R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee?
Mja ik weet 't ook niet, zij ook niet, maar in ieder geval is 't toch wel vreemd dat zo gauw ze met de medicatie stopte die verschijnselen ook stopten. Vandaar dat ik d'r maar 'ns naar vroeg aangezien d'r hier 'n user zit die psychiater in opleiding is (tenminste dat zegt ie 
) zodoende, dus. 
M.
) zodoende, dus. M.
Hallon!
zelfs psychiaters (in opleiding) kunnen natuurlijk weinig met een vage omschrijving op een internet forum
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Mwah ik wil wel wat meer in details treden maar dan moet die vriendin dat ook goed vindenquote:Op zaterdag 17 mei 2008 13:26 schreef Re het volgende:
zelfs psychiaters (in opleiding) kunnen natuurlijk weinig met een vage omschrijving op een internet forum
maar ik vroeg me af of die psychiater misschien zelf iets soortgelijks had meegemaakt in de praktijk ofzo, uiteindelijk heeft hij d'r voor geleerd en toch wat meer ervaring. Maar ik verwacht van 'n internetforum verder ook geen uitgebreide medische verklaringen of diagnoses ofzo. Krijg waarschijnlijk helemaal geen serieus antwoord. 
M.
Hallon!
ZIe mijn post op de vorige pagina, ik heb nu al een half jaar helemaal geen last meer.quote:Op zaterdag 17 mei 2008 10:32 schreef Jansen222 het volgende:
[..]
Heb je er helemaal geen last meer van? Hoe lang heb je last gehad van derealisatie?
En hoe heb je het opgelost?
[ Bericht 34% gewijzigd door Vandaag... op 17-05-2008 21:18:05 ]
Bij mij begint het nu af te nemen heb er eigenlijk nog maar zelden last van...Hoe het precies komt geen idee eigenlijk. Veel rust nemen lijkt op de langere termijn te werken net als weinig alcohol en toch ook wel sport. En dr over praetn met een psycholoog
En het is weer raak hoor..
Op één of andere manier sluipt het er heel erg in als in geconcentreerd een herhalende activiteit aan 't doen ben.. van het weekend toen ik m'n keuken flink poetste raakte ik op een gegeven moment in een soort trans waar ik de rest van de dag niet meer uit kwam, en nadat ik gister moest inventariseren (en dus 5 uur lang alleen maar dozen scande) stond m'n blik helemaal op oneindig, en het is een dag later nog steeds zo..
Uiteraard komen door het akelige gevoel ook weer alle doem/angstgedachten om de hoek (zie je wel, dit en dat is toch veel te zwaar voor me.. oje, ik word overspannend.. etc)
Iemand wellicht een verklaring of oplossing?
Op één of andere manier sluipt het er heel erg in als in geconcentreerd een herhalende activiteit aan 't doen ben.. van het weekend toen ik m'n keuken flink poetste raakte ik op een gegeven moment in een soort trans waar ik de rest van de dag niet meer uit kwam, en nadat ik gister moest inventariseren (en dus 5 uur lang alleen maar dozen scande) stond m'n blik helemaal op oneindig, en het is een dag later nog steeds zo..
Uiteraard komen door het akelige gevoel ook weer alle doem/angstgedachten om de hoek (zie je wel, dit en dat is toch veel te zwaar voor me.. oje, ik word overspannend.. etc)
Iemand wellicht een verklaring of oplossing?
Ik heb het ook. En voor mij is het een manier van distantieren van mijn depressieve gevoelens. Ik voel niks meer, ben heel erg zombie-achtig en alsof ik vanachter een ruit naar de wereld kijk. Het is ook heel wisselend wat ik ervan vind. Soms vind ik het heel fijn om weg te suffen en niks te voelen maar ik heb ook geautomutileerd om weer wat te voelen. (Niet gaan doen, het werkt niet!) Een oplossing heb ik niet echt, behalve op het moment dat ik iets heftigs behandel bij therapie, dan lukt het wel
Wat zijn de ervaringen kwa medicijnen en therapie, wat werkt beter bij jullie...
medicijnen of therapie?
medicijnen of therapie?
Pff, nieuwe baan en het is 2 weken nonstop raak.. ik probeer het echt te relativeren, en dat lukt ook steeds iets beter, maar als het dan op een gegeven moment nog steeds niet ophoudt schiet ik toch weer zwaar in de stress..
Gisteravond las ik ergens dat er nog niet echt bekend is wat helpt tegen derealisatie, en toen ik dat las was het helemaal raak
Met de gedachte 'even flink therapieën en dan ben ik er over een jaartje bijna van af" kon ik wel leven, maar het idee dat ik hier m'n hele leven lang mee rondloop vind ik doodeng.
Momenteel vraag ik me ook af of ik hier nog wel uitkom
Gisteravond las ik ergens dat er nog niet echt bekend is wat helpt tegen derealisatie, en toen ik dat las was het helemaal raak
Met de gedachte 'even flink therapieën en dan ben ik er over een jaartje bijna van af" kon ik wel leven, maar het idee dat ik hier m'n hele leven lang mee rondloop vind ik doodeng. Momenteel vraag ik me ook af of ik hier nog wel uitkom
quote:Op donderdag 10 juli 2008 20:21 schreef Maartel het volgende:
Pff, nieuwe baan en het is 2 weken nonstop raak.. ik probeer het echt te relativeren, en dat lukt ook steeds iets beter, maar als het dan op een gegeven moment nog steeds niet ophoudt schiet ik toch weer zwaar in de stress..
Gisteravond las ik ergens dat er nog niet echt bekend is wat helpt tegen derealisatie, en toen ik dat las was het helemaal raak
Momenteel vraag ik me ook af of ik hier nog wel uitkom
Ik heb het nu ook een half jaar onafgebroken achter elkaar. Word er echt gek van.
quote:Op donderdag 10 juli 2008 20:31 schreef Jansen222 het volgende:
[..]
Ik heb het nu ook een half jaar onafgebroken achter elkaar. Word er echt gek van.
Beterschap maar..Als ik er al aan denk dat het nog zo lang kan duren word ik echt helemaal gek
Tot nu toe waren het vooral vlagen, of af-en-toe een week, maar een half jaar kan/wil ik me echt niet voorstellen..
Aan iedereen die er ook last van heeft: hebben julie het er wel eens over met anderen, bijvoorbeeld op je werk?
Het is zo verdraaid lastig uit te leggen, en zeker op m'n werk ben ik bang om over te komen alsof ik instabiel ben (zodra ik derealiseer denk ik ook altijd gelijk 'zie je wel, weer te veel spanning, ik kan dit werk helemaal niet aan'),maar ondertussen heb ik ook wel eens het idee dat het alleen maar voor extra spanning en stress zorgt dat ik me hier in m'n eentje doorheen worstel terwijl ik me sterk probeer voor te doen naar m'n omgeving..
Het is zo verdraaid lastig uit te leggen, en zeker op m'n werk ben ik bang om over te komen alsof ik instabiel ben (zodra ik derealiseer denk ik ook altijd gelijk 'zie je wel, weer te veel spanning, ik kan dit werk helemaal niet aan'),maar ondertussen heb ik ook wel eens het idee dat het alleen maar voor extra spanning en stress zorgt dat ik me hier in m'n eentje doorheen worstel terwijl ik me sterk probeer voor te doen naar m'n omgeving..
mja, bij mij wordt het alleen maar erger. Heb nu bijna het idee dat ik mezelf kwijtraak, helemaal buiten mezelf sta. Ik trek het niet echt bij therapie maar moet hier toch doorheen. Ben nu ook meestal dan over het derealisatiegedeelte heen en weggezakt in een meer psychiatrische deTwinysatie. Maargoed, het moet weer over gaan en is ergens ook wel lekker om niks te voelen
Wat mij helpt trouwens is er niet aan denken. Zodra ik er mee bezig ga zijn wordt het alleen maar erger, gaat de wereld verder weg enzovoort. Het werkt voor mij toch echt, hoe naar het ook klinkt, om keihard door te gaan met andere dingen. Maar een langdurige oplossing weet ik echt niet. I wish..
Wat mij helpt trouwens is er niet aan denken. Zodra ik er mee bezig ga zijn wordt het alleen maar erger, gaat de wereld verder weg enzovoort. Het werkt voor mij toch echt, hoe naar het ook klinkt, om keihard door te gaan met andere dingen. Maar een langdurige oplossing weet ik echt niet. I wish..
Da's waar.. de enge momenten zijn wanneer ik er bewust bij stilsta.. zolang ik doorga in m'n roes is er eigenlijk niets aan de hand.. steeds 'na afloop' vind ik het juist eng..quote:Op donderdag 10 juli 2008 21:33 schreef Twinky het volgende:
Wat mij helpt trouwens is er niet aan denken. Zodra ik er mee bezig ga zijn wordt het alleen maar erger, gaat de wereld verder weg enzovoort. Het werkt voor mij toch echt, hoe naar het ook klinkt, om keihard door te gaan met andere dingen. Maar een langdurige oplossing weet ik echt niet. I wish..
En thuis vind ik zo'n dagje in een roes ook niet zo'n ramp, maar op m'n werk vind ik t echt enorm storend dat ik af-en-toe nauwelijks doorheb dat er iemand tegen me staat te praten..
Worden jullie ook veel sneller moe dan voorheen? Ik heb altijd ook zo'n gevoel dat ik nog nooit goed wakker ben, zo'n soort gevoel dat gepaard gaat met dufheid en moeheid.
Heb ik inderdaad ook. Hoewel het met ups en downs gaat.quote:Op zaterdag 12 juli 2008 12:12 schreef Jansen222 het volgende:
Worden jullie ook veel sneller moe dan voorheen? Ik heb altijd ook zo'n gevoel dat ik nog nooit goed wakker ben, zo'n soort gevoel dat gepaard gaat met dufheid en moeheid.
Ik weet het! Mijn nickname is blij. Het is een puberale ode van een aantal jaren geleden aan Chris Pontius van Jackass. Helaas is deze vergissing niet meer te herstellen.
Brrr... herken dit ook. Ook 2x in mijn leven gehad. Keek uit de raam toen ik in de tram zat, en voelde plotseling alsof niks meer "echt" was. Was zelfs bijna flauwgevallen in de tram: zomaar... uit het niets. Het bleef een weekje aan, toen was het ineens over.
Je zei het zelf al: 70% van de mensen hebben dit ooit wel eens gehad. Maak je geen zorgen, het waait wel weer over!
Je zei het zelf al: 70% van de mensen hebben dit ooit wel eens gehad. Maak je geen zorgen, het waait wel weer over!
Dit topic bestaat al een tijdje en ik weet niet of mensen het teruglezen, dus ik zeg het nog maar eens.
Ik ken het gevoel: op een keer was ik niet meer dan een kleine halter in een volkomen zwart universum. Een andere keer flipte ik op en neer tussen herinneringen die niet waar konden zijn en het waarnemen van de dagelijkse realiteit. En een keer was ik zo heftig klaargekomen, dat ik me volkomen buiten de wereld voelde staan.
Wat mij gezond hield was, dat ik er niet bang van was. Ik had de overtuiging, dat het wel over zou gaan en dat het niet gevaarlijk was. Zolang ik me maar rustig hield, was er niks aan de hand.
Ik ken het gevoel: op een keer was ik niet meer dan een kleine halter in een volkomen zwart universum. Een andere keer flipte ik op en neer tussen herinneringen die niet waar konden zijn en het waarnemen van de dagelijkse realiteit. En een keer was ik zo heftig klaargekomen, dat ik me volkomen buiten de wereld voelde staan.
Wat mij gezond hield was, dat ik er niet bang van was. Ik had de overtuiging, dat het wel over zou gaan en dat het niet gevaarlijk was. Zolang ik me maar rustig hield, was er niks aan de hand.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
ik had don30okt08 een moment van derealisatie. Ik liep in de stad en dacht dat iedeen aan me kon zien dat ik onzeker was. ik raakte in paniek klapte dicht introvert.
gelukkig vroeg iemand de weg waar bij ik uit mijn negatieve gedachten kwam.
hebben jullie tips, hulpmiddelen of andere
momenteel gebruik ik alleen ret thearapie en abcd formule
gelukkig vroeg iemand de weg waar bij ik uit mijn negatieve gedachten kwam.
hebben jullie tips, hulpmiddelen of andere
momenteel gebruik ik alleen ret thearapie en abcd formule
Als ik jou was zou ik echt de abcd formule vergeten en overgaan op de cosinusregel.. succes!quote:Op zondag 2 november 2008 20:38 schreef anthony68 het volgende:
ik had don30okt08 een moment van derealisatie. Ik liep in de stad en dacht dat iedeen aan me kon zien dat ik onzeker was. ik raakte in paniek klapte dicht introvert.
gelukkig vroeg iemand de weg waar bij ik uit mijn negatieve gedachten kwam.
hebben jullie tips, hulpmiddelen of andere
momenteel gebruik ik alleen ret thearapie en abcd formule
quit quitting
Bij mij is het niet minder geworden, maar wel stabieler en ik leer er beter mee om te gaan.
Therapie werkt niet bij mij helaas, dus ben daar ook mee gestopt.
Therapie werkt niet bij mij helaas, dus ben daar ook mee gestopt.
De hele heftige, enge derealisaties met daaropvolgende paniek zijn bij mij al een jaar weg.
Zombiedagen heb ik nog weleens maar vaak echt maar een dag ofzo en dan kan ik er zelf weer uitkomen. Dat ervaar ik niet eens als vervelend. Blijkbaar heb ik het nog steeds een beetje nodig om me af te sluiten. Ik weet nu ook hoe het komt (stress) dus ga er veel bewuster mee om.
En dat na 2 lange jaren therapie. Na nog 2 jaar ben ik misschien wel helemaal normaal
Zombiedagen heb ik nog weleens maar vaak echt maar een dag ofzo en dan kan ik er zelf weer uitkomen. Dat ervaar ik niet eens als vervelend. Blijkbaar heb ik het nog steeds een beetje nodig om me af te sluiten. Ik weet nu ook hoe het komt (stress) dus ga er veel bewuster mee om.
En dat na 2 lange jaren therapie. Na nog 2 jaar ben ik misschien wel helemaal normaal
2 weken ononderbroken werken en 't is weer raak..
Als ik met verstand op nul dingen doe is er weinig aan de hand, maar zodra er een beroep op m'n denken wordt gedaan of er sprake is van contact met anderen dan is de hele wereld weer een soort van waas.
Aan de ene kant weet ik dat gewoon doorgaan en niet te drukmaken t best werkt, aan de andere kant heb ik toch wel t idee dat het met stress/vermoeidheid samenhangt, en het vooruitzicht dat er nog drie drukke weken aankomen (waarin ik, vrees ik, steeds meer van de wereld raak) stelt me niet echt gerust..
Als ik met verstand op nul dingen doe is er weinig aan de hand, maar zodra er een beroep op m'n denken wordt gedaan of er sprake is van contact met anderen dan is de hele wereld weer een soort van waas.
Aan de ene kant weet ik dat gewoon doorgaan en niet te drukmaken t best werkt, aan de andere kant heb ik toch wel t idee dat het met stress/vermoeidheid samenhangt, en het vooruitzicht dat er nog drie drukke weken aankomen (waarin ik, vrees ik, steeds meer van de wereld raak) stelt me niet echt gerust..
Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee?
