Ouders van Prachtige Engeltjes (16)

MarMar, sterkte. Hopelijk is het vloeien nu eindelijk voorbij.

Jessie, wat schijf je mooi over je meiden. Wat een liefde. En zeker doen dat cadeautje. De verpleging van Maud vond het geweldig toen ik ze een zak met oliebollen gaf, nadat ze me de stad in hadden gestuurd om even tot rust te komen, terwijl ze lag te slapen.

Bar, wat een heerlijk droom.

Mwana en Progje. Sterkte.

Jessie...een brok en waterlanders, wat een lieve reacties van je dochters ! Je mag trots op ze zijn !

Allemaal bedankt voor jullie tips en reacties! Ik heb een prachtige kaart gekocht en een heel verhaal er op gezet en van de week ga ik even bij haar op de .

Jessie, wat schrijf je lief over je dochters. Er straalt echt liefde vanaf.

Marmar, veel sterkte.

* flowerbox verdwijnt weer van de voorgrond naar de achtergrond in dit topic..

Jessie.... Die lieve meiden van je....

Bar, mooi. En fijn lijkt me.

quote:

Op maandag 2 maart 2009 19:39 schreef flowerbox het volgende:
Allemaal bedankt voor jullie tips en reacties! Ik heb een prachtige kaart gekocht en een heel verhaal er op gezet en van de week ga ik even bij haar op de .

Heel goed.

quote:

Op zondag 1 maart 2009 22:56 schreef DJMO het volgende:

[..]

ze ligt in een eigen kamertje mijsje misschien heb ik het wat onhandig neergezet, sorry daarvoor

geeft niet hoor! ik snap het nu helemaal!

quote:

Op maandag 2 maart 2009 08:49 schreef DJMO het volgende:
ik kreeg net weer een smsje: ze mag niet ontbijten, dus hopelijk is ze snel aan de beurt. De nacht viel haar behoorlijk zwaar, met allemaal babygeluiden om zich heen (er dringt altijd wel wat door, al lig je alleen op een kamertje). Haar man is alweer onderweg naar haar (zal er nu wel zijn denk ik) ze laat het me weten als ze meer weet.

wat moeilijk allemaal! ik hoop dat ze gauw geholpen is, en dat ze gauw weer naar huis mag! Dan kan ze echt gaan verwerken! (hoop ik...)

Hey lieverds,

dank voor jullie lieve reacties allemaal! Djmo had me al eea doorgegeven via sms, maar het is fijn om het hier zelf nog even te lezen.
Ik ben gister begin van de avond weer thuisgekomen, de ingreep is dit keer dus goedgegaan.. (hopelijk)
Ze zijn nu met een scoop naar binnen gegaan (cameraatje) dus konden ze goed zien wat ze hebben gedaan, raar eigenlijk dat ze dat niet meteen doen.

De verpleging wilde me eerst een ruggeprik aanpraten (ruggeprikje) noemde ze het.. maar ik had zoiets van neh, doe mij maar helemaal onder zeil, ik hoef dat gepruts aan mn lijf niet bij te wonen..
Gelukkig was de anasthesist het met me eens die zei meteen "als jij dat wil meissie, doen we dat gewoon".

Nu erg buikpijn en ook last met plassen, tijdens de ingreep hadden ze voor de zekerheid maar een catheter ingebracht :s mén dat doet zeer als ze em der weer uithalen en wat is zo'n ding enorm groot!

Ik moet nu heel rustig aan blijven doen, dus met de laptop op de bank en de verpleging drukte mn man nog op het hart dat ik de eerste paar dagen niet alleen mag zijn.

Mn oudste dochter was er erg van overstuur, die kwam zondagavond terug van haar vader en dan ligt der mams weer in het ziekenhuis...
Gelukkig lijkt ze wel een beetje gerustgesteld nu, maar ik ga toch aan de maatschappelijk werkster die hier komt vragen of ze ook met haar wil praten.

De gynaecoloog die gister de ingreep heeft gedaan had een bang vermoeden dat mijn baarmoedermond niet meer helemaal sluit van de voorgaande zwangerschappen en dat het mede daardoor mis is gegaan.
Dat zou betekenen dat ik eventueel een hechting moet in de baarmoedermond bij een volgende zwangerschap, wat ook niet bepaald zonder risico's is..
Of dit zo is zal over een maand of 2 a 3 pas blijken als het zich wat hersteld heeft, maar damn.. :x

Wat ongelooflijk vervelend Marmar :/
Ik hoop nu dat het echt over is en dat je kan proberen je op de toekomst te richten
En dat van maatschappelijk werk lijkt me in iedergeval een goed plan, zij kan je misschien eventueel doorverwijzen als het nodig is.
Het alles heeft niet alleen een grote impact op jou en je lief, maar ook op je kinderen.
Rust maar lekker uit van alle hectiek
Dikke knuf
Maffe

Ik hoop voor je dat deze ingreep een einde maakt aan al het gedoe met je lijf MarMar. Wat een verhaal weer Heel erg veel sterkte toegewenst nogmaals en natuurlijk ook aan je dochters en je man..

We blijven allemaal voor je duimen iig!

Meh meis *knuffelt

marmar doe rustig aan de komende tijd

Jeetje MarMar inderdaad raar he dat ze dan niet gelijk meekijken altijd met zo'n camera voor de zekerheid. Nou joh ik hoop voor je dat het nu ECHT snel voorbij is met die ellende van het vloeien

Ik ga morgen toch ook even het ziekenhuis bellen. Heb nu ineens weer vanaf zondag echt helder rood bloed. En vanaf vandaag ook hele gemene steken. Zondag zei de verloskundige nog dat ik het toch wat rustiger aan moest doen. Maar vandaag tussen het meiden brengen en halen op flink gerust, maar toch last en dan nu die gemene steken er ook nog bij.
Vandaag sowieso een slechte dag.
Alles maakt me verdrietg, muziek op de radio, een plant in de kamer die al gaat hangen als ik er naar kijk, me haar wat er niet uit ziet, de meiden die juist superlief voor me zijn nu ik wat rustig aan doe vandaag, echt een klote dag vandaag!

dat doen ze volgens mij niet standaard bij een currettage. bij mij deden ze dat ook niet. bij een operatie aan een vleesboompje deden ze het weer wel met een cameraatje... maar inderdaad heel vreemd, want dan krijgen ze veel meer informatie dan dat ze nu krijgen...

Jessie

Jessie, het is ook hartstikke moeilijk!
Maar probeer wel te genieten van de kleine dingen hoe moeilijk het ook is.
Denk bijvoorbeeld aan sneeuwklokjes, een vogeltje, vlindertje en nog meer van die kleine maar bijzondere dingen.
Zoals al eerder gezegd is in dit topic, je verwerkt het niet en zal het nooit verwerken, maar je leert met je verdriet en pijn omgaan praat/typ van je af zoveel je wilt, je wordt hier niet veroordeeld, we kennen de pijn (helaas) maar ook het geluk om ouder (familie) te zijn van een mooi engeltje.
voor jou en een ieder die het nodig heeft een hele dikke

ik verbloem de laatste tijd/maanden eigenlijk een beetje hoe ik me daadwerkelijk voel, zit hier momenteel aardig wat mee te lezen, en krijg en blijf kippenvel krijgen van de verhalen hier, de hoeveelheid verdriet.

prijs mezelf "gelukkig"dat ik het heftigste het ergste achter de rug heb, dat ik alles wat makkelijker kan relativeren, de heftigheid minder heftig word, en je sneller uit de dipperiodes komt.

Maar dan nu, word regelmatig terug geslingerd van gelukkig en blij om wat er nu in mijn lichaam gebeurd, naar enorm verdrietig om het geen wat ik mis.

Kan soms ook enorm kwaad worden, of gaan twijfelen over mijn kunnen, en dat kan dan ook heel ver gaan.
Dan zie ik het nieuwe leven helemaal niet meer zitten, wil ik dat alles ophoud.
en gelijk daarachter aan terug, de liefde voor het ongeboren kind.
Om hordedol soms van te worden.

Ik probeer er nog steeds veel met vriend en met de verlos en de ha en andere mensen die mij bij staan er over te praten, zodat ik weer wat lucht krijg, en alles weer even wat helderder overzie.

Ik hoop alleen dat dit gevoel snel niet meer zo de overhand neemt, en dat ik straks gewoon aldoor echt kan genieten, van het nieuwe geluk.

_Bar_ Dat gevoel ken ik maar alstegoed van mijn zwangerschap van Rachel. Het dubbele gevoel, en dan had ik persoonlijk dingen zoals "Hoe zou Joshua het gevonden hebben een brusje" "zal hij/zij op Joshua lijken" "Zal ik wel onvoorwaardelijk maar net zoveel van haar kunnen houden als ik van Joshua gedaan heb" etc etc
En inderdaad het belangrijkste is inderdaad praat/schrijf het van je af , maar durf ook naar je Angsten te kijken. Door de hormonsters worden je gevoelens en uitteraard ook verdriet veel groter dan daarvoor, waardoor je soms jezelf voorbijschiet. Wees eerlijk naar de mensen en hulpverleners om je heen en wees eerlijk naar jezelf. Als je ook maar 1 moment het gevoel hebt van help dit trek ik niet chroom dan niet om extra hulp te hervatten/zoeken.
Maar je bent een sterke vrouw _Bar_ dikke voor jou, en mocht je je hart eens willen leegstorten, mijn PM staat wagenwijd open voor je!

bar het lijkt me ook erg verwarrend allemaal hoor. heel veel sterkte er weer mee, en ik hoop ook dat je behalve alle verdriet en angst en onzekerheid genoeg ruimte voelt en zult voelen om te kunnen genieten.

jessie, en de anderen hier die 't nodig hebben: ook weer veel sterkte gewenst. ik leef zeer met jullie mee maar ben vaak gewoon niet in staat om de goede woorden te vinden om te reageren.

Ach Bar toch... het lijkt me ook zo dubbel.
Goed dat je regelmatig bij diverse mensen je hart kunt luchten.

MarMar, fijn dat je weer thuis bent. Hopelijk herstel je snel.

Jessie, wat zeiden ze vandaag in het zkh?

Bar, wat rot dat je zelfs gaat twijfelen aan je eigen kunnen. Kun je dat gevoel wel relativeren op de wat minder emotionele momenten?

Ik krijg net het volgende SMSje van Jessie:

quote:

Wil je fok zetten dat ik in het ziekenhuis ben en een curettage moet. Ben echt bang en helemaal leeg

Ik heb meteen terug gebeld, maar kreeg de voicemail, volgens mij wordt de curettage nu toegepast.

Als ik meer weet kom ik even posten totdat Jessie zich zelf weer meldt.

Jessie

Jawel Pluphy, als ik de normale dingen doe, kan ik dat twijfelen relativeren, en dan gaat het ook wel weer gewoon.
of als ik er met mijn vriend over praat, kan hij mij daar ook prima uit trekken, met woorden als wij gaan dit samen doen, je hoeft nergens bang voor te zijn, ons kindje krijgt alle liefde die het nodig heeft, net zoals Thijs dat van je krijg. enz enz
En dan val ik er ook gelukkig weer snel doorheen.

Ohnee...

Jessie

Och jeetje Jessie... wat rot zeg, ook dit er nog achteraan...

[ Bericht 8% gewijzigd door BE op 05-03-2009 12:03:00 ]

Bar, ik hoop ook zo dat je, ondanks je grote verlies, toch puur geluk kunt ervaren

Bar, ik wil toch even zeggen dat ik je een enorm sterke vrouw vind. Ik hoop dat je ondanks alles toch enorm kan gaan genieten van je zwangerschap

Jessie... ook dit nog