Heb jij de dood van dichtbij meegemaakt?

verdrietige verhalen komen voorbij..
gelukkig nog nooit bewust zoiets meegemaakt.

Ja inderdaad zijn het verdrietige verhalen.
Met vaak alsnog een positieve uitwerking lees ik bij sommige mensen.

Vroegû werden kinderen inderdaad "weggehouden" van overlijden en uitvaart.
Vorig jaar was ik bij vijf uitvaarten, ver weg en dichterbij.
Dit jaar staat de teller op drie.
Waarvan een zelfdoding van een vriendin wat niemand zag aankomen.

Twee weken geleden overleed de buurvrouw (56) aan de gevolgen van borstca.
Dankzij onderzoek heeft zij er nog 3 redelijke jaren bij weten te sprokkelen en ook twee kleinkinderen gekregen.
Zij is thuis overleden en ik ben langs gegaan omdat ik het laf vond om weg te blijven.
Opgebaard thuis en het was mooi en bizar om te beseffen dat iemand er niet meer is, die onze buurt zo veel feestjes heeft gegeven.

Ja, te vaak.. Dit jaar mijn vader. In de jaren ervoor mijn neef, tante, 2 ooms en mijn oma. Laat ik de niet-familieleden nog even weg..

Eerst nooit, laatste tijd steeds vaker. M'n beide opa's heb ik nooit gekend en m'n oma's zijn een paar jaar geleden vlak na elkaar overleden, beide al op leeftijd en dement. Had er niet zo heel veel moeite mee omdat ik wist dat het eraan zat te komen. Baalde er wel van dat ik het hoorde toen ik een SMS kreeg terwijl ik op de trein voor een vakantie stond te wachten en m'n ouders me uitzwaaiden.

Daarnaast heeft een oom zelfmoord gepleegd na een scheiding en is m'n buurman plotseling overleden na een CVA, daar schrok ik best van omdat hij nog erg actief was en ook best jong.

Tijdens mijn eerste verpleegkunde-stage in een verpleeghuis een oude meneer in slechts een paar dagen tijd helemaal bergaf zien gaan en uiteindelijk overleden. Het leek weer beter te gaan en een paar uur later was hij dood. Ondanks dat ik er verder geen band mee had vond ik dat toch wel even moeilijk.

Gelukkig nog heel weinig. De enige begrafenis waar ik geweest ben is die van een 98-jarige overgrootmoeder die al een paar jaar doodongelukkig in een verpleeghuis zat.
Verder nog een oudoom toen ik heel jong was (jaar of 5 denk ik). Dat kwam heel plotseling en het was een flinke klap, maar omdat ik nog zo jong was, ging het leven kort daarna gewoon weer verder.

Aantal familieleden verloren door ouderdom en ziekte. Bij 1 persoon ook daadwerkelijk bij haar overlijden aanwezig geweest, m'n oma. Ik hield haar hand vast toen ze stierf. Waar ik het meeste moeite mee had is dat ik in de dagen voor haar coma het idee had dat ze nog niet dood wilde.

Allebei mijn ouders aan kanker verloren, bij mijn moeder was ik erbij (bijna 2 jaar geleden nu). Eerste jaar daarna was heel zwaar, 21 jaar oud en ineens helemaal ''alleen''. Ik denk dat je op een gegeven moment met de pijn leert omgaan. Het is nogsteeds heel moeilijk en vooral bij bijzondere gelegenheden/feestdagen. Ik heb ook geleerd om het verdriet om te zetten naar een stukje motivatie. Als ik het zwaar heb dan denk ik aan mijn moeder en dat ik haar trots wil maken en dat geeft mij een beetje een duwtje in de rug

En nu net gisteren mijn schoonzus verloren ook weer aan kanker, 41 jaar oud, 2 kleine kinderen. Op het moment van overlijden liet mijn schoonbroer zo'n akelige schreeuw van wanhoop uit, ik denk dat dat mij nog wel een hele tijd bij blijft.

Stond aan het bed terwijl de apparatuur bij mijn vader werd uitgeschakeld, de week erna was als in een roes. Ik was al fysiek kapot op het moment van overlijden kwam door een fout bij de operatie, waarop hij in vijf dagen enorm verslechterde en de laatste drie dagen niet ééns meer dichtgemaakt is omdat ze toch overal bij moesten en er zeer veel vocht afgevoerd moest worden, onderwijl werden wij dag en nacht opgeroepen om steeds met spoed naar het ziekenhuis te moeten, dat sloopt je echt volledig.

De week na het overlijden is vooral heel veel regelwerk en die week heb ik met mijn vrouw bij mijn moeder gelogeerd want die trok het helemaal niet meer. En eigenlijk word je geleefd door alles wat je moet doen. Pas daarna kwam het verdriet, bijna geen traan in de hele periode maar toen ik de dag na de begrafenis even alleen in de tuin zat stroomde het bijna met liters tegelijk, zoveel spanning en zoveel emotie.

En hoe raar het ook klinkt, na een paar dagen begint het normale leven weer, er werd nog wel veel gepraat maar ook dat word in de loop der tijd wat minder. Een goede partner en goede vrienden zijn erg belangrijk bij dat soort dingen, ga vooral niet met je verdriet in je ééntje op de bank zitten wegkwijnen. Dan kun je beter bij vrienden of met je partner een fles wijn opentrekken en het erover hebben.

Inmiddels zijn we vier jaar verder en koester ik de goede herinneringen gaan er dagen voorbij dat ik er niet ééns aan denk, mijn moeder trekt het nog steeds niet en loopt al drie jaar bij de geestelijke hulpzorg met ups en downs.

Verder een goede vriend die zelfmoord pleegde, maar daar kon ik alleen boosheid om voelen en nog vind ik het een klootzak. Vriendin zwanger, nieuw huis en na het feest met vrienden en familie om de nieuwe woning in te wijden is hij die nacht op het spoor gaan liggen, geen signalen, nooit over gehad, geen briefje. Gewoon je vriendin zo laten stikken echt dan ben je in mijn ogen een klootzak.

quote:

Op maandag 15 september 2014 00:56 schreef IrCute het volgende:
Allebei mijn ouders aan kanker verloren, bij mijn moeder was ik erbij (bijna 2 jaar geleden nu). Eerste jaar daarna was heel zwaar, 21 jaar oud en ineens helemaal ''alleen''. Ik denk dat je op een gegeven moment met de pijn leert omgaan. Het is nogsteeds heel moeilijk en vooral bij bijzondere gelegenheden/feestdagen. Ik heb ook geleerd om het verdriet om te zetten naar een stukje motivatie. Als ik het zwaar heb dan denk ik aan mijn moeder en dat ik haar trots wil maken en dat geeft mij een beetje een duwtje in de rug

En nu net gisteren mijn schoonzus verloren ook weer aan kanker, 41 jaar oud, 2 kleine kinderen. Op het moment van overlijden liet mijn schoonbroer zo'n akelige schreeuw van wanhoop uit, ik denk dat dat mij nog wel een hele tijd bij blijft.

Op mn 21ste verloor ik mijn moeder maar mijn vader had ik nog. Maar heftig, jij stond er toen al zonder ouders ervoor

Nog wel opa's, oma's, broers en/of zussen als familie over?

Ik hield de hand van m'n vader vast toen hij z'n laatste adem uitblies vorig jaar, kut ervaring, maar ben blij dat ik erbij was.

quote:

Op maandag 15 september 2014 01:24 schreef Godshand het volgende:

[..]

Op mn 21ste verloor ik mijn moeder maar mijn vader had ik nog. Maar heftig, jij stond er toen al zonder ouders ervoor

Nog wel opa's, oma's, broers en/of zussen als familie over?

Ben 3 maanden na het overlijden verhuist naar de VS Heb 1 oudere broer en 1 oma die dement is. Met mijn broer heb ik nog heel goed contact en gelukkig ook een goede band mee. Woon nu bij mijn vriend in de VS en zijn ouders hebben mij zo'n beetje geadopteerd als hun dochter. Dus dat is wel fijn.

Ik heb nog net geen abonnement.

quote:

Op maandag 15 september 2014 02:22 schreef IrCute het volgende:

[..]

Ben 3 maanden na het overlijden verhuist naar de VS Heb 1 oudere broer en 1 oma die dement is. Met mijn broer heb ik nog heel goed contact en gelukkig ook een goede band mee. Woon nu bij mijn vriend in de VS en zijn ouders hebben mij zo'n beetje geadopteerd als hun dochter. Dus dat is wel fijn.

Ok, aan die oma heb je dan niet zoveel

Nee, kan me niet herinneren dat ik ooit iets geroken heb wat ik associeerde met de dood.

Ja, een keer een dode zwerver gevonden in een bos met wat vrienden. Stonk, echt niet normaal. Hele dikke, zware rottende lucht. Ik kan aardig wat hebben maar ging haast automatisch over mijn nek.

Ik heb een collega zien verongelukken (auto tegen boom) en was als eerste en enige getuige tot de ambulance kwam bij hem. Gebroken nek. Het was eigenlijk heel vredig, hoe vreemd dat ook mag klinken.

[ Bericht 35% gewijzigd door Harmankardon op 16-09-2014 19:55:09 ]

quote:

Op dinsdag 16 september 2014 15:58 schreef Gewas het volgende:
Hebben jullie wel eens de geur van de dood geroken?

Ik ben net terug van een begrafenis maar dit vergeet ik nooit meer.

Niet bij mensen.

De geur die je ruikt nadat iemand de crematie oven in is gegaan vindt ik ook heel akelig om te ruiken, helemaal omdat je weet dat het een dierbaar iemand is die je ruikt.

[ Bericht 0% gewijzigd door Trashcanman op 16-09-2014 20:05:48 ]

quote:

Op maandag 15 september 2014 01:36 schreef Manke het volgende:
Ik hield de hand van m'n vader vast toen hij z'n laatste adem uitblies vorig jaar, kut ervaring, maar ben blij dat ik erbij was.

Knap, dan staat de wereld echt helemaal stil hè en wat kan het er dan ook meteen grof aan toe gaan.
Maar heb je meegeholpen met wassen?

quote:

Op dinsdag 16 september 2014 20:03 schreef opgebaarde het volgende:

[..]

Knap, dan staat de wereld echt helemaal stil hè en wat kan het er dan ook meteen grof aan toe gaan.
Maar heb je meegeholpen met wassen?

Je usernaam icm dit topic

Meehelpen met wassen heeft voor mij in het geval van mijn zus wel geholpen met het verdriet op dat moment sturing te geven (zou wel vreemd klinken maar ik kan het niet beter verwoorden), het was het juiste ding om te doen.

Tweeënhalve week geleden mijn zus aan kanker verloren. Zij was 29, ik ben 21. Ze is bijna vier jaar ziek geweest. Enerzijds is het fijn dat het moment van overlijden niet acuut plaatsvond. Vooraf is alles gezegd wat we tegen elkaar wilden zeggen. Aan de andere kant zorgt zo'n lange periode van ziek zijn ervoor dat je, ook als nabestaande, al jaren enorm aan het lijden bent.

Mijn moeder, 41 jaar, ik zelf was 8. We waren op vakantie, net één dag, vooraf niets aan de hand maar ze werd niet meer wakker.
Weet ik niet veel meer van, was nog zo jong en werd overal buiten gelaten. Merk wel dat naarmate ik ouder word (het is nu bijna 20 jaar geleden), ik haar steeds meer ga missen bij feestdagen, geboortes etc.

Klasgenootje op de middelbare school, hersentumor. Werd door de leraren heel vaag over gedaan, gezegd dat het wel goed zou komen, terwijl we allemaal wisten dat het niet zo was want we hadden contact met zijn broer en ouders. Laatste keer dat ik hem in levende lijve zag was op Koninginnedag op de kermis, hij straalde helemaal ondanks zijn pijn, twee maanden later overleed hij. De klas kreeg van school geen vrij voor de uitvaart, we zijn massaal gaan spijbelen om erheen te gaan.

Oud-klasgenootje van de basisschool, zelfmoord toen ze begin 20 was. Was al jaren depressief met meerdere pogingen tot zelfmoord. Uiteindelijk is het haar gelukt. Voor haar ben ik blij dat ze rust heeft gevonden, maar hartverscheurend om de ouders en andere gezinsleden dit te moeten zien meemaken.

Nichtje, paar dagen oud, fouten van de artsen tijdens de bevalling in het ziekenhuis. Is nu bijna 4 jaar geleden en heb het een plekje kunnen geven, vooral vanwege het feit dat, als ze zou zijn blijven leven, ze als 'kasplantje' door het leven zou gaan en amper kwaliteit van leven zou hebben. Dat wens je niemand toe.

Nieuwe vriendin van m'n vader, paar maanden na m'n nichtje. Hartstilstand. Denk dat jarenlang hevig roken en drinken er ook wat mee te maken hadden.

Het ene overlijden geef ik makkelijker een plekje dan het andere. Ligt ook heel erg aan de omstandigheden (en hoe ver ik van diegene af stond). Voor de klasgenootjes ben ik vooral blij dat hen verdere geestelijke/lichamelijke pijn bespaard is gebleven, de vriendin van m'n pa heeft zelf haar gezondheid niet echt in de hand gewerkt hoewel het natuurlijk vreselijk blijft voor haar kinderen (die een paar jaar ervoor hun vader verloren aan de drank) en mijn vader, kon ik dat redelijk snel verwerken. M'n moeder en nichtje heb ik meer moeite mee (gehad) maar zoals gezegd ik ben blij voor m'n nichtje dat ze niet verder hoefde te lijden, en m'n moeder blijft een moeilijk punt, vooral omdat er nooit over gepraat werd/kan worden. Heb het wel een plek kunnen geven maar mis haar soms vreselijk, na al die jaren nog en ondanks dat ik haar zo kort gekend heb.

quote:

Op vrijdag 19 september 2014 02:12 schreef Gehaktbal80 het volgende:
Tweeënhalve week geleden mijn zus aan kanker verloren. Zij was 29, ik ben 21. Ze is bijna vier jaar ziek geweest. Enerzijds is het fijn dat het moment van overlijden niet acuut plaatsvond. Vooraf is alles gezegd wat we tegen elkaar wilden zeggen. Aan de andere kant zorgt zo'n lange periode van ziek zijn ervoor dat je, ook als nabestaande, al jaren enorm aan het lijden bent.

Heel veel sterkte.

quote:

Op dinsdag 16 september 2014 15:58 schreef Gewas het volgende:
Hebben jullie wel eens de geur van de dood geroken?

Ik ben net terug van een begrafenis maar dit vergeet ik nooit meer.

21-jaar lang, zie eerder in dit topic

quote:

Op vrijdag 19 september 2014 02:12 schreef Gehaktbal80 het volgende:
Tweeënhalve week geleden mijn zus aan kanker verloren. Zij was 29, ik ben 21. Ze is bijna vier jaar ziek geweest. Enerzijds is het fijn dat het moment van overlijden niet acuut plaatsvond. Vooraf is alles gezegd wat we tegen elkaar wilden zeggen. Aan de andere kant zorgt zo'n lange periode van ziek zijn ervoor dat je, ook als nabestaande, al jaren enorm aan het lijden bent.

Godver. Heel veel sterkte de komende tijd....!

quote:

Op maandag 15 september 2014 01:36 schreef Manke het volgende:
Ik hield de hand van m'n vader vast toen hij z'n laatste adem uitblies vorig jaar, kut ervaring, maar ben blij dat ik erbij was.

Mijn vader is pas overleden.
Hij koos voor euthanasie en mijn moeder, zussen en ik waren daar bij.
Heel raar om te zien hoe hij dan ineens 'weg' is.

Mijn oom is een paar maanden geleden plotseling overleden.
Hij ging al een paar dagen niet naar z'n werk omdat ie aangaf dat ie zich niet lekker voelde. Hij was zwaar autistisch en praten deed ie bijna niet, dus hij kon zich niet goed uiten. M'n opa en oma hebben zijn hele leven voor 'm gezorgd.
Maar goed, hij zag er niet ziek uit, at goed en maakte nog kilometers lange wandelingen zoals ie altijd deed (zelfs nog op de avond voordat ie stierf), dus het leek opzich wel mee te vallen. Maar omdat ie nooit ziek was (en niet duidelijk kon aangeven wat ie voelde) besloot opa om toch maar met 'm naar de dokter te gaan. Hartfilmpje gemaakt, niks te op zien. Toch zou er een verder onderzoek komen, maar zover is het niet meer gekomen want de volgende ochtend vond opa 'm dood naast z'n bed...

Vorige week zaterdag, we stappen in Bodrum uit de bus die ons naar het vliegveld bracht en een vrouw uit ons hotel valt letterlijk voorover op straat een meter of 5 van de deur van de bus. Ze moest 3 maal gereanimeerd worden en werd daarna in de ambulance geschoven (stond daar al toevallig). Geen idee hoe het afgelopen is (doet Arke geen uitspraken over), hoop dat het niet in een overlijden geëindigd is, maar het zag er niet goed uit.

Misschien niet helemaal passend in dit topic, maar het kwam wel heel dichtbij op een moment dat je het niet verwacht en er al een bepaalde spanning heerst om je heen (meeste mensen vliegen niet vaak tenslotte).

Niet echt iemand die erg dicht bij me staat, op me oma's, tantes en ooms na.
Wel zelf bijna dood ervaring gehad tijdens het hiken een aantal maanden terug, gleed weg en toen bleef ik haken aan een tak, toen ik achterom keek, zag ik een ravijn van 50/80 meters diep met rotsen. Erg veel geluk gehad.

quote:

Op zaterdag 20 september 2014 14:06 schreef OOSTWEST1986 het volgende:
Niet echt iemand die erg dicht bij me staat, op me oma's, tantes en ooms na.
Wel zelf bijna dood ervaring gehad tijdens het hiken een aantal maanden terug, gleed weg en toen bleef ik haken aan een tak, toen ik achterom keek, zag ik een ravijn van 50/80 meters diep met rotsen. Erg veel geluk gehad.

Dat is feitelijk geen bijna-dood-ervaring. Een bijna-dood-ervaring wil zeggen dat je tijdens bewusteloosheid in een tunnel loopt met licht aan het einde en de keuze om terug te gaan, of verder te gaan.
Edit: wat jij bedoelt is de dood in de ogen gekeken.

quote:

Op zaterdag 20 september 2014 14:18 schreef Jaimy_Luca het volgende:
Dat is feitelijk geen bijna-dood-ervaring. Een bijna-dood-ervaring wil zeggen dat je tijdens bewusteloosheid in een tunnel loopt met licht aan het einde en de keuze om terug te gaan, of verder te gaan.
Edit: wat jij bedoelt is de dood in de ogen gekeken.

Ja ok, je hebt gelijk. Ik was wel een uur in shock :p

42 keer en 2 x drager geweest.

Bij m'n moeder, een vriend, m'n oma's maar ook al vaak tijdens m'n werk en vaak bij best jonge mensen.
De dood hoeft niet iets engs of vervelends te zijn, het is bijzonder, net als een geboorte, en ik vind het fijn dat ik er al vaak bij betrokken ben het tot een ' comfortabel' einde te brengen.

Ik heb er een aantal maal van dichtbij mee te maken gehad. Voor mij is er wel een patroon. Hoe minder ziek, jong, en dichtbij, hoe minder heftig het aanvoelt, alhoewel begrafenissen en crematies altijd heftig aanvoelen. Ik vond de demente oma van mijn vriendin heel aangrijpend, ze wist niets meer, ze was alleen nog maar doodsbang. Als een baby die haar moeder kwijt was, bijna letterlijk. Heel erg zielig en een enorm lijden. Ze was al wel oud.

Eigen oma was behoorlijk oud en dat is toen een keer gebeurd. Hoewel erg dichtbij (had een goede band) was het veel natuurlijker dan de ander.

Verder nog wel een paar keer een oom, tante, kennis verloren aan een ziekte of ongeluk. Altijd naar, maar voor mij persoonlijk niet heel aangrijpend.

Misschien wel het meest bizarre vond ik het kind van een collega. 8 jaar, overleden. En dat zo'n zaal met kinderen die het maar half begrijpen, kapotte ouders, en broertje en zusje die een liedje voor hem zongen. Was echt keihard. Ik kende het jochie niet eens,maar die kwam bij mij nog het hardste aan.

En zelf. Tsja, ik ben ook wel eens aan de dood ontsnapt: lawines in de bergen bij het klimmen in de winter. Te veel, te dichtbij, over onze voetsporen, voor ons, boven ons.. ik ben zelden zo bang geweest. Tegelijkertijd voel je je nooit zo levend als op dat soort momenten.

Mijn beide opa's, mijn tante, de moeder van een goede vriendin, de vader van een andere..

Het vreemdste was mijn ene opa; ik was erbij toen hij stierf, dat was heel onwerkelijk. Hij lag erg ziek in het ziekenhuis. Mijn vader, oma en nichtjes zijn ook gekomen, mijn nichtjes met de trein van heel ver, die kwamen heel laat. Al een paar keer daarvoor stopte hij met ademen en schrokken we; mijn nichtjes waren er nog niet om afscheid te nemen.

Uiteindelijk arriveerden ook mijn nichtjes en heeft iedereen afscheid genomen. Nadat alles wel gezegd werd vroeg mijn opa: "En nu? Hoe doe ik dit?"

De zusters zijn erbij gekomen en hij heeft een slaapmiddel gekregen zodat hij rustig in zijn slaap kon sterven. Vlak voordat hij in slaap viel zei hij "het is goed geweest, toch?". Toen hij eenmaal sliep hebben ze zijn zuurstof uitgezet. Gedurende een paar uur stopte hij steeds vaker met ademen, steeds een iets langere periode, totdat hij uiteindelijk met een kuchje zijn laatste adem uitblies.

Het meest emotionele moment was toen we afscheid hadden genomen en hij insliep; daarna duurde het nog een paar uur totdat het echt gebeurde, en toen hij daadwerkelijk stierf was iedereen inmiddels broodnuchter: "nou, dat was het dan." Niemand had nog tranen over, die waren allemaal gelaten toen hij er nog bij was.

Uiteraard kwam dat op de uitvaart wel weer.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 01:37 schreef static het volgende:
Heb je wel eens aan de doodskist van iemand gestaan? Hoe ging dat? Was dat bij je familie? Ouders?

Mijn vader is gestorven toen ik 10 was, niet veel van meegemaakt dus. Maar ben als de dood (leuk gevonden) als ik afscheid moet nemen van mijn moeder. Hoop dat haar einde komt door ouderdom, maar hoe ga je daar in godsnaam mee om? Ik kan mezelf alleen maar de rest van mijn leven in verdriet voorstellen.

Hoe is het nu? static om van een aantal mensen de wederwaardigheden te hebben meegekregen?
Het topic heeft wel het en en ander losgemaakt.
Heeft het jou "antwoord" gegeven op je vraag?

Heb je wel eens gedacht hoe het voor je moeder is om afscheid te nemen als je voor een langere periode naar het Oosten bent?
Oudere mensen kunnen wel eens zorgelijk zijn over lang en ver weg van kinderen.
Of hebben jullie vaak contact?

Binnenkort gaan wij drie weken weg en hebben nog niks verteld, omdat vooral sch.moeders kan tobben van " hoe moet dat nou".
En tegelijk kan zij verrassen met een doodnuchtere opmerking.
Toch hebben wij gekozen om het nog niet te zeggen.
( er is overigens genoeg hulp en ondersteuning van professionals en andere kinderen. Alleen wonen die een uurtje rijden verderop. )
Lang leve Mantelzorg.

Ik ben benieuwd of het topic je gedachten hebben beïnvloed over het onderwerp "definitief afscheid nemen".

Ik heb m'n pa zien sterven, dus mjah.

Meerdere keren, kan er niet om huilen als ik eerlijk ben. Het is onderdeel van het bestaan. Mensen die een lijdensweg te gaan hebben, heb ik natuurlijk wel meelij mee.

Een paar maanden geleden aan mijn opa's sterfbed gestaan. Zag er heel eng uit en leek duidelijk niet meer op de opa die ik gewend was, heel raar. Had 2 dagen ervoor nog dikke lol met hem gehad.
Hij had me wel een hint gegeven maar die snapte ik pas toen het te laat was

Ik had nooit rouw meegemaakt tot mijn kattenkind in 2012 doodgereden werd. Hij was zwaar getraumatiseerd en niemand wilde hem hebben. Ik haalde hem toch uit het asiel en wij kregen een band. Hard werken. Hij was dolgelukkig en toen werd-ie doodgereden, in de bloei van zijn leven, toen hij net twee was. Dat was een heel heftig gevoel, anders dan wat ik dan ook had meegemaakt in mijn leven en daar zitten dingen bij die voor andere mensen heftiger geweest zouden zijn, maar dit kwam zo hard aan en er ging een wereld voor me open.

Mijn opa's en oma's heb ik nooit gekend, dus waar andere kinderen te maken kregen met rouw duurde dat bij mij nog best lang. Je ouders doodgaan lijkt me verschrikkelijk, of je broer of zus. Tot nu toe allemaal mijn huis voorbij gegaan gelukkig.

[ Bericht 10% gewijzigd door Grunge. op 22-09-2014 09:05:06 ]

Mn pap vorige week woensdag overleden.

quote:

Op maandag 22 september 2014 10:04 schreef Joene het volgende:
Mn pap vorige week woensdag overleden.

Gecondoleerd en veel sterkte.

Ach, Joen... veel sterkte.

2 jaar geleden een springer voor mijn tram gehad terwijl ik 80 km reed, die glimlach zal ik nooit vergeten die die persoon had toen ie vanuit de bosjes ineens opdook

quote:

Op maandag 22 september 2014 10:22 schreef admiraal_anaal het volgende:
2 jaar geleden een springer voor mijn tram gehad terwijl ik 80 km reed, die glimlach zal ik nooit vergeten die die persoon had toen ie vanuit de bosjes ineens opdook

Echt een glimlach ja?

quote:

Op zondag 21 september 2014 00:01 schreef Spanky78 het volgende:
En zelf. Tsja, ik ben ook wel eens aan de dood ontsnapt: lawines in de bergen bij het klimmen in de winter. Te veel, te dichtbij, over onze voetsporen, voor ons, boven ons.. ik ben zelden zo bang geweest. Tegelijkertijd voel je je nooit zo levend als op dat soort momenten.

Dat hoor je vaker, als het op zulke avonturen aan komt. Zie ook de gemiddelde extreme sports docu.

Zelf heb ik dat niet zo ervaren. Ik dacht alleen maar 'misschien zijn we straks wel dood, net zo dood als mijn opa en mijn oom, en daar is niks cools aan'

quote:

Op maandag 22 september 2014 10:49 schreef hugecooll het volgende:

[..]

Echt een glimlach ja?

Yep, alhoewel niet op slag dood, wel ter plekke overleden zonder armen en halve benen. Leefde nog 5 minuten ofzo

quote:

Op maandag 22 september 2014 11:10 schreef admiraal_anaal het volgende:

[..]

Yep, alhoewel niet op slag dood, wel ter plekke overleden zonder armen en halve benen. Leefde nog 5 minuten ofzo

Da's wel kut man. Hoe vaak maakt een machinist zoiets nou ongeveer mee (tijdsduur mag je zelf bepalen)?

Gecondoleerd Joene.