Heb jij de dood van dichtbij meegemaakt?

Ik heb er een aantal maal van dichtbij mee te maken gehad. Voor mij is er wel een patroon. Hoe minder ziek, jong, en dichtbij, hoe minder heftig het aanvoelt, alhoewel begrafenissen en crematies altijd heftig aanvoelen. Ik vond de demente oma van mijn vriendin heel aangrijpend, ze wist niets meer, ze was alleen nog maar doodsbang. Als een baby die haar moeder kwijt was, bijna letterlijk. Heel erg zielig en een enorm lijden. Ze was al wel oud.

Eigen oma was behoorlijk oud en dat is toen een keer gebeurd. Hoewel erg dichtbij (had een goede band) was het veel natuurlijker dan de ander.

Verder nog wel een paar keer een oom, tante, kennis verloren aan een ziekte of ongeluk. Altijd naar, maar voor mij persoonlijk niet heel aangrijpend.

Misschien wel het meest bizarre vond ik het kind van een collega. 8 jaar, overleden. En dat zo'n zaal met kinderen die het maar half begrijpen, kapotte ouders, en broertje en zusje die een liedje voor hem zongen. Was echt keihard. Ik kende het jochie niet eens,maar die kwam bij mij nog het hardste aan.

En zelf. Tsja, ik ben ook wel eens aan de dood ontsnapt: lawines in de bergen bij het klimmen in de winter. Te veel, te dichtbij, over onze voetsporen, voor ons, boven ons.. ik ben zelden zo bang geweest. Tegelijkertijd voel je je nooit zo levend als op dat soort momenten.

Mijn beide opa's, mijn tante, de moeder van een goede vriendin, de vader van een andere..

Het vreemdste was mijn ene opa; ik was erbij toen hij stierf, dat was heel onwerkelijk. Hij lag erg ziek in het ziekenhuis. Mijn vader, oma en nichtjes zijn ook gekomen, mijn nichtjes met de trein van heel ver, die kwamen heel laat. Al een paar keer daarvoor stopte hij met ademen en schrokken we; mijn nichtjes waren er nog niet om afscheid te nemen.

Uiteindelijk arriveerden ook mijn nichtjes en heeft iedereen afscheid genomen. Nadat alles wel gezegd werd vroeg mijn opa: "En nu? Hoe doe ik dit?"

De zusters zijn erbij gekomen en hij heeft een slaapmiddel gekregen zodat hij rustig in zijn slaap kon sterven. Vlak voordat hij in slaap viel zei hij "het is goed geweest, toch?". Toen hij eenmaal sliep hebben ze zijn zuurstof uitgezet. Gedurende een paar uur stopte hij steeds vaker met ademen, steeds een iets langere periode, totdat hij uiteindelijk met een kuchje zijn laatste adem uitblies.

Het meest emotionele moment was toen we afscheid hadden genomen en hij insliep; daarna duurde het nog een paar uur totdat het echt gebeurde, en toen hij daadwerkelijk stierf was iedereen inmiddels broodnuchter: "nou, dat was het dan." Niemand had nog tranen over, die waren allemaal gelaten toen hij er nog bij was.

Uiteraard kwam dat op de uitvaart wel weer.

quote:

Op dinsdag 14 januari 2014 01:37 schreef static het volgende:
Heb je wel eens aan de doodskist van iemand gestaan? Hoe ging dat? Was dat bij je familie? Ouders?

Mijn vader is gestorven toen ik 10 was, niet veel van meegemaakt dus. Maar ben als de dood (leuk gevonden) als ik afscheid moet nemen van mijn moeder. Hoop dat haar einde komt door ouderdom, maar hoe ga je daar in godsnaam mee om? Ik kan mezelf alleen maar de rest van mijn leven in verdriet voorstellen.

Hoe is het nu? static om van een aantal mensen de wederwaardigheden te hebben meegekregen?
Het topic heeft wel het en en ander losgemaakt.
Heeft het jou "antwoord" gegeven op je vraag?

Heb je wel eens gedacht hoe het voor je moeder is om afscheid te nemen als je voor een langere periode naar het Oosten bent?
Oudere mensen kunnen wel eens zorgelijk zijn over lang en ver weg van kinderen.
Of hebben jullie vaak contact?

Binnenkort gaan wij drie weken weg en hebben nog niks verteld, omdat vooral sch.moeders kan tobben van " hoe moet dat nou".
En tegelijk kan zij verrassen met een doodnuchtere opmerking.
Toch hebben wij gekozen om het nog niet te zeggen.
( er is overigens genoeg hulp en ondersteuning van professionals en andere kinderen. Alleen wonen die een uurtje rijden verderop. )
Lang leve Mantelzorg.

Ik ben benieuwd of het topic je gedachten hebben beïnvloed over het onderwerp "definitief afscheid nemen".

Ik heb m'n pa zien sterven, dus mjah.

Meerdere keren, kan er niet om huilen als ik eerlijk ben. Het is onderdeel van het bestaan. Mensen die een lijdensweg te gaan hebben, heb ik natuurlijk wel meelij mee.

Een paar maanden geleden aan mijn opa's sterfbed gestaan. Zag er heel eng uit en leek duidelijk niet meer op de opa die ik gewend was, heel raar. Had 2 dagen ervoor nog dikke lol met hem gehad.
Hij had me wel een hint gegeven maar die snapte ik pas toen het te laat was

Ik had nooit rouw meegemaakt tot mijn kattenkind in 2012 doodgereden werd. Hij was zwaar getraumatiseerd en niemand wilde hem hebben. Ik haalde hem toch uit het asiel en wij kregen een band. Hard werken. Hij was dolgelukkig en toen werd-ie doodgereden, in de bloei van zijn leven, toen hij net twee was. Dat was een heel heftig gevoel, anders dan wat ik dan ook had meegemaakt in mijn leven en daar zitten dingen bij die voor andere mensen heftiger geweest zouden zijn, maar dit kwam zo hard aan en er ging een wereld voor me open.

Mijn opa's en oma's heb ik nooit gekend, dus waar andere kinderen te maken kregen met rouw duurde dat bij mij nog best lang. Je ouders doodgaan lijkt me verschrikkelijk, of je broer of zus. Tot nu toe allemaal mijn huis voorbij gegaan gelukkig.

[ Bericht 10% gewijzigd door Grunge. op 22-09-2014 09:05:06 ]

Mn pap vorige week woensdag overleden.

quote:

Op maandag 22 september 2014 10:04 schreef Joene het volgende:
Mn pap vorige week woensdag overleden.

Gecondoleerd en veel sterkte.

Ach, Joen... veel sterkte.

2 jaar geleden een springer voor mijn tram gehad terwijl ik 80 km reed, die glimlach zal ik nooit vergeten die die persoon had toen ie vanuit de bosjes ineens opdook

quote:

Op maandag 22 september 2014 10:22 schreef admiraal_anaal het volgende:
2 jaar geleden een springer voor mijn tram gehad terwijl ik 80 km reed, die glimlach zal ik nooit vergeten die die persoon had toen ie vanuit de bosjes ineens opdook

Echt een glimlach ja?

quote:

Op zondag 21 september 2014 00:01 schreef Spanky78 het volgende:
En zelf. Tsja, ik ben ook wel eens aan de dood ontsnapt: lawines in de bergen bij het klimmen in de winter. Te veel, te dichtbij, over onze voetsporen, voor ons, boven ons.. ik ben zelden zo bang geweest. Tegelijkertijd voel je je nooit zo levend als op dat soort momenten.

Dat hoor je vaker, als het op zulke avonturen aan komt. Zie ook de gemiddelde extreme sports docu.

Zelf heb ik dat niet zo ervaren. Ik dacht alleen maar 'misschien zijn we straks wel dood, net zo dood als mijn opa en mijn oom, en daar is niks cools aan'

quote:

Op maandag 22 september 2014 10:49 schreef hugecooll het volgende:

[..]

Echt een glimlach ja?

Yep, alhoewel niet op slag dood, wel ter plekke overleden zonder armen en halve benen. Leefde nog 5 minuten ofzo

quote:

Op maandag 22 september 2014 11:10 schreef admiraal_anaal het volgende:

[..]

Yep, alhoewel niet op slag dood, wel ter plekke overleden zonder armen en halve benen. Leefde nog 5 minuten ofzo

Da's wel kut man. Hoe vaak maakt een machinist zoiets nou ongeveer mee (tijdsduur mag je zelf bepalen)?

Gecondoleerd Joene.