Toeschouwer in eigen lichaam

Echt opvallend dat dit topic nog speelt. Ben dit topic al eens eerder tegengekomen toen ik zelf ook pas deze symptonen ondervond - bijna een jaar geleden. Ik Denk nu dat 10 maanden lang bij mij hetzelfde aan de gang is met nog wat andere bijverschijnselen.

Het begon allemaal met één keer één slechte ervaring met drugs, in mijn geval spacecake. Vorig jaar oktober spacecake gegeten, in een redelijke badtrip gekomen. Het viel opzich nog wel mee - met een bekende als een halve zool door de stad gelopen tot het uitgewerkt was. 'S avonds toen het uitgewerkt leek te zijn nog wel een paar keer last gehad van het 'gevoel' alsof de drugs net begint te werken - zeg maar het moment dat je je realiseert dat het inslaat maar verder toen geen aandacht aan besteed. De maanden daarna ging alles opzich prima maar ik voelde me wel langzaam wat afweziger, leger, maar op dat moment viel het mezelf niet op. Af en toe had ik ineens hetzelfde gevoel van toen wanneer de drugs weer begon te werken voor een paar seconden maar dat wuifde ik toen weg voor mezelf zodat ik er niet bij stil hoefde te staan(hoewel ik er wel lichtelijk angstig van werd) -Zelf zat ik op dat moment persoonlijk in een lastige situatie, veel negatieve dingen achter de rug - niet lekker in mijn vel beetje de draad kwijt in het leven. Eigenlijk was dat niet echt iets wat bij mij paste omdat ik juist eerder positief ben ingesteld maar op dat moment waren er zoveel veranderingen die niet gunstig voor mij uitpakte die misschien toen allemaal teveel werden of samenkwamen.

Anyhow - toen kwam nieuwjaarsnacht, beetje teveel gedronken - voelde me die dag al wat minder omdat mijn leven niet echt eruit zag als ik het graag had willen zien en een feestelijke dag benadrukt dat altijd nog wat meer. (achteraf gezien voelde ik me al wat afwezig in die tijd maar op dat moment deed het mij niet zoveel). De ochtend na nieuw jaar begon eigenlijk de ellende. Ik kreeg last van hartkloppingen en combinatie hyperventilatie - ik werd duizelig en benauwd en ik was eigenlijk totaal in panic-modus. Gelukkig was ik met familie die wel wisten wat ze moesten doen en eigenlijk heb ik heel die dag daar last van gehad. De twee weken erna waren een hel. Ik had toen constant het gevoel weer van dat moment na/tijdens die spacecake - afwisselend met het gevoel dat de 'drug' net begon te werken en gewoon een total afwezigheid - alsof je jezelf ziet lopen gevoel, spectator bent, in een film zit noem maar op. Mijn reactie was hierop dat ik eigenlijk heel erg angstig werd voor alles wat ik moest doen - ik ging enorm op mezelf letten. Op mijn handen(ik voelde me vervreemd) - op alles wat ik voelde om alles maar proberen in de hand te houden. Eigenlijk was het veilige gevoel van 'lekker' in je vel zitten totaal weg( de veiligheid en het vetrouwen van je zintuigen en je lichaam). Ik herken dan ook alle bovengenoemde dingen enorm. Het begin was het ergst - het gevoel dat je in een film zit, dat alles aan je voorbij gaat, zelf had ik ook heel erg het gevoel alsof alles wat ik mee maakte heel snel ging. Ik voelde me raar - alsof zintuigen out of touch waren met mijn lichaam en met de realiteit (niet dat ik hallucinaties heb meegemaakt maar toch altijd bang om de realiteit te verliezen) In eerste instantie werd ik vooral angstig - angstig om dingen te ondernemen, op drukke plekken te komen, want ik was constant aan het 'checken' of alles wel goed met mezelf ging of ik wel 'aanwezig' was en constant op elk detail aan het letten of mijn zintuigen wel 'klopte' (bang om controle te verliezen). Maar ook het idee dat ik me 'raar' voelde en totaal niet mijn vinger erop kon leggen dat alles 'anders' voelde was echt zeer storend.

Mijn moeder (ben zelf begin 20 en woon nog thuis) dwong me eigenlijk om zoveel mogelijk te ondernemen en bezig te blijven. Want het liefst wilde ik eigenlijk niks meer ondernemen. Maar door juist weer 'normale' dingen te doen kon ik de draad steeds beter oppakken. De maanden daarna heb ik mijn leven weer 'normaal' proberen op te pakken. De afwezigheid bleef in het begin vooral heel sterk. Het was bijna onmogelijk geworden om van dingen te kunnen genieten want ik voelde me zo afwezig of juist angstig om me te kunnen laten gaan. Toch ben ik wel weer gaan werken - alle normale dingen weer gaan doen. Het was wel echt lastig - constant het gevoel alsof je in een tunnel zit alsof dingen snel gaan. Maar ook dingen vergeten en geen focus van hetgeen waar mee je juist bezig was.

Eigenlijk ben ik op deze manier maanden doorgegaan vanaf Januari tot nu en ik kan nu sinds een maand pas zeggen dat het structureel beter gaat (minder ups en downs dan voorheen), dat alle klachten afnemen. Ik voel nu echt verbetering en waarom? Ik ben nu steeds meer erop uit gegaan - meer leuke dingen gaan doen, meer onder de mensen - weer mezelf toelaten om van dingen te (proberen) genieten. Daarnaast heb ik mijn persoonlijke situatie enorm proberen te verbeteren - hard gewerkt, financiële stabiliteit, sporten, sociale contacten, dingen plannen voor een toekomstige studie etc. alle dingen die het leven boeiend kunnen maken. Om nou te zeggen dat ik nu 100% genezen ben van dit alles. Eigenlijk totaal niet, ik heb ook niet het gevoel dat het helemaal weg zal gaan ooit. Maar het is nu voor mijn gevoel in een fase waar ik 'bijna' geen last meer van heb. Ik denk wel dat ik er verstandig aan doe om nog een psycholoog in te schakelen en mogelijk een haptonoom (en dit had ik misschien eerder moeten doen) o.i.d. om gewoon voor dat extra beetje te zorgen waar je wellicht anders niet kan komen(onderbewuste).

Al met al denk ik dat bij mij persoonlijk veel komt door het onderbewuste - negatieve gevoelens die ik niet echt verwerkt had die er voor zorgde dat ik gewoon het contact met de wereld kwijt raakte en drugs was voor mij gewoon de trigger (ook al was het eenmalig). Wat mij door de periode heen het meest heeft geholpen is praten met mensen - vrienden en bekenden. Wat ook hielp was het stoppen met mezelf te behandelen als een psychisch patiënt ook al voelde dat af en toe wel zo. Het is ok jezelf erkenning te geven dat je de klachten ondervindt maar je kan ook te ver gaan door er onnodig in te blijven zitten of jezelf dingen aan te praten (been there done that). M.a.w. praat erover en zoek hulp - ga dingen doen zorg dat je weer dichter bij jezelf komt (wat zijn je motivaties, wie ben je, waar hou je van, waar geniet je van) want uiteindelijk ga je dan jezelf ook weer dichter bij jezelf 'voelen'.

Eigenlijk had ik nog veel meer op willen schrijven over de ervaringen die ik heb gehad ermee maar aangezien ik al zoveel heb neergeknald vind ik het wel even prima

Damn gast, wat je schrijft klinkt echt 100% herkenbaar. Ik voel me echt krek eender. Het gaat nu wel iets beter dan een paar maanden terug maar af en toe voel ik me nog steeds super onwerkelijk.

lang verhaal...maar erg herkenbaar en goed uitgelegd. Ook die spacecake herken ik...in mijn geval heeft het alleen maar erger gemaakt. Heb dit rare gevoel nu ook ruim een jaar. Eigenlijk sinds een operatie... Toen ik die spacecake at, werden de verschijnselen alleen maar erger nog. De laatste tijd is het zo erg geworden dat ik maar weer naar een psycholoog en psychiater ga...ik weet anders ook niet hoe ik er van af kom. Poosje geleden wist ik opeens niet meer hoe ik naar me werk ben gekomen (met de trein of met de auto)...sterker nog ik was de hele ochtend kwijt. Ook al een keer gehad dat ik in een vreemde bus opeens "nuchter" werd.... die ging totaal de andere kant op en had geen idee hoe ik erin kwam. Ook zaken als auto rijden zijn beangstigend geworden...ik ben bang dat als er een keer wat onverwachts gebeurd ik niet in kan grijpen omdat ik niet met me kop erbij ben.... ik probeer daarom maar zoveel mogelijk met de bus of trein te gaan :/ Op een feest rondlopen is helemaal raar soms...of ik nou veel drink of niet, ik heb heel erg het gevoel dat ik meekijk...heb niet het gevoel of ik echt onderdeel ben van het feest. Net of niemand me ziet... maar ik toch aanwezig ben buiten me eigen lichaam. Bizar...en moeilijk uit te leggen. Klinkt dit herkenbaar voor iemand?