R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee?
Sinds ik kleine week voel ik mij zeer vreemd. Na een lange werkweek deed ik 's avonds een flinke dut en stond daarna een beetje raar op. Ik dacht dat het door het iets te lange dutje kwam maar de dag daarop bleef ik het gevoel houden.
Kort gezegd voel ik me zo:
- Het is alsof niks meer echt is terwijl ik weet dat dat het wel is
- het lijkt alsof er een soort "blur" over m'n ogen zit
- ik voel mijn lichaam niet meer maar toch weet ik dat het er is
- alles gaat automatisch, ik maak niks meer bewust mee
Er is echt iets grandioos mis gegaan in mn kop. Het duurt nu 2 a 3 dagen en kijk eerst nog even aan of dit vanzelf weggaat maar ik kan echt niks meer. Na wat research gedaan te hebben kwam ik uit op derealisatie/depersonalisatie, de symptomen hiervan sluiten exact aan bij wat ik heb.
http://www.syntyche.nl/dps.html
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben gehad? heb je het nog steeds of ben je er van af gekomen (hoe?).
Kort gezegd voel ik me zo:
- Het is alsof niks meer echt is terwijl ik weet dat dat het wel is
- het lijkt alsof er een soort "blur" over m'n ogen zit
- ik voel mijn lichaam niet meer maar toch weet ik dat het er is
- alles gaat automatisch, ik maak niks meer bewust mee
Er is echt iets grandioos mis gegaan in mn kop. Het duurt nu 2 a 3 dagen en kijk eerst nog even aan of dit vanzelf weggaat maar ik kan echt niks meer. Na wat research gedaan te hebben kwam ik uit op derealisatie/depersonalisatie, de symptomen hiervan sluiten exact aan bij wat ik heb.
http://www.syntyche.nl/dps.html
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben gehad? heb je het nog steeds of ben je er van af gekomen (hoe?).
There IS no global warming -- The Matrix
"Je ziet de wereld voor komijnekaas aan"
hmm...
maar goed, ik zou het niet aankijken maar de dokter bellen. Als je je inderdaad zo raar voelt en je je lichaam niet meer voelt, klinkt me behoorlijk zorgelijk. En zelf een diagnose stellen zoals derealisatie o.i.d. laat dat nou maar aan de professionals over.
Succes!
hmm...
maar goed, ik zou het niet aankijken maar de dokter bellen. Als je je inderdaad zo raar voelt en je je lichaam niet meer voelt, klinkt me behoorlijk zorgelijk. En zelf een diagnose stellen zoals derealisatie o.i.d. laat dat nou maar aan de professionals over.
laat dat nou maar aan de professionals over.Succes!
MaarVoorEenToverspreukVanKwaliteitBenJeZomaar1000GuldenKwijt
EnNaarEenBeetjeToverboekBenJeTochWel50JaarOpZoek
EnDeHeleCursusTovenaarDuurt125Jaar-DatBrengtieAllemaalNietOp-IkDenkDattieVoorTBeginAlStopt
ZelfsDeOmaVanZijnOmaHadNooitEenTovenaarsdiploma
EnNaarEenBeetjeToverboekBenJeTochWel50JaarOpZoek
EnDeHeleCursusTovenaarDuurt125Jaar-DatBrengtieAllemaalNietOp-IkDenkDattieVoorTBeginAlStopt
ZelfsDeOmaVanZijnOmaHadNooitEenTovenaarsdiploma
Klinkt herkenbaar, heb het ook iets van 2x in mijn leven gehad, ging op een gegeven moment wel weer over, maar kan wel een aantal dagen aanhouden.
A little philosphy may inclineth a man's mind to atheism, but depth in philosophy shall bringeth men's minds about to religion.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Heb er zelfs nog weleens een topic op fok over geopend.
A little philosphy may inclineth a man's mind to atheism, but depth in philosophy shall bringeth men's minds about to religion.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Het is niet zoals jij het interpreteert, het is puur geestelijk en niet lichamelijk. Ik het het IDEE dat mijn lichaam niet meer van mij is. Natuurlijk voel ik het wel, het is niet zo dat ik opeens geen gevoel meer heb in heel mijn lichaam.quote:Op zondag 27 mei 2007 12:58 schreef KinkyGiraf het volgende:
"Je ziet de wereld voor komijnekaas aan"
hmm...
maar goed, ik zou het niet aankijken maar de dokter bellen. Als je je inderdaad zo raar voelt en je je lichaam niet meer voelt, klinkt me behoorlijk zorgelijk. En zelf een diagnose stellen zoals derealisatie o.i.d. laat dat nou maar aan de professionals over.
Succes!
Bovendien stel ik geen diagnose maar zeg ik dat de alle symptomen van derealisatie voor mij opgaan. Ook schijnt 70% van de mensen het wel eens gehad te hebben.
There IS no global warming -- The Matrix
Hoi,
Ik heb eigenlijk mijn hele leven hier al last van. Het is ongelofelijk eng, ik weet het. Ik noem het altijd 'de droomwereld', ik ervaar derealisatie alsof ik droom. Ik krijg het vooral als ik erg moe ben of heel erg honger heb. Een tijdje terug was ik in Stockholm en ik had al een tijd niet meer geslapen, ik stond in een felverlichte ruimte en opeens kwam het op me af. Het was heel erg eng, en het beste is (voor mij) om het te negeren en dan ergens waar het rustig en donker is gaan zitten.
Dat mijn lichaam niet meer van mij is heb ik niet zovaak, wel eens gehad. Als ik dan eet voelt het ongelofelijk raar. M'n mond beweegt, maar het voelt alsof het niet mijn mond is.
Ik slik antidepressiva en dit helpt heel goed, ik krijg het bijna nooit meer. Er is een tijd geweest (op m'n veertiende) dat ik het 'droomgevoel' constant had, ik durfde hierdoor mijn kamer niet meer uit en ik durfde ook niet meer naar school. Nadat ik antipsychotica had gekregen ging het stukken beter met me.
Nu ben ik 17 en ik heb er niet zoveel last meer van. Het is er wel altijd een beetje en het zal altijd wel een deel van me blijven, maar ik probeer het zoveel mogelijk te onderdrukken. Het is belangrijk dat ik goed slaap en eet en niet al te veel stress heb. Ik zit nu in m'n eindexamen dus ik heb veel stress, hierdoor wordt het ook wat erger.
Bij mij speelt het weer ook heel erg mee, als het bewolkt en somber is is het droomgevoel erger dan als het mooi weer is.
Ik heb heel veel gehad aan de website Dreamchild (http://www.dreamchild.net/), ik heb heel lang gehad dat ik de enige was die deze gevoelens had en ik was heel blij dat ik niet de enige was.
Ik heb eigenlijk mijn hele leven hier al last van. Het is ongelofelijk eng, ik weet het. Ik noem het altijd 'de droomwereld', ik ervaar derealisatie alsof ik droom. Ik krijg het vooral als ik erg moe ben of heel erg honger heb. Een tijdje terug was ik in Stockholm en ik had al een tijd niet meer geslapen, ik stond in een felverlichte ruimte en opeens kwam het op me af. Het was heel erg eng, en het beste is (voor mij) om het te negeren en dan ergens waar het rustig en donker is gaan zitten.
Dat mijn lichaam niet meer van mij is heb ik niet zovaak, wel eens gehad. Als ik dan eet voelt het ongelofelijk raar. M'n mond beweegt, maar het voelt alsof het niet mijn mond is.
Ik slik antidepressiva en dit helpt heel goed, ik krijg het bijna nooit meer. Er is een tijd geweest (op m'n veertiende) dat ik het 'droomgevoel' constant had, ik durfde hierdoor mijn kamer niet meer uit en ik durfde ook niet meer naar school. Nadat ik antipsychotica had gekregen ging het stukken beter met me.
Nu ben ik 17 en ik heb er niet zoveel last meer van. Het is er wel altijd een beetje en het zal altijd wel een deel van me blijven, maar ik probeer het zoveel mogelijk te onderdrukken. Het is belangrijk dat ik goed slaap en eet en niet al te veel stress heb. Ik zit nu in m'n eindexamen dus ik heb veel stress, hierdoor wordt het ook wat erger.
Bij mij speelt het weer ook heel erg mee, als het bewolkt en somber is is het droomgevoel erger dan als het mooi weer is.
Ik heb heel veel gehad aan de website Dreamchild (http://www.dreamchild.net/), ik heb heel lang gehad dat ik de enige was die deze gevoelens had en ik was heel blij dat ik niet de enige was.
Sorry TS, maar dit lijkt me typisch een gevalletje hypochondere zelfdiagnose.
Ik zou toch langs de huisarts gaan als je het zeker wilt weten.
Ik zou toch langs de huisarts gaan als je het zeker wilt weten.
Ohja, als ik jou was zou ik me terugtrekken in een rustige omgeving. Ik zou goed eten en proberen te slapen. Als het niet werkt, ga naar de dokter. Het heeft mij heel lang geduurd voordat ik naar de dokter ging, ik liep al weken met het droomgevoel rond voordat ik door de huisarts werd doorverwezen naar een psychiater.
Ik ben zelf gediagnosticeerd met deze 'aandoening' en ik herken alles wat TS beschrijft. Ik denk dat hij zeker een punt heeft als hij denkt dat er derealisatie in het spel is.quote:Op zondag 27 mei 2007 13:26 schreef IHVK het volgende:
Sorry TS, maar dit lijkt me typisch een gevalletje hypochondere zelfdiagnose.
Ik zou toch langs de huisarts gaan als je het zeker wilt weten.
Alleen met paddo's op, nooit zomaar. Ik kan me voorstellen dat het aardig bizar kan zijn om dit zomaar te ervaren, al is er misschien wel een 'trigger' geweest (stress, oververmoeidheid?).
Als ik jou was zou ik aan de huisarts een doorverwijzing naar een psychiater vragen, als het kan met spoed. Een beetje op je punt staan hierbij mag wel, anders kan het weken of maanden duren voor je terecht kan.
Als ik jou was zou ik aan de huisarts een doorverwijzing naar een psychiater vragen, als het kan met spoed. Een beetje op je punt staan hierbij mag wel, anders kan het weken of maanden duren voor je terecht kan.
Ik in een aantal worden omschreven: Ondernemend | Moedig | Stout | Lief | Positief | Intuïtief | Communicatief | Humor | Creatief | Spontaan | Open | Sociaal | Vrolijk | Organisator | Pro-actief | Meedenkend | Levensgenieter | Spiritueel
Is het lang geleden dat je nog aan sport hebt gedaan?quote:Op zondag 27 mei 2007 13:19 schreef Smoked het volgende:
[..]
Het is niet zoals jij het interpreteert, het is puur geestelijk en niet lichamelijk. Ik het het IDEE dat mijn lichaam niet meer van mij is. Natuurlijk voel ik het wel, het is niet zo dat ik opeens geen gevoel meer heb in heel mijn lichaam.
Bovendien stel ik geen diagnose maar zeg ik dat de alle symptomen van derealisatie voor mij opgaan. Ook schijnt 70% van de mensen het wel eens gehad te hebben.
Sorry dat ik je hele topic volspam, maar TS ik las dit op die website uit je post:
Dat had ik dus laat, laat het in godsnaam niet zover komen! Ik had het gevoel alsof ik de enige op de wereld was en dat iedereen 'nep' was. Ik had constant paniekaanvallen en er was geen land met me te bezeilen. Ik had antipsychotica nodig om weer terug in de echte wereld te komen, en antipsychotica is *geen* fijne drug. Het feit dat ik het kreeg op m'n veertiende getuigt wel dat het heel ernstig met me gesteld was. Ik kreeg ook allemaal nare bijeffecten, ik kwam gigantisch veel gewicht aan en m'n spieren verkrampten constant (dat heb ik nu nog steeds). Als het dus zo blijft, ga naar de dokter!quote:Het is echter belangrijk, dat men bijtijds hulp in gaat roepen. Je weet dan, dat je in een psychische fase terecht gekomen bent, die niet normaal is. Als het te lang duurt loop je , volgens onze visie, de kans, dat je in een Matrixscenario terecht komt, alleen, zal alleen jij die als echt ervaren. Dan ben je door de ambulante hulpverlening niet meer te bereiken en wordt het de psychiater, die door middel van medicijnen kan proberen je weer een beetje terug in de werkelijkheid te krijgen.
Haha, zoals al eerder gezegd: ik stel geen diagnose maar alle symptomen van derealisatie gaan voor mij op. Ik ben absoluut niet hypochondrisch en weet heel goed wat ik voel.quote:Op zondag 27 mei 2007 13:26 schreef IHVK het volgende:
Sorry TS, maar dit lijkt me typisch een gevalletje hypochondere zelfdiagnose.
Ik zou toch langs de huisarts gaan als je het zeker wilt weten.
Het is een beetje een gevoel alsof je wiet hebt gerookt. Toen ik realiseerde dat het rare gevoel bleef na die dut raakte ik wel een beetje in paniek ja. Gelukkig heb ik daar ervaring mee en kan ik daar goed afstand van doen.quote:Op zondag 27 mei 2007 13:30 schreef soylent het volgende:
Alleen met paddo's op, nooit zomaar. Ik kan me voorstellen dat het aardig bizar kan zijn om dit zomaar te krijgen. Als ik jou was zou ik een doorverwijzing naar een psychiater vragen, als het kan met spoed.
Bedankt glazenkaak voor je reactie, wat jij beschrijft heb ik precies ook. Vooral het eten van dingen is erg raar. Ik heb de laatste dagen een beetje vreemd dag/nachtritme gehad en een week geleden heb ik een aantal nachten achter elkaar niet/nauwelijks geslapen, misschien dat het daar verband mee houdt.
There IS no global warming -- The Matrix
Neem hier eens een kijkje. Leer je jezelf misschien beter begrijpen en ermee om te gaan.quote:Op zondag 27 mei 2007 12:45 schreef Smoked het volgende:
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben gehad? heb je het nog steeds of ben je er van af gekomen (hoe?).
Heb 10 jaar geleden ook wel eens met vlagen hier last van gehad. Omdat het geen fijn gevoel was, richtte ik mijn leven anders in. Toen is het bij mij vanzelf overgegaan. Soms heb ik er nog wel eens last van, maar dat is alleen in heel stressvolle situaties (trigger). Alsof je hardop praat in een droom.. Maar neem een kijkje op bovenstaande site, als je er meer informatie over in wilt winnen.
You're never fully dressed until you wear a smile
Heb het welleens gehad onder invloed van wiet en vooral van paddo's. Echter dan ben je er bewust van dat het door de drug komt, en ook al is het vrij beangstigend; je weet dat het weer over gaat.
Maar, ik heb het ook 1 keer gehad zonder drugs; ik kwam thuis van een avondje stappen en plofte op de bank neer om nog even een bapaubroodje te eten. Met elke hap raakte ik verder verwijderd van m'n lichaam, en ik keek naar mezelf als een soort toeschouwer. Op zo'n moment heb je het idee dat de wereld in materiele zin niet bestaat, en alles wat je meemaakt een soort verpakking is van waar het werkelijk omgaat. Het is vrij spiritueel, en omdat je er geen controle over hebt, of je laat het gebeuren, voelt alles ineens heel nep aan. Je weet niet meer waarvoor je leeft en hoe nu verder.
Ik weet niet hoe vaak je dit hebt, en of dit komt doordat je veel drugs gebruikt hebt, maar ik zou voorlopig sowieso even stoppen met blowen en als het gevoel ( of juist het gebrek daar aan ) blijft, naar de huisarts of een psychiater stappen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Batsnek op 27-05-2007 14:22:55 ]
Maar, ik heb het ook 1 keer gehad zonder drugs; ik kwam thuis van een avondje stappen en plofte op de bank neer om nog even een bapaubroodje te eten. Met elke hap raakte ik verder verwijderd van m'n lichaam, en ik keek naar mezelf als een soort toeschouwer. Op zo'n moment heb je het idee dat de wereld in materiele zin niet bestaat, en alles wat je meemaakt een soort verpakking is van waar het werkelijk omgaat. Het is vrij spiritueel, en omdat je er geen controle over hebt, of je laat het gebeuren, voelt alles ineens heel nep aan. Je weet niet meer waarvoor je leeft en hoe nu verder.
Ik weet niet hoe vaak je dit hebt, en of dit komt doordat je veel drugs gebruikt hebt, maar ik zou voorlopig sowieso even stoppen met blowen en als het gevoel ( of juist het gebrek daar aan ) blijft, naar de huisarts of een psychiater stappen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Batsnek op 27-05-2007 14:22:55 ]
TS, zolang je niet hierdoor in levensbedreigende situaties terecht komt, dat was bij mij namelijk ook nooit het geval, zou ik gewoon wachten tot het weer over gaat. Is het over een weekje niet over, ff langs huisarts.
A little philosphy may inclineth a man's mind to atheism, but depth in philosophy shall bringeth men's minds about to religion.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
ik had er "vroeger" wel eens last van, toen ik een jaar of 12 was, maar bij mij duurde het nooit langer dan een paar minuten. ben er destijds ook niet mee naar een dokter geweest ofzo maar heb er nu gelukkig nooit meer last van.
OS: Win7 Ultimate x64, Mobo: ASRock X79 Extreme6, Processor: Intel Core i7 4820K 3.7GHz,
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
quote:Op zondag 27 mei 2007 14:19 schreef hh84 het volgende:
ik had er "vroeger" wel eens last van, toen ik een jaar of 12 was, maar bij mij duurde het nooit langer dan een paar minuten. ben er destijds ook niet mee naar een dokter geweest ofzo maar heb er nu gelukkig nooit meer last van.
Ik had dit heel erg toen het net uitging met mijn toenmalige vriendin. Ik weet niet wat ik eraan gedaan heb eigenlijk. Het is na een paar maanden verdwenen.
Thinking about thinking of you. ♫
Ik snap dat het tussen je oren zit, maar des te belangrijker vind ik het om dan zelf geen diagnose te stellen. Je zegt dat je dit niet doet maar ik vind het er wel op lijken. Daarom geef ik je de tip om in ieder geval even de dokter te bellen i.p.v. alleen verhalen op internet te zoeken...waar je ook veel aan kunt hebben overigens, maar ik benadruk dat je er een professional bij moet zoekenquote:Op zondag 27 mei 2007 13:19 schreef Smoked het volgende:
[..]
Het is niet zoals jij het interpreteert, het is puur geestelijk en niet lichamelijk. Ik het het IDEE dat mijn lichaam niet meer van mij is. Natuurlijk voel ik het wel, het is niet zo dat ik opeens geen gevoel meer heb in heel mijn lichaam.
Bovendien stel ik geen diagnose maar zeg ik dat de alle symptomen van derealisatie voor mij opgaan. Ook schijnt 70% van de mensen het wel eens gehad te hebben.
MaarVoorEenToverspreukVanKwaliteitBenJeZomaar1000GuldenKwijt
EnNaarEenBeetjeToverboekBenJeTochWel50JaarOpZoek
EnDeHeleCursusTovenaarDuurt125Jaar-DatBrengtieAllemaalNietOp-IkDenkDattieVoorTBeginAlStopt
ZelfsDeOmaVanZijnOmaHadNooitEenTovenaarsdiploma
EnNaarEenBeetjeToverboekBenJeTochWel50JaarOpZoek
EnDeHeleCursusTovenaarDuurt125Jaar-DatBrengtieAllemaalNietOp-IkDenkDattieVoorTBeginAlStopt
ZelfsDeOmaVanZijnOmaHadNooitEenTovenaarsdiploma
Ik heb inderdaad ook last van depersonalisatie/derealisatie.
Ieder 'normaal mens' heeft dit wel eens op een bepaald moment in zijn leven, een dagje, een weekje, eenmalig, als ze twintig of als ze tachtig zijn. Pas wanneer het vaker gebeurd en je er last van ondervind is het misschien tijd om eens een psycholoog te zoeken. Bij mij hangt het samen met een andere stoornis, dus nee, het is bij mij niet over.
Wat wel helpt is een orientatie oefening. Op een stoel gaan zitten, armen op de leuning. Goed contact maken met je voeten op de vloer, je rug tegen de leuning, je armen op de armleuningen, enzovoort. Op die manier blijf je iets meer in het hier en nu. Dit wel mij nog wel eens helpen.
Verder ga ik er hier niet te diep op in, het blijft FOK, mocht je iets willen weten of vragen, feel free om me een PM'etje te sturen.
Ieder 'normaal mens' heeft dit wel eens op een bepaald moment in zijn leven, een dagje, een weekje, eenmalig, als ze twintig of als ze tachtig zijn. Pas wanneer het vaker gebeurd en je er last van ondervind is het misschien tijd om eens een psycholoog te zoeken. Bij mij hangt het samen met een andere stoornis, dus nee, het is bij mij niet over.
Wat wel helpt is een orientatie oefening. Op een stoel gaan zitten, armen op de leuning. Goed contact maken met je voeten op de vloer, je rug tegen de leuning, je armen op de armleuningen, enzovoort. Op die manier blijf je iets meer in het hier en nu. Dit wel mij nog wel eens helpen.
Verder ga ik er hier niet te diep op in, het blijft FOK, mocht je iets willen weten of vragen, feel free om me een PM'etje te sturen.
Vivre
oververmoeidheid, stress, maar ook hyperventilatie kan je dat gevoel geven, en hyperventilatie is niet persé die naar lucht happende , paniekerige manier van ademhalen, je kan ook hyperventileren zonder dat je iets merkt.quote:Op zondag 27 mei 2007 13:36 schreef Smoked het volgende:
[..]
Haha, zoals al eerder gezegd: ik stel geen diagnose maar alle symptomen van derealisatie gaan voor mij op. Ik ben absoluut niet hypochondrisch en weet heel goed wat ik voel.
[..]
Het is een beetje een gevoel alsof je wiet hebt gerookt. Toen ik realiseerde dat het rare gevoel bleef na die dut raakte ik wel een beetje in paniek ja. Gelukkig heb ik daar ervaring mee en kan ik daar goed afstand van doen.
Bedankt glazenkaak voor je reactie, wat jij beschrijft heb ik precies ook. Vooral het eten van dingen is erg raar. Ik heb de laatste dagen een beetje vreemd dag/nachtritme gehad en een week geleden heb ik een aantal nachten achter elkaar niet/nauwelijks geslapen, misschien dat het daar verband mee houdt.
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
Klopt.quote:Op zondag 27 mei 2007 16:11 schreef milagro het volgende:
[..]
oververmoeidheid, stress, maar ook hyperventilatie kan je dat gevoel geven, en hyperventilatie is niet persé die naar lucht happende , paniekerige manier van ademhalen, je kan ook hyperventileren zonder dat je iets merkt.
Je hebt trouwens niks aan een internet zelfdiagnose, de meeste symptomen zijn veel te algemeen en met een beetje fantasie, heb je bijna elke ziekte die je leest.
Ik heb regelmatig last van depersonalisatie en heb er totaal geen invloed op. Vorige week was het zo erg dat ik mijn emoties niet eens meer kon voelen en helemaal bleek werd. Ik was op dat moment echt een zombie en wat anderen ook tegen me zeiden, het kwam niet aan. Zelfs mijn coördinator in het ziekenhuis masseerde mijn schouders om weer terug in de realiteit te komen, maar dat werkte ook niet.
Ik slik nu al een tijdje antidepressiva en ben pas weer omhoog gegaan met de dosering. Hoewel ik ook positieve momenten tussendoor heb hoop ik echt dat het snel gaat werken, want dit is ook geen leven.
Ik slik nu al een tijdje antidepressiva en ben pas weer omhoog gegaan met de dosering. Hoewel ik ook positieve momenten tussendoor heb hoop ik echt dat het snel gaat werken, want dit is ook geen leven.
He joh wat kut Ik weet precies wat je bedoelt. Ik word er zo wanhopig van, alsof ik de enige ben op de wereld en de rest niet bestaat. Ik hoop dat je je snel weer beter gaat voelen want het is inderdaad geen levenquote:Op zondag 27 mei 2007 17:05 schreef Sabsie het volgende:
Ik heb regelmatig last van depersonalisatie en heb er totaal geen invloed op. Vorige week was het zo erg dat ik mijn emoties niet eens meer kon voelen en helemaal bleek werd. Ik was op dat moment echt een zombie en wat anderen ook tegen me zeiden, het kwam niet aan. Zelfs mijn coördinator in het ziekenhuis masseerde mijn schouders om weer terug in de realiteit te komen, maar dat werkte ook niet.
Ik slik nu al een tijdje antidepressiva en ben pas weer omhoog gegaan met de dosering. Hoewel ik ook positieve momenten tussendoor heb hoop ik echt dat het snel gaat werken, want dit is ook geen leven.
Ik weet precies wat je bedoelt. Ik word er zo wanhopig van, alsof ik de enige ben op de wereld en de rest niet bestaat. Ik hoop dat je je snel weer beter gaat voelen want het is inderdaad geen leven 
Ik heb het ook een keer gehad en en dat was (net als de helft hier) onder invloed van psychedelica. Al eerder heb ik al een bad trip gelinkt aan depersonalisatie/derealisatie, zeker omdat de gegeven criteria er naadloos bij aansluiten. Verder staan psychoses wel in een nauw verband hiermee.
Bij mij was het zo dat ik echt het gevoel had alsof ik op het randje van gekheid stond te balanceren en al m'n emoties 'overgestimuleerd' werden. Je denkt dan echt op dat moment zelf dat het zo voor altijd blijft, terwijl je de volgende dag gewoon weer bijgekomen bent van de trip, al ben je dan nog wel wat gedesoriënteerd ten opzichte van de werkelijkheid.
Maar goed, ik zou nog even wachten met een huisarts bezoekje. Gewoon eens een week normaal leven zonder enige vorm van drugs (geen cannabis, geen alcohol, enz) en zien hoe het dan gaat. Wikipedia-zelfdiagnoses zijn meestal niet echt scherp, hou daar ook rekening mee voordat je jezelf ziet als volwaardig psychoot.
Bij mij was het zo dat ik echt het gevoel had alsof ik op het randje van gekheid stond te balanceren en al m'n emoties 'overgestimuleerd' werden. Je denkt dan echt op dat moment zelf dat het zo voor altijd blijft, terwijl je de volgende dag gewoon weer bijgekomen bent van de trip, al ben je dan nog wel wat gedesoriënteerd ten opzichte van de werkelijkheid.
Maar goed, ik zou nog even wachten met een huisarts bezoekje. Gewoon eens een week normaal leven zonder enige vorm van drugs (geen cannabis, geen alcohol, enz) en zien hoe het dan gaat. Wikipedia-zelfdiagnoses zijn meestal niet echt scherp, hou daar ook rekening mee voordat je jezelf ziet als volwaardig psychoot.
Hmm, als ik dit soort posts lees ben ik toch weer eerder bad trips van psychedelica te koppelen aan psychoses, omdat je emoties bij die bad trips juist heel intens geprikkeld worden. De filter van de prikkels wordt opengegooid en dat heeft invloed op je uiteindelijke perceptie.quote:Op zondag 27 mei 2007 17:05 schreef Sabsie het volgende:
Ik heb regelmatig last van depersonalisatie en heb er totaal geen invloed op. Vorige week was het zo erg dat ik mijn emoties niet eens meer kon voelen en helemaal bleek werd. Ik was op dat moment echt een zombie en wat anderen ook tegen me zeiden, het kwam niet aan. Zelfs mijn coördinator in het ziekenhuis masseerde mijn schouders om weer terug in de realiteit te komen, maar dat werkte ook niet.
Ik slik nu al een tijdje antidepressiva en ben pas weer omhoog gegaan met de dosering. Hoewel ik ook positieve momenten tussendoor heb hoop ik echt dat het snel gaat werken, want dit is ook geen leven.
In ieder geval sterkte ermee, ik kan me wel een indenking maken hoe je je voelt.
Ga toch naar je huisarts. Ook al denk je dat het alleen psychisch is, er kan toch een lichamelijke oorzaak achter zitten. Of zelfs als het alleen psychisch is kan zo iemand nog degene zijn om je te helpen, of op zijn minst om je naar iemand toe te sturen die je wel kan helpen.
En als niemand je kan helpen heb je het op zijn minst geprobeerd. Ga dus gewoon langs die man/vrouw, doe daar even goed je best zodat je er ook echt wat aan hebt.
En als niemand je kan helpen heb je het op zijn minst geprobeerd. Ga dus gewoon langs die man/vrouw, doe daar even goed je best zodat je er ook echt wat aan hebt.
Ik zet hiet effe een tvp neer, een vriend van me is laatst hiermee gediagnostiseerd, kom er later op terug
*I'm not perfect but parts of me are incredible*
guess that's what happens when a tornado meets a vulcano
guess that's what happens when a tornado meets a vulcano
ik heb hier ervaring mee door mijn partner, in hoe erge mate heeft het jullie beinvloed om 'rare' dingen te doen tijdens zo'n áanval?
It takes years to built trust,
And a few seconds to destroy it...
And a few seconds to destroy it...
niet, ik werd gewoon een soort zombie, hoorde wel dat anderen wat tegen me zeiden maar wat ze precies zeiden drong niet tot me door, klonk allemaal heel ver weg en kreeg een soort waas voor m'n ogen. op 't moment zelf is het best eng. heb wel es gedacht dat ik gek aan het worden was, maar de vader van een (inmiddels overleden) vriend heeft me precies uitgelegd wat het is en zei dat je er gedurende je pubertijd vaak weer overheen groeit (hij was arts) en dat is ook gebeurt, heb er nu al bijna 10 jaar geen last meer vanquote:Op zondag 27 mei 2007 19:13 schreef candygirl het volgende:
ik heb hier ervaring mee door mijn partner, in hoe erge mate heeft het jullie beinvloed om 'rare' dingen te doen tijdens zo'n áanval?
OS: Win7 Ultimate x64, Mobo: ASRock X79 Extreme6, Processor: Intel Core i7 4820K 3.7GHz,
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
Ik zelf raakte ongelofelijk in paniek en ging dan niet echt rare dingen doen. Stel, ik zou zo'n aanval in een winkelcentrum krijgen, dan zou ik vooral rustig proberen te blijven en naar een donkere stille plek gaan. Maar helemaal freaken ofzo en gaan schuimbekken, dat nietquote:Op zondag 27 mei 2007 19:13 schreef candygirl het volgende:
ik heb hier ervaring mee door mijn partner, in hoe erge mate heeft het jullie beinvloed om 'rare' dingen te doen tijdens zo'n áanval?
precies, paniek dat is het juiste woord, op dat moment denk je dat dat gevoel nooit voorbij gaat, geen pretje dus.quote:Op zondag 27 mei 2007 19:39 schreef GlazenKaak het volgende:
[..]
Ik zelf raakte ongelofelijk in paniek en ging dan niet echt rare dingen doen. Stel, ik zou zo'n aanval in een winkelcentrum krijgen, dan zou ik vooral rustig proberen te blijven en naar een donkere stille plek gaan. Maar helemaal freaken ofzo en gaan schuimbekken, dat niet
OS: Win7 Ultimate x64, Mobo: ASRock X79 Extreme6, Processor: Intel Core i7 4820K 3.7GHz,
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
Niet echt te vergelijken. Mijn derealisaties/depersonalisaties met drugs zijn anders dan wanneer het gebeurd vanuit een nuchtere toestand. Maar, misschien dat dat bij iedereen anders is.quote:Op maandag 28 mei 2007 00:05 schreef WalkingSolo het volgende:
Meegemaakt op de eerste keer LSD. Heftig was dat ja.
Vivre
Ik heb dit ook wel eens gehad, nuchter. Het hield bij mij echter nooit zo lang aan, hooguit 2 dagen ofzo. Ik heb er nu al tijden geen last meer van gehad, kan me niet herinneren wanneer de laatste keer was. Als ik op mijn eigen ervaringen terugkijk gebeurde het met name in periodes dat ik veel piekerde. Ook een verstoord dag/nacht ritme kan bij mij soortgelijke sensaties in de hand werken. Dat laatste heb ik vrij regelmatig, maar is minder heftig dan een echte depersonalisatie/derealisatie.
Ik zou denken dat het ergens wel nut moet hebben als je dit meemaakt, al durf ik niet te zeggen hoe dat precies werkt.
Als je er snel van af wilt geraken en verder gezond bent, denk ik dat het heel goed zou kunnen helpen om regelmatig na het douchen een koude douche nemen, of douchen met afwisselend warm en koud water. Dit geeft een schrikeffect, die je a.h.w. doet 'wakker' schudden en je geest meer contact doet maken met je lichaam. Je kan ook een sauna bezoeken en daar na afloop je lichaam met koud water plensen. Dit werkt zeeeer verkwikkend voor lichaam en geest! Je kan het allicht eens proberen, baat het niet, dan schaadt het niet.
Ik zou denken dat het ergens wel nut moet hebben als je dit meemaakt, al durf ik niet te zeggen hoe dat precies werkt.
Als je er snel van af wilt geraken en verder gezond bent, denk ik dat het heel goed zou kunnen helpen om regelmatig na het douchen een koude douche nemen, of douchen met afwisselend warm en koud water. Dit geeft een schrikeffect, die je a.h.w. doet 'wakker' schudden en je geest meer contact doet maken met je lichaam. Je kan ook een sauna bezoeken en daar na afloop je lichaam met koud water plensen. Dit werkt zeeeer verkwikkend voor lichaam en geest! Je kan het allicht eens proberen, baat het niet, dan schaadt het niet.
Je kan het allicht eens proberen, baat het niet, dan schaadt het niet.
Rustig proberen te blijven gaat vaak niet (lijkt me), omdat je jezelf als het ware ''gek'' maakt met allerlei gedachtes. Wat zou kunnen helpen tijdens zo'n paniek aanval in bijvoorbeeld een winkelcentrum, is je naar buiten toe richten door dingen te gaan tellen. Hoeveel kinderen lopen er? Hoeveel honden? Hoeveel winkels zie je? Hoeveel mannen? En zo kan ik nog wel even doorgaan, alles wat te tellen is, tellen om zo toch nog een beetje bij ''jezelf'' te blijven.quote:Op zondag 27 mei 2007 19:39 schreef GlazenKaak het volgende:
[..]
Ik zelf raakte ongelofelijk in paniek en ging dan niet echt rare dingen doen. Stel, ik zou zo'n aanval in een winkelcentrum krijgen, dan zou ik vooral rustig proberen te blijven en naar een donkere stille plek gaan. Maar helemaal freaken ofzo en gaan schuimbekken, dat niet
Klinkt bekend maar ik zie er niet direct iets in eigenlijk? (ik denk/dacht dat iedereen dat weleens heeft?)
Precies hetzelfde als TS beschrijft krijg ik weleens als ik in hele drukke situaties terecht kom. Met name winkelcentra op zaterdagmiddag, verjaardagen oid met drukke (kleine) kinderen, hele felle verlichting. (constant aan dan, strobo's doen me niks)
Het voelt voor mij net alsof je uittreedt, ik krijg (voor mijn gevoel) moeite met bewegen, praat (voor mijn gevoel) sloom en onsamenhangend, gedachten verdringen elkaar etc. Kortom het wordt een beetje druk in mijn hoofd en mijn ledematen voelen heel zwaar aan cq ik voel ze niet echt meer.
Soms gebeurt het ook "out of the blue" in hele rustige situaties maar er is altijd een aanleiding. (met name stress, slaaptekort e.d. in ieder geval dingen die ik me naderhand pas goed besef)
Het is behoorlijk vervelend omdat je het niet onder controle hebt maar door goed te letten op mijn ademhaling (dat doet echt een hoop), een rustig plekje op te zoeken en mezelf goed af te sluiten van de buitenwereld (klinkt raar als je op jezelf neerkijkt en het lijkt alsof jij jij niet meer bent ) heb ik het meestal wel snel onder controle.
Ik denk zelf dat het een accumulatie is van impressies die je bewust maar vooral onderbewust probeert te verwerken, het loopt dan gewoon even vast door de hoeveelheid impressies die je op je afgevuurd krijgt cq hebt gekregen.
Ik heb overigens vlak na een auto ongeluk ook zoiets gehad net voordat ik een blackout kreeg. Hierna heb ik er wel vaker last van gekregen dan daarvoor. Voor dat ongeluk kende ik zoiets alleen als een bewust veroorzaakte "uittreding" van het "ik voel me door het bed zakken/vallen en zie mezelf liggen" type. (Dit kun je triggeren door te fucken met je ademhaling en lijkt er best veel op. )
Het lijkt er op dat mijn lichaam even vergeet normaal adem te halen als ik veel impressies te verwerken krijg. 9 van de 10 keer heb ik in drukke situaties nergens last van maar het komt soms op als poepen.
TS lijkt me overigens prima "bij kennis", een topic openen en een redelijke OP maken zou mij althans echt niet lukken op zo'n moment.
(ik denk/dacht dat iedereen dat weleens heeft?)Precies hetzelfde als TS beschrijft krijg ik weleens als ik in hele drukke situaties terecht kom. Met name winkelcentra op zaterdagmiddag, verjaardagen oid met drukke (kleine) kinderen, hele felle verlichting. (constant aan dan, strobo's doen me niks)
Het voelt voor mij net alsof je uittreedt, ik krijg (voor mijn gevoel) moeite met bewegen, praat (voor mijn gevoel) sloom en onsamenhangend, gedachten verdringen elkaar etc. Kortom het wordt een beetje druk in mijn hoofd en mijn ledematen voelen heel zwaar aan cq ik voel ze niet echt meer.
Soms gebeurt het ook "out of the blue" in hele rustige situaties maar er is altijd een aanleiding. (met name stress, slaaptekort e.d. in ieder geval dingen die ik me naderhand pas goed besef)
Het is behoorlijk vervelend omdat je het niet onder controle hebt maar door goed te letten op mijn ademhaling (dat doet echt een hoop), een rustig plekje op te zoeken en mezelf goed af te sluiten van de buitenwereld (klinkt raar als je op jezelf neerkijkt en het lijkt alsof jij jij niet meer bent ) heb ik het meestal wel snel onder controle.
Ik denk zelf dat het een accumulatie is van impressies die je bewust maar vooral onderbewust probeert te verwerken, het loopt dan gewoon even vast door de hoeveelheid impressies die je op je afgevuurd krijgt cq hebt gekregen.
Voor mezelf denk ik ook dat het hier mee te maken heeft, door mijn ademhaling beter te reguleren verdwijnt het namelijk ook weer. Enige vervelende is dat ik er wel een behoorlijk misselijk gevoel aan overhoud (dat bedoel ik dus letterlijk, niet figuurlijk), het gevoel van machteloosheid behoorlijk groot is, ik veel druk voel op mijn borstkas en meestal behoorlijke hoofdpijn krijg.quote:Op zondag 27 mei 2007 16:11 schreef milagro het volgende:
oververmoeidheid, stress, maar ook hyperventilatie kan je dat gevoel geven, en hyperventilatie is niet persé die naar lucht happende , paniekerige manier van ademhalen, je kan ook hyperventileren zonder dat je iets merkt.
Ik heb overigens vlak na een auto ongeluk ook zoiets gehad net voordat ik een blackout kreeg. Hierna heb ik er wel vaker last van gekregen dan daarvoor. Voor dat ongeluk kende ik zoiets alleen als een bewust veroorzaakte "uittreding" van het "ik voel me door het bed zakken/vallen en zie mezelf liggen" type. (Dit kun je triggeren door te fucken met je ademhaling en lijkt er best veel op. )
(Dit kun je triggeren door te fucken met je ademhaling en lijkt er best veel op. Het lijkt er op dat mijn lichaam even vergeet normaal adem te halen als ik veel impressies te verwerken krijg. 9 van de 10 keer heb ik in drukke situaties nergens last van maar het komt soms op als poepen.
TS lijkt me overigens prima "bij kennis", een topic openen en een redelijke OP maken zou mij althans echt niet lukken op zo'n moment.
Capa del satén blanco, Cuerpo del acero, Corazón del oro.
Ik heb helaas veel ervaringen met paniekaanvallen en ik weet dus precies wat ik moet doen. De paniek giert door mijn lichaam, maar met heel veel moeite weet ik me rustig te houden. Ik ga wel heel erg geïrriteerd doen en angstig uiteraard, maar ik 'freak' niet meer (dat deed ik vroeger trouwens wel). Tellen werkt denk ik niet voor mij, dan moet ik kijken en dat heb ik liever niet als ik het derealisatiegevoel heb. Het liefst doe ik m'n ogen dicht en verberg me onder m'n jas ofzoquote:Op maandag 28 mei 2007 01:00 schreef moemoe het volgende:
[..]
Rustig proberen te blijven gaat vaak niet (lijkt me), omdat je jezelf als het ware ''gek'' maakt met allerlei gedachtes. Wat zou kunnen helpen tijdens zo'n paniek aanval in bijvoorbeeld een winkelcentrum, is je naar buiten toe richten door dingen te gaan tellen. Hoeveel kinderen lopen er? Hoeveel honden? Hoeveel winkels zie je? Hoeveel mannen? En zo kan ik nog wel even doorgaan, alles wat te tellen is, tellen om zo toch nog een beetje bij ''jezelf'' te blijven.
'quote:Op maandag 28 mei 2007 16:08 schreef GlazenKaak het volgende:
[..]
Ik heb helaas veel ervaringen met paniekaanvallen en ik weet dus precies wat ik moet doen. De paniek giert door mijn lichaam, maar met heel veel moeite weet ik me rustig te houden. Ik ga wel heel erg geïrriteerd doen en angstig uiteraard, maar ik 'freak' niet meer (dat deed ik vroeger trouwens wel). Tellen werkt denk ik niet voor mij, dan moet ik kijken en dat heb ik liever niet als ik het derealisatiegevoel heb. Het liefst doe ik m'n ogen dicht en verberg me onder m'n jas ofzo
Wat helpt is voor iedereen natuurlijk anders, het tellen zou een goede oplossing kunnen zijn omdat je dan niet al het contact met de buitenwereld verliest. Een soort van manier om erbij te bljven, maar de ''oplossing'' verschilt per individu.
Ik ken iemand die zich bij paniekaanvallen ook verschool (als het bijvoorbeeld ergens gebeurde waar het erg druk was), uiteindelijk was diegene zo bang dat het telkens weer zou gebeuren dat ze helemaal niet meer naar buiten durfde. Ze verschool zich dus in haar huis .
.
Wat doe jij dan precies bij paniekaanvallen?quote:Op maandag 28 mei 2007 16:08 schreef GlazenKaak het volgende:
[..]
Ik heb helaas veel ervaringen met paniekaanvallen en ik weet dus precies wat ik moet doen. De paniek giert door mijn lichaam, maar met heel veel moeite weet ik me rustig te houden. Ik ga wel heel erg geïrriteerd doen en angstig uiteraard, maar ik 'freak' niet meer (dat deed ik vroeger trouwens wel). Tellen werkt denk ik niet voor mij, dan moet ik kijken en dat heb ik liever niet als ik het derealisatiegevoel heb. Het liefst doe ik m'n ogen dicht en verberg me onder m'n jas ofzo
Ik weet het! Mijn nickname is blij. Het is een puberale ode van een aantal jaren geleden aan Chris Pontius van Jackass. Helaas is deze vergissing niet meer te herstellen.
Diep inademen en gewoon proberen kalm te blijven. Als ik als een gek zou gaan rondrennen zou ik me later doodschamen, dat weerhoudt me ervan. Stel, ik krijg een paniekaanval op straat. Dan doe ik m'n ogen dicht, rustig in te ademen, wat te eten, ga ik een winkel in..Ik leg het ook altijd uit aan degene met wie ik op dat moment ben zodat ze begrijpen wat mijn rare gedrag veroorzaakt.quote:Op maandag 28 mei 2007 16:22 schreef partyyboyy het volgende:
[..]
Wat doe jij dan precies bij paniekaanvallen?
Laatst had ik in Stockholm in een winkelcentrum een paniekaanval. Dat was heel erg eng omdat we geen hotel meer hadden om terug te gaan omdat we de nacht zouden door gaan halen. We zijn toen maar naar het vliegveld te gaan, 11 uur voor het vliegtuig vertrok eenmaal op het vliegveld aangekomen kwam ik helemaal tot rust en had ik nergens meer last van. Ik was gewoon moe, hongerig en gestresst door alle indrukken + het feit dat we de nacht zouden moeten doorhalen. Daardoor kreeg ik derealisatie wat weer de paniekaanval veroorzaakte.
Het verschilt een beetje per situatie..
Hummm... Het valt me op dat paniekaanvallen en depersonalisatie/derealisatie door elkaar worden gehaald. Als je een paniekaanval hebt kan je het gevoel hebben dat je jezelf even niet meer bent, omdat de angst te overheersend is. Bij depersonalisatie/derealisatie voel je toch juist niets meer? In mijn geval is dat wel zo. Angst kan me ook helemaal gek maken en zorgen dat ik een licht gevoel in m'n hoofd heb, maar dat ervaar ik toch weer heel anders dan dissociatie.
Bij depersonalisatie ben ik juist heel erg kalm en zijn mijn emoties helemaal verdwenen.
Bij depersonalisatie ben ik juist heel erg kalm en zijn mijn emoties helemaal verdwenen.
depersonalisatie kan zo ver gaan dat je een serieuze zelf moord poging doet.
als kun je achteraf niet begrijpen dat je dat gedaan hebt, iemand hier ervaring mee?
als kun je achteraf niet begrijpen dat je dat gedaan hebt, iemand hier ervaring mee?
It takes years to built trust,
And a few seconds to destroy it...
And a few seconds to destroy it...
Nou, heb wel momenten gehad dat ik bang was dat ik er niet meer uit zou komen en had dan wel de gedachte dat ik niet meer wilde, maar nooit gedaan. Voor mij zit er een wezenlijk verschil tussen het denken en het daadwerkelijk doen.quote:Op woensdag 30 mei 2007 22:20 schreef candygirl het volgende:
depersonalisatie kan zo ver gaan dat je een serieuze zelf moord poging doet.
als kun je achteraf niet begrijpen dat je dat gedaan hebt, iemand hier ervaring mee?
Maar neigt wat jij hierboven beschrijft niet meer naar een psychose? (geen ervaring mee, maar zo klinkt het)
You're never fully dressed until you wear a smile
Goed dat je hier op wijst. Ben ik met je eens.quote:Op woensdag 30 mei 2007 22:00 schreef Sabsie het volgende:
Hummm... Het valt me op dat paniekaanvallen en depersonalisatie/derealisatie door elkaar worden gehaald. Als je een paniekaanval hebt kan je het gevoel hebben dat je jezelf even niet meer bent, omdat de angst te overheersend is. Bij depersonalisatie/derealisatie voel je toch juist niets meer? In mijn geval is dat wel zo. Angst kan me ook helemaal gek maken en zorgen dat ik een licht gevoel in m'n hoofd heb, maar dat ervaar ik toch weer heel anders dan dissociatie.
Bij depersonalisatie ben ik juist heel erg kalm en zijn mijn emoties helemaal verdwenen.
Met depersonalisatie/derealisatie vind ik het vooral lijken alsof alles om je heen maar een droom is. Je ziet vanalles om je heen gebeuren, maar hebt het idee dat je er 'zelf' eigenlijk helemaal niet bij bent, alsof je een luchtbel bent die elk moment kan knappen... Gevoelens lijken weg te vagen; je functioneert puur nog op ratio en autonomie.
Het is best een 'interessant' verschijnsel op zich en ik vraag me serieus af waardoor het nou eigenlijk wordt veroorzaakt. Ik heb zelf het vermoeden dat nachtritme en kwaliteit van de nachtrust er veel mee te maken hebben, maar zelfs als het aan die 2 punten schort, hoeft dit nog niet meteen tot depersonalisatie of derealisatie te leiden. Het zou misschien mede te maken kunnen hebben met grotere issues die je (onder)bewustzijn bezig houden; dat je hersenen gewoon het even de tijd vragen/opeisen om een aantal zaken (waar je je op dat moment wellicht niet bewust van bent) op een rijtje te zetten..
btw. Smoked, hoe gaat het nu met je eigenlijk? Merk je inmiddels verandering, of is het inmiddels voorbij getrokken?.. Mocht het overgewaaid zijn, heb je enig idee waardoor en wat de oorzaak geweest kan zijn?
Misschien in combinatie met een ernstige depressie dat het zover kan komen, maar niet louter en alleen door depersonalisatie/derealisatie ervaringen denk ik.quote:Op woensdag 30 mei 2007 22:20 schreef candygirl het volgende:
depersonalisatie kan zo ver gaan dat je een serieuze zelf moord poging doet.
als kun je achteraf niet begrijpen dat je dat gedaan hebt, iemand hier ervaring mee?
Hee,quote:Op woensdag 30 mei 2007 22:56 schreef Escaflowne het volgende:
btw. Smoked, hoe gaat het nu met je eigenlijk? Merk je inmiddels verandering, of is het inmiddels voorbij getrokken?.. Mocht het overgewaaid zijn, heb je enig idee waardoor en wat de oorzaak geweest kan zijn?
nou het lijkt ondertussen wat beter te gaan. Gisteren had ik echt het gevoel dat het toch wel een stuk minder was. Op dit moment heb ik er niet zo duidelijk last van dat ik naar de dokter wil. 's avonds lijkt het wel iets erger te worden.
Oorzaken kan ik alleen maar naar gissen... Ik vermoed dat de zware stress en een paar hele rare nachten de oorzaak zijn geweest. Stress is opzich niet zo erg maar ik kan er heel slecht tegen. Ik zal jullie iig op de hoogte houden van hoe het zich verder ontwikkelt.
There IS no global warming -- The Matrix
Om dan ook nog iets over paniek-/angstaanvallen te zeggen...quote:Op woensdag 30 mei 2007 22:00 schreef Sabsie het volgende:
Hummm... Het valt me op dat paniekaanvallen en depersonalisatie/derealisatie door elkaar worden gehaald. Als je een paniekaanval hebt kan je het gevoel hebben dat je jezelf even niet meer bent, omdat de angst te overheersend is. Bij depersonalisatie/derealisatie voel je toch juist niets meer? In mijn geval is dat wel zo. Angst kan me ook helemaal gek maken en zorgen dat ik een licht gevoel in m'n hoofd heb, maar dat ervaar ik toch weer heel anders dan dissociatie.
Bij depersonalisatie ben ik juist heel erg kalm en zijn mijn emoties helemaal verdwenen.
Bij een paniek-/angstaanval raak je simpelweg overmeesterd door veel te veel impressies (extern en/of intern) die je hersenen op overtoeren laten draaien, maar eigenlijk trek je het niet (kun je het allemaal niet verwerken/beheersen/relativeren, zowel niet qua mind als qua gevoel) en dat werkt als een katalyst van je angstige gedachten en gevoelens, waardoor de paniek alleen maar groter wordt. Dat is dus ook totaal iets anders dan depersonalisatie/derealisatie...
Bij mij is het zo:quote:Op woensdag 30 mei 2007 22:00 schreef Sabsie het volgende:
Hummm... Het valt me op dat paniekaanvallen en depersonalisatie/derealisatie door elkaar worden gehaald. Als je een paniekaanval hebt kan je het gevoel hebben dat je jezelf even niet meer bent, omdat de angst te overheersend is. Bij depersonalisatie/derealisatie voel je toch juist niets meer? In mijn geval is dat wel zo. Angst kan me ook helemaal gek maken en zorgen dat ik een licht gevoel in m'n hoofd heb, maar dat ervaar ik toch weer heel anders dan dissociatie.
Bij depersonalisatie ben ik juist heel erg kalm en zijn mijn emoties helemaal verdwenen.
Derealisatie > paniekaanval > paniek versterkt de derealisatie.
ik voel nog best wel wat tijdens derealisatie, namelijk heel veel angst dat ik 'niet echt ben' of 'in een droom leef'.
Een derealisatie kan idd ook tot paniek leiden en deze paniek zal de derealisatie alleen maar versterken.quote:Op woensdag 30 mei 2007 23:21 schreef GlazenKaak het volgende:
[..]
Bij mij is het zo:
Derealisatie > paniekaanval > paniek versterkt de derealisatie.
ik voel nog best wel wat tijdens derealisatie, namelijk heel veel angst dat ik 'niet echt ben' of 'in een droom leef'.
Ook als een paniekaanval niet voorafgegaan wordt door een derealisatie-ervaring, kan het wel degelijk derealisatie in de hand werken.
Derealisatie kan dus paniek versterken en/of veroorzaken en andersom, maar het hoeft niet.
Als je niet vatbaar bent voor een paniekaanval, zal een derealisatie-ervaring dit ook niet in de hand werken.
Ik heb het zelf ook gehad, maar wat je moet doen is moeilijk uit te leggen, maar je moet zeg maar je zelf van binnen opwinden een soort adrenaline opwekken, door bv in te beelden alsof je aan het parachute springen bent ofzo (de zelfde manier om uit lucide dromen [nachtmerries] te komen)quote:Ik heb eigenlijk mijn hele leven hier al last van. Het is ongelofelijk eng, ik weet het. Ik noem het altijd 'de droomwereld', ik ervaar derealisatie alsof ik droom. Ik krijg het vooral als ik erg moe ben of heel erg honger heb. Een tijdje terug was ik in Stockholm en ik had al een tijd niet meer geslapen, ik stond in een felverlichte ruimte en opeens kwam het op me af. Het was heel erg eng, en het beste is (voor mij) om het te negeren en dan ergens waar het rustig en donker is gaan zitten.
Dat mijn lichaam niet meer van mij is heb ik niet zovaak, wel eens gehad. Als ik dan eet voelt het ongelofelijk raar. M'n mond beweegt, maar het voelt alsof het niet mijn mond is.
Jullie die het hebben hebben waarschijnlijk ADD, zoek maar op google, en wat er dus gebeurd is je bewustzijn wordt, soort van gealtert, outofbody experience, 3th person achtig.
Dit komt doordat je hersengolf frequentie verschuift naar de fase waar je ook in verkeerd als je slaapt. ofzo
Ik had het zelfs op een gegeven moment zo erg dat ik niet neer kon eten of drinken, het leek alsof ik geen controle meer had over m'n slikreflexen, dat was echt eng, maar daar ben ik over heen
@Jeem: Treffende woorden voor iets wat mijn vermoeden bevestigt! Vandaar ook dat ik mensen die er middeni nzitten o.a. zou aanbevelen een hele koude douche te nemen, teneinde jezelf a.h.w wakker te doen schudden/schrikken en weer meer feeling te krijgen met je 'waak'toestand.
ik noem het "t matrix gevoel, heb er last van als het warm weer is en het donker wordt/is... het zakt alleen zo weer, sinds ik weet wat het is en hoe het, bij mij dan, ontstaat.
de omgeving lijkt dan een decor, niet echt, en buiten lijkt ook niet echt buiten, alsof de hemel een dichte koepel is, zeg maar.
de eerste keren bleef dat gevoel dagen hangen, maar dat is dus gelukkig niet meer zo, gewoon wat water drinken , ademhaling weer onder controle krijgen , even met iemand praten over triviale zaken en dan zakt het.
het gekke is dat het gevoel soms ook opkomt als men het heeft over het heelal, lichtjaren, het 'oneindige' ervan , hoe de aarde geen ruk voorstelt, de zon groter en groter zal worden en etc etc , iets te lang daar over door denken en back into the matrix
alleen de complete angst slaat niet meer toe, en dat hoop ik ook nooit meer mee te maken.
[ Bericht 0% gewijzigd door milagro op 31-05-2007 00:21:13 ]
de omgeving lijkt dan een decor, niet echt, en buiten lijkt ook niet echt buiten, alsof de hemel een dichte koepel is, zeg maar.
de eerste keren bleef dat gevoel dagen hangen, maar dat is dus gelukkig niet meer zo, gewoon wat water drinken , ademhaling weer onder controle krijgen , even met iemand praten over triviale zaken en dan zakt het.
het gekke is dat het gevoel soms ook opkomt als men het heeft over het heelal, lichtjaren, het 'oneindige' ervan , hoe de aarde geen ruk voorstelt, de zon groter en groter zal worden en etc etc , iets te lang daar over door denken en back into the matrix
alleen de complete angst slaat niet meer toe, en dat hoop ik ook nooit meer mee te maken.
[ Bericht 0% gewijzigd door milagro op 31-05-2007 00:21:13 ]
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
Dat komt mij inderdaad ook bekend voor Milagro; dat het bij speciaal weer opkomt. Zelf heb ik er best veel last van, vooral zoals eerder mensen zeiden tijdens stress, maar ook bij opgekropte emoties en die maar niet tonen. Vooral als er erg veel felle zon is of het weer wat grimmig wordt.
Ook vaak als ik een mp3 speler op m'n oren heb.. dan sluit je jezelf al af en muziek kan natuurlijk al veel met je doen en je deels in trance brengen soms.
Wanneer ik even wat te lang over vage vraagstukken ga nadenken, door alles even niet meer te snappen en nep te zien (tijd, plaats, leven, gedachten van anderen), speelt het ook snel op. Ik heb het nu wel beter onder controle overigens.
Vaak is het vervelend, maar soms vind ik het ook fijn. Dat angstige gevoel kan plaatsmaken voor een alwetend narcistisch gevoel. Als je probeert te realiseren dat je eigenlijk niet goed zit, maar je je gedachten wel even lekker laat gaan, dan voel je soms alsof alles je duidelijk wordt. Eigenlijk net als bij een (paddo)trip, alleen dan minder sterk.
Ook vaak als ik een mp3 speler op m'n oren heb.. dan sluit je jezelf al af en muziek kan natuurlijk al veel met je doen en je deels in trance brengen soms.
Wanneer ik even wat te lang over vage vraagstukken ga nadenken, door alles even niet meer te snappen en nep te zien (tijd, plaats, leven, gedachten van anderen), speelt het ook snel op. Ik heb het nu wel beter onder controle overigens.
Vaak is het vervelend, maar soms vind ik het ook fijn. Dat angstige gevoel kan plaatsmaken voor een alwetend narcistisch gevoel. Als je probeert te realiseren dat je eigenlijk niet goed zit, maar je je gedachten wel even lekker laat gaan, dan voel je soms alsof alles je duidelijk wordt. Eigenlijk net als bij een (paddo)trip, alleen dan minder sterk.
The best thing about the truth is that you can make it up...
Misschien is het toch niet onverstandig om even bij de huisarts langs te gaan. Voorkomen is beter dan genezen toch?(en dan doel ik erop dat je verschijnselen wellicht erger kunnen worden).quote:Op woensdag 30 mei 2007 23:16 schreef Smoked het volgende:
nou het lijkt ondertussen wat beter te gaan. Gisteren had ik echt het gevoel dat het toch wel een stuk minder was. Op dit moment heb ik er niet zo duidelijk last van dat ik naar de dokter wil. 's avonds lijkt het wel iets erger te worden.
Ja! Herkenbaar.quote:Op woensdag 30 mei 2007 23:59 schreef milagro het volgende:
het gekke is dat het gevoel soms ook opkomt als men het heeft over het heelal, lichtjaren, het 'oneindige' ervan , hoe de aarde geen ruk voorstelt, de zon groter en groter zal worden en etc etc , iets te lang daar over door denken en back into the matrix
Ik heb dan ook op zulke momenten dat ik naar mijn hand kijk -die houd ik dan bijv. recht uitgestrekt voor me- en dan lijkt hij echt super ver weg, dat is zo vaag. En als je dan praat in een groep is het helemaal irritant, want voor mij is het dan net alsof je hardop praat in een droom. Je kunt zelfs door blijven praten, terwijl ik ondertussen aan hele andere dingen denk.
You're never fully dressed until you wear a smile
God, ik krijg tranen in mijn ogen.quote:Op zondag 27 mei 2007 13:24 schreef GlazenKaak het volgende:
Hoi,
Ik heb eigenlijk mijn hele leven hier al last van. Het is ongelofelijk eng, ik weet het. Ik noem het altijd 'de droomwereld', ik ervaar derealisatie alsof ik droom. Ik krijg het vooral als ik erg moe ben of heel erg honger heb. Een tijdje terug was ik in Stockholm en ik had al een tijd niet meer geslapen, ik stond in een felverlichte ruimte en opeens kwam het op me af. Het was heel erg eng, en het beste is (voor mij) om het te negeren en dan ergens waar het rustig en donker is gaan zitten.
Dat mijn lichaam niet meer van mij is heb ik niet zovaak, wel eens gehad. Als ik dan eet voelt het ongelofelijk raar. M'n mond beweegt, maar het voelt alsof het niet mijn mond is.
Ik slik antidepressiva en dit helpt heel goed, ik krijg het bijna nooit meer. Er is een tijd geweest (op m'n veertiende) dat ik het 'droomgevoel' constant had, ik durfde hierdoor mijn kamer niet meer uit en ik durfde ook niet meer naar school. Nadat ik antipsychotica had gekregen ging het stukken beter met me.
Nu ben ik 17 en ik heb er niet zoveel last meer van. Het is er wel altijd een beetje en het zal altijd wel een deel van me blijven, maar ik probeer het zoveel mogelijk te onderdrukken. Het is belangrijk dat ik goed slaap en eet en niet al te veel stress heb. Ik zit nu in m'n eindexamen dus ik heb veel stress, hierdoor wordt het ook wat erger.
Bij mij speelt het weer ook heel erg mee, als het bewolkt en somber is is het droomgevoel erger dan als het mooi weer is.
Ik heb heel veel gehad aan de website Dreamchild (http://www.dreamchild.net/), ik heb heel lang gehad dat ik de enige was die deze gevoelens had en ik was heel blij dat ik niet de enige was.
Dit kon ik geschreven hebben.
Weet je ook hoe het komt?
Got cat ?
Verder wel tevreden met je werk? Depersonalisatie komt namelijk vaak voor bij een burnout, maar dat hoeft bij jou natuurlijk niet meteen het geval te zijn.
Als er iets vervloekt is, dan is het wel die dp/dr zooi!
Andere geestelijke aandoeningen kunnen naarder lijken, of heftiger bewegen, uiteindelijk alles liever dan dp/dr.
Ik heb het van kinds-af-aan in uiteenlopende mate maar nooit helemaal vrij van. Alles mee gedaan wat maar bedenkbaar is en flink wat voor elkaar gekregen (en het enge was het makkelijkst om te zetten vond ik, dus laat je niet imponeren door z'n surrealistische en indrukwekkende aard. Net als een casettebandje: klein ding maar je hoort het door je hele kamer ). Maar niet all the way, die houdt ergens op en ik heb er een *****hekel aan als iets niet verder verbeterd kan.
Als je het niet al had en het komt nadat je met drugs hebt geexperimenteerd (als je weer clean bent), stop dan met experimenteren!!
Als blijkt dat jou geest die kant op kan geraken wees dan asjeblieft gewaarschuwd!
Als je het toch al had; Ik heb er vroeger wel wat aan gehad kunstmatige dr op te wekken via wiet of alcohol, ook voor het leren onderscheiden van dp-dr. Ik kende die terminologie nog niet maar via oprecht en onverschrokken openheid voor jezelf valt er wel een beetje in te bewegen en te leren.
Andere geestelijke aandoeningen kunnen naarder lijken, of heftiger bewegen, uiteindelijk alles liever dan dp/dr.
Ik heb het van kinds-af-aan in uiteenlopende mate maar nooit helemaal vrij van. Alles mee gedaan wat maar bedenkbaar is en flink wat voor elkaar gekregen (en het enge was het makkelijkst om te zetten vond ik, dus laat je niet imponeren door z'n surrealistische en indrukwekkende aard. Net als een casettebandje: klein ding maar je hoort het door je hele kamer ). Maar niet all the way, die houdt ergens op en ik heb er een *****hekel aan als iets niet verder verbeterd kan.
Als je het niet al had en het komt nadat je met drugs hebt geexperimenteerd (als je weer clean bent), stop dan met experimenteren!!
Als blijkt dat jou geest die kant op kan geraken wees dan asjeblieft gewaarschuwd!
Als je het toch al had; Ik heb er vroeger wel wat aan gehad kunstmatige dr op te wekken via wiet of alcohol, ook voor het leren onderscheiden van dp-dr. Ik kende die terminologie nog niet maar via oprecht en onverschrokken openheid voor jezelf valt er wel een beetje in te bewegen en te leren.
Kol haneshama Tehalel Yah
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
Ik heb last van depersonalisatie, maar dat komt door het drugsgebruik in mijn jeugd waar ik nu gelukkig mee gekapt ben al een paar jaar.
Ik voel mij vaak losstaand van mijn directe omgeving, alsof ik maar indirect aanwezig ben en ook vaak het gevoel heb alsof alles om mij heen surrealistisch is.
Ik voel mij vaak losstaand van mijn directe omgeving, alsof ik maar indirect aanwezig ben en ook vaak het gevoel heb alsof alles om mij heen surrealistisch is.
Vraag yvonne maar hoe tof ik ben, die gaf mij er ooit een tagje voor.
Ga es naar Truth jij.quote:Op zondag 3 juni 2007 09:39 schreef Judas.Iskariot het volgende:
Een onbekende geest is in je lichaam gekomen.
Kol haneshama Tehalel Yah
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
Ik heb het ook een keer gehad, en het hield een weekje vol oid.
To me, clowns aren't funny. In fact, they're kinda scary. I've
wondered where this started and I think it goes back to the time I
went to the circus and a clown killed my dad.
wondered where this started and I think it goes back to the time I
went to the circus and a clown killed my dad.
Hey TS, hoe is het nu met je? (moest er vandaag ineens aan denken)
You're never fully dressed until you wear a smile
Nou prima in principe. Sympathiek dat je er nog aan denk!
Heb er wel weer last van gekregen, wederom na een middagdutje. Het komt dat keihard terug en houdt een dikke week aan. Zo lang ik overdags geen dutjes doe blijft het weg. Het is wel een beetje een probleem, ik krijg rond 5 a 6 uur smiddags altijd ontzettende slaap. Soms zo erg dat ik echt MOET gaan liggen.
Heb er wel weer last van gekregen, wederom na een middagdutje. Het komt dat keihard terug en houdt een dikke week aan. Zo lang ik overdags geen dutjes doe blijft het weg. Het is wel een beetje een probleem, ik krijg rond 5 a 6 uur smiddags altijd ontzettende slaap. Soms zo erg dat ik echt MOET gaan liggen.
There IS no global warming -- The Matrix
Geen flauw idee. Ik had ooit een keer gelezen dat onderdrukte trauma's er iets mee te maken kunnen hebben, maar ik heb geen zin in een psychiater die mij dingen gaat aanpraten die hoogstwaarschijnlijk nooit zijn gebeurd ik denk dat ik gewoon pech heb gehad.quote:Op vrijdag 1 juni 2007 19:09 schreef SnEeUwWiEtJe het volgende:
[..]
God, ik krijg tranen in mijn ogen.
Dit kon ik geschreven hebben.
Weet je ook hoe het komt?
Het is echt fijn om te lezen dat andere mensen zich ook zo voelen he? Toen ik voor het eerst de site www.dreamchild.net las heb ik me toch een potje gejankt, niet normaal.
Klinkt inderdaad herkenbaar.quote:Op zondag 27 mei 2007 12:45 schreef Smoked het volgende:
Sinds ik kleine week voel ik mij zeer vreemd. Na een lange werkweek deed ik 's avonds een flinke dut en stond daarna een beetje raar op. Ik dacht dat het door het iets te lange dutje kwam maar de dag daarop bleef ik het gevoel houden.
Kort gezegd voel ik me zo:
- Het is alsof niks meer echt is terwijl ik weet dat dat het wel is
- het lijkt alsof er een soort "blur" over m'n ogen zit
- ik voel mijn lichaam niet meer maar toch weet ik dat het er is
- alles gaat automatisch, ik maak niks meer bewust mee
Er is echt iets grandioos mis gegaan in mn kop. Het duurt nu 2 a 3 dagen en kijk eerst nog even aan of dit vanzelf weggaat maar ik kan echt niks meer. Na wat research gedaan te hebben kwam ik uit op derealisatie/depersonalisatie, de symptomen hiervan sluiten exact aan bij wat ik heb.
http://www.syntyche.nl/dps.html
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben gehad? heb je het nog steeds of ben je er van af gekomen (hoe?).
Ik heb me eens dagen lang gevoeld als een zwart klein haltertje in een lege zwarte ruimte.
En laatst nog voelde ik me heel vreemd, met associaties en gedachtengangen en herinneringen die ik helemaal niet kan hebben.
De eerste keer duurde het een paar dagen. Uiteindelijk ging het over, toen ik me een heel laconike vriend voorstelde, die binnen zou komen en zou vragen: "Heb je koffie?" Zoals altijd. Toen was het over.
Geen zorgen maken, niets van aantrekken. Niemand kan het zien en er is niks aan de hand. Gaat vanzelf weer over.
Soms kwam het na heel heftig klaarkomen. Was ik twee dagen van slag.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Niet zeveren!quote:Op zondag 3 juni 2007 09:39 schreef Judas.Iskariot het volgende:
Een onbekende geest is in je lichaam gekomen.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Dat kan het bij mij ook wel triggeren, geloof ik. Dat ik soms wakker schrik en mezelf iets heel raars hoor zeggen.quote:Op donderdag 14 juni 2007 23:29 schreef Smoked het volgende:
Nou prima in principe. Sympathiek dat je er nog aan denk!
Heb er wel weer last van gekregen, wederom na een middagdutje. Het komt dat keihard terug en houdt een dikke week aan. Zo lang ik overdags geen dutjes doe blijft het weg. Het is wel een beetje een probleem, ik krijg rond 5 a 6 uur smiddags altijd ontzettende slaap. Soms zo erg dat ik echt MOET gaan liggen.
Ik vind het wel leuk om te ontdekken, dat er meer mensen zijn die het hebben.
Ik ben er altijd al een voorstander van om rustig te blijven, maar in dit soort gevallen helemaal. Kijk een beetje rond naar wat er gebeurt en hoe het voelt en zo. Het gaat wel weer over.
Toen ik me een haltertje voelde, had ik echt het idee, dat ik de hele wereld opnieuw kon definiëren. later vroeg iemand me, of ik dat ook gedaan had. Helaas moest ik bekennen van niet.
Soms voelt het als uittreden of althans, de voorbereidingen daartoe. Zoals in mijn jeugd, dat ik me soms heel ver verheven boven mijn bed voelde. Dat is dus iets heel anders dan andere geesten die binnenkomen.
Bedankt voor de links, alle bijdragers. Zal eens wat lezen.
Tot slot een parallel:
Een oude buurman van me beschreef hoe hij vroeger in de Rijn zwom en dan aan de koppen van de strekdammen dook. Dat is echt levensgevaarlijk, ik heb er een vriend door verloren. Daar zijn grote en kleine kolken en stroom het water hard, maar hij dook naar de bodem en wist weer boven te komen aan de andere kant. Een sport voor hem. En overigens een bekende truc onder zwemmers: duik naar de bodem van de draaikolk, dan kun je weg.
Op een keer raakte hij verstrikt in een stuk prikkeldraad, dat iemand in het water gegooid had. Wat hem redde was, dat hij niet in paniek raakte en rustig het draad afwikkelde.
Als je lichaam veilig is, kun je, zelfs als je verstrikt raakt, rustig de tijd nemen om het prikkeldraad af te wikkelen.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Tvp, interessant topic.
Cop killer
Kill all the cops tonight
Kill them, cop killer
Kill all the cops in sight
Kill all the cops tonight
Kill them, cop killer
Kill all the cops in sight
Het is inderdaad heel fijn om te lezen dat andere mensen het net zo hebben ..quote:Op vrijdag 15 juni 2007 00:13 schreef GlazenKaak het volgende:
[..]
Geen flauw idee. Ik had ooit een keer gelezen dat onderdrukte trauma's er iets mee te maken kunnen hebben, maar ik heb geen zin in een psychiater die mij dingen gaat aanpraten die hoogstwaarschijnlijk nooit zijn gebeurd ik denk dat ik gewoon pech heb gehad.
Het is echt fijn om te lezen dat andere mensen zich ook zo voelen he? Toen ik voor het eerst de site www.dreamchild.net las heb ik me toch een potje gejankt, niet normaal.
En op sommige momenten denk ik dan weer dat ik compleet gek ben, en over een aantal jaren zeker in een instelling beland.
Got cat ?
Van dat uittreden hen ik een paar jaar geleden ook verschrikkelijk veel last van gehad!quote:Op vrijdag 15 juni 2007 01:00 schreef Kees22 het volgende:
[..]
Dat kan het bij mij ook wel triggeren, geloof ik. Dat ik soms wakker schrik en mezelf iets heel raars hoor zeggen.
Ik vind het wel leuk om te ontdekken, dat er meer mensen zijn die het hebben.
Ik ben er altijd al een voorstander van om rustig te blijven, maar in dit soort gevallen helemaal. Kijk een beetje rond naar wat er gebeurt en hoe het voelt en zo. Het gaat wel weer over.
Toen ik me een haltertje voelde, had ik echt het idee, dat ik de hele wereld opnieuw kon definiëren. later vroeg iemand me, of ik dat ook gedaan had. Helaas moest ik bekennen van niet.
Soms voelt het als uittreden of althans, de voorbereidingen daartoe. Zoals in mijn jeugd, dat ik me soms heel ver verheven boven mijn bed voelde. Dat is dus iets heel anders dan andere geesten die binnenkomen.
Bedankt voor de links, alle bijdragers. Zal eens wat lezen.
Tot slot een parallel:
Een oude buurman van me beschreef hoe hij vroeger in de Rijn zwom en dan aan de koppen van de strekdammen dook. Dat is echt levensgevaarlijk, ik heb er een vriend door verloren. Daar zijn grote en kleine kolken en stroom het water hard, maar hij dook naar de bodem en wist weer boven te komen aan de andere kant. Een sport voor hem. En overigens een bekende truc onder zwemmers: duik naar de bodem van de draaikolk, dan kun je weg.
Op een keer raakte hij verstrikt in een stuk prikkeldraad, dat iemand in het water gegooid had. Wat hem redde was, dat hij niet in paniek raakte en rustig het draad afwikkelde.
Als je lichaam veilig is, kun je, zelfs als je verstrikt raakt, rustig de tijd nemen om het prikkeldraad af te wikkelen.
Zou het hierdoor komen?
Got cat ?
Ik zal meer specifiek zijn!
Vroeger heb ik geregeld last gehad van uittredingen, Ik was me er hier heel bewust van, en na dat het een aantal keer is gebeurd heb ik er ook vanalles over opgezocht.
Wat niet wegnam dat elke keer dat het gebeurde, ik verschrikkelijk bang was en alles probeerde om de droom te stoppen.
Het was alsof ik boven mijn lichaam 'zweefde' en telkens een stukje hoger ging.
Soms ook kroop ik precies over de grond (maar ik lag dus in bed) en geraakte heel moeizaam vooruit. En zo ben ik eens tot het bed van mijn ouders geraakt (ik was nog jong) en ik wou hen wakker maken omdat ik bang had, maar ik kreeg niets gezegd. Los van deze dromen had ik het ook dat ik sliep, en ik wist dat ik aan het slapen was, maar ik kon niet wakker worden. Dit ging samen met een heel beklemmend gevoel, en ik wou roepen maar het ging niet.
Over die derealisatie/depersonalisatie: dit had ik ook al op heel jonge leeftijd.
Het was alsof ik naar een 'film' keek en ik niet echt aanwezig was. Dit geen weken trouwens , maar maanden aan een stuk ... ik denk dat ik hier wel enkele jaren mee heb gekampt.
Op sommige momenten was het erger, maar ik was me er hier altijd van bewust waardoor ik ook een bepaalde angst creëerde om dit op sommige momenten te krijgen.
En van deze angst kwamen dan paniekaanvallen voort.
De eerste keer was het toen ik op mijn kamer had liggen slapen, ik ging naar beneden waar mijn mama zat.
Ik kreeg in een keer enorm veel schrik, maar ik weet niet voor wat. De wereld leek heel anders, niet echt. Het was alsof ik in een ander 'bewustzijn' zat. Ik begon te hyperventilleren en verschrikkelijk te huilen.
Soms heb ik ook het gevoel alsof ik op een dag 'voor de tweede keer wakker wordt' en dus een stuk 'bewuster' ben als het moment daarvoor, ook ontzettend viest en het jaagt me de schrik aan.
Verder zie ik soms ook naar andere mensen (mijn ouders, vriend) en denk ik van : wie zijn dat eigenlijk? zijn dat mijn ouders? kennen ze mij? ken ik hen eigenlijk? En ze lijken dan zo ontzettend klein en ver weg van mij, het is echt vies.
Twee jaar geleden ben ik met de symptonen wel naar de dokter geweest, en dan vooral het symptoon dat 'ik de wereld zie zoals ik naar de tv kijk'. Jammer genoeg schreef die dokter mij hoe sarcastisch ook, oogdruppeltjes voor en verwees me door naar de oogarts, die zei dat alles in orde was.
Nu krijg ik soms hele rare gedachten van hoe raar de wereld soms wel niet lijkt. Bijvoorbeeld over mijn eigen lichaam: ik sta er precies buiten (niet letterlijk) en aanschouw hoe raar dit ineen zit.
Ook de wereld in het algemene, zoals ruimte. Soms voelt de omgeving heel groot aan, oneindig...
Ik kan ook heel moeilijk ergens gewoon rustig op café op of restaurant zitten. Dit voelt heel raar aan, ik kan me niet ontspannen en zoek steeds afleiding (bv een tijdsschrift lezen, gsm).
Tot zover mijn bijdrage
Vroeger heb ik geregeld last gehad van uittredingen, Ik was me er hier heel bewust van, en na dat het een aantal keer is gebeurd heb ik er ook vanalles over opgezocht.
Wat niet wegnam dat elke keer dat het gebeurde, ik verschrikkelijk bang was en alles probeerde om de droom te stoppen.
Het was alsof ik boven mijn lichaam 'zweefde' en telkens een stukje hoger ging.
Soms ook kroop ik precies over de grond (maar ik lag dus in bed) en geraakte heel moeizaam vooruit. En zo ben ik eens tot het bed van mijn ouders geraakt (ik was nog jong) en ik wou hen wakker maken omdat ik bang had, maar ik kreeg niets gezegd. Los van deze dromen had ik het ook dat ik sliep, en ik wist dat ik aan het slapen was, maar ik kon niet wakker worden. Dit ging samen met een heel beklemmend gevoel, en ik wou roepen maar het ging niet.
Over die derealisatie/depersonalisatie: dit had ik ook al op heel jonge leeftijd.
Het was alsof ik naar een 'film' keek en ik niet echt aanwezig was. Dit geen weken trouwens , maar maanden aan een stuk ... ik denk dat ik hier wel enkele jaren mee heb gekampt.
Op sommige momenten was het erger, maar ik was me er hier altijd van bewust waardoor ik ook een bepaalde angst creëerde om dit op sommige momenten te krijgen.
En van deze angst kwamen dan paniekaanvallen voort.
De eerste keer was het toen ik op mijn kamer had liggen slapen, ik ging naar beneden waar mijn mama zat.
Ik kreeg in een keer enorm veel schrik, maar ik weet niet voor wat. De wereld leek heel anders, niet echt. Het was alsof ik in een ander 'bewustzijn' zat. Ik begon te hyperventilleren en verschrikkelijk te huilen.
Soms heb ik ook het gevoel alsof ik op een dag 'voor de tweede keer wakker wordt' en dus een stuk 'bewuster' ben als het moment daarvoor, ook ontzettend viest en het jaagt me de schrik aan.
Verder zie ik soms ook naar andere mensen (mijn ouders, vriend) en denk ik van : wie zijn dat eigenlijk? zijn dat mijn ouders? kennen ze mij? ken ik hen eigenlijk? En ze lijken dan zo ontzettend klein en ver weg van mij, het is echt vies.
Twee jaar geleden ben ik met de symptonen wel naar de dokter geweest, en dan vooral het symptoon dat 'ik de wereld zie zoals ik naar de tv kijk'. Jammer genoeg schreef die dokter mij hoe sarcastisch ook, oogdruppeltjes voor en verwees me door naar de oogarts, die zei dat alles in orde was.
Nu krijg ik soms hele rare gedachten van hoe raar de wereld soms wel niet lijkt. Bijvoorbeeld over mijn eigen lichaam: ik sta er precies buiten (niet letterlijk) en aanschouw hoe raar dit ineen zit.
Ook de wereld in het algemene, zoals ruimte. Soms voelt de omgeving heel groot aan, oneindig...
Ik kan ook heel moeilijk ergens gewoon rustig op café op of restaurant zitten. Dit voelt heel raar aan, ik kan me niet ontspannen en zoek steeds afleiding (bv een tijdsschrift lezen, gsm).
Tot zover mijn bijdrage
Got cat ?
Graag gedaan. Zou graag willen dat ik je kon helpen.. maar zou niet weten hoe. Zou wel handig zijn he? Als je echt een kapstok had met allerlei methodes die je hielpen?quote:Op donderdag 14 juni 2007 23:29 schreef Smoked het volgende:
Nou prima in principe. Sympathiek dat je er nog aan denk!
Heb er wel weer last van gekregen, wederom na een middagdutje. Het komt dat keihard terug en houdt een dikke week aan. Zo lang ik overdags geen dutjes doe blijft het weg. Het is wel een beetje een probleem, ik krijg rond 5 a 6 uur smiddags altijd ontzettende slaap. Soms zo erg dat ik echt MOET gaan liggen.
Heb je al iets geprobeerd met de tips die je in dit topic hebt gekregen?
You're never fully dressed until you wear a smile
Inkoppertje: Blow eens wat minderquote:Op vrijdag 15 juni 2007 11:28 schreef SnEeUwWiEtJe het volgende:
Vroeger heb ik geregeld last gehad van uittredingen, Ik was me er hier heel bewust van, en na dat het een aantal keer is gebeurd heb ik er ook vanalles over opgezocht.
Wat niet wegnam dat elke keer dat het gebeurde, ik verschrikkelijk bang was en alles probeerde om de droom te stoppen.
Het was alsof ik boven mijn lichaam 'zweefde' en telkens een stukje hoger ging.
Soms ook kroop ik precies over de grond (maar ik lag dus in bed) en geraakte heel moeizaam vooruit. En zo ben ik eens tot het bed van mijn ouders geraakt (ik was nog jong) en ik wou hen wakker maken omdat ik bang had, maar ik kreeg niets gezegd. Los van deze dromen had ik het ook dat ik sliep, en ik wist dat ik aan het slapen was, maar ik kon niet wakker worden. Dit ging samen met een heel beklemmend gevoel, en ik wou roepen maar het ging niet.
Sell not virtue to purchase wealth, nor Liberty to purchase power.
Dat gevoel wat je na het doen van een middagdutje kan krijgen ken ik wel. Het lijkt idd wel een beetje op het gevoel van derealisatie, maar ik denk dat na een middagdutje je slaapritme (of bioritme) gewoon een beetje in de war kan raken, waardoor je het gevoel kan hebben dat je nog half aan het dromen bent, waardoor dingen onwerkelijk aanvoelen. Derealisatie en depersonalisatie gaan nog een stapje verder denk ik, in de zin dat er dan nog meer uit balans is.
Iemand ervaring mee, staat duidelijk in de TT, dus dan mag jij lekker wegblijven meneer de alwetende psychiater.quote:Op vrijdag 15 juni 2007 21:14 schreef punkiie het volgende:
Ze verzinnen steeds iets nieuws. Die psychologen geven er gewoon steeds een nieuwe benaming voor.
Kol haneshama Tehalel Yah
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
Ah joh dat heb ik vroeger ook vaak gehad. Leek het net alsof niets meer echt was en je door een soort buis naar de realiteit keek.
Gebruik je wel eens wat dope of zuip je nogal vaak?
Gebruik je wel eens wat dope of zuip je nogal vaak?
Op woensdag 23 januari 2013 16:22 schreef gnaeus het volgende:[/b]
Je denkt serieus dat een goede opvoeding dit kan voorkomen ? Het is juist vaak de oorzaak van misdragingen.
Je denkt serieus dat een goede opvoeding dit kan voorkomen ? Het is juist vaak de oorzaak van misdragingen.
Es een keertje een beetje DR hebben heeft niets te maken met hoe en wat het is als het levenslang chronisch is.quote:Op donderdag 21 juni 2007 08:28 schreef Die_Hofstadtgruppe het volgende:
Ah joh dat heb ik vroeger ook vaak gehad. Leek het net alsof niets meer echt was en je door een soort buis naar de realiteit keek.
Dat vraag je aan... ?quote:Gebruik je wel eens wat dope of zuip je nogal vaak?
Kol haneshama Tehalel Yah
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
Ik denk dat er al behoorlijk wat duidelijke info over intoxicatie in dit topic staat, en ook dat TS duidelijk schrijft. Ik denk dat hij/zij moet opletten hoe ernstig de DR is en wat de frequentie is.
Met losse ervaringen is naar dokters rennen niet erg oplossend. Zelf weten hoe het heet is hetgeen waar mee te werken, dokter kan er niet veel aan toevoegen. En voor de lichte ervaringen, zoals vlak na ontwaken enz. hoef je al helemaal niet naar een dokter. Er zijn veel nuances in het dp/dr wereldje. Maar het is wel eenvoudig te herkennen, of het nu een licht moment van DR is of een zwaarder, dus allang mooi dat het goed te benoemen is en dat kan men best zelf zonder gauw in de fout te gaan.
Met losse ervaringen is naar dokters rennen niet erg oplossend. Zelf weten hoe het heet is hetgeen waar mee te werken, dokter kan er niet veel aan toevoegen. En voor de lichte ervaringen, zoals vlak na ontwaken enz. hoef je al helemaal niet naar een dokter. Er zijn veel nuances in het dp/dr wereldje. Maar het is wel eenvoudig te herkennen, of het nu een licht moment van DR is of een zwaarder, dus allang mooi dat het goed te benoemen is en dat kan men best zelf zonder gauw in de fout te gaan.
Kol haneshama Tehalel Yah
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
Sommige woorden doen me vermoeden dat je Belgische bent, en ik weet niet of daar dezelfde tijdschriften bestaan als in Nederland. Ik zou eens in een natuurvoedingswinkel gaan kijken en daar wat door tijdschriften bladeren. Er bestaan in Nederland genoeg cursussen en therapeuten aangaande het zieleleven. gewoon, een beetje rondkijken en aangrijpen wat je wat lijkt.quote:Op vrijdag 15 juni 2007 11:28 schreef SnEeUwWiEtJe het volgende:
Ik zal meer specifiek zijn!
Vroeger heb ik geregeld last gehad van uittredingen, Ik was me er hier heel bewust van, en na dat het een aantal keer is gebeurd heb ik er ook vanalles over opgezocht.
Wat niet wegnam dat elke keer dat het gebeurde, ik verschrikkelijk bang was en alles probeerde om de droom te stoppen.
*knip* klinkt reëel
Tot zover mijn bijdrage
En vooral: als het je overkomt: niet in paniek raken en niet bang worden.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Neehoor, is weer wat anders en geen oorzaak ervan maar dat beide bij 1 mens voorkomen is weer niet bepaald uniek.quote:Op vrijdag 15 juni 2007 09:46 schreef SnEeUwWiEtJe het volgende:
[..]
Van dat uittreden hen ik een paar jaar geleden ook verschrikkelijk veel last van gehad!
Zou het hierdoor komen?
Kol haneshama Tehalel Yah
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
Het kan zijn dat je ff een kleine chemische onbalans hebt gehad... Als je
slaapt zijn er andere stoffen dominant dan wanneer je wakker bent...
slaapt zijn er andere stoffen dominant dan wanneer je wakker bent...
What you pay attention to, you become conscious of...
B-FliP Youtube Channel
Bionic - In on the Outside EP: 2-3-2012
B-FliP Youtube Channel
Bionic - In on the Outside EP: 2-3-2012
Hmmm, voor mij een klein beetje herkenbaar.quote:Op donderdag 14 juni 2007 23:29 schreef Smoked het volgende:
Nou prima in principe. Sympathiek dat je er nog aan denk!
Heb er wel weer last van gekregen, wederom na een middagdutje. Het komt dat keihard terug en houdt een dikke week aan. Zo lang ik overdags geen dutjes doe blijft het weg. Het is wel een beetje een probleem, ik krijg rond 5 a 6 uur smiddags altijd ontzettende slaap. Soms zo erg dat ik echt MOET gaan liggen.
Als ik uit m'n werk kom en daarna een dutje doe en ik blijf te lang liggen (>30 minuten), voel ik me de rest van de avond redelijk prikkelbaar (potentieel sjaggi zeg maar ) en duf.
Hoe lang doe je zo'n dutje? Ik gok dat je een gevoelig bioritme hebt en je lichaam regelmaat nodig heeft op dat gebied.
Ik ken die dingen... soms heb ik dat ook... en dan is het in eens ook weer weg. Ik ben er nooit mee naar een dokter geweest en ik heb het ook niemand verteld omdat ik zelf dacht van mezelf dat ik gek was. Nou is dat gelukkig wel minder geworden dan vroeger. En nou heb ik het vreemd genoeg alleen in drukke tijden en wanneer ik iets 'nieuws' doe.quote:Op vrijdag 15 juni 2007 11:28 schreef SnEeUwWiEtJe het volgende:
Ik zal meer specifiek zijn!
Vroeger heb ik geregeld last gehad van uittredingen, Ik was me er hier heel bewust van, en na dat het een aantal keer is gebeurd heb ik er ook vanalles over opgezocht.
Wat niet wegnam dat elke keer dat het gebeurde, ik verschrikkelijk bang was en alles probeerde om de droom te stoppen.
Het was alsof ik boven mijn lichaam 'zweefde' en telkens een stukje hoger ging.
Soms ook kroop ik precies over de grond (maar ik lag dus in bed) en geraakte heel moeizaam vooruit. En zo ben ik eens tot het bed van mijn ouders geraakt (ik was nog jong) en ik wou hen wakker maken omdat ik bang had, maar ik kreeg niets gezegd. Los van deze dromen had ik het ook dat ik sliep, en ik wist dat ik aan het slapen was, maar ik kon niet wakker worden. Dit ging samen met een heel beklemmend gevoel, en ik wou roepen maar het ging niet.
Over die derealisatie/depersonalisatie: dit had ik ook al op heel jonge leeftijd.
Het was alsof ik naar een 'film' keek en ik niet echt aanwezig was. Dit geen weken trouwens , maar maanden aan een stuk ... ik denk dat ik hier wel enkele jaren mee heb gekampt.
Op sommige momenten was het erger, maar ik was me er hier altijd van bewust waardoor ik ook een bepaalde angst creëerde om dit op sommige momenten te krijgen.
En van deze angst kwamen dan paniekaanvallen voort.
De eerste keer was het toen ik op mijn kamer had liggen slapen, ik ging naar beneden waar mijn mama zat.
Ik kreeg in een keer enorm veel schrik, maar ik weet niet voor wat. De wereld leek heel anders, niet echt. Het was alsof ik in een ander 'bewustzijn' zat. Ik begon te hyperventilleren en verschrikkelijk te huilen.
Soms heb ik ook het gevoel alsof ik op een dag 'voor de tweede keer wakker wordt' en dus een stuk 'bewuster' ben als het moment daarvoor, ook ontzettend viest en het jaagt me de schrik aan.
Ik Ben Hier Geweest...!!
Ik heb een paar jaar lang last gehad van depersonalisatie. Ik weet niet precies wanneer 't begonnen is (het is waarschijnlijk heel geleidelijk opgekomen) maar nagaande hoe lang ik me "duf" heb gevoeld heb ik 't zeker 2 jaar gehad.
De hypochonder in mij begon al te speculeren over nare dingen waaraan ik op 't punt stond dood te gaan.
Het bleek uiteindelijk allemaal voor te komen uit enigszins heftige angstproblematiek. Inmiddels heb ik daarvoor (en de oorzaak daar dan weer van) hulp gezocht, en alleen al door er over te praten en door aan mezelf toe te hebben gegeven waar ik dan zo bang voor ben voel ik me al stukken beter.
Derealisatie lijkt me helemaal eng, dat heb ik gelukkig nooit gehad.
De hypochonder in mij begon al te speculeren over nare dingen waaraan ik op 't punt stond dood te gaan.
Het bleek uiteindelijk allemaal voor te komen uit enigszins heftige angstproblematiek. Inmiddels heb ik daarvoor (en de oorzaak daar dan weer van) hulp gezocht, en alleen al door er over te praten en door aan mezelf toe te hebben gegeven waar ik dan zo bang voor ben voel ik me al stukken beter.
Derealisatie lijkt me helemaal eng, dat heb ik gelukkig nooit gehad.
"That's the thing about the truth. It'll set you free, but first it'll really piss you off!"
Stress (en slecht slapen) kan inderdaad een oorzaak zijn, en "easy living" een heel goede remedie.quote:Op woensdag 30 mei 2007 23:16 schreef Smoked het volgende:
[..]
Hee,
nou het lijkt ondertussen wat beter te gaan. Gisteren had ik echt het gevoel dat het toch wel een stuk minder was. Op dit moment heb ik er niet zo duidelijk last van dat ik naar de dokter wil. 's avonds lijkt het wel iets erger te worden.
Oorzaken kan ik alleen maar naar gissen... Ik vermoed dat de zware stress en een paar hele rare nachten de oorzaak zijn geweest. Stress is opzich niet zo erg maar ik kan er heel slecht tegen. Ik zal jullie iig op de hoogte houden van hoe het zich verder ontwikkelt.
Ik reageer eigenlijk omdat ik lang geleden, in een periode van zware stress, ook dergelijke verschijnselen heb gehad, die ik zelf "vervreemding" noemde maar wel een vervreemding die ik heb ervaard als de grootste nachtmerrie waar je in terecht kan komen. Het was iets wat in die tijd (gedurende een aantal jaren) op plotselinge momenten (vlagen) de kop op kon steken en vooral in het begin wist ik op zulke momenten niet meer waar ik het zoeken moest.
Belevingsveranderingen, zo reeel dat je niet meer kan onderscheiden welke beleving van de werkelijkheid een roes is en welke niet. Het voelde eigenlijk als een bewustzijnsverruiming maar wel een die niet aangenaam was. Een vervreemding van alles wat vertrouwd zou moeten zijn. Je eigen huis voelt niet meer als "thuis" (je krijgt ook de neiging om je eigen huis te ontvluchten omdat de karikatuur die je ervan beleeft angstaanjagend is). De herinneringen aan je eigen verleden lijken opeens nep, (alsof je al die jaren in een roes hebt geleeft, blind ben geweest, en op dat moment pas bewust wordt van hoe het echt is geweest). Maar op straat is alles ook raar en ongewoon en qua sfeer zo anders dan wat je gewend bent. Het was trippen, een bad trip en dat zonder de invloed van drugs.
Ik wil iedereen die in meer of mindere mate last heeft van de verschijnselen die ik indertijd beleefde, sterkte wensen.
Ik kan me ook nog herinneren wat een moeite ik had om aan anderen uit te leggen in wat voor matrixachtige nachtmerrie ik terecht kwam. Het enige wat je in zo'n periode kan doen is proberen rustig te leven, zorgen voor niet al teveel veranderingen, en vooral goed eten en slapen. Het gaat wel weer over dan.
Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
Hier sluit ik me volmondig bij aan.quote:Op donderdag 28 juni 2007 20:07 schreef barthol het volgende:
Ik wil iedereen die in meer of mindere mate last heeft van de verschijnselen die ik indertijd beleefde, sterkte wensen.
Ik kan me ook nog herinneren wat een moeite ik had om aan anderen uit te leggen in wat voor matrixachtige nachtmerrie ik terecht kwam. Het enige wat je in zo'n periode kan doen is proberen rustig te leven, zorgen voor niet al teveel veranderingen, en vooral goed eten en slapen. Het gaat wel weer over dan.
Uitleggen heb ik nooit geprobeerd, want ik snapte het zelf niet eens.
Voor mij voelt het dan, alsof ik me op mezelf terug moet trekken. Op mijn basis. De indrukken die dan van de buitenwereld komen, zijn niet helemaal betrouwbaar en vooral de betekenis is niet betrouwbaar. Wat dan rest zijn de dagelijkse, stoffelijke dingen. Eten, poepen, mijn fiets, een deursleutel. Merkwaardige zaken, maar als ik mijn lichaam zijn gang laat gaan, komt het wel goed. Mijn lichaam heeft het bewegingsgeheugen, en daar vertrouw ik dan op.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Een nieuwe DR-er meldt zich
't is voorlopig nog zelfdiagnose, maandag ga ik naar m'n huisarts, maar het lijkt er wel héél erg op.
Ik heb het gevoel dat alles om me heen onwerkelijk/ver weg is en niet 100% doordringt in het verleden al vaker een paar uur gehad (met name in mensenmassa's, onder hevige stress, met benauwd weer en in schemerig donkere ruimtes), en vaak leidde dat tot paniekaanvallen.
Ook ben ik onder invloed van spanning (en me er te veel druk over maken) al diverse malen weken thuis geweest vanwege enorme draaierigheid, die ook gepaard ging met een wat onwerkelijk gevoel..
Nu had mijn psychiater me overtuigd dat het slechtste wat ik kan doen 'rust nemen' is, omdat ik dan juist veel te veel ruimte geef aan m'n klachten en m'n (panische) gedachten..
Sinds anderhalve maand heb ik (na een jaar WE-en) weer een 'reguliere' baan, waar ze niets van mijn spanningsklachten weten.. Vanaf dag 1 heb ik regelmatig kleine hyperventileer/paniekmomenten gehad, maar daar wist ik me steeds aardig over heen te zetten, en vooral niets te laten merken naar mijn omgeving.
2 weken terug begon ik weer last te krijgen van duizelingen, en af-en-toe een vlaag van onwerkelijkheid (ongeveer het gevoel van wanneer je met je blik op oneindig op de achterbank van een auto zit, en 'wakker schrikt' van iets wat in de auto gebeurt.. alleen lukt het me niet echt om wakker te schrikken, ik realiseer me alleen continu dat m'n blik op oneindig staat, en daar niet uit wil komen).
Ik heb die klachten min of meer genegeerd, maar deze week werden ze heviger.. ik heb nu 4 dagen ononderbroken het gevoel dat alles om me heen niet tot me door wil dringen, wat me de hele dag door beangstigd.. Onder tussen weet ik uit ervaring dat thuiszitten me niet al te goed doet (dan heb ik te veel tijd me te fixeren op m'n gevoel), maar 'doen alsof er niets aan de hand is, niet aanstellen en gewoon doorwerken' voelt inmiddels wel een beetje als 'met een blessure nog ff een marathon hollen'.. kortom: het is met veel volharding te doen, maar of het op lange termijn veel goeds zal brengen is erg te betwijfelen..
Door het continue vreemd ervaren van alles om me heen heb ik de laatste dagen ook weer regelmatig paniekaanvallen.. vaak weet ik met rustig ademen de misselijkheid e.d. te laten zakken, maar vervolgens komt die een paar minuten later weer net zo hard terug.. met name de gedachte dat ik me misschien wel altijd zo zal blijven voelen maakt me bang.
Ook verhalen van mensen op internet die 'steeds meer in hun eigen matrix-dimensie terecht kwamen' zijn niet echt bemoedigend, en dan is er nog de stress van 'het is heel druk op ons werk, ik heb een verantwoordelijke functie en kan en mag het nu absoluut niet af laten weten... als ik dat wel doe zal het wellicht betekenen dat ik iets wat ik met héél veel moeite bereikt heb binnenkort weer kwijt ben, en weer beland in het circuit van arbeidsongeschiktheid, terwijl het me juist zo'n goed deed om te merken dat ik nog best 'normaal' kon functioneren..
Oja, en m'n psychiater is zelf wegens ziekte 2 maanden non-actief
Ik heb maandag wel een afspraak met de huisarts, en een week later eenmalig met een andere psychiater, maar hoe/of ik de komende week nog aan het werk ga weet ik momenteel echt niet..
Ik heb deze week 3 dagen doorgezet terwijl ik hyperventilerend wakker werd, en paniekerig in de bus naar m'n werk zat, om daar vervolgens als een soort robot de dag door te komen, maar dat voelde niet bepaald als iets wat een mens te lang moet doen...
't is voorlopig nog zelfdiagnose, maandag ga ik naar m'n huisarts, maar het lijkt er wel héél erg op.
Ik heb het gevoel dat alles om me heen onwerkelijk/ver weg is en niet 100% doordringt in het verleden al vaker een paar uur gehad (met name in mensenmassa's, onder hevige stress, met benauwd weer en in schemerig donkere ruimtes), en vaak leidde dat tot paniekaanvallen.
Ook ben ik onder invloed van spanning (en me er te veel druk over maken) al diverse malen weken thuis geweest vanwege enorme draaierigheid, die ook gepaard ging met een wat onwerkelijk gevoel..
Nu had mijn psychiater me overtuigd dat het slechtste wat ik kan doen 'rust nemen' is, omdat ik dan juist veel te veel ruimte geef aan m'n klachten en m'n (panische) gedachten..
Sinds anderhalve maand heb ik (na een jaar WE-en) weer een 'reguliere' baan, waar ze niets van mijn spanningsklachten weten.. Vanaf dag 1 heb ik regelmatig kleine hyperventileer/paniekmomenten gehad, maar daar wist ik me steeds aardig over heen te zetten, en vooral niets te laten merken naar mijn omgeving.
2 weken terug begon ik weer last te krijgen van duizelingen, en af-en-toe een vlaag van onwerkelijkheid (ongeveer het gevoel van wanneer je met je blik op oneindig op de achterbank van een auto zit, en 'wakker schrikt' van iets wat in de auto gebeurt.. alleen lukt het me niet echt om wakker te schrikken, ik realiseer me alleen continu dat m'n blik op oneindig staat, en daar niet uit wil komen).
Ik heb die klachten min of meer genegeerd, maar deze week werden ze heviger.. ik heb nu 4 dagen ononderbroken het gevoel dat alles om me heen niet tot me door wil dringen, wat me de hele dag door beangstigd.. Onder tussen weet ik uit ervaring dat thuiszitten me niet al te goed doet (dan heb ik te veel tijd me te fixeren op m'n gevoel), maar 'doen alsof er niets aan de hand is, niet aanstellen en gewoon doorwerken' voelt inmiddels wel een beetje als 'met een blessure nog ff een marathon hollen'.. kortom: het is met veel volharding te doen, maar of het op lange termijn veel goeds zal brengen is erg te betwijfelen..
Door het continue vreemd ervaren van alles om me heen heb ik de laatste dagen ook weer regelmatig paniekaanvallen.. vaak weet ik met rustig ademen de misselijkheid e.d. te laten zakken, maar vervolgens komt die een paar minuten later weer net zo hard terug.. met name de gedachte dat ik me misschien wel altijd zo zal blijven voelen maakt me bang.
Ook verhalen van mensen op internet die 'steeds meer in hun eigen matrix-dimensie terecht kwamen' zijn niet echt bemoedigend, en dan is er nog de stress van 'het is heel druk op ons werk, ik heb een verantwoordelijke functie en kan en mag het nu absoluut niet af laten weten... als ik dat wel doe zal het wellicht betekenen dat ik iets wat ik met héél veel moeite bereikt heb binnenkort weer kwijt ben, en weer beland in het circuit van arbeidsongeschiktheid, terwijl het me juist zo'n goed deed om te merken dat ik nog best 'normaal' kon functioneren..
Oja, en m'n psychiater is zelf wegens ziekte 2 maanden non-actief
Ik heb maandag wel een afspraak met de huisarts, en een week later eenmalig met een andere psychiater, maar hoe/of ik de komende week nog aan het werk ga weet ik momenteel echt niet..
Ik heb deze week 3 dagen doorgezet terwijl ik hyperventilerend wakker werd, en paniekerig in de bus naar m'n werk zat, om daar vervolgens als een soort robot de dag door te komen, maar dat voelde niet bepaald als iets wat een mens te lang moet doen...
Het is geen ziekte, maar een gewaarwording waar je je leven aan moet zien aan te passen zodat het eigen is, de mens is nooit bedoeld als robot rasterkracht in een economische molen.
Vraag yvonne maar hoe tof ik ben, die gaf mij er ooit een tagje voor.
Ik neem het graag van je aan, maar snap niet precies wat je bedoelt te zeggen..quote:Op zaterdag 20 oktober 2007 12:17 schreef BaajGuardian het volgende:
Het is geen ziekte, maar een gewaarwording waar je je leven aan moet zien aan te passen zodat het eigen is
Dat je psychiater ziek is, staat (reeel gezien) los van jouw gemoedstoestand. Het is daarentegen wel vervelend dat je niet op hem terug kunt vallen waar nodig. Probeer voor het moment even een vertrouwde omgeving voor jezelf te creeren. Zoek vrienden op, ga bij je ouders langs, hoe dan ook: zorg dat je er niet alleen mee rondloopt.quote:Op zaterdag 20 oktober 2007 12:12 schreef Maartel het volgende:
Oja, en m'n psychiater is zelf wegens ziekte 2 maanden non-actief
Ik heb maandag wel een afspraak met de huisarts, en een week later eenmalig met een andere psychiater, maar hoe/of ik de komende week nog aan het werk ga weet ik momenteel echt niet..
Ik heb deze week 3 dagen doorgezet terwijl ik hyperventilerend wakker werd, en paniekerig in de bus naar m'n werk zat, om daar vervolgens als een soort robot de dag door te komen, maar dat voelde niet bepaald als iets wat een mens te lang moet doen...
De komende week daar zul je gewoon doorheen komen. Dat je je mentaal gezien helemaal niet lekker voelt is absoluut niet fijn, maar bedenk wel dat het tijdelijk is en dat het een verschijnsel is. Je komt er gewoon doorheen en aan het einde van deze week zul je gewoon overeind staan. Het enige wat ik je aan kan reiken is om niet alleen te zijn als je bang bent voor je hyperventiaties etc.
Het komt goed, probeer daarop te vertrouwen.
You're never fully dressed until you wear a smile
Wat mij helpt, Maartel, is op het moment dat ik dat onwerkelijke gevoel voel opkomen, iets heel triviaals doen, thee zetten, opruimen, strijken desnoods midden in de nacht, kledingkast leegmaken en opnieuw netjes indelen, whatever dus... ik krijg het meestal bij donker weer, of wanneer ik 's nachts na amper 1 uur slapen plots wakker schrik (ik hyperventileer in mijn slaap ) , dan zie ik dat het pas 01.30 is of zo en dus er nog uren aan donkerte voor me liggen en wordt het paniekgevoel waar ik al meteen mee wakker werd nog erger, totdat ik me zelf ' verman' , letterlijk hardop mezelf toespreek "kom op, je weet wat het is, en je weet ook hoe je er tegen te verzetten" en dan ga ik dus iets suffigs doen, en dan zakt het meteen, ws simpelweg omdat je dan je ademhaling weer tot niveau suf, dus rustig, terugbrengt.
Natuurlijk is het wel zo handig te weten waar dat hyperventileren vandaan komt, maar ook zonder dat is er zelf wat aan de symptomen te doen dus...en geloof me, het helpt echt, en godzijdank want dat gevoel is vreselijk naar
) , dan zie ik dat het pas 01.30 is of zo en dus er nog uren aan donkerte voor me liggen en wordt het paniekgevoel waar ik al meteen mee wakker werd nog erger, totdat ik me zelf ' verman' , letterlijk hardop mezelf toespreek "kom op, je weet wat het is, en je weet ook hoe je er tegen te verzetten" en dan ga ik dus iets suffigs doen, en dan zakt het meteen, ws simpelweg omdat je dan je ademhaling weer tot niveau suf, dus rustig, terugbrengt.Natuurlijk is het wel zo handig te weten waar dat hyperventileren vandaan komt, maar ook zonder dat is er zelf wat aan de symptomen te doen dus...en geloof me, het helpt echt, en godzijdank want dat gevoel is vreselijk naar
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
Nouja, ik zou op dit moment iig graag advies van hem hebben..quote:Op zaterdag 20 oktober 2007 12:27 schreef MNR het volgende:
Dat je psychiater ziek is, staat (reeel gezien) los van jouw gemoedstoestand. Het is daarentegen wel vervelend dat je niet op hem terug kunt vallen waar nodig. Probeer voor het moment even een vertrouwde omgeving voor jezelf te creeren.
Hij is het afgelopen jaar de enige geweest die zei "jij gaat nu een normale baan zoeken, dat zal je goed doen!", terwijl al m'n vrienden/familie/ikzelf het idee hadden "dat kan ik nog helemaal niet aan, ik moet eerst maar eens aan mezelf werken". Voor een deel had hij een punt (ik haalde een paar weken veel voldoening uit 'het toch maar ff gewoon doen') maar nu loop ik dus weer tegen hetzelfde punt aan als in mijn vorige 2 banen: het écht even niet meer kunnen, terwijl ik het nog wel ontzettend graag wil..
Ach, natuurlijk kom ik er doorheen.. er is in wezen niets aan de hand behalve dat m'n beleving van alles wat anders is (maarja, hetzelfde geldt voor iemand die plotseling blind wordt, en die zal er toch ook even van ontdaan zijn).quote:De komende week daar zul je gewoon doorheen komen. Dat je je mentaal gezien helemaal niet lekker voelt is absoluut niet fijn, maar bedenk wel dat het tijdelijk is en dat het een verschijnsel is. Je komt er gewoon doorheen en aan het einde van deze week zul je gewoon overeind staan.
Of ik m'n komende (44-urige ) werkweek succesvol door ga komen betwijfel ik nog wel even op dit moment.. da's namelijk alleen maar meer en meer stress en indrukken, en ik vraag me af of ik er dan op vooruit ga..
Voor nu is het even zoeken naar ontspanning..
Ik dacht gister nog "ik ga lekker wat films kijken", maar daarvan heb ik gister al ontdekt dat dat niet ideaal is.. ook van de tv krijg ik momenteel de boel niet echt helder mee, en dat leidt bij mij alleen maar tot extra onrust..
Dank je!!quote:Het komt goed, probeer daarop te vertrouwen.
Héél herkenbaar, met name het 's nachts wakkerschrikken.. om die reden probeer ik nooit té vroeg te gaan slapen, omdat ik dan zeker weet dat ik midden in de nacht wakker word..quote:Op zaterdag 20 oktober 2007 12:31 schreef milagro het volgende:
Wat mij helpt, Maartel, is op het moment dat ik dat onwerkelijke gevoel voel opkomen, iets heel triviaals doen, thee zetten, opruimen, strijken desnoods midden in de nacht, kledingkast leegmaken en opnieuw netjes indelen, whatever dus... ik krijg het meestal bij donker weer, of wanneer ik 's nachts na amper 1 uur slapen plots wakker schrik (ik hyperventileer in mijn slaap ) , dan zie ik dat het pas 01.30 is of zo en dus er nog uren aan donkerte voor me liggen en wordt het paniekgevoel waar ik al meteen mee wakker werd nog erger, totdat ik me zelf ' verman' , letterlijk hardop mezelf toespreek "kom op, je weet wat het is, en je weet ook hoe je er tegen te verzetten" en dan ga ik dus iets suffigs doen, en dan zakt het meteen, ws simpelweg omdat je dan je ademhaling weer tot niveau suf, dus rustig, terugbrengt.
Met betrekking tot hyperventilatie/paniek pas ik dergelijke 'trucjes' al toe, en dat werkt ook wel een heel eind..
Maar wat betreft het onwerkelijke gevoel lijkt niets van dat te helpen.. ik heb een hele week gewoon doorgewerkt (afleiding genoeg dus) en er is geen moment geweest dat ik alles weer even helder zag..
ik ga ook niet meer voor 12 uur 's nachs slapen en zelfs de filmtrilogie The Matrix kijk ik niet meer, omdat het dan ook weer opkomt idem met iets te lang nadenken over zwarte gaten, het universum en zulks...quote:Op zaterdag 20 oktober 2007 12:38 schreef Maartel het volgende:
[..]
Héél herkenbaar, met name het 's nachts wakkerschrikken.. om die reden probeer ik nooit té vroeg te gaan slapen, omdat ik dan zeker weet dat ik midden in de nacht wakker word..
Met betrekking tot hyperventilatie/paniek pas ik dergelijke 'trucjes' al toe, en dat werkt ook wel een heel eind..
Maar wat betreft het onwerkelijke gevoel lijkt niets van dat te helpen.. ik heb een hele week gewoon doorgewerkt (afleiding genoeg dus) en er is geen moment geweest dat ik alles weer even helder zag..
maar ook dat moet gewoon weg, vermijdingsgedrag is ook niet goed.
wat ik ook doe soms, als ik het weer heel vaagjes voel, is in het donker op balkon hier gaan staan, mezelf dus confronteren met die donkerte die nog uren gaat duren... kijk, milagro, het is precies als overdag, alles is hetzelfde alleen de zon is er even niet, niets aan het handje dus.... klinkt bizar kleuterig, maar ook dat helpt
maar die onwerkelijkheidstoestanden, zo ver komt het dus niet meer omdat ik meteen ingrijp en er niet meer in 'meega' ... het langst heb ik er 2 weken meegelopen en toen waren er die bomaanslagen in de Londonse metro, en poef back was ik weer.... kortom andersom werkte het ook, mijn op het grote geheel gezien triviale probleem werd overruled door iets werkelijks desastreus.
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
oh en een te regelmatig leven is ook niet goed, doe eens iets geks, of iets comleets anders dan je normaal doet, zoek eens een andere omgeving op, dan huis, werk/school, kroeg... beste is nog : word verliefd!
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
Lees ik hierin goed dat het 'negeren' toch de beste manier is om er vanaf te komen?quote:Op zaterdag 20 oktober 2007 12:45 schreef milagro het volgende:
maar die onwerkelijkheidstoestanden, zo ver komt het dus niet meer omdat ik meteen ingrijp en er niet meer in 'meega' ...
Voor een deel probeer ik dat de hele week al, maar ondertussen krijg ik langzaam toch weer het gevoel van "mijn lichaam doet dit niet voor niets, dit is toch een teken dat je dingen ff iets anders moet gaan doen (als in: rustiger)".. Dit komt ook wel een beetje door verhalen die ik lees van 'als je er niet op tijd bij bent dan kan je er de rest van je leven nog meer last van hebben'.. ik wil graag zo gewoon mogelijk doorgaan met m'n leven en werk, maar dan wil ik wel het gevoel hebben dat dat de situatie niet verergert..
(Overigens zou ik me er in een kantoorbaan wellicht nog iets makkelijker overheen zetten.. het idee dat ik in een winkel sta, en ik de hele boel moet sluiten als ik het niet meer trek, zorgt ook niet echt voor rust of ruimte..)
nee, niet zozeer negeren, maar constateren en herkennen, weten dat het 'zo weer weg is' als je die bepaalde stappen in acht neemt... niet blijven focussen op "oh jee, donker, en dat duurt nog uren en zo kom ik de nacht niet door en wat nu als het nooit meer weggaat" en dát niet doen is echt te doen, te leren, te forceren.
heb je ook iemand die je kan bellen op zo'n moment, iemand die weet waar je last van hebt? dat idee is namelijk ook al een geruststelling... bij mij komt het dannooit zo ver meer dat ik iemand daadwerkelijk wakker bel, maar weten dat het kan, helpt al... "ik wacht nog even, als het zo blijft bel ik op, maar eerst eens kijken of het met die triviale dingetjes al zakt" en dan zakt het soms al meteen
het vervelende is, dat de angst de angst ook oproept, het kan best zijn dat de oorspronkelijke aanleiding alllang weg is, stress, verdriet, opgekropte woede, maar als je eenmaal dat gevoel ervaren hebt, dan ga je het later linken aan de context waarin je die eerste ervaring had, drukke omgeving, donkere omgeving, bepaalde muziek/films whatever, associaties dus, die op zich gaan staan, de paniekaanval is dan geen symptoom meer, maar zelf oorrzaak geworden, zeg maar... maar ondertussen zit je ms wel als een gek te zoeken naar een oorzaak in de relatiesfeer, werksfeer , wat ook weer stress oproept , op een bepaalde manier "er is ergens iets mis, ik zit ergens mee, want anders had ik die aanvallen niet" terwijl dat ms helemaal niet meer zo is.
de oorspronkelijke aanvallen waren externe stress gerelatieerd, en nu is het ms de stress om de aanvallen zelf dus... volg je me nog ?
heb je ook iemand die je kan bellen op zo'n moment, iemand die weet waar je last van hebt? dat idee is namelijk ook al een geruststelling... bij mij komt het dannooit zo ver meer dat ik iemand daadwerkelijk wakker bel, maar weten dat het kan, helpt al... "ik wacht nog even, als het zo blijft bel ik op, maar eerst eens kijken of het met die triviale dingetjes al zakt" en dan zakt het soms al meteen
het vervelende is, dat de angst de angst ook oproept, het kan best zijn dat de oorspronkelijke aanleiding alllang weg is, stress, verdriet, opgekropte woede, maar als je eenmaal dat gevoel ervaren hebt, dan ga je het later linken aan de context waarin je die eerste ervaring had, drukke omgeving, donkere omgeving, bepaalde muziek/films whatever, associaties dus, die op zich gaan staan, de paniekaanval is dan geen symptoom meer, maar zelf oorrzaak geworden, zeg maar... maar ondertussen zit je ms wel als een gek te zoeken naar een oorzaak in de relatiesfeer, werksfeer , wat ook weer stress oproept , op een bepaalde manier "er is ergens iets mis, ik zit ergens mee, want anders had ik die aanvallen niet" terwijl dat ms helemaal niet meer zo is.
de oorspronkelijke aanvallen waren externe stress gerelatieerd, en nu is het ms de stress om de aanvallen zelf dus... volg je me nog ?
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
ja ik snap 'm
Wat betreft paniek heb ik wel een aantal mensen die ik altijd kan bellen.. al is m'n ervaring daarmee dat dat ook niet erg helpt, omdat die mensen ook zoiets hebben van 'tja, ik weet ook niet wat ik moet doen.. ik zou willen dat ik je kon helpen', maar de gedachte dat ik mensen kan bellen is wel een beetje een steun.
(In tegenstelling tot m'n werk waar het alleen maar als belasting voelt "pfff, en dan moet ik hun straks ook nog op gaan biechten waar ik last van heb..")
Het kan best dat wat ik nu voel vooral door de angst voor het gevoel komt.. en door overfixatie op hoe ik alles beleef (al ben ik toch redelijk overtuigd dat dat momenteel écht anders is dan normaal)
Ik merk wel dat ik me er nu iig minder druk om maak dan op m'n werk.. thuis kan ik iets makkelijker denken 'dan krijg ik maar even niet alles mee', op het werk ben ik een controlfreak die er dus direct van in de stress schiet..
Plus dat alleen mijn kamertje nog lekker te overzien valt.. ik heb zelfs geen muziek aanstaan momenteel omdat dat als 'veel' voelde (en da's echt zeldzaam bij mij)..
Da's een heel verschil met een winkel vol mensen, continu harde muziek aan, werknemers die je in de gaten moet houden, het drukmaken of zij én de klanten je wel leuk en aardig vinden, en ondertussen vooral niet laten merken dat je eigenlijk de hele dag angstig op de werkvloer staat...
't geeft nu ook wat rust dat ik m'n baas heb gesmst dat ik mogelijk maandag nog 'ziek' ben, dat haalt de druk wat van de ketel.. terwijl ik het werk verdomme hartstikke leuk vond, maar de afgelopen dagen waren licht traumatisch.. zo'n week wil ik echt niet te vaak meemaken..
Wat betreft paniek heb ik wel een aantal mensen die ik altijd kan bellen.. al is m'n ervaring daarmee dat dat ook niet erg helpt, omdat die mensen ook zoiets hebben van 'tja, ik weet ook niet wat ik moet doen.. ik zou willen dat ik je kon helpen', maar de gedachte dat ik mensen kan bellen is wel een beetje een steun.
(In tegenstelling tot m'n werk waar het alleen maar als belasting voelt "pfff, en dan moet ik hun straks ook nog op gaan biechten waar ik last van heb..")
Het kan best dat wat ik nu voel vooral door de angst voor het gevoel komt.. en door overfixatie op hoe ik alles beleef (al ben ik toch redelijk overtuigd dat dat momenteel écht anders is dan normaal)
Ik merk wel dat ik me er nu iig minder druk om maak dan op m'n werk.. thuis kan ik iets makkelijker denken 'dan krijg ik maar even niet alles mee', op het werk ben ik een controlfreak die er dus direct van in de stress schiet..
Plus dat alleen mijn kamertje nog lekker te overzien valt.. ik heb zelfs geen muziek aanstaan momenteel omdat dat als 'veel' voelde (en da's echt zeldzaam bij mij)..
Da's een heel verschil met een winkel vol mensen, continu harde muziek aan, werknemers die je in de gaten moet houden, het drukmaken of zij én de klanten je wel leuk en aardig vinden, en ondertussen vooral niet laten merken dat je eigenlijk de hele dag angstig op de werkvloer staat...
't geeft nu ook wat rust dat ik m'n baas heb gesmst dat ik mogelijk maandag nog 'ziek' ben, dat haalt de druk wat van de ketel.. terwijl ik het werk verdomme hartstikke leuk vond, maar de afgelopen dagen waren licht traumatisch.. zo'n week wil ik echt niet te vaak meemaken..
het gaat er niet om dat die mensen met een oplossing aankomen, of zo, het gaat erom dat je even een stem hoort, een vertrouwde stem, je moet dan ook niet over die ansgt doorzagen, beter praat je juist over iets heel anders.... je moet die cirkel van angst doorbreken daar gaat het om.. en als dat met triviale dingetjes niet lukt,is soms even een stem horen , een praatje poep kunnen maken wel de manier.
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
Nou vraag ik me nog iets af...
voor mij bestaat het onwerkelijke gevoel uit 2 delen:
1. ik loop rond en handel in een soort trans. Ik reageer nog heel redelijk op alles om me heen, maar het gaat haast zonder gevoel, op de automatische piloot oid.. Dit is soms bijna een aangename roes, zo lang er niet te veel scherpte van me verwacht wordt, en is niet echt beangstigend tot 'deel 2' komt..
2. ik 'schrik wakker', haast zoals wanneer je in de klas hebt zitten wegdromen en je beschaamd realiseert dat er je zojuist een vraag gesteld werd die je niet hebt meegekregen..Ik schrik van het idee dat ik er de afgelopen minuten niet helemaal bij was, en probeer mezelf gelijk weer op scherp te zetten.. ik kijk om me heen, en probeer alles goed in me op te nemen.. om tot m'n ontzetting te ontdekken dat dat niet lukt: ik blijf in m'n roes..
Dit is het echte 'enge' gedeelte voor mij...
Die twee stappen wisselen elkaar soms wel tientallen keer per uur af..
Nu vraag ik me af in welke van de 2 nu het 'probleem' zit?
Functioneer ik in stap 1 gewoon zoals altijd, maar raak ik in stap 2 hyper-alert, en heb ik een te hoge verwachting van hoe scherp ik alles moet kunnen ervaren?
Of zit het probleem 'm toch echt in het 'wegdromen' van fase 1 en ben ik echt minder helder dan anders?
Als vraag aan degenen die er wel eens last van hebben, en ook weer vanaf kwamen: heb je op een gegeven moment wanneer je om je heen kijkt weer een keer het gevoel dat alles weer dichtbij en echt is?
Of is de wereld gewoon altijd raar en eng als je 'm zo bestudeert als ik bij punt 2 omschreef, en krijg je alleen rust doordat je op een gegeven moment vergeet na te denken over hoe je alles ervaart?
voor mij bestaat het onwerkelijke gevoel uit 2 delen:
1. ik loop rond en handel in een soort trans. Ik reageer nog heel redelijk op alles om me heen, maar het gaat haast zonder gevoel, op de automatische piloot oid.. Dit is soms bijna een aangename roes, zo lang er niet te veel scherpte van me verwacht wordt, en is niet echt beangstigend tot 'deel 2' komt..
2. ik 'schrik wakker', haast zoals wanneer je in de klas hebt zitten wegdromen en je beschaamd realiseert dat er je zojuist een vraag gesteld werd die je niet hebt meegekregen..Ik schrik van het idee dat ik er de afgelopen minuten niet helemaal bij was, en probeer mezelf gelijk weer op scherp te zetten.. ik kijk om me heen, en probeer alles goed in me op te nemen.. om tot m'n ontzetting te ontdekken dat dat niet lukt: ik blijf in m'n roes..
Dit is het echte 'enge' gedeelte voor mij...
Die twee stappen wisselen elkaar soms wel tientallen keer per uur af..
Nu vraag ik me af in welke van de 2 nu het 'probleem' zit?
Functioneer ik in stap 1 gewoon zoals altijd, maar raak ik in stap 2 hyper-alert, en heb ik een te hoge verwachting van hoe scherp ik alles moet kunnen ervaren?
Of zit het probleem 'm toch echt in het 'wegdromen' van fase 1 en ben ik echt minder helder dan anders?
Als vraag aan degenen die er wel eens last van hebben, en ook weer vanaf kwamen: heb je op een gegeven moment wanneer je om je heen kijkt weer een keer het gevoel dat alles weer dichtbij en echt is?
Of is de wereld gewoon altijd raar en eng als je 'm zo bestudeert als ik bij punt 2 omschreef, en krijg je alleen rust doordat je op een gegeven moment vergeet na te denken over hoe je alles ervaart?
Hallo, hier de topicstarter weer even. Ik zag zojuist dat er weer gepost werd en toevallig heb ik de laatste weken er ook weer last van. Het is bij mij sinds de topicstart nooit helemaal weg geweest maar heb er wel een paar weken nauwelijks last van gehad.
Wat ik mij ook afvraag is of het niet altijd zo geweest is. Valt het mij nou puur zo op omdat ik er zo gefixeerd op ben? Met triviale dingen doen denk je er niet zoveel aan maar toch heb ik vaak juist dan een moment dat ik me realiseer dat het toch niet écht weg is.
Ik heb nogal het gevoel dat ik er door beperkt word, keer steeds verder in mezelf, heb geen concentratie meer, kleine dingen kosten me veel moeite, ben af en toe even helemaal de draad kwijt, alles gaat vanzelf en heb er niet veel controle meer over.
Ik heb er trouwens wel meer last van als ik een keer wat later dan normaal naar bed ga, of wat langer uit slaap. Maar ja, heeft niet iedereen dat? Daarnaast leef ik akelig gezond (rook niet, drink niet, eet geen vlees, slik vitamines, geen overgewicht, beweeg voldoende).
Zucht
[ Bericht 18% gewijzigd door Smoked op 20-10-2007 21:19:38 ]
Wat ik mij ook afvraag is of het niet altijd zo geweest is. Valt het mij nou puur zo op omdat ik er zo gefixeerd op ben? Met triviale dingen doen denk je er niet zoveel aan maar toch heb ik vaak juist dan een moment dat ik me realiseer dat het toch niet écht weg is.
Ik heb nogal het gevoel dat ik er door beperkt word, keer steeds verder in mezelf, heb geen concentratie meer, kleine dingen kosten me veel moeite, ben af en toe even helemaal de draad kwijt, alles gaat vanzelf en heb er niet veel controle meer over.
Ik heb er trouwens wel meer last van als ik een keer wat later dan normaal naar bed ga, of wat langer uit slaap. Maar ja, heeft niet iedereen dat? Daarnaast leef ik akelig gezond (rook niet, drink niet, eet geen vlees, slik vitamines, geen overgewicht, beweeg voldoende).
Zucht
[ Bericht 18% gewijzigd door Smoked op 20-10-2007 21:19:38 ]
There IS no global warming -- The Matrix
Ben je inmiddels al bij je huisarts langsgeweest? (heb niet het hele topic doorgelezen, maar dat wilde je in eerste instantie niet doen, toch?)
@Maartel: succes op je werk morgen. Mijn tip: probeer, voor zover dat mogelijk is, zoveel mogelijk stressfactoren te vermijden
@Maartel: succes op je werk morgen. Mijn tip: probeer, voor zover dat mogelijk is, zoveel mogelijk stressfactoren te vermijden
You're never fully dressed until you wear a smile
Aan de andere kant zullen natuurlijke remmingen om zoiets na te laten er wel minder zijn.quote:Op woensdag 30 mei 2007 22:59 schreef Escaflowne het volgende:
[..]
Misschien in combinatie met een ernstige depressie dat het zover kan komen, maar niet louter en alleen door depersonalisatie/derealisatie ervaringen denk ik.
Ik ga er nu heen..quote:Op zondag 21 oktober 2007 23:25 schreef MNR het volgende:
Ben je inmiddels al bij je huisarts langsgeweest? (heb niet het hele topic doorgelezen, maar dat wilde je in eerste instantie niet doen, toch?)
@Maartel: succes op je werk morgen. Mijn tip: probeer, voor zover dat mogelijk is, zoveel mogelijk stressfactoren te vermijden
Voor m'n werk ben ik vandaag een dag 'ziek', al moet ik nog wel langskomen om voor de invaller te openen en sluiten
Stressfactoren vermijden probeer ik idd zoveel mogelijk, alleen is in m'n huidige druk-makerige staat vrijwel alles een stress-factor.. de werkvloer iig alleen al omdat ik het gevoel heb daar continu een rol te moeten spelen van 'de Maartel die het allemaal best aankan'.. Aangezien ik me moeilijk kan vertonen als 'Maartel die al bij 2 eerdere banen overspannen uit dienst ging, en nu hier na ruim een maand ook alweer over z'n toeren is'
Volgens de huisarts is het chronische hyperventilatie die ik in stand houd door het krampachtig te onderdrukken..
Da's een lastige, want in het verleden gingen m'n klachten vaak met me op de loop en kreeg ik juist de tip me er wat meer 'over heen te zetten'... en nou schijnt het onderdrukken juist weer voor meer stress te zorgen
Da's een lastige, want in het verleden gingen m'n klachten vaak met me op de loop en kreeg ik juist de tip me er wat meer 'over heen te zetten'... en nou schijnt het onderdrukken juist weer voor meer stress te zorgen
Angst is erg belangrijk als trigger van dr en voor sommigen de enige.quote:Op zaterdag 20 oktober 2007 13:35 schreef milagro het volgende:
het gaat er niet om dat die mensen met een oplossing aankomen, of zo, het gaat erom dat je even een stem hoort, een vertrouwde stem, je moet dan ook niet over die ansgt doorzagen, beter praat je juist over iets heel anders.... je moet die cirkel van angst doorbreken daar gaat het om.. en als dat met triviale dingetjes niet lukt,is soms even een stem horen , een praatje poep kunnen maken wel de manier.
Maar het niet het enige.
Chemie is er bijvoorbeeld ook 1.
Lichamelijk probleem is er ook 1.
En het kan ook gezellig met z'n allen jongleren.
Deze post is geen verbetering maar toevoeging.
Kol haneshama Tehalel Yah
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
ik heb het over wat je op dát specifieke moment voelt, en dat is angst.quote:Op maandag 22 oktober 2007 09:24 schreef Causa het volgende:
[..]
Angst is erg belangrijk als trigger van dr en voor sommigen de enige.
Maar het niet het enige.
Chemie is er bijvoorbeeld ook 1.
Lichamelijk probleem is er ook 1.
En het kan ook gezellig met z'n allen jongleren.
Deze post is geen verbetering maar toevoeging.
angst dus niet als trigger maar als resultaat van welke trigger dan ook
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
ik herken het. vroeger schakelde mijn brein zichzelf uit door een epilepsie aanval. het lijkt dan of alle vragen en lege antwoorden een soort kortsluiting veroorzaken in mn brein. Ik heb dat ook wel eens als ik op de voetbaltribune zit. Dan zie ik zo veel mensen, iedereen zijn wereld, iedereen zijn gedachten, en is het dan wel echt? Wat is het bestaan en wie ben ik, in dit lichaam? Ik las op die site Dreamchild over dat boek van die soldaat die zijn benen , armen, zicht, geur , hoor en spraak verloor. Je weet wel van dat liedje van Metallica. Daar krijg ik een eng gevoel bij omdat het soms ook zo voelt. Je bestaat, maar hoe? Wat gebeurt er met je als je alleen zo een torso bent? Ben je dan alleen nog maar bestaan itself?
ik probeer op zulke momenten en als ik voel dat ik gek wordt van mn eigen gedachten en angst heel banale dingen te doen en daar op te focussen. Zoals mn berichten van mn telefoon wissen. Of was plooien. Iets heel normaal en routineus om terug vaste grond te krijgen. Of mn vingers 1 voor 1 vast te knijpen.
Het is vooral heel moeilijk om uit te leggen en als iemand het niet snapt word ik er alleen maar meer overtuigd dat het allemaal nep is. Zelfs mn man snapt het niet eens, die leeft en denkt natuurlijk wel na over de dingen maar niet zo. En dan voel ik me soms 'beter'. Ik weet dat dat arrogante onzin is.
Ik lees graag jullie verdere ervaringen mee.
ik probeer op zulke momenten en als ik voel dat ik gek wordt van mn eigen gedachten en angst heel banale dingen te doen en daar op te focussen. Zoals mn berichten van mn telefoon wissen. Of was plooien. Iets heel normaal en routineus om terug vaste grond te krijgen. Of mn vingers 1 voor 1 vast te knijpen.
Het is vooral heel moeilijk om uit te leggen en als iemand het niet snapt word ik er alleen maar meer overtuigd dat het allemaal nep is. Zelfs mn man snapt het niet eens, die leeft en denkt natuurlijk wel na over de dingen maar niet zo. En dan voel ik me soms 'beter'. Ik weet dat dat arrogante onzin is.
Ik lees graag jullie verdere ervaringen mee.
ohquote:Op maandag 22 oktober 2007 10:06 schreef milagro het volgende:
[..]
ik heb het over wat je op dát specifieke moment voelt, en dat is angst.
angst dus niet als trigger maar als resultaat van welke trigger dan ook
pardon, ik heb er vandaag zelf nogal veel last van, vandaar dat ik niet goed begreep.
Kol haneshama Tehalel Yah
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
Ik begrijp dat niet, mijn huisarts neemt me altijd serieus. Die zou me niet met zo'n suf adviesje naar huis sturen. Al zouden ademhalingsoefeningen wel een goede uitkomst bieden.quote:Op maandag 22 oktober 2007 09:18 schreef Maartel het volgende:
Volgens de huisarts is het chronische hyperventilatie die ik in stand houd door het krampachtig te onderdrukken..
Da's een lastige, want in het verleden gingen m'n klachten vaak met me op de loop en kreeg ik juist de tip me er wat meer 'over heen te zetten'... en nou schijnt het onderdrukken juist weer voor meer stress te zorgen
You're never fully dressed until you wear a smile
het kwam ms idd wel wat rottig zijn strot uit, maar de huisarts had wel een punt, denk ik.quote:Op maandag 22 oktober 2007 12:09 schreef MNR het volgende:
[..]
Ik begrijp dat niet, mijn huisarts neemt me altijd serieus. Die zou me niet met zo'n suf adviesje naar huis sturen. Al zouden ademhalingsoefeningen wel een goede uitkomst bieden.
hoe meer je je bezighoudt met het hoe en waarom van je angstaanvallen, hoe groter de kans is dat je ze er mee oproept, en een buikademhaling ipv een borstademhaling is zeker een goede tip, je wordt er vanzelf rustiger van, alleen al omdat je je dan focust op je buik, en als je buik dan toevallig ook nog eens veel te dik is, kun je je daar druk om gaan maken, een goede afleiding
natuurlijk is het fijn te weten waar de oorzaak ligt, maar ook zonder dat kun je er wat aan doen, soms is het te hard zoeken naar het waarom niet de ellende waard , omdat je door het zoeken je dus teveel focust op het probleem wat het probleem weer in stand houdt.
ms moet je eens proberen het te accepteren als gegeven "okay, ik heb angstaanvallen, vervelend, maar het hoort er (voor nu) blijkbaar even bij, wat doe ik eraan? ademhalen via de buik, triviale dingetjes doen, frisse neus halen, een SpongeBob aflevering kijken, even een vertrouwde stem horen" ... ik denk dat dat beter helpt dan doorzagen over het waarom, en hoe naar het is en hoe anderen je niet begrijpen... ook dat moet je leren accepteren, het valt ook niet te begrijpen , tot je het zelf meemaakt, neem het mensen dus niet kwalijk of liever voel je daar niet ongelukkiger door, want onbegrepen.
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
Hallo Allemaal,
Ik heb nu sinds een paar maanden last van depersonalisatie.
Via een kennisje van mij kwam ik erachter dat dat nare gevoel wat ik had Depersonalisatie/derealisatie wordt genoemd.
Ik ben toen op internet gaan zoeken naar de oorzaken daarvan en kwam tot de conclussie dat het over het algemeen komt door onverwerkte emoties en trauma's uit je verleden.
Dingen die je hebt opgekropt die er toch eens een keer uit moeten komen... Voor iedereen is dit natuurlijk anders, en iedereen ervaart de depersonalisatie op zijn eigen manier al herken je wel veel bij wat andere overkomt.
Voor mij is het een hele opluchting geweest om te zien dat ik niet de enige ben die er last van heeft.
Ik raad echt iedereen aan om naar een psychiater te gaan..ik was er eerst ook op tegen omdat ik dacht dat vaak alleen de mensen die zwaar depri of gestoord zijn er heen gaan, maar ik kwam erachter dat het juist heel fijn is om met iemand te praten die verstand heeft van zaken..
Ik vertelde mijn klachten en hij kwam gelijk tot de conclussie dat ik inderdaad daar last van had, en dat was een hele opluchting, het feit dat iemand ECHT weet waar je het over hebt.
Hij vertelde dat het vaak ook samen gaat met een depressie, en ik ben dus inderdaad heel depressief, vaak moet je daar eerst aan werken wil de depersonalisatie weg gaan.
Ook had ik heel erg veel paniekaanvallen en angstaanvallen erbij...
Het overkwam me gewoon ineens toen ik op mijn werk zat!
Ik ben gestopt met werken en zit in de ziektewet om er weer bovenop te komen..
Door de medicijnen zijn mijn paniekaanvallen verdwenen, heel soms raak ik nog in lichte paniek maar dat komt omdat ik me dan weer teveel ga focussen op waarom, en hoe, en waardoor ik het heb..
Je moet proberen het van je af te zetten door dingen te gaan doen die je vroeger leuk vond, of die andere mensen een plezier kunnen doen..
Maar je moet zorgen dat je de goede medicijnen krijgt, en ik had dus eerst de verkeerde, en krijg nu weer andere om te kijken of t werkt, en ik voel me nu een stuk rustiger.
Ook een tip! ga naar buiten al is t maar een half uurtje, haal diep adem en voel de frisse lucht die je in ademt...frisse lucht geeft je brein weer nieuwe energie..
En ik probeer op dit moment te accepteren dat ik het heb en dat ik ermee moet leren leven..
Er is namelijk geen speciale behandeling voor..
De juiste manier op dit moment is voor zover ik weet, psychiater in combinatie met anti depressiva.
Ik raad iedereen aan om bij jezelf eens rustig na te gaan wat je hebt mee gemaakt, schrijf het desnoods voor jezelf op, dit heeft mij geholpen, want het is niet de psychiater die alles gaat aanpraten bij je, maar je komt daar om je problemen voor te leggen en je te laten helpen bij het oplossen ervan.
Misschien hebben jullie wat aan mijn ervaringen, want ik heb dat ook aan die van jullie en weet hoe het is en hoe het voelt, want ik zit er nog midden in.
Denk eens rustig na, en laat je dan helpen, geloof mij, je hebt er echt baat bij, vaak moet je eerst de oorzaken gaan onderzoeken voor je ze kan oplossen..
Het gaat niet vanzelf weg en je moet jezelf vooral de tijd gunnen om te rusten en stress te proberen te vermijden...
Allemaal heel erg veel sterkte en succes ermee...
Ik hoop dat jullie iets aan mijn verhaal en ervaringen hebben...ik heb ook veel aan jullie ervaringen
xx
[ Bericht 19% gewijzigd door InMyWorld op 22-10-2007 12:37:40 ]
Ik heb nu sinds een paar maanden last van depersonalisatie.
Via een kennisje van mij kwam ik erachter dat dat nare gevoel wat ik had Depersonalisatie/derealisatie wordt genoemd.
Ik ben toen op internet gaan zoeken naar de oorzaken daarvan en kwam tot de conclussie dat het over het algemeen komt door onverwerkte emoties en trauma's uit je verleden.
Dingen die je hebt opgekropt die er toch eens een keer uit moeten komen... Voor iedereen is dit natuurlijk anders, en iedereen ervaart de depersonalisatie op zijn eigen manier al herken je wel veel bij wat andere overkomt.
Voor mij is het een hele opluchting geweest om te zien dat ik niet de enige ben die er last van heeft.
Ik raad echt iedereen aan om naar een psychiater te gaan..ik was er eerst ook op tegen omdat ik dacht dat vaak alleen de mensen die zwaar depri of gestoord zijn er heen gaan, maar ik kwam erachter dat het juist heel fijn is om met iemand te praten die verstand heeft van zaken..
Ik vertelde mijn klachten en hij kwam gelijk tot de conclussie dat ik inderdaad daar last van had, en dat was een hele opluchting, het feit dat iemand ECHT weet waar je het over hebt.
Hij vertelde dat het vaak ook samen gaat met een depressie, en ik ben dus inderdaad heel depressief, vaak moet je daar eerst aan werken wil de depersonalisatie weg gaan.
Ook had ik heel erg veel paniekaanvallen en angstaanvallen erbij...
Het overkwam me gewoon ineens toen ik op mijn werk zat!
Ik ben gestopt met werken en zit in de ziektewet om er weer bovenop te komen..
Door de medicijnen zijn mijn paniekaanvallen verdwenen, heel soms raak ik nog in lichte paniek maar dat komt omdat ik me dan weer teveel ga focussen op waarom, en hoe, en waardoor ik het heb..
Je moet proberen het van je af te zetten door dingen te gaan doen die je vroeger leuk vond, of die andere mensen een plezier kunnen doen..
Maar je moet zorgen dat je de goede medicijnen krijgt, en ik had dus eerst de verkeerde, en krijg nu weer andere om te kijken of t werkt, en ik voel me nu een stuk rustiger.
Ook een tip! ga naar buiten al is t maar een half uurtje, haal diep adem en voel de frisse lucht die je in ademt...frisse lucht geeft je brein weer nieuwe energie..
En ik probeer op dit moment te accepteren dat ik het heb en dat ik ermee moet leren leven..
Er is namelijk geen speciale behandeling voor..
De juiste manier op dit moment is voor zover ik weet, psychiater in combinatie met anti depressiva.
Ik raad iedereen aan om bij jezelf eens rustig na te gaan wat je hebt mee gemaakt, schrijf het desnoods voor jezelf op, dit heeft mij geholpen, want het is niet de psychiater die alles gaat aanpraten bij je, maar je komt daar om je problemen voor te leggen en je te laten helpen bij het oplossen ervan.
Misschien hebben jullie wat aan mijn ervaringen, want ik heb dat ook aan die van jullie en weet hoe het is en hoe het voelt, want ik zit er nog midden in.
Denk eens rustig na, en laat je dan helpen, geloof mij, je hebt er echt baat bij, vaak moet je eerst de oorzaken gaan onderzoeken voor je ze kan oplossen..
Het gaat niet vanzelf weg en je moet jezelf vooral de tijd gunnen om te rusten en stress te proberen te vermijden...
Allemaal heel erg veel sterkte en succes ermee...
Ik hoop dat jullie iets aan mijn verhaal en ervaringen hebben...ik heb ook veel aan jullie ervaringen
xx
[ Bericht 19% gewijzigd door InMyWorld op 22-10-2007 12:37:40 ]
Is geen suf adviesje.quote:Op maandag 22 oktober 2007 12:09 schreef MNR het volgende:
[..]
Ik begrijp dat niet, mijn huisarts neemt me altijd serieus. Die zou me niet met zo'n suf adviesje naar huis sturen. Al zouden ademhalingsoefeningen wel een goede uitkomst bieden.
Zuurstof kan idd hiermee op een lijn liggen.
Moet alleen ff onderzocht en/of uitgewerkt worden door degene die het heeft.
Of dit idd de of een reden is.
Kol haneshama Tehalel Yah
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
Nouja, het was maar een samenvatting..quote:Op maandag 22 oktober 2007 12:09 schreef MNR het volgende:
[..]
Ik begrijp dat niet, mijn huisarts neemt me altijd serieus. Die zou me niet met zo'n suf adviesje naar huis sturen. Al zouden ademhalingsoefeningen wel een goede uitkomst bieden.
Hij stelde ook nog voor dat ik eventueel aan de (kalmerende) medicatie kan (ben niet zo'nfan van medicijnen,los liever de oorzaak op), of naar een haptonoom.. Dat laatste is misschien nog wel een optie, maar vooral op lange termijn.. Hoe ik binnen een paar dagen weer aan het werk kom is een ander verhaal.. want het drukmaken óver m'n klachten zal het geen goed hebben gedaan, maar de klachten moeten in de eerste plaats toch ook ergens vandaan zijn gekomen..
Maar waaruit concludeer je dat de huisarts mij niet serieus neemt? Is hyperventilatie geen reëele verklaring?
Je post kwam op mij over als: "dit is de oorzaak en ik moet me er maar overheen zetten". Maar als je het zo neerzet, komt het heel anders over. Dus daarom dusquote:Op maandag 22 oktober 2007 13:04 schreef Maartel het volgende:
Nouja, het was maar een samenvatting..
Hij stelde ook nog voor dat ik eventueel aan de (kalmerende) medicatie kan (ben niet zo'nfan van medicijnen,los liever de oorzaak op), of naar een haptonoom.. Dat laatste is misschien nog wel een optie, maar vooral op lange termijn.. Hoe ik binnen een paar dagen weer aan het werk kom is een ander verhaal.. want het drukmaken óver m'n klachten zal het geen goed hebben gedaan, maar de klachten moeten in de eerste plaats toch ook ergens vandaan zijn gekomen..
Maar waaruit concludeer je dat de huisarts mij niet serieus neemt? Is hyperventilatie geen reëele verklaring?
Haptonoom is trouwens wel aan te raden. Verder ben ik het helemaal met Milagro eens. Herken stukken van mezelf in haar. Gelukkig kan ik melden dat ik al een lange tijd weer grip op de zaak heb. Heeeel af en toe in stressvolle periodes zet het even op, maar dat is okay.
You're never fully dressed until you wear a smile
vergeet ook niet dat hyperventileren ongemerkt kan gaan.
veel mensen denken dat hv eruit ziet als met horten en stoten ademhalen, naar adem happend, met lange uithalen en inhalen... dat is dus niet zo... de reden waarom je na zo'n aanval lange tijd in die matrix toestand blijft hangen, komt volgens mij omdat je op dat moment nog steeds 'raar' ademhaalt, je zuurstofhuishouding fucked up raakt meer en meer,en je daarom dus roze olifantjes gaat zien bij wijze van, hetzelfde wat je schijnt te zien bij een verdrinkingsdood, oftewel bij zuurstoftekort.
je kunt dus hyperventileren zonder dat je het merkt, dat hv kan een puur mechanische oorzaak hebben, maar omdat je het niet merkt, lijkt het dus alsof je angstaanval uit het niets komt en dus moet het wel iets psychisch zijn... en dat hóeft dus helemaal niet... dat wordt het evt wel als je je er teveel op gaat focussen.
een nuchtere houding is dus best essentieel, en een huisarts dus een nuchter advies geeft, mag ms onverschillig overkomen, maar het is , denk ik, wel degelijk een goede benadering, per saldo.
veel mensen denken dat hv eruit ziet als met horten en stoten ademhalen, naar adem happend, met lange uithalen en inhalen... dat is dus niet zo... de reden waarom je na zo'n aanval lange tijd in die matrix toestand blijft hangen, komt volgens mij omdat je op dat moment nog steeds 'raar' ademhaalt, je zuurstofhuishouding fucked up raakt meer en meer,en je daarom dus roze olifantjes gaat zien bij wijze van, hetzelfde wat je schijnt te zien bij een verdrinkingsdood, oftewel bij zuurstoftekort.
je kunt dus hyperventileren zonder dat je het merkt, dat hv kan een puur mechanische oorzaak hebben, maar omdat je het niet merkt, lijkt het dus alsof je angstaanval uit het niets komt en dus moet het wel iets psychisch zijn... en dat hóeft dus helemaal niet... dat wordt het evt wel als je je er teveel op gaat focussen.
een nuchtere houding is dus best essentieel, en een huisarts dus een nuchter advies geeft, mag ms onverschillig overkomen, maar het is , denk ik, wel degelijk een goede benadering, per saldo.
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
Ik vind het zo typisch dat ik de hyperventilatie van paniekaanvallen inmiddels door rustig ademen onder controle weet te krijgen, maar dat dat bij het 'onwerkelijke gevoel' niet werkte.. ik heb rustig proberen te ademen, heb heel wat afleiding gehad, ben zelfs best ontspannen geweest.. maar continu bleef de wereld raar en ver weg..
Gelukkig is het nu inmiddels iets gezakt.. de wereld voelt nog wel een beetje als een roes, maar ik vind het momenteel niet beangstigend.. (met name omdat er toch even niets van me verwacht wordt, als ik in m'n huidige toestand zou moeten werken zat ik direct weer in de stress)
Gelukkig is het nu inmiddels iets gezakt.. de wereld voelt nog wel een beetje als een roes, maar ik vind het momenteel niet beangstigend.. (met name omdat er toch even niets van me verwacht wordt, als ik in m'n huidige toestand zou moeten werken zat ik direct weer in de stress)
dat werkt ook niet 1,2,3 , hè, maar na een paar dagen wel, niet op focussen , niet steeds tegen jezelf zeggen "het is nog steeds niet weg" , gewoon negeren, en via je buik blijven ademhalen, en vooral over van alles praten maar niet over dit, dus wegwezen hier, jij
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
Dat 'gewoon negeren' is alleen zo f*cking moeilijk als je het de hele dag voeltquote:Op maandag 22 oktober 2007 13:37 schreef milagro het volgende:
dat werkt ook niet 1,2,3 , hè, maar na een paar dagen wel, niet op focussen , niet steeds tegen jezelf zeggen "het is nog steeds niet weg" , gewoon negeren, en via je buik blijven ademhalen, en vooral over van alles praten maar niet over dit, dus wegwezen hier, jij
Heb ik wel geprobeerd hoor, en dat ging een week goed (toen het nog vlagen waren), maar toen het alleen maar meer en heviger werd lukte dat echt haast niet meer.. Thuis op de bank aardig, maar op het werk niet, al is het maar omdat er af-en-toe een klant midden in een gesprek "hallo?" tegen me zei alsof ik ff afwezig was..
Is net zoiets als een gebroken poot negeren.. dat gaat zittend op de bank aanzienlijk makkelijker dan wanneer je er op rond moet lopen..
En m'n huisarts zei dan weer dat het juist erger werd door het te onderdrukken, dus echt negeren is ook weer niet goed
je huisarts is geen ervaringsdeskundige, hè
negeren betekent niet , net doen alsof het er niet is, maar niet iedere keer dat je het constateert, het gaan doorzagen "oh, zie je wel, het is er nog steeds, hoe komt dat toch, waarom houdt het nu niet op, het is zo naar, en niets helpt, en en en"
accepteer het op het moment dat je het voelt opkomen als een gegeven, en als je in dat matrix gevoel zit, ga niet zitten 'miepen' over het hoe en waarom, wanneer het nu eindelijk eens ophoudt, ga niet steeds weer zeggen "js maar , wat als... " en "ja maar, dat helpt toch niet, want ik heb dat al geprobeerd en..." ... volhouden, nog eens proberen, en 'negeren' dus steevast die triviale dingen blijven doen en de rest van de 'truukjes'.
op het moment dat het slecth gaat moet je er eigenlijk niet teveel /te lang over praten, ook niet hier, met lotgenoten... beter bewaar je dat voor momenten dat het goed gaat of voor het moment dat je de truukjes onder de knie hebt.
ik bedoel niet dat je het totaal niet te berde mag brengen, natuurlijk wel, maar bv dagenlang hier posten om te melden dat het nog steeds niet over is en oh jee, en wat nu toch weer, en oh erg (ik zeg niet dat jij dat doet, hè, maar als 'waarschuwing' voor een ieder) gaat juist averechts werken.
het is een naar iets, en het gaat niet 1,2,3 over, accepteer dat en het gaat bij 4,5,6 al stukken beter.
negeren betekent niet , net doen alsof het er niet is, maar niet iedere keer dat je het constateert, het gaan doorzagen "oh, zie je wel, het is er nog steeds, hoe komt dat toch, waarom houdt het nu niet op, het is zo naar, en niets helpt, en en en"
accepteer het op het moment dat je het voelt opkomen als een gegeven, en als je in dat matrix gevoel zit, ga niet zitten 'miepen' over het hoe en waarom, wanneer het nu eindelijk eens ophoudt, ga niet steeds weer zeggen "js maar , wat als... " en "ja maar, dat helpt toch niet, want ik heb dat al geprobeerd en..." ... volhouden, nog eens proberen, en 'negeren' dus steevast die triviale dingen blijven doen en de rest van de 'truukjes'.
op het moment dat het slecth gaat moet je er eigenlijk niet teveel /te lang over praten, ook niet hier, met lotgenoten... beter bewaar je dat voor momenten dat het goed gaat of voor het moment dat je de truukjes onder de knie hebt.
ik bedoel niet dat je het totaal niet te berde mag brengen, natuurlijk wel, maar bv dagenlang hier posten om te melden dat het nog steeds niet over is en oh jee, en wat nu toch weer, en oh erg (ik zeg niet dat jij dat doet, hè, maar als 'waarschuwing' voor een ieder) gaat juist averechts werken.
het is een naar iets, en het gaat niet 1,2,3 over, accepteer dat en het gaat bij 4,5,6 al stukken beter.
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
Ik heb het ook af en toe, en het voelt vreemd aan maar ook best fijn, alsof je geest een zichzelf zuivert van alle stress en problemen.
quote:Op maandag 22 oktober 2007 15:02 schreef Nee het volgende:
Ik heb het ook af en toe, en het voelt vreemd aan maar ook best fijn, alsof je geest een zichzelf zuivert van alle stress en problemen.
Veel plezier dan
Kol haneshama Tehalel Yah
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
Het is op zichzelf een mooie ervaring imo, de bijhorende paniekaanvallen veroorzaakt door m'n ego zijn minder. Indien ik me ga verzetten hou ik de tweestrijd in stand. Wat bij mij hielp is op m'n bed gaan liggen en er helemaal in op gaan. Daarbij moet ik er wel bij zeggen dat het nooit langer dan twee dagen heeft geduurd.
Ik denk dat je het totaal ergens anders over hebt.
Hoe heette dat spul? Wil ik ook wel eens proberen
Hoe heette dat spul? Wil ik ook wel eens proberen
Kol haneshama Tehalel Yah
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
Salvia komt in de buurt ja. 70 procent van de bevolking heeft daar af en toe last van, ik heb dit ongeveer 9x in m'n leven gehad, de laatste keer was tijdens een salvia trip. Mijn ervaring is dat indien ik me ga verzetten tegen dat gevoel ik sneller in paniek raak, omdat ik geen controle meer heb over m'n eigen beleving.
Als je weet dat je het over iets heel anders hebt dan dp-dr waarom reageer je dan?
Bovendien, het hallucinerende van salvia valt al helemaal uit de toon.
Als je het nou met enkele andere mogelijke roesjes vergeleek...
Mensen die zich serieus hier informeren raken maar misleid zo.
Bovendien, het hallucinerende van salvia valt al helemaal uit de toon.
Als je het nou met enkele andere mogelijke roesjes vergeleek...
Mensen die zich serieus hier informeren raken maar misleid zo.
Kol haneshama Tehalel Yah
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
Hey topicstarter!
Ik wilde je even zeggen dat ik net je berichtje nog eens las, dat je zag dat er weer gepost werdt.
Ik heb precies dezelfde gevoelens als jij beschrijft in dat berichtje...
Ik weet ook gewoon niet wat ik ermee aan moet en hoe t weg gaat..
Ik denk ook steeds dat ik me er nu ineens gewoon veel op focus ofzo en dat t altijd al zo geweest is..
Mag ik vragen hoelang jij er al last van hebt?
Ik wilde je even zeggen dat ik net je berichtje nog eens las, dat je zag dat er weer gepost werdt.
Ik heb precies dezelfde gevoelens als jij beschrijft in dat berichtje...
Ik weet ook gewoon niet wat ik ermee aan moet en hoe t weg gaat..
Ik denk ook steeds dat ik me er nu ineens gewoon veel op focus ofzo en dat t altijd al zo geweest is..
Mag ik vragen hoelang jij er al last van hebt?
Sinds een half jaar heb ik nu last van derealisatie. Het is ontstaan na een grote paniekaanval en niet meer weggegaan. Eerst wist ik niet wat mij overkwam. Was ook echt bang dat ik een psychose zou krijgen..want zo voelt het echt...alsof je geen grip meer hebt op de realiteit.
Door veel over DP/DR te lezen en doordat ik nog steeds niet ben 'doorgedraaid' weet ik nu dat je hierdoor niet in een psychose terecht komt. Het is super naar en beangstigend, maar je wordt niet gek...
Het is eigenlijk gewoon een automatisch beschermingsmechanisme van je lichaam tegen stress/angst. Helaas werkt dit mechanisme alleen maar meer angst en stress in de hand....
Wat ik zo frustererend vind is dat naar mijn gevoel de DR een op zichzelf staand iets is geworden. Want ook als ik ontspannen ben heb ik er last van, al is het dan wel minder erg. Ik denk ook dat ik gewoon chronisch aan het hyperventileren ben (dit kan trouwens ook terwijl je denkt dat je gewoon goed via je buik ademt), en dat mijn klachten uiteindelijk zullen afnemen wanneer ik weer goed in mijn vel zit. Althans daar hoop ik dan maar op.
Het constant constateren en controleren van je onwerkelijke gevoel werkt in ieder geval alleen maar averechts, dat heb ik wel gemerkt. Het lukt mij alleen niet altijd om 'uit mijn hoofd' te gaan en mijn gedachten hierover te stoppen.
Het beste wat ik kan doen is het proberen te accepteren. Maar stiekem accepteer ik dit helemaal niet....ik wil dit gewoon niet! Ik wil morgen wakker worden en dan ook echt wakker zijn....! De dingen weer echt intens beleven. Dat mijn eigen huis ook echt als 'thuis' voelt.... Mij niet meer zo verloren voelen.... Gewoon weer mijzelf zijn....
Elke dag dat ik dit heb, raak ik voor mijn gevoel steeds meer verwijderd van mijn oude ik. Hoop dat ik straks nog weet wie ik eigenlijk ben.....
Door veel over DP/DR te lezen en doordat ik nog steeds niet ben 'doorgedraaid' weet ik nu dat je hierdoor niet in een psychose terecht komt. Het is super naar en beangstigend, maar je wordt niet gek...
Het is eigenlijk gewoon een automatisch beschermingsmechanisme van je lichaam tegen stress/angst. Helaas werkt dit mechanisme alleen maar meer angst en stress in de hand....
Wat ik zo frustererend vind is dat naar mijn gevoel de DR een op zichzelf staand iets is geworden. Want ook als ik ontspannen ben heb ik er last van, al is het dan wel minder erg. Ik denk ook dat ik gewoon chronisch aan het hyperventileren ben (dit kan trouwens ook terwijl je denkt dat je gewoon goed via je buik ademt), en dat mijn klachten uiteindelijk zullen afnemen wanneer ik weer goed in mijn vel zit. Althans daar hoop ik dan maar op.
Het constant constateren en controleren van je onwerkelijke gevoel werkt in ieder geval alleen maar averechts, dat heb ik wel gemerkt. Het lukt mij alleen niet altijd om 'uit mijn hoofd' te gaan en mijn gedachten hierover te stoppen.
Het beste wat ik kan doen is het proberen te accepteren. Maar stiekem accepteer ik dit helemaal niet....ik wil dit gewoon niet! Ik wil morgen wakker worden en dan ook echt wakker zijn....! De dingen weer echt intens beleven. Dat mijn eigen huis ook echt als 'thuis' voelt.... Mij niet meer zo verloren voelen.... Gewoon weer mijzelf zijn....
Elke dag dat ik dit heb, raak ik voor mijn gevoel steeds meer verwijderd van mijn oude ik. Hoop dat ik straks nog weet wie ik eigenlijk ben.....
Ik ken dit ook wel ja! Ik denk dat het 2 dingen kan zijn.
1) Iets dat niet echt een oorzaak heeft in je leven, maar uit je hersenen komt. In dat geval zou het kunnen duiden op een psychotische aanleg, en misschien een voorteken van psychose o.i.d. kunnen zijn. Je hoort wel vaker van dit soort verschijnselen rondom psychoses. Ik zou hieraan denken als het langer zou aanhouden, zou verergeren, of als er meer symptomen bijkomen.
2) Gewoon een reactie op stress of slaapgebrek. Dat lijkt mij best waarschijnlijk, omdat je het zelf ook al aangeeft. Volgens mij kan onze geest op een bepaald moment een beetje 'dichtklappen', op tilt slaan, als het allemaal wat teveel is, als er teveel te verwerken is. Dan is het helemaal niet erg dat dit gebeurt, als je het maar serieus neemt als een teken dat je het wat rustiger aan moet doen.
Ik denk echt dat optie 2 heel waarschijnlijk is. Dan wordt het als het goed is vanzelf minder, als jij ook een beetje rustiger aan doet en wat beter op jezelf let. Let er ook op dat je zo'n symptoom niet zichzelf laat verergeren en zijn eigen leven gaat laten leiden. Dat kan gebeuren als je er heel bang voor wordt, of er overdreven op gaat letten enzo. De beste houding lijkt mij gewoon rustig, een beetje vanaf een afstandje letten op hoe je je voelt, hou het rustig in de gaten maar relativeer het ook
Ik heb zelf een paar maanden dit soort gevoelens gehad, toen ik best wel plotseling depressieve buien kreeg, met gevoelens van derealisatie erbij. Dat was wel na gebruik van paddo's, omdat bepaalde onbewuste dingen nogal plotseling loskwamen. (achteraf heb ik veel aan die periode gehad hoor, denk ik). Het was toen overigens ook 's avonds sterker dan tijdens de rest van de dag, iemand vertelde me dat dat te maken kan hebben met de dagelijkse gang van diverse stofjes in je hersenen.
[edit]: ik zie nu pas dat dit topic een paar maanden oud is, als ik dat wist had ik mn bericht iets anders geschreven misschien
[ Bericht 5% gewijzigd door wortels op 24-10-2007 22:35:55 ]
1) Iets dat niet echt een oorzaak heeft in je leven, maar uit je hersenen komt. In dat geval zou het kunnen duiden op een psychotische aanleg, en misschien een voorteken van psychose o.i.d. kunnen zijn. Je hoort wel vaker van dit soort verschijnselen rondom psychoses. Ik zou hieraan denken als het langer zou aanhouden, zou verergeren, of als er meer symptomen bijkomen.
2) Gewoon een reactie op stress of slaapgebrek. Dat lijkt mij best waarschijnlijk, omdat je het zelf ook al aangeeft. Volgens mij kan onze geest op een bepaald moment een beetje 'dichtklappen', op tilt slaan, als het allemaal wat teveel is, als er teveel te verwerken is. Dan is het helemaal niet erg dat dit gebeurt, als je het maar serieus neemt als een teken dat je het wat rustiger aan moet doen.
Ik denk echt dat optie 2 heel waarschijnlijk is. Dan wordt het als het goed is vanzelf minder, als jij ook een beetje rustiger aan doet en wat beter op jezelf let. Let er ook op dat je zo'n symptoom niet zichzelf laat verergeren en zijn eigen leven gaat laten leiden. Dat kan gebeuren als je er heel bang voor wordt, of er overdreven op gaat letten enzo. De beste houding lijkt mij gewoon rustig, een beetje vanaf een afstandje letten op hoe je je voelt, hou het rustig in de gaten maar relativeer het ook
Ik heb zelf een paar maanden dit soort gevoelens gehad, toen ik best wel plotseling depressieve buien kreeg, met gevoelens van derealisatie erbij. Dat was wel na gebruik van paddo's, omdat bepaalde onbewuste dingen nogal plotseling loskwamen. (achteraf heb ik veel aan die periode gehad hoor, denk ik). Het was toen overigens ook 's avonds sterker dan tijdens de rest van de dag, iemand vertelde me dat dat te maken kan hebben met de dagelijkse gang van diverse stofjes in je hersenen.
[edit]: ik zie nu pas dat dit topic een paar maanden oud is, als ik dat wist had ik mn bericht iets anders geschreven misschien
[ Bericht 5% gewijzigd door wortels op 24-10-2007 22:35:55 ]
Speculeren is veel leukerquote:Op vrijdag 26 oktober 2007 00:19 schreef WrineX-Joske het volgende:
Heeft de huispsychiater KonnieKipke hier al gereageerd?
Kol haneshama Tehalel Yah
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
Hoi,
heeel herkenbaar TS. Ik had/heb ook last van depersonalisatie wat dan overgaat in een paniekaanval. Ik ben uiteindelijk wel naar de huisarts gegaan en die heeft mij doorgestuurd naar het Nederlands Psycho-analystisch Instituut, (NPI).
Na wat gesprekken en testjes kwam eruit dat ik een gegeneraliseerde angststoornis heb. Door onverwerkte emoties en altijd maar doorgaan en jezelf niet laten kennen is mijn emmertje overgelopen. Ik was niet in contact met mijn emoties en daardoor kwamen die er op andere manieren (fysiek, paniek, depersonalisatie, hyperventileren) dan ineens uit als het me teveel werd. Dat kon al bij een film zijn zoals Milagro zegt.
Kortom ik ben mezelf veel te lang voorbij gelopen en heb niet geluisterd naar mijn gevoel (wist ook vaak niet goed wat ik voelde).
Nu zit ik alweer een jaar in therapie bij een psycholoog om naar mijn gevoel te leren luisteren. Ik heb geen medicijnen want die durf ik niet te nemen (ben veelste bang de controle te verliezen), ondanks dat het best ernstig met me gesteld was. Het is een moeilijke weg maar het gaat steeds beter en ik heb steeds minder derealisatiemomenten. Ik voel me veel steviger.
Mijn ernstige toestand en lange weg begon echter precies zoals bij jou TS, met af en toe een raar gevoel.
Leer van mijn fout en ga wel wat eerder naar de dokter en laat je doorverwijzen naar een aardige psycholoog die je klachten eens met je bespreekt. Die weet waarschijnlijk precies wat het is en kan je tips geven wat je moet doen als je je zo voelt. Je bent niet gek, maar je vergt waarschijnlijk teveel van jezelf zonder dat je het door hebt.
heeel herkenbaar TS. Ik had/heb ook last van depersonalisatie wat dan overgaat in een paniekaanval. Ik ben uiteindelijk wel naar de huisarts gegaan en die heeft mij doorgestuurd naar het Nederlands Psycho-analystisch Instituut, (NPI).
Na wat gesprekken en testjes kwam eruit dat ik een gegeneraliseerde angststoornis heb. Door onverwerkte emoties en altijd maar doorgaan en jezelf niet laten kennen is mijn emmertje overgelopen. Ik was niet in contact met mijn emoties en daardoor kwamen die er op andere manieren (fysiek, paniek, depersonalisatie, hyperventileren) dan ineens uit als het me teveel werd. Dat kon al bij een film zijn zoals Milagro zegt.
Kortom ik ben mezelf veel te lang voorbij gelopen en heb niet geluisterd naar mijn gevoel (wist ook vaak niet goed wat ik voelde).
Nu zit ik alweer een jaar in therapie bij een psycholoog om naar mijn gevoel te leren luisteren. Ik heb geen medicijnen want die durf ik niet te nemen (ben veelste bang de controle te verliezen), ondanks dat het best ernstig met me gesteld was. Het is een moeilijke weg maar het gaat steeds beter en ik heb steeds minder derealisatiemomenten. Ik voel me veel steviger.
Mijn ernstige toestand en lange weg begon echter precies zoals bij jou TS, met af en toe een raar gevoel.
Leer van mijn fout en ga wel wat eerder naar de dokter en laat je doorverwijzen naar een aardige psycholoog die je klachten eens met je bespreekt. Die weet waarschijnlijk precies wat het is en kan je tips geven wat je moet doen als je je zo voelt. Je bent niet gek, maar je vergt waarschijnlijk teveel van jezelf zonder dat je het door hebt.
uit een belgische site over allerhande stoornissen,hele goede tips voor het moment van depersonalisatie:
1. Probeer zo alert mogelijk te blijven, door jezelf op de omgeving te concentreren. Kijk rondom je, benoem de dingen die je ziet, luister naar de geluiden die je hoort, raak iets aan en blijf je bewust van je eigen lichaam.
2. Alles wat je kan doen om het contact met 'hier en nu' te verstevigen helpt. Dit kan voor verschillende mensen iets anders betekenen. Voorbeelden:
- buiten gaan wandelen in de frisse lucht
- je handen onder koud water steken en je gezicht nat maken § naar rustgevende muziek luisteren
- iemand aanspreken
- jezelf niet afzonderen
- dingen of foto's bekijken die je dierbaar zijn
- je geconcentreerd op iets richten zoals tekenen of handwerk
- iets warm of koud drinken
3. Erken deze gevoelens, negeer ze niet. Probeer zo alert mogelijk te blijven en te accepteren wat er gebeurt. Maak de situatie niet erger door jezelf zorgen te maken of jezelf nog meer onder spanning te zetten. Spreek tegen jezelf, zeg wie je bent, waar je bent, welke dag en uur het is. Kalmeer jezelf en zeg iets in de trant van: 'die gevoelens zijn er weer, maar ik hoef me niet ongerust te maken, ze zullen weer voorbij gaan, alles is veilig'.
4. Indien nodig let op je ademhaling. Je adem inhouden of heel snel beginnen ademen zal je angstiger maken.
5. Vermijd naar één punt te staren en daardoor helemaal weg te zakken.
6. Houd een dagboek bij en noteer wanneer die gevoelens zich voordoen. Probeer na te gaan of er een patroon is. In welke situaties komen ze het meest voor, op welke tijdstippen en op welke plaatsen. Wat was je aan het doen? Waar dacht je aan op dat moment?
1. Probeer zo alert mogelijk te blijven, door jezelf op de omgeving te concentreren. Kijk rondom je, benoem de dingen die je ziet, luister naar de geluiden die je hoort, raak iets aan en blijf je bewust van je eigen lichaam.
2. Alles wat je kan doen om het contact met 'hier en nu' te verstevigen helpt. Dit kan voor verschillende mensen iets anders betekenen. Voorbeelden:
- buiten gaan wandelen in de frisse lucht
- je handen onder koud water steken en je gezicht nat maken § naar rustgevende muziek luisteren
- iemand aanspreken
- jezelf niet afzonderen
- dingen of foto's bekijken die je dierbaar zijn
- je geconcentreerd op iets richten zoals tekenen of handwerk
- iets warm of koud drinken
3. Erken deze gevoelens, negeer ze niet. Probeer zo alert mogelijk te blijven en te accepteren wat er gebeurt. Maak de situatie niet erger door jezelf zorgen te maken of jezelf nog meer onder spanning te zetten. Spreek tegen jezelf, zeg wie je bent, waar je bent, welke dag en uur het is. Kalmeer jezelf en zeg iets in de trant van: 'die gevoelens zijn er weer, maar ik hoef me niet ongerust te maken, ze zullen weer voorbij gaan, alles is veilig'.
4. Indien nodig let op je ademhaling. Je adem inhouden of heel snel beginnen ademen zal je angstiger maken.
5. Vermijd naar één punt te staren en daardoor helemaal weg te zakken.
6. Houd een dagboek bij en noteer wanneer die gevoelens zich voordoen. Probeer na te gaan of er een patroon is. In welke situaties komen ze het meest voor, op welke tijdstippen en op welke plaatsen. Wat was je aan het doen? Waar dacht je aan op dat moment?
Hey,quote:Op vrijdag 26 oktober 2007 19:22 schreef Vandaag... het volgende:
uit een belgische site over allerhande stoornissen,hele goede tips voor het moment van depersonalisatie:
1. Probeer zo alert mogelijk te blijven, door jezelf op de omgeving te concentreren. Kijk rondom je, benoem de dingen die je ziet, luister naar de geluiden die je hoort, raak iets aan en blijf je bewust van je eigen lichaam.
2. Alles wat je kan doen om het contact met 'hier en nu' te verstevigen helpt. Dit kan voor verschillende mensen iets anders betekenen. Voorbeelden:
- buiten gaan wandelen in de frisse lucht
- je handen onder koud water steken en je gezicht nat maken § naar rustgevende muziek luisteren
- iemand aanspreken
- jezelf niet afzonderen
- dingen of foto's bekijken die je dierbaar zijn
- je geconcentreerd op iets richten zoals tekenen of handwerk
- iets warm of koud drinken
3. Erken deze gevoelens, negeer ze niet. Probeer zo alert mogelijk te blijven en te accepteren wat er gebeurt. Maak de situatie niet erger door jezelf zorgen te maken of jezelf nog meer onder spanning te zetten. Spreek tegen jezelf, zeg wie je bent, waar je bent, welke dag en uur het is. Kalmeer jezelf en zeg iets in de trant van: 'die gevoelens zijn er weer, maar ik hoef me niet ongerust te maken, ze zullen weer voorbij gaan, alles is veilig'.
4. Indien nodig let op je ademhaling. Je adem inhouden of heel snel beginnen ademen zal je angstiger maken.
5. Vermijd naar één punt te staren en daardoor helemaal weg te zakken.
6. Houd een dagboek bij en noteer wanneer die gevoelens zich voordoen. Probeer na te gaan of er een patroon is. In welke situaties komen ze het meest voor, op welke tijdstippen en op welke plaatsen. Wat was je aan het doen? Waar dacht je aan op dat moment?
kan je mij zeggen van welke site je dit gehaald hebt?
Ik ben zo bang elke keer door die gevoelens en heb er 24/7 last van...vaak nog erger als ik moe ben en raak er vaak door in paniek...en ik vraag me dan altijd af waar ik dit door heb gekregen
Dit wat jij noteert ga ik echt proberen...heb jij er zelf ervaring mee?
Ik hoor t wel
hey,quote:Op vrijdag 26 oktober 2007 20:28 schreef InMyWorld het volgende:
[..]
Hey,
kan je mij zeggen van welke site je dit gehaald hebt?
Ik ben zo bang elke keer door die gevoelens en heb er 24/7 last van...vaak nog erger als ik moe ben en raak er vaak door in paniek...en ik vraag me dan altijd af waar ik dit door heb gekregen
Dit wat jij noteert ga ik echt proberen...heb jij er zelf ervaring mee?
Ik hoor t wel
bij mij werkt dat lijstje wel, al is het maar omdat het wat handvaten geeft op momenten dat ik die zelf niet kan bedenken. Ik weet de site niet meer, heb het zelf ooit in een word document geplakt.
Sterkte ermee !
De herkomst lijkt me niet van belang: ik denk zeker dat de adviezen werken.quote:Op zondag 28 oktober 2007 23:58 schreef Vandaag... het volgende:
[..]
hey,
bij mij werkt dat lijstje wel, al is het maar omdat het wat handvaten geeft op momenten dat ik die zelf niet kan bedenken. Ik weet de site niet meer, heb het zelf ooit in een word document geplakt.
Sterkte ermee !
Ik heb erg makkelijk praten, want ik heb er maar een paar keer een beetje last van gehad. Maar het belangrijkste lijkt me, om je niet gek te laten maken door je gevoelens. En de adviezen die door Vandaag worden gegeven, zijn daarvoor heel nuttig.
Sterkte, doe rustig aan!
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Hey vandaag...en kees22quote:Op maandag 29 oktober 2007 00:41 schreef Kees22 het volgende:
[..]
De herkomst lijkt me niet van belang: ik denk zeker dat de adviezen werken.
Ik heb erg makkelijk praten, want ik heb er maar een paar keer een beetje last van gehad. Maar het belangrijkste lijkt me, om je niet gek te laten maken door je gevoelens. En de adviezen die door Vandaag worden gegeven, zijn daarvoor heel nuttig.
Sterkte, doe rustig aan!
Dankjulliewel voor jullie sterktewensen!
Nadat ik je gevraagd had waar je het vandaan had dacht ik inderdaad ook na eigenlijki is het niet van belang waar het vandaan komt als het maar werkt
En ben toen inderdaad wat met het lijstje gaan doen, en het is int begin best pittig, maar t werkt wel.
Ik ga ze ook voor mezelf opschrijven, en inderdaad wat kees22 ook zegt ik moet me niet gek laten maken door mijn gevoelens, tenslotte ben IK degene die alles onder controle kan houden!
Thnx allebei!!
xxx
Alsof de duvel ermee speelt, heb ik er sinds dinsdag ook last van. Niet in erg grote mate, maar met vlagen. Dinsdag is het opgekomen tijdens mijn afstudeervoordracht (klote timing ook). Maar deze werd gelukkig met een 8,5 beoordeeld, dus heeft daar niet onder geleden. Grappige was dat ik op dat moment dacht aan de nuchtere woorden van Milagro.
Op dit moment heb ik er voornamelijk last van als ik alleen ben, maar het zal allemaal wel. Jaren geen last van gehad en opeens komt het weer opzetten. Het is even balen dat ik me zo vlak voel, maar goed.. gevoel/realiteit komt vanzelf wel weer terug. Dus ik ga nu maar slapen, dat neutraliseert mijn hormonen en ademhaling weer
Op dit moment heb ik er voornamelijk last van als ik alleen ben, maar het zal allemaal wel. Jaren geen last van gehad en opeens komt het weer opzetten. Het is even balen dat ik me zo vlak voel, maar goed.. gevoel/realiteit komt vanzelf wel weer terug. Dus ik ga nu maar slapen, dat neutraliseert mijn hormonen en ademhaling weer
You're never fully dressed until you wear a smile
Als psychiater i.o. word ik er gewoon bang van welke diagnoses er hier over tafel gaan 
Je klachten zouden kunnen passen bij hyperventilatie / depersonalisatie en derealisatie.
Belangrijk is om lichamelijke oorzaken uit te sluiten, dus ga gewoon naar de huisarts.
Als je een paniekstoornis hebt, is een SSRI aan te bevelen en een vorm van gesprekstherapie.
Maar zoals hier al is genoemd zijn er tal van psychiatrische aandoeningen waarbij dit soort klachten kunnen voorkomen.
Je klachten zouden kunnen passen bij hyperventilatie / depersonalisatie en derealisatie.
Belangrijk is om lichamelijke oorzaken uit te sluiten, dus ga gewoon naar de huisarts.
Als je een paniekstoornis hebt, is een SSRI aan te bevelen en een vorm van gesprekstherapie.
Maar zoals hier al is genoemd zijn er tal van psychiatrische aandoeningen waarbij dit soort klachten kunnen voorkomen.
Bang?quote:Op zondag 4 november 2007 09:02 schreef KonnieKipke het volgende:
Als psychiater i.o. word ik er gewoon bang van welke diagnoses er hier over tafel gaan
Mocht je je wat onwerkelijk gaan voelen als je Fok! op surft dan weet je dat je teveel diagnoses hebt meegelezen
Kol haneshama Tehalel Yah
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
dusssss.........quote:Op zondag 4 november 2007 09:02 schreef KonnieKipke het volgende:
Als psychiater i.o. word ik er gewoon bang van welke diagnoses er hier over tafel gaan
Je klachten zouden kunnen passen bij hyperventilatie / depersonalisatie en derealisatie.
Belangrijk is om lichamelijke oorzaken uit te sluiten, dus ga gewoon naar de huisarts.
Als je een paniekstoornis hebt, is een SSRI aan te bevelen en een vorm van gesprekstherapie.
Maar zoals hier al is genoemd zijn er tal van psychiatrische aandoeningen waarbij dit soort klachten kunnen voorkomen.
volgens mij stellen we allemaal dezelfde diagnose als jij hoor???
Iedereen heeft t hier over DR en DP net zoals jij.....
Ik heb zelf inderdaad ook een paniekstoornis en een angststoornis en weet precies wat t is waar iedereen t hier over heeft....we proberen elkaar beetje te helpen.....
Misschien nog maar eens goed gaan lezen?
Net weer last van gehad na een maand hier geen last meer van te hebben gehad. Zetten zich vervolgens oook weer om in een paniekaanval pffff je wordt echt moe van dacht ik er wel bijna vanaf was....
Zat preices bij een psycoloog toen ik er last van heb die gaat me nu doorverwijzen naareen of ander angstcentrum. Weet niet of ik hier slim aan doe wil het eigenlijk gewoonalleemaal vergeten..
Zat preices bij een psycoloog toen ik er last van heb die gaat me nu doorverwijzen naareen of ander angstcentrum. Weet niet of ik hier slim aan doe wil het eigenlijk gewoonalleemaal vergeten..
Diagnoses? Volgens mij beschrijft iedereen gewoon uit herkenning zijn eigen problematiek (welke al dan niet officieel gediagnostiseerd is).quote:Op zondag 4 november 2007 09:02 schreef KonnieKipke het volgende:
Als psychiater i.o. word ik er gewoon bang van welke diagnoses er hier over tafel gaan
Je klachten zouden kunnen passen bij hyperventilatie / depersonalisatie en derealisatie.
Belangrijk is om lichamelijke oorzaken uit te sluiten, dus ga gewoon naar de huisarts.
Als je een paniekstoornis hebt, is een SSRI aan te bevelen en een vorm van gesprekstherapie.
Maar zoals hier al is genoemd zijn er tal van psychiatrische aandoeningen waarbij dit soort klachten kunnen voorkomen.
TS is daarnaast door meerdere mensen geadviseerd naar de huisarts te gaan.
Jouw aanbeveling om bij een paniekstoornis iedereen gelijk aan de antidepressiva te zetten lijkt mij erg kort door de bocht (is zeker niet altijd nodig) en bovendien onprofessioneel voor een psychiater i.o. om dit op een internetforum te zetten.
Jouw semi-professionele aanbeveling kan mensen met klachten namelijk ook afschrikken om naar een arts te gaan, niet iedereen staat te springen om medicatie te gaan gebruiken.
Ik ken jouw geval niet, maar je doet er denk ik goed aan. Je moet misschien je denken wat veranderen. Met 'het zette zich om in een paniekaanval' sluit je het wel heel erg buiten jezelf. Misschien komt gevoel van derealisatie wel uit het niets, maar paniek doe je zelf volgens mij! Sluit wat je soms ervaart niet buiten jezelf, maar erken het als iets waarmee je moet omgaan. Dat lijkt me een eerste stap, en als je die niet neemt blijf je schrikken en vluchten.quote:Op woensdag 7 november 2007 16:12 schreef Bombshell het volgende:
Net weer last van gehad na een maand hier geen last meer van te hebben gehad. Zetten zich vervolgens oook weer om in een paniekaanval pffff je wordt echt moe van dacht ik er wel bijna vanaf was....
Zat preices bij een psycoloog toen ik er last van heb die gaat me nu doorverwijzen naareen of ander angstcentrum. Weet niet of ik hier slim aan doe wil het eigenlijk gewoonalleemaal vergeten..
Het is natuurlijk heel erg makkelijk en algemeen gezegd, en ik ken jou helemaal niet, maar dit maak ik op uit je bericht
Loop al nu bijna 7 maanden met een angststoornis en de daar bij horende paniekaanvallen. Had de laatste twee maanden het redelijk onder controle en kon me als ik me weer "raar""ging voelen tegen mezelf zeggen dat er niks aan de hand was. Lukte gister opeens niet meer, hoe dat nou precies kan weet ikniet, waardoor je gefrustreerd raakt... ik wel iig. Weet dat je het moet accepteren maar das nog al lastig als je denkt er bijna vanaf te zijn.....
Als ik iets ervaren heb, dan is het wel dat medicatie een zeer slecht idee is.quote:Op woensdag 7 november 2007 23:30 schreef Vandaag... het volgende:
niet iedereen staat te springen om medicatie te gaan gebruiken.
Voor wie de dp/dr ernstig en chronisch is en al het hele leven heeft dus
Persoonsgebonden als zulksoort is; kan niet stellig beweren dat het voor iedereen af te raden is.
Wel verdenk ik psychiaters ervan het begrip en ervaring van de patient niet op waarde te schatten.
Ik zal me never-te-nooit aan zo'n gast wagen. Waarbij medicatie op nº 1 van de redenen staat.
Kol haneshama Tehalel Yah
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
Helemaal mee eens...iedereen moet voor zichzelf weten of hij of zij wel of geen medicatie gebruikt...quote:Op woensdag 7 november 2007 23:30 schreef Vandaag... het volgende:
[..]
Diagnoses? Volgens mij beschrijft iedereen gewoon uit herkenning zijn eigen problematiek (welke al dan niet officieel gediagnostiseerd is).
TS is daarnaast door meerdere mensen geadviseerd naar de huisarts te gaan.
Jouw aanbeveling om bij een paniekstoornis iedereen gelijk aan de antidepressiva te zetten lijkt mij erg kort door de bocht (is zeker niet altijd nodig) en bovendien onprofessioneel voor een psychiater i.o. om dit op een internetforum te zetten.
Jouw semi-professionele aanbeveling kan mensen met klachten namelijk ook afschrikken om naar een arts te gaan, niet iedereen staat te springen om medicatie te gaan gebruiken.
Denk dat de psychiater i.o. nog maar wat meer moet gaan bijleren...
Mijn psychiater heeft eerst een aantal gesprekken met mij gehad voordat hij medicijnen voor schreef, en dit deed hij omdat hij had gekekn naar mijn klachten en niet zomaar riep van Hey jij MOET medicijnen gaan gebruiken...
Bij mij helpt t toevallig wel, in combinatie met de tips die Vandaag... mij gegeven heeft...
En wij zitten hier op dit forum alleen omdat wij elkaar helpen en tips geven...niet om elkaar af te schrikken of mensen zoals jij bang te maken....
succes
quote:Op zaterdag 10 november 2007 17:48 schreef InMyWorld het volgende:
[..]
Helemaal mee eens...iedereen moet voor zichzelf weten of hij of zij wel of geen medicatie gebruikt...
Denk dat de psychiater i.o. nog maar wat meer moet gaan bijleren...
Mijn psychiater heeft eerst een aantal gesprekken met mij gehad voordat hij medicijnen voor schreef, en dit deed hij omdat hij had gekekn naar mijn klachten en niet zomaar riep van Hey jij MOET medicijnen gaan gebruiken...
Bij mij helpt t toevallig wel, in combinatie met de tips die Vandaag... mij gegeven heeft...
En wij zitten hier op dit forum alleen omdat wij elkaar helpen en tips geven...niet om elkaar af te schrikken of mensen zoals jij bang te maken....
Als je snel van je klachten afwilt, is de combinatie SSRI en CGT de beste.
Het probleem is dat de meeste mensen geen medicatie willen, omdat het geassocieerd is met ziek zijn, en niet beseffen hoe succesvol het soms kan zijn.
Het is niet om iemand te pesten om medicatie voor te schrijven. Ik ken vele dankbare patiënten die met medicatie alleen geheel klachtenvrij zijn geworden. In de regel beginnen we niet met het voorstellen van medicatie in het eerste gesprek, omdat dat inderdaad afschrikt.
[ Bericht 5% gewijzigd door KonnieKipke op 10-11-2007 19:08:50 ]
Het heeft niks te maken of een psychiater medicatie leukvindt om te geven. We baseren ons op studies die erop wijzen dat angststoornissen heel goed reageren op SSRI's.quote:Op donderdag 8 november 2007 14:52 schreef Causa het volgende:
[..]
Als ik iets ervaren heb, dan is het wel dat medicatie een zeer slecht idee is.
Voor wie de dp/dr ernstig en chronisch is en al het hele leven heeft dus
Persoonsgebonden als zulksoort is; kan niet stellig beweren dat het voor iedereen af te raden is.
Wel verdenk ik psychiaters ervan het begrip en ervaring van de patient niet op waarde te schatten.
Ik zal me never-te-nooit aan zo'n gast wagen. Waarbij medicatie op nº 1 van de redenen staat.
Voor de behandeling van paniekstoornis:
60% raakt symptoom vrij door alleen medicatie. Dat is een groot effect. Een combinatie met psychotherapie trekt dit nog verder omhoog.quote:De SSRI’s zijn als groep uitgebreid gedocumenteerd voor de behandeling van de paniekstoornis(
1-5). Met een behandeling met SSRI’s wordt ongeveer 60% van de patienten
paniekvrij. Het effect is te evalueren na 4 weken behandeling met de streefdosis
(zie aldaar). Onder invloed van SSRI’s verbeteren paniekaanvallen in ernst en frequentie,
vermindert agorafobisch vermijdingsgedrag, evenals depressieve klachten en
diffuse angstklachten. SSRI’s worden over het algemeen goed verdragen en zijn veilig
in het gebruik. Desondanks valt gemiddeld 18% van de patiënten voortijdig uit vanwege
bijwerkingen (6).
bron: multidisciplinaire richtlijn angstoornissenquote:4.3.2 Effectiviteit antidepressiva en benzodiazepinen versus cognitieve gedragstherapie
Wetenschappelijke onderbouwing
In twee studies zijn de SSRI’s fluvoxamine (1) en paroxetine (2) vergeleken met cognitieve
therapie. In één studie is de TCA imipramine vergeleken met cognitieve therapie
(3). In beide studies met de SSRI’s was de medicatie superieur aan cognitievetherapie. Het omgekeerde werd gevonden voor de vergelijking imipramine versus
cognitieve therapie. Een verklaring kan liggen in de onderzochte populaties. Bij de
studies met de SSRI’s waren de meeste patiënten matig of ernstig agorafobisch, terwijl
de groep patiënten, die met imipramine werd behandeld, geen of weinig last had
van fobische klachten. Als deze hypothese bevestigd wordt, volgt hieruit dat cognitieve
therapie alleen minder succesvol is naarmate er bij de patiënt sprake is van ernstiger
agorafobisch vermijdingsgedrag. Voor antidepressiva lijkt de aanwezigheid en
ernst van het vermijdingsgedrag niet van belang te zijn voor de effectiviteit.
In één studie (4) is het benzodiazepine aprazolam vergeleken met cognitieve therapie.
In deze studie bleek cognitieve therapie betere effecten te geven dan alprazolam.
Persoonlijk denk ik dat je jezelf iets ontzegt als je medicatie al bij voorbaat uitsluit, maar hey, wie ben ik? Ik had nog een hoop bij te leren.
We moeten ook niet vergeten dat voor sommige mensen analytische (inzichtgevende) therapieën niet mogelijk zijn, en dat het aanleren van nieuwe cognitieve schema's vaak de enige mogelijkheid is.
Sommige mensen zijn zo kwetsbaar door een bijkomende persoonlijkheidsstoornis dat alleen medicatie en steungevende therapie mogelijk zijn.
[ Bericht 1% gewijzigd door KonnieKipke op 10-11-2007 18:57:16 ]
En als je het dan weer zo stelt snap ik wat je bedoelt!quote:Op zaterdag 10 november 2007 18:32 schreef KonnieKipke het volgende:
[..]
Als je snel van je klachten afwilt, is de combinatie SSRI en CGT de beste.
Het probleem is dat de meeste mensen geen medicatie willen, omdat het geassocieerd is met ziek zijn, en niet beseffen hoe succesvol het soms kan zijn.
Het is niet om iemand te pesten om medicatie voor te schrijven. Ik ken vele dankbare patiënten die met medicatie alleen geheel klachtenvrij zijn geworden. In de regel beginnen we niet met het voorstellen van medicatie in het eerste gesprek, omdat dat inderdaad afschrikt.
Dus zoals ik al zei; ook ik heb medicijnen en wacht opt moment dat ze inderdaad gaan werken!
Ik heb sinds 5 mnden depersonalisatie en zit nu aan de 225 mg efexor onder toezicht van een psychiater.
Helaas durf ik hierdoor weinig dingen te ondernemen en kan ik nog niet beginnen met therapie of iets dergelijks.
Ik heb ook gewoon het idee dat die rotzooi niet werkt en moet hem over een week weer bellen en dan gaat hij nog een stap hoger.
Hoe zijn jullie ervaringen met medicatie tegen depersonalisatie of hebben jullie tips tijdens zo'n aanval?
Ik probeer al zoveel manieren er tegen :-(
Oja ik heb ook nog eens angststoornissen erbij dat heb ik al 7 jr en slik dus al 7 jr efexor 150 mg maar nu dus meer ik hoop dat jullie er wijs uit worden maar ik wil wel heel erg graag met mensen erover praten die dit echt ervaren mijn gevoelens je voelt je hele lichaam niet of soms delen niet in je lichaam in hele zware mate helaas
Bij mij is er ook nog niet exact geconstateerd dat het dp is hoor maar angststoornissen weten ze wel zeker alleen als ik zoek naar mijn klachten en die hier veel voorkomen zo te lezen heb ik exact hetzelfde ik hoop dat iemand met mij wil praten erover want het is heel erg eng
Helaas durf ik hierdoor weinig dingen te ondernemen en kan ik nog niet beginnen met therapie of iets dergelijks.
Ik heb ook gewoon het idee dat die rotzooi niet werkt en moet hem over een week weer bellen en dan gaat hij nog een stap hoger.
Hoe zijn jullie ervaringen met medicatie tegen depersonalisatie of hebben jullie tips tijdens zo'n aanval?
Ik probeer al zoveel manieren er tegen :-(
Oja ik heb ook nog eens angststoornissen erbij dat heb ik al 7 jr en slik dus al 7 jr efexor 150 mg maar nu dus meer ik hoop dat jullie er wijs uit worden maar ik wil wel heel erg graag met mensen erover praten die dit echt ervaren mijn gevoelens je voelt je hele lichaam niet of soms delen niet in je lichaam in hele zware mate helaas
Bij mij is er ook nog niet exact geconstateerd dat het dp is hoor maar angststoornissen weten ze wel zeker alleen als ik zoek naar mijn klachten en die hier veel voorkomen zo te lezen heb ik exact hetzelfde ik hoop dat iemand met mij wil praten erover want het is heel erg eng
Wakker worden met een goed gevoel,
naar m'n werk gaan met plezier.
Op een morgen wakker worden en alles lijkt anders,
in eerste instantie lijkt er niks veranderd.
Alles lijkt normaal,
toch is er iets anders.
Ik kijk in de spiegel,
wie is dat toch?
Ben ik dat?
Nee dit klopt niet,
zijn dit mijn handen die ik zie?
Wat is er met mij aan de hand,
ik voel me vreemd, waar ben ik beland?
Is het een droom of werkelijkheid?
Ik loop naar buiten om frisse lucht te scheppen,
toch veranderd er niks, niets wat mijn verdriet kan deppen.
Ik kijk nogmaals in de spiegel,
misschien ben ik ziek misschien gek.
Wat wil ik zeggen met deze informatie,
Ja... ik lijdt aan depersonalisatie....
Groeten, Verdrietig anoniempje...
naar m'n werk gaan met plezier.
Op een morgen wakker worden en alles lijkt anders,
in eerste instantie lijkt er niks veranderd.
Alles lijkt normaal,
toch is er iets anders.
Ik kijk in de spiegel,
wie is dat toch?
Ben ik dat?
Nee dit klopt niet,
zijn dit mijn handen die ik zie?
Wat is er met mij aan de hand,
ik voel me vreemd, waar ben ik beland?
Is het een droom of werkelijkheid?
Ik loop naar buiten om frisse lucht te scheppen,
toch veranderd er niks, niets wat mijn verdriet kan deppen.
Ik kijk nogmaals in de spiegel,
misschien ben ik ziek misschien gek.
Wat wil ik zeggen met deze informatie,
Ja... ik lijdt aan depersonalisatie....
Groeten, Verdrietig anoniempje...
Damn, het is weer raak hoor!
2 dagen terug bedacht ik nog hoe weinig last ik er nog van had, dat ik me in het verleden vast te druk maakte, en dat ik er nu wel vanaf was omdat ik de boel nu wel weet te relativeren..
En nu is het alweer 2 dagen lang alsof ik in een eindeloze paniekaanval zit..
Mijn voornemen om me er vooral niet druk over te maken en het gevoel 'er gewoon te laten zijn', werkt net als alle vorige keren weer voor geen meter, alles staat weer in het teken van "hoe ervaar ik alles, en hoe zorg ik dat het zo snel mogelijk weer normaal wordt"..
Aan de ene kant ben ik maar wát blij dat mijn werkdag voorbij is, want dat was echt een worsteling, maar ondertussen ben ik doodbang voor het weekend, omdat ik dan meer tijd heb om na te denken, en dan denk ik mezelf juist gek..
Ik weet momenteel ook helemaal niet meer waarop ik me moet richten:
de buitenwereld? maar da's dus juist eng omdat ik dan merk hoe ver weg die lijkt..
mijn gedachten/gevoel? dat geeft in het moment zelf meer rust, maar elke keer dat ik vervolgens realiseer dat ik niets van m'n omgeving meer meekreeg schrik ik des te meer..
Ik word hier wel zó f*cking radeloos van 
2 dagen terug bedacht ik nog hoe weinig last ik er nog van had, dat ik me in het verleden vast te druk maakte, en dat ik er nu wel vanaf was omdat ik de boel nu wel weet te relativeren..
En nu is het alweer 2 dagen lang alsof ik in een eindeloze paniekaanval zit..
Mijn voornemen om me er vooral niet druk over te maken en het gevoel 'er gewoon te laten zijn', werkt net als alle vorige keren weer voor geen meter, alles staat weer in het teken van "hoe ervaar ik alles, en hoe zorg ik dat het zo snel mogelijk weer normaal wordt"..
Aan de ene kant ben ik maar wát blij dat mijn werkdag voorbij is, want dat was echt een worsteling, maar ondertussen ben ik doodbang voor het weekend, omdat ik dan meer tijd heb om na te denken, en dan denk ik mezelf juist gek..
Ik weet momenteel ook helemaal niet meer waarop ik me moet richten:
de buitenwereld? maar da's dus juist eng omdat ik dan merk hoe ver weg die lijkt..
mijn gedachten/gevoel? dat geeft in het moment zelf meer rust, maar elke keer dat ik vervolgens realiseer dat ik niets van m'n omgeving meer meekreeg schrik ik des te meer..
Ik word hier wel zó f*cking radeloos van
Toch proberen niet aan te denken. Komt vanzelf goed! Zorg voor afleidingquote:Op vrijdag 29 februari 2008 18:55 schreef Maartel het volgende:
Damn, het is weer raak hoor!
2 dagen terug bedacht ik nog hoe weinig last ik er nog van had, dat ik me in het verleden vast te druk maakte, en dat ik er nu wel vanaf was omdat ik de boel nu wel weet te relativeren..
En nu is het alweer 2 dagen lang alsof ik in een eindeloze paniekaanval zit..
Mijn voornemen om me er vooral niet druk over te maken en het gevoel 'er gewoon te laten zijn', werkt net als alle vorige keren weer voor geen meter, alles staat weer in het teken van "hoe ervaar ik alles, en hoe zorg ik dat het zo snel mogelijk weer normaal wordt"..
Aan de ene kant ben ik maar wát blij dat mijn werkdag voorbij is, want dat was echt een worsteling, maar ondertussen ben ik doodbang voor het weekend, omdat ik dan meer tijd heb om na te denken, en dan denk ik mezelf juist gek..
Ik weet momenteel ook helemaal niet meer waarop ik me moet richten:
de buitenwereld? maar da's dus juist eng omdat ik dan merk hoe ver weg die lijkt..
mijn gedachten/gevoel? dat geeft in het moment zelf meer rust, maar elke keer dat ik vervolgens realiseer dat ik niets van m'n omgeving meer meekreeg schrik ik des te meer..
Ik word hier wel zó f*cking radeloos van
Ik weet het! Mijn nickname is blij. Het is een puberale ode van een aantal jaren geleden aan Chris Pontius van Jackass. Helaas is deze vergissing niet meer te herstellen.
Hey topicstarter, kun je mischien een update geven van hoe het met je gaat?
Ik heb je verhaal gelezen en de symptomen die jij hebt heb ik ook.
Heb jij er ook last van na een werkdag? Ik had er eerst alleen last van na een werkdag, gezichten vervaagden, mensen leken anders te bewegen, het lijkt wel of mensen om me zitten te lachen enzo. Heb jij hier ook last van?
Verder lijkt het wel als ik last heb van derealisatie dat mensen mij anders aankijken, mensen kijken sowieso vreemder wanneer ik last heb van derealisatie. Die blikken in hun ogen. Echt heel beangstigend soms.
Valt dit ook onder de symptomen en klachten van derealisatie en depersonalisatie??
En hoe zijn de meeste mensen er weer vanaf gekomen? Professionele hulp?
Ik heb je verhaal gelezen en de symptomen die jij hebt heb ik ook.
Heb jij er ook last van na een werkdag? Ik had er eerst alleen last van na een werkdag, gezichten vervaagden, mensen leken anders te bewegen, het lijkt wel of mensen om me zitten te lachen enzo. Heb jij hier ook last van?
Verder lijkt het wel als ik last heb van derealisatie dat mensen mij anders aankijken, mensen kijken sowieso vreemder wanneer ik last heb van derealisatie. Die blikken in hun ogen. Echt heel beangstigend soms.
Valt dit ook onder de symptomen en klachten van derealisatie en depersonalisatie??
En hoe zijn de meeste mensen er weer vanaf gekomen? Professionele hulp?
Ik snap het maar niet..
Afleiding werkt goed, maar zodra de afleiding voorbij is is het gelijk weer mis..
Ik kan een hele dag werken, en dan zie ik alles redelijk normaal (ben me er iig niet van bewust dat het anders is).. maar als ik dan vervolgens niets om handen heb,en bijvoorbeeld over straat loop en om me heen kijk dan voelt het allemaal toch weer alsof er een wandje tussen mij en de rest van de wereld zit..
Ik ben bang dat het door een soort overfocus op hoe ik alles ervaar komt.. dit beangstigt me vooral omdat ik bang ben dat ik een soort 'nieuwe manier' van kijken, en bewust zijn hoe ik alles ervaar, heb ontdekt, die ik, nu ik 'm eenmaal ken, nooit meer kwijt zal raken..
Ik meen dat ik hier jaren terug nooit last van had, maar misschien keek ik toen wel gewoon nooit zo bewust om me heen.. nu merk ik elke beweging van m'n ogen, en elk los plaatje wat ik observeer, op, en op één of andere manier raak ik daar f*cking gestresst van.. ik probeer het los te laten, en afleiding te vinden, maar ik wil verdomme ook zonder afleiding geconcentreerd om me heen kunnen kijken, zonder dat dat raar voelt...
Op één of andere manier zit 't onwerkelijke ook alleen in m'n zicht.. geluiden, temperaturen en andere gewaarwordingen voelen wel aangenaam dichtbij en echt..
Afleiding werkt goed, maar zodra de afleiding voorbij is is het gelijk weer mis..
Ik kan een hele dag werken, en dan zie ik alles redelijk normaal (ben me er iig niet van bewust dat het anders is).. maar als ik dan vervolgens niets om handen heb,en bijvoorbeeld over straat loop en om me heen kijk dan voelt het allemaal toch weer alsof er een wandje tussen mij en de rest van de wereld zit..
Ik ben bang dat het door een soort overfocus op hoe ik alles ervaar komt.. dit beangstigt me vooral omdat ik bang ben dat ik een soort 'nieuwe manier' van kijken, en bewust zijn hoe ik alles ervaar, heb ontdekt, die ik, nu ik 'm eenmaal ken, nooit meer kwijt zal raken..
Ik meen dat ik hier jaren terug nooit last van had, maar misschien keek ik toen wel gewoon nooit zo bewust om me heen.. nu merk ik elke beweging van m'n ogen, en elk los plaatje wat ik observeer, op, en op één of andere manier raak ik daar f*cking gestresst van.. ik probeer het los te laten, en afleiding te vinden, maar ik wil verdomme ook zonder afleiding geconcentreerd om me heen kunnen kijken, zonder dat dat raar voelt...
Op één of andere manier zit 't onwerkelijke ook alleen in m'n zicht.. geluiden, temperaturen en andere gewaarwordingen voelen wel aangenaam dichtbij en echt..
Hey,
Voor ongeveer een kleine 2 jaar heb ik nou ook last van Derealisatie, voorheen dacht ik altijd dat ik de enige was die het had (ik wist tot sinds 2 maanden niet wat het was) maar ik dacht dat het een depressie was, het was dan ook een ontzettende opluchting te lezen over andere mensen met dezelfde ervaringen en dat het derealisatie betreft wat voorheen als iets leek wat alleen ik had.
Van paniekaanvallen heb ik naar mijn weten geen last maar het gevoel niet aanwezig te zijn / in een roes te leven zeker wel. Hierdoor heb ik weinig tot geen plezier in een avondje uit oid en voel ik weinig meer, zo leven is absoluut niet leuk. Ik ben er aan gewend geraakt wat het misschien wat makkelijk maakt om er mee om te gaan maar ik blijf er wel over piekeren. Ik ben voor een aantal maanden nu bij een psycholoog waar ik eigenlijk heen ging voor het depri voelen, toen ik daar een paar keer was geweest zag ik een keer een programma op tv over deze verschijnselen van DR/DP en toen viel het kwartje. Wat ik vertelde aan de psycholoog, eerst vond ik het moeilijk om over te praten maar nu gaat dat beter. Er werd gezegd dat dit te maken had met het opkroppen / niet verwerkt hebben van dingen die gebeurd zijn.
Heel veel vragen roept het op, is het altijd al zo geweest maar focus ik me te veel net als Maartel verteld? Hoe is het onstaan? De afgelopen 2 jaar zijn stressvol geweest en niet met een vast patroon, ook sta ik bekend als een oppotter die niet veel praat over gevoelens wat nou wel steeds beter gaat. En de belangrijkste hoe kom ik er van af, hoe kom ik weer in het echte leven terug? Met de psycholoog praten over gebeurde dingen is prettig en geeft me voldoening maar tegelijkertijd raak ik daardoor niet uit mijn roes.
Ook net als Maartel zit de onwerkelijkheid alleen in mijn zicht, als ik mijn ogen dicht doe en luister naar de geluiden om me heen lijkt alles velen maar dichterbij en realistischer dan dat ik kijk. Als oorzaak heb ik misschien zelf wel een verklaring maar zeker weten doe ik het niet, ik heb voor een lange tijd te weinig slaap gehad en slaap nu nog vaak niet genoeg, niet in extreme vormen maar wel te weinig per nacht. De keren dat ik achter mijn pc in slaap viel en wakker werd had ik heel even een moment van bewustzijn dat daarna weer langzaam wegtrok. Ik heb er vertrouwen in dat het weer goed komt en dat is denk ik wat iedereen moet doen omdat dat een stuk stress wegneemt.
Ik weet hoe het voelt en wens jullie allemaal heel veel sterkte! Het komt goed!
Voor ongeveer een kleine 2 jaar heb ik nou ook last van Derealisatie, voorheen dacht ik altijd dat ik de enige was die het had (ik wist tot sinds 2 maanden niet wat het was) maar ik dacht dat het een depressie was, het was dan ook een ontzettende opluchting te lezen over andere mensen met dezelfde ervaringen en dat het derealisatie betreft wat voorheen als iets leek wat alleen ik had.
Van paniekaanvallen heb ik naar mijn weten geen last maar het gevoel niet aanwezig te zijn / in een roes te leven zeker wel. Hierdoor heb ik weinig tot geen plezier in een avondje uit oid en voel ik weinig meer, zo leven is absoluut niet leuk. Ik ben er aan gewend geraakt wat het misschien wat makkelijk maakt om er mee om te gaan maar ik blijf er wel over piekeren. Ik ben voor een aantal maanden nu bij een psycholoog waar ik eigenlijk heen ging voor het depri voelen, toen ik daar een paar keer was geweest zag ik een keer een programma op tv over deze verschijnselen van DR/DP en toen viel het kwartje. Wat ik vertelde aan de psycholoog, eerst vond ik het moeilijk om over te praten maar nu gaat dat beter. Er werd gezegd dat dit te maken had met het opkroppen / niet verwerkt hebben van dingen die gebeurd zijn.
Heel veel vragen roept het op, is het altijd al zo geweest maar focus ik me te veel net als Maartel verteld? Hoe is het onstaan? De afgelopen 2 jaar zijn stressvol geweest en niet met een vast patroon, ook sta ik bekend als een oppotter die niet veel praat over gevoelens wat nou wel steeds beter gaat. En de belangrijkste hoe kom ik er van af, hoe kom ik weer in het echte leven terug? Met de psycholoog praten over gebeurde dingen is prettig en geeft me voldoening maar tegelijkertijd raak ik daardoor niet uit mijn roes.
Ook net als Maartel zit de onwerkelijkheid alleen in mijn zicht, als ik mijn ogen dicht doe en luister naar de geluiden om me heen lijkt alles velen maar dichterbij en realistischer dan dat ik kijk. Als oorzaak heb ik misschien zelf wel een verklaring maar zeker weten doe ik het niet, ik heb voor een lange tijd te weinig slaap gehad en slaap nu nog vaak niet genoeg, niet in extreme vormen maar wel te weinig per nacht. De keren dat ik achter mijn pc in slaap viel en wakker werd had ik heel even een moment van bewustzijn dat daarna weer langzaam wegtrok. Ik heb er vertrouwen in dat het weer goed komt en dat is denk ik wat iedereen moet doen omdat dat een stuk stress wegneemt.
Ik weet hoe het voelt en wens jullie allemaal heel veel sterkte! Het komt goed!
Ik heb ondertussen al drie jaar en vier maanden onophoudelijk depersonalisatie en derealisatie, daarbovenop nog angst en paniekaanvallen, achterdochtige gedachten en chronische hyperventilatie. Daar ik vroeger graag op reis ging, naar festrivals ging over heel het land en geen dag kon thuiszitten blijf ik nu bijna constant in de buurt van mijn huis omdat die vertrouwde omgeving mij een veilig gevoel geeft.
Het is idd een onbeschrijfelijk lastig gevoel dat constant aanwezig is, het varieert tussen gewoon lastig tot ondraagelijk. Vooral de manier van mijzelf t.o.v de wereld is verstoord, het lijkt wel of die wereld me opeet, mijn gezichtsveld plakt als het ware tegen mij aan, het komt naar mij toe. Gelukkig blijft de realiteitszin gezond bij depersonalisatie, anders kan je spreken van psychose.
Zijn er hier ook mensen bij wie het is voorbei gegaan, en zo ja, hoe?
Het is idd een onbeschrijfelijk lastig gevoel dat constant aanwezig is, het varieert tussen gewoon lastig tot ondraagelijk. Vooral de manier van mijzelf t.o.v de wereld is verstoord, het lijkt wel of die wereld me opeet, mijn gezichtsveld plakt als het ware tegen mij aan, het komt naar mij toe. Gelukkig blijft de realiteitszin gezond bij depersonalisatie, anders kan je spreken van psychose.
Zijn er hier ook mensen bij wie het is voorbei gegaan, en zo ja, hoe?
Grrr, het ging zo goed, en hup.. daar is het weer..
T is wel wéér met benauwd weer op komen zetten, misschien toch een ademhalingskwestie..
T is wel wéér met benauwd weer op komen zetten, misschien toch een ademhalingskwestie..
Dagelijks als ik in gesprek ben met iemand dat vrij oninteressant is, dan wordt alles altijd een beetje blurry en gaat het hele verhaal langs me heen, maar dan plots bedenk ik me altijd weer dat die persoon waarschijnlijk op een reactie van mij op haar/z'n hele verhaal verwacht, dus moet ik van de paar woorden die ik mee heb gekregen toch een soort van beeld voor mezelf schetsen over wat het zou kunnen zijn geweest waar net een monoloog over werd gehouden en daarop m'n antwoord op baseren.
dat is gewoon een saai gesprek OldJellerquote:Op zaterdag 17 mei 2008 00:22 schreef OldJeller het volgende:
Dagelijks als ik in gesprek ben met iemand dat vrij oninteressant is, dan wordt alles altijd een beetje blurry en gaat het hele verhaal langs me heen, maar dan plots bedenk ik me altijd weer dat die persoon waarschijnlijk op een reactie van mij op haar/z'n hele verhaal verwacht, dus moet ik van de paar woorden die ik mee heb gekregen toch een soort van beeld voor mezelf schetsen over wat het zou kunnen zijn geweest waar net een monoloog over werd gehouden en daarop m'n antwoord op baseren.
hoewel het gevoel op dat moment misschien een heel klein beetje in de buurt komt van derealisatie.
Moet zeggen dat ik er weinig last meer van heb. Als ik terugdenk aan mijn ergste momenten dan kan ik er wel bang van worden en hoop ik van harte dat het niet meer terug komt.
[ Bericht 16% gewijzigd door Vandaag... op 17-05-2008 08:14:32 ]
Heb je er helemaal geen last meer van? Hoe lang heb je last gehad van derealisatie?quote:Op zaterdag 17 mei 2008 08:04 schreef Vandaag... het volgende:
[..]
dat is gewoon een saai gesprek OldJeller
hoewel het gevoel op dat moment misschien een heel klein beetje in de buurt komt van derealisatie.
Moet zeggen dat ik er weinig last meer van heb. Als ik terugdenk aan mijn ergste momenten dan kan ik er wel bang van worden en hoop ik van harte dat het niet meer terug komt.
En hoe heb je het opgelost?
Even 'n vraag voor de psychiater in opleiding hier: vriendin van me is in 'n derealisatie/depersonalisatie toestand terecht gekomen toen ze 't middel Cymbalta ging gebruiken. Cymbalta is als ik juist geïnformeerd ben 'n SNRI, dat wil zeggen dat 't op de neurotransmitters serotonine en norepinephrine werkt dus vergelijkbaar met 'n SSRI. (als ik iets stoms zeg, verbeter me maar hoor ). Hoe verklaar je dat ze in zo'n toestand kwam? ('t zat zelfs op 't randje van 'n psychose eigenlijk)
M.
). Hoe verklaar je dat ze in zo'n toestand kwam? ('t zat zelfs op 't randje van 'n psychose eigenlijk) M.
Hallon!
Ja ze gebruikte 't (nu inmiddels logischerwijs na die ervaring niet meer ) voor depressie.
M.
) voor depressie.M.
Hallon!
Ik zit namelijk een beetje door de safety data te browsen en bovenstaande wordt niet echt gemeld qua bijwerkingen. Dus misschien is er een onderliggende pathofysiologische toestand die naar boven komt.
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Mja ik weet 't ook niet, zij ook niet, maar in ieder geval is 't toch wel vreemd dat zo gauw ze met de medicatie stopte die verschijnselen ook stopten. Vandaar dat ik d'r maar 'ns naar vroeg aangezien d'r hier 'n user zit die psychiater in opleiding is (tenminste dat zegt ie ) zodoende, dus.
M.
) zodoende, dus. M.
Hallon!
zelfs psychiaters (in opleiding) kunnen natuurlijk weinig met een vage omschrijving op een internet forum
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Mwah ik wil wel wat meer in details treden maar dan moet die vriendin dat ook goed vindenquote:Op zaterdag 17 mei 2008 13:26 schreef Re het volgende:
zelfs psychiaters (in opleiding) kunnen natuurlijk weinig met een vage omschrijving op een internet forum
maar ik vroeg me af of die psychiater misschien zelf iets soortgelijks had meegemaakt in de praktijk ofzo, uiteindelijk heeft hij d'r voor geleerd en toch wat meer ervaring. Maar ik verwacht van 'n internetforum verder ook geen uitgebreide medische verklaringen of diagnoses ofzo. Krijg waarschijnlijk helemaal geen serieus antwoord. M.
Hallon!
ZIe mijn post op de vorige pagina, ik heb nu al een half jaar helemaal geen last meer.quote:Op zaterdag 17 mei 2008 10:32 schreef Jansen222 het volgende:
[..]
Heb je er helemaal geen last meer van? Hoe lang heb je last gehad van derealisatie?
En hoe heb je het opgelost?
[ Bericht 34% gewijzigd door Vandaag... op 17-05-2008 21:18:05 ]
Bij mij begint het nu af te nemen heb er eigenlijk nog maar zelden last van...Hoe het precies komt geen idee eigenlijk. Veel rust nemen lijkt op de langere termijn te werken net als weinig alcohol en toch ook wel sport. En dr over praetn met een psycholoog
En het is weer raak hoor..
Op één of andere manier sluipt het er heel erg in als in geconcentreerd een herhalende activiteit aan 't doen ben.. van het weekend toen ik m'n keuken flink poetste raakte ik op een gegeven moment in een soort trans waar ik de rest van de dag niet meer uit kwam, en nadat ik gister moest inventariseren (en dus 5 uur lang alleen maar dozen scande) stond m'n blik helemaal op oneindig, en het is een dag later nog steeds zo..
Uiteraard komen door het akelige gevoel ook weer alle doem/angstgedachten om de hoek (zie je wel, dit en dat is toch veel te zwaar voor me.. oje, ik word overspannend.. etc)
Iemand wellicht een verklaring of oplossing?
Op één of andere manier sluipt het er heel erg in als in geconcentreerd een herhalende activiteit aan 't doen ben.. van het weekend toen ik m'n keuken flink poetste raakte ik op een gegeven moment in een soort trans waar ik de rest van de dag niet meer uit kwam, en nadat ik gister moest inventariseren (en dus 5 uur lang alleen maar dozen scande) stond m'n blik helemaal op oneindig, en het is een dag later nog steeds zo..
Uiteraard komen door het akelige gevoel ook weer alle doem/angstgedachten om de hoek (zie je wel, dit en dat is toch veel te zwaar voor me.. oje, ik word overspannend.. etc)
Iemand wellicht een verklaring of oplossing?
Ik heb het ook. En voor mij is het een manier van distantieren van mijn depressieve gevoelens. Ik voel niks meer, ben heel erg zombie-achtig en alsof ik vanachter een ruit naar de wereld kijk. Het is ook heel wisselend wat ik ervan vind. Soms vind ik het heel fijn om weg te suffen en niks te voelen maar ik heb ook geautomutileerd om weer wat te voelen. (Niet gaan doen, het werkt niet!) Een oplossing heb ik niet echt, behalve op het moment dat ik iets heftigs behandel bij therapie, dan lukt het wel
Wat zijn de ervaringen kwa medicijnen en therapie, wat werkt beter bij jullie...
medicijnen of therapie?
medicijnen of therapie?
Pff, nieuwe baan en het is 2 weken nonstop raak.. ik probeer het echt te relativeren, en dat lukt ook steeds iets beter, maar als het dan op een gegeven moment nog steeds niet ophoudt schiet ik toch weer zwaar in de stress..
Gisteravond las ik ergens dat er nog niet echt bekend is wat helpt tegen derealisatie, en toen ik dat las was het helemaal raak Met de gedachte 'even flink therapieën en dan ben ik er over een jaartje bijna van af" kon ik wel leven, maar het idee dat ik hier m'n hele leven lang mee rondloop vind ik doodeng.
Momenteel vraag ik me ook af of ik hier nog wel uitkom
Gisteravond las ik ergens dat er nog niet echt bekend is wat helpt tegen derealisatie, en toen ik dat las was het helemaal raak
Met de gedachte 'even flink therapieën en dan ben ik er over een jaartje bijna van af" kon ik wel leven, maar het idee dat ik hier m'n hele leven lang mee rondloop vind ik doodeng. Momenteel vraag ik me ook af of ik hier nog wel uitkom
quote:Op donderdag 10 juli 2008 20:21 schreef Maartel het volgende:
Pff, nieuwe baan en het is 2 weken nonstop raak.. ik probeer het echt te relativeren, en dat lukt ook steeds iets beter, maar als het dan op een gegeven moment nog steeds niet ophoudt schiet ik toch weer zwaar in de stress..
Gisteravond las ik ergens dat er nog niet echt bekend is wat helpt tegen derealisatie, en toen ik dat las was het helemaal raak
Momenteel vraag ik me ook af of ik hier nog wel uitkom
Ik heb het nu ook een half jaar onafgebroken achter elkaar. Word er echt gek van.
quote:Op donderdag 10 juli 2008 20:31 schreef Jansen222 het volgende:
[..]
Ik heb het nu ook een half jaar onafgebroken achter elkaar. Word er echt gek van.
Beterschap maar..Als ik er al aan denk dat het nog zo lang kan duren word ik echt helemaal gek
Tot nu toe waren het vooral vlagen, of af-en-toe een week, maar een half jaar kan/wil ik me echt niet voorstellen..
Aan iedereen die er ook last van heeft: hebben julie het er wel eens over met anderen, bijvoorbeeld op je werk?
Het is zo verdraaid lastig uit te leggen, en zeker op m'n werk ben ik bang om over te komen alsof ik instabiel ben (zodra ik derealiseer denk ik ook altijd gelijk 'zie je wel, weer te veel spanning, ik kan dit werk helemaal niet aan'),maar ondertussen heb ik ook wel eens het idee dat het alleen maar voor extra spanning en stress zorgt dat ik me hier in m'n eentje doorheen worstel terwijl ik me sterk probeer voor te doen naar m'n omgeving..
Het is zo verdraaid lastig uit te leggen, en zeker op m'n werk ben ik bang om over te komen alsof ik instabiel ben (zodra ik derealiseer denk ik ook altijd gelijk 'zie je wel, weer te veel spanning, ik kan dit werk helemaal niet aan'),maar ondertussen heb ik ook wel eens het idee dat het alleen maar voor extra spanning en stress zorgt dat ik me hier in m'n eentje doorheen worstel terwijl ik me sterk probeer voor te doen naar m'n omgeving..
mja, bij mij wordt het alleen maar erger. Heb nu bijna het idee dat ik mezelf kwijtraak, helemaal buiten mezelf sta. Ik trek het niet echt bij therapie maar moet hier toch doorheen. Ben nu ook meestal dan over het derealisatiegedeelte heen en weggezakt in een meer psychiatrische deTwinysatie. Maargoed, het moet weer over gaan en is ergens ook wel lekker om niks te voelen
Wat mij helpt trouwens is er niet aan denken. Zodra ik er mee bezig ga zijn wordt het alleen maar erger, gaat de wereld verder weg enzovoort. Het werkt voor mij toch echt, hoe naar het ook klinkt, om keihard door te gaan met andere dingen. Maar een langdurige oplossing weet ik echt niet. I wish..
Wat mij helpt trouwens is er niet aan denken. Zodra ik er mee bezig ga zijn wordt het alleen maar erger, gaat de wereld verder weg enzovoort. Het werkt voor mij toch echt, hoe naar het ook klinkt, om keihard door te gaan met andere dingen. Maar een langdurige oplossing weet ik echt niet. I wish..
Da's waar.. de enge momenten zijn wanneer ik er bewust bij stilsta.. zolang ik doorga in m'n roes is er eigenlijk niets aan de hand.. steeds 'na afloop' vind ik het juist eng..quote:Op donderdag 10 juli 2008 21:33 schreef Twinky het volgende:
Wat mij helpt trouwens is er niet aan denken. Zodra ik er mee bezig ga zijn wordt het alleen maar erger, gaat de wereld verder weg enzovoort. Het werkt voor mij toch echt, hoe naar het ook klinkt, om keihard door te gaan met andere dingen. Maar een langdurige oplossing weet ik echt niet. I wish..
En thuis vind ik zo'n dagje in een roes ook niet zo'n ramp, maar op m'n werk vind ik t echt enorm storend dat ik af-en-toe nauwelijks doorheb dat er iemand tegen me staat te praten..
Worden jullie ook veel sneller moe dan voorheen? Ik heb altijd ook zo'n gevoel dat ik nog nooit goed wakker ben, zo'n soort gevoel dat gepaard gaat met dufheid en moeheid.
Heb ik inderdaad ook. Hoewel het met ups en downs gaat.quote:Op zaterdag 12 juli 2008 12:12 schreef Jansen222 het volgende:
Worden jullie ook veel sneller moe dan voorheen? Ik heb altijd ook zo'n gevoel dat ik nog nooit goed wakker ben, zo'n soort gevoel dat gepaard gaat met dufheid en moeheid.
Ik weet het! Mijn nickname is blij. Het is een puberale ode van een aantal jaren geleden aan Chris Pontius van Jackass. Helaas is deze vergissing niet meer te herstellen.
Brrr... herken dit ook. Ook 2x in mijn leven gehad. Keek uit de raam toen ik in de tram zat, en voelde plotseling alsof niks meer "echt" was. Was zelfs bijna flauwgevallen in de tram: zomaar... uit het niets. Het bleef een weekje aan, toen was het ineens over.
Je zei het zelf al: 70% van de mensen hebben dit ooit wel eens gehad. Maak je geen zorgen, het waait wel weer over!
Je zei het zelf al: 70% van de mensen hebben dit ooit wel eens gehad. Maak je geen zorgen, het waait wel weer over!
Dit topic bestaat al een tijdje en ik weet niet of mensen het teruglezen, dus ik zeg het nog maar eens.
Ik ken het gevoel: op een keer was ik niet meer dan een kleine halter in een volkomen zwart universum. Een andere keer flipte ik op en neer tussen herinneringen die niet waar konden zijn en het waarnemen van de dagelijkse realiteit. En een keer was ik zo heftig klaargekomen, dat ik me volkomen buiten de wereld voelde staan.
Wat mij gezond hield was, dat ik er niet bang van was. Ik had de overtuiging, dat het wel over zou gaan en dat het niet gevaarlijk was. Zolang ik me maar rustig hield, was er niks aan de hand.
Ik ken het gevoel: op een keer was ik niet meer dan een kleine halter in een volkomen zwart universum. Een andere keer flipte ik op en neer tussen herinneringen die niet waar konden zijn en het waarnemen van de dagelijkse realiteit. En een keer was ik zo heftig klaargekomen, dat ik me volkomen buiten de wereld voelde staan.
Wat mij gezond hield was, dat ik er niet bang van was. Ik had de overtuiging, dat het wel over zou gaan en dat het niet gevaarlijk was. Zolang ik me maar rustig hield, was er niks aan de hand.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
ik had don30okt08 een moment van derealisatie. Ik liep in de stad en dacht dat iedeen aan me kon zien dat ik onzeker was. ik raakte in paniek klapte dicht introvert.
gelukkig vroeg iemand de weg waar bij ik uit mijn negatieve gedachten kwam.
hebben jullie tips, hulpmiddelen of andere
momenteel gebruik ik alleen ret thearapie en abcd formule
gelukkig vroeg iemand de weg waar bij ik uit mijn negatieve gedachten kwam.
hebben jullie tips, hulpmiddelen of andere
momenteel gebruik ik alleen ret thearapie en abcd formule
Als ik jou was zou ik echt de abcd formule vergeten en overgaan op de cosinusregel.. succes!quote:Op zondag 2 november 2008 20:38 schreef anthony68 het volgende:
ik had don30okt08 een moment van derealisatie. Ik liep in de stad en dacht dat iedeen aan me kon zien dat ik onzeker was. ik raakte in paniek klapte dicht introvert.
gelukkig vroeg iemand de weg waar bij ik uit mijn negatieve gedachten kwam.
hebben jullie tips, hulpmiddelen of andere
momenteel gebruik ik alleen ret thearapie en abcd formule
quit quitting
Bij mij is het niet minder geworden, maar wel stabieler en ik leer er beter mee om te gaan.
Therapie werkt niet bij mij helaas, dus ben daar ook mee gestopt.
Therapie werkt niet bij mij helaas, dus ben daar ook mee gestopt.
De hele heftige, enge derealisaties met daaropvolgende paniek zijn bij mij al een jaar weg.
Zombiedagen heb ik nog weleens maar vaak echt maar een dag ofzo en dan kan ik er zelf weer uitkomen. Dat ervaar ik niet eens als vervelend. Blijkbaar heb ik het nog steeds een beetje nodig om me af te sluiten. Ik weet nu ook hoe het komt (stress) dus ga er veel bewuster mee om.
En dat na 2 lange jaren therapie. Na nog 2 jaar ben ik misschien wel helemaal normaal
Zombiedagen heb ik nog weleens maar vaak echt maar een dag ofzo en dan kan ik er zelf weer uitkomen. Dat ervaar ik niet eens als vervelend. Blijkbaar heb ik het nog steeds een beetje nodig om me af te sluiten. Ik weet nu ook hoe het komt (stress) dus ga er veel bewuster mee om.
En dat na 2 lange jaren therapie. Na nog 2 jaar ben ik misschien wel helemaal normaal
2 weken ononderbroken werken en 't is weer raak..
Als ik met verstand op nul dingen doe is er weinig aan de hand, maar zodra er een beroep op m'n denken wordt gedaan of er sprake is van contact met anderen dan is de hele wereld weer een soort van waas.
Aan de ene kant weet ik dat gewoon doorgaan en niet te drukmaken t best werkt, aan de andere kant heb ik toch wel t idee dat het met stress/vermoeidheid samenhangt, en het vooruitzicht dat er nog drie drukke weken aankomen (waarin ik, vrees ik, steeds meer van de wereld raak) stelt me niet echt gerust..
Als ik met verstand op nul dingen doe is er weinig aan de hand, maar zodra er een beroep op m'n denken wordt gedaan of er sprake is van contact met anderen dan is de hele wereld weer een soort van waas.
Aan de ene kant weet ik dat gewoon doorgaan en niet te drukmaken t best werkt, aan de andere kant heb ik toch wel t idee dat het met stress/vermoeidheid samenhangt, en het vooruitzicht dat er nog drie drukke weken aankomen (waarin ik, vrees ik, steeds meer van de wereld raak) stelt me niet echt gerust..
Derealisatie had ik vroeger nuchter wel eens last van. Nu niet meer gelukkig .
Derealisatie heb ik met paddo's ook gehad maar daar was het juist een positief iets voor mij. De mensen om je heen lijken zo nep en zo vast te zitten in hun huidige leven dat jij het idee hebt dat jij en je medetrippers als het ware als geesten door de neppe wereld lopen, alleen het bestaan van jou en je vrienden is echt en je voelt een intense verbondenheid met hen en de natuur. Dat gevoel maakt je overigens ontzettend gelukkig.
Depersonalisatie heb ik aan het eind van mijn laatste paddotrip meegemaakt en is op zich wel bizar als je eraan terugdenkt. Ik wist nog heel vaag wie ik was (mijn naam) maar daar hield het ook wel mee op en waar ik was wist ik niet. Ik was in de badkamer maar wist niet dat dit thuis was. En de badkamer was de wereld voor mij op dat moment. Ik begreep er zo weinig van dat ik de hele tijd huh en heh? zat te roepen. Het was zeg maar alsof ik elke seconde opnieuw werd geboren en dus elke seconde de wereld herontdekte. Het duurde gelukkig niet heel lang en het is interessant om mee te maken. Op het moment zelf vond ik het ook niet eng want je bent je zo weinig bewust dat je ook niet bewust ervan bent dat er iets niet klopt.
Wel vreemd trouwens om het verschil te ervaren. Derealisatie vind ik nuchter echt kut (onder invloed van wiet wil ik het trouwens ook nog wel eens hebben en dan is het ook niet echt chill) maar met paddo's werkt het juist heel verhelderend. Depersonalisatie is hoe dan ook niet echt chill.
.Derealisatie heb ik met paddo's ook gehad maar daar was het juist een positief iets voor mij. De mensen om je heen lijken zo nep en zo vast te zitten in hun huidige leven dat jij het idee hebt dat jij en je medetrippers als het ware als geesten door de neppe wereld lopen, alleen het bestaan van jou en je vrienden is echt en je voelt een intense verbondenheid met hen en de natuur. Dat gevoel maakt je overigens ontzettend gelukkig.
Depersonalisatie heb ik aan het eind van mijn laatste paddotrip meegemaakt en is op zich wel bizar als je eraan terugdenkt. Ik wist nog heel vaag wie ik was (mijn naam) maar daar hield het ook wel mee op en waar ik was wist ik niet. Ik was in de badkamer maar wist niet dat dit thuis was. En de badkamer was de wereld voor mij op dat moment. Ik begreep er zo weinig van dat ik de hele tijd huh en heh? zat te roepen. Het was zeg maar alsof ik elke seconde opnieuw werd geboren en dus elke seconde de wereld herontdekte. Het duurde gelukkig niet heel lang en het is interessant om mee te maken
. Op het moment zelf vond ik het ook niet eng want je bent je zo weinig bewust dat je ook niet bewust ervan bent dat er iets niet klopt.Wel vreemd trouwens om het verschil te ervaren. Derealisatie vind ik nuchter echt kut (onder invloed van wiet wil ik het trouwens ook nog wel eens hebben en dan is het ook niet echt chill) maar met paddo's werkt het juist heel verhelderend. Depersonalisatie is hoe dan ook niet echt chill.
Heb je niet gewoon flink doorgezopen? Het is een van de bekendere symptomen van te veel alcoholgebruik, die depersonalisatie. Vooral tijdens de kater s'morgens.
Ik kwam thuis van het vieren van het nieuwe jaar ( om 7 uur 's ochtends ongeveer).
Ik had maar een uur of 2 slapen. Na 2 uur slaap voelde ik me ook niet moe of zo.
Echter, in de middag begon ik me wel raar te voelen.
Niet zo extreem als in wikipedia beschreven, maar ik voelde me 'uit' m'n lichaam gehaald. Alsof je vanuit de ogen van iemand anders kijkt en zelf maar een toeschouwer bent. Dus dat je realiteitsbeeld en bewustzijn is verstoord. Ook zat ik allerlei dingen zwart-wit en negatief/pessimistisch te bekijken. Zo dat ik zelfs bijna een soort paniekaanval kreeg. Zoals iemand een paar pagina's eerder vertelde. Als er gepraat wordt over hele diepe dingen zoals de universum of zin van het leven kreeg ik 1 keer bijna een paniekaanval van de verwarring.
Ik ben superblij jullie reacties te lezen(niet dat jullie hier last van hebben natuurlijk, maar dat ik de symptomen hier herken) Ik wil jullie superveel succes wensen en hoop dat jullie er rust mee kunnen vinden.
Ik hoop dat het bij mij zelf alleen door slaap en alcohol komt, want ik heb dit nooit eerder gehad.
Nogmaals bedankt!
Ik had maar een uur of 2 slapen. Na 2 uur slaap voelde ik me ook niet moe of zo.
Echter, in de middag begon ik me wel raar te voelen.
Niet zo extreem als in wikipedia beschreven, maar ik voelde me 'uit' m'n lichaam gehaald. Alsof je vanuit de ogen van iemand anders kijkt en zelf maar een toeschouwer bent. Dus dat je realiteitsbeeld en bewustzijn is verstoord. Ook zat ik allerlei dingen zwart-wit en negatief/pessimistisch te bekijken. Zo dat ik zelfs bijna een soort paniekaanval kreeg. Zoals iemand een paar pagina's eerder vertelde. Als er gepraat wordt over hele diepe dingen zoals de universum of zin van het leven kreeg ik 1 keer bijna een paniekaanval van de verwarring.
Ik ben superblij jullie reacties te lezen(niet dat jullie hier last van hebben natuurlijk, maar dat ik de symptomen hier herken) Ik wil jullie superveel succes wensen en hoop dat jullie er rust mee kunnen vinden.
Ik hoop dat het bij mij zelf alleen door slaap en alcohol komt, want ik heb dit nooit eerder gehad.
Nogmaals bedankt!
Vorige week stuitte ik ineens op dit topic, en toen ik dit las herkende ik bijna alles van mijzelf. Tot en met die spiegel aan toe. Het voelt wel als een enorme opluchting nu ik weet dat ik niet de enige ben die zich zo voelt.
Bij mij is het twee jaar geleden begonnen. Hierna is het een poos weggeweest.
Nu sinds een aantal maandjes heb ik het opeens weer. Niet van die heftige ''aanvallen'', dat had ik aan het begin wel, maar wel het dromige/afwezige gevoel, met daarnaast heel veel drukte in mijn gedachte.
Ik ben er ongeveer een jaar geleden voor naar de dokter geweest. Ik had toen zelf het gevoel dat het iets met serotonine oid te maken had. De dokter zij vervolgens dat ik hyperventilatie had en ik heb toen ook een soort hersenfilmpje laten maken. (met van die rare plakkers op je hoofd etc.) Daaruit bleek dat alles in orde was.
Het voelde voor mij aan dat mijn dokter er toch wat naast zat, en de symptomen van hyperventilatie kloppen voor mij ook niet helemaal.
Dat het teruggekomen is, lijkt me bij mij vooral een stressfactor te zijn. Hier in huis is het het afgelopen jaar geen pretje geweest. Ouders gescheiden en mochten geen contact met elkaar hebben, en dat hebben ze tot nu nog steeds niet. Het komt er dus op neer dat alles wat ze over elkaar te zeuren hebben via mij gaan, omdat ze het niet echt tegen elkaar vertellen. Daarnaast heb ik ook een verkeerde studie gekozen, waarbij ik toch mijn P wil halen.
Ik kon het tot nu toe eigenlijk aan niemand uitleggen, omdat het vrijwel niet uit te leggen is. Hierdoor heb ik heel lang mijn gevoelens opgekropt. En als iemand me vraagt hoe het met me gaat zeg ik toch wel dat het goed gaat, omdat ik het onmogelijk kon uitleggen.
Ik heb in ieder geval een afspraak gemaakt voor maandag bij de dokter. Ik zal jullie op de hoogte houden in ieder geval.
Ik vind t ieder geval fijn even mijn verhaal kwijt te kunnen bij mensen die waarschijnlijk weten hoe ik mij vaak voel
Bij mij is het twee jaar geleden begonnen. Hierna is het een poos weggeweest.
Nu sinds een aantal maandjes heb ik het opeens weer. Niet van die heftige ''aanvallen'', dat had ik aan het begin wel, maar wel het dromige/afwezige gevoel, met daarnaast heel veel drukte in mijn gedachte.
Ik ben er ongeveer een jaar geleden voor naar de dokter geweest. Ik had toen zelf het gevoel dat het iets met serotonine oid te maken had. De dokter zij vervolgens dat ik hyperventilatie had en ik heb toen ook een soort hersenfilmpje laten maken. (met van die rare plakkers op je hoofd etc.) Daaruit bleek dat alles in orde was.
Het voelde voor mij aan dat mijn dokter er toch wat naast zat, en de symptomen van hyperventilatie kloppen voor mij ook niet helemaal.
Dat het teruggekomen is, lijkt me bij mij vooral een stressfactor te zijn. Hier in huis is het het afgelopen jaar geen pretje geweest. Ouders gescheiden en mochten geen contact met elkaar hebben, en dat hebben ze tot nu nog steeds niet. Het komt er dus op neer dat alles wat ze over elkaar te zeuren hebben via mij gaan, omdat ze het niet echt tegen elkaar vertellen. Daarnaast heb ik ook een verkeerde studie gekozen, waarbij ik toch mijn P wil halen.
Ik kon het tot nu toe eigenlijk aan niemand uitleggen, omdat het vrijwel niet uit te leggen is. Hierdoor heb ik heel lang mijn gevoelens opgekropt. En als iemand me vraagt hoe het met me gaat zeg ik toch wel dat het goed gaat, omdat ik het onmogelijk kon uitleggen.
Ik heb in ieder geval een afspraak gemaakt voor maandag bij de dokter. Ik zal jullie op de hoogte houden in ieder geval.
Ik vind t ieder geval fijn even mijn verhaal kwijt te kunnen bij mensen die waarschijnlijk weten hoe ik mij vaak voel
Iets doen aan je stress zal waarschijnlijk het beste werken ja . Dus, tijd voor jezelf nemen, regelmatig sporten, misschien je gewoon inschrijven bij een yoga- of meditatiegroep of zoiets (meditatie doet bij mij wonderen met stress). En de tijd van het jaar kan mensen volgens mij ook extra gevoelig maken voor dit soort dingen... Ik zou het niet zien als iets ergs, maar als een nuttig signaal!
. Dus, tijd voor jezelf nemen, regelmatig sporten, misschien je gewoon inschrijven bij een yoga- of meditatiegroep of zoiets (meditatie doet bij mij wonderen met stress). En de tijd van het jaar kan mensen volgens mij ook extra gevoelig maken voor dit soort dingen... Ik zou het niet zien als iets ergs, maar als een nuttig signaal!
Ik heb dat ook al jaren.... Laatste tijd is het gelukkig minder aan het worden. Maar het is verschrikkelijk vervelend.
Mwah ik zou wel een bonbonnetje lusten!
Depersonalisatie is echt superkut... ik vind het vooral kut op openbare plaatsen als de supermarkt enzo. Ik heb soort van gevoel alsof ik dronken ben, en daardoor ben ik me constant bewust van "hoe ik me gedraag". Ik ben dan namelijk bang dat ik raar beweeg... en dat mensen zouden denken dat ik onder invloed ben ofzoiets.
Ik heb hierover gepraat met een psycholoog, en die zegt dat het vooral voorkomt bij stressmomenten en ook wel bij vermoeidheid. Soms hangt het ook samen met depressie, maar dit hoeft niet zo te zijn.
Hij stelde voor om op dat soort momenten flink te gaan sporten, om je weer "bewust" te maken van je lichaam. Niet teveel overnadenken, en doorgaan met je bezigheden... soms makkelijker gezegd dan gedaan helaas
.
Ik heb hierover gepraat met een psycholoog, en die zegt dat het vooral voorkomt bij stressmomenten en ook wel bij vermoeidheid. Soms hangt het ook samen met depressie, maar dit hoeft niet zo te zijn.
Hij stelde voor om op dat soort momenten flink te gaan sporten, om je weer "bewust" te maken van je lichaam. Niet teveel overnadenken, en doorgaan met je bezigheden... soms makkelijker gezegd dan gedaan helaas
.
Dat wat word beschreven als depersonalisatie heb ik als ik knetterstoned ben, in mijn dromen, tijdens uittredingen en soms als ik alle spanning van me af laat glijden en tot rust kom kan ik dit even hebben. het kan heel beangstigend zijn maar soms is het heel rustgevend. Als ik dan muziek op heb staan verandert mijn hele belevingswereld naar die muziek en lijkt het net een film met achtergrondmuziek.
Misschien is het ook wel allemaal een film.
Misschien is het ook wel allemaal een film.
Geloof me, het gaat over! Snap zo goed wat je doormaakt en hoe beangstigend het nu allemaal is, maar het gaat over! Oke, bij mij heeft het een jaar geduurd voor ik me weer helemaal oke voelde, en de Matrix wil ik nooit meer zien.quote:Op woensdag 5 maart 2008 17:28 schreef Maartel het volgende:
Ik ben bang dat het door een soort overfocus op hoe ik alles ervaar komt.. dit beangstigt me vooral omdat ik bang ben dat ik een soort 'nieuwe manier' van kijken, en bewust zijn hoe ik alles ervaar, heb ontdekt, die ik, nu ik 'm eenmaal ken, nooit meer kwijt zal raken..
Ik meen dat ik hier jaren terug nooit last van had, maar misschien keek ik toen wel gewoon nooit zo bewust om me heen.. nu merk ik elke beweging van m'n ogen, en elk los plaatje wat ik observeer, op, en op één of andere manier raak ik daar f*cking gestresst van.. ik probeer het los te laten, en afleiding te vinden, maar ik wil verdomme ook zonder afleiding geconcentreerd om me heen kunnen kijken, zonder dat dat raar voelt...
Op één of andere manier zit 't onwerkelijke ook alleen in m'n zicht.. geluiden, temperaturen en andere gewaarwordingen voelen wel aangenaam dichtbij en echt..
Wat ik deed als ik het niet trok en supergefocussed was is iets huishoudelijks. Strijken tot er geen kreukel meer in zat, mijn kledingkast leegruimen en alles opnieuw opvouwen. Op die momenten zakte het gevoel langzaam en de periodes waarin ik me raar voelden volgden elkaar steeds minder snel op. Tot het moment dat er een dag komt die helemaal normaal is. Daarna een week die normaal is en zo gaat het steeds beter. Je moet wel geduld hebben en ook de tijd nemen. Komt goed.
If you let your fears keep you from flying, you will never reach your high
Dude, stop met blowen. Wanneer je op een dag merkt dat je die film niet meer uit kan komen heb je echt een probleem.quote:Op dinsdag 10 maart 2009 23:05 schreef Stratomaster het volgende:
Misschien is het ook wel allemaal een film.
If you let your fears keep you from flying, you will never reach your high
Anders reageer ik even op een berichtje van maart 2008 
If you let your fears keep you from flying, you will never reach your high
Ik 'neig' (doe niet echt aan zelfdiagnoses) ook naar depersonalisatie/derealisatie Vooral veel moeite om me in te denken dat ik serieus vrienden had, gewoon omdat ik het idee had dat ze oplosten zodra ze de hoek om waren en ze weer opnieuw geinstrueerd waren dat ze me kenden als ik ze weer zag. Kon (en kan, ergens) mij niet voorstellen dat mensen mij als deel van hun 'groep' zien.
Daarnaast beschouw ik mezelf niet als mezelf. Ik zie mezelf als een observator van de massa.
Daarnaast beschouw ik mezelf niet als mezelf. Ik zie mezelf als een observator van de massa.
dat is geen depersonalisatie.quote:Op vrijdag 13 maart 2009 22:34 schreef Susi het volgende:
Ik 'neig' (doe niet echt aan zelfdiagnoses) ook naar depersonalisatie/derealisatie Vooral veel moeite om me in te denken dat ik serieus vrienden had, gewoon omdat ik het idee had dat ze oplosten zodra ze de hoek om waren en ze weer opnieuw geinstrueerd waren dat ze me kenden als ik ze weer zag. Kon (en kan, ergens) mij niet voorstellen dat mensen mij als deel van hun 'groep' zien.
Daarnaast beschouw ik mezelf niet als mezelf. Ik zie mezelf als een observator van de massa.
Zegt Susi toch ook niet? Jezelf niet als jezelf zien maar als een observator van de massa neigt volgens mij wel naar depersonalisatie.
If you let your fears keep you from flying, you will never reach your high
nee, dat is niet wat depersonalisatie inhoudt. Depersonalisatie is niet een manier waarop je naar de wereld kijkt, of een al dan niet vertekend wereldbeeld dat je hebt, of het idee van je positie in de wereld.quote:
Zegt Susi toch ook niet? Jezelf niet als jezelf zien maar als een observator van de massa neigt volgens mij wel naar depersonalisatie.
Het is letterlijk het buiten jezelf staan (depersonalisatie) of buiten de werkelijkheid (derealisatie). Veel depersonalisatie/derealisatie patienten beginnen bijv. bij een opticien omdat ze 'niet goed meer zien'. Het is meer een lichamelijke staat van zijn.
Herkenbaar dit, ik heb hier zelf jaren last van gehad. Het begon rond mijn 10e, met een vaag gevoel, ik zei dan altijd dat ik in een raar wereldje/sfeertje zat en mijn ouders snapten er weinig van. Het kwam met vlagen en was nog niet echt beangstigend, het was gewoon iets dat bij me hoorde.
Rond mijn 15e tot mijn 20e heb ik er in periodes last van gehad, meestal begon het eind zomer en eindigde het ergens wanneer de lente begon, geen idee hoe dit kon. Ik heb verder altijd een fijn leven gehad, druk sociaal leven, fijne mensen om me heen, leuke school en vervolgens een goede studie. Dus waar het vandaan komt is een raadsel. Ik heb ermee bij een psycholoog gelopen, maar dit heeft me nooit echt geholpen, het was vooral fijn om mijn verhaal te kunnen vertellen.
Ik heb het ervaren als een soort extreme droomwereld, alsof ik onder glas zat en een toeschouwer was in het leven of naar een film zat te kijken, ook voelde mijn lichaam niet echt en als ik in de spiegel keek schrok ik vaak van het feit dat ik mezelf eigenlijk helemaal niet herkende. Ook leek het vaak alsof de tijd anders ging, het kon of heel snel gaan, of heel langzaam. Ook het wakker schrikken ken ik, en het vervolgens weer terugvallen. Of het idee dat je de wereld in 1 dag door 5 verschillende perspectieven hebt bekeken, bv. op de fiets zitten en het idee hebben dat je binnen 1 seconde in het lichaam van een ander ziet en alles totaal anders bekijkt. Doordat ik zo lang in deze roes heb geleefd begon ik aan mezelf te twijfelen, of ik niet echt droomde, of het misschien niet gewoon allemaal nep was, de raarste gedachten kwamen in me op. Om de zoveel tijd heb ik paniekaanvallen gehad waarbij het gewoon allemaal niet meer ging, mijn lichaam tintelde en werd doof, alles tolde om me heen, dit was het engste van allemaal. Na deze aanvallen werd het gevoel van doofheid versterkt, totdat ik wat meer begon te voelen en weer in een paniekaanval terecht kwam, en zo ging het altijd door. Volgens mijn psycholoog kon het een soort van zelfbescherming van mijn lichaam zijn tegen de paniekaanvallen die ik al van jongs af aan heb, maar zeker weten deed ze het niet.
Maar nu het keerpunt. Ik heb in die tijd van alles geprobeerd, van binnen blijven tot actief sporten tot het opkroppen, omdat ik me ervoor schaamde tot heel veel praten met mijn ouders en een vriendin, niks hielp. Tot dat ik het ging accepteren, dat het bij mij hoorde en dat het waarschijnlijk nooit over zou gaan en ik ermee zou moeten leren leven. Vanaf dat moment ging er een knop om, ik wou hier helemaal niet mee leren leven, het was mijn lichaam en er moest en zou een oplossing voor zijn. Dus ben ik gaan letten op de momenten waarop het het meeste voorkwam. Dit was wanneer ik stress had, of wanneer ik bang was dat het gevoel op zou komen zetten., dus eigenlijk ook door stress. Verder wanneer ik weinig sliep, dus aan mijn slaappatroon gewerkt. Verder ben ik alles weer gaan doen wat ik niet deed, omdat dit het gevoel versterkte. Dus hup, drukke ruimtes in, veel buiten zijn op grote vlaktes als heides en bossen waar het gevoel altijd versterkt werd, veel vaker uitgaan. En tussen die dingen in veel rust nemen en het laten bezinken en vooral niet in paniek raken. En veel blijven praten met mijn moeder over hoe het voelde en zij bleef op me inpraten dat het tijdelijk was, dat ik er echt zelf uit kon komen. Minder muziek luisteren, omdat ik hierbij afdwaalde met mijn gedachtes en des te meer in mijn eigen hoofd bleef hangen, hetzelfde met tv kijken en teveel boeken lessen. Ben wel gestopt met filosofie lessen, omdat ik deze gewoon even niet aankon en bij elke rare gedachte in het gevoel schoot. En op een gegeven moment het gevoel gewoon keihard negeren. En uiteindelijk ging het beter, misschien omdat ik er zo hard in geloofd heb, misschien doordat ik mijn leven niet meer liet beheersen door mijn angst voor dat gevoel. Nu ben ik twee jaar verder en ik geniet er vol op van dat ik de herfst in kan gaan met een fijn gevoel, zonder de paniek voor de derealisatie en depersonalisatie. En als het even op komt zetten, praat ik mezelf moed in en accepteer ik dat het er is, en is het in een dag of twee weer weg.
Wat ik met dit verhaal wil zeggen is dat ik weet hoe verschrikkelijk vervelend het kan zijn, maar dat ik echt geloof dat je het zelf in de hand hebt en het kan stoppen, hoe lang het ook heeft geduurd. Het is je eigen lichaam en daar ben jij de baas over, zolang je dit zelf maar gelooft en er echt aan wil werken.
Rond mijn 15e tot mijn 20e heb ik er in periodes last van gehad, meestal begon het eind zomer en eindigde het ergens wanneer de lente begon, geen idee hoe dit kon. Ik heb verder altijd een fijn leven gehad, druk sociaal leven, fijne mensen om me heen, leuke school en vervolgens een goede studie. Dus waar het vandaan komt is een raadsel. Ik heb ermee bij een psycholoog gelopen, maar dit heeft me nooit echt geholpen, het was vooral fijn om mijn verhaal te kunnen vertellen.
Ik heb het ervaren als een soort extreme droomwereld, alsof ik onder glas zat en een toeschouwer was in het leven of naar een film zat te kijken, ook voelde mijn lichaam niet echt en als ik in de spiegel keek schrok ik vaak van het feit dat ik mezelf eigenlijk helemaal niet herkende. Ook leek het vaak alsof de tijd anders ging, het kon of heel snel gaan, of heel langzaam. Ook het wakker schrikken ken ik, en het vervolgens weer terugvallen. Of het idee dat je de wereld in 1 dag door 5 verschillende perspectieven hebt bekeken, bv. op de fiets zitten en het idee hebben dat je binnen 1 seconde in het lichaam van een ander ziet en alles totaal anders bekijkt. Doordat ik zo lang in deze roes heb geleefd begon ik aan mezelf te twijfelen, of ik niet echt droomde, of het misschien niet gewoon allemaal nep was, de raarste gedachten kwamen in me op. Om de zoveel tijd heb ik paniekaanvallen gehad waarbij het gewoon allemaal niet meer ging, mijn lichaam tintelde en werd doof, alles tolde om me heen, dit was het engste van allemaal. Na deze aanvallen werd het gevoel van doofheid versterkt, totdat ik wat meer begon te voelen en weer in een paniekaanval terecht kwam, en zo ging het altijd door. Volgens mijn psycholoog kon het een soort van zelfbescherming van mijn lichaam zijn tegen de paniekaanvallen die ik al van jongs af aan heb, maar zeker weten deed ze het niet.
Maar nu het keerpunt. Ik heb in die tijd van alles geprobeerd, van binnen blijven tot actief sporten tot het opkroppen, omdat ik me ervoor schaamde tot heel veel praten met mijn ouders en een vriendin, niks hielp. Tot dat ik het ging accepteren, dat het bij mij hoorde en dat het waarschijnlijk nooit over zou gaan en ik ermee zou moeten leren leven. Vanaf dat moment ging er een knop om, ik wou hier helemaal niet mee leren leven, het was mijn lichaam en er moest en zou een oplossing voor zijn. Dus ben ik gaan letten op de momenten waarop het het meeste voorkwam. Dit was wanneer ik stress had, of wanneer ik bang was dat het gevoel op zou komen zetten., dus eigenlijk ook door stress. Verder wanneer ik weinig sliep, dus aan mijn slaappatroon gewerkt. Verder ben ik alles weer gaan doen wat ik niet deed, omdat dit het gevoel versterkte. Dus hup, drukke ruimtes in, veel buiten zijn op grote vlaktes als heides en bossen waar het gevoel altijd versterkt werd, veel vaker uitgaan. En tussen die dingen in veel rust nemen en het laten bezinken en vooral niet in paniek raken. En veel blijven praten met mijn moeder over hoe het voelde en zij bleef op me inpraten dat het tijdelijk was, dat ik er echt zelf uit kon komen. Minder muziek luisteren, omdat ik hierbij afdwaalde met mijn gedachtes en des te meer in mijn eigen hoofd bleef hangen, hetzelfde met tv kijken en teveel boeken lessen. Ben wel gestopt met filosofie lessen, omdat ik deze gewoon even niet aankon en bij elke rare gedachte in het gevoel schoot. En op een gegeven moment het gevoel gewoon keihard negeren. En uiteindelijk ging het beter, misschien omdat ik er zo hard in geloofd heb, misschien doordat ik mijn leven niet meer liet beheersen door mijn angst voor dat gevoel. Nu ben ik twee jaar verder en ik geniet er vol op van dat ik de herfst in kan gaan met een fijn gevoel, zonder de paniek voor de derealisatie en depersonalisatie. En als het even op komt zetten, praat ik mezelf moed in en accepteer ik dat het er is, en is het in een dag of twee weer weg.
Wat ik met dit verhaal wil zeggen is dat ik weet hoe verschrikkelijk vervelend het kan zijn, maar dat ik echt geloof dat je het zelf in de hand hebt en het kan stoppen, hoe lang het ook heeft geduurd. Het is je eigen lichaam en daar ben jij de baas over, zolang je dit zelf maar gelooft en er echt aan wil werken.
ik heb er nu 3 dagen continue last van wat een h*eren gevoel is het vaak ga ik even op bed liggen en laat het helemaal over me heen gaan maar na 30 min haak ik af gewoon naar gevoel en dat probeer ik nu maar in mijn kop te stampen dat het een fijn gevoel is
Gelukkig heb ik een psych heb pas een intake gesprek gehad ik heb het in zware mate en kan er maar niet mee om gaan vind het echt heel erg naar en durf niet eens naar buiten hierdoor
daarnaast heb ik er paniekklachten bij en maakt alles nog erger weet niet goed hoe er mee om te moeten gaan mag geen medicatie wegens zwangerschap hebben jullie nog tips?
Gelukkig heb ik een psych heb pas een intake gesprek gehad ik heb het in zware mate en kan er maar niet mee om gaan vind het echt heel erg naar en durf niet eens naar buiten hierdoor
daarnaast heb ik er paniekklachten bij en maakt alles nog erger weet niet goed hoe er mee om te moeten gaan mag geen medicatie wegens zwangerschap hebben jullie nog tips?
Ik heb altijd last van derealisatie en depersonalisatie voor en tijdens een migraineaanval, het is een van de meer beangstigende symptomen (naast niet meer uit me woorden kunnen komen terwijl ze toch echt goed in me hoofd zitten), het is ook een van de grootste redenen waardoor ik een redelijke angst heb om een migraineaanval te krijgen.
Het lijkt me echt behoorlijk klote om dat gevoel langer dan een dag te moeten hebben, aangezien ik er met 4/5x per jaar al moeilijk mee om kan gaan, maar toch voor mezelf de geruststelling heb dat het 'door de migraine komt'.
Het enigste wat ik uit ervaring kan zeggen is dat je vooral rustig moet blijven, en denken "wat kan mij nou gebeuren?" zodra je angstgevoelens krijgt word het al snel een heel stuk vervelender, al begrijp ik zelf als iemand die aan een angststoornis leid dat je soms "onvrijwillig" angst ergens voor kan krijgen. Ik weet wel dat als je eenmaal derealisatie en/of personalisatie hebt meegemaakt je ineens heel anders tegen de wereld aankijkt, omdat je weet dat er nog een 'andere manier' is om dingen te beleven, iets wat mij in ieder geval vaak het gevoel geeft dat mensen die dit nooit zelf mee hebben gemaakt zich bijna onmogelijk in kunnen beelden in hoe het is.
Het lijkt me echt behoorlijk klote om dat gevoel langer dan een dag te moeten hebben, aangezien ik er met 4/5x per jaar al moeilijk mee om kan gaan, maar toch voor mezelf de geruststelling heb dat het 'door de migraine komt'.
Het enigste wat ik uit ervaring kan zeggen is dat je vooral rustig moet blijven, en denken "wat kan mij nou gebeuren?" zodra je angstgevoelens krijgt word het al snel een heel stuk vervelender, al begrijp ik zelf als iemand die aan een angststoornis leid dat je soms "onvrijwillig" angst ergens voor kan krijgen. Ik weet wel dat als je eenmaal derealisatie en/of personalisatie hebt meegemaakt je ineens heel anders tegen de wereld aankijkt, omdat je weet dat er nog een 'andere manier' is om dingen te beleven, iets wat mij in ieder geval vaak het gevoel geeft dat mensen die dit nooit zelf mee hebben gemaakt zich bijna onmogelijk in kunnen beelden in hoe het is.
Misschien is dat ook wel een goede gedachte: accepteren dat derealisatie vooral een 'andere manier van kijken is', een ander perspectief op dezelfde werkelijkheid, in plaats van blijven denken dat derealisatie een soort krankzinnig en niet-bestaand perspectief is. Accepteren dat de wereld ook die kant heeft, is misschien wel een belangrijk onderdeel van het leren omgaan ermee. Wanneer je heel strikt in je 'normale' vaststaande wereldbeeld gelooft, waarin de wereld zo in elkaar zit als iedereen hem ziet, dan is het derealisatie-perspectief heel beangstigend, omdat je die zekerheid opeens verliest. Misschien is dat wel de kern van de angst waarmee het meestal gepaard gaat. Inzien dat derealisatie, net als de normale manier van kijken waar wij ons allemaal aan geconformeerd hebben, óók maar één van de perspectieven is, en net zomin onzin als het normale perspectief dat is, maakt het misschien minder eng (en op die manier gezien is de ervaring van derealisatie eigenlijk ook een soort verruiming).quote:Ik weet wel dat als je eenmaal derealisatie en/of personalisatie hebt meegemaakt je ineens heel anders tegen de wereld aankijkt, omdat je weet dat er nog een 'andere manier' is om dingen te beleven, iets wat mij in ieder geval vaak het gevoel geeft dat mensen die dit nooit zelf mee hebben gemaakt zich bijna onmogelijk in kunnen beelden in hoe het is.
Klopt, ik heb het ook 1 keer precies zo meegemaakt toen ik 2 weken lang tentamens had, en leefde op 2 uur slaap per nacht en voor de rest alleen maar koffie. Bijzonder rare ervaring, maar het was binnen een dag ook weer over gelukkig.quote:Op zondag 27 mei 2007 15:57 schreef Strychnine het volgende:
Ieder 'normaal mens' heeft dit wel eens op een bepaald moment in zijn leven, een dagje, een weekje, eenmalig, als ze twintig of als ze tachtig zijn.
Half bezopen is weggegooid geld.
's avonds thuis lukt me dat meestal prima, maar op 't werk (waar ik er vaak door stress/chaos juist last van heb) schiet ik toch snel in gedachten van 'help, ik moet scherp zijn!'.. 't voelt niet echt lekker om voor je gevoel alles niet meer helemaal mee te krijgen terwijl je ondertussen een winkel (en team) draaiend moet houden..quote:Op vrijdag 20 maart 2009 14:03 schreef Twinky het volgende:
ik probeer altijd te denken dat het wel even lekker rustig is, niet in contact staan met de wereld.
Ik heb 14 jaar Derealisatie (DR). De hele dag door en heb van alles geprobeerd, pillen,psychologen en veel alternatieve geneeswijzen, niks hielp echt maar je probeert het vanwege de hoop.
Nu ben Ik EFT aan het doen (zie bv. http://www.eftnederland.nl of http://www.actrom.nl/ ) ;
Verder leert men mij om het woord 'proberen' uit te bannen als ik wat ga ondernemen.
Ik vind dat erg moeilijk, merk ik; " Ik 'probeer de drukte in te gaan ' " geeft mij al een vrijbrief om er halverwege weer uit te gaan (bv. supermarkt) , wat weer mijn onzekere DR gevoel bevestigd.
Ik heb bv. ook 3 jaar hypnose gehad, heeft me wel een betere nachtrust gegeven en geen nachtmerries meer, ik viel DR aan met verschillende aanpakken, meeste hielp helaas niet en heeft me veel geld gekost, het is helaas geen wereld van 'no cure no pay'.
Het ging een paar jaar redelijk , nu helaas weer in een stresssituatie, dus weer veel last van DR. Acceptatie van het gevoel helpt, hoewel dat erg moeilijk is, maar nu omarm ik het gevoelwel grotendeels
Psychologen kunnen er weinig aan doen, men weet domweg ook niet hoeDR te verhelpen , is mij verteld, dus probeert men van alles van praten tot pillen (met vervelende bijwerkingen) Ik ben nu aan het 9e jaar bezig bij een psycholoog maar het helpt helaas weer niet. Het lijkt wel Windows
Ik heb gelukkig een vrouw gevonden die zich er niet aanstoort, dat help ook veel, zo min mogelijk probeer ik er aandacht aan te geven, en sinds een jaar praat ik er veel meer over, nu kan het me ook niet meer zo schelen hoe men erover denkt, integen deel, ik kom juist meer mensen tegen die ook 'iets 'hebben, zo ben ik niet de enige met een 'vlekje'.
Hoe meer aandacht ik DR geeft hoe sterker het wordt, juist in stress situaties, drukke mensenmassa enz.
Dus wat ik in de gaten hou ; (maar niet ontvlucht) ;
Stresssituaties,
Het woord 'proberen' te vermijden,
Er meer over praten, (tenslotte kan ik er niks aan doen en zo relativeer je de situatie soms, wat je weer wat rustiger kan maken )
Geen troep slikken,
Niet de omstandigheden vermijden die DR op roepen.
Zie maar wat je ermee doet, als 1 iemand er wat aan heeft is dat weer meegenomen.
Ik geloof heilig dat ik er op den duur van af kom, zeker met hulp van mijn vrouw en vrienden, door te accepteren dat ik een 'vlekje' heb.
Sterkte, mocht iemand 'er van af' zijn meldt het dan hier.
Nu ben Ik EFT aan het doen (zie bv. http://www.eftnederland.nl of http://www.actrom.nl/ ) ;
Verder leert men mij om het woord 'proberen' uit te bannen als ik wat ga ondernemen.
Ik vind dat erg moeilijk, merk ik; " Ik 'probeer de drukte in te gaan ' " geeft mij al een vrijbrief om er halverwege weer uit te gaan (bv. supermarkt) , wat weer mijn onzekere DR gevoel bevestigd.
Ik heb bv. ook 3 jaar hypnose gehad, heeft me wel een betere nachtrust gegeven en geen nachtmerries meer, ik viel DR aan met verschillende aanpakken, meeste hielp helaas niet en heeft me veel geld gekost, het is helaas geen wereld van 'no cure no pay'.
Het ging een paar jaar redelijk , nu helaas weer in een stresssituatie, dus weer veel last van DR. Acceptatie van het gevoel helpt, hoewel dat erg moeilijk is, maar nu omarm ik het gevoelwel grotendeels
Psychologen kunnen er weinig aan doen, men weet domweg ook niet hoeDR te verhelpen , is mij verteld, dus probeert men van alles van praten tot pillen (met vervelende bijwerkingen) Ik ben nu aan het 9e jaar bezig bij een psycholoog maar het helpt helaas weer niet. Het lijkt wel Windows
Ik heb gelukkig een vrouw gevonden die zich er niet aanstoort, dat help ook veel, zo min mogelijk probeer ik er aandacht aan te geven, en sinds een jaar praat ik er veel meer over, nu kan het me ook niet meer zo schelen hoe men erover denkt, integen deel, ik kom juist meer mensen tegen die ook 'iets 'hebben, zo ben ik niet de enige met een 'vlekje'.
Hoe meer aandacht ik DR geeft hoe sterker het wordt, juist in stress situaties, drukke mensenmassa enz.
Dus wat ik in de gaten hou ; (maar niet ontvlucht) ;
Stresssituaties,
Het woord 'proberen' te vermijden,
Er meer over praten, (tenslotte kan ik er niks aan doen en zo relativeer je de situatie soms, wat je weer wat rustiger kan maken )
Geen troep slikken,
Niet de omstandigheden vermijden die DR op roepen.
Zie maar wat je ermee doet, als 1 iemand er wat aan heeft is dat weer meegenomen.
Ik geloof heilig dat ik er op den duur van af kom, zeker met hulp van mijn vrouw en vrienden, door te accepteren dat ik een 'vlekje' heb.
Sterkte, mocht iemand 'er van af' zijn meldt het dan hier.
Tja, maar het kan ook zijn dat het niet zozeer om de wereld gaat, maar juist om het eigene... of tenminste datgene wat eigenlijk eigen en vertrouwd zou moeten zijn, maar waar je je opeens helemaal vervreemd van voelt.quote:Op vrijdag 20 maart 2009 14:03 schreef Twinky het volgende:
ik probeer altijd te denken dat het wel even lekker rustig is, niet in contact staan met de wereld.
Je eigen thuis wat opeens niet meer als "thuis" aanvoelt, de herinneringen aan je eigen verleden die opeens niet meer hetzelfde voelen. De mensen uit je leven die vertrouwd zouden moeten zijn, maar die ook niet meer zo aanvoelen als anders.
Gelukkig is het voor mij heeeel lang geleden, maar ik weet nog hoe ik toen soms de karikatuur van mijn eigen huis ontvluchte, soms ook terug ging naar plaatsen uit een ver verleden. Zwervend en zoekend, in de hoop ergens,waar dan ook, iets terug te vinden wat zeker en vertrouwd voelde.
Maar ja, misschien heeft ieder wel zo zijn/haar eigen ervaringen, en hoeven die ervaringen niet per se met elkaar overeen te komen.
Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
Ik ben er ook vanaf
Heel af en toe heb ik het nog wel, maar je dan accepteer ik het gewoon en blijf hetzelfde doorgaan zoals altijd.
Als je er iets aparts van gaat maken dan krijgen je alleen maar hallucinaties of paniekaanvallen.
Heel af en toe heb ik het nog wel, maar je dan accepteer ik het gewoon en blijf hetzelfde doorgaan zoals altijd.
Als je er iets aparts van gaat maken dan krijgen je alleen maar hallucinaties of paniekaanvallen.
Zoiets had ik ook of het nou derealisatie is of nietquote:Op vrijdag 13 maart 2009 22:34 schreef Susi het volgende:
Ik 'neig' (doe niet echt aan zelfdiagnoses) ook naar depersonalisatie/derealisatie Vooral veel moeite om me in te denken dat ik serieus vrienden had, gewoon omdat ik het idee had dat ze oplosten zodra ze de hoek om waren en ze weer opnieuw geinstrueerd waren dat ze me kenden als ik ze weer zag. Kon (en kan, ergens) mij niet voorstellen dat mensen mij als deel van hun 'groep' zien.
Daarnaast beschouw ik mezelf niet als mezelf. Ik zie mezelf als een observator van de massa.
Klopt, maar ik heb het ook zo ongeveer ervaren. Dingen die niet meer vetrouwd aan voelen of dingen die logisch waren nu heel verwarrend en angstig zijn.quote:Op zaterdag 4 april 2009 00:44 schreef barthol het volgende:
[..]
Tja, maar het kan ook zijn dat het niet zozeer om de wereld gaat, maar juist om het eigene... of tenminste datgene wat eigenlijk eigen en vertrouwd zou moeten zijn, maar waar je je opeens helemaal vervreemd van voelt.
Je eigen thuis wat opeens niet meer als "thuis" aanvoelt, de herinneringen aan je eigen verleden die opeens niet meer hetzelfde voelen. De mensen uit je leven die vertrouwd zouden moeten zijn, maar die ook niet meer zo aanvoelen als anders.
Gelukkig is het voor mij heeeel lang geleden, maar ik weet nog hoe ik toen soms de karikatuur van mijn eigen huis ontvluchte, soms ook terug ging naar plaatsen uit een ver verleden. Zwervend en zoekend, in de hoop ergens,waar dan ook, iets terug te vinden wat zeker en vertrouwd voelde.
Maar ja, misschien heeft ieder wel zo zijn/haar eigen ervaringen, en hoeven die ervaringen niet per se met elkaar overeen te komen.
Ik ben er nu vanaf, duurde wel 3/4 maanden maar volgens mij was opgekropte gevoelens die zich dan op een of ander manier uitten. Nu voel ik me wel beter dan vroeger
Ik ben wel benieuwd hoe het nu met de TS is.
Ik reageer even op dit topic omdat ik precies dezelfde symptomen heb als de TS en dat al sinds januari 2005, dus nu meer dan 4 jaar.
Ik wist al vrij snel dat ik last had van depersonalisatie/derealisatie en was er in de begintijd erg veel mee bezig aangezien de herinnering aan het leven voor depersonalisatie/derealisatie nog beter was. Ik moet zeggen dat ik er de afgelopen jaren weinig mee bezig ben geweest en dat ik het deels vergeten was, maar dat is denk ik één van de symptomen, dat je alles nogal snel vergeet zeker als het op jezelf aankomt. Van de week had ik even een helder moment van 2, 3 seconden waarin ik om me heen keek en voor het eerst goed zag waar ik nu woon, best een mooi huis eigenlijk!
Mocht iemand tips hebben, ik sta ervoor open. Recentelijk ben ik yoga gaan doen wat me iets lijkt te helpen maar de blur blijft voor mijn ogen hangen.
[ Bericht 14% gewijzigd door JohnDDD op 18-04-2009 17:58:40 ]
Ik reageer even op dit topic omdat ik precies dezelfde symptomen heb als de TS en dat al sinds januari 2005, dus nu meer dan 4 jaar.
Ik wist al vrij snel dat ik last had van depersonalisatie/derealisatie en was er in de begintijd erg veel mee bezig aangezien de herinnering aan het leven voor depersonalisatie/derealisatie nog beter was. Ik moet zeggen dat ik er de afgelopen jaren weinig mee bezig ben geweest en dat ik het deels vergeten was, maar dat is denk ik één van de symptomen, dat je alles nogal snel vergeet zeker als het op jezelf aankomt. Van de week had ik even een helder moment van 2, 3 seconden waarin ik om me heen keek en voor het eerst goed zag waar ik nu woon, best een mooi huis eigenlijk!
Mocht iemand tips hebben, ik sta ervoor open. Recentelijk ben ik yoga gaan doen wat me iets lijkt te helpen maar de blur blijft voor mijn ogen hangen.
[ Bericht 14% gewijzigd door JohnDDD op 18-04-2009 17:58:40 ]
Gaat voor de BHFH-award 2005!
Humanitas est in bestias bonitas.
I am the hole I can't get out of.
Humanitas est in bestias bonitas.
I am the hole I can't get out of.
Ik heb hier ook geruime tijd last van gehad, voornamelijk toen ik een jaar of 16 was. Toen kreeg ik soms 6 'aanvallen' per dag die allemaal iets van tien minuten duurden. Na een tijdje ben ik eroverheen gegroeid, denk ik. Ik heb er nu heel af en toe last van (voornamelijk in drukke ruimtes met veel prikkelingen), maar dan negeer ik het gewoon en gaat het op een gegeven moment vanzelf weer weg. Veel tips heb ik dus niet, alleen dat het hopelijk vanzelf weer weggaat.
Wat ben ik blij om deze topic tegen te komen. Ik zal mijn verhaal hier nog wel uitgebreid vertellen.
Door het (onbewust) sneller ademen adem je waarschiijnlijk teveel stikstof uit.
Probeer eens diep in te ademen en vervolgens je adem in te houden zolang je je er prettig bij voelt (ong. 15 seconden) en blijf dit een paar keer herhalen. Bij mij werkt het.
Door het (onbewust) sneller ademen adem je waarschiijnlijk teveel stikstof uit.
Probeer eens diep in te ademen en vervolgens je adem in te houden zolang je je er prettig bij voelt (ong. 15 seconden) en blijf dit een paar keer herhalen. Bij mij werkt het.
Ik doe al 3 jaar ademtherapie en het heeft me deels geholpen maar mijn klachten zijn er nooit door overgegaan.
Gaat voor de BHFH-award 2005!
Humanitas est in bestias bonitas.
I am the hole I can't get out of.
Humanitas est in bestias bonitas.
I am the hole I can't get out of.
Sorry, er ging wat mis met het wijzigen van mijn eerdere bericht.
[ Bericht 71% gewijzigd door Stratomaster op 03-05-2009 11:22:59 ]
[ Bericht 71% gewijzigd door Stratomaster op 03-05-2009 11:22:59 ]
Klinkt meer als een schitzoide persoonlijkheids stoornis (wat minder erg is dan het klinkt)quote:Op vrijdag 13 maart 2009 22:34 schreef Susi het volgende:
Ik 'neig' (doe niet echt aan zelfdiagnoses) ook naar depersonalisatie/derealisatie Vooral veel moeite om me in te denken dat ik serieus vrienden had, gewoon omdat ik het idee had dat ze oplosten zodra ze de hoek om waren en ze weer opnieuw geinstrueerd waren dat ze me kenden als ik ze weer zag. Kon (en kan, ergens) mij niet voorstellen dat mensen mij als deel van hun 'groep' zien.
Daarnaast beschouw ik mezelf niet als mezelf. Ik zie mezelf als een observator van de massa.
Wat er dan dus eigenlijk gebeurt is dat je serotonine-spiegel omhoog gaat. Waardoor je je ontspannender en tevredener/relaxter voelt. Depersonalisatie is eigenlijk niets meer dan overfocused zijn en er zelf bewust van zijn. Je denkt te zuiver. (het is dus zeker verstandig om (intensief) te gaan sporten zoals de dokter zei)quote:Hij stelde voor om op dat soort momenten flink te gaan sporten, om je weer "bewust" te maken van je lichaam. Niet teveel overnadenken, en doorgaan met je bezigheden...
Ik zie trouwens wel een verband met ad(h)d.. misschien komt dat omdat bij ad(h)d er een verschil is in bewustzijn (concentratie) door een verschil (sommigen noemen het een defect) in de frontale hersenkwab. (de plek in je hersenen waar oa je besef gerealiseerd wordt zeg maar)
Interessant. Misschien kan iemand die hier een studie over dit onderwerp doet zich hier misschien in verdiepen.
Interessant. Misschien kan iemand die hier een studie over dit onderwerp doet zich hier misschien in verdiepen.
quote:Op vrijdag 13 maart 2009 22:34 schreef Susi het volgende:
Ik 'neig' (doe niet echt aan zelfdiagnoses) ook naar depersonalisatie/derealisatie Vooral veel moeite om me in te denken dat ik serieus vrienden had, gewoon omdat ik het idee had dat ze oplosten zodra ze de hoek om waren en ze weer opnieuw geinstrueerd waren dat ze me kenden als ik ze weer zag. Kon (en kan, ergens) mij niet voorstellen dat mensen mij als deel van hun 'groep' zien.
Daarnaast beschouw ik mezelf niet als mezelf. Ik zie mezelf als een observator van de massa.
Meer lichamelijk ? Ik begreep dat het ook een deel psychisch is, en een aantal symptomen daarvan vallen nogal in mijn straatj1e, vandaar dat ik hier reageerde.quote:Op zaterdag 14 maart 2009 00:16 schreef Twinky het volgende:
[..]
nee, dat is niet wat depersonalisatie inhoudt. Depersonalisatie is niet een manier waarop je naar de wereld kijkt, of een al dan niet vertekend wereldbeeld dat je hebt, of het idee van je positie in de wereld.
Het is letterlijk het buiten jezelf staan (depersonalisatie) of buiten de werkelijkheid (derealisatie). Veel depersonalisatie/derealisatie patienten beginnen bijv. bij een opticien omdat ze 'niet goed meer zien'. Het is meer een lichamelijke staat van zijn.
Ik heb inderdaad niet het idee dat ik buiten mijn lichaam sta, fysiek heb ik alleen het idee dat ik niet bewust ben van mijn lichaam. Ik voel wel dat ik nu zit te typen, maar heb het idee dat ik dit op de automatische piloot doe, dat ik het niet zo goed kan stoppen. Ik heb het idee dat ik al mijn hele leven op de automatische piloot sta, en ik begin dat een beetje zat te raken. Daarnaast heb ik het idee dat mijn leven nep is, vandaar dat ik denk dat mensen in mijn omgeving geprogrammeerd zijn om mij te kennen, maar eigenlijk oplossen zodra ze de hoek om zijn. Maar niet als in dat ik waanbeelden zie, ik weet wel hoe het leven in zijn werk gaat en hoe je jezelf staande houd.quote:Stichting Depersonalisatie/Derealisatie : Depersonalisatie (afgekort als DP) is een bewuste ervaring waarin een persoon zichzelf of zijn eigen lichaam als vreemd, niet vertrouwd of onecht ervaart.
Zit ook te wachten totdat ik uit dit leven word gehaald, want ik zie dit als een soort van tussenstop. Ik leef wel, maar ik leef niet.
Ik doe aardig, omdat ik mijzelf heb aangeleerd hoe. Maar of ik echt aardig ben, en wie ik dan ben ? Geen idee. Heb ook weinig duidelijke emoties. Weet wel dat ik mijn leven nu aardig op orde heb, maar of ik gelukkig ben, geen idee. Weet ook niet hoe dat zou moeten voelen.
Ik raak er in elk geval flink van in de war, want ik heb het idee dat ik mij zo nooit aan iemand zou kunnen binden in deze staat, laat staan het afgrijselijke idee dat ik nog
Ga binnenkort beginnen met het bezoeken van een strijkster en beginnen met voetenreflexologie, omdat ik het idee heb dat mijn energiebanen op de een of andere manier geblokkeerd zijn.
(sorry dat ik hier pas nu op reageer, ik lees het pas net)
Maar ik zie mijzelf niet vanaf een afstandje dit hier zien typen. Als ik naar mijn handen kijk, heb ik dan wel weer het idee dat ze niet van mij zijn. Enige momenten dat ik het idee heb dat ik buiten mijzelf treedt, is als het heel erg warm is. Dan lijk ik te zweven.
Vroeger zei ik altijd dat ik te slim voor mezelf was, misschien is dat het
Edit : Het verotte is nu ook, dat ik het eigenlijk niet zo goed uit kan leggen. Er is nog meer maar ik weet niet hoe ik het kan verwoorden. Ik kan het niet uitleggen, bagger. En nu ga ik er over nadenken en dan weet ik het niet meer
, ik weet nou ook niet zo goed meer of het nu wel zo is of ik me zo voel of dat ik denk of wil denken dat ik me zo voel. Ben er vrijwel zeker van overtuigd dat ik niet leef, maar ik ben er de laatste paar dagen veel mee bezig en dan raak ik in de knoop
[ Bericht 2% gewijzigd door Susi op 09-06-2009 19:58:43 ]
Interessant. Ik heb net de diagnose ADD gekregen en heb/had dus ook regelmatig last dat alles onwerkelijk voelt. Met name in omstandigheden met veel drukte/chaos om me heen, waar ik als ADD-er dus ook niet echt goed mee om kan gaan.. of het dan oververmoeid/prikkeldheid door ADD is, een soort 'kortsluiting' in mijn hoofd door ADD, of iets wat er helemaal los van staat..?quote:Op zondag 3 mei 2009 13:04 schreef DuJeems het volgende:
Ik zie trouwens wel een verband met ad(h)d.. misschien komt dat omdat bij ad(h)d er een verschil is in bewustzijn (concentratie) door een verschil (sommigen noemen het een defect) in de frontale hersenkwab. (de plek in je hersenen waar oa je besef gerealiseerd wordt zeg maar)
Interessant. Misschien kan iemand die hier een studie over dit onderwerp doet zich hier misschien in verdiepen.
Ow, ik heb wel een vergelijkbaar iets vlak voordat ik slaap, ben me er dan ook erg bewust van dat ik wakker ben en dan ook wakker blijven maar kan ook besloten direct in slaap te vallen. Maar ook na intensief sporten heb ik het ook wel eens, wanneer de adrenaline niet meer wordt afgegeven en ik rustig ergens sta of zit..
Ik heb hier ook last van gehad als gevolg van overmatige stress.
Je hebt natuurlijk altijd wel dat je gewoon even in gedachte zit, maar toen voelde de omgeving vreemd en leeg aan. M'n lichaam voelde nog wel als dat van mij, maar de omgeving voelde alsof ik er maar half deel van uit maakte. Alsof er afstand was tussen mij en m'n omgeving. Doodeng. En om het nog enger te maken, er was er die stem in m'n hoofd die heel helder schreeuwde dat ik zou gaan instorten of door zou draaien. Guess what happened Ik heb me na het moment van instorten direct voor langere tijd teruggetrokken uit al m'n verplichtingen. De derealisatieklachten hielden toen ook direct op maar toen bleek dus wel dat ik er heel slecht aan toe was.
Je hebt natuurlijk altijd wel dat je gewoon even in gedachte zit, maar toen voelde de omgeving vreemd en leeg aan. M'n lichaam voelde nog wel als dat van mij, maar de omgeving voelde alsof ik er maar half deel van uit maakte. Alsof er afstand was tussen mij en m'n omgeving. Doodeng. En om het nog enger te maken, er was er die stem in m'n hoofd die heel helder schreeuwde dat ik zou gaan instorten of door zou draaien. Guess what happened
Ik heb me na het moment van instorten direct voor langere tijd teruggetrokken uit al m'n verplichtingen. De derealisatieklachten hielden toen ook direct op maar toen bleek dus wel dat ik er heel slecht aan toe was.
is dit niet iets waar je pas last van krijgt als je erover nadenkt. Ik denk bijvoorbeeld nooit na over hoe het kan dat mijn lichaam beweegt enzo maar nadat ik dit topic had gelezen kreeg ik even een hele rare gewaarwording zovan goh zal het allemaal dan wel écht zijn?
Ik vind het erg moeilijk voor te stellen allemaal, het lijkt me wel erg vervelend maar opvallend dat er blijkbaar zoveel mensen zijn die er last van hebben!
Ik vind het erg moeilijk voor te stellen allemaal, het lijkt me wel erg vervelend maar opvallend dat er blijkbaar zoveel mensen zijn die er last van hebben!
Wow, wat fijn te lezen dat ik niet de enige ben met deze 'rare' verschijnselen. Ik zal kort mijn ervaringen opschrijven, misschien herkent iemand dit. Het helpt mij iig dat ik dingen bij anderen herken.
Ik heb een aantal jaar geleden gedurende een half uur last gehad van een deel niet goed kunnen zien. Men dacht eerst dat ik een TIA (voorbijgaande beroerte) had. Er werd echter niets gevonden bij aanvullend onderzoek en het werd geweten aan een eerste aanval van migraine. Dit zit ook in de familie. Jaren geen last gehad, tot ik een jaar geleden opeens op een dag een aantal keer niet uit m'n woorden kon komen. Ik sprak een keer zelfs Duits! (dacht dat ik dat niet kon, haha) Toen naar de neuroloog gegaan en deze zei inderdaad het is migraine (sans migraine) (ik had er niet altijd hoofdpijn bij). Weer maanden geen bijzonderheden tot ik een week of 3 geleden een aantal dagen achter elkaar gemiddeld 3x per dag een sec voordat iemand iets ging zeggen letterlijk al wist wat hij of zij ging zeggen. Erg eng!! Ook in die periode veel deja vu's gehad. Daarna ongeveer anderhalve week last van derealisatie gehad. Alsof je door glas kijkt en wat je hoort een fractie later binnenkomt etc. Nou ja, velen van jullie hebben dat gevoel al heel treffend beschreven. Mijn neuroloog bezwoor mij dat hij dit vaak hoort bij mensen met migraine en dat ik niet gek aan het worden was. Het gaat nu sinds een paar dagen weer prima, maar het was de meest enge week uit mijn leven!!!!! En dan doel ik op de derealisatie. Nou, misschien herkent iemand dit. Zou het fijn vinden om daar dan iets over te horen.
Ik heb een aantal jaar geleden gedurende een half uur last gehad van een deel niet goed kunnen zien. Men dacht eerst dat ik een TIA (voorbijgaande beroerte) had. Er werd echter niets gevonden bij aanvullend onderzoek en het werd geweten aan een eerste aanval van migraine. Dit zit ook in de familie. Jaren geen last gehad, tot ik een jaar geleden opeens op een dag een aantal keer niet uit m'n woorden kon komen. Ik sprak een keer zelfs Duits! (dacht dat ik dat niet kon, haha) Toen naar de neuroloog gegaan en deze zei inderdaad het is migraine (sans migraine) (ik had er niet altijd hoofdpijn bij). Weer maanden geen bijzonderheden tot ik een week of 3 geleden een aantal dagen achter elkaar gemiddeld 3x per dag een sec voordat iemand iets ging zeggen letterlijk al wist wat hij of zij ging zeggen. Erg eng!! Ook in die periode veel deja vu's gehad. Daarna ongeveer anderhalve week last van derealisatie gehad. Alsof je door glas kijkt en wat je hoort een fractie later binnenkomt etc. Nou ja, velen van jullie hebben dat gevoel al heel treffend beschreven. Mijn neuroloog bezwoor mij dat hij dit vaak hoort bij mensen met migraine en dat ik niet gek aan het worden was. Het gaat nu sinds een paar dagen weer prima, maar het was de meest enge week uit mijn leven!!!!! En dan doel ik op de derealisatie. Nou, misschien herkent iemand dit. Zou het fijn vinden om daar dan iets over te horen.
oh de deja vu's, dat is herkenbaar. Ik wist niet wat er ging gebeuren maar meerdere keren op een dag van 'o dit wist ik, dit heb ik eerder meegemaakt', zo'n gevoel.
Heb je ook dat je overal mensen herkent zegmaar? Dat had ik ook in die periode, dat ik dan een bepaalde vriend de hele dag zag lopen. Tuurlijk was hij het niet maar dan maakte ik wel die connectie. Zo zag ik ook overal beesten en katten enzo, terwijl het dan een steen of afval was..
Heb je ook dat je overal mensen herkent zegmaar? Dat had ik ook in die periode, dat ik dan een bepaalde vriend de hele dag zag lopen. Tuurlijk was hij het niet maar dan maakte ik wel die connectie. Zo zag ik ook overal beesten en katten enzo, terwijl het dan een steen of afval was..
Herkenbaar. Ik heb sinds eind maart '09 last van paniekaanvallen die begonnen met een derealisatiegevoel (zal achteraf getriggerd zijn door hyperventilatie). Ik stond te strijken en zag ineens van alles op me af komen, werd licht in mijn hoofd en had het gevoel geen grip meer op mezelf en de buitenwereld te hebben. Alles leek vreemd en beangstigend. Ik ben toen een eind gaan lopen en durfde niet stil te staan omdat ik het gevoel had dat ik zou "verdwijnen". Ik was werkelijk bang psychotisch te worden. De angst dat er wat mis was met me, het gebrek aan grip op alles, bleef daarna voortdurend bij me. En dat voor iemand die nooit eerder psychische klachten heeft gehad!quote:Op vrijdag 12 juni 2009 20:57 schreef Daboman het volgende:
Ik heb hier ook last van gehad als gevolg van overmatige stress.
Je hebt natuurlijk altijd wel dat je gewoon even in gedachte zit, maar toen voelde de omgeving vreemd en leeg aan. M'n lichaam voelde nog wel als dat van mij, maar de omgeving voelde alsof ik er maar half deel van uit maakte. Alsof er afstand was tussen mij en m'n omgeving. Doodeng. En om het nog enger te maken, er was er die stem in m'n hoofd die heel helder schreeuwde dat ik zou gaan instorten of door zou draaien. Guess what happened
Inmiddels zijn we een paar maanden verder en is duideliijk geworden dat ik vanuit overbelasting 1) een angststoornis heb ontwikkeld of 2) een depressie heb waarbij angstgevoelens erg op de voorgrond staan. E.e.a. valt niet echt van elkaar los te maken, het is oorzaak/gevolg van een bepaalde disbalans in mijn hersenen. In elk geval, is derealisatie één van de meest voorkomende symptomen van zowel angst als depressie. Ik ervaar het zelf als héél eng en heftig maar ben volgens psycholoog en psychiater heel goed behandelbaar. Sinds eind mei slik ik citalopram (SSRI). In het begin ging ik door het plafond van de bijeffecten (versterking van depressieve- en paniekgevoelens). Op een gegeven moment slikte ik 20 mg. diazepam per dag om niet compleet in paniek te raken. Ik voelde me alleen op de wereld, had het idee dat niemand me kon bereiken, dat we allemaal in ons eigen hokje zaten en fundamenteel eenzaam waren... etc. Heel beangstigend en deprimerend.
Nu gaat het de goede kant op. Ik heb door dat mijn perceptie van de werkelijkheid afhangt van hoe ik me voel en dat de oplossing dus ligt in het wegnemen van alle angstgevoelens bij mezelf. De citalopram helpt me daarbij. Van de diazepam ben ik inmiddels zelfs af. Nu ben ik met name als ik net wakker word nog heel gespannen en van de wereld. Naarmate de dag vordert, ebt de angst weg en zak ik weer terug in mezelf, neemt alles weer zijn normale gedaante aan. Als ik een middagdutje doe, schiet de angst er somsweer in. Dat kan (volgens de psychiater) komen doordat je op het moment van slapen/ontwaken de controle over jezelf nog niet helemaal hebt, en angstgevoelens dan kans zien om je te overvallen. Het derealisatiegevoel stijgt en daalt bij mij in elk geval evenredig met de hoeveelheid angst die ik ervaar.
De ellende is, in mijn geval: ik zit in modus A (normaal) of modus B (derealisatie). Er zit niet veel tussen. Op het moment dat ik me niet gespannen voel, kan ik me het derealisatiegevoel ook werkelijk niet meer voorstellen. Helaas geldt dat andersom ook; de angst dat je in een andere werkelijkheid bent terechtgekomen en daar niet meer uit kúnt komen ("want nu zie ik pas hoe het echt is!") zorgt ervoor dat je in een vicieuze cirkel terechtkomt. Ik wéét dat het slechts een kwestie van beleving is en dat ik zomaar weer in mijn andere modus kan zitten, maar blijf het toch en en ongrijpbaar vinden. Wat mij nu helpt: rust, tot mezelf komen, niet teveel prikkels, niet piekeren over grootse dingen, op mijn ademhaling letten en van me af schrijven. Alleen al het idee dat ik er toch tot op bepaalde hoogte controle over heb, stelt me gerust.
[ Bericht 1% gewijzigd door AncientSound op 14-07-2009 13:37:20 ]
Is wel raar om te lezen hoeveel mensen er eigenlijk DR/DP hebben.. Zelf heb ik het nu al zo'n 8 maanden.
Het begon lichtelijk (en ik had het nog niet echt door) na mijn eerste badtrip. Vervolgens heb ik nog 2 badtrips gehad en hierna is het erger geworden.. Ik tripde helemaal uit in bed, omdat ik bang was dat ik misschien de enige was met dit probleem.. Drie badtrips in 1 week, sowieso dom maar ook nog beangstigend. Ik dacht bij mezelf: "Hoe groot is de kans dat je 3 badtrips in 1 week hebt?" "Misschien kan niemand weten wat je hebt en blijf je voor altijd zo..". Die gedachtes zorgde voor flink wat paniek. Een goede vriend van me heeft me in het begin goed geholpen. Ben zo uiteindelijk bij een psycholoog terecht gekomen. Ik begon mijn verhaal met de badtrips die ik heb gehad en dat ik bang ben dat ik mijn hersenen heb verkloot. Hij luisterde aandachtig en aan het einde van mijn verhaal begon hij over iets heel anders.. Hij "negeerde" als het ware mijn hele verhaal.. Hij vroeg me hoe het thuis allemaal ging. Ik heb hem mijn hele thuissituatie voorgelegd, en het was al duidelijk voor hem geworden wat het probleem is. Mijn ouders komen zelf uit india, ze kwamen hiernaartoe voor een betere toekomst voor hun kinderen. Ik ben hier geboren en heb vanaf het begin al toegeleerd gekregen dat ik wel indiaas moet blijven. En geloof me het is een strenge cultuur. Maar ik had al redelijk vroeg interesse in meisjes, nederlandse meisjes. En toen ik op een redelijk witte middelbare school kwam ben ik uiteindelijk helemaal losgekomen. Drank en drugs is ook sterkverboden bij mijn ouders. Maar ik heb toch gedronken en gesmoked.. Mijn ouders doen zelfs moeilijk over uitgaan omdat ze denken dat ik hierdoor "Nederlands/Westers" word.. Dus ik ga zelden uit, terwijl ik wel echt een partyanimal ben.. Ik heb ook allemaal Nederlandse ex-en en heb zelfs nooit een buitenlandse vriendin gehad.. Dit hield ik allemaal geheim voor me ouders.. En heb zelfs het feit dat ik dit allemaal niet mocht geheim gehouden voor mijn vrienden.. Ik heb dit tot de 5e klas alleen mijn ex-en verteld omdat ik vond dat zij dit moesten weten (toen ik nog een relatie met ze had).. In de 4e klas heb ik het mijn vriendengroep verteld waar ik al 4 jaar inzat.. Ze hadden natuurlijk al hun vermoedens, en ik heb met sommige van hun er nog goede gesprekken over gehad. Begin 4e klas was ik ook begonnen met smoken, dat was toen nog niet zoveel. En ik dronk ook al wel eens wat. In de loop van de 4e klas, ging ik steeds vaker "gezellig" een paar flessen alcohol halen en dan was ik om 4/5 uur 's middags al dronken.. Ik voelde me dan goed, en het was ook altijd gezellig. Ik had dus zelf nooit echt door dat ik dit deed om even nergens aan te denken.. Ik ontnuchterde en ging naar huis, daar kreeg ik meestal op mijn kop en ik had ook altijd het gevoel dat ik mijn ouders tot last was. Ik heb zelf altijd schuldgevoelens tegenover mijn ouders gehad, omdat ik weet dat zij op hun manier ook goedzitten.. Maar ik ben nooit echt uitgekomen voor mezelf, voor wat ik echt wil en dat ik niet de brave indiase jongen ben die ze willen.. Ik deed me ook altijd anders voor in huis.. Drinken en smoken werd meer en meer.. en uiteindelijk was ik 2 weken bijna elke schooldag wel stoned.. Daarna kwamen de badtrips.. Sindsdien heb ik er dus last van, en mijn psycholoog heeft me uitgelegd dat het komt doordat ik niet mezelf kan zijn. En ik moet nog beginnen aan "de oplossing".. Ik hoop dat alles goedkomt, ik weet tenminste waar het probleem zit.. Maar het word wel een moeilijke tijd.
ZOO dat is een lang verhaaltje Maarja soms is het beter om te sharen tochh
Het begon lichtelijk (en ik had het nog niet echt door) na mijn eerste badtrip. Vervolgens heb ik nog 2 badtrips gehad en hierna is het erger geworden.. Ik tripde helemaal uit in bed, omdat ik bang was dat ik misschien de enige was met dit probleem.. Drie badtrips in 1 week, sowieso dom maar ook nog beangstigend. Ik dacht bij mezelf: "Hoe groot is de kans dat je 3 badtrips in 1 week hebt?" "Misschien kan niemand weten wat je hebt en blijf je voor altijd zo..". Die gedachtes zorgde voor flink wat paniek. Een goede vriend van me heeft me in het begin goed geholpen. Ben zo uiteindelijk bij een psycholoog terecht gekomen. Ik begon mijn verhaal met de badtrips die ik heb gehad en dat ik bang ben dat ik mijn hersenen heb verkloot. Hij luisterde aandachtig en aan het einde van mijn verhaal begon hij over iets heel anders.. Hij "negeerde" als het ware mijn hele verhaal.. Hij vroeg me hoe het thuis allemaal ging. Ik heb hem mijn hele thuissituatie voorgelegd, en het was al duidelijk voor hem geworden wat het probleem is. Mijn ouders komen zelf uit india, ze kwamen hiernaartoe voor een betere toekomst voor hun kinderen. Ik ben hier geboren en heb vanaf het begin al toegeleerd gekregen dat ik wel indiaas moet blijven. En geloof me het is een strenge cultuur. Maar ik had al redelijk vroeg interesse in meisjes, nederlandse meisjes. En toen ik op een redelijk witte middelbare school kwam ben ik uiteindelijk helemaal losgekomen. Drank en drugs is ook sterkverboden bij mijn ouders. Maar ik heb toch gedronken en gesmoked.. Mijn ouders doen zelfs moeilijk over uitgaan omdat ze denken dat ik hierdoor "Nederlands/Westers" word.. Dus ik ga zelden uit, terwijl ik wel echt een partyanimal ben.. Ik heb ook allemaal Nederlandse ex-en en heb zelfs nooit een buitenlandse vriendin gehad.. Dit hield ik allemaal geheim voor me ouders.. En heb zelfs het feit dat ik dit allemaal niet mocht geheim gehouden voor mijn vrienden.. Ik heb dit tot de 5e klas alleen mijn ex-en verteld omdat ik vond dat zij dit moesten weten (toen ik nog een relatie met ze had).. In de 4e klas heb ik het mijn vriendengroep verteld waar ik al 4 jaar inzat.. Ze hadden natuurlijk al hun vermoedens, en ik heb met sommige van hun er nog goede gesprekken over gehad. Begin 4e klas was ik ook begonnen met smoken, dat was toen nog niet zoveel. En ik dronk ook al wel eens wat. In de loop van de 4e klas, ging ik steeds vaker "gezellig" een paar flessen alcohol halen en dan was ik om 4/5 uur 's middags al dronken.. Ik voelde me dan goed, en het was ook altijd gezellig. Ik had dus zelf nooit echt door dat ik dit deed om even nergens aan te denken.. Ik ontnuchterde en ging naar huis, daar kreeg ik meestal op mijn kop en ik had ook altijd het gevoel dat ik mijn ouders tot last was. Ik heb zelf altijd schuldgevoelens tegenover mijn ouders gehad, omdat ik weet dat zij op hun manier ook goedzitten.. Maar ik ben nooit echt uitgekomen voor mezelf, voor wat ik echt wil en dat ik niet de brave indiase jongen ben die ze willen.. Ik deed me ook altijd anders voor in huis.. Drinken en smoken werd meer en meer.. en uiteindelijk was ik 2 weken bijna elke schooldag wel stoned.. Daarna kwamen de badtrips.. Sindsdien heb ik er dus last van, en mijn psycholoog heeft me uitgelegd dat het komt doordat ik niet mezelf kan zijn. En ik moet nog beginnen aan "de oplossing".. Ik hoop dat alles goedkomt, ik weet tenminste waar het probleem zit.. Maar het word wel een moeilijke tijd.
ZOO dat is een lang verhaaltje
Maarja soms is het beter om te sharen tochh
Het is plotsklaps weer raak.. ik heb in dit geval t gevoel dat het benauwde weer de oorzaak is, al heb ik eigenlijk helemaal niet het gevoel dat ik raar adem nu
ik heb dp 24/7
Bij mij is marihuana de trigger geweest iig (je weet nooit of dat zonder marihuana zich ook sowieso zou ontwikkelen obv)
Tip voor mensen die psychologen/psychiaters bezoeken: Regel een verwijzing naar het ziekenhuis bij je huisarts. Dik je verhaal gewoon aan ofzo, want ik denk dat daar echt de beste mensen werken. En doe het ook zsm.
Na 3 psychologen en hulpverleners bezocht te hebben kreeg ik bij al de 3 personen 3 verschillende diagnoses!!!
Ik ben na een 1.5 jaar zonder verbetering wederom naar de huisarts gegaan. Die zei: nou dan stuur ik je maar door naar het ziekenhuis...
Bij mij is marihuana de trigger geweest iig (je weet nooit of dat zonder marihuana zich ook sowieso zou ontwikkelen obv)
Tip voor mensen die psychologen/psychiaters bezoeken: Regel een verwijzing naar het ziekenhuis bij je huisarts. Dik je verhaal gewoon aan ofzo, want ik denk dat daar echt de beste mensen werken. En doe het ook zsm.
Na 3 psychologen en hulpverleners bezocht te hebben kreeg ik bij al de 3 personen 3 verschillende diagnoses!!!
Ik ben na een 1.5 jaar zonder verbetering wederom naar de huisarts gegaan. Die zei: nou dan stuur ik je maar door naar het ziekenhuis...
@DEEY. het is bekend dat dr en dp veroorzaakt kan worden door marhuana gebruik
kenden jullie deze film al
http://www.imdb.com/title/tt0795439/
kenden jullie deze film al
http://www.imdb.com/title/tt0795439/
nog steeds veel last van.
What am I suppose to do when the best part of me was always you? What am I suppose to say when I'm all choked up and you're OK?
I'm falling to pieces.
I'm falling to pieces.
Is er trouwens nog een verschil tussen depersonalisatie en derealisatie of is het precies hetzelfde?
Ik heb wel vrijwel altijd dat als ik ziek ben me vervreemd voel van mezelf en de werkelijkheid en in lichte mate heb wat iedereen hier beschrijft. Ik kan het ook hebben bij heftige emoties, als ik zo lang zo verdrietig ben geweest dat ik het contact verlies. Ik ben als de dood voor psychoses en dat soort toestanden dus ik probeer altijd zodra ik dat merk eruit te komen. Soms ga ik maar slapen om ervanaf te zijn, maar als je dan weer wakker wordt kan het nog erger zijn. Met ziek zijn ging het gelukkig altijd vanzelf weer over en als ik te lang in een emotie blijf hangen en ik ga me vervreemd voelen ga ik onmiddellijk wat anders doen, iets rustigs, zodat ik niet 'doordraai'.
Ik heb wel vrijwel altijd dat als ik ziek ben me vervreemd voel van mezelf en de werkelijkheid en in lichte mate heb wat iedereen hier beschrijft. Ik kan het ook hebben bij heftige emoties, als ik zo lang zo verdrietig ben geweest dat ik het contact verlies. Ik ben als de dood voor psychoses en dat soort toestanden dus ik probeer altijd zodra ik dat merk eruit te komen. Soms ga ik maar slapen om ervanaf te zijn, maar als je dan weer wakker wordt kan het nog erger zijn. Met ziek zijn ging het gelukkig altijd vanzelf weer over en als ik te lang in een emotie blijf hangen en ik ga me vervreemd voelen ga ik onmiddellijk wat anders doen, iets rustigs, zodat ik niet 'doordraai'.
Trouwens. Wat mij altijd hielp bij paniekaanvallen (wel iets anders, maar kan derealisatie oproepen en andersom) was koud water in mijn gezicht spetteren en de trap op en af rennen. Ik had namelijk het gevoel dat ik moest liggen en als ik ook maar iets zou bewegen dat ik dood zou gaan. Dus door dan juist op te staan en heel hard de trap op en af te rennen ging het weer beter, want ik ging niet dood.
En zorgen dat je dingen en mensen om je heen hebt die je gerust kunnen stellen. Als je te ver heen bent werkt dat niet meer maar tot op een zeker punt kan het helpen om niet verder in t gevoel te raken,
En zorgen dat je dingen en mensen om je heen hebt die je gerust kunnen stellen. Als je te ver heen bent werkt dat niet meer maar tot op een zeker punt kan het helpen om niet verder in t gevoel te raken,
Ik loop sinds kort met hetzelfde gedoe rond ... Het is bij mij een paar weken terug begonnen na een bad trip onder invloed van cannabis. Ik heb het gevoel alsof ik nu hele dag half stoned rondloop. Ik leef in een soort droomwereld.
Ik ben ook als de dood dat het nooit meer over gaat. Gisteren had ik een aantal paniekaanvallen, dat is echt niet jofel.
Ik ben ook als de dood dat het nooit meer over gaat. Gisteren had ik een aantal paniekaanvallen, dat is echt niet jofel.
Het gaat hoogstwaarschijnlijk wel over, al kan het een hele tijd duren. Maar ik zou die cannabis verder wel laten staan.
Maar ik zou die cannabis verder wel laten staan.
Nou ik had toevallig gisteren een maand lang geen alcohol gebruikt en dacht stom genoeg misschien als ik wat drink voel ik me weer een beetje vetrouwd ofzo. Na anderhalf biertje kreeg ik paniekaanvallen.
Dus nu blijf ik overal vanaf, maar vandaag leef ik ook als een zombie. Ik wordt angstig van dingen die normaal geen aanleiding tot angst moeten geven. En ik heb een behoorlijke koppijn.
Dus nu blijf ik overal vanaf, maar vandaag leef ik ook als een zombie. Ik wordt angstig van dingen die normaal geen aanleiding tot angst moeten geven. En ik heb een behoorlijke koppijn.
Ja, ik snap. Het rottige is dat angst en derealisatie elkaar versterken. Als je angstig bent, heb je sneller/meer last van de derealisatiegevoelens en door die derealisatie word je juist weer angstiger. In mijn ervaring zakt het langzaam af. Ik heb er een paar maanden last van gehad i.v.m. angst en depressie. Was er ook van overtuigd dat het nooit over zou gaan en dat ik de wereld voortaan vanuit dat andere persepectief zou beleven. Maar nu is het zo goed als over, heb ik geen angst meer en (dus) ook geen derealisatie.
Sterkte, ik weet hoe rot het is maar je komt er vanzelf weer uit.
Sterkte, ik weet hoe rot het is maar je komt er vanzelf weer uit.
Ik kan 1299 de hand schudden want ik heb precies de zelfde ervaring
beter spijt van je daden, als spijt omdat je het hebt gelaten!!!
Ik denk dat het toch een soort angststoornis is, als je er bang van wordt, wordt het erger. Af en toe zie ik alles ff super somber in en het volgende moment kan ik het weer een beetje relativeren.
Maar op internet vind je trouwens hele volkstammen die DP krijgen na cannabis gebruik. Ik had trouwens een paar weken elk weekend een paar gram in de melk gepleurd en opgezopen. Was in het begin heel leuk.
Toen op een gegeven moment kreeg ik van het ene op het andere moment echt een totaal onwerkelijk gevoel dat ik los stond van de wereld ofzo. Was echt zo beangstigend, ik riep de hele tijd dit gaat echt niet goed hoor jongens. Alles leek heel ver weg, en ik kon nauwelijks meer lopen. Af en toe drifte ik weer terug naar de werkelijkheid en zakte ik weer weg.
Na een halfuurtje was ik er overheen en kon ik relax verder spacen. Toen had ik de volgende dagen een beetje een zwaar hoofd, evenlater ging het wel weer. Wel was ik was geestelijk zwakker leek het voor mijn gevoel. Ik voelde me niet meer zo zeker over dingen die ik altijd wel vond. Ik dacht ik open mijn geest voor nieuwe invloeden en ideeen, is vast wel ok.
De volgende keer dat ik weer wiet gebruikte was wel relax eigenlijk, ik was telkens bang terug te zakken in die badtrip staat, maar dat kon ik rustig voorkomen en ik kon het wel handelen.
De week daarna werd ik duizelig. Dat duurde 2 dagen en daarna voelde ik die vervreemding van mijzelf net als in die trip. Wel iets minder erg gelukkig, maar dat duurt nu al een tijdje.
Tijdens de trip dacht ik: ik krijg een psychose en blijf er in Het is een soort overload van je brein heb ik het idee, en je plaats jezelf in een soort vluchten/vecht toestand. Ik voel me ook hele dagen erg gespannen en krijg last van migraine.
Het maffe is dat de vrienden waarmee ik de melk nuttigde ook ongeveer hetzelfde meemaken, wel in een stuk minder erge vorm maar ook zij hebben het idee nog steeds half stoned te zijn dagen erna.
Maar op internet vind je trouwens hele volkstammen die DP krijgen na cannabis gebruik. Ik had trouwens een paar weken elk weekend een paar gram in de melk gepleurd en opgezopen. Was in het begin heel leuk.
Toen op een gegeven moment kreeg ik van het ene op het andere moment echt een totaal onwerkelijk gevoel dat ik los stond van de wereld ofzo. Was echt zo beangstigend, ik riep de hele tijd dit gaat echt niet goed hoor jongens. Alles leek heel ver weg, en ik kon nauwelijks meer lopen. Af en toe drifte ik weer terug naar de werkelijkheid en zakte ik weer weg.
Na een halfuurtje was ik er overheen en kon ik relax verder spacen. Toen had ik de volgende dagen een beetje een zwaar hoofd, evenlater ging het wel weer. Wel was ik was geestelijk zwakker leek het voor mijn gevoel. Ik voelde me niet meer zo zeker over dingen die ik altijd wel vond. Ik dacht ik open mijn geest voor nieuwe invloeden en ideeen, is vast wel ok.
De volgende keer dat ik weer wiet gebruikte was wel relax eigenlijk, ik was telkens bang terug te zakken in die badtrip staat, maar dat kon ik rustig voorkomen en ik kon het wel handelen.
De week daarna werd ik duizelig. Dat duurde 2 dagen en daarna voelde ik die vervreemding van mijzelf net als in die trip. Wel iets minder erg gelukkig, maar dat duurt nu al een tijdje.
Tijdens de trip dacht ik: ik krijg een psychose en blijf er in
Het is een soort overload van je brein heb ik het idee, en je plaats jezelf in een soort vluchten/vecht toestand. Ik voel me ook hele dagen erg gespannen en krijg last van migraine.Het maffe is dat de vrienden waarmee ik de melk nuttigde ook ongeveer hetzelfde meemaken, wel in een stuk minder erge vorm maar ook zij hebben het idee nog steeds half stoned te zijn dagen erna.
ik vind dat er veel te weinig over deze nadelen van marihuana wordt voorgelicht. Het is ieder zijn eigen keuze natuurlijk maar ik denk het leeuwendeel van de marihuana gebruikers niet weet dat je er mogelijk psychische klachten aan kan over houden.
Ik heb van 15 tm 20 jaar dagelijks geblowd, naast het slecht voor de longen en het kortetermijn geheugen effect wist ik er niets vanaf.
Op tpb stond laatst een docu over marihuana en daarin lieten ze zien dat er ook aanwijzingen waren dat het blijvende psychoses kan veroorzaken dus wat dat betreft zit je met dp dr nog goed
Ik heb van 15 tm 20 jaar dagelijks geblowd, naast het slecht voor de longen en het kortetermijn geheugen effect wist ik er niets vanaf.
Op tpb stond laatst een docu over marihuana en daarin lieten ze zien dat er ook aanwijzingen waren dat het blijvende psychoses kan veroorzaken dus wat dat betreft zit je met dp dr nog goed
Een vriend van mij sprak iemand die z'n shit bij dezelfde shop had gehaald en die had exact hetzefde fenomeen. Die heeft er 3 maanden last van gehouden en daarna nooit meer.
Ik denk dat deze shop bespoten rotzooi verkoopt ofzo :/
Ik denk dat deze shop bespoten rotzooi verkoopt ofzo :/
Ik herken het goed, ik heb er zeker (onafgebroken) een jaar last van gehad. Sinds ik gestopt ben met antidepressiva lijkt het steeds ietsjes minder te worden..
Alleen schaam ik me alleen nu best erg als ik terugkijk, omdat alles me zo weinig boeide
Alleen schaam ik me alleen nu best erg als ik terugkijk, omdat alles me zo weinig boeide
Even terug te komen op de originele post.
Wat jij hebt is last van stress en en een mogelijke depressie.
Ik heb vroeger als kind daar 2 jaar mee rondgelopen, iedere dag een onwerkelijkheid op school en s'avonds in bed een diepe angst die me heel langzaam overviel todat ik het bijna niet meer uithield en ik moest altijd het llicht aan, in het donker werd het erger. Toen ik 20 was begon het weer opnieuw zo'n anderhalf jaar lang.
Je zal ook wel hyperventilatie hebben, als het erger wordt ga dan meteen naar de dokter toe.
Aan 1299, jij moet eigenlijk nooit meer blowen want daar ben je veel te gevoelig voor, je hebt je zelf een angsstoornis gerookt, het gevoel alsof je in de hel zit met peiken en dalen.
Niet bang ervoor zijn het gaat vanzelf weer over maar het kan wel een tijdje aanhouden, als je positief blijft
en sport gaat het sneller over. Geen alcohol voorlopig.
Je hebt je serotonine huishouding verstoord en mocht je niet beter worden in een paar weken dan kan je altijd nog anti-depressivia vragen aan de huisarts, soms kom je er helaas niet onder uit omdat het gevoel te erg wordt en te lang duurt. (mijn ervaring na 2 jaar ellende)
[ Bericht 37% gewijzigd door erikdewaal op 03-09-2009 04:02:56 ]
Wat jij hebt is last van stress en en een mogelijke depressie.
Ik heb vroeger als kind daar 2 jaar mee rondgelopen, iedere dag een onwerkelijkheid op school en s'avonds in bed een diepe angst die me heel langzaam overviel todat ik het bijna niet meer uithield en ik moest altijd het llicht aan, in het donker werd het erger. Toen ik 20 was begon het weer opnieuw zo'n anderhalf jaar lang.
Je zal ook wel hyperventilatie hebben, als het erger wordt ga dan meteen naar de dokter toe.
Aan 1299, jij moet eigenlijk nooit meer blowen want daar ben je veel te gevoelig voor, je hebt je zelf een angsstoornis gerookt, het gevoel alsof je in de hel zit met peiken en dalen.
Niet bang ervoor zijn het gaat vanzelf weer over maar het kan wel een tijdje aanhouden, als je positief blijft
en sport gaat het sneller over. Geen alcohol voorlopig.
Je hebt je serotonine huishouding verstoord en mocht je niet beter worden in een paar weken dan kan je altijd nog anti-depressivia vragen aan de huisarts, soms kom je er helaas niet onder uit omdat het gevoel te erg wordt en te lang duurt. (mijn ervaring na 2 jaar ellende)
[ Bericht 37% gewijzigd door erikdewaal op 03-09-2009 04:02:56 ]
Ja ik geloof dat ik beter helemaal geen wiet meer kan nuttigenquote:Op donderdag 3 september 2009 03:51 schreef erikdewaal het volgende:
Even terug te komen op de originele post.
Wat jij hebt is last van stress en en een mogelijke depressie.
Ik heb vroeger als kind daar 2 jaar mee rondgelopen, iedere dag een onwerkelijkheid op school en s'avonds in bed een diepe angst die me heel langzaam overviel todat ik het bijna niet meer uithield en ik moest altijd het llicht aan, in het donker werd het erger. Toen ik 20 was begon het weer opnieuw zo'n anderhalf jaar lang.
Je zal ook wel hyperventilatie hebben, als het erger wordt ga dan meteen naar de dokter toe.
Aan 1299, jij moet eigenlijk nooit meer blowen want daar ben je veel te gevoelig voor, je hebt je zelf een angsstoornis gerookt, het gevoel alsof je in de hel zit met peiken en dalen.
Niet bang ervoor zijn het gaat vanzelf weer over maar het kan wel een tijdje aanhouden, als je positief blijft
en sport gaat het sneller over. Geen alcohol voorlopig.
Je hebt je serotonine huishouding verstoord en mocht je niet beter worden in een paar weken dan kan je altijd nog anti-depressivia vragen aan de huisarts, soms kom je er helaas niet onder uit omdat het gevoel te erg wordt en te lang duurt. (mijn ervaring na 2 jaar ellende)
Ook al waren dit behoorlijk grote hoeveelheden (3 gram haze gruis). Toch ging het pas fout nadat ik bij een andere shop ging halen. Hoe dan ook, ik waag me er niet meer aan.Gelukkig kan ik melden dat het inmiddels weer een stuk beter gaat, maar ik heb er af en toe nog wel last van. Heb ook veel meer slaap nodig heb ik het idee.
Ik had dit laatst ook weer. Echt een heel raar gevoel.
Ik had het volgende gevoel: dat mijn tong 10 keer zo dik was, als ik op mijn tong beet, leek het alsof er heel veel ruimte tussen mijn tanden zaten. En mijn deken leek ook 10 keer zo dik. En toen ik uit bed wilde stappen, leek het wel alsof het bed veel hoger was dan normaal. Ook had ik het gevoel dat ik als ik iets zei, dat ik dan iemand anders luisterde. Echt ik dacht dat ik gek werd.
Ik had dit vroeger heel soms, (als kind) en dacht dat dit onder "duizeligheid" verstaan werd. Maar nu heb ik het bijna elke week, en het lijkt alsof het steeds echter wordt....
Ik had het volgende gevoel: dat mijn tong 10 keer zo dik was, als ik op mijn tong beet, leek het alsof er heel veel ruimte tussen mijn tanden zaten. En mijn deken leek ook 10 keer zo dik. En toen ik uit bed wilde stappen, leek het wel alsof het bed veel hoger was dan normaal. Ook had ik het gevoel dat ik als ik iets zei, dat ik dan iemand anders luisterde. Echt ik dacht dat ik gek werd.
Ik had dit vroeger heel soms, (als kind) en dacht dat dit onder "duizeligheid" verstaan werd. Maar nu heb ik het bijna elke week, en het lijkt alsof het steeds echter wordt....
HOI HOI, ik ben een meisje van 18 jaar en heb sinds mijn 15 e te kampen met angststoornissen.
Hoe het allemaal begon...
3 jaar geleden ben ik in Italië opgenomen in het ziekenhuis omdat ik bloed moest spuwen, sindsdien had ik last van een onwerkelijk gevoel. Maar dat ging nadien over... Paar weken nadat ik terug kwam van Italië had ik steeds last van een raar gevoel : angstoornissen zei de dokter. Het ging maar slechter en slechter en ik kreeg ook al last van ziektevrees, maar op een dag ( 2 jaar geleden ongeveer) zat ik met men zus op de brommer en opeens begon ik te dissociëren en ik was helemaal in paniek, net of ik onder invloed was vn drugs, ook al heb ik nog nooit drugs gebruikt. Ik kreeg meer en meer aanvallen, waarbij als ik buiten ging ik gewoon opeens begon te dissocieren en ik gewoon een paniekaanval kreeg.. ik was echt bang, ik ging niet meer buiten, men ma moest me gewoon buiten sleuren. Toen ik eenmaal buiten was was ik zo in paniek, ik was echt mezelf niet meer, alles leek vreemd , anders, net of ik ergens anders was, ik was zo depressief dat ik gewoon niet meer wou leven. Toen kreeg ik medicijnen: alprazolam, haldol en sinequan. Het ging terug super met mij ! Maar sinds deze herfst gaat het weer niet meer zo goed met mij. Ik ben steeds moe, afwezig, vervreemd van mezelf en omgeving, ik filosofeer bij het minste, het is net alsof ik droom, net alsof ik mezelf niet meer ben , net alsof ik dit allemaal niet meemaak, ook ben ik duizelig en lijd ik aan hyperventilatie, ik weet gewoon niet meer wat doen, het is net of ik steeds onder invloed ben... ook al ben ik nuchter
heeft iemand hier ervaring mee?
Hoe het allemaal begon...
3 jaar geleden ben ik in Italië opgenomen in het ziekenhuis omdat ik bloed moest spuwen, sindsdien had ik last van een onwerkelijk gevoel. Maar dat ging nadien over... Paar weken nadat ik terug kwam van Italië had ik steeds last van een raar gevoel : angstoornissen zei de dokter. Het ging maar slechter en slechter en ik kreeg ook al last van ziektevrees, maar op een dag ( 2 jaar geleden ongeveer) zat ik met men zus op de brommer en opeens begon ik te dissociëren en ik was helemaal in paniek, net of ik onder invloed was vn drugs, ook al heb ik nog nooit drugs gebruikt. Ik kreeg meer en meer aanvallen, waarbij als ik buiten ging ik gewoon opeens begon te dissocieren en ik gewoon een paniekaanval kreeg.. ik was echt bang, ik ging niet meer buiten, men ma moest me gewoon buiten sleuren. Toen ik eenmaal buiten was was ik zo in paniek, ik was echt mezelf niet meer, alles leek vreemd , anders, net of ik ergens anders was, ik was zo depressief dat ik gewoon niet meer wou leven. Toen kreeg ik medicijnen: alprazolam, haldol en sinequan. Het ging terug super met mij ! Maar sinds deze herfst gaat het weer niet meer zo goed met mij. Ik ben steeds moe, afwezig, vervreemd van mezelf en omgeving, ik filosofeer bij het minste, het is net alsof ik droom, net alsof ik mezelf niet meer ben , net alsof ik dit allemaal niet meemaak, ook ben ik duizelig en lijd ik aan hyperventilatie, ik weet gewoon niet meer wat doen, het is net of ik steeds onder invloed ben... ook al ben ik nuchter
heeft iemand hier ervaring mee?
quote:Op maandag 31 augustus 2009 10:50 schreef 1299 het volgende:
Een vriend van mij sprak iemand die z'n shit bij dezelfde shop had gehaald en die had exact hetzefde fenomeen. Die heeft er 3 maanden last van gehouden en daarna nooit meer.
Ik denk dat deze shop bespoten rotzooi verkoopt ofzo :/
Hoi, ik herken dit verhaal.
Mijn zus gebruikte vroeger ook cannabis en ze had er ook een bad trip van ...
sindsdien heeft ze ook last van paniekaanvallen en die vervreemdingsverschijnselen...
En vele mensen hebben al gezegd dat het niet anders kan dan dat die shit bespoten was...
Het is echt het beste dat je stopt met cannabis roken en wat betreft de alcohol,
ik leid ook aan dezelfde symptomen als jij en heb af en toe eens zien op een glasje pina cola ofzo maar idd alcohol zorgt ervoor dat je symptomen versterkt worden. Hetzelfde voor cafeïne, dit versterkt je angst, je paniekaanvallen, dus probeer zo min mogelijk cafeine te gebruiken xxx
niet exact maar wel angststoornis en idd vermijdingsgedrag (niet meer dingen gaan doen)quote:Op donderdag 10 september 2009 19:51 schreef EMFL het volgende:
HOI HOI, ik ben een meisje van 18 jaar en heb sinds mijn 15 e te kampen met angststoornissen.
Hoe het allemaal begon...
3 jaar geleden ben ik in Italië opgenomen in het ziekenhuis omdat ik bloed moest spuwen, sindsdien had ik last van een onwerkelijk gevoel. Maar dat ging nadien over... Paar weken nadat ik terug kwam van Italië had ik steeds last van een raar gevoel : angstoornissen zei de dokter. Het ging maar slechter en slechter en ik kreeg ook al last van ziektevrees, maar op een dag ( 2 jaar geleden ongeveer) zat ik met men zus op de brommer en opeens begon ik te dissociëren en ik was helemaal in paniek, net of ik onder invloed was vn drugs, ook al heb ik nog nooit drugs gebruikt. Ik kreeg meer en meer aanvallen, waarbij als ik buiten ging ik gewoon opeens begon te dissocieren en ik gewoon een paniekaanval kreeg.. ik was echt bang, ik ging niet meer buiten, men ma moest me gewoon buiten sleuren. Toen ik eenmaal buiten was was ik zo in paniek, ik was echt mezelf niet meer, alles leek vreemd , anders, net of ik ergens anders was, ik was zo depressief dat ik gewoon niet meer wou leven. Toen kreeg ik medicijnen: alprazolam, haldol en sinequan. Het ging terug super met mij ! Maar sinds deze herfst gaat het weer niet meer zo goed met mij. Ik ben steeds moe, afwezig, vervreemd van mezelf en omgeving, ik filosofeer bij het minste, het is net alsof ik droom, net alsof ik mezelf niet meer ben , net alsof ik dit allemaal niet meemaak, ook ben ik duizelig en lijd ik aan hyperventilatie, ik weet gewoon niet meer wat doen, het is net of ik steeds onder invloed ben... ook al ben ik nuchter
heeft iemand hier ervaring mee?
ik kan iedereen adviseren om naar psychiater en psycholoog in het ziekenhuis te gaan. Ik heb al wat hulpverleners gehad en hier weinig aan gehad. Die mensen in het ziekenhuis zijn denk ik gewoon de beste, ze doen ook onderzoek/publiceren literatuur etc
Bij mij was het behoorlijk over eigenlijk. Totdat ik een paar dagen terug wat alcohol dronk en nu is het weer vrolijk terug 
Hopelijk gaat het binnenkort wederom beter. Voorlopig maar even helemaal stoppen met alcohol. Terwijl ik dat al eeuwen prima kan drinken maarja..
Hopelijk gaat het binnenkort wederom beter. Voorlopig maar even helemaal stoppen met alcohol. Terwijl ik dat al eeuwen prima kan drinken maarja..
quote:Op donderdag 10 september 2009 20:05 schreef SOG het volgende:
[..]
niet exact maar wel angststoornis en idd vermijdingsgedrag (niet meer dingen gaan doen)
ik kan iedereen adviseren om naar psychiater en psycholoog in het ziekenhuis te gaan. Ik heb al wat hulpverleners gehad en hier weinig aan gehad. Die mensen in het ziekenhuis zijn denk ik gewoon de beste, ze doen ook onderzoek/publiceren literatuur etc
Ik ga al 3 jaar of langer zelfs bij een psychiater, overlaatst nog is bij gewone huisdokter geweest en die zei me dat ik me geen zorgen hoef te maken
het zijn depersonalisatie en derealisatieverschijnselen, hij zei ook tegen mij dat ik zeker niet de enige ben en dat er vele mensen zijn die hier aan lijden xxx
quote:Op donderdag 10 september 2009 20:15 schreef 1299 het volgende:
Bij mij was het behoorlijk over eigenlijk. Totdat ik een paar dagen terug wat alcohol dronk en nu is het weer vrolijk terug
Hopelijk gaat het binnenkort wederom beter. Voorlopig maar even helemaal stoppen met alcohol. Terwijl ik dat al eeuwen prima kan drinken maarja..
En voel je dan hetzelfde als wat ik heb beschreven
? xxxxxxxxxx
quote:Op dinsdag 11 augustus 2009 09:35 schreef diginoob het volgende:
Is er trouwens nog een verschil tussen depersonalisatie en derealisatie of is het precies hetzelfde?
Ik heb wel vrijwel altijd dat als ik ziek ben me vervreemd voel van mezelf en de werkelijkheid en in lichte mate heb wat iedereen hier beschrijft. Ik kan het ook hebben bij heftige emoties, als ik zo lang zo verdrietig ben geweest dat ik het contact verlies. Ik ben als de dood voor psychoses en dat soort toestanden dus ik probeer altijd zodra ik dat merk eruit te komen. Soms ga ik maar slapen om ervanaf te zijn, maar als je dan weer wakker wordt kan het nog erger zijn. Met ziek zijn ging het gelukkig altijd vanzelf weer over en als ik te lang in een emotie blijf hangen en ik ga me vervreemd voelen ga ik onmiddellijk wat anders doen, iets rustigs, zodat ik niet 'doordraai'.
psychosen zijn niet hetzelfde als wat jij meemaakt
Psychosen zijn echt dingen zien die er niet zijn...
Wees niet ongerust, er zijn velen die leiden aan het soort symptomen die je beschrijft, net als ik, net zoals deze mensen op dit forum !
veel sterkte
quote:Op woensdag 24 oktober 2007 21:13 schreef Ysa het volgende:
Sinds een half jaar heb ik nu last van derealisatie. Het is ontstaan na een grote paniekaanval en niet meer weggegaan. Eerst wist ik niet wat mij overkwam. Was ook echt bang dat ik een psychose zou krijgen..want zo voelt het echt...alsof je geen grip meer hebt op de realiteit.
Door veel over DP/DR te lezen en doordat ik nog steeds niet ben 'doorgedraaid' weet ik nu dat je hierdoor niet in een psychose terecht komt. Het is super naar en beangstigend, maar je wordt niet gek...
Het is eigenlijk gewoon een automatisch beschermingsmechanisme van je lichaam tegen stress/angst. Helaas werkt dit mechanisme alleen maar meer angst en stress in de hand....
Wat ik zo frustererend vind is dat naar mijn gevoel de DR een op zichzelf staand iets is geworden. Want ook als ik ontspannen ben heb ik er last van, al is het dan wel minder erg. Ik denk ook dat ik gewoon chronisch aan het hyperventileren ben (dit kan trouwens ook terwijl je denkt dat je gewoon goed via je buik ademt), en dat mijn klachten uiteindelijk zullen afnemen wanneer ik weer goed in mijn vel zit. Althans daar hoop ik dan maar op.
Het constant constateren en controleren van je onwerkelijke gevoel werkt in ieder geval alleen maar averechts, dat heb ik wel gemerkt. Het lukt mij alleen niet altijd om 'uit mijn hoofd' te gaan en mijn gedachten hierover te stoppen.
Het beste wat ik kan doen is het proberen te accepteren. Maar stiekem accepteer ik dit helemaal niet....ik wil dit gewoon niet! Ik wil morgen wakker worden en dan ook echt wakker zijn....! De dingen weer echt intens beleven. Dat mijn eigen huis ook echt als 'thuis' voelt.... Mij niet meer zo verloren voelen.... Gewoon weer mijzelf zijn....
Elke dag dat ik dit heb, raak ik voor mijn gevoel steeds meer verwijderd van mijn oude ik. Hoop dat ik straks nog weet wie ik eigenlijk ben.....
Beste Ysa,
inderdaad je hebt gelijk, ik leid ook aan chronische hyperventilatie en dit zorgt ervoor dat je hier meer en meeer last van hebt en het is inderdaad beangstigend, ik ken mezelf perfect in jouw verhaal.
No worries, je bent niet alleen..
en voor psychosen hoef je idd niet bang te zijn..
psychosen zijn echt dingen zien die er niet zijn:)
veel sterkte nog!
Wow gozer, ik heb echt precies hetzelfde gehad en ook door blowen. Een heel bizar gevoel! Heb t precies een jaar geleden gehad en sindsdien heb ik met blowen anderen problemen gekregen geloof ik.. heb namelijk, niet altijd, wanneer ik geblowt heb, geen idee meer wat ik aan t doen ben of wat ik zeg, t lijkt allemaal automatisch te gaan. Moeilijk uit te leggen.. maar t voelt alsof ik mezelf niet meer onder controle heb en daar word ik dan angstig van. Wiet is behoorlijke crap maar wanneer ik er geen last van heb, oh zo relaxt!quote:Op dinsdag 15 september 2009 09:45 schreef 1299 het volgende:
Bij mij is het weer een heel stuk minder geworden
quit quitting
Ik snap wat je bedoeld. Alsof je een mannetje bent die een machine bestuurd, en die machine ben je zelf. Je beseft wel wat je doet maar het is erg surreel.
Ik heb er nog steeds last van overigens. 2 weken terug had ik op een hele dag verspreid 3 biertjes op en bij het laatste biertje opeens poef weer helemaal uit de realiteit.
Nu 2 weken niks meer gedronken en nu gaat het een stuk beter. Ik ben blij als ik weer fatsoenlijk een biertje kan drinken zonder deze shit.
Ik had ook het gevoel recent dat alles echt veel te heavy was ofzo. Alsof alles teveel input is. Je kan het niet meer bolwerken met je brein omdat er teveel informatie en gevoel binnenkomt ofzo. Vaag.
Ik heb er nog steeds last van overigens. 2 weken terug had ik op een hele dag verspreid 3 biertjes op en bij het laatste biertje opeens poef weer helemaal uit de realiteit.
Nu 2 weken niks meer gedronken en nu gaat het een stuk beter. Ik ben blij als ik weer fatsoenlijk een biertje kan drinken zonder deze shit.
Ik had ook het gevoel recent dat alles echt veel te heavy was ofzo. Alsof alles teveel input is. Je kan het niet meer bolwerken met je brein omdat er teveel informatie en gevoel binnenkomt ofzo. Vaag.
En hoe is t als je je zo voelt om sociaal contact te hebben? Ik heb constant het gevoel alsof ik heel vaag aan t praten ben en vaak weet ik niet eens wat ik moet zeggen.. Dit heb ik overigens als ik geblowt heb en vaak de dag erna nog. Daarna wordt het weer minder en maak ik me ook een stuk minder zorgen daarover.quote:Op maandag 12 oktober 2009 23:44 schreef 1299 het volgende:
Ik snap wat je bedoeld. Alsof je een mannetje bent die een machine bestuurd, en die machine ben je zelf. Je beseft wel wat je doet maar het is erg surreel.
Ik heb er nog steeds last van overigens. 2 weken terug had ik op een hele dag verspreid 3 biertjes op en bij het laatste biertje opeens poef weer helemaal uit de realiteit.
Nu 2 weken niks meer gedronken en nu gaat het een stuk beter. Ik ben blij als ik weer fatsoenlijk een biertje kan drinken zonder deze shit.
Ik had ook het gevoel recent dat alles echt veel te heavy was ofzo. Alsof alles teveel input is. Je kan het niet meer bolwerken met je brein omdat er teveel informatie en gevoel binnenkomt ofzo. Vaag.
Wat voel je dan precies als je 'uit de realiteit' bent? Is het echt puur lichamelijk of ook geestelijk?
Ik heb wel het idee dat blowen een afstand tussen lichaam en geest creëert.
Doe je aan sport?
[ Bericht 7% gewijzigd door MarkMG op 13-10-2009 00:04:21 ]
quit quitting
ik heb ook last van die gevoelens vandaag lees ik voor het eerst dat het dus bij meer mensen voor komt en hoe het heet.
Ik heb ook last van hyperventilatie dus ikhoop dat het daar aan ligt.
Ik wil ook niet alleen zijn want dan krijg ik het gevoel erger.
En iedereen zegt wel zo makkelijk ga naar de huisarst maar hoe leg je het aan ieman uit die niet weet hoe het voelt
Zijn er ook mensen die het zelf opgelost hebben en hebben jullie ook tips??
En nee ik gebruik geen drugs.
Ik had het vroeger toen ik klein was al. Dat was heeeeeel af en toe.
Toen kreeg ik het weer toen ik een nacht niet had geslapen. en nu na een paar jaar heb ik ut iedere dag
Ik heb ook last van hyperventilatie dus ikhoop dat het daar aan ligt.
Ik wil ook niet alleen zijn want dan krijg ik het gevoel erger.
En iedereen zegt wel zo makkelijk ga naar de huisarst maar hoe leg je het aan ieman uit die niet weet hoe het voelt
Zijn er ook mensen die het zelf opgelost hebben en hebben jullie ook tips??
En nee ik gebruik geen drugs.
Ik had het vroeger toen ik klein was al. Dat was heeeeeel af en toe.
Toen kreeg ik het weer toen ik een nacht niet had geslapen. en nu na een paar jaar heb ik ut iedere dag
Zodra je hersenen ontdekt hebben hoe ze in die staat kunnen verkeren wordt het eenvoudiger om daarin terug te gaan. Dat is wel vervelend.
Het is niet iets wat je zomaar kunt afleren ofzo, als het echt chronisch is ben je idd mooi de sjaak. In principe is het je angstcentrum in je hersenen die overbelast is meen ik. Daardoor gaan bepaalde informatieoverdracht in je hersenen vertraag waardoor het lijkt alsof alles niet echt is. Zoiets had ik ergens gelezen ik weet niet hoe betrouwbaar die informatie is. Het zou wel kloppen met het beeld dat je er meer last van hebt als je slecht had geslapen.
Ik zie ook een hoop bronnen die melden dat het een vecht/vlucht staat van je hersenen is. Je kan gewoon naar de dokter gaan en zeggen dat je last van derealisatie en depersonalisatie verschijnselen hebt. Dat je het idee hebt in een film te leven.
Ik had het overigens ook vroeger als kind heel sporadisch. Maar sinds ik het vaak heb en weet wat het is herken ik dat nu als zodanig.
Het is niet iets wat je zomaar kunt afleren ofzo, als het echt chronisch is ben je idd mooi de sjaak. In principe is het je angstcentrum in je hersenen die overbelast is meen ik. Daardoor gaan bepaalde informatieoverdracht in je hersenen vertraag waardoor het lijkt alsof alles niet echt is. Zoiets had ik ergens gelezen ik weet niet hoe betrouwbaar die informatie is. Het zou wel kloppen met het beeld dat je er meer last van hebt als je slecht had geslapen.
Ik zie ook een hoop bronnen die melden dat het een vecht/vlucht staat van je hersenen is. Je kan gewoon naar de dokter gaan en zeggen dat je last van derealisatie en depersonalisatie verschijnselen hebt. Dat je het idee hebt in een film te leven.
Ik had het overigens ook vroeger als kind heel sporadisch. Maar sinds ik het vaak heb en weet wat het is herken ik dat nu als zodanig.
Ja op het moment dat ik dit typ heel erg. Het schoot er net opeens weer flink in
Het is wel een stuk minder dan in het begin maar helemaal over is het zeker nog niet.
Het is wel een stuk minder dan in het begin maar helemaal over is het zeker nog niet.
het is echt heel lastig maar het beinvloed ook je hele leven.
Ik krijg het dus erger als ik alleen ben dus wil ik het liefst aboluut niet alleen zijn.
Maar er is dus niks aan te doen bij jou?
Ik krijg het dus erger als ik alleen ben dus wil ik het liefst aboluut niet alleen zijn.
Maar er is dus niks aan te doen bij jou?
Ik neem nog steeds aan dat het met verloop van tijd steeds beter zal gaan Ik heb er niet echt meer last van als ik alleen ben. Als ik het erg heb, zeker met mensen die het niet kennen ofzo ga ik me juist afzonderen.
Ik heb er niet echt meer last van als ik alleen ben. Als ik het erg heb, zeker met mensen die het niet kennen ofzo ga ik me juist afzonderen.
Maar jij hebt waarschijnlijk alleen alsof je alles droomt maar ik heb ook dat ik soms zelf niet meer weet wie ik ben. Ik weet het wel maar raak vervreemd van mezelf of heb je dat ook?
Is dit eigenlijk een echte "aandoening"? Want als ik dit soort dingen vertel bij een psychiater weet zij niet wat het is. Terwijl er toch best veel mensen lijken te zijn die hetzelfde zeggen.
Het is ook een op zichzelf staande aandoening ja. Maar meestal komt het al bijverschijnsel bij andere psychische problemen zoals een depressie bijvoorbeeld.
Ik had vannavond opeens een paniekaanval :x Kon het gelukkig na 5 seconden weer wegproppen maar kwam zomaar out of the blue. Echt het gevoel alsof je hersenen kortsluiting maken ofzo. Alles is weg.
Ik had vannavond opeens een paniekaanval :x Kon het gelukkig na 5 seconden weer wegproppen maar kwam zomaar out of the blue. Echt het gevoel alsof je hersenen kortsluiting maken ofzo. Alles is weg.
Derealisatie is vaak een gevolg van overbelasting aan impulsen tijdens een trip of een stress toestand, verschilt natuurlijk ook per persoon.
Zou het geen idee zijn om eens te mediteren? Probeer te focussen op geluiden en andere sterke zintuigelijke waarneming; wandeling door het bos, muziek luisteren. Ik denk persoonlijk dat dit gevoel een gevolg is van een dissociatieve toestand tussen de realiteit en het bewustzijn, waarbij het bewustzijn niet meer in contact is met het moment zelf. Logischerwijs is dan goed om je aandacht te richten in het 'nu'. Althans, dat heeft bij mij veel geholpen.
Succes!
[ Bericht 0% gewijzigd door Nee op 08-12-2009 23:29:32 ]
Zou het geen idee zijn om eens te mediteren? Probeer te focussen op geluiden en andere sterke zintuigelijke waarneming; wandeling door het bos, muziek luisteren. Ik denk persoonlijk dat dit gevoel een gevolg is van een dissociatieve toestand tussen de realiteit en het bewustzijn, waarbij het bewustzijn niet meer in contact is met het moment zelf. Logischerwijs is dan goed om je aandacht te richten in het 'nu'. Althans, dat heeft bij mij veel geholpen.
Succes!
[ Bericht 0% gewijzigd door Nee op 08-12-2009 23:29:32 ]
Dat mediteren zou ik nou niet al te zeer aanprijzen, zeker omdat je dan verder kunt wegdromen of zelfs in een psychose kunt raken als je het verkeerd doet.quote:Op dinsdag 8 december 2009 23:24 schreef Nee het volgende:
Derealisatie is vaak een gevolg van overbelasting aan impulsen tijdens een trip of een stress toestand, verschilt natuurlijk ook per persoon.
Zou het geen idee zijn om eens te mediteren? Probeer te focussen op geluiden en andere sterke zintuigelijke waarneming; wandeling door het bos, muziek luisteren. Ik denk persoonlijk dat dit gevoel een oorzaak is van een dissociatieve toestand tussen de realiteit en het bewustzijn, waarbij het bewustzijn niet meer in contact is met het moment zelf. Logischerwijs is dan goed om je aandacht te richten in het 'nu'. Althans, dat heeft bij mij veel geholpen.
Succes!
Ik ben in mijn gedepersonaliseerde periode heel gevoelig geworden voor spirituele energie en als ik teveel mediteer zonder met de beide benen op de grond te blijven dan draai ik door.
Het is veel beter om eens lekker te gaan sporten ofzo! Wandelingen maken, dansen, dat soort dingen.
Gaat voor de BHFH-award 2005!
Humanitas est in bestias bonitas.
I am the hole I can't get out of.
Humanitas est in bestias bonitas.
I am the hole I can't get out of.
Meditatie is niet alleen maar wegdromen natuurlijk, je leert je aandacht te focussen op één punt. Mediteren kan ook al een bos wandeling zijn of sporten. Het is belangrijk dat je geest weer in contact komt met de realiteit door jezelf te focussen op het moment zelf, dat kan uitstekend met meditatie naar mijn mening, al verschilt dat misschien wel per persoon.
Het grootste probleem is echter dat mensen dit gevoel op onbewust niveau bekrachtigen, doordat de aandacht steeds gevestigd is op de dissociatie en niet op het dagelijks routine leven imo.
Het blijft een raar fenomeen, heb alleen het idee dat de huidige psychiatrie er nog mee worstelt.
Het grootste probleem is echter dat mensen dit gevoel op onbewust niveau bekrachtigen, doordat de aandacht steeds gevestigd is op de dissociatie en niet op het dagelijks routine leven imo.
Het blijft een raar fenomeen, heb alleen het idee dat de huidige psychiatrie er nog mee worstelt.
Het is een algemeen bekende psychiatrische stoornis, maar (in de meeste gevallen) ook een heel veel voorkomend symptoom bij o.a. angst en depressie. Ik trek er echt m'n wenkbrauwen bij op als een psychiater niet zou weten wat het is. Of bedoelde dat ze nog niet goed weten hoe het te verklaren is? Daar kan ik me iets bij indenken, wat als je het niet hebt (gehad) dan is het heel moeilijk voorstelbaar.quote:Op dinsdag 8 december 2009 23:02 schreef johndodo het volgende:
Is dit eigenlijk een echte "aandoening"? Want als ik dit soort dingen vertel bij een psychiater weet zij niet wat het is. Terwijl er toch best veel mensen lijken te zijn die hetzelfde zeggen.
dit kon net zo goed van mij zijn, ik herken allesquote:Op zondag 18 oktober 2009 16:11 schreef butterfly21 het volgende:
ik heb ook last van die gevoelens vandaag lees ik voor het eerst dat het dus bij meer mensen voor komt en hoe het heet.
Ik heb ook last van hyperventilatie dus ikhoop dat het daar aan ligt.
Ik wil ook niet alleen zijn want dan krijg ik het gevoel erger.
En iedereen zegt wel zo makkelijk ga naar de huisarst maar hoe leg je het aan ieman uit die niet weet hoe het voelt
Zijn er ook mensen die het zelf opgelost hebben en hebben jullie ook tips??
En nee ik gebruik geen drugs.
Ik had het vroeger toen ik klein was al. Dat was heeeeeel af en toe.
Toen kreeg ik het weer toen ik een nacht niet had geslapen. en nu na een paar jaar heb ik ut iedere dag
ik was de hele nacht wakker en dronk 2 redbulls en zat uren te rukken op pornofilms
ik denk dat mijn hersenen hierdoor overbelast waren
ik heb zelf de oplossing voor de mijne, maar ik weet niet of dat voor iedereen geldt
het is weinig piekeren, weinig eenzaam zijn, veel licht en geluid vermijden, veel bewegen, veel slapen
tijdens een aanval krachtvoer als chocolade, noten en vlees eten
dat helpt bij mij
maar het blijft klote dat je je levensstijl wat in je zit, moet veranderen, daarom hou ik me er niet altijd aan
*Meld zich*
Hier refereer ik aan mijn post in een ander topic, ik vind dit ook erg passend in dit topic:
Toeschouwer in eigen lichaam
Hier refereer ik aan mijn post in een ander topic, ik vind dit ook erg passend in dit topic:
Toeschouwer in eigen lichaam
quote:Echt opvallend dat dit topic nog speelt. Ben dit topic al eens eerder tegengekomen toen ik zelf ook pas deze symptonen ondervond - bijna een jaar geleden. Ik Denk nu dat 10 maanden lang bij mij hetzelfde aan de gang is met nog wat andere bijverschijnselen.
Het begon allemaal met één keer één slechte ervaring met drugs, in mijn geval spacecake. Vorig jaar oktober spacecake gegeten, in een redelijke badtrip gekomen. Het viel opzich nog wel mee - met een bekende als een halve zool door de stad gelopen tot het uitgewerkt was. 'S avonds toen het uitgewerkt leek te zijn nog wel een paar keer last gehad van het 'gevoel' alsof de drugs net begint te werken - zeg maar het moment dat je je realiseert dat het inslaat maar verder toen geen aandacht aan besteed. De maanden daarna ging alles opzich prima maar ik voelde me wel langzaam wat afweziger, leger, maar op dat moment viel het mezelf niet op. Af en toe had ik ineens hetzelfde gevoel van toen wanneer de drugs weer begon te werken voor een paar seconden maar dat wuifde ik toen weg voor mezelf zodat ik er niet bij stil hoefde te staan(hoewel ik er wel lichtelijk angstig van werd) -Zelf zat ik op dat moment persoonlijk in een lastige situatie, veel negatieve dingen achter de rug - niet lekker in mijn vel beetje de draad kwijt in het leven. Eigenlijk was dat niet echt iets wat bij mij paste omdat ik juist eerder positief ben ingesteld maar op dat moment waren er zoveel veranderingen die niet gunstig voor mij uitpakte die misschien toen allemaal teveel werden of samenkwamen.
Anyhow - toen kwam nieuwjaarsnacht, beetje teveel gedronken - voelde me die dag al wat minder omdat mijn leven niet echt eruit zag als ik het graag had willen zien en een feestelijke dag benadrukt dat altijd nog wat meer. (achteraf gezien voelde ik me al wat afwezig in die tijd maar op dat moment deed het mij niet zoveel). De ochtend na nieuw jaar begon eigenlijk de ellende. Ik kreeg last van hartkloppingen en combinatie hyperventilatie - ik werd duizelig en benauwd en ik was eigenlijk totaal in panic-modus. Gelukkig was ik met familie die wel wisten wat ze moesten doen en eigenlijk heb ik heel die dag daar last van gehad. De twee weken erna waren een hel. Ik had toen constant het gevoel weer van dat moment na/tijdens die spacecake - afwisselend met het gevoel dat de 'drug' net begon te werken en gewoon een total afwezigheid - alsof je jezelf ziet lopen gevoel, spectator bent, in een film zit noem maar op. Mijn reactie was hierop dat ik eigenlijk heel erg angstig werd voor alles wat ik moest doen - ik ging enorm op mezelf letten. Op mijn handen(ik voelde me vervreemd) - op alles wat ik voelde om alles maar proberen in de hand te houden. Eigenlijk was het veilige gevoel van 'lekker' in je vel zitten totaal weg( de veiligheid en het vetrouwen van je zintuigen en je lichaam). Ik herken dan ook alle bovengenoemde dingen enorm. Het begin was het ergst - het gevoel dat je in een film zit, dat alles aan je voorbij gaat, zelf had ik ook heel erg het gevoel alsof alles wat ik mee maakte heel snel ging. Ik voelde me raar - alsof zintuigen out of touch waren met mijn lichaam en met de realiteit (niet dat ik hallucinaties heb meegemaakt maar toch altijd bang om de realiteit te verliezen) In eerste instantie werd ik vooral angstig - angstig om dingen te ondernemen, op drukke plekken te komen, want ik was constant aan het 'checken' of alles wel goed met mezelf ging of ik wel 'aanwezig' was en constant op elk detail aan het letten of mijn zintuigen wel 'klopte' (bang om controle te verliezen). Maar ook het idee dat ik me 'raar' voelde en totaal niet mijn vinger erop kon leggen dat alles 'anders' voelde was echt zeer storend.
Mijn moeder (ben zelf begin 20 en woon nog thuis) dwong me eigenlijk om zoveel mogelijk te ondernemen en bezig te blijven. Want het liefst wilde ik eigenlijk niks meer ondernemen. Maar door juist weer 'normale' dingen te doen kon ik de draad steeds beter oppakken. De maanden daarna heb ik mijn leven weer 'normaal' proberen op te pakken. De afwezigheid bleef in het begin vooral heel sterk. Het was bijna onmogelijk geworden om van dingen te kunnen genieten want ik voelde me zo afwezig of juist angstig om me te kunnen laten gaan. Toch ben ik wel weer gaan werken - alle normale dingen weer gaan doen. Het was wel echt lastig - constant het gevoel alsof je in een tunnel zit alsof dingen snel gaan. Maar ook dingen vergeten en geen focus van hetgeen waar mee je juist bezig was.
Eigenlijk ben ik op deze manier maanden doorgegaan vanaf Januari tot nu en ik kan nu sinds een maand pas zeggen dat het structureel beter gaat (minder ups en downs dan voorheen), dat alle klachten afnemen. Ik voel nu echt verbetering en waarom? Ik ben nu steeds meer erop uit gegaan - meer leuke dingen gaan doen, meer onder de mensen - weer mezelf toelaten om van dingen te (proberen) genieten. Daarnaast heb ik mijn persoonlijke situatie enorm proberen te verbeteren - hard gewerkt, financiële stabiliteit, sporten, sociale contacten, dingen plannen voor een toekomstige studie etc. alle dingen die het leven boeiend kunnen maken. Om nou te zeggen dat ik nu 100% genezen ben van dit alles. Eigenlijk totaal niet, ik heb ook niet het gevoel dat het helemaal weg zal gaan ooit. Maar het is nu voor mijn gevoel in een fase waar ik 'bijna' geen last meer van heb. Ik denk wel dat ik er verstandig aan doe om nog een psycholoog in te schakelen en mogelijk een haptonoom (en dit had ik misschien eerder moeten doen) o.i.d. om gewoon voor dat extra beetje te zorgen waar je wellicht anders niet kan komen(onderbewuste).
Al met al denk ik dat bij mij persoonlijk veel komt door het onderbewuste - negatieve gevoelens die ik niet echt verwerkt had die er voor zorgde dat ik gewoon het contact met de wereld kwijt raakte en drugs was voor mij gewoon de trigger (ook al was het eenmalig). Wat mij door de periode heen het meest heeft geholpen is praten met mensen - vrienden en bekenden. Wat ook hielp was het stoppen met mezelf te behandelen als een psychisch patiënt ook al voelde dat af en toe wel zo. Het is ok jezelf erkenning te geven dat je de klachten ondervindt maar je kan ook te ver gaan door er onnodig in te blijven zitten of jezelf dingen aan te praten (been there done that). M.a.w. praat erover en zoek hulp - ga dingen doen zorg dat je weer dichter bij jezelf komt (wat zijn je motivaties, wie ben je, waar hou je van, waar geniet je van) want uiteindelijk ga je dan jezelf ook weer dichter bij jezelf 'voelen'.
Eigenlijk had ik nog veel meer op willen schrijven over de ervaringen die ik heb gehad ermee maar aangezien ik al zoveel heb neergeknald vind ik het wel even prima
is it?
Bij mij heb ik er meestal geen last van, tenzij ik in een drukke omgeving ben.
wie herkent dit? want ik weet niet zeker of dat het is. niemand het helemaal perfect te omschrijven
wie herkent dit? want ik weet niet zeker of dat het is. niemand het helemaal perfect te omschrijven
beter spijt van je daden, als spijt omdat je het hebt gelaten!!!
ja ikquote:Op donderdag 24 december 2009 15:53 schreef Cumshooter het volgende:
Bij mij heb ik er meestal geen last van, tenzij ik in een drukke omgeving ben.
wie herkent dit? want ik weet niet zeker of dat het is. niemand het helemaal perfect te omschrijven
beter spijt vanwege je daden dan spijt omdat je het hebt gelaten
gaat Derealisatie altijd gepaard met paniekaanvallen?
beter spijt vanwege je daden dan spijt omdat je het hebt gelaten
Ik heb niet meer echt last van paniekaanvallen wel heel erg gehad en ook die droomstand komt me erg bekend voor. Nu wel aardig vanaf maar merk dat ik me in sociale situaties met meerdere mensen me niet meer op me gemak voel. Als ik wat zeg heb ik echt het idee dat het er raar en angstig uit komt en ook moeite met mensen aankijken. Zit gewoon niet lekker daar erg irritant. merkte het vnd aan tafel met kerst terwijl de nieuwe schoonfamilie van mn zus erbij zat.
@ Magnetro01 prima verwoord. Zeer herkenbaar. Ik wil ook nog niet zeggen dat ik voor de volle 100% hersteld ben, maar ben heel blij dat het al een heel stuk beter gaat. Ik heb geen last meer van depersonalisaties. Derealisaties nog heel minimaal evenals hyperventileren (nog wel eens in de auto, trein of een drukke openbare plaats, zoals de supermarkt).
Wat ik aan deze periode heb overgehouden is een enorme onzekerheid. Ik twijfel gigantisch aan mezelf en mijn toekomst. Ik vraag mij ook sterk af waarom. Ik heb er een hekel aan om het te noemen, maar voor de duidelijkheid dan maar. Voor mijn 20e was ik al ondernemer, nu, op mijn 23e heb ik al dingen mogen doen die menig persoon op dezelfde leeftijd nog niet gedaan heeft. Mijn zaak loopt goed, heb prachtige kansen gekregen en er komt weer het één en ander aan hele kicken kansen aan. Wat betreft mijn carriére zie ik het zonnig in dus. Maar waar ik bang voor ben is dat mentale. Bang voor herhaling van deze klachten of andere mentale klachten.
Doordat ik mijzelf constant in de gaten hield, ben ik erg onzeker geworden. Ik vertrouwde mijn eigen lichaam en geest niet meer. Had mezelf niet in de hand en het maakte me bang. Dacht dat ik gek werd en dat het onmogelijke, mogelijk werd. Om een voorbeeld te noemen:
Afgelopen week sprak ik met een goede vriend over mijn klachten. Van het ene onderwerp, kwamen we op een ander onderwerp uit "zieke gedachten als gezond persoon". Bijv: je staat op een perron en je denkt "als ik nu een stap naar voren zet, ben ik er niet meer". Of je bent aan het klussen en je realiseert je dat 'wanneer je gek zou worden' je rare dingen met jezelf of naar anderen uit kunt halen. Dat onmogelijke, dat onbegrijpbare, dat waar je je over verbazen kunt (bijv. moord). Dat je niet begrijpt waarom iemand dat kan doen. Door mijn depersonalisatie / derealisatie klachten was ik bang dat ik op een gek zou uitdraaien.
Diep van binnen weet ik dat ik mij geen zorgen hoef te maken. Ik ben altijd heel rustig geweest, zelden ruzie en als ik ruzie heb zal ik zelden fysiek geweld gebruiken. De laatste keer dat dat gebeurde was op de middelbare school. Ik kon niet anders, uit verdediging moest ik wel. Maar dan ook echt puur uit verdediging, niet om de ander pijn te doen.
Eerder dit jaar bijv. Liet me overhalen om eens mee te gaan naar een kroeg. Toen ik de kroeg verliet om naar huis te gaan liep ik langs een groep die ruzie had. Eén van de vechtersbazen betrok mij in de ruzie en gaf me 2 klappen vanuit het niets. Ik zei er wat van, liep door en tipte 2 agenten die ik op mijn pad naar huis tegenkwam. Daarnaast ben ik van het type "helpen", eerst anderen, dan jezelf. Geweld is het tegenovergestelde van mij. Kortom: het past niet bij me, dus ik schrok van die gedachtes. Uberhaupt al omdat ik er aan dacht.
Met Oud&Nieuw donderdag voor het eerst een groot feest sinds ik deze klachten heb ervaren. Ben zeer benieuwd. Wordt een duik in het diepe.
Oh en als laatst: voor diegene die er last van hebben. Wat Magnetron al zei: ga inderdaad naar buiten. Confronteer. Doe! Ga niet thuis zitten. Daar wordt je somber van en de klachten zullen veel langer aanhouden. Het gaat met mij ook beter sinds ik iedere dag naar buiten ging. Al was het alleen maar even op en neer naar de supermarkt.
Wat ik aan deze periode heb overgehouden is een enorme onzekerheid. Ik twijfel gigantisch aan mezelf en mijn toekomst. Ik vraag mij ook sterk af waarom. Ik heb er een hekel aan om het te noemen, maar voor de duidelijkheid dan maar. Voor mijn 20e was ik al ondernemer, nu, op mijn 23e heb ik al dingen mogen doen die menig persoon op dezelfde leeftijd nog niet gedaan heeft. Mijn zaak loopt goed, heb prachtige kansen gekregen en er komt weer het één en ander aan hele kicken kansen aan. Wat betreft mijn carriére zie ik het zonnig in dus. Maar waar ik bang voor ben is dat mentale. Bang voor herhaling van deze klachten of andere mentale klachten.
Doordat ik mijzelf constant in de gaten hield, ben ik erg onzeker geworden. Ik vertrouwde mijn eigen lichaam en geest niet meer. Had mezelf niet in de hand en het maakte me bang. Dacht dat ik gek werd en dat het onmogelijke, mogelijk werd. Om een voorbeeld te noemen:
Afgelopen week sprak ik met een goede vriend over mijn klachten. Van het ene onderwerp, kwamen we op een ander onderwerp uit "zieke gedachten als gezond persoon". Bijv: je staat op een perron en je denkt "als ik nu een stap naar voren zet, ben ik er niet meer". Of je bent aan het klussen en je realiseert je dat 'wanneer je gek zou worden' je rare dingen met jezelf of naar anderen uit kunt halen. Dat onmogelijke, dat onbegrijpbare, dat waar je je over verbazen kunt (bijv. moord). Dat je niet begrijpt waarom iemand dat kan doen. Door mijn depersonalisatie / derealisatie klachten was ik bang dat ik op een gek zou uitdraaien.
Diep van binnen weet ik dat ik mij geen zorgen hoef te maken. Ik ben altijd heel rustig geweest, zelden ruzie en als ik ruzie heb zal ik zelden fysiek geweld gebruiken. De laatste keer dat dat gebeurde was op de middelbare school. Ik kon niet anders, uit verdediging moest ik wel. Maar dan ook echt puur uit verdediging, niet om de ander pijn te doen.
Eerder dit jaar bijv. Liet me overhalen om eens mee te gaan naar een kroeg. Toen ik de kroeg verliet om naar huis te gaan liep ik langs een groep die ruzie had. Eén van de vechtersbazen betrok mij in de ruzie en gaf me 2 klappen vanuit het niets. Ik zei er wat van, liep door en tipte 2 agenten die ik op mijn pad naar huis tegenkwam. Daarnaast ben ik van het type "helpen", eerst anderen, dan jezelf. Geweld is het tegenovergestelde van mij. Kortom: het past niet bij me, dus ik schrok van die gedachtes. Uberhaupt al omdat ik er aan dacht.
Met Oud&Nieuw donderdag voor het eerst een groot feest sinds ik deze klachten heb ervaren. Ben zeer benieuwd. Wordt een duik in het diepe.
Oh en als laatst: voor diegene die er last van hebben. Wat Magnetron al zei: ga inderdaad naar buiten. Confronteer. Doe! Ga niet thuis zitten. Daar wordt je somber van en de klachten zullen veel langer aanhouden. Het gaat met mij ook beter sinds ik iedere dag naar buiten ging. Al was het alleen maar even op en neer naar de supermarkt.
Ik heb het onlangs weer heel erg gehad. Maar nu had ik het nadat ik heel slecht nieuws heb gehoord; dus dat ik eigenlijk heel erg geschrokken was. Ik kreeg ook eerst een soort van adrenaline stoot, en toen gelijk alsof ik heel erg klein werd, en alsof alles plat werd, en ik werd er heel erg misselijk bij ook.
Ik heb hier eerder in het topic gepost, bij mij is het nog steeds helemaal weg. Ik kan ook weer gewoon alcohol drinken.
Drugs heb ik sowieso nooit gebruikt maar dat durf ik ook echt niet. Ik denk als je dit hebt of hebt gehad dat drugs/wiet echt het laatste is wat je aan moet raken.
Wat mij wel hielp is yoga en wandelen, liefst in de natuur of ergens waar niet teveel prikkels zijn.
Drugs heb ik sowieso nooit gebruikt maar dat durf ik ook echt niet. Ik denk als je dit hebt of hebt gehad dat drugs/wiet echt het laatste is wat je aan moet raken.
Wat mij wel hielp is yoga en wandelen, liefst in de natuur of ergens waar niet teveel prikkels zijn.
heb er helaas nog steeds last van, al 5 jaar
is wel minder geworden maar heb nog altijd soms last van vermoeidheid, depressie, die daarmee samenhangt
tips ook over natuurgeneeswijzen e.d. zijn welkom
is wel minder geworden maar heb nog altijd soms last van vermoeidheid, depressie, die daarmee samenhangt
tips ook over natuurgeneeswijzen e.d. zijn welkom
Gaat voor de BHFH-award 2005!
Humanitas est in bestias bonitas.
I am the hole I can't get out of.
Humanitas est in bestias bonitas.
I am the hole I can't get out of.
Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee?
