Ouders van Prachtige Engeltjes (16)

Oh excuus, ik had niet door dat ik hem dichtgooide

Bedankt voor het nieuwe deeltje

ik kom gewoon iedereen hier een geven.

Hoe is het met jou nu _Bar_, je schreef van de week dat je van slag was doordat er spulletjes van Thijs gebracht werden bij jou thuis...

De spullen staan nu in een kamertje waarvan de deur dicht zit, hoef ik er niet aldoor tegenaan te lopen.

Met mij gaat het wel enigzins, ben wel veel met thijs bezig, maar dan meer hoe ik Thijs kan betrekken in het nieuwe leven wat ik dus aan het krijgen ben, en hoe het straks allemaal zal gaan, met de nieuwe spruit.
Wel komen er spullen vanuit Thijs zijn oude kamertje (details) terug in het nieuwe babykamertje, zo krijgt bv Thijs zijn knuffelbeer daar een mooi plaatsje en een aantal schilderijtjes zullen daar ook opgehangen worden.

Gisteren een heel fijn gesprek gehad met de verloskundige, en als ik zou willen kan ik nadat ik bevallen ben, een gesprek aangaan met de betreffende kinderartsen zodat ik mijn hart kan luchten en vragen kan stellen.

Aankomend weekend, ben ik ook even te vinden in het huis in Sluiskil, waar ik dus al maanden niet meer geweest ben, en nu dus de rest leegtrekken.
Ben er nu op voorbereid dus maak me daar nu minder zorgen in, heb tenslotte toen al afscheid genomen van het huis en betreffende herrineringen.

Wij hebben inderdaad een gesprek gehad de 4e, Ik kan niet zeggen dat het voor ons persoonlijk veel duidelijkheid heeft gegeven. Wel is bij ons alle 3 bloed afgenomen voor verder onderzoek omdat het dus iets erfelijks was. het heeft in iedergeval te maken met het hart en hersentjes. Het hart gedeelte betreft een gaatje wat normaal gesproken niet ernstige gevolgen heeft en in de eerste jaren des levens dichtgroeit of geopereerd kan worden. Het hersen gedeeltje heeft met iets te maken dat kleine tia's veroorzaakt en waardoor ook epilepsie op kan treden.
Alle 2 dingen zijn na "ondervraging" van diverse familieleden dan eindelijk op tafel gekomen en blijkt voor te komen, al wordt dit meestal pas in het 1e levensjaar geconstateerd.
Men vermoedt dat het gen gemuteerd is en het nu dus al eerder toeslaat waardoor een "aanval" eerder optreedt met fatale gevolgen.
Mocht ik weer in verwachting raken ( wat dus wel gewoon mag ) kom ik weer onder dezelfde strenge toezicht als de laatste periode van de zwangerschap van Yoeri. dit houd in veel naar de gyn, verloskundige en het thuisteam.
Aangezien het tot nu toe lijkt alsof het mannelijke geslacht er vatbaarder voor is dan het vrouwelijke (tenzij het bloedonderzoek anders laat uitkomen dus) is voorgesteld om in het geval van een jongen de zwangerschap vanaf 26 weken in het ziekenhuis door te brengen met medicatie voor longrijping etc en rond de 30e week te gaan inleiden. vanaf 26 weken zal dan ook de hersenactiviteit worden gevolgd met een apparaat waar ik dan 24/7 aan zal moeten liggen.
Kortom n hele MMM voor de boeg dan.
Dit alles mag overigens niet meer in een niet gespecialiseerd ziekenhuis gebeuren maar in een ziekenhuis met hoge neontologieexpertise. we horen tzt welke dat zal worden.
Dit alles maakt me natuurlijk bang voor de volgende zwangerschap, maar geeft me ook rust en vrede op een rare manier.

Hoe voel ik me nu? Ik voel me dubbel, over n paar dagen had ik moeten bevallen en nu blijf je met "lege" handen die dag. Wat n mooie dag had moeten worden is helaas n sprookje geworden. In je gedachten ben je constant ermee bezig hoe zou Rachel er op gereageerd hebben, zou hij goed eten, zou er veel veranderd zijn die laatste weken... zoveel vragen en slechts 1 antwoord. namelijk geen.
Rachel probeerd op haar dreumesmanier ook alles n plekje te geven, sleept nog steeds met het dekentje rond en raakt in paniek als ze t dekentje even niet ziet, zit vaak op haar knietjes bij het vitrine kastje waar Yoeri's dingetjes en (de nagemaakte) dingetjes van Joshua in staan, sinds eergister geeft ze blaaskusjes er naar toe zo mooi en zo ontroerend.
wordt vervolgd...
Alle dames ( en enkele heren)

Phluphy, ik vond het laatst al moeilijk om de baby kleertjes van Nathan weer terug te krijgen van mijn nichtje en deze door te geven aan een ander nichtje. Ik kon me er niet tot toe aan zetten om het nog een keertje weg te geven. Dus ingepakt en op zolder gezet. En dat zijn dan kleertjes die te klein zijn. Mijn kleine bink is er nog gewoon. Ik vind het een mooi gebaar dat je een plekje voor Danyel zijn spulletjes in jullie kledingkast hebt gemaakt waardoor je wanneer je zin daar in hebt aan een shirtje kan ruiken of gewoon even vast houden en dichtbij zijn.

Bar, ook al zo een moeilijk iets. Een nieuwe kinderkamer inrichten en daarbij ook spulletjes van Thijs een plekje geven in het leven en kamertje van zijn broertje of zusje. Mooi ook die beer, dan heeft je kindje toch een tastbaar aandenken aan zijn of haar grote broer.

Maffe, ondanks dat je zwaar onder medische controle zou komen te staan is er dus wel hoop dat het goed af kan lopen als je nog een keertje zwanger zou worden. Het is totaal niet leuk dat je dan weken al dan niet maanden in een ziekenhuis moet logeren maar aan de andere kant ook een fijn idee dat je dan 3 dubbel zo veel in de gaten wordt gehouden. Beter 1 controle te veel dan 1 te weinig.

Tan, gek genoeg denk ik vaak aan jouw kleine man als ik naar de mijne kijk. Ze schelen iets in leeftijd. Nathan ontdekt de wereld en probeert in alles zijn grote zus na te doen. Van proberen tot klimmen tot rennen etc. Het zelfde heb ik met Thijs en Danyel, die schelen niet veel met Morgaine qua leeftijd. Dan zouden jullie nu ook een stel eigenwijze kleuters hebben gehad.

Kortom een lang verhaal, wou alleen maar even zeggen dat ik aan jullie kleintjes denk en aan jullie ouders die ze moeten missen.

Och jee Maffe. Het lijkt me doodeng, nog een keer, maar het is wel heel fijn te lezen dat de artsen je wel zouden steunen en vooral ondersteunen in een volgende zwangerschap, dat het niet onmogelijk is zeg maar.

Sterkte voor de komende dagen, wat een ontzettend raar gevoel moet het zijn. Dat lees ik al van vrouwen waarbij het vroeg in de zwangerschap mis gegaan is en dat lijkt me nog vele malen sterker aks je kindje al zo ver was zoals bij jou.

Sterkte lieve maffemuts!

* MarMar kampt met dubbele gevoelens.

Overburen hebben een zoontje gekregen dit weekend, prachig! Maar tegelijk doet het zeer om die blauwe vlaggetjes te zien hangen als ik naar buiten kijk.

Een vriendin van me is eergister ook bevallen van een zoon.. ze vond het zelf heel moeilijk om mij te bellen met het nieuws.
Ik ben toch echt wel blij voor haar.

Het is ook niet zo dat ik het ze misgun of iets in die richting, het is meer dat het weer even herinnert aan het gemis.

Dat mn borsten nogsteeds a la minuut reageren op alles wat baby is vind ik ook niet zo makkelijk nog.

Het doet pijn, ben ik met je eens MarMar.
Zelf kan ik de relativatie er nog inbrengen met de gedachte dat ik voor hen dubbel zo blij ben dat het bij hen wel goed gegaan is en dit hen bespaart is gebleven.
maar dubbel is het zeker!

Sterkte deze beladen dagen, maffemuts. Het is gewoon wreed.
Wanneer krijgen jullie de uitslagen van het bloedonderzoek?

We hopen in de loop van volgende week maar niets is zeker natuurlijk bij de wittejassenclub.

sterkte maffe

quote:

Op dinsdag 10 februari 2009 12:13 schreef _Bar_ het volgende:
De spullen staan nu in een kamertje waarvan de deur dicht zit, hoef ik er niet aldoor tegenaan te lopen.

Met mij gaat het wel enigzins, ben wel veel met thijs bezig, maar dan meer hoe ik Thijs kan betrekken in het nieuwe leven wat ik dus aan het krijgen ben, en hoe het straks allemaal zal gaan, met de nieuwe spruit.
Wel komen er spullen vanuit Thijs zijn oude kamertje (details) terug in het nieuwe babykamertje, zo krijgt bv Thijs zijn knuffelbeer daar een mooi plaatsje en een aantal schilderijtjes zullen daar ook opgehangen worden.

Gisteren een heel fijn gesprek gehad met de verloskundige, en als ik zou willen kan ik nadat ik bevallen ben, een gesprek aangaan met de betreffende kinderartsen zodat ik mijn hart kan luchten en vragen kan stellen.

Aankomend weekend, ben ik ook even te vinden in het huis in Sluiskil, waar ik dus al maanden niet meer geweest ben, en nu dus de rest leegtrekken.
Ben er nu op voorbereid dus maak me daar nu minder zorgen in, heb tenslotte toen al afscheid genomen van het huis en betreffende herrineringen.

succes

verder wens ik iedereen hier alle sterkte en geluk die men maar kan wensen.
*weer verdwenen*

Pff wat een heftige verhalen nu allemaal...

@MaffeMuts, dat soort gesprekken heb ik ook gehad, en ook ik werd er weinig wijzer van, vooral ook omdat het mijn wereld niet echt is. Al die medische termen en onzekerheden die wij kregen voorgeschoteld... We kregen weinig duidelijkheid en ik weet nog steeds niet zeker of ik nooit meer een kindje zou willen. Ik kan maar niet tot een besluit komen... maar de angst voor herhaling...pfff...


@Marmar ik heb hetzelfde... mijn schoonzusje kan ieder moment bevallen, ook haar vijfde. Ze woont twee huizen verderop... hoewel ik erg blij ben voor haar enzo kan ik niet ontkennen dat het ongelooflijk steekt. En ik heb na ruim een jaar nog steeds melk Ik droomde vannacht zelfs dat ik Ayden borstvoeding gaf maar dat hij in mijn tepel beet, ik werd wakker met een bloedende tepel, dus ws. zelf opengekrabd in mijn slaap of zo. Dat zijn van die dingen waar ik wel heel erg emotioneel van word ja.

_Bar_ heb jou volgens mij nog niet gefeliciteerd met je zwangerschap - wilde het steeds wel doen, maar vond dit niet het goede plekje ervoor, maar omdat je er zelf ook vrij over schrijft dan toch maar Proficiat.. ik kan me voorstellen dat het allemaal heel dubbel voelt nu? Of valt het mee?

@ Tan,
Het voelt idd dubbel, maar niet eens zozeer de zwangerschap en de geboorte,
Dat ging met Thijs namelijk ook gewoon goed.
Ondanks dat ik nu meer kwalen heb dan toen

Wat ik heel "eng"blijf vinden is de tijd naar 21 maanden toe, word ik niet te beschermend, sla ik snel door mocht mijn kindje koorts krijgen.
Allemaal dat soort dingen die door mijn hoofd spoken.
Heb gelukkig steun aan alle kanten, kan goed praten, en krijg alle hulp die nodig is om hiermee om te gaan.

Voorals nog kan ik sinds afgelopen maandag echt genieten van de zwangerschap, heb die knop omgezet.

@_Bar_ dat vind ik echt fijn om te horen, dat je die knop om hebt kunnen zetten... en verder... klinkt erg kort door de bocht, maar wie dan leeft, die dan zorgt. Mocht jullie kleintje te zijner tijd koorts krijgen, dan ben je natuurlijk driedubbel zo allert, maar ik neem aan dat jullie arts alle begrip toont als je een keer bij 38 graden al aan de bel trekt.
En verder denk ik dat het van dag tot dag leven is... maar goed, wat ik heb meegemaakt is anders dan jouw situatie, dus ik heb erg makkelijk praten.

_Bar_ Natuurlijk ben je dan super allert! Geef dit ook aan bij je huisarts just in case of.
Ik lees dat je al begeleid wordt stop hier ook niet mee zolang je deze "paniek" gedachten hebt.
dikke

Bar, ik denk dat die angst de eerste (bijna) 2 jaar evenzeer begrijpelijk als onvermijdelijk is. Goed dat je zoveel steun krijgt. Wat ik trouwens even niet helemaal snap: woon je niet meer in Zeeland?

Tan, ik wist niet dat je toch nog "dubt", zeg maar. Moeilijk joh. Hebben de dromen over Ayden veel impact en heb je ze vaak?

quote:

Op zaterdag 14 februari 2009 08:40 schreef phluphy het volgende:
Bar, ik denk dat die angst de eerste (bijna) 2 jaar evenzeer begrijpelijk als onvermijdelijk is. Goed dat je zoveel steun krijgt. Wat ik trouwens even niet helemaal snap: woon je niet meer in Zeeland?

Jawel hoor.
Marco woont niet meer in zeeland, althans als hij in nederland is.
Al is het huis in sluiskil wel van hem

@phluphy, ik wist het ook niet, maar het gevoel wordt de laatste tijd sterker, anders dan het normale 'cliché eierstokkengerammel' zeg maar. Na Junah was ik 'klaar' in andermans kinderwagen kijken gaf niet meer dan 'ooh wat schattig, ik wil dat ook wel weer', maar dat gevoel verdween dan iedere keer weer snel.
Ayden heeft echter iets opengelegd lijkt wel. Ik blijf er maar mee rondlopen en ik loop met een groot vraagteken boven mijn hoofd lijkt wel.

Scheelt ook dat mijn schoonzusje ieder moment kan bevallen van haar vijfde, en ik merk nu pas hoeveel dat met me doet. Ik werd gewoon misselijk toen vanmiddag de telefoon ging en ik een fractie dacht dat ze met blij nieuws kwam. Toen ik ophing had ik gewoon gummybenen en trilde ik helemaal. Ik ben kennelijk toch nog ergens heel erg mee bezig.


Helpt ook niet mee dat hij pas 'jarig was', en ik vorige week voor de tweede keer een album heb gemaakt over zijn korte leventje. Dan ben je er (on)bewust toch meer mee bezig. Al die foto's weer enzo... ben de laatste tijd een beetje een emobommetje wat dat betreft. Hoewel ik het er op zich niet ineens moeilijker mee heb dat hij er niet is, het is meer de dingen erom heen.

Stil verdriet
Fluistert niet
Het schreeuwt, gilt
Verstild
Verdriet
Wie luistert
Ziet
Een traan
Langzaam gaan
Wat ik wil
Blijft stil
Verdriet

Tan
*maffe even niet meer zinnigs uit haar tobo krijgt*

Tan
Het lijkt mij ook idd zo moeilijk. Niet gepland, wel dolblij ermee en dan is er idd iets aangewakkerd wat je volgens mij niet zo snel meer uit krijgt. Een evt. nieuwe zwangerschap zal nooit een vervanging kunnen zijn voor het kindje dat er niet meer is, maar ik kan me voorstellen dat het wel een klein beetje van de leegte op zou kunnen vullen.
Maar ja... neem dat besluit dan maar eens...

Tan moeilijk lijkt me dat

Jee Tan.... Wat heb je je verdriet treffend verwoord...

Maffe, naar, die medische molen voor de uitslag. Sterkte met afwachten.

MarMar, je zegt dat je borsten nog steeds reageren. Je kunt daar toch medicatie tegen krijgen, als je dat wil? Dat neemt uiteraard het verdriet en de moeilijke tijden niet weg, maar wellicht wel wat confronterende momenten.

Vannacht is mijn neefje geboren. Gek genoeg ben ik opgelucht nu. Het is er, klaar. De afgelopen dagen zat ik er zo mee dat ze ging bevallen. Misschien omdat ik ergens ook bang was dat het mis zou gaan, terwijl ik wel eens een soort van gewenst heb dat het bij haar niet goed zou gaan Ja ik weet het heel - heel erg, want ik wens dat NIEMAND toe, maar als ze dan zat te zeuren hoe zwaar ze het had en hoe zwaar ze het wel niet ging krijgen - voor de zoveelste keer - dan dacht ik stiekem wel, je hebt in ieder geval wél een gezond kindje in je buik, kijken of je nog zo piept als het mis gaat - meer zoiets wat ik dan dacht. En daar voelde ik me dan weer rot over, dat ik zo dacht, want zo bén ik helemaal niet.
Jaloersigheid is het ook niet hoor, meer alles eromheen, dat ze nooit van zich heeft laten horen tijdens mijn zwangerschap, nog geen kaartje of bloemetje toen Ayden was geboren en overleed, geen telefoontje hoe het ging of dat ze wat kon doen, geen telefoontje op zijn geboortedag, maar zelf wel ach en wee over haar zwangerschap. Dat kon ik moeilijk verkroppen. Maar goed, mijn neefje is er. Nu is dat nare gevoel bij mij ook weg, ik heb er zelfs zin in om straks even te gaan kijken... Valt weer mee dus.

Tan,

Och Tan..
Ik kan me je gevoel wel voorstellen hoor, dat je ergens hoopt op mislukking omdat ze totaal niet naar jou heeft omgekeken. Lijkt me ook moeilijk..

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 13:55 schreef Vlindur het volgende:
Och Tan..
Ik kan me je gevoel wel voorstellen hoor, dat je ergens hoopt op mislukking omdat ze totaal niet naar jou heeft omgekeken. Lijkt me ook moeilijk..

Ja het staat er wel hard als ik dat zo lees (ook wat ik zelf schrijf) Het was niet echt een concrete gedachte, maar een zweem daarvan, kan het niet goed uitleggen, want ik heb nooit serieus gehoopt op een miskukking Meer een vlaag van die gedachte...

Heel dubbel allemaal, want ik had namelijk ook wel serieus met haar te doen als ik haar zag waggelen met die dikke buik, heb ook oprecht gemeend hulp aangeboden etc. Want het is appels met peren vergelijken, haar zwangerschapsongemak met mijn verdriet om verlies. Zo ben ik niet. Maar er knaagde ergens ver op de achtergrond wel nare gevoelens.

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 14:07 schreef Tan het volgende:

[..]

Ja het staat er wel hard als ik dat zo lees (ook wat ik zelf schrijf) Het was niet echt een concrete gedachte, maar een zweem daarvan, kan het niet goed uitleggen, want ik heb nooit serieus gehoopt op een miskukking Meer een vlaag van die gedachte...

Heel dubbel allemaal, want ik had namelijk ook wel serieus met haar te doen als ik haar zag waggelen met die dikke buik, heb ook oprecht gemeend hulp aangeboden etc. Want het is appels met peren vergelijken, haar zwangerschapsongemak met mijn verdriet om verlies. Zo ben ik niet. Maar er knaagde ergens ver op de achtergrond wel nare gevoelens.

Ik vind het allemaal heel natuurlijk overkomen hoor. Het is niet niks wat je hebt meegemaakt.
En ook, zij heeft een gezond kindje, zij had bij jou in de buurt geen recht op klagen vind ik. En helemaal niet als ze verder nooit naar jou heeft omgekeken. Ik vind het gewoon erg kwalijk van dr
Maargoed. Das mijn mening.. Ik wens je sowieso erg veel kracht om straks dit hummeltje te bekijken.

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 13:09 schreef Moonah het volgende:
Jee Tan.... Wat heb je je verdriet treffend verwoord...

Maffe, naar, die medische molen voor de uitslag. Sterkte met afwachten.

MarMar, je zegt dat je borsten nog steeds reageren. Je kunt daar toch medicatie tegen krijgen, als je dat wil? Dat neemt uiteraard het verdriet en de moeilijke tijden niet weg, maar wellicht wel wat confronterende momenten.

True, dat is mogelijk, maar ik ben zo door een medische molen geweest met vanalles aan pillentroep dat op dit moment zelfs een paracetamolletje me eigenlijk al tegenstaat.

Het is allang niet meer zo erg als een maand geleden en ik ben nu sinds kort ook weer gestart met anticonceptie wat zijn invloed ook wel lijkt te hebben. Als het me te lang duurt allemaal ga ik alsnog wel vragen om die medicatie, maar ik wacht nog even af of het nu niet vanzelf langzaam verdwijnt.


@Tan heftig allemaal he? Zoveel gevoelens worden losgemaakt, zo dubbel!

Aan de ene kant is het zo vreselijk confronterend dat nieuwe leven bij andere mensen, aan de andere kant is het ook mooi dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn en dat naast ons verdriet het mooie van het leven ook nog bestaat en blijft bestaan. Ergens geeft dat ook hoop en troost, zonnestraaltjes die je helpen herinneren dat het niet alleen maar kou en regen is.

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 14:07 schreef Tan het volgende:

[..]

Ja het staat er wel hard als ik dat zo lees (ook wat ik zelf schrijf) Het was niet echt een concrete gedachte, maar een zweem daarvan, kan het niet goed uitleggen, want ik heb nooit serieus gehoopt op een miskukking Meer een vlaag van die gedachte...

Heel dubbel allemaal, want ik had namelijk ook wel serieus met haar te doen als ik haar zag waggelen met die dikke buik, heb ook oprecht gemeend hulp aangeboden etc. Want het is appels met peren vergelijken, haar zwangerschapsongemak met mijn verdriet om verlies. Zo ben ik niet. Maar er knaagde ergens ver op de achtergrond wel nare gevoelens.

Ik denk dat je helemaal niet bedoelde dat haar ook zoiets ergs zou overkomen maar dat je gewoon graag wilt dat ze jou echt zou kunnen begrijpen.
Niet om haar te straffen van "ik hoop dat het mis gaat" maar meer van "als jij het mee had gemaakt, zou je me tenminste begrijpen".

Niet begrepen worden is een groot gevoel van eenzaamheid, zeker als het bij mensen vandaan komt die dichtbij zouden moeten staan.

Ik herken veel in de gevoelens die je beschrijft Tan. De "slechte" gedachten, waar je je schuldig door gaat voelen ook al weet je dat je het niet echt zo meent. Ik denk dat het iets heel menselijks is, zeker wanneer ik de situatie zo inschat zoals jij het beschrijft, wat betreft haar houding en gedrag.
Laat ze maar knagen, die slechte gevoelens. Wie weet, hebben ze een functie in een of ander verwerkingsproces. Aangezien ze je overkomen, ze niet "met voorbedachte rade" bedacht zijn, zal het wel iets zijn dat erbij hoort.

Ik hoop dat de kraamvisite je niet al te zwaar valt.

@Phluphy - ben net geweest, heb hem zelfs vast gehouden en dat voelde niet rot of zo, dacht gewoon dit is mijn neefje, en niet iets van 'hier had Ayden in mijn armen moeten liggen' of iets van dien aard. Maar op een bepaalde manier natuurlijk wel confronterend, sprak met de kraamverzorgster ook nog even over Ayden - weet niet meer hoe we er op kwamen, en ja, hij is gewoon meer in mijn gedachten deze dagen. Dus hoe dan ook speelt het wel.

Maar mijn neefje is lief Echt een klein frummeltje weer...

P.S. ben 'blij' dat ik niet de enige ben die wel eens zo negatief redeneert... Heb het eigenlijk bij niet één ander gehad, zelfs niet bij een goede kennis die in dezelfde maand en bij heel goede vriendin die in een maand na mij beviel. Bij beiden zonder ook maar iets rots te voelen onlangs nog op verjaardagsvisite gegaan voor hun kindjes die dus bijna net zo oud zijn als Ayden.

quote:

Op woensdag 18 februari 2009 15:16 schreef MarMar het volgende:


Het is allang niet meer zo erg als een maand geleden en ik ben nu sinds kort ook weer gestart met anticonceptie wat zijn invloed ook wel lijkt te hebben. Als het me te lang duurt allemaal ga ik alsnog wel vragen om die medicatie, maar ik wacht nog even af of het nu niet vanzelf langzaam verdwijnt.

Ik breek hier even in, omdat mijn ervaring en info van de huisarts was dat het door het oestrogeen in de pil komt, en dat veroorzaakt de stuwing Dus ik zou het even afwachten

@ Tan, ik vind je zo vreselijk eerlijk over je gedachtes en hoe je de dingen beschrijft

iedereen hier
ik lees wel eens met jullie mee, maar ik kan me er moeilijk toe zetten iets neer te zetten, zeker omdat ik jullie leed helemaal niet van zo dichtbij ken... Ik vind het heel sterk dat jullie je gevoel hier zo neer kunnen/durven zetten!

Tan

Overigens staat dat gedichtje los van de geboorte van mijn neefje, het is meer iets wat ik schreef naar aanleiding van een samenloop aan gebeurtenissen. Maar ik merk wel dat ik me wat minder neerslachtig voel nu mijn neefje er eenmaal is.

Ach ja, die ups en downs zullen er wel bijhoren. Het weer speelt ook niet mee, lentezon heb ik nodig

Tan, ik herken je gevoel wel, het is eigenlijk meer het gevoel om iemand mee te laten voelen in de pijn die je hebt gehad, de zorgen, alles bij elkaar denk ik. Zal er allemaal wel bijhoren...

Gisteren de gedrukte fotoalbumpjes binnen gekregen, ze zijn zo mooi geworden!!

Junah vroeg toen of Ayden ook op haar leek, ik dacht altijd van niet, maar na nazoeken bleek dus van wel! Dacht altijd dat vooral Jessai op Ayden leek, maar Junah misschien nog wel meer! Wel aandoenlijk om ze zo op een rijtje te zien

Ze lijken alledrie op elkaar Tan
Maar inderdaad, als je afgaat op deze foto's zou ik zeggen dat Ayden meer op Junah leek dan op Jessai

Echt broers en zussen. Aydens hoofdje heeft wat meer de vorm van Jessais hoofdje lijkt het, Junah wat ronder, maar oh wat lijken ze enorm op elkaar! Die neusjes, dat mondje. Mooi die gelijkenissen

Hoi allemaal,

Ik denk dat ik al een half uur bezig ben om van alles te tikken hier en teeds haal ik het weer weg.
Wat wil ik nu egenlijk vertellen.
Dat ik verdriet heb, wil schreeuwen, boos ben,blij ben, trots ben, zo leeg van binnen ben, of juist zo vol zit. Beelden die door mijn hoofd blijven schieten, alles van woensdag tot nu toe flits door mijn hoofd als een amateuristisch geschoten filmpje op je telefoontoestel ofzoiets.
Het is allemaal zo moeilijk te bevatten.
Morgen horen we waneer ik ons zoontje mag begraven.
Ik heb er geen uitvaartmaatschappij tussen laten komen.
Ik wil ons kindje een mooi plekje geven. Tijdens het begraven een liiedje afspelen (Adele -Make you feel my love)
En daarna met de mensen die het willen ergens wat drinken.
Hij word begraven in een mooi wit rieten mandje met klepje. Op dat klepje zit een hart van rozen. Het mandje is gevoerd met witte stof en daarin een zacht rood kussen. Ischa-Gabriel ligt gewikkeld in een witte flanellen doek en daarop zijn in rode letters zijn namen geborduurd. Bij zijn voeten ligt een beertje met een rood hartje. Aan het mandje komt een kaartje met het geschreven gedichtje wat pas in t geboorte topic had gepost.
Ik zie hier erg tegen op, maar kijk er ook naar uit. Het is zo dubbel allemaal. Als ik eraan toe ben ga ik kijken voor een mooi steentje op zijn graf.

Het lijkt me zo moeilijk om straks echt afscheid te moeten nemen. Het voelt nu al zo dubbel dat hij daar in het ziekenhuis in zo koude koelcel ligt.

Het ene moment voel ik me beresterk, om me 5 minuten later weer een wrak te voelen.


Wat is dit een ontiegelijke moeilijke weg.........

P.s Mag ik hier ook in het lijstje.




[ Bericht 0% gewijzigd door jessie op 22-02-2009 15:21:19 ]

Ik heb nog nergens op je verhaal gereageerd jessie omdat ik telkens de tranen in mn ogen heb staan en niet weet wat ik zeggen kan, maar ik wil je in elk geval veel sterkte wensen.

Jessie het is ontzettend moeilijk en dat blijft het ook.
Maar je bent van harte welkom hier in dit topic hoor!
Veel sterkte voor jou en iedereen die om je heen is
Maffe

Jessie - iedere keer als er een naam bijkomt in dit topic moet ik even een traantje laten (ik wist het nog niet van jou en je zoontje, lees het net pas). Omdat ik weet waar je nu doorheen gaat, ook al is ieder verhaal weer anders. Het verdriet van verlies van je kind is zo ondraaglijk. En dat gejojo tussen je sterk voelen en een gevoelsmatig wrak herken ik helemaal... ik heb het nog bijna dagelijks. Gelukkig lang niet meer even heftig als in het begin, maar dat is op zich logisch.

Ik wens je heel veel sterkte, want je zult wel helemaal geleefd worden deze dagen. Sterkte ook met de begravenis, ik hoop dat het ondanks al het verdriet toch een mooi moment wordt, naar eigen wens, waar je troost uit kunt putten. Ik heb de crematie van Ayden ook op mijn eigen manier gedaan (wel met tussenkomst van uitvaartmaatschappij, maar de man luisterde 100% naar mijn wensen) en achteraf ben ik zo blij dat ik naar mijn eigen gevoel heb geluisterd en niet naar wat anderen wilden of dachten dat goed was.

Heb je bevalling gelezen, want ben je ontzettend dapper.
Hoe voel je je nu lichamelijk? Brak? Of valt het op zich mee? En misschien wil je er niet over nadenken/schrijven/ etc. maar weten ze een oorzaak? Of heb je dat al ergens geschreven/hoor je dat juist later?

En, tot slot... wat een prachtige namen.