Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee?

quote:

Op zaterdag 20 oktober 2007 12:31 schreef milagro het volgende:
Wat mij helpt, Maartel, is op het moment dat ik dat onwerkelijke gevoel voel opkomen, iets heel triviaals doen, thee zetten, opruimen, strijken desnoods midden in de nacht, kledingkast leegmaken en opnieuw netjes indelen, whatever dus... ik krijg het meestal bij donker weer, of wanneer ik 's nachts na amper 1 uur slapen plots wakker schrik (ik hyperventileer in mijn slaap ) , dan zie ik dat het pas 01.30 is of zo en dus er nog uren aan donkerte voor me liggen en wordt het paniekgevoel waar ik al meteen mee wakker werd nog erger, totdat ik me zelf ' verman' , letterlijk hardop mezelf toespreek "kom op, je weet wat het is, en je weet ook hoe je er tegen te verzetten" en dan ga ik dus iets suffigs doen, en dan zakt het meteen, ws simpelweg omdat je dan je ademhaling weer tot niveau suf, dus rustig, terugbrengt.

Héél herkenbaar, met name het 's nachts wakkerschrikken.. om die reden probeer ik nooit té vroeg te gaan slapen, omdat ik dan zeker weet dat ik midden in de nacht wakker word..
Met betrekking tot hyperventilatie/paniek pas ik dergelijke 'trucjes' al toe, en dat werkt ook wel een heel eind..
Maar wat betreft het onwerkelijke gevoel lijkt niets van dat te helpen.. ik heb een hele week gewoon doorgewerkt (afleiding genoeg dus) en er is geen moment geweest dat ik alles weer even helder zag..

quote:

Op zaterdag 20 oktober 2007 12:38 schreef Maartel het volgende:

[..]

Héél herkenbaar, met name het 's nachts wakkerschrikken.. om die reden probeer ik nooit té vroeg te gaan slapen, omdat ik dan zeker weet dat ik midden in de nacht wakker word..
Met betrekking tot hyperventilatie/paniek pas ik dergelijke 'trucjes' al toe, en dat werkt ook wel een heel eind..
Maar wat betreft het onwerkelijke gevoel lijkt niets van dat te helpen.. ik heb een hele week gewoon doorgewerkt (afleiding genoeg dus) en er is geen moment geweest dat ik alles weer even helder zag..

ik ga ook niet meer voor 12 uur 's nachs slapen en zelfs de filmtrilogie The Matrix kijk ik niet meer, omdat het dan ook weer opkomt idem met iets te lang nadenken over zwarte gaten, het universum en zulks...
maar ook dat moet gewoon weg, vermijdingsgedrag is ook niet goed.
wat ik ook doe soms, als ik het weer heel vaagjes voel, is in het donker op balkon hier gaan staan, mezelf dus confronteren met die donkerte die nog uren gaat duren... kijk, milagro, het is precies als overdag, alles is hetzelfde alleen de zon is er even niet, niets aan het handje dus.... klinkt bizar kleuterig, maar ook dat helpt

maar die onwerkelijkheidstoestanden, zo ver komt het dus niet meer omdat ik meteen ingrijp en er niet meer in 'meega' ... het langst heb ik er 2 weken meegelopen en toen waren er die bomaanslagen in de Londonse metro, en poef back was ik weer.... kortom andersom werkte het ook, mijn op het grote geheel gezien triviale probleem werd overruled door iets werkelijks desastreus.

oh en een te regelmatig leven is ook niet goed, doe eens iets geks, of iets comleets anders dan je normaal doet, zoek eens een andere omgeving op, dan huis, werk/school, kroeg... beste is nog : word verliefd!

quote:

Op zaterdag 20 oktober 2007 12:45 schreef milagro het volgende:
maar die onwerkelijkheidstoestanden, zo ver komt het dus niet meer omdat ik meteen ingrijp en er niet meer in 'meega' ...

Lees ik hierin goed dat het 'negeren' toch de beste manier is om er vanaf te komen?
Voor een deel probeer ik dat de hele week al, maar ondertussen krijg ik langzaam toch weer het gevoel van "mijn lichaam doet dit niet voor niets, dit is toch een teken dat je dingen ff iets anders moet gaan doen (als in: rustiger)".. Dit komt ook wel een beetje door verhalen die ik lees van 'als je er niet op tijd bij bent dan kan je er de rest van je leven nog meer last van hebben'.. ik wil graag zo gewoon mogelijk doorgaan met m'n leven en werk, maar dan wil ik wel het gevoel hebben dat dat de situatie niet verergert..
(Overigens zou ik me er in een kantoorbaan wellicht nog iets makkelijker overheen zetten.. het idee dat ik in een winkel sta, en ik de hele boel moet sluiten als ik het niet meer trek, zorgt ook niet echt voor rust of ruimte..)

nee, niet zozeer negeren, maar constateren en herkennen, weten dat het 'zo weer weg is' als je die bepaalde stappen in acht neemt... niet blijven focussen op "oh jee, donker, en dat duurt nog uren en zo kom ik de nacht niet door en wat nu als het nooit meer weggaat" en dát niet doen is echt te doen, te leren, te forceren.

heb je ook iemand die je kan bellen op zo'n moment, iemand die weet waar je last van hebt? dat idee is namelijk ook al een geruststelling... bij mij komt het dannooit zo ver meer dat ik iemand daadwerkelijk wakker bel, maar weten dat het kan, helpt al... "ik wacht nog even, als het zo blijft bel ik op, maar eerst eens kijken of het met die triviale dingetjes al zakt" en dan zakt het soms al meteen

het vervelende is, dat de angst de angst ook oproept, het kan best zijn dat de oorspronkelijke aanleiding alllang weg is, stress, verdriet, opgekropte woede, maar als je eenmaal dat gevoel ervaren hebt, dan ga je het later linken aan de context waarin je die eerste ervaring had, drukke omgeving, donkere omgeving, bepaalde muziek/films whatever, associaties dus, die op zich gaan staan, de paniekaanval is dan geen symptoom meer, maar zelf oorrzaak geworden, zeg maar... maar ondertussen zit je ms wel als een gek te zoeken naar een oorzaak in de relatiesfeer, werksfeer , wat ook weer stress oproept , op een bepaalde manier "er is ergens iets mis, ik zit ergens mee, want anders had ik die aanvallen niet" terwijl dat ms helemaal niet meer zo is.

de oorspronkelijke aanvallen waren externe stress gerelatieerd, en nu is het ms de stress om de aanvallen zelf dus... volg je me nog ?

ja ik snap 'm
Wat betreft paniek heb ik wel een aantal mensen die ik altijd kan bellen.. al is m'n ervaring daarmee dat dat ook niet erg helpt, omdat die mensen ook zoiets hebben van 'tja, ik weet ook niet wat ik moet doen.. ik zou willen dat ik je kon helpen', maar de gedachte dat ik mensen kan bellen is wel een beetje een steun.
(In tegenstelling tot m'n werk waar het alleen maar als belasting voelt "pfff, en dan moet ik hun straks ook nog op gaan biechten waar ik last van heb..")

Het kan best dat wat ik nu voel vooral door de angst voor het gevoel komt.. en door overfixatie op hoe ik alles beleef (al ben ik toch redelijk overtuigd dat dat momenteel écht anders is dan normaal)
Ik merk wel dat ik me er nu iig minder druk om maak dan op m'n werk.. thuis kan ik iets makkelijker denken 'dan krijg ik maar even niet alles mee', op het werk ben ik een controlfreak die er dus direct van in de stress schiet..

Plus dat alleen mijn kamertje nog lekker te overzien valt.. ik heb zelfs geen muziek aanstaan momenteel omdat dat als 'veel' voelde (en da's echt zeldzaam bij mij)..
Da's een heel verschil met een winkel vol mensen, continu harde muziek aan, werknemers die je in de gaten moet houden, het drukmaken of zij én de klanten je wel leuk en aardig vinden, en ondertussen vooral niet laten merken dat je eigenlijk de hele dag angstig op de werkvloer staat...

't geeft nu ook wat rust dat ik m'n baas heb gesmst dat ik mogelijk maandag nog 'ziek' ben, dat haalt de druk wat van de ketel.. terwijl ik het werk verdomme hartstikke leuk vond, maar de afgelopen dagen waren licht traumatisch.. zo'n week wil ik echt niet te vaak meemaken..

het gaat er niet om dat die mensen met een oplossing aankomen, of zo, het gaat erom dat je even een stem hoort, een vertrouwde stem, je moet dan ook niet over die ansgt doorzagen, beter praat je juist over iets heel anders.... je moet die cirkel van angst doorbreken daar gaat het om.. en als dat met triviale dingetjes niet lukt,is soms even een stem horen , een praatje poep kunnen maken wel de manier.

Nou vraag ik me nog iets af...
voor mij bestaat het onwerkelijke gevoel uit 2 delen:
1. ik loop rond en handel in een soort trans. Ik reageer nog heel redelijk op alles om me heen, maar het gaat haast zonder gevoel, op de automatische piloot oid.. Dit is soms bijna een aangename roes, zo lang er niet te veel scherpte van me verwacht wordt, en is niet echt beangstigend tot 'deel 2' komt..
2. ik 'schrik wakker', haast zoals wanneer je in de klas hebt zitten wegdromen en je beschaamd realiseert dat er je zojuist een vraag gesteld werd die je niet hebt meegekregen..Ik schrik van het idee dat ik er de afgelopen minuten niet helemaal bij was, en probeer mezelf gelijk weer op scherp te zetten.. ik kijk om me heen, en probeer alles goed in me op te nemen.. om tot m'n ontzetting te ontdekken dat dat niet lukt: ik blijf in m'n roes..
Dit is het echte 'enge' gedeelte voor mij...

Die twee stappen wisselen elkaar soms wel tientallen keer per uur af..
Nu vraag ik me af in welke van de 2 nu het 'probleem' zit?
Functioneer ik in stap 1 gewoon zoals altijd, maar raak ik in stap 2 hyper-alert, en heb ik een te hoge verwachting van hoe scherp ik alles moet kunnen ervaren?
Of zit het probleem 'm toch echt in het 'wegdromen' van fase 1 en ben ik echt minder helder dan anders?

Als vraag aan degenen die er wel eens last van hebben, en ook weer vanaf kwamen: heb je op een gegeven moment wanneer je om je heen kijkt weer een keer het gevoel dat alles weer dichtbij en echt is?
Of is de wereld gewoon altijd raar en eng als je 'm zo bestudeert als ik bij punt 2 omschreef, en krijg je alleen rust doordat je op een gegeven moment vergeet na te denken over hoe je alles ervaart?

Ben je inmiddels al bij je huisarts langsgeweest? (heb niet het hele topic doorgelezen, maar dat wilde je in eerste instantie niet doen, toch?)

@Maartel: succes op je werk morgen. Mijn tip: probeer, voor zover dat mogelijk is, zoveel mogelijk stressfactoren te vermijden

quote:

Op woensdag 30 mei 2007 22:59 schreef Escaflowne het volgende:

[..]

Misschien in combinatie met een ernstige depressie dat het zover kan komen, maar niet louter en alleen door depersonalisatie/derealisatie ervaringen denk ik.

Aan de andere kant zullen natuurlijke remmingen om zoiets na te laten er wel minder zijn.

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 23:25 schreef MNR het volgende:
Ben je inmiddels al bij je huisarts langsgeweest? (heb niet het hele topic doorgelezen, maar dat wilde je in eerste instantie niet doen, toch?)

@Maartel: succes op je werk morgen. Mijn tip: probeer, voor zover dat mogelijk is, zoveel mogelijk stressfactoren te vermijden

Ik ga er nu heen..
Voor m'n werk ben ik vandaag een dag 'ziek', al moet ik nog wel langskomen om voor de invaller te openen en sluiten
Stressfactoren vermijden probeer ik idd zoveel mogelijk, alleen is in m'n huidige druk-makerige staat vrijwel alles een stress-factor.. de werkvloer iig alleen al omdat ik het gevoel heb daar continu een rol te moeten spelen van 'de Maartel die het allemaal best aankan'.. Aangezien ik me moeilijk kan vertonen als 'Maartel die al bij 2 eerdere banen overspannen uit dienst ging, en nu hier na ruim een maand ook alweer over z'n toeren is'

Volgens de huisarts is het chronische hyperventilatie die ik in stand houd door het krampachtig te onderdrukken..
Da's een lastige, want in het verleden gingen m'n klachten vaak met me op de loop en kreeg ik juist de tip me er wat meer 'over heen te zetten'... en nou schijnt het onderdrukken juist weer voor meer stress te zorgen

quote:

Op zaterdag 20 oktober 2007 13:35 schreef milagro het volgende:
het gaat er niet om dat die mensen met een oplossing aankomen, of zo, het gaat erom dat je even een stem hoort, een vertrouwde stem, je moet dan ook niet over die ansgt doorzagen, beter praat je juist over iets heel anders.... je moet die cirkel van angst doorbreken daar gaat het om.. en als dat met triviale dingetjes niet lukt,is soms even een stem horen , een praatje poep kunnen maken wel de manier.

Angst is erg belangrijk als trigger van dr en voor sommigen de enige.
Maar het niet het enige.
Chemie is er bijvoorbeeld ook 1.
Lichamelijk probleem is er ook 1.
En het kan ook gezellig met z'n allen jongleren.

_{Deze post is geen verbetering maar toevoeging.}

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 09:24 schreef Causa het volgende:

[..]

Angst is erg belangrijk als trigger van dr en voor sommigen de enige.
Maar het niet het enige.
Chemie is er bijvoorbeeld ook 1.
Lichamelijk probleem is er ook 1.
En het kan ook gezellig met z'n allen jongleren.

_{Deze post is geen verbetering maar toevoeging.}

ik heb het over wat je op dát specifieke moment voelt, en dat is angst.
angst dus niet als trigger maar als resultaat van welke trigger dan ook

ik herken het. vroeger schakelde mijn brein zichzelf uit door een epilepsie aanval. het lijkt dan of alle vragen en lege antwoorden een soort kortsluiting veroorzaken in mn brein. Ik heb dat ook wel eens als ik op de voetbaltribune zit. Dan zie ik zo veel mensen, iedereen zijn wereld, iedereen zijn gedachten, en is het dan wel echt? Wat is het bestaan en wie ben ik, in dit lichaam? Ik las op die site Dreamchild over dat boek van die soldaat die zijn benen , armen, zicht, geur , hoor en spraak verloor. Je weet wel van dat liedje van Metallica. Daar krijg ik een eng gevoel bij omdat het soms ook zo voelt. Je bestaat, maar hoe? Wat gebeurt er met je als je alleen zo een torso bent? Ben je dan alleen nog maar bestaan itself?

ik probeer op zulke momenten en als ik voel dat ik gek wordt van mn eigen gedachten en angst heel banale dingen te doen en daar op te focussen. Zoals mn berichten van mn telefoon wissen. Of was plooien. Iets heel normaal en routineus om terug vaste grond te krijgen. Of mn vingers 1 voor 1 vast te knijpen.

Het is vooral heel moeilijk om uit te leggen en als iemand het niet snapt word ik er alleen maar meer overtuigd dat het allemaal nep is. Zelfs mn man snapt het niet eens, die leeft en denkt natuurlijk wel na over de dingen maar niet zo. En dan voel ik me soms 'beter'. Ik weet dat dat arrogante onzin is.

Ik lees graag jullie verdere ervaringen mee.

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 10:06 schreef milagro het volgende:

[..]

ik heb het over wat je op dát specifieke moment voelt, en dat is angst.
angst dus niet als trigger maar als resultaat van welke trigger dan ook

oh pardon, ik heb er vandaag zelf nogal veel last van, vandaar dat ik niet goed begreep.

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 09:18 schreef Maartel het volgende:
Volgens de huisarts is het chronische hyperventilatie die ik in stand houd door het krampachtig te onderdrukken..
Da's een lastige, want in het verleden gingen m'n klachten vaak met me op de loop en kreeg ik juist de tip me er wat meer 'over heen te zetten'... en nou schijnt het onderdrukken juist weer voor meer stress te zorgen

Ik begrijp dat niet, mijn huisarts neemt me altijd serieus. Die zou me niet met zo'n suf adviesje naar huis sturen. Al zouden ademhalingsoefeningen wel een goede uitkomst bieden.

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 12:09 schreef MNR het volgende:

[..]

Ik begrijp dat niet, mijn huisarts neemt me altijd serieus. Die zou me niet met zo'n suf adviesje naar huis sturen. Al zouden ademhalingsoefeningen wel een goede uitkomst bieden.

het kwam ms idd wel wat rottig zijn strot uit, maar de huisarts had wel een punt, denk ik.

hoe meer je je bezighoudt met het hoe en waarom van je angstaanvallen, hoe groter de kans is dat je ze er mee oproept, en een buikademhaling ipv een borstademhaling is zeker een goede tip, je wordt er vanzelf rustiger van, alleen al omdat je je dan focust op je buik, en als je buik dan toevallig ook nog eens veel te dik is, kun je je daar druk om gaan maken, een goede afleiding

natuurlijk is het fijn te weten waar de oorzaak ligt, maar ook zonder dat kun je er wat aan doen, soms is het te hard zoeken naar het waarom niet de ellende waard , omdat je door het zoeken je dus teveel focust op het probleem wat het probleem weer in stand houdt.

ms moet je eens proberen het te accepteren als gegeven "okay, ik heb angstaanvallen, vervelend, maar het hoort er (voor nu) blijkbaar even bij, wat doe ik eraan? ademhalen via de buik, triviale dingetjes doen, frisse neus halen, een SpongeBob aflevering kijken, even een vertrouwde stem horen" ... ik denk dat dat beter helpt dan doorzagen over het waarom, en hoe naar het is en hoe anderen je niet begrijpen... ook dat moet je leren accepteren, het valt ook niet te begrijpen , tot je het zelf meemaakt, neem het mensen dus niet kwalijk of liever voel je daar niet ongelukkiger door, want onbegrepen.

Hallo Allemaal,

Ik heb nu sinds een paar maanden last van depersonalisatie.
Via een kennisje van mij kwam ik erachter dat dat nare gevoel wat ik had Depersonalisatie/derealisatie wordt genoemd.
Ik ben toen op internet gaan zoeken naar de oorzaken daarvan en kwam tot de conclussie dat het over het algemeen komt door onverwerkte emoties en trauma's uit je verleden.
Dingen die je hebt opgekropt die er toch eens een keer uit moeten komen... Voor iedereen is dit natuurlijk anders, en iedereen ervaart de depersonalisatie op zijn eigen manier al herken je wel veel bij wat andere overkomt.

Voor mij is het een hele opluchting geweest om te zien dat ik niet de enige ben die er last van heeft.
Ik raad echt iedereen aan om naar een psychiater te gaan..ik was er eerst ook op tegen omdat ik dacht dat vaak alleen de mensen die zwaar depri of gestoord zijn er heen gaan, maar ik kwam erachter dat het juist heel fijn is om met iemand te praten die verstand heeft van zaken..
Ik vertelde mijn klachten en hij kwam gelijk tot de conclussie dat ik inderdaad daar last van had, en dat was een hele opluchting, het feit dat iemand ECHT weet waar je het over hebt.

Hij vertelde dat het vaak ook samen gaat met een depressie, en ik ben dus inderdaad heel depressief, vaak moet je daar eerst aan werken wil de depersonalisatie weg gaan.
Ook had ik heel erg veel paniekaanvallen en angstaanvallen erbij...
Het overkwam me gewoon ineens toen ik op mijn werk zat!
Ik ben gestopt met werken en zit in de ziektewet om er weer bovenop te komen..
Door de medicijnen zijn mijn paniekaanvallen verdwenen, heel soms raak ik nog in lichte paniek maar dat komt omdat ik me dan weer teveel ga focussen op waarom, en hoe, en waardoor ik het heb..
Je moet proberen het van je af te zetten door dingen te gaan doen die je vroeger leuk vond, of die andere mensen een plezier kunnen doen..
Maar je moet zorgen dat je de goede medicijnen krijgt, en ik had dus eerst de verkeerde, en krijg nu weer andere om te kijken of t werkt, en ik voel me nu een stuk rustiger.

Ook een tip! ga naar buiten al is t maar een half uurtje, haal diep adem en voel de frisse lucht die je in ademt...frisse lucht geeft je brein weer nieuwe energie..

En ik probeer op dit moment te accepteren dat ik het heb en dat ik ermee moet leren leven..
Er is namelijk geen speciale behandeling voor..
De juiste manier op dit moment is voor zover ik weet, psychiater in combinatie met anti depressiva.

Ik raad iedereen aan om bij jezelf eens rustig na te gaan wat je hebt mee gemaakt, schrijf het desnoods voor jezelf op, dit heeft mij geholpen, want het is niet de psychiater die alles gaat aanpraten bij je, maar je komt daar om je problemen voor te leggen en je te laten helpen bij het oplossen ervan.
Misschien hebben jullie wat aan mijn ervaringen, want ik heb dat ook aan die van jullie en weet hoe het is en hoe het voelt, want ik zit er nog midden in.

Denk eens rustig na, en laat je dan helpen, geloof mij, je hebt er echt baat bij, vaak moet je eerst de oorzaken gaan onderzoeken voor je ze kan oplossen..
Het gaat niet vanzelf weg en je moet jezelf vooral de tijd gunnen om te rusten en stress te proberen te vermijden...
Allemaal heel erg veel sterkte en succes ermee...
Ik hoop dat jullie iets aan mijn verhaal en ervaringen hebben...ik heb ook veel aan jullie ervaringen

xx

[ Bericht 19% gewijzigd door InMyWorld op 22-10-2007 12:37:40 ]

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 12:09 schreef MNR het volgende:

[..]

Ik begrijp dat niet, mijn huisarts neemt me altijd serieus. Die zou me niet met zo'n suf adviesje naar huis sturen. Al zouden ademhalingsoefeningen wel een goede uitkomst bieden.

Is geen suf adviesje.
Zuurstof kan idd hiermee op een lijn liggen.
Moet alleen ff onderzocht en/of uitgewerkt worden door degene die het heeft.
Of dit idd de of een reden is.

dubbel

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 12:09 schreef MNR het volgende:

[..]

Ik begrijp dat niet, mijn huisarts neemt me altijd serieus. Die zou me niet met zo'n suf adviesje naar huis sturen. Al zouden ademhalingsoefeningen wel een goede uitkomst bieden.

Nouja, het was maar een samenvatting..
Hij stelde ook nog voor dat ik eventueel aan de (kalmerende) medicatie kan (ben niet zo'nfan van medicijnen,los liever de oorzaak op), of naar een haptonoom.. Dat laatste is misschien nog wel een optie, maar vooral op lange termijn.. Hoe ik binnen een paar dagen weer aan het werk kom is een ander verhaal.. want het drukmaken óver m'n klachten zal het geen goed hebben gedaan, maar de klachten moeten in de eerste plaats toch ook ergens vandaan zijn gekomen..

Maar waaruit concludeer je dat de huisarts mij niet serieus neemt? Is hyperventilatie geen reëele verklaring?

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 13:04 schreef Maartel het volgende:
Nouja, het was maar een samenvatting..
Hij stelde ook nog voor dat ik eventueel aan de (kalmerende) medicatie kan (ben niet zo'nfan van medicijnen,los liever de oorzaak op), of naar een haptonoom.. Dat laatste is misschien nog wel een optie, maar vooral op lange termijn.. Hoe ik binnen een paar dagen weer aan het werk kom is een ander verhaal.. want het drukmaken óver m'n klachten zal het geen goed hebben gedaan, maar de klachten moeten in de eerste plaats toch ook ergens vandaan zijn gekomen..

Maar waaruit concludeer je dat de huisarts mij niet serieus neemt? Is hyperventilatie geen reëele verklaring?

Je post kwam op mij over als: "dit is de oorzaak en ik moet me er maar overheen zetten". Maar als je het zo neerzet, komt het heel anders over. Dus daarom dus

Haptonoom is trouwens wel aan te raden. Verder ben ik het helemaal met Milagro eens. Herken stukken van mezelf in haar. Gelukkig kan ik melden dat ik al een lange tijd weer grip op de zaak heb. Heeeel af en toe in stressvolle periodes zet het even op, maar dat is okay.

vergeet ook niet dat hyperventileren ongemerkt kan gaan.
veel mensen denken dat hv eruit ziet als met horten en stoten ademhalen, naar adem happend, met lange uithalen en inhalen... dat is dus niet zo... de reden waarom je na zo'n aanval lange tijd in die matrix toestand blijft hangen, komt volgens mij omdat je op dat moment nog steeds 'raar' ademhaalt, je zuurstofhuishouding fucked up raakt meer en meer,en je daarom dus roze olifantjes gaat zien bij wijze van, hetzelfde wat je schijnt te zien bij een verdrinkingsdood, oftewel bij zuurstoftekort.

je kunt dus hyperventileren zonder dat je het merkt, dat hv kan een puur mechanische oorzaak hebben, maar omdat je het niet merkt, lijkt het dus alsof je angstaanval uit het niets komt en dus moet het wel iets psychisch zijn... en dat hóeft dus helemaal niet... dat wordt het evt wel als je je er teveel op gaat focussen.

een nuchtere houding is dus best essentieel, en een huisarts dus een nuchter advies geeft, mag ms onverschillig overkomen, maar het is , denk ik, wel degelijk een goede benadering, per saldo.

Ik vind het zo typisch dat ik de hyperventilatie van paniekaanvallen inmiddels door rustig ademen onder controle weet te krijgen, maar dat dat bij het 'onwerkelijke gevoel' niet werkte.. ik heb rustig proberen te ademen, heb heel wat afleiding gehad, ben zelfs best ontspannen geweest.. maar continu bleef de wereld raar en ver weg..
Gelukkig is het nu inmiddels iets gezakt.. de wereld voelt nog wel een beetje als een roes, maar ik vind het momenteel niet beangstigend.. (met name omdat er toch even niets van me verwacht wordt, als ik in m'n huidige toestand zou moeten werken zat ik direct weer in de stress)

dat werkt ook niet 1,2,3 , hè, maar na een paar dagen wel, niet op focussen , niet steeds tegen jezelf zeggen "het is nog steeds niet weg" , gewoon negeren, en via je buik blijven ademhalen, en vooral over van alles praten maar niet over dit, dus wegwezen hier, jij

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 13:37 schreef milagro het volgende:
dat werkt ook niet 1,2,3 , hè, maar na een paar dagen wel, niet op focussen , niet steeds tegen jezelf zeggen "het is nog steeds niet weg" , gewoon negeren, en via je buik blijven ademhalen, en vooral over van alles praten maar niet over dit, dus wegwezen hier, jij

Dat 'gewoon negeren' is alleen zo f*cking moeilijk als je het de hele dag voelt
Heb ik wel geprobeerd hoor, en dat ging een week goed (toen het nog vlagen waren), maar toen het alleen maar meer en heviger werd lukte dat echt haast niet meer.. Thuis op de bank aardig, maar op het werk niet, al is het maar omdat er af-en-toe een klant midden in een gesprek "hallo?" tegen me zei alsof ik ff afwezig was..
Is net zoiets als een gebroken poot negeren.. dat gaat zittend op de bank aanzienlijk makkelijker dan wanneer je er op rond moet lopen..
En m'n huisarts zei dan weer dat het juist erger werd door het te onderdrukken, dus echt negeren is ook weer niet goed

je huisarts is geen ervaringsdeskundige, hè

negeren betekent niet , net doen alsof het er niet is, maar niet iedere keer dat je het constateert, het gaan doorzagen "oh, zie je wel, het is er nog steeds, hoe komt dat toch, waarom houdt het nu niet op, het is zo naar, en niets helpt, en en en"

accepteer het op het moment dat je het voelt opkomen als een gegeven, en als je in dat matrix gevoel zit, ga niet zitten 'miepen' over het hoe en waarom, wanneer het nu eindelijk eens ophoudt, ga niet steeds weer zeggen "js maar , wat als... " en "ja maar, dat helpt toch niet, want ik heb dat al geprobeerd en..." ... volhouden, nog eens proberen, en 'negeren' dus steevast die triviale dingen blijven doen en de rest van de 'truukjes'.

op het moment dat het slecth gaat moet je er eigenlijk niet teveel /te lang over praten, ook niet hier, met lotgenoten... beter bewaar je dat voor momenten dat het goed gaat of voor het moment dat je de truukjes onder de knie hebt.
ik bedoel niet dat je het totaal niet te berde mag brengen, natuurlijk wel, maar bv dagenlang hier posten om te melden dat het nog steeds niet over is en oh jee, en wat nu toch weer, en oh erg (ik zeg niet dat jij dat doet, hè, maar als 'waarschuwing' voor een ieder) gaat juist averechts werken.

het is een naar iets, en het gaat niet 1,2,3 over, accepteer dat en het gaat bij 4,5,6 al stukken beter.

Ik heb het ook af en toe, en het voelt vreemd aan maar ook best fijn, alsof je geest een zichzelf zuivert van alle stress en problemen.

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 15:02 schreef Nee het volgende:
Ik heb het ook af en toe, en het voelt vreemd aan maar ook best fijn, alsof je geest een zichzelf zuivert van alle stress en problemen.

Veel plezier dan

Het is op zichzelf een mooie ervaring imo, de bijhorende paniekaanvallen veroorzaakt door m'n ego zijn minder. Indien ik me ga verzetten hou ik de tweestrijd in stand. Wat bij mij hielp is op m'n bed gaan liggen en er helemaal in op gaan. Daarbij moet ik er wel bij zeggen dat het nooit langer dan twee dagen heeft geduurd.

Ik denk dat je het totaal ergens anders over hebt.
Hoe heette dat spul? Wil ik ook wel eens proberen

Salvia komt in de buurt ja. 70 procent van de bevolking heeft daar af en toe last van, ik heb dit ongeveer 9x in m'n leven gehad, de laatste keer was tijdens een salvia trip. Mijn ervaring is dat indien ik me ga verzetten tegen dat gevoel ik sneller in paniek raak, omdat ik geen controle meer heb over m'n eigen beleving.

Als je weet dat je het over iets heel anders hebt dan dp-dr waarom reageer je dan?
Bovendien, het hallucinerende van salvia valt al helemaal uit de toon.
Als je het nou met enkele andere mogelijke roesjes vergeleek...
Mensen die zich serieus hier informeren raken maar misleid zo.

Hey topicstarter!

Ik wilde je even zeggen dat ik net je berichtje nog eens las, dat je zag dat er weer gepost werdt.
Ik heb precies dezelfde gevoelens als jij beschrijft in dat berichtje...

Ik weet ook gewoon niet wat ik ermee aan moet en hoe t weg gaat..
Ik denk ook steeds dat ik me er nu ineens gewoon veel op focus ofzo en dat t altijd al zo geweest is..
Mag ik vragen hoelang jij er al last van hebt?

Sinds een half jaar heb ik nu last van derealisatie. Het is ontstaan na een grote paniekaanval en niet meer weggegaan. Eerst wist ik niet wat mij overkwam. Was ook echt bang dat ik een psychose zou krijgen..want zo voelt het echt...alsof je geen grip meer hebt op de realiteit.
Door veel over DP/DR te lezen en doordat ik nog steeds niet ben 'doorgedraaid' weet ik nu dat je hierdoor niet in een psychose terecht komt. Het is super naar en beangstigend, maar je wordt niet gek...
Het is eigenlijk gewoon een automatisch beschermingsmechanisme van je lichaam tegen stress/angst. Helaas werkt dit mechanisme alleen maar meer angst en stress in de hand....

Wat ik zo frustererend vind is dat naar mijn gevoel de DR een op zichzelf staand iets is geworden. Want ook als ik ontspannen ben heb ik er last van, al is het dan wel minder erg. Ik denk ook dat ik gewoon chronisch aan het hyperventileren ben (dit kan trouwens ook terwijl je denkt dat je gewoon goed via je buik ademt), en dat mijn klachten uiteindelijk zullen afnemen wanneer ik weer goed in mijn vel zit. Althans daar hoop ik dan maar op.
Het constant constateren en controleren van je onwerkelijke gevoel werkt in ieder geval alleen maar averechts, dat heb ik wel gemerkt. Het lukt mij alleen niet altijd om 'uit mijn hoofd' te gaan en mijn gedachten hierover te stoppen.
Het beste wat ik kan doen is het proberen te accepteren. Maar stiekem accepteer ik dit helemaal niet....ik wil dit gewoon niet! Ik wil morgen wakker worden en dan ook echt wakker zijn....! De dingen weer echt intens beleven. Dat mijn eigen huis ook echt als 'thuis' voelt.... Mij niet meer zo verloren voelen.... Gewoon weer mijzelf zijn....
Elke dag dat ik dit heb, raak ik voor mijn gevoel steeds meer verwijderd van mijn oude ik. Hoop dat ik straks nog weet wie ik eigenlijk ben.....

Ik ken dit ook wel ja! Ik denk dat het 2 dingen kan zijn.

1) Iets dat niet echt een oorzaak heeft in je leven, maar uit je hersenen komt. In dat geval zou het kunnen duiden op een psychotische aanleg, en misschien een voorteken van psychose o.i.d. kunnen zijn. Je hoort wel vaker van dit soort verschijnselen rondom psychoses. Ik zou hieraan denken als het langer zou aanhouden, zou verergeren, of als er meer symptomen bijkomen.

2) Gewoon een reactie op stress of slaapgebrek. Dat lijkt mij best waarschijnlijk, omdat je het zelf ook al aangeeft. Volgens mij kan onze geest op een bepaald moment een beetje 'dichtklappen', op tilt slaan, als het allemaal wat teveel is, als er teveel te verwerken is. Dan is het helemaal niet erg dat dit gebeurt, als je het maar serieus neemt als een teken dat je het wat rustiger aan moet doen.

Ik denk echt dat optie 2 heel waarschijnlijk is. Dan wordt het als het goed is vanzelf minder, als jij ook een beetje rustiger aan doet en wat beter op jezelf let. Let er ook op dat je zo'n symptoom niet zichzelf laat verergeren en zijn eigen leven gaat laten leiden. Dat kan gebeuren als je er heel bang voor wordt, of er overdreven op gaat letten enzo. De beste houding lijkt mij gewoon rustig, een beetje vanaf een afstandje letten op hoe je je voelt, hou het rustig in de gaten maar relativeer het ook

Ik heb zelf een paar maanden dit soort gevoelens gehad, toen ik best wel plotseling depressieve buien kreeg, met gevoelens van derealisatie erbij. Dat was wel na gebruik van paddo's, omdat bepaalde onbewuste dingen nogal plotseling loskwamen. (achteraf heb ik veel aan die periode gehad hoor, denk ik). Het was toen overigens ook 's avonds sterker dan tijdens de rest van de dag, iemand vertelde me dat dat te maken kan hebben met de dagelijkse gang van diverse stofjes in je hersenen.

[edit]: ik zie nu pas dat dit topic een paar maanden oud is, als ik dat wist had ik mn bericht iets anders geschreven misschien

[ Bericht 5% gewijzigd door wortels op 24-10-2007 22:35:55 ]

Heeft de huispsychiater KonnieKipke hier al gereageerd?

quote:

Op vrijdag 26 oktober 2007 00:19 schreef WrineX-Joske het volgende:
Heeft de huispsychiater KonnieKipke hier al gereageerd?

Speculeren is veel leuker

Hoi,

heeel herkenbaar TS. Ik had/heb ook last van depersonalisatie wat dan overgaat in een paniekaanval. Ik ben uiteindelijk wel naar de huisarts gegaan en die heeft mij doorgestuurd naar het Nederlands Psycho-analystisch Instituut, (NPI).

Na wat gesprekken en testjes kwam eruit dat ik een gegeneraliseerde angststoornis heb. Door onverwerkte emoties en altijd maar doorgaan en jezelf niet laten kennen is mijn emmertje overgelopen. Ik was niet in contact met mijn emoties en daardoor kwamen die er op andere manieren (fysiek, paniek, depersonalisatie, hyperventileren) dan ineens uit als het me teveel werd. Dat kon al bij een film zijn zoals Milagro zegt.
Kortom ik ben mezelf veel te lang voorbij gelopen en heb niet geluisterd naar mijn gevoel (wist ook vaak niet goed wat ik voelde).

Nu zit ik alweer een jaar in therapie bij een psycholoog om naar mijn gevoel te leren luisteren. Ik heb geen medicijnen want die durf ik niet te nemen (ben veelste bang de controle te verliezen), ondanks dat het best ernstig met me gesteld was. Het is een moeilijke weg maar het gaat steeds beter en ik heb steeds minder derealisatiemomenten. Ik voel me veel steviger.

Mijn ernstige toestand en lange weg begon echter precies zoals bij jou TS, met af en toe een raar gevoel.
Leer van mijn fout en ga wel wat eerder naar de dokter en laat je doorverwijzen naar een aardige psycholoog die je klachten eens met je bespreekt. Die weet waarschijnlijk precies wat het is en kan je tips geven wat je moet doen als je je zo voelt. Je bent niet gek, maar je vergt waarschijnlijk teveel van jezelf zonder dat je het door hebt.

uit een belgische site over allerhande stoornissen,hele goede tips voor het moment van depersonalisatie:

1. Probeer zo alert mogelijk te blijven, door jezelf op de omgeving te concentreren. Kijk rondom je, benoem de dingen die je ziet, luister naar de geluiden die je hoort, raak iets aan en blijf je bewust van je eigen lichaam.

2. Alles wat je kan doen om het contact met 'hier en nu' te verstevigen helpt. Dit kan voor verschillende mensen iets anders betekenen. Voorbeelden:
- buiten gaan wandelen in de frisse lucht
- je handen onder koud water steken en je gezicht nat maken § naar rustgevende muziek luisteren
- iemand aanspreken
- jezelf niet afzonderen
- dingen of foto's bekijken die je dierbaar zijn
- je geconcentreerd op iets richten zoals tekenen of handwerk
- iets warm of koud drinken

3. Erken deze gevoelens, negeer ze niet. Probeer zo alert mogelijk te blijven en te accepteren wat er gebeurt. Maak de situatie niet erger door jezelf zorgen te maken of jezelf nog meer onder spanning te zetten. Spreek tegen jezelf, zeg wie je bent, waar je bent, welke dag en uur het is. Kalmeer jezelf en zeg iets in de trant van: 'die gevoelens zijn er weer, maar ik hoef me niet ongerust te maken, ze zullen weer voorbij gaan, alles is veilig'.

4. Indien nodig let op je ademhaling. Je adem inhouden of heel snel beginnen ademen zal je angstiger maken.

5. Vermijd naar één punt te staren en daardoor helemaal weg te zakken.

6. Houd een dagboek bij en noteer wanneer die gevoelens zich voordoen. Probeer na te gaan of er een patroon is. In welke situaties komen ze het meest voor, op welke tijdstippen en op welke plaatsen. Wat was je aan het doen? Waar dacht je aan op dat moment?

quote:

Op vrijdag 26 oktober 2007 19:22 schreef Vandaag... het volgende:
uit een belgische site over allerhande stoornissen,hele goede tips voor het moment van depersonalisatie:

1. Probeer zo alert mogelijk te blijven, door jezelf op de omgeving te concentreren. Kijk rondom je, benoem de dingen die je ziet, luister naar de geluiden die je hoort, raak iets aan en blijf je bewust van je eigen lichaam.

2. Alles wat je kan doen om het contact met 'hier en nu' te verstevigen helpt. Dit kan voor verschillende mensen iets anders betekenen. Voorbeelden:
- buiten gaan wandelen in de frisse lucht
- je handen onder koud water steken en je gezicht nat maken § naar rustgevende muziek luisteren
- iemand aanspreken
- jezelf niet afzonderen
- dingen of foto's bekijken die je dierbaar zijn
- je geconcentreerd op iets richten zoals tekenen of handwerk
- iets warm of koud drinken

3. Erken deze gevoelens, negeer ze niet. Probeer zo alert mogelijk te blijven en te accepteren wat er gebeurt. Maak de situatie niet erger door jezelf zorgen te maken of jezelf nog meer onder spanning te zetten. Spreek tegen jezelf, zeg wie je bent, waar je bent, welke dag en uur het is. Kalmeer jezelf en zeg iets in de trant van: 'die gevoelens zijn er weer, maar ik hoef me niet ongerust te maken, ze zullen weer voorbij gaan, alles is veilig'.

4. Indien nodig let op je ademhaling. Je adem inhouden of heel snel beginnen ademen zal je angstiger maken.

5. Vermijd naar één punt te staren en daardoor helemaal weg te zakken.

6. Houd een dagboek bij en noteer wanneer die gevoelens zich voordoen. Probeer na te gaan of er een patroon is. In welke situaties komen ze het meest voor, op welke tijdstippen en op welke plaatsen. Wat was je aan het doen? Waar dacht je aan op dat moment?

Hey,

kan je mij zeggen van welke site je dit gehaald hebt?
Ik ben zo bang elke keer door die gevoelens en heb er 24/7 last van...vaak nog erger als ik moe ben en raak er vaak door in paniek...en ik vraag me dan altijd af waar ik dit door heb gekregen
Dit wat jij noteert ga ik echt proberen...heb jij er zelf ervaring mee?
Ik hoor t wel

quote:

Op vrijdag 26 oktober 2007 20:28 schreef InMyWorld het volgende:

[..]

Hey,

kan je mij zeggen van welke site je dit gehaald hebt?
Ik ben zo bang elke keer door die gevoelens en heb er 24/7 last van...vaak nog erger als ik moe ben en raak er vaak door in paniek...en ik vraag me dan altijd af waar ik dit door heb gekregen
Dit wat jij noteert ga ik echt proberen...heb jij er zelf ervaring mee?
Ik hoor t wel

hey,

bij mij werkt dat lijstje wel, al is het maar omdat het wat handvaten geeft op momenten dat ik die zelf niet kan bedenken. Ik weet de site niet meer, heb het zelf ooit in een word document geplakt.
Sterkte ermee !

quote:

Op zondag 28 oktober 2007 23:58 schreef Vandaag... het volgende:

[..]

hey,

bij mij werkt dat lijstje wel, al is het maar omdat het wat handvaten geeft op momenten dat ik die zelf niet kan bedenken. Ik weet de site niet meer, heb het zelf ooit in een word document geplakt.
Sterkte ermee !

De herkomst lijkt me niet van belang: ik denk zeker dat de adviezen werken.
Ik heb erg makkelijk praten, want ik heb er maar een paar keer een beetje last van gehad. Maar het belangrijkste lijkt me, om je niet gek te laten maken door je gevoelens. En de adviezen die door Vandaag worden gegeven, zijn daarvoor heel nuttig.
Sterkte, doe rustig aan!

quote:

Op maandag 29 oktober 2007 00:41 schreef Kees22 het volgende:

[..]

De herkomst lijkt me niet van belang: ik denk zeker dat de adviezen werken.
Ik heb erg makkelijk praten, want ik heb er maar een paar keer een beetje last van gehad. Maar het belangrijkste lijkt me, om je niet gek te laten maken door je gevoelens. En de adviezen die door Vandaag worden gegeven, zijn daarvoor heel nuttig.
Sterkte, doe rustig aan!

Hey vandaag...en kees22

Dankjulliewel voor jullie sterktewensen!
Nadat ik je gevraagd had waar je het vandaan had dacht ik inderdaad ook na eigenlijki is het niet van belang waar het vandaan komt als het maar werkt
En ben toen inderdaad wat met het lijstje gaan doen, en het is int begin best pittig, maar t werkt wel.

Ik ga ze ook voor mezelf opschrijven, en inderdaad wat kees22 ook zegt ik moet me niet gek laten maken door mijn gevoelens, tenslotte ben IK degene die alles onder controle kan houden!

Thnx allebei!!

xxx

Alsof de duvel ermee speelt, heb ik er sinds dinsdag ook last van. Niet in erg grote mate, maar met vlagen. Dinsdag is het opgekomen tijdens mijn afstudeervoordracht (klote timing ook). Maar deze werd gelukkig met een 8,5 beoordeeld, dus heeft daar niet onder geleden. Grappige was dat ik op dat moment dacht aan de nuchtere woorden van Milagro.

Op dit moment heb ik er voornamelijk last van als ik alleen ben, maar het zal allemaal wel. Jaren geen last van gehad en opeens komt het weer opzetten. Het is even balen dat ik me zo vlak voel, maar goed.. gevoel/realiteit komt vanzelf wel weer terug. Dus ik ga nu maar slapen, dat neutraliseert mijn hormonen en ademhaling weer

Als psychiater i.o. word ik er gewoon bang van welke diagnoses er hier over tafel gaan

Je klachten zouden kunnen passen bij hyperventilatie / depersonalisatie en derealisatie.

Belangrijk is om lichamelijke oorzaken uit te sluiten, dus ga gewoon naar de huisarts.
Als je een paniekstoornis hebt, is een SSRI aan te bevelen en een vorm van gesprekstherapie.

Maar zoals hier al is genoemd zijn er tal van psychiatrische aandoeningen waarbij dit soort klachten kunnen voorkomen.

quote:

Op zondag 4 november 2007 09:02 schreef KonnieKipke het volgende:
Als psychiater i.o. word ik er gewoon bang van welke diagnoses er hier over tafel gaan

Bang?
Mocht je je wat onwerkelijk gaan voelen als je Fok! op surft dan weet je dat je teveel diagnoses hebt meegelezen

quote:

Op zondag 4 november 2007 09:02 schreef KonnieKipke het volgende:
Als psychiater i.o. word ik er gewoon bang van welke diagnoses er hier over tafel gaan

Je klachten zouden kunnen passen bij hyperventilatie / depersonalisatie en derealisatie.

Belangrijk is om lichamelijke oorzaken uit te sluiten, dus ga gewoon naar de huisarts.
Als je een paniekstoornis hebt, is een SSRI aan te bevelen en een vorm van gesprekstherapie.

Maar zoals hier al is genoemd zijn er tal van psychiatrische aandoeningen waarbij dit soort klachten kunnen voorkomen.

dusssss.........
volgens mij stellen we allemaal dezelfde diagnose als jij hoor???

Iedereen heeft t hier over DR en DP net zoals jij.....
Ik heb zelf inderdaad ook een paniekstoornis en een angststoornis en weet precies wat t is waar iedereen t hier over heeft....we proberen elkaar beetje te helpen.....
Misschien nog maar eens goed gaan lezen?