Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee?

quote:

Op woensdag 30 mei 2007 22:00 schreef Sabsie het volgende:
Hummm... Het valt me op dat paniekaanvallen en depersonalisatie/derealisatie door elkaar worden gehaald. Als je een paniekaanval hebt kan je het gevoel hebben dat je jezelf even niet meer bent, omdat de angst te overheersend is. Bij depersonalisatie/derealisatie voel je toch juist niets meer? In mijn geval is dat wel zo. Angst kan me ook helemaal gek maken en zorgen dat ik een licht gevoel in m'n hoofd heb, maar dat ervaar ik toch weer heel anders dan dissociatie.
Bij depersonalisatie ben ik juist heel erg kalm en zijn mijn emoties helemaal verdwenen.

Om dan ook nog iets over paniek-/angstaanvallen te zeggen...
Bij een paniek-/angstaanval raak je simpelweg overmeesterd door veel te veel impressies (extern en/of intern) die je hersenen op overtoeren laten draaien, maar eigenlijk trek je het niet (kun je het allemaal niet verwerken/beheersen/relativeren, zowel niet qua mind als qua gevoel) en dat werkt als een katalyst van je angstige gedachten en gevoelens, waardoor de paniek alleen maar groter wordt. Dat is dus ook totaal iets anders dan depersonalisatie/derealisatie...

quote:

Op woensdag 30 mei 2007 22:00 schreef Sabsie het volgende:
Hummm... Het valt me op dat paniekaanvallen en depersonalisatie/derealisatie door elkaar worden gehaald. Als je een paniekaanval hebt kan je het gevoel hebben dat je jezelf even niet meer bent, omdat de angst te overheersend is. Bij depersonalisatie/derealisatie voel je toch juist niets meer? In mijn geval is dat wel zo. Angst kan me ook helemaal gek maken en zorgen dat ik een licht gevoel in m'n hoofd heb, maar dat ervaar ik toch weer heel anders dan dissociatie.
Bij depersonalisatie ben ik juist heel erg kalm en zijn mijn emoties helemaal verdwenen.

Bij mij is het zo:
Derealisatie > paniekaanval > paniek versterkt de derealisatie.
ik voel nog best wel wat tijdens derealisatie, namelijk heel veel angst dat ik 'niet echt ben' of 'in een droom leef'.

quote:

Op woensdag 30 mei 2007 23:21 schreef GlazenKaak het volgende:

[..]

Bij mij is het zo:
Derealisatie > paniekaanval > paniek versterkt de derealisatie.
ik voel nog best wel wat tijdens derealisatie, namelijk heel veel angst dat ik 'niet echt ben' of 'in een droom leef'.

Een derealisatie kan idd ook tot paniek leiden en deze paniek zal de derealisatie alleen maar versterken.
Ook als een paniekaanval niet voorafgegaan wordt door een derealisatie-ervaring, kan het wel degelijk derealisatie in de hand werken.
Derealisatie kan dus paniek versterken en/of veroorzaken en andersom, maar het hoeft niet.
Als je niet vatbaar bent voor een paniekaanval, zal een derealisatie-ervaring dit ook niet in de hand werken.

quote:

Ik heb eigenlijk mijn hele leven hier al last van. Het is ongelofelijk eng, ik weet het. Ik noem het altijd 'de droomwereld', ik ervaar derealisatie alsof ik droom. Ik krijg het vooral als ik erg moe ben of heel erg honger heb. Een tijdje terug was ik in Stockholm en ik had al een tijd niet meer geslapen, ik stond in een felverlichte ruimte en opeens kwam het op me af. Het was heel erg eng, en het beste is (voor mij) om het te negeren en dan ergens waar het rustig en donker is gaan zitten.

Dat mijn lichaam niet meer van mij is heb ik niet zovaak, wel eens gehad. Als ik dan eet voelt het ongelofelijk raar. M'n mond beweegt, maar het voelt alsof het niet mijn mond is.

Ik heb het zelf ook gehad, maar wat je moet doen is moeilijk uit te leggen, maar je moet zeg maar je zelf van binnen opwinden een soort adrenaline opwekken, door bv in te beelden alsof je aan het parachute springen bent ofzo (de zelfde manier om uit lucide dromen [nachtmerries] te komen)

Jullie die het hebben hebben waarschijnlijk ADD, zoek maar op google, en wat er dus gebeurd is je bewustzijn wordt, soort van gealtert, outofbody experience, 3th person achtig.

Dit komt doordat je hersengolf frequentie verschuift naar de fase waar je ook in verkeerd als je slaapt. ofzo

Ik had het zelfs op een gegeven moment zo erg dat ik niet neer kon eten of drinken, het leek alsof ik geen controle meer had over m'n slikreflexen, dat was echt eng, maar daar ben ik over heen

@Jeem: Treffende woorden voor iets wat mijn vermoeden bevestigt! Vandaar ook dat ik mensen die er middeni nzitten o.a. zou aanbevelen een hele koude douche te nemen, teneinde jezelf a.h.w wakker te doen schudden/schrikken en weer meer feeling te krijgen met je 'waak'toestand.

ik noem het "t matrix gevoel, heb er last van als het warm weer is en het donker wordt/is... het zakt alleen zo weer, sinds ik weet wat het is en hoe het, bij mij dan, ontstaat.

de omgeving lijkt dan een decor, niet echt, en buiten lijkt ook niet echt buiten, alsof de hemel een dichte koepel is, zeg maar.
de eerste keren bleef dat gevoel dagen hangen, maar dat is dus gelukkig niet meer zo, gewoon wat water drinken , ademhaling weer onder controle krijgen , even met iemand praten over triviale zaken en dan zakt het.

het gekke is dat het gevoel soms ook opkomt als men het heeft over het heelal, lichtjaren, het 'oneindige' ervan , hoe de aarde geen ruk voorstelt, de zon groter en groter zal worden en etc etc , iets te lang daar over door denken en back into the matrix

alleen de complete angst slaat niet meer toe, en dat hoop ik ook nooit meer mee te maken.

[ Bericht 0% gewijzigd door milagro op 31-05-2007 00:21:13 ]

Dat komt mij inderdaad ook bekend voor Milagro; dat het bij speciaal weer opkomt. Zelf heb ik er best veel last van, vooral zoals eerder mensen zeiden tijdens stress, maar ook bij opgekropte emoties en die maar niet tonen. Vooral als er erg veel felle zon is of het weer wat grimmig wordt.
Ook vaak als ik een mp3 speler op m'n oren heb.. dan sluit je jezelf al af en muziek kan natuurlijk al veel met je doen en je deels in trance brengen soms.

Wanneer ik even wat te lang over vage vraagstukken ga nadenken, door alles even niet meer te snappen en nep te zien (tijd, plaats, leven, gedachten van anderen), speelt het ook snel op. Ik heb het nu wel beter onder controle overigens.

Vaak is het vervelend, maar soms vind ik het ook fijn. Dat angstige gevoel kan plaatsmaken voor een alwetend narcistisch gevoel. Als je probeert te realiseren dat je eigenlijk niet goed zit, maar je je gedachten wel even lekker laat gaan, dan voel je soms alsof alles je duidelijk wordt. Eigenlijk net als bij een (paddo)trip, alleen dan minder sterk.

quote:

Op woensdag 30 mei 2007 23:16 schreef Smoked het volgende:
nou het lijkt ondertussen wat beter te gaan. Gisteren had ik echt het gevoel dat het toch wel een stuk minder was. Op dit moment heb ik er niet zo duidelijk last van dat ik naar de dokter wil. 's avonds lijkt het wel iets erger te worden.

Misschien is het toch niet onverstandig om even bij de huisarts langs te gaan. Voorkomen is beter dan genezen toch?(en dan doel ik erop dat je verschijnselen wellicht erger kunnen worden).

quote:

Op woensdag 30 mei 2007 23:59 schreef milagro het volgende:
het gekke is dat het gevoel soms ook opkomt als men het heeft over het heelal, lichtjaren, het 'oneindige' ervan , hoe de aarde geen ruk voorstelt, de zon groter en groter zal worden en etc etc , iets te lang daar over door denken en back into the matrix

Ja! Herkenbaar.

Ik heb dan ook op zulke momenten dat ik naar mijn hand kijk -die houd ik dan bijv. recht uitgestrekt voor me- en dan lijkt hij echt super ver weg, dat is zo vaag. En als je dan praat in een groep is het helemaal irritant, want voor mij is het dan net alsof je hardop praat in een droom. Je kunt zelfs door blijven praten, terwijl ik ondertussen aan hele andere dingen denk.

quote:

Op zondag 27 mei 2007 13:24 schreef GlazenKaak het volgende:
Hoi,

Ik heb eigenlijk mijn hele leven hier al last van. Het is ongelofelijk eng, ik weet het. Ik noem het altijd 'de droomwereld', ik ervaar derealisatie alsof ik droom. Ik krijg het vooral als ik erg moe ben of heel erg honger heb. Een tijdje terug was ik in Stockholm en ik had al een tijd niet meer geslapen, ik stond in een felverlichte ruimte en opeens kwam het op me af. Het was heel erg eng, en het beste is (voor mij) om het te negeren en dan ergens waar het rustig en donker is gaan zitten.

Dat mijn lichaam niet meer van mij is heb ik niet zovaak, wel eens gehad. Als ik dan eet voelt het ongelofelijk raar. M'n mond beweegt, maar het voelt alsof het niet mijn mond is.

Ik slik antidepressiva en dit helpt heel goed, ik krijg het bijna nooit meer. Er is een tijd geweest (op m'n veertiende) dat ik het 'droomgevoel' constant had, ik durfde hierdoor mijn kamer niet meer uit en ik durfde ook niet meer naar school. Nadat ik antipsychotica had gekregen ging het stukken beter met me.

Nu ben ik 17 en ik heb er niet zoveel last meer van. Het is er wel altijd een beetje en het zal altijd wel een deel van me blijven, maar ik probeer het zoveel mogelijk te onderdrukken. Het is belangrijk dat ik goed slaap en eet en niet al te veel stress heb. Ik zit nu in m'n eindexamen dus ik heb veel stress, hierdoor wordt het ook wat erger.

Bij mij speelt het weer ook heel erg mee, als het bewolkt en somber is is het droomgevoel erger dan als het mooi weer is.

Ik heb heel veel gehad aan de website Dreamchild (http://www.dreamchild.net/), ik heb heel lang gehad dat ik de enige was die deze gevoelens had en ik was heel blij dat ik niet de enige was.

God, ik krijg tranen in mijn ogen.
Dit kon ik geschreven hebben.
Weet je ook hoe het komt?

Verder wel tevreden met je werk? Depersonalisatie komt namelijk vaak voor bij een burnout, maar dat hoeft bij jou natuurlijk niet meteen het geval te zijn.

Als er iets vervloekt is, dan is het wel die dp/dr zooi!
Andere geestelijke aandoeningen kunnen naarder lijken, of heftiger bewegen, uiteindelijk alles liever dan dp/dr.
Ik heb het van kinds-af-aan in uiteenlopende mate maar nooit helemaal vrij van. Alles mee gedaan wat maar bedenkbaar is en flink wat voor elkaar gekregen (en het enge was het makkelijkst om te zetten vond ik, dus laat je niet imponeren door z'n surrealistische en indrukwekkende aard. Net als een casettebandje: klein ding maar je hoort het door je hele kamer ). Maar niet all the way, die houdt ergens op en ik heb er een *****hekel aan als iets niet verder verbeterd kan.

Als je het niet al had en het komt nadat je met drugs hebt geexperimenteerd (als je weer clean bent), stop dan met experimenteren!!
Als blijkt dat jou geest die kant op kan geraken wees dan asjeblieft gewaarschuwd!

Als je het toch al had; Ik heb er vroeger wel wat aan gehad kunstmatige dr op te wekken via wiet of alcohol, ook voor het leren onderscheiden van dp-dr. Ik kende die terminologie nog niet maar via oprecht en onverschrokken openheid voor jezelf valt er wel een beetje in te bewegen en te leren.

Ik heb last van depersonalisatie, maar dat komt door het drugsgebruik in mijn jeugd waar ik nu gelukkig mee gekapt ben al een paar jaar.
Ik voel mij vaak losstaand van mijn directe omgeving, alsof ik maar indirect aanwezig ben en ook vaak het gevoel heb alsof alles om mij heen surrealistisch is.

Een onbekende geest is in je lichaam gekomen.

quote:

Op zondag 3 juni 2007 09:39 schreef Judas.Iskariot het volgende:
Een onbekende geest is in je lichaam gekomen.

Ga es naar Truth jij.

Ik heb het ook een keer gehad, en het hield een weekje vol oid.

Hey TS, hoe is het nu met je? (moest er vandaag ineens aan denken)

quote:

Op vrijdag 1 juni 2007 19:09 schreef SnEeUwWiEtJe het volgende:

[..]

God, ik krijg tranen in mijn ogen.
Dit kon ik geschreven hebben.
Weet je ook hoe het komt?

Geen flauw idee. Ik had ooit een keer gelezen dat onderdrukte trauma's er iets mee te maken kunnen hebben, maar ik heb geen zin in een psychiater die mij dingen gaat aanpraten die hoogstwaarschijnlijk nooit zijn gebeurd ik denk dat ik gewoon pech heb gehad.

Het is echt fijn om te lezen dat andere mensen zich ook zo voelen he? Toen ik voor het eerst de site www.dreamchild.net las heb ik me toch een potje gejankt, niet normaal.

quote:

Op zondag 27 mei 2007 12:45 schreef Smoked het volgende:
Sinds ik kleine week voel ik mij zeer vreemd. Na een lange werkweek deed ik 's avonds een flinke dut en stond daarna een beetje raar op. Ik dacht dat het door het iets te lange dutje kwam maar de dag daarop bleef ik het gevoel houden.

Kort gezegd voel ik me zo:

- Het is alsof niks meer echt is terwijl ik weet dat dat het wel is
- het lijkt alsof er een soort "blur" over m'n ogen zit
- ik voel mijn lichaam niet meer maar toch weet ik dat het er is
- alles gaat automatisch, ik maak niks meer bewust mee

Er is echt iets grandioos mis gegaan in mn kop. Het duurt nu 2 a 3 dagen en kijk eerst nog even aan of dit vanzelf weggaat maar ik kan echt niks meer. Na wat research gedaan te hebben kwam ik uit op derealisatie/depersonalisatie, de symptomen hiervan sluiten exact aan bij wat ik heb.

http://www.syntyche.nl/dps.html

Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben gehad? heb je het nog steeds of ben je er van af gekomen (hoe?).

Klinkt inderdaad herkenbaar.
Ik heb me eens dagen lang gevoeld als een zwart klein haltertje in een lege zwarte ruimte.
En laatst nog voelde ik me heel vreemd, met associaties en gedachtengangen en herinneringen die ik helemaal niet kan hebben.
De eerste keer duurde het een paar dagen. Uiteindelijk ging het over, toen ik me een heel laconike vriend voorstelde, die binnen zou komen en zou vragen: "Heb je koffie?" Zoals altijd. Toen was het over.

Geen zorgen maken, niets van aantrekken. Niemand kan het zien en er is niks aan de hand. Gaat vanzelf weer over.

Soms kwam het na heel heftig klaarkomen. Was ik twee dagen van slag.

quote:

Op zondag 3 juni 2007 09:39 schreef Judas.Iskariot het volgende:
Een onbekende geest is in je lichaam gekomen.

Niet zeveren!

quote:

Op donderdag 14 juni 2007 23:29 schreef Smoked het volgende:
Nou prima in principe. Sympathiek dat je er nog aan denk!

Heb er wel weer last van gekregen, wederom na een middagdutje. Het komt dat keihard terug en houdt een dikke week aan. Zo lang ik overdags geen dutjes doe blijft het weg. Het is wel een beetje een probleem, ik krijg rond 5 a 6 uur smiddags altijd ontzettende slaap. Soms zo erg dat ik echt MOET gaan liggen.

Dat kan het bij mij ook wel triggeren, geloof ik. Dat ik soms wakker schrik en mezelf iets heel raars hoor zeggen.

Ik vind het wel leuk om te ontdekken, dat er meer mensen zijn die het hebben.
Ik ben er altijd al een voorstander van om rustig te blijven, maar in dit soort gevallen helemaal. Kijk een beetje rond naar wat er gebeurt en hoe het voelt en zo. Het gaat wel weer over.
Toen ik me een haltertje voelde, had ik echt het idee, dat ik de hele wereld opnieuw kon definiëren. later vroeg iemand me, of ik dat ook gedaan had. Helaas moest ik bekennen van niet.

Soms voelt het als uittreden of althans, de voorbereidingen daartoe. Zoals in mijn jeugd, dat ik me soms heel ver verheven boven mijn bed voelde. Dat is dus iets heel anders dan andere geesten die binnenkomen.

Bedankt voor de links, alle bijdragers. Zal eens wat lezen.

Tot slot een parallel:
Een oude buurman van me beschreef hoe hij vroeger in de Rijn zwom en dan aan de koppen van de strekdammen dook. Dat is echt levensgevaarlijk, ik heb er een vriend door verloren. Daar zijn grote en kleine kolken en stroom het water hard, maar hij dook naar de bodem en wist weer boven te komen aan de andere kant. Een sport voor hem. En overigens een bekende truc onder zwemmers: duik naar de bodem van de draaikolk, dan kun je weg.
Op een keer raakte hij verstrikt in een stuk prikkeldraad, dat iemand in het water gegooid had. Wat hem redde was, dat hij niet in paniek raakte en rustig het draad afwikkelde.

Als je lichaam veilig is, kun je, zelfs als je verstrikt raakt, rustig de tijd nemen om het prikkeldraad af te wikkelen.

Tvp, interessant topic.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 00:13 schreef GlazenKaak het volgende:

[..]

Geen flauw idee. Ik had ooit een keer gelezen dat onderdrukte trauma's er iets mee te maken kunnen hebben, maar ik heb geen zin in een psychiater die mij dingen gaat aanpraten die hoogstwaarschijnlijk nooit zijn gebeurd ik denk dat ik gewoon pech heb gehad.

Het is echt fijn om te lezen dat andere mensen zich ook zo voelen he? Toen ik voor het eerst de site www.dreamchild.net las heb ik me toch een potje gejankt, niet normaal.

Het is inderdaad heel fijn om te lezen dat andere mensen het net zo hebben ..
En op sommige momenten denk ik dan weer dat ik compleet gek ben, en over een aantal jaren zeker in een instelling beland.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 01:00 schreef Kees22 het volgende:

[..]

Dat kan het bij mij ook wel triggeren, geloof ik. Dat ik soms wakker schrik en mezelf iets heel raars hoor zeggen.

Ik vind het wel leuk om te ontdekken, dat er meer mensen zijn die het hebben.
Ik ben er altijd al een voorstander van om rustig te blijven, maar in dit soort gevallen helemaal. Kijk een beetje rond naar wat er gebeurt en hoe het voelt en zo. Het gaat wel weer over.
Toen ik me een haltertje voelde, had ik echt het idee, dat ik de hele wereld opnieuw kon definiëren. later vroeg iemand me, of ik dat ook gedaan had. Helaas moest ik bekennen van niet.

Soms voelt het als uittreden of althans, de voorbereidingen daartoe. Zoals in mijn jeugd, dat ik me soms heel ver verheven boven mijn bed voelde. Dat is dus iets heel anders dan andere geesten die binnenkomen.

Bedankt voor de links, alle bijdragers. Zal eens wat lezen.

Tot slot een parallel:
Een oude buurman van me beschreef hoe hij vroeger in de Rijn zwom en dan aan de koppen van de strekdammen dook. Dat is echt levensgevaarlijk, ik heb er een vriend door verloren. Daar zijn grote en kleine kolken en stroom het water hard, maar hij dook naar de bodem en wist weer boven te komen aan de andere kant. Een sport voor hem. En overigens een bekende truc onder zwemmers: duik naar de bodem van de draaikolk, dan kun je weg.
Op een keer raakte hij verstrikt in een stuk prikkeldraad, dat iemand in het water gegooid had. Wat hem redde was, dat hij niet in paniek raakte en rustig het draad afwikkelde.

Als je lichaam veilig is, kun je, zelfs als je verstrikt raakt, rustig de tijd nemen om het prikkeldraad af te wikkelen.

Van dat uittreden hen ik een paar jaar geleden ook verschrikkelijk veel last van gehad!
Zou het hierdoor komen?

Ik zal meer specifiek zijn!

Vroeger heb ik geregeld last gehad van uittredingen, Ik was me er hier heel bewust van, en na dat het een aantal keer is gebeurd heb ik er ook vanalles over opgezocht.
Wat niet wegnam dat elke keer dat het gebeurde, ik verschrikkelijk bang was en alles probeerde om de droom te stoppen.
Het was alsof ik boven mijn lichaam 'zweefde' en telkens een stukje hoger ging.
Soms ook kroop ik precies over de grond (maar ik lag dus in bed) en geraakte heel moeizaam vooruit. En zo ben ik eens tot het bed van mijn ouders geraakt (ik was nog jong) en ik wou hen wakker maken omdat ik bang had, maar ik kreeg niets gezegd. Los van deze dromen had ik het ook dat ik sliep, en ik wist dat ik aan het slapen was, maar ik kon niet wakker worden. Dit ging samen met een heel beklemmend gevoel, en ik wou roepen maar het ging niet.

Over die derealisatie/depersonalisatie: dit had ik ook al op heel jonge leeftijd.
Het was alsof ik naar een 'film' keek en ik niet echt aanwezig was. Dit geen weken trouwens , maar maanden aan een stuk ... ik denk dat ik hier wel enkele jaren mee heb gekampt.
Op sommige momenten was het erger, maar ik was me er hier altijd van bewust waardoor ik ook een bepaalde angst creëerde om dit op sommige momenten te krijgen.
En van deze angst kwamen dan paniekaanvallen voort.
De eerste keer was het toen ik op mijn kamer had liggen slapen, ik ging naar beneden waar mijn mama zat.
Ik kreeg in een keer enorm veel schrik, maar ik weet niet voor wat. De wereld leek heel anders, niet echt. Het was alsof ik in een ander 'bewustzijn' zat. Ik begon te hyperventilleren en verschrikkelijk te huilen.
Soms heb ik ook het gevoel alsof ik op een dag 'voor de tweede keer wakker wordt' en dus een stuk 'bewuster' ben als het moment daarvoor, ook ontzettend viest en het jaagt me de schrik aan.

Verder zie ik soms ook naar andere mensen (mijn ouders, vriend) en denk ik van : wie zijn dat eigenlijk? zijn dat mijn ouders? kennen ze mij? ken ik hen eigenlijk? En ze lijken dan zo ontzettend klein en ver weg van mij, het is echt vies.

Twee jaar geleden ben ik met de symptonen wel naar de dokter geweest, en dan vooral het symptoon dat 'ik de wereld zie zoals ik naar de tv kijk'. Jammer genoeg schreef die dokter mij hoe sarcastisch ook, oogdruppeltjes voor en verwees me door naar de oogarts, die zei dat alles in orde was.

Nu krijg ik soms hele rare gedachten van hoe raar de wereld soms wel niet lijkt. Bijvoorbeeld over mijn eigen lichaam: ik sta er precies buiten (niet letterlijk) en aanschouw hoe raar dit ineen zit.
Ook de wereld in het algemene, zoals ruimte. Soms voelt de omgeving heel groot aan, oneindig...
Ik kan ook heel moeilijk ergens gewoon rustig op café op of restaurant zitten. Dit voelt heel raar aan, ik kan me niet ontspannen en zoek steeds afleiding (bv een tijdsschrift lezen, gsm).

Tot zover mijn bijdrage

quote:

Op donderdag 14 juni 2007 23:29 schreef Smoked het volgende:
Nou prima in principe. Sympathiek dat je er nog aan denk!

Heb er wel weer last van gekregen, wederom na een middagdutje. Het komt dat keihard terug en houdt een dikke week aan. Zo lang ik overdags geen dutjes doe blijft het weg. Het is wel een beetje een probleem, ik krijg rond 5 a 6 uur smiddags altijd ontzettende slaap. Soms zo erg dat ik echt MOET gaan liggen.

Graag gedaan. Zou graag willen dat ik je kon helpen.. maar zou niet weten hoe. Zou wel handig zijn he? Als je echt een kapstok had met allerlei methodes die je hielpen?

Heb je al iets geprobeerd met de tips die je in dit topic hebt gekregen?

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 11:28 schreef SnEeUwWiEtJe het volgende:

Vroeger heb ik geregeld last gehad van uittredingen, Ik was me er hier heel bewust van, en na dat het een aantal keer is gebeurd heb ik er ook vanalles over opgezocht.
Wat niet wegnam dat elke keer dat het gebeurde, ik verschrikkelijk bang was en alles probeerde om de droom te stoppen.
Het was alsof ik boven mijn lichaam 'zweefde' en telkens een stukje hoger ging.
Soms ook kroop ik precies over de grond (maar ik lag dus in bed) en geraakte heel moeizaam vooruit. En zo ben ik eens tot het bed van mijn ouders geraakt (ik was nog jong) en ik wou hen wakker maken omdat ik bang had, maar ik kreeg niets gezegd. Los van deze dromen had ik het ook dat ik sliep, en ik wist dat ik aan het slapen was, maar ik kon niet wakker worden. Dit ging samen met een heel beklemmend gevoel, en ik wou roepen maar het ging niet.

Inkoppertje: Blow eens wat minder

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 18:15 schreef webspider het volgende:

[..]

Inkoppertje: Blow eens wat minder

God, van die rommel blijf ik af hoor

(bedankt voor de serieuze reactie)

Dat gevoel wat je na het doen van een middagdutje kan krijgen ken ik wel. Het lijkt idd wel een beetje op het gevoel van derealisatie, maar ik denk dat na een middagdutje je slaapritme (of bioritme) gewoon een beetje in de war kan raken, waardoor je het gevoel kan hebben dat je nog half aan het dromen bent, waardoor dingen onwerkelijk aanvoelen. Derealisatie en depersonalisatie gaan nog een stapje verder denk ik, in de zin dat er dan nog meer uit balans is.

Ze verzinnen steeds iets nieuws. Die psychologen geven er gewoon steeds een nieuwe benaming voor.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 21:14 schreef punkiie het volgende:
Ze verzinnen steeds iets nieuws. Die psychologen geven er gewoon steeds een nieuwe benaming voor.

Iemand ervaring mee, staat duidelijk in de TT, dus dan mag jij lekker wegblijven meneer de alwetende psychiater.

ga naar de dokter en ga jezelf geen diagnose aanpraten via een website, please..

Ah joh dat heb ik vroeger ook vaak gehad. Leek het net alsof niets meer echt was en je door een soort buis naar de realiteit keek.

Gebruik je wel eens wat dope of zuip je nogal vaak?

quote:

Op donderdag 21 juni 2007 08:28 schreef Die_Hofstadtgruppe het volgende:
Ah joh dat heb ik vroeger ook vaak gehad. Leek het net alsof niets meer echt was en je door een soort buis naar de realiteit keek.

Es een keertje een beetje DR hebben heeft niets te maken met hoe en wat het is als het levenslang chronisch is.

quote:

Gebruik je wel eens wat dope of zuip je nogal vaak?

Dat vraag je aan... ?

Ik denk dat er al behoorlijk wat duidelijke info over intoxicatie in dit topic staat, en ook dat TS duidelijk schrijft. Ik denk dat hij/zij moet opletten hoe ernstig de DR is en wat de frequentie is.
Met losse ervaringen is naar dokters rennen niet erg oplossend. Zelf weten hoe het heet is hetgeen waar mee te werken, dokter kan er niet veel aan toevoegen. En voor de lichte ervaringen, zoals vlak na ontwaken enz. hoef je al helemaal niet naar een dokter. Er zijn veel nuances in het dp/dr wereldje. Maar het is wel eenvoudig te herkennen, of het nu een licht moment van DR is of een zwaarder, dus allang mooi dat het goed te benoemen is en dat kan men best zelf zonder gauw in de fout te gaan.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 11:28 schreef SnEeUwWiEtJe het volgende:
Ik zal meer specifiek zijn!

Vroeger heb ik geregeld last gehad van uittredingen, Ik was me er hier heel bewust van, en na dat het een aantal keer is gebeurd heb ik er ook vanalles over opgezocht.
Wat niet wegnam dat elke keer dat het gebeurde, ik verschrikkelijk bang was en alles probeerde om de droom te stoppen.

*knip* klinkt reëel

Tot zover mijn bijdrage

Sommige woorden doen me vermoeden dat je Belgische bent, en ik weet niet of daar dezelfde tijdschriften bestaan als in Nederland. Ik zou eens in een natuurvoedingswinkel gaan kijken en daar wat door tijdschriften bladeren. Er bestaan in Nederland genoeg cursussen en therapeuten aangaande het zieleleven. gewoon, een beetje rondkijken en aangrijpen wat je wat lijkt.

En vooral: als het je overkomt: niet in paniek raken en niet bang worden.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 09:46 schreef SnEeUwWiEtJe het volgende:

[..]

Van dat uittreden hen ik een paar jaar geleden ook verschrikkelijk veel last van gehad!
Zou het hierdoor komen?

Neehoor, is weer wat anders en geen oorzaak ervan maar dat beide bij 1 mens voorkomen is weer niet bepaald uniek.

Het kan zijn dat je ff een kleine chemische onbalans hebt gehad... Als je
slaapt zijn er andere stoffen dominant dan wanneer je wakker bent...

quote:

Op donderdag 14 juni 2007 23:29 schreef Smoked het volgende:
Nou prima in principe. Sympathiek dat je er nog aan denk!

Heb er wel weer last van gekregen, wederom na een middagdutje. Het komt dat keihard terug en houdt een dikke week aan. Zo lang ik overdags geen dutjes doe blijft het weg. Het is wel een beetje een probleem, ik krijg rond 5 a 6 uur smiddags altijd ontzettende slaap. Soms zo erg dat ik echt MOET gaan liggen.

Hmmm, voor mij een klein beetje herkenbaar.
Als ik uit m'n werk kom en daarna een dutje doe en ik blijf te lang liggen (>30 minuten), voel ik me de rest van de avond redelijk prikkelbaar (potentieel sjaggi zeg maar ) en duf.
Hoe lang doe je zo'n dutje? Ik gok dat je een gevoelig bioritme hebt en je lichaam regelmaat nodig heeft op dat gebied.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2007 11:28 schreef SnEeUwWiEtJe het volgende:
Ik zal meer specifiek zijn!

Vroeger heb ik geregeld last gehad van uittredingen, Ik was me er hier heel bewust van, en na dat het een aantal keer is gebeurd heb ik er ook vanalles over opgezocht.
Wat niet wegnam dat elke keer dat het gebeurde, ik verschrikkelijk bang was en alles probeerde om de droom te stoppen.
Het was alsof ik boven mijn lichaam 'zweefde' en telkens een stukje hoger ging.
Soms ook kroop ik precies over de grond (maar ik lag dus in bed) en geraakte heel moeizaam vooruit. En zo ben ik eens tot het bed van mijn ouders geraakt (ik was nog jong) en ik wou hen wakker maken omdat ik bang had, maar ik kreeg niets gezegd. Los van deze dromen had ik het ook dat ik sliep, en ik wist dat ik aan het slapen was, maar ik kon niet wakker worden. Dit ging samen met een heel beklemmend gevoel, en ik wou roepen maar het ging niet.

Over die derealisatie/depersonalisatie: dit had ik ook al op heel jonge leeftijd.
Het was alsof ik naar een 'film' keek en ik niet echt aanwezig was. Dit geen weken trouwens , maar maanden aan een stuk ... ik denk dat ik hier wel enkele jaren mee heb gekampt.
Op sommige momenten was het erger, maar ik was me er hier altijd van bewust waardoor ik ook een bepaalde angst creëerde om dit op sommige momenten te krijgen.
En van deze angst kwamen dan paniekaanvallen voort.
De eerste keer was het toen ik op mijn kamer had liggen slapen, ik ging naar beneden waar mijn mama zat.
Ik kreeg in een keer enorm veel schrik, maar ik weet niet voor wat. De wereld leek heel anders, niet echt. Het was alsof ik in een ander 'bewustzijn' zat. Ik begon te hyperventilleren en verschrikkelijk te huilen.
Soms heb ik ook het gevoel alsof ik op een dag 'voor de tweede keer wakker wordt' en dus een stuk 'bewuster' ben als het moment daarvoor, ook ontzettend viest en het jaagt me de schrik aan.

Ik ken die dingen... soms heb ik dat ook... en dan is het in eens ook weer weg. Ik ben er nooit mee naar een dokter geweest en ik heb het ook niemand verteld omdat ik zelf dacht van mezelf dat ik gek was. Nou is dat gelukkig wel minder geworden dan vroeger. En nou heb ik het vreemd genoeg alleen in drukke tijden en wanneer ik iets 'nieuws' doe.

Ik heb een paar jaar lang last gehad van depersonalisatie. Ik weet niet precies wanneer 't begonnen is (het is waarschijnlijk heel geleidelijk opgekomen) maar nagaande hoe lang ik me "duf" heb gevoeld heb ik 't zeker 2 jaar gehad.

De hypochonder in mij begon al te speculeren over nare dingen waaraan ik op 't punt stond dood te gaan.

Het bleek uiteindelijk allemaal voor te komen uit enigszins heftige angstproblematiek. Inmiddels heb ik daarvoor (en de oorzaak daar dan weer van) hulp gezocht, en alleen al door er over te praten en door aan mezelf toe te hebben gegeven waar ik dan zo bang voor ben voel ik me al stukken beter.

Derealisatie lijkt me helemaal eng, dat heb ik gelukkig nooit gehad.

quote:

Op woensdag 30 mei 2007 23:16 schreef Smoked het volgende:

[..]

Hee,

nou het lijkt ondertussen wat beter te gaan. Gisteren had ik echt het gevoel dat het toch wel een stuk minder was. Op dit moment heb ik er niet zo duidelijk last van dat ik naar de dokter wil. 's avonds lijkt het wel iets erger te worden.

Oorzaken kan ik alleen maar naar gissen... Ik vermoed dat de zware stress en een paar hele rare nachten de oorzaak zijn geweest. Stress is opzich niet zo erg maar ik kan er heel slecht tegen. Ik zal jullie iig op de hoogte houden van hoe het zich verder ontwikkelt.

Stress (en slecht slapen) kan inderdaad een oorzaak zijn, en "easy living" een heel goede remedie.

Ik reageer eigenlijk omdat ik lang geleden, in een periode van zware stress, ook dergelijke verschijnselen heb gehad, die ik zelf "vervreemding" noemde maar wel een vervreemding die ik heb ervaard als de grootste nachtmerrie waar je in terecht kan komen. Het was iets wat in die tijd (gedurende een aantal jaren) op plotselinge momenten (vlagen) de kop op kon steken en vooral in het begin wist ik op zulke momenten niet meer waar ik het zoeken moest.

Belevingsveranderingen, zo reeel dat je niet meer kan onderscheiden welke beleving van de werkelijkheid een roes is en welke niet. Het voelde eigenlijk als een bewustzijnsverruiming maar wel een die niet aangenaam was. Een vervreemding van alles wat vertrouwd zou moeten zijn. Je eigen huis voelt niet meer als "thuis" (je krijgt ook de neiging om je eigen huis te ontvluchten omdat de karikatuur die je ervan beleeft angstaanjagend is). De herinneringen aan je eigen verleden lijken opeens nep, (alsof je al die jaren in een roes hebt geleeft, blind ben geweest, en op dat moment pas bewust wordt van hoe het echt is geweest). Maar op straat is alles ook raar en ongewoon en qua sfeer zo anders dan wat je gewend bent. Het was trippen, een bad trip en dat zonder de invloed van drugs.

Ik wil iedereen die in meer of mindere mate last heeft van de verschijnselen die ik indertijd beleefde, sterkte wensen.
Ik kan me ook nog herinneren wat een moeite ik had om aan anderen uit te leggen in wat voor matrixachtige nachtmerrie ik terecht kwam. Het enige wat je in zo'n periode kan doen is proberen rustig te leven, zorgen voor niet al teveel veranderingen, en vooral goed eten en slapen. Het gaat wel weer over dan.

quote:

Op donderdag 28 juni 2007 20:07 schreef barthol het volgende:

Ik wil iedereen die in meer of mindere mate last heeft van de verschijnselen die ik indertijd beleefde, sterkte wensen.
Ik kan me ook nog herinneren wat een moeite ik had om aan anderen uit te leggen in wat voor matrixachtige nachtmerrie ik terecht kwam. Het enige wat je in zo'n periode kan doen is proberen rustig te leven, zorgen voor niet al teveel veranderingen, en vooral goed eten en slapen. Het gaat wel weer over dan.

Hier sluit ik me volmondig bij aan.
Uitleggen heb ik nooit geprobeerd, want ik snapte het zelf niet eens.
Voor mij voelt het dan, alsof ik me op mezelf terug moet trekken. Op mijn basis. De indrukken die dan van de buitenwereld komen, zijn niet helemaal betrouwbaar en vooral de betekenis is niet betrouwbaar. Wat dan rest zijn de dagelijkse, stoffelijke dingen. Eten, poepen, mijn fiets, een deursleutel. Merkwaardige zaken, maar als ik mijn lichaam zijn gang laat gaan, komt het wel goed. Mijn lichaam heeft het bewegingsgeheugen, en daar vertrouw ik dan op.

Een nieuwe DR-er meldt zich
't is voorlopig nog zelfdiagnose, maandag ga ik naar m'n huisarts, maar het lijkt er wel héél erg op.
Ik heb het gevoel dat alles om me heen onwerkelijk/ver weg is en niet 100% doordringt in het verleden al vaker een paar uur gehad (met name in mensenmassa's, onder hevige stress, met benauwd weer en in schemerig donkere ruimtes), en vaak leidde dat tot paniekaanvallen.
Ook ben ik onder invloed van spanning (en me er te veel druk over maken) al diverse malen weken thuis geweest vanwege enorme draaierigheid, die ook gepaard ging met een wat onwerkelijk gevoel..

Nu had mijn psychiater me overtuigd dat het slechtste wat ik kan doen 'rust nemen' is, omdat ik dan juist veel te veel ruimte geef aan m'n klachten en m'n (panische) gedachten..
Sinds anderhalve maand heb ik (na een jaar WE-en) weer een 'reguliere' baan, waar ze niets van mijn spanningsklachten weten.. Vanaf dag 1 heb ik regelmatig kleine hyperventileer/paniekmomenten gehad, maar daar wist ik me steeds aardig over heen te zetten, en vooral niets te laten merken naar mijn omgeving.
2 weken terug begon ik weer last te krijgen van duizelingen, en af-en-toe een vlaag van onwerkelijkheid (ongeveer het gevoel van wanneer je met je blik op oneindig op de achterbank van een auto zit, en 'wakker schrikt' van iets wat in de auto gebeurt.. alleen lukt het me niet echt om wakker te schrikken, ik realiseer me alleen continu dat m'n blik op oneindig staat, en daar niet uit wil komen).
Ik heb die klachten min of meer genegeerd, maar deze week werden ze heviger.. ik heb nu 4 dagen ononderbroken het gevoel dat alles om me heen niet tot me door wil dringen, wat me de hele dag door beangstigd.. Onder tussen weet ik uit ervaring dat thuiszitten me niet al te goed doet (dan heb ik te veel tijd me te fixeren op m'n gevoel), maar 'doen alsof er niets aan de hand is, niet aanstellen en gewoon doorwerken' voelt inmiddels wel een beetje als 'met een blessure nog ff een marathon hollen'.. kortom: het is met veel volharding te doen, maar of het op lange termijn veel goeds zal brengen is erg te betwijfelen..

Door het continue vreemd ervaren van alles om me heen heb ik de laatste dagen ook weer regelmatig paniekaanvallen.. vaak weet ik met rustig ademen de misselijkheid e.d. te laten zakken, maar vervolgens komt die een paar minuten later weer net zo hard terug.. met name de gedachte dat ik me misschien wel altijd zo zal blijven voelen maakt me bang.
Ook verhalen van mensen op internet die 'steeds meer in hun eigen matrix-dimensie terecht kwamen' zijn niet echt bemoedigend, en dan is er nog de stress van 'het is heel druk op ons werk, ik heb een verantwoordelijke functie en kan en mag het nu absoluut niet af laten weten... als ik dat wel doe zal het wellicht betekenen dat ik iets wat ik met héél veel moeite bereikt heb binnenkort weer kwijt ben, en weer beland in het circuit van arbeidsongeschiktheid, terwijl het me juist zo'n goed deed om te merken dat ik nog best 'normaal' kon functioneren..
Oja, en m'n psychiater is zelf wegens ziekte 2 maanden non-actief
Ik heb maandag wel een afspraak met de huisarts, en een week later eenmalig met een andere psychiater, maar hoe/of ik de komende week nog aan het werk ga weet ik momenteel echt niet..
Ik heb deze week 3 dagen doorgezet terwijl ik hyperventilerend wakker werd, en paniekerig in de bus naar m'n werk zat, om daar vervolgens als een soort robot de dag door te komen, maar dat voelde niet bepaald als iets wat een mens te lang moet doen...

Het is geen ziekte, maar een gewaarwording waar je je leven aan moet zien aan te passen zodat het eigen is, de mens is nooit bedoeld als robot rasterkracht in een economische molen.

quote:

Op zaterdag 20 oktober 2007 12:17 schreef BaajGuardian het volgende:
Het is geen ziekte, maar een gewaarwording waar je je leven aan moet zien aan te passen zodat het eigen is

Ik neem het graag van je aan, maar snap niet precies wat je bedoelt te zeggen..

quote:

Op zaterdag 20 oktober 2007 12:12 schreef Maartel het volgende:
Oja, en m'n psychiater is zelf wegens ziekte 2 maanden non-actief
Ik heb maandag wel een afspraak met de huisarts, en een week later eenmalig met een andere psychiater, maar hoe/of ik de komende week nog aan het werk ga weet ik momenteel echt niet..
Ik heb deze week 3 dagen doorgezet terwijl ik hyperventilerend wakker werd, en paniekerig in de bus naar m'n werk zat, om daar vervolgens als een soort robot de dag door te komen, maar dat voelde niet bepaald als iets wat een mens te lang moet doen...

Dat je psychiater ziek is, staat (reeel gezien) los van jouw gemoedstoestand. Het is daarentegen wel vervelend dat je niet op hem terug kunt vallen waar nodig. Probeer voor het moment even een vertrouwde omgeving voor jezelf te creeren. Zoek vrienden op, ga bij je ouders langs, hoe dan ook: zorg dat je er niet alleen mee rondloopt.

De komende week daar zul je gewoon doorheen komen. Dat je je mentaal gezien helemaal niet lekker voelt is absoluut niet fijn, maar bedenk wel dat het tijdelijk is en dat het een verschijnsel is. Je komt er gewoon doorheen en aan het einde van deze week zul je gewoon overeind staan. Het enige wat ik je aan kan reiken is om niet alleen te zijn als je bang bent voor je hyperventiaties etc.

Het komt goed, probeer daarop te vertrouwen.

Wat mij helpt, Maartel, is op het moment dat ik dat onwerkelijke gevoel voel opkomen, iets heel triviaals doen, thee zetten, opruimen, strijken desnoods midden in de nacht, kledingkast leegmaken en opnieuw netjes indelen, whatever dus... ik krijg het meestal bij donker weer, of wanneer ik 's nachts na amper 1 uur slapen plots wakker schrik (ik hyperventileer in mijn slaap ) , dan zie ik dat het pas 01.30 is of zo en dus er nog uren aan donkerte voor me liggen en wordt het paniekgevoel waar ik al meteen mee wakker werd nog erger, totdat ik me zelf ' verman' , letterlijk hardop mezelf toespreek "kom op, je weet wat het is, en je weet ook hoe je er tegen te verzetten" en dan ga ik dus iets suffigs doen, en dan zakt het meteen, ws simpelweg omdat je dan je ademhaling weer tot niveau suf, dus rustig, terugbrengt.

Natuurlijk is het wel zo handig te weten waar dat hyperventileren vandaan komt, maar ook zonder dat is er zelf wat aan de symptomen te doen dus...en geloof me, het helpt echt, en godzijdank want dat gevoel is vreselijk naar

quote:

Op zaterdag 20 oktober 2007 12:27 schreef MNR het volgende:
Dat je psychiater ziek is, staat (reeel gezien) los van jouw gemoedstoestand. Het is daarentegen wel vervelend dat je niet op hem terug kunt vallen waar nodig. Probeer voor het moment even een vertrouwde omgeving voor jezelf te creeren.

Nouja, ik zou op dit moment iig graag advies van hem hebben..
Hij is het afgelopen jaar de enige geweest die zei "jij gaat nu een normale baan zoeken, dat zal je goed doen!", terwijl al m'n vrienden/familie/ikzelf het idee hadden "dat kan ik nog helemaal niet aan, ik moet eerst maar eens aan mezelf werken". Voor een deel had hij een punt (ik haalde een paar weken veel voldoening uit 'het toch maar ff gewoon doen') maar nu loop ik dus weer tegen hetzelfde punt aan als in mijn vorige 2 banen: het écht even niet meer kunnen, terwijl ik het nog wel ontzettend graag wil..

quote:

De komende week daar zul je gewoon doorheen komen. Dat je je mentaal gezien helemaal niet lekker voelt is absoluut niet fijn, maar bedenk wel dat het tijdelijk is en dat het een verschijnsel is. Je komt er gewoon doorheen en aan het einde van deze week zul je gewoon overeind staan.

Ach, natuurlijk kom ik er doorheen.. er is in wezen niets aan de hand behalve dat m'n beleving van alles wat anders is (maarja, hetzelfde geldt voor iemand die plotseling blind wordt, en die zal er toch ook even van ontdaan zijn).
Of ik m'n komende (44-urige ) werkweek succesvol door ga komen betwijfel ik nog wel even op dit moment.. da's namelijk alleen maar meer en meer stress en indrukken, en ik vraag me af of ik er dan op vooruit ga..
Voor nu is het even zoeken naar ontspanning..
Ik dacht gister nog "ik ga lekker wat films kijken", maar daarvan heb ik gister al ontdekt dat dat niet ideaal is.. ook van de tv krijg ik momenteel de boel niet echt helder mee, en dat leidt bij mij alleen maar tot extra onrust..

quote:

Het komt goed, probeer daarop te vertrouwen.

Dank je!!