Ouders van Prachtige Engeltjes (16)

lieve Jessie!

Lieve lieve Jessie

De ingreep is goed gegaan gister, rond 7 uur was ik weer thuis.
Afgezien van een fikse buikpijn is het wel te doen.

Alleen de herinneringen die terugkwamen in dat ziekenhuisbed.. zeker na de ingreep toen de pijn begon op te komen in mn buik en van onder..

Net of ik al die tijd dat ik stapje voor stapje vooruit liep aan een elastiek zat en nu inene weer teruggeslingerd ben naar het begin.
Stukje bij beetje opkrabbelen en dan weer terug naar af.. dat moet niet te vaak meer gebeuren want ik weet niet hoelang ik dat nog volhoud.

MarMar da klinkt ook wel hetig zeg
Was bij jou de placenta ook "gewoon" meegekomen bij de bevalling?
En kunnen ze niet va te voren zien aan de placenta of er een stukje is achtergebleven?
Bij mij is het vloeien nu aardig minder en lijkt het nu op een einde van een normale menstruatie. Ik vind dat vrij vlot gaan.
Verliep dat bij jou ook zo eerst?
Neem je rust lieverd

Vandaag zou de verloskundige komen en zou bellen hoe laat.
Maar ik hield het thuis ff niet uit en was naar een vriendin. Daar belde de verloskundige dat ze voor de deur stonden. Na wat vragen komt ze nu zondag langs. En eigenlijk wel ff lekker niet weer mijn hele verhaal doen. Het voelt toch alsof ik moet laten zien het psychisch wel aan te kunnen ofzo.
Voor morgen heb ik een afspraak bij de kapper gemaakt. En ik ga dalijk eens online kijken of ik mezelf lekker kan verwennen met make-uppies en zeepies ofzo. Dat doet het altijd wel bij mij. Verder ben ik nu een beetje in huis aan t rommelen.

Jessie, wat knap van je dat je naar je vriendin bent gegaan, terwijl de VK zou komen! Doe maar wat goed voor je is. Lekker, dat je kunt opknappen van make-upjes en soapies.
Ik wilde nog even reageren op je stukje over Ischa-Gabriel in je buik. Vind het alleen wel een beetje moeilijk, gevoelig...
Pasgeboren babietjes ervaren alleen maar sensaties he. Die 'beleven' nog niet echt de wereld. En ik denk dat het met zo'n heel klein kindje in je buik helemaal zo is. Dat die nog niet kunnen lijden. Ik hoop echt dat je dat kunt relativeren. Dat je jezelf met dergelijke nare gedachten niet nog meer pijn doet.

MarMar.... Is ook heftig, lijkt me. Sterkte met het fysieke opknappen. Hopelijk ben je nu weer een stukje verder in 'het proces'. _{Ja Tan, het is idd een raar woord...}

Thx Moonah, dat was gewoon iets wat ik me begon af te vragen. Ik heb 11 maart nog een afspraak bij de gyn in het ziekenhuis en had deze vraag ook al op mijn "nog te vragen" lijstje staan.

quote:

Op donderdag 26 februari 2009 15:54 schreef jessie het volgende:
MarMar da klinkt ook wel hetig zeg
Was bij jou de placenta ook "gewoon" meegekomen bij de bevalling?
En kunnen ze niet va te voren zien aan de placenta of er een stukje is achtergebleven?
Bij mij is het vloeien nu aardig minder en lijkt het nu op een einde van een normale menstruatie. Ik vind dat vrij vlot gaan.
Verliep dat bij jou ook zo eerst?
Neem je rust lieverd

De placenta was helemaal brokkelig, dus was maar moeilijk te zien of alles meegekomen was. Ze hebben van het vloeien laten afhangen of ze meteen zouden curreteren en dat leek goed.
Ook reden om niet meteen te curreteren was omdat ze me dan meteen mee hadden moeten nemen en onder narcose hadden moeten brengen en dan had ik een heel stuk gemist van de nacht die we bij Jeff hebben kunnen zijn.

Verder was het inderdaad net als je beschrijft, vanaf een week of twee voor afgelopen maandag vloeide ik eigenlijk helemaal niet meer, maandag was opeens net alsof een ballon knapte zoveel...

Vanmiddag ben ik heel eigenwijs met de taxi naar et centrum gegaan en ben zowaar flink geslaagd in de uitverkoop. Heb me ook echt bij de winkel laten afzetten en ophalen samen met manlief, ik wist wel waar ik even wilde kijken.
Ondanks de buikpijn toch lekker en net als jij zegt met de make up enzo, even lief zijn voor jezelf helpt stiekem toch wel!

Ik vloei nu ook nagenoeg niet meer, dat verbaast me wel!

Het gaat een stukje beter dan vanochtend in elk geval, mentaal ook. Maar het gaat toch met ups en downs en dat is ook prima, zolang de ups er af en toe ook maar zijn.

Jessie, ik heb nog niet eerder gereageerd op hetgeen je is overkomen.
Wat een ontzettend verdrietig nieuws! Er is al ontzettend veel geschreven en ik wil je graag ook heel veel sterkte wensen!

Je hebt je mannetje hele mooie bijzondere namen meegegeven!

quote:

Op woensdag 25 februari 2009 22:57 schreef jessie het volgende:
Dank jullie lieve meiden.

Nu ook, ik kan alleen maar weer huilen.
Nu vraag ik me weer af, wat heb ik hem aangedaan.
Heeft hij pijn gehad? Hoe heeft hij zich gevoeld toen hij dood ging.
En ik vind het erg van mezelf dat ik daar nu pas aan denk.
Soms heb ik ineens last van hyperventilatie.
Ik voel me zo in en in rot.
Het doet zoveel pijn.
Ik ga me bed maar in x x x

Jessie, ik heb echt dagen over deze post moeten nadenken. Wat je schreef greep me heel erg aan, het maakte me verdrietig om jouw verdriet, maar het maakte me ook boos. En dat laatste begreep ik maar niet.

Ik vind het nog steeds lastig om dat gevoel te verklaren of nader toe te lichten, maar ik ga toch een poging doen.
De boosheid was gericht op het onrechtvaardige, het oneerlijke, en het eeuwigdurende feit dat er altijd zoveel vragen zullen zijn zonder antwoorden. Alsof het verlies nog niet erg genoeg is, word je ook nog extra gestraft met hersenspinsels. .

In mijn eigen situatie zijn ze minder geworden, die spinsels. Naarmate er meer tijd verstrijkt, verdwijnen ze steeds meer naar de achtergrond. Van een aantal dingen vraag ik me zelfs wel eens af "hoe zat het eigenlijk ook alweer". Voor mij is dit een teken dat je dan een soort punt bereikt hebt, waarbij het "waarom" er niet meer toe doet. Veel meer ben ik bezig met hoe ik nu, en in de toekomst, mijn leven alsnog zoveel mogelijk kan verrijken.

Lieve Jessie, ik hoop dat je dit soort moeilijke momenten niet al te vaak meer zult hebben. Dit voelt als een stompzinnige zin, zoals het er staat, maar het is gewoon echt iets dat ik hoop voor je.

@Jessie...

'Wat heb ik hem aangedaan' schrijf je... Je hebt hem al die wekenlang zwangerschap gekoesterd... verwelkomd in je leven... Anders dan dat niet. Jij hebt hier geen schuld aan!

MarMar ik hoop dat je er lichamelijk niet teveel last meer van hebt. En die ups en downs........
Pluph inderdaad die waarom vragen. Het gekke is dat ik in 1e instantie dat helemaal niet zo belangrijk vond. Ik was daar heel ncuhter mee bezig, zo van, soms eet je het gewoonweg niet, het is de natuur of wat dan ook. Maar juist nu komen al die vragen naar boven en doen heel veel pijn. Bedankt voor je stukje, dat sterkt me erin dat het scherpe er wel af zal gaan ook al kan ik dat nu nog niet geloven.
Tan, verstanelijk weet ik dit ook allemaal wel hoor. maar gewoon je verstand en je hart dat gaat niet samen. Dat maakt me ook zo gek.

Vandaag dus naar de kapper geweest, ben weer helemaal blond. Met die lekkere zwarte wallen staat dat heel goed
Daarna heel veel mooie plantjes gekocht die ik morgen op het grafje gaat zetten. Zinken emmertjes en bakjes vol met bolletjes. Een mooie wit potje met rode hartjes met 2 tulpen. En wat vaste plantjes.
Ik kijk er naar uit om er morgen heen te gaan en te zorgen dat zijn grafje er mooi bij ligt.

Nu ben ik aan het kijken vor steentjes. Maar wat een grijze grauwe bedoeling is dat. Ik zou graag iets mooi van glas ofzo hebben. En dan dat ik de kleur rood erin kan laten spuiten ofzo.
Iemand enig idee waar je voor zoiets terecht kunt (ik woon in Rotterdam)

En iedereen bedankt voor alle lieve woordjes.

Jessie, misschien heb je wat aan deze link: www.michelkuipers.nl
Wij hebben bij hem een asdoosje besteld voor Jeff, een lichtblauw hartje met een witte vlinder en Jeff's naam handbeschilderd op het hartje.

Jessie, het is te airbrushen maar of dat op glas gaat en mooi blijft weet ik helaas niet... Op steen kan het in elk geval wel. Misschien is wit marmer een idee?

Xxx voor jou <3

jessie, er is veel mogelijk hoor qua monumentjes, het hoeft echt niet grauw en grijs te zijn! Phluphy heeft voor Danyel ook glas. En ik heb ook wel eens mozaïek gezien, dat was ook echt heel mooi en vaak mag je er nog zelf aan meewerken ook (als je dat prettig vind natuurlijk) (hier bv. http://www.mooizaiek.nl/persoonlijk_grafstenen.html en hier: http://www.ellensmozaiek.com/Grafsteen.html)

Zal eens kijken of ik de site nog kan vinden waar ik geweest ben voor het monument van mijn vader. Die maken hele mooie dingen van glas.

Deze is dat: http://www.artemotions.nl(...)asp?page_id=Homepage

Danyel's glazen groene bloem hebben we inderdaad bij Art Emotions laten maken. Ze hebben landelijke verkooppunten, Jessie:

Dominicus Gedenktekens
Burg. van Walsumweg 530
3011 MZ Rotterdam

Telefoon: 010-2709009
e-mail: info@vnbdominicus.nl
Website: http://www.vnbdominicus.nl

Je kan ook een eigen ontwerp aanbieden wat ze voor je maken, echt heel veel is bespreekbaar.

Phlup zoiets vond ik inderdaad erg mooi.
Mag ik vragen hoe duur dat was. Je kan het me ook pm en hoor.
Ik was namelijk nog nergens voor verzekerd en moet dus alle kosten zelf dragen. En dat is best pittig. En ik weet dus helemaal niet hoeveel zoiets zou gaan kosten.
thx. x

Lieve Jessie woorden zoeken vind ik moeilijk, je gevoel begrijpen kan ik niet an alleen maar begrijpen dat het zo erdrietig en zwaar is, je bent op mij altijd overgekomen als een sterke vrouw, wees sterk maar ook niet te sterk,

Ook een welgemeende knuffel en kus van Anitra _{ze is momenteel niet instaat lichamelijk om zelf te reageren dus aan mij gevraagd of ik uit haar naam je dit wil zeggen ze is enorm geschrokken en wenst je alle sterkte en kracht om hier mee om te leren gaan}

* MarMar moest vandaag wéér naar et ziekenhuis...

Via dokterswacht naar seh.. weer heel erg vloeien. Gynaecoloog twijfelde of hij me meteen naar het ok zou sturen maar heeft uiteindelijk besloten het af te wachten tot maandag omdat mn hb-waarde wel goed was.

Maandag dus weer opnieuw... het lijkt wel groundhogday

mar-mar, nog een keer currettage? wat vervelend, dat zoiets ergs zo'n erge nasleep heeft! sterkte nog steeds!

marmar, wat vervelend..ik hoop dat je na maandag eindelijk verder kunt !

MarMar dat is ook weer schrikken zeg. Ik hoop heel erg voor je dat het nu heel snel gaat afnemen

Vandaag ben ik naar het grafje geweest en het was weer heerlijk weer.
Daar aangekomen met al mijn plantjes deed ik het weer helemaal verkeerd.
Nic (de vader, nicolae genaamd maar altijd nic genoemd) en ik hebben er nog wel om kunnen lachen.
Heel ijverig gingn we de plantjes in de grond zetten. Goede kuiltjes gemaakt, plantjes in bakjes er gezellig omheen en de mooie rozenstukken stonden nog prachtig. Ik vond het al wel vreemd dat al mijn spulletjes zo in elkaar stonden, maar toen bleek waarom.
Ik bleek inmiddels overenthousiast 3 plekken ingenomen te hebben
Bij ons op de begraafplaats liggen er 3 kindjes boven elkaar en Ischa-Gabriel was dus het 2 plekje onder iemand anders. En dat 3e plekje eronder en de hele rij die ik ernaast had gebruikt was (gelukkig) gewoon nog vrij.
Dus alles er weer uit gehaald en op dat piepkleine stukje alles gepropt.
We hebben ieder een kaarsje gebrand en onze zoon verteld dat hij hier maar aan moest wennen. Overijverige ouders die hem graag fleurig willen herdenken.

Achgos Jessie

jessie ik zie het haast voor me

Jessie

Ik ben geen ouder van maar tante van een prachtig engeltje sinds november. Mijn neefje werd in september geboren na een rampzalige bevalling (mislukte ruggeprik, mijn arme zusje kon de eerste weken echt niks), leek even zo perfect als ie eruit zag maar werd steeds bleker en stiller in de uren na zijn geboorte.
Hij moest aan de beademing en daar is hij ook niet meer afgekomen totdat ze hem 2 maanden later hebben moeten laten sterven want hij bleek één stom stukje te missen van een gen dat een eiwitje zou moeten produceren dat zorgt voor het transport van longgassen (heel simpel gezegd, ik snap zelf ook niet 100% hoe het werkt, ben geen medicus) en zou nooit zelfstandig kunnen ademen.

Op de IC lag hij daar mooi te wezen, een beer van een jochie zo naast die prematuurtjes, er leek niets mis mee: prachtkoppie met 6 onderkinnen, vetrollen op de rug, mooie heldere oogjes en een volle kop met haar en het dan toch niet redden.
Mijn zwager zijn broer heeft ook een kindje verloren tijdens de bevalling, en die zei zelf dat hij niet met mijn zwager zou willen ruilen, dat het gewoon ondraaglijk is om je kind te leren kennen in de wetenschap dat het doodgaat en mijn zwager en zus voelen het weer andersom: zij zijn juist weer zo ontzettend dankbaar dat ze hun zoon nog een beetje mee hebben mogen maken, oogcontact hebben gehad met hem, verschonen, zingen, kroelen en alles.

Ik heb er als tante veel meer afstand van dan als je ouder bent, maar ik meld me hier toch. Is het niet de bedoeling, dan verwijder ik mezelf natuurlijk weer!

Wat mij betreft ben je welkom Mwanatabu
En sterkte ook natuurlijk, ook voor jou heeft het een grote impact!

Mwana, wat vreselijk verdrietig en hard is het
Heel veel sterkte, ook voor je familie!

Hier is plek voor alle engeltjes die dicht bij iemand staan. Jij kan hier dus ook prima posten hoor Mwana.

De 2 verhalen die je vertelt... ik zou idd ook niet kunnen 'bepalen' wat erger of minder erg is. Ik vind het allebei vreselijk schrijnend... Wat is het toch stom he, dat er dan niets gedaan kan worden aan dat eiwitje...
Dikke

Mwana, het verdriet om een kindje wat zo dicht bij je staat is hartstikke groot. En misschien put je hier wel kracht uit om je zus en schoonbroer steun te geven.
Veel sterkte, wat verdrietig.

Ok fijn! Ik merk namelijk dat als ik schrijf er een stuk meer omhoogkomt dan als ik praat of denk, ben nogal een erhhh nietzeurenmaardoorgaan-typeje en dat lijkt me ergens toch niet gezond als het zo'n impact op je heeft.

Mwana, het lijkt me allebei even vreselijk eigenlijk... waarschijnlijk redeneer je als ouder naar je eigen situatie toe als een vorm van verwerking? Het blijft verdrietig, hoe dan ook. Sterkte!

Mwana, vreselijk, sterkte

Dit bijzondere topic is er juist voor om dit soort vreselijke dingen bespreekbaar te maken.
In het dagelijkse, gewone IRL is dat vaak zo lastig of je krijgt het niet helder genoeg wat je wil zeggen. Je kan hier lekker 'van je af' typen.
En of je nou ouder, grootouder, vriend of buurman bent met een soortgelijk verhaal, hier ben je veilig met al je emoties, verhalen en gedachten.
Als het net gebeurt is allemaal of al wat langer geleden.

[ Bericht 11% gewijzigd door Blues op 01-03-2009 02:29:41 ]

mwantabu... heel erg veel sterkte met het verwerken van dit moeilijke verlies

de dochter van mijn pleegzus is dood geboren na een zwangerschap van 8.5 maand... en ook al sta je er verder van af, dan nog moet je dat op je eigen manier verwerken... ik dacht eerst ook omdat ik er wat verder vanaf stond ik het "makkelijk" zou kunnen verwerken , maar de begrafenis met zo'n klein kistje, de kinderliedjes die er gedraaid werden, de rillingen lopen al weer over mijn rug als ik er aan denk.. ook al sta je er "iets" verder vanaf, jij hebt ook je eigen verdriet waar je ook gewoon over moet kunnen praten

nogmaals succes met het verwerken van dit grote oneerlijke verlies

[ Bericht 5% gewijzigd door progje op 01-03-2009 01:33:58 ]

Jeetje progje, of je er nou ver of minder ver vanaf staat, maakt echt niks uit.
Het raakt je

het raakte me meer dan ik ooit had gedacht (maar ja ik was toen ook nog maar een jaartje of 18) .. het raakt me nu nog steeds merk ik

Ik heb dat zelfs met een goede vriendin van me. Zij heeft vorige week een dood kind gebaard na 29 weken zwangerschap. Ik moet daar steeds aan denken en vooral als ik onze gezonde dochter zie.

Weet iemand hier hoe ik haar zou kunnen ondersteunen? waar heb je behoefte aan op zo'n moment?

quote:

Op zondag 1 maart 2009 07:20 schreef flowerbox het volgende:
Ik heb dat zelfs met een goede vriendin van me. Zij heeft vorige week een dood kind gebaard na 29 weken zwangerschap. Ik moet daar steeds aan denken en vooral als ik onze gezonde dochter zie.

Weet iemand hier hoe ik haar zou kunnen ondersteunen? waar heb je behoefte aan op zo'n moment?

Goede vraag! Ik denk dat je gewoon mee moet gaan met haar. Bij rouwverwerking hoor je vaak dat mensen er een paar maanden over meepraten en dat ze daarna niet meer durven te vragen omdat ze bang zijn de ouders weer te confronteren of andersom, omdat de ouders uit de roes komen een beetje en denken dat dit onderwerp in het normale dagelijkse leven misschien niet elke keer gewaardeerd wordt.

Mijn zwager en zusje zijn er gelukkig erg open over meestal en geven zelf aan wat ze aankunnen, plus ze nemen niet zo snel aanstoot aan lief bedoelde lompe uitspraken. Laatst zaten we ergens en toen zei zo'n bejaarde meneer "oh maar je kunt nog een nieuw kind krijgen gelukkig". Dat bedoelde hij als opsteker, maar er flitst even door je heen van "Het is potverdomme geen bloemkool! Je haalt een nieuw pak koffie, je krijgt een kind en als dat overlijdt dan wil je dat kind en geen willekeurig kind en je bent er kapot van"

Mwana en Progje welkom hier En sterkte. En knap dat jullie de stap nemen om hier te posten. Ik ervaar het posten hier als een enorme uitletklep en steun.
Flowerbox mij helpt het heel erg als vriendinnen me opbellen, kaartjes sturen of zo ineens met een bak chocola voor me deur staan. Ze vragen hoe het met me gaat, soms kijken we x factor en het volgende moment janken we de avond door. Het onvoorwaardelijke hierin vind ik heel fijn.

De verloskundige is net langsgeweest voor de laatstecontrole. Me baarmoeder is netjes klein. Het vloeien was 2 dagen terug bijna over en nu heb ik er vooral snachts en als ik moet plassen weer meer last van. Volgens de verloskundige ook een teken dat ik het overdag wel wat rustiger aan moet doen. En dat klopt denk ik wel.
Ik heb nog gevraagd hoe lang je lichamelijk een stapje terug moet doen (zware boodschappen sjouwen bv) Ze zei dat ik daar toch wel 6 weken voor moest rekenen. Daar schrok ik wel van, dacht dat veel eerder mocht.
Van de week ben ik een bakkie op mijn werk wezen doen en heb me voorgenomen dit elke week even te doen. Dit maakt het voor mij makkelijker om er straks weer te staan en neit alles in 1 keer over me heen te krijgen. Ik werk op een kdv met kindjes van 0 tot 4 jaar en dat is est confronterend. Ik ben ook erg benieuwd hoe ik dat straks als ik weer ga werken allemaal zal ervaren.
Vanaf hoeveel weken zijn jullie weer gaan werken en hoe hebben jullie dat aangepakt.
En ik begrijp wel dat dat niet te meten valt. de ene heeft meer tijd nodig de ander wil juist afleiding enz. Maar toch, misschien haal ik hier weer tips uit.
Tussen 2 en 3 komen mijn meiden thuis. Gisteren heb ik ze nog gesproken aan de telefoon. Bo harstikke sjagereinig (had er net een reis van tjechiee naar nederland opzitten) en Jans lekker baldadig. Ik kan niet wachten om ze helemaal plat te knuffelen Nu maar hopen dat hun dat net zo fijn vinden als ik Maar ik weet het antwoord al

Ergens toch maar goed dat die kids gewoon lekker doorgaan met hun leventje he Jessie?
Da's hier ook hoor, et ene moment van "oh zielig" en nog geen minuut later "mama, mag ik een koekje?"

Vandaag een dagje alleen, Chris heeft vroege dienst en Mila kon gelukkig bij de oppas terecht.
Plat moeten liggen en een kindje van 2 in huis is namelijk geen combi..

Voel me behoorlijk flauwtjes vandaag, ben benieuwd hoe het morgen gaat gaan, of ze meteen gaan ingrijpen of eerst weer opnieuw voor echo of wat..
Het vloeien gaat behoorlijk door, maar zolang ik nog wat kan typen en lezen bloed ik niet zomaar leeg denk ik dan maar...

Wat door mijn hoofd spookt nu is vooral wat hier nou weer achter weg gaat komen..
Het zal wel meevallen maar een stemmetje in mijn achterhoofd piept over wat nou als...

Hoe het ook komt, ik moet het maar weer gewoon over me heen laten komen, er zit niets anders op.

Zo graag zou ik morgen opstaan en lichamelijk gewoon weer beter zijn en dan verder gaan met mn leven zodat het eindelijk echt een plek kan krijgen allemaal.

quote:

Op zondag 1 maart 2009 07:20 schreef flowerbox het volgende:
Ik heb dat zelfs met een goede vriendin van me. Zij heeft vorige week een dood kind gebaard na 29 weken zwangerschap. Ik moet daar steeds aan denken en vooral als ik onze gezonde dochter zie.

Weet iemand hier hoe ik haar zou kunnen ondersteunen? waar heb je behoefte aan op zo'n moment?

Gewoon laten weten dat je er bent, dat je aan haar denkt en misschien gewoon haar vragen wat ze prettig vind?
Ik denk dat het heel persoonlijk is waar iemand behoefte aan heeft, maar te weten dat iemand met je meeleeft helpt al grote beetjes.

Dan verschilt het ook nog per dag waar je behoefte aan hebt.. soms wil ik even alleen zijn, soms juist niet. (en dat gaat altijd verkeerd om eigenlijk )

quote:

Op zondag 1 maart 2009 07:20 schreef flowerbox het volgende:
Ik heb dat zelfs met een goede vriendin van me. Zij heeft vorige week een dood kind gebaard na 29 weken zwangerschap. Ik moet daar steeds aan denken en vooral als ik onze gezonde dochter zie.

Weet iemand hier hoe ik haar zou kunnen ondersteunen? waar heb je behoefte aan op zo'n moment?

Het is heel moeilijk om het juiste ding op het juiste moment te doen, laat haar iig weten dat je er voor haar (en haar partner) bent. Ook gewoon n keer iets afspreken om bv lekker te gaan shoppen, een strandwandeling/boswandeling te gaan doen.
Maar vooral geef haar de tijd die zij nodig heeft. De een pakt na 2 maanden het leven weer op en kan er mee omgaan, anderen doen hier jaren over! er is geen tijdsbestek waarin je het moet doen. Dus denk niet dat na een aantal maanden zij er niet meer over wil praten enzo

quote:

Op zondag 1 maart 2009 14:20 schreef MarMar het volgende:
Ergens toch maar goed dat die kids gewoon lekker doorgaan met hun leventje he Jessie?
Da's hier ook hoor, et ene moment van "oh zielig" en nog geen minuut later "mama, mag ik een koekje?"

Vandaag een dagje alleen, Chris heeft vroege dienst en Mila kon gelukkig bij de oppas terecht.
Plat moeten liggen en een kindje van 2 in huis is namelijk geen combi..

Voel me behoorlijk flauwtjes vandaag, ben benieuwd hoe het morgen gaat gaan, of ze meteen gaan ingrijpen of eerst weer opnieuw voor echo of wat..
Het vloeien gaat behoorlijk door, maar zolang ik nog wat kan typen en lezen bloed ik niet zomaar leeg denk ik dan maar...

Wat door mijn hoofd spookt nu is vooral wat hier nou weer achter weg gaat komen..
Het zal wel meevallen maar een stemmetje in mijn achterhoofd piept over wat nou als...

Hoe het ook komt, ik moet het maar weer gewoon over me heen laten komen, er zit niets anders op.

Zo graag zou ik morgen opstaan en lichamelijk gewoon weer beter zijn en dan verder gaan met mn leven zodat het eindelijk echt een plek kan krijgen allemaal.

T houd ook maar niet op bij jou he
Ik hoop dat het niets ernstigs is en dat alles gauw weer goed komt zodat jij verder kan in je omgangsproces.

_{*voorzichtig even binnensluipt*}

ik kreeg zojuist bericht dat MarMar in het ziekenhuis is opgenomen. Rond vijf uur werd ze duizelig en is ze naar het ziekenhuis toegegaan. Haar bloeddruk was "niet helemaal jofel" en omdat ze morgen toch voor onderzoek moest, leek het het ziekenhuis beter dat ze zou blijven. Ze ligt tussen zwangere moeders op een kamer alleen.. ze vroeg of ik het wilde doorgeven hier dus bij deze

_{*weer stilletjes weggaat*}

Niet zo gek dat haar bloeddruk niet goed is (te laag neem ik aan) Hopelijk knapt ze snel weer op. Hè bah, wat naar allemaal.

quote:

Op zondag 1 maart 2009 20:11 schreef DJMO het volgende:
_{*voorzichtig even binnensluipt*}

ik kreeg zojuist bericht dat MarMar in het ziekenhuis is opgenomen. Rond vijf uur werd ze duizelig en is ze naar het ziekenhuis toegegaan. Haar bloeddruk was "niet helemaal jofel" en omdat ze morgen toch voor onderzoek moest, leek het het ziekenhuis beter dat ze zou blijven. Ze ligt tussen zwangere moeders op een kamer alleen.. ze vroeg of ik het wilde doorgeven hier dus bij deze

_{*weer stilletjes weggaat*}

Aiiii...

Jeetje, Marmar valt ook maar zo van het ene drama in het andere...
Wens haar sterkte en beterschap, alsjeblieft.

sterkte MarMar! en DJMO bedankt voor het doorgeven

O MarMar, wat klote zeg! Ik hoop echt dat je hier snel vanaf bent en dat ze niks beschadigd hebben ofzo met die curretage. Vind het zo eng klinken allemaal!
Heel veel sterkte meid