Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee?

quote:

Op zaterdag 20 oktober 2007 12:31 schreef milagro het volgende:
Wat mij helpt, Maartel, is op het moment dat ik dat onwerkelijke gevoel voel opkomen, iets heel triviaals doen, thee zetten, opruimen, strijken desnoods midden in de nacht, kledingkast leegmaken en opnieuw netjes indelen, whatever dus... ik krijg het meestal bij donker weer, of wanneer ik 's nachts na amper 1 uur slapen plots wakker schrik (ik hyperventileer in mijn slaap ) , dan zie ik dat het pas 01.30 is of zo en dus er nog uren aan donkerte voor me liggen en wordt het paniekgevoel waar ik al meteen mee wakker werd nog erger, totdat ik me zelf ' verman' , letterlijk hardop mezelf toespreek "kom op, je weet wat het is, en je weet ook hoe je er tegen te verzetten" en dan ga ik dus iets suffigs doen, en dan zakt het meteen, ws simpelweg omdat je dan je ademhaling weer tot niveau suf, dus rustig, terugbrengt.

Héél herkenbaar, met name het 's nachts wakkerschrikken.. om die reden probeer ik nooit té vroeg te gaan slapen, omdat ik dan zeker weet dat ik midden in de nacht wakker word..
Met betrekking tot hyperventilatie/paniek pas ik dergelijke 'trucjes' al toe, en dat werkt ook wel een heel eind..
Maar wat betreft het onwerkelijke gevoel lijkt niets van dat te helpen.. ik heb een hele week gewoon doorgewerkt (afleiding genoeg dus) en er is geen moment geweest dat ik alles weer even helder zag..

quote:

Op zaterdag 20 oktober 2007 12:38 schreef Maartel het volgende:

[..]

Héél herkenbaar, met name het 's nachts wakkerschrikken.. om die reden probeer ik nooit té vroeg te gaan slapen, omdat ik dan zeker weet dat ik midden in de nacht wakker word..
Met betrekking tot hyperventilatie/paniek pas ik dergelijke 'trucjes' al toe, en dat werkt ook wel een heel eind..
Maar wat betreft het onwerkelijke gevoel lijkt niets van dat te helpen.. ik heb een hele week gewoon doorgewerkt (afleiding genoeg dus) en er is geen moment geweest dat ik alles weer even helder zag..

ik ga ook niet meer voor 12 uur 's nachs slapen en zelfs de filmtrilogie The Matrix kijk ik niet meer, omdat het dan ook weer opkomt idem met iets te lang nadenken over zwarte gaten, het universum en zulks...
maar ook dat moet gewoon weg, vermijdingsgedrag is ook niet goed.
wat ik ook doe soms, als ik het weer heel vaagjes voel, is in het donker op balkon hier gaan staan, mezelf dus confronteren met die donkerte die nog uren gaat duren... kijk, milagro, het is precies als overdag, alles is hetzelfde alleen de zon is er even niet, niets aan het handje dus.... klinkt bizar kleuterig, maar ook dat helpt

maar die onwerkelijkheidstoestanden, zo ver komt het dus niet meer omdat ik meteen ingrijp en er niet meer in 'meega' ... het langst heb ik er 2 weken meegelopen en toen waren er die bomaanslagen in de Londonse metro, en poef back was ik weer.... kortom andersom werkte het ook, mijn op het grote geheel gezien triviale probleem werd overruled door iets werkelijks desastreus.

oh en een te regelmatig leven is ook niet goed, doe eens iets geks, of iets comleets anders dan je normaal doet, zoek eens een andere omgeving op, dan huis, werk/school, kroeg... beste is nog : word verliefd!

quote:

Op zaterdag 20 oktober 2007 12:45 schreef milagro het volgende:
maar die onwerkelijkheidstoestanden, zo ver komt het dus niet meer omdat ik meteen ingrijp en er niet meer in 'meega' ...

Lees ik hierin goed dat het 'negeren' toch de beste manier is om er vanaf te komen?
Voor een deel probeer ik dat de hele week al, maar ondertussen krijg ik langzaam toch weer het gevoel van "mijn lichaam doet dit niet voor niets, dit is toch een teken dat je dingen ff iets anders moet gaan doen (als in: rustiger)".. Dit komt ook wel een beetje door verhalen die ik lees van 'als je er niet op tijd bij bent dan kan je er de rest van je leven nog meer last van hebben'.. ik wil graag zo gewoon mogelijk doorgaan met m'n leven en werk, maar dan wil ik wel het gevoel hebben dat dat de situatie niet verergert..
(Overigens zou ik me er in een kantoorbaan wellicht nog iets makkelijker overheen zetten.. het idee dat ik in een winkel sta, en ik de hele boel moet sluiten als ik het niet meer trek, zorgt ook niet echt voor rust of ruimte..)

nee, niet zozeer negeren, maar constateren en herkennen, weten dat het 'zo weer weg is' als je die bepaalde stappen in acht neemt... niet blijven focussen op "oh jee, donker, en dat duurt nog uren en zo kom ik de nacht niet door en wat nu als het nooit meer weggaat" en dát niet doen is echt te doen, te leren, te forceren.

heb je ook iemand die je kan bellen op zo'n moment, iemand die weet waar je last van hebt? dat idee is namelijk ook al een geruststelling... bij mij komt het dannooit zo ver meer dat ik iemand daadwerkelijk wakker bel, maar weten dat het kan, helpt al... "ik wacht nog even, als het zo blijft bel ik op, maar eerst eens kijken of het met die triviale dingetjes al zakt" en dan zakt het soms al meteen

het vervelende is, dat de angst de angst ook oproept, het kan best zijn dat de oorspronkelijke aanleiding alllang weg is, stress, verdriet, opgekropte woede, maar als je eenmaal dat gevoel ervaren hebt, dan ga je het later linken aan de context waarin je die eerste ervaring had, drukke omgeving, donkere omgeving, bepaalde muziek/films whatever, associaties dus, die op zich gaan staan, de paniekaanval is dan geen symptoom meer, maar zelf oorrzaak geworden, zeg maar... maar ondertussen zit je ms wel als een gek te zoeken naar een oorzaak in de relatiesfeer, werksfeer , wat ook weer stress oproept , op een bepaalde manier "er is ergens iets mis, ik zit ergens mee, want anders had ik die aanvallen niet" terwijl dat ms helemaal niet meer zo is.

de oorspronkelijke aanvallen waren externe stress gerelatieerd, en nu is het ms de stress om de aanvallen zelf dus... volg je me nog ?

ja ik snap 'm
Wat betreft paniek heb ik wel een aantal mensen die ik altijd kan bellen.. al is m'n ervaring daarmee dat dat ook niet erg helpt, omdat die mensen ook zoiets hebben van 'tja, ik weet ook niet wat ik moet doen.. ik zou willen dat ik je kon helpen', maar de gedachte dat ik mensen kan bellen is wel een beetje een steun.
(In tegenstelling tot m'n werk waar het alleen maar als belasting voelt "pfff, en dan moet ik hun straks ook nog op gaan biechten waar ik last van heb..")

Het kan best dat wat ik nu voel vooral door de angst voor het gevoel komt.. en door overfixatie op hoe ik alles beleef (al ben ik toch redelijk overtuigd dat dat momenteel écht anders is dan normaal)
Ik merk wel dat ik me er nu iig minder druk om maak dan op m'n werk.. thuis kan ik iets makkelijker denken 'dan krijg ik maar even niet alles mee', op het werk ben ik een controlfreak die er dus direct van in de stress schiet..

Plus dat alleen mijn kamertje nog lekker te overzien valt.. ik heb zelfs geen muziek aanstaan momenteel omdat dat als 'veel' voelde (en da's echt zeldzaam bij mij)..
Da's een heel verschil met een winkel vol mensen, continu harde muziek aan, werknemers die je in de gaten moet houden, het drukmaken of zij én de klanten je wel leuk en aardig vinden, en ondertussen vooral niet laten merken dat je eigenlijk de hele dag angstig op de werkvloer staat...

't geeft nu ook wat rust dat ik m'n baas heb gesmst dat ik mogelijk maandag nog 'ziek' ben, dat haalt de druk wat van de ketel.. terwijl ik het werk verdomme hartstikke leuk vond, maar de afgelopen dagen waren licht traumatisch.. zo'n week wil ik echt niet te vaak meemaken..

het gaat er niet om dat die mensen met een oplossing aankomen, of zo, het gaat erom dat je even een stem hoort, een vertrouwde stem, je moet dan ook niet over die ansgt doorzagen, beter praat je juist over iets heel anders.... je moet die cirkel van angst doorbreken daar gaat het om.. en als dat met triviale dingetjes niet lukt,is soms even een stem horen , een praatje poep kunnen maken wel de manier.

Nou vraag ik me nog iets af...
voor mij bestaat het onwerkelijke gevoel uit 2 delen:
1. ik loop rond en handel in een soort trans. Ik reageer nog heel redelijk op alles om me heen, maar het gaat haast zonder gevoel, op de automatische piloot oid.. Dit is soms bijna een aangename roes, zo lang er niet te veel scherpte van me verwacht wordt, en is niet echt beangstigend tot 'deel 2' komt..
2. ik 'schrik wakker', haast zoals wanneer je in de klas hebt zitten wegdromen en je beschaamd realiseert dat er je zojuist een vraag gesteld werd die je niet hebt meegekregen..Ik schrik van het idee dat ik er de afgelopen minuten niet helemaal bij was, en probeer mezelf gelijk weer op scherp te zetten.. ik kijk om me heen, en probeer alles goed in me op te nemen.. om tot m'n ontzetting te ontdekken dat dat niet lukt: ik blijf in m'n roes..
Dit is het echte 'enge' gedeelte voor mij...

Die twee stappen wisselen elkaar soms wel tientallen keer per uur af..
Nu vraag ik me af in welke van de 2 nu het 'probleem' zit?
Functioneer ik in stap 1 gewoon zoals altijd, maar raak ik in stap 2 hyper-alert, en heb ik een te hoge verwachting van hoe scherp ik alles moet kunnen ervaren?
Of zit het probleem 'm toch echt in het 'wegdromen' van fase 1 en ben ik echt minder helder dan anders?

Als vraag aan degenen die er wel eens last van hebben, en ook weer vanaf kwamen: heb je op een gegeven moment wanneer je om je heen kijkt weer een keer het gevoel dat alles weer dichtbij en echt is?
Of is de wereld gewoon altijd raar en eng als je 'm zo bestudeert als ik bij punt 2 omschreef, en krijg je alleen rust doordat je op een gegeven moment vergeet na te denken over hoe je alles ervaart?

Ben je inmiddels al bij je huisarts langsgeweest? (heb niet het hele topic doorgelezen, maar dat wilde je in eerste instantie niet doen, toch?)

@Maartel: succes op je werk morgen. Mijn tip: probeer, voor zover dat mogelijk is, zoveel mogelijk stressfactoren te vermijden

quote:

Op woensdag 30 mei 2007 22:59 schreef Escaflowne het volgende:

[..]

Misschien in combinatie met een ernstige depressie dat het zover kan komen, maar niet louter en alleen door depersonalisatie/derealisatie ervaringen denk ik.

Aan de andere kant zullen natuurlijke remmingen om zoiets na te laten er wel minder zijn.

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 23:25 schreef MNR het volgende:
Ben je inmiddels al bij je huisarts langsgeweest? (heb niet het hele topic doorgelezen, maar dat wilde je in eerste instantie niet doen, toch?)

@Maartel: succes op je werk morgen. Mijn tip: probeer, voor zover dat mogelijk is, zoveel mogelijk stressfactoren te vermijden

Ik ga er nu heen..
Voor m'n werk ben ik vandaag een dag 'ziek', al moet ik nog wel langskomen om voor de invaller te openen en sluiten
Stressfactoren vermijden probeer ik idd zoveel mogelijk, alleen is in m'n huidige druk-makerige staat vrijwel alles een stress-factor.. de werkvloer iig alleen al omdat ik het gevoel heb daar continu een rol te moeten spelen van 'de Maartel die het allemaal best aankan'.. Aangezien ik me moeilijk kan vertonen als 'Maartel die al bij 2 eerdere banen overspannen uit dienst ging, en nu hier na ruim een maand ook alweer over z'n toeren is'

Volgens de huisarts is het chronische hyperventilatie die ik in stand houd door het krampachtig te onderdrukken..
Da's een lastige, want in het verleden gingen m'n klachten vaak met me op de loop en kreeg ik juist de tip me er wat meer 'over heen te zetten'... en nou schijnt het onderdrukken juist weer voor meer stress te zorgen

quote:

Op zaterdag 20 oktober 2007 13:35 schreef milagro het volgende:
het gaat er niet om dat die mensen met een oplossing aankomen, of zo, het gaat erom dat je even een stem hoort, een vertrouwde stem, je moet dan ook niet over die ansgt doorzagen, beter praat je juist over iets heel anders.... je moet die cirkel van angst doorbreken daar gaat het om.. en als dat met triviale dingetjes niet lukt,is soms even een stem horen , een praatje poep kunnen maken wel de manier.

Angst is erg belangrijk als trigger van dr en voor sommigen de enige.
Maar het niet het enige.
Chemie is er bijvoorbeeld ook 1.
Lichamelijk probleem is er ook 1.
En het kan ook gezellig met z'n allen jongleren.

_{Deze post is geen verbetering maar toevoeging.}

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 09:24 schreef Causa het volgende:

[..]

Angst is erg belangrijk als trigger van dr en voor sommigen de enige.
Maar het niet het enige.
Chemie is er bijvoorbeeld ook 1.
Lichamelijk probleem is er ook 1.
En het kan ook gezellig met z'n allen jongleren.

_{Deze post is geen verbetering maar toevoeging.}

ik heb het over wat je op dát specifieke moment voelt, en dat is angst.
angst dus niet als trigger maar als resultaat van welke trigger dan ook

ik herken het. vroeger schakelde mijn brein zichzelf uit door een epilepsie aanval. het lijkt dan of alle vragen en lege antwoorden een soort kortsluiting veroorzaken in mn brein. Ik heb dat ook wel eens als ik op de voetbaltribune zit. Dan zie ik zo veel mensen, iedereen zijn wereld, iedereen zijn gedachten, en is het dan wel echt? Wat is het bestaan en wie ben ik, in dit lichaam? Ik las op die site Dreamchild over dat boek van die soldaat die zijn benen , armen, zicht, geur , hoor en spraak verloor. Je weet wel van dat liedje van Metallica. Daar krijg ik een eng gevoel bij omdat het soms ook zo voelt. Je bestaat, maar hoe? Wat gebeurt er met je als je alleen zo een torso bent? Ben je dan alleen nog maar bestaan itself?

ik probeer op zulke momenten en als ik voel dat ik gek wordt van mn eigen gedachten en angst heel banale dingen te doen en daar op te focussen. Zoals mn berichten van mn telefoon wissen. Of was plooien. Iets heel normaal en routineus om terug vaste grond te krijgen. Of mn vingers 1 voor 1 vast te knijpen.

Het is vooral heel moeilijk om uit te leggen en als iemand het niet snapt word ik er alleen maar meer overtuigd dat het allemaal nep is. Zelfs mn man snapt het niet eens, die leeft en denkt natuurlijk wel na over de dingen maar niet zo. En dan voel ik me soms 'beter'. Ik weet dat dat arrogante onzin is.

Ik lees graag jullie verdere ervaringen mee.

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 10:06 schreef milagro het volgende:

[..]

ik heb het over wat je op dát specifieke moment voelt, en dat is angst.
angst dus niet als trigger maar als resultaat van welke trigger dan ook

oh pardon, ik heb er vandaag zelf nogal veel last van, vandaar dat ik niet goed begreep.

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 09:18 schreef Maartel het volgende:
Volgens de huisarts is het chronische hyperventilatie die ik in stand houd door het krampachtig te onderdrukken..
Da's een lastige, want in het verleden gingen m'n klachten vaak met me op de loop en kreeg ik juist de tip me er wat meer 'over heen te zetten'... en nou schijnt het onderdrukken juist weer voor meer stress te zorgen

Ik begrijp dat niet, mijn huisarts neemt me altijd serieus. Die zou me niet met zo'n suf adviesje naar huis sturen. Al zouden ademhalingsoefeningen wel een goede uitkomst bieden.

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 12:09 schreef MNR het volgende:

[..]

Ik begrijp dat niet, mijn huisarts neemt me altijd serieus. Die zou me niet met zo'n suf adviesje naar huis sturen. Al zouden ademhalingsoefeningen wel een goede uitkomst bieden.

het kwam ms idd wel wat rottig zijn strot uit, maar de huisarts had wel een punt, denk ik.

hoe meer je je bezighoudt met het hoe en waarom van je angstaanvallen, hoe groter de kans is dat je ze er mee oproept, en een buikademhaling ipv een borstademhaling is zeker een goede tip, je wordt er vanzelf rustiger van, alleen al omdat je je dan focust op je buik, en als je buik dan toevallig ook nog eens veel te dik is, kun je je daar druk om gaan maken, een goede afleiding

natuurlijk is het fijn te weten waar de oorzaak ligt, maar ook zonder dat kun je er wat aan doen, soms is het te hard zoeken naar het waarom niet de ellende waard , omdat je door het zoeken je dus teveel focust op het probleem wat het probleem weer in stand houdt.

ms moet je eens proberen het te accepteren als gegeven "okay, ik heb angstaanvallen, vervelend, maar het hoort er (voor nu) blijkbaar even bij, wat doe ik eraan? ademhalen via de buik, triviale dingetjes doen, frisse neus halen, een SpongeBob aflevering kijken, even een vertrouwde stem horen" ... ik denk dat dat beter helpt dan doorzagen over het waarom, en hoe naar het is en hoe anderen je niet begrijpen... ook dat moet je leren accepteren, het valt ook niet te begrijpen , tot je het zelf meemaakt, neem het mensen dus niet kwalijk of liever voel je daar niet ongelukkiger door, want onbegrepen.

Hallo Allemaal,

Ik heb nu sinds een paar maanden last van depersonalisatie.
Via een kennisje van mij kwam ik erachter dat dat nare gevoel wat ik had Depersonalisatie/derealisatie wordt genoemd.
Ik ben toen op internet gaan zoeken naar de oorzaken daarvan en kwam tot de conclussie dat het over het algemeen komt door onverwerkte emoties en trauma's uit je verleden.
Dingen die je hebt opgekropt die er toch eens een keer uit moeten komen... Voor iedereen is dit natuurlijk anders, en iedereen ervaart de depersonalisatie op zijn eigen manier al herken je wel veel bij wat andere overkomt.

Voor mij is het een hele opluchting geweest om te zien dat ik niet de enige ben die er last van heeft.
Ik raad echt iedereen aan om naar een psychiater te gaan..ik was er eerst ook op tegen omdat ik dacht dat vaak alleen de mensen die zwaar depri of gestoord zijn er heen gaan, maar ik kwam erachter dat het juist heel fijn is om met iemand te praten die verstand heeft van zaken..
Ik vertelde mijn klachten en hij kwam gelijk tot de conclussie dat ik inderdaad daar last van had, en dat was een hele opluchting, het feit dat iemand ECHT weet waar je het over hebt.

Hij vertelde dat het vaak ook samen gaat met een depressie, en ik ben dus inderdaad heel depressief, vaak moet je daar eerst aan werken wil de depersonalisatie weg gaan.
Ook had ik heel erg veel paniekaanvallen en angstaanvallen erbij...
Het overkwam me gewoon ineens toen ik op mijn werk zat!
Ik ben gestopt met werken en zit in de ziektewet om er weer bovenop te komen..
Door de medicijnen zijn mijn paniekaanvallen verdwenen, heel soms raak ik nog in lichte paniek maar dat komt omdat ik me dan weer teveel ga focussen op waarom, en hoe, en waardoor ik het heb..
Je moet proberen het van je af te zetten door dingen te gaan doen die je vroeger leuk vond, of die andere mensen een plezier kunnen doen..
Maar je moet zorgen dat je de goede medicijnen krijgt, en ik had dus eerst de verkeerde, en krijg nu weer andere om te kijken of t werkt, en ik voel me nu een stuk rustiger.

Ook een tip! ga naar buiten al is t maar een half uurtje, haal diep adem en voel de frisse lucht die je in ademt...frisse lucht geeft je brein weer nieuwe energie..

En ik probeer op dit moment te accepteren dat ik het heb en dat ik ermee moet leren leven..
Er is namelijk geen speciale behandeling voor..
De juiste manier op dit moment is voor zover ik weet, psychiater in combinatie met anti depressiva.

Ik raad iedereen aan om bij jezelf eens rustig na te gaan wat je hebt mee gemaakt, schrijf het desnoods voor jezelf op, dit heeft mij geholpen, want het is niet de psychiater die alles gaat aanpraten bij je, maar je komt daar om je problemen voor te leggen en je te laten helpen bij het oplossen ervan.
Misschien hebben jullie wat aan mijn ervaringen, want ik heb dat ook aan die van jullie en weet hoe het is en hoe het voelt, want ik zit er nog midden in.

Denk eens rustig na, en laat je dan helpen, geloof mij, je hebt er echt baat bij, vaak moet je eerst de oorzaken gaan onderzoeken voor je ze kan oplossen..
Het gaat niet vanzelf weg en je moet jezelf vooral de tijd gunnen om te rusten en stress te proberen te vermijden...
Allemaal heel erg veel sterkte en succes ermee...
Ik hoop dat jullie iets aan mijn verhaal en ervaringen hebben...ik heb ook veel aan jullie ervaringen

xx

[ Bericht 19% gewijzigd door InMyWorld op 22-10-2007 12:37:40 ]

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 12:09 schreef MNR het volgende:

[..]

Ik begrijp dat niet, mijn huisarts neemt me altijd serieus. Die zou me niet met zo'n suf adviesje naar huis sturen. Al zouden ademhalingsoefeningen wel een goede uitkomst bieden.

Is geen suf adviesje.
Zuurstof kan idd hiermee op een lijn liggen.
Moet alleen ff onderzocht en/of uitgewerkt worden door degene die het heeft.
Of dit idd de of een reden is.

dubbel

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 12:09 schreef MNR het volgende:

[..]

Ik begrijp dat niet, mijn huisarts neemt me altijd serieus. Die zou me niet met zo'n suf adviesje naar huis sturen. Al zouden ademhalingsoefeningen wel een goede uitkomst bieden.

Nouja, het was maar een samenvatting..
Hij stelde ook nog voor dat ik eventueel aan de (kalmerende) medicatie kan (ben niet zo'nfan van medicijnen,los liever de oorzaak op), of naar een haptonoom.. Dat laatste is misschien nog wel een optie, maar vooral op lange termijn.. Hoe ik binnen een paar dagen weer aan het werk kom is een ander verhaal.. want het drukmaken óver m'n klachten zal het geen goed hebben gedaan, maar de klachten moeten in de eerste plaats toch ook ergens vandaan zijn gekomen..

Maar waaruit concludeer je dat de huisarts mij niet serieus neemt? Is hyperventilatie geen reëele verklaring?

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 13:04 schreef Maartel het volgende:
Nouja, het was maar een samenvatting..
Hij stelde ook nog voor dat ik eventueel aan de (kalmerende) medicatie kan (ben niet zo'nfan van medicijnen,los liever de oorzaak op), of naar een haptonoom.. Dat laatste is misschien nog wel een optie, maar vooral op lange termijn.. Hoe ik binnen een paar dagen weer aan het werk kom is een ander verhaal.. want het drukmaken óver m'n klachten zal het geen goed hebben gedaan, maar de klachten moeten in de eerste plaats toch ook ergens vandaan zijn gekomen..

Maar waaruit concludeer je dat de huisarts mij niet serieus neemt? Is hyperventilatie geen reëele verklaring?

Je post kwam op mij over als: "dit is de oorzaak en ik moet me er maar overheen zetten". Maar als je het zo neerzet, komt het heel anders over. Dus daarom dus

Haptonoom is trouwens wel aan te raden. Verder ben ik het helemaal met Milagro eens. Herken stukken van mezelf in haar. Gelukkig kan ik melden dat ik al een lange tijd weer grip op de zaak heb. Heeeel af en toe in stressvolle periodes zet het even op, maar dat is okay.

vergeet ook niet dat hyperventileren ongemerkt kan gaan.
veel mensen denken dat hv eruit ziet als met horten en stoten ademhalen, naar adem happend, met lange uithalen en inhalen... dat is dus niet zo... de reden waarom je na zo'n aanval lange tijd in die matrix toestand blijft hangen, komt volgens mij omdat je op dat moment nog steeds 'raar' ademhaalt, je zuurstofhuishouding fucked up raakt meer en meer,en je daarom dus roze olifantjes gaat zien bij wijze van, hetzelfde wat je schijnt te zien bij een verdrinkingsdood, oftewel bij zuurstoftekort.

je kunt dus hyperventileren zonder dat je het merkt, dat hv kan een puur mechanische oorzaak hebben, maar omdat je het niet merkt, lijkt het dus alsof je angstaanval uit het niets komt en dus moet het wel iets psychisch zijn... en dat hóeft dus helemaal niet... dat wordt het evt wel als je je er teveel op gaat focussen.

een nuchtere houding is dus best essentieel, en een huisarts dus een nuchter advies geeft, mag ms onverschillig overkomen, maar het is , denk ik, wel degelijk een goede benadering, per saldo.