Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee?

"Je ziet de wereld voor komijnekaas aan"

hmm...

maar goed, ik zou het niet aankijken maar de dokter bellen. Als je je inderdaad zo raar voelt en je je lichaam niet meer voelt, klinkt me behoorlijk zorgelijk. En zelf een diagnose stellen zoals derealisatie o.i.d. laat dat nou maar aan de professionals over.

Succes!

Ga naar je huisarts en vlug een beetje.

Klinkt herkenbaar, heb het ook iets van 2x in mijn leven gehad, ging op een gegeven moment wel weer over, maar kan wel een aantal dagen aanhouden.

Heb er zelfs nog weleens een topic op fok over geopend.

Hoi,

Ik heb eigenlijk mijn hele leven hier al last van. Het is ongelofelijk eng, ik weet het. Ik noem het altijd 'de droomwereld', ik ervaar derealisatie alsof ik droom. Ik krijg het vooral als ik erg moe ben of heel erg honger heb. Een tijdje terug was ik in Stockholm en ik had al een tijd niet meer geslapen, ik stond in een felverlichte ruimte en opeens kwam het op me af. Het was heel erg eng, en het beste is (voor mij) om het te negeren en dan ergens waar het rustig en donker is gaan zitten.

Dat mijn lichaam niet meer van mij is heb ik niet zovaak, wel eens gehad. Als ik dan eet voelt het ongelofelijk raar. M'n mond beweegt, maar het voelt alsof het niet mijn mond is.

Ik slik antidepressiva en dit helpt heel goed, ik krijg het bijna nooit meer. Er is een tijd geweest (op m'n veertiende) dat ik het 'droomgevoel' constant had, ik durfde hierdoor mijn kamer niet meer uit en ik durfde ook niet meer naar school. Nadat ik antipsychotica had gekregen ging het stukken beter met me.

Nu ben ik 17 en ik heb er niet zoveel last meer van. Het is er wel altijd een beetje en het zal altijd wel een deel van me blijven, maar ik probeer het zoveel mogelijk te onderdrukken. Het is belangrijk dat ik goed slaap en eet en niet al te veel stress heb. Ik zit nu in m'n eindexamen dus ik heb veel stress, hierdoor wordt het ook wat erger.

Bij mij speelt het weer ook heel erg mee, als het bewolkt en somber is is het droomgevoel erger dan als het mooi weer is.

Ik heb heel veel gehad aan de website Dreamchild (http://www.dreamchild.net/), ik heb heel lang gehad dat ik de enige was die deze gevoelens had en ik was heel blij dat ik niet de enige was.

Sorry TS, maar dit lijkt me typisch een gevalletje hypochondere zelfdiagnose.

Ik zou toch langs de huisarts gaan als je het zeker wilt weten.

Ohja, als ik jou was zou ik me terugtrekken in een rustige omgeving. Ik zou goed eten en proberen te slapen. Als het niet werkt, ga naar de dokter. Het heeft mij heel lang geduurd voordat ik naar de dokter ging, ik liep al weken met het droomgevoel rond voordat ik door de huisarts werd doorverwezen naar een psychiater.

quote:

Op zondag 27 mei 2007 13:26 schreef IHVK het volgende:

Sorry TS, maar dit lijkt me typisch een gevalletje hypochondere zelfdiagnose.

Ik zou toch langs de huisarts gaan als je het zeker wilt weten.

Ik ben zelf gediagnosticeerd met deze 'aandoening' en ik herken alles wat TS beschrijft. Ik denk dat hij zeker een punt heeft als hij denkt dat er derealisatie in het spel is.

Alleen met paddo's op, nooit zomaar. Ik kan me voorstellen dat het aardig bizar kan zijn om dit zomaar te ervaren, al is er misschien wel een 'trigger' geweest (stress, oververmoeidheid?).

Als ik jou was zou ik aan de huisarts een doorverwijzing naar een psychiater vragen, als het kan met spoed. Een beetje op je punt staan hierbij mag wel, anders kan het weken of maanden duren voor je terecht kan.

quote:

Op zondag 27 mei 2007 13:19 schreef Smoked het volgende:

[..]

Het is niet zoals jij het interpreteert, het is puur geestelijk en niet lichamelijk. Ik het het IDEE dat mijn lichaam niet meer van mij is. Natuurlijk voel ik het wel, het is niet zo dat ik opeens geen gevoel meer heb in heel mijn lichaam.

Bovendien stel ik geen diagnose maar zeg ik dat de alle symptomen van derealisatie voor mij opgaan. Ook schijnt 70% van de mensen het wel eens gehad te hebben.

Is het lang geleden dat je nog aan sport hebt gedaan?

Sorry dat ik je hele topic volspam, maar TS ik las dit op die website uit je post:

quote:

Het is echter belangrijk, dat men bijtijds hulp in gaat roepen. Je weet dan, dat je in een psychische fase terecht gekomen bent, die niet normaal is. Als het te lang duurt loop je , volgens onze visie, de kans, dat je in een Matrixscenario terecht komt, alleen, zal alleen jij die als echt ervaren. Dan ben je door de ambulante hulpverlening niet meer te bereiken en wordt het de psychiater, die door middel van medicijnen kan proberen je weer een beetje terug in de werkelijkheid te krijgen.

Dat had ik dus laat, laat het in godsnaam niet zover komen! Ik had het gevoel alsof ik de enige op de wereld was en dat iedereen 'nep' was. Ik had constant paniekaanvallen en er was geen land met me te bezeilen. Ik had antipsychotica nodig om weer terug in de echte wereld te komen, en antipsychotica is *geen* fijne drug. Het feit dat ik het kreeg op m'n veertiende getuigt wel dat het heel ernstig met me gesteld was. Ik kreeg ook allemaal nare bijeffecten, ik kwam gigantisch veel gewicht aan en m'n spieren verkrampten constant (dat heb ik nu nog steeds). Als het dus zo blijft, ga naar de dokter!

quote:

Op zondag 27 mei 2007 12:45 schreef Smoked het volgende:
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben gehad? heb je het nog steeds of ben je er van af gekomen (hoe?).

Neem hier eens een kijkje. Leer je jezelf misschien beter begrijpen en ermee om te gaan.

Heb 10 jaar geleden ook wel eens met vlagen hier last van gehad. Omdat het geen fijn gevoel was, richtte ik mijn leven anders in. Toen is het bij mij vanzelf overgegaan. Soms heb ik er nog wel eens last van, maar dat is alleen in heel stressvolle situaties (trigger). Alsof je hardop praat in een droom.. Maar neem een kijkje op bovenstaande site, als je er meer informatie over in wilt winnen.

Heb het welleens gehad onder invloed van wiet en vooral van paddo's. Echter dan ben je er bewust van dat het door de drug komt, en ook al is het vrij beangstigend; je weet dat het weer over gaat.

Maar, ik heb het ook 1 keer gehad zonder drugs; ik kwam thuis van een avondje stappen en plofte op de bank neer om nog even een bapaubroodje te eten. Met elke hap raakte ik verder verwijderd van m'n lichaam, en ik keek naar mezelf als een soort toeschouwer. Op zo'n moment heb je het idee dat de wereld in materiele zin niet bestaat, en alles wat je meemaakt een soort verpakking is van waar het werkelijk omgaat. Het is vrij spiritueel, en omdat je er geen controle over hebt, of je laat het gebeuren, voelt alles ineens heel nep aan. Je weet niet meer waarvoor je leeft en hoe nu verder.

Ik weet niet hoe vaak je dit hebt, en of dit komt doordat je veel drugs gebruikt hebt, maar ik zou voorlopig sowieso even stoppen met blowen en als het gevoel ( of juist het gebrek daar aan ) blijft, naar de huisarts of een psychiater stappen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Batsnek op 27-05-2007 14:22:55 ]

TS, zolang je niet hierdoor in levensbedreigende situaties terecht komt, dat was bij mij namelijk ook nooit het geval, zou ik gewoon wachten tot het weer over gaat. Is het over een weekje niet over, ff langs huisarts.

ik had er "vroeger" wel eens last van, toen ik een jaar of 12 was, maar bij mij duurde het nooit langer dan een paar minuten. ben er destijds ook niet mee naar een dokter geweest ofzo maar heb er nu gelukkig nooit meer last van.

quote:

Op zondag 27 mei 2007 14:19 schreef hh84 het volgende:
ik had er "vroeger" wel eens last van, toen ik een jaar of 12 was, maar bij mij duurde het nooit langer dan een paar minuten. ben er destijds ook niet mee naar een dokter geweest ofzo maar heb er nu gelukkig nooit meer last van.

Ik had dit heel erg toen het net uitging met mijn toenmalige vriendin. Ik weet niet wat ik eraan gedaan heb eigenlijk. Het is na een paar maanden verdwenen.