Heb jij de dood van dichtbij meegemaakt?

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 10:50 schreef Mystikvm het volgende:

[..]

Een ding wat me wel opgevallen is, is dat begrafenissen en crematies vol zitten met rituelen en gebruiken die er op gericht lijken te zijn je nog verdrietiger te laten voelen.

Uiteraard beleeft iedereen dingen op z'n eigen manier.
Ik moet zeggen, dat ondanks dat ik niks met het katholieke geloof doe, een katholieke begrafenis eigenlijk toch wel behoorlijk goede rituelen bevat.
Als gemeenschap neem je afscheid van de overledene, spreek je af om de ziel van de overledene los te laten, reinig/zuiver je het lichaam en de ziel, en vraag je God om de overledene liefdevol op te nemen.
Zo verkeerd vind ik dat nog niet.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:02 schreef Sekhmet het volgende:
Mijn schoonvader is 1 jan plotseling overleden.

Gecondoleerd!

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:04 schreef jajablahblah het volgende:

[..]

Uiteraard beleeft iedereen dingen op z'n eigen manier.
Ik moet zeggen, dat ondanks dat ik niks met het katholieke geloof doe, een katholieke begrafenis eigenlijk toch wel behoorlijk goede rituelen bevat.
Als gemeenschap neem je afscheid van de overledene, spreek je af om de ziel van de overledene los te laten, reinig/zuiver je het lichaam en de ziel, en vraag je God om de overledene liefdevol op te nemen.
Zo verkeerd vind ik dat nog niet.

Voor iemand als jij snap ik dat het nuttig is. Ik zal ook nooit hardop uitspreken dat ik het onzin vind, omdat anderen er wellicht wel waarde aan hechten. Maar ik vind ziel en afscheid nemen concepten die voor mij geen enkele waarde bevatten. God natuurlijk al helemaal niet. Voor mij voelde het ook echt als het meespelen van een toneelstukje. Dat afscheid nemen had ik weken eerder al gedaan.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:09 schreef Mystikvm het volgende:
Maar ik vind ziel en afscheid nemen concepten die voor mij geen enkele waarde bevatten. God natuurlijk al helemaal niet. Voor mij voelde het ook echt als het meespelen van een toneelstukje. Dat afscheid nemen had ik weken eerder al gedaan.

Ik heb ook niet zo veel met het concept van de RK kerk hoor.
Maar ik bedoel meer dat er vorm gegeven wordt aan het afscheid nemen.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:16 schreef jajablahblah het volgende:

[..]

Ik heb ook niet zo veel met het concept van de RK kerk hoor.
Maar ik bedoel meer dat er vorm gegeven wordt aan het afscheid nemen.

Dat snap ik. Ik vind het ook belangrijk dat iedereen dat op zijn manier kan doen. Maar collectief, zoals op een begrafenis of crematie, is niet mijn manier. Ik zou er liever niet aan mee doen, maar helaas wordt dat niet geaccepteerd.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:18 schreef Mystikvm het volgende:
Maar collectief, zoals op een begrafenis of crematie, is niet mijn manier. Ik zou er liever niet aan mee doen, maar helaas wordt dat niet geaccepteerd.

Hoe zou je het dan willen?

25 december 2013, de dag dat ik vaderloos werd.
Mijn vader is zeven jaar ziek geweest (longfybrose), en niets kan je voorbereiden op zoiets. Ook al was het afscheid wat niet mooier had kunnen gaan, ook al is alles uitgesproken alles gezegd, heb ik er vrede mee, weet ik dat het beter is voor hem, wisten we het al jaren. Ik leef soms nog in een droom waar ik nu langzaam uit wakker word. Al het regelen is achter de rug, ik ben weer thuis en mijn leven gaat door maar toch voelt het nog ontzettend onwerkelijk.
In ons gezin (heb nog een oudere broer en moeder) is een gigantische kracht weggevallen en zoeken we ons zelf weer zoals we dat deden als pubers.
Niets in mijn leven is zo bepalend voor mij geweest als mijn vader, hij heeft mij leren leven..

Geen idee waarom ik dit deel hier, heb al een jaar niet op FOK! gepost en lurk alleen nog maar, maar mooi topic static.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:22 schreef jajablahblah het volgende:

[..]

Hoe zou je het dan willen?

Ik heb wel verzucht tegen mijn vriendin dat ik de hele crematie van mijn moeder liever over zou slaan. Ik weet dat dat niet kan omdat het op heel veel weerstand zou stuiten. Maar afscheid nemen heb ik gedaan vlak voor mijn moeder in slaap werd gebracht. We hebben nog even samen gezeten en een sigaret gerookt, zoals we dat altijd deden, en dat was het dan. Dat was voor mij het afscheid en daarna was het klaar. De rest heeft voor mij echt als een poppenkast gevoeld, en ik was blij dat het voorbij was. Ik heb mij ook niet verdrietig gevoeld daarna, maar enkel gefrustreerd over het geregel, het doen alsof je het verschrikkelijk vindt en me ergeren aan de sociale wenselijkheid van andere mensen.

Ik ben heel erg rationeel en deze dingen kunnen mij mateloos storen. Liever had ik het overgeslagen, maar op die manier afscheid nemen kan/mag helaas niet.

Nogmaals, alle respect voor mensen die het anders doen en willen, maar het heeft voor mij gevoeld alsof het aan mij opgelegd werd en ik er niet voor kon kiezen om er niet aan mee te doen.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:23 schreef NanKing het volgende:
25 december 2013, de dag dat ik vaderloos werd.
Mijn vader is zeven jaar ziek geweest (longfybrose), en niets kan je voorbereiden op zoiets. Ook al was het afscheid wat niet mooier had kunnen gaan, ook al is alles uitgesproken alles gezegd, heb ik er vrede mee, weet ik dat het beter is voor hem, wisten we het al jaren. Ik leef soms nog in een droom waar ik nu langzaam uit wakker word. Al het regelen is achter de rug, ik ben weer thuis en mijn leven gaat door maar toch voelt het nog ontzettend onwerkelijk.
In ons gezin (heb nog een oudere broer en moeder) is een gigantische kracht weggevallen en zoeken we ons zelf weer zoals we dat deden als pubers.
Niets in mijn leven is zo bepalend voor mij geweest als mijn vader, hij heeft mij leren leven..

Geen idee waarom ik dit deel hier, heb al een jaar niet op FOK! gepost en lurk alleen nog maar, maar mooi topic static.

Erg voor je, ook de dag (25 december). Zo zal kerst natuurlijk nooit meer hetzelfde zijn.
Zeven jaar ziektebed is ook heel naar!
Mijn vader was voor mij ook een grote kracht en de belangrijkste persoon in mijn leven. Ik heb hem ook dood zien gaan voor mijn ogen.
Hoe ik er mee om ging is zo:

houd vast aan de mooie herinneringen die je hebt, denk niet aan de nare dingen, zeg tegen jezelf dat het het beste was voor hem (om dood te zijn), en probeer gewoon zo veel mogelijk leuke dingen te blijven doen.

Positiviteit leidt tot meer positiviteit dus zo zou ik het doen.

En wees niet bang om hulp te vragen aan vrienden,familie of professionals. Als je bijvoorbeeld niet meer kan slapen kun je best slaappillen vragen aan een doctor, en als je gevoelig bent voor depressie en je zit in een zware depressie is er niks mis mee om contact op te nemen met een psychiater.

My 2 cents.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:29 schreef Mystikvm het volgende:
Ik heb wel verzucht tegen mijn vriendin dat ik de hele crematie van mijn moeder liever over zou slaan.

Ik voelde nou net een soort verantwoordelijkheid om dat deel van het proces, samen met mijn vader en zus, heel goed te doen. We hadden dat ook afgesproken met mijn moeder.
We zijn er tot aan de oven bij geweest en ik vond dat nou juist heel belangrijk.

Wie had dat dan moeten doen volgens jou? Iemand moet toch zorgen voor een respectvol eind van dat lichaam?
Ik snap wel dat je het niet wilt, ik vond het ook niet de meest feestelijke periode in m'n leven.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:38 schreef Libertarisch het volgende:

[..]

Erg voor je, ook de dag (25 december). Zo zal kerst natuurlijk nooit meer hetzelfde zijn.

Hoe bizar het ook klinkt ik vind het bijzonder en niet erg dat hij op kerst gegaan is.
Mijn vader had heel veel met kerst, elk jaar was er weer strijd over de kerstboom . Mijn moeder vond het onzin en wilde die 'troep' niet en mijn vader begon in November al met zeuren over de boom .
Mijn moeder hecht niet veel waarde aan kerst, en nu is het anders, ook voor haar. Nu zal mijn (kleine) familie altijd samen zijn op de eerste kerstdag, uit respect, herinnering en het samenzijn. Misschien hadden we anders nooit meer kerst samen gevierd.

quote:

Zeven jaar ziektebed is ook heel naar!

Hij heeft de diagnose in 2006 gekregen en de artsen gaven hem nog 2 tot 4 jaar, alle mensen om hem heen met dezelfde diagnose zijn al lang gegaan.
Het laatste half jaar ging het echt slecht en kon hij niet meer vrij bewegen en had permanent zuurstof, hier voor kon hij nog zijn dingetjes doen en was het geen ziektebed.

quote:

Mijn vader was voor mij ook een grote kracht en de belangrijkste persoon in mijn leven. Ik heb hem ook dood zien gaan voor mijn ogen.
Hoe ik er mee om ging is zo:

houd vast aan de mooie herinneringen die je hebt, denk niet aan de nare dingen, zeg tegen jezelf dat het het beste was voor hem (om dood te zijn), en probeer gewoon zo veel mogelijk leuke dingen te blijven doen.

Een van de belangrijjkste dingen die ik van mijn vader heb geleerd vooral de afgelopen jaren is positiviteit. Zonder zijn positiviteit had hij het ook niet zo lang uitgehouden. Ik put heel veel kracht uit zijn woorden uit de mooie herinneringen uit het vertrouwen wat hij in mij en broer had.

quote:

Positiviteit leidt tot meer positiviteit dus zo zou ik het doen.

quote:

En wees niet bang om hulp te vragen aan vrienden,familie of professionals. Als je bijvoorbeeld niet meer kan slapen kun je best slaappillen vragen aan een doctor, en als je gevoelig bent voor depressie en je zit in een zware depressie is er niks mis mee om contact op te nemen met een psychiater.

My 2 cents.

Ik heb gelukkig een liefdevolle omgeving en een geweldige partner. Ik woon niet in Nederland maar heb elke dag contact met mijn moeder op skype, samen huilen we voor de cam en delen ons verdriet. Ik realiseer me heel goed dat ik op moet passen (depressie verleden en immer nog medicatie), maar ik heb geen idee waar of hoe ik de kracht uit haal maar ik voel me op een bepaalde manier heel sterk en laat alle gevoelens die ik heb over me heen komen en accepteer het dat ik moet huilen of verdriet heb, alleen wil ik en laat ik mezelf er niet in verdrinken.

Thnx

En een begrafenis of crematie moet in mijn ogen altijd gaan zoals de persoon het zelf wil. Niet hoe het hoort, dat is niet belangrijk op zo een moment. Wij hebben bijvoorbeeld champagne gedronken in plaats een slappe bak koffie.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:09 schreef Mystikvm het volgende:

[..]

Gecondoleerd!

Dankjewel

En iedereen mag afscheid nemen op zijn/haar eigen manier vind ik.
Mijn schoonvader is in zijn werkkleding opgebaard en we hebben afscheid genomen zoals hij dat wou. Geen gedoe, gewoon simpel. Mensen kregen een half uur de tijd om langs te komen (gewoon in spijkerbroek). Dat ging van tranen van sommige tot het roepen van 'je was een toffe pik ouwe' van anderen. Daarna een borrel in zijn stamkroeg. Paste bij hem.

Tot nu toe heb ik in mijn familie heel veel geluk gehad. In de afgelopen jaren heb ik pas één opa en één oma verloren.

Mijn opa is de eerste die is gestorven op 87 jarige leeftijd. Hij zat al enkele jaren in een verzorgingshuis en zijn levenslust was op. Bij de zoveelste longontsteking is in overleg besloten om geen medicatie toe te dienen, maar alleen nog aan pijnbestrijding te doen. Hierdoor is hij tegen de ochtend in zijn slaap overleden. Hoewel ik verdrietig was, had ik er ook vrede mee. Mijn opa had zichzelf ter beschikking gesteld aan de wetenschap. Diezelfde dag nog is hij door medewerkers van de universiteit opgehaald. Met de familie hebben we geen herdenkingsdienst gehouden. Dat was het gewoon.

Twee dagen later bereikte mij het bericht dat een 18 jarig meisje was overleden aan de gevolgen van kanker. Het verzoek was om met de club een erehaag te vormen. Als dan het zo'n gezin met de kist van hun dochter en zus voorbij komt, besef je ineens dat het verlies van je oude opa helemaal niets voorstelt. Hij was oud, hij moest en wilde sterven. Het was goed. Zo'n meid had nog minstens 60 jaar verder moeten leven.

Bijna 3 jaar terug is mijn oma overleden (andere tak van de familie). Ze was helaas al een tijd zwaar dement. Mijn opa heeft wel eens gezegd, voor dat zijn vrouw was gestorven, dat hij twee keer afscheid zou moeten nemen. De eerste keer om te accepteren dat zijn vrouw er geestelijk niet meer was, en later dat ze ook lichamelijk echt zou sterven. Tot aan de dood heeft mijn opa met héél veel liefde en geduld gezorgd voor de liefde van zijn leven, ook al kreeg hij van haarzelf er niets meer voor terug.
De begrafenis van mijn oma is de eerste begrafenis van een naaste die ik zelf heb meegemaakt. Ineens zit je daar dan, helemaal vooraan op die bankjes die voor de familie bestemd zijn. Zie je je opa, moeder, oom en tantes heel verdrietig naar voren de kerk in lopen. Met de kleinkinderen hebben we gezamenlijk een tekst gemaakt en één voor één een deel voorgedragen.

Na de begrafenis werd het eigenlijk best gezellig. Voor de familie en enkele goede vrienden was er een lunch, dus er kon ook gewoon bijgepraat worden over allerlei minder droevige en zelfs leuke levensgebeurtenissen. Wat mij goed deed was dat daar, maar zelfs ook al een paar dagen voor de begrafenis, mijn opa niet alleen bezig was met het rouwproces. Hij keek ook positief naar de toekomst. Naar leuke activiteiten om zijn vrije tijd mee in te vullen nu de zorg voor zijn vrouw was weggevallen. Hij sprak al af om zijn kleindochter en achterkleindochter vaker te gaan bezoeken als trotse (over)grootvader. Had plannen om nu eens rustig in de stad te gaan winkelen en over de markt te wandelen zonder zorgen in zijn achterhoofd. Om met de buurvrouw te gaan wandelen.
Die positieve kracht heeft mij enorm verbaasd, van een man die zelf ook 78 jaar oud was op dat moment, en lijdt aan leukemie. Met zijn enorme levenskracht heeft mijn opa tot nu toe de doktoren telkens weten te verbazen, zijn gezondheid gaat véél langzamer achteruit dan verwacht. En bovenal, hij weet van het leven te genieten, onderneemt vrijwel dagelijks sociale activiteiten en zit niet achter de geraniums. Als je spontaan wil langskomen of als je hem belt, is de kans groot dat hij niet thuis is.

Ik besef mij, dat ik nu ik achter in de twintig ben, pas één opa en één oma heb moeten achterlaten. Als ik kijk om mij heen, dan zijn er heel veel leeftijdgenoten die al jarenlang geen opa en oma meer hebben en die ook al één of zelfs beide ouders hebben verloren.

Bang voor de dood ben ik niet. Binnen het gezin en de familie is het altijd een bespreekbaar onderwerp geweest. Ook omdat beide ouders van mijn vader zich ter beschikking aan de wetenschap hebben gesteld. Mijn ouders vonden het belangrijk dat ik dat als kind ook al wist, omdat de normale procedure van begrafenis/crematie niet volgt en er ook geen graf of urn is. Op jonge leeftijd is dat al regelmatig ter sprake gekomen, om verwarring te voorkomen in geval van overlijden.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:58 schreef NanKing het volgende:
En een begrafenis of crematie moet in mijn ogen altijd gaan zoals de persoon het zelf wil. Niet hoe het hoort, dat is niet belangrijk op zo een moment. Wij hebben bijvoorbeeld champagne gedronken in plaats een slappe bak koffie.

Bier en worstenbroodjes stond er bij ons op het menu.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 12:05 schreef Chase_Utley het volgende:

[..]

Bier en worstenbroodjes stond er bij ons op het menu.

Mooi vind ik. Lekker belangrijk hoe het hoort

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 12:06 schreef NanKing het volgende:

[..]

Mooi vind ik. Lekker belangrijk hoe het hoort

Tijdens mijn speech was ik de eerste die het biertje open trok en een toost uitbracht. De rest volgde.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:54 schreef jajablahblah het volgende:

[..]

Ik voelde nou net een soort verantwoordelijkheid om dat deel van het proces, samen met mijn vader en zus, heel goed te doen. We hadden dat ook afgesproken met mijn moeder.
We zijn er tot aan de oven bij geweest en ik vond dat nou juist heel belangrijk.

Wie had dat dan moeten doen volgens jou? Iemand moet toch zorgen voor een respectvol eind van dat lichaam?
Ik snap wel dat je het niet wilt, ik vond het ook niet de meest feestelijke periode in m'n leven.

De rest van de familie wilde het graag doen. En mijn moeder had al duidelijk gemaakt dat zij zelf ook geen waarde hecht aan begrafenissen en crematies. Het moest snel, en goedkoop. Het liefst helemaal niet, maar dat mag nu eenmaal niet.

Daarnaast, zelfs als ze iets anders had gevonden had ik het nog niet willen doen. En nee, niemand vindt een overlijden leuk, maar de vrijwel iedereen verbindt er wel allerlei sentimentele waarde aan die ik totaal niet deel.

Ik weet dat het van je verwacht wordt, maar ik houd me altijd op de achtergrond. Zo ben ik niemand tot last, en zij mij ook niet.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 12:11 schreef Mystikvm het volgende:

[..]

De rest van de familie wilde het graag doen.

Dan is het toch prima eigenlijk?

Ik heb mijn overleden moeder zelf uit het bed op de brancard moeten tillen, oh what a joy...

Ik heb het regelmatig mee moeten maken. Het meest extreme was toch wel mijn eigen dochtertje van 7 maanden die in mijn armen gestorven is

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 12:38 schreef piere het volgende:
Ik heb het regelmatig mee moeten maken. Het meest extreme was toch wel mijn eigen dochtertje van 7 maanden die in mijn armen gestorven is

.

Diverse keren meegemaakt helaas. Zowel jongen mensen (neef van 23) als oude mensen (oma van 83) en van alles er tussenin. Zowel dichtbij met oma als verder weg met een goede bekende.

Mijn ervaring is dat je je geenszins kunt voorbereiden. Elk overlijden heeft zijn eigen verhaal en verloopt op zijn eigen manier. Hoewel je denkt dat je er nooit overheen komt is de praktijk vaak dat je na de plechtigheid vaak een bepaalde opluchting voelt dat het achter de rug is. Het is ook niet iets om je voor te schamen dat je dat voelt, je leeft naar een climax toe tenslotte in zo'n situatie.

En vergeet 1 belangrijk ding niet, hoe rot het klinkt: het leven gaat door voor jezelf en de andere mensen die erbij betrokken zijn. Dat is heel naar, maar het is wel echt zo. Het heeft geen zin om bij de pakken neer te zitten, je moet door.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 11:29 schreef Mystikvm het volgende:
Ik ben heel erg rationeel en deze dingen kunnen mij mateloos storen. Liever had ik het overgeslagen, maar op die manier afscheid nemen kan/mag helaas niet.

Nogmaals, alle respect voor mensen die het anders doen en willen, maar het heeft voor mij gevoeld alsof het aan mij opgelegd werd en ik er niet voor kon kiezen om er niet aan mee te doen.

Had je dan ook niet het gevoel dat je het voor je moeder goed moest regelen? En dan bedoel ik zaken als netjes opgebaard, mooie en passende herdenking en een paar mooie bloemen op de kist?

Ik begrijp je rationele benadering (heb ik zelf ook voor een deel), maar buiten het afscheid nemen is er toch ook een deel bij een uitvaart van belang om het naar de wens van de overledene te laten verlopen?

Oh zo vaak. Ik kan niet eens meer tellen? Beide oma's, opa, en een aantal ooms en tantes en een neef die zelfmoord heeft gepleegd, waarvan een aantal in de afgelopen 2 jaar ongeveer.

Daarnaast heeft, toen ik 16 was, mijn toenmalige beste vriend een zelfmoordpoging gedaan die hij maar ternauwernood overleefd heeft.

Al met al doet het me niet zoveel, dat klinkt hard, maar dat kan ik ook zijn. Ik kan, en wil, me overigens niet voorstellen dat een van mijn ouders of mijn zus zouden komen te overlijden.

Ik heb mijn moeder dood gevonden, hangend over de stoel waar zij op zat. En ik heb mijn eigen dood in de ogen gekeken.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 13:10 schreef Seriemoordenaar het volgende:
Oh zo vaak. Ik kan niet eens meer tellen? Beide oma's, opa, en een aantal ooms en tantes en een neef die zelfmoord heeft gepleegd, waarvan een aantal in de afgelopen 2 jaar ongeveer.

Daarnaast heeft, toen ik 16 was, mijn toenmalige beste vriend een zelfmoordpoging gedaan die hij maar ternauwernood overleefd heeft.

Al met al doet het me niet zoveel, dat klinkt hard, maar dat kan ik ook zijn. Ik kan, en wil, me overigens niet voorstellen dat een van mijn ouders of mijn zus zouden komen te overlijden.

Toch wel toepasselijk zo'n koelbloedige username.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 12:59 schreef Tha_Duck het volgende:

[..]

Had je dan ook niet het gevoel dat je het voor je moeder goed moest regelen? En dan bedoel ik zaken als netjes opgebaard, mooie en passende herdenking en een paar mooie bloemen op de kist?

Ik begrijp je rationele benadering (heb ik zelf ook voor een deel), maar buiten het afscheid nemen is er toch ook een deel bij een uitvaart van belang om het naar de wens van de overledene te laten verlopen?

Persoonlijk vind ik de wens van een overledene niet zo belangrijk. Ze zijn er zelf niet meer bij en weten niet wat er gebeurt. Het zal wel weer als koel en kil worden gezien.

Natuurlijk zou ik mijn moeder niet laten staan als ik enig kind zou zijn. Maar nu waren er andere gegadigden aan wie ik het graag over heb gelaten.

Toen ik jong was, is in 4 jaar tijd elk jaar iemand overleden die dichtbij mij stond: een hele goede vriend van mij, mijn twee opa's en de moeder van een andere hele goede vriend. Ik was nog jong (9-11 jaar) en kon echt niet omgaan met de dood, dus heb die periode min of meer uit mijn geheugen gewist en weet er nu dus ook nog amper iets van (ik kan mij zelfs amper herinneren wie die hele goede vriend was). 12 jaar later kan ik nog steeds heel slecht omgaan met de dood, en sowieso in het algemeen met elk soort einde. Het einde van een dag, van een afspraak, van een college, van een verjaardag, dat gaat nog wel goed. Maar zodra het niet echt vast ligt (een date bijvoorbeeld, of een vriendschap, of een telefoongesprek), zal ik vaak mijn uiterste best doen om het toch niet te laten eindigen, en dat is zeker niet altijd goed.

Toen het slecht ging met mijn oma's op mijn +-15e en 18e ben ik ook nog amper naar ze toe geweest. Bij de ene oma zelfs maanden niet, elke keer met een slecht excuus naar mijn ouders toe... Wat eigenlijk helemaal niet goed is.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 14:05 schreef Mystikvm het volgende:
Het zal wel weer als koel en kil worden gezien.

Ik zie je dit een aantal keer opschrijven, maar ik denk dat het je zou helpen als je het écht zou kunnen zien als dat anderen er niet zo veel over te zeggen hebben wat jij vindt en voelt. Het is jouw gevoel, en daar mag je wat mij betreft best gewoon voor gaan staan hoor

Ik zie het niet als koel en kil. Ik heb er echter zelf heel veel aan gehad om samen met mijn familie dat afscheid goed te doen. De echte verwerking moet je denk ik grotendeels alleen doen, alleen het samen zijn helpt erg in die dagen.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 14:30 schreef jajablahblah het volgende:

[..]

Ik zie je dit een aantal keer opschrijven, maar ik denk dat het je zou helpen als je het écht zou kunnen zien als dat anderen er niet zo veel over te zeggen hebben wat jij vindt en voelt. Het is jouw gevoel, en daar mag je wat mij betreft best gewoon voor gaan staan hoor

Ik zie het niet als koel en kil. Ik heb er echter zelf heel veel aan gehad om samen met mijn familie dat afscheid goed te doen. De echte verwerking moet je denk ik grotendeels alleen doen, alleen het samen zijn helpt erg in die dagen.

Mijn ervaring is dat andere mensen daar wel een mening over hebben. Ik heb het wel eens vaker gezegd op Fok, en de eerste reactie is vaak iets in de hoek van "kan je wel van mensen houden als je zo denkt?"

Maar je hebt gelijk, het is andermans zaak niet

Mijn opa/oma zijn beiden gestorven/gecremeerd rond de kerstdagen/kerstmiddag/oud en nieuw.
Heb toch al weinig met die dagen dus heb er ook geen probleem mee.

Het zijn wel de dagen dat ik de ring van m'n oma aan een ketting draag, gewoon om er even bij stil te staan. Maar thats all.

Ben zelf niet zo emotioneel daarin. Mensen gaan nu eenmaal dood en zeker grootouders, daarvan verwacht je gewoon dat ze op een gegeven moment gaan.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 14:47 schreef Cue_ het volgende:
Mijn opa/oma zijn beiden gestorven/gecremeerd rond de kerstdagen/kerstmiddag/oud en nieuw.
Heb toch al weinig met die dagen dus heb er ook geen probleem mee.

Het zijn wel de dagen dat ik de ring van m'n oma aan een ketting draag, gewoon om er even bij stil te staan. Maar thats all.

Ben zelf niet zo emotioneel daarin. Mensen gaan nu eenmaal dood en zeker grootouders, daarvan verwacht je gewoon dat ze op een gegeven moment gaan.

Mijn moeder eerste kerstdag.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 14:49 schreef HeatWave het volgende:

[..]

Mijn moeder eerste kerstdag.

Wat vreselijk! Gecondoleerd.

Trouwens, ook voor iedere andere poster hier.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 14:54 schreef Skeletor. het volgende:

[..]

Wat vreselijk! Gecondoleerd.

Trouwens, ook voor iedere andere poster hier.

Dank, maar het was niet afgelopen kerst hoor .

ja, bij m'n vader..en dat is geen pretje kan ik melden maar wat moet dat moet....
ook eens met 'n hondje zien gebeuren...dat hakt er allemaal wel in ja...soms als je in bed ligt ofzo, heb je
wel een s 'n nare flashback, dan huil je wat en het leven gaat weer door, hard maar de realiteit helaas

Mijn vader is overleden toen ik 2 was, aan de gevolgen van een acute hartstilstand.
Mijn moeder is vorige maand overleden, op de intensivecare. Godzijdank waren we er op tijd bij toen 'het' eenmaal zo ver was.

Beide hebben nooit de 50 mogen passeren..

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 15:02 schreef Flexmyrolex het volgende:
Mijn vader is overleden toen ik 2 was, aan de gevolgen van een acute hartstilstand.
Mijn moeder is vorige maand overleden, op de intensivecare. Godzijdank waren we er op tijd bij toen 'het' eenmaal zo ver was.

Beide hebben nooit de 50 mogen passeren..

Heftig...

Sterkte

Mijn moeder is in mei 3 jaar geleden gestorven. Er leek niets aan de hand, een ziekenhuisopname zoals vele anderen, bijna 'routine'. Helaas is ze niet levend het ziekenhuis uitgekomen. Ik was destijds 22 jaar.

[ Bericht 6% gewijzigd door RipMcPants op 15-01-2014 12:52:34 ]

Bij m'n toenmalig vriendinnetje heb ik tot een half uur voor haar dood aan het bed gezeten, in de wetenschap dat ze de avond niet zou doorkomen en dat terwijl ze zelf geen idee had dat het zó erg was. Bizarre situatie waarbij er zoveel emoties met elkaar botsen dat je uiteindelijk vrijwel stil valt en amper wat weet uit te brengen.

Ben je net in de 20, wordt je opgenomen om een nieuw medicijn uit te proberen en krijg je ineens een longbloeding op een nuchtere maag waardoor het lichaam uiteindelijk niet sterk genoeg meer was om er tegen te vechten.
Praten we alweer over ruim 5 jaar geleden, maar zoiets is zo ingrijpend dat het echt moeite kost om daar mee om te gaan, zelfs nu nog.

Begrafenis zelf heb ik weinig van meegekregen, was echt 'blanco' die dag en kon niet eens een traan laten toen de kist naar beneden ging of bij haar favoriete liedje, zó kapot zat ik toentertijd. Qua familie, vrienden etc. is dat leed me gelukkig bespaard gebleven, alleen qua schoonfamilie helaas al een aantal keer.

Jeetje, wat veel 'weeskinderen' als je het zo allemaal bij elkaar in één topic gooit.
Ik hoop dat de mijne nog een aantal tientallen jaren wachten met doodgaan
Veel sterkte allemaal.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 02:37 schreef Amarantha het volgende:
Ik was erbij toen mijn oma doodging, toen was ik 16. Ik heb haar haar laatste adem uit zien blazen. Ik wist dat ze op dat moment dood zou gaan maar ik wou de kamer niet uit

ik had dat ook op mn 14e met mijn opa. Daar hebben ze in het ziekenhuis alle machines van stopgezet toen niks meer bleek te helpen. Hij sliep rustig in en toen de flatline in beeld kwam wisten we dat het echt over was. Maar nog voelde hij zo dichtbij en dierbaar ect dat ik erbij wilde blijven tot ze de buizenbende eruit gingen halen.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 14:05 schreef Mystikvm het volgende:

[..]

Persoonlijk vind ik de wens van een overledene niet zo belangrijk. Ze zijn er zelf niet meer bij en weten niet wat er gebeurt. Het zal wel weer als koel en kil worden gezien.

Natuurlijk zou ik mijn moeder niet laten staan als ik enig kind zou zijn. Maar nu waren er andere gegadigden aan wie ik het graag over heb gelaten.

Ja, ik zie dat als kil. En nee, ik vind niet dat je daardoor koel of kil bent. Het is simpelweg jouw beleving en hoe je ermee om gaat. Begrijp niet waarom iemand je daarop kan veroordelen.
En ja, ik zit daar toch wel anders in. Wel rationeel zoals jij ook bent, maar ik vind het wel belangrijk om het netjes af te sluiten voor de overledene. Geen idee of ze het meekrijgen (denk van niet, ben niet gelovig), maar ik vind dat je wensen zoveel mogelijk moet inwilligen. Ook al is het voor jezelf, omdat je het dan gewoon met een goed gevoel kan doen.

Maar alle stress en verdriet eromheen heb ik wat minder, het is simpelweg een voldongen feit wat bij leven hoort. En je moet het afhandelen, hoe kloterig het ook is.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 15:39 schreef Moira. het volgende:
Jeetje, wat veel 'weeskinderen' als je het zo allemaal bij elkaar in één topic gooit.
Ik hoop dat de mijne nog een aantal tientallen jaren wachten met doodgaan
Veel sterkte allemaal.

De kans is dan natuurlijk ook groot dat je met dit onderwerp veel mensen tegen komt die minstens 1 ouder verloren zijn .

Heb m'n vader dood neer zien vallen toen ik 19 was.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 07:49 schreef awiebo het volgende:

[..]

Lijkt mij vrij zwaar.

Heb 5 jaar geleden mijn opa verloren. Was 82. Beste man heeft op zijn 70e al een hartaanval overleefd. Kon niet gedotterd. Kreeg niet lang meer. Is in zijn slaap heen gegaan. Eigenlijk nooit moeite mee gehad.

4 jaar geleden, had net wat met ex-vriendin in oktober. Kreeg schoonvader begin januari uitslag, maagkanker. Had al langer klachten maar huisarts heeft hem eerst 4 kuren voorgeschreven.

Met chemo's gaven ze hem 9 maand. Heeft een jaar op gered. Was boer, 3 kinders. Zelf meegeholpen tot het eind. En binnen 3 dagen eigenlijk foetsie van relatief nog vrij vitaal tot de dood.

best wel apart. Hele dag familie erbij, met 15 man daar in huis (hij lag in bed) en dan tijdens het avondeten toen niemand even bij hem was heengegaan. Ben je toch behoorlijk aan gedaan. Complete veehouderij achtergelaten.

Vorig jaar nog mijn overgrootmoeder. Ergens in de 90. Geen probleem mee. Mens heft een mooi leven gehad, een respectabele leeftijd bereikt en de levenskwaliteit ging toch al achteruit. Dan heb ik er beslist geen moeite mee.

Voor de rest mag ik mezelf gelukkig prijzen en heb tot nog toe niet meer doden getroffen. voor zover je daar blij en tevreden om kan zijn.

Zelf 22 trouwens

Zelf ook niet zo heel veel verdriet gehad van de dood van mijn opa's en oma's. Wel brak mijn hart toen mijn ene opa gestorven was en mijn oma op ruim 90 jarige leeftijd achterbleef.

Er is maar een ding erger dan dan mensen die je na staan komen te overlijden... en dat is wanneer er niemand waar je van houdt komt te overlijden (want dat zou betekenen dat je nooit om iemand hebt gegeven).

toen mijn neef na een ongeluk overleed op 20 jarige leeftijd had ik wel zoiets van godverdomme waarom moet dat nou gebeuren, zo iemand stond ng midden in het leven met geluk aan zijn zij en dan gebeurt er zoiets.
Oudere mensen vind ik makkelijker om afscheid van te nemen omdat ze toch een heel leven hebben gehad, alsnog niet leuk maar het hoort er nou eenmaal bij

Een begrafenis van iemand die op oude leeftijd overleden is na een mooi leven is triest, maar iets wat onvermijdelijk is lijkt me. Ik ben 1 keer naar een begrafenis geweest van een 3 jarig jongetje die om het leven was gekomen met een autoongeluk. M'n moeder vroeg of ik meekwam, want ze wou niet alleen. Het was een jongetje uit haar groep, vandaar dat ze die begrafenis had.. Verschrikkelijk was dat, hoop dat nooit meer mee te maken.

Al een aantal keer meegemaakt met naasten, zowel jong als erg oud. Maar eerlijk gezegd is het aller heftigst toch wel dat ik bijna mijn eigen dood heb meegemaakt. Vorig jaar stond ik hoog urgent op de lijst voor een longtransplantatie en die is net op tijd gekomen. Ook dat is een rare confrontatie met de dood want ik leef dus nog dankzij iemand die is doodgegaan.

quote:

Op woensdag 15 januari 2014 12:39 schreef Barbusse het volgende:
Ik ben 1 keer naar een begrafenis geweest van een 3 jarig jongetje die om het leven was gekomen met een autoongeluk. M'n moeder vroeg of ik meekwam, want ze wou niet alleen. Het was een jongetje uit haar groep, vandaar dat ze die begrafenis had.. Verschrikkelijk was dat, hoop dat nooit meer mee te maken.

Misschien een rare vraag, maar is dat nou heel anders dan een begrafenis van een persoon die van ouderdom is overleden?