R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee?
Sinds ik kleine week voel ik mij zeer vreemd. Na een lange werkweek deed ik 's avonds een flinke dut en stond daarna een beetje raar op. Ik dacht dat het door het iets te lange dutje kwam maar de dag daarop bleef ik het gevoel houden.
Kort gezegd voel ik me zo:
- Het is alsof niks meer echt is terwijl ik weet dat dat het wel is
- het lijkt alsof er een soort "blur" over m'n ogen zit
- ik voel mijn lichaam niet meer maar toch weet ik dat het er is
- alles gaat automatisch, ik maak niks meer bewust mee
Er is echt iets grandioos mis gegaan in mn kop. Het duurt nu 2 a 3 dagen en kijk eerst nog even aan of dit vanzelf weggaat maar ik kan echt niks meer. Na wat research gedaan te hebben kwam ik uit op derealisatie/depersonalisatie, de symptomen hiervan sluiten exact aan bij wat ik heb.
http://www.syntyche.nl/dps.html
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben gehad? heb je het nog steeds of ben je er van af gekomen (hoe?).
Kort gezegd voel ik me zo:
- Het is alsof niks meer echt is terwijl ik weet dat dat het wel is
- het lijkt alsof er een soort "blur" over m'n ogen zit
- ik voel mijn lichaam niet meer maar toch weet ik dat het er is
- alles gaat automatisch, ik maak niks meer bewust mee
Er is echt iets grandioos mis gegaan in mn kop. Het duurt nu 2 a 3 dagen en kijk eerst nog even aan of dit vanzelf weggaat maar ik kan echt niks meer. Na wat research gedaan te hebben kwam ik uit op derealisatie/depersonalisatie, de symptomen hiervan sluiten exact aan bij wat ik heb.
http://www.syntyche.nl/dps.html
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben gehad? heb je het nog steeds of ben je er van af gekomen (hoe?).
There IS no global warming -- The Matrix
"Je ziet de wereld voor komijnekaas aan"
hmm...
maar goed, ik zou het niet aankijken maar de dokter bellen. Als je je inderdaad zo raar voelt en je je lichaam niet meer voelt, klinkt me behoorlijk zorgelijk. En zelf een diagnose stellen zoals derealisatie o.i.d. laat dat nou maar aan de professionals over.
Succes!
hmm...
maar goed, ik zou het niet aankijken maar de dokter bellen. Als je je inderdaad zo raar voelt en je je lichaam niet meer voelt, klinkt me behoorlijk zorgelijk. En zelf een diagnose stellen zoals derealisatie o.i.d. laat dat nou maar aan de professionals over.
laat dat nou maar aan de professionals over.Succes!
MaarVoorEenToverspreukVanKwaliteitBenJeZomaar1000GuldenKwijt
EnNaarEenBeetjeToverboekBenJeTochWel50JaarOpZoek
EnDeHeleCursusTovenaarDuurt125Jaar-DatBrengtieAllemaalNietOp-IkDenkDattieVoorTBeginAlStopt
ZelfsDeOmaVanZijnOmaHadNooitEenTovenaarsdiploma
EnNaarEenBeetjeToverboekBenJeTochWel50JaarOpZoek
EnDeHeleCursusTovenaarDuurt125Jaar-DatBrengtieAllemaalNietOp-IkDenkDattieVoorTBeginAlStopt
ZelfsDeOmaVanZijnOmaHadNooitEenTovenaarsdiploma
Klinkt herkenbaar, heb het ook iets van 2x in mijn leven gehad, ging op een gegeven moment wel weer over, maar kan wel een aantal dagen aanhouden.
A little philosphy may inclineth a man's mind to atheism, but depth in philosophy shall bringeth men's minds about to religion.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Heb er zelfs nog weleens een topic op fok over geopend.
A little philosphy may inclineth a man's mind to atheism, but depth in philosophy shall bringeth men's minds about to religion.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Het is niet zoals jij het interpreteert, het is puur geestelijk en niet lichamelijk. Ik het het IDEE dat mijn lichaam niet meer van mij is. Natuurlijk voel ik het wel, het is niet zo dat ik opeens geen gevoel meer heb in heel mijn lichaam.quote:Op zondag 27 mei 2007 12:58 schreef KinkyGiraf het volgende:
"Je ziet de wereld voor komijnekaas aan"
hmm...
maar goed, ik zou het niet aankijken maar de dokter bellen. Als je je inderdaad zo raar voelt en je je lichaam niet meer voelt, klinkt me behoorlijk zorgelijk. En zelf een diagnose stellen zoals derealisatie o.i.d. laat dat nou maar aan de professionals over.
Succes!
Bovendien stel ik geen diagnose maar zeg ik dat de alle symptomen van derealisatie voor mij opgaan. Ook schijnt 70% van de mensen het wel eens gehad te hebben.
There IS no global warming -- The Matrix
Hoi,
Ik heb eigenlijk mijn hele leven hier al last van. Het is ongelofelijk eng, ik weet het. Ik noem het altijd 'de droomwereld', ik ervaar derealisatie alsof ik droom. Ik krijg het vooral als ik erg moe ben of heel erg honger heb. Een tijdje terug was ik in Stockholm en ik had al een tijd niet meer geslapen, ik stond in een felverlichte ruimte en opeens kwam het op me af. Het was heel erg eng, en het beste is (voor mij) om het te negeren en dan ergens waar het rustig en donker is gaan zitten.
Dat mijn lichaam niet meer van mij is heb ik niet zovaak, wel eens gehad. Als ik dan eet voelt het ongelofelijk raar. M'n mond beweegt, maar het voelt alsof het niet mijn mond is.
Ik slik antidepressiva en dit helpt heel goed, ik krijg het bijna nooit meer. Er is een tijd geweest (op m'n veertiende) dat ik het 'droomgevoel' constant had, ik durfde hierdoor mijn kamer niet meer uit en ik durfde ook niet meer naar school. Nadat ik antipsychotica had gekregen ging het stukken beter met me.
Nu ben ik 17 en ik heb er niet zoveel last meer van. Het is er wel altijd een beetje en het zal altijd wel een deel van me blijven, maar ik probeer het zoveel mogelijk te onderdrukken. Het is belangrijk dat ik goed slaap en eet en niet al te veel stress heb. Ik zit nu in m'n eindexamen dus ik heb veel stress, hierdoor wordt het ook wat erger.
Bij mij speelt het weer ook heel erg mee, als het bewolkt en somber is is het droomgevoel erger dan als het mooi weer is.
Ik heb heel veel gehad aan de website Dreamchild (http://www.dreamchild.net/), ik heb heel lang gehad dat ik de enige was die deze gevoelens had en ik was heel blij dat ik niet de enige was.
Ik heb eigenlijk mijn hele leven hier al last van. Het is ongelofelijk eng, ik weet het. Ik noem het altijd 'de droomwereld', ik ervaar derealisatie alsof ik droom. Ik krijg het vooral als ik erg moe ben of heel erg honger heb. Een tijdje terug was ik in Stockholm en ik had al een tijd niet meer geslapen, ik stond in een felverlichte ruimte en opeens kwam het op me af. Het was heel erg eng, en het beste is (voor mij) om het te negeren en dan ergens waar het rustig en donker is gaan zitten.
Dat mijn lichaam niet meer van mij is heb ik niet zovaak, wel eens gehad. Als ik dan eet voelt het ongelofelijk raar. M'n mond beweegt, maar het voelt alsof het niet mijn mond is.
Ik slik antidepressiva en dit helpt heel goed, ik krijg het bijna nooit meer. Er is een tijd geweest (op m'n veertiende) dat ik het 'droomgevoel' constant had, ik durfde hierdoor mijn kamer niet meer uit en ik durfde ook niet meer naar school. Nadat ik antipsychotica had gekregen ging het stukken beter met me.
Nu ben ik 17 en ik heb er niet zoveel last meer van. Het is er wel altijd een beetje en het zal altijd wel een deel van me blijven, maar ik probeer het zoveel mogelijk te onderdrukken. Het is belangrijk dat ik goed slaap en eet en niet al te veel stress heb. Ik zit nu in m'n eindexamen dus ik heb veel stress, hierdoor wordt het ook wat erger.
Bij mij speelt het weer ook heel erg mee, als het bewolkt en somber is is het droomgevoel erger dan als het mooi weer is.
Ik heb heel veel gehad aan de website Dreamchild (http://www.dreamchild.net/), ik heb heel lang gehad dat ik de enige was die deze gevoelens had en ik was heel blij dat ik niet de enige was.
Sorry TS, maar dit lijkt me typisch een gevalletje hypochondere zelfdiagnose.
Ik zou toch langs de huisarts gaan als je het zeker wilt weten.
Ik zou toch langs de huisarts gaan als je het zeker wilt weten.
Ohja, als ik jou was zou ik me terugtrekken in een rustige omgeving. Ik zou goed eten en proberen te slapen. Als het niet werkt, ga naar de dokter. Het heeft mij heel lang geduurd voordat ik naar de dokter ging, ik liep al weken met het droomgevoel rond voordat ik door de huisarts werd doorverwezen naar een psychiater.
Ik ben zelf gediagnosticeerd met deze 'aandoening' en ik herken alles wat TS beschrijft. Ik denk dat hij zeker een punt heeft als hij denkt dat er derealisatie in het spel is.quote:Op zondag 27 mei 2007 13:26 schreef IHVK het volgende:
Sorry TS, maar dit lijkt me typisch een gevalletje hypochondere zelfdiagnose.
Ik zou toch langs de huisarts gaan als je het zeker wilt weten.
Alleen met paddo's op, nooit zomaar. Ik kan me voorstellen dat het aardig bizar kan zijn om dit zomaar te ervaren, al is er misschien wel een 'trigger' geweest (stress, oververmoeidheid?).
Als ik jou was zou ik aan de huisarts een doorverwijzing naar een psychiater vragen, als het kan met spoed. Een beetje op je punt staan hierbij mag wel, anders kan het weken of maanden duren voor je terecht kan.
Als ik jou was zou ik aan de huisarts een doorverwijzing naar een psychiater vragen, als het kan met spoed. Een beetje op je punt staan hierbij mag wel, anders kan het weken of maanden duren voor je terecht kan.
Ik in een aantal worden omschreven: Ondernemend | Moedig | Stout | Lief | Positief | Intuïtief | Communicatief | Humor | Creatief | Spontaan | Open | Sociaal | Vrolijk | Organisator | Pro-actief | Meedenkend | Levensgenieter | Spiritueel
Is het lang geleden dat je nog aan sport hebt gedaan?quote:Op zondag 27 mei 2007 13:19 schreef Smoked het volgende:
[..]
Het is niet zoals jij het interpreteert, het is puur geestelijk en niet lichamelijk. Ik het het IDEE dat mijn lichaam niet meer van mij is. Natuurlijk voel ik het wel, het is niet zo dat ik opeens geen gevoel meer heb in heel mijn lichaam.
Bovendien stel ik geen diagnose maar zeg ik dat de alle symptomen van derealisatie voor mij opgaan. Ook schijnt 70% van de mensen het wel eens gehad te hebben.
Sorry dat ik je hele topic volspam, maar TS ik las dit op die website uit je post:
Dat had ik dus laat, laat het in godsnaam niet zover komen! Ik had het gevoel alsof ik de enige op de wereld was en dat iedereen 'nep' was. Ik had constant paniekaanvallen en er was geen land met me te bezeilen. Ik had antipsychotica nodig om weer terug in de echte wereld te komen, en antipsychotica is *geen* fijne drug. Het feit dat ik het kreeg op m'n veertiende getuigt wel dat het heel ernstig met me gesteld was. Ik kreeg ook allemaal nare bijeffecten, ik kwam gigantisch veel gewicht aan en m'n spieren verkrampten constant (dat heb ik nu nog steeds). Als het dus zo blijft, ga naar de dokter!quote:Het is echter belangrijk, dat men bijtijds hulp in gaat roepen. Je weet dan, dat je in een psychische fase terecht gekomen bent, die niet normaal is. Als het te lang duurt loop je , volgens onze visie, de kans, dat je in een Matrixscenario terecht komt, alleen, zal alleen jij die als echt ervaren. Dan ben je door de ambulante hulpverlening niet meer te bereiken en wordt het de psychiater, die door middel van medicijnen kan proberen je weer een beetje terug in de werkelijkheid te krijgen.
Haha, zoals al eerder gezegd: ik stel geen diagnose maar alle symptomen van derealisatie gaan voor mij op. Ik ben absoluut niet hypochondrisch en weet heel goed wat ik voel.quote:Op zondag 27 mei 2007 13:26 schreef IHVK het volgende:
Sorry TS, maar dit lijkt me typisch een gevalletje hypochondere zelfdiagnose.
Ik zou toch langs de huisarts gaan als je het zeker wilt weten.
Het is een beetje een gevoel alsof je wiet hebt gerookt. Toen ik realiseerde dat het rare gevoel bleef na die dut raakte ik wel een beetje in paniek ja. Gelukkig heb ik daar ervaring mee en kan ik daar goed afstand van doen.quote:Op zondag 27 mei 2007 13:30 schreef soylent het volgende:
Alleen met paddo's op, nooit zomaar. Ik kan me voorstellen dat het aardig bizar kan zijn om dit zomaar te krijgen. Als ik jou was zou ik een doorverwijzing naar een psychiater vragen, als het kan met spoed.
Bedankt glazenkaak voor je reactie, wat jij beschrijft heb ik precies ook. Vooral het eten van dingen is erg raar. Ik heb de laatste dagen een beetje vreemd dag/nachtritme gehad en een week geleden heb ik een aantal nachten achter elkaar niet/nauwelijks geslapen, misschien dat het daar verband mee houdt.
There IS no global warming -- The Matrix
Neem hier eens een kijkje. Leer je jezelf misschien beter begrijpen en ermee om te gaan.quote:Op zondag 27 mei 2007 12:45 schreef Smoked het volgende:
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben gehad? heb je het nog steeds of ben je er van af gekomen (hoe?).
Heb 10 jaar geleden ook wel eens met vlagen hier last van gehad. Omdat het geen fijn gevoel was, richtte ik mijn leven anders in. Toen is het bij mij vanzelf overgegaan. Soms heb ik er nog wel eens last van, maar dat is alleen in heel stressvolle situaties (trigger). Alsof je hardop praat in een droom.. Maar neem een kijkje op bovenstaande site, als je er meer informatie over in wilt winnen.
You're never fully dressed until you wear a smile
Heb het welleens gehad onder invloed van wiet en vooral van paddo's. Echter dan ben je er bewust van dat het door de drug komt, en ook al is het vrij beangstigend; je weet dat het weer over gaat.
Maar, ik heb het ook 1 keer gehad zonder drugs; ik kwam thuis van een avondje stappen en plofte op de bank neer om nog even een bapaubroodje te eten. Met elke hap raakte ik verder verwijderd van m'n lichaam, en ik keek naar mezelf als een soort toeschouwer. Op zo'n moment heb je het idee dat de wereld in materiele zin niet bestaat, en alles wat je meemaakt een soort verpakking is van waar het werkelijk omgaat. Het is vrij spiritueel, en omdat je er geen controle over hebt, of je laat het gebeuren, voelt alles ineens heel nep aan. Je weet niet meer waarvoor je leeft en hoe nu verder.
Ik weet niet hoe vaak je dit hebt, en of dit komt doordat je veel drugs gebruikt hebt, maar ik zou voorlopig sowieso even stoppen met blowen en als het gevoel ( of juist het gebrek daar aan ) blijft, naar de huisarts of een psychiater stappen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Batsnek op 27-05-2007 14:22:55 ]
Maar, ik heb het ook 1 keer gehad zonder drugs; ik kwam thuis van een avondje stappen en plofte op de bank neer om nog even een bapaubroodje te eten. Met elke hap raakte ik verder verwijderd van m'n lichaam, en ik keek naar mezelf als een soort toeschouwer. Op zo'n moment heb je het idee dat de wereld in materiele zin niet bestaat, en alles wat je meemaakt een soort verpakking is van waar het werkelijk omgaat. Het is vrij spiritueel, en omdat je er geen controle over hebt, of je laat het gebeuren, voelt alles ineens heel nep aan. Je weet niet meer waarvoor je leeft en hoe nu verder.
Ik weet niet hoe vaak je dit hebt, en of dit komt doordat je veel drugs gebruikt hebt, maar ik zou voorlopig sowieso even stoppen met blowen en als het gevoel ( of juist het gebrek daar aan ) blijft, naar de huisarts of een psychiater stappen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Batsnek op 27-05-2007 14:22:55 ]
TS, zolang je niet hierdoor in levensbedreigende situaties terecht komt, dat was bij mij namelijk ook nooit het geval, zou ik gewoon wachten tot het weer over gaat. Is het over een weekje niet over, ff langs huisarts.
A little philosphy may inclineth a man's mind to atheism, but depth in philosophy shall bringeth men's minds about to religion.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
Id legi modo hic modo illic. Vero, Latine loqui non est difficilissimum.
ik had er "vroeger" wel eens last van, toen ik een jaar of 12 was, maar bij mij duurde het nooit langer dan een paar minuten. ben er destijds ook niet mee naar een dokter geweest ofzo maar heb er nu gelukkig nooit meer last van.
OS: Win7 Ultimate x64, Mobo: ASRock X79 Extreme6, Processor: Intel Core i7 4820K 3.7GHz,
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
quote:Op zondag 27 mei 2007 14:19 schreef hh84 het volgende:
ik had er "vroeger" wel eens last van, toen ik een jaar of 12 was, maar bij mij duurde het nooit langer dan een paar minuten. ben er destijds ook niet mee naar een dokter geweest ofzo maar heb er nu gelukkig nooit meer last van.
Ik had dit heel erg toen het net uitging met mijn toenmalige vriendin. Ik weet niet wat ik eraan gedaan heb eigenlijk. Het is na een paar maanden verdwenen.
Thinking about thinking of you. ♫
Ik snap dat het tussen je oren zit, maar des te belangrijker vind ik het om dan zelf geen diagnose te stellen. Je zegt dat je dit niet doet maar ik vind het er wel op lijken. Daarom geef ik je de tip om in ieder geval even de dokter te bellen i.p.v. alleen verhalen op internet te zoeken...waar je ook veel aan kunt hebben overigens, maar ik benadruk dat je er een professional bij moet zoekenquote:Op zondag 27 mei 2007 13:19 schreef Smoked het volgende:
[..]
Het is niet zoals jij het interpreteert, het is puur geestelijk en niet lichamelijk. Ik het het IDEE dat mijn lichaam niet meer van mij is. Natuurlijk voel ik het wel, het is niet zo dat ik opeens geen gevoel meer heb in heel mijn lichaam.
Bovendien stel ik geen diagnose maar zeg ik dat de alle symptomen van derealisatie voor mij opgaan. Ook schijnt 70% van de mensen het wel eens gehad te hebben.
MaarVoorEenToverspreukVanKwaliteitBenJeZomaar1000GuldenKwijt
EnNaarEenBeetjeToverboekBenJeTochWel50JaarOpZoek
EnDeHeleCursusTovenaarDuurt125Jaar-DatBrengtieAllemaalNietOp-IkDenkDattieVoorTBeginAlStopt
ZelfsDeOmaVanZijnOmaHadNooitEenTovenaarsdiploma
EnNaarEenBeetjeToverboekBenJeTochWel50JaarOpZoek
EnDeHeleCursusTovenaarDuurt125Jaar-DatBrengtieAllemaalNietOp-IkDenkDattieVoorTBeginAlStopt
ZelfsDeOmaVanZijnOmaHadNooitEenTovenaarsdiploma
Ik heb inderdaad ook last van depersonalisatie/derealisatie.
Ieder 'normaal mens' heeft dit wel eens op een bepaald moment in zijn leven, een dagje, een weekje, eenmalig, als ze twintig of als ze tachtig zijn. Pas wanneer het vaker gebeurd en je er last van ondervind is het misschien tijd om eens een psycholoog te zoeken. Bij mij hangt het samen met een andere stoornis, dus nee, het is bij mij niet over.
Wat wel helpt is een orientatie oefening. Op een stoel gaan zitten, armen op de leuning. Goed contact maken met je voeten op de vloer, je rug tegen de leuning, je armen op de armleuningen, enzovoort. Op die manier blijf je iets meer in het hier en nu. Dit wel mij nog wel eens helpen.
Verder ga ik er hier niet te diep op in, het blijft FOK, mocht je iets willen weten of vragen, feel free om me een PM'etje te sturen.
Ieder 'normaal mens' heeft dit wel eens op een bepaald moment in zijn leven, een dagje, een weekje, eenmalig, als ze twintig of als ze tachtig zijn. Pas wanneer het vaker gebeurd en je er last van ondervind is het misschien tijd om eens een psycholoog te zoeken. Bij mij hangt het samen met een andere stoornis, dus nee, het is bij mij niet over.
Wat wel helpt is een orientatie oefening. Op een stoel gaan zitten, armen op de leuning. Goed contact maken met je voeten op de vloer, je rug tegen de leuning, je armen op de armleuningen, enzovoort. Op die manier blijf je iets meer in het hier en nu. Dit wel mij nog wel eens helpen.
Verder ga ik er hier niet te diep op in, het blijft FOK, mocht je iets willen weten of vragen, feel free om me een PM'etje te sturen.
Vivre
oververmoeidheid, stress, maar ook hyperventilatie kan je dat gevoel geven, en hyperventilatie is niet persé die naar lucht happende , paniekerige manier van ademhalen, je kan ook hyperventileren zonder dat je iets merkt.quote:Op zondag 27 mei 2007 13:36 schreef Smoked het volgende:
[..]
Haha, zoals al eerder gezegd: ik stel geen diagnose maar alle symptomen van derealisatie gaan voor mij op. Ik ben absoluut niet hypochondrisch en weet heel goed wat ik voel.
[..]
Het is een beetje een gevoel alsof je wiet hebt gerookt. Toen ik realiseerde dat het rare gevoel bleef na die dut raakte ik wel een beetje in paniek ja. Gelukkig heb ik daar ervaring mee en kan ik daar goed afstand van doen.
Bedankt glazenkaak voor je reactie, wat jij beschrijft heb ik precies ook. Vooral het eten van dingen is erg raar. Ik heb de laatste dagen een beetje vreemd dag/nachtritme gehad en een week geleden heb ik een aantal nachten achter elkaar niet/nauwelijks geslapen, misschien dat het daar verband mee houdt.
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
Klopt.quote:Op zondag 27 mei 2007 16:11 schreef milagro het volgende:
[..]
oververmoeidheid, stress, maar ook hyperventilatie kan je dat gevoel geven, en hyperventilatie is niet persé die naar lucht happende , paniekerige manier van ademhalen, je kan ook hyperventileren zonder dat je iets merkt.
Je hebt trouwens niks aan een internet zelfdiagnose, de meeste symptomen zijn veel te algemeen en met een beetje fantasie, heb je bijna elke ziekte die je leest.
Ik heb regelmatig last van depersonalisatie en heb er totaal geen invloed op. Vorige week was het zo erg dat ik mijn emoties niet eens meer kon voelen en helemaal bleek werd. Ik was op dat moment echt een zombie en wat anderen ook tegen me zeiden, het kwam niet aan. Zelfs mijn coördinator in het ziekenhuis masseerde mijn schouders om weer terug in de realiteit te komen, maar dat werkte ook niet.
Ik slik nu al een tijdje antidepressiva en ben pas weer omhoog gegaan met de dosering. Hoewel ik ook positieve momenten tussendoor heb hoop ik echt dat het snel gaat werken, want dit is ook geen leven.
Ik slik nu al een tijdje antidepressiva en ben pas weer omhoog gegaan met de dosering. Hoewel ik ook positieve momenten tussendoor heb hoop ik echt dat het snel gaat werken, want dit is ook geen leven.
He joh wat kut Ik weet precies wat je bedoelt. Ik word er zo wanhopig van, alsof ik de enige ben op de wereld en de rest niet bestaat. Ik hoop dat je je snel weer beter gaat voelen want het is inderdaad geen levenquote:Op zondag 27 mei 2007 17:05 schreef Sabsie het volgende:
Ik heb regelmatig last van depersonalisatie en heb er totaal geen invloed op. Vorige week was het zo erg dat ik mijn emoties niet eens meer kon voelen en helemaal bleek werd. Ik was op dat moment echt een zombie en wat anderen ook tegen me zeiden, het kwam niet aan. Zelfs mijn coördinator in het ziekenhuis masseerde mijn schouders om weer terug in de realiteit te komen, maar dat werkte ook niet.
Ik slik nu al een tijdje antidepressiva en ben pas weer omhoog gegaan met de dosering. Hoewel ik ook positieve momenten tussendoor heb hoop ik echt dat het snel gaat werken, want dit is ook geen leven.
Ik weet precies wat je bedoelt. Ik word er zo wanhopig van, alsof ik de enige ben op de wereld en de rest niet bestaat. Ik hoop dat je je snel weer beter gaat voelen want het is inderdaad geen leven 
Ik heb het ook een keer gehad en en dat was (net als de helft hier) onder invloed van psychedelica. Al eerder heb ik al een bad trip gelinkt aan depersonalisatie/derealisatie, zeker omdat de gegeven criteria er naadloos bij aansluiten. Verder staan psychoses wel in een nauw verband hiermee.
Bij mij was het zo dat ik echt het gevoel had alsof ik op het randje van gekheid stond te balanceren en al m'n emoties 'overgestimuleerd' werden. Je denkt dan echt op dat moment zelf dat het zo voor altijd blijft, terwijl je de volgende dag gewoon weer bijgekomen bent van de trip, al ben je dan nog wel wat gedesoriënteerd ten opzichte van de werkelijkheid.
Maar goed, ik zou nog even wachten met een huisarts bezoekje. Gewoon eens een week normaal leven zonder enige vorm van drugs (geen cannabis, geen alcohol, enz) en zien hoe het dan gaat. Wikipedia-zelfdiagnoses zijn meestal niet echt scherp, hou daar ook rekening mee voordat je jezelf ziet als volwaardig psychoot.
Bij mij was het zo dat ik echt het gevoel had alsof ik op het randje van gekheid stond te balanceren en al m'n emoties 'overgestimuleerd' werden. Je denkt dan echt op dat moment zelf dat het zo voor altijd blijft, terwijl je de volgende dag gewoon weer bijgekomen bent van de trip, al ben je dan nog wel wat gedesoriënteerd ten opzichte van de werkelijkheid.
Maar goed, ik zou nog even wachten met een huisarts bezoekje. Gewoon eens een week normaal leven zonder enige vorm van drugs (geen cannabis, geen alcohol, enz) en zien hoe het dan gaat. Wikipedia-zelfdiagnoses zijn meestal niet echt scherp, hou daar ook rekening mee voordat je jezelf ziet als volwaardig psychoot.
Hmm, als ik dit soort posts lees ben ik toch weer eerder bad trips van psychedelica te koppelen aan psychoses, omdat je emoties bij die bad trips juist heel intens geprikkeld worden. De filter van de prikkels wordt opengegooid en dat heeft invloed op je uiteindelijke perceptie.quote:Op zondag 27 mei 2007 17:05 schreef Sabsie het volgende:
Ik heb regelmatig last van depersonalisatie en heb er totaal geen invloed op. Vorige week was het zo erg dat ik mijn emoties niet eens meer kon voelen en helemaal bleek werd. Ik was op dat moment echt een zombie en wat anderen ook tegen me zeiden, het kwam niet aan. Zelfs mijn coördinator in het ziekenhuis masseerde mijn schouders om weer terug in de realiteit te komen, maar dat werkte ook niet.
Ik slik nu al een tijdje antidepressiva en ben pas weer omhoog gegaan met de dosering. Hoewel ik ook positieve momenten tussendoor heb hoop ik echt dat het snel gaat werken, want dit is ook geen leven.
In ieder geval sterkte ermee, ik kan me wel een indenking maken hoe je je voelt.
Ga toch naar je huisarts. Ook al denk je dat het alleen psychisch is, er kan toch een lichamelijke oorzaak achter zitten. Of zelfs als het alleen psychisch is kan zo iemand nog degene zijn om je te helpen, of op zijn minst om je naar iemand toe te sturen die je wel kan helpen.
En als niemand je kan helpen heb je het op zijn minst geprobeerd. Ga dus gewoon langs die man/vrouw, doe daar even goed je best zodat je er ook echt wat aan hebt.
En als niemand je kan helpen heb je het op zijn minst geprobeerd. Ga dus gewoon langs die man/vrouw, doe daar even goed je best zodat je er ook echt wat aan hebt.
Ik zet hiet effe een tvp neer, een vriend van me is laatst hiermee gediagnostiseerd, kom er later op terug
*I'm not perfect but parts of me are incredible*
guess that's what happens when a tornado meets a vulcano
guess that's what happens when a tornado meets a vulcano
ik heb hier ervaring mee door mijn partner, in hoe erge mate heeft het jullie beinvloed om 'rare' dingen te doen tijdens zo'n áanval?
It takes years to built trust,
And a few seconds to destroy it...
And a few seconds to destroy it...
niet, ik werd gewoon een soort zombie, hoorde wel dat anderen wat tegen me zeiden maar wat ze precies zeiden drong niet tot me door, klonk allemaal heel ver weg en kreeg een soort waas voor m'n ogen. op 't moment zelf is het best eng. heb wel es gedacht dat ik gek aan het worden was, maar de vader van een (inmiddels overleden) vriend heeft me precies uitgelegd wat het is en zei dat je er gedurende je pubertijd vaak weer overheen groeit (hij was arts) en dat is ook gebeurt, heb er nu al bijna 10 jaar geen last meer vanquote:Op zondag 27 mei 2007 19:13 schreef candygirl het volgende:
ik heb hier ervaring mee door mijn partner, in hoe erge mate heeft het jullie beinvloed om 'rare' dingen te doen tijdens zo'n áanval?
OS: Win7 Ultimate x64, Mobo: ASRock X79 Extreme6, Processor: Intel Core i7 4820K 3.7GHz,
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
Ik zelf raakte ongelofelijk in paniek en ging dan niet echt rare dingen doen. Stel, ik zou zo'n aanval in een winkelcentrum krijgen, dan zou ik vooral rustig proberen te blijven en naar een donkere stille plek gaan. Maar helemaal freaken ofzo en gaan schuimbekken, dat nietquote:Op zondag 27 mei 2007 19:13 schreef candygirl het volgende:
ik heb hier ervaring mee door mijn partner, in hoe erge mate heeft het jullie beinvloed om 'rare' dingen te doen tijdens zo'n áanval?
precies, paniek dat is het juiste woord, op dat moment denk je dat dat gevoel nooit voorbij gaat, geen pretje dus.quote:Op zondag 27 mei 2007 19:39 schreef GlazenKaak het volgende:
[..]
Ik zelf raakte ongelofelijk in paniek en ging dan niet echt rare dingen doen. Stel, ik zou zo'n aanval in een winkelcentrum krijgen, dan zou ik vooral rustig proberen te blijven en naar een donkere stille plek gaan. Maar helemaal freaken ofzo en gaan schuimbekken, dat niet
OS: Win7 Ultimate x64, Mobo: ASRock X79 Extreme6, Processor: Intel Core i7 4820K 3.7GHz,
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
Niet echt te vergelijken. Mijn derealisaties/depersonalisaties met drugs zijn anders dan wanneer het gebeurd vanuit een nuchtere toestand. Maar, misschien dat dat bij iedereen anders is.quote:Op maandag 28 mei 2007 00:05 schreef WalkingSolo het volgende:
Meegemaakt op de eerste keer LSD. Heftig was dat ja.
Vivre
Ik heb dit ook wel eens gehad, nuchter. Het hield bij mij echter nooit zo lang aan, hooguit 2 dagen ofzo. Ik heb er nu al tijden geen last meer van gehad, kan me niet herinneren wanneer de laatste keer was. Als ik op mijn eigen ervaringen terugkijk gebeurde het met name in periodes dat ik veel piekerde. Ook een verstoord dag/nacht ritme kan bij mij soortgelijke sensaties in de hand werken. Dat laatste heb ik vrij regelmatig, maar is minder heftig dan een echte depersonalisatie/derealisatie.
Ik zou denken dat het ergens wel nut moet hebben als je dit meemaakt, al durf ik niet te zeggen hoe dat precies werkt.
Als je er snel van af wilt geraken en verder gezond bent, denk ik dat het heel goed zou kunnen helpen om regelmatig na het douchen een koude douche nemen, of douchen met afwisselend warm en koud water. Dit geeft een schrikeffect, die je a.h.w. doet 'wakker' schudden en je geest meer contact doet maken met je lichaam. Je kan ook een sauna bezoeken en daar na afloop je lichaam met koud water plensen. Dit werkt zeeeer verkwikkend voor lichaam en geest! Je kan het allicht eens proberen, baat het niet, dan schaadt het niet.
Ik zou denken dat het ergens wel nut moet hebben als je dit meemaakt, al durf ik niet te zeggen hoe dat precies werkt.
Als je er snel van af wilt geraken en verder gezond bent, denk ik dat het heel goed zou kunnen helpen om regelmatig na het douchen een koude douche nemen, of douchen met afwisselend warm en koud water. Dit geeft een schrikeffect, die je a.h.w. doet 'wakker' schudden en je geest meer contact doet maken met je lichaam. Je kan ook een sauna bezoeken en daar na afloop je lichaam met koud water plensen. Dit werkt zeeeer verkwikkend voor lichaam en geest! Je kan het allicht eens proberen, baat het niet, dan schaadt het niet.
Je kan het allicht eens proberen, baat het niet, dan schaadt het niet.
Rustig proberen te blijven gaat vaak niet (lijkt me), omdat je jezelf als het ware ''gek'' maakt met allerlei gedachtes. Wat zou kunnen helpen tijdens zo'n paniek aanval in bijvoorbeeld een winkelcentrum, is je naar buiten toe richten door dingen te gaan tellen. Hoeveel kinderen lopen er? Hoeveel honden? Hoeveel winkels zie je? Hoeveel mannen? En zo kan ik nog wel even doorgaan, alles wat te tellen is, tellen om zo toch nog een beetje bij ''jezelf'' te blijven.quote:Op zondag 27 mei 2007 19:39 schreef GlazenKaak het volgende:
[..]
Ik zelf raakte ongelofelijk in paniek en ging dan niet echt rare dingen doen. Stel, ik zou zo'n aanval in een winkelcentrum krijgen, dan zou ik vooral rustig proberen te blijven en naar een donkere stille plek gaan. Maar helemaal freaken ofzo en gaan schuimbekken, dat niet
Klinkt bekend maar ik zie er niet direct iets in eigenlijk? (ik denk/dacht dat iedereen dat weleens heeft?)
Precies hetzelfde als TS beschrijft krijg ik weleens als ik in hele drukke situaties terecht kom. Met name winkelcentra op zaterdagmiddag, verjaardagen oid met drukke (kleine) kinderen, hele felle verlichting. (constant aan dan, strobo's doen me niks)
Het voelt voor mij net alsof je uittreedt, ik krijg (voor mijn gevoel) moeite met bewegen, praat (voor mijn gevoel) sloom en onsamenhangend, gedachten verdringen elkaar etc. Kortom het wordt een beetje druk in mijn hoofd en mijn ledematen voelen heel zwaar aan cq ik voel ze niet echt meer.
Soms gebeurt het ook "out of the blue" in hele rustige situaties maar er is altijd een aanleiding. (met name stress, slaaptekort e.d. in ieder geval dingen die ik me naderhand pas goed besef)
Het is behoorlijk vervelend omdat je het niet onder controle hebt maar door goed te letten op mijn ademhaling (dat doet echt een hoop), een rustig plekje op te zoeken en mezelf goed af te sluiten van de buitenwereld (klinkt raar als je op jezelf neerkijkt en het lijkt alsof jij jij niet meer bent ) heb ik het meestal wel snel onder controle.
Ik denk zelf dat het een accumulatie is van impressies die je bewust maar vooral onderbewust probeert te verwerken, het loopt dan gewoon even vast door de hoeveelheid impressies die je op je afgevuurd krijgt cq hebt gekregen.
Ik heb overigens vlak na een auto ongeluk ook zoiets gehad net voordat ik een blackout kreeg. Hierna heb ik er wel vaker last van gekregen dan daarvoor. Voor dat ongeluk kende ik zoiets alleen als een bewust veroorzaakte "uittreding" van het "ik voel me door het bed zakken/vallen en zie mezelf liggen" type. (Dit kun je triggeren door te fucken met je ademhaling en lijkt er best veel op. )
Het lijkt er op dat mijn lichaam even vergeet normaal adem te halen als ik veel impressies te verwerken krijg. 9 van de 10 keer heb ik in drukke situaties nergens last van maar het komt soms op als poepen.
TS lijkt me overigens prima "bij kennis", een topic openen en een redelijke OP maken zou mij althans echt niet lukken op zo'n moment.
(ik denk/dacht dat iedereen dat weleens heeft?)Precies hetzelfde als TS beschrijft krijg ik weleens als ik in hele drukke situaties terecht kom. Met name winkelcentra op zaterdagmiddag, verjaardagen oid met drukke (kleine) kinderen, hele felle verlichting. (constant aan dan, strobo's doen me niks)
Het voelt voor mij net alsof je uittreedt, ik krijg (voor mijn gevoel) moeite met bewegen, praat (voor mijn gevoel) sloom en onsamenhangend, gedachten verdringen elkaar etc. Kortom het wordt een beetje druk in mijn hoofd en mijn ledematen voelen heel zwaar aan cq ik voel ze niet echt meer.
Soms gebeurt het ook "out of the blue" in hele rustige situaties maar er is altijd een aanleiding. (met name stress, slaaptekort e.d. in ieder geval dingen die ik me naderhand pas goed besef)
Het is behoorlijk vervelend omdat je het niet onder controle hebt maar door goed te letten op mijn ademhaling (dat doet echt een hoop), een rustig plekje op te zoeken en mezelf goed af te sluiten van de buitenwereld (klinkt raar als je op jezelf neerkijkt en het lijkt alsof jij jij niet meer bent ) heb ik het meestal wel snel onder controle.
Ik denk zelf dat het een accumulatie is van impressies die je bewust maar vooral onderbewust probeert te verwerken, het loopt dan gewoon even vast door de hoeveelheid impressies die je op je afgevuurd krijgt cq hebt gekregen.
Voor mezelf denk ik ook dat het hier mee te maken heeft, door mijn ademhaling beter te reguleren verdwijnt het namelijk ook weer. Enige vervelende is dat ik er wel een behoorlijk misselijk gevoel aan overhoud (dat bedoel ik dus letterlijk, niet figuurlijk), het gevoel van machteloosheid behoorlijk groot is, ik veel druk voel op mijn borstkas en meestal behoorlijke hoofdpijn krijg.quote:Op zondag 27 mei 2007 16:11 schreef milagro het volgende:
oververmoeidheid, stress, maar ook hyperventilatie kan je dat gevoel geven, en hyperventilatie is niet persé die naar lucht happende , paniekerige manier van ademhalen, je kan ook hyperventileren zonder dat je iets merkt.
Ik heb overigens vlak na een auto ongeluk ook zoiets gehad net voordat ik een blackout kreeg. Hierna heb ik er wel vaker last van gekregen dan daarvoor. Voor dat ongeluk kende ik zoiets alleen als een bewust veroorzaakte "uittreding" van het "ik voel me door het bed zakken/vallen en zie mezelf liggen" type. (Dit kun je triggeren door te fucken met je ademhaling en lijkt er best veel op. )
(Dit kun je triggeren door te fucken met je ademhaling en lijkt er best veel op. Het lijkt er op dat mijn lichaam even vergeet normaal adem te halen als ik veel impressies te verwerken krijg. 9 van de 10 keer heb ik in drukke situaties nergens last van maar het komt soms op als poepen.
TS lijkt me overigens prima "bij kennis", een topic openen en een redelijke OP maken zou mij althans echt niet lukken op zo'n moment.
Capa del satén blanco, Cuerpo del acero, Corazón del oro.
Ik heb helaas veel ervaringen met paniekaanvallen en ik weet dus precies wat ik moet doen. De paniek giert door mijn lichaam, maar met heel veel moeite weet ik me rustig te houden. Ik ga wel heel erg geïrriteerd doen en angstig uiteraard, maar ik 'freak' niet meer (dat deed ik vroeger trouwens wel). Tellen werkt denk ik niet voor mij, dan moet ik kijken en dat heb ik liever niet als ik het derealisatiegevoel heb. Het liefst doe ik m'n ogen dicht en verberg me onder m'n jas ofzoquote:Op maandag 28 mei 2007 01:00 schreef moemoe het volgende:
[..]
Rustig proberen te blijven gaat vaak niet (lijkt me), omdat je jezelf als het ware ''gek'' maakt met allerlei gedachtes. Wat zou kunnen helpen tijdens zo'n paniek aanval in bijvoorbeeld een winkelcentrum, is je naar buiten toe richten door dingen te gaan tellen. Hoeveel kinderen lopen er? Hoeveel honden? Hoeveel winkels zie je? Hoeveel mannen? En zo kan ik nog wel even doorgaan, alles wat te tellen is, tellen om zo toch nog een beetje bij ''jezelf'' te blijven.
'quote:Op maandag 28 mei 2007 16:08 schreef GlazenKaak het volgende:
[..]
Ik heb helaas veel ervaringen met paniekaanvallen en ik weet dus precies wat ik moet doen. De paniek giert door mijn lichaam, maar met heel veel moeite weet ik me rustig te houden. Ik ga wel heel erg geïrriteerd doen en angstig uiteraard, maar ik 'freak' niet meer (dat deed ik vroeger trouwens wel). Tellen werkt denk ik niet voor mij, dan moet ik kijken en dat heb ik liever niet als ik het derealisatiegevoel heb. Het liefst doe ik m'n ogen dicht en verberg me onder m'n jas ofzo
Wat helpt is voor iedereen natuurlijk anders, het tellen zou een goede oplossing kunnen zijn omdat je dan niet al het contact met de buitenwereld verliest. Een soort van manier om erbij te bljven, maar de ''oplossing'' verschilt per individu.
Ik ken iemand die zich bij paniekaanvallen ook verschool (als het bijvoorbeeld ergens gebeurde waar het erg druk was), uiteindelijk was diegene zo bang dat het telkens weer zou gebeuren dat ze helemaal niet meer naar buiten durfde. Ze verschool zich dus in haar huis .
.
Wat doe jij dan precies bij paniekaanvallen?quote:Op maandag 28 mei 2007 16:08 schreef GlazenKaak het volgende:
[..]
Ik heb helaas veel ervaringen met paniekaanvallen en ik weet dus precies wat ik moet doen. De paniek giert door mijn lichaam, maar met heel veel moeite weet ik me rustig te houden. Ik ga wel heel erg geïrriteerd doen en angstig uiteraard, maar ik 'freak' niet meer (dat deed ik vroeger trouwens wel). Tellen werkt denk ik niet voor mij, dan moet ik kijken en dat heb ik liever niet als ik het derealisatiegevoel heb. Het liefst doe ik m'n ogen dicht en verberg me onder m'n jas ofzo
Ik weet het! Mijn nickname is blij. Het is een puberale ode van een aantal jaren geleden aan Chris Pontius van Jackass. Helaas is deze vergissing niet meer te herstellen.
Diep inademen en gewoon proberen kalm te blijven. Als ik als een gek zou gaan rondrennen zou ik me later doodschamen, dat weerhoudt me ervan. Stel, ik krijg een paniekaanval op straat. Dan doe ik m'n ogen dicht, rustig in te ademen, wat te eten, ga ik een winkel in..Ik leg het ook altijd uit aan degene met wie ik op dat moment ben zodat ze begrijpen wat mijn rare gedrag veroorzaakt.quote:Op maandag 28 mei 2007 16:22 schreef partyyboyy het volgende:
[..]
Wat doe jij dan precies bij paniekaanvallen?
Laatst had ik in Stockholm in een winkelcentrum een paniekaanval. Dat was heel erg eng omdat we geen hotel meer hadden om terug te gaan omdat we de nacht zouden door gaan halen. We zijn toen maar naar het vliegveld te gaan, 11 uur voor het vliegtuig vertrok eenmaal op het vliegveld aangekomen kwam ik helemaal tot rust en had ik nergens meer last van. Ik was gewoon moe, hongerig en gestresst door alle indrukken + het feit dat we de nacht zouden moeten doorhalen. Daardoor kreeg ik derealisatie wat weer de paniekaanval veroorzaakte.
Het verschilt een beetje per situatie..
Hummm... Het valt me op dat paniekaanvallen en depersonalisatie/derealisatie door elkaar worden gehaald. Als je een paniekaanval hebt kan je het gevoel hebben dat je jezelf even niet meer bent, omdat de angst te overheersend is. Bij depersonalisatie/derealisatie voel je toch juist niets meer? In mijn geval is dat wel zo. Angst kan me ook helemaal gek maken en zorgen dat ik een licht gevoel in m'n hoofd heb, maar dat ervaar ik toch weer heel anders dan dissociatie.
Bij depersonalisatie ben ik juist heel erg kalm en zijn mijn emoties helemaal verdwenen.
Bij depersonalisatie ben ik juist heel erg kalm en zijn mijn emoties helemaal verdwenen.
depersonalisatie kan zo ver gaan dat je een serieuze zelf moord poging doet.
als kun je achteraf niet begrijpen dat je dat gedaan hebt, iemand hier ervaring mee?
als kun je achteraf niet begrijpen dat je dat gedaan hebt, iemand hier ervaring mee?
It takes years to built trust,
And a few seconds to destroy it...
And a few seconds to destroy it...
Nou, heb wel momenten gehad dat ik bang was dat ik er niet meer uit zou komen en had dan wel de gedachte dat ik niet meer wilde, maar nooit gedaan. Voor mij zit er een wezenlijk verschil tussen het denken en het daadwerkelijk doen.quote:Op woensdag 30 mei 2007 22:20 schreef candygirl het volgende:
depersonalisatie kan zo ver gaan dat je een serieuze zelf moord poging doet.
als kun je achteraf niet begrijpen dat je dat gedaan hebt, iemand hier ervaring mee?
Maar neigt wat jij hierboven beschrijft niet meer naar een psychose? (geen ervaring mee, maar zo klinkt het)
You're never fully dressed until you wear a smile
Goed dat je hier op wijst. Ben ik met je eens.quote:Op woensdag 30 mei 2007 22:00 schreef Sabsie het volgende:
Hummm... Het valt me op dat paniekaanvallen en depersonalisatie/derealisatie door elkaar worden gehaald. Als je een paniekaanval hebt kan je het gevoel hebben dat je jezelf even niet meer bent, omdat de angst te overheersend is. Bij depersonalisatie/derealisatie voel je toch juist niets meer? In mijn geval is dat wel zo. Angst kan me ook helemaal gek maken en zorgen dat ik een licht gevoel in m'n hoofd heb, maar dat ervaar ik toch weer heel anders dan dissociatie.
Bij depersonalisatie ben ik juist heel erg kalm en zijn mijn emoties helemaal verdwenen.
Met depersonalisatie/derealisatie vind ik het vooral lijken alsof alles om je heen maar een droom is. Je ziet vanalles om je heen gebeuren, maar hebt het idee dat je er 'zelf' eigenlijk helemaal niet bij bent, alsof je een luchtbel bent die elk moment kan knappen... Gevoelens lijken weg te vagen; je functioneert puur nog op ratio en autonomie.
Het is best een 'interessant' verschijnsel op zich en ik vraag me serieus af waardoor het nou eigenlijk wordt veroorzaakt. Ik heb zelf het vermoeden dat nachtritme en kwaliteit van de nachtrust er veel mee te maken hebben, maar zelfs als het aan die 2 punten schort, hoeft dit nog niet meteen tot depersonalisatie of derealisatie te leiden. Het zou misschien mede te maken kunnen hebben met grotere issues die je (onder)bewustzijn bezig houden; dat je hersenen gewoon het even de tijd vragen/opeisen om een aantal zaken (waar je je op dat moment wellicht niet bewust van bent) op een rijtje te zetten..
btw. Smoked, hoe gaat het nu met je eigenlijk? Merk je inmiddels verandering, of is het inmiddels voorbij getrokken?.. Mocht het overgewaaid zijn, heb je enig idee waardoor en wat de oorzaak geweest kan zijn?
Misschien in combinatie met een ernstige depressie dat het zover kan komen, maar niet louter en alleen door depersonalisatie/derealisatie ervaringen denk ik.quote:Op woensdag 30 mei 2007 22:20 schreef candygirl het volgende:
depersonalisatie kan zo ver gaan dat je een serieuze zelf moord poging doet.
als kun je achteraf niet begrijpen dat je dat gedaan hebt, iemand hier ervaring mee?
Hee,quote:Op woensdag 30 mei 2007 22:56 schreef Escaflowne het volgende:
btw. Smoked, hoe gaat het nu met je eigenlijk? Merk je inmiddels verandering, of is het inmiddels voorbij getrokken?.. Mocht het overgewaaid zijn, heb je enig idee waardoor en wat de oorzaak geweest kan zijn?
nou het lijkt ondertussen wat beter te gaan. Gisteren had ik echt het gevoel dat het toch wel een stuk minder was. Op dit moment heb ik er niet zo duidelijk last van dat ik naar de dokter wil. 's avonds lijkt het wel iets erger te worden.
Oorzaken kan ik alleen maar naar gissen... Ik vermoed dat de zware stress en een paar hele rare nachten de oorzaak zijn geweest. Stress is opzich niet zo erg maar ik kan er heel slecht tegen. Ik zal jullie iig op de hoogte houden van hoe het zich verder ontwikkelt.
There IS no global warming -- The Matrix
Om dan ook nog iets over paniek-/angstaanvallen te zeggen...quote:Op woensdag 30 mei 2007 22:00 schreef Sabsie het volgende:
Hummm... Het valt me op dat paniekaanvallen en depersonalisatie/derealisatie door elkaar worden gehaald. Als je een paniekaanval hebt kan je het gevoel hebben dat je jezelf even niet meer bent, omdat de angst te overheersend is. Bij depersonalisatie/derealisatie voel je toch juist niets meer? In mijn geval is dat wel zo. Angst kan me ook helemaal gek maken en zorgen dat ik een licht gevoel in m'n hoofd heb, maar dat ervaar ik toch weer heel anders dan dissociatie.
Bij depersonalisatie ben ik juist heel erg kalm en zijn mijn emoties helemaal verdwenen.
Bij een paniek-/angstaanval raak je simpelweg overmeesterd door veel te veel impressies (extern en/of intern) die je hersenen op overtoeren laten draaien, maar eigenlijk trek je het niet (kun je het allemaal niet verwerken/beheersen/relativeren, zowel niet qua mind als qua gevoel) en dat werkt als een katalyst van je angstige gedachten en gevoelens, waardoor de paniek alleen maar groter wordt. Dat is dus ook totaal iets anders dan depersonalisatie/derealisatie...
Bij mij is het zo:quote:Op woensdag 30 mei 2007 22:00 schreef Sabsie het volgende:
Hummm... Het valt me op dat paniekaanvallen en depersonalisatie/derealisatie door elkaar worden gehaald. Als je een paniekaanval hebt kan je het gevoel hebben dat je jezelf even niet meer bent, omdat de angst te overheersend is. Bij depersonalisatie/derealisatie voel je toch juist niets meer? In mijn geval is dat wel zo. Angst kan me ook helemaal gek maken en zorgen dat ik een licht gevoel in m'n hoofd heb, maar dat ervaar ik toch weer heel anders dan dissociatie.
Bij depersonalisatie ben ik juist heel erg kalm en zijn mijn emoties helemaal verdwenen.
Derealisatie > paniekaanval > paniek versterkt de derealisatie.
ik voel nog best wel wat tijdens derealisatie, namelijk heel veel angst dat ik 'niet echt ben' of 'in een droom leef'.
Een derealisatie kan idd ook tot paniek leiden en deze paniek zal de derealisatie alleen maar versterken.quote:Op woensdag 30 mei 2007 23:21 schreef GlazenKaak het volgende:
[..]
Bij mij is het zo:
Derealisatie > paniekaanval > paniek versterkt de derealisatie.
ik voel nog best wel wat tijdens derealisatie, namelijk heel veel angst dat ik 'niet echt ben' of 'in een droom leef'.
Ook als een paniekaanval niet voorafgegaan wordt door een derealisatie-ervaring, kan het wel degelijk derealisatie in de hand werken.
Derealisatie kan dus paniek versterken en/of veroorzaken en andersom, maar het hoeft niet.
Als je niet vatbaar bent voor een paniekaanval, zal een derealisatie-ervaring dit ook niet in de hand werken.
Ik heb het zelf ook gehad, maar wat je moet doen is moeilijk uit te leggen, maar je moet zeg maar je zelf van binnen opwinden een soort adrenaline opwekken, door bv in te beelden alsof je aan het parachute springen bent ofzo (de zelfde manier om uit lucide dromen [nachtmerries] te komen)quote:Ik heb eigenlijk mijn hele leven hier al last van. Het is ongelofelijk eng, ik weet het. Ik noem het altijd 'de droomwereld', ik ervaar derealisatie alsof ik droom. Ik krijg het vooral als ik erg moe ben of heel erg honger heb. Een tijdje terug was ik in Stockholm en ik had al een tijd niet meer geslapen, ik stond in een felverlichte ruimte en opeens kwam het op me af. Het was heel erg eng, en het beste is (voor mij) om het te negeren en dan ergens waar het rustig en donker is gaan zitten.
Dat mijn lichaam niet meer van mij is heb ik niet zovaak, wel eens gehad. Als ik dan eet voelt het ongelofelijk raar. M'n mond beweegt, maar het voelt alsof het niet mijn mond is.
Jullie die het hebben hebben waarschijnlijk ADD, zoek maar op google, en wat er dus gebeurd is je bewustzijn wordt, soort van gealtert, outofbody experience, 3th person achtig.
Dit komt doordat je hersengolf frequentie verschuift naar de fase waar je ook in verkeerd als je slaapt. ofzo
Ik had het zelfs op een gegeven moment zo erg dat ik niet neer kon eten of drinken, het leek alsof ik geen controle meer had over m'n slikreflexen, dat was echt eng, maar daar ben ik over heen
@Jeem: Treffende woorden voor iets wat mijn vermoeden bevestigt! Vandaar ook dat ik mensen die er middeni nzitten o.a. zou aanbevelen een hele koude douche te nemen, teneinde jezelf a.h.w wakker te doen schudden/schrikken en weer meer feeling te krijgen met je 'waak'toestand.
ik noem het "t matrix gevoel, heb er last van als het warm weer is en het donker wordt/is... het zakt alleen zo weer, sinds ik weet wat het is en hoe het, bij mij dan, ontstaat.
de omgeving lijkt dan een decor, niet echt, en buiten lijkt ook niet echt buiten, alsof de hemel een dichte koepel is, zeg maar.
de eerste keren bleef dat gevoel dagen hangen, maar dat is dus gelukkig niet meer zo, gewoon wat water drinken , ademhaling weer onder controle krijgen , even met iemand praten over triviale zaken en dan zakt het.
het gekke is dat het gevoel soms ook opkomt als men het heeft over het heelal, lichtjaren, het 'oneindige' ervan , hoe de aarde geen ruk voorstelt, de zon groter en groter zal worden en etc etc , iets te lang daar over door denken en back into the matrix
alleen de complete angst slaat niet meer toe, en dat hoop ik ook nooit meer mee te maken.
[ Bericht 0% gewijzigd door milagro op 31-05-2007 00:21:13 ]
de omgeving lijkt dan een decor, niet echt, en buiten lijkt ook niet echt buiten, alsof de hemel een dichte koepel is, zeg maar.
de eerste keren bleef dat gevoel dagen hangen, maar dat is dus gelukkig niet meer zo, gewoon wat water drinken , ademhaling weer onder controle krijgen , even met iemand praten over triviale zaken en dan zakt het.
het gekke is dat het gevoel soms ook opkomt als men het heeft over het heelal, lichtjaren, het 'oneindige' ervan , hoe de aarde geen ruk voorstelt, de zon groter en groter zal worden en etc etc , iets te lang daar over door denken en back into the matrix
alleen de complete angst slaat niet meer toe, en dat hoop ik ook nooit meer mee te maken.
[ Bericht 0% gewijzigd door milagro op 31-05-2007 00:21:13 ]
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
Dat komt mij inderdaad ook bekend voor Milagro; dat het bij speciaal weer opkomt. Zelf heb ik er best veel last van, vooral zoals eerder mensen zeiden tijdens stress, maar ook bij opgekropte emoties en die maar niet tonen. Vooral als er erg veel felle zon is of het weer wat grimmig wordt.
Ook vaak als ik een mp3 speler op m'n oren heb.. dan sluit je jezelf al af en muziek kan natuurlijk al veel met je doen en je deels in trance brengen soms.
Wanneer ik even wat te lang over vage vraagstukken ga nadenken, door alles even niet meer te snappen en nep te zien (tijd, plaats, leven, gedachten van anderen), speelt het ook snel op. Ik heb het nu wel beter onder controle overigens.
Vaak is het vervelend, maar soms vind ik het ook fijn. Dat angstige gevoel kan plaatsmaken voor een alwetend narcistisch gevoel. Als je probeert te realiseren dat je eigenlijk niet goed zit, maar je je gedachten wel even lekker laat gaan, dan voel je soms alsof alles je duidelijk wordt. Eigenlijk net als bij een (paddo)trip, alleen dan minder sterk.
Ook vaak als ik een mp3 speler op m'n oren heb.. dan sluit je jezelf al af en muziek kan natuurlijk al veel met je doen en je deels in trance brengen soms.
Wanneer ik even wat te lang over vage vraagstukken ga nadenken, door alles even niet meer te snappen en nep te zien (tijd, plaats, leven, gedachten van anderen), speelt het ook snel op. Ik heb het nu wel beter onder controle overigens.
Vaak is het vervelend, maar soms vind ik het ook fijn. Dat angstige gevoel kan plaatsmaken voor een alwetend narcistisch gevoel. Als je probeert te realiseren dat je eigenlijk niet goed zit, maar je je gedachten wel even lekker laat gaan, dan voel je soms alsof alles je duidelijk wordt. Eigenlijk net als bij een (paddo)trip, alleen dan minder sterk.
The best thing about the truth is that you can make it up...
Misschien is het toch niet onverstandig om even bij de huisarts langs te gaan. Voorkomen is beter dan genezen toch?(en dan doel ik erop dat je verschijnselen wellicht erger kunnen worden).quote:Op woensdag 30 mei 2007 23:16 schreef Smoked het volgende:
nou het lijkt ondertussen wat beter te gaan. Gisteren had ik echt het gevoel dat het toch wel een stuk minder was. Op dit moment heb ik er niet zo duidelijk last van dat ik naar de dokter wil. 's avonds lijkt het wel iets erger te worden.
Ja! Herkenbaar.quote:Op woensdag 30 mei 2007 23:59 schreef milagro het volgende:
het gekke is dat het gevoel soms ook opkomt als men het heeft over het heelal, lichtjaren, het 'oneindige' ervan , hoe de aarde geen ruk voorstelt, de zon groter en groter zal worden en etc etc , iets te lang daar over door denken en back into the matrix
Ik heb dan ook op zulke momenten dat ik naar mijn hand kijk -die houd ik dan bijv. recht uitgestrekt voor me- en dan lijkt hij echt super ver weg, dat is zo vaag. En als je dan praat in een groep is het helemaal irritant, want voor mij is het dan net alsof je hardop praat in een droom. Je kunt zelfs door blijven praten, terwijl ik ondertussen aan hele andere dingen denk.
You're never fully dressed until you wear a smile
God, ik krijg tranen in mijn ogen.quote:Op zondag 27 mei 2007 13:24 schreef GlazenKaak het volgende:
Hoi,
Ik heb eigenlijk mijn hele leven hier al last van. Het is ongelofelijk eng, ik weet het. Ik noem het altijd 'de droomwereld', ik ervaar derealisatie alsof ik droom. Ik krijg het vooral als ik erg moe ben of heel erg honger heb. Een tijdje terug was ik in Stockholm en ik had al een tijd niet meer geslapen, ik stond in een felverlichte ruimte en opeens kwam het op me af. Het was heel erg eng, en het beste is (voor mij) om het te negeren en dan ergens waar het rustig en donker is gaan zitten.
Dat mijn lichaam niet meer van mij is heb ik niet zovaak, wel eens gehad. Als ik dan eet voelt het ongelofelijk raar. M'n mond beweegt, maar het voelt alsof het niet mijn mond is.
Ik slik antidepressiva en dit helpt heel goed, ik krijg het bijna nooit meer. Er is een tijd geweest (op m'n veertiende) dat ik het 'droomgevoel' constant had, ik durfde hierdoor mijn kamer niet meer uit en ik durfde ook niet meer naar school. Nadat ik antipsychotica had gekregen ging het stukken beter met me.
Nu ben ik 17 en ik heb er niet zoveel last meer van. Het is er wel altijd een beetje en het zal altijd wel een deel van me blijven, maar ik probeer het zoveel mogelijk te onderdrukken. Het is belangrijk dat ik goed slaap en eet en niet al te veel stress heb. Ik zit nu in m'n eindexamen dus ik heb veel stress, hierdoor wordt het ook wat erger.
Bij mij speelt het weer ook heel erg mee, als het bewolkt en somber is is het droomgevoel erger dan als het mooi weer is.
Ik heb heel veel gehad aan de website Dreamchild (http://www.dreamchild.net/), ik heb heel lang gehad dat ik de enige was die deze gevoelens had en ik was heel blij dat ik niet de enige was.
Dit kon ik geschreven hebben.
Weet je ook hoe het komt?
Got cat ?
Verder wel tevreden met je werk? Depersonalisatie komt namelijk vaak voor bij een burnout, maar dat hoeft bij jou natuurlijk niet meteen het geval te zijn.
Als er iets vervloekt is, dan is het wel die dp/dr zooi!
Andere geestelijke aandoeningen kunnen naarder lijken, of heftiger bewegen, uiteindelijk alles liever dan dp/dr.
Ik heb het van kinds-af-aan in uiteenlopende mate maar nooit helemaal vrij van. Alles mee gedaan wat maar bedenkbaar is en flink wat voor elkaar gekregen (en het enge was het makkelijkst om te zetten vond ik, dus laat je niet imponeren door z'n surrealistische en indrukwekkende aard. Net als een casettebandje: klein ding maar je hoort het door je hele kamer ). Maar niet all the way, die houdt ergens op en ik heb er een *****hekel aan als iets niet verder verbeterd kan.
Als je het niet al had en het komt nadat je met drugs hebt geexperimenteerd (als je weer clean bent), stop dan met experimenteren!!
Als blijkt dat jou geest die kant op kan geraken wees dan asjeblieft gewaarschuwd!
Als je het toch al had; Ik heb er vroeger wel wat aan gehad kunstmatige dr op te wekken via wiet of alcohol, ook voor het leren onderscheiden van dp-dr. Ik kende die terminologie nog niet maar via oprecht en onverschrokken openheid voor jezelf valt er wel een beetje in te bewegen en te leren.
Andere geestelijke aandoeningen kunnen naarder lijken, of heftiger bewegen, uiteindelijk alles liever dan dp/dr.
Ik heb het van kinds-af-aan in uiteenlopende mate maar nooit helemaal vrij van. Alles mee gedaan wat maar bedenkbaar is en flink wat voor elkaar gekregen (en het enge was het makkelijkst om te zetten vond ik, dus laat je niet imponeren door z'n surrealistische en indrukwekkende aard. Net als een casettebandje: klein ding maar je hoort het door je hele kamer ). Maar niet all the way, die houdt ergens op en ik heb er een *****hekel aan als iets niet verder verbeterd kan.
Als je het niet al had en het komt nadat je met drugs hebt geexperimenteerd (als je weer clean bent), stop dan met experimenteren!!
Als blijkt dat jou geest die kant op kan geraken wees dan asjeblieft gewaarschuwd!
Als je het toch al had; Ik heb er vroeger wel wat aan gehad kunstmatige dr op te wekken via wiet of alcohol, ook voor het leren onderscheiden van dp-dr. Ik kende die terminologie nog niet maar via oprecht en onverschrokken openheid voor jezelf valt er wel een beetje in te bewegen en te leren.
Kol haneshama Tehalel Yah
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
Ik heb last van depersonalisatie, maar dat komt door het drugsgebruik in mijn jeugd waar ik nu gelukkig mee gekapt ben al een paar jaar.
Ik voel mij vaak losstaand van mijn directe omgeving, alsof ik maar indirect aanwezig ben en ook vaak het gevoel heb alsof alles om mij heen surrealistisch is.
Ik voel mij vaak losstaand van mijn directe omgeving, alsof ik maar indirect aanwezig ben en ook vaak het gevoel heb alsof alles om mij heen surrealistisch is.
Vraag yvonne maar hoe tof ik ben, die gaf mij er ooit een tagje voor.
Ga es naar Truth jij.quote:Op zondag 3 juni 2007 09:39 schreef Judas.Iskariot het volgende:
Een onbekende geest is in je lichaam gekomen.
Kol haneshama Tehalel Yah
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
Ik heb het ook een keer gehad, en het hield een weekje vol oid.
To me, clowns aren't funny. In fact, they're kinda scary. I've
wondered where this started and I think it goes back to the time I
went to the circus and a clown killed my dad.
wondered where this started and I think it goes back to the time I
went to the circus and a clown killed my dad.
Hey TS, hoe is het nu met je? (moest er vandaag ineens aan denken)
You're never fully dressed until you wear a smile
Nou prima in principe. Sympathiek dat je er nog aan denk!
Heb er wel weer last van gekregen, wederom na een middagdutje. Het komt dat keihard terug en houdt een dikke week aan. Zo lang ik overdags geen dutjes doe blijft het weg. Het is wel een beetje een probleem, ik krijg rond 5 a 6 uur smiddags altijd ontzettende slaap. Soms zo erg dat ik echt MOET gaan liggen.
Heb er wel weer last van gekregen, wederom na een middagdutje. Het komt dat keihard terug en houdt een dikke week aan. Zo lang ik overdags geen dutjes doe blijft het weg. Het is wel een beetje een probleem, ik krijg rond 5 a 6 uur smiddags altijd ontzettende slaap. Soms zo erg dat ik echt MOET gaan liggen.
There IS no global warming -- The Matrix
Geen flauw idee. Ik had ooit een keer gelezen dat onderdrukte trauma's er iets mee te maken kunnen hebben, maar ik heb geen zin in een psychiater die mij dingen gaat aanpraten die hoogstwaarschijnlijk nooit zijn gebeurd ik denk dat ik gewoon pech heb gehad.quote:Op vrijdag 1 juni 2007 19:09 schreef SnEeUwWiEtJe het volgende:
[..]
God, ik krijg tranen in mijn ogen.
Dit kon ik geschreven hebben.
Weet je ook hoe het komt?
Het is echt fijn om te lezen dat andere mensen zich ook zo voelen he? Toen ik voor het eerst de site www.dreamchild.net las heb ik me toch een potje gejankt, niet normaal.
Klinkt inderdaad herkenbaar.quote:Op zondag 27 mei 2007 12:45 schreef Smoked het volgende:
Sinds ik kleine week voel ik mij zeer vreemd. Na een lange werkweek deed ik 's avonds een flinke dut en stond daarna een beetje raar op. Ik dacht dat het door het iets te lange dutje kwam maar de dag daarop bleef ik het gevoel houden.
Kort gezegd voel ik me zo:
- Het is alsof niks meer echt is terwijl ik weet dat dat het wel is
- het lijkt alsof er een soort "blur" over m'n ogen zit
- ik voel mijn lichaam niet meer maar toch weet ik dat het er is
- alles gaat automatisch, ik maak niks meer bewust mee
Er is echt iets grandioos mis gegaan in mn kop. Het duurt nu 2 a 3 dagen en kijk eerst nog even aan of dit vanzelf weggaat maar ik kan echt niks meer. Na wat research gedaan te hebben kwam ik uit op derealisatie/depersonalisatie, de symptomen hiervan sluiten exact aan bij wat ik heb.
http://www.syntyche.nl/dps.html
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben gehad? heb je het nog steeds of ben je er van af gekomen (hoe?).
Ik heb me eens dagen lang gevoeld als een zwart klein haltertje in een lege zwarte ruimte.
En laatst nog voelde ik me heel vreemd, met associaties en gedachtengangen en herinneringen die ik helemaal niet kan hebben.
De eerste keer duurde het een paar dagen. Uiteindelijk ging het over, toen ik me een heel laconike vriend voorstelde, die binnen zou komen en zou vragen: "Heb je koffie?" Zoals altijd. Toen was het over.
Geen zorgen maken, niets van aantrekken. Niemand kan het zien en er is niks aan de hand. Gaat vanzelf weer over.
Soms kwam het na heel heftig klaarkomen. Was ik twee dagen van slag.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Niet zeveren!quote:Op zondag 3 juni 2007 09:39 schreef Judas.Iskariot het volgende:
Een onbekende geest is in je lichaam gekomen.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Dat kan het bij mij ook wel triggeren, geloof ik. Dat ik soms wakker schrik en mezelf iets heel raars hoor zeggen.quote:Op donderdag 14 juni 2007 23:29 schreef Smoked het volgende:
Nou prima in principe. Sympathiek dat je er nog aan denk!
Heb er wel weer last van gekregen, wederom na een middagdutje. Het komt dat keihard terug en houdt een dikke week aan. Zo lang ik overdags geen dutjes doe blijft het weg. Het is wel een beetje een probleem, ik krijg rond 5 a 6 uur smiddags altijd ontzettende slaap. Soms zo erg dat ik echt MOET gaan liggen.
Ik vind het wel leuk om te ontdekken, dat er meer mensen zijn die het hebben.
Ik ben er altijd al een voorstander van om rustig te blijven, maar in dit soort gevallen helemaal. Kijk een beetje rond naar wat er gebeurt en hoe het voelt en zo. Het gaat wel weer over.
Toen ik me een haltertje voelde, had ik echt het idee, dat ik de hele wereld opnieuw kon definiëren. later vroeg iemand me, of ik dat ook gedaan had. Helaas moest ik bekennen van niet.
Soms voelt het als uittreden of althans, de voorbereidingen daartoe. Zoals in mijn jeugd, dat ik me soms heel ver verheven boven mijn bed voelde. Dat is dus iets heel anders dan andere geesten die binnenkomen.
Bedankt voor de links, alle bijdragers. Zal eens wat lezen.
Tot slot een parallel:
Een oude buurman van me beschreef hoe hij vroeger in de Rijn zwom en dan aan de koppen van de strekdammen dook. Dat is echt levensgevaarlijk, ik heb er een vriend door verloren. Daar zijn grote en kleine kolken en stroom het water hard, maar hij dook naar de bodem en wist weer boven te komen aan de andere kant. Een sport voor hem. En overigens een bekende truc onder zwemmers: duik naar de bodem van de draaikolk, dan kun je weg.
Op een keer raakte hij verstrikt in een stuk prikkeldraad, dat iemand in het water gegooid had. Wat hem redde was, dat hij niet in paniek raakte en rustig het draad afwikkelde.
Als je lichaam veilig is, kun je, zelfs als je verstrikt raakt, rustig de tijd nemen om het prikkeldraad af te wikkelen.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Tvp, interessant topic.
Cop killer
Kill all the cops tonight
Kill them, cop killer
Kill all the cops in sight
Kill all the cops tonight
Kill them, cop killer
Kill all the cops in sight
Het is inderdaad heel fijn om te lezen dat andere mensen het net zo hebben ..quote:Op vrijdag 15 juni 2007 00:13 schreef GlazenKaak het volgende:
[..]
Geen flauw idee. Ik had ooit een keer gelezen dat onderdrukte trauma's er iets mee te maken kunnen hebben, maar ik heb geen zin in een psychiater die mij dingen gaat aanpraten die hoogstwaarschijnlijk nooit zijn gebeurd ik denk dat ik gewoon pech heb gehad.
Het is echt fijn om te lezen dat andere mensen zich ook zo voelen he? Toen ik voor het eerst de site www.dreamchild.net las heb ik me toch een potje gejankt, niet normaal.
En op sommige momenten denk ik dan weer dat ik compleet gek ben, en over een aantal jaren zeker in een instelling beland.
Got cat ?
Van dat uittreden hen ik een paar jaar geleden ook verschrikkelijk veel last van gehad!quote:Op vrijdag 15 juni 2007 01:00 schreef Kees22 het volgende:
[..]
Dat kan het bij mij ook wel triggeren, geloof ik. Dat ik soms wakker schrik en mezelf iets heel raars hoor zeggen.
Ik vind het wel leuk om te ontdekken, dat er meer mensen zijn die het hebben.
Ik ben er altijd al een voorstander van om rustig te blijven, maar in dit soort gevallen helemaal. Kijk een beetje rond naar wat er gebeurt en hoe het voelt en zo. Het gaat wel weer over.
Toen ik me een haltertje voelde, had ik echt het idee, dat ik de hele wereld opnieuw kon definiëren. later vroeg iemand me, of ik dat ook gedaan had. Helaas moest ik bekennen van niet.
Soms voelt het als uittreden of althans, de voorbereidingen daartoe. Zoals in mijn jeugd, dat ik me soms heel ver verheven boven mijn bed voelde. Dat is dus iets heel anders dan andere geesten die binnenkomen.
Bedankt voor de links, alle bijdragers. Zal eens wat lezen.
Tot slot een parallel:
Een oude buurman van me beschreef hoe hij vroeger in de Rijn zwom en dan aan de koppen van de strekdammen dook. Dat is echt levensgevaarlijk, ik heb er een vriend door verloren. Daar zijn grote en kleine kolken en stroom het water hard, maar hij dook naar de bodem en wist weer boven te komen aan de andere kant. Een sport voor hem. En overigens een bekende truc onder zwemmers: duik naar de bodem van de draaikolk, dan kun je weg.
Op een keer raakte hij verstrikt in een stuk prikkeldraad, dat iemand in het water gegooid had. Wat hem redde was, dat hij niet in paniek raakte en rustig het draad afwikkelde.
Als je lichaam veilig is, kun je, zelfs als je verstrikt raakt, rustig de tijd nemen om het prikkeldraad af te wikkelen.
Zou het hierdoor komen?
Got cat ?
Ik zal meer specifiek zijn!
Vroeger heb ik geregeld last gehad van uittredingen, Ik was me er hier heel bewust van, en na dat het een aantal keer is gebeurd heb ik er ook vanalles over opgezocht.
Wat niet wegnam dat elke keer dat het gebeurde, ik verschrikkelijk bang was en alles probeerde om de droom te stoppen.
Het was alsof ik boven mijn lichaam 'zweefde' en telkens een stukje hoger ging.
Soms ook kroop ik precies over de grond (maar ik lag dus in bed) en geraakte heel moeizaam vooruit. En zo ben ik eens tot het bed van mijn ouders geraakt (ik was nog jong) en ik wou hen wakker maken omdat ik bang had, maar ik kreeg niets gezegd. Los van deze dromen had ik het ook dat ik sliep, en ik wist dat ik aan het slapen was, maar ik kon niet wakker worden. Dit ging samen met een heel beklemmend gevoel, en ik wou roepen maar het ging niet.
Over die derealisatie/depersonalisatie: dit had ik ook al op heel jonge leeftijd.
Het was alsof ik naar een 'film' keek en ik niet echt aanwezig was. Dit geen weken trouwens , maar maanden aan een stuk ... ik denk dat ik hier wel enkele jaren mee heb gekampt.
Op sommige momenten was het erger, maar ik was me er hier altijd van bewust waardoor ik ook een bepaalde angst creëerde om dit op sommige momenten te krijgen.
En van deze angst kwamen dan paniekaanvallen voort.
De eerste keer was het toen ik op mijn kamer had liggen slapen, ik ging naar beneden waar mijn mama zat.
Ik kreeg in een keer enorm veel schrik, maar ik weet niet voor wat. De wereld leek heel anders, niet echt. Het was alsof ik in een ander 'bewustzijn' zat. Ik begon te hyperventilleren en verschrikkelijk te huilen.
Soms heb ik ook het gevoel alsof ik op een dag 'voor de tweede keer wakker wordt' en dus een stuk 'bewuster' ben als het moment daarvoor, ook ontzettend viest en het jaagt me de schrik aan.
Verder zie ik soms ook naar andere mensen (mijn ouders, vriend) en denk ik van : wie zijn dat eigenlijk? zijn dat mijn ouders? kennen ze mij? ken ik hen eigenlijk? En ze lijken dan zo ontzettend klein en ver weg van mij, het is echt vies.
Twee jaar geleden ben ik met de symptonen wel naar de dokter geweest, en dan vooral het symptoon dat 'ik de wereld zie zoals ik naar de tv kijk'. Jammer genoeg schreef die dokter mij hoe sarcastisch ook, oogdruppeltjes voor en verwees me door naar de oogarts, die zei dat alles in orde was.
Nu krijg ik soms hele rare gedachten van hoe raar de wereld soms wel niet lijkt. Bijvoorbeeld over mijn eigen lichaam: ik sta er precies buiten (niet letterlijk) en aanschouw hoe raar dit ineen zit.
Ook de wereld in het algemene, zoals ruimte. Soms voelt de omgeving heel groot aan, oneindig...
Ik kan ook heel moeilijk ergens gewoon rustig op café op of restaurant zitten. Dit voelt heel raar aan, ik kan me niet ontspannen en zoek steeds afleiding (bv een tijdsschrift lezen, gsm).
Tot zover mijn bijdrage
Vroeger heb ik geregeld last gehad van uittredingen, Ik was me er hier heel bewust van, en na dat het een aantal keer is gebeurd heb ik er ook vanalles over opgezocht.
Wat niet wegnam dat elke keer dat het gebeurde, ik verschrikkelijk bang was en alles probeerde om de droom te stoppen.
Het was alsof ik boven mijn lichaam 'zweefde' en telkens een stukje hoger ging.
Soms ook kroop ik precies over de grond (maar ik lag dus in bed) en geraakte heel moeizaam vooruit. En zo ben ik eens tot het bed van mijn ouders geraakt (ik was nog jong) en ik wou hen wakker maken omdat ik bang had, maar ik kreeg niets gezegd. Los van deze dromen had ik het ook dat ik sliep, en ik wist dat ik aan het slapen was, maar ik kon niet wakker worden. Dit ging samen met een heel beklemmend gevoel, en ik wou roepen maar het ging niet.
Over die derealisatie/depersonalisatie: dit had ik ook al op heel jonge leeftijd.
Het was alsof ik naar een 'film' keek en ik niet echt aanwezig was. Dit geen weken trouwens , maar maanden aan een stuk ... ik denk dat ik hier wel enkele jaren mee heb gekampt.
Op sommige momenten was het erger, maar ik was me er hier altijd van bewust waardoor ik ook een bepaalde angst creëerde om dit op sommige momenten te krijgen.
En van deze angst kwamen dan paniekaanvallen voort.
De eerste keer was het toen ik op mijn kamer had liggen slapen, ik ging naar beneden waar mijn mama zat.
Ik kreeg in een keer enorm veel schrik, maar ik weet niet voor wat. De wereld leek heel anders, niet echt. Het was alsof ik in een ander 'bewustzijn' zat. Ik begon te hyperventilleren en verschrikkelijk te huilen.
Soms heb ik ook het gevoel alsof ik op een dag 'voor de tweede keer wakker wordt' en dus een stuk 'bewuster' ben als het moment daarvoor, ook ontzettend viest en het jaagt me de schrik aan.
Verder zie ik soms ook naar andere mensen (mijn ouders, vriend) en denk ik van : wie zijn dat eigenlijk? zijn dat mijn ouders? kennen ze mij? ken ik hen eigenlijk? En ze lijken dan zo ontzettend klein en ver weg van mij, het is echt vies.
Twee jaar geleden ben ik met de symptonen wel naar de dokter geweest, en dan vooral het symptoon dat 'ik de wereld zie zoals ik naar de tv kijk'. Jammer genoeg schreef die dokter mij hoe sarcastisch ook, oogdruppeltjes voor en verwees me door naar de oogarts, die zei dat alles in orde was.
Nu krijg ik soms hele rare gedachten van hoe raar de wereld soms wel niet lijkt. Bijvoorbeeld over mijn eigen lichaam: ik sta er precies buiten (niet letterlijk) en aanschouw hoe raar dit ineen zit.
Ook de wereld in het algemene, zoals ruimte. Soms voelt de omgeving heel groot aan, oneindig...
Ik kan ook heel moeilijk ergens gewoon rustig op café op of restaurant zitten. Dit voelt heel raar aan, ik kan me niet ontspannen en zoek steeds afleiding (bv een tijdsschrift lezen, gsm).
Tot zover mijn bijdrage
Got cat ?
Graag gedaan. Zou graag willen dat ik je kon helpen.. maar zou niet weten hoe. Zou wel handig zijn he? Als je echt een kapstok had met allerlei methodes die je hielpen?quote:Op donderdag 14 juni 2007 23:29 schreef Smoked het volgende:
Nou prima in principe. Sympathiek dat je er nog aan denk!
Heb er wel weer last van gekregen, wederom na een middagdutje. Het komt dat keihard terug en houdt een dikke week aan. Zo lang ik overdags geen dutjes doe blijft het weg. Het is wel een beetje een probleem, ik krijg rond 5 a 6 uur smiddags altijd ontzettende slaap. Soms zo erg dat ik echt MOET gaan liggen.
Heb je al iets geprobeerd met de tips die je in dit topic hebt gekregen?
You're never fully dressed until you wear a smile
Inkoppertje: Blow eens wat minderquote:Op vrijdag 15 juni 2007 11:28 schreef SnEeUwWiEtJe het volgende:
Vroeger heb ik geregeld last gehad van uittredingen, Ik was me er hier heel bewust van, en na dat het een aantal keer is gebeurd heb ik er ook vanalles over opgezocht.
Wat niet wegnam dat elke keer dat het gebeurde, ik verschrikkelijk bang was en alles probeerde om de droom te stoppen.
Het was alsof ik boven mijn lichaam 'zweefde' en telkens een stukje hoger ging.
Soms ook kroop ik precies over de grond (maar ik lag dus in bed) en geraakte heel moeizaam vooruit. En zo ben ik eens tot het bed van mijn ouders geraakt (ik was nog jong) en ik wou hen wakker maken omdat ik bang had, maar ik kreeg niets gezegd. Los van deze dromen had ik het ook dat ik sliep, en ik wist dat ik aan het slapen was, maar ik kon niet wakker worden. Dit ging samen met een heel beklemmend gevoel, en ik wou roepen maar het ging niet.
Sell not virtue to purchase wealth, nor Liberty to purchase power.
Dat gevoel wat je na het doen van een middagdutje kan krijgen ken ik wel. Het lijkt idd wel een beetje op het gevoel van derealisatie, maar ik denk dat na een middagdutje je slaapritme (of bioritme) gewoon een beetje in de war kan raken, waardoor je het gevoel kan hebben dat je nog half aan het dromen bent, waardoor dingen onwerkelijk aanvoelen. Derealisatie en depersonalisatie gaan nog een stapje verder denk ik, in de zin dat er dan nog meer uit balans is.
Iemand ervaring mee, staat duidelijk in de TT, dus dan mag jij lekker wegblijven meneer de alwetende psychiater.quote:Op vrijdag 15 juni 2007 21:14 schreef punkiie het volgende:
Ze verzinnen steeds iets nieuws. Die psychologen geven er gewoon steeds een nieuwe benaming voor.
Kol haneshama Tehalel Yah
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
Ah joh dat heb ik vroeger ook vaak gehad. Leek het net alsof niets meer echt was en je door een soort buis naar de realiteit keek.
Gebruik je wel eens wat dope of zuip je nogal vaak?
Gebruik je wel eens wat dope of zuip je nogal vaak?
Op woensdag 23 januari 2013 16:22 schreef gnaeus het volgende:[/b]
Je denkt serieus dat een goede opvoeding dit kan voorkomen ? Het is juist vaak de oorzaak van misdragingen.
Je denkt serieus dat een goede opvoeding dit kan voorkomen ? Het is juist vaak de oorzaak van misdragingen.
Es een keertje een beetje DR hebben heeft niets te maken met hoe en wat het is als het levenslang chronisch is.quote:Op donderdag 21 juni 2007 08:28 schreef Die_Hofstadtgruppe het volgende:
Ah joh dat heb ik vroeger ook vaak gehad. Leek het net alsof niets meer echt was en je door een soort buis naar de realiteit keek.
Dat vraag je aan... ?quote:Gebruik je wel eens wat dope of zuip je nogal vaak?
Kol haneshama Tehalel Yah
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
Ik denk dat er al behoorlijk wat duidelijke info over intoxicatie in dit topic staat, en ook dat TS duidelijk schrijft. Ik denk dat hij/zij moet opletten hoe ernstig de DR is en wat de frequentie is.
Met losse ervaringen is naar dokters rennen niet erg oplossend. Zelf weten hoe het heet is hetgeen waar mee te werken, dokter kan er niet veel aan toevoegen. En voor de lichte ervaringen, zoals vlak na ontwaken enz. hoef je al helemaal niet naar een dokter. Er zijn veel nuances in het dp/dr wereldje. Maar het is wel eenvoudig te herkennen, of het nu een licht moment van DR is of een zwaarder, dus allang mooi dat het goed te benoemen is en dat kan men best zelf zonder gauw in de fout te gaan.
Met losse ervaringen is naar dokters rennen niet erg oplossend. Zelf weten hoe het heet is hetgeen waar mee te werken, dokter kan er niet veel aan toevoegen. En voor de lichte ervaringen, zoals vlak na ontwaken enz. hoef je al helemaal niet naar een dokter. Er zijn veel nuances in het dp/dr wereldje. Maar het is wel eenvoudig te herkennen, of het nu een licht moment van DR is of een zwaarder, dus allang mooi dat het goed te benoemen is en dat kan men best zelf zonder gauw in de fout te gaan.
Kol haneshama Tehalel Yah
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
Sommige woorden doen me vermoeden dat je Belgische bent, en ik weet niet of daar dezelfde tijdschriften bestaan als in Nederland. Ik zou eens in een natuurvoedingswinkel gaan kijken en daar wat door tijdschriften bladeren. Er bestaan in Nederland genoeg cursussen en therapeuten aangaande het zieleleven. gewoon, een beetje rondkijken en aangrijpen wat je wat lijkt.quote:Op vrijdag 15 juni 2007 11:28 schreef SnEeUwWiEtJe het volgende:
Ik zal meer specifiek zijn!
Vroeger heb ik geregeld last gehad van uittredingen, Ik was me er hier heel bewust van, en na dat het een aantal keer is gebeurd heb ik er ook vanalles over opgezocht.
Wat niet wegnam dat elke keer dat het gebeurde, ik verschrikkelijk bang was en alles probeerde om de droom te stoppen.
*knip* klinkt reëel
Tot zover mijn bijdrage
En vooral: als het je overkomt: niet in paniek raken en niet bang worden.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Neehoor, is weer wat anders en geen oorzaak ervan maar dat beide bij 1 mens voorkomen is weer niet bepaald uniek.quote:Op vrijdag 15 juni 2007 09:46 schreef SnEeUwWiEtJe het volgende:
[..]
Van dat uittreden hen ik een paar jaar geleden ook verschrikkelijk veel last van gehad!
Zou het hierdoor komen?
Kol haneshama Tehalel Yah
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
"When I read the Bhagavad Gita and reflect about how God created this universe everything else seems so superfluous". (Einstein)
Het kan zijn dat je ff een kleine chemische onbalans hebt gehad... Als je
slaapt zijn er andere stoffen dominant dan wanneer je wakker bent...
slaapt zijn er andere stoffen dominant dan wanneer je wakker bent...
What you pay attention to, you become conscious of...
B-FliP Youtube Channel
Bionic - In on the Outside EP: 2-3-2012
B-FliP Youtube Channel
Bionic - In on the Outside EP: 2-3-2012
Hmmm, voor mij een klein beetje herkenbaar.quote:Op donderdag 14 juni 2007 23:29 schreef Smoked het volgende:
Nou prima in principe. Sympathiek dat je er nog aan denk!
Heb er wel weer last van gekregen, wederom na een middagdutje. Het komt dat keihard terug en houdt een dikke week aan. Zo lang ik overdags geen dutjes doe blijft het weg. Het is wel een beetje een probleem, ik krijg rond 5 a 6 uur smiddags altijd ontzettende slaap. Soms zo erg dat ik echt MOET gaan liggen.
Als ik uit m'n werk kom en daarna een dutje doe en ik blijf te lang liggen (>30 minuten), voel ik me de rest van de avond redelijk prikkelbaar (potentieel sjaggi zeg maar ) en duf.
Hoe lang doe je zo'n dutje? Ik gok dat je een gevoelig bioritme hebt en je lichaam regelmaat nodig heeft op dat gebied.
Ik ken die dingen... soms heb ik dat ook... en dan is het in eens ook weer weg. Ik ben er nooit mee naar een dokter geweest en ik heb het ook niemand verteld omdat ik zelf dacht van mezelf dat ik gek was. Nou is dat gelukkig wel minder geworden dan vroeger. En nou heb ik het vreemd genoeg alleen in drukke tijden en wanneer ik iets 'nieuws' doe.quote:Op vrijdag 15 juni 2007 11:28 schreef SnEeUwWiEtJe het volgende:
Ik zal meer specifiek zijn!
Vroeger heb ik geregeld last gehad van uittredingen, Ik was me er hier heel bewust van, en na dat het een aantal keer is gebeurd heb ik er ook vanalles over opgezocht.
Wat niet wegnam dat elke keer dat het gebeurde, ik verschrikkelijk bang was en alles probeerde om de droom te stoppen.
Het was alsof ik boven mijn lichaam 'zweefde' en telkens een stukje hoger ging.
Soms ook kroop ik precies over de grond (maar ik lag dus in bed) en geraakte heel moeizaam vooruit. En zo ben ik eens tot het bed van mijn ouders geraakt (ik was nog jong) en ik wou hen wakker maken omdat ik bang had, maar ik kreeg niets gezegd. Los van deze dromen had ik het ook dat ik sliep, en ik wist dat ik aan het slapen was, maar ik kon niet wakker worden. Dit ging samen met een heel beklemmend gevoel, en ik wou roepen maar het ging niet.
Over die derealisatie/depersonalisatie: dit had ik ook al op heel jonge leeftijd.
Het was alsof ik naar een 'film' keek en ik niet echt aanwezig was. Dit geen weken trouwens , maar maanden aan een stuk ... ik denk dat ik hier wel enkele jaren mee heb gekampt.
Op sommige momenten was het erger, maar ik was me er hier altijd van bewust waardoor ik ook een bepaalde angst creëerde om dit op sommige momenten te krijgen.
En van deze angst kwamen dan paniekaanvallen voort.
De eerste keer was het toen ik op mijn kamer had liggen slapen, ik ging naar beneden waar mijn mama zat.
Ik kreeg in een keer enorm veel schrik, maar ik weet niet voor wat. De wereld leek heel anders, niet echt. Het was alsof ik in een ander 'bewustzijn' zat. Ik begon te hyperventilleren en verschrikkelijk te huilen.
Soms heb ik ook het gevoel alsof ik op een dag 'voor de tweede keer wakker wordt' en dus een stuk 'bewuster' ben als het moment daarvoor, ook ontzettend viest en het jaagt me de schrik aan.
Ik Ben Hier Geweest...!!
Ik heb een paar jaar lang last gehad van depersonalisatie. Ik weet niet precies wanneer 't begonnen is (het is waarschijnlijk heel geleidelijk opgekomen) maar nagaande hoe lang ik me "duf" heb gevoeld heb ik 't zeker 2 jaar gehad.
De hypochonder in mij begon al te speculeren over nare dingen waaraan ik op 't punt stond dood te gaan.
Het bleek uiteindelijk allemaal voor te komen uit enigszins heftige angstproblematiek. Inmiddels heb ik daarvoor (en de oorzaak daar dan weer van) hulp gezocht, en alleen al door er over te praten en door aan mezelf toe te hebben gegeven waar ik dan zo bang voor ben voel ik me al stukken beter.
Derealisatie lijkt me helemaal eng, dat heb ik gelukkig nooit gehad.
De hypochonder in mij begon al te speculeren over nare dingen waaraan ik op 't punt stond dood te gaan.
Het bleek uiteindelijk allemaal voor te komen uit enigszins heftige angstproblematiek. Inmiddels heb ik daarvoor (en de oorzaak daar dan weer van) hulp gezocht, en alleen al door er over te praten en door aan mezelf toe te hebben gegeven waar ik dan zo bang voor ben voel ik me al stukken beter.
Derealisatie lijkt me helemaal eng, dat heb ik gelukkig nooit gehad.
"That's the thing about the truth. It'll set you free, but first it'll really piss you off!"
Stress (en slecht slapen) kan inderdaad een oorzaak zijn, en "easy living" een heel goede remedie.quote:Op woensdag 30 mei 2007 23:16 schreef Smoked het volgende:
[..]
Hee,
nou het lijkt ondertussen wat beter te gaan. Gisteren had ik echt het gevoel dat het toch wel een stuk minder was. Op dit moment heb ik er niet zo duidelijk last van dat ik naar de dokter wil. 's avonds lijkt het wel iets erger te worden.
Oorzaken kan ik alleen maar naar gissen... Ik vermoed dat de zware stress en een paar hele rare nachten de oorzaak zijn geweest. Stress is opzich niet zo erg maar ik kan er heel slecht tegen. Ik zal jullie iig op de hoogte houden van hoe het zich verder ontwikkelt.
Ik reageer eigenlijk omdat ik lang geleden, in een periode van zware stress, ook dergelijke verschijnselen heb gehad, die ik zelf "vervreemding" noemde maar wel een vervreemding die ik heb ervaard als de grootste nachtmerrie waar je in terecht kan komen. Het was iets wat in die tijd (gedurende een aantal jaren) op plotselinge momenten (vlagen) de kop op kon steken en vooral in het begin wist ik op zulke momenten niet meer waar ik het zoeken moest.
Belevingsveranderingen, zo reeel dat je niet meer kan onderscheiden welke beleving van de werkelijkheid een roes is en welke niet. Het voelde eigenlijk als een bewustzijnsverruiming maar wel een die niet aangenaam was. Een vervreemding van alles wat vertrouwd zou moeten zijn. Je eigen huis voelt niet meer als "thuis" (je krijgt ook de neiging om je eigen huis te ontvluchten omdat de karikatuur die je ervan beleeft angstaanjagend is). De herinneringen aan je eigen verleden lijken opeens nep, (alsof je al die jaren in een roes hebt geleeft, blind ben geweest, en op dat moment pas bewust wordt van hoe het echt is geweest). Maar op straat is alles ook raar en ongewoon en qua sfeer zo anders dan wat je gewend bent. Het was trippen, een bad trip en dat zonder de invloed van drugs.
Ik wil iedereen die in meer of mindere mate last heeft van de verschijnselen die ik indertijd beleefde, sterkte wensen.
Ik kan me ook nog herinneren wat een moeite ik had om aan anderen uit te leggen in wat voor matrixachtige nachtmerrie ik terecht kwam. Het enige wat je in zo'n periode kan doen is proberen rustig te leven, zorgen voor niet al teveel veranderingen, en vooral goed eten en slapen. Het gaat wel weer over dan.
Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
Hier sluit ik me volmondig bij aan.quote:Op donderdag 28 juni 2007 20:07 schreef barthol het volgende:
Ik wil iedereen die in meer of mindere mate last heeft van de verschijnselen die ik indertijd beleefde, sterkte wensen.
Ik kan me ook nog herinneren wat een moeite ik had om aan anderen uit te leggen in wat voor matrixachtige nachtmerrie ik terecht kwam. Het enige wat je in zo'n periode kan doen is proberen rustig te leven, zorgen voor niet al teveel veranderingen, en vooral goed eten en slapen. Het gaat wel weer over dan.
Uitleggen heb ik nooit geprobeerd, want ik snapte het zelf niet eens.
Voor mij voelt het dan, alsof ik me op mezelf terug moet trekken. Op mijn basis. De indrukken die dan van de buitenwereld komen, zijn niet helemaal betrouwbaar en vooral de betekenis is niet betrouwbaar. Wat dan rest zijn de dagelijkse, stoffelijke dingen. Eten, poepen, mijn fiets, een deursleutel. Merkwaardige zaken, maar als ik mijn lichaam zijn gang laat gaan, komt het wel goed. Mijn lichaam heeft het bewegingsgeheugen, en daar vertrouw ik dan op.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Een nieuwe DR-er meldt zich
't is voorlopig nog zelfdiagnose, maandag ga ik naar m'n huisarts, maar het lijkt er wel héél erg op.
Ik heb het gevoel dat alles om me heen onwerkelijk/ver weg is en niet 100% doordringt in het verleden al vaker een paar uur gehad (met name in mensenmassa's, onder hevige stress, met benauwd weer en in schemerig donkere ruimtes), en vaak leidde dat tot paniekaanvallen.
Ook ben ik onder invloed van spanning (en me er te veel druk over maken) al diverse malen weken thuis geweest vanwege enorme draaierigheid, die ook gepaard ging met een wat onwerkelijk gevoel..
Nu had mijn psychiater me overtuigd dat het slechtste wat ik kan doen 'rust nemen' is, omdat ik dan juist veel te veel ruimte geef aan m'n klachten en m'n (panische) gedachten..
Sinds anderhalve maand heb ik (na een jaar WE-en) weer een 'reguliere' baan, waar ze niets van mijn spanningsklachten weten.. Vanaf dag 1 heb ik regelmatig kleine hyperventileer/paniekmomenten gehad, maar daar wist ik me steeds aardig over heen te zetten, en vooral niets te laten merken naar mijn omgeving.
2 weken terug begon ik weer last te krijgen van duizelingen, en af-en-toe een vlaag van onwerkelijkheid (ongeveer het gevoel van wanneer je met je blik op oneindig op de achterbank van een auto zit, en 'wakker schrikt' van iets wat in de auto gebeurt.. alleen lukt het me niet echt om wakker te schrikken, ik realiseer me alleen continu dat m'n blik op oneindig staat, en daar niet uit wil komen).
Ik heb die klachten min of meer genegeerd, maar deze week werden ze heviger.. ik heb nu 4 dagen ononderbroken het gevoel dat alles om me heen niet tot me door wil dringen, wat me de hele dag door beangstigd.. Onder tussen weet ik uit ervaring dat thuiszitten me niet al te goed doet (dan heb ik te veel tijd me te fixeren op m'n gevoel), maar 'doen alsof er niets aan de hand is, niet aanstellen en gewoon doorwerken' voelt inmiddels wel een beetje als 'met een blessure nog ff een marathon hollen'.. kortom: het is met veel volharding te doen, maar of het op lange termijn veel goeds zal brengen is erg te betwijfelen..
Door het continue vreemd ervaren van alles om me heen heb ik de laatste dagen ook weer regelmatig paniekaanvallen.. vaak weet ik met rustig ademen de misselijkheid e.d. te laten zakken, maar vervolgens komt die een paar minuten later weer net zo hard terug.. met name de gedachte dat ik me misschien wel altijd zo zal blijven voelen maakt me bang.
Ook verhalen van mensen op internet die 'steeds meer in hun eigen matrix-dimensie terecht kwamen' zijn niet echt bemoedigend, en dan is er nog de stress van 'het is heel druk op ons werk, ik heb een verantwoordelijke functie en kan en mag het nu absoluut niet af laten weten... als ik dat wel doe zal het wellicht betekenen dat ik iets wat ik met héél veel moeite bereikt heb binnenkort weer kwijt ben, en weer beland in het circuit van arbeidsongeschiktheid, terwijl het me juist zo'n goed deed om te merken dat ik nog best 'normaal' kon functioneren..
Oja, en m'n psychiater is zelf wegens ziekte 2 maanden non-actief
Ik heb maandag wel een afspraak met de huisarts, en een week later eenmalig met een andere psychiater, maar hoe/of ik de komende week nog aan het werk ga weet ik momenteel echt niet..
Ik heb deze week 3 dagen doorgezet terwijl ik hyperventilerend wakker werd, en paniekerig in de bus naar m'n werk zat, om daar vervolgens als een soort robot de dag door te komen, maar dat voelde niet bepaald als iets wat een mens te lang moet doen...
't is voorlopig nog zelfdiagnose, maandag ga ik naar m'n huisarts, maar het lijkt er wel héél erg op.
Ik heb het gevoel dat alles om me heen onwerkelijk/ver weg is en niet 100% doordringt in het verleden al vaker een paar uur gehad (met name in mensenmassa's, onder hevige stress, met benauwd weer en in schemerig donkere ruimtes), en vaak leidde dat tot paniekaanvallen.
Ook ben ik onder invloed van spanning (en me er te veel druk over maken) al diverse malen weken thuis geweest vanwege enorme draaierigheid, die ook gepaard ging met een wat onwerkelijk gevoel..
Nu had mijn psychiater me overtuigd dat het slechtste wat ik kan doen 'rust nemen' is, omdat ik dan juist veel te veel ruimte geef aan m'n klachten en m'n (panische) gedachten..
Sinds anderhalve maand heb ik (na een jaar WE-en) weer een 'reguliere' baan, waar ze niets van mijn spanningsklachten weten.. Vanaf dag 1 heb ik regelmatig kleine hyperventileer/paniekmomenten gehad, maar daar wist ik me steeds aardig over heen te zetten, en vooral niets te laten merken naar mijn omgeving.
2 weken terug begon ik weer last te krijgen van duizelingen, en af-en-toe een vlaag van onwerkelijkheid (ongeveer het gevoel van wanneer je met je blik op oneindig op de achterbank van een auto zit, en 'wakker schrikt' van iets wat in de auto gebeurt.. alleen lukt het me niet echt om wakker te schrikken, ik realiseer me alleen continu dat m'n blik op oneindig staat, en daar niet uit wil komen).
Ik heb die klachten min of meer genegeerd, maar deze week werden ze heviger.. ik heb nu 4 dagen ononderbroken het gevoel dat alles om me heen niet tot me door wil dringen, wat me de hele dag door beangstigd.. Onder tussen weet ik uit ervaring dat thuiszitten me niet al te goed doet (dan heb ik te veel tijd me te fixeren op m'n gevoel), maar 'doen alsof er niets aan de hand is, niet aanstellen en gewoon doorwerken' voelt inmiddels wel een beetje als 'met een blessure nog ff een marathon hollen'.. kortom: het is met veel volharding te doen, maar of het op lange termijn veel goeds zal brengen is erg te betwijfelen..
Door het continue vreemd ervaren van alles om me heen heb ik de laatste dagen ook weer regelmatig paniekaanvallen.. vaak weet ik met rustig ademen de misselijkheid e.d. te laten zakken, maar vervolgens komt die een paar minuten later weer net zo hard terug.. met name de gedachte dat ik me misschien wel altijd zo zal blijven voelen maakt me bang.
Ook verhalen van mensen op internet die 'steeds meer in hun eigen matrix-dimensie terecht kwamen' zijn niet echt bemoedigend, en dan is er nog de stress van 'het is heel druk op ons werk, ik heb een verantwoordelijke functie en kan en mag het nu absoluut niet af laten weten... als ik dat wel doe zal het wellicht betekenen dat ik iets wat ik met héél veel moeite bereikt heb binnenkort weer kwijt ben, en weer beland in het circuit van arbeidsongeschiktheid, terwijl het me juist zo'n goed deed om te merken dat ik nog best 'normaal' kon functioneren..
Oja, en m'n psychiater is zelf wegens ziekte 2 maanden non-actief
Ik heb maandag wel een afspraak met de huisarts, en een week later eenmalig met een andere psychiater, maar hoe/of ik de komende week nog aan het werk ga weet ik momenteel echt niet..
Ik heb deze week 3 dagen doorgezet terwijl ik hyperventilerend wakker werd, en paniekerig in de bus naar m'n werk zat, om daar vervolgens als een soort robot de dag door te komen, maar dat voelde niet bepaald als iets wat een mens te lang moet doen...
Het is geen ziekte, maar een gewaarwording waar je je leven aan moet zien aan te passen zodat het eigen is, de mens is nooit bedoeld als robot rasterkracht in een economische molen.
Vraag yvonne maar hoe tof ik ben, die gaf mij er ooit een tagje voor.
Ik neem het graag van je aan, maar snap niet precies wat je bedoelt te zeggen..quote:Op zaterdag 20 oktober 2007 12:17 schreef BaajGuardian het volgende:
Het is geen ziekte, maar een gewaarwording waar je je leven aan moet zien aan te passen zodat het eigen is
Dat je psychiater ziek is, staat (reeel gezien) los van jouw gemoedstoestand. Het is daarentegen wel vervelend dat je niet op hem terug kunt vallen waar nodig. Probeer voor het moment even een vertrouwde omgeving voor jezelf te creeren. Zoek vrienden op, ga bij je ouders langs, hoe dan ook: zorg dat je er niet alleen mee rondloopt.quote:Op zaterdag 20 oktober 2007 12:12 schreef Maartel het volgende:
Oja, en m'n psychiater is zelf wegens ziekte 2 maanden non-actief
Ik heb maandag wel een afspraak met de huisarts, en een week later eenmalig met een andere psychiater, maar hoe/of ik de komende week nog aan het werk ga weet ik momenteel echt niet..
Ik heb deze week 3 dagen doorgezet terwijl ik hyperventilerend wakker werd, en paniekerig in de bus naar m'n werk zat, om daar vervolgens als een soort robot de dag door te komen, maar dat voelde niet bepaald als iets wat een mens te lang moet doen...
De komende week daar zul je gewoon doorheen komen. Dat je je mentaal gezien helemaal niet lekker voelt is absoluut niet fijn, maar bedenk wel dat het tijdelijk is en dat het een verschijnsel is. Je komt er gewoon doorheen en aan het einde van deze week zul je gewoon overeind staan. Het enige wat ik je aan kan reiken is om niet alleen te zijn als je bang bent voor je hyperventiaties etc.
Het komt goed, probeer daarop te vertrouwen.
You're never fully dressed until you wear a smile
Wat mij helpt, Maartel, is op het moment dat ik dat onwerkelijke gevoel voel opkomen, iets heel triviaals doen, thee zetten, opruimen, strijken desnoods midden in de nacht, kledingkast leegmaken en opnieuw netjes indelen, whatever dus... ik krijg het meestal bij donker weer, of wanneer ik 's nachts na amper 1 uur slapen plots wakker schrik (ik hyperventileer in mijn slaap ) , dan zie ik dat het pas 01.30 is of zo en dus er nog uren aan donkerte voor me liggen en wordt het paniekgevoel waar ik al meteen mee wakker werd nog erger, totdat ik me zelf ' verman' , letterlijk hardop mezelf toespreek "kom op, je weet wat het is, en je weet ook hoe je er tegen te verzetten" en dan ga ik dus iets suffigs doen, en dan zakt het meteen, ws simpelweg omdat je dan je ademhaling weer tot niveau suf, dus rustig, terugbrengt.
Natuurlijk is het wel zo handig te weten waar dat hyperventileren vandaan komt, maar ook zonder dat is er zelf wat aan de symptomen te doen dus...en geloof me, het helpt echt, en godzijdank want dat gevoel is vreselijk naar
) , dan zie ik dat het pas 01.30 is of zo en dus er nog uren aan donkerte voor me liggen en wordt het paniekgevoel waar ik al meteen mee wakker werd nog erger, totdat ik me zelf ' verman' , letterlijk hardop mezelf toespreek "kom op, je weet wat het is, en je weet ook hoe je er tegen te verzetten" en dan ga ik dus iets suffigs doen, en dan zakt het meteen, ws simpelweg omdat je dan je ademhaling weer tot niveau suf, dus rustig, terugbrengt.Natuurlijk is het wel zo handig te weten waar dat hyperventileren vandaan komt, maar ook zonder dat is er zelf wat aan de symptomen te doen dus...en geloof me, het helpt echt, en godzijdank want dat gevoel is vreselijk naar
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
Nouja, ik zou op dit moment iig graag advies van hem hebben..quote:Op zaterdag 20 oktober 2007 12:27 schreef MNR het volgende:
Dat je psychiater ziek is, staat (reeel gezien) los van jouw gemoedstoestand. Het is daarentegen wel vervelend dat je niet op hem terug kunt vallen waar nodig. Probeer voor het moment even een vertrouwde omgeving voor jezelf te creeren.
Hij is het afgelopen jaar de enige geweest die zei "jij gaat nu een normale baan zoeken, dat zal je goed doen!", terwijl al m'n vrienden/familie/ikzelf het idee hadden "dat kan ik nog helemaal niet aan, ik moet eerst maar eens aan mezelf werken". Voor een deel had hij een punt (ik haalde een paar weken veel voldoening uit 'het toch maar ff gewoon doen') maar nu loop ik dus weer tegen hetzelfde punt aan als in mijn vorige 2 banen: het écht even niet meer kunnen, terwijl ik het nog wel ontzettend graag wil..
Ach, natuurlijk kom ik er doorheen.. er is in wezen niets aan de hand behalve dat m'n beleving van alles wat anders is (maarja, hetzelfde geldt voor iemand die plotseling blind wordt, en die zal er toch ook even van ontdaan zijn).quote:De komende week daar zul je gewoon doorheen komen. Dat je je mentaal gezien helemaal niet lekker voelt is absoluut niet fijn, maar bedenk wel dat het tijdelijk is en dat het een verschijnsel is. Je komt er gewoon doorheen en aan het einde van deze week zul je gewoon overeind staan.
Of ik m'n komende (44-urige ) werkweek succesvol door ga komen betwijfel ik nog wel even op dit moment.. da's namelijk alleen maar meer en meer stress en indrukken, en ik vraag me af of ik er dan op vooruit ga..
Voor nu is het even zoeken naar ontspanning..
Ik dacht gister nog "ik ga lekker wat films kijken", maar daarvan heb ik gister al ontdekt dat dat niet ideaal is.. ook van de tv krijg ik momenteel de boel niet echt helder mee, en dat leidt bij mij alleen maar tot extra onrust..
Dank je!!quote:Het komt goed, probeer daarop te vertrouwen.
Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee?
