dagen.
Mijn vader zit in de Intensive Care op dit moment en kan of overlijden(hoge kans zeggen ze) of het overleven, hij is voorlopig wel stabiel.

sterkte skillstorm

quote:

Op maandag 20 januari 2014 08:28 schreef simmu het volgende:
sterkte skillstorm

Bedankt.

Het is vooral moeilijk voor mijn moeder.

Oma , Opa , Ex-Schoonmoeder

en ik verwacht binnen nu en een maand of 2 mn vader

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 13:59 schreef Tha_Duck het volgende:

[..]

Ja, bij een jong iemand ben je intens verdrietig omdat die persoon nog amper heeft geleefd. Bij een ouder iemand is het behalve verdriet ook vaak een viering van het leven wat die persoon gehad heeft.

Ik denk dat dat voor iedereen anders is maar in mijn situatie (dochtertje verloren en beide ouders redelijk snel na elkaar) ben ik het met je stelling eens ja. Mijn ouders waren ook redelijk jong maar je kind overleven hoort niet naar mijn idee.

jij ook sterkte joene