Een "gevoelig" onderwerp, een onderwerp wat je geen enkele andere ouder toewenst.
Een topic waarin je misschien wel steun vindt met elkaar, door je verhalen, herinneringen en gedachten neer te zetten.
Mooie linkjes:
http://lichtwerker.web-log.nl/
http://www.angelsymbols.nl/
http://www.regenboogboom.nl/
Herinneringen:
Stichting Make a Memory Zij helpen je graag een mooie waardevolle herinnering te maken aan jullie kindje. Op hun website staat vermeld hoe je contact op kunt nemen.
Engeltjes:
Max: 7 augustus 1995-
9 juni 1997 (zoon van pepper_961)Mink: 10 augustus 2002-
11 augustus 2002 (zoon van moussy en BlackCrow)Pepijn: 23 februari 2004 -
5 maart 2005 (zoon van mama_van_pepijn)Joshua: 24 augustus 2004 -
24 augustus 2004 (zoon van maffemuts)Stan: 28 oktober 2005 -
20 december 2005 (zoon van irule25)Esmée: 1 mei 2003 -
20 februari 2006 (dochter van humpeltje)Danyel: 11 september 2004 -
21 maart 2006 (zoon van Phluphy)Thijs: 6 september 2004 -
9 juni 2006 (zoon van _Bar_ & SoaringCondor)Estee: 4 april 2006 -
6 april 2006 (dochter van dayves)Ayden: 08 januari 2008-
08 januari 2008 (zoon van Tan)Yoeri: 31 december 2008 -
28 december 2008 (zoon van maffemuts)Jeff: 02 januari 2009 -
02 januari 2009 (zoon van MarMar)Ischa-Gabriel: 20 februari 2009 -
15 februari 2009 (zoon van Jessie)Ouders van Prachtige Engeltjes...
Ouders van Prachtige Engeltjes (2)
Ouders van Prachtige Engeltjes (3)
Ouders van Prachtige Engeltjes (4)
Ouders van Prachtige Engeltjes (5)
Ouders van Prachtige Engeltjes (6)
Ouders van Prachtige Engeltjes (7)
Ouders van Prachtige Engeltjes (8)
Ouders van Prachtige Engeltjes (9)
Ouders van Prachtige Engeltjes (10)
Ouders van Prachtige Engeltjes (11)
Ouders van Prachtige Engeltjes (12)
Ouders van Prachtige Engeltjes (13)
Ouders van Prachtige Engeltjes (14)
Ouders van Prachtige Engeltjes (15)
[ Bericht 1% gewijzigd door BE op 22-02-2009 19:40:22 ]
quote:Op dinsdag 10 februari 2009 10:11 schreef Tan het volgende:
@maffemuts, hoe ging het gesprek 4 feb. en wanneer krijg je uitslagen van evt. vervolgonderzoeken?
@pluphy, ik kan me zó voorstellen dat je dat hebt uitgesteld, ook ik vind het dapper dat je er aan bent begonnen. Ik ben erg aanhanger van de uitspraak: 'alles op zijn tijd', als je dingen forceert voelt het alleen maar moeilijker.
Kan me ook goed voorstellen dat je geen afscheid kunt nemen van die kleertjes.
Ik heb zelf te weinig om een kast te vullen, alles zit nog in de plastik bewaarbox/doos van het kraampakketmaar ik zoek nog steeds de perfecte doos of kist om het in te bewaren (een beetje in kinderkamerstijl of zo). Ik heb al wel leuke manden gezien, maar het moet wel bestand zijn tegen vocht en motten enzo.
quote:
Phluphy, wat ik wil zeggen deed BE al voor mij.
Ik vind het dapper.
Tan, van die blikken van Rice (volgens mij hou je daarvan toch?) is dat niet iets.
Ik kan geen linkje vinden...
Nouja, je komt vast iets heel moois tegen.
quote:
[..]
Ja, Rice hou ik van,. Daar is ook die mand van die ik een tijd geleden zag (in de vorm van een huis), vind ik erg leuk, maar ben te bang voor vocht (vochtig huis).
Ik zal eens zoeken naar die blikken. Het moeten wel grote blikken zijn dan, er moeten bijv. mappen en albums in passen. Bedankt voor de tip iig.
Bedankt voor het nieuwe deeltje
geven.Met mij gaat het wel enigzins, ben wel veel met thijs bezig, maar dan meer hoe ik Thijs kan betrekken in het nieuwe leven wat ik dus aan het krijgen ben, en hoe het straks allemaal zal gaan, met de nieuwe spruit.
Wel komen er spullen vanuit Thijs zijn oude kamertje (details) terug in het nieuwe babykamertje, zo krijgt bv Thijs zijn knuffelbeer daar een mooi plaatsje en een aantal schilderijtjes zullen daar ook opgehangen worden.
Gisteren een heel fijn gesprek gehad met de verloskundige, en als ik zou willen kan ik nadat ik bevallen ben, een gesprek aangaan met de betreffende kinderartsen zodat ik mijn hart kan luchten en vragen kan stellen.
Aankomend weekend, ben ik ook even te vinden in het huis in Sluiskil, waar ik dus al maanden niet meer geweest ben, en nu dus de rest leegtrekken.
Ben er nu op voorbereid dus maak me daar nu minder zorgen in, heb tenslotte toen al afscheid genomen van het huis en betreffende herrineringen.
Alle 2 dingen zijn na "ondervraging" van diverse familieleden dan eindelijk op tafel gekomen en blijkt voor te komen, al wordt dit meestal pas in het 1e levensjaar geconstateerd.
Men vermoedt dat het gen gemuteerd is en het nu dus al eerder toeslaat waardoor een "aanval" eerder optreedt met fatale gevolgen.
Mocht ik weer in verwachting raken ( wat dus wel gewoon mag ) kom ik weer onder dezelfde strenge toezicht als de laatste periode van de zwangerschap van Yoeri. dit houd in veel naar de gyn, verloskundige en het thuisteam.
Aangezien het tot nu toe lijkt alsof het mannelijke geslacht er vatbaarder voor is dan het vrouwelijke (tenzij het bloedonderzoek anders laat uitkomen dus) is voorgesteld om in het geval van een jongen de zwangerschap vanaf 26 weken in het ziekenhuis door te brengen met medicatie voor longrijping etc en rond de 30e week te gaan inleiden. vanaf 26 weken zal dan ook de hersenactiviteit worden gevolgd met een apparaat waar ik dan 24/7 aan zal moeten liggen.
Kortom n hele MMM voor de boeg dan.
Dit alles mag overigens niet meer in een niet gespecialiseerd ziekenhuis gebeuren maar in een ziekenhuis met hoge neontologieexpertise. we horen tzt welke dat zal worden.
Dit alles maakt me natuurlijk bang voor de volgende zwangerschap, maar geeft me ook rust en vrede op een rare manier.
Hoe voel ik me nu? Ik voel me dubbel, over n paar dagen had ik moeten bevallen en nu blijf je met "lege" handen die dag. Wat n mooie dag had moeten worden is helaas n sprookje geworden. In je gedachten ben je constant ermee bezig
hoe zou Rachel er op gereageerd hebben, zou hij goed eten, zou er veel veranderd zijn die laatste weken... zoveel vragen en slechts 1 antwoord. namelijk geen.Rachel probeerd op haar dreumesmanier ook alles n plekje te geven, sleept nog steeds met het dekentje rond en raakt in paniek als ze t dekentje even niet ziet, zit vaak op haar knietjes bij het vitrine kastje waar Yoeri's dingetjes en (de nagemaakte) dingetjes van Joshua in staan, sinds eergister geeft ze blaaskusjes er naar toe
zo mooi en zo ontroerend.wordt vervolgd...
Alle dames ( en enkele heren)
Bar, ook al zo een moeilijk iets. Een nieuwe kinderkamer inrichten en daarbij ook spulletjes van Thijs een plekje geven in het leven en kamertje van zijn broertje of zusje. Mooi ook die beer, dan heeft je kindje toch een tastbaar aandenken aan zijn of haar grote broer.
Maffe, ondanks dat je zwaar onder medische controle zou komen te staan is er dus wel hoop dat het goed af kan lopen als je nog een keertje zwanger zou worden. Het is totaal niet leuk dat je dan weken al dan niet maanden in een ziekenhuis moet logeren maar aan de andere kant ook een fijn idee dat je dan 3 dubbel zo veel in de gaten wordt gehouden. Beter 1 controle te veel dan 1 te weinig.
Tan, gek genoeg denk ik vaak aan jouw kleine man als ik naar de mijne kijk. Ze schelen iets in leeftijd. Nathan ontdekt de wereld en probeert in alles zijn grote zus na te doen. Van proberen tot klimmen tot rennen etc. Het zelfde heb ik met Thijs en Danyel, die schelen niet veel met Morgaine qua leeftijd. Dan zouden jullie nu ook een stel eigenwijze kleuters hebben gehad.
Kortom een lang verhaal, wou alleen maar even zeggen dat ik aan jullie kleintjes denk en aan jullie ouders die ze moeten missen.
Sterkte voor de komende dagen, wat een ontzettend raar gevoel moet het zijn. Dat lees ik al van vrouwen waarbij het vroeg in de zwangerschap mis gegaan is en dat lijkt me nog vele malen sterker aks je kindje al zo ver was zoals bij jou.
* MarMar kampt met dubbele gevoelens.
Overburen hebben een zoontje gekregen dit weekend, prachig! Maar tegelijk doet het zeer om die blauwe vlaggetjes te zien hangen als ik naar buiten kijk.
Een vriendin van me is eergister ook bevallen van een zoon.. ze vond het zelf heel moeilijk om mij te bellen met het nieuws.
Ik ben toch echt wel blij voor haar.
Het is ook niet zo dat ik het ze misgun of iets in die richting, het is meer dat het weer even herinnert aan het gemis.
Dat mn borsten nogsteeds a la minuut reageren op alles wat baby is vind ik ook niet zo makkelijk nog.
Zelf kan ik de relativatie er nog inbrengen met de gedachte dat ik voor hen dubbel zo blij ben dat het bij hen wel goed gegaan is en dit hen bespaart is gebleven.
maar dubbel is het zeker!
Wanneer krijgen jullie de uitslagen van het bloedonderzoek?
quote:succesOp dinsdag 10 februari 2009 12:13 schreef _Bar_ het volgende:
De spullen staan nu in een kamertje waarvan de deur dicht zit, hoef ik er niet aldoor tegenaan te lopen.
Met mij gaat het wel enigzins, ben wel veel met thijs bezig, maar dan meer hoe ik Thijs kan betrekken in het nieuwe leven wat ik dus aan het krijgen ben, en hoe het straks allemaal zal gaan, met de nieuwe spruit.
Wel komen er spullen vanuit Thijs zijn oude kamertje (details) terug in het nieuwe babykamertje, zo krijgt bv Thijs zijn knuffelbeer daar een mooi plaatsje en een aantal schilderijtjes zullen daar ook opgehangen worden.
Gisteren een heel fijn gesprek gehad met de verloskundige, en als ik zou willen kan ik nadat ik bevallen ben, een gesprek aangaan met de betreffende kinderartsen zodat ik mijn hart kan luchten en vragen kan stellen.
Aankomend weekend, ben ik ook even te vinden in het huis in Sluiskil, waar ik dus al maanden niet meer geweest ben, en nu dus de rest leegtrekken.
Ben er nu op voorbereid dus maak me daar nu minder zorgen in, heb tenslotte toen al afscheid genomen van het huis en betreffende herrineringen.
*weer verdwenen*
@MaffeMuts, dat soort gesprekken heb ik ook gehad, en ook ik werd er weinig wijzer van, vooral ook omdat het mijn wereld niet echt is. Al die medische termen en onzekerheden die wij kregen voorgeschoteld... We kregen weinig duidelijkheid en ik weet nog steeds niet zeker of ik nooit meer een kindje zou willen. Ik kan maar niet tot een besluit komen... maar de angst voor herhaling...pfff...
@Marmar ik heb hetzelfde... mijn schoonzusje kan ieder moment bevallen, ook haar vijfde. Ze woont twee huizen verderop... hoewel ik erg blij ben voor haar enzo kan ik niet ontkennen dat het ongelooflijk steekt. En ik heb na ruim een jaar nog steeds melk
Ik droomde vannacht zelfs dat ik Ayden borstvoeding gaf maar dat hij in mijn tepel beet, ik werd wakker met een bloedende tepel, dus ws. zelf opengekrabd in mijn slaap of zo. Dat zijn van die dingen waar ik wel heel erg emotioneel van word ja._Bar_ heb jou volgens mij nog niet gefeliciteerd met je zwangerschap - wilde het steeds wel doen, maar vond dit niet het goede plekje ervoor, maar omdat je er zelf ook vrij over schrijft dan toch maar
Proficiat.. ik kan me voorstellen dat het allemaal heel dubbel voelt nu? Of valt het mee?Het voelt idd dubbel, maar niet eens zozeer de zwangerschap en de geboorte,
Dat ging met Thijs namelijk ook gewoon goed.
Ondanks dat ik nu meer kwalen heb dan toen
Wat ik heel "eng"blijf vinden is de tijd naar 21 maanden toe, word ik niet te beschermend, sla ik snel door mocht mijn kindje koorts krijgen.
Allemaal dat soort dingen die door mijn hoofd spoken.
Heb gelukkig steun aan alle kanten, kan goed praten, en krijg alle hulp die nodig is om hiermee om te gaan.
Voorals nog kan ik sinds afgelopen maandag echt genieten van de zwangerschap, heb die knop omgezet.
En verder denk ik dat het van dag tot dag leven is... maar goed, wat ik heb meegemaakt is anders dan jouw situatie, dus ik heb erg makkelijk praten.
Ik lees dat je al begeleid wordt stop hier ook niet mee zolang je deze "paniek" gedachten hebt.
dikke
Tan, ik wist niet dat je toch nog "dubt", zeg maar. Moeilijk joh. Hebben de dromen over Ayden veel impact en heb je ze vaak?
quote:Jawel hoor.Op zaterdag 14 februari 2009 08:40 schreef phluphy het volgende:
Bar, ik denk dat die angst de eerste (bijna) 2 jaar evenzeer begrijpelijk als onvermijdelijk is. Goed dat je zoveel steun krijgt. Wat ik trouwens even niet helemaal snap: woon je niet meer in Zeeland?
Marco woont niet meer in zeeland, althans als hij in nederland is.
Al is het huis in sluiskil wel van hem
Ayden heeft echter iets opengelegd lijkt wel. Ik blijf er maar mee rondlopen en ik loop met een groot vraagteken boven mijn hoofd lijkt wel.
Scheelt ook dat mijn schoonzusje ieder moment kan bevallen van haar vijfde, en ik merk nu pas hoeveel dat met me doet. Ik werd gewoon misselijk toen vanmiddag de telefoon ging en ik een fractie dacht dat ze met blij nieuws kwam. Toen ik ophing had ik gewoon gummybenen en trilde ik helemaal. Ik ben kennelijk toch nog ergens heel erg mee bezig.
Helpt ook niet mee dat hij pas 'jarig was', en ik vorige week voor de tweede keer een album heb gemaakt over zijn korte leventje. Dan ben je er (on)bewust toch meer mee bezig. Al die foto's weer enzo... ben de laatste tijd een beetje een emobommetje wat dat betreft. Hoewel ik het er op zich niet ineens moeilijker mee heb dat hij er niet is, het is meer de dingen erom heen.
Fluistert niet
Het schreeuwt, gilt
Verstild
Verdriet
Wie luistert
Ziet
Een traan
Langzaam gaan
Wat ik wil
Blijft stil
Verdriet
*maffe even niet meer zinnigs uit haar tobo krijgt*
Het lijkt mij ook idd zo moeilijk. Niet gepland, wel dolblij ermee en dan is er idd iets aangewakkerd wat je volgens mij niet zo snel meer uit krijgt. Een evt. nieuwe zwangerschap zal nooit een vervanging kunnen zijn voor het kindje dat er niet meer is, maar ik kan me voorstellen dat het wel een klein beetje van de leegte op zou kunnen vullen.
Maar ja... neem dat besluit dan maar eens...
Wat heb je je verdriet treffend verwoord...Maffe, naar, die medische molen voor de uitslag. Sterkte met afwachten.
MarMar, je zegt dat je borsten nog steeds reageren. Je kunt daar toch medicatie tegen krijgen, als je dat wil? Dat neemt uiteraard het verdriet en de moeilijke tijden niet weg, maar wellicht wel wat confronterende momenten.
Ja ik weet het heel - heel erg, want ik wens dat NIEMAND toe, maar als ze dan zat te zeuren hoe zwaar ze het had en hoe zwaar ze het wel niet ging krijgen - voor de zoveelste keer - dan dacht ik stiekem wel, je hebt in ieder geval wél een gezond kindje in je buik, kijken of je nog zo piept als het mis gaat - meer zoiets wat ik dan dacht. En daar voelde ik me dan weer rot over, dat ik zo dacht, want zo bén ik helemaal niet. Jaloersigheid is het ook niet hoor, meer alles eromheen, dat ze nooit van zich heeft laten horen tijdens mijn zwangerschap, nog geen kaartje of bloemetje toen Ayden was geboren en overleed, geen telefoontje hoe het ging of dat ze wat kon doen, geen telefoontje op zijn geboortedag, maar zelf wel ach en wee over haar zwangerschap. Dat kon ik moeilijk verkroppen. Maar goed, mijn neefje is er. Nu is dat nare gevoel bij mij ook weg, ik heb er zelfs zin in om straks even te gaan kijken... Valt weer mee dus.
Ik kan me je gevoel wel voorstellen hoor, dat je ergens hoopt op mislukking omdat ze totaal niet naar jou heeft omgekeken. Lijkt me ook moeilijk..
quote:Ja het staat er wel hard als ik dat zo lees (ook wat ik zelf schrijf)Op woensdag 18 februari 2009 13:55 schreef Vlindur het volgende:
Och Tan..
Ik kan me je gevoel wel voorstellen hoor, dat je ergens hoopt op mislukking omdat ze totaal niet naar jou heeft omgekeken. Lijkt me ook moeilijk..
Het was niet echt een concrete gedachte, maar een zweem daarvan, kan het niet goed uitleggen, want ik heb nooit serieus gehoopt op een miskukking 
Meer een vlaag van die gedachte...Heel dubbel allemaal, want ik had namelijk ook wel serieus met haar te doen als ik haar zag waggelen met die dikke buik, heb ook oprecht gemeend hulp aangeboden etc. Want het is appels met peren vergelijken, haar zwangerschapsongemak met mijn verdriet om verlies. Zo ben ik niet. Maar er knaagde ergens ver op de achtergrond wel nare gevoelens.
quote:Ik vind het allemaal heel natuurlijk overkomen hoor. Het is niet niks wat je hebt meegemaakt.
[..]
Ja het staat er wel hard als ik dat zo lees (ook wat ik zelf schrijf)
Heel dubbel allemaal, want ik had namelijk ook wel serieus met haar te doen als ik haar zag waggelen met die dikke buik, heb ook oprecht gemeend hulp aangeboden etc. Want het is appels met peren vergelijken, haar zwangerschapsongemak met mijn verdriet om verlies. Zo ben ik niet. Maar er knaagde ergens ver op de achtergrond wel nare gevoelens.
En ook, zij heeft een gezond kindje, zij had bij jou in de buurt geen recht op klagen vind ik. En helemaal niet als ze verder nooit naar jou heeft omgekeken. Ik vind het gewoon erg kwalijk van dr
Maargoed. Das mijn mening.. Ik wens je sowieso erg veel kracht om straks dit hummeltje te bekijken.
quote:True, dat is mogelijk, maar ik ben zo door een medische molen geweest met vanalles aan pillentroep dat op dit moment zelfs een paracetamolletje me eigenlijk al tegenstaat.Op woensdag 18 februari 2009 13:09 schreef Moonah het volgende:
Jee Tan....
Maffe, naar, die medische molen voor de uitslag. Sterkte met afwachten.
MarMar, je zegt dat je borsten nog steeds reageren. Je kunt daar toch medicatie tegen krijgen, als je dat wil? Dat neemt uiteraard het verdriet en de moeilijke tijden niet weg, maar wellicht wel wat confronterende momenten.
Het is allang niet meer zo erg als een maand geleden en ik ben nu sinds kort ook weer gestart met anticonceptie wat zijn invloed ook wel lijkt te hebben. Als het me te lang duurt allemaal ga ik alsnog wel vragen om die medicatie, maar ik wacht nog even af of het nu niet vanzelf langzaam verdwijnt.
@Tan
heftig allemaal he? Zoveel gevoelens worden losgemaakt, zo dubbel! Aan de ene kant is het zo vreselijk confronterend dat nieuwe leven bij andere mensen, aan de andere kant is het ook mooi dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn en dat naast ons verdriet het mooie van het leven ook nog bestaat en blijft bestaan. Ergens geeft dat ook hoop en troost, zonnestraaltjes die je helpen herinneren dat het niet alleen maar kou en regen is.
quote:Ik denk dat je helemaal niet bedoelde dat haar ook zoiets ergs zou overkomen maar dat je gewoon graag wilt dat ze jou echt zou kunnen begrijpen.Op woensdag 18 februari 2009 14:07 schreef Tan het volgende:
[..]
Ja het staat er wel hard als ik dat zo lees (ook wat ik zelf schrijf)
Heel dubbel allemaal, want ik had namelijk ook wel serieus met haar te doen als ik haar zag waggelen met die dikke buik, heb ook oprecht gemeend hulp aangeboden etc. Want het is appels met peren vergelijken, haar zwangerschapsongemak met mijn verdriet om verlies. Zo ben ik niet. Maar er knaagde ergens ver op de achtergrond wel nare gevoelens.
Niet om haar te straffen van "ik hoop dat het mis gaat" maar meer van "als jij het mee had gemaakt, zou je me tenminste begrijpen".
Niet begrepen worden is een groot gevoel van eenzaamheid, zeker als het bij mensen vandaan komt die dichtbij zouden moeten staan.
Laat ze maar knagen, die slechte gevoelens. Wie weet, hebben ze een functie in een of ander verwerkingsproces. Aangezien ze je overkomen, ze niet "met voorbedachte rade" bedacht zijn, zal het wel iets zijn dat erbij hoort.
Ik hoop dat de kraamvisite je niet al te zwaar valt.
Maar mijn neefje is lief
Echt een klein frummeltje weer...P.S. ben 'blij' dat ik niet de enige ben die wel eens zo negatief redeneert... Heb het eigenlijk bij niet één ander gehad, zelfs niet bij een goede kennis die in dezelfde maand en bij heel goede vriendin die in een maand na mij beviel. Bij beiden zonder ook maar iets rots te voelen onlangs nog op verjaardagsvisite gegaan voor hun kindjes die dus bijna net zo oud zijn als Ayden.
quote:Ik breek hier even in, omdat mijn ervaring en info van de huisarts was dat het door het oestrogeen in de pil komt, en dat veroorzaakt de stuwing
Het is allang niet meer zo erg als een maand geleden en ik ben nu sinds kort ook weer gestart met anticonceptie wat zijn invloed ook wel lijkt te hebben. Als het me te lang duurt allemaal ga ik alsnog wel vragen om die medicatie, maar ik wacht nog even af of het nu niet vanzelf langzaam verdwijnt.
Dus ik zou het even afwachten @ Tan, ik vind je zo vreselijk eerlijk over je gedachtes en hoe je de dingen beschrijft
ik lees wel eens met jullie mee, maar ik kan me er moeilijk toe zetten iets neer te zetten, zeker omdat ik jullie leed helemaal niet van zo dichtbij ken...
Ik vind het heel sterk dat jullie je gevoel hier zo neer kunnen/durven zetten!Ach ja, die ups en downs zullen er wel bijhoren. Het weer speelt ook niet mee, lentezon heb ik nodig
Junah vroeg toen of Ayden ook op haar leek, ik dacht altijd van niet, maar na nazoeken bleek dus van wel! Dacht altijd dat vooral Jessai op Ayden leek, maar Junah misschien nog wel meer! Wel aandoenlijk om ze zo op een rijtje te zien
Maar inderdaad, als je afgaat op deze foto's zou ik zeggen dat Ayden meer op Junah leek dan op Jessai
Aydens hoofdje heeft wat meer de vorm van Jessais hoofdje lijkt het, Junah wat ronder, maar oh wat lijken ze enorm op elkaar! Die neusjes, dat mondje. Mooi die gelijkenissen Ik denk dat ik al een half uur bezig ben om van alles te tikken hier en teeds haal ik het weer weg.
Wat wil ik nu egenlijk vertellen.
Dat ik verdriet heb, wil schreeuwen, boos ben,blij ben, trots ben, zo leeg van binnen ben, of juist zo vol zit. Beelden die door mijn hoofd blijven schieten, alles van woensdag tot nu toe flits door mijn hoofd als een amateuristisch geschoten filmpje op je telefoontoestel ofzoiets.
Het is allemaal zo moeilijk te bevatten.
Morgen horen we waneer ik ons zoontje mag begraven.
Ik heb er geen uitvaartmaatschappij tussen laten komen.
Ik wil ons kindje een mooi plekje geven. Tijdens het begraven een liiedje afspelen (Adele -Make you feel my love)
En daarna met de mensen die het willen ergens wat drinken.
Hij word begraven in een mooi wit rieten mandje met klepje. Op dat klepje zit een hart van rozen. Het mandje is gevoerd met witte stof en daarin een zacht rood kussen. Ischa-Gabriel ligt gewikkeld in een witte flanellen doek en daarop zijn in rode letters zijn namen geborduurd. Bij zijn voeten ligt een beertje met een rood hartje. Aan het mandje komt een kaartje met het geschreven gedichtje wat pas in t geboorte topic had gepost.
Ik zie hier erg tegen op, maar kijk er ook naar uit. Het is zo dubbel allemaal. Als ik eraan toe ben ga ik kijken voor een mooi steentje op zijn graf.
Het lijkt me zo moeilijk om straks echt afscheid te moeten nemen. Het voelt nu al zo dubbel dat hij daar in het ziekenhuis in zo koude koelcel ligt.
Het ene moment voel ik me beresterk, om me 5 minuten later weer een wrak te voelen.
Wat is dit een ontiegelijke moeilijke weg.........
P.s Mag ik hier ook in het lijstje.
[ Bericht 0% gewijzigd door jessie op 22-02-2009 15:21:19 ]
Maar je bent van harte welkom hier in dit topic hoor!
Veel sterkte voor jou en iedereen die om je heen is
MaffeIk wens je heel veel sterkte, want je zult wel helemaal geleefd worden deze dagen. Sterkte ook met de begravenis, ik hoop dat het ondanks al het verdriet toch een mooi moment wordt, naar eigen wens, waar je troost uit kunt putten. Ik heb de crematie van Ayden ook op mijn eigen manier gedaan (wel met tussenkomst van uitvaartmaatschappij, maar de man luisterde 100% naar mijn wensen) en achteraf ben ik zo blij dat ik naar mijn eigen gevoel heb geluisterd en niet naar wat anderen wilden of dachten dat goed was.
Heb je bevalling gelezen, want ben je ontzettend dapper.
Hoe voel je je nu lichamelijk? Brak? Of valt het op zich mee? En misschien wil je er niet over nadenken/schrijven/ etc. maar weten ze een oorzaak? Of heb je dat al ergens geschreven/hoor je dat juist later?
En, tot slot... wat een prachtige namen.
Over de oorzaak konden ze niks zeggen. Met 14 weken hartje nog gehoord, met 5 8 en ruim 9 weken echo gehad, en toen alles in orde. Op de echo's bij het constateren van het overlijden zagen ze niks vreemd, behalve een beetje vocht onder de schedel, maar dat is "normaal" bij een overlijden. Ik heb toestemming gegeven om een stukje van de navelstreng en de placenta te onderzoeken. Dit is opgestuurd naar het emc en daar hoor ik bij mijn volgende poli afspraak waarschijnlijk wat over. Ik wilde dat ze verder van ons kindje afbleven. Dus daar werd verder geen onderzoek op gedaan.Ze hebben me ook gezegd dat er vaak helemaal geen oorzaak gevonden word. En van mijzelf zijn er verschillende buisjes bloed afgenomen om te kijken of ik iets had van een infectieziekte of wat dan ook. De uitslagen die ze binnen hadden gaven niks aan.
Als ze niks kunnen vinden kan ik daar ook wel mee leven. Alleen als je dan je zoontje ziet en alles is gewoon al ontwikkeld, ik kon de ribbentjes voelen, alle vingertjes en teentjes zaten er aan, 1 oogje was open enz enz. Dan denk ik wel wat is het zo niet eerlijk allemaal.
En thx
Lieverd koester alles en ook al klinkt het wellicht gek, ik wil je toch feliciteren met je prachtige zoon !
Je bent nu mamma, een voor de buitenwereld onzichtbare mamma... maar voor mij een zichtbare !
StoutHoe wil je dat we de datums doen? Zoals je bij Maffemuts kan zien is de geboortedatum (die eerst komt) een nieuwere datum dan de datum van overlijden, Omdat Yoeri in de buik overleden is en later pas geboren is. Zou jij dat ook willen, en welke datum zou je dan willen gebruiken? Of wil je dat we zowel voor het geboren worden als het overlijden dezelfde datum (woensdag 18 februari) gebruiken?
Oh, en uiteraard een hele dikke
Het is zo vreselijk oneerlijk...
[ Bericht 9% gewijzigd door BE op 22-02-2009 18:35:11 ]
Heel heel veel sterkte, moed en kracht gewenst voor de komende tijd Wat een prachtige namen heeft je zoontje gekregen Wat een enorm aangrijpend verhaal heb je geschreven, en wat schrijf je mooi en vol liefde over je zoon. Heel veel sterkte gewenst voor de komende dagen, en natuurlijk voor daarna.
Ik hoop dat de begrafenis helemaal zal zijn zoals je wenst.
BE ik zou graag als overlijdensdatum zondag 15 feb willen (omdat ik toen heel bewust de "afscheids"schopjes gevoeld heb)
En 20 febr zijn geboortedatum. (overgens ook de geboortedatum van de inmiddels overleden lievelingsoma van mezelf)
quote:Ik ken iemand die hetzelfde is overkomen, alles was zo te zien goed met het kindje, maar toch is het overleden.Op zondag 22 februari 2009 16:58 schreef jessie het volgende:
Als ze niks kunnen vinden kan ik daar ook wel mee leven. Alleen als je dan je zoontje ziet en alles is gewoon al ontwikkeld, ik kon de ribbentjes voelen, alle vingertjes en teentjes zaten er aan, 1 oogje was open enz enz. Dan denk ik wel wat is het zo niet eerlijk allemaal.
En dan wordt er vaak gezegd: "het heeft zo moeten zijn"
Ja, dat heeft het misschien ook wel, maar ik kan me zo goed voorstellen dat je dan als mamma denkt, waarom? En inderdaad, het is zo oneerlijk, en onwerkelijk, en.....niet te bevatten.
WAAROM?
Ik heb nu de tranen in m'n ogen staan en wil alleen maar zeggen, veel sterkte, voor jessie, en ook voor alle ouders in dit topic die een lieve schat verloren zijn.
quote:Och ja, tuurlijk, 20. Ik zat met de verkeerde dag in mijn hoofd. Ik ga het erin zetten voor je.
Thx allemaal
BE ik zou graag als overlijdensdatum zondag 15 feb willen (omdat ik toen heel bewust de "afscheids"schopjes gevoeld heb)
En 20 febr zijn geboortedatum. (overgens ook de geboortedatum van de inmiddels overleden lievelingsoma van mezelf)
Vreselijk.Ik wens je heel erg veel sterkte
!Oh en wat een prachtige naam heb je jullie zoon gegeven
Hoe reageerden Bo en Janneke?
Kunnen ze er een beetje mee omgaan?
Nogmaals veel sterkte
Om half 12 ga ik hem ophalen uit het ziekenhuis. En ik ben zo blij dat ik hem dan toch nog even bij me heb.
Vandaag heb ik de bloementjes besteld. Een hart met rode roosjes (zit ook op zijn mandje) en daarin 1 witte roos. Er komt wit lint aan met de tekst in rode letters.
Dag kleintje,
Dag lief zoontje,
Dag mijn Ischa -Gabriel.
Mama xxx
En nog een keer het gedichtje wat ook aan het mandje komt.
He kleintje, wat doe je nou?
Ik weet, jij weet, ik hou van jou.
Zo bijzonder dat ene moment.
Laten voelen dat je in mij geboren bent.
[ Bericht 0% gewijzigd door maffemuts op 23-02-2009 12:24:50 (toetsen die te dicht bijelkaar zitten op ToBo) ]
Jessie, je noemt nergens de meiden. Betrek je ze er wel bij? Of hou je het juist een beetje bij ze vandaan?
Niet dat het iets uit maakt hoor, maar ik vroeg het me af. Ik kan me nl. van beide dingen iets voorstellen.
Woensdag toen ik het hoorde heb ik ze nog wel gezien en het ze ook verteld.
Bo reageerde met "gelukkig, zo leuk vond ik het nou ook weer niet"
En was daarna erg druk en baldadig. En Janneke werd stil en keek steeds naar me of ik verdriet had en kwam veel bij me op schoot zitten.Ik heb ze gebeld en gezegd dat mama weer uit het ziekenhuis is en laat hun verder nu even lekker kind zijn en genieten van de vakantie.
Hoezeer ik ze nu ook mis vind ik het wel goed uitkomen dat ze op vakantie zijn. Ik zou ze nu vooral bij me willen hebben uit egoistisch oogpunt om troots uit te putten maar er voor hun zijn zou me niet lukken.
Zondag komen ze weer thuis en dan hoop ik in ieder geval weer lichamelijk wat aangesterkt te zijn.
Daarna ga ik bekijken of ze bv het grafje willen zien en dat soort dingen. Ik kijk wat hun aankunnen. Gelukkig laten ze zelf altijd goed zien wat ze wel en niet willen weten en daar ga ik dan op inspelen.
Het heeft idd mss ook wel iets dat ze er nu niet zijn. Het geeft jou de kans om dit heel erg zelf te doen, jouw gevoel, jouw band, jouw kindje. Idd zou je wel steun of troost aan de meiden hebben, maar je zou idd ook hun verdriet erbij hebben, of je mss inhouden omdat je ze niet te erg wilt laten schrikken.
Heel apart zo op deze manier. Logisch hoor ook, dat je ze gewoon even van de vakantie wilt laten genieten.
Maar ergens vind ik het ook weer heel verdrietig en 'eenzaam' klinken. Jij in je uppie met dat hele kleine jongetje. Zijn er andere mensen bij de begrafenis? Of ga je het echt helemaal alleen doen?
Sorry voor de vragen hoor, als je dat niet wil, moet je het maar zeggen.
Heel veel sterkte morgen met de begrafenis Jessie! Ik denk aan je.
Jessie, ik brand morgen weer een kaarsje voor je!
En wat een mooi gedichtje en een mooie tekst op het lint!
Ik heb net je verhaal van de bevalling gelezen Jessie, het werpt me even een aantal weken terug in de tijd... voelbaar herkenbaar.
Ook het dubbele gevoel van trots en liefde, het gevoel van "dit is mijn zoon!" en tegelijk het harde afscheid...
Heel veel sterkte!
hier brandt nogsteeds 24/7 een kaarsje voor Jeff, ik zet er nu eentje bij voor jullie engel.
voor Pepijn en zijn Mamma vandaag..Heel veel sterkte
. ik hoop dat je op een goede manier afscheid kan nemen van Ischa-Gabriel, en daar straks met een goed gevoel op kan terug kijken.Ik wil niet de aandacht van Jessie afleiden, zeker niet vandaag.
Toch moet ik het kwijt hier..
Gisteravond moest ik hals over kop naar et ziekenhuis. Ik vloeide opeens enorm, schrok me rot, mn broek was tot mn enkels doorweekt..
Ik voelde het wat aankomen dus was op tijd in de badkamer en gelukkig had ik een zwarte broek aan zodat de kids er niet zoveel van gezien hebben.
Was natuurlijk net weer op een avond dat ik alleen was met de kids, Chris had late dienst.
Ik mocht gelukkig wel weer naar huis, bloeddruk en hartslag waren verder goed en het ergste leek ook wel voorbij, dwz het is nu weer met kraamverband te doen.
Vanmiddag moet ik voor een echo en dan gaan ze bekijken of ik alsnog een curretage moet, vermoedelijk is toch een deel van de placenta achtergebleven.
Het voelt als een enorme terugslag, ik was lekker aan het opkrabbelen de laatste weekjes.
Niet alleen fysiek, maar ook de herinnering die even keihard terug komt op deze manier..
guess it aint over till its over..
Lieve Jessie, het kaarsje brandt nog steeds, samen met die van onze Jeff, ik denk ook aan jullie vandaag
. Hebben ze na Jeffs geboorte niet goed onderzocht of de placenta helemaal eruit was? Vind ik slordig dan 
. Sterkte .Ik ben weer thuis. Het was mooi vandaag.
En weer heel bijzonder.
We hebben hem opgehaald uit het ziekenhuis. Ik heb niet meer gekeken omdat hij toch wel veranderd was.
Mijn vriendin heeft even voor me gekeken en was erbij toen hij zin zijn mandje gelegd werd. Ze heeft er wel een foto van gemaakt die ik al bekeken heb. Hij lag er heel mooi bij, lekker ingewikkeld in zijn doek, met naam erop. Ik zag alleen zijn hoofdje, maar dat was van veraf zodat ik de verandering niet zo goed zag.
Eenmaal in de auto zet ik de radio aan en ik en vriendin zijn stil. Het liedje wat ik zou afspelen tijdens zijn begrafenis word gedraaid.
Hij laat me weten het mooi te vinden dacht ik gelijk.
Op de begraafplaats eerst wat administrtieve dingen afgehandeld en daarna een sigaret (of 5) gerookt,.
Gewacht tot iedereen er was en daar gingen we. Ik heb Ischa-Gabriel zelf gedragen naar zijn grafje. Het grote hart met bloemen was echt prachtig. En mijn 2 beste vriendinnen hadden ook een prachtig stuk met witte rozen en op t lint hadden ze " je tante's "gezet, echt heel mooi
Mijn ouders waren er, en al mijn collega's met knuffelbeesten bloemen en gedichtjes. En nog wat vriendinnen. We hebben het liedje afgespeeld en daarna heb ik op het veldje een bos met witte balonnen opgelaten, Wat gingen ze hoog.
En wat schijnt het zonnetje lekker. Niet gek he, met zo'n kanjer daarboven erbij
het is zo verdrietig, maar toch klink je zo gelukkig jessie, zo rustig. Klinkt als een goed afscheid meeleesmeldpost
Fijn dat het gegaan is zoals je in gedachten had
Je klinkt zo rustig en sterk. Ik word zo intens verdrietig als ik aan je denk, wat jij moet meemaken. Heel veel sterkte jij dappere kanjer. (liedje in auto, zonnetje) mochten krijgen. Dat er nog maar vele mogen volgen!Voor de komende, zeer onwerkelijke, dagen wens ik je ontzettend veel sterkte.
Fijn dat het afscheid was zoals je het zelf wilde.Dikke knuffel voor jou!
En ook voor de komende tijd nog heel veel sterkte!
Een goed afscheid helpt wel echt enorm om alles een goede plek te geven.
Mijn dag was tamelijk heftig vandaag, maar om het kort te houden, morgen 11 uur moet ik in het ziekenhuis zijn, morgenmiddag wordt er een curretage uitgevoerd.
Als alles goed gaat mag ik morgenavond wel weer lekker naar huis.
Even afwachten dus en ik hoop heel hard dat we dan na morgen definitief kunnen beginnen met dit achter ons te laten en op te krabbelen, fysiek en mentaal.
En dat liedje op de radio, het zonnetje die scheen, het ontroert mij erg....
Heel veel sterkte.
MarMar, sterkte morgen.
quote:Oh Jessie, wat mooi dat je daar ook in gelooft! Ik ben ervan overtuigd dat het zo werkt. Fijn voor je.Op dinsdag 24 februari 2009 16:37 schreef jessie het volgende:
Het liedje wat ik zou afspelen tijdens zijn begrafenis word gedraaid.
Hij laat me weten het mooi te vinden dacht ik gelijk.
Het klinkt als een mooi, sfeervol afscheid van je mannetje.
voor wie het dit nodig hebben...Kheb mn cracker al gehad als ontbijt, nu nog een paar uurtjes alleen helder drinken en dan niets meer.
Heb nu al zin in de appel als ik vanmiddag weer bijkom.
De ingreep op zich vind ik allemaal niet zo spannend, dat geloof ik wel. De emoties die weer omgewoeld worden echter, dat is een heel ander verhaal.
M'n lijf begon het net wat achter zich te laten en het voelt alsof ik nu opnieuw moet beginnen met het hele gebeuren achter me te laten.
* MarMar vindt het niet makkelijk!
Waren je meiden ook bij de begrafenis? Is het ook maar enigzins te bevatten voor ze?
heel veel sterkte!!
voor jou en je prachtige engeltje, jou zoon ~
MarMar - wat ontzettend naar voor je. Dit lees je natuurlijk pas achteraf dus ik wens je beterschap en hoop dat het vloeien en andere lichamelijke ongemakken snel ophouden, zodat je toch verder kunt in het verwerkingsproces (weet er even geen beter woord voor - en dat terwijl ik zelf een beetje een hekel had aan dat woord 'proces', omdat het voor iedereen anders is en er volgens mij geen standaard 'rouwproces' is).
voor MarMar en Jessie en natuurlijk alle anderen die het kunnen gebruikenVandaag voel ik me een achtbaan.
Vanmorgen een beetje uitgeslapen (lees erg laat in slaap gevallen en elk uur wakker geweest om uiteindelijk smorgens vroeg in slaap te vallen en om 10 uur waker te worden van de mannen in oranje jassen die het groenplantsoen aan het omkappen zijn)
Daarna geen fut voor niks, dus thee gedronken, zal ik wel of niet terug gaan naar bed, toch maar onder de douche, daarna toch me bed weer in en vervolgens met een vriendin ergens een broodje gegeten. Vanmiddag een vriendin langsgeweest, gehuild, gelachen gezwegen en aan 1 stuk dor gerateld.
En nu weer zo'n "leeg"moment. Er zijn vast mensen die nu willen komen, maar eigenlijk heb ik geen behoefte aan iemand om me heen, laat me maar even. Maar vervolgens voel ik me zielig en hopeloos alleen. Word er gek van.
Naast me bed staan de babyfoto's van Bo en Jans. En buiten het feit dat ik ze ontzettend mis en aan hun moet denken nu ze op vakantie zijn, is het contrast ook zo groot. Nog een paar maandjes en er had zo'n lekkere bolle toet naast gestaan, starend naar alle wonderen van de wereld
.
Ik ga zo me magentron maaltijd opwarmen. Heb geen honger, maar probeer toch maar wat te eten. En daarna vroeg me bed in, of toch maar niet, weet ik veel
En dan zit ik hier maar achter een beeldschermpje.
.... Hopelijk kunnen de meiden je een beetje troosten als ze weer thuis zijn. Zo mooi hoe het gegaan is gisteren en zo verdrietig dat het zo moest gaan. En hoe je je nu voelt, het is inderdaad voelbaar haast vanuit je stukjes.
Ik wilde dat ik je kon steunen, echt kon steunen. En we wilden allemaal wel dat we nog veel meer konden doen dan dat, denk ik.
Nu ook, ik kan alleen maar weer huilen.
Nu vraag ik me weer af, wat heb ik hem aangedaan.
Heeft hij pijn gehad? Hoe heeft hij zich gevoeld toen hij dood ging.
En ik vind het erg van mezelf dat ik daar nu pas aan denk.
Soms heb ik ineens last van hyperventilatie.
Ik voel me zo in en in rot.
Het doet zoveel pijn.
Ik ga me bed maar in x x x
Ik hoop dat je wat kunt slapen zo. Trek je in je omgeving aan de bel als er wél iemand moet zijn even? Ook al weet je misschien niet eens zeker of dat 'fijn' gaat zijn, als het maar een beetje die kans heeft, is het soms al de moeite.
Ik denk aan jou daar!Kus
lieve Jessie!Afgezien van een fikse buikpijn is het wel te doen.
Alleen de herinneringen die terugkwamen in dat ziekenhuisbed.. zeker na de ingreep toen de pijn begon op te komen in mn buik en van onder..
Net of ik al die tijd dat ik stapje voor stapje vooruit liep aan een elastiek zat en nu inene weer teruggeslingerd ben naar het begin.
Stukje bij beetje opkrabbelen en dan weer terug naar af.. dat moet niet te vaak meer gebeuren want ik weet niet hoelang ik dat nog volhoud.
Was bij jou de placenta ook "gewoon" meegekomen bij de bevalling?
En kunnen ze niet va te voren zien aan de placenta of er een stukje is achtergebleven?
Bij mij is het vloeien nu aardig minder en lijkt het nu op een einde van een normale menstruatie. Ik vind dat vrij vlot gaan.
Verliep dat bij jou ook zo eerst?
Neem je rust lieverd
Vandaag zou de verloskundige komen en zou bellen hoe laat.
Maar ik hield het thuis ff niet uit en was naar een vriendin. Daar belde de verloskundige dat ze voor de deur stonden. Na wat vragen komt ze nu zondag langs. En eigenlijk wel ff lekker niet weer mijn hele verhaal doen. Het voelt toch alsof ik moet laten zien het psychisch wel aan te kunnen ofzo.
Voor morgen heb ik een afspraak bij de kapper gemaakt. En ik ga dalijk eens online kijken of ik mezelf lekker kan verwennen met make-uppies en zeepies ofzo. Dat doet het altijd wel bij mij. Verder ben ik nu een beetje in huis aan t rommelen.
Ik wilde nog even reageren op je stukje over Ischa-Gabriel in je buik. Vind het alleen wel een beetje moeilijk, gevoelig...
Pasgeboren babietjes ervaren alleen maar sensaties he. Die 'beleven' nog niet echt de wereld. En ik denk dat het met zo'n heel klein kindje in je buik helemaal zo is. Dat die nog niet kunnen lijden. Ik hoop echt dat je dat kunt relativeren. Dat je jezelf met dergelijke nare gedachten niet nog meer pijn doet.
MarMar.... Is ook heftig, lijkt me. Sterkte met het fysieke opknappen. Hopelijk ben je nu weer een stukje verder in 'het proces'. Ja Tan, het is idd een raar woord...
quote:De placenta was helemaal brokkelig, dus was maar moeilijk te zien of alles meegekomen was. Ze hebben van het vloeien laten afhangen of ze meteen zouden curreteren en dat leek goed.Op donderdag 26 februari 2009 15:54 schreef jessie het volgende:
MarMar da klinkt ook wel hetig zeg
Was bij jou de placenta ook "gewoon" meegekomen bij de bevalling?
En kunnen ze niet va te voren zien aan de placenta of er een stukje is achtergebleven?
Bij mij is het vloeien nu aardig minder en lijkt het nu op een einde van een normale menstruatie. Ik vind dat vrij vlot gaan.
Verliep dat bij jou ook zo eerst?
Neem je rust lieverd
Ook reden om niet meteen te curreteren was omdat ze me dan meteen mee hadden moeten nemen en onder narcose hadden moeten brengen en dan had ik een heel stuk gemist van de nacht die we bij Jeff hebben kunnen zijn.
Verder was het inderdaad net als je beschrijft, vanaf een week of twee voor afgelopen maandag vloeide ik eigenlijk helemaal niet meer, maandag was opeens net alsof een ballon knapte zoveel...
Vanmiddag ben ik heel eigenwijs met de taxi naar et centrum gegaan en ben zowaar flink geslaagd in de uitverkoop. Heb me ook echt bij de winkel laten afzetten en ophalen samen met manlief, ik wist wel waar ik even wilde kijken.
Ondanks de buikpijn toch lekker en net als jij zegt met de make up enzo, even lief zijn voor jezelf helpt stiekem toch wel!
Ik vloei nu ook nagenoeg niet meer, dat verbaast me wel!
Het gaat een stukje beter dan vanochtend in elk geval, mentaal ook. Maar het gaat toch met ups en downs en dat is ook prima, zolang de ups er af en toe ook maar zijn.
Wat een ontzettend verdrietig nieuws! Er is al ontzettend veel geschreven en ik wil je graag ook heel veel sterkte wensen!
Je hebt je mannetje hele mooie bijzondere namen meegegeven!
quote:Jessie, ik heb echt dagen over deze post moeten nadenken. Wat je schreef greep me heel erg aan, het maakte me verdrietig om jouw verdriet, maar het maakte me ook boos. En dat laatste begreep ik maar niet.
Dank jullie lieve meiden.
Nu ook, ik kan alleen maar weer huilen.
Nu vraag ik me weer af, wat heb ik hem aangedaan.
Heeft hij pijn gehad? Hoe heeft hij zich gevoeld toen hij dood ging.
En ik vind het erg van mezelf dat ik daar nu pas aan denk.
Soms heb ik ineens last van hyperventilatie.
Ik voel me zo in en in rot.
Het doet zoveel pijn.
Ik ga me bed maar in x x x
Ik vind het nog steeds lastig om dat gevoel te verklaren of nader toe te lichten, maar ik ga toch een poging doen.
De boosheid was gericht op het onrechtvaardige, het oneerlijke, en het eeuwigdurende feit dat er altijd zoveel vragen zullen zijn zonder antwoorden. Alsof het verlies nog niet erg genoeg is, word je ook nog extra gestraft met hersenspinsels. .
In mijn eigen situatie zijn ze minder geworden, die spinsels. Naarmate er meer tijd verstrijkt, verdwijnen ze steeds meer naar de achtergrond. Van een aantal dingen vraag ik me zelfs wel eens af "hoe zat het eigenlijk ook alweer". Voor mij is dit een teken dat je dan een soort punt bereikt hebt, waarbij het "waarom" er niet meer toe doet. Veel meer ben ik bezig met hoe ik nu, en in de toekomst, mijn leven alsnog zoveel mogelijk kan verrijken.
Lieve Jessie, ik hoop dat je dit soort moeilijke momenten niet al te vaak meer zult hebben. Dit voelt als een stompzinnige zin, zoals het er staat, maar het is gewoon echt iets dat ik hoop voor je.
'Wat heb ik hem aangedaan' schrijf je... Je hebt hem al die wekenlang zwangerschap gekoesterd... verwelkomd in je leven... Anders dan dat niet. Jij hebt hier geen schuld aan!
Pluph inderdaad die waarom vragen. Het gekke is dat ik in 1e instantie dat helemaal niet zo belangrijk vond. Ik was daar heel ncuhter mee bezig, zo van, soms eet je het gewoonweg niet, het is de natuur of wat dan ook. Maar juist nu komen al die vragen naar boven en doen heel veel pijn. Bedankt voor je stukje, dat sterkt me erin dat het scherpe er wel af zal gaan ook al kan ik dat nu nog niet geloven.
Tan, verstanelijk weet ik dit ook allemaal wel hoor. maar gewoon je verstand en je hart dat gaat niet samen. Dat maakt me ook zo gek.
Vandaag dus naar de kapper geweest, ben weer helemaal blond. Met die lekkere zwarte wallen staat dat heel goed
Daarna heel veel mooie plantjes gekocht die ik morgen op het grafje gaat zetten. Zinken emmertjes en bakjes vol met bolletjes. Een mooie wit potje met rode hartjes met 2 tulpen. En wat vaste plantjes.
Ik kijk er naar uit om er morgen heen te gaan en te zorgen dat zijn grafje er mooi bij ligt.
Nu ben ik aan het kijken vor steentjes. Maar wat een grijze grauwe bedoeling is dat. Ik zou graag iets mooi van glas ofzo hebben. En dan dat ik de kleur rood erin kan laten spuiten ofzo.
Iemand enig idee waar je voor zoiets terecht kunt (ik woon in Rotterdam)
En iedereen bedankt voor alle lieve woordjes.
Wij hebben bij hem een asdoosje besteld voor Jeff, een lichtblauw hartje met een witte vlinder en Jeff's naam handbeschilderd op het hartje.
Xxx voor jou <3
Deze is dat: http://www.artemotions.nl(...)asp?page_id=Homepage
Dominicus Gedenktekens
Burg. van Walsumweg 530
3011 MZ Rotterdam
Telefoon: 010-2709009
e-mail: info@vnbdominicus.nl
Website: http://www.vnbdominicus.nl
Je kan ook een eigen ontwerp aanbieden wat ze voor je maken, echt heel veel is bespreekbaar.
Mag ik vragen hoe duur dat was. Je kan het me ook pm en hoor.
Ik was namelijk nog nergens voor verzekerd en moet dus alle kosten zelf dragen. En dat is best pittig. En ik weet dus helemaal niet hoeveel zoiets zou gaan kosten.
thx. x
Ook een welgemeende knuffel en kus van Anitra ze is momenteel niet instaat lichamelijk om zelf te reageren dus aan mij gevraagd of ik uit haar naam je dit wil zeggen ze is enorm geschrokken en wenst je alle sterkte en kracht om hier mee om te leren gaan
Via dokterswacht naar seh.. weer heel erg vloeien. Gynaecoloog twijfelde of hij me meteen naar het ok zou sturen maar heeft uiteindelijk besloten het af te wachten tot maandag omdat mn hb-waarde wel goed was.
Maandag dus weer opnieuw... het lijkt wel groundhogday
wat vervelend, dat zoiets ergs zo'n erge nasleep heeft! sterkte nog steeds!Vandaag ben ik naar het grafje geweest en het was weer heerlijk weer.
Daar aangekomen met al mijn plantjes deed ik het weer helemaal verkeerd.
Nic (de vader, nicolae genaamd maar altijd nic genoemd) en ik hebben er nog wel om kunnen lachen.
Heel ijverig gingn we de plantjes in de grond zetten. Goede kuiltjes gemaakt, plantjes in bakjes er gezellig omheen en de mooie rozenstukken stonden nog prachtig. Ik vond het al wel vreemd dat al mijn spulletjes zo in elkaar stonden, maar toen bleek waarom.
Ik bleek inmiddels overenthousiast 3 plekken ingenomen te hebben
Bij ons op de begraafplaats liggen er 3 kindjes boven elkaar en Ischa-Gabriel was dus het 2 plekje onder iemand anders. En dat 3e plekje eronder en de hele rij die ik ernaast had gebruikt was (gelukkig) gewoon nog vrij.
Dus alles er weer uit gehaald en op dat piepkleine stukje alles gepropt.
We hebben ieder een kaarsje gebrand en onze zoon verteld dat hij hier maar aan moest wennen. Overijverige ouders die hem graag fleurig willen herdenken.
Ongemerkt plant je de halve rij vol zo 
jessie ik zie het haast voor me Hij moest aan de beademing en daar is hij ook niet meer afgekomen totdat ze hem 2 maanden later hebben moeten laten sterven want hij bleek één stom stukje te missen van een gen dat een eiwitje zou moeten produceren dat zorgt voor het transport van longgassen (heel simpel gezegd, ik snap zelf ook niet 100% hoe het werkt, ben geen medicus) en zou nooit zelfstandig kunnen ademen.
Op de IC lag hij daar mooi te wezen, een beer van een jochie zo naast die prematuurtjes, er leek niets mis mee: prachtkoppie met 6 onderkinnen, vetrollen op de rug, mooie heldere oogjes en een volle kop met haar en het dan toch niet redden.
Mijn zwager zijn broer heeft ook een kindje verloren tijdens de bevalling, en die zei zelf dat hij niet met mijn zwager zou willen ruilen, dat het gewoon ondraaglijk is om je kind te leren kennen in de wetenschap dat het doodgaat en mijn zwager en zus voelen het weer andersom: zij zijn juist weer zo ontzettend dankbaar dat ze hun zoon nog een beetje mee hebben mogen maken, oogcontact hebben gehad met hem, verschonen, zingen, kroelen en alles.
Ik heb er als tante veel meer afstand van dan als je ouder bent, maar ik meld me hier toch. Is het niet de bedoeling, dan verwijder ik mezelf natuurlijk weer!
En sterkte ook natuurlijk, ook voor jou heeft het een grote impact!
Heel veel sterkte, ook voor je familie!
De 2 verhalen die je vertelt... ik zou idd ook niet kunnen 'bepalen' wat erger of minder erg is. Ik vind het allebei vreselijk schrijnend... Wat is het toch stom he, dat er dan niets gedaan kan worden aan dat eiwitje...
Dikke
Veel sterkte, wat verdrietig.
Ik merk namelijk dat als ik schrijf er een stuk meer omhoogkomt dan als ik praat of denk, ben nogal een erhhh nietzeurenmaardoorgaan-typeje en dat lijkt me ergens toch niet gezond als het zo'n impact op je heeft.Dit bijzondere topic is er juist voor om dit soort vreselijke dingen bespreekbaar te maken.
In het dagelijkse, gewone IRL is dat vaak zo lastig of je krijgt het niet helder genoeg wat je wil zeggen. Je kan hier lekker 'van je af' typen.
En of je nou ouder, grootouder, vriend of buurman bent met een soortgelijk verhaal, hier ben je veilig met al je emoties, verhalen en gedachten.
Als het net gebeurt is allemaal of al wat langer geleden.
[ Bericht 11% gewijzigd door Blues op 01-03-2009 02:29:41 ]
de dochter van mijn pleegzus is dood geboren na een zwangerschap van 8.5 maand... en ook al sta je er verder van af, dan nog moet je dat op je eigen manier verwerken... ik dacht eerst ook omdat ik er wat verder vanaf stond ik het "makkelijk" zou kunnen verwerken , maar de begrafenis met zo'n klein kistje, de kinderliedjes die er gedraaid werden, de rillingen lopen al weer over mijn rug als ik er aan denk.. ook al sta je er "iets" verder vanaf, jij hebt ook je eigen verdriet waar je ook gewoon over moet kunnen praten
nogmaals succes met het verwerken van dit grote oneerlijke verlies
[ Bericht 5% gewijzigd door progje op 01-03-2009 01:33:58 ]
Het raakt je
Weet iemand hier hoe ik haar zou kunnen ondersteunen? waar heb je behoefte aan op zo'n moment?
quote:Goede vraag! Ik denk dat je gewoon mee moet gaan met haar. Bij rouwverwerking hoor je vaak dat mensen er een paar maanden over meepraten en dat ze daarna niet meer durven te vragen omdat ze bang zijn de ouders weer te confronteren of andersom, omdat de ouders uit de roes komen een beetje en denken dat dit onderwerp in het normale dagelijkse leven misschien niet elke keer gewaardeerd wordt.Op zondag 1 maart 2009 07:20 schreef flowerbox het volgende:
Ik heb dat zelfs met een goede vriendin van me. Zij heeft vorige week een dood kind gebaard na 29 weken zwangerschap. Ik moet daar steeds aan denken en vooral als ik onze gezonde dochter zie.
Weet iemand hier hoe ik haar zou kunnen ondersteunen? waar heb je behoefte aan op zo'n moment?
Mijn zwager en zusje zijn er gelukkig erg open over meestal en geven zelf aan wat ze aankunnen, plus ze nemen niet zo snel aanstoot aan lief bedoelde lompe uitspraken. Laatst zaten we ergens en toen zei zo'n bejaarde meneer "oh maar je kunt nog een nieuw kind krijgen gelukkig". Dat bedoelde hij als opsteker, maar er flitst even door je heen van "Het is potverdomme geen bloemkool! Je haalt een nieuw pak koffie, je krijgt een kind en als dat overlijdt dan wil je dat kind en geen willekeurig kind en je bent er kapot van"
En sterkte. En knap dat jullie de stap nemen om hier te posten. Ik ervaar het posten hier als een enorme uitletklep en steun.Flowerbox mij helpt het heel erg als vriendinnen me opbellen, kaartjes sturen of zo ineens met een bak chocola voor me deur staan. Ze vragen hoe het met me gaat, soms kijken we x factor en het volgende moment janken we de avond door. Het onvoorwaardelijke hierin vind ik heel fijn.
De verloskundige is net langsgeweest voor de laatstecontrole. Me baarmoeder is netjes klein. Het vloeien was 2 dagen terug bijna over en nu heb ik er vooral snachts en als ik moet plassen weer meer last van. Volgens de verloskundige ook een teken dat ik het overdag wel wat rustiger aan moet doen. En dat klopt denk ik wel.
Ik heb nog gevraagd hoe lang je lichamelijk een stapje terug moet doen (zware boodschappen sjouwen bv) Ze zei dat ik daar toch wel 6 weken voor moest rekenen. Daar schrok ik wel van, dacht dat veel eerder mocht.
Van de week ben ik een bakkie op mijn werk wezen doen en heb me voorgenomen dit elke week even te doen. Dit maakt het voor mij makkelijker om er straks weer te staan en neit alles in 1 keer over me heen te krijgen. Ik werk op een kdv met kindjes van 0 tot 4 jaar en dat is est confronterend. Ik ben ook erg benieuwd hoe ik dat straks als ik weer ga werken allemaal zal ervaren.
Vanaf hoeveel weken zijn jullie weer gaan werken en hoe hebben jullie dat aangepakt.
En ik begrijp wel dat dat niet te meten valt. de ene heeft meer tijd nodig de ander wil juist afleiding enz. Maar toch, misschien haal ik hier weer tips uit.
Tussen 2 en 3 komen mijn meiden thuis. Gisteren heb ik ze nog gesproken aan de telefoon. Bo harstikke sjagereinig (had er net een reis van tjechiee naar nederland opzitten) en Jans lekker baldadig. Ik kan niet wachten om ze helemaal plat te knuffelen
Nu maar hopen dat hun dat net zo fijn vinden als ik Maar ik weet het antwoord al Da's hier ook hoor, et ene moment van "oh zielig" en nog geen minuut later "mama, mag ik een koekje?"
Vandaag een dagje alleen, Chris heeft vroege dienst en Mila kon gelukkig bij de oppas terecht.
Plat moeten liggen en een kindje van 2 in huis is namelijk geen combi..
Voel me behoorlijk flauwtjes vandaag, ben benieuwd hoe het morgen gaat gaan, of ze meteen gaan ingrijpen of eerst weer opnieuw voor echo of wat..
Het vloeien gaat behoorlijk door, maar zolang ik nog wat kan typen en lezen bloed ik niet zomaar leeg denk ik dan maar...
Wat door mijn hoofd spookt nu is vooral wat hier nou weer achter weg gaat komen..
Het zal wel meevallen maar een stemmetje in mijn achterhoofd piept over wat nou als...
Hoe het ook komt, ik moet het maar weer gewoon over me heen laten komen, er zit niets anders op.
Zo graag zou ik morgen opstaan en lichamelijk gewoon weer beter zijn en dan verder gaan met mn leven zodat het eindelijk echt een plek kan krijgen allemaal.
quote:Gewoon laten weten dat je er bent, dat je aan haar denkt en misschien gewoon haar vragen wat ze prettig vind?Op zondag 1 maart 2009 07:20 schreef flowerbox het volgende:
Ik heb dat zelfs met een goede vriendin van me. Zij heeft vorige week een dood kind gebaard na 29 weken zwangerschap. Ik moet daar steeds aan denken en vooral als ik onze gezonde dochter zie.
Weet iemand hier hoe ik haar zou kunnen ondersteunen? waar heb je behoefte aan op zo'n moment?
Ik denk dat het heel persoonlijk is waar iemand behoefte aan heeft, maar te weten dat iemand met je meeleeft helpt al grote beetjes.
Dan verschilt het ook nog per dag waar je behoefte aan hebt.. soms wil ik even alleen zijn, soms juist niet. (en dat gaat altijd verkeerd om eigenlijk
)quote:Het is heel moeilijk om het juiste ding op het juiste moment te doen, laat haar iig weten dat je er voor haar (en haar partner) bent. Ook gewoon n keer iets afspreken om bv lekker te gaan shoppen, een strandwandeling/boswandeling te gaan doen.Op zondag 1 maart 2009 07:20 schreef flowerbox het volgende:
Ik heb dat zelfs met een goede vriendin van me. Zij heeft vorige week een dood kind gebaard na 29 weken zwangerschap. Ik moet daar steeds aan denken en vooral als ik onze gezonde dochter zie.
Weet iemand hier hoe ik haar zou kunnen ondersteunen? waar heb je behoefte aan op zo'n moment?
Maar vooral geef haar de tijd die zij nodig heeft. De een pakt na 2 maanden het leven weer op en kan er mee omgaan, anderen doen hier jaren over! er is geen tijdsbestek waarin je het moet doen. Dus denk niet dat na een aantal maanden zij er niet meer over wil praten enzo
quote:T houd ook maar niet op bij jou heOp zondag 1 maart 2009 14:20 schreef MarMar het volgende:
Ergens toch maar goed dat die kids gewoon lekker doorgaan met hun leventje he Jessie?
Da's hier ook hoor, et ene moment van "oh zielig" en nog geen minuut later "mama, mag ik een koekje?"
Vandaag een dagje alleen, Chris heeft vroege dienst en Mila kon gelukkig bij de oppas terecht.
Plat moeten liggen en een kindje van 2 in huis is namelijk geen combi..
Voel me behoorlijk flauwtjes vandaag, ben benieuwd hoe het morgen gaat gaan, of ze meteen gaan ingrijpen of eerst weer opnieuw voor echo of wat..
Het vloeien gaat behoorlijk door, maar zolang ik nog wat kan typen en lezen bloed ik niet zomaar leeg denk ik dan maar...
Wat door mijn hoofd spookt nu is vooral wat hier nou weer achter weg gaat komen..
Het zal wel meevallen maar een stemmetje in mijn achterhoofd piept over wat nou als...
Hoe het ook komt, ik moet het maar weer gewoon over me heen laten komen, er zit niets anders op.
Zo graag zou ik morgen opstaan en lichamelijk gewoon weer beter zijn en dan verder gaan met mn leven zodat het eindelijk echt een plek kan krijgen allemaal.
Ik hoop dat het niets ernstigs is en dat alles gauw weer goed komt zodat jij verder kan in je omgangsproces.
ik kreeg zojuist bericht dat MarMar in het ziekenhuis is opgenomen. Rond vijf uur werd ze duizelig en is ze naar het ziekenhuis toegegaan. Haar bloeddruk was "niet helemaal jofel" en omdat ze morgen toch voor onderzoek moest, leek het het ziekenhuis beter dat ze zou blijven. Ze ligt tussen zwangere moeders op een kamer alleen.. ze vroeg of ik het wilde doorgeven hier dus bij deze
*weer stilletjes weggaat*
Hopelijk knapt ze snel weer op. Hè bah, wat naar allemaal.quote:Aiiii...Op zondag 1 maart 2009 20:11 schreef DJMO het volgende:
*voorzichtig even binnensluipt*
ik kreeg zojuist bericht dat MarMar in het ziekenhuis is opgenomen. Rond vijf uur werd ze duizelig en is ze naar het ziekenhuis toegegaan. Haar bloeddruk was "niet helemaal jofel" en omdat ze morgen toch voor onderzoek moest, leek het het ziekenhuis beter dat ze zou blijven. Ze ligt tussen zwangere moeders op een kamer alleen.. ze vroeg of ik het wilde doorgeven hier dus bij deze
*weer stilletjes weggaat*
Wens haar sterkte en beterschap, alsjeblieft.
Heel veel sterkte meid
Marmar sterkte!Hoe was/is het met de meiden Jessie?
Sterkte!
ligt ze nou tussen zwangere moeders of op een kamer alleen?hoe dan ook, ik hoop dat je snel weer wat opknapt MarMar, dit heeft lang genoeg geduurd voor je!
quote:ze ligt in een eigen kamertje mijsje
hoe dan ook, ik hoop dat je snel weer wat opknapt MarMar, dit heeft lang genoeg geduurd voor je!
misschien heb ik het wat onhandig neergezet, sorry daarvoor Jessie, jij ook sterkte. Ik lees nu pas bij met je achtbaan aan gevoelens en emoties. Wat moet dat toch vreselijk moeilijk zijn. Ik hoop dat de meiden zich alle knuffels hebben laten welgevallen
Maffemuts, hoe gaat het met jou?
lief dat je het vraagt
Hoop dat je snel weer naar huis mag!quote:Nee, dat is erg pijnlijk. Mijn zusje lag ook op de kraamafdeling met haar mislukte ruggeprik. Die kon dus niet eens weglopen van alle verse babygeluiden terwijl haar kind niet bij haar mocht omdat het waarschijnkijk dood lag te gaan op de NICU. Ik weet dat dat er heel erg bij haar heeft ingehakt...Op zondag 1 maart 2009 22:14 schreef Bluezz het volgende:
Jeetje, tussen zwangeren op een zaal... niet erg taktvol
Sterkte!
Mij hadden ze een beetje aan het begin van de afdeling gelegd zodat ik er het minst mee geconfronteerd zou worden. Ook wezen ze mij op de toilet en douche die t minst gebruikt werd door de hoogzwangere of net bevallen moeders.
En inderdaad ook een kamer alleen met een extra bed voor wie er dan ook maar bij me wilde slapen . (lol niet "zomaar" iemand natuurlijk) Elke keer dezelfde verpleegkundige die bij me kwam, en als de de dienst overgedragen werd (ochtend avond en nachtdienst) werd deze netjes voorgesteld. En natuurlijk stak het me wel als ik op de gang liep en van die blije oma's aan zag komen of een gelukkig gezin zag vertrekken. Maar ik heb ooit met allerlei gewrichtsontstekingen op een reuma afdeling gelegen met allemaal oudjes en echt dat vond ik erger
(weet je nog knorretje )Ik wil iets van chocola of een bloementje sturen naar het ziekenhuis voor de goede zorgen. Is dat raar of overdreven?
En ja mijn meiden zijn weer thuis
En ze waren superlief en blij om me weer te zien. Bo eerst wat tranen. Wat ze altijd heeft met de overgang van papa naar mama en andersom.
Maar we hebben de hele middag en avond lekker zitten tutten.
Ik mocht zelfs een uur lang haar haren borstelen (vind ze normaal "echt niet leuk hoor mama" )
Bo vroeg onverwachts toch veel over Ischa-Gabriel. En ik heb haar verteld wat ze wilde,
Na het vertellen zei ze een paar keer trots, dus ik heb een broertje he mama. Hij is er niet meer maar ik heb hem wel. En zo is het maar net
Janneke luisterede ook aandachtig. En steeds mij observeren. Vandaag is ze nog vrij en ze wilde wat foto's zien van hem. Deze heb ik laten zien (van zijn handje in de mijne bv) Wat een kleintje he mam zei ze dan. Ja lieverd je broertje is heel klein. En dan ben ik grote zus he. Ja schat jij bent zijn grote zus.
Mooie gesprekken, maar ook heel pijnlijk. Wat had ik het toch graag anders gewild.
Een hele dikke knuffel-kus-kroel voor jou!
En je meiden.. Wat een stel is het toch.. Ik hoop dat zij het ook een beetje goed kunnen verwerken.
Jessie, ik zou het gewoon doen, ze vinden dat geweldig. Ik heb geen cadeautje gestuurd maar wel een kaartje met een begeleidend briefje dat ik zo blij was met de goede opvang en de liefdevolle verzorging. Ze vertelden me later - toen ik de gipsafdrukjes kwam halen - dat ze dat echt enorm hebben gewaardeerd omdat ze meestal niks meer horen. Zo weten zij ook dat ze het goed doen en dat is altijd erg fijn om te horen, welk beroep je ook hebt. Doen dus (en het geeft je zelf ook een fijn gevoel, toch - mensen blij maken bedoel ik)!
En die gesprekken met je dochters - pff heel herkenbaar...
hier vannacht een prachtige droom gehad over Thijs, hij is gelukkig en was druk aan het spelen daar waar hij nu is,
m'n knulletje daar waar ik nu zoveel aldoor aan moet denken
Bar wat enorm fijn dat je zo'n fijne droom hebt gehad
Fijn dat je zo'n mooie droom hebt gehad Bar
Hoe is het nu met jezelf?
En het is helemaal niet raar om een cadeautje op de afdeling af te geven. Wij gaven meestal een doos celebrations of zo. Wordt echt op prijs gesteld.
Bar, wat kan dat fijn zijn he, zo'n droom.
Jessie, wat schijf je mooi over je meiden. Wat een liefde. En zeker doen dat cadeautje. De verpleging van Maud vond het geweldig toen ik ze een zak met oliebollen gaf, nadat ze me de stad in hadden gestuurd om even tot rust te komen, terwijl ze lag te slapen.
Bar, wat een heerlijk droom.
Mwana en Progje. Sterkte.
.Jessie, wat schrijf je lief over je dochters. Er straalt echt liefde vanaf.
Marmar, veel sterkte.
* flowerbox verdwijnt weer van de voorgrond naar de achtergrond in dit topic..
Bar, logisch dat hij zoveel in gedachten is, wat een mooi kadootje zo'n droom
Bar, mooi. En fijn lijkt me.
quote:Heel goed.Op maandag 2 maart 2009 19:39 schreef flowerbox het volgende:
Allemaal bedankt voor jullie tips en reacties! Ik heb een prachtige kaart gekocht en een heel verhaal er op gezet en van de week ga ik even bij haar op de
quote:geeft niet hoor! ik snap het nu helemaal!Op zondag 1 maart 2009 22:56 schreef DJMO het volgende:
[..]
ze ligt in een eigen kamertje mijsje
quote:wat moeilijk allemaal! ik hoop dat ze gauw geholpen is, en dat ze gauw weer naar huis mag! Dan kan ze echt gaan verwerken! (hoop ik...)Op maandag 2 maart 2009 08:49 schreef DJMO het volgende:
ik kreeg net weer een smsje: ze mag niet ontbijten, dus hopelijk is ze snel aan de beurt. De nacht viel haar behoorlijk zwaar, met allemaal babygeluiden om zich heen (er dringt altijd wel wat door, al lig je alleen op een kamertje). Haar man is alweer onderweg naar haar (zal er nu wel zijn denk ik) ze laat het me weten als ze meer weet.
dank voor jullie lieve reacties allemaal! Djmo had me al eea doorgegeven via sms, maar het is fijn om het hier zelf nog even te lezen.
Ik ben gister begin van de avond weer thuisgekomen, de ingreep is dit keer dus goedgegaan.. (hopelijk)
Ze zijn nu met een scoop naar binnen gegaan (cameraatje) dus konden ze goed zien wat ze hebben gedaan, raar eigenlijk dat ze dat niet meteen doen.
De verpleging wilde me eerst een ruggeprik aanpraten (ruggeprikje) noemde ze het.. maar ik had zoiets van neh, doe mij maar helemaal onder zeil, ik hoef dat gepruts aan mn lijf niet bij te wonen..
Gelukkig was de anasthesist het met me eens die zei meteen "als jij dat wil meissie, doen we dat gewoon".
Nu erg buikpijn en ook last met plassen, tijdens de ingreep hadden ze voor de zekerheid maar een catheter ingebracht :s mén dat doet zeer als ze em der weer uithalen en wat is zo'n ding enorm groot!
Ik moet nu heel rustig aan blijven doen, dus met de laptop op de bank en de verpleging drukte mn man nog op het hart dat ik de eerste paar dagen niet alleen mag zijn.
Mn oudste dochter was er erg van overstuur, die kwam zondagavond terug van haar vader en dan ligt der mams weer in het ziekenhuis...
Gelukkig lijkt ze wel een beetje gerustgesteld nu, maar ik ga toch aan de maatschappelijk werkster die hier komt vragen of ze ook met haar wil praten.
De gynaecoloog die gister de ingreep heeft gedaan had een bang vermoeden dat mijn baarmoedermond niet meer helemaal sluit van de voorgaande zwangerschappen en dat het mede daardoor mis is gegaan.
Dat zou betekenen dat ik eventueel een hechting moet in de baarmoedermond bij een volgende zwangerschap, wat ook niet bepaald zonder risico's is..
Of dit zo is zal over een maand of 2 a 3 pas blijken als het zich wat hersteld heeft, maar damn.. :x
Ik hoop nu dat het echt over is en dat je kan proberen je op de toekomst te richten
En dat van maatschappelijk werk lijkt me in iedergeval een goed plan, zij kan je misschien eventueel doorverwijzen als het nodig is.
Het alles heeft niet alleen een grote impact op jou en je lief, maar ook op je kinderen.
Rust maar lekker uit van alle hectiek
Dikke knuf
Maffe
Heel erg veel sterkte toegewenst nogmaals en natuurlijk ook aan je dochters en je man..We blijven allemaal voor je duimen iig!
Ik ga morgen toch ook even het ziekenhuis bellen. Heb nu ineens weer vanaf zondag echt helder rood bloed. En vanaf vandaag ook hele gemene steken. Zondag zei de verloskundige nog dat ik het toch wat rustiger aan moest doen. Maar vandaag tussen het meiden brengen en halen op flink gerust, maar toch last en dan nu die gemene steken er ook nog bij.
Vandaag sowieso een slechte dag.
Alles maakt me verdrietg, muziek op de radio, een plant in de kamer die al gaat hangen als ik er naar kijk, me haar wat er niet uit ziet, de meiden die juist superlief voor me zijn nu ik wat rustig aan doe vandaag, echt een klote dag vandaag!
Jessie
Maar probeer wel te genieten van de kleine dingen hoe moeilijk het ook is.
Denk bijvoorbeeld aan sneeuwklokjes, een vogeltje, vlindertje en nog meer van die kleine maar bijzondere dingen.
Zoals al eerder gezegd is in dit topic, je verwerkt het niet en zal het nooit verwerken, maar je leert met je verdriet en pijn omgaan
praat/typ van je af zoveel je wilt, je wordt hier niet veroordeeld, we kennen de pijn (helaas) maar ook het geluk om ouder (familie) te zijn van een mooi engeltje. voor jou en een ieder die het nodig heeft een hele dikke
prijs mezelf "gelukkig"dat ik het heftigste het ergste achter de rug heb, dat ik alles wat makkelijker kan relativeren, de heftigheid minder heftig word, en je sneller uit de dipperiodes komt.
Maar dan nu, word regelmatig terug geslingerd van gelukkig en blij om wat er nu in mijn lichaam gebeurd, naar enorm verdrietig om het geen wat ik mis.
Kan soms ook enorm kwaad worden, of gaan twijfelen over mijn kunnen, en dat kan dan ook heel ver gaan.
Dan zie ik het nieuwe leven helemaal niet meer zitten, wil ik dat alles ophoud.
en gelijk daarachter aan terug, de liefde voor het ongeboren kind.
Om hordedol soms van te worden.
Ik probeer er nog steeds veel met vriend en met de verlos en de ha en andere mensen die mij bij staan er over te praten, zodat ik weer wat lucht krijg, en alles weer even wat helderder overzie.
Ik hoop alleen dat dit gevoel snel niet meer zo de overhand neemt, en dat ik straks gewoon aldoor echt kan genieten, van het nieuwe geluk.
En inderdaad het belangrijkste is inderdaad praat/schrijf het van je af , maar durf ook naar je Angsten te kijken. Door de hormonsters worden je gevoelens en uitteraard ook verdriet veel groter dan daarvoor, waardoor je soms jezelf voorbijschiet. Wees eerlijk naar de mensen en hulpverleners om je heen en wees eerlijk naar jezelf. Als je ook maar 1 moment het gevoel hebt van help dit trek ik niet chroom dan niet om extra hulp te hervatten/zoeken.
Maar je bent een sterke vrouw _Bar_ dikke
voor jou, en mocht je je hart eens willen leegstorten, mijn PM staat wagenwijd open voor je!jessie, en de anderen hier die 't nodig hebben: ook weer veel sterkte gewenst.
ik leef zeer met jullie mee maar ben vaak gewoon niet in staat om de goede woorden te vinden om te reageren.Goed dat je regelmatig bij diverse mensen je hart kunt luchten.
MarMar, fijn dat je weer thuis bent. Hopelijk herstel je snel.
Jessie, wat zeiden ze vandaag in het zkh?
quote:Ik heb meteen terug gebeld, maar kreeg de voicemail, volgens mij wordt de curettage nu toegepast.Wil je fok zetten dat ik in het ziekenhuis ben en een curettage moet. Ben echt bang en helemaal leeg
Als ik meer weet kom ik even posten totdat Jessie zich zelf weer meldt.
Jessie
of als ik er met mijn vriend over praat, kan hij mij daar ook prima uit trekken, met woorden als wij gaan dit samen doen, je hoeft nergens bang voor te zijn, ons kindje krijgt alle liefde die het nodig heeft, net zoals Thijs dat van je krijg. enz enz
En dan val ik er ook gelukkig weer snel doorheen.
Jessie
[ Bericht 8% gewijzigd door BE op 05-03-2009 12:03:00 ]
Jessie... ook dit nog
Hier wordt geduimd in ieder geval en alvast veel beterschap.
Bar, dat klinkt fijn, zoals je vriend ermee omgaat. En verder bent ik het helemaal met Rocka eens.
Volgende week weer naar de vlos en dan daar ook nog maar weer een balletje opgooien over dat heen en weer geslinger qua gevoelens.
@Pluphy ik mag enorm in mijn handjes klappen hoe mijn vriend ermee omgaat, hij helpt me daarmee enorm, en als ik dan zijn gezicht zie als we het over ons kindje hebben dan straalt hij
Hij noemt dat ook ons nieuwe geluk.
En over Thijs begint hij vaak ook zelf als hij vind dat ik er al een tijdje niet meer over gesproken heb.
We gaan binnenkort ook samen eindelijk het fotoalbum afmaken.
En Thijs heeft daar ook een heel eigen plekje gekregen, met een brandend lichtje
Sterkte liefie
Sterkte Jessie, lieve JessieHopelijk kom jij er wat makkelijker af dan ik en hopelijk zijn ze voor jou ook net zo lief als ze hier in het ziekenhuis zijn, het komt wel goed!
We gaan gewoon dapper door met ademhalen en op een dag zal het allemaal weer makkelijker gaan.
Heel veel sterkte!
Dikke knuf
Maffe.
ik dacht dat het niet nodig was, en nu toch... heel erg rot voor je. Sterkte. Gisterenavond dus ineens hele grote stolsels toen ik ging plassen. Schrok me rot en vanmorgen ook nog rood bloedverlies. Ziekenhuis gebeld en meost voor de zekerheid komen. Ik voor de zekerheid me ziekenhuis tassie maar weer gepakt. En ja haar mmoest blijven. Maar wat viel me dat geestelijk tegen zeg. Weer op die afdeling, weer die blije meoders, kloppende hartjes enz. Heb wat tranen gelaten.
Zagen ze ook nog een uitstulping op me baarmoedermond wat ze niet vertrouwde, andere arts erbij. Weer met me benen in die beugels
Bleek een scheurtje in me baarmoedermond te zijn is nog een kadootje van Jans dr bevalling (toen 4.5 kilo) maar niks ernstigs.Om 3 uur mocht ik aar boven, ze waren heel aardig en lief voor me. Maar dat toch weer er "alleen" doorheen moeten ondanks zoveel leive mensen om je heen. Het gevoel van"jullie hbben makkelijk praten maar ik moet t maar ff doen. Dat is pijnlijk. Alles is nog zo rauw en scherp. Echt ik ben leeg, op.
Het bloedverlies is nog best veel vind ik zelf, maar volgens de dokters normaal. En het mag nu wel rood zijn.
De meiden zijn bij oma. Ook voor hun weer klote. Die waren gisteren bij hun vader en dus vanmorgen door hun vader naar school gebracht en wisten van niks. En werden dus onverwachts door de bso uit school gehaald. Heel sneu allemaal. Maar nuchter als ze zijn (lees lijken) sloegen ze zich hier goed doorheen.
Ik heb net de aftiteling van "wie is de mol"nog kunnen zien
En ga zo proberen te slapen.
Ben heel erg moe maar vind het ook eng om te gaan slapen.
Vorig jaar zei ik nog tegen mezelf, dit word mijn jaar. Nou nog een jaartje geduld vrees ik
Wat een gedoe zeg. En wat verdrietig voor je.
Kus en sterkte!
meid neem lichamelijke rust de komende twee dagen Heel veel beterschap en sterkte.
rot voor je meisjes ook. MarMar, jou kan ik eigenlijk precies hetzelfde toewensen. Jij ook sterkte
Bar, wat fijn dat je vriend je zo goed weet te steunen.
Ik denk aan je
Hopelijk knap je snel op
Ben lichamelijk echt uitgeput. Door de spanning het bloedverlies en wellicht ook de narcose.
Sta echt te trillen bv na het douchen. Dus vandaag een hele maar dan ook echt hele rustige dag voor mij. Van de bank naar me bed en andersom.
Strkas komt een vriendin lekker mac donalds bij me brengen en eten. Vanavond x factor kijken en dat zijn dan een beetje de hoogtepuntjes van mijn dag
En morgen zien we dan wel weer verder.
MarMar voelde jij je ook zo intens moe na die curretage?
en weer bedankt meidenquote:Op donderdag 5 maart 2009 21:58 schreef phluphy het volgende:
...
Heb je geen goede vriendin of moeder/zus, die jou eens een paar dagen flink kan komen vertroetelen, verwennen en zo?
...
quote:Kijk, da's al een begin.Op vrijdag 6 maart 2009 15:51 schreef jessie het volgende:
Strkas komt een vriendin lekker mac donalds bij me brengen en eten.
Heel goed dat je echt je rust neemt Jessie. Het is ook niet niks allemaal.
En inderdaad, van dag tot dag bekijken. Ik hoop in elk geval dat je heel snel weer opknapt.
Ik kwam net het volgende tekstje tegen en vond hem wel toepasselijk:
Put kracht uit jezelf en de mensen om je heen
Het bijkomen en herstellen valt me een beetje tegen, ik ben nog niet echt op de been.
Nou had de verpleging me ook op het hart gedrukt dat het wel ff zou duren en ik echt een aantal dagen rust moet houden, maar blergh..
Vanmorgen kwam de maatschappelijk werkster hier, die heb ik min of meer ingeschakeld omdat ik zag aankomen dat het niet goed zou gaan met manlief.
Hij is al een enorme binnenvetter en als dat nou gewoon zijn manier van er mee omgaan zou zijn was dat geen probleem, maar ik zag hem steeds verder weg gaan van zichzelf.
Vluchten in praktische dingetjes die oplosbaar zijn om maar niet bezig te zijn met wat echt moeilijk is, niets uiten en ondertussen onredelijk chagerijnig tegen de kids als er even iets niet snel gedaan werd...
Ik ben wel gewend dat ik vaak dingen met bruut geweld uit hem moet trekken als er wat is, maar nu is dat mijn plaats niet, nu zitten we beide in hetzelfde schuitje en heb ik hem net zo hard, of misschien wel harder nodig dan hij mij.
Het zat er al aan te komen dat hij een keer aan de slag moest met zichzelf, want als je jezelf niet kan uiten breekt dat een keer op, helemaal als er opeens zoveel op je af komt.
De maatschappelijk werkster heeft hem geadviseerd om een psycholoog in te schakelen en om met zichzelf aan de slag te gaan. Ze zei er ook bij dat hij het zichzelf moet gunnen omdat hij nu zichzelf in de weg lijkt te zitten en niet tot zijn recht komt als mens.
Woorden die hij even van iemand anders dan alleen van mij moest horen.
Hij was het er zelf ook helemaal mee eens en ik zag bijna letterlijk een blok van zijn schouders vallen, raar hoe je soms zo blij kan zijn om iemand eindelijk echt te zien huilen.
Het is ook moeilijk, ik maak het lichamelijk allemaal mee, hij niet. Hij zou het zo van me over willen nemen en dat kan niet en ik kan niet alles wat er in me omgaat zo uitleggen dat hij het ook begrijpt. Dat valt hem ook helemaal niet te verwijten, de situatie is gewoon heel anders voor ons allebei.
Ik vind het wel heel moeilijk om elkaar steeds terug te vinden in deze storm.
Waarom ik dit hier neerschrijf? Ik denk dat ik niet de enige ben die hiermee kampt.. je relatie heeft er hoe dan ook onder te lijden en het is heel erg moeilijk om de balans te vinden tussen je eigen verdriet een plek te geven en er samen doorheen te gaan.
Meiden... ik kan me alleen maar voorstellen wat jullie mee maken en dat vind ik al zo erg. Jullie maken het ook nog eens echt mee allemaal .Heeeeel veel sterkte gewenst en er wordt hier intens met jullie meegeleefd.
quote:Lekker toch, even je verstand op nul!Op vrijdag 6 maart 2009 15:51 schreef jessie het volgende:
Heb net mijn meiden weer even gezien. Ze kwamen met opa en oma nog wat spulletjes halen en blijven nog een nachtje bij hun slapen.
Ben lichamelijk echt uitgeput. Door de spanning het bloedverlies en wellicht ook de narcose.
Sta echt te trillen bv na het douchen. Dus vandaag een hele maar dan ook echt hele rustige dag voor mij. Van de bank naar me bed en andersom.
Strkas komt een vriendin lekker mac donalds bij me brengen en eten. Vanavond x factor kijken en dat zijn dan een beetje de hoogtepuntjes van mijn dag
En morgen zien we dan wel weer verder.
MarMar voelde jij je ook zo intens moe na die curretage?
Ik ben weer eens heel erg teleurgesteld. Kom ik net met de meiden op de begraafplaats, zijn alle mooie bloementjes die ik er vorige week geplant en neergezet zijn weg. Gewoon weg!!!!! De "oude"dingen van de begrafenis zelf lagen er nog wel. Mijn grote hart met roosjes was weg, het lint was er nog wel. Dat heeft waarschijnlijk de beheerder ofzo weggehaald omdat het verdord was, al vraag ik me dat af omdat er nog veel oudere roosjes nog wel lagen. Maar mijn mooie potjes met nieuwe bolletjes allemaal weg.
Morgen ga ik bellen maar ik vrees dat het gestolen is. Hoe kunnen ze dat nou doen. Had alles met zoveel liefde uitgezocht. Eerst nog het hele perkje volgezet, weten jullie nog
en daarna alles netjes op dat kleine stukje gezet.En nu weg.
Sta ik daar met mijn meiden. Had hun foto's laten zien van hoe het er uit zou zien. Nou niks meer van te zien dus
Heb je zo je best gedaan en is het zomaar wéggehaald. Gemeen!
ik hoopte stiekem nog dat de konijntjes het dan maar opgegeten zouden hebben. Maar als de potjes ook weg zijn.... Hoe kan iemand dat nou doen?Ik zou idd wel even bellen met de beheerder, want er zijn vrij veel begraafplaatsen die niet toestaan dat er vaste plantjes gepoot worden, het zou dus zomaar kunnen dat het vanuit de beheerder gedaan is. Maar het zou wel netjes geweest zijn als ze je dat hadden laten weten. Ten slotte is het grafje hardstikke vers en kunnen zij ook bedenken dat het onwetendheid van jou is.
!Heel onbeleefd om te vragen in deze situatie, maar ik doe het toch. Is er sprake van een gedeeld grafje en is er wellicht een nieuw engeltje bijgekomen waardoor jou plantjes bruut zijn verwijderd? al hadden ze je dan best even mogen informeren natuurlijk
Sterkte met deze domper en het verwerken daarvan!
Mijn ouders zijn er ook nog geweest later in de middag (mijn oma ligt er ook) en die sprak iemand die ook een kindergrafje bezocht. En deze gaf aan dat er dus geregeld gestolen word. Maar dat ik het zeker moest melden.
Dan ben je toch ziek als je zoiets doet
Maar goed eerst morgen maar bellen. Misschien is er een verklaring voor. En denk ik nu zelf veel te slecht.
Balen dat echt alles weg was dan Jessie.
Zeker even melden hoor, mss dat ze wat vaker mensen rond laten lopen dan ofzo. ziek gewoon! Jessie, sterkte, dit helpt ook niet in het verwerkingsproces...