Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee?

Verder wel tevreden met je werk? Depersonalisatie komt namelijk vaak voor bij een burnout, maar dat hoeft bij jou natuurlijk niet meteen het geval te zijn.

Als er iets vervloekt is, dan is het wel die dp/dr zooi!
Andere geestelijke aandoeningen kunnen naarder lijken, of heftiger bewegen, uiteindelijk alles liever dan dp/dr.
Ik heb het van kinds-af-aan in uiteenlopende mate maar nooit helemaal vrij van. Alles mee gedaan wat maar bedenkbaar is en flink wat voor elkaar gekregen (en het enge was het makkelijkst om te zetten vond ik, dus laat je niet imponeren door z'n surrealistische en indrukwekkende aard. Net als een casettebandje: klein ding maar je hoort het door je hele kamer ). Maar niet all the way, die houdt ergens op en ik heb er een *****hekel aan als iets niet verder verbeterd kan.

Als je het niet al had en het komt nadat je met drugs hebt geexperimenteerd (als je weer clean bent), stop dan met experimenteren!!
Als blijkt dat jou geest die kant op kan geraken wees dan asjeblieft gewaarschuwd!

Als je het toch al had; Ik heb er vroeger wel wat aan gehad kunstmatige dr op te wekken via wiet of alcohol, ook voor het leren onderscheiden van dp-dr. Ik kende die terminologie nog niet maar via oprecht en onverschrokken openheid voor jezelf valt er wel een beetje in te bewegen en te leren.

Ik heb last van depersonalisatie, maar dat komt door het drugsgebruik in mijn jeugd waar ik nu gelukkig mee gekapt ben al een paar jaar.
Ik voel mij vaak losstaand van mijn directe omgeving, alsof ik maar indirect aanwezig ben en ook vaak het gevoel heb alsof alles om mij heen surrealistisch is.

Een onbekende geest is in je lichaam gekomen.

quote:

Op zondag 3 juni 2007 09:39 schreef Judas.Iskariot het volgende:
Een onbekende geest is in je lichaam gekomen.

Ga es naar Truth jij.

Ik heb het ook een keer gehad, en het hield een weekje vol oid.

Hey TS, hoe is het nu met je? (moest er vandaag ineens aan denken)

quote:

Op vrijdag 1 juni 2007 19:09 schreef SnEeUwWiEtJe het volgende:

[..]

God, ik krijg tranen in mijn ogen.
Dit kon ik geschreven hebben.
Weet je ook hoe het komt?

Geen flauw idee. Ik had ooit een keer gelezen dat onderdrukte trauma's er iets mee te maken kunnen hebben, maar ik heb geen zin in een psychiater die mij dingen gaat aanpraten die hoogstwaarschijnlijk nooit zijn gebeurd ik denk dat ik gewoon pech heb gehad.

Het is echt fijn om te lezen dat andere mensen zich ook zo voelen he? Toen ik voor het eerst de site www.dreamchild.net las heb ik me toch een potje gejankt, niet normaal.

quote:

Op zondag 27 mei 2007 12:45 schreef Smoked het volgende:
Sinds ik kleine week voel ik mij zeer vreemd. Na een lange werkweek deed ik 's avonds een flinke dut en stond daarna een beetje raar op. Ik dacht dat het door het iets te lange dutje kwam maar de dag daarop bleef ik het gevoel houden.

Kort gezegd voel ik me zo:

- Het is alsof niks meer echt is terwijl ik weet dat dat het wel is
- het lijkt alsof er een soort "blur" over m'n ogen zit
- ik voel mijn lichaam niet meer maar toch weet ik dat het er is
- alles gaat automatisch, ik maak niks meer bewust mee

Er is echt iets grandioos mis gegaan in mn kop. Het duurt nu 2 a 3 dagen en kijk eerst nog even aan of dit vanzelf weggaat maar ik kan echt niks meer. Na wat research gedaan te hebben kwam ik uit op derealisatie/depersonalisatie, de symptomen hiervan sluiten exact aan bij wat ik heb.

http://www.syntyche.nl/dps.html

Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben gehad? heb je het nog steeds of ben je er van af gekomen (hoe?).

Klinkt inderdaad herkenbaar.
Ik heb me eens dagen lang gevoeld als een zwart klein haltertje in een lege zwarte ruimte.
En laatst nog voelde ik me heel vreemd, met associaties en gedachtengangen en herinneringen die ik helemaal niet kan hebben.
De eerste keer duurde het een paar dagen. Uiteindelijk ging het over, toen ik me een heel laconike vriend voorstelde, die binnen zou komen en zou vragen: "Heb je koffie?" Zoals altijd. Toen was het over.

Geen zorgen maken, niets van aantrekken. Niemand kan het zien en er is niks aan de hand. Gaat vanzelf weer over.

Soms kwam het na heel heftig klaarkomen. Was ik twee dagen van slag.

quote:

Op zondag 3 juni 2007 09:39 schreef Judas.Iskariot het volgende:
Een onbekende geest is in je lichaam gekomen.

Niet zeveren!

quote:

Op donderdag 14 juni 2007 23:29 schreef Smoked het volgende:
Nou prima in principe. Sympathiek dat je er nog aan denk!

Heb er wel weer last van gekregen, wederom na een middagdutje. Het komt dat keihard terug en houdt een dikke week aan. Zo lang ik overdags geen dutjes doe blijft het weg. Het is wel een beetje een probleem, ik krijg rond 5 a 6 uur smiddags altijd ontzettende slaap. Soms zo erg dat ik echt MOET gaan liggen.

Dat kan het bij mij ook wel triggeren, geloof ik. Dat ik soms wakker schrik en mezelf iets heel raars hoor zeggen.

Ik vind het wel leuk om te ontdekken, dat er meer mensen zijn die het hebben.
Ik ben er altijd al een voorstander van om rustig te blijven, maar in dit soort gevallen helemaal. Kijk een beetje rond naar wat er gebeurt en hoe het voelt en zo. Het gaat wel weer over.
Toen ik me een haltertje voelde, had ik echt het idee, dat ik de hele wereld opnieuw kon definiëren. later vroeg iemand me, of ik dat ook gedaan had. Helaas moest ik bekennen van niet.

Soms voelt het als uittreden of althans, de voorbereidingen daartoe. Zoals in mijn jeugd, dat ik me soms heel ver verheven boven mijn bed voelde. Dat is dus iets heel anders dan andere geesten die binnenkomen.

Bedankt voor de links, alle bijdragers. Zal eens wat lezen.

Tot slot een parallel:
Een oude buurman van me beschreef hoe hij vroeger in de Rijn zwom en dan aan de koppen van de strekdammen dook. Dat is echt levensgevaarlijk, ik heb er een vriend door verloren. Daar zijn grote en kleine kolken en stroom het water hard, maar hij dook naar de bodem en wist weer boven te komen aan de andere kant. Een sport voor hem. En overigens een bekende truc onder zwemmers: duik naar de bodem van de draaikolk, dan kun je weg.
Op een keer raakte hij verstrikt in een stuk prikkeldraad, dat iemand in het water gegooid had. Wat hem redde was, dat hij niet in paniek raakte en rustig het draad afwikkelde.

Als je lichaam veilig is, kun je, zelfs als je verstrikt raakt, rustig de tijd nemen om het prikkeldraad af te wikkelen.

Tvp, interessant topic.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 00:13 schreef GlazenKaak het volgende:

[..]

Geen flauw idee. Ik had ooit een keer gelezen dat onderdrukte trauma's er iets mee te maken kunnen hebben, maar ik heb geen zin in een psychiater die mij dingen gaat aanpraten die hoogstwaarschijnlijk nooit zijn gebeurd ik denk dat ik gewoon pech heb gehad.

Het is echt fijn om te lezen dat andere mensen zich ook zo voelen he? Toen ik voor het eerst de site www.dreamchild.net las heb ik me toch een potje gejankt, niet normaal.

Het is inderdaad heel fijn om te lezen dat andere mensen het net zo hebben ..
En op sommige momenten denk ik dan weer dat ik compleet gek ben, en over een aantal jaren zeker in een instelling beland.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 01:00 schreef Kees22 het volgende:

[..]

Dat kan het bij mij ook wel triggeren, geloof ik. Dat ik soms wakker schrik en mezelf iets heel raars hoor zeggen.

Ik vind het wel leuk om te ontdekken, dat er meer mensen zijn die het hebben.
Ik ben er altijd al een voorstander van om rustig te blijven, maar in dit soort gevallen helemaal. Kijk een beetje rond naar wat er gebeurt en hoe het voelt en zo. Het gaat wel weer over.
Toen ik me een haltertje voelde, had ik echt het idee, dat ik de hele wereld opnieuw kon definiëren. later vroeg iemand me, of ik dat ook gedaan had. Helaas moest ik bekennen van niet.

Soms voelt het als uittreden of althans, de voorbereidingen daartoe. Zoals in mijn jeugd, dat ik me soms heel ver verheven boven mijn bed voelde. Dat is dus iets heel anders dan andere geesten die binnenkomen.

Bedankt voor de links, alle bijdragers. Zal eens wat lezen.

Tot slot een parallel:
Een oude buurman van me beschreef hoe hij vroeger in de Rijn zwom en dan aan de koppen van de strekdammen dook. Dat is echt levensgevaarlijk, ik heb er een vriend door verloren. Daar zijn grote en kleine kolken en stroom het water hard, maar hij dook naar de bodem en wist weer boven te komen aan de andere kant. Een sport voor hem. En overigens een bekende truc onder zwemmers: duik naar de bodem van de draaikolk, dan kun je weg.
Op een keer raakte hij verstrikt in een stuk prikkeldraad, dat iemand in het water gegooid had. Wat hem redde was, dat hij niet in paniek raakte en rustig het draad afwikkelde.

Als je lichaam veilig is, kun je, zelfs als je verstrikt raakt, rustig de tijd nemen om het prikkeldraad af te wikkelen.

Van dat uittreden hen ik een paar jaar geleden ook verschrikkelijk veel last van gehad!
Zou het hierdoor komen?

Ik zal meer specifiek zijn!

Vroeger heb ik geregeld last gehad van uittredingen, Ik was me er hier heel bewust van, en na dat het een aantal keer is gebeurd heb ik er ook vanalles over opgezocht.
Wat niet wegnam dat elke keer dat het gebeurde, ik verschrikkelijk bang was en alles probeerde om de droom te stoppen.
Het was alsof ik boven mijn lichaam 'zweefde' en telkens een stukje hoger ging.
Soms ook kroop ik precies over de grond (maar ik lag dus in bed) en geraakte heel moeizaam vooruit. En zo ben ik eens tot het bed van mijn ouders geraakt (ik was nog jong) en ik wou hen wakker maken omdat ik bang had, maar ik kreeg niets gezegd. Los van deze dromen had ik het ook dat ik sliep, en ik wist dat ik aan het slapen was, maar ik kon niet wakker worden. Dit ging samen met een heel beklemmend gevoel, en ik wou roepen maar het ging niet.

Over die derealisatie/depersonalisatie: dit had ik ook al op heel jonge leeftijd.
Het was alsof ik naar een 'film' keek en ik niet echt aanwezig was. Dit geen weken trouwens , maar maanden aan een stuk ... ik denk dat ik hier wel enkele jaren mee heb gekampt.
Op sommige momenten was het erger, maar ik was me er hier altijd van bewust waardoor ik ook een bepaalde angst creëerde om dit op sommige momenten te krijgen.
En van deze angst kwamen dan paniekaanvallen voort.
De eerste keer was het toen ik op mijn kamer had liggen slapen, ik ging naar beneden waar mijn mama zat.
Ik kreeg in een keer enorm veel schrik, maar ik weet niet voor wat. De wereld leek heel anders, niet echt. Het was alsof ik in een ander 'bewustzijn' zat. Ik begon te hyperventilleren en verschrikkelijk te huilen.
Soms heb ik ook het gevoel alsof ik op een dag 'voor de tweede keer wakker wordt' en dus een stuk 'bewuster' ben als het moment daarvoor, ook ontzettend viest en het jaagt me de schrik aan.

Verder zie ik soms ook naar andere mensen (mijn ouders, vriend) en denk ik van : wie zijn dat eigenlijk? zijn dat mijn ouders? kennen ze mij? ken ik hen eigenlijk? En ze lijken dan zo ontzettend klein en ver weg van mij, het is echt vies.

Twee jaar geleden ben ik met de symptonen wel naar de dokter geweest, en dan vooral het symptoon dat 'ik de wereld zie zoals ik naar de tv kijk'. Jammer genoeg schreef die dokter mij hoe sarcastisch ook, oogdruppeltjes voor en verwees me door naar de oogarts, die zei dat alles in orde was.

Nu krijg ik soms hele rare gedachten van hoe raar de wereld soms wel niet lijkt. Bijvoorbeeld over mijn eigen lichaam: ik sta er precies buiten (niet letterlijk) en aanschouw hoe raar dit ineen zit.
Ook de wereld in het algemene, zoals ruimte. Soms voelt de omgeving heel groot aan, oneindig...
Ik kan ook heel moeilijk ergens gewoon rustig op café op of restaurant zitten. Dit voelt heel raar aan, ik kan me niet ontspannen en zoek steeds afleiding (bv een tijdsschrift lezen, gsm).

Tot zover mijn bijdrage

quote:

Op donderdag 14 juni 2007 23:29 schreef Smoked het volgende:
Nou prima in principe. Sympathiek dat je er nog aan denk!

Heb er wel weer last van gekregen, wederom na een middagdutje. Het komt dat keihard terug en houdt een dikke week aan. Zo lang ik overdags geen dutjes doe blijft het weg. Het is wel een beetje een probleem, ik krijg rond 5 a 6 uur smiddags altijd ontzettende slaap. Soms zo erg dat ik echt MOET gaan liggen.

Graag gedaan. Zou graag willen dat ik je kon helpen.. maar zou niet weten hoe. Zou wel handig zijn he? Als je echt een kapstok had met allerlei methodes die je hielpen?

Heb je al iets geprobeerd met de tips die je in dit topic hebt gekregen?

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 11:28 schreef SnEeUwWiEtJe het volgende:

Vroeger heb ik geregeld last gehad van uittredingen, Ik was me er hier heel bewust van, en na dat het een aantal keer is gebeurd heb ik er ook vanalles over opgezocht.
Wat niet wegnam dat elke keer dat het gebeurde, ik verschrikkelijk bang was en alles probeerde om de droom te stoppen.
Het was alsof ik boven mijn lichaam 'zweefde' en telkens een stukje hoger ging.
Soms ook kroop ik precies over de grond (maar ik lag dus in bed) en geraakte heel moeizaam vooruit. En zo ben ik eens tot het bed van mijn ouders geraakt (ik was nog jong) en ik wou hen wakker maken omdat ik bang had, maar ik kreeg niets gezegd. Los van deze dromen had ik het ook dat ik sliep, en ik wist dat ik aan het slapen was, maar ik kon niet wakker worden. Dit ging samen met een heel beklemmend gevoel, en ik wou roepen maar het ging niet.

Inkoppertje: Blow eens wat minder

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 18:15 schreef webspider het volgende:

[..]

Inkoppertje: Blow eens wat minder

God, van die rommel blijf ik af hoor

(bedankt voor de serieuze reactie)

Dat gevoel wat je na het doen van een middagdutje kan krijgen ken ik wel. Het lijkt idd wel een beetje op het gevoel van derealisatie, maar ik denk dat na een middagdutje je slaapritme (of bioritme) gewoon een beetje in de war kan raken, waardoor je het gevoel kan hebben dat je nog half aan het dromen bent, waardoor dingen onwerkelijk aanvoelen. Derealisatie en depersonalisatie gaan nog een stapje verder denk ik, in de zin dat er dan nog meer uit balans is.