Het OUD Estafette topic deel 11

FOK!forum / Ouder(s) / Het OUD Estafette topic deel 11

Asyniur	donderdag 22 oktober 2009 @ 21:01
	quote: Op donderdag 22 januari 2009 14:47 schreef Faja-Lobi het volgende: Ik zag in het krantje van de creche een estafette staan waarin 1 ouder een aantal vragen krijgt voorgeschoteld en deze kan dan de estafette door spelen aan een andere ouder, een die je zelf kiest. Het leek mij een leuk idee om hier op FOK ook zo een estafette te beginnen. Vertel iets over je zelf, wie je bent, waar je (ongeveer) vandaan komt, wat je zoal doet in het dagelijkse leven, wat zijn je hobbies, je grootste passies, welk boek staat op je nummer 1 lijst of welk boek lees je momenteel, welke film is je-van-het, voor welk gerecht kunnen ze je 's nachts wakker maken, wat is de leukste uitspraak die je in tijden hebt gehoord (mag van je kinderen zijn of als je nog geen kinderen hebt van je buurman of buurvrouw etc) etc etc en last but not least, stel een (persoonlijke) vraag aan de volgende van de estafette. Het OUD Estafette topic Het OUD Estafettetopic deel 2 Het OUD Estafette Topic deel 3 Het OUD Estafette Topic deel 4 Het OUD Estafette Topic deel 5 Het OUD Estafette Topic deel 6 Het OUD Estafette Topic deel 7 Het OUD Estafette Topic deel 8 Het OUD Estafette Topic deel 9 Het OUD Estafette Topic Deel 10 Faja-lobi [updated op 23-02-2009] Maneki.neko [updated op 22-02-2009] Spuuglokje bix Marie Rewimo pinquit Huup Swets Lois Macka PM-girl KP Troel p_iglet Belana livelink MeNicole Kersjes Sjak Moussy Stout Brighteyes just me Yvonne shmoopy Moonah Vivi Slaapmeisje Rockabella Poppejans Bass-Miss Icicle Lishe debuurvrouw ET dutchie phluphy snoopy Oxymoron Miss_Sly Texelonia Dakota Memmel Vicky Saffier Reinhilde Owlet cattie m@x Loena-tik- Five_Horizons Grijs Luchtbel knorretje jessie Rottdog Ireth Madelieve Guuzewuus Bla_Bla_Bla k_i_m gr8w8 amaranta JuupŠ _Ingrid_ freecell DaviniaHR Ynske Jojogirl Sjeen Beessie-Jen Ymme mijsje mefke79 flugeltje DJMO Maffemuts Tan _Bar_ Diaan73 Estrys Vlindur Leonieke Asyniur Flower-Ti-Amo Tessie Chell Innepin Ticootje appelsap Sugar Lily Fuente evenstar Tazz Digger Igraine Jelief Pandora73 Mrien LovelyLady Linda2205 Raissa Fruppel Pvoesss Zweefvliegje Joshua. oeke Incantrix
Sonnetje85	donderdag 22 oktober 2009 @ 21:23
	Incantrix, wat een mooi verhaal! Ik sluit me aan bij alles wat gezegd is in het vorige topic! En ik vond het helemaal geen klaagzang, juist mooi om te lezen hoe je leven omgeslagen is eigenlijk
BE	donderdag 22 oktober 2009 @ 21:25
	[ Bericht 100% gewijzigd door BE op 22-10-2009 21:27:00 ]
BE	donderdag 22 oktober 2009 @ 21:27
	Ok... ehm... ik heb echt iets gepost hierboven, maar het is alleen niet zichtbaar. Het verhaal van Incantrix zonder quote tags dan maar: Noot ná het schrijven van het hele verhaal: ik durf het eigenlijk niet te posten, niet eens vanwege de persoonlijke dingen die erin staan, maar vooral vanwege de lengte Sowwy.. _{En waar ik dan eigenlijk nog het bangst voor ben: dat niemand zal reageren en iedereen me zo laat staan met mijn verhaal} ************ Hoi Ik ben Incantrix, ook wel bekend als An of Annibal, ik ben 30 jaar oud en geboren en getogen in Den Haag. Ik heb nooit in een andere stad gewoond of gewerkt (geschoold stiekum wel trouwens, maar ok) en ik voel me sterk verbonden met 'mijn' stad. Ik ben opgegroeid in een gezin van 4 mensen: mama, papa, ik en mijn 5 jaar jongere broertje (W.). Mijn jeugd bracht ik door aan de rand van Den Haag en ik ben nog steeds erg verknocht aan dit stukje van de stad en woon er op dit moment dan ook niet al te ver vandaan. Als je niet van lange verhalen houdt is dit een mooi moment om te skippen naar mijn favoriete films ofzo, want hoewel ik het moeilijk vind om over mezelf te vertellen schrijf ik wel erg graag en daarbij ben ik nogal lang van stof Ja, wie ben ik dan? Ik ben iemand niet meer zoekende is, maar wel lerende. Een lange tijd heb ik gezocht in mijn leven, naar bevestiging, naar troost, naar liefde. Een honger gevoed vanuit een diepgeworteld gevoel van minderwaardigheid dat ik het grootste deel van mijn dagen met me meezeulde. De deuren naar waar dit vandaan kwam hou ik liever gesloten, want deze dingen liggen achter me: de afgelopen jaren heb ik geleerd dat ik in al die dingen die ik zocht geen anderen nodig heb. Nu kan ik dit aan mezelf geven. En op deze manier kan ik met een geweldig mooi en heel onpersoonlijk verhaal uren doorratelen over mezelf zonder ooit iets van mezelf bloot te geven. Maar wie bén ik nou? Dit stokje kun je voor mijn gevoel niet aannemen zonder eerlijk en openhartig te zijn; vertellen over wie je bent is vertellen over je verleden, want dit heeft je gevormd. Dat hierbij niet alle deuren naar het verleden geopend worden lijkt me daarbij wel acceptabel. Goed. Here goes. Helaas is de diepste bodem, de fundering waarop 'ik' gebouwd ben, geen al te gezellige. Een vroege jeugd waarin ik leerde minderwaardig en ondergeschikt te zijn aan anderen, mezelf in dienst te stellen aan mijn 'meerderen' en niet te klagen. Dat is wie ik, in de basis, ben. Het is voor mij een tweede natuur om aan te voelen wat anderen willen en voelen en daaraan te voldoen voor zover ik maar kan. Hooggevoeligheid noemen ze dat ook wel eens. Ik zie het zelf niet zo, dit is simpelweg hoe ik altijd ben geweest. Ik weet nog heel veel van toen ik héél klein was en daar ben ik extreem dankbaar voor. Zo kan ik me mijn opa nog herinneren, die overleed toen ik 3 jaar oud was. Tenminste, ik weet zijn benen nog (altijd strak in grijze of bruine pantalon met zo'n vouw erin gesteven) en zijn stem. Ik kan me herinneren dat mijn broertje kwam, mijn moeder stond in de keuken en riep mijn vader; er lag een plas water onder haar. Daarna kwam oma me halen. Toen was de baby er en ik en mijn vader gingen samen naar het ziekenhuis om te kijken. Zulke dingen. Na de komst van mijn broertje zit een periode die gesloten blijft en als ik het verhaal weer oppak ben ik 10 jaar oud. Mijn vader is loodgieter en is op zijn werk, als mijn moeder aan het eind van de middag een telefoontje krijgt van een collega van mijn vader. Hij is van een ladder gevallen en mijn moeder moet zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen. Ik en W. gaan bij de buren eten en met hun zoontje spelen en moeder vertrekt. Mijn vader blijkt tijdens een klus met zijn ladder van een trap te zijn gevallen (in een portiek) en hij is daarbij zo rottig op zijn been terecht gekomen dat de artsen eigenlijk niet zo goed weten wat ze ermee moeten. De enkel is zo verbrijzeld dat er her en der botten uit zijn huid steken, zijn scheenbeen is gebroken, zijn dijbeen ook, op 3 plaatsen. Na veel gedoe wordt uiteindelijk besloten de reeds geplande amputatie uit te stellen en een experiment uit te voeren: eerst krijgt mijn vader tape en gips om het bot weer zijn been ín te dirigeren, daarna een constructie met schroeven en een soort van 'kunstbot' aan de buitenzijde van zijn been. Een revalidatieproces van meer als een jaar volgt en uiteindelijk geschied een wonder: mijn vader loopt weer! Al deze tijd is het contact tussen hem en zijn werkgever goed gebleven en de dag breekt aan dat hij weer, voorzichtig, mag gaan werken. Echt volledig loodgieterswerk zal hij nooit meer kunnen doen: op ladders staan kan hij niet meer, op het dak werken is te gevaarlijk en door kruipruimtes kruipen is ook niet meer aan de orde. Aangepast werk moet hij dus hebben, voorbereiden voor de andere loodgieters op de werkplaats. Maar dan begint de ellende: ineens is de baas een héél stuk minder blij met hem en dan begint het: mijn vader wordt getreiterd. Eerst alleen door de baas, maar al snel denken bepaalde collega's een wit voetje bij de baas te kunnen halen door hieraan mee te gaan doen. Eén van die collega's is mijn vaders broer, en dat komt héél erg hard aan. Mijn vader kan echter niet zonder werk en blijft gaan, maar dat is niets dat de baas niet aankan: hij betaalt gewoon geen salaris meer uit. Oktober, november, december.. Met de kerst zitten mijn ouders volledig aan de grond, we eten vaak bij oma en oma koopt ook een kerstboom voor ons. Mijn oom verspreid ondertussen leugens onder de familie van mijn vader en zij laten mijn ouders vallen, terwijl mijn ouders leven op automatische piloot: ze staan in modus 'overleven'. Er is geen ruimte om ons, de kinderen, nog enige vorm van emotionele opvoeding danwel opvang te geven en ik zie dankzij eerder opgedane 'skills' precies waar ik het hardst nodig ben: ik vang mijn broertje op, luister naar hem, neem hem op sleeptouw met van alles en nogwat. Het werd een kerst om nooit te vergeten.. Ik heb mijn moeder nog nooit zó hard zien huilen als toen ze de 'cadeau'tjes' onder de kerstboom zag die mijn broertje en ik onhandig bij elkaar hadden gescharreld van het kleine beetje muntgeld uit onze spaarpotten en in hadden gepakt in alumiumfolie omdat cadeaupapier te duur was. En ik.. Ik kon nog kind zijn bij mijn oma, dus daar kwam ik graag. Met de hond spelen, yoghi drinken.. Op mijn middelbare school hadden mijn klasgenoten ondertussen wel ontdekt dat er iets niet klopte aan mij en mijn groeistuip precíes in deze periode kwam érg onhandig uit. Ik HAAT de uitdrukking 'hoog water op Scheveningen' want meer dan dit werd er door veel klasgenoten niet tegen me gezegd. Ik kon er niets mee, maar het deed oneindig veel zeer. Mijn vader ging uiteindelijk weg bij zijn werkgever wegens een verstoorde werkrelatie en omdat hij lid was van de bond kregen we de mogelijkheid om een advocaat in te schakelen om de ex-baas van mijn vader aan te pakken omtrent de niet in acht genomen veiligheidsmaatregelen waardoor mijn vader heeft kunnen vallen. Na heel veel moeite vond hij een baan als conciërge op een school en vlak na mijn 14e verjaardag was dit gevecht over en de verzekering van de ex-baas moest een recordbedrag aan gederfde inkomsten en smartengeld betalen. Eind goed al goed. Dus toen kreeg mijn oma kanker. Ze ging het ziekenhuis in en is er, op 2 weken 'vakantie' na, nooit meer uitgekomen. Een jaar deed ze erover om weg te kwijnen en te sterven, op het laatst kon ze niet meer praten, was ze van een forse vrouw verworden tot een hoopje vel met botten, 'at' ze via een infuus, haar operatiewonden heelden niet meer waardoor er telkens dood vlees weggesneden moest worden en ademen deed ze door een canule (een gaatje in haar keel) omdat haar verhemelte te vol kanker zat. En ik weet dat het niet logisch is, maar dít voelt nog steeds alsof ik werd gestraft voor iets: hierop toe moeten zien tot het over was is 15 jaar na dato nog steeds een verschrikkelijke kwelling. Ondertussen begon te puberen en wilde ik niet langer dienstbaar zijn. Dus het begon te botsen, thuis. Heel erg te botsen zelfs, waardoor ik na een paar jaar moeilijkheden het hazenpad koos en een huis kocht met mijn toenmalige vriend (voor huurwoningen waren erg lange wachttijden en alleen een huis kopen was niet mogelijk met mijn salaris). Dat werd natuurlijk een grote deceptie: het voelde alsof ik een klein kind in huis had voor wie ik moest zorgen. Hij deed helemaal níks in huis en verwachtte bediend te worden, als mijn vader stond te klussen stond ik mijn vader te helpen en zat híj te playstationnen en dat soort dingen meer. Ik kon nergens meer heengaan, hij moest altijd mee en een mening had hij nooit, ik moest alles maar zelf uitzoeken. Ik hield 10 maanden vol en toen was ik er klaar mee: ik maakte het uit en hij pakte zijn biezen richting zijn ouders. Ik zou in het huis blijven wonen met onze (vanaf dat moment míjn) kleine katjes tot het verkocht zou zijn. Ik nam al snel een ander telefoonnummer en ontfutselde ex met enige moeite de huissleutel die hij nog had 'omdat het ook zijn huis was' (ex had nogal moeite met loslaten, zullen we maar zeggen ) en een wonderlijke tijd brak aan: ik had ineens een vrijheid zoals ik 'm nog nóóit had gekend! Niet meer voor anderen zorgen, niet meer doen wat anderen van me verwachtten, geen verplichtingen meer aan wie dan ook! Mijn vrienden namen me op sleeptouw en ookal had ik het niet zo breed vanwege dat nog onverkochte huis, ik had de tijd van mijn leven. Ik was vrij en dat gevoel was het mooiste dat ik ooit gekregen had. Nóóit meer en vent voor mij! Ik, mijn katten, mijn vrienden, en verder niks. En als je niet zoekt, dan vind je. Via mijn vrienden kwam ik iemand tegen van wie mijn hart oversloeg. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Als hij tegen me praatte begon ik te tintelen en wist ik spontaan niet meer hoe ik ook al weer moest praten. Als een willekeurige vriend of vriendin een feestje gaf of wat mensen thuis uitnodigde begon ik steeds harder te hopen dat híj er ook zou zijn. Toen mijn beste vriendin op een dag aan me vroeg 'wat ik eigenlijk van P. vond, want hij had al een paar keer naar me gevraagd als ik er niet was' kneep mijn strot dicht en stamelde ik wat onsamenhangends, maar ondertussen was het gebeurd: ik was reddeloos verloren. We draaiden nog een tijdje verlegen om elkaar heen, maar uiteindelijk durfde ik (via MSN, dat dan weer wel) op te biechten hoe ik me voelde en na nog een héleboel verlegen heen-en-weer-ge-'hihiiiiii' gingen we samen even snel wat eten bij de Mac en naar de film. Bij de Mac bleek dat hij een waxinelichtje mee had genomen, dus we aten bij kaarslicht. Nouja, híj dan, want eten, dat was echt beyond me. Ik verzon ter plekke dat ik thuis stiekum al wat had gegeten omdat ik zo'n honger had (insert zoemer van fout antwoord hier, ik had al sinds we afspraken geen hap meer door mijn strot gekregen) en toen we bij de bios aankwamen bleken alle films die potentieel interessant waren al te zijn begonnen dus kochten we uiteindelijk twee kaartjes voor een film uit het genre dat we beiden niet te prúimen vinden: een romantische comedy (met Sandra Bullock en Hugh Grant for crying out loud!). Gelukkig vermaakten we ons prima door de (vele) foutjes in de beelden op te sporen en toen ik zo rond een uur of twee in de nacht naar huis ging hadden we verkering. En we zijn een perfect match, altijd gebleven. We hadden een ruwe start samen, ik heb nog anderhalf jaar moeten vechten om het huis verkocht te krijgen (met beschuldigingen en bemoeizucht van ex en zijn familie op de achtergrond), hij raakte zijn baan kwijt en nog allemaal crap, maar dat konden we allemaal aan, samen. En een steviger fundering voor een relatie is er niet. Dus zijn we nog steeds samen en leren we nog steeds van elkaar. Hij prikkelt me om verder te komen, mezelf te ontwikkelen, door te blijven zoeken en niet stil te blijven staan. Mijn leergierige persoonlijkheid niet langer te onderdrukken omwille van anderen. Dankzij hem durfde ik in therapie te gaan om af te rekenen met de skeletten in mijn kast. Hij leerde me in mezelf te geloven, verving samen met mijn therapeut heel langzaam maar zeker mijn grote 'ik ben niet goed genoeg' door 'ik heb niemand nodig om van mij te houden, want dat kan ik zelf'. En nu, iets meer dan 6,5 jaar nadat wij samen naar een superstomme film gingen, ben ik in staat om mijn 'eisers' toe te laten in mijn leven voor zo ver ík dat wil en verder niet. Ik ben ik geworden, en ik mag er zijn. Mijn therapie sloot ik af met een tatoeage op mijn been die staat voor mij, mijn vrijheid, mijn leven. Ik ben niet meer afhankelijk van anderen voor troost, steun en liefde, ik regel het zelf wel. En voor het eerst in mijn leven ben ik perfect gelukkig. Toen het huis verkocht raakte, op een maand na 2 jaar nadat het in de verkoop ging en anderhalf jaar nadat P. en ik verkering kregen, trok ik bij hem in en na iets meer als een jaar kochten we samen dit huis. Dicht bij het strand, waar mijn hart ligt. Op een rustige plek. Juli 2007 trouwden we. En nu, vandaag, ben ik 33 weken en 6 dagen zwanger van ons eerste kind en we kijken samen érg uit naar het begeleiden van dit kereltje naar de volwassenheid. Ook zijn grenzen zullen streng bewaakt zijn voor 'eisers' en ik weet één ding heel erg zeker: van dit kind zal onvoorwaardelijk gehouden worden.. Pfiew, nou, respect voor degenen die nog aan het lezen zijn Hopelijk zullen jullie dit verhaal niet opvatten als een klaagzang, maar als een succesverhaal, want ik ben behoorlijk trots op wat ik heb bereikt en op wie ik nu ben. Kan ik jullie dan ook nog verblijden door het beantwoorden van de wat meer lichthartige vragen? Vást (oh, jolly! ): Ik ben afgestudeerd schoonheidsspecialiste en visagiste en werk op een kantoor omdat die wereld lastig is voor mensen die wél een vast dienstverband ambiëren, maar niet in een schoonheidssalon maskertjes willen smeren de rest van hun leven. Ik doe er nog wel met regelmaat leuke dingetjes mee en het voordeel hiervan is, dat dat dan voelt alsof ik even 'buiten mag spelen'. Vanwege mijn creatieve vriendengroep komen er nog wel eens leuke opdrachten op mijn pad. Zo heb ik onlangs (mijn laatste opdracht voor de zwangerschaps-ischias te heftig werd om nog te kunnen staan) meegewerkt aan een film en heb ik o.a. de make-up gedaan voor de nieuwe wervingsposters van het haagse buddy-netwerk (die hangen nu overigens door heel Den Haag en ik ben er best trots op ). Een andere grote passie is het bezoeken van festivals en concerten, ik hou erg van fotograferen met mijn spiegelreflex, bak graag taarten bij gelegenheid, ben een Nintendo-fanboy (jóh!) en wordt heel blij en stuiterig van schattige beestjes (tot grote ergernis van mijn lief, die mijn tassen liever niet in het openbaar vasthoudt voor me). Mijn favoriete boeken zijn LOTR (geen verdere introductie nodig lijkt me) en de boeken van Clive Barker en Jeff Noon. Op dit moment lees ik 'Een goede man slaat soms zijn vrouw' van Joris Luiendijk en ik probeer altijd wanhopig tearjerker-boeken te vermijden, want van huilen krijg ik hoofdpijn. Films zijn een passie van mij en lief samen, het Rotterdams Filmfestival slaan wij bijvoorbeeld nooit over. Mijn favo films zijn Donnie Darko (met stip op 1, wát een juweel.. En die muziek!), Starship Troopers (heerlijk sarcastische aanklacht tegen de hedendaagse maatschappij in Amerika), The Exorcist (de spiderwalk!!! I love de ónovertroffen gruwel daarvan ), The Transformers: The Movie (uit 1986 dus, de tekenfilm-film. Niet de Michael Bay-crap, ik ben een G1-obsessieveling en kan de hele film meepraten, lief wil 'm niet eens meer met me kijken) Pulp Fiction (de dead nigger storage sequence is zó briljant..) en Monty Python and the Holy Grail (onovertroffen absurditeit). Ik word trouwens ook heel blij van Aziatische horror met als toppers Ringu, a Tale of Two Sisters en Ichi the Killer Muziek is ook belangrijk voor mij, met name Punk, Metal en Ska. Mijn all-time favoriete cd's zijn Demanufacture van Fear Factory en City van Strapping Young lad. Mij wakker maken voor welke vorm van voedsel dan ook heeft weinig zin, als ik wakker wordt buiten mijn bioritme om ben ik misselijk en kan ik niet eten. Als je me echter in wakende toestand treft kun je me normaalgesproken érg blij maken met chocolade en slagroom (los, gecombineerd, whatever), een broodje frikandel met mayo of een goed gegrilde halve kip. En leuke uitspraken, tjonge.. Ik weet nog wel een heel oude, van, naar ik meen, een vriendje van mijn broertje van de kleuterschool: moeder: "Piet, jij komt met mij mee, we gaan zo boodschappen doen." Piet: "Mama, ik wil niet! Ik wil bij papa blijven!" moeder: "Dat kan niet liefje, papa gaat zo even fietsen met de hond." Piet: grote ogen "Heeft Fido dan een fíetsje??" Eentje die ik recent tegenkwam welke niet funny-haha maar meer clever-funny is (maar misschien moet je daar lichtelijk chaotisch voor zijn) is van A.A. Milne: ""One of the advantages of being disorderly is that one is constantly making exciting discoveries." En dan tot slot de vraag van Oeke. Wij zijn ons inderdaad erg bewust van de manier waarop wij omgaan met onze gebruiksvoorwerpen en proberen onszelf hier op een actieve manier mee bezig te houden. Dit proberen wij zéker op het vlak van het hergebruiken van voorwerpen en het gebruik van middelen die minder of niet schadelijk zijn (denk inderdaad aan het kopen van tweedehands spullen of het gebruik van wasnoten), maar ook op andere gebieden. Ik denk dat onze beweegredenen hiervoor liggen in het feit dat wij ons meer en meer storen aan de manier waarop deze maatschappij is ingericht en hoe blind en onnadenkend veel mensen volgen. Wij zijn allebei gezegend met een kritische blik en een flinke dosis eigenwijsheid waardoor het ons vrij makkelijk afgaat om ons eigen plan te trekken en ons buiten de meest gebaande paden te wagen. Wij willen onze zoon dit ábsoluut meegeven wanneer hij opgroeit: kijk je niet blind op wat je kant-en-klaar wordt voorgeschoteld, maar probeer zélf na te denken over hoe dingen in elkaar zitten en hoe jij hier mee om wil gaan. Ons idealisme staat ons dagelijks leven niet in de weg, maar wij willen er graag iets aan doen om bewust met onze wereld om te gaan en het voelt gewoon goed om ná te denken over wat je koopt, gebruikt en weggooit. Waarom raken veel mensen in paniek als hun tv het begeeft of er een storing is in hun kabel-aansluiting? Waarom geloven wij fabrikanten van diervoeding zonder er een mili-seconde over na te denken wanneer ons gezegd wordt dat de inhoud van een blikje met een kat erop per definitie goed is voor de kat? Hoe kan het zijn dat je ¤ 600,= betaalt voor een nieuwe mobiele telefoon, die met nog geen twee jaar meestal alweer uit elkaar klettert van ellende? Waarom hoor je bij een speciale, drukbezochte koopavond mensen sarcastische opmerkingen maken over dat het dús wel meevalt met die economische crisis, terwijl ze zelf net zo hard meelopen in de stroom consumerende mensen? En mensen vinden óns raar? Wij worden namelijk met regelmaat raar aangekeken om onze manier van met dingen omgaan en iets dat mij érg vaak opvalt is dat heel veel mensen bij voorbaat al héél hard beginnen te roepen dat iets niet kan, niet handig is, niet zal. Als wij het dan toch doen en het wérkt, dan komt de oprechte interesse vaak pas op gang. Dat vind ik erg tekenend voor hoe men over het algemeen met zaken omgaat en ik hoop echt dat ik mijn kind zal kunnen leren dat het niet zo hoeft te zijn.. Ik ga dus lekker aan de slag met mijn wasbare luiertjes, kijk als ik iets nodig heb eerst eens op Marktplaats, kijk practisch geen tv (lekker rustig ) en geef mijn katten geen brok of blik, maar rauw, vers vlees. Als mensen dat raar vinden is dat hun probleem, ik voel me er prima bij Dan is het nu tijd voor mij om _{met mijn hart in mijn keel} op 'invoeren' te drukken en op zoek te gaan naar iemand die het stokje van mij over zou willen nemen. Ik moet er overigens nog even over nadenken (en ik raak telkens een beetje verloren in dit topic, er staan zó veel prachtige, ontroerende, leuke en geweldige verhalen van mensen dat ik me suflees hier, dus een voor al mijn voorgang(st)ers!), dus jullie horen nog van mij. Ehm, dit was mijn spreekbeurt. [ Bericht 48% gewijzigd door BE op 22-10-2009 21:46:06 ]
Asyniur	donderdag 22 oktober 2009 @ 21:28
	quote: Op donderdag 22 oktober 2009 21:27 schreef Brighteyes het volgende: Ok... ehm... ik heb echt iets gepost hierboven, maar het is alleen niet zichtbaar. Net wel hoor maar nu heb je het weer gewijzigd en is het leeg _{er stond: ik wil iets posten maar het lukt niet}
BE	donderdag 22 oktober 2009 @ 21:30
	quote: Op donderdag 22 oktober 2009 21:28 schreef Asyniur het volgende: [..] Net wel hoor maar nu heb je het weer gewijzigd en is het leeg _{er stond: ik wil iets posten maar het lukt niet} Ik wilde dus Incantrix d'r verhaal quoten en posten omdat ik vind dat het nog wel een keer mag komen, maar dat lukt me dus niet. Anyway... indrukwekkend verhaal Incantrix!
Asyniur	donderdag 22 oktober 2009 @ 21:41
	Ik dacht: dan doe ik het wel even maar hij doet het inderdaad niet _{Het bericht is denk ik te lang}
Pvoesss	donderdag 22 oktober 2009 @ 21:42
	Heel mooi verhaal._{En wasnoten zijn toppie i}
BE	donderdag 22 oktober 2009 @ 21:46
	quote: Op donderdag 22 oktober 2009 21:41 schreef Asyniur het volgende: Ik dacht: dan doe ik het wel even maar hij doet het inderdaad niet _{Het bericht is denk ik te lang} Dat is het idd. Ik heb het nu zonder quote tags geplakt en als ik dat wil wijzingen krijg ik een waarschuwing.
mijsje	donderdag 22 oktober 2009 @ 21:48
	Ik vind het ook zeker de moeite van het lezen waard, heb het ook in één keer gelezen... Incantrix, ik was erg ontroerd van je verhaal en ik bewonder je doorzettingsvermogen op ieder vlak! jij bent niet raar omdat je dingen anders doet dan anderen! ik probeer je verhaal dan maar in 2 keer te quoten, ms dat het dan wel hier overkomt... quote: Op donderdag 22 oktober 2009 12:56 schreef Incantrix het volgende: Noot ná het schrijven van het hele verhaal: ik durf het eigenlijk niet te posten, niet eens vanwege de persoonlijke dingen die erin staan, maar vooral vanwege de lengte Sowwy.. _{En waar ik dan eigenlijk nog het bangst voor ben: dat niemand zal reageren en iedereen me zo laat staan met mijn verhaal} ************ Hoi Ik ben Incantrix, ook wel bekend als An of Annibal, ik ben 30 jaar oud en geboren en getogen in Den Haag. Ik heb nooit in een andere stad gewoond of gewerkt (geschoold stiekum wel trouwens, maar ok) en ik voel me sterk verbonden met 'mijn' stad. Ik ben opgegroeid in een gezin van 4 mensen: mama, papa, ik en mijn 5 jaar jongere broertje (W.). Mijn jeugd bracht ik door aan de rand van Den Haag en ik ben nog steeds erg verknocht aan dit stukje van de stad en woon er op dit moment dan ook niet al te ver vandaan. Als je niet van lange verhalen houdt is dit een mooi moment om te skippen naar mijn favoriete films ofzo, want hoewel ik het moeilijk vind om over mezelf te vertellen schrijf ik wel erg graag en daarbij ben ik nogal lang van stof Ja, wie ben ik dan? Ik ben iemand niet meer zoekende is, maar wel lerende. Een lange tijd heb ik gezocht in mijn leven, naar bevestiging, naar troost, naar liefde. Een honger gevoed vanuit een diepgeworteld gevoel van minderwaardigheid dat ik het grootste deel van mijn dagen met me meezeulde. De deuren naar waar dit vandaan kwam hou ik liever gesloten, want deze dingen liggen achter me: de afgelopen jaren heb ik geleerd dat ik in al die dingen die ik zocht geen anderen nodig heb. Nu kan ik dit aan mezelf geven. En op deze manier kan ik met een geweldig mooi en heel onpersoonlijk verhaal uren doorratelen over mezelf zonder ooit iets van mezelf bloot te geven. Maar wie bén ik nou? Dit stokje kun je voor mijn gevoel niet aannemen zonder eerlijk en openhartig te zijn; vertellen over wie je bent is vertellen over je verleden, want dit heeft je gevormd. Dat hierbij niet alle deuren naar het verleden geopend worden lijkt me daarbij wel acceptabel. Goed. Here goes. Helaas is de diepste bodem, de fundering waarop 'ik' gebouwd ben, geen al te gezellige. Een vroege jeugd waarin ik leerde minderwaardig en ondergeschikt te zijn aan anderen, mezelf in dienst te stellen aan mijn 'meerderen' en niet te klagen. Dat is wie ik, in de basis, ben. Het is voor mij een tweede natuur om aan te voelen wat anderen willen en voelen en daaraan te voldoen voor zover ik maar kan. Hooggevoeligheid noemen ze dat ook wel eens. Ik zie het zelf niet zo, dit is simpelweg hoe ik altijd ben geweest. Ik weet nog heel veel van toen ik héél klein was en daar ben ik extreem dankbaar voor. Zo kan ik me mijn opa nog herinneren, die overleed toen ik 3 jaar oud was. Tenminste, ik weet zijn benen nog (altijd strak in grijze of bruine pantalon met zo'n vouw erin gesteven) en zijn stem. Ik kan me herinneren dat mijn broertje kwam, mijn moeder stond in de keuken en riep mijn vader; er lag een plas water onder haar. Daarna kwam oma me halen. Toen was de baby er en ik en mijn vader gingen samen naar het ziekenhuis om te kijken. Zulke dingen. Na de komst van mijn broertje zit een periode die gesloten blijft en als ik het verhaal weer oppak ben ik 10 jaar oud. Mijn vader is loodgieter en is op zijn werk, als mijn moeder aan het eind van de middag een telefoontje krijgt van een collega van mijn vader. Hij is van een ladder gevallen en mijn moeder moet zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen. Ik en W. gaan bij de buren eten en met hun zoontje spelen en moeder vertrekt. Mijn vader blijkt tijdens een klus met zijn ladder van een trap te zijn gevallen (in een portiek) en hij is daarbij zo rottig op zijn been terecht gekomen dat de artsen eigenlijk niet zo goed weten wat ze ermee moeten. De enkel is zo verbrijzeld dat er her en der botten uit zijn huid steken, zijn scheenbeen is gebroken, zijn dijbeen ook, op 3 plaatsen. Na veel gedoe wordt uiteindelijk besloten de reeds geplande amputatie uit te stellen en een experiment uit te voeren: eerst krijgt mijn vader tape en gips om het bot weer zijn been ín te dirigeren, daarna een constructie met schroeven en een soort van 'kunstbot' aan de buitenzijde van zijn been. Een revalidatieproces van meer als een jaar volgt en uiteindelijk geschied een wonder: mijn vader loopt weer! Al deze tijd is het contact tussen hem en zijn werkgever goed gebleven en de dag breekt aan dat hij weer, voorzichtig, mag gaan werken. Echt volledig loodgieterswerk zal hij nooit meer kunnen doen: op ladders staan kan hij niet meer, op het dak werken is te gevaarlijk en door kruipruimtes kruipen is ook niet meer aan de orde. Aangepast werk moet hij dus hebben, voorbereiden voor de andere loodgieters op de werkplaats. Maar dan begint de ellende: ineens is de baas een héél stuk minder blij met hem en dan begint het: mijn vader wordt getreiterd. Eerst alleen door de baas, maar al snel denken bepaalde collega's een wit voetje bij de baas te kunnen halen door hieraan mee te gaan doen. Eén van die collega's is mijn vaders broer, en dat komt héél erg hard aan. Mijn vader kan echter niet zonder werk en blijft gaan, maar dat is niets dat de baas niet aankan: hij betaalt gewoon geen salaris meer uit. Oktober, november, december.. Met de kerst zitten mijn ouders volledig aan de grond, we eten vaak bij oma en oma koopt ook een kerstboom voor ons. Mijn oom verspreid ondertussen leugens onder de familie van mijn vader en zij laten mijn ouders vallen, terwijl mijn ouders leven op automatische piloot: ze staan in modus 'overleven'. Er is geen ruimte om ons, de kinderen, nog enige vorm van emotionele opvoeding danwel opvang te geven en ik zie dankzij eerder opgedane 'skills' precies waar ik het hardst nodig ben: ik vang mijn broertje op, luister naar hem, neem hem op sleeptouw met van alles en nogwat. Het werd een kerst om nooit te vergeten.. Ik heb mijn moeder nog nooit zó hard zien huilen als toen ze de 'cadeau'tjes' onder de kerstboom zag die mijn broertje en ik onhandig bij elkaar hadden gescharreld van het kleine beetje muntgeld uit onze spaarpotten en in hadden gepakt in alumiumfolie omdat cadeaupapier te duur was. En ik.. Ik kon nog kind zijn bij mijn oma, dus daar kwam ik graag. Met de hond spelen, yoghi drinken.. Op mijn middelbare school hadden mijn klasgenoten ondertussen wel ontdekt dat er iets niet klopte aan mij en mijn groeistuip precíes in deze periode kwam érg onhandig uit. Ik HAAT de uitdrukking 'hoog water op Scheveningen' want meer dan dit werd er door veel klasgenoten niet tegen me gezegd. Ik kon er niets mee, maar het deed oneindig veel zeer. Mijn vader ging uiteindelijk weg bij zijn werkgever wegens een verstoorde werkrelatie en omdat hij lid was van de bond kregen we de mogelijkheid om een advocaat in te schakelen om de ex-baas van mijn vader aan te pakken omtrent de niet in acht genomen veiligheidsmaatregelen waardoor mijn vader heeft kunnen vallen. Na heel veel moeite vond hij een baan als conciërge op een school en vlak na mijn 14e verjaardag was dit gevecht over en de verzekering van de ex-baas moest een recordbedrag aan gederfde inkomsten en smartengeld betalen. Eind goed al goed. Dus toen kreeg mijn oma kanker. Ze ging het ziekenhuis in en is er, op 2 weken 'vakantie' na, nooit meer uitgekomen. Een jaar deed ze erover om weg te kwijnen en te sterven, op het laatst kon ze niet meer praten, was ze van een forse vrouw verworden tot een hoopje vel met botten, 'at' ze via een infuus, haar operatiewonden heelden niet meer waardoor er telkens dood vlees weggesneden moest worden en ademen deed ze door een canule (een gaatje in haar keel) omdat haar verhemelte te vol kanker zat. En ik weet dat het niet logisch is, maar dít voelt nog steeds alsof ik werd gestraft voor iets: hierop toe moeten zien tot het over was is 15 jaar na dato nog steeds een verschrikkelijke kwelling.
mijsje	donderdag 22 oktober 2009 @ 21:50
	hier dus deel twee van het verhaal van Incantrix: quote: Op donderdag 22 oktober 2009 12:56 schreef Incantrix het volgende: Ondertussen begon te puberen en wilde ik niet langer dienstbaar zijn. Dus het begon te botsen, thuis. Heel erg te botsen zelfs, waardoor ik na een paar jaar moeilijkheden het hazenpad koos en een huis kocht met mijn toenmalige vriend (voor huurwoningen waren erg lange wachttijden en alleen een huis kopen was niet mogelijk met mijn salaris). Dat werd natuurlijk een grote deceptie: het voelde alsof ik een klein kind in huis had voor wie ik moest zorgen. Hij deed helemaal níks in huis en verwachtte bediend te worden, als mijn vader stond te klussen stond ik mijn vader te helpen en zat híj te playstationnen en dat soort dingen meer. Ik kon nergens meer heengaan, hij moest altijd mee en een mening had hij nooit, ik moest alles maar zelf uitzoeken. Ik hield 10 maanden vol en toen was ik er klaar mee: ik maakte het uit en hij pakte zijn biezen richting zijn ouders. Ik zou in het huis blijven wonen met onze (vanaf dat moment míjn) kleine katjes tot het verkocht zou zijn. Ik nam al snel een ander telefoonnummer en ontfutselde ex met enige moeite de huissleutel die hij nog had 'omdat het ook zijn huis was' (ex had nogal moeite met loslaten, zullen we maar zeggen ) en een wonderlijke tijd brak aan: ik had ineens een vrijheid zoals ik 'm nog nóóit had gekend! Niet meer voor anderen zorgen, niet meer doen wat anderen van me verwachtten, geen verplichtingen meer aan wie dan ook! Mijn vrienden namen me op sleeptouw en ookal had ik het niet zo breed vanwege dat nog onverkochte huis, ik had de tijd van mijn leven. Ik was vrij en dat gevoel was het mooiste dat ik ooit gekregen had. Nóóit meer en vent voor mij! Ik, mijn katten, mijn vrienden, en verder niks. En als je niet zoekt, dan vind je. Via mijn vrienden kwam ik iemand tegen van wie mijn hart oversloeg. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Als hij tegen me praatte begon ik te tintelen en wist ik spontaan niet meer hoe ik ook al weer moest praten. Als een willekeurige vriend of vriendin een feestje gaf of wat mensen thuis uitnodigde begon ik steeds harder te hopen dat híj er ook zou zijn. Toen mijn beste vriendin op een dag aan me vroeg 'wat ik eigenlijk van P. vond, want hij had al een paar keer naar me gevraagd als ik er niet was' kneep mijn strot dicht en stamelde ik wat onsamenhangends, maar ondertussen was het gebeurd: ik was reddeloos verloren. We draaiden nog een tijdje verlegen om elkaar heen, maar uiteindelijk durfde ik (via MSN, dat dan weer wel) op te biechten hoe ik me voelde en na nog een héleboel verlegen heen-en-weer-ge-'hihiiiiii' gingen we samen even snel wat eten bij de Mac en naar de film. Bij de Mac bleek dat hij een waxinelichtje mee had genomen, dus we aten bij kaarslicht. Nouja, híj dan, want eten, dat was echt beyond me. Ik verzon ter plekke dat ik thuis stiekum al wat had gegeten omdat ik zo'n honger had (insert zoemer van fout antwoord hier, ik had al sinds we afspraken geen hap meer door mijn strot gekregen) en toen we bij de bios aankwamen bleken alle films die potentieel interessant waren al te zijn begonnen dus kochten we uiteindelijk twee kaartjes voor een film uit het genre dat we beiden niet te prúimen vinden: een romantische comedy (met Sandra Bullock en Hugh Grant for crying out loud!). Gelukkig vermaakten we ons prima door de (vele) foutjes in de beelden op te sporen en toen ik zo rond een uur of twee in de nacht naar huis ging hadden we verkering. En we zijn een perfect match, altijd gebleven. We hadden een ruwe start samen, ik heb nog anderhalf jaar moeten vechten om het huis verkocht te krijgen (met beschuldigingen en bemoeizucht van ex en zijn familie op de achtergrond), hij raakte zijn baan kwijt en nog allemaal crap, maar dat konden we allemaal aan, samen. En een steviger fundering voor een relatie is er niet. Dus zijn we nog steeds samen en leren we nog steeds van elkaar. Hij prikkelt me om verder te komen, mezelf te ontwikkelen, door te blijven zoeken en niet stil te blijven staan. Mijn leergierige persoonlijkheid niet langer te onderdrukken omwille van anderen. Dankzij hem durfde ik in therapie te gaan om af te rekenen met de skeletten in mijn kast. Hij leerde me in mezelf te geloven, verving samen met mijn therapeut heel langzaam maar zeker mijn grote 'ik ben niet goed genoeg' door 'ik heb niemand nodig om van mij te houden, want dat kan ik zelf'. En nu, iets meer dan 6,5 jaar nadat wij samen naar een superstomme film gingen, ben ik in staat om mijn 'eisers' toe te laten in mijn leven voor zo ver ík dat wil en verder niet. Ik ben ik geworden, en ik mag er zijn. Mijn therapie sloot ik af met een tatoeage op mijn been die staat voor mij, mijn vrijheid, mijn leven. Ik ben niet meer afhankelijk van anderen voor troost, steun en liefde, ik regel het zelf wel. En voor het eerst in mijn leven ben ik perfect gelukkig. Toen het huis verkocht raakte, op een maand na 2 jaar nadat het in de verkoop ging en anderhalf jaar nadat P. en ik verkering kregen, trok ik bij hem in en na iets meer als een jaar kochten we samen dit huis. Dicht bij het strand, waar mijn hart ligt. Op een rustige plek. Juli 2007 trouwden we. En nu, vandaag, ben ik 33 weken en 6 dagen zwanger van ons eerste kind en we kijken samen érg uit naar het begeleiden van dit kereltje naar de volwassenheid. Ook zijn grenzen zullen streng bewaakt zijn voor 'eisers' en ik weet één ding heel erg zeker: van dit kind zal onvoorwaardelijk gehouden worden.. Pfiew, nou, respect voor degenen die nog aan het lezen zijn Hopelijk zullen jullie dit verhaal niet opvatten als een klaagzang, maar als een succesverhaal, want ik ben behoorlijk trots op wat ik heb bereikt en op wie ik nu ben. Kan ik jullie dan ook nog verblijden door het beantwoorden van de wat meer lichthartige vragen? Vást (oh, jolly! ): Ik ben afgestudeerd schoonheidsspecialiste en visagiste en werk op een kantoor omdat die wereld lastig is voor mensen die wél een vast dienstverband ambiëren, maar niet in een schoonheidssalon maskertjes willen smeren de rest van hun leven. Ik doe er nog wel met regelmaat leuke dingetjes mee en het voordeel hiervan is, dat dat dan voelt alsof ik even 'buiten mag spelen'. Vanwege mijn creatieve vriendengroep komen er nog wel eens leuke opdrachten op mijn pad. Zo heb ik onlangs (mijn laatste opdracht voor de zwangerschaps-ischias te heftig werd om nog te kunnen staan) meegewerkt aan een film en heb ik o.a. de make-up gedaan voor de nieuwe wervingsposters van het haagse buddy-netwerk (die hangen nu overigens door heel Den Haag en ik ben er best trots op ). Een andere grote passie is het bezoeken van festivals en concerten, ik hou erg van fotograferen met mijn spiegelreflex, bak graag taarten bij gelegenheid, ben een Nintendo-fanboy (jóh!) en wordt heel blij en stuiterig van schattige beestjes (tot grote ergernis van mijn lief, die mijn tassen liever niet in het openbaar vasthoudt voor me). Mijn favoriete boeken zijn LOTR (geen verdere introductie nodig lijkt me) en de boeken van Clive Barker en Jeff Noon. Op dit moment lees ik 'Een goede man slaat soms zijn vrouw' van Joris Luiendijk en ik probeer altijd wanhopig tearjerker-boeken te vermijden, want van huilen krijg ik hoofdpijn. Films zijn een passie van mij en lief samen, het Rotterdams Filmfestival slaan wij bijvoorbeeld nooit over. Mijn favo films zijn Donnie Darko (met stip op 1, wát een juweel.. En die muziek!), Starship Troopers (heerlijk sarcastische aanklacht tegen de hedendaagse maatschappij in Amerika), The Exorcist (de spiderwalk!!! I love de ónovertroffen gruwel daarvan ), The Transformers: The Movie (uit 1986 dus, de tekenfilm-film. Niet de Michael Bay-crap, ik ben een G1-obsessieveling en kan de hele film meepraten, lief wil 'm niet eens meer met me kijken) Pulp Fiction (de dead nigger storage sequence is zó briljant..) en Monty Python and the Holy Grail (onovertroffen absurditeit). Ik word trouwens ook heel blij van Aziatische horror met als toppers Ringu, a Tale of Two Sisters en Ichi the Killer Muziek is ook belangrijk voor mij, met name Punk, Metal en Ska. Mijn all-time favoriete cd's zijn Demanufacture van Fear Factory en City van Strapping Young lad. Mij wakker maken voor welke vorm van voedsel dan ook heeft weinig zin, als ik wakker wordt buiten mijn bioritme om ben ik misselijk en kan ik niet eten. Als je me echter in wakende toestand treft kun je me normaalgesproken érg blij maken met chocolade en slagroom (los, gecombineerd, whatever), een broodje frikandel met mayo of een goed gegrilde halve kip. En leuke uitspraken, tjonge.. Ik weet nog wel een heel oude, van, naar ik meen, een vriendje van mijn broertje van de kleuterschool: moeder: "Piet, jij komt met mij mee, we gaan zo boodschappen doen." Piet: "Mama, ik wil niet! Ik wil bij papa blijven!" moeder: "Dat kan niet liefje, papa gaat zo even fietsen met de hond." Piet: grote ogen "Heeft Fido dan een fíetsje??" Eentje die ik recent tegenkwam welke niet funny-haha maar meer clever-funny is (maar misschien moet je daar lichtelijk chaotisch voor zijn) is van A.A. Milne: ""One of the advantages of being disorderly is that one is constantly making exciting discoveries." En dan tot slot de vraag van Oeke. Wij zijn ons inderdaad erg bewust van de manier waarop wij omgaan met onze gebruiksvoorwerpen en proberen onszelf hier op een actieve manier mee bezig te houden. Dit proberen wij zéker op het vlak van het hergebruiken van voorwerpen en het gebruik van middelen die minder of niet schadelijk zijn (denk inderdaad aan het kopen van tweedehands spullen of het gebruik van wasnoten), maar ook op andere gebieden. Ik denk dat onze beweegredenen hiervoor liggen in het feit dat wij ons meer en meer storen aan de manier waarop deze maatschappij is ingericht en hoe blind en onnadenkend veel mensen volgen. Wij zijn allebei gezegend met een kritische blik en een flinke dosis eigenwijsheid waardoor het ons vrij makkelijk afgaat om ons eigen plan te trekken en ons buiten de meest gebaande paden te wagen. Wij willen onze zoon dit ábsoluut meegeven wanneer hij opgroeit: kijk je niet blind op wat je kant-en-klaar wordt voorgeschoteld, maar probeer zélf na te denken over hoe dingen in elkaar zitten en hoe jij hier mee om wil gaan. Ons idealisme staat ons dagelijks leven niet in de weg, maar wij willen er graag iets aan doen om bewust met onze wereld om te gaan en het voelt gewoon goed om ná te denken over wat je koopt, gebruikt en weggooit. Waarom raken veel mensen in paniek als hun tv het begeeft of er een storing is in hun kabel-aansluiting? Waarom geloven wij fabrikanten van diervoeding zonder er een mili-seconde over na te denken wanneer ons gezegd wordt dat de inhoud van een blikje met een kat erop per definitie goed is voor de kat? Hoe kan het zijn dat je ¤ 600,= betaalt voor een nieuwe mobiele telefoon, die met nog geen twee jaar meestal alweer uit elkaar klettert van ellende? Waarom hoor je bij een speciale, drukbezochte koopavond mensen sarcastische opmerkingen maken over dat het dús wel meevalt met die economische crisis, terwijl ze zelf net zo hard meelopen in de stroom consumerende mensen? En mensen vinden óns raar? Wij worden namelijk met regelmaat raar aangekeken om onze manier van met dingen omgaan en iets dat mij érg vaak opvalt is dat heel veel mensen bij voorbaat al héél hard beginnen te roepen dat iets niet kan, niet handig is, niet zal. Als wij het dan toch doen en het wérkt, dan komt de oprechte interesse vaak pas op gang. Dat vind ik erg tekenend voor hoe men over het algemeen met zaken omgaat en ik hoop echt dat ik mijn kind zal kunnen leren dat het niet zo hoeft te zijn.. Ik ga dus lekker aan de slag met mijn wasbare luiertjes, kijk als ik iets nodig heb eerst eens op Marktplaats, kijk practisch geen tv (lekker rustig ) en geef mijn katten geen brok of blik, maar rauw, vers vlees. Als mensen dat raar vinden is dat hun probleem, ik voel me er prima bij Dan is het nu tijd voor mij om _{met mijn hart in mijn keel} op 'invoeren' te drukken en op zoek te gaan naar iemand die het stokje van mij over zou willen nemen. Ik moet er overigens nog even over nadenken (en ik raak telkens een beetje verloren in dit topic, er staan zó veel prachtige, ontroerende, leuke en geweldige verhalen van mensen dat ik me suflees hier, dus een voor al mijn voorgang(st)ers!), dus jullie horen nog van mij. Ehm, dit was mijn spreekbeurt. het is weer te lezen in dit topic! ow en Pandorah, succes verder met je leven! ik vind het een dappere beslissing die je hebt genomen!
Asyniur	donderdag 22 oktober 2009 @ 22:02
	Typisch Incantrix om precies binnen de restricties te blijven
droomvrouwtje	donderdag 22 oktober 2009 @ 22:06
	Incantrix ik heb je hele verhaal in 1x uitgelezen een van de mooiste verhalen die ik tot nu toe gelezen heb.. echt ik neem mijn petje af en ook voor de andere dat jullie hier zo ''bloot'' durven te geven
livelink	donderdag 22 oktober 2009 @ 23:08
	Incantrix, wat een boeiend verhaal! Heel fijn dat je ons zo'n uitgebreide blik op je leven hebt gegeven.
sjak	donderdag 22 oktober 2009 @ 23:17
	Inderdaad, wat een boeiend verhaal. Van voor naar achter in 1 keer uitgelezen. Dank je wel!
trui	vrijdag 23 oktober 2009 @ 00:20
	zeker Interessantrix! en Donnie Darko vind ik ook een prachtige film!
Incantrix	vrijdag 23 oktober 2009 @ 08:16
	Whaha, OMG, hoe confronterend als je zo lang van stof bent dat je niet eens meer quote-baar bent (En Asy, jullie mogen blij zijn, ik hou me nog in in Z&G, zie je? ) Maarehm, thnx allemaal, ik had gisteravond hoofdpijn dus heb niet meer gereageerd op jullie, maar wel jullie berichtjes gelezen en daar moest ik dan wel even een beetje van snotteren hoor Zo lief! Ik heb ondertussen iemand gevraagd om het stokje van me over te nemen en ik wacht haar berichtje even af.. Dan moet ik nu nog op een vraag broeden, dus daar ga ik maar eens heel hard over nadenken. Owja, en Oeke, dat geeft niks toch? Gewoon datgene vertellen waar je je goed bij voelt _{Ik heb stiekum ook niet eens de meest personal stuff neergezet, om eerlijk te zijn}
Asyniur	vrijdag 23 oktober 2009 @ 09:12
	quote: Op vrijdag 23 oktober 2009 08:16 schreef Incantrix het volgende: Whaha, OMG, hoe confronterend als je zo lang van stof bent dat je niet eens meer quote-baar bent (En Asy, jullie mogen blij zijn, ik hou me nog in in Z&G, zie je? ) Maarehm, thnx allemaal, ik had gisteravond hoofdpijn dus heb niet meer gereageerd op jullie, maar wel jullie berichtjes gelezen en daar moest ik dan wel even een beetje van snotteren hoor Zo lief! Ik heb ondertussen iemand gevraagd om het stokje van me over te nemen en ik wacht haar berichtje even af.. Dan moet ik nu nog op een vraag broeden, dus daar ga ik maar eens heel hard over nadenken. Owja, en Oeke, dat geeft niks toch? Gewoon datgene vertellen waar je je goed bij voelt _{Ik heb stiekum ook niet eens de meest personal stuff neergezet, om eerlijk te zijn} Nee joh, je schrijft heerlijk!
Incantrix	zaterdag 24 oktober 2009 @ 16:07
	quote: Op vrijdag 23 oktober 2009 09:12 schreef Asyniur het volgende: Nee joh, je schrijft heerlijk! ! En, dames en heren, jawel, mijn opvolgster is bekend: ons aller Lijnloos has graciously accepted Het Stokje en ik kijk erg uit naar het lezen van haar verhaal Succes girl Dan resten mij nog een laatste woord van dank aan iedereen voor de lieve berichtjes aan de hand van mijn verhaal ( ) én een nieuwe vraag voor Lijnloos: Ik weet dat jij, net als ik, een Lowlandsgangster bent en ik vermoed dat je ook best van een avondje stappen houdt. Nu jij een kindje op komst hebt staat dit natuurlijk op het punt om te veranderen, al is het vantevoren moeilijk om in te schatten hóe dat precies zal gaan. Welk beeld heb jij op dit moment bij jouw (en jullie) toekomst in dit specifieke opzicht en heb je voor jezelf al een soort van 'beleid' uitgestippeld m.b.t. hoe jullie dit willen gaan doen, of zien jullie wel hoe het zal gaan? Denk je dat de behoefte om naast 'mama' ook gewoon nog 'Lijnloos' te kunnen zijn groter zal zijn dan de behoefte om bij je kind in de buurt te blijven?
DaviniaHR	zondag 25 oktober 2009 @ 11:28
	Trixie, wat een prachtig verhaal! je kan echt heel mooi schrijven! "heen en weer gehihiihiiii"
Lijnloos	maandag 26 oktober 2009 @ 10:01
	Hihi, even een tvp-tje... Ik ga vanmiddag (als ik thuis ben) aan mijn verhaal en antwoorden beginnen dus zal de hele boel straks posten! Wel een flink stokje om over te nemen zo na het mooie verhaal van Incantrix, maar ik ga mijn best doen
Vlinder	maandag 26 oktober 2009 @ 10:49
	quote: Op maandag 26 oktober 2009 10:01 schreef Lijnloos het volgende: Hihi, even een tvp-tje... Ik ga vanmiddag (als ik thuis ben) aan mijn verhaal en antwoorden beginnen dus zal de hele boel straks posten! Wel een flink stokje om over te nemen zo na het mooie verhaal van Incantrix, maar ik ga mijn best doen Ben benieuwd naar je verhaal!
Lijnloos	maandag 26 oktober 2009 @ 17:03
	^{Disclaimer: het is een flink verhaal, maar in kleine stukjes geknipt voor jullie gemak. Het is dus ook niet mijn volledige levensverhaal maar de leukste en belangrijkste punten heb ik er uitgelicht.} Ik ben dus Lijnloos, maar mijn ouders hebben me Marlijn genoemd wat de laatste jaren is verbasterd naar Lijn. Zo is ook mijn account-name tot stand gekomen, maar dat is weer een heel ander verhaal. Ik ben 30 jaar en woon inmiddels in het midden van het Nederlandse. Getrouwd en zwanger (niet echt in die volgorde) en redelijk happy-de-pappy Maar hoe ben ik nou deze Lijn geworden? Nou ik ben begonnen zoals wel meer mensen, als kind van 2 ouders. In mijn geval een man en een vrouw, mijn paps en mams. Ik was de eerste uitbereiding van het gezin, als je de hond en katten niet mee telt tenminste, en dat is ook lang zo gebleven. Mijn ouders hebben nog wel pogingen gewaagd om meer kinderen te krijgen, want ik was zo leuk..., maar helaas is dit na 2 buitenbaarmoederlijke zwangerschappen geeindigd toen mijn moeder haar eierstokken heeft moeten laten verwijderen. Lijnloos bleef dus broertje- en/of zusjeloos. De laatste keer dat het gebeurde was ik een jaar of 8, maar volgens mijn moeder heb ik me toen ook neergelegd bij de uitleg en verder niet meer om een broertje of zusje gezeurd bij verlanglijstje... wel bleef de racefiets op het lijstje staan, maar die heb ik ook nooit gekregen Ondanks het "gebrek" aan broertjes of zusjes heb ik wel een hele relaxte jeugd gehad vind ik zelf. Opgegroeid in een leuke buurt in Arnhem met veel vriendjes en vriendinnetjes. Wel was (en eigenlijk ben) ik het type eigenwijsje wat niet zomaar genoegen neemt met een antwoord. Zo ben ik zeker geen meisje-meisje, want ik doe geen dingen alleen maar omdat ik een meisje ben. Sterker nog, vroeger weigerde ik pertinent meisjes-dingen (barbies, rokjes, jurkjes, etc) wat mijn moeder nog wel eens tot wanhoop dreef. Ik geloof dat ik mijn laatste jurk rond mijn 3e aan heb gehad, toen heeft mijn moeder de verwoedde pogingen maar gestaakt. Ook moest en zou ik op voetbal (net als de buurjongens) en ook daar kon mijn wil niet van afwijken. Ik wilde op een jongetje lijken, puur omdat meisjes-dingen stom waren. Gelukkig ben ik daar wel een beetje van teruggekomen, maar ik neem nog steeds geen genoegen met antwoorden als "daarom" of "omdat je een vrouw bent...". Daar hoef je dus niet mee aan te komen Toen ik 16 werd/was waren mijn ouders een beetje uitgekeken op elkaar en gingen scheiden. Ik zag het al een tijdje aan komen, en aangezien ze geen ruzie of zo hadden was het op zich prima te hebben. Wel ontzettend jammer natuurlijk, zeker als 16-jarige puber-in-worden, maar eigenlijk heb ik best geluk gehad met alles. Ik ben bij mijn vader gaan wonen, maar mijn moeder woonde hemelsbreed ongeveer 500 meter verderop en daar kon ik altijd terecht, dat scheelde heel erg. Ook gingen mijn ouders nog goed met elkaar om, dus ook daarmee had ik geen klagen! Inmiddels zijn allebei mijn ouders hertrouwd en heb ik er op de koop toe een stiefbroertje (10 jaar jonger, maar echt mijn broertje) en 2 grote stiefzussen (waarvan er 1 ook nu zwanger is) bij gekregen. Toch nog gelukt! Bijna 18 en klaar op de middelbare school. Met mijn diploma op zak ben ik richting Enschede vertrokken om te gaan studeren. In eerste instantie Technische Informatica, maar na anderhalf jaar heb ik toch maar besloten om over te stappen naar het HBO, Bedrijfskundige Informatica, dat leek me toch een beter idee. Nou was ik ook ontzettend fan van het studentenleven, dus heb ik uiteindelijk nogal een tijd gedaan over deze tijd. Lid van een studentenvereniging, ook al ben ik niet dat prototype "kakker" waarmee je meestal geassocieerd wordt, maar het had ook andere leuke kanten en ik heb daar dan ook echt wel een leuke tijd mee gehad. Naast die vereniging woonde ik ook in een heel gezellig studentenhuis met 5 kerels... helemaal mijn ding. Niet dat geneuzel van vrouwen onder elkaar, maar gewoon zuipen, gamen, uitgaan, en vooral heel veel lol! Vandaar dat dit alles bij elkaar ook 6 jaar geduurd heeft. Omdat je niet alleen maar kan zuipen en feesten, maar soms ook moet sporten had ik nog een andere hobby, of eigenlijk passie: Hockey! Weer zo'n prototype "kak-activiteit" maar ook hier hoor ik niet echt in dat vakje. Ik hockey nu ongeveer 15 jaar (met een tussenstop van ongeveer 2 jaar) en ik moet zeggen dat ik dit echt vreselijk mis nu met de zwangerschap... Ik ben zo'n idioot die vrijwillig op het doel gaat staan om de ballen tegen te houden. Keeper dus... Ik heb dit in Enschede altijd voor de studentenhockey-vereniging gedaan en ben hier ook behoorlijk sociaal bezig geweest. Van Clubhuiscommissie (tappen en de bar beheren) tot toernooicommissie en alle leuke dingen die er meegepaard gaan! Dat is denk ik ook wel wat mij mij maakt, als ik ergens lid van wordt (wat voor vereniging dan ook) dan moet ik hier ook activiteiten ondernemen! 3,5 jaar geleden besloten we op een avond naar een comedy-festival te gaan samen met een hele groep vrienden... deze avond heeft mijn leven voorgoed veranderd. Na een avond van ontzettende lol kwamen we nog wat vrienden en bekenden tegen en werd besloten om nog naar de after-party te gaan. Ik was tot dan toe nuchter want ik zou terugrijden maar heb toen besloten dat als de after-party doorging, we wel naar huis gingen lopen en heb me op het bier gestort... en met succes! Al snel verdwenen mijn normale remmingen en voor ik het wist stond ik met een kerel midden op de dansvloer te zoenen... toen hij even later onthulde dat hij 19 was (en ik 26 op dat moment) leek me dat een goed moment om een punt achter de avond te zetten en naar huis te gaan. Ik heb mijn vriendin weer opgezocht maar die had een andere scharrel op het oog en wilde daarom nog niet naar huis... ik bleef "alleen" aan de bar achter en daar raakte ik aan de praat met iemand anders. Lang verhaal iets ingekort: die iemand anders is nu mijn man en de vader van mijn ongeboren kind! We zijn na een half jaar gaan samenwonen en een jaar later besloten we naar het midden van het land te verhuizen omdat zijn werk nou eenmaal hier en verder naar het westen is en met mijn onregelmatige werktijden zagen we elkaar bijna niet meer. Ik heb mijn baan opgezegd en had gelukkig al meteen iets nieuws hier in de buurt en weer terug in de IT! (Een echte nerd) 2 jaar na onze eerste ontmoeting waren we weer op het comedyfestival (hij bleek al jaren deel uit te maken van de organisatie) en nietsvermoedend stond ik daar op goede vrijdag op het podium voor aanvang van de laatste act van die avond. We zouden de grote man achter de organisatie in het zonnetje zetten, althans dat was mij verteld... Dit bleek dus hét aanzoek te zijn! (check www.lijnloos.be voor de filmregistratie) Afgelopen juni zijn we dan daadwerkelijk getrouwd en ben ik zwanger van onze eerste telg. Zo rond de kerst zal onze kleine meid geboren worden en ik ben heel nieuwsgierig en vind het retespannend! Om nog even de standaardvragen te beantwoorden zal ik dit laatste stuk gebruiken. Mijn hobby's zijn dus gamen (old school bordspellen, kaartspellen, alles van Nintendo of de XBOX360 en PC), hockey!, skien, puzzelen (uit een boekje of zo'n grote van 3000 stukjes), films en series kijken en muziek luisteren (maken doe ik al lange tijd niet meer). Mijn favoriete films allertijden zijn "A muppets christmas carol" en "The emperors new groove". Deze kan ik ook wel meepraten! Verder ben ik fan van goede actiefilms, horror en thriller (goed lijstje Trix!) en comedy! RomComs kunnen me vaak gestolen worden of ik moet echt heel erg in de mood zijn. Favoriete muziek heb ik niet echt, dit is bij mij namelijk echt heel erg periode gebonden. Veel terugkerende bands: Linkin Park, Maroon 5, Racoon, Norah Jones, OST van Harry POtter voor de rust... nou ja, te veel om op te noemen. Ik volg nog zo'n 15 series, maar ook daar zal ik jullie niet mee vermoeien. Dan de vraag van Incantrix: Ja, ik ben een Lowlandsganger en houd zeker wel van een avondje stappen. Echter is dit bij mij wel iets wat gepland gebeurd en vaak ook weer met vriendinnen of teamgenoten van de hockey en niet zo zeer met mijn lief. Wat dat betreft voorzie ik dus nog niet heel veel problemen qua plannen rondom het stappen. Dit doen we vaak apart van elkaar en dus kan de ander prima op die kleine griet passen. Ik verwacht echter wel dat ik me anders zal voelen op het moment dat het voorkomt. Wellicht vind ik het een zegen om even weg te zijn zonder haar of misschien krijg ik na 5 minuten al heimwee en wil ik weer naar mijn schatten terug. Dat vind ik lastig om te voorzien en ik denk dat de toekomst dit zal moeten uitwijzen... we zullen het zien.
Lijnloos	maandag 26 oktober 2009 @ 17:04
	En dan ga ik nu op zoek naar de volgende met een extra vraag natuurlijk!
DaviniaHR	maandag 26 oktober 2009 @ 18:17
	Lijnloos, wat een leuk verhaal! Dat huwelijksaanzoek! ergens wel heel romantisch, ook! fijn dat je ouders nog goed contact hebben. scheelt een hoop, lijkt me.
Asyniur	maandag 26 oktober 2009 @ 18:51
	Leuk verhaal Lijn! En hét aanzoek
mijsje	maandag 26 oktober 2009 @ 18:59
	Lijnloos, wat leuk om zo meer van je te weten te komen Heel leuk om je zo meer te leren kennen. Je klinkt me heel gelukkig!
droomvrouwtje	maandag 26 oktober 2009 @ 19:10
	oh lijnloos wat heb je dit toch op een leuke spontane manier geschreven.. zo leuk om te lezen
Incantrix	maandag 26 oktober 2009 @ 20:22
	Lijnloos, wat een blij verhaal, ik word er helemaal vrolijk van Leuk om je beter te leren kennen (alleen jammer dat ik zowel op de pc als op de iphone je filmpje niet kan zien ) en wat ik erg mooi vind om te lezen is dat de scheiding van je ouders zo positief is verlopen, dat soort verhalen ken ik wel, maar echt vaak gebeurt dat ook weer niet Dank je wel voor je verhaal (En weet je wat grappig is? Ik vind het echt heel erg Lijnloos ook, zeg maar Precies zoals je ook post in Z&G, heerlijk blij en positief )
snoopy	maandag 26 oktober 2009 @ 20:40
	wow, ik lees net het verhaal van Incantrix en Oeke. Ik vind het allebei geweldige verhalen, eerlijk waar! _{Lijnloos moet ik nog lezen en alle voorgangers ook nog}
Lijnloos	dinsdag 27 oktober 2009 @ 08:34
	Dank jullie wel allemaal voor de leuke reacties! Ik vond het ook wel leuk om te schrijven.. Trix, het filmpje is ongeveer 40mb groot dus denk dat dat de reden is dat ie het op de iPhone niet echt trekt.... Wellicht helpt dit gegeven Ik moet nog even denk over de volgende vraag en natuurlijk nog een opvolger zoeken... Ik zal vanmiddag na mijn werk thuis es op zoek gaan!
happyme28	dinsdag 27 oktober 2009 @ 08:55
	Leuk verhaal Lijnlooos en heerlijk geschreven!
peterfan	dinsdag 27 oktober 2009 @ 09:13
	Leuk verhaal Lijnloos, en gedeeltelijk herkenbaar voor mij! (enneh... ik ben ook fervent LLganger en ik hou enorm van in de kroeg zitten of dansen, dus ik vind het altijd leuk om te lezen dat er meer (a.s. ) moeders zijn die daar van houden. Ben nu 15 maanden moeder en LL dit jaar was geweldig! Hoewel we maandag wel heeeel vroeg naar huis zijn gegaan om ons mannetje te halen. En het stappen gebeurt hier ook nog regelmatig, dus het kan nog hoor! ) [ Bericht 10% gewijzigd door peterfan op 27-10-2009 09:49:19 ]
peterfan	dinsdag 27 oktober 2009 @ 09:47
	wijzigen, niet quoten..
trui	dinsdag 27 oktober 2009 @ 09:58
	leuk verhaal, en leuk om jullie aanzoek te kunnen zien lijnloos!
snoopy	dinsdag 27 oktober 2009 @ 12:21
	Lijnloos, wat schrijf je leuk
Ca.ra	woensdag 28 oktober 2009 @ 07:00
	Zo, ik ben weer bijgelezen. Je moet toch iets als je na het voeden niet meer kunt slapen Leuk om die inkijk in jullie levens te krijgen dames! Petje af hoor. En wat schrijven jullie allemaal ook mooi. Lekker pakkend en in-een-ruk-uitlezen. Het blijft toch wel het meest bijzondere en kwetsbare topic van OUD.
mrien	maandag 2 november 2009 @ 22:51
	Leuk geschreven Lijnloos!
Sorbootje	dinsdag 3 november 2009 @ 09:28
	Viel helemaal stil van Incantrix om met een blij gevoel tot en met de laatste regel te evrslinden en vervolgens nog blijer geworden van Lijnloos. Thanks meiden!
Lijnloos	dinsdag 3 november 2009 @ 10:42
	Dank dank weer voor alle complimenten en meteen een reminder naar mezelf om een nieuwe persoon te gaan zoeken/vragen om het stokje over te nemen.
Fruppel	dinsdag 3 november 2009 @ 14:30
	Lijnloos ik sluit me aan bij de rest, wat schrijf jij ontzettend leuk!
#ANONIEM	maandag 9 november 2009 @ 08:28
	quote: Op dinsdag 3 november 2009 14:30 schreef Fruppel het volgende: Lijnloos ik sluit me aan bij de rest, wat schrijf jij ontzettend leuk! Dat dus Mooi verhaal en tof dat je dat met ons wilde delen. Is er al een opvolger bekend?
winniethepooh	vrijdag 13 november 2009 @ 13:55
	Mooie vehalen allemaal. Leuk om te lezen van iedereen.
Lijnloos	vrijdag 13 november 2009 @ 14:09
	Nou, eindelijk de stoute schoenen aangetrokken en een eventuele opvolgster gePMt.... mijn vraag hoort wel bij die specifieke persoon, dus die hou ik nog even voor me voor als ze misschien niet wil. Snel meer!
mama_papa	vrijdag 13 november 2009 @ 15:10
	Lijnloos had me een pm gestuurd en ik moet eerlijk zeggen dat ik nog niet eerder in dit topic heb gekeken en heb even niet zo heel veel zin om alles te lezen, dus heb even snel wat doorgenomen Als ik dus ik doe wat niet goed is, hoor ik dat graag Ik ben dus mama_papa, ook wel Marlinde genoemd Ik ben 20 jaar en nu 6 maanden zwanger van een meisje De zwangerschap was niet gepland, maar ons meisje is zeker welkom! Vanaf kleins af aan ben ik een enorm moeilijke eter en ben gewend om bijna niks te eten op een dag. Toen ik nog niet zwanger was at ik op een dag: 1 boterham smiddags en 's avonds hollandse kost en verder niks. Nee ik had en heb geen annorexia, maar ik had daar echt genoeg aan. Ik woog altijd rond de 55/60 kilo. Ik had waarschijnijk ook niet zoveel nodig Nu ik zwanger ben eet ik wel iets meer, maar nog steeds niet goed genoeg! Fruit eten krijg je er bij mij niet in en groente daar moet ik echt moeite voor doen. Nu rond het avondeten krijg ik altijd last van mn buik en moet ik mezelf dwingen om toch wat naar binnen te werken wat soms echt niet lukt! Ik kom uit een gezin met 5 kinderen, waarvan ik de laatste ben en ik ben ook nog het enige meisje. Ja, het klopt, ik heb dus 4 broers Ik heb een enorme leuke jeugd gehad en heb veel van mijn ouders meegekregen. Mijn ouders zijn nog steeds gelukkig met elkaar en ik hoop dat ze dat de rest van hun leven ook blijven Ben geboren in Rotterdam, waar ik altijd ben blijven wonen. Nu woon ik samen met mijn vriend: Pascal (27), die op 26 mei 2010 mijn man gaat worden We hebben elkaar ontmoet in de supermarkt en zijn sindsdien samen Hij werkt nu in een winkel waar hij gameconsoles ombouwd en telefoons simlockvrij maakt etc. Ik vind dat mijn vriend enorm meeleeft met de zwangerschap en zich nu al helemaal aan het voorbereiden is op de kleine. Wat ik echt niet had verwacht van hem. Hij wilde ook wel kinderen, maar ik dacht dat hij er nog niet aan toe was om nu ook daadwerklijk echt papa te worden. Als ik ergens mee zit staat hij altijd voor me klaar en ik kan zo nog wel uren doortypen Dit zal hij toch niet lezen, maar ik vind echt dat ik een echte fijne vriend heb en ik hoop dat we altijd bij elkaar zullen blijven Sinds afgelopen januari ben ik gastouder en pas ik dus in mijn huis op, op kindjes. Vanaf kleins af aan ben ik helemaal gek van kleine kindjes en wist altijd al dat ik wilde werken met kinderen. Aangezien ik geen diploma heb (de reden geef ik hier liever niet) ben ik gaan zoeken naar werk wat ik kan doen met kinderen. Na lang gezocht te hebben en na wat supermarktbaantjes heb ik de baan gevonden die ik waanzinnig graag doe! In het begin had ik 4 kindjes onder mijn hoede, wat ik enorm leuk vond. Nu ik zwanger ben gaat het allemaal niet zo makkelijk meer en neem ik genoege met 1 kindje. Een kereltje van 3 jaar wat een enorme achterstand heeft op alle vlakken. Het leuke aan dit werk is dat je de kindjes wat kan leren en meegeven en dat je echt een soort moeder voor ze word Zo even genoeg over mn werk.. Verder ben ik erg onzeker en denk altijd dat iets me niet lukt/dat ik het niet kan. Ook over de zwangerschap ben ik af en toe onzeker, ben erg bang voor de bevalling en er spoken nog van allerlei vragen door mijn hoofd. Daarom is het fijn dat er een topic is hier op fok waar je alles kan vragen aan de dames die dit al een keer hebben meegemaakt. Ik heb echt heel veel aan dit topic en het voelt ook echt als een familie. Iedereen is zo lief voor elkaar en we hebben allemaal het beste met elkaar voor Mijn hobbies zijn: films kijken, sporten (vooral zwemmen), gamen, computeren en familie en vrienden opzoeken. Ik hoorde gisteren van mijn neefje (4 jaar) iets leuks. Hij vraagt aan zijn mama: mama wat is dit? Zijn mama zegt dit is afval, zegt hij weer oh dat is toch net als op de weg? (asvalt) Het antwoord op de vraag van lijndoos: Hoe ik kijk op mijn zwangerschap: Ik moest in het begin erg wennen aan het feit dat ik dalijk mama zal gaan zijn. Ik kwam erachter toen ik 4 weken zwanger was en de echo had ik met (dacht ik) 12 weken. Tot die 12 weken heb ik eigelijk geen gevoel gehad dat ik écht zwanger zou zijn. Ik dacht dat het een foutje zou zijn (terwijl ik 2! testen gedaan had die heel duidelijk aangaven dat ik zwanger was ) Toen ik de eerste echo had en de mevrouw dus op een mega groot scherm liet zien dat er écht een baby'tje in me groeit rolde de tranen over mijn wangen. Ik word toch echt mama, het is echt! Er groeit echt wat in mijn buik! Het was zo'n emotioneel moment, maar ik voelde me zo gelukkig. Ik ben helemaal niet misselijk geweest, geen buikpijn, maar ik ben wel enorm moe geweest en nu nog steeds erg snel moe. Die moeheid is zo erg dat ik rond half 9 op de bank in slaap val en als ik op elk moment van de dag op de bank zou liggen ik meteen in slaap val. Ik had wel vanaf het begin van de zwangerschap het gevoel dat ik een meid zou krijgen en bij de 20 weken echo bleek dit dus ook echt zo te zijn! Door het dolle heen was ik, er was een kleine Marlinde op komst Ons meisje is een hele drukke, ik voel haar de hele dag door en ze schopt behoorlijk hard. In het begin had ik daar best moeite mee, maar nu vind ik het vreselijk als ik er een paar minuutjes niet voel schoppen Ik voel me zo gelukkig en ik kan niet wachten tot ik mn meisje in mijn armen heb en eindelijk kan zien hoe ze eruit ziet/ruikt etc. Ik zit echt op een roze wolk en hoop dat ik daar nooit meer vanaf kom Ik zie dat ik echt heel veel heb zitten schrijven Hoop dat het niet vervelend is, als dit niet de bedoeling is of er wat anders werd verwacht hoor ik dat graag he Had geen zin om alles te lezen dus het kan best dat ik het verkeerd heb begrepen.. Nu is het volgens mij de bedoeling dat ik iemand vind en dan nog een vraag erbij stel...? (Wie kan ik nog vragen ) Ik ga mijn best doen
Lijnloos	vrijdag 13 november 2009 @ 15:20
	Haha, te gek mama_papa! Ik ga zo je stuk even echt goed doorlezen, maar vind het nu al leuk dat je het hebt geschreven... en weer lekker uitgebreidt!
draculettetje	vrijdag 13 november 2009 @ 21:48
	ik vind echt mooi hoe open jullie over jezelf schrijven, door mee te lurken krijg ik toch een beter idee wie hier allemaal op schrijven dank daarvoor
droomvrouwtje	vrijdag 13 november 2009 @ 22:07
	zo lief om te lezen, dat je er aan moest wennen dat je mama werd, maar dat je toen je de echo zag je moest huilen en het toch werkelijkheid werd Ik wens je verder nog een fijne zwangerschap toe
Incantrix	vrijdag 13 november 2009 @ 22:46
	Mama_papa, wat een gezellig en blij verhaal Volgens mij ben jij zo'n vreselijk leuk en positief mens, héérlijk! Thnx voor het meelezen
Chan	donderdag 25 februari 2010 @ 17:47
	kick Omdat Oeke benieuwd is naar Basboussa's verhaal
Linda2205	donderdag 25 februari 2010 @ 19:35
	Ow, was er toch al een? Sorry
Basboussa	donderdag 25 februari 2010 @ 22:02
	quote: Op donderdag 25 februari 2010 17:47 schreef Chan het volgende: kick Omdat Oeke benieuwd is naar Basboussa's verhaal Oh.... Maarruh, wat nu?
oeke	donderdag 25 februari 2010 @ 22:24
	Ehm, Basboussa, wil jij misschien je verhaal vertellen in dit topic? En zo ja, dan wil ik ook wel een vraag voor je bedenken!
Basboussa	donderdag 25 februari 2010 @ 22:26
	Euuhhh, dat wil ik best doen hoor! Maar het kan wel even duren, vanwege mijn reis enzo.. Goed getimed dus, is er niet iemand anders die nog eerst wil/kan? Moet wel even goed nadenken wat ik psies ga schrijven enzo En er tijd voor nemen
Raissa	maandag 1 maart 2010 @ 19:02
	Oh kijk! Hier is het estafette topic gebleven! Even een tvp om de verhalen op mn gemakkie te kunnen lezen!
Fuente	dinsdag 2 maart 2010 @ 09:48
	quote: Op maandag 1 maart 2010 19:02 schreef Raissa het volgende: Oh kijk! Hier is het estafette topic gebleven! Even een tvp om de verhalen op mn gemakkie te kunnen lezen! Zelfde hier! Was 't topic al een tijdje kwijt!
seilram	dinsdag 2 maart 2010 @ 14:38
	Ook een schaamteloze tvp. Ga ook even alle oude topics doorspitten
Incantrix	dinsdag 2 maart 2010 @ 16:19
	quote: Op donderdag 25 februari 2010 22:26 schreef Basboussa het volgende: Euuhhh, dat wil ik best doen hoor! Maar het kan wel even duren, vanwege mijn reis enzo.. Goed getimed dus, is er niet iemand anders die nog eerst wil/kan? Moet wel even goed nadenken wat ik psies ga schrijven enzo En er tijd voor nemen Volgens mij had Oxy nog iemand waar zij nieuwsgierig naar was? Misschien wil die persoon wel eerst?
Sorbootje	donderdag 11 maart 2010 @ 10:00
	Nou nou nou? Ik ben nieuwsgierig!
Sorbootje	zondag 13 juni 2010 @ 03:16
	quote: Op donderdag 11 maart 2010 10:00 schreef Sorbootje het volgende: Nou nou nou? Ik ben nieuwsgierig! Dus!
becky27	zondag 13 juni 2010 @ 21:10
	Jeetje, dit topic is onder het stof vandaan gekomen. Las altijd mee, ben benieuwd naar nieuwe verhalen.
Sorbootje	zondag 13 juni 2010 @ 21:21
	Ja ik dus ook, maar het stagneert bij Basboussa
lady-wrb	donderdag 17 juni 2010 @ 23:11
	dan gaat een ander toch verder?
McLaura	donderdag 17 juni 2010 @ 23:16
	Maar wie?
mijsje	donderdag 17 juni 2010 @ 23:19
	ehm, jij misschien Laura?
McLaura	donderdag 17 juni 2010 @ 23:22
	quote: Op donderdag 17 juni 2010 23:19 schreef mijsje het volgende: ehm, jij misschien Laura? Dat is aan lijnloos, en aan Basboussa
mijsje	donderdag 17 juni 2010 @ 23:26
	quote: Op donderdag 17 juni 2010 23:22 schreef McLaura het volgende: [..] Dat is aan lijnloos, en aan Basboussa dat is zo...
Lijnloos	donderdag 17 juni 2010 @ 23:33
	huh?. wat heb ik er mee te maken mama_papa (a.k.a. Marlinde) was na mij nog... dus die mag het zeggen eigenlijk
McLaura	donderdag 17 juni 2010 @ 23:36
	quote: Op donderdag 17 juni 2010 23:33 schreef Lijnloos het volgende: huh?. wat heb ik er mee te maken mama_papa (a.k.a. Marlinde) was na mij nog... dus die mag het zeggen eigenlijk Oja, sorry..... M-P moet iemand vragen!
Jore	vrijdag 18 juni 2010 @ 11:07
	Voor wat het waard is: ik wil je verhaal graag lezen!
Sorbootje	vrijdag 18 juni 2010 @ 11:44
	Ik ook. Mijn voorstel: McLaura doet d'r verhaal (als ze dat wil) en als we weer eens vastlopen mag Marlinde iemand kiezen
Vlinder	vrijdag 18 juni 2010 @ 11:54
	Jaa! McLaura's verhaal!
McLaura	vrijdag 18 juni 2010 @ 12:12
	Oké Ik ben Laura, en ben geboren in 1978. Ik ben de oudste dochter van een politie-agent en een verzorgende. Ik heb een zusje van 28, I. Ik ben opgroeid in de stad G aan het randje van het centrum. Ik was een vrolijk maar moeilijk kind. Mijn moeder wilde graag weten wat er met me was, maar kreeg overal te horen dat ik volkomen normatief was, en dat ze zich druk maakte om niks. Pas toen ik 22 was kreeg ik de diagnose PDD-Nos met ADD en werd er een hoop duidelijk. Mijn moeder vindt het nog steeds erg vervelend dat ze dat niet eerder wist, zodat ze handvatten had tijdens mijn opvoeding. Na de peuterzaal, de kleuterschool en de basisschool ging ik naar de middenschool. Dit was een school waarop vooral aandacht besteed wordt aan het ‘sociale aspect’, maar het leerniveau lag er laag. Ik ben na 4 jaar niks doen daar van school gekomen met een Mavo diploma op D niveau. Vervolgens ben ik de Havo gaan doen in combinatie met MBO, de juridische kant, met als vakkenpakket Nederlands, Engels, Frans, Spaans, Publiekrecht, Privaatrecht en Maatschappijleer. Voor mij was dit een pretpakket, alleen had ik meer plezier buiten school en heb dan ook zowel de 4de als de 5de klas twee keer gedaan. Uiteindelijk verliet ik de school wčl met een diploma. Daarna ben ik naar L verhuisd om Verpleegkunde te gaan studeren. Na een paar maanden heb ik er de brui aan gegeven, en dit keer niet vanwege een verkeerde studiehouding maar omdat ik niet had verwacht scheikunde en natuurkunde te moeten beheersen, en die vakken heb ik zowel op de Mavo als op de Havo niet gevolgd. Dit werd dus niks, en ik stopte. Vervolgens heb ik gesolliciteerd bij een grote ICT firma als helpdeskmedewerker in Amsterdam. In no-time was ik terug, een illusie armer en een burnout rijker. De jaren erna heb ik niet veel gedaan, een opleiding hier en een cursus daar, en vooral niks. Ik beschouw deze jaren als verloren jaren, maar achteraf heb ik in die jaren veel geleerd en vooral afgeleerd, en is mijn man H in mijn leven gekomen. Eigenlijk kende ik hem al, ik was op de Havo met zijn zusje bevriend, maar ‘de broer van’ werd mijn vriendje. Met H werd alles anders. We trouwden, kochten een huis, ik had een leuke baan in het wijkcentrum in S waar ik de kinderen begeleidde bij het gebruik maken van de computer. Alles was compleet, en toen kwam HET onderwerp ter sprake. Kinderen…. We wilden heel graag kinderen, om te beginnen 1. Na een jaar zelf proberen, 2 jaar medische behandelingen zonder resultaat, kwam onze eerste IVF poging in zicht. Aan de ene kant enthousiast, maar aan de andere kant onverschillig, begonnen we aan onze IVF poging. Tot op dat moment was alles mislukt, dus wat zou IVF toevoegen? Nouja… dat is jullie inmiddels duidelijk : die IVF poging werd onze prachtige zoon Thijs. Buiten Thijs heb ik ook nog 2 gastkindjes : K van 3 en A van 1,5. Volgende maand verwachten K's ouders een tweede kindje, dus dan heb ik er 3. Bijzondere persoontjes op zich, en een hele leuke part-time aanvulling op ons eigen gezin. Ik behandel ze alsof ze van mezelf zijn, en heb van de ouders het idee dat ze dat prettig vinden. Ik ben niet streng, maar wel rechtvaardig. Ze mogen doen wat ze willen, maar binnen mijn grenzen. De enige strenge regels die ik heb zijn : niet in de keuken en niet achter de katten aan! Ik vind dat een gastkindje zichzelf moet mogen zijn in mijn huis. Ze zijn niet ‘op bezoek’, ik zie ze als een deeltijdgezinslid met ieder hun eigen gebruiksaanwijzing. Natuurlijk worden hier wel de basisregels nageleefd als ‘niet schreeuwen, niet slaan, geen ruzie om speelgoed want dan gaat het op de trap’. Misschien lijkt het erg soepel, maar ik heb vooral leuke dagen met de gastkindjes. Het is gezellig, gemoedelijk, en dat lijkt me voor de kinderen (en ook voor mijn eigen kind) erg prettig. De standaarddingen : Hobby's : Gamen (van Bomberman tot Need for Speed) Favoriete boeken : is heel wisselend, momenteel 'chicklit'. En ik ben groot fan van Carry Slee Muziek : ik kan gitaarspelen maar doe het nooit. Ik luister van Nederlandstalig (niet van dat schlagerrommel, maar goede zangers) tot Boybands, ben fan van Paul de Leeuw en best gek op Westlife (de oudere nummers). Mijn favoriete films : La Vita č Bella, 10 Things I hate about you, de Bourne serie. Serie : ik volg al GTST vanaf het begin. En de eerste de beste die mij een vraag stelt, krijgt antwoord [ Bericht 7% gewijzigd door remlof op 05-07-2011 17:39:52 ]
Sorbootje	vrijdag 18 juni 2010 @ 12:46
	Laura, dapper dat je zo open bent. Ik herken een deel, maar ben daar veel geslotener over! Hoe ging je vader dan om met het feit dat jij stal? Trots op je! (en tot zo )
Chan	vrijdag 18 juni 2010 @ 12:56
	Jemig Laura, wat een verhaal. Knap dat je t zo makkelijk vertelt, althans, het leest alsof je er makkelijk over praat..
lady-wrb	vrijdag 18 juni 2010 @ 13:07
	hoe uitte zich jouw ppd enzo op school? en hoe kon je jezelf bij de les houden? indrukwekkend verhaal ook. knap dat je jezelf weer zo op de rails hebt gekregen.
droomvrouwtje	vrijdag 18 juni 2010 @ 13:12
	Zo jemig Laura wat een verhaal, en knap dat je daar zo open over durft en kan vertellen . Heftig hoor..
Lenaatje	vrijdag 18 juni 2010 @ 13:23
	Heftig verhaal Laura! Maar volgens mij heb je nu alles goed op de rit, tenminste als ik je hier zo volg! Leuk dat het topic weer terug is!
Vlinder	vrijdag 18 juni 2010 @ 13:25
	Laura
Macka66	vrijdag 18 juni 2010 @ 14:04
	Poeh Laura! Wat goed dat je de relatie met Harold kloppend hebt weten te krijgen, gezien je ervaringen.
ymme	vrijdag 18 juni 2010 @ 14:09
	Laura wat een verhaal. Ik heb maar één woord voor jouw op dit moment. Oh 2: Respect en moedige vrouw!
Groofsken	vrijdag 18 juni 2010 @ 14:19
	Jeetje Laura, das niet niks meid. Wat heerlijk dat je nu zo'n fijn en goed gezin hebt . Was je voor die jaren van misbruik ook al 'moeilijk' zoals je het zelf noemt?
draculettetje	vrijdag 18 juni 2010 @ 14:30
	laura dank je voor het delen van je verhaal! en voor dat je zo open bent, respect!
becky27	vrijdag 18 juni 2010 @ 15:37
	Wat heb je dit knap opgeschreven, Laura, petje af. En wat kan ik me nu de reactie van je vader voorstellen.
Basboussa	vrijdag 18 juni 2010 @ 16:32
	Laura, wat een verhaal! Mooi geschreven.... Petje af! Ennuh, ik begrijp het hele estafette gebeuren nu niet meer, volgens mij... Moet iemand niet iemand vragen en die dan een vraag stellen? Of begrijp ik het nu heul verkeerd?
McLaura	vrijdag 18 juni 2010 @ 16:40
	Officieel wel Basboussa, maar het was blijkbaar vastgelopen.....
McLaura	vrijdag 18 juni 2010 @ 16:44
	quote: Op vrijdag 18 juni 2010 12:46 schreef Sorbootje het volgende: Hoe ging je vader dan om met het feit dat jij stal? Niet... dat was voor hem heel moeilijk, maar hij kon het niet veranderen, of 'eruit rammen'. quote: Op vrijdag 18 juni 2010 13:07 schreef lady-wrb het volgende: hoe uitte zich jouw ppd enzo op school? en hoe kon je jezelf bij de les houden? Veel afwezig (wel op school maar mijn hoofd er niet bij), buiten de klas staan (figuurlijk). quote: Op vrijdag 18 juni 2010 14:19 schreef Groofsken het volgende: Was je voor die jaren van misbruik ook al 'moeilijk' zoals je het zelf noemt? Ja, ik hield als klein kind al niet van knuffelen en gefriemel aan bijvoorbeeld mijn haar. --------------- En inderdaad, ik heb nu alles redelijk op de rit. Mijn gezin, mijn leven, en nu dus weer met school bezig. Voordeel is wel dat Harold 'wist waar hij aan begon', dat maakt het wel makkelijker!
Basboussa	vrijdag 18 juni 2010 @ 16:45
	quote: Op vrijdag 18 juni 2010 16:40 schreef McLaura het volgende: Officieel wel Basboussa, maar het was blijkbaar vastgelopen..... Ach soooooooooooooo....
McLaura	vrijdag 18 juni 2010 @ 17:52
	Ik geef het stokje aan Basboussa door, en heb daarbij de volgende vraag : Hoe multicultureel leef jij? En dan vooral : wie heeft er meer qua cultuur ingeleverd van jullie 2, en hoe ervaar je dat?
Basboussa	vrijdag 18 juni 2010 @ 17:54
	ik ga aan de slag, en bedankt voor den vraag McLaura!
Basboussa	vrijdag 18 juni 2010 @ 19:26
	Ik ben de oudste in een gezin van 4 kinderen, we zitten allemaal redelijk dicht op elkaar, wat nu wel gezellig is, maar vaak veel onderlinge conflicten en voor scheve verhoudingen heeft gezorgd. Op de basisschool en de eerste jaren van de voortgezet onderwijs, ben ik veel gepest en daar ik mezelf nooit goed heb kunnen verdedigen, schijn ik niet te hebben meegekregen tijdens mijn opvoeding, was ik een dankbaar doelwit. Weggelopen van school, een meisje een gekneusde rib getrapt (woehoe), veel buikpijn en ben uiteindelijk bijna een jaar niet naar school geweest, vanwege depressie/burn out/algehele overspanning, whatever. Ik was toen 13, en het hoefde voor mij echt niet meer. Wilde gewoon echt rust en er niet meer zijn. Gelukkig heb ik altijd thuis kunnen blijven wonen, al was het heel moeilijk voor mijn ouders. Ik was qua gedrag heel onberekenbaar en op veel gebieden vooral nog erg jong, en fladderde samen met mijn autistische neefje door het bos. Kon ik heel goed, fladderen, maar hoe graag ik het ook wil, ben het toch echt verleerd. Veel therapie, en ben na veel donkere maanden toch begonnen in 2 VWO, waar ik al snel aansluiting had in de groep en waar mijn ‘part time’ schoolgang eigenlijk nooit een probleem is geweest. Eerst 2 uurtjes, toen 3 etc.etc. Ben de school nog steeds erg dankbaar dat ze het met mij wilden proberen en open stonden voor suggesties vanuit de hulpverlening en vanuit mij en mijn ouders. Schitterende jaren gehad. Veel vriend(inn)en gemaakt en gewoon genoten en gek gedaan. Niks geen puberteit, gewoon lol en weinig drama. Naar de universiteit vond ik toch wel heftig, ik was net 18, en kwam in een groep met vooral oudere en meer ervaren studenten. Seks, drugs en rock ‘n roll, daar had ik geen kaas van gegeten. Ik probeerde heel hard en heel gezellig mee te doen, maar dat viel me toch erg tegen. Ik heb uitgaan nooit leuk gevonden, dansen wel, maar het gezellige gek doen met vrienden en vriendinnen op de middelbare school, dat was opeens veel minder ‘onschuldig’. Ik kwam heel wat aan, mijn moeder heeft me dit erg verweten en mijn jongere zus begon zich ook tegen me af te zetten. Volgens haar had ik, met opzet, haar hele jeugd verpest. Ik moest tentenkleding aan van mijn moeder, en ze belde regelmatig om mijn kledingkeuze voor die dag te controleren. Voelde me erg alleen, en onbegrepen. Onzeker. Kon geen nee zeggen. Foute vriendjes, vage relaties, nare herinneringen. Mijn interesse in islam begon als een soort obsessie. ‘t was het antwoord voor alles, een soort utopie waar mannen eigenlijk een soort slachtoffers zijn van hun eigen lusten. Moslim geworden misschien niet vanuit de juiste intentie, maar toen ik het eenmaal was, kon ik er ook niet meer vanaf. Ik kwam er steeds meer achter dat achter alle clichés, vooroordelen, dogma’s en ‘drama’ toch echt iets school dat inmiddels onderdeel was geworden van mij. Ik was moslim nu, en het was toch echt aan mij om aan deze nieuwe identiteit invulling te geven. Dat is een jarenlange weg, waar ik nog steeds met veel enthousiasme mee bezig ben. Ik heb veel geleerd over mijzelf, met name ook in mijn relatie met de man, vooral dat ik grenzen nodig heb en dat ik zelf moeite heb om mijn eigen grenzen aan te geven. Gaat veel beter inmiddels, maar daar hebben we samen hard aan gewerkt. Ik ben veel rustiger nu, veel gelukkiger, ook al zit ik hier ver weg van vrienden en familie. Ook de relatie met mijn ouders is veel beter geworden, ook al was deze nooit echt slecht, na de hersenbloedingen van mijn moeder waren we toch erg uitelkaar gegroeid, daar ik niet thuis kon komen, omdat mijn zusje ruim 4 jaar lang (misschien wel meer) geweigerd heeft om mij te zien, en zij in die periode bijna opgenomen zou worden en dus 24/7 bij mijn ouders thuis zat. Ik kreeg in die periode weinig aandacht, en had het juist erg hard nodig. Kan ik niemand verwijten, maar het was wel even vrij heftig. Maar goed, om op de vraag van McLaura uit te komen: Hoe multicultureel leef jij? En dan vooral : wie heeft er meer qua cultuur ingeleverd van jullie 2, en hoe ervaar je dat? Ik heb geen idee hoe multicultureel wij leven, ik denk dat wij zoveel mogelijk een ‘eigen’ weg proberen te zoeken door middel van dingen die wij leuk, interessant of belangrijk vinden. Wij wandelen regelmatig in het bos, zoals ik dat thuis deed, en we zijn dan toch vaak de enige (zichtbare) moslims. De islamitische kant van onze identiteit is natuurlijk meer van ‘zijn’ kant, maar we zoeken toch echt duidelijk eigen dingen, dingen die van ‘ons’ zijn. Misschien gaan we later ook wel Koran lezen aan tafel na het eten. Ofzo. Scheelt overigens ook dat de man geen vader heeft gekend, de zijne is in zijn eerste levensjaar overleden en er was geen ‘substituut’ aanwezig, en dus zelf ook erg zoekende is op het gebied van wat een goede vader precies inhoudt. Wel is duidelijk dat hij zichzelf niet ziet als een traditionele ‘Arabische’ papa en hij is erg betrokken (te?) bij de opvoeding van Beisan. En dan voor in het vriendenboekje: Hobby’s: lezen, reizen, wandelen, thee drinken met vriendinnen over den skaaip. Boeken: Ja, dat wisselt dagelijks. Heb net The book of negroes uit, over slavernij enzo. Was erg onder de indruk, maar het kan morgen weer een ander boek zijn, waar ik weg van ben. Film: ik hou van ‘buitenlandse’ films, dus vooral niet veel Hollywood, al kan ik daar ook van genieten. Wij kijken veel films, en ben erg onder de indruk van o.a. Getting Home, Leila, Beautiful Boxer, Turtles can fly, Edi en Zelary. TV: rotzooi, Oprah, The Bachelor(ette), Ranking the Stars, alles van Paul de Leeuw, Mantracker en Departures (moooooooi reisprogramma van Canadese bodem). Kan ook genieten van de verkoop van poppen (van Marie Osmond enzo) en beeldjes (Royal Doulton) op The Shopping Channel. Koop niets natuurlijk, ben een vrek. En vind het leluk. Sport: kan ik niet. Ben ik niet voor gemaakt. Kan het wel kijken. Vakantieland: Slowakije. Gewoon, omdat het zo LEUK is. Doel in mijn leven: de wereld redden.
McLaura	vrijdag 18 juni 2010 @ 20:29
	Qua aankomen herkenbaar...... en het is mijn moeders obsessie geworden dat IK te dik ben. Verder een mooi en duidelijk verhaal Basboussa, bedankt!
Ssserpente	vrijdag 18 juni 2010 @ 21:51
	Wauw, wat een leuk topic. Laura, wat mooi geschreven. Ik vind het vooral opvallend dat je je levensverhaal zo rationeel vertelt, terwijl je posts best wel eens 'emotioneel' zijn. Vooral als je het ergens niet mee eens bent steek je dat niet onder stoelen of banken en kun je af en toe behoorlijk ongenuanceerd uit de hoek komen. In je verhaal zie ik dat juist helemaal niet terug.
Basboussa	vrijdag 18 juni 2010 @ 23:26
	quote: Op vrijdag 18 juni 2010 20:29 schreef McLaura het volgende: Qua aankomen herkenbaar...... en het is mijn moeders obsessie geworden dat IK te dik ben. Verder een mooi en duidelijk verhaal Basboussa, bedankt! Ben nu (nog) hardstikke slank, was een faaaaaaaaaaaaaaaaase.... Maar ze kan het toch niet laten om te vragen wat ik draag. Lang leve de webcam...
McLaura	vrijdag 18 juni 2010 @ 23:28
	Voor mij was het geen fase, ben 50 kilo aangekomen nadat ik het ouderlijk huis verliet
Basboussa	vrijdag 18 juni 2010 @ 23:33
	quote: Op vrijdag 18 juni 2010 23:28 schreef McLaura het volgende: Voor mij was het geen fase, ben 50 kilo aangekomen nadat ik het ouderlijk huis verliet Dat had mijn moeder volgens mij niet overleefd... Elk pondje gaat door het mondje...
McLaura	vrijdag 18 juni 2010 @ 23:35
	Kun je nagaan hoe ik te lijden heb van mijn moeder... grrrrr... ik ging met 1m82 bij 60 kg het huis uit, en gezond gewicht ligt ergens tussen nu en toen, maar toch......
oeke	vrijdag 18 juni 2010 @ 23:43
	McLaura, wat een intens levensverhaal heb jij. Maar wat heerlijk dat het nu zo lekker loopt met Harold en Thijs en je oppaskindjes. Bassboussa, jij ook al zo'n verhaal achter je. Hoe is het contact nu met je zusje? En wat spreek je liefdevol over je man als vader. Hoe hij zoekt naar de invulling ervan.
Sorbootje	maandag 21 juni 2010 @ 10:15
	Basboussa, ook al zo'n bijzonder verhaal!
miss_sly	woensdag 23 juni 2010 @ 11:24
	Wat leuk, nieuw leven in deze reeks! Laura, heftig verhaal. Ik vind het zo fijn voor je dat je met Harold en Thijs zo'n fijn leven hebt. Ik vind je een tof mens! Basboussa, kort geschreven, maar er gaat veel achter schuil. Je was dus al moslim voor je je man ontmoette? Hoe vonden je ouders het dat je moslim werd? En ik vraag me af waarom je je man altijd "de man" noemt ipv "mijn man". He t klinkt zo afstandelijk, terwijl je ook erg liefdevol over hem praat.
Basboussa	woensdag 23 juni 2010 @ 19:14
	Dank voor de reactie's, vind het toch wel een beetje spannend, desondanks dat ik de meest smeuige en intieme details, natuurlijk, heb weggelaten, is het toch wel een 'groot' iets, om even neer te zetten.... @ oeke, contact met zusje is sporadisch, ik zie haar nu wel, omdat ze Beisan graag ziet, maar ik bel haar niet, en zij neemt ook geen contact met mij op. Ze kan inmiddels wel in dezelfde ruimte met mij zijn, maar het blijft lastig voor haar. Mijn moeder en andere zusje geven ook aan dat contact met haar heel lastig is, daar ze heel erg met zichzelf bezig is. Ik vind het vooral voor haarzelf erg naar, maar goed. @ miss_sly, ja, was al jaaaaaaaaaren moslim voordat we elkaar hebben ontmoet, en later 'serieus' werden. Mijn ouders vonden het eerst erg lastig, daar ik zelf nogal een ongeleid projectiel was, maar inmiddels zijn ze er niet heel erg mee bezig. Ik denk dat ze erg blij zijn dat ik een 'gewoon' leven leidt, erg mezelf, meer mezelf, ben gebleven, en niet ben opgegaan in een rare sekte oid. Ik heb een lieve man, die niet erg 'oosters' of 'anders' is, en wij zijn met hele burgelijke (wandelen, kamperen, verhuizen, blabla) dingen bezig. Mijn moeder kan soms weleens rare vragen stellen, maar dat doet ze bij iedereen, vanwege de beschadiging van haar hersenen. En over de man. Ja, weet eigenlijk ook niet zo goed waarom het voor mij de man is, of eigenlijk de Man. Ik ben zo ontzettend, kwijl, gelukkig met hem, en hij is mijn vriendje, mijn beste vriend, mijn echtgenoot, my baby daddy etc.etc, gewoon de man in mijn leven. Kan me voorstellen dat dat kil overkomt, maar het gaat hier echt op de automaat!
trui	donderdag 24 juni 2010 @ 00:50
	basboussa, bedankt voor je verhaal. kan me voorstellen dat dat wel heel spannend is om zulke prive dingen te openbaren hier. maar interessant, en ook wel erg heftig zeg. ik vind je altijd wel overkomen als iemand met een sterke eigenheid, mooi om te lezen hoe je daar gekomen bent. laura ook al een indrukwekkend verhaal. heb je geen 'last' van je ASS bij het zorgen voor Thijs en de gastkinderen? (omdat je wel noemt dat je af en toe nog moeite hebt met het reguleren van onmachtgevoelens, al komen die misschien niet zozeer uit je ASS voort.). _{ik vraag het ook een beetje omdat mijn dochter ook een stoornis in 't autistisch spectrum heeft en zich regelmatig afvraagt of ze wel een goede moeder zal zijn... van de week nog toen ze merkte dat ze niet kon vlechten (en ja, moeders moeten toch vlechtjes kunnen maken.. ). ach errem. ondertussen ben ik natuurlijk ook wel wat extra bezorgd om haar toekomst. dat lieve meisje dat vanaf jongs af aan als favoriete thema 'moeders & baby's' heeft. zou ze ooit moeder worden, en zou dat wel gaan? niet dat ze zo nodig moet van mij hoor, maar ze vraagt er dagelijks naar: "wanneer word IK nou es een keertje moeder?"} [ Bericht 1% gewijzigd door trui op 24-06-2010 00:57:51 ]
_Ingrid_	zondag 27 juni 2010 @ 20:21
	Laura en Basboussa indrukwekkend hoor.
YPPY	zondag 27 juni 2010 @ 20:41
	trui, het was geen vraag aan mij, maar ik ken verschillende ASS moeders en zij zijn zeker niet allemaal een minder goede moeder dan de niet-ASS moeders. Zij staan er wel vaker bij stil en ik hoor wel dat ze soms wat moeite hebben door de ASS, maar doordat ze dat van zichzelf weten, is het niet een gigantisch probleem.
trui	zondag 27 juni 2010 @ 21:28
	dank je, Yppy!
Vlinder	maandag 1 november 2010 @ 15:47
	Schop De Secret Santa komt er weer aan! Hét moment om alle verhalen nog een keer te lezen zodat je goed op de hoogte bent van iedereen die weer meedoet dit jaar En ook van wie niet
lady-wrb	maandag 1 november 2010 @ 15:49
	zal je zien, tref ik iemand die er niet in staat en waar niets van terug te vinden is
Jeetjejom	maandag 1 november 2010 @ 16:01
	Is dat niet een goede reden om dit topic weer nieuw leven in te blazen? Zijn vast wel een heleboel nieuwe fokkers bijgekomen? Heb het in het verleden wel eens langs zien komen, ga me maar eens echt inlezen in mijn mede-fokkers!
Orea	maandag 1 november 2010 @ 16:35

lady-wrb	maandag 1 november 2010 @ 16:41
	oke orea leef je uit !
Vlinder	maandag 1 november 2010 @ 17:04
	quote: Op maandag 1 november 2010 16:35 schreef Orea het volgende: Ik ben ook wel benieuwd naar jou
draculettetje	maandag 1 november 2010 @ 18:28
	ik doe wel niet mee aan de secret santa maar wel benieuwd naar de verhalen.....
Sorbootje	maandag 1 november 2010 @ 18:29
	Jaaa Orea! Kom maar op!
Vlinder	maandag 1 november 2010 @ 18:37
	quote: Op maandag 1 november 2010 18:29 schreef Sorbootje het volgende: Jaaa Orea! Kom maar op! Jij bent ook nog niet geweest!
Sorbootje	maandag 1 november 2010 @ 18:40
	Nee, maar mezelf ken ik al en Orea niet
lady-wrb	maandag 1 november 2010 @ 18:42
	hallo, niet lullen maar vullen graag!
becky27	maandag 1 november 2010 @ 19:43
	jaa orea, ga je gang! Leuk om hem weer nieuw leven in te blazen. Ik vond het vorig jaar maar verrekte moeilijk.
Orea	dinsdag 2 november 2010 @ 09:10
	Oke!! Nog een vraag die jullie graag beantwoord willen zien?? Ik ga er vandaag mee aan de slag.. doe mijn best hem vandaag te posten!
lady-wrb	dinsdag 2 november 2010 @ 09:32
	hoe ben je op fok verzeild geraakt?
Orea	dinsdag 2 november 2010 @ 09:38
	Ik klim in de pen! Euh, toetsenbord!
Orea	dinsdag 2 november 2010 @ 11:15
	Goed. Eens wat meer info over mij... Mijn echte naam is Kirsten en ik werd bijna 30 jaar geleden geboren in Naarden. Mijn moeder was aan de pil en zou overgaan naar het spiraal, et voila. Daar was ik (vasthoudend typje ) best wel even schrikken want mijn moeder was net 19 geworden, maar ze zijn ervoor gegaan.. Ik heb niet een heel leuke, stabiele jeugd gehad. Mijn vader was en is een alcoholist en bedenk alle facetten die daarbij horen en je hebt mijn jeugd. Toen ik 9 was kreeg ik een zusje. En 2 jaar daarna gingen mijn ouders scheiden. Niet lang daarna had mijn moeder een nieuwe relatie en toen ik 14 was kwam daar ook nog een broertje! School fietste ik eigenlijk altijd zo doorheen. Ik was zo iemand die overal (of misschien wel: nergens ) echt bijhoorde. Ik kon met iedereen opschieten. Zowel met de 'popi's' als de 'alti's' en alles daartussen. Thuis ging het niet lekker en ik pakte vrij snel de verzorging van mijn zusje op me, deed het huishouden (ik ben eigenlijk altijd vrij netjes geweest, en mijn ouders.. euh die waren het tegenover gestelde.. echt tot smerig aan toe...dus ik pakte dat op ), boodschappen etc. etc. Tijd voor huiswerk was er dus niet echt. Ik heb de mavo met vlag en wimpel gehaald, wat, als ik er nu op terug kijk, al knap is. Toch is het jammer dat ik, door alles op de achtergrond, geen kans heb gehad om bijvoorbeeld naar de Havo of hoger te gaan. Tot mijn 15e ben ik opgegroeid in Bussum, toen verhuisden we naar Hilversum. Omdat mijn ouders het ook niet al te breed hadden ben ik na de Mavo gelijk gaan werken. Wat dat betreft is mijn verantwoordelijkheidsgevoel erg groot. Al sinds ik op mijn 12e een krantenwijk had, ging mijn salaris naar mijn ouders. Of spullen voor mijn zusje, of boodschappen. Dat deed ik overigens wel vrijwillig. Zodra mijn salaris er was ging ik 'shoppen'. Voor mezelf kocht ik dan eigenlijk niets. Best heftig, voor een 12-jarige, besef ik me nu. Ik ging veel stappen in Hilversum (ook het huis onvluchten, denk ik nu achteraf..) had 2 baantjes ('s morgens vroeg op het Mediapark in de catering, ontbijt maken voor de mannen van 538 enzo en daarna ging ik door naar mijn adresjes van de thuiszorg) en zo kwam ik de dagen wel door. En zo leerde ik M. kennen (in 1998, ik was bijna 18) hij stond achter de bar in 'mijn' stamcafé. M. is 6 jaar ouder. We kwamen in contact doordat ik een tongpiercing had laten zetten, en diezelfde avond ( ) in 'mijn' kroeg stond en zei: kijk eens! Hij zei: ik heb nog nooit met iemand gezoend die een tongpiercing heeft.. Ik zei: no way!! En zo kwamen we in contact.. Hij was net uit een relatie en wilde rust. Ik riep ook om het hardst dat ik geen relatie wilde, maar ooh wat was ik direct gek op die jongen! Ik had wel wat 'vriendjes' gehad, maar dat was het allemaal niet.. Op M. was ik direct knettergek. Een leuke tijd volgde! We waren alleen vrienden (Uhuh, maar ik bivakeerde daar wel elk weekend als de kroeg sloot ging ik met mijn vrienden naar het nachtcafé, M. ging schoonmaken en als hij klaar was smste hij en stond ik voor het nachtcafé te wachten en ging met hem mee).. een geweldige kerst volgde. Mijn hemel wat was ik verliefd! Met oud en nieuw zijn we in de auto gestapt 's nachts om mijn moeder een goed nieuwjaar te wensen.. en die zag natuurlijk al vrij lang wat er tussen ons gebeurde en heeft M. apart genomen.. En hem (vrij dwingend maar op een leuke manier zo was mijn moeder ) verteld of hij wel zag hoe gek ik op hem was.. en dat ze snapte dat hij er niet zomaar in wilde springen na zijn vorige relatie, maar dat hij geen spelletjes speelde met mij maar het allemaal wel serieus nam... En dat was net het zetje wat hij nodig had.. Want een week of 2 later, vertelde hij me: je bent hier zo vaak.. wat zou je ervan vinden om je spullen eens op te gaan halen en hier in te trekken? En zo geschiedde! En zo woonde ik ineens samen. Het ging super, ik ging van de catering naar een commercieel administratieve baan bij een makelaarskantoor (gestimuleerd door M.: zeg lieverd, jij KAN dat! Probeer het, wat heb je te verliezen? Hij gaf mij het vertrouwen wat ik miste..) hij kreeg de kans mede-eigenaar van een bedrijf te worden, maar moest daarvoor wel 2 keer 3 maanden naar de andere kant van de wereld (de antillen).. Voor hem een super kans! Maar hij twijfelde.. want wij hadden immers nét een relatie.. en zou dat wel goedgaan.. We hebben het er niet eens lang over hoeven hebben, ik heb direct gezegd: GAAN! Onze relatie voelt goed, dan is dit de beste test. Jij krijgt nu een kans die je niet kunt laten lopen.. Daar ga je spijt van krijgen. Nu kan je nog! Als we 'later' kinderen hebben, dan kan dit niet meer zomaar.. GAAN! En dus, in ons eerste jaar, is hij 2 keer weggeweest. En het ging goed. Het heeft ons eigenlijk veel dichter bij elkaar gebracht. In de jaren daarna werd mijn moeder ziek, ze is in 1 jaar tijd afgevallen van 130 kilo, naar 65 kilo. Na een opname kwam het eruit: Anorexia. Ook heb ik mijn moeder een tijd niet gezien. Maar we hadden het inmiddels bijgelegd. Begin 2004 belde mijn moeder mij. Ze ging scheidden van haar man. Echter, het was problematisch om een woning te vinden, ze zat met de kinderen.. en we kregen de vraag: zou ik tot ik iets anders heb gevonden, tijdelijk, bij jullie mogen komen wonen. Doordeweeks, want in de weekenden wilde ze wel in Hilversum zijn voor de kinderen. M. en ik hebben het goed van alle kanten besproken en zijn accoord gegaan. Best lastig, het ging wel, maar er is toch ineens iemand in je huis. Ook al is het je moeder.. Enfin, in augustus vertelde ze dat ze toch terug ging naar Hilversum, want dat ze de kinderen miste.. En wij vonden het prima. M. en ik besloten te gaan trouwen.. We waren inmiddels 5 jaar samen en het leek ons een mooi moment! In September zijn we in ondertrouw gegaan. Wat waren we happy en wat voelden we ons volwassen En toen, toen kwam die zondag in November.. M. en ik waren lekker een dagje naar de sauna geweest en kwamen thuis. Er stond een politieauto in de straat. Wij keken elkaar nog aan en zeiden al: goh, bijzonder. Nooit politie hier! Kwamen thuis, waren nog geen 10 minuten binnen of de bel ging. Of ze binnen mochten komen.. En wat de relatie tussen "naam van mijn moeder" en mij was (ze stond hier natuurlijk ingeschreven, ik heb natuurlijk de achternaam van mijn vader, zij inmiddels haar meisjesnaam weer ivm de scheiding) en toen ik zei dat dat mijn moeder was liep de agente bleek aan en vroeg me te gaan zitten.. Mijn moeder is die dag omgekomen bij een verkeersongeval (ik schrijf verder bewust geen details). Liet mij (23 inmiddels) mijn zusje (14) en mijn broertje (9) achter. Een hele heftige tijd volgde. Inmiddels zijn we 6 jaar verder. Mijn zusje is totaal de verkeerde kant op gegaan, heeft nog bij ons gewoond maar is psychisch zo in de war dat ook ik haar niet kon helpen. Zelf ben ik pas 2 jaar geleden toegekomen aan het verwerken van e.e.a. Een half jaar na haar overlijden, trouwden we. Een heel bijzondere, mooie maar ook heftige dag. Gelukkig wist ze dat we gingen trouwen, kende ze M. en ik kan wel zeggen dat die 2, 4 handen op 1 buik waren M. en ik hebben zo'n fijne relatie, zo anders dat hoe zij in haar huwelijken zat. En ik ben blij dat ze heeft kunnen zien dat ze zich over mij totaal geen zorgen hoeft te maken. Dat M. en ik kinderen wilden, was al duidelijk vanaf het moment dat we elkaar ontmoeten. Door een afwijking in mijn eileiders was bij mij al heel vroeg (op mijn 16e ) bekend dat zwanger worden niet vanzelf zou gaan. Vlak na ons trouwen zijn we dan ook de 'molen' ingestapt, en daar kwam vrij snel: ivf uit. Heftige trajecten die een behoorlijke impact hebben en waarbij resultaat uitbleef volgde. Tot ik in 2008 niet meer kon. Ik kwam met een burnout thuis te zitten. Goddank kreeg ik alle medewerking van mijn werkgever, die natuurlijk mijn hele voorgeschiedenis kende en waarvoor het alleen maar een kwestie was van wanneer ik toe ging geven dat ik al een hele lange tijd op mijn tandvlees liep. Ik denk ergens ook dat de eerste 2 ivf-en misschien wel daarom ook niet zijn gelukt. Ik kwam in contact met een steengoede psycholoog en eind 2008 kreeg ik weer adem, zag ik alle mooie dingen weer. Ik heb van ver moeten komen, maar kon gelukkig al mijn geluk zien! Mijn inmiddels man onze relatie die zoveel heeft doorstaan door randfactoren, maar die, ipv dat we verder van elkaar af zijn komen te staan, ons héél dicht bij elkaar heeft gebracht! Wat een geluk! Ik kreeg een andere baan (ging naar het hoofdkantoor, werk dus nóg steeds bij hetzelfde bedrijf ) omdat ik uit de stressige commerciele omgeving wilde. Nu eerst rust. We deden nog de 2 cryo pogingen, maar die mislukte en hebben toen de keuze gemaakt om onze laatste ivf bij een andere kliniek te doen. November vorig jaar deden we deze poging en het resultaat kent iedereen hier geloof ik wel Onze geweldige dochter Leia Jolie.. En wat genieten wij van het ouderschap! Het is nog zoveel meer (in zeer positieve zin) dan we ooit hadden durven dromen. Het was het allemaal waard en zonder erover na te hoeven denken zouden we het allemaal zó weer doen! Na al die heftige jaren, is mijn leven in 2008 omgedraaid. Tijd om eens niet de verantwoordelijkheid voor anderen te willen nemen, die niet geholpen willen of kunnen worden, maar het geluk voor mezelf te vinden! En dat is gelukt! Ons gezinnetje is geboren en oooh wat genieten wij hiervan! Heerlijk burgerlijk in ons huis met tuin, 3 katten. Een fietskar Ook hebben we allebei een motor.. nu Leia er is rij ik zelf niet zoveel (niet omdat ik niet wil, maar het is wel fijn als het pak goed past qua veiligheid.. en aangezien er best wel wat zwangerschapskilo's zijn blijven plakken ) maar volgend jaar gaan we dat zeker weer oppakken! Door dit alles (en uiteraard heb ik niet alles opgeschreven, dan zou ik een heel topic, of meerdere, kunnen vullen, maar dit zijn de highlights) heb ik geleerd positief te zijn. Ook al is het moeilijk, alles komt goed. Soms ben ik zelfs misschien wel iets te positief, maar dat trekt me door lastige dingen heen! Ik heb nagenoeg geen familie meer, ben veel mensen in een heel korte tijd verloren en het doet me beseffen ten volste te genieten. Van elke dag, van ieder ding. Het kan echt zó voorbij zijn. En natuurlijk miep ik nog regelmatig over kleine dingen. Denk dat dat ook wel mens eigen is maar regelmatig tel ik mijn zegeningen! Waar hou ik allemaal van? Qua films, sci-fi, actie, avontuur! Ik verslind boeken bij het leven.. vooral als ik op vakantie ga (minimaal 1 boek per dag/2 dagen ) en dan het liefst boeken van bijv. Karin Slaughter, Tess Gerritsen. Medische Thrillers. Qua muziek heb ik een heel brede smaak. Van klassiek tot hard rock, techno, trance.. was ook regelmatig op een Awakenings feestje te vinden! Hoe ik hier verzeild ben geraakt? Ik kende fok! al omdat mijn moeder hier jaren terug ook zat, met een heerlijk Rel Account (hoofdzakelijk met K_i_m geloof ik.. die ken ik ook al sinds mijn 16e en zij was één van de beste vriendinnen van mijn moeder ) ik heb zelf pas in 2005 een account aangemaakt (NieTTus) door Progje (destijds mijn collega) en ben voornamelijk gaan posten in Als zwanger worden.. waar ik heel veel aan heb gehad! Begin 2009 was ik toe aan vernieuwing en kwam dit Orea account in beeld Lang verhaal, hopelijk niet te warrig (Leia gaf me even de tijd door lekker te tukken dus ik dacht: snel snel!)
becky27	dinsdag 2 november 2010 @ 11:42
	Orea, mooi maar heftig verhaal. En de liefde voor M. spat van het scherm af! Wauw.
Sorbootje	dinsdag 2 november 2010 @ 11:52
	Wat een verhaal Orea! Je hebt een boel meegemaakt maar klinkt erg positief. Ik krijg er een eind goed al goed gevoel bij!
simmu	dinsdag 2 november 2010 @ 12:00
	wat klink je gelukkig Orea!
miss_sly	dinsdag 2 november 2010 @ 12:13
	Orea, heftig! En wat een liefde spreekt eruit voor M Jullie zijn ook een heel fijn stel, vind ik. En ik ben zo blij dat je zo gelukkig bent. Dat lees je, dat zie je. Heerlijk
Sonnetje85	dinsdag 2 november 2010 @ 12:18
	quote: Op dinsdag 2 november 2010 12:13 schreef miss_sly het volgende: Orea, heftig! En wat een liefde spreekt eruit voor M Jullie zijn ook een heel fijn stel, vind ik. En ik ben zo blij dat je zo gelukkig bent. Dat lees je, dat zie je. Heerlijk dat dus idd!
Twinkly	dinsdag 2 november 2010 @ 12:26
	Orea wat heb je een boel heftigs meegemaakt Ik ben zo blij dat het nu zo goed met jullie gaat! Je komt op mij ook over als een heel positief, lief persoon, maar ook als heel sterk.
Orea	dinsdag 2 november 2010 @ 12:32
	Thnx all!! En ja, wij zijn heel gek op elkaar, nog steeds.. 11 jaar alweer En dan ben ik zo trots dat ik mijn dochter (hopelijk) een hele fijne, stabiele, zorgeloze jeugd kan geven met een papa en een mama die heeeeel erg veel van elkaar houden... Zo anders dan wat M. en ik kennen uit onze jeugd
Sorbootje	dinsdag 2 november 2010 @ 12:34

oeke	dinsdag 2 november 2010 @ 12:49
	Poeh Orea. Alles. Ik vind je een sterk prachtmens! Alle liefde en geluk zijn je gegund.
draculettetje	dinsdag 2 november 2010 @ 13:41
	orea ik zit hier met kippenvel en tranen in mn ogen wat een heftig verhaal, maar wat schrijf je zo ontzettend liefdevol over M. en Leia je bent een heel mooi mens!
trui	dinsdag 2 november 2010 @ 14:03
	orea, ik was alweer helemaal vergeten dat jij eerst nieTTus was. maar pfoeh, wat een bewogen leven heb jij al achter de rug. wat moest je al vroeg 'groot' zijn... ik ben erg blij te lezen dat 't nu zo goed gaat met jou en je gezin, alle goeds gewenst samen!
Vlinder	dinsdag 2 november 2010 @ 15:40
	Heftig Orea! Maar nu klink je erg gelukkig En wat leuk dat jullie motorrijden Ik pas wel in mn pak, maar kan niet meer op de motor En nu met Rienk zit ik ook niet meer achterop, boek is dicht voor mij..
Orea	dinsdag 2 november 2010 @ 15:45
	Ja! _{ik rij een CBR 600F! Sportief genoeg vind ik jij zit met je pols hč?} achterop zal ik nooit meer gaan _{dat is dus precies hoe mijn moeder is omgekomen, achterop de motor, schuivert, vangrail.. op slag dood... Ik wil zelf controle houden!}
Vlinder	dinsdag 2 november 2010 @ 15:52
	quote: Op dinsdag 2 november 2010 15:45 schreef Orea het volgende: Ja! _{ik rij een CBR 600F! Sportief genoeg vind ik jij zit met je pols hč?} achterop zal ik nooit meer gaan _{dat is dus precies hoe mijn moeder is omgekomen, achterop de motor, schuivert, vangrail.. op slag dood... Ik wil zelf controle houden!} _{Wat vreselijk joh! Reden ze alleen? Wat is er met de bestuurder gebeurd? Een vriend van ons is 2 jaar geleden ook omgekomen, klaverbladbocht, maar hij reed niet hard. Gleed onderuit en klapte tegen de vangrail. Alles gebroken en overleed in het ziekenhuis. Ze reden met zn 5en, 3 ervan hebben hem zien vallen..} Ik zit inderdaad met mn pols, dus zelf rijden is echt geen plan meer. En inderdaad, als je eenmaal zelf rijden kan wil je ook niet meer achterop. Ik heb zelf ook geen motor meer, maar kan één van mn aanstaande pakken. Ergens wil ik het wel weer hoor, maar denk dat ik het gewoon ook niet meer moet doen. Ik acht mij zelf niet goed genoeg iig.. [ Bericht 1% gewijzigd door Vlinder op 02-11-2010 18:10:25 (Even de zin aangepast. Had niet goed gelezen) ]
Claudia_x	dinsdag 2 november 2010 @ 15:58
	Mooi verhaal om te lezen, Orea. Als ik aan jou denk, denk ik als eerste aan je positiviteit. Die komt ook in je verhaal weer het meest prominent naar voren. Ik probeer er een voorbeeld aan te nemen.
lady-wrb	dinsdag 2 november 2010 @ 18:06
	weer zo'n indrukwekkend verhaal
_Ingrid_	dinsdag 2 november 2010 @ 19:04
	Heftig Orea. Maar wat klink je nu gelukkig!
Ahava	dinsdag 2 november 2010 @ 19:05
	Wat Claudia zegt! En ik vind je een geweldig mens.
droomvrouwtje	dinsdag 2 november 2010 @ 19:50
	Orea wat een bewogen leven en hoe mooi je liefde voor M het spat er gewoon van af
Chan	dinsdag 2 november 2010 @ 19:54
	Jemig Orea, wat een verhaal! En wat klink je positief en gelukkig!
mijsje	dinsdag 2 november 2010 @ 20:50
	ik merk ook heel veel verdriet in je verhaal, en heel veel liefde... woont je broertje nog wel bij jullie?
Jeetjejom	dinsdag 2 november 2010 @ 20:52
	Pfff Orea, heftig heb jij het gehad, maar je merkt door het hele verhaal dat de liefde tussen jou en je man zo overheersend is, dat het goed komt, hoe dan ook. En dat zie je ook wel!
Orea	dinsdag 2 november 2010 @ 20:53
	Dat zeg je goed Mijsje _{mijn broertje woont bij zijn vader} En dank jullie wel allemaal voor de reacties!
Sonnetje85	dinsdag 2 november 2010 @ 20:53
	en who's next?
Orea	dinsdag 2 november 2010 @ 20:54
	Goeie, wie zijn er nog niet geweest??
mijsje	dinsdag 2 november 2010 @ 20:56
	quote: Op dinsdag 2 november 2010 20:53 schreef Orea het volgende: Dat zeg je goed Mijsje _{mijn broertje woont bij zijn vader} En dank jullie wel allemaal voor de reacties!
Sonnetje85	dinsdag 2 november 2010 @ 20:56
	staat in de op toch? wie er geweest zijn iig
innepin	dinsdag 2 november 2010 @ 21:23
	Orea, wat leuk om meer over je te lezen. Wat een heftig verhaal, wat een boel verdriet. En wat anderen al voor mij gezegd hebben, de liefde voor M spat echt uit je verhaal, zo mooi!
Incantrix	dinsdag 2 november 2010 @ 22:00
	Orea, ik vind het toch zo bijzonder, en zo mooi, dat je ons dit hebt willen toevertrouwen! Je hebt een heel bewogen leven gehad (understatement of the year ) en het is toch zo fijn te lezen dat je jezelf er zo positief onder hebt kunnen houden en dat je je ondanks al die narigheid wél staande hebt gehouden.. Het geluk dat jij nu voelt is niets minder dan welverdiend, echt! Je bent een sterke vrouw en een prachtmens
Lijnloos	dinsdag 2 november 2010 @ 22:05
	Jeutje, wat een verhaal Orea. Je hebt het wel heel mooi verwoord, zowel de mooie, lieve, romantische dingen, als die waar je (veel) verdriet van hebt (gehad). Ik vind het heel knap dat je dit zo open en bloot aan ons toevertrouwd... maakt je een mooi mens!
Sorbootje	dinsdag 2 november 2010 @ 23:55
	Zou ik mogen? Ik heb eigenlijk wel behoefte mijn verhaal te vertellen
k_i_m	woensdag 3 november 2010 @ 00:00
	quote: Op dinsdag 2 november 2010 12:32 schreef Orea het volgende: Thnx all!! En ja, wij zijn heel gek op elkaar, nog steeds.. 11 jaar alweer En dan ben ik zo trots dat ik mijn dochter (hopelijk) een hele fijne, stabiele, zorgeloze jeugd kan geven met een papa en een mama die heeeeel erg veel van elkaar houden... Zo anders dan wat M. en ik kennen uit onze jeugd Ik vind dit zo fijn om te horen, maar dat weet je wel . . . _{dit is geloof ik één van die weinige keren per jaar dat ik de emo smilie gebruik waar hij eigenlijk voor is bedoeld .}
oeke	woensdag 3 november 2010 @ 00:07
	quote: Op dinsdag 2 november 2010 23:55 schreef Sorbootje het volgende: Zou ik mogen? Ik heb eigenlijk wel behoefte mijn verhaal te vertellen Niet dat ik er veel over te zeggen heb, maar ik vind dat eigenlijk wel een goed idee!
miss_sly	woensdag 3 november 2010 @ 06:34
	quote: Op dinsdag 2 november 2010 23:55 schreef Sorbootje het volgende: Zou ik mogen? Ik heb eigenlijk wel behoefte mijn verhaal te vertellen Ik zou jouw verhaal graag lezen!
Orea	woensdag 3 november 2010 @ 09:01
	Sorbo, ik ben ook erg benieuwd naar jouw verhaal ik geef hem aan je door! Vraag ga ik even bedenken, net wakker enzo
innepin	woensdag 3 november 2010 @ 13:41
	Oeh ik ben benieuwd Sorbo!
Lijnloos	woensdag 3 november 2010 @ 13:50
	Ja, Sorbootje, was jij nog niet geweest? Ben heel benieuwd naar je verhaal!
McLaura	woensdag 3 november 2010 @ 14:55
	Skiet even op juh, Sorbooooo
Jeetjejom	woensdag 3 november 2010 @ 14:56
	Orea moet nog een vraag bedenken!
Twinkly	woensdag 3 november 2010 @ 14:56
	quote: Op woensdag 3 november 2010 14:55 schreef McLaura het volgende: Skiet even op juh, Sorbooooo Ja joh, zit hier de hele tijd te kijken voor een update!
Orea	woensdag 3 november 2010 @ 15:01
	De vraag hoeft niet tegen te houden om de rest vast te vertellen hoor Maar ik ben een beetje inspiratieloos Hoe ben je aan sisqo gekomen? Aan de kat himselve, de naam en waarom steekt ie altijd zijn tong naar iedereen uit? (sorry voor de vreselijk stomme vraag hoor! Als iemand een betere heeft, voel je vrij )
Twinkly	woensdag 3 november 2010 @ 15:02
	Ja, die kat is zo onbeleefd
Ssserpente	woensdag 3 november 2010 @ 15:28
	Oooh, Orea, wat een mooi verhaal! En wat vreselijk verdrietig dat je moeder is overleden. Heel, heel veel geluk met je verse gezinnetje! Sorbo, ben je nou al begonnen?
Chan	woensdag 3 november 2010 @ 15:30
	Sorbo ik ben ook heel benieuwd!
Incantrix	woensdag 3 november 2010 @ 15:39
	Wat leuk dat jij nu iets gaat schrijven, Sorbo Ik wil het graag lezen hoor
becky27	woensdag 3 november 2010 @ 19:14
	leuk Sorbo, ik ben ook nieuwsgierig!
Raissa	woensdag 3 november 2010 @ 19:31
	quote: Op dinsdag 2 november 2010 23:55 schreef Sorbootje het volgende: Zou ik mogen? Ik heb eigenlijk wel behoefte mijn verhaal te vertellen Ben erg nieuwsgierig!
groofskendezoveelste	woensdag 3 november 2010 @ 20:04
	Orea, jeetje wat een verhaal. Ik had het nooit vermoed, zoveel verdrietigs al meegemaakt. Wat goed, fijn, mooi, alles ! dat je zo gelukkig bent met je leven, met je lieve man en prachtige dochter . Ik ben er echt van onder de indruk. Sorbo ik ben ook benieuwd.
octopussy	woensdag 3 november 2010 @ 20:49
	Orea, wat een heftig verhaal! Ik had echt nooit geraden dat je zulke zware tijden hebt gehad, omdat je juist zo'n stralend persoontje bent (kan ook niet anders met Leia ). Het lijkt me zo vreselijk moeilijk om niet de steun te hebben van je moeder wanneer je zelf moeder wordt. Ik sta er nauwelijks bij stil, maar ik moet echt vaker mijn zegeningen tellen. Dank je voor je openhartigheid. Je bent een mooi mens (van buiten en van binnen)
Diaan73	woensdag 3 november 2010 @ 21:06
	Ik heb nu ook pas de verhalen van McLaura en Basboussa gelezen. Wat een mooie openhartige verhalen.. Orea, jouw verhaal vind ik ook heel bijzonder. En ik heb helemaal nooit geweten dat jij NieTTus was..
Sorbootje	donderdag 4 november 2010 @ 12:35
	Ik ben bezig, maar heb gisteren de hele dag geslapen, sorry!
Vlinder	donderdag 4 november 2010 @ 12:55
	quote: Op donderdag 4 november 2010 12:35 schreef Sorbootje het volgende: Ik ben bezig, maar heb gisteren de hele dag geslapen, sorry! Ja zeg, slapen doe je maar in je eigen tijd Ik ben echt heel erg benieuwd naar je verhaal
Sorbootje	donderdag 4 november 2010 @ 13:50
	Ok, hier gaat ie dan! Grofweg 31 jaar geleden zag ik het levenslicht in het pittoreske veendam . Twee schatten van ouders, die geen cent te makken hadden, hebben voor een heel onbezorgde vroege jeugd gezorgd in een (wel echt) mooi Drents dorp. Ik kreeg de vrijheid om, samen met mijn jongere broertje, buiten te ravotten. Ik bouwde hutten, klom in bomen en ving kikkers (waar ik heel voorzichtig mee omging, behalve die ene keer toen ik met mijn vader mee vissen was gegaan. Ik had kleine kikkers gevangen en mijn vader droeg me vlak voor we naar huis gingen op ze vrij te laten. Ik dacht daar anders over en stopte ze allemaal in mijn broekzakken. Onderweg in de auto vond mijn vader me opvallend stil. Eenmaal thuisgekomen was ik zo verdwenen en even later kwam ik tevoorschijn met een emmer vol kikkertjes. Ze hadden het wonder boven wonder overleefd. Dit verhaal komt elk jaar zo rond kerst weer bovendrijven als de familie bijeen is). Op school was ik gelukkig. Ik was een gangmaker en een durfal. Niet op het gebied van sport (bang voor de bal), maar wel als het ging om stoere praatjes en opvallende kleding. Na de basisschool ging ik naar de mavo bij ons in het dorp. Ik had hoog gescoord op de cito-toets, maar was nog erg speels en wild. Een kleine school dichtbij huis leek mijn ouders beter. Ik weet tot op de dag van vandaag niet of dat nou zon slimme keuze was. Ik heb nooit echt geleerd om te studeren, om hard te werken voor resultaat. Na de mavo deed ik de havo en ook dat ging me gemakkelijk af. Maar eerst nog even terugkomen op mijn tijd op de mavo. Toen ik veertien was kreeg ik een vriendje. Dat liep vreselijk mis knip ik voel me er niet prettig bij dat het hier staat, vandaar dat ik even knip. Ik kreeg het moeilijker met authoriteit. Het escaleerde nooit echt, maar ik werd brutaal en ging me steeds meer tegen alles en iedereen afzetten. Thuis ging het ook moeizamer. Het is dat ik uit een erg warm nest kom, daarom ben ik toch redelijk op de rails gebleven. Toch bleef ik zwijgen over wat er was gebeurd en ik ben niet van plan het nu nog te vertellen. Ik kan oprecht zeggen dat ik het volledig verwerkt heb. Ik vergeet het niet, maar ik heb het wel vergeven. Voor mezelf. Toen ik een jaar of zeventien was onmoette ik mijn vriend A.. Hij was heel lief en geduldig en heeft mij rust gebracht. Toen ik in Leeuwarden creatieve therapie ging studeren, was ik meer bij hem dan in LWD. Toen ik na het eerste jaar stopte met mijn studie, ben ik dan ook bij hem ingetrokken. Ik was toen achttien. We hebben het drie jaar goed gehad samen, maar toen was de kaars echt gedoofd bij mij. Hij was té lief. Dat klinkt misschien hard, maar ik denderde met mijn fikse temperament volledig over hem heen. Ondertussen was ik ook met een nieuwe studie begonnen en weer gestopt. Ik kreeg een baan bij een overheidsinstelling waar ik het goed naar mijn zin had. Ik heb na het verbreken van die relatie weer een half jaar bij mijn ouders gewoond. Dat ging best goed, maar na dat halve jaar waren we allemaal aan meer privacy toe. Ik vond een kamer in Groningen, met een lekker tuintje. Ik kreeg een nieuwe vriend. Hij kwam uit Zeeland en eerlijk gezegd was dat niet echt serieus. Toen zag ik het niet, maar achteraf was het gewoon angst om alleen te zijn en de vakantiesfeer van mijn weekenden in Zeeland die het aantrekkelijk maakten. Na een klein jaar solliciteerde ik binnen de overheidinstelling op een nieuwe baan. Eén van de leden van de sollicitatiecommissie was B.. Ik was vreselijk zenuwachtig, maar zolang ik me op hem focuste ging het goed. Ik voelde me meteen heel erg op mijn gemak bij hem. Ik kreeg de baan, maar niet dankzij B. B. heeft tegen de rest van de commissie gezegd dat hij zich terugtrok, omdat hij een andere dan zakelijke belangstelling voor me had en niet objectief kon zijn. Toen ik aan mijn nieuwe baan begon kwam ik er al snel achter dat B. getrouwd was en drie kinderen had. Een regelrechte NO GO dus. Maar ondanks alles bleven we elkaars gezelschap opzoeken. Ik beëindigde mijn relatie met de jongen uit Zeeland, want als ik zulke sterke gevoelens voor iemand anders kon toelaten, zat het niet goed. Op een avond, nadat we allebei een avonddienst hadden gedraaid, gingen we iets drinken samen. Gewoon vriendschappelijk, maakten we onszelf wijs. De spanning was om te snijden, maar we hielden het bij een netjes klopje op de arm. Meer konden we toch ook echt niet doen?! De maandag daarop volgend zag B. er nogal moe uit. Hij vroeg me of we in de pauze een stukje konden wandelen. Dat hebben we gedaan. Hij vertelde me dat hij vreselijk verliefd op me was. Dat hij het aan zijn vrouw had verteld en dat zij hem de deur wees. Dat hij niets van me verwachte, maar toch wilde dat ik het wist. Om een heel lang verhaal kort te maken, de vrijdag daarna is hij bij me ingetrokken op mijn kamer van 17m2. Daar hebben we een jaar lang samen gewoond. Een vreselijk heftige tijd. Vre-se-lijk verliefd, maar ook ontzettende schuldgevoelens. Gevoelens van verdriet over de pijn van de kinderen. B. is uit puur schuldgevoel drie keer teruggegaan naar zijn ex, om vervolgens volledig verward weer voor mijn deur te staan. We hebben elkaar in dat ene jaar door en door leren kennen. Na dat jaar zijn we naar zijn huis in FRL verhuisd. In dorpje waar ik nog nooit geweest was. Daar woonde ik ineens in een huis dat B. en zijn ex samen hadden laten bouwen. Waar ze met hun kinderen hadden gewoond, tegenover de beste vriendin van zijn ex. Op zijn zachtst gezegd ongemakkelijk. En ineens kwamen om het weekend drie kinderen over de vloer. Ik was 23 en was stiefmoeder. Gelukkig is dat altijd goed gegaan. Ze hebben mij wonder boven wonder in hun hart gesloten en ik hen. Ik ben nog elke dag blij met hun open houding naar mij. Dat had ook heel anders gekund en ik had het ze niet kwalijk kunnen nemen. Na een paar jaar kochten B. en ik een nieuw huis. In hetzelfde dorp, want de kinderen hadden daar vriendinnen en we wilden ze niet nog meer stabiliteit ontnemen. Daar begon ik me echt op mijn plek te voelen. Ik viel 35 kilo af. Voor het eerst in heel lange tijd voelde ik me goed in mijn huis en mijn leven. De ex van mijn man trouwde opnieuw en kreeg nog een kind. Dat bracht ook rust. We leerden normaal met elkaar om te gaan. Iets waarvoor ik nog altijd bewondering heb. Ik weet niet of ik het op had kunnen brengen als ik in haar schoenen had gestaan. B. en ik wilden geen kinderen. We hadden genoeg aan zijn drie kinderen waren we van mening. Daar was ik heilig van overtuigd. Tót mijn schoonzus (en beste vriendin) baarmoederhalskanker kreeg. Ze had ons net verteld dat ze nog zo graag een kindje wilde met haar vriend. Dat zette ons allebei zó aan het denken! Wilden we écht geen kind? Misschien toch wel! We gaven onszelf een jaar bedenktijd. Als we eind 2008 nog steeds een kind wilden, zouden we ervoor gaan. In dat jaar 2008 bleek de tumor zodanig groot te zijn, dat de baarmoeder van mijn schoonzus verwijderd moest worden. Hun droom viel in duigen, terwijl wij druk plannen maakten. Toen mijn schoonzus zei dat draagmoederschap hun enige kans was op een kind, riep ik in een opwelling: Als ik dat toch eens voor jullie zou kunnen doen!. Dat kon ik gemakkelijk roepen, want om in aanmerking te komen moet je een zwangerschap voldragen hebben en geen kinderwens meer hebben. Ik was nog niet eens zwanger. Sterker nog, we hadden nog geen besluit genomen. Eind 2008 was ons verlangen zo sterk gegroeid dat we besloten te proberen een kind te krijgen. Eén kind om ons gezin compleet te maken. Op1 januari stopten we met voorbehoedsmiddelen en eind januari had ik een positieve test in mijn handen. Ik was overdonderd door de snelheid waarmee ik zwanger raakte. Ik was ervan uitgegaan dat het minstens een jaar zou duren. In de tijd dat ik overgewicht had was ik eens een half jaar met de pil gestopt en niet ongesteld geworden. Ik dacht dat er iets m [ Bericht 1% gewijzigd door Sorbootje op 04-11-2010 20:47:49 ]
Sorbootje	donderdag 4 november 2010 @ 13:51
	Ik dacht dat er iets mis met me zou zijn. Uiteraard warenw e wel vreselijk blij. Nu ik zwanger was, kwam de vraag omtrent draagmoederschap weer bij ons boven. Mijn schoonzus (inmiddels genezen) en zwager hadden ook heel voorzichtig gepolst hoe ik er inmiddels over dacht. Ik wist het echt niet! Ik was net zwanger. Voelde zoveel. Zou ik het kunnen? Negen maanden een kindje dragen en dan achter blijven zonder baby? Ik parkeerde het vraagstuk en genoot van mijn zorgeloze zwangerschap. Af en toe hadden we het erover, maar de conclusie bleef dat we niet konden besluiten, zolang ik zelf nog niet bevallen was. In oktober werd onze prachtige Isabeau geboren na een relatief eenvoudige bevalling. Leuk vond ik het niet, maar wel te doen. En wat werd ik verliefd op onze dochter. Nooit had ik me voor kunnen stellen hoe geweldig het zou zijn. Ook al waren de eerste maanden loeizwaar (ze huilde erg veel en sliep matig), ik was gelukkig! Pas na een maand of vier, nadat we een heel openhartig gesprek hadden gehad met mijn schoonzus en zwager, hakten B. en ik de knoop door. Ik weet het nog precies, we reden op de afsluitdijk en B. zei: Denk jij wat ik denk?. Ik zei: Ja, we gaan het doen. De week daarop zagen we mijn schoonzus en zwager weer en hebben we het verteld. Het was een emotionele avond, waarop we nog dichter bijelkaar kwamen. Wat een mooie vriendschap met zn vieren! Inmiddels is Isabeau 1 jaar en is het een ondernemende, eigenwijze dreumes met een vrolijk karakter. B. en ik zijn samen gelukkiger dan ooit en we hebben na een traject van medische en psychologische keuringen groen licht gekregen voor het draagmoederschap. Ik voel me dankbaar dat ik dit mee mag maken, wat een bijzonder traject! Volgend jaar september gaan we beginnen met het terugplaatsen van de ingevroren embryos. En dan maar hopen dat het lukt. Ik kan oprecht zeggen dat ik een zielsgelukkig mens ben! En dan nu de vraag van Orea. Een originele vraag in OUD Sisqo hebben we via MP overgenomen van mensen met een zwaar allergisch kind. Ik viel op zijn bizarre uiterlijk. Hij bleek daarnaast ook nog eens een hart van goud te hebben. Het is een pers met stamboom. Zijn bekkie is echter zó plat en zijn tong zó lang, dat die tong altijd naar buiten hangt. Geen gezicht, maar het zorgt bij mij bijna dagelijks voor lachbuien. Hij is onzindelijk, pist het hele huis onder, mist een stuk van zijn staart, kan geen normale brokjes eten, neigt naar overgewicht, kortom; een beetje een freak. Maar een betere kat kun je je niet wensen! En dan nu de standaard vragen nog even: Hobbies: schilderen, tekenen, KOKEN (das eerder een passie), lezen etc Boeken: Ik vond De Engelenmaker erg goed, verder Mulischfan, maar ik kan ook genieten van een lekkere Karin Slaughter of een sappige Wallander. Films: La vita e bella, Tilsammen, Der Untergang, Bye bye Lenin Waar kun je me s nachts wakker voor maken? Sushi en sashimi en voor een goede risotto. Oh en voor San Daniele ham, of culatello, of vers gebakken zuurdesembrood, of voor een rijpe, zure sinaasappel of. Leukste uitspraak? Hmm ik zie eigenlijk van bijna alles de humor wel in. Kan niet kiezen!
Sorbootje	donderdag 4 november 2010 @ 13:51
	Ik ben niet altijd zo lang van stof hoor!
Ssserpente	donderdag 4 november 2010 @ 13:58
	Whoei Sorbo, mooi verhaal! Ff laten bezinken, hoor, kom er zo op terug.
Sorbootje	donderdag 4 november 2010 @ 13:59
	Ik zit helemaal te bibberen. Schijtlijster ben ik!
Nijna	donderdag 4 november 2010 @ 13:59
	Wat een verhaal Sorbo, mooi mens! Ik was hier toch maar weer eens gaan lezen ivm secret santa enzo. Het blijft toch leuk om mede-OUDers beter te leren kennen op deze manier. Ook wel bijzonder.
miss_sly	donderdag 4 november 2010 @ 14:04
	Sorbootje zoals je schrijft, overkomt via internet en ook de keren dat ik je gezien heb, ben je zo'n fijn mens! En dat je dat ene immens grote goede kunt doen voor een ander, draagmoeder zijn, dat bewonder ik echt enorm.
Shandaly	donderdag 4 november 2010 @ 14:09
	Wauw, wat een verhaal Sorbootje! Geweldig zeg, dat je draagmoeder gaat worden. Dat lijkt mij zo moeilijk.. _{(nooit geweten dat er een max zit aan een post... )}
Sorbootje	donderdag 4 november 2010 @ 14:10
	Mooie manier om geconfronteerd te worden mijn eigen langdradigheid
Sorbootje	donderdag 4 november 2010 @ 14:10
	En bedankt voor de reacties
innepin	donderdag 4 november 2010 @ 14:12
	Sorbootje, wat een mooi verhaal, en wat mooi geschreven! Het valt helemaal niet op dat het lang is, want het leest zo lekker weg Wat fijn dat het ook goed gaat met je stiefkinderen, ondanks de manier waarop jij en B. bij elkaar gekomen zijn. Dat had inderdaad wel anders uit kunnen pakken zeg Volgens mij zijn jullie een heel leuk gezin zo Anyway, ik vind je een tof mens! En heel veel succes met het draagmoederschap, ik vind het zó stoer, zó mooi dat je dat gaat doen! Echt, respect!
Claudia_x	donderdag 4 november 2010 @ 14:17
	Wat vind ik het fijn dat alles zo goed heeft uitgepakt voor jullie, Sorbo! Je hebt iets ontzettend verdrietigs meegemaakt maar hebt het zo te horen goed kunnen verwerken. En je romance met B. klinkt groots en meeslepend! Ik vind het ook mooi om te lezen hoe correct hij zich heeft opgesteld, al zal dat voor hem indertijd anders gevoeld hebben. Uit je verhaal maak ik op dat je enerzijds een vrouw bent van opwellingen - je noemt jezelf ook altijd ongeorganiseerd en chaotisch - maar anderzijds toch ook zeker gewoon een verstandig mens dat nadenkt over haar keuzes. Dat blijkt ook wel uit hoe je omgaat met het draagmoederschap. Ik vind het knap! En B. kan zich volgens mij geen leukere vrouw wensen, om over Isabeau nog maar te zwijgen die een fantastische moeder heeft.
Ssserpente	donderdag 4 november 2010 @ 14:30
	quote: Op donderdag 4 november 2010 13:59 schreef Sorbootje het volgende: Ik zit helemaal te bibberen. Schijtlijster ben ik! Haha, da's toch helemaal niet nodig? Als iemand een vrouw met ballen is, ben jij het wel! Echt, je verhaal bevestigt mijn beeld van jou. Je bent een oersterke, liefdevolle vrouw, die weet wat ze wil, maar een warm hart heeft voor alles wat haar dierbaar is. En zoals Claudia ook zegt, ik vind dat je een geweldige balans hebt tussen ratio en emotie.
Sorbootje	donderdag 4 november 2010 @ 14:43
	Bedankt voor jullie lieve woorden.
becky27	donderdag 4 november 2010 @ 14:43
	Sorbootje, mooi verhaal, heftig en bijzonder. Ik vind het draagmoederschap echt zo bewonderingswaardig.
Orea	donderdag 4 november 2010 @ 14:46
	Wat zij hierboven allemaal zeggen Bijzonder, mooi verhaal. Fijn dat jij en B. zo'n fijn gezinnetje zijn nu, met Isabeau en haar zusjes en broertje! En inderdaad, dat jij (hopelijk, ik duim mee dat het allemaal gaat lukken!!) je schoonzus kunt gaan geven waar ze zo naar verlangen!
Keshet	donderdag 4 november 2010 @ 14:50
	Wat een verhaal Sorbo! Ik vind de liefde tussen B. en jou echt heel erg bijzonder. Hoe netjes jullie het aangepakt hebben, etc. etc. Ik kom weer eens niet uit mijn woorden maar ik vind jullie gewoon stoer! Ik word altijd blij van je. Wbt het draagmoederschap, ik vind het zo ontzettend knap dat je je lijf zo ter beschikking kan stellen aan het geluk van een ander (en indirect natuurlijk ook weer geluk voor jullie). Ik hoop oprecht dat het zwanger worden en blijven heel soepeltjes gaat en dat er een prachtig mooi neefje of nichtje van je uit voortkomt. Mag ik je nog een vraag stellen? Wat vinden B.'s kinderen uit zijn eerste huwelijk van jullie voorgenomen draagmoederschap?
Sorbootje	donderdag 4 november 2010 @ 14:53
	Keshet, we hebben besloten het pas te vertellen als we groen licht hadden. En dat hebben we nu, dus dat gaan we op korte termijn doen. En ik ben zelf niet trots hoor, op hoe mijn relatie met B. is begonnen. Er zijn ook echt dingen die ik destijds anders aan had moeten pakken. (om maar een voorbeeld te noemen, ik had van B. af moeten blijven tot hij alles met zijn ex afgerond had en ik vind het te gemakkelijk om het erop te schuiven dat ik jong was (22) ) Natuurlijk hadden we er een nog grotere puinhoop van kunnen maken, maar ik vind het moeilijk om terug te denken aan de pijn die we veroorzaakt hebben.
McLaura	donderdag 4 november 2010 @ 14:54
	Wat een mooi verhaal Sorbo! En ik wist niet (of heb niet goed geluisterd) dat je groen licht hebt! Hoe gaaf is dat dan!!!! Hopelijk gaat het allemaal voorspoedig, en krijgt IsaB als ze ruim 2 is een neechje!!
trui	donderdag 4 november 2010 @ 14:56
	sorbo, bedankt voor je verhaal! echt fijn dat 't zo goed is gegaan tussen B's oudste kinderen en jou. werken jij en B nog steeds bij dezelfde instelling eigenlijk?
Diaan73	donderdag 4 november 2010 @ 14:57
	Sorbo, wat een mooi verhaal en erg mooi geschreven. Ik vind het ook erg bewonderingswaardig dat je draagmoeder gaat worden voor je schoonzus!!
Vlinder	donderdag 4 november 2010 @ 14:58
	Lieve Sorbo, zoals zo velen het al zeggen, je komt over als een oersterke vrouw en je hebt een hart van goud. Je bent een super mama voor deBeau en een geweldige vrouw voor B, ook voor J, O en D ben je heel eerlijk en dat je voor K. een kind op de wereld wil zetten vind ik echt helemaal geweldig Ik denk dat ze het allemaal maar getroffen hebben met jou en ik ben echt oprecht blij dat ik je ken
Claudia_x	donderdag 4 november 2010 @ 14:59
	Het is goed dat je dat benadrukt, Sorbo. Wij lezen jouw kant van het verhaal en dat lijkt een romantisch verhaal met een happy ending. Als je het verhaal van zijn ex-vrouw zou lezen, zou het een heel verdrietig verhaal zijn, misschien wel een onbegrijpelijk verhaal, want hoe kun je nu je mooie gezinnetje achterlaten? En dan toch nog teruggaan, en weer weggaan, en teruggaan... En in dat verhaal zou jij de jonge blondine zijn die we als duivelin af zouden schilderen. Daarom vind ik het juist zo knap dat jullie er zo goed uitgekomen lijken te zijn, terwijl het voor jullie allemaal op een bepaalde manier een rotsituatie is geweest. Zijn ex heeft de liefde hervonden, jullie zijn gelukkig met elkaar en de kinderen gaan er goed mee om.
Sorbootje	donderdag 4 november 2010 @ 15:00
	Trui, we werken allebei nog steeds voor dezelfde instelling, maar niet meer in dezelfde plaats (gelukkig )
Sorbootje	donderdag 4 november 2010 @ 15:01
	Momenteel gaat het door een onenigheid wel even wat stroever tussen B. en zijn ex, maar daar komen we wel weer uit. Over het geheel genomen gaat het goed, vooral tussen haar en mij (hoe bizar dat ook is)
Raissa	donderdag 4 november 2010 @ 15:05
	Wat een verhaal Sorbo Mooi geschreven en wat hoop ik dat er over een poosje een mooi neefje of nichtje voor Isabeau komt! De vriendschap die je beschrijft klinkt geweldig en ik hoop dat Isabeau en haar neefje of nichtje in de toekomst net zo'n mooie band zullen krijgen. Verder is er boven mij al een hele hoop geschreven en ik kan me daar alleen maar bij aansluiten. Dankjewel voor dit kijkje in je leven!
_Bar_	donderdag 4 november 2010 @ 15:28
	sorbo wat een ontroerend en bijzonder verhaal
_Ingrid_	donderdag 4 november 2010 @ 16:00
	Sorbo mooi en ontroerend verhaal.
oeke	donderdag 4 november 2010 @ 16:52
	Sorbootje, meisje, vrouw. Wat een levensverhaal. Ik vind je een stoere. je bent zo open, en het is mooi wat we zien, ondanks alle pijn en verdriet. Echt, ik neem mijn hoed voor je af.
Twinkly	donderdag 4 november 2010 @ 17:04
	Sorbootje wat een mooi en ontroerend verhaal. Wat fijn dat de kinderen van B jou zo goed accepteren en dat je ook met zijn ex goed overweg kunt. Dat je draagmoeder wordt voor je neefje of nichtje vind ik heel bijzonder, je bent zo sterk!
het-is-mij	donderdag 4 november 2010 @ 17:07
	Wow wat een verhaal sorbo, mooi om en beschreven!
mijsje	donderdag 4 november 2010 @ 19:36
	Wow Sorbootje, wat een prachtig verhaal heb je ervan gemaakt... hier zou je zo een boek van kunnen schrijven, ik zou het niet weg kunnen leggen... wat mooi dat je dat kunt, draagmoeder zijn voor je schoonzusje... ik weet niet of ik het ooit zou kunnen, zo voor iemand anders, en dan het kindje (waarvan je natuurlijk duidelijk weet dat het niet je eigen kindje is, dat dan weer wel...) niet steeds bij je hebben... ik heb diep respect...
Sorbootje	donderdag 4 november 2010 @ 20:51
	Ik heb even wat in mijn verhaal geknipt, zoals ik al aangekondigd heb. Het voelde toch niet fijn om het te laten staan. Bedankt voor alle lieve reacties, voelt goed!
-Nienna-	donderdag 4 november 2010 @ 21:02
	Sorbo..een bijzonder verhaal. Ik vind het vooral bijzonder om te lezen omdat wij bij elkaar op school hebben gezeten (havo) en jij zelfs bij mijn vriend in de klas.
Incantrix	donderdag 4 november 2010 @ 21:30
	Lieve lieve Sorbo, dat jij een mooi en puur mens bent, iemand met een groot hart, daar was ik al achter. Nu ik heb gelezen waar jij 'vandaan bent gekomen' weet ik alleen maar zekerder: you rock! Mooi verhaal, mooi geschreven, en nee, ik had niet in de verste verte door dat het erg lang was, het was vlot weggelezen hoor!
Jeetjejom	donderdag 4 november 2010 @ 21:43
	Lieve mooie sorbo, wat een mooi verhaal! Misschien is het inderdaad niet de netste manier waarop de relatie tussen jou en b. ontstaan is, maar het klinkt als zo voorbestemd en liefde- en passievol! En wat mooi dat je draagmoeder voor je schoonzusje en zwager gaat zijn. Lijkt me mooi om te doen, maar ook heftig! En verder heb je een pracht van een dametje waar je ook met recht trots op kunt zijn hoor!!!!
droomvrouwtje	donderdag 4 november 2010 @ 21:46
	wauw sorbo, wat een mooi verhaal. En zo mooi dat je voor je schoonzusje draagmoeder wil zijn. Ik vind dat heel bijzonder en onbaatzuchtig, ik heb hier heel veel bewondering voor
draculettetje	donderdag 4 november 2010 @ 23:23
	sorbo wat een mooi verhaal ook! en hoe moeilijk zo'n begin met B, maar hoe goed en liefdevol voor elkaar zijn jullie daarmee omgegaan en ook het draagmoederschap wat bijzonder mooi en lief! top mens(en)!
Muks	vrijdag 5 november 2010 @ 06:18
	Oreo voor je verhaal. Bedankt voor je openhartigheid ! Sorbo : ik vind het zo verschrikkelijk lief, knap, geweldig, super, fantastisch, bewonderingwaardig en nog veel meer wat jij over hebt voor je schoonzus ! Je verhaal is prachtig ! Bedankt en succes bij de terugplaatsingen in september !
Sorbootje	vrijdag 5 november 2010 @ 07:52
	Nu moet ik natuurlijk een nieuw slachtoffer bedenken!
Ahava	vrijdag 5 november 2010 @ 09:00
	Een heel mooi en bijzonder verhaal ook weer, Sorbo. Ik vind het zo moedig dat jullie je verhaal zo hier durven vertellen. Ik zou dat niet durven. Dus, dubbele bewondering van mijn kant!
Chan	vrijdag 5 november 2010 @ 09:22
	Sorbo wat een heftig ontroerend mooi geschreven verhaal! Het geknipte deel heb ik niet gelezen, maar fijn dat je het hebt kunnen verwerken En verder, wat alle anderen ook al zeggen, wat geweldig dat jullie groen licht hebben mbt het draagmoederschap en echt, ik vind het zó knap dat je dat gaat doen!
groofskendezoveelste	vrijdag 5 november 2010 @ 15:29
	Sorbo . Waar nu de 'knip' staat, kan ik denk ik zelf wel wat invullen en verder lijkt je me zo'n oprecht fijn mens. Een vrouw met goede en mindere kanten, maar wel met een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Wauw! En het draagmoederschap vind ik zo bijzonder, zo gul. Nog een hele grote Wauw!!
Lijnloos	vrijdag 5 november 2010 @ 15:58
	Jeetje Sorbootje, zo'n verhaal had ik echt niet bij jou verwacht, wat knap dat je het zo hebt opgeschreven! Jullie leven lijkt me inderdaad best raar zo, jij zo jong al met 3 stiefkinderen en nu ook een kleine mooie meid van jullie beiden, en dan natuurlijk ook de toekomst in het verschiet... prachtig!
Takkembah	vrijdag 5 november 2010 @ 16:26
	Wauw Sorbo ik ben helemaal ontroerd door je verhaal, wat ben je toch een sterkm, stoer, tof, liefdevol mens
seilram	vrijdag 5 november 2010 @ 20:01
	Dit topic was ik echt helemaal uit het oog verloren zeg! Oreo, man, wat een verhaal! Wel prachtig geschreven. Ik vind dat echt zo leuk om te lezen... ik zie je naam tuurlijk weleens voorbij komen, maar heb eigenlijk geen idee van de persoon achter je avatar. Gek eigenlijk en dan ineens heb ik zin om iemand even te knuffelen . Sorbo, wow! Sommige dingen wist ik al van een bepaald topic, maar over je relatie, dat wist ik niet. Heel open zeg! Prachtig geschreven ook en heerlijk dat het nu allemaal zo goed gaat
becky27	dinsdag 9 november 2010 @ 11:28
	quote: Op vrijdag 5 november 2010 07:52 schreef Sorbootje het volgende: Nu moet ik natuurlijk een nieuw slachtoffer bedenken! Zonde als dit topic verder een langzame dood sterft, zeker in het kader van SS.
Sorbootje	dinsdag 9 november 2010 @ 11:37
	Zou jij het stokje over willen nemen Becky?
SecretSacky27	dinsdag 9 november 2010 @ 11:47
	Lijkt me een goed plan!
becky27	dinsdag 9 november 2010 @ 12:11
	quote: Op dinsdag 9 november 2010 11:37 schreef Sorbootje het volgende: Zou jij het stokje over willen nemen Becky? ow, ehm, vind het altijd zo leuk om over anderen te lezen, niet nagedacht dat ik zelf ook nog eens aan de beurt zou komen. Nou ja, doe maar. Heb je nog een specifieke vraag? Of SecretSacky27 misschien
wickie	dinsdag 9 november 2010 @ 12:13
	Sorboo, wat een bijzonder verhaal! En voor het draagmoederschap een diepe buiging. Wat een leuk topic trouwens, nooit echt opgevallen. Ga eens teruglezen Becky ben benieuwd naar jou verhaal.
draculettetje	dinsdag 9 november 2010 @ 12:13
	quote: Op dinsdag 9 november 2010 12:11 schreef becky27 het volgende: [..] ow, ehm, vind het altijd zo leuk om over anderen te lezen, niet nagedacht dat ik zelf ook nog eens aan de beurt zou komen. Nou ja, doe maar. Heb je nog een specifieke vraag? Of SecretSacky27 misschien leuk becky ik ben benieuwd!
Sorbootje	dinsdag 9 november 2010 @ 12:18
	Ik ga even over een vraag nadenken, maar een extra vraag van je secret mag natuurlijk altijd!
becky27	dinsdag 9 november 2010 @ 20:12
	quote: Op dinsdag 9 november 2010 12:18 schreef Sorbootje het volgende: Ik ga even over een vraag nadenken, maar een extra vraag van je secret mag natuurlijk altijd! En hebbie al een vraag?? Kan ik mijn stukje gaan typen, vriend ligt al de hele dag ziek te bed en Noortje is ook al onder de pannen. Of mag het stukje ook zonder vraag?
Sorbootje	dinsdag 9 november 2010 @ 20:52
	Ok, komt ie: Wat heeft het moederschap gedaan met de manier waarop je naar jezelf kijkt? Misschien een vage vraag, maar het moederschap heeft in mij zoveel veranderd...ik ben benieuwd hoe dat voor jou is!
becky27	dinsdag 9 november 2010 @ 21:06
	quote: Op dinsdag 9 november 2010 20:52 schreef Sorbootje het volgende: Ok, komt ie: Wat heeft het moederschap gedaan met de manier waarop je naar jezelf kijkt? Misschien een vage vraag, maar het moederschap heeft in mij zoveel veranderd...ik ben benieuwd hoe dat voor jou is! Nee hoor, daar kan ik wel wat mee.
becky27	dinsdag 9 november 2010 @ 22:12
	Eeeeeen, tweeeeee, drie! Nou daar gaat ie dan, over het algemeen ben ik wel een open boek, kan makkelijk over gevoelens praten en het kan me eigenlijk ook niet zo veel schelen dat mensen weten hoeveel ik verdien en wat er op de bankrekening staat. Ik ben dus Conny, 31 jaar geleden geboren en getogen in het mooie Brabant, uitkijkend op de Efteling, waar ik honderden keren ben geweest want wij hadden vroeger een abonnement op de Efteling. Ik heb echt een fantastische jeugd gehad, mijn ouders hebben een melkveehouderij, met veel dieren, ruimte en vrijheid. Ik ben de oudste uit een gezin van drie, ik heb een zusje en een broertje. We waren veel, heel veel buiten, hutten en vlotten bouwen, met een schepnet stekelbaarsjes vangen die ik in de vijver in mijn eigen tuin achter de varkensstal veel te snel liet voortplanten. Onbezorgd, alles mocht eigenlijk. Wij gingen niet op zomervakantie, dat ging niet met de boerderij en wat ik niet wist, dat miste ik niet. Wel vond mijn vader, toendertijd nogal van de oude stempel, nu nog steeds wel eens, dat ik niet iedere zaterdag maar thuis aan het rommelen moest zijn maar dat ik maar aan het werk moest. En zo geschiedde. Waar iedereen nu denkt, wow wat jong, ging ik op mijn 7e bij de buurman werken, voor 2 gulden per uur. Dat heb ik 9 jaar volgehouden, bij de buurman en bij andere tuinders. Ik vond het fantastisch, hou van sociale contacten en leerde iedere zomer nieuwe mensen kennen en verdiende een centje bij. Naast het buiten spelen en het werken was (juist was) ik een fanatiek sportster. Turnen, schaatsen, atletiek, wielrennen en dansen, eerst rock n roll en daarna stijldansen. Als kind was het super thuis. Als puber ook, en ik was best wel een beetje verwend. Mijn ouders lieten me vrij en ik heb daar nooit misbruik van gemaakt. Als iets niet mocht deed ik het ook niet stiekem. Hierin hoop ik dat ik Noortje op dezelfde manier opvoed en zij hetzelfde als ik, en die vrijheid niet tegen me gaat gebruiken. Ik ging vanaf mijn 14e de kroeg in om te darten, ik mocht 1 sneeuwwitje en mijn vader kwam me halen, of ik ging naar DE discotheek en mijn ouders kwamen om 12 uur na hun dansles mij bij de kerk ophalen. Ik vond het prima, ik mocht tenminste weg. Vanaf mijn 16e kreeg ik een scooter en mocht ik het zelf uitzoeken. Heel vrij en ook met het idee dat ik niet in zeven sloten tegelijk zou lopen. Deed ik ook niet, maar ik was wel een type. Ik hield van Nirvana, Pearl Jam, Motorhead, NOFX en nog meer van dat soort muziek, ik had wel eens blauw haar, zwarte nagels en wijde kleding aan. Ik hield wel van een biertje en een jointje en ging wel eens stoned in de klas zitten. Na de basisschool ging ik naar de HAVO, wat ik makkelijk kon, waar ik wel eens spijbelde en wel eens suf in de klas zat maar ook 1 van de lievelingetjes van de leraren was en toch altijd over ging en uiteindelijk met de hakken over de sloot binnen de vijf jaar mijn diploma haalde. 17 En heul bleu ging ik in 1996 studeren, in Den Bosch, echt 1 van de meest fantastische steden in Nederland, aan de Hoger Agrarische School. Want zo braaf als ik was, ik wilde graag binnenhuisarchitectuur doen, maar dat vonden mijn ouders niet zon goed idee. Dus ik ging voor mijn tweede keus, Agrarische Bedrijfskunde. Het eerste jaar was heel gaaf, bij de studentenvereniging, in allerlei commissies, vriendje (en met mijn middelbare schoolvriendje met toch een zeer kwade dronk ging het lekker uit), veel reizen want ik mocht niet op kamers. Dat, en de opkomst van de ziekte van mijn moeder, een chronische vermoeiheidssyndroom, heeft er wel voor gezorgd dat ik het eerste jaar niet haalde. Balen, maar nieuwe ronde nieuwe kansen en ik vertrok, geheel tegen de zin van mijn ouders in, naar Delft. Om weer Agrarische Bedrijfskunde te studeren. Ook daar weer een zeer actief verenigingsleven, allerlei besturen, maar het leren studeren zorgde er voor dat ik met gemak, inclusief alle activiteiten, en het op kamers wonen, door de studie heen fietste. Vond het erg makkelijk eigenlijk. Had altijd al bedacht dat ik na mijn HBO toch nog de universiteit wilde doen. Bestuurskunde, want ik wel de Europese landbouwpolitiek in. Ik was nog niet begonnen aan de studie, toen de aanslagen van 11 september plaatsvonden. Op een of andere manier was ik snel genezen van de drang om iets in de politiek te doen en ging ik toch maar Bedrijfskunde studeren. Ook een erg makkelijke studie, vond ik, maar door omstandigheden heb ik hier toch wat langer over gedaan dan de bedoeling was. Die omstandigheden kwamen aan licht toen rond mijn 18/19 de wijnvlek op mijn rug wat dikker werd. Om een heel langdradig verhaal kort te maken, van huisarts naar streekziekenhuis naar het Radboud in Nijmegen gestuurd om te onderzoeken wat het nou was. Na drie jaar onderzoeken bleek het een goedaardige (dus geen kanker) maar agressieve tumor te zijn. Mijn rug was inmiddels zo dik dat ik gekscherend wel eens Quasimodo werd genoemd. Ook in dat opzicht was ik vrij open, kon er goed over praten, en maakte me ook niet zo druk daarover, ze konden ook nog geen behandelmethode vinden dus de tijd ging voort. Helaas was de huid op de plek vrij dun en ik had wel eens last van een kleine slagaderlijke bloeding. Na de 5e of 6e bloeding was ik het zat, belde met het ziekenhuis dat er maar eens wat aan gedaan moest worden, en warempel, ze hadden pasgeleden een methode gevonden en konden me behandelen. 7 plaatselijke operaties en 2 plastische behandelingen later heb ik het 2 jaar geleden af kunnen sluiten. In 2006 ben ik officieel genezen verklaard en een maand later had ik een huis gekocht. Misschien dat sommigen zich mijn verbouwing nog wel kunnen herinneren in K&W. Enniewee, na een aantal jaren studeren was natuurlijk mijn stufi afgelopen en had ik ook geen recht meer op een lening. Toen ben ik fulltime, naast een fulltime studie gaan werken. Ik had allerlei bijbaantjes gehad en was ook wel toe aan iets meer uitdaging. En zo begon ik als management assistent in de toerismebranche. Ambitieus als ik ben, ging ik daar 3.5 jaar later als zon beetje de plaatsvervangend directeur weg. Ik zat zoveel in het buitenland, vloog van Adam, naar Geneve, naar Salzburg, terug naar Geneve en weer naar Nederland, dat ik er wel klaar mee was. En toen, op het moment dat ik zelf terug kwam van de wintersport werd ik gebeld of ik niet wilde solliciteren bij het Ministerie van Landbouw als aanbesteder. Zo gezegd, zo gedaan en tijdens mijn eerste gesprek ben ik aangenomen. Na een interne opleiding, want nog steeds die ambitie, van anderhalf jaar ben ik nu werkzaam als regelingsmanager, waar ik er voor zorg dat boeren in Nederland subsidie krijgen, en mag ik mijn handtekening onder de beschikkingen, waaronder die van mijn vader (en dat is best gek), zetten. Ik wil wel wat anders gaan doen, ik vind het heel belangrijk mezelf te blijven ontwikkelen en ben weer op zoek naar een leuke interne baan als strategisch adviseur, nu nog te hoog gegrepen, maar dat kan ik wel bereiken. Kan niet bestaat niet was altijd mijn motto. Dit is waar ik vandaan kom en wat ik zoal doe in het dagelijks leven. Ik zal de rest vrij kort proberen te houden want ik las dat er beperkingen in aantal tekens per post. Hobbys, ik sport wel graag, tennis, squash en snowboarden. Moet natuurlijk hier even melden dat de papa van mijn fantastische dochter Noortje ook mijn tennisleraar is geweest. Lekker cliché. Verder kook ik enorm graag en ben ik nog van alles aan het uitproberen. Helaas heb ik alleen in het weekend tijd echt tijd om uitgebreid te koken. Een passie is wijn, proeven, erover lezen, inkopen in Frankrijk, en nog meer proeven. Er is zoveel over leren, er zijn alleen al meer dan 5.000 druiven waar men wijn van maakt. Vanuit mijn studententijd heb ik een passie voor fotografie ontwikkeld, maar ook daar moet ik nu echt tijd voor maken. [ Bericht 1% gewijzigd door becky27 op 09-11-2010 22:50:40 ]
becky27	dinsdag 9 november 2010 @ 22:13
	En nummer twee Favoriet boek, ik heb er veel, ik ben aan het sparen voor een heuse bibliotheek en heb ook bijna alles wat er nu thuis staat gelezen. Ik hou van (opletten SS ) thrillers van Mo Hayder, David Baldacci, Tess Gerritsen en nog meer. Verder hou ik er van oud Engelse literatuur en van Nederlandse schrijvers als Giphart, Campert, Mulisch, Brusselmans en zo kan ik er nog wel een paar noemen. Met films heb ik daadwerkelijk helemaal niets, ik heb er helemaal niets mee. Duurt me allemaal te lang, ik heb er geen geduld voor. Dat geldt trouwens ook voor series als Lost en Prison Break, ik wil gewoon weten hoe het afloopt. Wel wil ik van de films die ik heb gezien twee favorieten benoemen, The Game, daar heb ik met open mond naar zitten kijken en (daar is ie weer Sorbootje) La vita e bella. Op dit moment geniet ik te veel van mijn nachtrust (als ik die heb) om s nachts gewekt te worden voor eten of drinken maar als ik moet kiezen lust ik altijd wel een glaasje goede champagne of een vette chardonnay. Of in de winter wanneer het ook in de slaapkamer ijskoud is een kop erwtensoep. De mooiste uitspraak ooit komt van mijn oppaskindje: papa en mama hebben een verrassing maar ik mag het pas vertellen als mama bij de dokter is geweest. Tja, weg verrassing haha. Nu de vraag van Sorbootje: Wat heeft het moederschap gedaan met de manier waarop je naar jezelf kijkt? Veel, heel veel. Ik moet ineens volwassen zijn, en dat vind ik af en toe confronterend. Ik fiets met mijn eigen kind achterop, in dezelfde stad waar ik ook altijd als student fietste. Voor mijn gevoel ben ik nog steeds die student van 22 maar dat is niet zo. Voor die studenten van 22 ben ik een moeder. Een moeder, aaaarrrgggg, hoe eng eigenlijk. Ik ben de mama van Noortje, ik vind het nog steeds heel gek om te zeggen, of Noortje is mijn dochter. Ik heb nu een verantwoordelijkheid voor mijn meisje, terwijl ik voorheen vooral alleen de verantwoordelijkheid voor mezelf had. Daar waar ik altijd maar doorging (want kan niet bestaat niet ) moet ik nu soms stil blijven staan want mijn kleine meid heeft me nodig. Weg onbezorgdheid. Wat ik nu pas begrijp, is hoe bezorgd mijn ouders zijn geweest in de periode dat ik zo ziek was terwijl ik er zelf echt heel relaxed in stond. Ik wilde ze niet ongerust maken en heb redelijk wat dingen voor ze verzwegen in die tijd. Het eerste jaar van de universiteit heb ik bijna alleen maar in bed doorgebracht omdat ik zon pijn had, terwijl ik voor de buitenwacht diegene was die nooit klaagde. Ik weet nu, nu ik zelf moeder ben, dat ik dit nooit meer zou doen. Ehm, dit was het wel geloof ik, kan volgens mij nog paginas vollullen maar dat doe ik maar niet. Maar vragen staat altijd vrij! Ik heb degene aan wie ik het stokje wil overdragen een pm gestuurd. Eerst maar eens kijken of ze wel wil. [ Bericht 0% gewijzigd door becky27 op 09-11-2010 22:50:13 ]
Claudia_x	dinsdag 9 november 2010 @ 22:31
	Ik besef nu pas dat ik eigenlijk vrijwel niks van je wist, Becky! Wat mooi om over je fijne jeugd te lezen. Ik dacht dat het een en al feelgood zou worden, maar jij hebt ook met het een en ander te kampen gehad. Je verhaal werd verrassender naarmate ik door bleef lezen. Landbouw, wijn, ambitie, ik vind het geweldig! Grappig trouwens ook om te zien wat je belicht hebt uit je leven. Zo komen je lief en je keuze voor het moederschap vrijwel niet aan bod!
draculettetje	dinsdag 9 november 2010 @ 22:35
	becky mooi openhartig verhaal en (op je ziekte met wijnvlek na) klinkt het allemaal heel gelukkig! ben benieuwd wie je een pm hebt gestuurd en dank voor het delen
becky27	dinsdag 9 november 2010 @ 22:39
	claudia, die periodes van studeren (vond het zo leuk, ik zou zo weer een studie oppakken) en studeren en werken tegelijkertijd met daarin al die operaties waren de heftigste periodes uit mijn leven. Ik werkte 40 uur in de toerismebranche, fulltime studie, stond ook nog achter de bar bij een dansschool en had een vast oppasadres 2 dagen per week. Die periodes hebben een behoorlijke impact op mij als persoon gehad. Mijn allerliefste ken ik eigenlijk pas 2,5 jaar, en Noortje is ook nog maar zo kort in mijn leven, hoewel zij wel echt alles voor me betekenen. Misschien had ik van te voren moeten waarschuwen, ik heb niet een heel bijzonder verhaal. Maar wel een fijn verhaal denk ik. [ Bericht 3% gewijzigd door becky27 op 09-11-2010 22:49:28 ]
Sonnetje85	dinsdag 9 november 2010 @ 22:42
	haha ik vind t wel een bijzonder verhaal hoor becky! vergeleken met mijn leventje
draculettetje	dinsdag 9 november 2010 @ 22:44
	een fijn verhaal is ook een bijzonder verhaal hoor
Claudia_x	dinsdag 9 november 2010 @ 22:58
	quote: Op dinsdag 9 november 2010 22:39 schreef becky27 het volgende: claudia, die periodes van studeren (vond het zo leuk, ik zou zo weer een studie oppakken) en studeren en werken tegelijkertijd met daarin al die operaties waren de heftigste periodes uit mijn leven. Ik werkte 40 uur in de toerismebranche, fulltime studie, stond ook nog achter de bar bij een dansschool en had een vast oppasadres 2 dagen per week. Die periodes hebben een behoorlijke impact op mij als persoon gehad. Mijn allerliefste ken ik eigenlijk pas 2,5 jaar, en Noortje is ook nog maar zo kort in mijn leven, hoewel zij wel echt alles voor me betekenen. Misschien had ik van te voren moeten waarschuwen, ik heb niet een heel bijzonder verhaal. Maar wel een fijn verhaal denk ik. Ik vind het juist een heel bijzonder verhaal, becky! En het doet me deugd dat je zo gepassioneerd over je studie en werk schrijft. Dat wil zeggen, ik vind het herkenbaar. En je passies maken je juist interessant. Ik had al eens foto's gezien van het wijnproeven waar jullie Noortje mee naartoe namen en daar was ik al erg door geďntrigeerd!
becky27	dinsdag 9 november 2010 @ 23:04
	Thanx voor jullie lieve en leuke reacties! Iedere keer als ik zelf die hele lap tekst doorneem kom ik weer (spel)fouten tegen. Hoe slecht Ik ga een dutje doen. Oh nee, eerst een lief klein meisje een dikke papfles geven en hopen dat ze doorslaapt.
droomvrouwtje	woensdag 10 november 2010 @ 00:38
	wat een bijzonder openhartig verhaal.. en wat heb je een fijne jeugd gehad als ik dat zo lees..
Shandaly	woensdag 10 november 2010 @ 06:41
	Ook al weer zo'n mooi verhaal... quote: Mijn ouders lieten me vrij en ik heb daar nooit misbruik van gemaakt. Als iets niet mocht deed ik het ook niet stiekem. Hierin hoop ik dat ik Noortje op dezelfde manier opvoed en zij hetzelfde als ik, en die vrijheid niet tegen me gaat gebruiken. Dit vind ik een mooi stukje, heel herkenbaar. Mijn ouders hebben mij (en m'n broertje) vroeger ook heel vrij gelaten, en het kwam niet in me op om daar misbruik van te maken. Ik hoop ook dat ik Lars datzelfde mee kan geven... _{wat zal mijn verhaal toch tegenvallen als ik ooit eens aan de beurt ben...}
BE	woensdag 10 november 2010 @ 09:01
	Becky, wat een mooi verhaal! Ik 'ken' je idd van je K&W topics.
Ssserpente	woensdag 10 november 2010 @ 19:45
	Becky, wat een inspirerend verhaal. Grappig ook dat jij jezelf nog als die 22-jarige ziet, terwijl ik juist vind dat je erg volwassen overkomt. Je hebt je zaakjes goed op orde en lijkt me iemand die rationele en doordachte keuzes maakt. Je komt op mij iig over als een nuchter type, zonder dubbele bodem. Bedankt voor je pm, wat discreet! Ik neem het stokje graag over. Maar geef me even een paar dagen, ik moet morgen van 's ochtends vroeg tot zo'n 2300 uur werken, vrijdag ook en heb het weekend ook verplichtingen. Maar ik ga m'n best doen!
oeke	woensdag 10 november 2010 @ 20:02
	Wauw Becky, stoer dat ambitieuze van je. Leuk om te lezen hoe je ervan geniet, het studeren en het beklimmen van de ladder. En wat heerlijk zoals je je jeugd beschrijft. Zal je ouders vast ook een hoop goed doen, zo'n feedback te krijgen. Leuk! Ons Zeeuwse tutje krijgt het stokje! Ik ben benieuwd naar je verhaal, Ssserpente.
groofskendezoveelste	woensdag 10 november 2010 @ 20:04
	Becky, wat heerlijk, z'n buitenjeugd. En wat knap dat je steeds zo door wilt leren. _{Ik ben zelf nl aan mijn vijfde studie bezig en ik er zo ongeveer op.}
Chan	woensdag 10 november 2010 @ 20:08
	Ik vind het juist een heel bijzonder verhaal Becky! Echt wauw, wat een hoop passies heb je, je klinkt alsof je midden in het leven staat en er helemaal voor gaat! Heerlijk En enorm knap vind ik het ook! Sserpente ik ben heel benieuwd naar jouw verhaal!
becky27	woensdag 10 november 2010 @ 20:09
	quote: Op woensdag 10 november 2010 19:45 schreef Ssserpente het volgende: Becky, wat een inspirerend verhaal. Grappig ook dat jij jezelf nog als die 22-jarige ziet, terwijl ik juist vind dat je erg volwassen overkomt. Je hebt je zaakjes goed op orde en lijkt me iemand die rationele en doordachte keuzes maakt. Je komt op mij iig over als een nuchter type, zonder dubbele bodem. Bedankt voor je pm, wat discreet! Ik neem het stokje graag over. Maar geef me even een paar dagen, ik moet morgen van 's ochtends vroeg tot zo'n 2300 uur werken, vrijdag ook en heb het weekend ook verplichtingen. Maar ik ga m'n best doen! Leuk, ga ik nog even een goede vraag verzinnen!
seilram	woensdag 10 november 2010 @ 20:17
	Becky, wat grappig, ik had ook altijd een abo op de efteling . Samen met 2 vriendinnen hebben we daar heel wat zomers door gebracht. (_{ik was 1 hele zomer verlieft op de jongen die in het carnaval festival werkte}). Leuke vraag ook van Sorbo!
SecretSacky27	woensdag 10 november 2010 @ 20:30
	Becky, mooi verhaal. Fijn, ook. En ik kan een heleboel met je verhaal. Is het erg als ik van je verlanglijstje afwijk? Ik zag iets leuks namelijk.
Ssserpente	woensdag 10 november 2010 @ 21:29
	Ahum, heb het toch maar even snel geschreven. Het zat in mijn hoofd en moest eruit... Ik ga nu maar even naar buiten om uit te waaien. Ik hoop dat het een beetje begrijpelijk en niet te warrig is opgeschreven. Zoals ik halverwege ook al aangeef, kan ik me niet alles meer chronologisch herinneren. Ik heb m'n best gedaan, maar heb het in zo'n anderhalf uur opgeschreven, dus misschien dat sommige dingen niet helemaal duidelijk zijn. Kortom: succes met lezen! Komt ie: Mijn moeder wilde graag een groot gezin. Maar mijn oudere zus heeft haar geboorte niet overleefd en mijn jongste broertje of zusje heeft slechts een paar maanden in mijn moeders buik geleefd. In 1981 werd ik geboren. Mijn moeder was zo ontzettend blij dat ik leefde dat ze haar baan opzegde om volledig voor mij te kunnen zorgen. De eerste drie jaar van mijn leven woonden we in een dijkdorp onder de rook van Rotterdam. We hadden een klein huisje met kippen, konijnen, honden, katten en zelfs een geit. Ik herinner me deze periode als een eindeloos warme zomer, waarin ik op mijn klompjes tussen de kippen scharrelde. Ik had één lievelingskip, Sneeuwwitje, die nam ik onder mijn arm overal mee naar toe. Ik leefde in een heerlijk coconnetje. In mijn herinnering bestaat die tijd ook slechts uit mijn ouders, de beestjes en de buurvrouw. In die tijd had ik ook een hoop pleegbroers en -zussen, een stuk of tachtig in totaal, maar van hen kan ik me er slechts één herinneren: Danielle. Zij heeft dan ook een jaar of zes bij ons gewoond. Kinderen van mijn leeftijd kende ik nauwelijks. Mijn moeder heeft wel geprobeerd om me naar de kinderopvang te brengen, maar daar werden we beiden zo ongelukkig van, dat ze het snel heeft opgegeven om me weer lekker thuis te houden. Wel kan ik me wel herinner is dat mijn ouders regelmatig ruzie hadden. Ik had dan zo’n medelijden met mijn vader als hij op de bank zat te huilen, dat ik naast hem ging zitten om hem te troosten. Toen ik twee was, kreeg ik een hondje: Juni, een kruising tussen een poedel en een schnautzer. Juni en ik waren onafscheidelijk en ik denk dan ook nog elke dag aan haar. Juni is 17 jaar geworden en is dus zo goed als mijn hele jeugd bij me geweest. Na een jaar of drie verhuisden we naar een dorpje in de Hoekse Waard. Ik ging hier naar de basisschool en had één beste vriendin: Sandra. Met Sandra speelde ik elke dag. Meer vriendinnetjes had ik niet, daar was ik te verlegen voor. Ook bij Sandra thuis vond ik het best eng. Ik durfde bijvoorbeeld niet bij haar ouders aan te bellen, maar stond vaak onder haar slaapkamerraam te roepen of ze buiten kwam spelen. Toen ik acht jaar jas, besloten mijn ouders dat ze wegwilden uit de Randstad. We verhuisden naar een klein Christelijk dorpje in Zeeland, zo’n 20 kilometer van een stad vandaan. We woonden ook niet in het dorp zelf, maar er drie kilometer buiten, in een vakantiepark waar slechts enkele gezinnen permanent woorden. Ik vond het zo eng en voelde me zo niet thuis tussen die kinderen met dat gekke accent, dat ik na m’n eerste schooldag al huilend thuiskwam. Ik zou er nooit bijhoren, dat besefte ik direct. Het was dan ook een vrij bekrompen dorp dat niet van nieuwkomers hield. Dit, i.c.m. mijn verlegenheid en het feit dat we zover buitenaf woonden, zorgde er voor dat ik flink gepest werd. Ik moet toegeven dat ik ook vrij weinig kon hebben. Ik wist niet zo goed hoe ik me staande moest houden in een groep en voelde me vaak en snel aangevallen. Gelukkig had ik twee goede vriendinnen waarmee ik veel optrok. We waren elke dag met emmertjes en netjes aan het Veerse Meer te vinden om visjes en krabbetjes te vangen. Ik was dag en nacht buiten en had ook hier een fijne tijd. Toen ik naar de middelbare school ging, hield het pesten helaas niet op. Ook hier lag het grotendeels aan mijn eigen houding, denk ik nu. Ik wilde overal en nergens bijhoren. Liep de ene dag op kistjes tussen de alternatievelingen en de volgende dag op Nikes tussen de gabbers. Mijn moeder begon in die tijd haar eigen zaak aan huis. Hiervoor werd er een porto cabin in de tuin gezet. Ze werkte dag en nacht en had nergens anders meer tijd voor. Mijn vader werkte nog steeds in ploegen in Rotterdam, dus ook hem zag ik weinig. Ik groeide ondertussen op tot een echte puber. Ik deed geen rare dingen en was altijd op tijd thuis, maar werd wel verbaal steeds sterker en opstandiger. Mijn vader kon daar moeilijk mee omgaan en voelde zich erg geďntimideerd door mij. Hiernaast ging hij steeds meer drinken, was hij psychisch niet in orde en ontwikkelde hij een ziekelijke obsessie voor mijn moeder. Mij kon hij niet meer uitstaan, luchten of velen. Regelmatig kregen we steeds heftigere ruzies die vaak met iets kleins en nietszeggends begonnen maar volledig escaleerden. Als hij de huiskamer inkwam waarin ik op een stoel zat, waren zijn eerste woorden: “Sodemieter jij eens van die stoel af.” Tijdens ruzie bespuugde hij me, sloeg me en maakte hij me uit voor smerige rat of pissebed, die het liefst onder zijn schoenzool zou willen vermorzelen. Hij zei regelmatig dat hij nog meer van zijn pleegkinderen hield dan van mij en dat ik enkel geboren was om het huwelijk tussen hem en mijn moeder kapot te maken. Hoewel ik mezelf regelmatig in slaap huilde, ben ik altijd sterk gebleven en bleef ik tegen hem in opstand komen. Al betekende dit meestal dat de boel zodanig escaleerde dat ik in mijn nakie buiten geschopt werd terwijl mijn vader al mijn persoonlijke bezittingen op straat kieperde en er met zijn auto een aantal keer overheen reed. Hij trok hiervoor zelfs de lades uit mijn kasten. Op dagen dat ik alleen thuis was, trok hij alle stekkers uit de televisie en moest ik mijn dagen doorbrengen met het huishouden. De obsessie voor mijn moeder werd intussen alleen maar erger. Hij bouwde zelfs een installatie die dagelijks automatisch al haar telefoongesprekken opnam zodat hij deze kon terugluisteren zodra hij thuiskwam. Ik kan me deze periode helaas niet meer chronologisch voor de geest halen. Hij bestaat uit een brei van groezelige en wattige herinneringen aan een hoop ruzies, onmacht, onbegrip en nachtenlang gehuil. Ik probeerde in die tijd een opleiding af te ronden. Mijn havodiploma haalde ik nipt en ik besloot om naar de Middelbare Hotelschool te gaan. Hiermee heb ik halverwege wegens te slechte resultaten moeten stoppen. Op een avond (ik was een jaar of 18/19, schat ik) liep een ruzie opnieuw zo uit de hand dat ik buiten stond te schreeuwen terwijl mijn vader mijn moeder een kapotgeslagen bierflesje onder haar keel hield. Ik belde huilend 112 en binnen een half uur was de politie aanwezig. Mijn vader was intussen vertrokken met zijn auto, dachten we. De politie kon weinig anders doen dan de situatie opmaken en weer vertrekken. Zodra ze echter hun hielen hadden gelicht, verscheen mijn vader opnieuw in huis. Die had zich de hele tijd verstopt in de schuur. Hij vetrok opnieuw, dit keer wel met de auto en de politie hield hem een alsnog aan. Zijn blaastest was echter prima, waarop ze hem doodleuk weer bij ons thuis afleverden. Ik ben die avond bij een vriendin en haar moeder ingetrokken. Mijn moeder smeekte me zoals altijd om terug te komen. Zij was ook de reden dat ik nooit eerder weg durfde te gaan. Ze was en is een sterke vrouw, maar wilde koste wat kost het gezin bij elkaar houden. Toch neem ik het haar nog steeds wel eens kwalijk dat ze nooit in mijn bijzijn voor me op is gekomen. Hoewel dit het alleen maar erger had gemaakt. Na weken en een kerst bij die vriendin, smeekte mijn moeder me opnieuw om terug naar huis te komen. Ze miste me en had de perfecte oplossing: ik zou in de porto cabin in de tuin gaan wonen. Die had een eigen slaapkamertje, een keukentje en een douche en zou zouden mijn vader en ik elkaar niet voor de voeten lopen. Omdat de situatie bij die vriendin ook niet ideaal was (haar moeder heeft borderline en is manisch depressief), besloot ik op mijn moeders aanbod in te gaan. Het werd een bizarre onderneming. Ik woonde in de tuin om 50 cm afstand van mijn ouderlijk huis, maar mocht van mijn vader geen stap binnenzetten. Als ik zelf geen brood in huis had en bij mijn ouders een boterham haalde, schopte mijn vader me terug de unit in. “Opkankeren mijn huis uit!” Gelukkig leerde ik in die tijd Nils kennen. Hoewel ik niet direct verliefd op hem was, zag ik in hem wel alles wat ik zocht in een man. Na diverse afwijzingen van mijn kant, besloot ik het toch met hem te proberen. Het bleek de beste keuze uit mijn leven. Na een opnieuw mislukte studie Journalistiek, huurden Nils en ik een huisje in de stad en begon ik aan de opleiding HEAO Communicatie. Hoewel ik dolgelukkig was en mijn opleiding prima ging, heb ik het in deze periode erg moeilijk met mezelf gehad. En Nils met mij. Pas nu ik uit mijn thuissituatie was, begon ik het er emotioneel moeilijk mee te krijgen. Ik kreeg huilbuien en was ervan overtuigd dat Nils toch wel bij me weg zou gaan. Dus bleef de boel maar op de spits drijven. Hiernaast was ik ook niet in staat om een normale discussie of woordenwisselingen te hebben. Ik was immers gewend dat dit helemaal uit de hand liep en kon ook niet anders dan er zo mee omgaan. Na elke ruzietje stond ik dan ook huilend met mijn koffers bij de achterdeur, klaar om te vertrekken. Pas na een en paar jaar en een paar korte gesprekjes met een psycholoog, werd ik weer een beetje mezelf en begon ik te beseffen dat Nils echt van me hield en dat ie echt niet zomaar bij me weg zou gaan. Het ging steeds beter tussen ons. Mijn moeder sprak ik regelmatig en mijn vader zelden. Over ‘vroeger’ spraken we niet meer. Mijn vader bleef mij de schuld geven van wat er gebeurd was, dus ik begon er liever niet meer over. Op een avond belde mijn moeder me huilend op. Ze had de knoop doorgehakt en ging weg bij mijn vader. Nu ik het huis uit was, vond ook zij het onhoudbaar geworden. Hiernaast vertrouwde ze me toe dat mijn vader rond mijn tweede jaar maandenlang een seksuele relatie had gehad met een pleegkind (dat pleegkind was 17, mijn vader 24). Dit had ze hem nooit kunnen vergeven. Kortom, mijn moeder pakte haar spullen, zette de scheiding in gang en woonde een tijd lang in divers vakantiewoningen. Mijn vader ging kapot. Hij belde mij maandenlang dagelijks huilend en volledig over zijn toeren op. De strekking van zijn telefoontjes was steeds dezelfde: zijn leven was ten einde en hij ging zichzelf van kant maken. Intussen ging ook mijn moeders nieuwe relatie uit en ook zij huilde dagelijks bij mij uit. Ik kon hier slecht mee omgaan en heb dit aan hen beiden na veel schuldgevoelens en lang wikken en wegen aangegeven. Hierop belastten zij mij beiden gelukkig minder. Maar als ik mijn moeder belde, nam zij nog vaak snikkend de telefoon op. Ze was zo eenzaam in d’r kille vakantiewoningen en had totaal geen vrienden meer door de bizarre thuissituatie dat zij ook weinig zin meer om voor te leven had. Ik studeerde in die tijd Communicatie, liep 36 uur per week stage en werkte zo’n 20 uur in een winkel en in de horeca. Nils en ik besloten om samen met vrienden lekker op vakantie naar Italië te gaan. Wat had ik me hierop verheugd! Weg van alle sores! We vertrokken ’s nachts met de auto en toen we de volgende avond aankwamen, belde ik mijn moeder om te zeggen dat we veilig waren gearriveerd. Ze klaagde over hoofdpijn, maar dat deed ze wel vaker, dus ik dook m’n bed in. Een paar uur later belde mijn vader. Mijn moeder had een hersenbloeding gehad. Dit topic heb ik daar destijds over bijgehouden: Hersenbloeding. Mijn vader had een afspraak met haar en vond haar toevallig. Ze werd direct per ambulance naar het EMC in Rotterdam gebracht. Daar bleek dat de bloeding in het buitenste deel van de hersenen, aan de linkerkant tegen het hersenvlies aan te zitten. In het ziekenhuis was ze erg helder en was gelukkig geen sprake van uitval van spraak, geheugen of lichaamsfuncties. Ik nam direct het vliegtuig terug naar huis. Omdat de artsen nog geen idee hadden van haar toestand en zij een erg sterke en zeer sportieve vrouw is, besloot Nils om in Italië te blijven. Ik hoopte een paar dagen later ook weer terug te komen. Mijn moeder is in die tijd diverse malen geopereerd en heeft nog twee infarcten gehad. Het communicatiegedeelte in haar hersenen was volledig uitgevallen. Ze kon zich op geen enkele manier meer uiten en zat volledig gevangen in zichzelf. Ik durf oprecht te zeggen dat dit een van de ergste dingen is die een mens kan overkomen. De artsen schatten in dat haar spraak 50% zou worden zijn van wat ie ooit geweest was. Maar mijn moeder is een vechter! Ze heeft als een kind opnieuw leren praten en hoewel ze alsnog volledig is afgekeurd, heeft ze een jaar na d’r hersenbloeding zelf een pittige functie bij de Gemeente gehad. Helaas bleek ze zit fysiek toch niet meer aan te kunnen. Mijn studie Communicatie had ik inmiddels met verve behaald, ik had een leuke baan als intercedent en in 2008 wilden Nils en ik graag een kindje. Ik stopte met de pil en was ongeveer een jaar later zwanger van Lente, dat verhaal kennen jullie inmiddels. Lente is mijn alles. Ik wist niet dat ik instaat was om zoveel van iemand te houden. Ik geniet elke dag vreselijk van haar en blijf me verbazen over haar persoonlijkheidje. Ik hoop zo vreselijk dat ik het anders aan ga pakken dan mijn vader. Ik ben als de dood om trekjes van hem in mijzelf te ontdekken. Mijn vader is op kraamvisite geweest, daarna heb ik heb niet meer gezien of gesproken. Enerzijds mis ik hem vreselijk, maar anderzijds weet ik dat er geen andere mogelijkheid is. Ik kan het hem nog steeds niet kwalijk nemen en blijf mezelf verwijten maken. Ik hou van hem en ik haat hem. Ik hoop maar dat ie gelukkig is. Mijn moeder woont al een tijdje met d’r vriend in het Gooi. En ze is meest trotse en gelukkige oma ooit. En ik ben ook gelukkig. Ik denk nog elke dag aan mijn vader en weet niet of ik hem ooit nog zal zien, maar ik weet nu hoe het ook kan en ik geniet elke dag opnieuw van ons gezinnetje. [ Bericht 0% gewijzigd door Ssserpente op 11-11-2010 06:56:18 ]
mefke79	woensdag 10 november 2010 @ 21:38
	Pff Ssserpente. Ik ben er echt even letterlijk stil van. Weet ook even niet wat ik moet zeggen. Wel diep respect dat je het zo kan op schrijven en ik snap ook waarom het in je hoofd zit en er uit moet.
groofskendezoveelste	woensdag 10 november 2010 @ 21:46
	Serpente, jezus vrouwke. Mijn vader heeft zo'n vader gehad en die is tot op het bot getekend door zo'n jeugd. Wat een hoop ellende, angst en verdriet. Je bent zo'n fijnerd!
wickie	woensdag 10 november 2010 @ 21:50
	Jeetje Ssserpente, ik ben helemaal stil en ontdaan. Wat een verhaal, wat een heftige tijd. Respect hoe je erover praat. Het stuk over de hersenbloeding is heel herkenbaar, wat is dat een verschrikkelijk iets (mijn vader heeft vorig jaar een hersenbloeding gehad). Het enigste wat ik nu even kan uitkramen is Ik heb je nooit in het echt ontmoet, maar ik vind je een mooi, oprecht persoon en moeder.
trui	woensdag 10 november 2010 @ 21:53
	ik heb ook weinig woorden na je verhaal, ssperpente. ongelooflijk, wat heftig... je bent een sterke, hoe je hier doorheen bent gekomen. becky, ook een indrukwekkend verhaal. voor een 22-jarige heb je al heel wat bereikt!
Chan	woensdag 10 november 2010 @ 21:53
	Jezus Sserpente Wat enorm knap dat je er zo over kunt schrijven, maar wat verdrietig ook dat je jezelf verwijten blijft maken.. En wat lees je sterk zeg.. Sjonge, verder ben ik er gewoon stil van.
oeke	woensdag 10 november 2010 @ 21:56
	Och meiske toch. Wat een verleden draag je met je mee. Ik ben er helemaal stil van. En krachtig mens ben je. En wat fijn Nils naast je te hebben.
Sorbootje	woensdag 10 november 2010 @ 21:58
	Nou Ssserpente, kuttekop, je hebt me aan het janken gekregen Sterke vrouw!! En ik snap je angst om trekken van je vader in jezelf te ontdekken, maar echt, zo ben jij niet!
oeke	woensdag 10 november 2010 @ 22:01
	quote: Op woensdag 10 november 2010 21:58 schreef Sorbootje het volgende: En ik snap je angst om trekken van je vader in jezelf te ontdekken, maar echt, zo ben jij niet! Oja, daar wil ik me van harte bij aansluiten. Het feit alleen al dat je je daar bewust van bent zegt al genoeg. Mijn vriend heeft ook zo'n angst dat hij op zijn vader zal lijken, als vader. Maar daar geloof ik gewoon niet in. Hopelijk kun je even lekker uitwaaien buiten.
BE	woensdag 10 november 2010 @ 22:06
	Allemachtig Ssserpente, wat een verhaal! Knap hoe je er uit gekomen bent. Er zijn mensen die om heel wat minder verknipt raken zeg maar...
groofskendezoveelste	woensdag 10 november 2010 @ 22:09
	Serpente, mijn vader is echt zo ongelooflijk het tegenovergestelde van zijn vader. Inderdaad, alleen het bewustzijn al maakt dat jij toaal anders bent. Het enige dat ik soms moeilijk vond is dat hij zich wat kan afsluiten, in zichzelf keren als hij het moeilijk heeft. Maar hij is echt een supervader . En jij bent een supermoeder voor die lieve kleine Lente van je .
huuphuup	woensdag 10 november 2010 @ 22:24
	quote: Op woensdag 10 november 2010 22:06 schreef Brighteyes het volgende: Allemachtig Ssserpente, wat een verhaal! Knap hoe je er uit gekomen bent. Er zijn mensen die om heel wat minder verknipt raken zeg maar... Dat. Jemig. En herkenbaar, die herseninfarcten. Mijn vader was begin 30 toen hij 2 of 3 infarcten kreeg en bij hem hetzelfde verhaal. Afasie en geheugenverlies. Hij zou wellicht nooit meer kunnen praten maar iemand die hem nu leert kennen merkt weinig aan hem goddank. Wat ben ik daar dankbaar voor.
draculettetje	woensdag 10 november 2010 @ 22:26
	pfff ssserpente heftig verhaal maar jij klinkt echt als een sterke vrouw!
Grijs	woensdag 10 november 2010 @ 22:27
	Sjonge wat een heftige en mooie verhalen! Meestal ga ik er toch vanuit dat mensen, net als ik, een gelukkige/ onbezorgde jeugd hebben gehad... helaas is dat lang niet altijd het geval.
Twinkly	woensdag 10 november 2010 @ 22:35
	Ssserpente, pfff, ik moet er van huilen knuffel Dat je bang bent op je vader te lijken snap ik maar al te goed, maar zo ben jij echt niet Hopelijk heb je het net buiten van je af kunnen zetten en blijft het niet malen
Vlinder	woensdag 10 november 2010 @ 23:36
	Jemig Serpente wat heftig En verder wat Twinkly zegt
Basboussa	donderdag 11 november 2010 @ 02:26
	Ssserpente, wat een verhaal! Wat herkenbare dingen voor mij (Hoekse Waard ), maar ook hersenbloedingen bij moeders etc.. Veel bewondering!
Sorbootje	donderdag 11 november 2010 @ 08:42
	Ssserpente, heb veel aan je verhaal gedacht afgelopen nacht. En aan hoe dit topic er keer op keer weer aan herinnert dat -hoe vrolijk en ongecompliceerd iemand ook overkomt- iedereen een eigen verhaal heeft. Ik ben een Drentse en ik moet als ik hier lees steeds aan dit liedje denken Daniel Lohues - Elk mens die hef zich 'n kruus te dragen (Radio Versie)
Shandaly	donderdag 11 november 2010 @ 08:44
	Wauw Serpente... 'k zat me net vreselijk op te naaien over een issuetje met een collega hier op 't werk... maar na een koffiepauze met zo'n verhaal ben ik weer even helemaal met beide benen op de grond gezet. Knap hoe je nu in het leven staat na zo'n begin...
Claudia_x	donderdag 11 november 2010 @ 08:48
	Mooi om het complete verhaal zo te lezen, Ssserpente. Flarden ervan had ik al opgepikt uit je postings, namelijk de relatie met je vader en je gevoelens daarbij tijdens je zwangerschap en kraamtijd, en bijvoorbeeld ook de pleegkinderen bij jullie thuis. Grappig dat je die in je verhaal zo vanzelfsprekend laat figureren; voor mij klinkt de situatie heel uitzonderlijk. Een vraag die bij me blijft hangen is hoe je daar achteraf tegenaan kijkt, dat je ouders zoveel pleegkinderen hadden (terwijl hun relatie niet bepaald stabiel was). Dat je moeder een hersenbloeding heeft gehad wist ik niet. Ik zie haar op foto's wel eens voorbij komen en het valt me op dat jullie uiterlijk zoveel op elkaar lijken. Ze komt op de foto's over als een mooie, sprankelende en jeugdige oma. Nu ik weet dat ze een hersenbloeding heeft gehad en de prognoses waren dat ze nooit meer zichzelf zou worden vind ik haar uitstraling op foto's nog bijzonderder. Ik denk dat jij en Nils Lente de elementen uit je jeugd mee zullen geven die je zelf zo gewaardeerd hebt, de beestjes, het buiten rondscharrelen. Maak je maar niet al te zeer zorgen om de rest, want je hebt nu al een mate van reflectie en distantiëring bereikt waardoor jij niet dezelfde fouten zult maken als je ouders.
becky27	donderdag 11 november 2010 @ 08:57
	jeetje sssperpente, phoe, wat een verhaal, ik vind je zo'n vrolijke vrouw en had nooit bedacht dat er zo'n heftige geschiedenis achter zou zitten. En wat Claudia zegt, ik vind je moeder, net als jijzelf, een mooie vrouw en zou nooit hebben bedacht dat zij, naast dat moeilijke verleden, zo'n medisch verleden zou hebben. Mijn vraag was, gister bedacht en pas daarnet in de trein je stuk gelezen, in hoeverre Fok van waarde is in jou leven. Wat je hebt aan Fok en OUD sinds dat je moeder bent en wat je doet met gevraagde en ongevraagde adviezen die hier gegeven worden. Maar ik weet dus niet of die vraag nog relevant is.
miss_sly	donderdag 11 november 2010 @ 09:05
	Ik meot Becky's verhaal nog lezen, dat doe ik straks. Sserpente, wat een jeugd, zo verdrietig. Ik had dit achter jou, de manier waarop je je profileert, niet gezocht. Ik bedoel: je komt over als zo'n sterkte, positieve vrouw, daarvan denk je niet dat ze zo'n moeilijke start heeft gehad. Stom eigenlijk, misschien dat je juist daardoor bent wie je bent. Wat betreft Lente: volgens mij ben je een geweldige moeder, liefdevol, zorgzaam en nuchter. Natuurlijk zul je fouten maken, net als iedere ouder, maar ik ben ervan overtuigd dat je voor Lente en Nils een geweldige mama en vrouw bent en zult zijn en dat ze het niet beter hadden kunnen treffen.
Incantrix	donderdag 11 november 2010 @ 09:19
	Becky, wat een mooi en positief verhaal heb je daar neergezet. Ook een verhaal met hele zware momenten, ik vind het heel heftig om te lezen dat jij zo'n pijn hebt gehad en dat jij hard genoeg was voor jezelf om dit in je eentje door te moeten maken. Meisje, je hebt zo enórm hard gewerkt om te komen waar je nu bent, kudos voor jou! Ssserpente, ik heb je verhaal met tranen in mijn ogen gelezen. Wat een boel verdriet heb jij gekend, wat heb jij veel moeten doorstaan om het geluk te vinden.. Ik vind het knap dat je zo superpositief en blij bent altijd, zoals iemand al zei hier: er zijn mensen bij wie minder al heel anders uit heeft gepakt. Dikke ! Ow, en Becky, ik persoonlijk vind dat juist en erg interessante vraag hoor
Sorbootje	donderdag 11 november 2010 @ 09:32
	Becky, ik zie nu dat ik nog niet eens op jou heb gereageerd! Foei! Ik vond het een fijn verhaal om te lezen. Klinkt alsof ik heel gezellig eens een glas wijn met je zou kunnen drinken (of twee...of drie )
Nijna	donderdag 11 november 2010 @ 09:57
	Bijzonder om te lezen, zoveel mensen, zoveel verhalen.
miss_sly	donderdag 11 november 2010 @ 11:11
	Becky, eindelijk tijd gehad om ook jouw verhaal helemaal te lezen. Ik vind het een fijn verhaal. Het klinkt alsof je een fijne jeugd hebt gehad en dat is iets dat mij iig wel aanspreekt. Ik hoop dat later, ooit, Senna zo ook praat over ons en haar jeugd!
Orea	donderdag 11 november 2010 @ 11:27
	Becky, wat heerlijk om zo'n fijn verhaal te lezen Ik heb hetzelfde als Miss, als Leia het later over haar jeugd heeft, hoop ik dat ze er net zo aan terug kan denken, als hoe jouw jeugd naar voren komt in je verhaal! Ssserpente... meid, ik heb behoefte om je een hele dikke knuffel te geven! Ik heb de rillingen over mijn lijf staan _{ik heb een heleboel uit mijn verhaal gelaten, maar ik herken net iets téveel uit jouw verhaal} Heel erg veel respect voor jou! Het is echt heel erg niet makkelijk om alles op de rit te krijgen/houden als je van zoiets komt. Maar dat heb je maar wel mooi geflikt! Met je mooie meisje en je fijne vent!
_Bar_	donderdag 11 november 2010 @ 11:29
	Bijzondere verhalen weer.
onbevlekt_ontvangen	donderdag 11 november 2010 @ 14:20
	Seilram als volgende??
DustinHenderson	vrijdag 12 november 2010 @ 10:00
	Jeetje Ssserpente, jouw verhaal bleef de hele avond door mn hoofd spoken. Wat een vreselijke jarenlange ellendige situatie zeg! Was jouw vader ook zo toen er nog pleegkinderen bij jullie in woonden? En ik heb meteen drastisch mijn zelfbedachte beeld van wat ik had van jou bijgesteld. Ik dacht dat je vast uit een warm nest zou komen en je altijd alles voor de wind gaat. Dat moest haast wel dacht ik, je ziet er altijd zo mooi verzorgd en netjes uit dus daar had ik gewoon al van alles omheen verzonnen
Beessie-Jen	vrijdag 12 november 2010 @ 12:53
	lieve Sserpente; ook ik zit met tranen in mijn ogen bij te komen van jouw heftige verhaal.. OMG wat heb jij een zware jeugd gehad... en wat ben je toch sterk dat je daar zo uit bent gekomen..(L) je bent zo'n onwijs lieve en trotse moeder en ik zie en lees ook altijd zulke fijne dingen van je. ik denk dat Lente zch geen betere moeder had kunnen wensen. en jouw verhaal lezende besefte ik ook ineens waarom ik altijd van die heerlijke buitenkeutelfoto's van lieve Lente zie...
Ssserpente	vrijdag 12 november 2010 @ 13:22
	Zo, even tijd om uitgebreid te reageren. Wat een hoop lieve reacties! Grappig dat er vaak gezegd wordt dat ik zo’n sterke vrouw ben. Ik ervaar dat zelf eigenlijk helemaal niet zo. Ik voel me eigenlijk juist helemaal niet sterk, maar leef gewoon m’n leventje. Het is lastig uit te leggen, maar ik ben gewoon wie ik ben, en da’s juist vaak niet zo sterk voor m’n gevoel. Ik heb vorig jaar niet voor niets de hormonsteraward gewonnen. Wel vraag ik me regelmatig af hoe ik geweest was als ik wel een normale jeugd had gehad. Ik verbaas me ook telkens opnieuw over hoe heftig anderen het allemaal vinden. Het is voor mij zo lastig om de situatie objectief te bekijken, vooral toen ik er middenin zat. Pas nadat ik uit huis was, was ik in staat om iets afstand te nemen en me te beseffen wat er nou precies al die jaren gebeurd was. Tot die tijd was die ‘ellende’ gewoon mijn wereld, mijn vertrouwde thuisbasis. Ik heb er trouwens nog steeds moeite mee om hardop te zeggen dat ik een rotjeugd heb gehad. Ik bagatelliseer het dagelijks. Het voelt als klikken naar m’n ouders en ik vraag me nog steeds elke dag af of ik het niet aan mezelf te danken had of het misschien schromelijk overdrijf. Dat is namelijk wat mijn vader me altijd heeft voorgehouden. Ik was een etterbak, dus ik had het allemaal aan mezelf te danken. Ook met mijn moeder kan ik er moeilijk over praten. Die lijkt zich namelijk zo schuldig te voelen dat ze elk gesprek zo weet te draaien dat zij het slachtoffer en dus niet verantwoordelijk was. Hiernaast was ik in m’n vroege jeugd hartstikke gelukkig. Was ik dan echt zo’n moeilijke puber met zo’n vreselijk grote mond die dr vader tot wanhoop dreef? Misschien wel. Hiernaast is mijn vader psychisch niet in orde (maar verdomt hij het om naar een psycholoog/psychiater te gaan), dus vind ik dat ik het hem eigenlijk niet kwalijk mag nemen. Hij heeft het er ook vast heel moeilijk mee dat ie z’n dochter niet meer ziet. Mij lijkt het in ieder geval vreselijk als ouder. Kortom, ik heb nog steeds erg veel moeite met het analyseren van de situatie en er een eenduidige mening over te vormen. En eigenlijk ben ik daar elk vrij moment van de dag mee bezig. Daarom kan ik ook geen minuut stilzitten, maar moet ik altijd iets omhanden hebben. Elke rustmomentje besteed ik aan het uitpluizen van mijn jeugd: waar ging het mis? Tijdens het tandenpoetsen, opmaken, noem maar op. Nu ik dit opschrijf, besef ik trouwens wel ineens dat dit sinds Lente er is een stuk minder is geworden. Nu ik het verhaal nog eens teruglees vind ik ook dat ik Nils te weinig in het zonnetje heb gezet. Het is onvoorstelbaar hoeveel geduld hij met mij heeft gehad. Ik ben zo vreselijk moeilijk geweest en moet hem tot het uiterste gedreven hebben. Natuurlijk heeft ook hij z’n nukken en was ie me wel eens beu, maar pfoe, wat heeft die jongen een geduld met mij gehad. Ik vraag me af waar ik zonder hem was geweest. Niet alleen emotioneel, maar ook functioneel heeft ie ons een ijzersterke basis gegeven. Terwijl ik namelijk fulltime studeerde, heeft hij met een fulltime baan en een avondstudie ernaast alle kosten op zich genomen die komen kijken bij het samenwonen in een huurhuis. Ik heb geen cent meebetaald. Tel hierbij een hysterische en verwijten makende vriendin bij op en het plaatje is compleet. Ook ben ik vergeten te vertellen dat we inmiddels weer een keer verhuisd zijn naar een piepklein dorpje aan de rand van een stad. En hoewel eerst onbewust, lijk ik hier Lente dezelfde vroege jeugd willen geven als ik zelf heb gehad. We scharrelen lekker buiten en in een afgezet stuk tuin lopen drie konijnen en twee kippen. Ik heb via Lente hiermee ook een stukje van m’n eigen gelukkige peutertijd te herleven. Be, grappig dat je zegt dat er mensen om minder verknipt raken. Mensen in mijn omgeving die voor het eerst mijn verhaal horen, zijn ook altijd verbaasd dat ik zo ‘normaal’ ben. Ik zie het maar als compliment. En wat hebben er veel ouders een hersenbloeding gehad, zeg. Wat een sluipmoordenaar is dat, he? Gelukkig blijken er meer vechters te zijn. Jouw vader was ook jong, Huup. Je zegt dat er niks meer aan hem te horen is na zijn afasie. Maar kost het praten hem zelf wel nog veel energie? Dat is bij mijn moeder namelijk wel zo. Dat ik mede de reden dat ze niet meer in staat is om te werken. En het frustreert haar mateloos dat anderen haar handicap niet zien en er dus niets van snappen, laat staan er begrip voor hebben. Ze zegt vaak dat je beter een zichtbare dan een onzichtbare handicap kunt hebben. Sorbo, ik heb je liedje nog niet geluisterd, maar ga het zeker doen. Ben bang dat ik ga zwelgen in zelfmedelijden en moet huilen en heb mezelf net opgemaakt. :’) Claudia, ik snap je vraag, maar vind het moeilijk om er een mening over te vormen. Ik kan me namelijk niet goed herinneren hoe hun relatie destijds was. Voordat mij vader het nest in dook met dat pleegkind, eigenlijk juist wel goed, geloof ik. Hoewel hij het toen ook wel al moeilijk met zichzelf had. Hij had namelijk een vader die precíes zo was als hij. Zelfs nog een graadje erger. Daarmee heeft ie in die tijd ook het contact verbroken. (Mede hierom ben ik zo bang dat de geschiedenis zich herhaalt, ik heb immers ook geen contact meer met mijn vader.) Mijn ouders waren toen iig nog maar een paar jaar bij elkaar, nog vol optimistische verwachtingen over hun huwelijk en in die periode hebben ze besloten om pleegkinderen op te vangen. Maar het liep al snel fout dus. Afijn, het is weer een heel verhaal geworden. Ik hoop dat jullie het nog niet beu zijn. Vragen mag trouwens altijd.
Sorbootje	vrijdag 12 november 2010 @ 13:41
	Nils is gewoon een kanjer, dat was al lang duidelijk! En weet je, hoe lastig je als puber misschien ook was, niets, maar dan ook echt helemaal niets rechtvaardigt hoe jij bent behandeld. Laat niemand je iets anders wijsmaken! En dan hoef je je vader echt niet te veroordelen om wat hij heeft gedaan en hoe hij is/was, het maakt het nog niet oké! Dat liedje is niet echt een tranentrekker hoor. Geen zorgen! Dat ik er wel om moet janken komt omdat ik overal om moet janken.
DaviniaHR	vrijdag 12 november 2010 @ 13:46
	Ssserpente, je bent gewoon een geweldige vrouw. Of het nou dankzij of ondanks je jeugd is, doet niets af aan wie je nu bent, en wat je al bereikt hebt. En daar mag je heel trots op zijn. Ik heb trouwens even de linkjes gemaakt van de nieuwste verhalen, voor in de OP: Lijnloos Marlinde McLaura Basboussa Orea Sorbootje Becky27 Ssserpente
BE	vrijdag 12 november 2010 @ 13:48
	Even nuanceren trouwens, het is echt niet zo dat ik het raar of stom vind als mensen wél last hebben van hun jeugd of opvoeding. Het was meer een constatering dat je idd gewoon normaal bent. En wat Sorbo zegt... er zijn genoeg lastige pubers die nog niet een fractie over zich heen krijgen van wat jij hebt meegemaakt, dus laat dat idd nooit een argument zijn.
miss_sly	vrijdag 12 november 2010 @ 13:50
	quote: Op vrijdag 12 november 2010 13:22 schreef Ssserpente het volgende: Ik voel me eigenlijk juist helemaal niet sterk, maar leef gewoon m’n leventje. Het is lastig uit te leggen, maar ik ben gewoon wie ik ben, en da’s juist vaak niet zo sterk voor m’n gevoel. Dit is juist hartstikke sterk. Het is ook zoals ik je zie nav je posts en ook de ene keer dat ik je heb ontmoet. Gewoon jij. En dat Nils een gouden vent is, was al duidelijk, maar je aanvulling maakt het nog duidelijker.
XXXKarinXXX	vrijdag 12 november 2010 @ 14:35
	Ssserpente, ik heb je verhaal gelezen, ben er echt stil van en ik heb heel veel respect voor jou!
huuphuup	vrijdag 12 november 2010 @ 14:36
	Ssserpente je kunt het nog wel horen aan mn vader hoor, ik zei het verkeerd. Als je het niet weet dan lijkt het gewoon of ie wat langdradig is. Hij moet veel zoeken naar woorden enzo. Als je weet wat ie heeft gehad kun je het plaatsen. Lezen kost hem erg veel moeite en energie en praten ook wel. Hij heeft veel geluk gehad met zijn werkgever, die hebben hem heel lang de tijd gegeven om de draad weer op te pakken en te herstellen. Inmiddels is hij opgeklommen van agent naar brigadier dus wat werk betreft heeft hij meer geluk. Scheelt ook wel dat rennen belangrijker is dan lullen in zijn werk Ze zijn bij nul begonnen, mn vader en moeder. Ze liet hem haar voorlezen uit kinderboekjes, eindeloos, om maar te oefenen. Wat mij het meest "tegenviel" was het geheugenverlies en de karakterverandering. Dat moet voor mn moeder ook pittig zijn geweest. Ik zie nog die blanco uitdrukking op zn gezicht toen wij eindelijk langs mocht in het ziekenhuis. Zo'n okay, dus die drie zijn van mij? Dat is stukje bij beetje wel teruggekomen, vooral aan de hand van foto's ook, maar toch. En het is ook een sluipmoordenaar. Ik ben blij met de reclames op televisie, dat hopelijk maar zoveel mogelijk mensen een hersenbloeding of infarct tijdig herkennen en weten wat ze moeten doen. Het kan zo'n verschil maken.
Twinkly	vrijdag 12 november 2010 @ 15:02
	quote: Op vrijdag 12 november 2010 13:41 schreef Sorbootje het volgende: Nils is gewoon een kanjer, dat was al lang duidelijk! En weet je, hoe lastig je als puber misschien ook was, niets, maar dan ook echt helemaal niets rechtvaardigt hoe jij bent behandeld. Laat niemand je iets anders wijsmaken! En dan hoef je je vader echt niet te veroordelen om wat hij heeft gedaan en hoe hij is/was, het maakt het nog niet oké! Precies dit!
Keshet	vrijdag 12 november 2010 @ 15:09
	_{Dit is mijn, vrij ongezouten mening.} Ssserpente, ik herken uit jouw verhaal heel erg het stukje dat je de schuld zoekt bij jezelf, dat je argumenten blijft verzinnen om de daden van je vader goed te praten c.q. minder erg te laten lijken. Stop daarmee, echt! Je pa was de volwassene en had beter moeten weten. Punt. Je kan het hem niet kwalijk nemen omdat hij pyschisch niet in orde is? Zwaktebod van je pa; hij kan ook een behandeling ondergaan. Dat zou/zal het heus niet 1-2-3 opgelost hebben maar het zou hem wel handvaten hebben gegeven om beter om te gaan met de situaties. Je was een recalcitrante puber? Tsjah, dat hoort erbij he. Jammer voor je pa. Uit de verhalen haal ik niet dat je heel extreem was en al was je wel zo extreem dan rechtvaardigt dat nog steeds niet zijn acties in mijn ogen. Het zal je vader vast pijn doen dat hij jou, Nils en Lente nu niet meer ziet. Dat heeft hij aan zichzelf te danken lijkt me? Bottomline, maak je over zijn verdriet en pijn geen zorgen. Jij, Nils en Lente komen op de 1e plaats! Enne, ik heb diep respect voor je. Echt waar.
Twinkly	vrijdag 12 november 2010 @ 15:12
	Keshet wat kun je dat goed verwoorden, ik ben het helemaal met je eens
seilram	vrijdag 12 november 2010 @ 20:47
	Serpente, ik lees net je verhaal. Zoals ik het lees vind ik het best heftig. Ik weet ook niet zo goed hoe ik moet zeggen wat ik wil zeggen... Als je over Lente schrijft, dan voel je gewoon aan hoe je schrijft hoeveel ze voor je betekent en hoeveel je van haar houdt. Dat is zo mooi. Zij heeft alles behalve een rotjeugd! Weet je wat zo raar is, ondanks dat je sommige mensen nooit gezien hebt, maar wel hier leest enzo... en je hoort dan bepaalde achtergrond verhalen, dan zou ik een arm om iemand heen willen slaan en het liefst zou ik willen dat het allemaal anders was. Ik weet niet of dit zo duidelijk overkomt. Je bent in mijn ogen een top user! Dus een top vrouw/moeder!
innepin	vrijdag 12 november 2010 @ 22:16
	Ssserpente, een beetje late reactie, want ik kon steeds de goede woorden niet vinden, en ik had bedacht dat ik zou reageren als ik dat wel kon. Dat lukt nog steeds niet, maar goed, toch een reactie, want woah wat een verhaal. Stom eigenlijk, hoe je een persoonlijkheid bedenkt bij iemand die je maar heel oppervlakkig kent. Dat jij altijd overkomt op mij als een mooie, gelukkige, open, liefdevolle, warme vrouw, en dat ik daar dan ook er een soort van van uitga dat je zo al je hele leven bent. Ik vind het heel mooi hoe je terecht bent gekomen, knap vooral. Zoals al eerder is gezegd, er zijn mensen om minder totaal verknipt geraakt. Verder sluit ik mij maar aan bij Keshet: diep respect voor jou. Mooi mens!
McLaura	vrijdag 12 november 2010 @ 22:26
	Ssserpente
Jeetjejom	vrijdag 12 november 2010 @ 22:48
	Ssserpente, wat een mooi opgeschreven verhaal. Niet dat het een mooi verhaal is, maar je schrijft het heel mooi op. Lijkt me een heel heftige jeugd die je hebt gehad! Blij dat jij voor Lente een perfecte mama zal zijn!
Ssserpente	zaterdag 13 november 2010 @ 21:39
	Jullie zijn harstikke lief. En dat ik het mezelf niet kwalijk mag nemen, weet ik rationeel gezien ook wel natuurlijk. Ik zou ieder ander in die situatie hetzelfde advies geven. Maar zo voelt het helaas echt niet. Ik denk dat het een soort aangeleerde en ingesleten denkwijze is geworden om toch de schuld bij mezelf te zoeken; dat is er zo ingestampt. En weet je, ongeacht wiens schuld het was, ik blijf medelijden met m'n vader hebben. Hij voelde zich door mij geintimideerd, ik was verbaal veel sterker dan hij en ik vertikte het om me door hem te laten kleineren. Voor de beeldvorming: mijn vader is een klein, gefrustreerd mannetje met zenuwtics, knipperen met z'n ogen en zo. Maar hij is zo autoritair, kon me zo vernietigend en minachtend aankijken, dat ik ineenkromp. Dat was eigenlijk z'n enige wapen, maar het was zeer effectief. En was Keshet al zei, ik was idd echt geen extreme puber in mijn herinnering. Ik had een grote mond, moest voor school achter m'n broek gezeten worden en ruimde m'n kamer niet op, da's alles eigenlijk. Maar dat was voldoende aanleiding voor die ruzies, want het ging hem daar eigenlijk helemaal niet om natuurlijk. Hij was stikjaloers op de relatie tussen mij en mijn moeder. Als m'n moeder en ik bijvoorbeeld samen een middagje de stad waren ingeweest, waren de poppen aan het dansen zodra we thuiskwamen. Vaak was z'n enige opmerking dan: "Zorg jij dat binnen vijf minuten jouw kamer is opgeruimd?" Alles wat ie daarna nog vond en niet op z'n plek was, gooide ie achterin z'n auto en nam ie mee naar z'n werk om daar in een container te gooien. Of hij reed er overheen. Dat deed ie ook op kerstavond als m'n moeder de hele middag in de keuken had gestaan om een lekker diner voor ons te maken. Zodra we dan aanschoven zei ie: "Is jouw kamer opgeruimd?" En die was nooit naar z'n zin natuurlijk. Het kerstdiner werd dan zonder verdere woorden in de prullenbak geschoven, ik werd naar buiten geschopt en m'n moeder zat te huilen omdat ze zo d'r best had gedaan om het gezellig te maken. En daar kon ie het dan vervolgens ook niet bij laten. Ik moest natuurlijk nog harder gestraft worden omdat ik het weer had verziekt. Dus liep ie tot een uur of drie 's nachts ongeveer elk uur mijn slaapkamer in om een nieuwe sanctie op te leggen (fietssleutel inleveren: "Je loopt maar naar de bus (3 km), buskaart inleveren: "Je ziet maar hoe je op school komt", schoolgeld stopzetten: "Ik investeer geen stuiver meer in jou"). En zo waren we minstens twee dagen zoet. Dan ging het een week goed en begon het opnieuw. Hij heeft zelfs een keer aangifte gedaan van geestelijke mishandeling van z'n 17-jarige dochter jegens d'r vader. En weet je, enerzijds wil ik zo graag dat het goedkomt en dat ie spijt heeft zodat we opnieuw kunen beginnen, maar anderzijds weet ik dat ik 'm niet meer in m'n buurt kan verdragen. Er blijven herinneren opkomen die me weken van slag raken. Alleen al de manier waarop ie kijkt, ruikt of met z'n ogen knippert, maken dat ik me weer het nietszeggende meisje van toen word. Ik heb het zelfs als als ik garnalensalade ruik, want dat heeft ie eens over me heen gespuugd. Maar ik heb geen idee hoe de toekomst er dan uit gaat zien. Ik vind het ondenkbaar dat ik hem nooit meer zal zien en dat ik op een gegeven moment via via te horen krijg dat ie is overleden. Maar met 'm afspreken is ook geen optie. Kortom, ik zit er nog erg over in dubio. Want hij blijft m'n vader en ik heb er maar een... Poppejans, ik weet eigenlijk niet hoe m'n vader was toen er nog pleegkinderen bij ons in huis woonden. Tegen mij wel lief, herinner ik me. Toen ik twee was is ie dus die relatie met dat pleegkind aangegaan. Toen begonnen de ruzies tussen mijn ouders ook pas. Dat is het enige wat ik me daarvan kan herinneren, dat mijn vader dan heel zielig op de bank zat te huilen en dat ik hem kwam troosten. Maar met die kinderen was ie ook best leuk, denk ik. Hij kon alleen niet met pubers omgaan. Door hen voelde ie zich heel snel in geintimideerd, in het nauw gedreven. Het is puur onzekerheid van 'm. Met die Danielle, dat pleegkind dat jarenlang is gebleven, kon ie het ook steeds minder goed vinden naarmate ze ouder werd. Hoewel ie wel eens toespelingen heeft gemaakt, begreep ik van mijn moeder, maar daar ging ze niet op in. Huup, wat herkenbaar, zeg. Mijn moeder is ook van nul af aan begonnen. "Wijs de poes maar aan. Nee, dat is de muis." En die blanco uitdrukking, vreselijk he? Ik hen toen echt gedacht: als ze zo blijft, geef 'r dan maar een spuitje... Maar ze is er nog, gelukkig. Roep het alsjeblieft als jullie mijn geemmer zat zijn, het gaat nu al minstens drie pagina's over mij. Maar ik heb er eigenlijk nog nooit echt met 'leken' over durven praten, dus ik vind jullie reacties eigenlijk wel fijn.
Ssserpente	zaterdag 13 november 2010 @ 21:41
	Seilram, wil jij het stokje overnemen?
_Ingrid_	zaterdag 13 november 2010 @ 21:47
	Serpente wat een heftig verhaal. Ook vanaf hier veel respect voor jou.
innepin	zaterdag 13 november 2010 @ 22:13
	Ssserpente, vooropgesteld dat mijn vader heel anders is dan de jouwe, herken ik het wel heel erg dat je zegt dat je twijfelt over contact, "want het blijft wel je vader". Daar worstel ik ook al jaren mee en makkelijker wordt het niet. _{overigens herken ik ook het "al het speelgoed afpakken en weggooien als de slaapkamer niet netjes was" en mijn vader heeft ook geprobeerd mij in rechte te betrekken omdat ik een minder vriendelijke opmerking op mijn persoonlijke blog had geplaatst over hem, toen ik vijftien was} Maar mijn vader is voornamelijk zelf in de war, denk ik, en heeft nooit moedwillig míj aangevallen. Ik vind dat echt verschrikkelijk om te lezen, hoe een vader zich zo tegen zijn kind kan keren. Ik vind het dapper dat je het opgeschreven hebt!
Ca.ra	zaterdag 13 november 2010 @ 23:49
	Ik vind jullie verhalen allemaal zo bijzonder. Ze laten toch steeds weer zien dat echt ieder huisje zijn kruisje heeft. Ook degenen waarvan je soms denkt dat ze het allemaal zo goed voor elkaar hebben. Maar ik vind het vooral mooi om te lezen hoe iedereen door de (meer of minder) nare tijden heen is gekomen en er door gegroeid is. Jullie zijn allemaal op je eigen manier stoere wijven! En bedankt dat jullie ons een inkijkje in jullie levens geven. Serpente, ik kan me goed indenken dat je nog een tijd zult worstelen met je herinneringen en je gevoelens voor je vader. Hopelijk kun je het allemaal een plekje geven. Je bent een kanjer.
Asyniur	zondag 14 november 2010 @ 11:04
	Ik ga een club voor witte raven oprichten denk ik Ssserpente, jij mag er ook bij komen _{en het is waar wat andere hier ook zeggen: niet jij bent het schuld maar je vader. Maar ik voel hetzelfde naar mijn ouders toe: ik vind het zielig dat ze zijn zoals ze zijn en dat ze zichzelf (en anderen) daarmee veel verdriet en pijn doen. En ook ik ben elke dag bang dat ik (teveel) trekken van mijn moeder heb}
seilram	zondag 14 november 2010 @ 13:40
	Serpente, al gaat het 3 topics lang over jou! Weet je, ik vind dat juist fijn om te lezen. Ten eerste omdat het me boeit, ten tweede omdat het me fijn lijkt voor jou. Dit is toch een soort uitlaatklep. Wat je zegt over dat jij het gevoel hebt dat het aan jou ligt... ik kan het in een bepaalde zin wel begrijpen. Als er jarenlang zo tegen je gedaan wordt en er worden bepaalde dingen gezegd, dan ga je dat vaak ook geloven, zeker op die leeftijd ben je daar gewoon vatbaar voor. Neemt niet weg dat de volwassene dat hoort te weten en daar rekening mee hoort te houden. Hahaha, ik geloof dat mijn secret santa een balletje heeft opgegooid . Serpente, lief dat je hem doorgeeft. Ik schrijf met liefde en plezier een stukkie hoor. Dat wordt wel pas eind van de week denk ik.
Chan	maandag 15 november 2010 @ 21:25
	Sserpente ik zit hier echt met tranen in mn ogen te lezen. Ik vind je juist zo dapper en sterk! En alles wat je schrijft is zo herkenbaar. Nou ja, ander verhaal natuurlijk, maar wat je zegt over dat het je raar lijkt van een ander te moeten horen dat je vader overleden zou zijn ooit, maar dat hem weer zien ook geen optie is.. En ook wat je schrijft over de schuld bij jezelf blijven zoeken terwijl je toch ook wel weet dat het niet jouw schuld was.. Ik vind het echt knap dat je er zo over schrijft en dat je je leventje nu gewoon leeft. Jemig..