Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee?

Net weer last van gehad na een maand hier geen last meer van te hebben gehad. Zetten zich vervolgens oook weer om in een paniekaanval pffff je wordt echt moe van dacht ik er wel bijna vanaf was....
Zat preices bij een psycoloog toen ik er last van heb die gaat me nu doorverwijzen naareen of ander angstcentrum. Weet niet of ik hier slim aan doe wil het eigenlijk gewoonalleemaal vergeten..

quote:

Op zondag 4 november 2007 09:02 schreef KonnieKipke het volgende:
Als psychiater i.o. word ik er gewoon bang van welke diagnoses er hier over tafel gaan

Je klachten zouden kunnen passen bij hyperventilatie / depersonalisatie en derealisatie.

Belangrijk is om lichamelijke oorzaken uit te sluiten, dus ga gewoon naar de huisarts.
Als je een paniekstoornis hebt, is een SSRI aan te bevelen en een vorm van gesprekstherapie.

Maar zoals hier al is genoemd zijn er tal van psychiatrische aandoeningen waarbij dit soort klachten kunnen voorkomen.

Diagnoses? Volgens mij beschrijft iedereen gewoon uit herkenning zijn eigen problematiek (welke al dan niet officieel gediagnostiseerd is).
TS is daarnaast door meerdere mensen geadviseerd naar de huisarts te gaan.

Jouw aanbeveling om bij een paniekstoornis iedereen gelijk aan de antidepressiva te zetten lijkt mij erg kort door de bocht (is zeker niet altijd nodig) en bovendien onprofessioneel voor een psychiater i.o. om dit op een internetforum te zetten.
Jouw semi-professionele aanbeveling kan mensen met klachten namelijk ook afschrikken om naar een arts te gaan, niet iedereen staat te springen om medicatie te gaan gebruiken.

quote:

Op woensdag 7 november 2007 16:12 schreef Bombshell het volgende:
Net weer last van gehad na een maand hier geen last meer van te hebben gehad. Zetten zich vervolgens oook weer om in een paniekaanval pffff je wordt echt moe van dacht ik er wel bijna vanaf was....
Zat preices bij een psycoloog toen ik er last van heb die gaat me nu doorverwijzen naareen of ander angstcentrum. Weet niet of ik hier slim aan doe wil het eigenlijk gewoonalleemaal vergeten..

Ik ken jouw geval niet, maar je doet er denk ik goed aan. Je moet misschien je denken wat veranderen. Met 'het zette zich om in een paniekaanval' sluit je het wel heel erg buiten jezelf. Misschien komt gevoel van derealisatie wel uit het niets, maar paniek doe je zelf volgens mij! Sluit wat je soms ervaart niet buiten jezelf, maar erken het als iets waarmee je moet omgaan. Dat lijkt me een eerste stap, en als je die niet neemt blijf je schrikken en vluchten.

Het is natuurlijk heel erg makkelijk en algemeen gezegd, en ik ken jou helemaal niet, maar dit maak ik op uit je bericht

Loop al nu bijna 7 maanden met een angststoornis en de daar bij horende paniekaanvallen. Had de laatste twee maanden het redelijk onder controle en kon me als ik me weer "raar""ging voelen tegen mezelf zeggen dat er niks aan de hand was. Lukte gister opeens niet meer, hoe dat nou precies kan weet ikniet, waardoor je gefrustreerd raakt... ik wel iig. Weet dat je het moet accepteren maar das nog al lastig als je denkt er bijna vanaf te zijn.....

quote:

Op woensdag 7 november 2007 23:30 schreef Vandaag... het volgende:
niet iedereen staat te springen om medicatie te gaan gebruiken.

Als ik iets ervaren heb, dan is het wel dat medicatie een zeer slecht idee is.
Voor wie de dp/dr ernstig en chronisch is en al het hele leven heeft dus
Persoonsgebonden als zulksoort is; kan niet stellig beweren dat het voor iedereen af te raden is.

_{Wel verdenk ik psychiaters ervan het begrip en ervaring van de patient niet op waarde te schatten.
Ik zal me never-te-nooit aan zo'n gast wagen. Waarbij medicatie op nº 1 van de redenen staat.}

quote:

Op woensdag 7 november 2007 23:30 schreef Vandaag... het volgende:

[..]

Diagnoses? Volgens mij beschrijft iedereen gewoon uit herkenning zijn eigen problematiek (welke al dan niet officieel gediagnostiseerd is).
TS is daarnaast door meerdere mensen geadviseerd naar de huisarts te gaan.

Jouw aanbeveling om bij een paniekstoornis iedereen gelijk aan de antidepressiva te zetten lijkt mij erg kort door de bocht (is zeker niet altijd nodig) en bovendien onprofessioneel voor een psychiater i.o. om dit op een internetforum te zetten.
Jouw semi-professionele aanbeveling kan mensen met klachten namelijk ook afschrikken om naar een arts te gaan, niet iedereen staat te springen om medicatie te gaan gebruiken.

Helemaal mee eens...iedereen moet voor zichzelf weten of hij of zij wel of geen medicatie gebruikt...
Denk dat de psychiater i.o. nog maar wat meer moet gaan bijleren...

Mijn psychiater heeft eerst een aantal gesprekken met mij gehad voordat hij medicijnen voor schreef, en dit deed hij omdat hij had gekekn naar mijn klachten en niet zomaar riep van Hey jij MOET medicijnen gaan gebruiken...

Bij mij helpt t toevallig wel, in combinatie met de tips die Vandaag... mij gegeven heeft...
En wij zitten hier op dit forum alleen omdat wij elkaar helpen en tips geven...niet om elkaar af te schrikken of mensen zoals jij bang te maken.... succes

quote:

Op zaterdag 10 november 2007 17:48 schreef InMyWorld het volgende:

[..]

Helemaal mee eens...iedereen moet voor zichzelf weten of hij of zij wel of geen medicatie gebruikt...
Denk dat de psychiater i.o. nog maar wat meer moet gaan bijleren...

Mijn psychiater heeft eerst een aantal gesprekken met mij gehad voordat hij medicijnen voor schreef, en dit deed hij omdat hij had gekekn naar mijn klachten en niet zomaar riep van Hey jij MOET medicijnen gaan gebruiken...

Bij mij helpt t toevallig wel, in combinatie met de tips die Vandaag... mij gegeven heeft...
En wij zitten hier op dit forum alleen omdat wij elkaar helpen en tips geven...niet om elkaar af te schrikken of mensen zoals jij bang te maken.... succes

Als je snel van je klachten afwilt, is de combinatie SSRI en CGT de beste.
Het probleem is dat de meeste mensen geen medicatie willen, omdat het geassocieerd is met ziek zijn, en niet beseffen hoe succesvol het soms kan zijn.
Het is niet om iemand te pesten om medicatie voor te schrijven. Ik ken vele dankbare patiënten die met medicatie alleen geheel klachtenvrij zijn geworden. In de regel beginnen we niet met het voorstellen van medicatie in het eerste gesprek, omdat dat inderdaad afschrikt.

[ Bericht 5% gewijzigd door KonnieKipke op 10-11-2007 19:08:50 ]

quote:

Op donderdag 8 november 2007 14:52 schreef Causa het volgende:

[..]

Als ik iets ervaren heb, dan is het wel dat medicatie een zeer slecht idee is.
Voor wie de dp/dr ernstig en chronisch is en al het hele leven heeft dus
Persoonsgebonden als zulksoort is; kan niet stellig beweren dat het voor iedereen af te raden is.

_{Wel verdenk ik psychiaters ervan het begrip en ervaring van de patient niet op waarde te schatten.
Ik zal me never-te-nooit aan zo'n gast wagen. Waarbij medicatie op nº 1 van de redenen staat.}

Het heeft niks te maken of een psychiater medicatie leukvindt om te geven. We baseren ons op studies die erop wijzen dat angststoornissen heel goed reageren op SSRI's.

Voor de behandeling van paniekstoornis:

quote:

De SSRI’s zijn als groep uitgebreid gedocumenteerd voor de behandeling van de paniekstoornis(
1-5). Met een behandeling met SSRI’s wordt ongeveer 60% van de patienten
paniekvrij. Het effect is te evalueren na 4 weken behandeling met de streefdosis
(zie aldaar). Onder invloed van SSRI’s verbeteren paniekaanvallen in ernst en frequentie,
vermindert agorafobisch vermijdingsgedrag, evenals depressieve klachten en
diffuse angstklachten. SSRI’s worden over het algemeen goed verdragen en zijn veilig
in het gebruik. Desondanks valt gemiddeld 18% van de patiënten voortijdig uit vanwege
bijwerkingen (6).

60% raakt symptoom vrij door alleen medicatie. Dat is een groot effect. Een combinatie met psychotherapie trekt dit nog verder omhoog.

quote:

4.3.2 Effectiviteit antidepressiva en benzodiazepinen versus cognitieve gedragstherapie
Wetenschappelijke onderbouwing
In twee studies zijn de SSRI’s fluvoxamine (1) en paroxetine (2) vergeleken met cognitieve
therapie. In één studie is de TCA imipramine vergeleken met cognitieve therapie
(3). In beide studies met de SSRI’s was de medicatie superieur aan cognitievetherapie. Het omgekeerde werd gevonden voor de vergelijking imipramine versus
cognitieve therapie. Een verklaring kan liggen in de onderzochte populaties. Bij de
studies met de SSRI’s waren de meeste patiënten matig of ernstig agorafobisch, terwijl
de groep patiënten, die met imipramine werd behandeld, geen of weinig last had
van fobische klachten. Als deze hypothese bevestigd wordt, volgt hieruit dat cognitieve
therapie alleen minder succesvol is naarmate er bij de patiënt sprake is van ernstiger
agorafobisch vermijdingsgedrag. Voor antidepressiva lijkt de aanwezigheid en
ernst van het vermijdingsgedrag niet van belang te zijn voor de effectiviteit.
In één studie (4) is het benzodiazepine aprazolam vergeleken met cognitieve therapie.
In deze studie bleek cognitieve therapie betere effecten te geven dan alprazolam.

bron: multidisciplinaire richtlijn angstoornissen

Persoonlijk denk ik dat je jezelf iets ontzegt als je medicatie al bij voorbaat uitsluit, maar hey, wie ben ik? Ik had nog een hoop bij te leren.

We moeten ook niet vergeten dat voor sommige mensen analytische (inzichtgevende) therapieën niet mogelijk zijn, en dat het aanleren van nieuwe cognitieve schema's vaak de enige mogelijkheid is.
Sommige mensen zijn zo kwetsbaar door een bijkomende persoonlijkheidsstoornis dat alleen medicatie en steungevende therapie mogelijk zijn.

[ Bericht 1% gewijzigd door KonnieKipke op 10-11-2007 18:57:16 ]

quote:

Op zaterdag 10 november 2007 18:32 schreef KonnieKipke het volgende:

[..]



Als je snel van je klachten afwilt, is de combinatie SSRI en CGT de beste.
Het probleem is dat de meeste mensen geen medicatie willen, omdat het geassocieerd is met ziek zijn, en niet beseffen hoe succesvol het soms kan zijn.
Het is niet om iemand te pesten om medicatie voor te schrijven. Ik ken vele dankbare patiënten die met medicatie alleen geheel klachtenvrij zijn geworden. In de regel beginnen we niet met het voorstellen van medicatie in het eerste gesprek, omdat dat inderdaad afschrikt.

En als je het dan weer zo stelt snap ik wat je bedoelt!
Dus zoals ik al zei; ook ik heb medicijnen en wacht opt moment dat ze inderdaad gaan werken!

Ik heb sinds 5 mnden depersonalisatie en zit nu aan de 225 mg efexor onder toezicht van een psychiater.
Helaas durf ik hierdoor weinig dingen te ondernemen en kan ik nog niet beginnen met therapie of iets dergelijks.
Ik heb ook gewoon het idee dat die rotzooi niet werkt en moet hem over een week weer bellen en dan gaat hij nog een stap hoger.
Hoe zijn jullie ervaringen met medicatie tegen depersonalisatie of hebben jullie tips tijdens zo'n aanval?
Ik probeer al zoveel manieren er tegen :-(
Oja ik heb ook nog eens angststoornissen erbij dat heb ik al 7 jr en slik dus al 7 jr efexor 150 mg maar nu dus meer ik hoop dat jullie er wijs uit worden maar ik wil wel heel erg graag met mensen erover praten die dit echt ervaren mijn gevoelens je voelt je hele lichaam niet of soms delen niet in je lichaam in hele zware mate helaas
Bij mij is er ook nog niet exact geconstateerd dat het dp is hoor maar angststoornissen weten ze wel zeker alleen als ik zoek naar mijn klachten en die hier veel voorkomen zo te lezen heb ik exact hetzelfde ik hoop dat iemand met mij wil praten erover want het is heel erg eng

Wakker worden met een goed gevoel,
naar m'n werk gaan met plezier.
Op een morgen wakker worden en alles lijkt anders,
in eerste instantie lijkt er niks veranderd.
Alles lijkt normaal,
toch is er iets anders.
Ik kijk in de spiegel,
wie is dat toch?
Ben ik dat?
Nee dit klopt niet,
zijn dit mijn handen die ik zie?
Wat is er met mij aan de hand,
ik voel me vreemd, waar ben ik beland?
Is het een droom of werkelijkheid?
Ik loop naar buiten om frisse lucht te scheppen,
toch veranderd er niks, niets wat mijn verdriet kan deppen.
Ik kijk nogmaals in de spiegel,
misschien ben ik ziek misschien gek.
Wat wil ik zeggen met deze informatie,
Ja... ik lijdt aan depersonalisatie....

Groeten, Verdrietig anoniempje...

Damn, het is weer raak hoor!
2 dagen terug bedacht ik nog hoe weinig last ik er nog van had, dat ik me in het verleden vast te druk maakte, en dat ik er nu wel vanaf was omdat ik de boel nu wel weet te relativeren..
En nu is het alweer 2 dagen lang alsof ik in een eindeloze paniekaanval zit..
Mijn voornemen om me er vooral niet druk over te maken en het gevoel 'er gewoon te laten zijn', werkt net als alle vorige keren weer voor geen meter, alles staat weer in het teken van "hoe ervaar ik alles, en hoe zorg ik dat het zo snel mogelijk weer normaal wordt"..
Aan de ene kant ben ik maar wát blij dat mijn werkdag voorbij is, want dat was echt een worsteling, maar ondertussen ben ik doodbang voor het weekend, omdat ik dan meer tijd heb om na te denken, en dan denk ik mezelf juist gek..
Ik weet momenteel ook helemaal niet meer waarop ik me moet richten:
de buitenwereld? maar da's dus juist eng omdat ik dan merk hoe ver weg die lijkt..
mijn gedachten/gevoel? dat geeft in het moment zelf meer rust, maar elke keer dat ik vervolgens realiseer dat ik niets van m'n omgeving meer meekreeg schrik ik des te meer..

Ik word hier wel zó f*cking radeloos van

quote:

Op vrijdag 29 februari 2008 18:55 schreef Maartel het volgende:
Damn, het is weer raak hoor!
2 dagen terug bedacht ik nog hoe weinig last ik er nog van had, dat ik me in het verleden vast te druk maakte, en dat ik er nu wel vanaf was omdat ik de boel nu wel weet te relativeren..
En nu is het alweer 2 dagen lang alsof ik in een eindeloze paniekaanval zit..
Mijn voornemen om me er vooral niet druk over te maken en het gevoel 'er gewoon te laten zijn', werkt net als alle vorige keren weer voor geen meter, alles staat weer in het teken van "hoe ervaar ik alles, en hoe zorg ik dat het zo snel mogelijk weer normaal wordt"..
Aan de ene kant ben ik maar wát blij dat mijn werkdag voorbij is, want dat was echt een worsteling, maar ondertussen ben ik doodbang voor het weekend, omdat ik dan meer tijd heb om na te denken, en dan denk ik mezelf juist gek..
Ik weet momenteel ook helemaal niet meer waarop ik me moet richten:
de buitenwereld? maar da's dus juist eng omdat ik dan merk hoe ver weg die lijkt..
mijn gedachten/gevoel? dat geeft in het moment zelf meer rust, maar elke keer dat ik vervolgens realiseer dat ik niets van m'n omgeving meer meekreeg schrik ik des te meer..

Ik word hier wel zó f*cking radeloos van

Toch proberen niet aan te denken. Komt vanzelf goed! Zorg voor afleiding

Hey topicstarter, kun je mischien een update geven van hoe het met je gaat?
Ik heb je verhaal gelezen en de symptomen die jij hebt heb ik ook.

Heb jij er ook last van na een werkdag? Ik had er eerst alleen last van na een werkdag, gezichten vervaagden, mensen leken anders te bewegen, het lijkt wel of mensen om me zitten te lachen enzo. Heb jij hier ook last van?

Verder lijkt het wel als ik last heb van derealisatie dat mensen mij anders aankijken, mensen kijken sowieso vreemder wanneer ik last heb van derealisatie. Die blikken in hun ogen. Echt heel beangstigend soms.

Valt dit ook onder de symptomen en klachten van derealisatie en depersonalisatie??

En hoe zijn de meeste mensen er weer vanaf gekomen? Professionele hulp?

Ik snap het maar niet..
Afleiding werkt goed, maar zodra de afleiding voorbij is is het gelijk weer mis..
Ik kan een hele dag werken, en dan zie ik alles redelijk normaal (ben me er iig niet van bewust dat het anders is).. maar als ik dan vervolgens niets om handen heb,en bijvoorbeeld over straat loop en om me heen kijk dan voelt het allemaal toch weer alsof er een wandje tussen mij en de rest van de wereld zit..
Ik ben bang dat het door een soort overfocus op hoe ik alles ervaar komt.. dit beangstigt me vooral omdat ik bang ben dat ik een soort 'nieuwe manier' van kijken, en bewust zijn hoe ik alles ervaar, heb ontdekt, die ik, nu ik 'm eenmaal ken, nooit meer kwijt zal raken..

Ik meen dat ik hier jaren terug nooit last van had, maar misschien keek ik toen wel gewoon nooit zo bewust om me heen.. nu merk ik elke beweging van m'n ogen, en elk los plaatje wat ik observeer, op, en op één of andere manier raak ik daar f*cking gestresst van.. ik probeer het los te laten, en afleiding te vinden, maar ik wil verdomme ook zonder afleiding geconcentreerd om me heen kunnen kijken, zonder dat dat raar voelt...

Op één of andere manier zit 't onwerkelijke ook alleen in m'n zicht.. geluiden, temperaturen en andere gewaarwordingen voelen wel aangenaam dichtbij en echt..

Hey,

Voor ongeveer een kleine 2 jaar heb ik nou ook last van Derealisatie, voorheen dacht ik altijd dat ik de enige was die het had (ik wist tot sinds 2 maanden niet wat het was) maar ik dacht dat het een depressie was, het was dan ook een ontzettende opluchting te lezen over andere mensen met dezelfde ervaringen en dat het derealisatie betreft wat voorheen als iets leek wat alleen ik had.

Van paniekaanvallen heb ik naar mijn weten geen last maar het gevoel niet aanwezig te zijn / in een roes te leven zeker wel. Hierdoor heb ik weinig tot geen plezier in een avondje uit oid en voel ik weinig meer, zo leven is absoluut niet leuk. Ik ben er aan gewend geraakt wat het misschien wat makkelijk maakt om er mee om te gaan maar ik blijf er wel over piekeren. Ik ben voor een aantal maanden nu bij een psycholoog waar ik eigenlijk heen ging voor het depri voelen, toen ik daar een paar keer was geweest zag ik een keer een programma op tv over deze verschijnselen van DR/DP en toen viel het kwartje. Wat ik vertelde aan de psycholoog, eerst vond ik het moeilijk om over te praten maar nu gaat dat beter. Er werd gezegd dat dit te maken had met het opkroppen / niet verwerkt hebben van dingen die gebeurd zijn.

Heel veel vragen roept het op, is het altijd al zo geweest maar focus ik me te veel net als Maartel verteld? Hoe is het onstaan? De afgelopen 2 jaar zijn stressvol geweest en niet met een vast patroon, ook sta ik bekend als een oppotter die niet veel praat over gevoelens wat nou wel steeds beter gaat. En de belangrijkste hoe kom ik er van af, hoe kom ik weer in het echte leven terug? Met de psycholoog praten over gebeurde dingen is prettig en geeft me voldoening maar tegelijkertijd raak ik daardoor niet uit mijn roes.

Ook net als Maartel zit de onwerkelijkheid alleen in mijn zicht, als ik mijn ogen dicht doe en luister naar de geluiden om me heen lijkt alles velen maar dichterbij en realistischer dan dat ik kijk. Als oorzaak heb ik misschien zelf wel een verklaring maar zeker weten doe ik het niet, ik heb voor een lange tijd te weinig slaap gehad en slaap nu nog vaak niet genoeg, niet in extreme vormen maar wel te weinig per nacht. De keren dat ik achter mijn pc in slaap viel en wakker werd had ik heel even een moment van bewustzijn dat daarna weer langzaam wegtrok. Ik heb er vertrouwen in dat het weer goed komt en dat is denk ik wat iedereen moet doen omdat dat een stuk stress wegneemt.

Ik weet hoe het voelt en wens jullie allemaal heel veel sterkte! Het komt goed!

Ik heb ondertussen al drie jaar en vier maanden onophoudelijk depersonalisatie en derealisatie, daarbovenop nog angst en paniekaanvallen, achterdochtige gedachten en chronische hyperventilatie. Daar ik vroeger graag op reis ging, naar festrivals ging over heel het land en geen dag kon thuiszitten blijf ik nu bijna constant in de buurt van mijn huis omdat die vertrouwde omgeving mij een veilig gevoel geeft.
Het is idd een onbeschrijfelijk lastig gevoel dat constant aanwezig is, het varieert tussen gewoon lastig tot ondraagelijk. Vooral de manier van mijzelf t.o.v de wereld is verstoord, het lijkt wel of die wereld me opeet, mijn gezichtsveld plakt als het ware tegen mij aan, het komt naar mij toe. Gelukkig blijft de realiteitszin gezond bij depersonalisatie, anders kan je spreken van psychose.

Zijn er hier ook mensen bij wie het is voorbei gegaan, en zo ja, hoe?

Grrr, het ging zo goed, en hup.. daar is het weer..
T is wel wéér met benauwd weer op komen zetten, misschien toch een ademhalingskwestie..

Dagelijks als ik in gesprek ben met iemand dat vrij oninteressant is, dan wordt alles altijd een beetje blurry en gaat het hele verhaal langs me heen, maar dan plots bedenk ik me altijd weer dat die persoon waarschijnlijk op een reactie van mij op haar/z'n hele verhaal verwacht, dus moet ik van de paar woorden die ik mee heb gekregen toch een soort van beeld voor mezelf schetsen over wat het zou kunnen zijn geweest waar net een monoloog over werd gehouden en daarop m'n antwoord op baseren.

quote:

Op zaterdag 17 mei 2008 00:22 schreef OldJeller het volgende:
Dagelijks als ik in gesprek ben met iemand dat vrij oninteressant is, dan wordt alles altijd een beetje blurry en gaat het hele verhaal langs me heen, maar dan plots bedenk ik me altijd weer dat die persoon waarschijnlijk op een reactie van mij op haar/z'n hele verhaal verwacht, dus moet ik van de paar woorden die ik mee heb gekregen toch een soort van beeld voor mezelf schetsen over wat het zou kunnen zijn geweest waar net een monoloog over werd gehouden en daarop m'n antwoord op baseren.

dat is gewoon een saai gesprek OldJeller
hoewel het gevoel op dat moment misschien een heel klein beetje in de buurt komt van derealisatie.

Moet zeggen dat ik er weinig last meer van heb. Als ik terugdenk aan mijn ergste momenten dan kan ik er wel bang van worden en hoop ik van harte dat het niet meer terug komt.

[ Bericht 16% gewijzigd door Vandaag... op 17-05-2008 08:14:32 ]

quote:

Op zaterdag 17 mei 2008 08:04 schreef Vandaag... het volgende:

[..]

dat is gewoon een saai gesprek OldJeller
hoewel het gevoel op dat moment misschien een heel klein beetje in de buurt komt van derealisatie.

Moet zeggen dat ik er weinig last meer van heb. Als ik terugdenk aan mijn ergste momenten dan kan ik er wel bang van worden en hoop ik van harte dat het niet meer terug komt.

Heb je er helemaal geen last meer van? Hoe lang heb je last gehad van derealisatie?

En hoe heb je het opgelost?

Even 'n vraag voor de psychiater in opleiding hier: vriendin van me is in 'n derealisatie/depersonalisatie toestand terecht gekomen toen ze 't middel Cymbalta ging gebruiken. Cymbalta is als ik juist geïnformeerd ben 'n SNRI, dat wil zeggen dat 't op de neurotransmitters serotonine en norepinephrine werkt dus vergelijkbaar met 'n SSRI. (als ik iets stoms zeg, verbeter me maar hoor ). Hoe verklaar je dat ze in zo'n toestand kwam? ('t zat zelfs op 't randje van 'n psychose eigenlijk)

M.

Waar gebruikt ze het voor, depressie?

Ja ze gebruikte 't (nu inmiddels logischerwijs na die ervaring niet meer ) voor depressie.

M.

Ik zit namelijk een beetje door de safety data te browsen en bovenstaande wordt niet echt gemeld qua bijwerkingen. Dus misschien is er een onderliggende pathofysiologische toestand die naar boven komt.