Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee?

Derealisatie had ik vroeger nuchter wel eens last van. Nu niet meer gelukkig .

Derealisatie heb ik met paddo's ook gehad maar daar was het juist een positief iets voor mij. De mensen om je heen lijken zo nep en zo vast te zitten in hun huidige leven dat jij het idee hebt dat jij en je medetrippers als het ware als geesten door de neppe wereld lopen, alleen het bestaan van jou en je vrienden is echt en je voelt een intense verbondenheid met hen en de natuur. Dat gevoel maakt je overigens ontzettend gelukkig.

Depersonalisatie heb ik aan het eind van mijn laatste paddotrip meegemaakt en is op zich wel bizar als je eraan terugdenkt. Ik wist nog heel vaag wie ik was (mijn naam) maar daar hield het ook wel mee op en waar ik was wist ik niet. Ik was in de badkamer maar wist niet dat dit thuis was. En de badkamer was de wereld voor mij op dat moment. Ik begreep er zo weinig van dat ik de hele tijd huh en heh? zat te roepen. Het was zeg maar alsof ik elke seconde opnieuw werd geboren en dus elke seconde de wereld herontdekte. Het duurde gelukkig niet heel lang en het is interessant om mee te maken . Op het moment zelf vond ik het ook niet eng want je bent je zo weinig bewust dat je ook niet bewust ervan bent dat er iets niet klopt.

Wel vreemd trouwens om het verschil te ervaren. Derealisatie vind ik nuchter echt kut (onder invloed van wiet wil ik het trouwens ook nog wel eens hebben en dan is het ook niet echt chill) maar met paddo's werkt het juist heel verhelderend. Depersonalisatie is hoe dan ook niet echt chill.

Heb je niet gewoon flink doorgezopen? Het is een van de bekendere symptomen van te veel alcoholgebruik, die depersonalisatie. Vooral tijdens de kater s'morgens.

Ik kwam thuis van het vieren van het nieuwe jaar ( om 7 uur 's ochtends ongeveer).
Ik had maar een uur of 2 slapen. Na 2 uur slaap voelde ik me ook niet moe of zo.
Echter, in de middag begon ik me wel raar te voelen.

Niet zo extreem als in wikipedia beschreven, maar ik voelde me 'uit' m'n lichaam gehaald. Alsof je vanuit de ogen van iemand anders kijkt en zelf maar een toeschouwer bent. Dus dat je realiteitsbeeld en bewustzijn is verstoord. Ook zat ik allerlei dingen zwart-wit en negatief/pessimistisch te bekijken. Zo dat ik zelfs bijna een soort paniekaanval kreeg. Zoals iemand een paar pagina's eerder vertelde. Als er gepraat wordt over hele diepe dingen zoals de universum of zin van het leven kreeg ik 1 keer bijna een paniekaanval van de verwarring.

Ik ben superblij jullie reacties te lezen(niet dat jullie hier last van hebben natuurlijk, maar dat ik de symptomen hier herken) Ik wil jullie superveel succes wensen en hoop dat jullie er rust mee kunnen vinden.
Ik hoop dat het bij mij zelf alleen door slaap en alcohol komt, want ik heb dit nooit eerder gehad.

Nogmaals bedankt!

Vorige week stuitte ik ineens op dit topic, en toen ik dit las herkende ik bijna alles van mijzelf. Tot en met die spiegel aan toe. Het voelt wel als een enorme opluchting nu ik weet dat ik niet de enige ben die zich zo voelt.
Bij mij is het twee jaar geleden begonnen. Hierna is het een poos weggeweest.
Nu sinds een aantal maandjes heb ik het opeens weer. Niet van die heftige ''aanvallen'', dat had ik aan het begin wel, maar wel het dromige/afwezige gevoel, met daarnaast heel veel drukte in mijn gedachte.
Ik ben er ongeveer een jaar geleden voor naar de dokter geweest. Ik had toen zelf het gevoel dat het iets met serotonine oid te maken had. De dokter zij vervolgens dat ik hyperventilatie had en ik heb toen ook een soort hersenfilmpje laten maken. (met van die rare plakkers op je hoofd etc.) Daaruit bleek dat alles in orde was.

Het voelde voor mij aan dat mijn dokter er toch wat naast zat, en de symptomen van hyperventilatie kloppen voor mij ook niet helemaal.
Dat het teruggekomen is, lijkt me bij mij vooral een stressfactor te zijn. Hier in huis is het het afgelopen jaar geen pretje geweest. Ouders gescheiden en mochten geen contact met elkaar hebben, en dat hebben ze tot nu nog steeds niet. Het komt er dus op neer dat alles wat ze over elkaar te zeuren hebben via mij gaan, omdat ze het niet echt tegen elkaar vertellen. Daarnaast heb ik ook een verkeerde studie gekozen, waarbij ik toch mijn P wil halen.
Ik kon het tot nu toe eigenlijk aan niemand uitleggen, omdat het vrijwel niet uit te leggen is. Hierdoor heb ik heel lang mijn gevoelens opgekropt. En als iemand me vraagt hoe het met me gaat zeg ik toch wel dat het goed gaat, omdat ik het onmogelijk kon uitleggen.

Ik heb in ieder geval een afspraak gemaakt voor maandag bij de dokter. Ik zal jullie op de hoogte houden in ieder geval.
Ik vind t ieder geval fijn even mijn verhaal kwijt te kunnen bij mensen die waarschijnlijk weten hoe ik mij vaak voel

Iets doen aan je stress zal waarschijnlijk het beste werken ja . Dus, tijd voor jezelf nemen, regelmatig sporten, misschien je gewoon inschrijven bij een yoga- of meditatiegroep of zoiets (meditatie doet bij mij wonderen met stress). En de tijd van het jaar kan mensen volgens mij ook extra gevoelig maken voor dit soort dingen... Ik zou het niet zien als iets ergs, maar als een nuttig signaal!

Ik heb dat ook al jaren.... Laatste tijd is het gelukkig minder aan het worden. Maar het is verschrikkelijk vervelend.

Depersonalisatie is echt superkut... ik vind het vooral kut op openbare plaatsen als de supermarkt enzo. Ik heb soort van gevoel alsof ik dronken ben, en daardoor ben ik me constant bewust van "hoe ik me gedraag". Ik ben dan namelijk bang dat ik raar beweeg... en dat mensen zouden denken dat ik onder invloed ben ofzoiets.

Ik heb hierover gepraat met een psycholoog, en die zegt dat het vooral voorkomt bij stressmomenten en ook wel bij vermoeidheid. Soms hangt het ook samen met depressie, maar dit hoeft niet zo te zijn.

Hij stelde voor om op dat soort momenten flink te gaan sporten, om je weer "bewust" te maken van je lichaam. Niet teveel overnadenken, en doorgaan met je bezigheden... soms makkelijker gezegd dan gedaan helaas .

Dat wat word beschreven als depersonalisatie heb ik als ik knetterstoned ben, in mijn dromen, tijdens uittredingen en soms als ik alle spanning van me af laat glijden en tot rust kom kan ik dit even hebben. het kan heel beangstigend zijn maar soms is het heel rustgevend. Als ik dan muziek op heb staan verandert mijn hele belevingswereld naar die muziek en lijkt het net een film met achtergrondmuziek.

Misschien is het ook wel allemaal een film.

quote:

Op woensdag 5 maart 2008 17:28 schreef Maartel het volgende:

Ik ben bang dat het door een soort overfocus op hoe ik alles ervaar komt.. dit beangstigt me vooral omdat ik bang ben dat ik een soort 'nieuwe manier' van kijken, en bewust zijn hoe ik alles ervaar, heb ontdekt, die ik, nu ik 'm eenmaal ken, nooit meer kwijt zal raken..

Ik meen dat ik hier jaren terug nooit last van had, maar misschien keek ik toen wel gewoon nooit zo bewust om me heen.. nu merk ik elke beweging van m'n ogen, en elk los plaatje wat ik observeer, op, en op één of andere manier raak ik daar f*cking gestresst van.. ik probeer het los te laten, en afleiding te vinden, maar ik wil verdomme ook zonder afleiding geconcentreerd om me heen kunnen kijken, zonder dat dat raar voelt...

Op één of andere manier zit 't onwerkelijke ook alleen in m'n zicht.. geluiden, temperaturen en andere gewaarwordingen voelen wel aangenaam dichtbij en echt..

Geloof me, het gaat over! Snap zo goed wat je doormaakt en hoe beangstigend het nu allemaal is, maar het gaat over! Oke, bij mij heeft het een jaar geduurd voor ik me weer helemaal oke voelde, en de Matrix wil ik nooit meer zien.

Wat ik deed als ik het niet trok en supergefocussed was is iets huishoudelijks. Strijken tot er geen kreukel meer in zat, mijn kledingkast leegruimen en alles opnieuw opvouwen. Op die momenten zakte het gevoel langzaam en de periodes waarin ik me raar voelden volgden elkaar steeds minder snel op. Tot het moment dat er een dag komt die helemaal normaal is. Daarna een week die normaal is en zo gaat het steeds beter. Je moet wel geduld hebben en ook de tijd nemen. Komt goed.

quote:

Op dinsdag 10 maart 2009 23:05 schreef Stratomaster het volgende:

Misschien is het ook wel allemaal een film.

Dude, stop met blowen. Wanneer je op een dag merkt dat je die film niet meer uit kan komen heb je echt een probleem.

Anders reageer ik even op een berichtje van maart 2008

Ik 'neig' (doe niet echt aan zelfdiagnoses) ook naar depersonalisatie/derealisatie Vooral veel moeite om me in te denken dat ik serieus vrienden had, gewoon omdat ik het idee had dat ze oplosten zodra ze de hoek om waren en ze weer opnieuw geinstrueerd waren dat ze me kenden als ik ze weer zag. Kon (en kan, ergens) mij niet voorstellen dat mensen mij als deel van hun 'groep' zien.
Daarnaast beschouw ik mezelf niet als mezelf. Ik zie mezelf als een observator van de massa.

quote:

Op vrijdag 13 maart 2009 22:34 schreef Susi het volgende:
Ik 'neig' (doe niet echt aan zelfdiagnoses) ook naar depersonalisatie/derealisatie Vooral veel moeite om me in te denken dat ik serieus vrienden had, gewoon omdat ik het idee had dat ze oplosten zodra ze de hoek om waren en ze weer opnieuw geinstrueerd waren dat ze me kenden als ik ze weer zag. Kon (en kan, ergens) mij niet voorstellen dat mensen mij als deel van hun 'groep' zien.
Daarnaast beschouw ik mezelf niet als mezelf. Ik zie mezelf als een observator van de massa.

dat is geen depersonalisatie.

Zegt Susi toch ook niet? Jezelf niet als jezelf zien maar als een observator van de massa neigt volgens mij wel naar depersonalisatie.

quote:

Op vrijdag 13 maart 2009 23:37 schreef Raug het volgende:
Zegt Susi toch ook niet? Jezelf niet als jezelf zien maar als een observator van de massa neigt volgens mij wel naar depersonalisatie.

nee, dat is niet wat depersonalisatie inhoudt. Depersonalisatie is niet een manier waarop je naar de wereld kijkt, of een al dan niet vertekend wereldbeeld dat je hebt, of het idee van je positie in de wereld.
Het is letterlijk het buiten jezelf staan (depersonalisatie) of buiten de werkelijkheid (derealisatie). Veel depersonalisatie/derealisatie patienten beginnen bijv. bij een opticien omdat ze 'niet goed meer zien'. Het is meer een lichamelijke staat van zijn.

Herkenbaar dit, ik heb hier zelf jaren last van gehad. Het begon rond mijn 10e, met een vaag gevoel, ik zei dan altijd dat ik in een raar wereldje/sfeertje zat en mijn ouders snapten er weinig van. Het kwam met vlagen en was nog niet echt beangstigend, het was gewoon iets dat bij me hoorde.
Rond mijn 15e tot mijn 20e heb ik er in periodes last van gehad, meestal begon het eind zomer en eindigde het ergens wanneer de lente begon, geen idee hoe dit kon. Ik heb verder altijd een fijn leven gehad, druk sociaal leven, fijne mensen om me heen, leuke school en vervolgens een goede studie. Dus waar het vandaan komt is een raadsel. Ik heb ermee bij een psycholoog gelopen, maar dit heeft me nooit echt geholpen, het was vooral fijn om mijn verhaal te kunnen vertellen.
Ik heb het ervaren als een soort extreme droomwereld, alsof ik onder glas zat en een toeschouwer was in het leven of naar een film zat te kijken, ook voelde mijn lichaam niet echt en als ik in de spiegel keek schrok ik vaak van het feit dat ik mezelf eigenlijk helemaal niet herkende. Ook leek het vaak alsof de tijd anders ging, het kon of heel snel gaan, of heel langzaam. Ook het wakker schrikken ken ik, en het vervolgens weer terugvallen. Of het idee dat je de wereld in 1 dag door 5 verschillende perspectieven hebt bekeken, bv. op de fiets zitten en het idee hebben dat je binnen 1 seconde in het lichaam van een ander ziet en alles totaal anders bekijkt. Doordat ik zo lang in deze roes heb geleefd begon ik aan mezelf te twijfelen, of ik niet echt droomde, of het misschien niet gewoon allemaal nep was, de raarste gedachten kwamen in me op. Om de zoveel tijd heb ik paniekaanvallen gehad waarbij het gewoon allemaal niet meer ging, mijn lichaam tintelde en werd doof, alles tolde om me heen, dit was het engste van allemaal. Na deze aanvallen werd het gevoel van doofheid versterkt, totdat ik wat meer begon te voelen en weer in een paniekaanval terecht kwam, en zo ging het altijd door. Volgens mijn psycholoog kon het een soort van zelfbescherming van mijn lichaam zijn tegen de paniekaanvallen die ik al van jongs af aan heb, maar zeker weten deed ze het niet.

Maar nu het keerpunt. Ik heb in die tijd van alles geprobeerd, van binnen blijven tot actief sporten tot het opkroppen, omdat ik me ervoor schaamde tot heel veel praten met mijn ouders en een vriendin, niks hielp. Tot dat ik het ging accepteren, dat het bij mij hoorde en dat het waarschijnlijk nooit over zou gaan en ik ermee zou moeten leren leven. Vanaf dat moment ging er een knop om, ik wou hier helemaal niet mee leren leven, het was mijn lichaam en er moest en zou een oplossing voor zijn. Dus ben ik gaan letten op de momenten waarop het het meeste voorkwam. Dit was wanneer ik stress had, of wanneer ik bang was dat het gevoel op zou komen zetten., dus eigenlijk ook door stress. Verder wanneer ik weinig sliep, dus aan mijn slaappatroon gewerkt. Verder ben ik alles weer gaan doen wat ik niet deed, omdat dit het gevoel versterkte. Dus hup, drukke ruimtes in, veel buiten zijn op grote vlaktes als heides en bossen waar het gevoel altijd versterkt werd, veel vaker uitgaan. En tussen die dingen in veel rust nemen en het laten bezinken en vooral niet in paniek raken. En veel blijven praten met mijn moeder over hoe het voelde en zij bleef op me inpraten dat het tijdelijk was, dat ik er echt zelf uit kon komen. Minder muziek luisteren, omdat ik hierbij afdwaalde met mijn gedachtes en des te meer in mijn eigen hoofd bleef hangen, hetzelfde met tv kijken en teveel boeken lessen. Ben wel gestopt met filosofie lessen, omdat ik deze gewoon even niet aankon en bij elke rare gedachte in het gevoel schoot. En op een gegeven moment het gevoel gewoon keihard negeren. En uiteindelijk ging het beter, misschien omdat ik er zo hard in geloofd heb, misschien doordat ik mijn leven niet meer liet beheersen door mijn angst voor dat gevoel. Nu ben ik twee jaar verder en ik geniet er vol op van dat ik de herfst in kan gaan met een fijn gevoel, zonder de paniek voor de derealisatie en depersonalisatie. En als het even op komt zetten, praat ik mezelf moed in en accepteer ik dat het er is, en is het in een dag of twee weer weg.

Wat ik met dit verhaal wil zeggen is dat ik weet hoe verschrikkelijk vervelend het kan zijn, maar dat ik echt geloof dat je het zelf in de hand hebt en het kan stoppen, hoe lang het ook heeft geduurd. Het is je eigen lichaam en daar ben jij de baas over, zolang je dit zelf maar gelooft en er echt aan wil werken.

ik heb er nu 3 dagen continue last van wat een h*eren gevoel is het vaak ga ik even op bed liggen en laat het helemaal over me heen gaan maar na 30 min haak ik af gewoon naar gevoel en dat probeer ik nu maar in mijn kop te stampen dat het een fijn gevoel is
Gelukkig heb ik een psych heb pas een intake gesprek gehad ik heb het in zware mate en kan er maar niet mee om gaan vind het echt heel erg naar en durf niet eens naar buiten hierdoor
daarnaast heb ik er paniekklachten bij en maakt alles nog erger weet niet goed hoe er mee om te moeten gaan mag geen medicatie wegens zwangerschap hebben jullie nog tips?

Ik heb altijd last van derealisatie en depersonalisatie voor en tijdens een migraineaanval, het is een van de meer beangstigende symptomen (naast niet meer uit me woorden kunnen komen terwijl ze toch echt goed in me hoofd zitten), het is ook een van de grootste redenen waardoor ik een redelijke angst heb om een migraineaanval te krijgen.

Het lijkt me echt behoorlijk klote om dat gevoel langer dan een dag te moeten hebben, aangezien ik er met 4/5x per jaar al moeilijk mee om kan gaan, maar toch voor mezelf de geruststelling heb dat het 'door de migraine komt'.

Het enigste wat ik uit ervaring kan zeggen is dat je vooral rustig moet blijven, en denken "wat kan mij nou gebeuren?" zodra je angstgevoelens krijgt word het al snel een heel stuk vervelender, al begrijp ik zelf als iemand die aan een angststoornis leid dat je soms "onvrijwillig" angst ergens voor kan krijgen. Ik weet wel dat als je eenmaal derealisatie en/of personalisatie hebt meegemaakt je ineens heel anders tegen de wereld aankijkt, omdat je weet dat er nog een 'andere manier' is om dingen te beleven, iets wat mij in ieder geval vaak het gevoel geeft dat mensen die dit nooit zelf mee hebben gemaakt zich bijna onmogelijk in kunnen beelden in hoe het is.

quote:

Ik weet wel dat als je eenmaal derealisatie en/of personalisatie hebt meegemaakt je ineens heel anders tegen de wereld aankijkt, omdat je weet dat er nog een 'andere manier' is om dingen te beleven, iets wat mij in ieder geval vaak het gevoel geeft dat mensen die dit nooit zelf mee hebben gemaakt zich bijna onmogelijk in kunnen beelden in hoe het is.

Misschien is dat ook wel een goede gedachte: accepteren dat derealisatie vooral een 'andere manier van kijken is', een ander perspectief op dezelfde werkelijkheid, in plaats van blijven denken dat derealisatie een soort krankzinnig en niet-bestaand perspectief is. Accepteren dat de wereld ook die kant heeft, is misschien wel een belangrijk onderdeel van het leren omgaan ermee. Wanneer je heel strikt in je 'normale' vaststaande wereldbeeld gelooft, waarin de wereld zo in elkaar zit als iedereen hem ziet, dan is het derealisatie-perspectief heel beangstigend, omdat je die zekerheid opeens verliest. Misschien is dat wel de kern van de angst waarmee het meestal gepaard gaat. Inzien dat derealisatie, net als de normale manier van kijken waar wij ons allemaal aan geconformeerd hebben, óók maar één van de perspectieven is, en net zomin onzin als het normale perspectief dat is, maakt het misschien minder eng (en op die manier gezien is de ervaring van derealisatie eigenlijk ook een soort verruiming).

quote:

Op zondag 27 mei 2007 15:57 schreef Strychnine het volgende:

Ieder 'normaal mens' heeft dit wel eens op een bepaald moment in zijn leven, een dagje, een weekje, eenmalig, als ze twintig of als ze tachtig zijn.

Klopt, ik heb het ook 1 keer precies zo meegemaakt toen ik 2 weken lang tentamens had, en leefde op 2 uur slaap per nacht en voor de rest alleen maar koffie. Bijzonder rare ervaring, maar het was binnen een dag ook weer over gelukkig.

ik probeer altijd te denken dat het wel even lekker rustig is, niet in contact staan met de wereld.

quote:

Op vrijdag 20 maart 2009 14:03 schreef Twinky het volgende:
ik probeer altijd te denken dat het wel even lekker rustig is, niet in contact staan met de wereld.

's avonds thuis lukt me dat meestal prima, maar op 't werk (waar ik er vaak door stress/chaos juist last van heb) schiet ik toch snel in gedachten van 'help, ik moet scherp zijn!'.. 't voelt niet echt lekker om voor je gevoel alles niet meer helemaal mee te krijgen terwijl je ondertussen een winkel (en team) draaiend moet houden..

Ik heb 14 jaar Derealisatie (DR). De hele dag door en heb van alles geprobeerd, pillen,psychologen en veel alternatieve geneeswijzen, niks hielp echt maar je probeert het vanwege de hoop.

Nu ben Ik EFT aan het doen (zie bv. http://www.eftnederland.nl of http://www.actrom.nl/ ) ;
Verder leert men mij om het woord 'proberen' uit te bannen als ik wat ga ondernemen.
Ik vind dat erg moeilijk, merk ik; " Ik 'probeer de drukte in te gaan ' " geeft mij al een vrijbrief om er halverwege weer uit te gaan (bv. supermarkt) , wat weer mijn onzekere DR gevoel bevestigd.

Ik heb bv. ook 3 jaar hypnose gehad, heeft me wel een betere nachtrust gegeven en geen nachtmerries meer, ik viel DR aan met verschillende aanpakken, meeste hielp helaas niet en heeft me veel geld gekost, het is helaas geen wereld van 'no cure no pay'.
Het ging een paar jaar redelijk , nu helaas weer in een stresssituatie, dus weer veel last van DR. Acceptatie van het gevoel helpt, hoewel dat erg moeilijk is, maar nu omarm ik het gevoelwel grotendeels
Psychologen kunnen er weinig aan doen, men weet domweg ook niet hoeDR te verhelpen , is mij verteld, dus probeert men van alles van praten tot pillen (met vervelende bijwerkingen) Ik ben nu aan het 9e jaar bezig bij een psycholoog maar het helpt helaas weer niet. Het lijkt wel Windows

Ik heb gelukkig een vrouw gevonden die zich er niet aanstoort, dat help ook veel, zo min mogelijk probeer ik er aandacht aan te geven, en sinds een jaar praat ik er veel meer over, nu kan het me ook niet meer zo schelen hoe men erover denkt, integen deel, ik kom juist meer mensen tegen die ook 'iets 'hebben, zo ben ik niet de enige met een 'vlekje'.
Hoe meer aandacht ik DR geeft hoe sterker het wordt, juist in stress situaties, drukke mensenmassa enz.

Dus wat ik in de gaten hou ; (maar niet ontvlucht) ;

Stresssituaties,

Het woord 'proberen' te vermijden,

Er meer over praten, (tenslotte kan ik er niks aan doen en zo relativeer je de situatie soms, wat je weer wat rustiger kan maken )

Geen troep slikken,

Niet de omstandigheden vermijden die DR op roepen.

Zie maar wat je ermee doet, als 1 iemand er wat aan heeft is dat weer meegenomen.
Ik geloof heilig dat ik er op den duur van af kom, zeker met hulp van mijn vrouw en vrienden, door te accepteren dat ik een 'vlekje' heb.

Sterkte, mocht iemand 'er van af' zijn meldt het dan hier.

quote:

Op vrijdag 20 maart 2009 14:03 schreef Twinky het volgende:
ik probeer altijd te denken dat het wel even lekker rustig is, niet in contact staan met de wereld.

Tja, maar het kan ook zijn dat het niet zozeer om de wereld gaat, maar juist om het eigene... of tenminste datgene wat eigenlijk eigen en vertrouwd zou moeten zijn, maar waar je je opeens helemaal vervreemd van voelt.
Je eigen thuis wat opeens niet meer als "thuis" aanvoelt, de herinneringen aan je eigen verleden die opeens niet meer hetzelfde voelen. De mensen uit je leven die vertrouwd zouden moeten zijn, maar die ook niet meer zo aanvoelen als anders.
Gelukkig is het voor mij heeeel lang geleden, maar ik weet nog hoe ik toen soms de karikatuur van mijn eigen huis ontvluchte, soms ook terug ging naar plaatsen uit een ver verleden. Zwervend en zoekend, in de hoop ergens,waar dan ook, iets terug te vinden wat zeker en vertrouwd voelde.

Maar ja, misschien heeft ieder wel zo zijn/haar eigen ervaringen, en hoeven die ervaringen niet per se met elkaar overeen te komen.

Ik ben er ook vanaf
Heel af en toe heb ik het nog wel, maar je dan accepteer ik het gewoon en blijf hetzelfde doorgaan zoals altijd.
Als je er iets aparts van gaat maken dan krijgen je alleen maar hallucinaties of paniekaanvallen.

quote:

Op vrijdag 13 maart 2009 22:34 schreef Susi het volgende:
Ik 'neig' (doe niet echt aan zelfdiagnoses) ook naar depersonalisatie/derealisatie Vooral veel moeite om me in te denken dat ik serieus vrienden had, gewoon omdat ik het idee had dat ze oplosten zodra ze de hoek om waren en ze weer opnieuw geinstrueerd waren dat ze me kenden als ik ze weer zag. Kon (en kan, ergens) mij niet voorstellen dat mensen mij als deel van hun 'groep' zien.
Daarnaast beschouw ik mezelf niet als mezelf. Ik zie mezelf als een observator van de massa.

Zoiets had ik ook of het nou derealisatie is of niet

quote:

Op zaterdag 4 april 2009 00:44 schreef barthol het volgende:

[..]

Tja, maar het kan ook zijn dat het niet zozeer om de wereld gaat, maar juist om het eigene... of tenminste datgene wat eigenlijk eigen en vertrouwd zou moeten zijn, maar waar je je opeens helemaal vervreemd van voelt.
Je eigen thuis wat opeens niet meer als "thuis" aanvoelt, de herinneringen aan je eigen verleden die opeens niet meer hetzelfde voelen. De mensen uit je leven die vertrouwd zouden moeten zijn, maar die ook niet meer zo aanvoelen als anders.
Gelukkig is het voor mij heeeel lang geleden, maar ik weet nog hoe ik toen soms de karikatuur van mijn eigen huis ontvluchte, soms ook terug ging naar plaatsen uit een ver verleden. Zwervend en zoekend, in de hoop ergens,waar dan ook, iets terug te vinden wat zeker en vertrouwd voelde.

Maar ja, misschien heeft ieder wel zo zijn/haar eigen ervaringen, en hoeven die ervaringen niet per se met elkaar overeen te komen.

Klopt, maar ik heb het ook zo ongeveer ervaren. Dingen die niet meer vetrouwd aan voelen of dingen die logisch waren nu heel verwarrend en angstig zijn.

Ik ben er nu vanaf, duurde wel 3/4 maanden maar volgens mij was opgekropte gevoelens die zich dan op een of ander manier uitten. Nu voel ik me wel beter dan vroeger

Ik ben wel benieuwd hoe het nu met de TS is.

Ik reageer even op dit topic omdat ik precies dezelfde symptomen heb als de TS en dat al sinds januari 2005, dus nu meer dan 4 jaar.

Ik wist al vrij snel dat ik last had van depersonalisatie/derealisatie en was er in de begintijd erg veel mee bezig aangezien de herinnering aan het leven voor depersonalisatie/derealisatie nog beter was. Ik moet zeggen dat ik er de afgelopen jaren weinig mee bezig ben geweest en dat ik het deels vergeten was, maar dat is denk ik één van de symptomen, dat je alles nogal snel vergeet zeker als het op jezelf aankomt. Van de week had ik even een helder moment van 2, 3 seconden waarin ik om me heen keek en voor het eerst goed zag waar ik nu woon, best een mooi huis eigenlijk!

Mocht iemand tips hebben, ik sta ervoor open. Recentelijk ben ik yoga gaan doen wat me iets lijkt te helpen maar de blur blijft voor mijn ogen hangen.

[ Bericht 14% gewijzigd door JohnDDD op 18-04-2009 17:58:40 ]

Ik heb hier ook geruime tijd last van gehad, voornamelijk toen ik een jaar of 16 was. Toen kreeg ik soms 6 'aanvallen' per dag die allemaal iets van tien minuten duurden. Na een tijdje ben ik eroverheen gegroeid, denk ik. Ik heb er nu heel af en toe last van (voornamelijk in drukke ruimtes met veel prikkelingen), maar dan negeer ik het gewoon en gaat het op een gegeven moment vanzelf weer weg. Veel tips heb ik dus niet, alleen dat het hopelijk vanzelf weer weggaat.

Wat ben ik blij om deze topic tegen te komen. Ik zal mijn verhaal hier nog wel uitgebreid vertellen.

Door het (onbewust) sneller ademen adem je waarschiijnlijk teveel stikstof uit.
Probeer eens diep in te ademen en vervolgens je adem in te houden zolang je je er prettig bij voelt (ong. 15 seconden) en blijf dit een paar keer herhalen. Bij mij werkt het.

Ik doe al 3 jaar ademtherapie en het heeft me deels geholpen maar mijn klachten zijn er nooit door overgegaan.

Sorry, er ging wat mis met het wijzigen van mijn eerdere bericht.

[ Bericht 71% gewijzigd door Stratomaster op 03-05-2009 11:22:59 ]

-

quote:

Op vrijdag 13 maart 2009 22:34 schreef Susi het volgende:
Ik 'neig' (doe niet echt aan zelfdiagnoses) ook naar depersonalisatie/derealisatie Vooral veel moeite om me in te denken dat ik serieus vrienden had, gewoon omdat ik het idee had dat ze oplosten zodra ze de hoek om waren en ze weer opnieuw geinstrueerd waren dat ze me kenden als ik ze weer zag. Kon (en kan, ergens) mij niet voorstellen dat mensen mij als deel van hun 'groep' zien.
Daarnaast beschouw ik mezelf niet als mezelf. Ik zie mezelf als een observator van de massa.

Klinkt meer als een schitzoide persoonlijkheids stoornis (wat minder erg is dan het klinkt)

quote:

Hij stelde voor om op dat soort momenten flink te gaan sporten, om je weer "bewust" te maken van je lichaam. Niet teveel overnadenken, en doorgaan met je bezigheden...

Wat er dan dus eigenlijk gebeurt is dat je serotonine-spiegel omhoog gaat. Waardoor je je ontspannender en tevredener/relaxter voelt. Depersonalisatie is eigenlijk niets meer dan overfocused zijn en er zelf bewust van zijn. Je denkt te zuiver. (het is dus zeker verstandig om (intensief) te gaan sporten zoals de dokter zei)

Ik zie trouwens wel een verband met ad(h)d.. misschien komt dat omdat bij ad(h)d er een verschil is in bewustzijn (concentratie) door een verschil (sommigen noemen het een defect) in de frontale hersenkwab. (de plek in je hersenen waar oa je besef gerealiseerd wordt zeg maar)

Interessant. Misschien kan iemand die hier een studie over dit onderwerp doet zich hier misschien in verdiepen.

quote:

Op vrijdag 13 maart 2009 22:34 schreef Susi het volgende:
Ik 'neig' (doe niet echt aan zelfdiagnoses) ook naar depersonalisatie/derealisatie Vooral veel moeite om me in te denken dat ik serieus vrienden had, gewoon omdat ik het idee had dat ze oplosten zodra ze de hoek om waren en ze weer opnieuw geinstrueerd waren dat ze me kenden als ik ze weer zag. Kon (en kan, ergens) mij niet voorstellen dat mensen mij als deel van hun 'groep' zien.
Daarnaast beschouw ik mezelf niet als mezelf. Ik zie mezelf als een observator van de massa.

quote:

Op zaterdag 14 maart 2009 00:16 schreef Twinky het volgende:

[..]

nee, dat is niet wat depersonalisatie inhoudt. Depersonalisatie is niet een manier waarop je naar de wereld kijkt, of een al dan niet vertekend wereldbeeld dat je hebt, of het idee van je positie in de wereld.
Het is letterlijk het buiten jezelf staan (depersonalisatie) of buiten de werkelijkheid (derealisatie). Veel depersonalisatie/derealisatie patienten beginnen bijv. bij een opticien omdat ze 'niet goed meer zien'. Het is meer een lichamelijke staat van zijn.

Meer lichamelijk ? Ik begreep dat het ook een deel psychisch is, en een aantal symptomen daarvan vallen nogal in mijn straatj1e, vandaar dat ik hier reageerde.

quote:

Stichting Depersonalisatie/Derealisatie : Depersonalisatie (afgekort als DP) is een bewuste ervaring waarin een persoon zichzelf of zijn eigen lichaam als vreemd, niet vertrouwd of onecht ervaart.

Ik heb inderdaad niet het idee dat ik buiten mijn lichaam sta, fysiek heb ik alleen het idee dat ik niet bewust ben van mijn lichaam. Ik voel wel dat ik nu zit te typen, maar heb het idee dat ik dit op de automatische piloot doe, dat ik het niet zo goed kan stoppen. Ik heb het idee dat ik al mijn hele leven op de automatische piloot sta, en ik begin dat een beetje zat te raken. Daarnaast heb ik het idee dat mijn leven nep is, vandaar dat ik denk dat mensen in mijn omgeving geprogrammeerd zijn om mij te kennen, maar eigenlijk oplossen zodra ze de hoek om zijn. Maar niet als in dat ik waanbeelden zie, ik weet wel hoe het leven in zijn werk gaat en hoe je jezelf staande houd.
Zit ook te wachten totdat ik uit dit leven word gehaald, want ik zie dit als een soort van tussenstop. Ik leef wel, maar ik leef niet.
Ik doe aardig, omdat ik mijzelf heb aangeleerd hoe. Maar of ik echt aardig ben, en wie ik dan ben ? Geen idee. Heb ook weinig duidelijke emoties. Weet wel dat ik mijn leven nu aardig op orde heb, maar of ik gelukkig ben, geen idee. Weet ook niet hoe dat zou moeten voelen.
Ik raak er in elk geval flink van in de war, want ik heb het idee dat ik mij zo nooit aan iemand zou kunnen binden in deze staat, laat staan het afgrijselijke idee dat ik nog

Ga binnenkort beginnen met het bezoeken van een strijkster en beginnen met voetenreflexologie, omdat ik het idee heb dat mijn energiebanen op de een of andere manier geblokkeerd zijn.

_{(sorry dat ik hier pas nu op reageer, ik lees het pas net)}

Maar ik zie mijzelf niet vanaf een afstandje dit hier zien typen. Als ik naar mijn handen kijk, heb ik dan wel weer het idee dat ze niet van mij zijn. Enige momenten dat ik het idee heb dat ik buiten mijzelf treedt, is als het heel erg warm is. Dan lijk ik te zweven.

Vroeger zei ik altijd dat ik te slim voor mezelf was, misschien is dat het

_{Edit : Het verotte is nu ook, dat ik het eigenlijk niet zo goed uit kan leggen. Er is nog meer maar ik weet niet hoe ik het kan verwoorden. Ik kan het niet uitleggen, bagger. En nu ga ik er over nadenken en dan weet ik het niet meer , ik weet nou ook niet zo goed meer of het nu wel zo is of ik me zo voel of dat ik denk of wil denken dat ik me zo voel.
Ben er vrijwel zeker van overtuigd dat ik niet leef, maar ik ben er de laatste paar dagen veel mee bezig en dan raak ik in de knoop}

[ Bericht 2% gewijzigd door Susi op 09-06-2009 19:58:43 ]

quote:

Op zondag 3 mei 2009 13:04 schreef DuJeems het volgende:
Ik zie trouwens wel een verband met ad(h)d.. misschien komt dat omdat bij ad(h)d er een verschil is in bewustzijn (concentratie) door een verschil (sommigen noemen het een defect) in de frontale hersenkwab. (de plek in je hersenen waar oa je besef gerealiseerd wordt zeg maar)

Interessant. Misschien kan iemand die hier een studie over dit onderwerp doet zich hier misschien in verdiepen.

Interessant. Ik heb net de diagnose ADD gekregen en heb/had dus ook regelmatig last dat alles onwerkelijk voelt. Met name in omstandigheden met veel drukte/chaos om me heen, waar ik als ADD-er dus ook niet echt goed mee om kan gaan.. of het dan oververmoeid/prikkeldheid door ADD is, een soort 'kortsluiting' in mijn hoofd door ADD, of iets wat er helemaal los van staat..?

Ow, ik heb wel een vergelijkbaar iets vlak voordat ik slaap, ben me er dan ook erg bewust van dat ik wakker ben en dan ook wakker blijven maar kan ook besloten direct in slaap te vallen. Maar ook na intensief sporten heb ik het ook wel eens, wanneer de adrenaline niet meer wordt afgegeven en ik rustig ergens sta of zit..

Ik heb hier ook last van gehad als gevolg van overmatige stress.

Je hebt natuurlijk altijd wel dat je gewoon even in gedachte zit, maar toen voelde de omgeving vreemd en leeg aan. M'n lichaam voelde nog wel als dat van mij, maar de omgeving voelde alsof ik er maar half deel van uit maakte. Alsof er afstand was tussen mij en m'n omgeving. Doodeng. En om het nog enger te maken, er was er die stem in m'n hoofd die heel helder schreeuwde dat ik zou gaan instorten of door zou draaien. Guess what happened Ik heb me na het moment van instorten direct voor langere tijd teruggetrokken uit al m'n verplichtingen. De derealisatieklachten hielden toen ook direct op maar toen bleek dus wel dat ik er heel slecht aan toe was.

is dit niet iets waar je pas last van krijgt als je erover nadenkt. Ik denk bijvoorbeeld nooit na over hoe het kan dat mijn lichaam beweegt enzo maar nadat ik dit topic had gelezen kreeg ik even een hele rare gewaarwording zovan goh zal het allemaal dan wel écht zijn?
Ik vind het erg moeilijk voor te stellen allemaal, het lijkt me wel erg vervelend maar opvallend dat er blijkbaar zoveel mensen zijn die er last van hebben!

Wow, wat fijn te lezen dat ik niet de enige ben met deze 'rare' verschijnselen. Ik zal kort mijn ervaringen opschrijven, misschien herkent iemand dit. Het helpt mij iig dat ik dingen bij anderen herken.
Ik heb een aantal jaar geleden gedurende een half uur last gehad van een deel niet goed kunnen zien. Men dacht eerst dat ik een TIA (voorbijgaande beroerte) had. Er werd echter niets gevonden bij aanvullend onderzoek en het werd geweten aan een eerste aanval van migraine. Dit zit ook in de familie. Jaren geen last gehad, tot ik een jaar geleden opeens op een dag een aantal keer niet uit m'n woorden kon komen. Ik sprak een keer zelfs Duits! (dacht dat ik dat niet kon, haha) Toen naar de neuroloog gegaan en deze zei inderdaad het is migraine (sans migraine) (ik had er niet altijd hoofdpijn bij). Weer maanden geen bijzonderheden tot ik een week of 3 geleden een aantal dagen achter elkaar gemiddeld 3x per dag een sec voordat iemand iets ging zeggen letterlijk al wist wat hij of zij ging zeggen. Erg eng!! Ook in die periode veel deja vu's gehad. Daarna ongeveer anderhalve week last van derealisatie gehad. Alsof je door glas kijkt en wat je hoort een fractie later binnenkomt etc. Nou ja, velen van jullie hebben dat gevoel al heel treffend beschreven. Mijn neuroloog bezwoor mij dat hij dit vaak hoort bij mensen met migraine en dat ik niet gek aan het worden was. Het gaat nu sinds een paar dagen weer prima, maar het was de meest enge week uit mijn leven!!!!! En dan doel ik op de derealisatie. Nou, misschien herkent iemand dit. Zou het fijn vinden om daar dan iets over te horen.

oh de deja vu's, dat is herkenbaar. Ik wist niet wat er ging gebeuren maar meerdere keren op een dag van 'o dit wist ik, dit heb ik eerder meegemaakt', zo'n gevoel.
Heb je ook dat je overal mensen herkent zegmaar? Dat had ik ook in die periode, dat ik dan een bepaalde vriend de hele dag zag lopen. Tuurlijk was hij het niet maar dan maakte ik wel die connectie. Zo zag ik ook overal beesten en katten enzo, terwijl het dan een steen of afval was..

quote:

Op vrijdag 12 juni 2009 20:57 schreef Daboman het volgende:
Ik heb hier ook last van gehad als gevolg van overmatige stress.

Je hebt natuurlijk altijd wel dat je gewoon even in gedachte zit, maar toen voelde de omgeving vreemd en leeg aan. M'n lichaam voelde nog wel als dat van mij, maar de omgeving voelde alsof ik er maar half deel van uit maakte. Alsof er afstand was tussen mij en m'n omgeving. Doodeng. En om het nog enger te maken, er was er die stem in m'n hoofd die heel helder schreeuwde dat ik zou gaan instorten of door zou draaien. Guess what happened Ik heb me na het moment van instorten direct voor langere tijd teruggetrokken uit al m'n verplichtingen. De derealisatieklachten hielden toen ook direct op maar toen bleek dus wel dat ik er heel slecht aan toe was.

Herkenbaar. Ik heb sinds eind maart '09 last van paniekaanvallen die begonnen met een derealisatiegevoel (zal achteraf getriggerd zijn door hyperventilatie). Ik stond te strijken en zag ineens van alles op me af komen, werd licht in mijn hoofd en had het gevoel geen grip meer op mezelf en de buitenwereld te hebben. Alles leek vreemd en beangstigend. Ik ben toen een eind gaan lopen en durfde niet stil te staan omdat ik het gevoel had dat ik zou "verdwijnen". Ik was werkelijk bang psychotisch te worden. De angst dat er wat mis was met me, het gebrek aan grip op alles, bleef daarna voortdurend bij me. En dat voor iemand die nooit eerder psychische klachten heeft gehad!

Inmiddels zijn we een paar maanden verder en is duideliijk geworden dat ik vanuit overbelasting 1) een angststoornis heb ontwikkeld of 2) een depressie heb waarbij angstgevoelens erg op de voorgrond staan. E.e.a. valt niet echt van elkaar los te maken, het is oorzaak/gevolg van een bepaalde disbalans in mijn hersenen. In elk geval, is derealisatie één van de meest voorkomende symptomen van zowel angst als depressie. Ik ervaar het zelf als héél eng en heftig maar ben volgens psycholoog en psychiater heel goed behandelbaar. Sinds eind mei slik ik citalopram (SSRI). In het begin ging ik door het plafond van de bijeffecten (versterking van depressieve- en paniekgevoelens). Op een gegeven moment slikte ik 20 mg. diazepam per dag om niet compleet in paniek te raken. Ik voelde me alleen op de wereld, had het idee dat niemand me kon bereiken, dat we allemaal in ons eigen hokje zaten en fundamenteel eenzaam waren... etc. Heel beangstigend en deprimerend.

Nu gaat het de goede kant op. Ik heb door dat mijn perceptie van de werkelijkheid afhangt van hoe ik me voel en dat de oplossing dus ligt in het wegnemen van alle angstgevoelens bij mezelf. De citalopram helpt me daarbij. Van de diazepam ben ik inmiddels zelfs af. Nu ben ik met name als ik net wakker word nog heel gespannen en van de wereld. Naarmate de dag vordert, ebt de angst weg en zak ik weer terug in mezelf, neemt alles weer zijn normale gedaante aan. Als ik een middagdutje doe, schiet de angst er somsweer in. Dat kan (volgens de psychiater) komen doordat je op het moment van slapen/ontwaken de controle over jezelf nog niet helemaal hebt, en angstgevoelens dan kans zien om je te overvallen. Het derealisatiegevoel stijgt en daalt bij mij in elk geval evenredig met de hoeveelheid angst die ik ervaar.

De ellende is, in mijn geval: ik zit in modus A (normaal) of modus B (derealisatie). Er zit niet veel tussen. Op het moment dat ik me niet gespannen voel, kan ik me het derealisatiegevoel ook werkelijk niet meer voorstellen. Helaas geldt dat andersom ook; de angst dat je in een andere werkelijkheid bent terechtgekomen en daar niet meer uit kúnt komen ("want nu zie ik pas hoe het echt is!") zorgt ervoor dat je in een vicieuze cirkel terechtkomt. Ik wéét dat het slechts een kwestie van beleving is en dat ik zomaar weer in mijn andere modus kan zitten, maar blijf het toch en en ongrijpbaar vinden. Wat mij nu helpt: rust, tot mezelf komen, niet teveel prikkels, niet piekeren over grootse dingen, op mijn ademhaling letten en van me af schrijven. Alleen al het idee dat ik er toch tot op bepaalde hoogte controle over heb, stelt me gerust.

[ Bericht 1% gewijzigd door AncientSound op 14-07-2009 13:37:20 ]

Is wel raar om te lezen hoeveel mensen er eigenlijk DR/DP hebben.. Zelf heb ik het nu al zo'n 8 maanden.
Het begon lichtelijk (en ik had het nog niet echt door) na mijn eerste badtrip. Vervolgens heb ik nog 2 badtrips gehad en hierna is het erger geworden.. Ik tripde helemaal uit in bed, omdat ik bang was dat ik misschien de enige was met dit probleem.. Drie badtrips in 1 week, sowieso dom maar ook nog beangstigend. Ik dacht bij mezelf: "Hoe groot is de kans dat je 3 badtrips in 1 week hebt?" "Misschien kan niemand weten wat je hebt en blijf je voor altijd zo..". Die gedachtes zorgde voor flink wat paniek. Een goede vriend van me heeft me in het begin goed geholpen. Ben zo uiteindelijk bij een psycholoog terecht gekomen. Ik begon mijn verhaal met de badtrips die ik heb gehad en dat ik bang ben dat ik mijn hersenen heb verkloot. Hij luisterde aandachtig en aan het einde van mijn verhaal begon hij over iets heel anders.. Hij "negeerde" als het ware mijn hele verhaal.. Hij vroeg me hoe het thuis allemaal ging. Ik heb hem mijn hele thuissituatie voorgelegd, en het was al duidelijk voor hem geworden wat het probleem is. Mijn ouders komen zelf uit india, ze kwamen hiernaartoe voor een betere toekomst voor hun kinderen. Ik ben hier geboren en heb vanaf het begin al toegeleerd gekregen dat ik wel indiaas moet blijven. En geloof me het is een strenge cultuur. Maar ik had al redelijk vroeg interesse in meisjes, nederlandse meisjes. En toen ik op een redelijk witte middelbare school kwam ben ik uiteindelijk helemaal losgekomen. Drank en drugs is ook sterkverboden bij mijn ouders. Maar ik heb toch gedronken en gesmoked.. Mijn ouders doen zelfs moeilijk over uitgaan omdat ze denken dat ik hierdoor "Nederlands/Westers" word.. Dus ik ga zelden uit, terwijl ik wel echt een partyanimal ben.. Ik heb ook allemaal Nederlandse ex-en en heb zelfs nooit een buitenlandse vriendin gehad.. Dit hield ik allemaal geheim voor me ouders.. En heb zelfs het feit dat ik dit allemaal niet mocht geheim gehouden voor mijn vrienden.. Ik heb dit tot de 5e klas alleen mijn ex-en verteld omdat ik vond dat zij dit moesten weten (toen ik nog een relatie met ze had).. In de 4e klas heb ik het mijn vriendengroep verteld waar ik al 4 jaar inzat.. Ze hadden natuurlijk al hun vermoedens, en ik heb met sommige van hun er nog goede gesprekken over gehad. Begin 4e klas was ik ook begonnen met smoken, dat was toen nog niet zoveel. En ik dronk ook al wel eens wat. In de loop van de 4e klas, ging ik steeds vaker "gezellig" een paar flessen alcohol halen en dan was ik om 4/5 uur 's middags al dronken.. Ik voelde me dan goed, en het was ook altijd gezellig. Ik had dus zelf nooit echt door dat ik dit deed om even nergens aan te denken.. Ik ontnuchterde en ging naar huis, daar kreeg ik meestal op mijn kop en ik had ook altijd het gevoel dat ik mijn ouders tot last was. Ik heb zelf altijd schuldgevoelens tegenover mijn ouders gehad, omdat ik weet dat zij op hun manier ook goedzitten.. Maar ik ben nooit echt uitgekomen voor mezelf, voor wat ik echt wil en dat ik niet de brave indiase jongen ben die ze willen.. Ik deed me ook altijd anders voor in huis.. Drinken en smoken werd meer en meer.. en uiteindelijk was ik 2 weken bijna elke schooldag wel stoned.. Daarna kwamen de badtrips.. Sindsdien heb ik er dus last van, en mijn psycholoog heeft me uitgelegd dat het komt doordat ik niet mezelf kan zijn. En ik moet nog beginnen aan "de oplossing".. Ik hoop dat alles goedkomt, ik weet tenminste waar het probleem zit.. Maar het word wel een moeilijke tijd.

ZOO dat is een lang verhaaltje Maarja soms is het beter om te sharen tochh

Paar flessen alcohol MET VRIENDEN he.. anders was het wel heel raar geweest

Het is plotsklaps weer raak.. ik heb in dit geval t gevoel dat het benauwde weer de oorzaak is, al heb ik eigenlijk helemaal niet het gevoel dat ik raar adem nu

ik heb dp 24/7

Bij mij is marihuana de trigger geweest iig (je weet nooit of dat zonder marihuana zich ook sowieso zou ontwikkelen obv)

Tip voor mensen die psychologen/psychiaters bezoeken: Regel een verwijzing naar het ziekenhuis bij je huisarts. Dik je verhaal gewoon aan ofzo, want ik denk dat daar echt de beste mensen werken. En doe het ook zsm.

Na 3 psychologen en hulpverleners bezocht te hebben kreeg ik bij al de 3 personen 3 verschillende diagnoses!!!

Ik ben na een 1.5 jaar zonder verbetering wederom naar de huisarts gegaan. Die zei: nou dan stuur ik je maar door naar het ziekenhuis...

@DEEY. het is bekend dat dr en dp veroorzaakt kan worden door marhuana gebruik

kenden jullie deze film al

http://www.imdb.com/title/tt0795439/

nog steeds veel last van.

Is er trouwens nog een verschil tussen depersonalisatie en derealisatie of is het precies hetzelfde?

Ik heb wel vrijwel altijd dat als ik ziek ben me vervreemd voel van mezelf en de werkelijkheid en in lichte mate heb wat iedereen hier beschrijft. Ik kan het ook hebben bij heftige emoties, als ik zo lang zo verdrietig ben geweest dat ik het contact verlies. Ik ben als de dood voor psychoses en dat soort toestanden dus ik probeer altijd zodra ik dat merk eruit te komen. Soms ga ik maar slapen om ervanaf te zijn, maar als je dan weer wakker wordt kan het nog erger zijn. Met ziek zijn ging het gelukkig altijd vanzelf weer over en als ik te lang in een emotie blijf hangen en ik ga me vervreemd voelen ga ik onmiddellijk wat anders doen, iets rustigs, zodat ik niet 'doordraai'.

Trouwens. Wat mij altijd hielp bij paniekaanvallen (wel iets anders, maar kan derealisatie oproepen en andersom) was koud water in mijn gezicht spetteren en de trap op en af rennen. Ik had namelijk het gevoel dat ik moest liggen en als ik ook maar iets zou bewegen dat ik dood zou gaan. Dus door dan juist op te staan en heel hard de trap op en af te rennen ging het weer beter, want ik ging niet dood.
En zorgen dat je dingen en mensen om je heen hebt die je gerust kunnen stellen. Als je te ver heen bent werkt dat niet meer maar tot op een zeker punt kan het helpen om niet verder in t gevoel te raken,