Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee?

Derealisatie had ik vroeger nuchter wel eens last van. Nu niet meer gelukkig .

Derealisatie heb ik met paddo's ook gehad maar daar was het juist een positief iets voor mij. De mensen om je heen lijken zo nep en zo vast te zitten in hun huidige leven dat jij het idee hebt dat jij en je medetrippers als het ware als geesten door de neppe wereld lopen, alleen het bestaan van jou en je vrienden is echt en je voelt een intense verbondenheid met hen en de natuur. Dat gevoel maakt je overigens ontzettend gelukkig.

Depersonalisatie heb ik aan het eind van mijn laatste paddotrip meegemaakt en is op zich wel bizar als je eraan terugdenkt. Ik wist nog heel vaag wie ik was (mijn naam) maar daar hield het ook wel mee op en waar ik was wist ik niet. Ik was in de badkamer maar wist niet dat dit thuis was. En de badkamer was de wereld voor mij op dat moment. Ik begreep er zo weinig van dat ik de hele tijd huh en heh? zat te roepen. Het was zeg maar alsof ik elke seconde opnieuw werd geboren en dus elke seconde de wereld herontdekte. Het duurde gelukkig niet heel lang en het is interessant om mee te maken . Op het moment zelf vond ik het ook niet eng want je bent je zo weinig bewust dat je ook niet bewust ervan bent dat er iets niet klopt.

Wel vreemd trouwens om het verschil te ervaren. Derealisatie vind ik nuchter echt kut (onder invloed van wiet wil ik het trouwens ook nog wel eens hebben en dan is het ook niet echt chill) maar met paddo's werkt het juist heel verhelderend. Depersonalisatie is hoe dan ook niet echt chill.

Heb je niet gewoon flink doorgezopen? Het is een van de bekendere symptomen van te veel alcoholgebruik, die depersonalisatie. Vooral tijdens de kater s'morgens.

Ik kwam thuis van het vieren van het nieuwe jaar ( om 7 uur 's ochtends ongeveer).
Ik had maar een uur of 2 slapen. Na 2 uur slaap voelde ik me ook niet moe of zo.
Echter, in de middag begon ik me wel raar te voelen.

Niet zo extreem als in wikipedia beschreven, maar ik voelde me 'uit' m'n lichaam gehaald. Alsof je vanuit de ogen van iemand anders kijkt en zelf maar een toeschouwer bent. Dus dat je realiteitsbeeld en bewustzijn is verstoord. Ook zat ik allerlei dingen zwart-wit en negatief/pessimistisch te bekijken. Zo dat ik zelfs bijna een soort paniekaanval kreeg. Zoals iemand een paar pagina's eerder vertelde. Als er gepraat wordt over hele diepe dingen zoals de universum of zin van het leven kreeg ik 1 keer bijna een paniekaanval van de verwarring.

Ik ben superblij jullie reacties te lezen(niet dat jullie hier last van hebben natuurlijk, maar dat ik de symptomen hier herken) Ik wil jullie superveel succes wensen en hoop dat jullie er rust mee kunnen vinden.
Ik hoop dat het bij mij zelf alleen door slaap en alcohol komt, want ik heb dit nooit eerder gehad.

Nogmaals bedankt!

Vorige week stuitte ik ineens op dit topic, en toen ik dit las herkende ik bijna alles van mijzelf. Tot en met die spiegel aan toe. Het voelt wel als een enorme opluchting nu ik weet dat ik niet de enige ben die zich zo voelt.
Bij mij is het twee jaar geleden begonnen. Hierna is het een poos weggeweest.
Nu sinds een aantal maandjes heb ik het opeens weer. Niet van die heftige ''aanvallen'', dat had ik aan het begin wel, maar wel het dromige/afwezige gevoel, met daarnaast heel veel drukte in mijn gedachte.
Ik ben er ongeveer een jaar geleden voor naar de dokter geweest. Ik had toen zelf het gevoel dat het iets met serotonine oid te maken had. De dokter zij vervolgens dat ik hyperventilatie had en ik heb toen ook een soort hersenfilmpje laten maken. (met van die rare plakkers op je hoofd etc.) Daaruit bleek dat alles in orde was.

Het voelde voor mij aan dat mijn dokter er toch wat naast zat, en de symptomen van hyperventilatie kloppen voor mij ook niet helemaal.
Dat het teruggekomen is, lijkt me bij mij vooral een stressfactor te zijn. Hier in huis is het het afgelopen jaar geen pretje geweest. Ouders gescheiden en mochten geen contact met elkaar hebben, en dat hebben ze tot nu nog steeds niet. Het komt er dus op neer dat alles wat ze over elkaar te zeuren hebben via mij gaan, omdat ze het niet echt tegen elkaar vertellen. Daarnaast heb ik ook een verkeerde studie gekozen, waarbij ik toch mijn P wil halen.
Ik kon het tot nu toe eigenlijk aan niemand uitleggen, omdat het vrijwel niet uit te leggen is. Hierdoor heb ik heel lang mijn gevoelens opgekropt. En als iemand me vraagt hoe het met me gaat zeg ik toch wel dat het goed gaat, omdat ik het onmogelijk kon uitleggen.

Ik heb in ieder geval een afspraak gemaakt voor maandag bij de dokter. Ik zal jullie op de hoogte houden in ieder geval.
Ik vind t ieder geval fijn even mijn verhaal kwijt te kunnen bij mensen die waarschijnlijk weten hoe ik mij vaak voel

Iets doen aan je stress zal waarschijnlijk het beste werken ja . Dus, tijd voor jezelf nemen, regelmatig sporten, misschien je gewoon inschrijven bij een yoga- of meditatiegroep of zoiets (meditatie doet bij mij wonderen met stress). En de tijd van het jaar kan mensen volgens mij ook extra gevoelig maken voor dit soort dingen... Ik zou het niet zien als iets ergs, maar als een nuttig signaal!

Ik heb dat ook al jaren.... Laatste tijd is het gelukkig minder aan het worden. Maar het is verschrikkelijk vervelend.

Depersonalisatie is echt superkut... ik vind het vooral kut op openbare plaatsen als de supermarkt enzo. Ik heb soort van gevoel alsof ik dronken ben, en daardoor ben ik me constant bewust van "hoe ik me gedraag". Ik ben dan namelijk bang dat ik raar beweeg... en dat mensen zouden denken dat ik onder invloed ben ofzoiets.

Ik heb hierover gepraat met een psycholoog, en die zegt dat het vooral voorkomt bij stressmomenten en ook wel bij vermoeidheid. Soms hangt het ook samen met depressie, maar dit hoeft niet zo te zijn.

Hij stelde voor om op dat soort momenten flink te gaan sporten, om je weer "bewust" te maken van je lichaam. Niet teveel overnadenken, en doorgaan met je bezigheden... soms makkelijker gezegd dan gedaan helaas .

Dat wat word beschreven als depersonalisatie heb ik als ik knetterstoned ben, in mijn dromen, tijdens uittredingen en soms als ik alle spanning van me af laat glijden en tot rust kom kan ik dit even hebben. het kan heel beangstigend zijn maar soms is het heel rustgevend. Als ik dan muziek op heb staan verandert mijn hele belevingswereld naar die muziek en lijkt het net een film met achtergrondmuziek.

Misschien is het ook wel allemaal een film.

quote:

Op woensdag 5 maart 2008 17:28 schreef Maartel het volgende:

Ik ben bang dat het door een soort overfocus op hoe ik alles ervaar komt.. dit beangstigt me vooral omdat ik bang ben dat ik een soort 'nieuwe manier' van kijken, en bewust zijn hoe ik alles ervaar, heb ontdekt, die ik, nu ik 'm eenmaal ken, nooit meer kwijt zal raken..

Ik meen dat ik hier jaren terug nooit last van had, maar misschien keek ik toen wel gewoon nooit zo bewust om me heen.. nu merk ik elke beweging van m'n ogen, en elk los plaatje wat ik observeer, op, en op één of andere manier raak ik daar f*cking gestresst van.. ik probeer het los te laten, en afleiding te vinden, maar ik wil verdomme ook zonder afleiding geconcentreerd om me heen kunnen kijken, zonder dat dat raar voelt...

Op één of andere manier zit 't onwerkelijke ook alleen in m'n zicht.. geluiden, temperaturen en andere gewaarwordingen voelen wel aangenaam dichtbij en echt..

Geloof me, het gaat over! Snap zo goed wat je doormaakt en hoe beangstigend het nu allemaal is, maar het gaat over! Oke, bij mij heeft het een jaar geduurd voor ik me weer helemaal oke voelde, en de Matrix wil ik nooit meer zien.

Wat ik deed als ik het niet trok en supergefocussed was is iets huishoudelijks. Strijken tot er geen kreukel meer in zat, mijn kledingkast leegruimen en alles opnieuw opvouwen. Op die momenten zakte het gevoel langzaam en de periodes waarin ik me raar voelden volgden elkaar steeds minder snel op. Tot het moment dat er een dag komt die helemaal normaal is. Daarna een week die normaal is en zo gaat het steeds beter. Je moet wel geduld hebben en ook de tijd nemen. Komt goed.

quote:

Op dinsdag 10 maart 2009 23:05 schreef Stratomaster het volgende:

Misschien is het ook wel allemaal een film.

Dude, stop met blowen. Wanneer je op een dag merkt dat je die film niet meer uit kan komen heb je echt een probleem.

Anders reageer ik even op een berichtje van maart 2008

Ik 'neig' (doe niet echt aan zelfdiagnoses) ook naar depersonalisatie/derealisatie Vooral veel moeite om me in te denken dat ik serieus vrienden had, gewoon omdat ik het idee had dat ze oplosten zodra ze de hoek om waren en ze weer opnieuw geinstrueerd waren dat ze me kenden als ik ze weer zag. Kon (en kan, ergens) mij niet voorstellen dat mensen mij als deel van hun 'groep' zien.
Daarnaast beschouw ik mezelf niet als mezelf. Ik zie mezelf als een observator van de massa.

quote:

Op vrijdag 13 maart 2009 22:34 schreef Susi het volgende:
Ik 'neig' (doe niet echt aan zelfdiagnoses) ook naar depersonalisatie/derealisatie Vooral veel moeite om me in te denken dat ik serieus vrienden had, gewoon omdat ik het idee had dat ze oplosten zodra ze de hoek om waren en ze weer opnieuw geinstrueerd waren dat ze me kenden als ik ze weer zag. Kon (en kan, ergens) mij niet voorstellen dat mensen mij als deel van hun 'groep' zien.
Daarnaast beschouw ik mezelf niet als mezelf. Ik zie mezelf als een observator van de massa.

dat is geen depersonalisatie.

Zegt Susi toch ook niet? Jezelf niet als jezelf zien maar als een observator van de massa neigt volgens mij wel naar depersonalisatie.

quote:

Op vrijdag 13 maart 2009 23:37 schreef Raug het volgende:
Zegt Susi toch ook niet? Jezelf niet als jezelf zien maar als een observator van de massa neigt volgens mij wel naar depersonalisatie.

nee, dat is niet wat depersonalisatie inhoudt. Depersonalisatie is niet een manier waarop je naar de wereld kijkt, of een al dan niet vertekend wereldbeeld dat je hebt, of het idee van je positie in de wereld.
Het is letterlijk het buiten jezelf staan (depersonalisatie) of buiten de werkelijkheid (derealisatie). Veel depersonalisatie/derealisatie patienten beginnen bijv. bij een opticien omdat ze 'niet goed meer zien'. Het is meer een lichamelijke staat van zijn.

Herkenbaar dit, ik heb hier zelf jaren last van gehad. Het begon rond mijn 10e, met een vaag gevoel, ik zei dan altijd dat ik in een raar wereldje/sfeertje zat en mijn ouders snapten er weinig van. Het kwam met vlagen en was nog niet echt beangstigend, het was gewoon iets dat bij me hoorde.
Rond mijn 15e tot mijn 20e heb ik er in periodes last van gehad, meestal begon het eind zomer en eindigde het ergens wanneer de lente begon, geen idee hoe dit kon. Ik heb verder altijd een fijn leven gehad, druk sociaal leven, fijne mensen om me heen, leuke school en vervolgens een goede studie. Dus waar het vandaan komt is een raadsel. Ik heb ermee bij een psycholoog gelopen, maar dit heeft me nooit echt geholpen, het was vooral fijn om mijn verhaal te kunnen vertellen.
Ik heb het ervaren als een soort extreme droomwereld, alsof ik onder glas zat en een toeschouwer was in het leven of naar een film zat te kijken, ook voelde mijn lichaam niet echt en als ik in de spiegel keek schrok ik vaak van het feit dat ik mezelf eigenlijk helemaal niet herkende. Ook leek het vaak alsof de tijd anders ging, het kon of heel snel gaan, of heel langzaam. Ook het wakker schrikken ken ik, en het vervolgens weer terugvallen. Of het idee dat je de wereld in 1 dag door 5 verschillende perspectieven hebt bekeken, bv. op de fiets zitten en het idee hebben dat je binnen 1 seconde in het lichaam van een ander ziet en alles totaal anders bekijkt. Doordat ik zo lang in deze roes heb geleefd begon ik aan mezelf te twijfelen, of ik niet echt droomde, of het misschien niet gewoon allemaal nep was, de raarste gedachten kwamen in me op. Om de zoveel tijd heb ik paniekaanvallen gehad waarbij het gewoon allemaal niet meer ging, mijn lichaam tintelde en werd doof, alles tolde om me heen, dit was het engste van allemaal. Na deze aanvallen werd het gevoel van doofheid versterkt, totdat ik wat meer begon te voelen en weer in een paniekaanval terecht kwam, en zo ging het altijd door. Volgens mijn psycholoog kon het een soort van zelfbescherming van mijn lichaam zijn tegen de paniekaanvallen die ik al van jongs af aan heb, maar zeker weten deed ze het niet.

Maar nu het keerpunt. Ik heb in die tijd van alles geprobeerd, van binnen blijven tot actief sporten tot het opkroppen, omdat ik me ervoor schaamde tot heel veel praten met mijn ouders en een vriendin, niks hielp. Tot dat ik het ging accepteren, dat het bij mij hoorde en dat het waarschijnlijk nooit over zou gaan en ik ermee zou moeten leren leven. Vanaf dat moment ging er een knop om, ik wou hier helemaal niet mee leren leven, het was mijn lichaam en er moest en zou een oplossing voor zijn. Dus ben ik gaan letten op de momenten waarop het het meeste voorkwam. Dit was wanneer ik stress had, of wanneer ik bang was dat het gevoel op zou komen zetten., dus eigenlijk ook door stress. Verder wanneer ik weinig sliep, dus aan mijn slaappatroon gewerkt. Verder ben ik alles weer gaan doen wat ik niet deed, omdat dit het gevoel versterkte. Dus hup, drukke ruimtes in, veel buiten zijn op grote vlaktes als heides en bossen waar het gevoel altijd versterkt werd, veel vaker uitgaan. En tussen die dingen in veel rust nemen en het laten bezinken en vooral niet in paniek raken. En veel blijven praten met mijn moeder over hoe het voelde en zij bleef op me inpraten dat het tijdelijk was, dat ik er echt zelf uit kon komen. Minder muziek luisteren, omdat ik hierbij afdwaalde met mijn gedachtes en des te meer in mijn eigen hoofd bleef hangen, hetzelfde met tv kijken en teveel boeken lessen. Ben wel gestopt met filosofie lessen, omdat ik deze gewoon even niet aankon en bij elke rare gedachte in het gevoel schoot. En op een gegeven moment het gevoel gewoon keihard negeren. En uiteindelijk ging het beter, misschien omdat ik er zo hard in geloofd heb, misschien doordat ik mijn leven niet meer liet beheersen door mijn angst voor dat gevoel. Nu ben ik twee jaar verder en ik geniet er vol op van dat ik de herfst in kan gaan met een fijn gevoel, zonder de paniek voor de derealisatie en depersonalisatie. En als het even op komt zetten, praat ik mezelf moed in en accepteer ik dat het er is, en is het in een dag of twee weer weg.

Wat ik met dit verhaal wil zeggen is dat ik weet hoe verschrikkelijk vervelend het kan zijn, maar dat ik echt geloof dat je het zelf in de hand hebt en het kan stoppen, hoe lang het ook heeft geduurd. Het is je eigen lichaam en daar ben jij de baas over, zolang je dit zelf maar gelooft en er echt aan wil werken.

ik heb er nu 3 dagen continue last van wat een h*eren gevoel is het vaak ga ik even op bed liggen en laat het helemaal over me heen gaan maar na 30 min haak ik af gewoon naar gevoel en dat probeer ik nu maar in mijn kop te stampen dat het een fijn gevoel is
Gelukkig heb ik een psych heb pas een intake gesprek gehad ik heb het in zware mate en kan er maar niet mee om gaan vind het echt heel erg naar en durf niet eens naar buiten hierdoor
daarnaast heb ik er paniekklachten bij en maakt alles nog erger weet niet goed hoe er mee om te moeten gaan mag geen medicatie wegens zwangerschap hebben jullie nog tips?

Ik heb altijd last van derealisatie en depersonalisatie voor en tijdens een migraineaanval, het is een van de meer beangstigende symptomen (naast niet meer uit me woorden kunnen komen terwijl ze toch echt goed in me hoofd zitten), het is ook een van de grootste redenen waardoor ik een redelijke angst heb om een migraineaanval te krijgen.

Het lijkt me echt behoorlijk klote om dat gevoel langer dan een dag te moeten hebben, aangezien ik er met 4/5x per jaar al moeilijk mee om kan gaan, maar toch voor mezelf de geruststelling heb dat het 'door de migraine komt'.

Het enigste wat ik uit ervaring kan zeggen is dat je vooral rustig moet blijven, en denken "wat kan mij nou gebeuren?" zodra je angstgevoelens krijgt word het al snel een heel stuk vervelender, al begrijp ik zelf als iemand die aan een angststoornis leid dat je soms "onvrijwillig" angst ergens voor kan krijgen. Ik weet wel dat als je eenmaal derealisatie en/of personalisatie hebt meegemaakt je ineens heel anders tegen de wereld aankijkt, omdat je weet dat er nog een 'andere manier' is om dingen te beleven, iets wat mij in ieder geval vaak het gevoel geeft dat mensen die dit nooit zelf mee hebben gemaakt zich bijna onmogelijk in kunnen beelden in hoe het is.

quote:

Ik weet wel dat als je eenmaal derealisatie en/of personalisatie hebt meegemaakt je ineens heel anders tegen de wereld aankijkt, omdat je weet dat er nog een 'andere manier' is om dingen te beleven, iets wat mij in ieder geval vaak het gevoel geeft dat mensen die dit nooit zelf mee hebben gemaakt zich bijna onmogelijk in kunnen beelden in hoe het is.

Misschien is dat ook wel een goede gedachte: accepteren dat derealisatie vooral een 'andere manier van kijken is', een ander perspectief op dezelfde werkelijkheid, in plaats van blijven denken dat derealisatie een soort krankzinnig en niet-bestaand perspectief is. Accepteren dat de wereld ook die kant heeft, is misschien wel een belangrijk onderdeel van het leren omgaan ermee. Wanneer je heel strikt in je 'normale' vaststaande wereldbeeld gelooft, waarin de wereld zo in elkaar zit als iedereen hem ziet, dan is het derealisatie-perspectief heel beangstigend, omdat je die zekerheid opeens verliest. Misschien is dat wel de kern van de angst waarmee het meestal gepaard gaat. Inzien dat derealisatie, net als de normale manier van kijken waar wij ons allemaal aan geconformeerd hebben, óók maar één van de perspectieven is, en net zomin onzin als het normale perspectief dat is, maakt het misschien minder eng (en op die manier gezien is de ervaring van derealisatie eigenlijk ook een soort verruiming).

quote:

Op zondag 27 mei 2007 15:57 schreef Strychnine het volgende:

Ieder 'normaal mens' heeft dit wel eens op een bepaald moment in zijn leven, een dagje, een weekje, eenmalig, als ze twintig of als ze tachtig zijn.

Klopt, ik heb het ook 1 keer precies zo meegemaakt toen ik 2 weken lang tentamens had, en leefde op 2 uur slaap per nacht en voor de rest alleen maar koffie. Bijzonder rare ervaring, maar het was binnen een dag ook weer over gelukkig.

ik probeer altijd te denken dat het wel even lekker rustig is, niet in contact staan met de wereld.

quote:

Op vrijdag 20 maart 2009 14:03 schreef Twinky het volgende:
ik probeer altijd te denken dat het wel even lekker rustig is, niet in contact staan met de wereld.

's avonds thuis lukt me dat meestal prima, maar op 't werk (waar ik er vaak door stress/chaos juist last van heb) schiet ik toch snel in gedachten van 'help, ik moet scherp zijn!'.. 't voelt niet echt lekker om voor je gevoel alles niet meer helemaal mee te krijgen terwijl je ondertussen een winkel (en team) draaiend moet houden..

Ik heb 14 jaar Derealisatie (DR). De hele dag door en heb van alles geprobeerd, pillen,psychologen en veel alternatieve geneeswijzen, niks hielp echt maar je probeert het vanwege de hoop.

Nu ben Ik EFT aan het doen (zie bv. http://www.eftnederland.nl of http://www.actrom.nl/ ) ;
Verder leert men mij om het woord 'proberen' uit te bannen als ik wat ga ondernemen.
Ik vind dat erg moeilijk, merk ik; " Ik 'probeer de drukte in te gaan ' " geeft mij al een vrijbrief om er halverwege weer uit te gaan (bv. supermarkt) , wat weer mijn onzekere DR gevoel bevestigd.

Ik heb bv. ook 3 jaar hypnose gehad, heeft me wel een betere nachtrust gegeven en geen nachtmerries meer, ik viel DR aan met verschillende aanpakken, meeste hielp helaas niet en heeft me veel geld gekost, het is helaas geen wereld van 'no cure no pay'.
Het ging een paar jaar redelijk , nu helaas weer in een stresssituatie, dus weer veel last van DR. Acceptatie van het gevoel helpt, hoewel dat erg moeilijk is, maar nu omarm ik het gevoelwel grotendeels
Psychologen kunnen er weinig aan doen, men weet domweg ook niet hoeDR te verhelpen , is mij verteld, dus probeert men van alles van praten tot pillen (met vervelende bijwerkingen) Ik ben nu aan het 9e jaar bezig bij een psycholoog maar het helpt helaas weer niet. Het lijkt wel Windows

Ik heb gelukkig een vrouw gevonden die zich er niet aanstoort, dat help ook veel, zo min mogelijk probeer ik er aandacht aan te geven, en sinds een jaar praat ik er veel meer over, nu kan het me ook niet meer zo schelen hoe men erover denkt, integen deel, ik kom juist meer mensen tegen die ook 'iets 'hebben, zo ben ik niet de enige met een 'vlekje'.
Hoe meer aandacht ik DR geeft hoe sterker het wordt, juist in stress situaties, drukke mensenmassa enz.

Dus wat ik in de gaten hou ; (maar niet ontvlucht) ;

Stresssituaties,

Het woord 'proberen' te vermijden,

Er meer over praten, (tenslotte kan ik er niks aan doen en zo relativeer je de situatie soms, wat je weer wat rustiger kan maken )

Geen troep slikken,

Niet de omstandigheden vermijden die DR op roepen.

Zie maar wat je ermee doet, als 1 iemand er wat aan heeft is dat weer meegenomen.
Ik geloof heilig dat ik er op den duur van af kom, zeker met hulp van mijn vrouw en vrienden, door te accepteren dat ik een 'vlekje' heb.

Sterkte, mocht iemand 'er van af' zijn meldt het dan hier.

quote:

Op vrijdag 20 maart 2009 14:03 schreef Twinky het volgende:
ik probeer altijd te denken dat het wel even lekker rustig is, niet in contact staan met de wereld.

Tja, maar het kan ook zijn dat het niet zozeer om de wereld gaat, maar juist om het eigene... of tenminste datgene wat eigenlijk eigen en vertrouwd zou moeten zijn, maar waar je je opeens helemaal vervreemd van voelt.
Je eigen thuis wat opeens niet meer als "thuis" aanvoelt, de herinneringen aan je eigen verleden die opeens niet meer hetzelfde voelen. De mensen uit je leven die vertrouwd zouden moeten zijn, maar die ook niet meer zo aanvoelen als anders.
Gelukkig is het voor mij heeeel lang geleden, maar ik weet nog hoe ik toen soms de karikatuur van mijn eigen huis ontvluchte, soms ook terug ging naar plaatsen uit een ver verleden. Zwervend en zoekend, in de hoop ergens,waar dan ook, iets terug te vinden wat zeker en vertrouwd voelde.

Maar ja, misschien heeft ieder wel zo zijn/haar eigen ervaringen, en hoeven die ervaringen niet per se met elkaar overeen te komen.

Ik ben er ook vanaf
Heel af en toe heb ik het nog wel, maar je dan accepteer ik het gewoon en blijf hetzelfde doorgaan zoals altijd.
Als je er iets aparts van gaat maken dan krijgen je alleen maar hallucinaties of paniekaanvallen.