Het OUD Estafette topic deel 11

Incantrix, wat een mooi verhaal!
Ik sluit me aan bij alles wat gezegd is in het vorige topic!
En ik vond het helemaal geen klaagzang, juist mooi om te lezen hoe je leven omgeslagen is eigenlijk

[ Bericht 100% gewijzigd door BE op 22-10-2009 21:27:00 ]

Ok... ehm... ik heb echt iets gepost hierboven, maar het is alleen niet zichtbaar.

Het verhaal van Incantrix zonder quote tags dan maar:

Noot ná het schrijven van het hele verhaal: ik durf het eigenlijk niet te posten, niet eens vanwege de persoonlijke dingen die erin staan, maar vooral vanwege de lengte Sowwy.. _{En waar ik dan eigenlijk nog het bangst voor ben: dat niemand zal reageren en iedereen me zo laat staan met mijn verhaal}

************

Hoi Ik ben Incantrix, ook wel bekend als An of Annibal, ik ben 30 jaar oud en geboren en getogen in Den Haag. Ik heb nooit in een andere stad gewoond of gewerkt (geschoold stiekum wel trouwens, maar ok) en ik voel me sterk verbonden met 'mijn' stad. Ik ben opgegroeid in een gezin van 4 mensen: mama, papa, ik en mijn 5 jaar jongere broertje (W.). Mijn jeugd bracht ik door aan de rand van Den Haag en ik ben nog steeds erg verknocht aan dit stukje van de stad en woon er op dit moment dan ook niet al te ver vandaan. Als je niet van lange verhalen houdt is dit een mooi moment om te skippen naar mijn favoriete films ofzo, want hoewel ik het moeilijk vind om over mezelf te vertellen schrijf ik wel erg graag en daarbij ben ik nogal lang van stof

Ja, wie ben ik dan? Ik ben iemand niet meer zoekende is, maar wel lerende. Een lange tijd heb ik gezocht in mijn leven, naar bevestiging, naar troost, naar liefde. Een honger gevoed vanuit een diepgeworteld gevoel van minderwaardigheid dat ik het grootste deel van mijn dagen met me meezeulde. De deuren naar waar dit vandaan kwam hou ik liever gesloten, want deze dingen liggen achter me: de afgelopen jaren heb ik geleerd dat ik in al die dingen die ik zocht geen anderen nodig heb. Nu kan ik dit aan mezelf geven.

En op deze manier kan ik met een geweldig mooi en heel onpersoonlijk verhaal uren doorratelen over mezelf zonder ooit iets van mezelf bloot te geven. Maar wie bén ik nou? Dit stokje kun je voor mijn gevoel niet aannemen zonder eerlijk en openhartig te zijn; vertellen over wie je bent is vertellen over je verleden, want dit heeft je gevormd. Dat hierbij niet alle deuren naar het verleden geopend worden lijkt me daarbij wel acceptabel. Goed. Here goes.

Helaas is de diepste bodem, de fundering waarop 'ik' gebouwd ben, geen al te gezellige. Een vroege jeugd waarin ik leerde minderwaardig en ondergeschikt te zijn aan anderen, mezelf in dienst te stellen aan mijn 'meerderen' en niet te klagen. Dat is wie ik, in de basis, ben. Het is voor mij een tweede natuur om aan te voelen wat anderen willen en voelen en daaraan te voldoen voor zover ik maar kan. Hooggevoeligheid noemen ze dat ook wel eens. Ik zie het zelf niet zo, dit is simpelweg hoe ik altijd ben geweest.

Ik weet nog heel veel van toen ik héél klein was en daar ben ik extreem dankbaar voor. Zo kan ik me mijn opa nog herinneren, die overleed toen ik 3 jaar oud was. Tenminste, ik weet zijn benen nog (altijd strak in grijze of bruine pantalon met zo'n vouw erin gesteven) en zijn stem. Ik kan me herinneren dat mijn broertje kwam, mijn moeder stond in de keuken en riep mijn vader; er lag een plas water onder haar. Daarna kwam oma me halen. Toen was de baby er en ik en mijn vader gingen samen naar het ziekenhuis om te kijken. Zulke dingen. Na de komst van mijn broertje zit een periode die gesloten blijft en als ik het verhaal weer oppak ben ik 10 jaar oud. Mijn vader is loodgieter en is op zijn werk, als mijn moeder aan het eind van de middag een telefoontje krijgt van een collega van mijn vader. Hij is van een ladder gevallen en mijn moeder moet zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen. Ik en W. gaan bij de buren eten en met hun zoontje spelen en moeder vertrekt. Mijn vader blijkt tijdens een klus met zijn ladder van een trap te zijn gevallen (in een portiek) en hij is daarbij zo rottig op zijn been terecht gekomen dat de artsen eigenlijk niet zo goed weten wat ze ermee moeten. De enkel is zo verbrijzeld dat er her en der botten uit zijn huid steken, zijn scheenbeen is gebroken, zijn dijbeen ook, op 3 plaatsen. Na veel gedoe wordt uiteindelijk besloten de reeds geplande amputatie uit te stellen en een experiment uit te voeren: eerst krijgt mijn vader tape en gips om het bot weer zijn been ín te dirigeren, daarna een constructie met schroeven en een soort van 'kunstbot' aan de buitenzijde van zijn been.

Een revalidatieproces van meer als een jaar volgt en uiteindelijk geschied een wonder: mijn vader loopt weer! Al deze tijd is het contact tussen hem en zijn werkgever goed gebleven en de dag breekt aan dat hij weer, voorzichtig, mag gaan werken. Echt volledig loodgieterswerk zal hij nooit meer kunnen doen: op ladders staan kan hij niet meer, op het dak werken is te gevaarlijk en door kruipruimtes kruipen is ook niet meer aan de orde. Aangepast werk moet hij dus hebben, voorbereiden voor de andere loodgieters op de werkplaats. Maar dan begint de ellende: ineens is de baas een héél stuk minder blij met hem en dan begint het: mijn vader wordt getreiterd. Eerst alleen door de baas, maar al snel denken bepaalde collega's een wit voetje bij de baas te kunnen halen door hieraan mee te gaan doen. Eén van die collega's is mijn vaders broer, en dat komt héél erg hard aan. Mijn vader kan echter niet zonder werk en blijft gaan, maar dat is niets dat de baas niet aankan: hij betaalt gewoon geen salaris meer uit. Oktober, november, december.. Met de kerst zitten mijn ouders volledig aan de grond, we eten vaak bij oma en oma koopt ook een kerstboom voor ons. Mijn oom verspreid ondertussen leugens onder de familie van mijn vader en zij laten mijn ouders vallen, terwijl mijn ouders leven op automatische piloot: ze staan in modus 'overleven'. Er is geen ruimte om ons, de kinderen, nog enige vorm van emotionele opvoeding danwel opvang te geven en ik zie dankzij eerder opgedane 'skills' precies waar ik het hardst nodig ben: ik vang mijn broertje op, luister naar hem, neem hem op sleeptouw met van alles en nogwat. Het werd een kerst om nooit te vergeten.. Ik heb mijn moeder nog nooit zó hard zien huilen als toen ze de 'cadeau'tjes' onder de kerstboom zag die mijn broertje en ik onhandig bij elkaar hadden gescharreld van het kleine beetje muntgeld uit onze spaarpotten en in hadden gepakt in alumiumfolie omdat cadeaupapier te duur was. En ik.. Ik kon nog kind zijn bij mijn oma, dus daar kwam ik graag. Met de hond spelen, yoghi drinken..

Op mijn middelbare school hadden mijn klasgenoten ondertussen wel ontdekt dat er iets niet klopte aan mij en mijn groeistuip precíes in deze periode kwam érg onhandig uit. Ik HAAT de uitdrukking 'hoog water op Scheveningen' want meer dan dit werd er door veel klasgenoten niet tegen me gezegd. Ik kon er niets mee, maar het deed oneindig veel zeer.

Mijn vader ging uiteindelijk weg bij zijn werkgever wegens een verstoorde werkrelatie en omdat hij lid was van de bond kregen we de mogelijkheid om een advocaat in te schakelen om de ex-baas van mijn vader aan te pakken omtrent de niet in acht genomen veiligheidsmaatregelen waardoor mijn vader heeft kunnen vallen. Na heel veel moeite vond hij een baan als conciërge op een school en vlak na mijn 14e verjaardag was dit gevecht over en de verzekering van de ex-baas moest een recordbedrag aan gederfde inkomsten en smartengeld betalen. Eind goed al goed.

Dus toen kreeg mijn oma kanker. Ze ging het ziekenhuis in en is er, op 2 weken 'vakantie' na, nooit meer uitgekomen. Een jaar deed ze erover om weg te kwijnen en te sterven, op het laatst kon ze niet meer praten, was ze van een forse vrouw verworden tot een hoopje vel met botten, 'at' ze via een infuus, haar operatiewonden heelden niet meer waardoor er telkens dood vlees weggesneden moest worden en ademen deed ze door een canule (een gaatje in haar keel) omdat haar verhemelte te vol kanker zat. En ik weet dat het niet logisch is, maar dít voelt nog steeds alsof ik werd gestraft voor iets: hierop toe moeten zien tot het over was is 15 jaar na dato nog steeds een verschrikkelijke kwelling.

Ondertussen begon te puberen en wilde ik niet langer dienstbaar zijn. Dus het begon te botsen, thuis. Heel erg te botsen zelfs, waardoor ik na een paar jaar moeilijkheden het hazenpad koos en een huis kocht met mijn toenmalige vriend (voor huurwoningen waren erg lange wachttijden en alleen een huis kopen was niet mogelijk met mijn salaris). Dat werd natuurlijk een grote deceptie: het voelde alsof ik een klein kind in huis had voor wie ik moest zorgen. Hij deed helemaal níks in huis en verwachtte bediend te worden, als mijn vader stond te klussen stond ik mijn vader te helpen en zat híj te playstationnen en dat soort dingen meer. Ik kon nergens meer heengaan, hij moest altijd mee en een mening had hij nooit, ik moest alles maar zelf uitzoeken. Ik hield 10 maanden vol en toen was ik er klaar mee: ik maakte het uit en hij pakte zijn biezen richting zijn ouders. Ik zou in het huis blijven wonen met onze (vanaf dat moment míjn) kleine katjes tot het verkocht zou zijn. Ik nam al snel een ander telefoonnummer en ontfutselde ex met enige moeite de huissleutel die hij nog had 'omdat het ook zijn huis was' (ex had nogal moeite met loslaten, zullen we maar zeggen ) en een wonderlijke tijd brak aan: ik had ineens een vrijheid zoals ik 'm nog nóóit had gekend! Niet meer voor anderen zorgen, niet meer doen wat anderen van me verwachtten, geen verplichtingen meer aan wie dan ook! Mijn vrienden namen me op sleeptouw en ookal had ik het niet zo breed vanwege dat nog onverkochte huis, ik had de tijd van mijn leven. Ik was vrij en dat gevoel was het mooiste dat ik ooit gekregen had. Nóóit meer en vent voor mij! Ik, mijn katten, mijn vrienden, en verder niks.

En als je niet zoekt, dan vind je. Via mijn vrienden kwam ik iemand tegen van wie mijn hart oversloeg. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Als hij tegen me praatte begon ik te tintelen en wist ik spontaan niet meer hoe ik ook al weer moest praten. Als een willekeurige vriend of vriendin een feestje gaf of wat mensen thuis uitnodigde begon ik steeds harder te hopen dat híj er ook zou zijn. Toen mijn beste vriendin op een dag aan me vroeg 'wat ik eigenlijk van P. vond, want hij had al een paar keer naar me gevraagd als ik er niet was' kneep mijn strot dicht en stamelde ik wat onsamenhangends, maar ondertussen was het gebeurd: ik was reddeloos verloren. We draaiden nog een tijdje verlegen om elkaar heen, maar uiteindelijk durfde ik (via MSN, dat dan weer wel) op te biechten hoe ik me voelde en na nog een héleboel verlegen heen-en-weer-ge-'hihiiiiii' gingen we samen even snel wat eten bij de Mac en naar de film. Bij de Mac bleek dat hij een waxinelichtje mee had genomen, dus we aten bij kaarslicht. Nouja, híj dan, want eten, dat was echt beyond me. Ik verzon ter plekke dat ik thuis stiekum al wat had gegeten omdat ik zo'n honger had (insert zoemer van fout antwoord hier, ik had al sinds we afspraken geen hap meer door mijn strot gekregen) en toen we bij de bios aankwamen bleken alle films die potentieel interessant waren al te zijn begonnen dus kochten we uiteindelijk twee kaartjes voor een film uit het genre dat we beiden niet te prúimen vinden: een romantische comedy (met Sandra Bullock en Hugh Grant for crying out loud!). Gelukkig vermaakten we ons prima door de (vele) foutjes in de beelden op te sporen en toen ik zo rond een uur of twee in de nacht naar huis ging hadden we verkering.

En we zijn een perfect match, altijd gebleven. We hadden een ruwe start samen, ik heb nog anderhalf jaar moeten vechten om het huis verkocht te krijgen (met beschuldigingen en bemoeizucht van ex en zijn familie op de achtergrond), hij raakte zijn baan kwijt en nog allemaal crap, maar dat konden we allemaal aan, samen. En een steviger fundering voor een relatie is er niet. Dus zijn we nog steeds samen en leren we nog steeds van elkaar. Hij prikkelt me om verder te komen, mezelf te ontwikkelen, door te blijven zoeken en niet stil te blijven staan. Mijn leergierige persoonlijkheid niet langer te onderdrukken omwille van anderen. Dankzij hem durfde ik in therapie te gaan om af te rekenen met de skeletten in mijn kast. Hij leerde me in mezelf te geloven, verving samen met mijn therapeut heel langzaam maar zeker mijn grote 'ik ben niet goed genoeg' door 'ik heb niemand nodig om van mij te houden, want dat kan ik zelf'. En nu, iets meer dan 6,5 jaar nadat wij samen naar een superstomme film gingen, ben ik in staat om mijn 'eisers' toe te laten in mijn leven voor zo ver ík dat wil en verder niet. Ik ben ik geworden, en ik mag er zijn. Mijn therapie sloot ik af met een tatoeage op mijn been die staat voor mij, mijn vrijheid, mijn leven. Ik ben niet meer afhankelijk van anderen voor troost, steun en liefde, ik regel het zelf wel. En voor het eerst in mijn leven ben ik perfect gelukkig.

Toen het huis verkocht raakte, op een maand na 2 jaar nadat het in de verkoop ging en anderhalf jaar nadat P. en ik verkering kregen, trok ik bij hem in en na iets meer als een jaar kochten we samen dit huis. Dicht bij het strand, waar mijn hart ligt. Op een rustige plek. Juli 2007 trouwden we. En nu, vandaag, ben ik 33 weken en 6 dagen zwanger van ons eerste kind en we kijken samen érg uit naar het begeleiden van dit kereltje naar de volwassenheid. Ook zijn grenzen zullen streng bewaakt zijn voor 'eisers' en ik weet één ding heel erg zeker: van dit kind zal onvoorwaardelijk gehouden worden..

Pfiew, nou, respect voor degenen die nog aan het lezen zijn Hopelijk zullen jullie dit verhaal niet opvatten als een klaagzang, maar als een succesverhaal, want ik ben behoorlijk trots op wat ik heb bereikt en op wie ik nu ben.

Kan ik jullie dan ook nog verblijden door het beantwoorden van de wat meer lichthartige vragen? Vást (oh, jolly! ):

Ik ben afgestudeerd schoonheidsspecialiste en visagiste en werk op een kantoor omdat die wereld lastig is voor mensen die wél een vast dienstverband ambiëren, maar niet in een schoonheidssalon maskertjes willen smeren de rest van hun leven. Ik doe er nog wel met regelmaat leuke dingetjes mee en het voordeel hiervan is, dat dat dan voelt alsof ik even 'buiten mag spelen'. Vanwege mijn creatieve vriendengroep komen er nog wel eens leuke opdrachten op mijn pad. Zo heb ik onlangs (mijn laatste opdracht voor de zwangerschaps-ischias te heftig werd om nog te kunnen staan) meegewerkt aan een film en heb ik o.a. de make-up gedaan voor de nieuwe wervingsposters van het haagse buddy-netwerk (die hangen nu overigens door heel Den Haag en ik ben er best trots op ). Een andere grote passie is het bezoeken van festivals en concerten, ik hou erg van fotograferen met mijn spiegelreflex, bak graag taarten bij gelegenheid, ben een Nintendo-fanboy (jóh!) en wordt heel blij en stuiterig van schattige beestjes (tot grote ergernis van mijn lief, die mijn tassen liever niet in het openbaar vasthoudt voor me).

Mijn favoriete boeken zijn LOTR (geen verdere introductie nodig lijkt me) en de boeken van Clive Barker en Jeff Noon. Op dit moment lees ik 'Een goede man slaat soms zijn vrouw' van Joris Luiendijk en ik probeer altijd wanhopig tearjerker-boeken te vermijden, want van huilen krijg ik hoofdpijn. Films zijn een passie van mij en lief samen, het Rotterdams Filmfestival slaan wij bijvoorbeeld nooit over. Mijn favo films zijn Donnie Darko (met stip op 1, wát een juweel.. En die muziek!), Starship Troopers (heerlijk sarcastische aanklacht tegen de hedendaagse maatschappij in Amerika), The Exorcist (de spiderwalk!!! I love de ónovertroffen gruwel daarvan ), The Transformers: The Movie (uit 1986 dus, de tekenfilm-film. Niet de Michael Bay-crap, ik ben een G1-obsessieveling en kan de hele film meepraten, lief wil 'm niet eens meer met me kijken) Pulp Fiction (de dead nigger storage sequence is zó briljant..) en Monty Python and the Holy Grail (onovertroffen absurditeit). Ik word trouwens ook heel blij van Aziatische horror met als toppers Ringu, a Tale of Two Sisters en Ichi the Killer Muziek is ook belangrijk voor mij, met name Punk, Metal en Ska. Mijn all-time favoriete cd's zijn Demanufacture van Fear Factory en City van Strapping Young lad.

Mij wakker maken voor welke vorm van voedsel dan ook heeft weinig zin, als ik wakker wordt buiten mijn bioritme om ben ik misselijk en kan ik niet eten. Als je me echter in wakende toestand treft kun je me normaalgesproken érg blij maken met chocolade en slagroom (los, gecombineerd, whatever), een broodje frikandel met mayo of een goed gegrilde halve kip.

En leuke uitspraken, tjonge.. Ik weet nog wel een heel oude, van, naar ik meen, een vriendje van mijn broertje van de kleuterschool:
moeder: "Piet, jij komt met mij mee, we gaan zo boodschappen doen."
Piet: "Mama, ik wil niet! Ik wil bij papa blijven!"
moeder: "Dat kan niet liefje, papa gaat zo even fietsen met de hond."
Piet: *grote ogen* "Heeft Fido dan een fíetsje??"

Eentje die ik recent tegenkwam welke niet funny-haha maar meer clever-funny is (maar misschien moet je daar lichtelijk chaotisch voor zijn) is van A.A. Milne: ""One of the advantages of being disorderly is that one is constantly making exciting discoveries."

En dan tot slot de vraag van Oeke. Wij zijn ons inderdaad erg bewust van de manier waarop wij omgaan met onze gebruiksvoorwerpen en proberen onszelf hier op een actieve manier mee bezig te houden. Dit proberen wij zéker op het vlak van het hergebruiken van voorwerpen en het gebruik van middelen die minder of niet schadelijk zijn (denk inderdaad aan het kopen van tweedehands spullen of het gebruik van wasnoten), maar ook op andere gebieden. Ik denk dat onze beweegredenen hiervoor liggen in het feit dat wij ons meer en meer storen aan de manier waarop deze maatschappij is ingericht en hoe blind en onnadenkend veel mensen volgen. Wij zijn allebei gezegend met een kritische blik en een flinke dosis eigenwijsheid waardoor het ons vrij makkelijk afgaat om ons eigen plan te trekken en ons buiten de meest gebaande paden te wagen. Wij willen onze zoon dit ábsoluut meegeven wanneer hij opgroeit: kijk je niet blind op wat je kant-en-klaar wordt voorgeschoteld, maar probeer zélf na te denken over hoe dingen in elkaar zitten en hoe jij hier mee om wil gaan. Ons idealisme staat ons dagelijks leven niet in de weg, maar wij willen er graag iets aan doen om bewust met onze wereld om te gaan en het voelt gewoon goed om ná te denken over wat je koopt, gebruikt en weggooit.

Waarom raken veel mensen in paniek als hun tv het begeeft of er een storing is in hun kabel-aansluiting? Waarom geloven wij fabrikanten van diervoeding zonder er een mili-seconde over na te denken wanneer ons gezegd wordt dat de inhoud van een blikje met een kat erop per definitie goed is voor de kat? Hoe kan het zijn dat je ¤ 600,= betaalt voor een nieuwe mobiele telefoon, die met nog geen twee jaar meestal alweer uit elkaar klettert van ellende? Waarom hoor je bij een speciale, drukbezochte koopavond mensen sarcastische opmerkingen maken over dat het dús wel meevalt met die economische crisis, terwijl ze zelf net zo hard meelopen in de stroom consumerende mensen? En mensen vinden óns raar?

Wij worden namelijk met regelmaat raar aangekeken om onze manier van met dingen omgaan en iets dat mij érg vaak opvalt is dat heel veel mensen bij voorbaat al héél hard beginnen te roepen dat iets niet kan, niet handig is, niet zal. Als wij het dan toch doen en het wérkt, dan komt de oprechte interesse vaak pas op gang. Dat vind ik erg tekenend voor hoe men over het algemeen met zaken omgaat en ik hoop echt dat ik mijn kind zal kunnen leren dat het niet zo hoeft te zijn.. Ik ga dus lekker aan de slag met mijn wasbare luiertjes, kijk als ik iets nodig heb eerst eens op Marktplaats, kijk practisch geen tv (lekker rustig ) en geef mijn katten geen brok of blik, maar rauw, vers vlees. Als mensen dat raar vinden is dat hun probleem, ik voel me er prima bij

Dan is het nu tijd voor mij om _{met mijn hart in mijn keel} op 'invoeren' te drukken en op zoek te gaan naar iemand die het stokje van mij over zou willen nemen. Ik moet er overigens nog even over nadenken (en ik raak telkens een beetje verloren in dit topic, er staan zó veel prachtige, ontroerende, leuke en geweldige verhalen van mensen dat ik me suflees hier, dus een voor al mijn voorgang(st)ers!), dus jullie horen nog van mij.

Ehm, dit was mijn spreekbeurt.

[ Bericht 48% gewijzigd door BE op 22-10-2009 21:46:06 ]

quote:

Op donderdag 22 oktober 2009 21:28 schreef Asyniur het volgende:

[..]

Net wel hoor
maar nu heb je het weer gewijzigd en is het leeg
_{er stond: ik wil iets posten maar het lukt niet}

Ik wilde dus Incantrix d'r verhaal quoten en posten omdat ik vind dat het nog wel een keer mag komen, maar dat lukt me dus niet.

Anyway... indrukwekkend verhaal Incantrix!

Heel mooi verhaal. _{En wasnoten zijn toppie i}

quote:

Op donderdag 22 oktober 2009 21:41 schreef Asyniur het volgende:
Ik dacht: dan doe ik het wel even maar hij doet het inderdaad niet
_{Het bericht is denk ik te lang}

Dat is het idd. Ik heb het nu zonder quote tags geplakt en als ik dat wil wijzingen krijg ik een waarschuwing.

Ik vind het ook zeker de moeite van het lezen waard, heb het ook in één keer gelezen... Incantrix, ik was erg ontroerd van je verhaal en ik bewonder je doorzettingsvermogen op ieder vlak! jij bent niet raar omdat je dingen anders doet dan anderen!

ik probeer je verhaal dan maar in 2 keer te quoten, ms dat het dan wel hier overkomt...

quote:

Op donderdag 22 oktober 2009 12:56 schreef Incantrix het volgende:
Noot ná het schrijven van het hele verhaal: ik durf het eigenlijk niet te posten, niet eens vanwege de persoonlijke dingen die erin staan, maar vooral vanwege de lengte Sowwy.. _{En waar ik dan eigenlijk nog het bangst voor ben: dat niemand zal reageren en iedereen me zo laat staan met mijn verhaal}

************

Hoi Ik ben Incantrix, ook wel bekend als An of Annibal, ik ben 30 jaar oud en geboren en getogen in Den Haag. Ik heb nooit in een andere stad gewoond of gewerkt (geschoold stiekum wel trouwens, maar ok) en ik voel me sterk verbonden met 'mijn' stad. Ik ben opgegroeid in een gezin van 4 mensen: mama, papa, ik en mijn 5 jaar jongere broertje (W.). Mijn jeugd bracht ik door aan de rand van Den Haag en ik ben nog steeds erg verknocht aan dit stukje van de stad en woon er op dit moment dan ook niet al te ver vandaan. Als je niet van lange verhalen houdt is dit een mooi moment om te skippen naar mijn favoriete films ofzo, want hoewel ik het moeilijk vind om over mezelf te vertellen schrijf ik wel erg graag en daarbij ben ik nogal lang van stof

Ja, wie ben ik dan? Ik ben iemand niet meer zoekende is, maar wel lerende. Een lange tijd heb ik gezocht in mijn leven, naar bevestiging, naar troost, naar liefde. Een honger gevoed vanuit een diepgeworteld gevoel van minderwaardigheid dat ik het grootste deel van mijn dagen met me meezeulde. De deuren naar waar dit vandaan kwam hou ik liever gesloten, want deze dingen liggen achter me: de afgelopen jaren heb ik geleerd dat ik in al die dingen die ik zocht geen anderen nodig heb. Nu kan ik dit aan mezelf geven.

En op deze manier kan ik met een geweldig mooi en heel onpersoonlijk verhaal uren doorratelen over mezelf zonder ooit iets van mezelf bloot te geven. Maar wie bén ik nou? Dit stokje kun je voor mijn gevoel niet aannemen zonder eerlijk en openhartig te zijn; vertellen over wie je bent is vertellen over je verleden, want dit heeft je gevormd. Dat hierbij niet alle deuren naar het verleden geopend worden lijkt me daarbij wel acceptabel. Goed. Here goes.

Helaas is de diepste bodem, de fundering waarop 'ik' gebouwd ben, geen al te gezellige. Een vroege jeugd waarin ik leerde minderwaardig en ondergeschikt te zijn aan anderen, mezelf in dienst te stellen aan mijn 'meerderen' en niet te klagen. Dat is wie ik, in de basis, ben. Het is voor mij een tweede natuur om aan te voelen wat anderen willen en voelen en daaraan te voldoen voor zover ik maar kan. Hooggevoeligheid noemen ze dat ook wel eens. Ik zie het zelf niet zo, dit is simpelweg hoe ik altijd ben geweest.

Ik weet nog heel veel van toen ik héél klein was en daar ben ik extreem dankbaar voor. Zo kan ik me mijn opa nog herinneren, die overleed toen ik 3 jaar oud was. Tenminste, ik weet zijn benen nog (altijd strak in grijze of bruine pantalon met zo'n vouw erin gesteven) en zijn stem. Ik kan me herinneren dat mijn broertje kwam, mijn moeder stond in de keuken en riep mijn vader; er lag een plas water onder haar. Daarna kwam oma me halen. Toen was de baby er en ik en mijn vader gingen samen naar het ziekenhuis om te kijken. Zulke dingen. Na de komst van mijn broertje zit een periode die gesloten blijft en als ik het verhaal weer oppak ben ik 10 jaar oud. Mijn vader is loodgieter en is op zijn werk, als mijn moeder aan het eind van de middag een telefoontje krijgt van een collega van mijn vader. Hij is van een ladder gevallen en mijn moeder moet zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen. Ik en W. gaan bij de buren eten en met hun zoontje spelen en moeder vertrekt. Mijn vader blijkt tijdens een klus met zijn ladder van een trap te zijn gevallen (in een portiek) en hij is daarbij zo rottig op zijn been terecht gekomen dat de artsen eigenlijk niet zo goed weten wat ze ermee moeten. De enkel is zo verbrijzeld dat er her en der botten uit zijn huid steken, zijn scheenbeen is gebroken, zijn dijbeen ook, op 3 plaatsen. Na veel gedoe wordt uiteindelijk besloten de reeds geplande amputatie uit te stellen en een experiment uit te voeren: eerst krijgt mijn vader tape en gips om het bot weer zijn been ín te dirigeren, daarna een constructie met schroeven en een soort van 'kunstbot' aan de buitenzijde van zijn been.

Een revalidatieproces van meer als een jaar volgt en uiteindelijk geschied een wonder: mijn vader loopt weer! Al deze tijd is het contact tussen hem en zijn werkgever goed gebleven en de dag breekt aan dat hij weer, voorzichtig, mag gaan werken. Echt volledig loodgieterswerk zal hij nooit meer kunnen doen: op ladders staan kan hij niet meer, op het dak werken is te gevaarlijk en door kruipruimtes kruipen is ook niet meer aan de orde. Aangepast werk moet hij dus hebben, voorbereiden voor de andere loodgieters op de werkplaats. Maar dan begint de ellende: ineens is de baas een héél stuk minder blij met hem en dan begint het: mijn vader wordt getreiterd. Eerst alleen door de baas, maar al snel denken bepaalde collega's een wit voetje bij de baas te kunnen halen door hieraan mee te gaan doen. Eén van die collega's is mijn vaders broer, en dat komt héél erg hard aan. Mijn vader kan echter niet zonder werk en blijft gaan, maar dat is niets dat de baas niet aankan: hij betaalt gewoon geen salaris meer uit. Oktober, november, december.. Met de kerst zitten mijn ouders volledig aan de grond, we eten vaak bij oma en oma koopt ook een kerstboom voor ons. Mijn oom verspreid ondertussen leugens onder de familie van mijn vader en zij laten mijn ouders vallen, terwijl mijn ouders leven op automatische piloot: ze staan in modus 'overleven'. Er is geen ruimte om ons, de kinderen, nog enige vorm van emotionele opvoeding danwel opvang te geven en ik zie dankzij eerder opgedane 'skills' precies waar ik het hardst nodig ben: ik vang mijn broertje op, luister naar hem, neem hem op sleeptouw met van alles en nogwat. Het werd een kerst om nooit te vergeten.. Ik heb mijn moeder nog nooit zó hard zien huilen als toen ze de 'cadeau'tjes' onder de kerstboom zag die mijn broertje en ik onhandig bij elkaar hadden gescharreld van het kleine beetje muntgeld uit onze spaarpotten en in hadden gepakt in alumiumfolie omdat cadeaupapier te duur was. En ik.. Ik kon nog kind zijn bij mijn oma, dus daar kwam ik graag. Met de hond spelen, yoghi drinken..

Op mijn middelbare school hadden mijn klasgenoten ondertussen wel ontdekt dat er iets niet klopte aan mij en mijn groeistuip precíes in deze periode kwam érg onhandig uit. Ik HAAT de uitdrukking 'hoog water op Scheveningen' want meer dan dit werd er door veel klasgenoten niet tegen me gezegd. Ik kon er niets mee, maar het deed oneindig veel zeer.

Mijn vader ging uiteindelijk weg bij zijn werkgever wegens een verstoorde werkrelatie en omdat hij lid was van de bond kregen we de mogelijkheid om een advocaat in te schakelen om de ex-baas van mijn vader aan te pakken omtrent de niet in acht genomen veiligheidsmaatregelen waardoor mijn vader heeft kunnen vallen. Na heel veel moeite vond hij een baan als conciërge op een school en vlak na mijn 14e verjaardag was dit gevecht over en de verzekering van de ex-baas moest een recordbedrag aan gederfde inkomsten en smartengeld betalen. Eind goed al goed.

Dus toen kreeg mijn oma kanker. Ze ging het ziekenhuis in en is er, op 2 weken 'vakantie' na, nooit meer uitgekomen. Een jaar deed ze erover om weg te kwijnen en te sterven, op het laatst kon ze niet meer praten, was ze van een forse vrouw verworden tot een hoopje vel met botten, 'at' ze via een infuus, haar operatiewonden heelden niet meer waardoor er telkens dood vlees weggesneden moest worden en ademen deed ze door een canule (een gaatje in haar keel) omdat haar verhemelte te vol kanker zat. En ik weet dat het niet logisch is, maar dít voelt nog steeds alsof ik werd gestraft voor iets: hierop toe moeten zien tot het over was is 15 jaar na dato nog steeds een verschrikkelijke kwelling.

hier dus deel twee van het verhaal van Incantrix:

quote:

Op donderdag 22 oktober 2009 12:56 schreef Incantrix het volgende:
Ondertussen begon te puberen en wilde ik niet langer dienstbaar zijn. Dus het begon te botsen, thuis. Heel erg te botsen zelfs, waardoor ik na een paar jaar moeilijkheden het hazenpad koos en een huis kocht met mijn toenmalige vriend (voor huurwoningen waren erg lange wachttijden en alleen een huis kopen was niet mogelijk met mijn salaris). Dat werd natuurlijk een grote deceptie: het voelde alsof ik een klein kind in huis had voor wie ik moest zorgen. Hij deed helemaal níks in huis en verwachtte bediend te worden, als mijn vader stond te klussen stond ik mijn vader te helpen en zat híj te playstationnen en dat soort dingen meer. Ik kon nergens meer heengaan, hij moest altijd mee en een mening had hij nooit, ik moest alles maar zelf uitzoeken. Ik hield 10 maanden vol en toen was ik er klaar mee: ik maakte het uit en hij pakte zijn biezen richting zijn ouders. Ik zou in het huis blijven wonen met onze (vanaf dat moment míjn) kleine katjes tot het verkocht zou zijn. Ik nam al snel een ander telefoonnummer en ontfutselde ex met enige moeite de huissleutel die hij nog had 'omdat het ook zijn huis was' (ex had nogal moeite met loslaten, zullen we maar zeggen ) en een wonderlijke tijd brak aan: ik had ineens een vrijheid zoals ik 'm nog nóóit had gekend! Niet meer voor anderen zorgen, niet meer doen wat anderen van me verwachtten, geen verplichtingen meer aan wie dan ook! Mijn vrienden namen me op sleeptouw en ookal had ik het niet zo breed vanwege dat nog onverkochte huis, ik had de tijd van mijn leven. Ik was vrij en dat gevoel was het mooiste dat ik ooit gekregen had. Nóóit meer en vent voor mij! Ik, mijn katten, mijn vrienden, en verder niks.

En als je niet zoekt, dan vind je. Via mijn vrienden kwam ik iemand tegen van wie mijn hart oversloeg. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Als hij tegen me praatte begon ik te tintelen en wist ik spontaan niet meer hoe ik ook al weer moest praten. Als een willekeurige vriend of vriendin een feestje gaf of wat mensen thuis uitnodigde begon ik steeds harder te hopen dat híj er ook zou zijn. Toen mijn beste vriendin op een dag aan me vroeg 'wat ik eigenlijk van P. vond, want hij had al een paar keer naar me gevraagd als ik er niet was' kneep mijn strot dicht en stamelde ik wat onsamenhangends, maar ondertussen was het gebeurd: ik was reddeloos verloren. We draaiden nog een tijdje verlegen om elkaar heen, maar uiteindelijk durfde ik (via MSN, dat dan weer wel) op te biechten hoe ik me voelde en na nog een héleboel verlegen heen-en-weer-ge-'hihiiiiii' gingen we samen even snel wat eten bij de Mac en naar de film. Bij de Mac bleek dat hij een waxinelichtje mee had genomen, dus we aten bij kaarslicht. Nouja, híj dan, want eten, dat was echt beyond me. Ik verzon ter plekke dat ik thuis stiekum al wat had gegeten omdat ik zo'n honger had (insert zoemer van fout antwoord hier, ik had al sinds we afspraken geen hap meer door mijn strot gekregen) en toen we bij de bios aankwamen bleken alle films die potentieel interessant waren al te zijn begonnen dus kochten we uiteindelijk twee kaartjes voor een film uit het genre dat we beiden niet te prúimen vinden: een romantische comedy (met Sandra Bullock en Hugh Grant for crying out loud!). Gelukkig vermaakten we ons prima door de (vele) foutjes in de beelden op te sporen en toen ik zo rond een uur of twee in de nacht naar huis ging hadden we verkering.

En we zijn een perfect match, altijd gebleven. We hadden een ruwe start samen, ik heb nog anderhalf jaar moeten vechten om het huis verkocht te krijgen (met beschuldigingen en bemoeizucht van ex en zijn familie op de achtergrond), hij raakte zijn baan kwijt en nog allemaal crap, maar dat konden we allemaal aan, samen. En een steviger fundering voor een relatie is er niet. Dus zijn we nog steeds samen en leren we nog steeds van elkaar. Hij prikkelt me om verder te komen, mezelf te ontwikkelen, door te blijven zoeken en niet stil te blijven staan. Mijn leergierige persoonlijkheid niet langer te onderdrukken omwille van anderen. Dankzij hem durfde ik in therapie te gaan om af te rekenen met de skeletten in mijn kast. Hij leerde me in mezelf te geloven, verving samen met mijn therapeut heel langzaam maar zeker mijn grote 'ik ben niet goed genoeg' door 'ik heb niemand nodig om van mij te houden, want dat kan ik zelf'. En nu, iets meer dan 6,5 jaar nadat wij samen naar een superstomme film gingen, ben ik in staat om mijn 'eisers' toe te laten in mijn leven voor zo ver ík dat wil en verder niet. Ik ben ik geworden, en ik mag er zijn. Mijn therapie sloot ik af met een tatoeage op mijn been die staat voor mij, mijn vrijheid, mijn leven. Ik ben niet meer afhankelijk van anderen voor troost, steun en liefde, ik regel het zelf wel. En voor het eerst in mijn leven ben ik perfect gelukkig.

Toen het huis verkocht raakte, op een maand na 2 jaar nadat het in de verkoop ging en anderhalf jaar nadat P. en ik verkering kregen, trok ik bij hem in en na iets meer als een jaar kochten we samen dit huis. Dicht bij het strand, waar mijn hart ligt. Op een rustige plek. Juli 2007 trouwden we. En nu, vandaag, ben ik 33 weken en 6 dagen zwanger van ons eerste kind en we kijken samen érg uit naar het begeleiden van dit kereltje naar de volwassenheid. Ook zijn grenzen zullen streng bewaakt zijn voor 'eisers' en ik weet één ding heel erg zeker: van dit kind zal onvoorwaardelijk gehouden worden..

Pfiew, nou, respect voor degenen die nog aan het lezen zijn Hopelijk zullen jullie dit verhaal niet opvatten als een klaagzang, maar als een succesverhaal, want ik ben behoorlijk trots op wat ik heb bereikt en op wie ik nu ben.

Kan ik jullie dan ook nog verblijden door het beantwoorden van de wat meer lichthartige vragen? Vást (oh, jolly! ):

Ik ben afgestudeerd schoonheidsspecialiste en visagiste en werk op een kantoor omdat die wereld lastig is voor mensen die wél een vast dienstverband ambiëren, maar niet in een schoonheidssalon maskertjes willen smeren de rest van hun leven. Ik doe er nog wel met regelmaat leuke dingetjes mee en het voordeel hiervan is, dat dat dan voelt alsof ik even 'buiten mag spelen'. Vanwege mijn creatieve vriendengroep komen er nog wel eens leuke opdrachten op mijn pad. Zo heb ik onlangs (mijn laatste opdracht voor de zwangerschaps-ischias te heftig werd om nog te kunnen staan) meegewerkt aan een film en heb ik o.a. de make-up gedaan voor de nieuwe wervingsposters van het haagse buddy-netwerk (die hangen nu overigens door heel Den Haag en ik ben er best trots op ). Een andere grote passie is het bezoeken van festivals en concerten, ik hou erg van fotograferen met mijn spiegelreflex, bak graag taarten bij gelegenheid, ben een Nintendo-fanboy (jóh!) en wordt heel blij en stuiterig van schattige beestjes (tot grote ergernis van mijn lief, die mijn tassen liever niet in het openbaar vasthoudt voor me).

Mijn favoriete boeken zijn LOTR (geen verdere introductie nodig lijkt me) en de boeken van Clive Barker en Jeff Noon. Op dit moment lees ik 'Een goede man slaat soms zijn vrouw' van Joris Luiendijk en ik probeer altijd wanhopig tearjerker-boeken te vermijden, want van huilen krijg ik hoofdpijn. Films zijn een passie van mij en lief samen, het Rotterdams Filmfestival slaan wij bijvoorbeeld nooit over. Mijn favo films zijn Donnie Darko (met stip op 1, wát een juweel.. En die muziek!), Starship Troopers (heerlijk sarcastische aanklacht tegen de hedendaagse maatschappij in Amerika), The Exorcist (de spiderwalk!!! I love de ónovertroffen gruwel daarvan ), The Transformers: The Movie (uit 1986 dus, de tekenfilm-film. Niet de Michael Bay-crap, ik ben een G1-obsessieveling en kan de hele film meepraten, lief wil 'm niet eens meer met me kijken) Pulp Fiction (de dead nigger storage sequence is zó briljant..) en Monty Python and the Holy Grail (onovertroffen absurditeit). Ik word trouwens ook heel blij van Aziatische horror met als toppers Ringu, a Tale of Two Sisters en Ichi the Killer Muziek is ook belangrijk voor mij, met name Punk, Metal en Ska. Mijn all-time favoriete cd's zijn Demanufacture van Fear Factory en City van Strapping Young lad.

Mij wakker maken voor welke vorm van voedsel dan ook heeft weinig zin, als ik wakker wordt buiten mijn bioritme om ben ik misselijk en kan ik niet eten. Als je me echter in wakende toestand treft kun je me normaalgesproken érg blij maken met chocolade en slagroom (los, gecombineerd, whatever), een broodje frikandel met mayo of een goed gegrilde halve kip.

En leuke uitspraken, tjonge.. Ik weet nog wel een heel oude, van, naar ik meen, een vriendje van mijn broertje van de kleuterschool:
moeder: "Piet, jij komt met mij mee, we gaan zo boodschappen doen."
Piet: "Mama, ik wil niet! Ik wil bij papa blijven!"
moeder: "Dat kan niet liefje, papa gaat zo even fietsen met de hond."
Piet: *grote ogen* "Heeft Fido dan een fíetsje??"

Eentje die ik recent tegenkwam welke niet funny-haha maar meer clever-funny is (maar misschien moet je daar lichtelijk chaotisch voor zijn) is van A.A. Milne: ""One of the advantages of being disorderly is that one is constantly making exciting discoveries."

En dan tot slot de vraag van Oeke. Wij zijn ons inderdaad erg bewust van de manier waarop wij omgaan met onze gebruiksvoorwerpen en proberen onszelf hier op een actieve manier mee bezig te houden. Dit proberen wij zéker op het vlak van het hergebruiken van voorwerpen en het gebruik van middelen die minder of niet schadelijk zijn (denk inderdaad aan het kopen van tweedehands spullen of het gebruik van wasnoten), maar ook op andere gebieden. Ik denk dat onze beweegredenen hiervoor liggen in het feit dat wij ons meer en meer storen aan de manier waarop deze maatschappij is ingericht en hoe blind en onnadenkend veel mensen volgen. Wij zijn allebei gezegend met een kritische blik en een flinke dosis eigenwijsheid waardoor het ons vrij makkelijk afgaat om ons eigen plan te trekken en ons buiten de meest gebaande paden te wagen. Wij willen onze zoon dit ábsoluut meegeven wanneer hij opgroeit: kijk je niet blind op wat je kant-en-klaar wordt voorgeschoteld, maar probeer zélf na te denken over hoe dingen in elkaar zitten en hoe jij hier mee om wil gaan. Ons idealisme staat ons dagelijks leven niet in de weg, maar wij willen er graag iets aan doen om bewust met onze wereld om te gaan en het voelt gewoon goed om ná te denken over wat je koopt, gebruikt en weggooit.

Waarom raken veel mensen in paniek als hun tv het begeeft of er een storing is in hun kabel-aansluiting? Waarom geloven wij fabrikanten van diervoeding zonder er een mili-seconde over na te denken wanneer ons gezegd wordt dat de inhoud van een blikje met een kat erop per definitie goed is voor de kat? Hoe kan het zijn dat je ¤ 600,= betaalt voor een nieuwe mobiele telefoon, die met nog geen twee jaar meestal alweer uit elkaar klettert van ellende? Waarom hoor je bij een speciale, drukbezochte koopavond mensen sarcastische opmerkingen maken over dat het dús wel meevalt met die economische crisis, terwijl ze zelf net zo hard meelopen in de stroom consumerende mensen? En mensen vinden óns raar?

Wij worden namelijk met regelmaat raar aangekeken om onze manier van met dingen omgaan en iets dat mij érg vaak opvalt is dat heel veel mensen bij voorbaat al héél hard beginnen te roepen dat iets niet kan, niet handig is, niet zal. Als wij het dan toch doen en het wérkt, dan komt de oprechte interesse vaak pas op gang. Dat vind ik erg tekenend voor hoe men over het algemeen met zaken omgaat en ik hoop echt dat ik mijn kind zal kunnen leren dat het niet zo hoeft te zijn.. Ik ga dus lekker aan de slag met mijn wasbare luiertjes, kijk als ik iets nodig heb eerst eens op Marktplaats, kijk practisch geen tv (lekker rustig ) en geef mijn katten geen brok of blik, maar rauw, vers vlees. Als mensen dat raar vinden is dat hun probleem, ik voel me er prima bij

Dan is het nu tijd voor mij om _{met mijn hart in mijn keel} op 'invoeren' te drukken en op zoek te gaan naar iemand die het stokje van mij over zou willen nemen. Ik moet er overigens nog even over nadenken (en ik raak telkens een beetje verloren in dit topic, er staan zó veel prachtige, ontroerende, leuke en geweldige verhalen van mensen dat ik me suflees hier, dus een voor al mijn voorgang(st)ers!), dus jullie horen nog van mij.

Ehm, dit was mijn spreekbeurt.

het is weer te lezen in dit topic!

ow en Pandorah, succes verder met je leven! ik vind het een dappere beslissing die je hebt genomen!

Incantrix ik heb je hele verhaal in 1x uitgelezen een van de mooiste verhalen die ik tot nu toe gelezen heb.. echt ik neem mijn petje af en ook voor de andere dat jullie hier zo ''bloot'' durven te geven

Incantrix, wat een boeiend verhaal! Heel fijn dat je ons zo'n uitgebreide blik op je leven hebt gegeven.

Inderdaad, wat een boeiend verhaal. Van voor naar achter in 1 keer uitgelezen.
Dank je wel!

zeker Interessantrix! en Donnie Darko vind ik ook een prachtige film!

Whaha, OMG, hoe confronterend als je zo lang van stof bent dat je niet eens meer quote-baar bent (En Asy, jullie mogen blij zijn, ik hou me nog in in Z&G, zie je? )

Maarehm, thnx allemaal, ik had gisteravond hoofdpijn dus heb niet meer gereageerd op jullie, maar wel jullie berichtjes gelezen en daar moest ik dan wel even een beetje van snotteren hoor Zo lief!

Ik heb ondertussen iemand gevraagd om het stokje van me over te nemen en ik wacht haar berichtje even af.. Dan moet ik nu nog op een vraag broeden, dus daar ga ik maar eens heel hard over nadenken.

Owja, en Oeke, dat geeft niks toch? Gewoon datgene vertellen waar je je goed bij voelt _{Ik heb stiekum ook niet eens de meest personal stuff neergezet, om eerlijk te zijn}

quote:

Op vrijdag 23 oktober 2009 09:12 schreef Asyniur het volgende:
Nee joh, je schrijft heerlijk!

!

En, dames en heren, jawel, mijn opvolgster is bekend: ons aller Lijnloos has graciously accepted Het Stokje en ik kijk erg uit naar het lezen van haar verhaal Succes girl

Dan resten mij nog een laatste woord van dank aan iedereen voor de lieve berichtjes aan de hand van mijn verhaal ( ) én een nieuwe vraag voor Lijnloos:

Ik weet dat jij, net als ik, een Lowlandsgangster bent en ik vermoed dat je ook best van een avondje stappen houdt. Nu jij een kindje op komst hebt staat dit natuurlijk op het punt om te veranderen, al is het vantevoren moeilijk om in te schatten hóe dat precies zal gaan. Welk beeld heb jij op dit moment bij jouw (en jullie) toekomst in dit specifieke opzicht en heb je voor jezelf al een soort van 'beleid' uitgestippeld m.b.t. hoe jullie dit willen gaan doen, of zien jullie wel hoe het zal gaan? Denk je dat de behoefte om naast 'mama' ook gewoon nog 'Lijnloos' te kunnen zijn groter zal zijn dan de behoefte om bij je kind in de buurt te blijven?

Trixie, wat een prachtig verhaal!
je kan echt heel mooi schrijven!
"heen en weer gehihiihiiii"

Hihi, even een tvp-tje...
Ik ga vanmiddag (als ik thuis ben) aan mijn verhaal en antwoorden beginnen dus zal de hele boel straks posten! Wel een flink stokje om over te nemen zo na het mooie verhaal van Incantrix, maar ik ga mijn best doen

quote:

Op maandag 26 oktober 2009 10:01 schreef Lijnloos het volgende:
Hihi, even een tvp-tje...
Ik ga vanmiddag (als ik thuis ben) aan mijn verhaal en antwoorden beginnen dus zal de hele boel straks posten! Wel een flink stokje om over te nemen zo na het mooie verhaal van Incantrix, maar ik ga mijn best doen

Ben benieuwd naar je verhaal!

^{Disclaimer: het is een flink verhaal, maar in kleine stukjes geknipt voor jullie gemak. Het is dus ook niet mijn volledige levensverhaal maar de leukste en belangrijkste punten heb ik er uitgelicht.}

Ik ben dus Lijnloos, maar mijn ouders hebben me Marlijn genoemd wat de laatste jaren is verbasterd naar Lijn. Zo is ook mijn account-name tot stand gekomen, maar dat is weer een heel ander verhaal.
Ik ben 30 jaar en woon inmiddels in het midden van het Nederlandse. Getrouwd en zwanger (niet echt in die volgorde) en redelijk happy-de-pappy

Maar hoe ben ik nou deze Lijn geworden? Nou ik ben begonnen zoals wel meer mensen, als kind van 2 ouders. In mijn geval een man en een vrouw, mijn paps en mams. Ik was de eerste uitbereiding van het gezin, als je de hond en katten niet mee telt tenminste, en dat is ook lang zo gebleven. Mijn ouders hebben nog wel pogingen gewaagd om meer kinderen te krijgen, want ik was zo leuk..., maar helaas is dit na 2 buitenbaarmoederlijke zwangerschappen geeindigd toen mijn moeder haar eierstokken heeft moeten laten verwijderen. Lijnloos bleef dus broertje- en/of zusjeloos. De laatste keer dat het gebeurde was ik een jaar of 8, maar volgens mijn moeder heb ik me toen ook neergelegd bij de uitleg en verder niet meer om een broertje of zusje gezeurd bij verlanglijstje... wel bleef de racefiets op het lijstje staan, maar die heb ik ook nooit gekregen

Ondanks het "gebrek" aan broertjes of zusjes heb ik wel een hele relaxte jeugd gehad vind ik zelf. Opgegroeid in een leuke buurt in Arnhem met veel vriendjes en vriendinnetjes. Wel was (en eigenlijk ben) ik het type eigenwijsje wat niet zomaar genoegen neemt met een antwoord. Zo ben ik zeker geen meisje-meisje, want ik doe geen dingen alleen maar omdat ik een meisje ben. Sterker nog, vroeger weigerde ik pertinent meisjes-dingen (barbies, rokjes, jurkjes, etc) wat mijn moeder nog wel eens tot wanhoop dreef. Ik geloof dat ik mijn laatste jurk rond mijn 3e aan heb gehad, toen heeft mijn moeder de verwoedde pogingen maar gestaakt. Ook moest en zou ik op voetbal (net als de buurjongens) en ook daar kon mijn wil niet van afwijken. Ik wilde op een jongetje lijken, puur omdat meisjes-dingen stom waren. Gelukkig ben ik daar wel een beetje van teruggekomen, maar ik neem nog steeds geen genoegen met antwoorden als "daarom" of "omdat je een vrouw bent...". Daar hoef je dus niet mee aan te komen

Toen ik 16 werd/was waren mijn ouders een beetje uitgekeken op elkaar en gingen scheiden. Ik zag het al een tijdje aan komen, en aangezien ze geen ruzie of zo hadden was het op zich prima te hebben. Wel ontzettend jammer natuurlijk, zeker als 16-jarige puber-in-worden, maar eigenlijk heb ik best geluk gehad met alles. Ik ben bij mijn vader gaan wonen, maar mijn moeder woonde hemelsbreed ongeveer 500 meter verderop en daar kon ik altijd terecht, dat scheelde heel erg. Ook gingen mijn ouders nog goed met elkaar om, dus ook daarmee had ik geen klagen! Inmiddels zijn allebei mijn ouders hertrouwd en heb ik er op de koop toe een stiefbroertje (10 jaar jonger, maar echt mijn broertje) en 2 grote stiefzussen (waarvan er 1 ook nu zwanger is) bij gekregen. Toch nog gelukt!

Bijna 18 en klaar op de middelbare school. Met mijn diploma op zak ben ik richting Enschede vertrokken om te gaan studeren. In eerste instantie Technische Informatica, maar na anderhalf jaar heb ik toch maar besloten om over te stappen naar het HBO, Bedrijfskundige Informatica, dat leek me toch een beter idee. Nou was ik ook ontzettend fan van het studentenleven, dus heb ik uiteindelijk nogal een tijd gedaan over deze tijd. Lid van een studentenvereniging, ook al ben ik niet dat prototype "kakker" waarmee je meestal geassocieerd wordt, maar het had ook andere leuke kanten en ik heb daar dan ook echt wel een leuke tijd mee gehad. Naast die vereniging woonde ik ook in een heel gezellig studentenhuis met 5 kerels... helemaal mijn ding. Niet dat geneuzel van vrouwen onder elkaar, maar gewoon zuipen, gamen, uitgaan, en vooral heel veel lol! Vandaar dat dit alles bij elkaar ook 6 jaar geduurd heeft.

Omdat je niet alleen maar kan zuipen en feesten, maar soms ook moet sporten had ik nog een andere hobby, of eigenlijk passie: Hockey! Weer zo'n prototype "kak-activiteit" maar ook hier hoor ik niet echt in dat vakje. Ik hockey nu ongeveer 15 jaar (met een tussenstop van ongeveer 2 jaar) en ik moet zeggen dat ik dit echt vreselijk mis nu met de zwangerschap... Ik ben zo'n idioot die vrijwillig op het doel gaat staan om de ballen tegen te houden. Keeper dus... Ik heb dit in Enschede altijd voor de studentenhockey-vereniging gedaan en ben hier ook behoorlijk sociaal bezig geweest. Van Clubhuiscommissie (tappen en de bar beheren) tot toernooicommissie en alle leuke dingen die er meegepaard gaan! Dat is denk ik ook wel wat mij mij maakt, als ik ergens lid van wordt (wat voor vereniging dan ook) dan moet ik hier ook activiteiten ondernemen!

3,5 jaar geleden besloten we op een avond naar een comedy-festival te gaan samen met een hele groep vrienden... deze avond heeft mijn leven voorgoed veranderd. Na een avond van ontzettende lol kwamen we nog wat vrienden en bekenden tegen en werd besloten om nog naar de after-party te gaan. Ik was tot dan toe nuchter want ik zou terugrijden maar heb toen besloten dat als de after-party doorging, we wel naar huis gingen lopen en heb me op het bier gestort... en met succes! Al snel verdwenen mijn normale remmingen en voor ik het wist stond ik met een kerel midden op de dansvloer te zoenen... toen hij even later onthulde dat hij 19 was (en ik 26 op dat moment) leek me dat een goed moment om een punt achter de avond te zetten en naar huis te gaan. Ik heb mijn vriendin weer opgezocht maar die had een andere scharrel op het oog en wilde daarom nog niet naar huis... ik bleef "alleen" aan de bar achter en daar raakte ik aan de praat met iemand anders. Lang verhaal iets ingekort: die iemand anders is nu mijn man en de vader van mijn ongeboren kind!
We zijn na een half jaar gaan samenwonen en een jaar later besloten we naar het midden van het land te verhuizen omdat zijn werk nou eenmaal hier en verder naar het westen is en met mijn onregelmatige werktijden zagen we elkaar bijna niet meer. Ik heb mijn baan opgezegd en had gelukkig al meteen iets nieuws hier in de buurt en weer terug in de IT! (Een echte nerd)
2 jaar na onze eerste ontmoeting waren we weer op het comedyfestival (hij bleek al jaren deel uit te maken van de organisatie) en nietsvermoedend stond ik daar op goede vrijdag op het podium voor aanvang van de laatste act van die avond. We zouden de grote man achter de organisatie in het zonnetje zetten, althans dat was mij verteld... Dit bleek dus hét aanzoek te zijn! (check www.lijnloos.be voor de filmregistratie)

Afgelopen juni zijn we dan daadwerkelijk getrouwd en ben ik zwanger van onze eerste telg. Zo rond de kerst zal onze kleine meid geboren worden en ik ben heel nieuwsgierig en vind het retespannend!

Om nog even de standaardvragen te beantwoorden zal ik dit laatste stuk gebruiken.
Mijn hobby's zijn dus gamen (old school bordspellen, kaartspellen, alles van Nintendo of de XBOX360 en PC), hockey!, skien, puzzelen (uit een boekje of zo'n grote van 3000 stukjes), films en series kijken en muziek luisteren (maken doe ik al lange tijd niet meer).
Mijn favoriete films allertijden zijn "A muppets christmas carol" en "The emperors new groove". Deze kan ik ook wel meepraten! Verder ben ik fan van goede actiefilms, horror en thriller (goed lijstje Trix!) en comedy! RomComs kunnen me vaak gestolen worden of ik moet echt heel erg in de mood zijn.
Favoriete muziek heb ik niet echt, dit is bij mij namelijk echt heel erg periode gebonden. Veel terugkerende bands: Linkin Park, Maroon 5, Racoon, Norah Jones, OST van Harry POtter voor de rust... nou ja, te veel om op te noemen.
Ik volg nog zo'n 15 series, maar ook daar zal ik jullie niet mee vermoeien.

Dan de vraag van Incantrix:
Ja, ik ben een Lowlandsganger en houd zeker wel van een avondje stappen. Echter is dit bij mij wel iets wat gepland gebeurd en vaak ook weer met vriendinnen of teamgenoten van de hockey en niet zo zeer met mijn lief. Wat dat betreft voorzie ik dus nog niet heel veel problemen qua plannen rondom het stappen. Dit doen we vaak apart van elkaar en dus kan de ander prima op die kleine griet passen. Ik verwacht echter wel dat ik me anders zal voelen op het moment dat het voorkomt. Wellicht vind ik het een zegen om even weg te zijn zonder haar of misschien krijg ik na 5 minuten al heimwee en wil ik weer naar mijn schatten terug. Dat vind ik lastig om te voorzien en ik denk dat de toekomst dit zal moeten uitwijzen... we zullen het zien.

En dan ga ik nu op zoek naar de volgende met een extra vraag natuurlijk!

Lijnloos, wat een leuk verhaal!
Dat huwelijksaanzoek! ergens wel heel romantisch, ook!

fijn dat je ouders nog goed contact hebben. scheelt een hoop, lijkt me.

Lijnloos, wat leuk om zo meer van je te weten te komen
Heel leuk om je zo meer te leren kennen.
Je klinkt me heel gelukkig!

oh lijnloos wat heb je dit toch op een leuke spontane manier geschreven.. zo leuk om te lezen

Lijnloos, wat een blij verhaal, ik word er helemaal vrolijk van Leuk om je beter te leren kennen (alleen jammer dat ik zowel op de pc als op de iphone je filmpje niet kan zien ) en wat ik erg mooi vind om te lezen is dat de scheiding van je ouders zo positief is verlopen, dat soort verhalen ken ik wel, maar echt vaak gebeurt dat ook weer niet

Dank je wel voor je verhaal

(En weet je wat grappig is? Ik vind het echt heel erg Lijnloos ook, zeg maar Precies zoals je ook post in Z&G, heerlijk blij en positief )

wow, ik lees net het verhaal van Incantrix en Oeke. Ik vind het allebei geweldige verhalen, eerlijk waar!

_{Lijnloos moet ik nog lezen en alle voorgangers ook nog}

Dank jullie wel allemaal voor de leuke reacties! Ik vond het ook wel leuk om te schrijven..

Trix, het filmpje is ongeveer 40mb groot dus denk dat dat de reden is dat ie het op de iPhone niet echt trekt.... Wellicht helpt dit gegeven

Ik moet nog even denk over de volgende vraag en natuurlijk nog een opvolger zoeken... Ik zal vanmiddag na mijn werk thuis es op zoek gaan!

Leuk verhaal Lijnlooos en heerlijk geschreven!

Leuk verhaal Lijnloos, en gedeeltelijk herkenbaar voor mij!
(enneh... ik ben ook fervent LLganger en ik hou enorm van in de kroeg zitten of dansen, dus ik vind het altijd leuk om te lezen dat er meer (a.s. ) moeders zijn die daar van houden. Ben nu 15 maanden moeder en LL dit jaar was geweldig! Hoewel we maandag wel heeeel vroeg naar huis zijn gegaan om ons mannetje te halen. En het stappen gebeurt hier ook nog regelmatig, dus het kan nog hoor! )

[ Bericht 10% gewijzigd door peterfan op 27-10-2009 09:49:19 ]

wijzigen, niet quoten..

leuk verhaal, en leuk om jullie aanzoek te kunnen zien lijnloos!

Lijnloos, wat schrijf je leuk

Zo, ik ben weer bijgelezen. Je moet toch iets als je na het voeden niet meer kunt slapen

Leuk om die inkijk in jullie levens te krijgen dames! Petje af hoor. En wat schrijven jullie allemaal ook mooi. Lekker pakkend en in-een-ruk-uitlezen. Het blijft toch wel het meest bijzondere en kwetsbare topic van OUD.

Leuk geschreven Lijnloos!

Viel helemaal stil van Incantrix om met een blij gevoel tot en met de laatste regel te evrslinden en vervolgens nog blijer geworden van Lijnloos.

Thanks meiden!

Dank dank weer voor alle complimenten en meteen een reminder naar mezelf om een nieuwe persoon te gaan zoeken/vragen om het stokje over te nemen.

Lijnloos ik sluit me aan bij de rest, wat schrijf jij ontzettend leuk!

Mooie vehalen allemaal.
Leuk om te lezen van iedereen.

Nou, eindelijk de stoute schoenen aangetrokken en een eventuele opvolgster gePMt.... mijn vraag hoort wel bij die specifieke persoon, dus die hou ik nog even voor me voor als ze misschien niet wil.

Snel meer!

Lijnloos had me een pm gestuurd en ik moet eerlijk zeggen dat ik nog niet eerder in dit topic heb gekeken en heb even niet zo heel veel zin om alles te lezen, dus heb even snel wat doorgenomen Als ik dus ik doe wat niet goed is, hoor ik dat graag

Ik ben dus mama_papa, ook wel Marlinde genoemd Ik ben 20 jaar en nu 6 maanden zwanger van een meisje De zwangerschap was niet gepland, maar ons meisje is zeker welkom!

Vanaf kleins af aan ben ik een enorm moeilijke eter en ben gewend om bijna niks te eten op een dag. Toen ik nog niet zwanger was at ik op een dag: 1 boterham smiddags en 's avonds hollandse kost en verder niks. Nee ik had en heb geen annorexia, maar ik had daar echt genoeg aan. Ik woog altijd rond de 55/60 kilo. Ik had waarschijnijk ook niet zoveel nodig Nu ik zwanger ben eet ik wel iets meer, maar nog steeds niet goed genoeg! Fruit eten krijg je er bij mij niet in en groente daar moet ik echt moeite voor doen. Nu rond het avondeten krijg ik altijd last van mn buik en moet ik mezelf dwingen om toch wat naar binnen te werken wat soms echt niet lukt!

Ik kom uit een gezin met 5 kinderen, waarvan ik de laatste ben en ik ben ook nog het enige meisje. Ja, het klopt, ik heb dus 4 broers Ik heb een enorme leuke jeugd gehad en heb veel van mijn ouders meegekregen. Mijn ouders zijn nog steeds gelukkig met elkaar en ik hoop dat ze dat de rest van hun leven ook blijven

Ben geboren in Rotterdam, waar ik altijd ben blijven wonen. Nu woon ik samen met mijn vriend: Pascal (27), die op 26 mei 2010 mijn man gaat worden We hebben elkaar ontmoet in de supermarkt en zijn sindsdien samen Hij werkt nu in een winkel waar hij gameconsoles ombouwd en telefoons simlockvrij maakt etc.
Ik vind dat mijn vriend enorm meeleeft met de zwangerschap en zich nu al helemaal aan het voorbereiden is op de kleine. Wat ik echt niet had verwacht van hem. Hij wilde ook wel kinderen, maar ik dacht dat hij er nog niet aan toe was om nu ook daadwerklijk echt papa te worden. Als ik ergens mee zit staat hij altijd voor me klaar en ik kan zo nog wel uren doortypen Dit zal hij toch niet lezen, maar ik vind echt dat ik een echte fijne vriend heb en ik hoop dat we altijd bij elkaar zullen blijven

Sinds afgelopen januari ben ik gastouder en pas ik dus in mijn huis op, op kindjes. Vanaf kleins af aan ben ik helemaal gek van kleine kindjes en wist altijd al dat ik wilde werken met kinderen. Aangezien ik geen diploma heb (de reden geef ik hier liever niet) ben ik gaan zoeken naar werk wat ik kan doen met kinderen. Na lang gezocht te hebben en na wat supermarktbaantjes heb ik de baan gevonden die ik waanzinnig graag doe! In het begin had ik 4 kindjes onder mijn hoede, wat ik enorm leuk vond. Nu ik zwanger ben gaat het allemaal niet zo makkelijk meer en neem ik genoege met 1 kindje. Een kereltje van 3 jaar wat een enorme achterstand heeft op alle vlakken. Het leuke aan dit werk is dat je de kindjes wat kan leren en meegeven en dat je echt een soort moeder voor ze word Zo even genoeg over mn werk..

Verder ben ik erg onzeker en denk altijd dat iets me niet lukt/dat ik het niet kan. Ook over de zwangerschap ben ik af en toe onzeker, ben erg bang voor de bevalling en er spoken nog van allerlei vragen door mijn hoofd. Daarom is het fijn dat er een topic is hier op fok waar je alles kan vragen aan de dames die dit al een keer hebben meegemaakt. Ik heb echt heel veel aan dit topic en het voelt ook echt als een familie. Iedereen is zo lief voor elkaar en we hebben allemaal het beste met elkaar voor

Mijn hobbies zijn: films kijken, sporten (vooral zwemmen), gamen, computeren en familie en vrienden opzoeken.

Ik hoorde gisteren van mijn neefje (4 jaar) iets leuks. Hij vraagt aan zijn mama: mama wat is dit? Zijn mama zegt dit is afval, zegt hij weer oh dat is toch net als op de weg? (asvalt)

Het antwoord op de vraag van lijndoos:
Hoe ik kijk op mijn zwangerschap: Ik moest in het begin erg wennen aan het feit dat ik dalijk mama zal gaan zijn. Ik kwam erachter toen ik 4 weken zwanger was en de echo had ik met (dacht ik) 12 weken. Tot die 12 weken heb ik eigelijk geen gevoel gehad dat ik écht zwanger zou zijn. Ik dacht dat het een foutje zou zijn (terwijl ik 2! testen gedaan had die heel duidelijk aangaven dat ik zwanger was ) Toen ik de eerste echo had en de mevrouw dus op een mega groot scherm liet zien dat er écht een baby'tje in me groeit rolde de tranen over mijn wangen. Ik word toch echt mama, het is echt! Er groeit echt wat in mijn buik! Het was zo'n emotioneel moment, maar ik voelde me zo gelukkig. Ik ben helemaal niet misselijk geweest, geen buikpijn, maar ik ben wel enorm moe geweest en nu nog steeds erg snel moe. Die moeheid is zo erg dat ik rond half 9 op de bank in slaap val en als ik op elk moment van de dag op de bank zou liggen ik meteen in slaap val.
Ik had wel vanaf het begin van de zwangerschap het gevoel dat ik een meid zou krijgen en bij de 20 weken echo bleek dit dus ook echt zo te zijn! Door het dolle heen was ik, er was een kleine Marlinde op komst Ons meisje is een hele drukke, ik voel haar de hele dag door en ze schopt behoorlijk hard. In het begin had ik daar best moeite mee, maar nu vind ik het vreselijk als ik er een paar minuutjes niet voel schoppen
Ik voel me zo gelukkig en ik kan niet wachten tot ik mn meisje in mijn armen heb en eindelijk kan zien hoe ze eruit ziet/ruikt etc. Ik zit echt op een roze wolk en hoop dat ik daar nooit meer vanaf kom

Ik zie dat ik echt heel veel heb zitten schrijven Hoop dat het niet vervelend is, als dit niet de bedoeling is of er wat anders werd verwacht hoor ik dat graag he Had geen zin om alles te lezen dus het kan best dat ik het verkeerd heb begrepen..

Nu is het volgens mij de bedoeling dat ik iemand vind en dan nog een vraag erbij stel...? (Wie kan ik nog vragen )

Ik ga mijn best doen

Haha, te gek mama_papa! Ik ga zo je stuk even echt goed doorlezen, maar vind het nu al leuk dat je het hebt geschreven... en weer lekker uitgebreidt!

ik vind echt mooi hoe open jullie over jezelf schrijven, door mee te lurken krijg ik toch een beter idee wie hier allemaal op schrijven
dank daarvoor

zo lief om te lezen, dat je er aan moest wennen dat je mama werd, maar dat je toen je de echo zag je moest huilen en het toch werkelijkheid werd Ik wens je verder nog een fijne zwangerschap toe

Mama_papa, wat een gezellig en blij verhaal Volgens mij ben jij zo'n vreselijk leuk en positief mens, héérlijk! Thnx voor het meelezen

*kick*

Omdat Oeke benieuwd is naar Basboussa's verhaal

Ow, was er toch al een? Sorry

quote:

Op donderdag 25 februari 2010 17:47 schreef Chan het volgende:
*kick*

Omdat Oeke benieuwd is naar Basboussa's verhaal

Oh.... Maarruh, wat nu?

Ehm, Basboussa, wil jij misschien je verhaal vertellen in dit topic? En zo ja, dan wil ik ook wel een vraag voor je bedenken!

Euuhhh, dat wil ik best doen hoor! Maar het kan wel even duren, vanwege mijn reis enzo.. Goed getimed dus, is er niet iemand anders die nog eerst wil/kan? Moet wel even goed nadenken wat ik psies ga schrijven enzo En er tijd voor nemen

Oh kijk! Hier is het estafette topic gebleven! Even een tvp om de verhalen op mn gemakkie te kunnen lezen!

quote:

Op maandag 1 maart 2010 19:02 schreef Raissa het volgende:
Oh kijk! Hier is het estafette topic gebleven! Even een tvp om de verhalen op mn gemakkie te kunnen lezen!

Zelfde hier! Was 't topic al een tijdje kwijt!

Ook een schaamteloze tvp. Ga ook even alle oude topics doorspitten

quote:

Op donderdag 25 februari 2010 22:26 schreef Basboussa het volgende:
Euuhhh, dat wil ik best doen hoor! Maar het kan wel even duren, vanwege mijn reis enzo.. Goed getimed dus, is er niet iemand anders die nog eerst wil/kan? Moet wel even goed nadenken wat ik psies ga schrijven enzo En er tijd voor nemen

Volgens mij had Oxy nog iemand waar zij nieuwsgierig naar was? Misschien wil die persoon wel eerst?

Nou nou nou? Ik ben nieuwsgierig!

quote:

Op donderdag 11 maart 2010 10:00 schreef Sorbootje het volgende:
Nou nou nou? Ik ben nieuwsgierig!

Dus!

Jeetje, dit topic is onder het stof vandaan gekomen. Las altijd mee, ben benieuwd naar nieuwe verhalen.

Ja ik dus ook, maar het stagneert bij Basboussa

dan gaat een ander toch verder?

Maar wie?

ehm, jij misschien Laura?

quote:

Op donderdag 17 juni 2010 23:19 schreef mijsje het volgende:
ehm, jij misschien Laura?

Dat is aan lijnloos, en aan Basboussa

quote:

Op donderdag 17 juni 2010 23:22 schreef McLaura het volgende:

[..]

Dat is aan lijnloos, en aan Basboussa

dat is zo...

huh?. wat heb ik er mee te maken mama_papa (a.k.a. Marlinde) was na mij nog... dus die mag het zeggen eigenlijk

quote:

Op donderdag 17 juni 2010 23:33 schreef Lijnloos het volgende:
huh?. wat heb ik er mee te maken mama_papa (a.k.a. Marlinde) was na mij nog... dus die mag het zeggen eigenlijk

Oja, sorry..... M-P moet iemand vragen!

Voor wat het waard is: ik wil je verhaal graag lezen!

Ik ook. Mijn voorstel: McLaura doet d'r verhaal (als ze dat wil) en als we weer eens vastlopen mag Marlinde iemand kiezen

Jaa! McLaura's verhaal!

Oké

Ik ben Laura, en ben geboren in 1978. Ik ben de oudste dochter van een politie-agent en een verzorgende. Ik heb een zusje van 28, I. Ik ben opgroeid in de stad G aan het randje van het centrum. Ik was een vrolijk maar moeilijk kind. Mijn moeder wilde graag weten wat er met me was, maar kreeg overal te horen dat ik volkomen normatief was, en dat ze zich druk maakte om niks. Pas toen ik 22 was kreeg ik de diagnose PDD-Nos met ADD en werd er een hoop duidelijk. Mijn moeder vindt het nog steeds erg vervelend dat ze dat niet eerder wist, zodat ze handvatten had tijdens mijn opvoeding.

Na de peuterzaal, de kleuterschool en de basisschool ging ik naar de middenschool. Dit was een school waarop vooral aandacht besteed wordt aan het ‘sociale aspect’, maar het leerniveau lag er laag. Ik ben na 4 jaar niks doen daar van school gekomen met een Mavo diploma op D niveau. Vervolgens ben ik de Havo gaan doen in combinatie met MBO, de juridische kant, met als vakkenpakket Nederlands, Engels, Frans, Spaans, Publiekrecht, Privaatrecht en Maatschappijleer. Voor mij was dit een pretpakket, alleen had ik meer plezier buiten school en heb dan ook zowel de 4de als de 5de klas twee keer gedaan. Uiteindelijk verliet ik de school wèl met een diploma.

Daarna ben ik naar L verhuisd om Verpleegkunde te gaan studeren. Na een paar maanden heb ik er de brui aan gegeven, en dit keer niet vanwege een verkeerde studiehouding maar omdat ik niet had verwacht scheikunde en natuurkunde te moeten beheersen, en die vakken heb ik zowel op de Mavo als op de Havo niet gevolgd. Dit werd dus niks, en ik stopte. Vervolgens heb ik gesolliciteerd bij een grote ICT firma als helpdeskmedewerker in Amsterdam. In no-time was ik terug, een illusie armer en een burnout rijker.
De jaren erna heb ik niet veel gedaan, een opleiding hier en een cursus daar, en vooral niks. Ik beschouw deze jaren als verloren jaren, maar achteraf heb ik in die jaren veel geleerd en vooral afgeleerd, en is mijn man H in mijn leven gekomen. Eigenlijk kende ik hem al, ik was op de Havo met zijn zusje bevriend, maar ‘de broer van’ werd mijn vriendje.

Met H werd alles anders. We trouwden, kochten een huis, ik had een leuke baan in het wijkcentrum in S waar ik de kinderen begeleidde bij het gebruik maken van de computer. Alles was compleet, en toen kwam HET onderwerp ter sprake.

Kinderen…. We wilden heel graag kinderen, om te beginnen 1. Na een jaar zelf proberen, 2 jaar medische behandelingen zonder resultaat, kwam onze eerste IVF poging in zicht. Aan de ene kant enthousiast, maar aan de andere kant onverschillig, begonnen we aan onze IVF poging. Tot op dat moment was alles mislukt, dus wat zou IVF toevoegen?

Nouja… dat is jullie inmiddels duidelijk : die IVF poging werd onze prachtige zoon Thijs.
Buiten Thijs heb ik ook nog 2 gastkindjes : K van 3 en A van 1,5. Volgende maand verwachten K's ouders een tweede kindje, dus dan heb ik er 3. Bijzondere persoontjes op zich, en een hele leuke part-time aanvulling op ons eigen gezin. Ik behandel ze alsof ze van mezelf zijn, en heb van de ouders het idee dat ze dat prettig vinden. Ik ben niet streng, maar wel rechtvaardig. Ze mogen doen wat ze willen, maar binnen mijn grenzen. De enige strenge regels die ik heb zijn : niet in de keuken en niet achter de katten aan!

Ik vind dat een gastkindje zichzelf moet mogen zijn in mijn huis. Ze zijn niet ‘op bezoek’, ik zie ze als een deeltijdgezinslid met ieder hun eigen gebruiksaanwijzing. Natuurlijk worden hier wel de basisregels nageleefd als ‘niet schreeuwen, niet slaan, geen ruzie om speelgoed want dan gaat het op de trap’. Misschien lijkt het erg soepel, maar ik heb vooral leuke dagen met de gastkindjes. Het is gezellig, gemoedelijk, en dat lijkt me voor de kinderen (en ook voor mijn eigen kind) erg prettig.

De standaarddingen :
Hobby's : Gamen (van Bomberman tot Need for Speed)
Favoriete boeken : is heel wisselend, momenteel 'chicklit'. En ik ben groot fan van Carry Slee
Muziek : ik kan gitaarspelen maar doe het nooit. Ik luister van Nederlandstalig (niet van dat schlagerrommel, maar goede zangers) tot Boybands, ben fan van Paul de Leeuw en best gek op Westlife (de oudere nummers).
Mijn favoriete films : La Vita è Bella, 10 Things I hate about you, de Bourne serie.
Serie : ik volg al GTST vanaf het begin.

En de eerste de beste die mij een vraag stelt, krijgt antwoord

[ Bericht 7% gewijzigd door remlof op 05-07-2011 17:39:52 ]

Laura, dapper dat je zo open bent. Ik herken een deel, maar ben daar veel geslotener over!

Hoe ging je vader dan om met het feit dat jij stal?

Trots op je!

(en tot zo )

Jemig Laura, wat een verhaal. Knap dat je t zo makkelijk vertelt, althans, het leest alsof je er makkelijk over praat..

hoe uitte zich jouw ppd enzo op school? en hoe kon je jezelf bij de les houden?
indrukwekkend verhaal ook. knap dat je jezelf weer zo op de rails hebt gekregen.

Zo jemig Laura wat een verhaal, en knap dat je daar zo open over durft en kan vertellen . Heftig hoor..

Heftig verhaal Laura! Maar volgens mij heb je nu alles goed op de rit, tenminste als ik je hier zo volg! Leuk dat het topic weer terug is!

Laura

Poeh Laura! Wat goed dat je de relatie met Harold kloppend hebt weten te krijgen, gezien je ervaringen.

Laura wat een verhaal.
Ik heb maar één woord voor jouw op dit moment. Oh 2: Respect en moedige vrouw!

Jeetje Laura, das niet niks meid. Wat heerlijk dat je nu zo'n fijn en goed gezin hebt .

Was je voor die jaren van misbruik ook al 'moeilijk' zoals je het zelf noemt?

laura dank je voor het delen van je verhaal! en voor dat je zo open bent, respect!

Wat heb je dit knap opgeschreven, Laura, petje af. En wat kan ik me nu de reactie van je vader voorstellen.

Laura, wat een verhaal! Mooi geschreven.... Petje af!

Ennuh, ik begrijp het hele estafette gebeuren nu niet meer, volgens mij... Moet iemand niet iemand vragen en die dan een vraag stellen? Of begrijp ik het nu heul verkeerd?

Officieel wel Basboussa, maar het was blijkbaar vastgelopen.....

quote:

Op vrijdag 18 juni 2010 12:46 schreef Sorbootje het volgende:
Hoe ging je vader dan om met het feit dat jij stal?

Niet... dat was voor hem heel moeilijk, maar hij kon het niet veranderen, of 'eruit rammen'.

quote:

Op vrijdag 18 juni 2010 13:07 schreef lady-wrb het volgende:
hoe uitte zich jouw ppd enzo op school? en hoe kon je jezelf bij de les houden?

Veel afwezig (wel op school maar mijn hoofd er niet bij), buiten de klas staan (figuurlijk).

quote:

Op vrijdag 18 juni 2010 14:19 schreef Groofsken het volgende:

Was je voor die jaren van misbruik ook al 'moeilijk' zoals je het zelf noemt?

Ja, ik hield als klein kind al niet van knuffelen en gefriemel aan bijvoorbeeld mijn haar.

---------------

En inderdaad, ik heb nu alles redelijk op de rit. Mijn gezin, mijn leven, en nu dus weer met school bezig. Voordeel is wel dat Harold 'wist waar hij aan begon', dat maakt het wel makkelijker!

quote:

Op vrijdag 18 juni 2010 16:40 schreef McLaura het volgende:
Officieel wel Basboussa, maar het was blijkbaar vastgelopen.....

Ach soooooooooooooo....

Ik geef het stokje aan Basboussa door, en heb daarbij de volgende vraag :

Hoe multicultureel leef jij? En dan vooral : wie heeft er meer qua cultuur ingeleverd van jullie 2, en hoe ervaar je dat?

ik ga aan de slag, en bedankt voor den vraag McLaura!

Ik ben de oudste in een gezin van 4 kinderen, we zitten allemaal redelijk dicht op elkaar, wat nu wel gezellig is, maar vaak veel onderlinge conflicten en voor scheve verhoudingen heeft gezorgd. Op de basisschool en de eerste jaren van de voortgezet onderwijs, ben ik veel gepest en daar ik mezelf nooit goed heb kunnen verdedigen, schijn ik niet te hebben meegekregen tijdens mijn opvoeding, was ik een dankbaar doelwit. Weggelopen van school, een meisje een gekneusde rib getrapt (woehoe), veel buikpijn en ben uiteindelijk bijna een jaar niet naar school geweest, vanwege depressie/burn out/algehele overspanning, whatever. Ik was toen 13, en het hoefde voor mij echt niet meer. Wilde gewoon echt rust en er niet meer zijn. Gelukkig heb ik altijd thuis kunnen blijven wonen, al was het heel moeilijk voor mijn ouders. Ik was qua gedrag heel onberekenbaar en op veel gebieden vooral nog erg jong, en fladderde samen met mijn autistische neefje door het bos. Kon ik heel goed, fladderen, maar hoe graag ik het ook wil, ben het toch echt verleerd.
Veel therapie, en ben na veel donkere maanden toch begonnen in 2 VWO, waar ik al snel aansluiting had in de groep en waar mijn ‘part time’ schoolgang eigenlijk nooit een probleem is geweest. Eerst 2 uurtjes, toen 3 etc.etc. Ben de school nog steeds erg dankbaar dat ze het met mij wilden proberen en open stonden voor suggesties vanuit de hulpverlening en vanuit mij en mijn ouders.
Schitterende jaren gehad. Veel vriend(inn)en gemaakt en gewoon genoten en gek gedaan. Niks geen puberteit, gewoon lol en weinig drama.

Naar de universiteit vond ik toch wel heftig, ik was net 18, en kwam in een groep met vooral oudere en meer ervaren studenten. Seks, drugs en rock ‘n roll, daar had ik geen kaas van gegeten. Ik probeerde heel hard en heel gezellig mee te doen, maar dat viel me toch erg tegen. Ik heb uitgaan nooit leuk gevonden, dansen wel, maar het gezellige gek doen met vrienden en vriendinnen op de middelbare school, dat was opeens veel minder ‘onschuldig’. Ik kwam heel wat aan, mijn moeder heeft me dit erg verweten en mijn jongere zus begon zich ook tegen me af te zetten. Volgens haar had ik, met opzet, haar hele jeugd verpest. Ik moest tentenkleding aan van mijn moeder, en ze belde regelmatig om mijn kledingkeuze voor die dag te controleren.
Voelde me erg alleen, en onbegrepen. Onzeker. Kon geen nee zeggen. Foute vriendjes, vage relaties, nare herinneringen.
Mijn interesse in islam begon als een soort obsessie. ‘t was het antwoord voor alles, een soort utopie waar mannen eigenlijk een soort slachtoffers zijn van hun eigen lusten. Moslim geworden misschien niet vanuit de juiste intentie, maar toen ik het eenmaal was, kon ik er ook niet meer vanaf. Ik kwam er steeds meer achter dat achter alle clichés, vooroordelen, dogma’s en ‘drama’ toch echt iets school dat inmiddels onderdeel was geworden van mij. Ik was moslim nu, en het was toch echt aan mij om aan deze nieuwe identiteit invulling te geven. Dat is een jarenlange weg, waar ik nog steeds met veel enthousiasme mee bezig ben. Ik heb veel geleerd over mijzelf, met name ook in mijn relatie met de man, vooral dat ik grenzen nodig heb en dat ik zelf moeite heb om mijn eigen grenzen aan te geven. Gaat veel beter inmiddels, maar daar hebben we samen hard aan gewerkt. Ik ben veel rustiger nu, veel gelukkiger, ook al zit ik hier ver weg van vrienden en familie. Ook de relatie met mijn ouders is veel beter geworden, ook al was deze nooit echt slecht, na de hersenbloedingen van mijn moeder waren we toch erg uitelkaar gegroeid, daar ik niet thuis kon komen, omdat mijn zusje ruim 4 jaar lang (misschien wel meer) geweigerd heeft om mij te zien, en zij in die periode bijna opgenomen zou worden en dus 24/7 bij mijn ouders thuis zat. Ik kreeg in die periode weinig aandacht, en had het juist erg hard nodig. Kan ik niemand verwijten, maar het was wel even vrij heftig.

Maar goed, om op de vraag van McLaura uit te komen:

Hoe multicultureel leef jij? En dan vooral : wie heeft er meer qua cultuur ingeleverd van jullie 2, en hoe ervaar je dat?

Ik heb geen idee hoe multicultureel wij leven, ik denk dat wij zoveel mogelijk een ‘eigen’ weg proberen te zoeken door middel van dingen die wij leuk, interessant of belangrijk vinden. Wij wandelen regelmatig in het bos, zoals ik dat thuis deed, en we zijn dan toch vaak de enige (zichtbare) moslims. De islamitische kant van onze identiteit is natuurlijk meer van ‘zijn’ kant, maar we zoeken toch echt duidelijk eigen dingen, dingen die van ‘ons’ zijn. Misschien gaan we later ook wel Koran lezen aan tafel na het eten. Ofzo.
Scheelt overigens ook dat de man geen vader heeft gekend, de zijne is in zijn eerste levensjaar overleden en er was geen ‘substituut’ aanwezig, en dus zelf ook erg zoekende is op het gebied van wat een goede vader precies inhoudt. Wel is duidelijk dat hij zichzelf niet ziet als een traditionele ‘Arabische’ papa en hij is erg betrokken (te?) bij de opvoeding van Beisan.

En dan voor in het vriendenboekje:
Hobby’s: lezen, reizen, wandelen, thee drinken met vriendinnen over den skaaip.
Boeken: Ja, dat wisselt dagelijks. Heb net The book of negroes uit, over slavernij enzo. Was erg onder de indruk, maar het kan morgen weer een ander boek zijn, waar ik weg van ben.
Film: ik hou van ‘buitenlandse’ films, dus vooral niet veel Hollywood, al kan ik daar ook van genieten. Wij kijken veel films, en ben erg onder de indruk van o.a. Getting Home, Leila, Beautiful Boxer, Turtles can fly, Edi en Zelary.
TV: rotzooi, Oprah, The Bachelor(ette), Ranking the Stars, alles van Paul de Leeuw, Mantracker en Departures (moooooooi reisprogramma van Canadese bodem). Kan ook genieten van de verkoop van poppen (van Marie Osmond enzo) en beeldjes (Royal Doulton) op The Shopping Channel. Koop niets natuurlijk, ben een vrek. En vind het leluk.
Sport: kan ik niet. Ben ik niet voor gemaakt. Kan het wel kijken.
Vakantieland: Slowakije. Gewoon, omdat het zo LEUK is.
Doel in mijn leven: de wereld redden.

Qua aankomen herkenbaar...... en het is mijn moeders obsessie geworden dat IK te dik ben.

Verder een mooi en duidelijk verhaal Basboussa, bedankt!

Wauw, wat een leuk topic.

Laura, wat mooi geschreven. Ik vind het vooral opvallend dat je je levensverhaal zo rationeel vertelt, terwijl je posts best wel eens 'emotioneel' zijn. Vooral als je het ergens niet mee eens bent steek je dat niet onder stoelen of banken en kun je af en toe behoorlijk ongenuanceerd uit de hoek komen.

In je verhaal zie ik dat juist helemaal niet terug.

quote:

Op vrijdag 18 juni 2010 20:29 schreef McLaura het volgende:
Qua aankomen herkenbaar...... en het is mijn moeders obsessie geworden dat IK te dik ben.

Verder een mooi en duidelijk verhaal Basboussa, bedankt!

Ben nu (nog) hardstikke slank, was een faaaaaaaaaaaaaaaaase....

Maar ze kan het toch niet laten om te vragen wat ik draag. Lang leve de webcam...

Voor mij was het geen fase, ben 50 kilo aangekomen nadat ik het ouderlijk huis verliet

quote:

Op vrijdag 18 juni 2010 23:28 schreef McLaura het volgende:
Voor mij was het geen fase, ben 50 kilo aangekomen nadat ik het ouderlijk huis verliet

Dat had mijn moeder volgens mij niet overleefd... Elk pondje gaat door het mondje...

Kun je nagaan hoe ik te lijden heb van mijn moeder... grrrrr... ik ging met 1m82 bij 60 kg het huis uit, en gezond gewicht ligt ergens tussen nu en toen, maar toch......

McLaura, wat een intens levensverhaal heb jij.
Maar wat heerlijk dat het nu zo lekker loopt met Harold en Thijs en je oppaskindjes.

Bassboussa, jij ook al zo'n verhaal achter je. Hoe is het contact nu met je zusje?
En wat spreek je liefdevol over je man als vader. Hoe hij zoekt naar de invulling ervan.

Basboussa, ook al zo'n bijzonder verhaal!