Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee?

Ze verzinnen steeds iets nieuws. Die psychologen geven er gewoon steeds een nieuwe benaming voor.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 21:14 schreef punkiie het volgende:
Ze verzinnen steeds iets nieuws. Die psychologen geven er gewoon steeds een nieuwe benaming voor.

Iemand ervaring mee, staat duidelijk in de TT, dus dan mag jij lekker wegblijven meneer de alwetende psychiater.

ga naar de dokter en ga jezelf geen diagnose aanpraten via een website, please..

Ah joh dat heb ik vroeger ook vaak gehad. Leek het net alsof niets meer echt was en je door een soort buis naar de realiteit keek.

Gebruik je wel eens wat dope of zuip je nogal vaak?

quote:

Op donderdag 21 juni 2007 08:28 schreef Die_Hofstadtgruppe het volgende:
Ah joh dat heb ik vroeger ook vaak gehad. Leek het net alsof niets meer echt was en je door een soort buis naar de realiteit keek.

Es een keertje een beetje DR hebben heeft niets te maken met hoe en wat het is als het levenslang chronisch is.

quote:

Gebruik je wel eens wat dope of zuip je nogal vaak?

Dat vraag je aan... ?

Ik denk dat er al behoorlijk wat duidelijke info over intoxicatie in dit topic staat, en ook dat TS duidelijk schrijft. Ik denk dat hij/zij moet opletten hoe ernstig de DR is en wat de frequentie is.
Met losse ervaringen is naar dokters rennen niet erg oplossend. Zelf weten hoe het heet is hetgeen waar mee te werken, dokter kan er niet veel aan toevoegen. En voor de lichte ervaringen, zoals vlak na ontwaken enz. hoef je al helemaal niet naar een dokter. Er zijn veel nuances in het dp/dr wereldje. Maar het is wel eenvoudig te herkennen, of het nu een licht moment van DR is of een zwaarder, dus allang mooi dat het goed te benoemen is en dat kan men best zelf zonder gauw in de fout te gaan.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 11:28 schreef SnEeUwWiEtJe het volgende:
Ik zal meer specifiek zijn!

Vroeger heb ik geregeld last gehad van uittredingen, Ik was me er hier heel bewust van, en na dat het een aantal keer is gebeurd heb ik er ook vanalles over opgezocht.
Wat niet wegnam dat elke keer dat het gebeurde, ik verschrikkelijk bang was en alles probeerde om de droom te stoppen.

*knip* klinkt reëel

Tot zover mijn bijdrage

Sommige woorden doen me vermoeden dat je Belgische bent, en ik weet niet of daar dezelfde tijdschriften bestaan als in Nederland. Ik zou eens in een natuurvoedingswinkel gaan kijken en daar wat door tijdschriften bladeren. Er bestaan in Nederland genoeg cursussen en therapeuten aangaande het zieleleven. gewoon, een beetje rondkijken en aangrijpen wat je wat lijkt.

En vooral: als het je overkomt: niet in paniek raken en niet bang worden.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 09:46 schreef SnEeUwWiEtJe het volgende:

[..]

Van dat uittreden hen ik een paar jaar geleden ook verschrikkelijk veel last van gehad!
Zou het hierdoor komen?

Neehoor, is weer wat anders en geen oorzaak ervan maar dat beide bij 1 mens voorkomen is weer niet bepaald uniek.

Het kan zijn dat je ff een kleine chemische onbalans hebt gehad... Als je
slaapt zijn er andere stoffen dominant dan wanneer je wakker bent...

quote:

Op donderdag 14 juni 2007 23:29 schreef Smoked het volgende:
Nou prima in principe. Sympathiek dat je er nog aan denk!

Heb er wel weer last van gekregen, wederom na een middagdutje. Het komt dat keihard terug en houdt een dikke week aan. Zo lang ik overdags geen dutjes doe blijft het weg. Het is wel een beetje een probleem, ik krijg rond 5 a 6 uur smiddags altijd ontzettende slaap. Soms zo erg dat ik echt MOET gaan liggen.

Hmmm, voor mij een klein beetje herkenbaar.
Als ik uit m'n werk kom en daarna een dutje doe en ik blijf te lang liggen (>30 minuten), voel ik me de rest van de avond redelijk prikkelbaar (potentieel sjaggi zeg maar ) en duf.
Hoe lang doe je zo'n dutje? Ik gok dat je een gevoelig bioritme hebt en je lichaam regelmaat nodig heeft op dat gebied.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 11:28 schreef SnEeUwWiEtJe het volgende:
Ik zal meer specifiek zijn!

Vroeger heb ik geregeld last gehad van uittredingen, Ik was me er hier heel bewust van, en na dat het een aantal keer is gebeurd heb ik er ook vanalles over opgezocht.
Wat niet wegnam dat elke keer dat het gebeurde, ik verschrikkelijk bang was en alles probeerde om de droom te stoppen.
Het was alsof ik boven mijn lichaam 'zweefde' en telkens een stukje hoger ging.
Soms ook kroop ik precies over de grond (maar ik lag dus in bed) en geraakte heel moeizaam vooruit. En zo ben ik eens tot het bed van mijn ouders geraakt (ik was nog jong) en ik wou hen wakker maken omdat ik bang had, maar ik kreeg niets gezegd. Los van deze dromen had ik het ook dat ik sliep, en ik wist dat ik aan het slapen was, maar ik kon niet wakker worden. Dit ging samen met een heel beklemmend gevoel, en ik wou roepen maar het ging niet.

Over die derealisatie/depersonalisatie: dit had ik ook al op heel jonge leeftijd.
Het was alsof ik naar een 'film' keek en ik niet echt aanwezig was. Dit geen weken trouwens , maar maanden aan een stuk ... ik denk dat ik hier wel enkele jaren mee heb gekampt.
Op sommige momenten was het erger, maar ik was me er hier altijd van bewust waardoor ik ook een bepaalde angst creëerde om dit op sommige momenten te krijgen.
En van deze angst kwamen dan paniekaanvallen voort.
De eerste keer was het toen ik op mijn kamer had liggen slapen, ik ging naar beneden waar mijn mama zat.
Ik kreeg in een keer enorm veel schrik, maar ik weet niet voor wat. De wereld leek heel anders, niet echt. Het was alsof ik in een ander 'bewustzijn' zat. Ik begon te hyperventilleren en verschrikkelijk te huilen.
Soms heb ik ook het gevoel alsof ik op een dag 'voor de tweede keer wakker wordt' en dus een stuk 'bewuster' ben als het moment daarvoor, ook ontzettend viest en het jaagt me de schrik aan.

Ik ken die dingen... soms heb ik dat ook... en dan is het in eens ook weer weg. Ik ben er nooit mee naar een dokter geweest en ik heb het ook niemand verteld omdat ik zelf dacht van mezelf dat ik gek was. Nou is dat gelukkig wel minder geworden dan vroeger. En nou heb ik het vreemd genoeg alleen in drukke tijden en wanneer ik iets 'nieuws' doe.

Ik heb een paar jaar lang last gehad van depersonalisatie. Ik weet niet precies wanneer 't begonnen is (het is waarschijnlijk heel geleidelijk opgekomen) maar nagaande hoe lang ik me "duf" heb gevoeld heb ik 't zeker 2 jaar gehad.

De hypochonder in mij begon al te speculeren over nare dingen waaraan ik op 't punt stond dood te gaan.

Het bleek uiteindelijk allemaal voor te komen uit enigszins heftige angstproblematiek. Inmiddels heb ik daarvoor (en de oorzaak daar dan weer van) hulp gezocht, en alleen al door er over te praten en door aan mezelf toe te hebben gegeven waar ik dan zo bang voor ben voel ik me al stukken beter.

Derealisatie lijkt me helemaal eng, dat heb ik gelukkig nooit gehad.

quote:

Op woensdag 30 mei 2007 23:16 schreef Smoked het volgende:

[..]

Hee,

nou het lijkt ondertussen wat beter te gaan. Gisteren had ik echt het gevoel dat het toch wel een stuk minder was. Op dit moment heb ik er niet zo duidelijk last van dat ik naar de dokter wil. 's avonds lijkt het wel iets erger te worden.

Oorzaken kan ik alleen maar naar gissen... Ik vermoed dat de zware stress en een paar hele rare nachten de oorzaak zijn geweest. Stress is opzich niet zo erg maar ik kan er heel slecht tegen. Ik zal jullie iig op de hoogte houden van hoe het zich verder ontwikkelt.

Stress (en slecht slapen) kan inderdaad een oorzaak zijn, en "easy living" een heel goede remedie.

Ik reageer eigenlijk omdat ik lang geleden, in een periode van zware stress, ook dergelijke verschijnselen heb gehad, die ik zelf "vervreemding" noemde maar wel een vervreemding die ik heb ervaard als de grootste nachtmerrie waar je in terecht kan komen. Het was iets wat in die tijd (gedurende een aantal jaren) op plotselinge momenten (vlagen) de kop op kon steken en vooral in het begin wist ik op zulke momenten niet meer waar ik het zoeken moest.

Belevingsveranderingen, zo reeel dat je niet meer kan onderscheiden welke beleving van de werkelijkheid een roes is en welke niet. Het voelde eigenlijk als een bewustzijnsverruiming maar wel een die niet aangenaam was. Een vervreemding van alles wat vertrouwd zou moeten zijn. Je eigen huis voelt niet meer als "thuis" (je krijgt ook de neiging om je eigen huis te ontvluchten omdat de karikatuur die je ervan beleeft angstaanjagend is). De herinneringen aan je eigen verleden lijken opeens nep, (alsof je al die jaren in een roes hebt geleeft, blind ben geweest, en op dat moment pas bewust wordt van hoe het echt is geweest). Maar op straat is alles ook raar en ongewoon en qua sfeer zo anders dan wat je gewend bent. Het was trippen, een bad trip en dat zonder de invloed van drugs.

Ik wil iedereen die in meer of mindere mate last heeft van de verschijnselen die ik indertijd beleefde, sterkte wensen.
Ik kan me ook nog herinneren wat een moeite ik had om aan anderen uit te leggen in wat voor matrixachtige nachtmerrie ik terecht kwam. Het enige wat je in zo'n periode kan doen is proberen rustig te leven, zorgen voor niet al teveel veranderingen, en vooral goed eten en slapen. Het gaat wel weer over dan.

quote:

Op donderdag 28 juni 2007 20:07 schreef barthol het volgende:

Ik wil iedereen die in meer of mindere mate last heeft van de verschijnselen die ik indertijd beleefde, sterkte wensen.
Ik kan me ook nog herinneren wat een moeite ik had om aan anderen uit te leggen in wat voor matrixachtige nachtmerrie ik terecht kwam. Het enige wat je in zo'n periode kan doen is proberen rustig te leven, zorgen voor niet al teveel veranderingen, en vooral goed eten en slapen. Het gaat wel weer over dan.

Hier sluit ik me volmondig bij aan.
Uitleggen heb ik nooit geprobeerd, want ik snapte het zelf niet eens.
Voor mij voelt het dan, alsof ik me op mezelf terug moet trekken. Op mijn basis. De indrukken die dan van de buitenwereld komen, zijn niet helemaal betrouwbaar en vooral de betekenis is niet betrouwbaar. Wat dan rest zijn de dagelijkse, stoffelijke dingen. Eten, poepen, mijn fiets, een deursleutel. Merkwaardige zaken, maar als ik mijn lichaam zijn gang laat gaan, komt het wel goed. Mijn lichaam heeft het bewegingsgeheugen, en daar vertrouw ik dan op.

Een nieuwe DR-er meldt zich
't is voorlopig nog zelfdiagnose, maandag ga ik naar m'n huisarts, maar het lijkt er wel héél erg op.
Ik heb het gevoel dat alles om me heen onwerkelijk/ver weg is en niet 100% doordringt in het verleden al vaker een paar uur gehad (met name in mensenmassa's, onder hevige stress, met benauwd weer en in schemerig donkere ruimtes), en vaak leidde dat tot paniekaanvallen.
Ook ben ik onder invloed van spanning (en me er te veel druk over maken) al diverse malen weken thuis geweest vanwege enorme draaierigheid, die ook gepaard ging met een wat onwerkelijk gevoel..

Nu had mijn psychiater me overtuigd dat het slechtste wat ik kan doen 'rust nemen' is, omdat ik dan juist veel te veel ruimte geef aan m'n klachten en m'n (panische) gedachten..
Sinds anderhalve maand heb ik (na een jaar WE-en) weer een 'reguliere' baan, waar ze niets van mijn spanningsklachten weten.. Vanaf dag 1 heb ik regelmatig kleine hyperventileer/paniekmomenten gehad, maar daar wist ik me steeds aardig over heen te zetten, en vooral niets te laten merken naar mijn omgeving.
2 weken terug begon ik weer last te krijgen van duizelingen, en af-en-toe een vlaag van onwerkelijkheid (ongeveer het gevoel van wanneer je met je blik op oneindig op de achterbank van een auto zit, en 'wakker schrikt' van iets wat in de auto gebeurt.. alleen lukt het me niet echt om wakker te schrikken, ik realiseer me alleen continu dat m'n blik op oneindig staat, en daar niet uit wil komen).
Ik heb die klachten min of meer genegeerd, maar deze week werden ze heviger.. ik heb nu 4 dagen ononderbroken het gevoel dat alles om me heen niet tot me door wil dringen, wat me de hele dag door beangstigd.. Onder tussen weet ik uit ervaring dat thuiszitten me niet al te goed doet (dan heb ik te veel tijd me te fixeren op m'n gevoel), maar 'doen alsof er niets aan de hand is, niet aanstellen en gewoon doorwerken' voelt inmiddels wel een beetje als 'met een blessure nog ff een marathon hollen'.. kortom: het is met veel volharding te doen, maar of het op lange termijn veel goeds zal brengen is erg te betwijfelen..

Door het continue vreemd ervaren van alles om me heen heb ik de laatste dagen ook weer regelmatig paniekaanvallen.. vaak weet ik met rustig ademen de misselijkheid e.d. te laten zakken, maar vervolgens komt die een paar minuten later weer net zo hard terug.. met name de gedachte dat ik me misschien wel altijd zo zal blijven voelen maakt me bang.
Ook verhalen van mensen op internet die 'steeds meer in hun eigen matrix-dimensie terecht kwamen' zijn niet echt bemoedigend, en dan is er nog de stress van 'het is heel druk op ons werk, ik heb een verantwoordelijke functie en kan en mag het nu absoluut niet af laten weten... als ik dat wel doe zal het wellicht betekenen dat ik iets wat ik met héél veel moeite bereikt heb binnenkort weer kwijt ben, en weer beland in het circuit van arbeidsongeschiktheid, terwijl het me juist zo'n goed deed om te merken dat ik nog best 'normaal' kon functioneren..
Oja, en m'n psychiater is zelf wegens ziekte 2 maanden non-actief
Ik heb maandag wel een afspraak met de huisarts, en een week later eenmalig met een andere psychiater, maar hoe/of ik de komende week nog aan het werk ga weet ik momenteel echt niet..
Ik heb deze week 3 dagen doorgezet terwijl ik hyperventilerend wakker werd, en paniekerig in de bus naar m'n werk zat, om daar vervolgens als een soort robot de dag door te komen, maar dat voelde niet bepaald als iets wat een mens te lang moet doen...

Het is geen ziekte, maar een gewaarwording waar je je leven aan moet zien aan te passen zodat het eigen is, de mens is nooit bedoeld als robot rasterkracht in een economische molen.

quote:

Op zaterdag 20 oktober 2007 12:17 schreef BaajGuardian het volgende:
Het is geen ziekte, maar een gewaarwording waar je je leven aan moet zien aan te passen zodat het eigen is

Ik neem het graag van je aan, maar snap niet precies wat je bedoelt te zeggen..

quote:

Op zaterdag 20 oktober 2007 12:12 schreef Maartel het volgende:
Oja, en m'n psychiater is zelf wegens ziekte 2 maanden non-actief
Ik heb maandag wel een afspraak met de huisarts, en een week later eenmalig met een andere psychiater, maar hoe/of ik de komende week nog aan het werk ga weet ik momenteel echt niet..
Ik heb deze week 3 dagen doorgezet terwijl ik hyperventilerend wakker werd, en paniekerig in de bus naar m'n werk zat, om daar vervolgens als een soort robot de dag door te komen, maar dat voelde niet bepaald als iets wat een mens te lang moet doen...

Dat je psychiater ziek is, staat (reeel gezien) los van jouw gemoedstoestand. Het is daarentegen wel vervelend dat je niet op hem terug kunt vallen waar nodig. Probeer voor het moment even een vertrouwde omgeving voor jezelf te creeren. Zoek vrienden op, ga bij je ouders langs, hoe dan ook: zorg dat je er niet alleen mee rondloopt.

De komende week daar zul je gewoon doorheen komen. Dat je je mentaal gezien helemaal niet lekker voelt is absoluut niet fijn, maar bedenk wel dat het tijdelijk is en dat het een verschijnsel is. Je komt er gewoon doorheen en aan het einde van deze week zul je gewoon overeind staan. Het enige wat ik je aan kan reiken is om niet alleen te zijn als je bang bent voor je hyperventiaties etc.

Het komt goed, probeer daarop te vertrouwen.

Wat mij helpt, Maartel, is op het moment dat ik dat onwerkelijke gevoel voel opkomen, iets heel triviaals doen, thee zetten, opruimen, strijken desnoods midden in de nacht, kledingkast leegmaken en opnieuw netjes indelen, whatever dus... ik krijg het meestal bij donker weer, of wanneer ik 's nachts na amper 1 uur slapen plots wakker schrik (ik hyperventileer in mijn slaap ) , dan zie ik dat het pas 01.30 is of zo en dus er nog uren aan donkerte voor me liggen en wordt het paniekgevoel waar ik al meteen mee wakker werd nog erger, totdat ik me zelf ' verman' , letterlijk hardop mezelf toespreek "kom op, je weet wat het is, en je weet ook hoe je er tegen te verzetten" en dan ga ik dus iets suffigs doen, en dan zakt het meteen, ws simpelweg omdat je dan je ademhaling weer tot niveau suf, dus rustig, terugbrengt.

Natuurlijk is het wel zo handig te weten waar dat hyperventileren vandaan komt, maar ook zonder dat is er zelf wat aan de symptomen te doen dus...en geloof me, het helpt echt, en godzijdank want dat gevoel is vreselijk naar

quote:

Op zaterdag 20 oktober 2007 12:27 schreef MNR het volgende:
Dat je psychiater ziek is, staat (reeel gezien) los van jouw gemoedstoestand. Het is daarentegen wel vervelend dat je niet op hem terug kunt vallen waar nodig. Probeer voor het moment even een vertrouwde omgeving voor jezelf te creeren.

Nouja, ik zou op dit moment iig graag advies van hem hebben..
Hij is het afgelopen jaar de enige geweest die zei "jij gaat nu een normale baan zoeken, dat zal je goed doen!", terwijl al m'n vrienden/familie/ikzelf het idee hadden "dat kan ik nog helemaal niet aan, ik moet eerst maar eens aan mezelf werken". Voor een deel had hij een punt (ik haalde een paar weken veel voldoening uit 'het toch maar ff gewoon doen') maar nu loop ik dus weer tegen hetzelfde punt aan als in mijn vorige 2 banen: het écht even niet meer kunnen, terwijl ik het nog wel ontzettend graag wil..

quote:

De komende week daar zul je gewoon doorheen komen. Dat je je mentaal gezien helemaal niet lekker voelt is absoluut niet fijn, maar bedenk wel dat het tijdelijk is en dat het een verschijnsel is. Je komt er gewoon doorheen en aan het einde van deze week zul je gewoon overeind staan.

Ach, natuurlijk kom ik er doorheen.. er is in wezen niets aan de hand behalve dat m'n beleving van alles wat anders is (maarja, hetzelfde geldt voor iemand die plotseling blind wordt, en die zal er toch ook even van ontdaan zijn).
Of ik m'n komende (44-urige ) werkweek succesvol door ga komen betwijfel ik nog wel even op dit moment.. da's namelijk alleen maar meer en meer stress en indrukken, en ik vraag me af of ik er dan op vooruit ga..
Voor nu is het even zoeken naar ontspanning..
Ik dacht gister nog "ik ga lekker wat films kijken", maar daarvan heb ik gister al ontdekt dat dat niet ideaal is.. ook van de tv krijg ik momenteel de boel niet echt helder mee, en dat leidt bij mij alleen maar tot extra onrust..

quote:

Het komt goed, probeer daarop te vertrouwen.

Dank je!!