Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee?

"Je ziet de wereld voor komijnekaas aan"

hmm...

maar goed, ik zou het niet aankijken maar de dokter bellen. Als je je inderdaad zo raar voelt en je je lichaam niet meer voelt, klinkt me behoorlijk zorgelijk. En zelf een diagnose stellen zoals derealisatie o.i.d. laat dat nou maar aan de professionals over.

Succes!

Ga naar je huisarts en vlug een beetje.

Klinkt herkenbaar, heb het ook iets van 2x in mijn leven gehad, ging op een gegeven moment wel weer over, maar kan wel een aantal dagen aanhouden.

Heb er zelfs nog weleens een topic op fok over geopend.

Hoi,

Ik heb eigenlijk mijn hele leven hier al last van. Het is ongelofelijk eng, ik weet het. Ik noem het altijd 'de droomwereld', ik ervaar derealisatie alsof ik droom. Ik krijg het vooral als ik erg moe ben of heel erg honger heb. Een tijdje terug was ik in Stockholm en ik had al een tijd niet meer geslapen, ik stond in een felverlichte ruimte en opeens kwam het op me af. Het was heel erg eng, en het beste is (voor mij) om het te negeren en dan ergens waar het rustig en donker is gaan zitten.

Dat mijn lichaam niet meer van mij is heb ik niet zovaak, wel eens gehad. Als ik dan eet voelt het ongelofelijk raar. M'n mond beweegt, maar het voelt alsof het niet mijn mond is.

Ik slik antidepressiva en dit helpt heel goed, ik krijg het bijna nooit meer. Er is een tijd geweest (op m'n veertiende) dat ik het 'droomgevoel' constant had, ik durfde hierdoor mijn kamer niet meer uit en ik durfde ook niet meer naar school. Nadat ik antipsychotica had gekregen ging het stukken beter met me.

Nu ben ik 17 en ik heb er niet zoveel last meer van. Het is er wel altijd een beetje en het zal altijd wel een deel van me blijven, maar ik probeer het zoveel mogelijk te onderdrukken. Het is belangrijk dat ik goed slaap en eet en niet al te veel stress heb. Ik zit nu in m'n eindexamen dus ik heb veel stress, hierdoor wordt het ook wat erger.

Bij mij speelt het weer ook heel erg mee, als het bewolkt en somber is is het droomgevoel erger dan als het mooi weer is.

Ik heb heel veel gehad aan de website Dreamchild (http://www.dreamchild.net/), ik heb heel lang gehad dat ik de enige was die deze gevoelens had en ik was heel blij dat ik niet de enige was.

Sorry TS, maar dit lijkt me typisch een gevalletje hypochondere zelfdiagnose.

Ik zou toch langs de huisarts gaan als je het zeker wilt weten.

Ohja, als ik jou was zou ik me terugtrekken in een rustige omgeving. Ik zou goed eten en proberen te slapen. Als het niet werkt, ga naar de dokter. Het heeft mij heel lang geduurd voordat ik naar de dokter ging, ik liep al weken met het droomgevoel rond voordat ik door de huisarts werd doorverwezen naar een psychiater.

quote:

Op zondag 27 mei 2007 13:26 schreef IHVK het volgende:

Sorry TS, maar dit lijkt me typisch een gevalletje hypochondere zelfdiagnose.

Ik zou toch langs de huisarts gaan als je het zeker wilt weten.

Ik ben zelf gediagnosticeerd met deze 'aandoening' en ik herken alles wat TS beschrijft. Ik denk dat hij zeker een punt heeft als hij denkt dat er derealisatie in het spel is.

Alleen met paddo's op, nooit zomaar. Ik kan me voorstellen dat het aardig bizar kan zijn om dit zomaar te ervaren, al is er misschien wel een 'trigger' geweest (stress, oververmoeidheid?).

Als ik jou was zou ik aan de huisarts een doorverwijzing naar een psychiater vragen, als het kan met spoed. Een beetje op je punt staan hierbij mag wel, anders kan het weken of maanden duren voor je terecht kan.

quote:

Op zondag 27 mei 2007 13:19 schreef Smoked het volgende:

[..]

Het is niet zoals jij het interpreteert, het is puur geestelijk en niet lichamelijk. Ik het het IDEE dat mijn lichaam niet meer van mij is. Natuurlijk voel ik het wel, het is niet zo dat ik opeens geen gevoel meer heb in heel mijn lichaam.

Bovendien stel ik geen diagnose maar zeg ik dat de alle symptomen van derealisatie voor mij opgaan. Ook schijnt 70% van de mensen het wel eens gehad te hebben.

Is het lang geleden dat je nog aan sport hebt gedaan?

Sorry dat ik je hele topic volspam, maar TS ik las dit op die website uit je post:

quote:

Het is echter belangrijk, dat men bijtijds hulp in gaat roepen. Je weet dan, dat je in een psychische fase terecht gekomen bent, die niet normaal is. Als het te lang duurt loop je , volgens onze visie, de kans, dat je in een Matrixscenario terecht komt, alleen, zal alleen jij die als echt ervaren. Dan ben je door de ambulante hulpverlening niet meer te bereiken en wordt het de psychiater, die door middel van medicijnen kan proberen je weer een beetje terug in de werkelijkheid te krijgen.

Dat had ik dus laat, laat het in godsnaam niet zover komen! Ik had het gevoel alsof ik de enige op de wereld was en dat iedereen 'nep' was. Ik had constant paniekaanvallen en er was geen land met me te bezeilen. Ik had antipsychotica nodig om weer terug in de echte wereld te komen, en antipsychotica is *geen* fijne drug. Het feit dat ik het kreeg op m'n veertiende getuigt wel dat het heel ernstig met me gesteld was. Ik kreeg ook allemaal nare bijeffecten, ik kwam gigantisch veel gewicht aan en m'n spieren verkrampten constant (dat heb ik nu nog steeds). Als het dus zo blijft, ga naar de dokter!

quote:

Op zondag 27 mei 2007 12:45 schreef Smoked het volgende:
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben gehad? heb je het nog steeds of ben je er van af gekomen (hoe?).

Neem hier eens een kijkje. Leer je jezelf misschien beter begrijpen en ermee om te gaan.

Heb 10 jaar geleden ook wel eens met vlagen hier last van gehad. Omdat het geen fijn gevoel was, richtte ik mijn leven anders in. Toen is het bij mij vanzelf overgegaan. Soms heb ik er nog wel eens last van, maar dat is alleen in heel stressvolle situaties (trigger). Alsof je hardop praat in een droom.. Maar neem een kijkje op bovenstaande site, als je er meer informatie over in wilt winnen.

Heb het welleens gehad onder invloed van wiet en vooral van paddo's. Echter dan ben je er bewust van dat het door de drug komt, en ook al is het vrij beangstigend; je weet dat het weer over gaat.

Maar, ik heb het ook 1 keer gehad zonder drugs; ik kwam thuis van een avondje stappen en plofte op de bank neer om nog even een bapaubroodje te eten. Met elke hap raakte ik verder verwijderd van m'n lichaam, en ik keek naar mezelf als een soort toeschouwer. Op zo'n moment heb je het idee dat de wereld in materiele zin niet bestaat, en alles wat je meemaakt een soort verpakking is van waar het werkelijk omgaat. Het is vrij spiritueel, en omdat je er geen controle over hebt, of je laat het gebeuren, voelt alles ineens heel nep aan. Je weet niet meer waarvoor je leeft en hoe nu verder.

Ik weet niet hoe vaak je dit hebt, en of dit komt doordat je veel drugs gebruikt hebt, maar ik zou voorlopig sowieso even stoppen met blowen en als het gevoel ( of juist het gebrek daar aan ) blijft, naar de huisarts of een psychiater stappen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Batsnek op 27-05-2007 14:22:55 ]

TS, zolang je niet hierdoor in levensbedreigende situaties terecht komt, dat was bij mij namelijk ook nooit het geval, zou ik gewoon wachten tot het weer over gaat. Is het over een weekje niet over, ff langs huisarts.

ik had er "vroeger" wel eens last van, toen ik een jaar of 12 was, maar bij mij duurde het nooit langer dan een paar minuten. ben er destijds ook niet mee naar een dokter geweest ofzo maar heb er nu gelukkig nooit meer last van.

quote:

Op zondag 27 mei 2007 14:19 schreef hh84 het volgende:
ik had er "vroeger" wel eens last van, toen ik een jaar of 12 was, maar bij mij duurde het nooit langer dan een paar minuten. ben er destijds ook niet mee naar een dokter geweest ofzo maar heb er nu gelukkig nooit meer last van.

Ik had dit heel erg toen het net uitging met mijn toenmalige vriendin. Ik weet niet wat ik eraan gedaan heb eigenlijk. Het is na een paar maanden verdwenen.

quote:

Op zondag 27 mei 2007 13:19 schreef Smoked het volgende:

[..]

Het is niet zoals jij het interpreteert, het is puur geestelijk en niet lichamelijk. Ik het het IDEE dat mijn lichaam niet meer van mij is. Natuurlijk voel ik het wel, het is niet zo dat ik opeens geen gevoel meer heb in heel mijn lichaam.

Bovendien stel ik geen diagnose maar zeg ik dat de alle symptomen van derealisatie voor mij opgaan. Ook schijnt 70% van de mensen het wel eens gehad te hebben.

Ik snap dat het tussen je oren zit, maar des te belangrijker vind ik het om dan zelf geen diagnose te stellen. Je zegt dat je dit niet doet maar ik vind het er wel op lijken. Daarom geef ik je de tip om in ieder geval even de dokter te bellen i.p.v. alleen verhalen op internet te zoeken...waar je ook veel aan kunt hebben overigens, maar ik benadruk dat je er een professional bij moet zoeken

Ik heb inderdaad ook last van depersonalisatie/derealisatie.

Ieder 'normaal mens' heeft dit wel eens op een bepaald moment in zijn leven, een dagje, een weekje, eenmalig, als ze twintig of als ze tachtig zijn. Pas wanneer het vaker gebeurd en je er last van ondervind is het misschien tijd om eens een psycholoog te zoeken. Bij mij hangt het samen met een andere stoornis, dus nee, het is bij mij niet over.

Wat wel helpt is een orientatie oefening. Op een stoel gaan zitten, armen op de leuning. Goed contact maken met je voeten op de vloer, je rug tegen de leuning, je armen op de armleuningen, enzovoort. Op die manier blijf je iets meer in het hier en nu. Dit wel mij nog wel eens helpen.

Verder ga ik er hier niet te diep op in, het blijft FOK, mocht je iets willen weten of vragen, feel free om me een PM'etje te sturen.

quote:

Op zondag 27 mei 2007 13:36 schreef Smoked het volgende:

[..]

Haha, zoals al eerder gezegd: ik stel geen diagnose maar alle symptomen van derealisatie gaan voor mij op. Ik ben absoluut niet hypochondrisch en weet heel goed wat ik voel.
[..]

Het is een beetje een gevoel alsof je wiet hebt gerookt. Toen ik realiseerde dat het rare gevoel bleef na die dut raakte ik wel een beetje in paniek ja. Gelukkig heb ik daar ervaring mee en kan ik daar goed afstand van doen.

Bedankt glazenkaak voor je reactie, wat jij beschrijft heb ik precies ook. Vooral het eten van dingen is erg raar. Ik heb de laatste dagen een beetje vreemd dag/nachtritme gehad en een week geleden heb ik een aantal nachten achter elkaar niet/nauwelijks geslapen, misschien dat het daar verband mee houdt.

oververmoeidheid, stress, maar ook hyperventilatie kan je dat gevoel geven, en hyperventilatie is niet persé die naar lucht happende , paniekerige manier van ademhalen, je kan ook hyperventileren zonder dat je iets merkt.

quote:

Op zondag 27 mei 2007 16:11 schreef milagro het volgende:

[..]

oververmoeidheid, stress, maar ook hyperventilatie kan je dat gevoel geven, en hyperventilatie is niet persé die naar lucht happende , paniekerige manier van ademhalen, je kan ook hyperventileren zonder dat je iets merkt.

Klopt.

Je hebt trouwens niks aan een internet zelfdiagnose, de meeste symptomen zijn veel te algemeen en met een beetje fantasie, heb je bijna elke ziekte die je leest.

Ik heb regelmatig last van depersonalisatie en heb er totaal geen invloed op. Vorige week was het zo erg dat ik mijn emoties niet eens meer kon voelen en helemaal bleek werd. Ik was op dat moment echt een zombie en wat anderen ook tegen me zeiden, het kwam niet aan. Zelfs mijn coördinator in het ziekenhuis masseerde mijn schouders om weer terug in de realiteit te komen, maar dat werkte ook niet.
Ik slik nu al een tijdje antidepressiva en ben pas weer omhoog gegaan met de dosering. Hoewel ik ook positieve momenten tussendoor heb hoop ik echt dat het snel gaat werken, want dit is ook geen leven.

quote:

Op zondag 27 mei 2007 17:05 schreef Sabsie het volgende:
Ik heb regelmatig last van depersonalisatie en heb er totaal geen invloed op. Vorige week was het zo erg dat ik mijn emoties niet eens meer kon voelen en helemaal bleek werd. Ik was op dat moment echt een zombie en wat anderen ook tegen me zeiden, het kwam niet aan. Zelfs mijn coördinator in het ziekenhuis masseerde mijn schouders om weer terug in de realiteit te komen, maar dat werkte ook niet.
Ik slik nu al een tijdje antidepressiva en ben pas weer omhoog gegaan met de dosering. Hoewel ik ook positieve momenten tussendoor heb hoop ik echt dat het snel gaat werken, want dit is ook geen leven.

He joh wat kut Ik weet precies wat je bedoelt. Ik word er zo wanhopig van, alsof ik de enige ben op de wereld en de rest niet bestaat. Ik hoop dat je je snel weer beter gaat voelen want het is inderdaad geen leven

Ga toch naar je huisarts. Ook al denk je dat het alleen psychisch is, er kan toch een lichamelijke oorzaak achter zitten. Of zelfs als het alleen psychisch is kan zo iemand nog degene zijn om je te helpen, of op zijn minst om je naar iemand toe te sturen die je wel kan helpen.
En als niemand je kan helpen heb je het op zijn minst geprobeerd. Ga dus gewoon langs die man/vrouw, doe daar even goed je best zodat je er ook echt wat aan hebt.

Ik zet hiet effe een tvp neer, een vriend van me is laatst hiermee gediagnostiseerd, kom er later op terug

ik heb hier ervaring mee door mijn partner, in hoe erge mate heeft het jullie beinvloed om 'rare' dingen te doen tijdens zo'n áanval?

quote:

Op zondag 27 mei 2007 19:13 schreef candygirl het volgende:
ik heb hier ervaring mee door mijn partner, in hoe erge mate heeft het jullie beinvloed om 'rare' dingen te doen tijdens zo'n áanval?

niet, ik werd gewoon een soort zombie, hoorde wel dat anderen wat tegen me zeiden maar wat ze precies zeiden drong niet tot me door, klonk allemaal heel ver weg en kreeg een soort waas voor m'n ogen. op 't moment zelf is het best eng. heb wel es gedacht dat ik gek aan het worden was, maar de vader van een (inmiddels overleden) vriend heeft me precies uitgelegd wat het is en zei dat je er gedurende je pubertijd vaak weer overheen groeit (hij was arts) en dat is ook gebeurt, heb er nu al bijna 10 jaar geen last meer van

quote:

Op zondag 27 mei 2007 19:13 schreef candygirl het volgende:
ik heb hier ervaring mee door mijn partner, in hoe erge mate heeft het jullie beinvloed om 'rare' dingen te doen tijdens zo'n áanval?

Ik zelf raakte ongelofelijk in paniek en ging dan niet echt rare dingen doen. Stel, ik zou zo'n aanval in een winkelcentrum krijgen, dan zou ik vooral rustig proberen te blijven en naar een donkere stille plek gaan. Maar helemaal freaken ofzo en gaan schuimbekken, dat niet

quote:

Op zondag 27 mei 2007 19:39 schreef GlazenKaak het volgende:

[..]

Ik zelf raakte ongelofelijk in paniek en ging dan niet echt rare dingen doen. Stel, ik zou zo'n aanval in een winkelcentrum krijgen, dan zou ik vooral rustig proberen te blijven en naar een donkere stille plek gaan. Maar helemaal freaken ofzo en gaan schuimbekken, dat niet

precies, paniek dat is het juiste woord, op dat moment denk je dat dat gevoel nooit voorbij gaat, geen pretje dus.

Meegemaakt op de eerste keer LSD. Heftig was dat ja.

quote:

Op maandag 28 mei 2007 00:05 schreef WalkingSolo het volgende:
Meegemaakt op de eerste keer LSD. Heftig was dat ja.

Niet echt te vergelijken. Mijn derealisaties/depersonalisaties met drugs zijn anders dan wanneer het gebeurd vanuit een nuchtere toestand. Maar, misschien dat dat bij iedereen anders is.

Ik heb dit ook wel eens gehad, nuchter. Het hield bij mij echter nooit zo lang aan, hooguit 2 dagen ofzo. Ik heb er nu al tijden geen last meer van gehad, kan me niet herinneren wanneer de laatste keer was. Als ik op mijn eigen ervaringen terugkijk gebeurde het met name in periodes dat ik veel piekerde. Ook een verstoord dag/nacht ritme kan bij mij soortgelijke sensaties in de hand werken. Dat laatste heb ik vrij regelmatig, maar is minder heftig dan een echte depersonalisatie/derealisatie.

Ik zou denken dat het ergens wel nut moet hebben als je dit meemaakt, al durf ik niet te zeggen hoe dat precies werkt.

Als je er snel van af wilt geraken en verder gezond bent, denk ik dat het heel goed zou kunnen helpen om regelmatig na het douchen een koude douche nemen, of douchen met afwisselend warm en koud water. Dit geeft een schrikeffect, die je a.h.w. doet 'wakker' schudden en je geest meer contact doet maken met je lichaam. Je kan ook een sauna bezoeken en daar na afloop je lichaam met koud water plensen. Dit werkt zeeeer verkwikkend voor lichaam en geest! Je kan het allicht eens proberen, baat het niet, dan schaadt het niet.

quote:

Op zondag 27 mei 2007 19:39 schreef GlazenKaak het volgende:

[..]

Ik zelf raakte ongelofelijk in paniek en ging dan niet echt rare dingen doen. Stel, ik zou zo'n aanval in een winkelcentrum krijgen, dan zou ik vooral rustig proberen te blijven en naar een donkere stille plek gaan. Maar helemaal freaken ofzo en gaan schuimbekken, dat niet

Rustig proberen te blijven gaat vaak niet (lijkt me), omdat je jezelf als het ware ''gek'' maakt met allerlei gedachtes. Wat zou kunnen helpen tijdens zo'n paniek aanval in bijvoorbeeld een winkelcentrum, is je naar buiten toe richten door dingen te gaan tellen. Hoeveel kinderen lopen er? Hoeveel honden? Hoeveel winkels zie je? Hoeveel mannen? En zo kan ik nog wel even doorgaan, alles wat te tellen is, tellen om zo toch nog een beetje bij ''jezelf'' te blijven.

Klinkt bekend maar ik zie er niet direct iets in eigenlijk? (ik denk/dacht dat iedereen dat weleens heeft?)
Precies hetzelfde als TS beschrijft krijg ik weleens als ik in hele drukke situaties terecht kom. Met name winkelcentra op zaterdagmiddag, verjaardagen oid met drukke (kleine) kinderen, hele felle verlichting. (constant aan dan, strobo's doen me niks)
Het voelt voor mij net alsof je uittreedt, ik krijg (voor mijn gevoel) moeite met bewegen, praat (voor mijn gevoel) sloom en onsamenhangend, gedachten verdringen elkaar etc. Kortom het wordt een beetje druk in mijn hoofd en mijn ledematen voelen heel zwaar aan cq ik voel ze niet echt meer.
Soms gebeurt het ook "out of the blue" in hele rustige situaties maar er is altijd een aanleiding. (met name stress, slaaptekort e.d. in ieder geval dingen die ik me naderhand pas goed besef)
Het is behoorlijk vervelend omdat je het niet onder controle hebt maar door goed te letten op mijn ademhaling (dat doet echt een hoop), een rustig plekje op te zoeken en mezelf goed af te sluiten van de buitenwereld (klinkt raar als je op jezelf neerkijkt en het lijkt alsof jij jij niet meer bent ) heb ik het meestal wel snel onder controle.

Ik denk zelf dat het een accumulatie is van impressies die je bewust maar vooral onderbewust probeert te verwerken, het loopt dan gewoon even vast door de hoeveelheid impressies die je op je afgevuurd krijgt cq hebt gekregen.

quote:

Op zondag 27 mei 2007 16:11 schreef milagro het volgende:
oververmoeidheid, stress, maar ook hyperventilatie kan je dat gevoel geven, en hyperventilatie is niet persé die naar lucht happende , paniekerige manier van ademhalen, je kan ook hyperventileren zonder dat je iets merkt.

Voor mezelf denk ik ook dat het hier mee te maken heeft, door mijn ademhaling beter te reguleren verdwijnt het namelijk ook weer. Enige vervelende is dat ik er wel een behoorlijk misselijk gevoel aan overhoud (dat bedoel ik dus letterlijk, niet figuurlijk), het gevoel van machteloosheid behoorlijk groot is, ik veel druk voel op mijn borstkas en meestal behoorlijke hoofdpijn krijg.
Ik heb overigens vlak na een auto ongeluk ook zoiets gehad net voordat ik een blackout kreeg. Hierna heb ik er wel vaker last van gekregen dan daarvoor. Voor dat ongeluk kende ik zoiets alleen als een bewust veroorzaakte "uittreding" van het "ik voel me door het bed zakken/vallen en zie mezelf liggen" type. (Dit kun je triggeren door te fucken met je ademhaling en lijkt er best veel op. )

Het lijkt er op dat mijn lichaam even vergeet normaal adem te halen als ik veel impressies te verwerken krijg. 9 van de 10 keer heb ik in drukke situaties nergens last van maar het komt soms op als poepen.
TS lijkt me overigens prima "bij kennis", een topic openen en een redelijke OP maken zou mij althans echt niet lukken op zo'n moment.

quote:

Op maandag 28 mei 2007 01:00 schreef moemoe het volgende:

[..]

Rustig proberen te blijven gaat vaak niet (lijkt me), omdat je jezelf als het ware ''gek'' maakt met allerlei gedachtes. Wat zou kunnen helpen tijdens zo'n paniek aanval in bijvoorbeeld een winkelcentrum, is je naar buiten toe richten door dingen te gaan tellen. Hoeveel kinderen lopen er? Hoeveel honden? Hoeveel winkels zie je? Hoeveel mannen? En zo kan ik nog wel even doorgaan, alles wat te tellen is, tellen om zo toch nog een beetje bij ''jezelf'' te blijven.

Ik heb helaas veel ervaringen met paniekaanvallen en ik weet dus precies wat ik moet doen. De paniek giert door mijn lichaam, maar met heel veel moeite weet ik me rustig te houden. Ik ga wel heel erg geïrriteerd doen en angstig uiteraard, maar ik 'freak' niet meer (dat deed ik vroeger trouwens wel). Tellen werkt denk ik niet voor mij, dan moet ik kijken en dat heb ik liever niet als ik het derealisatiegevoel heb. Het liefst doe ik m'n ogen dicht en verberg me onder m'n jas ofzo

quote:

Op maandag 28 mei 2007 16:08 schreef GlazenKaak het volgende:

[..]

Ik heb helaas veel ervaringen met paniekaanvallen en ik weet dus precies wat ik moet doen. De paniek giert door mijn lichaam, maar met heel veel moeite weet ik me rustig te houden. Ik ga wel heel erg geïrriteerd doen en angstig uiteraard, maar ik 'freak' niet meer (dat deed ik vroeger trouwens wel). Tellen werkt denk ik niet voor mij, dan moet ik kijken en dat heb ik liever niet als ik het derealisatiegevoel heb. Het liefst doe ik m'n ogen dicht en verberg me onder m'n jas ofzo

'
Wat helpt is voor iedereen natuurlijk anders, het tellen zou een goede oplossing kunnen zijn omdat je dan niet al het contact met de buitenwereld verliest. Een soort van manier om erbij te bljven, maar de ''oplossing'' verschilt per individu.

Ik ken iemand die zich bij paniekaanvallen ook verschool (als het bijvoorbeeld ergens gebeurde waar het erg druk was), uiteindelijk was diegene zo bang dat het telkens weer zou gebeuren dat ze helemaal niet meer naar buiten durfde. Ze verschool zich dus in haar huis .

quote:

Op maandag 28 mei 2007 16:08 schreef GlazenKaak het volgende:

[..]

Ik heb helaas veel ervaringen met paniekaanvallen en ik weet dus precies wat ik moet doen. De paniek giert door mijn lichaam, maar met heel veel moeite weet ik me rustig te houden. Ik ga wel heel erg geïrriteerd doen en angstig uiteraard, maar ik 'freak' niet meer (dat deed ik vroeger trouwens wel). Tellen werkt denk ik niet voor mij, dan moet ik kijken en dat heb ik liever niet als ik het derealisatiegevoel heb. Het liefst doe ik m'n ogen dicht en verberg me onder m'n jas ofzo

Wat doe jij dan precies bij paniekaanvallen?

quote:

Op maandag 28 mei 2007 16:22 schreef partyyboyy het volgende:

[..]

Wat doe jij dan precies bij paniekaanvallen?

Diep inademen en gewoon proberen kalm te blijven. Als ik als een gek zou gaan rondrennen zou ik me later doodschamen, dat weerhoudt me ervan. Stel, ik krijg een paniekaanval op straat. Dan doe ik m'n ogen dicht, rustig in te ademen, wat te eten, ga ik een winkel in..Ik leg het ook altijd uit aan degene met wie ik op dat moment ben zodat ze begrijpen wat mijn rare gedrag veroorzaakt.

Laatst had ik in Stockholm in een winkelcentrum een paniekaanval. Dat was heel erg eng omdat we geen hotel meer hadden om terug te gaan omdat we de nacht zouden door gaan halen. We zijn toen maar naar het vliegveld te gaan, 11 uur voor het vliegtuig vertrok eenmaal op het vliegveld aangekomen kwam ik helemaal tot rust en had ik nergens meer last van. Ik was gewoon moe, hongerig en gestresst door alle indrukken + het feit dat we de nacht zouden moeten doorhalen. Daardoor kreeg ik derealisatie wat weer de paniekaanval veroorzaakte.

Het verschilt een beetje per situatie..

Hummm... Het valt me op dat paniekaanvallen en depersonalisatie/derealisatie door elkaar worden gehaald. Als je een paniekaanval hebt kan je het gevoel hebben dat je jezelf even niet meer bent, omdat de angst te overheersend is. Bij depersonalisatie/derealisatie voel je toch juist niets meer? In mijn geval is dat wel zo. Angst kan me ook helemaal gek maken en zorgen dat ik een licht gevoel in m'n hoofd heb, maar dat ervaar ik toch weer heel anders dan dissociatie.
Bij depersonalisatie ben ik juist heel erg kalm en zijn mijn emoties helemaal verdwenen.

depersonalisatie kan zo ver gaan dat je een serieuze zelf moord poging doet.
als kun je achteraf niet begrijpen dat je dat gedaan hebt, iemand hier ervaring mee?

quote:

Op woensdag 30 mei 2007 22:20 schreef candygirl het volgende:
depersonalisatie kan zo ver gaan dat je een serieuze zelf moord poging doet.
als kun je achteraf niet begrijpen dat je dat gedaan hebt, iemand hier ervaring mee?

Nou, heb wel momenten gehad dat ik bang was dat ik er niet meer uit zou komen en had dan wel de gedachte dat ik niet meer wilde, maar nooit gedaan. Voor mij zit er een wezenlijk verschil tussen het denken en het daadwerkelijk doen.

Maar neigt wat jij hierboven beschrijft niet meer naar een psychose? (geen ervaring mee, maar zo klinkt het)

quote:

Op woensdag 30 mei 2007 22:00 schreef Sabsie het volgende:
Hummm... Het valt me op dat paniekaanvallen en depersonalisatie/derealisatie door elkaar worden gehaald. Als je een paniekaanval hebt kan je het gevoel hebben dat je jezelf even niet meer bent, omdat de angst te overheersend is. Bij depersonalisatie/derealisatie voel je toch juist niets meer? In mijn geval is dat wel zo. Angst kan me ook helemaal gek maken en zorgen dat ik een licht gevoel in m'n hoofd heb, maar dat ervaar ik toch weer heel anders dan dissociatie.
Bij depersonalisatie ben ik juist heel erg kalm en zijn mijn emoties helemaal verdwenen.

Goed dat je hier op wijst. Ben ik met je eens.

Met depersonalisatie/derealisatie vind ik het vooral lijken alsof alles om je heen maar een droom is. Je ziet vanalles om je heen gebeuren, maar hebt het idee dat je er 'zelf' eigenlijk helemaal niet bij bent, alsof je een luchtbel bent die elk moment kan knappen... Gevoelens lijken weg te vagen; je functioneert puur nog op ratio en autonomie.

Het is best een 'interessant' verschijnsel op zich en ik vraag me serieus af waardoor het nou eigenlijk wordt veroorzaakt. Ik heb zelf het vermoeden dat nachtritme en kwaliteit van de nachtrust er veel mee te maken hebben, maar zelfs als het aan die 2 punten schort, hoeft dit nog niet meteen tot depersonalisatie of derealisatie te leiden. Het zou misschien mede te maken kunnen hebben met grotere issues die je (onder)bewustzijn bezig houden; dat je hersenen gewoon het even de tijd vragen/opeisen om een aantal zaken (waar je je op dat moment wellicht niet bewust van bent) op een rijtje te zetten..

btw. Smoked, hoe gaat het nu met je eigenlijk? Merk je inmiddels verandering, of is het inmiddels voorbij getrokken?.. Mocht het overgewaaid zijn, heb je enig idee waardoor en wat de oorzaak geweest kan zijn?

quote:

Op woensdag 30 mei 2007 22:20 schreef candygirl het volgende:
depersonalisatie kan zo ver gaan dat je een serieuze zelf moord poging doet.
als kun je achteraf niet begrijpen dat je dat gedaan hebt, iemand hier ervaring mee?

Misschien in combinatie met een ernstige depressie dat het zover kan komen, maar niet louter en alleen door depersonalisatie/derealisatie ervaringen denk ik.