R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee?
Derealisatie had ik vroeger nuchter wel eens last van. Nu niet meer gelukkig 
.
Derealisatie heb ik met paddo's ook gehad maar daar was het juist een positief iets voor mij. De mensen om je heen lijken zo nep en zo vast te zitten in hun huidige leven dat jij het idee hebt dat jij en je medetrippers als het ware als geesten door de neppe wereld lopen, alleen het bestaan van jou en je vrienden is echt en je voelt een intense verbondenheid met hen en de natuur. Dat gevoel maakt je overigens ontzettend gelukkig.
Depersonalisatie heb ik aan het eind van mijn laatste paddotrip meegemaakt en is op zich wel bizar als je eraan terugdenkt. Ik wist nog heel vaag wie ik was (mijn naam) maar daar hield het ook wel mee op en waar ik was wist ik niet. Ik was in de badkamer maar wist niet dat dit thuis was. En de badkamer was de wereld voor mij op dat moment. Ik begreep er zo weinig van dat ik de hele tijd huh en heh? zat te roepen. Het was zeg maar alsof ik elke seconde opnieuw werd geboren en dus elke seconde de wereld herontdekte. Het duurde gelukkig niet heel lang en het is interessant om mee te maken. Op het moment zelf vond ik het ook niet eng want je bent je zo weinig bewust dat je ook niet bewust ervan bent dat er iets niet klopt.
Wel vreemd trouwens om het verschil te ervaren. Derealisatie vind ik nuchter echt kut (onder invloed van wiet wil ik het trouwens ook nog wel eens hebben en dan is het ook niet echt chill) maar met paddo's werkt het juist heel verhelderend. Depersonalisatie is hoe dan ook niet echt chill.
.Derealisatie heb ik met paddo's ook gehad maar daar was het juist een positief iets voor mij. De mensen om je heen lijken zo nep en zo vast te zitten in hun huidige leven dat jij het idee hebt dat jij en je medetrippers als het ware als geesten door de neppe wereld lopen, alleen het bestaan van jou en je vrienden is echt en je voelt een intense verbondenheid met hen en de natuur. Dat gevoel maakt je overigens ontzettend gelukkig.
Depersonalisatie heb ik aan het eind van mijn laatste paddotrip meegemaakt en is op zich wel bizar als je eraan terugdenkt. Ik wist nog heel vaag wie ik was (mijn naam) maar daar hield het ook wel mee op en waar ik was wist ik niet. Ik was in de badkamer maar wist niet dat dit thuis was. En de badkamer was de wereld voor mij op dat moment. Ik begreep er zo weinig van dat ik de hele tijd huh en heh? zat te roepen. Het was zeg maar alsof ik elke seconde opnieuw werd geboren en dus elke seconde de wereld herontdekte. Het duurde gelukkig niet heel lang en het is interessant om mee te maken
. Op het moment zelf vond ik het ook niet eng want je bent je zo weinig bewust dat je ook niet bewust ervan bent dat er iets niet klopt.Wel vreemd trouwens om het verschil te ervaren. Derealisatie vind ik nuchter echt kut (onder invloed van wiet wil ik het trouwens ook nog wel eens hebben en dan is het ook niet echt chill) maar met paddo's werkt het juist heel verhelderend. Depersonalisatie is hoe dan ook niet echt chill.
Heb je niet gewoon flink doorgezopen? Het is een van de bekendere symptomen van te veel alcoholgebruik, die depersonalisatie. Vooral tijdens de kater s'morgens.
Ik kwam thuis van het vieren van het nieuwe jaar ( om 7 uur 's ochtends ongeveer).
Ik had maar een uur of 2 slapen. Na 2 uur slaap voelde ik me ook niet moe of zo.
Echter, in de middag begon ik me wel raar te voelen.
Niet zo extreem als in wikipedia beschreven, maar ik voelde me 'uit' m'n lichaam gehaald. Alsof je vanuit de ogen van iemand anders kijkt en zelf maar een toeschouwer bent. Dus dat je realiteitsbeeld en bewustzijn is verstoord. Ook zat ik allerlei dingen zwart-wit en negatief/pessimistisch te bekijken. Zo dat ik zelfs bijna een soort paniekaanval kreeg. Zoals iemand een paar pagina's eerder vertelde. Als er gepraat wordt over hele diepe dingen zoals de universum of zin van het leven kreeg ik 1 keer bijna een paniekaanval van de verwarring.
Ik ben superblij jullie reacties te lezen(niet dat jullie hier last van hebben natuurlijk, maar dat ik de symptomen hier herken) Ik wil jullie superveel succes wensen en hoop dat jullie er rust mee kunnen vinden.
Ik hoop dat het bij mij zelf alleen door slaap en alcohol komt, want ik heb dit nooit eerder gehad.
Nogmaals bedankt!
Ik had maar een uur of 2 slapen. Na 2 uur slaap voelde ik me ook niet moe of zo.
Echter, in de middag begon ik me wel raar te voelen.
Niet zo extreem als in wikipedia beschreven, maar ik voelde me 'uit' m'n lichaam gehaald. Alsof je vanuit de ogen van iemand anders kijkt en zelf maar een toeschouwer bent. Dus dat je realiteitsbeeld en bewustzijn is verstoord. Ook zat ik allerlei dingen zwart-wit en negatief/pessimistisch te bekijken. Zo dat ik zelfs bijna een soort paniekaanval kreeg. Zoals iemand een paar pagina's eerder vertelde. Als er gepraat wordt over hele diepe dingen zoals de universum of zin van het leven kreeg ik 1 keer bijna een paniekaanval van de verwarring.
Ik ben superblij jullie reacties te lezen(niet dat jullie hier last van hebben natuurlijk, maar dat ik de symptomen hier herken) Ik wil jullie superveel succes wensen en hoop dat jullie er rust mee kunnen vinden.
Ik hoop dat het bij mij zelf alleen door slaap en alcohol komt, want ik heb dit nooit eerder gehad.
Nogmaals bedankt!
Vorige week stuitte ik ineens op dit topic, en toen ik dit las herkende ik bijna alles van mijzelf. Tot en met die spiegel aan toe. Het voelt wel als een enorme opluchting nu ik weet dat ik niet de enige ben die zich zo voelt.
Bij mij is het twee jaar geleden begonnen. Hierna is het een poos weggeweest.
Nu sinds een aantal maandjes heb ik het opeens weer. Niet van die heftige ''aanvallen'', dat had ik aan het begin wel, maar wel het dromige/afwezige gevoel, met daarnaast heel veel drukte in mijn gedachte.
Ik ben er ongeveer een jaar geleden voor naar de dokter geweest. Ik had toen zelf het gevoel dat het iets met serotonine oid te maken had. De dokter zij vervolgens dat ik hyperventilatie had en ik heb toen ook een soort hersenfilmpje laten maken. (met van die rare plakkers op je hoofd etc.) Daaruit bleek dat alles in orde was.
Het voelde voor mij aan dat mijn dokter er toch wat naast zat, en de symptomen van hyperventilatie kloppen voor mij ook niet helemaal.
Dat het teruggekomen is, lijkt me bij mij vooral een stressfactor te zijn. Hier in huis is het het afgelopen jaar geen pretje geweest. Ouders gescheiden en mochten geen contact met elkaar hebben, en dat hebben ze tot nu nog steeds niet. Het komt er dus op neer dat alles wat ze over elkaar te zeuren hebben via mij gaan, omdat ze het niet echt tegen elkaar vertellen. Daarnaast heb ik ook een verkeerde studie gekozen, waarbij ik toch mijn P wil halen.
Ik kon het tot nu toe eigenlijk aan niemand uitleggen, omdat het vrijwel niet uit te leggen is. Hierdoor heb ik heel lang mijn gevoelens opgekropt. En als iemand me vraagt hoe het met me gaat zeg ik toch wel dat het goed gaat, omdat ik het onmogelijk kon uitleggen.
Ik heb in ieder geval een afspraak gemaakt voor maandag bij de dokter. Ik zal jullie op de hoogte houden in ieder geval.
Ik vind t ieder geval fijn even mijn verhaal kwijt te kunnen bij mensen die waarschijnlijk weten hoe ik mij vaak voel
Bij mij is het twee jaar geleden begonnen. Hierna is het een poos weggeweest.
Nu sinds een aantal maandjes heb ik het opeens weer. Niet van die heftige ''aanvallen'', dat had ik aan het begin wel, maar wel het dromige/afwezige gevoel, met daarnaast heel veel drukte in mijn gedachte.
Ik ben er ongeveer een jaar geleden voor naar de dokter geweest. Ik had toen zelf het gevoel dat het iets met serotonine oid te maken had. De dokter zij vervolgens dat ik hyperventilatie had en ik heb toen ook een soort hersenfilmpje laten maken. (met van die rare plakkers op je hoofd etc.) Daaruit bleek dat alles in orde was.
Het voelde voor mij aan dat mijn dokter er toch wat naast zat, en de symptomen van hyperventilatie kloppen voor mij ook niet helemaal.
Dat het teruggekomen is, lijkt me bij mij vooral een stressfactor te zijn. Hier in huis is het het afgelopen jaar geen pretje geweest. Ouders gescheiden en mochten geen contact met elkaar hebben, en dat hebben ze tot nu nog steeds niet. Het komt er dus op neer dat alles wat ze over elkaar te zeuren hebben via mij gaan, omdat ze het niet echt tegen elkaar vertellen. Daarnaast heb ik ook een verkeerde studie gekozen, waarbij ik toch mijn P wil halen.
Ik kon het tot nu toe eigenlijk aan niemand uitleggen, omdat het vrijwel niet uit te leggen is. Hierdoor heb ik heel lang mijn gevoelens opgekropt. En als iemand me vraagt hoe het met me gaat zeg ik toch wel dat het goed gaat, omdat ik het onmogelijk kon uitleggen.
Ik heb in ieder geval een afspraak gemaakt voor maandag bij de dokter. Ik zal jullie op de hoogte houden in ieder geval.
Ik vind t ieder geval fijn even mijn verhaal kwijt te kunnen bij mensen die waarschijnlijk weten hoe ik mij vaak voel
Iets doen aan je stress zal waarschijnlijk het beste werken ja . Dus, tijd voor jezelf nemen, regelmatig sporten, misschien je gewoon inschrijven bij een yoga- of meditatiegroep of zoiets (meditatie doet bij mij wonderen met stress). En de tijd van het jaar kan mensen volgens mij ook extra gevoelig maken voor dit soort dingen... Ik zou het niet zien als iets ergs, maar als een nuttig signaal!
. Dus, tijd voor jezelf nemen, regelmatig sporten, misschien je gewoon inschrijven bij een yoga- of meditatiegroep of zoiets (meditatie doet bij mij wonderen met stress). En de tijd van het jaar kan mensen volgens mij ook extra gevoelig maken voor dit soort dingen... Ik zou het niet zien als iets ergs, maar als een nuttig signaal!
Ik heb dat ook al jaren.... Laatste tijd is het gelukkig minder aan het worden. Maar het is verschrikkelijk vervelend.
Mwah ik zou wel een bonbonnetje lusten!
Depersonalisatie is echt superkut... ik vind het vooral kut op openbare plaatsen als de supermarkt enzo. Ik heb soort van gevoel alsof ik dronken ben, en daardoor ben ik me constant bewust van "hoe ik me gedraag". Ik ben dan namelijk bang dat ik raar beweeg... en dat mensen zouden denken dat ik onder invloed ben ofzoiets.
Ik heb hierover gepraat met een psycholoog, en die zegt dat het vooral voorkomt bij stressmomenten en ook wel bij vermoeidheid. Soms hangt het ook samen met depressie, maar dit hoeft niet zo te zijn.
Hij stelde voor om op dat soort momenten flink te gaan sporten, om je weer "bewust" te maken van je lichaam. Niet teveel overnadenken, en doorgaan met je bezigheden... soms makkelijker gezegd dan gedaan helaas
.
Ik heb hierover gepraat met een psycholoog, en die zegt dat het vooral voorkomt bij stressmomenten en ook wel bij vermoeidheid. Soms hangt het ook samen met depressie, maar dit hoeft niet zo te zijn.
Hij stelde voor om op dat soort momenten flink te gaan sporten, om je weer "bewust" te maken van je lichaam. Niet teveel overnadenken, en doorgaan met je bezigheden... soms makkelijker gezegd dan gedaan helaas
.
Dat wat word beschreven als depersonalisatie heb ik als ik knetterstoned ben, in mijn dromen, tijdens uittredingen en soms als ik alle spanning van me af laat glijden en tot rust kom kan ik dit even hebben. het kan heel beangstigend zijn maar soms is het heel rustgevend. Als ik dan muziek op heb staan verandert mijn hele belevingswereld naar die muziek en lijkt het net een film met achtergrondmuziek.
Misschien is het ook wel allemaal een film.
Misschien is het ook wel allemaal een film.
Geloof me, het gaat over! Snap zo goed wat je doormaakt en hoe beangstigend het nu allemaal is, maar het gaat over! Oke, bij mij heeft het een jaar geduurd voor ik me weer helemaal oke voelde, en de Matrix wil ik nooit meer zien.quote:Op woensdag 5 maart 2008 17:28 schreef Maartel het volgende:
Ik ben bang dat het door een soort overfocus op hoe ik alles ervaar komt.. dit beangstigt me vooral omdat ik bang ben dat ik een soort 'nieuwe manier' van kijken, en bewust zijn hoe ik alles ervaar, heb ontdekt, die ik, nu ik 'm eenmaal ken, nooit meer kwijt zal raken..
Ik meen dat ik hier jaren terug nooit last van had, maar misschien keek ik toen wel gewoon nooit zo bewust om me heen.. nu merk ik elke beweging van m'n ogen, en elk los plaatje wat ik observeer, op, en op één of andere manier raak ik daar f*cking gestresst van.. ik probeer het los te laten, en afleiding te vinden, maar ik wil verdomme ook zonder afleiding geconcentreerd om me heen kunnen kijken, zonder dat dat raar voelt...
Op één of andere manier zit 't onwerkelijke ook alleen in m'n zicht.. geluiden, temperaturen en andere gewaarwordingen voelen wel aangenaam dichtbij en echt..
Wat ik deed als ik het niet trok en supergefocussed was is iets huishoudelijks. Strijken tot er geen kreukel meer in zat, mijn kledingkast leegruimen en alles opnieuw opvouwen. Op die momenten zakte het gevoel langzaam en de periodes waarin ik me raar voelden volgden elkaar steeds minder snel op. Tot het moment dat er een dag komt die helemaal normaal is. Daarna een week die normaal is en zo gaat het steeds beter. Je moet wel geduld hebben en ook de tijd nemen. Komt goed.
If you let your fears keep you from flying, you will never reach your high
Dude, stop met blowen. Wanneer je op een dag merkt dat je die film niet meer uit kan komen heb je echt een probleem.quote:Op dinsdag 10 maart 2009 23:05 schreef Stratomaster het volgende:
Misschien is het ook wel allemaal een film.
If you let your fears keep you from flying, you will never reach your high
Anders reageer ik even op een berichtje van maart 2008 
If you let your fears keep you from flying, you will never reach your high
Ik 'neig' (doe niet echt aan zelfdiagnoses) ook naar depersonalisatie/derealisatie Vooral veel moeite om me in te denken dat ik serieus vrienden had, gewoon omdat ik het idee had dat ze oplosten zodra ze de hoek om waren en ze weer opnieuw geinstrueerd waren dat ze me kenden als ik ze weer zag. Kon (en kan, ergens) mij niet voorstellen dat mensen mij als deel van hun 'groep' zien.
Daarnaast beschouw ik mezelf niet als mezelf. Ik zie mezelf als een observator van de massa.
Daarnaast beschouw ik mezelf niet als mezelf. Ik zie mezelf als een observator van de massa.
dat is geen depersonalisatie.quote:Op vrijdag 13 maart 2009 22:34 schreef Susi het volgende:
Ik 'neig' (doe niet echt aan zelfdiagnoses) ook naar depersonalisatie/derealisatie Vooral veel moeite om me in te denken dat ik serieus vrienden had, gewoon omdat ik het idee had dat ze oplosten zodra ze de hoek om waren en ze weer opnieuw geinstrueerd waren dat ze me kenden als ik ze weer zag. Kon (en kan, ergens) mij niet voorstellen dat mensen mij als deel van hun 'groep' zien.
Daarnaast beschouw ik mezelf niet als mezelf. Ik zie mezelf als een observator van de massa.
Zegt Susi toch ook niet? Jezelf niet als jezelf zien maar als een observator van de massa neigt volgens mij wel naar depersonalisatie.
If you let your fears keep you from flying, you will never reach your high
nee, dat is niet wat depersonalisatie inhoudt. Depersonalisatie is niet een manier waarop je naar de wereld kijkt, of een al dan niet vertekend wereldbeeld dat je hebt, of het idee van je positie in de wereld.quote:
Zegt Susi toch ook niet? Jezelf niet als jezelf zien maar als een observator van de massa neigt volgens mij wel naar depersonalisatie.
Het is letterlijk het buiten jezelf staan (depersonalisatie) of buiten de werkelijkheid (derealisatie). Veel depersonalisatie/derealisatie patienten beginnen bijv. bij een opticien omdat ze 'niet goed meer zien'. Het is meer een lichamelijke staat van zijn.
Herkenbaar dit, ik heb hier zelf jaren last van gehad. Het begon rond mijn 10e, met een vaag gevoel, ik zei dan altijd dat ik in een raar wereldje/sfeertje zat en mijn ouders snapten er weinig van. Het kwam met vlagen en was nog niet echt beangstigend, het was gewoon iets dat bij me hoorde.
Rond mijn 15e tot mijn 20e heb ik er in periodes last van gehad, meestal begon het eind zomer en eindigde het ergens wanneer de lente begon, geen idee hoe dit kon. Ik heb verder altijd een fijn leven gehad, druk sociaal leven, fijne mensen om me heen, leuke school en vervolgens een goede studie. Dus waar het vandaan komt is een raadsel. Ik heb ermee bij een psycholoog gelopen, maar dit heeft me nooit echt geholpen, het was vooral fijn om mijn verhaal te kunnen vertellen.
Ik heb het ervaren als een soort extreme droomwereld, alsof ik onder glas zat en een toeschouwer was in het leven of naar een film zat te kijken, ook voelde mijn lichaam niet echt en als ik in de spiegel keek schrok ik vaak van het feit dat ik mezelf eigenlijk helemaal niet herkende. Ook leek het vaak alsof de tijd anders ging, het kon of heel snel gaan, of heel langzaam. Ook het wakker schrikken ken ik, en het vervolgens weer terugvallen. Of het idee dat je de wereld in 1 dag door 5 verschillende perspectieven hebt bekeken, bv. op de fiets zitten en het idee hebben dat je binnen 1 seconde in het lichaam van een ander ziet en alles totaal anders bekijkt. Doordat ik zo lang in deze roes heb geleefd begon ik aan mezelf te twijfelen, of ik niet echt droomde, of het misschien niet gewoon allemaal nep was, de raarste gedachten kwamen in me op. Om de zoveel tijd heb ik paniekaanvallen gehad waarbij het gewoon allemaal niet meer ging, mijn lichaam tintelde en werd doof, alles tolde om me heen, dit was het engste van allemaal. Na deze aanvallen werd het gevoel van doofheid versterkt, totdat ik wat meer begon te voelen en weer in een paniekaanval terecht kwam, en zo ging het altijd door. Volgens mijn psycholoog kon het een soort van zelfbescherming van mijn lichaam zijn tegen de paniekaanvallen die ik al van jongs af aan heb, maar zeker weten deed ze het niet.
Maar nu het keerpunt. Ik heb in die tijd van alles geprobeerd, van binnen blijven tot actief sporten tot het opkroppen, omdat ik me ervoor schaamde tot heel veel praten met mijn ouders en een vriendin, niks hielp. Tot dat ik het ging accepteren, dat het bij mij hoorde en dat het waarschijnlijk nooit over zou gaan en ik ermee zou moeten leren leven. Vanaf dat moment ging er een knop om, ik wou hier helemaal niet mee leren leven, het was mijn lichaam en er moest en zou een oplossing voor zijn. Dus ben ik gaan letten op de momenten waarop het het meeste voorkwam. Dit was wanneer ik stress had, of wanneer ik bang was dat het gevoel op zou komen zetten., dus eigenlijk ook door stress. Verder wanneer ik weinig sliep, dus aan mijn slaappatroon gewerkt. Verder ben ik alles weer gaan doen wat ik niet deed, omdat dit het gevoel versterkte. Dus hup, drukke ruimtes in, veel buiten zijn op grote vlaktes als heides en bossen waar het gevoel altijd versterkt werd, veel vaker uitgaan. En tussen die dingen in veel rust nemen en het laten bezinken en vooral niet in paniek raken. En veel blijven praten met mijn moeder over hoe het voelde en zij bleef op me inpraten dat het tijdelijk was, dat ik er echt zelf uit kon komen. Minder muziek luisteren, omdat ik hierbij afdwaalde met mijn gedachtes en des te meer in mijn eigen hoofd bleef hangen, hetzelfde met tv kijken en teveel boeken lessen. Ben wel gestopt met filosofie lessen, omdat ik deze gewoon even niet aankon en bij elke rare gedachte in het gevoel schoot. En op een gegeven moment het gevoel gewoon keihard negeren. En uiteindelijk ging het beter, misschien omdat ik er zo hard in geloofd heb, misschien doordat ik mijn leven niet meer liet beheersen door mijn angst voor dat gevoel. Nu ben ik twee jaar verder en ik geniet er vol op van dat ik de herfst in kan gaan met een fijn gevoel, zonder de paniek voor de derealisatie en depersonalisatie. En als het even op komt zetten, praat ik mezelf moed in en accepteer ik dat het er is, en is het in een dag of twee weer weg.
Wat ik met dit verhaal wil zeggen is dat ik weet hoe verschrikkelijk vervelend het kan zijn, maar dat ik echt geloof dat je het zelf in de hand hebt en het kan stoppen, hoe lang het ook heeft geduurd. Het is je eigen lichaam en daar ben jij de baas over, zolang je dit zelf maar gelooft en er echt aan wil werken.
Rond mijn 15e tot mijn 20e heb ik er in periodes last van gehad, meestal begon het eind zomer en eindigde het ergens wanneer de lente begon, geen idee hoe dit kon. Ik heb verder altijd een fijn leven gehad, druk sociaal leven, fijne mensen om me heen, leuke school en vervolgens een goede studie. Dus waar het vandaan komt is een raadsel. Ik heb ermee bij een psycholoog gelopen, maar dit heeft me nooit echt geholpen, het was vooral fijn om mijn verhaal te kunnen vertellen.
Ik heb het ervaren als een soort extreme droomwereld, alsof ik onder glas zat en een toeschouwer was in het leven of naar een film zat te kijken, ook voelde mijn lichaam niet echt en als ik in de spiegel keek schrok ik vaak van het feit dat ik mezelf eigenlijk helemaal niet herkende. Ook leek het vaak alsof de tijd anders ging, het kon of heel snel gaan, of heel langzaam. Ook het wakker schrikken ken ik, en het vervolgens weer terugvallen. Of het idee dat je de wereld in 1 dag door 5 verschillende perspectieven hebt bekeken, bv. op de fiets zitten en het idee hebben dat je binnen 1 seconde in het lichaam van een ander ziet en alles totaal anders bekijkt. Doordat ik zo lang in deze roes heb geleefd begon ik aan mezelf te twijfelen, of ik niet echt droomde, of het misschien niet gewoon allemaal nep was, de raarste gedachten kwamen in me op. Om de zoveel tijd heb ik paniekaanvallen gehad waarbij het gewoon allemaal niet meer ging, mijn lichaam tintelde en werd doof, alles tolde om me heen, dit was het engste van allemaal. Na deze aanvallen werd het gevoel van doofheid versterkt, totdat ik wat meer begon te voelen en weer in een paniekaanval terecht kwam, en zo ging het altijd door. Volgens mijn psycholoog kon het een soort van zelfbescherming van mijn lichaam zijn tegen de paniekaanvallen die ik al van jongs af aan heb, maar zeker weten deed ze het niet.
Maar nu het keerpunt. Ik heb in die tijd van alles geprobeerd, van binnen blijven tot actief sporten tot het opkroppen, omdat ik me ervoor schaamde tot heel veel praten met mijn ouders en een vriendin, niks hielp. Tot dat ik het ging accepteren, dat het bij mij hoorde en dat het waarschijnlijk nooit over zou gaan en ik ermee zou moeten leren leven. Vanaf dat moment ging er een knop om, ik wou hier helemaal niet mee leren leven, het was mijn lichaam en er moest en zou een oplossing voor zijn. Dus ben ik gaan letten op de momenten waarop het het meeste voorkwam. Dit was wanneer ik stress had, of wanneer ik bang was dat het gevoel op zou komen zetten., dus eigenlijk ook door stress. Verder wanneer ik weinig sliep, dus aan mijn slaappatroon gewerkt. Verder ben ik alles weer gaan doen wat ik niet deed, omdat dit het gevoel versterkte. Dus hup, drukke ruimtes in, veel buiten zijn op grote vlaktes als heides en bossen waar het gevoel altijd versterkt werd, veel vaker uitgaan. En tussen die dingen in veel rust nemen en het laten bezinken en vooral niet in paniek raken. En veel blijven praten met mijn moeder over hoe het voelde en zij bleef op me inpraten dat het tijdelijk was, dat ik er echt zelf uit kon komen. Minder muziek luisteren, omdat ik hierbij afdwaalde met mijn gedachtes en des te meer in mijn eigen hoofd bleef hangen, hetzelfde met tv kijken en teveel boeken lessen. Ben wel gestopt met filosofie lessen, omdat ik deze gewoon even niet aankon en bij elke rare gedachte in het gevoel schoot. En op een gegeven moment het gevoel gewoon keihard negeren. En uiteindelijk ging het beter, misschien omdat ik er zo hard in geloofd heb, misschien doordat ik mijn leven niet meer liet beheersen door mijn angst voor dat gevoel. Nu ben ik twee jaar verder en ik geniet er vol op van dat ik de herfst in kan gaan met een fijn gevoel, zonder de paniek voor de derealisatie en depersonalisatie. En als het even op komt zetten, praat ik mezelf moed in en accepteer ik dat het er is, en is het in een dag of twee weer weg.
Wat ik met dit verhaal wil zeggen is dat ik weet hoe verschrikkelijk vervelend het kan zijn, maar dat ik echt geloof dat je het zelf in de hand hebt en het kan stoppen, hoe lang het ook heeft geduurd. Het is je eigen lichaam en daar ben jij de baas over, zolang je dit zelf maar gelooft en er echt aan wil werken.
ik heb er nu 3 dagen continue last van wat een h*eren gevoel is het vaak ga ik even op bed liggen en laat het helemaal over me heen gaan maar na 30 min haak ik af gewoon naar gevoel en dat probeer ik nu maar in mijn kop te stampen dat het een fijn gevoel is
Gelukkig heb ik een psych heb pas een intake gesprek gehad ik heb het in zware mate en kan er maar niet mee om gaan vind het echt heel erg naar en durf niet eens naar buiten hierdoor
daarnaast heb ik er paniekklachten bij en maakt alles nog erger weet niet goed hoe er mee om te moeten gaan mag geen medicatie wegens zwangerschap hebben jullie nog tips?
Gelukkig heb ik een psych heb pas een intake gesprek gehad ik heb het in zware mate en kan er maar niet mee om gaan vind het echt heel erg naar en durf niet eens naar buiten hierdoor
daarnaast heb ik er paniekklachten bij en maakt alles nog erger weet niet goed hoe er mee om te moeten gaan mag geen medicatie wegens zwangerschap hebben jullie nog tips?
Ik heb altijd last van derealisatie en depersonalisatie voor en tijdens een migraineaanval, het is een van de meer beangstigende symptomen (naast niet meer uit me woorden kunnen komen terwijl ze toch echt goed in me hoofd zitten), het is ook een van de grootste redenen waardoor ik een redelijke angst heb om een migraineaanval te krijgen.
Het lijkt me echt behoorlijk klote om dat gevoel langer dan een dag te moeten hebben, aangezien ik er met 4/5x per jaar al moeilijk mee om kan gaan, maar toch voor mezelf de geruststelling heb dat het 'door de migraine komt'.
Het enigste wat ik uit ervaring kan zeggen is dat je vooral rustig moet blijven, en denken "wat kan mij nou gebeuren?" zodra je angstgevoelens krijgt word het al snel een heel stuk vervelender, al begrijp ik zelf als iemand die aan een angststoornis leid dat je soms "onvrijwillig" angst ergens voor kan krijgen. Ik weet wel dat als je eenmaal derealisatie en/of personalisatie hebt meegemaakt je ineens heel anders tegen de wereld aankijkt, omdat je weet dat er nog een 'andere manier' is om dingen te beleven, iets wat mij in ieder geval vaak het gevoel geeft dat mensen die dit nooit zelf mee hebben gemaakt zich bijna onmogelijk in kunnen beelden in hoe het is.
Het lijkt me echt behoorlijk klote om dat gevoel langer dan een dag te moeten hebben, aangezien ik er met 4/5x per jaar al moeilijk mee om kan gaan, maar toch voor mezelf de geruststelling heb dat het 'door de migraine komt'.
Het enigste wat ik uit ervaring kan zeggen is dat je vooral rustig moet blijven, en denken "wat kan mij nou gebeuren?" zodra je angstgevoelens krijgt word het al snel een heel stuk vervelender, al begrijp ik zelf als iemand die aan een angststoornis leid dat je soms "onvrijwillig" angst ergens voor kan krijgen. Ik weet wel dat als je eenmaal derealisatie en/of personalisatie hebt meegemaakt je ineens heel anders tegen de wereld aankijkt, omdat je weet dat er nog een 'andere manier' is om dingen te beleven, iets wat mij in ieder geval vaak het gevoel geeft dat mensen die dit nooit zelf mee hebben gemaakt zich bijna onmogelijk in kunnen beelden in hoe het is.
Misschien is dat ook wel een goede gedachte: accepteren dat derealisatie vooral een 'andere manier van kijken is', een ander perspectief op dezelfde werkelijkheid, in plaats van blijven denken dat derealisatie een soort krankzinnig en niet-bestaand perspectief is. Accepteren dat de wereld ook die kant heeft, is misschien wel een belangrijk onderdeel van het leren omgaan ermee. Wanneer je heel strikt in je 'normale' vaststaande wereldbeeld gelooft, waarin de wereld zo in elkaar zit als iedereen hem ziet, dan is het derealisatie-perspectief heel beangstigend, omdat je die zekerheid opeens verliest. Misschien is dat wel de kern van de angst waarmee het meestal gepaard gaat. Inzien dat derealisatie, net als de normale manier van kijken waar wij ons allemaal aan geconformeerd hebben, óók maar één van de perspectieven is, en net zomin onzin als het normale perspectief dat is, maakt het misschien minder eng (en op die manier gezien is de ervaring van derealisatie eigenlijk ook een soort verruiming).quote:Ik weet wel dat als je eenmaal derealisatie en/of personalisatie hebt meegemaakt je ineens heel anders tegen de wereld aankijkt, omdat je weet dat er nog een 'andere manier' is om dingen te beleven, iets wat mij in ieder geval vaak het gevoel geeft dat mensen die dit nooit zelf mee hebben gemaakt zich bijna onmogelijk in kunnen beelden in hoe het is.
Klopt, ik heb het ook 1 keer precies zo meegemaakt toen ik 2 weken lang tentamens had, en leefde op 2 uur slaap per nacht en voor de rest alleen maar koffie. Bijzonder rare ervaring, maar het was binnen een dag ook weer over gelukkig.quote:Op zondag 27 mei 2007 15:57 schreef Strychnine het volgende:
Ieder 'normaal mens' heeft dit wel eens op een bepaald moment in zijn leven, een dagje, een weekje, eenmalig, als ze twintig of als ze tachtig zijn.
Half bezopen is weggegooid geld.
's avonds thuis lukt me dat meestal prima, maar op 't werk (waar ik er vaak door stress/chaos juist last van heb) schiet ik toch snel in gedachten van 'help, ik moet scherp zijn!'.. 't voelt niet echt lekker om voor je gevoel alles niet meer helemaal mee te krijgen terwijl je ondertussen een winkel (en team) draaiend moet houden..quote:Op vrijdag 20 maart 2009 14:03 schreef Twinky het volgende:
ik probeer altijd te denken dat het wel even lekker rustig is, niet in contact staan met de wereld.
Ik heb 14 jaar Derealisatie (DR). De hele dag door en heb van alles geprobeerd, pillen,psychologen en veel alternatieve geneeswijzen, niks hielp echt maar je probeert het vanwege de hoop.
Nu ben Ik EFT aan het doen (zie bv. http://www.eftnederland.nl of http://www.actrom.nl/ ) ;
Verder leert men mij om het woord 'proberen' uit te bannen als ik wat ga ondernemen.
Ik vind dat erg moeilijk, merk ik; " Ik 'probeer de drukte in te gaan ' " geeft mij al een vrijbrief om er halverwege weer uit te gaan (bv. supermarkt) , wat weer mijn onzekere DR gevoel bevestigd.
Ik heb bv. ook 3 jaar hypnose gehad, heeft me wel een betere nachtrust gegeven en geen nachtmerries meer, ik viel DR aan met verschillende aanpakken, meeste hielp helaas niet en heeft me veel geld gekost, het is helaas geen wereld van 'no cure no pay'.
Het ging een paar jaar redelijk , nu helaas weer in een stresssituatie, dus weer veel last van DR. Acceptatie van het gevoel helpt, hoewel dat erg moeilijk is, maar nu omarm ik het gevoelwel grotendeels
Psychologen kunnen er weinig aan doen, men weet domweg ook niet hoeDR te verhelpen , is mij verteld, dus probeert men van alles van praten tot pillen (met vervelende bijwerkingen) Ik ben nu aan het 9e jaar bezig bij een psycholoog maar het helpt helaas weer niet. Het lijkt wel Windows
Ik heb gelukkig een vrouw gevonden die zich er niet aanstoort, dat help ook veel, zo min mogelijk probeer ik er aandacht aan te geven, en sinds een jaar praat ik er veel meer over, nu kan het me ook niet meer zo schelen hoe men erover denkt, integen deel, ik kom juist meer mensen tegen die ook 'iets 'hebben, zo ben ik niet de enige met een 'vlekje'.
Hoe meer aandacht ik DR geeft hoe sterker het wordt, juist in stress situaties, drukke mensenmassa enz.
Dus wat ik in de gaten hou ; (maar niet ontvlucht) ;
Stresssituaties,
Het woord 'proberen' te vermijden,
Er meer over praten, (tenslotte kan ik er niks aan doen en zo relativeer je de situatie soms, wat je weer wat rustiger kan maken )
Geen troep slikken,
Niet de omstandigheden vermijden die DR op roepen.
Zie maar wat je ermee doet, als 1 iemand er wat aan heeft is dat weer meegenomen.
Ik geloof heilig dat ik er op den duur van af kom, zeker met hulp van mijn vrouw en vrienden, door te accepteren dat ik een 'vlekje' heb.
Sterkte, mocht iemand 'er van af' zijn meldt het dan hier.
Nu ben Ik EFT aan het doen (zie bv. http://www.eftnederland.nl of http://www.actrom.nl/ ) ;
Verder leert men mij om het woord 'proberen' uit te bannen als ik wat ga ondernemen.
Ik vind dat erg moeilijk, merk ik; " Ik 'probeer de drukte in te gaan ' " geeft mij al een vrijbrief om er halverwege weer uit te gaan (bv. supermarkt) , wat weer mijn onzekere DR gevoel bevestigd.
Ik heb bv. ook 3 jaar hypnose gehad, heeft me wel een betere nachtrust gegeven en geen nachtmerries meer, ik viel DR aan met verschillende aanpakken, meeste hielp helaas niet en heeft me veel geld gekost, het is helaas geen wereld van 'no cure no pay'.
Het ging een paar jaar redelijk , nu helaas weer in een stresssituatie, dus weer veel last van DR. Acceptatie van het gevoel helpt, hoewel dat erg moeilijk is, maar nu omarm ik het gevoelwel grotendeels
Psychologen kunnen er weinig aan doen, men weet domweg ook niet hoeDR te verhelpen , is mij verteld, dus probeert men van alles van praten tot pillen (met vervelende bijwerkingen) Ik ben nu aan het 9e jaar bezig bij een psycholoog maar het helpt helaas weer niet. Het lijkt wel Windows
Ik heb gelukkig een vrouw gevonden die zich er niet aanstoort, dat help ook veel, zo min mogelijk probeer ik er aandacht aan te geven, en sinds een jaar praat ik er veel meer over, nu kan het me ook niet meer zo schelen hoe men erover denkt, integen deel, ik kom juist meer mensen tegen die ook 'iets 'hebben, zo ben ik niet de enige met een 'vlekje'.
Hoe meer aandacht ik DR geeft hoe sterker het wordt, juist in stress situaties, drukke mensenmassa enz.
Dus wat ik in de gaten hou ; (maar niet ontvlucht) ;
Stresssituaties,
Het woord 'proberen' te vermijden,
Er meer over praten, (tenslotte kan ik er niks aan doen en zo relativeer je de situatie soms, wat je weer wat rustiger kan maken )
Geen troep slikken,
Niet de omstandigheden vermijden die DR op roepen.
Zie maar wat je ermee doet, als 1 iemand er wat aan heeft is dat weer meegenomen.
Ik geloof heilig dat ik er op den duur van af kom, zeker met hulp van mijn vrouw en vrienden, door te accepteren dat ik een 'vlekje' heb.
Sterkte, mocht iemand 'er van af' zijn meldt het dan hier.
Tja, maar het kan ook zijn dat het niet zozeer om de wereld gaat, maar juist om het eigene... of tenminste datgene wat eigenlijk eigen en vertrouwd zou moeten zijn, maar waar je je opeens helemaal vervreemd van voelt.quote:Op vrijdag 20 maart 2009 14:03 schreef Twinky het volgende:
ik probeer altijd te denken dat het wel even lekker rustig is, niet in contact staan met de wereld.
Je eigen thuis wat opeens niet meer als "thuis" aanvoelt, de herinneringen aan je eigen verleden die opeens niet meer hetzelfde voelen. De mensen uit je leven die vertrouwd zouden moeten zijn, maar die ook niet meer zo aanvoelen als anders.
Gelukkig is het voor mij heeeel lang geleden, maar ik weet nog hoe ik toen soms de karikatuur van mijn eigen huis ontvluchte, soms ook terug ging naar plaatsen uit een ver verleden. Zwervend en zoekend, in de hoop ergens,waar dan ook, iets terug te vinden wat zeker en vertrouwd voelde.
Maar ja, misschien heeft ieder wel zo zijn/haar eigen ervaringen, en hoeven die ervaringen niet per se met elkaar overeen te komen.
Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
Ik ben er ook vanaf
Heel af en toe heb ik het nog wel, maar je dan accepteer ik het gewoon en blijf hetzelfde doorgaan zoals altijd.
Als je er iets aparts van gaat maken dan krijgen je alleen maar hallucinaties of paniekaanvallen.
Heel af en toe heb ik het nog wel, maar je dan accepteer ik het gewoon en blijf hetzelfde doorgaan zoals altijd.
Als je er iets aparts van gaat maken dan krijgen je alleen maar hallucinaties of paniekaanvallen.
Zoiets had ik ook of het nou derealisatie is of nietquote:Op vrijdag 13 maart 2009 22:34 schreef Susi het volgende:
Ik 'neig' (doe niet echt aan zelfdiagnoses) ook naar depersonalisatie/derealisatie Vooral veel moeite om me in te denken dat ik serieus vrienden had, gewoon omdat ik het idee had dat ze oplosten zodra ze de hoek om waren en ze weer opnieuw geinstrueerd waren dat ze me kenden als ik ze weer zag. Kon (en kan, ergens) mij niet voorstellen dat mensen mij als deel van hun 'groep' zien.
Daarnaast beschouw ik mezelf niet als mezelf. Ik zie mezelf als een observator van de massa.
Klopt, maar ik heb het ook zo ongeveer ervaren. Dingen die niet meer vetrouwd aan voelen of dingen die logisch waren nu heel verwarrend en angstig zijn.quote:Op zaterdag 4 april 2009 00:44 schreef barthol het volgende:
[..]
Tja, maar het kan ook zijn dat het niet zozeer om de wereld gaat, maar juist om het eigene... of tenminste datgene wat eigenlijk eigen en vertrouwd zou moeten zijn, maar waar je je opeens helemaal vervreemd van voelt.
Je eigen thuis wat opeens niet meer als "thuis" aanvoelt, de herinneringen aan je eigen verleden die opeens niet meer hetzelfde voelen. De mensen uit je leven die vertrouwd zouden moeten zijn, maar die ook niet meer zo aanvoelen als anders.
Gelukkig is het voor mij heeeel lang geleden, maar ik weet nog hoe ik toen soms de karikatuur van mijn eigen huis ontvluchte, soms ook terug ging naar plaatsen uit een ver verleden. Zwervend en zoekend, in de hoop ergens,waar dan ook, iets terug te vinden wat zeker en vertrouwd voelde.
Maar ja, misschien heeft ieder wel zo zijn/haar eigen ervaringen, en hoeven die ervaringen niet per se met elkaar overeen te komen.
Ik ben er nu vanaf, duurde wel 3/4 maanden maar volgens mij was opgekropte gevoelens die zich dan op een of ander manier uitten. Nu voel ik me wel beter dan vroeger
Ik ben wel benieuwd hoe het nu met de TS is.
Ik reageer even op dit topic omdat ik precies dezelfde symptomen heb als de TS en dat al sinds januari 2005, dus nu meer dan 4 jaar.
Ik wist al vrij snel dat ik last had van depersonalisatie/derealisatie en was er in de begintijd erg veel mee bezig aangezien de herinnering aan het leven voor depersonalisatie/derealisatie nog beter was. Ik moet zeggen dat ik er de afgelopen jaren weinig mee bezig ben geweest en dat ik het deels vergeten was, maar dat is denk ik één van de symptomen, dat je alles nogal snel vergeet zeker als het op jezelf aankomt. Van de week had ik even een helder moment van 2, 3 seconden waarin ik om me heen keek en voor het eerst goed zag waar ik nu woon, best een mooi huis eigenlijk!
Mocht iemand tips hebben, ik sta ervoor open. Recentelijk ben ik yoga gaan doen wat me iets lijkt te helpen maar de blur blijft voor mijn ogen hangen.
[ Bericht 14% gewijzigd door JohnDDD op 18-04-2009 17:58:40 ]
Ik reageer even op dit topic omdat ik precies dezelfde symptomen heb als de TS en dat al sinds januari 2005, dus nu meer dan 4 jaar.
Ik wist al vrij snel dat ik last had van depersonalisatie/derealisatie en was er in de begintijd erg veel mee bezig aangezien de herinnering aan het leven voor depersonalisatie/derealisatie nog beter was. Ik moet zeggen dat ik er de afgelopen jaren weinig mee bezig ben geweest en dat ik het deels vergeten was, maar dat is denk ik één van de symptomen, dat je alles nogal snel vergeet zeker als het op jezelf aankomt. Van de week had ik even een helder moment van 2, 3 seconden waarin ik om me heen keek en voor het eerst goed zag waar ik nu woon, best een mooi huis eigenlijk!
Mocht iemand tips hebben, ik sta ervoor open. Recentelijk ben ik yoga gaan doen wat me iets lijkt te helpen maar de blur blijft voor mijn ogen hangen.
[ Bericht 14% gewijzigd door JohnDDD op 18-04-2009 17:58:40 ]
Gaat voor de BHFH-award 2005!
Humanitas est in bestias bonitas.
I am the hole I can't get out of.
Humanitas est in bestias bonitas.
I am the hole I can't get out of.
Ik heb hier ook geruime tijd last van gehad, voornamelijk toen ik een jaar of 16 was. Toen kreeg ik soms 6 'aanvallen' per dag die allemaal iets van tien minuten duurden. Na een tijdje ben ik eroverheen gegroeid, denk ik. Ik heb er nu heel af en toe last van (voornamelijk in drukke ruimtes met veel prikkelingen), maar dan negeer ik het gewoon en gaat het op een gegeven moment vanzelf weer weg. Veel tips heb ik dus niet, alleen dat het hopelijk vanzelf weer weggaat.
Wat ben ik blij om deze topic tegen te komen. Ik zal mijn verhaal hier nog wel uitgebreid vertellen.
Door het (onbewust) sneller ademen adem je waarschiijnlijk teveel stikstof uit.
Probeer eens diep in te ademen en vervolgens je adem in te houden zolang je je er prettig bij voelt (ong. 15 seconden) en blijf dit een paar keer herhalen. Bij mij werkt het.
Door het (onbewust) sneller ademen adem je waarschiijnlijk teveel stikstof uit.
Probeer eens diep in te ademen en vervolgens je adem in te houden zolang je je er prettig bij voelt (ong. 15 seconden) en blijf dit een paar keer herhalen. Bij mij werkt het.
Ik doe al 3 jaar ademtherapie en het heeft me deels geholpen maar mijn klachten zijn er nooit door overgegaan.
Gaat voor de BHFH-award 2005!
Humanitas est in bestias bonitas.
I am the hole I can't get out of.
Humanitas est in bestias bonitas.
I am the hole I can't get out of.
Sorry, er ging wat mis met het wijzigen van mijn eerdere bericht.
[ Bericht 71% gewijzigd door Stratomaster op 03-05-2009 11:22:59 ]
[ Bericht 71% gewijzigd door Stratomaster op 03-05-2009 11:22:59 ]
Klinkt meer als een schitzoide persoonlijkheids stoornis (wat minder erg is dan het klinkt)quote:Op vrijdag 13 maart 2009 22:34 schreef Susi het volgende:
Ik 'neig' (doe niet echt aan zelfdiagnoses) ook naar depersonalisatie/derealisatie Vooral veel moeite om me in te denken dat ik serieus vrienden had, gewoon omdat ik het idee had dat ze oplosten zodra ze de hoek om waren en ze weer opnieuw geinstrueerd waren dat ze me kenden als ik ze weer zag. Kon (en kan, ergens) mij niet voorstellen dat mensen mij als deel van hun 'groep' zien.
Daarnaast beschouw ik mezelf niet als mezelf. Ik zie mezelf als een observator van de massa.
Wat er dan dus eigenlijk gebeurt is dat je serotonine-spiegel omhoog gaat. Waardoor je je ontspannender en tevredener/relaxter voelt. Depersonalisatie is eigenlijk niets meer dan overfocused zijn en er zelf bewust van zijn. Je denkt te zuiver. (het is dus zeker verstandig om (intensief) te gaan sporten zoals de dokter zei)quote:Hij stelde voor om op dat soort momenten flink te gaan sporten, om je weer "bewust" te maken van je lichaam. Niet teveel overnadenken, en doorgaan met je bezigheden...
Ik zie trouwens wel een verband met ad(h)d.. misschien komt dat omdat bij ad(h)d er een verschil is in bewustzijn (concentratie) door een verschil (sommigen noemen het een defect) in de frontale hersenkwab. (de plek in je hersenen waar oa je besef gerealiseerd wordt zeg maar)
Interessant. Misschien kan iemand die hier een studie over dit onderwerp doet zich hier misschien in verdiepen.
Interessant. Misschien kan iemand die hier een studie over dit onderwerp doet zich hier misschien in verdiepen.
quote:Op vrijdag 13 maart 2009 22:34 schreef Susi het volgende:
Ik 'neig' (doe niet echt aan zelfdiagnoses) ook naar depersonalisatie/derealisatie Vooral veel moeite om me in te denken dat ik serieus vrienden had, gewoon omdat ik het idee had dat ze oplosten zodra ze de hoek om waren en ze weer opnieuw geinstrueerd waren dat ze me kenden als ik ze weer zag. Kon (en kan, ergens) mij niet voorstellen dat mensen mij als deel van hun 'groep' zien.
Daarnaast beschouw ik mezelf niet als mezelf. Ik zie mezelf als een observator van de massa.
Meer lichamelijk ? Ik begreep dat het ook een deel psychisch is, en een aantal symptomen daarvan vallen nogal in mijn straatj1e, vandaar dat ik hier reageerde.quote:Op zaterdag 14 maart 2009 00:16 schreef Twinky het volgende:
[..]
nee, dat is niet wat depersonalisatie inhoudt. Depersonalisatie is niet een manier waarop je naar de wereld kijkt, of een al dan niet vertekend wereldbeeld dat je hebt, of het idee van je positie in de wereld.
Het is letterlijk het buiten jezelf staan (depersonalisatie) of buiten de werkelijkheid (derealisatie). Veel depersonalisatie/derealisatie patienten beginnen bijv. bij een opticien omdat ze 'niet goed meer zien'. Het is meer een lichamelijke staat van zijn.
Ik heb inderdaad niet het idee dat ik buiten mijn lichaam sta, fysiek heb ik alleen het idee dat ik niet bewust ben van mijn lichaam. Ik voel wel dat ik nu zit te typen, maar heb het idee dat ik dit op de automatische piloot doe, dat ik het niet zo goed kan stoppen. Ik heb het idee dat ik al mijn hele leven op de automatische piloot sta, en ik begin dat een beetje zat te raken. Daarnaast heb ik het idee dat mijn leven nep is, vandaar dat ik denk dat mensen in mijn omgeving geprogrammeerd zijn om mij te kennen, maar eigenlijk oplossen zodra ze de hoek om zijn. Maar niet als in dat ik waanbeelden zie, ik weet wel hoe het leven in zijn werk gaat en hoe je jezelf staande houd.quote:Stichting Depersonalisatie/Derealisatie : Depersonalisatie (afgekort als DP) is een bewuste ervaring waarin een persoon zichzelf of zijn eigen lichaam als vreemd, niet vertrouwd of onecht ervaart.
Zit ook te wachten totdat ik uit dit leven word gehaald, want ik zie dit als een soort van tussenstop. Ik leef wel, maar ik leef niet.
Ik doe aardig, omdat ik mijzelf heb aangeleerd hoe. Maar of ik echt aardig ben, en wie ik dan ben ? Geen idee. Heb ook weinig duidelijke emoties. Weet wel dat ik mijn leven nu aardig op orde heb, maar of ik gelukkig ben, geen idee. Weet ook niet hoe dat zou moeten voelen.
Ik raak er in elk geval flink van in de war, want ik heb het idee dat ik mij zo nooit aan iemand zou kunnen binden in deze staat, laat staan het afgrijselijke idee dat ik nog
Ga binnenkort beginnen met het bezoeken van een strijkster en beginnen met voetenreflexologie, omdat ik het idee heb dat mijn energiebanen op de een of andere manier geblokkeerd zijn.
(sorry dat ik hier pas nu op reageer, ik lees het pas net)
Maar ik zie mijzelf niet vanaf een afstandje dit hier zien typen. Als ik naar mijn handen kijk, heb ik dan wel weer het idee dat ze niet van mij zijn. Enige momenten dat ik het idee heb dat ik buiten mijzelf treedt, is als het heel erg warm is. Dan lijk ik te zweven.
Vroeger zei ik altijd dat ik te slim voor mezelf was, misschien is dat het
Edit : Het verotte is nu ook, dat ik het eigenlijk niet zo goed uit kan leggen. Er is nog meer maar ik weet niet hoe ik het kan verwoorden. Ik kan het niet uitleggen, bagger. En nu ga ik er over nadenken en dan weet ik het niet meer
, ik weet nou ook niet zo goed meer of het nu wel zo is of ik me zo voel of dat ik denk of wil denken dat ik me zo voel. 
Ben er vrijwel zeker van overtuigd dat ik niet leef, maar ik ben er de laatste paar dagen veel mee bezig en dan raak ik in de knoop
[ Bericht 2% gewijzigd door Susi op 09-06-2009 19:58:43 ]
Interessant. Ik heb net de diagnose ADD gekregen en heb/had dus ook regelmatig last dat alles onwerkelijk voelt. Met name in omstandigheden met veel drukte/chaos om me heen, waar ik als ADD-er dus ook niet echt goed mee om kan gaan.. of het dan oververmoeid/prikkeldheid door ADD is, een soort 'kortsluiting' in mijn hoofd door ADD, of iets wat er helemaal los van staat..?quote:Op zondag 3 mei 2009 13:04 schreef DuJeems het volgende:
Ik zie trouwens wel een verband met ad(h)d.. misschien komt dat omdat bij ad(h)d er een verschil is in bewustzijn (concentratie) door een verschil (sommigen noemen het een defect) in de frontale hersenkwab. (de plek in je hersenen waar oa je besef gerealiseerd wordt zeg maar)
Interessant. Misschien kan iemand die hier een studie over dit onderwerp doet zich hier misschien in verdiepen.
Ow, ik heb wel een vergelijkbaar iets vlak voordat ik slaap, ben me er dan ook erg bewust van dat ik wakker ben en dan ook wakker blijven maar kan ook besloten direct in slaap te vallen. Maar ook na intensief sporten heb ik het ook wel eens, wanneer de adrenaline niet meer wordt afgegeven en ik rustig ergens sta of zit..
Ik heb hier ook last van gehad als gevolg van overmatige stress.
Je hebt natuurlijk altijd wel dat je gewoon even in gedachte zit, maar toen voelde de omgeving vreemd en leeg aan. M'n lichaam voelde nog wel als dat van mij, maar de omgeving voelde alsof ik er maar half deel van uit maakte. Alsof er afstand was tussen mij en m'n omgeving. Doodeng. En om het nog enger te maken, er was er die stem in m'n hoofd die heel helder schreeuwde dat ik zou gaan instorten of door zou draaien. Guess what happened
Ik heb me na het moment van instorten direct voor langere tijd teruggetrokken uit al m'n verplichtingen. De derealisatieklachten hielden toen ook direct op maar toen bleek dus wel dat ik er heel slecht aan toe was.
Je hebt natuurlijk altijd wel dat je gewoon even in gedachte zit, maar toen voelde de omgeving vreemd en leeg aan. M'n lichaam voelde nog wel als dat van mij, maar de omgeving voelde alsof ik er maar half deel van uit maakte. Alsof er afstand was tussen mij en m'n omgeving. Doodeng. En om het nog enger te maken, er was er die stem in m'n hoofd die heel helder schreeuwde dat ik zou gaan instorten of door zou draaien. Guess what happened
Ik heb me na het moment van instorten direct voor langere tijd teruggetrokken uit al m'n verplichtingen. De derealisatieklachten hielden toen ook direct op maar toen bleek dus wel dat ik er heel slecht aan toe was.
is dit niet iets waar je pas last van krijgt als je erover nadenkt. Ik denk bijvoorbeeld nooit na over hoe het kan dat mijn lichaam beweegt enzo maar nadat ik dit topic had gelezen kreeg ik even een hele rare gewaarwording zovan goh zal het allemaal dan wel écht zijn?
Ik vind het erg moeilijk voor te stellen allemaal, het lijkt me wel erg vervelend maar opvallend dat er blijkbaar zoveel mensen zijn die er last van hebben!
Ik vind het erg moeilijk voor te stellen allemaal, het lijkt me wel erg vervelend maar opvallend dat er blijkbaar zoveel mensen zijn die er last van hebben!
Wow, wat fijn te lezen dat ik niet de enige ben met deze 'rare' verschijnselen. Ik zal kort mijn ervaringen opschrijven, misschien herkent iemand dit. Het helpt mij iig dat ik dingen bij anderen herken.
Ik heb een aantal jaar geleden gedurende een half uur last gehad van een deel niet goed kunnen zien. Men dacht eerst dat ik een TIA (voorbijgaande beroerte) had. Er werd echter niets gevonden bij aanvullend onderzoek en het werd geweten aan een eerste aanval van migraine. Dit zit ook in de familie. Jaren geen last gehad, tot ik een jaar geleden opeens op een dag een aantal keer niet uit m'n woorden kon komen. Ik sprak een keer zelfs Duits! (dacht dat ik dat niet kon, haha) Toen naar de neuroloog gegaan en deze zei inderdaad het is migraine (sans migraine) (ik had er niet altijd hoofdpijn bij). Weer maanden geen bijzonderheden tot ik een week of 3 geleden een aantal dagen achter elkaar gemiddeld 3x per dag een sec voordat iemand iets ging zeggen letterlijk al wist wat hij of zij ging zeggen. Erg eng!! Ook in die periode veel deja vu's gehad. Daarna ongeveer anderhalve week last van derealisatie gehad. Alsof je door glas kijkt en wat je hoort een fractie later binnenkomt etc. Nou ja, velen van jullie hebben dat gevoel al heel treffend beschreven. Mijn neuroloog bezwoor mij dat hij dit vaak hoort bij mensen met migraine en dat ik niet gek aan het worden was. Het gaat nu sinds een paar dagen weer prima, maar het was de meest enge week uit mijn leven!!!!! En dan doel ik op de derealisatie. Nou, misschien herkent iemand dit. Zou het fijn vinden om daar dan iets over te horen.
Ik heb een aantal jaar geleden gedurende een half uur last gehad van een deel niet goed kunnen zien. Men dacht eerst dat ik een TIA (voorbijgaande beroerte) had. Er werd echter niets gevonden bij aanvullend onderzoek en het werd geweten aan een eerste aanval van migraine. Dit zit ook in de familie. Jaren geen last gehad, tot ik een jaar geleden opeens op een dag een aantal keer niet uit m'n woorden kon komen. Ik sprak een keer zelfs Duits! (dacht dat ik dat niet kon, haha) Toen naar de neuroloog gegaan en deze zei inderdaad het is migraine (sans migraine) (ik had er niet altijd hoofdpijn bij). Weer maanden geen bijzonderheden tot ik een week of 3 geleden een aantal dagen achter elkaar gemiddeld 3x per dag een sec voordat iemand iets ging zeggen letterlijk al wist wat hij of zij ging zeggen. Erg eng!! Ook in die periode veel deja vu's gehad. Daarna ongeveer anderhalve week last van derealisatie gehad. Alsof je door glas kijkt en wat je hoort een fractie later binnenkomt etc. Nou ja, velen van jullie hebben dat gevoel al heel treffend beschreven. Mijn neuroloog bezwoor mij dat hij dit vaak hoort bij mensen met migraine en dat ik niet gek aan het worden was. Het gaat nu sinds een paar dagen weer prima, maar het was de meest enge week uit mijn leven!!!!! En dan doel ik op de derealisatie. Nou, misschien herkent iemand dit. Zou het fijn vinden om daar dan iets over te horen.
oh de deja vu's, dat is herkenbaar. Ik wist niet wat er ging gebeuren maar meerdere keren op een dag van 'o dit wist ik, dit heb ik eerder meegemaakt', zo'n gevoel.
Heb je ook dat je overal mensen herkent zegmaar? Dat had ik ook in die periode, dat ik dan een bepaalde vriend de hele dag zag lopen. Tuurlijk was hij het niet maar dan maakte ik wel die connectie. Zo zag ik ook overal beesten en katten enzo, terwijl het dan een steen of afval was..
Heb je ook dat je overal mensen herkent zegmaar? Dat had ik ook in die periode, dat ik dan een bepaalde vriend de hele dag zag lopen. Tuurlijk was hij het niet maar dan maakte ik wel die connectie. Zo zag ik ook overal beesten en katten enzo, terwijl het dan een steen of afval was..
Herkenbaar. Ik heb sinds eind maart '09 last van paniekaanvallen die begonnen met een derealisatiegevoel (zal achteraf getriggerd zijn door hyperventilatie). Ik stond te strijken en zag ineens van alles op me af komen, werd licht in mijn hoofd en had het gevoel geen grip meer op mezelf en de buitenwereld te hebben. Alles leek vreemd en beangstigend. Ik ben toen een eind gaan lopen en durfde niet stil te staan omdat ik het gevoel had dat ik zou "verdwijnen". Ik was werkelijk bang psychotisch te worden. De angst dat er wat mis was met me, het gebrek aan grip op alles, bleef daarna voortdurend bij me. En dat voor iemand die nooit eerder psychische klachten heeft gehad!quote:Op vrijdag 12 juni 2009 20:57 schreef Daboman het volgende:
Ik heb hier ook last van gehad als gevolg van overmatige stress.
Je hebt natuurlijk altijd wel dat je gewoon even in gedachte zit, maar toen voelde de omgeving vreemd en leeg aan. M'n lichaam voelde nog wel als dat van mij, maar de omgeving voelde alsof ik er maar half deel van uit maakte. Alsof er afstand was tussen mij en m'n omgeving. Doodeng. En om het nog enger te maken, er was er die stem in m'n hoofd die heel helder schreeuwde dat ik zou gaan instorten of door zou draaien. Guess what happened
Inmiddels zijn we een paar maanden verder en is duideliijk geworden dat ik vanuit overbelasting 1) een angststoornis heb ontwikkeld of 2) een depressie heb waarbij angstgevoelens erg op de voorgrond staan. E.e.a. valt niet echt van elkaar los te maken, het is oorzaak/gevolg van een bepaalde disbalans in mijn hersenen. In elk geval, is derealisatie één van de meest voorkomende symptomen van zowel angst als depressie. Ik ervaar het zelf als héél eng en heftig maar ben volgens psycholoog en psychiater heel goed behandelbaar. Sinds eind mei slik ik citalopram (SSRI). In het begin ging ik door het plafond van de bijeffecten (versterking van depressieve- en paniekgevoelens). Op een gegeven moment slikte ik 20 mg. diazepam per dag om niet compleet in paniek te raken. Ik voelde me alleen op de wereld, had het idee dat niemand me kon bereiken, dat we allemaal in ons eigen hokje zaten en fundamenteel eenzaam waren... etc. Heel beangstigend en deprimerend.
Nu gaat het de goede kant op. Ik heb door dat mijn perceptie van de werkelijkheid afhangt van hoe ik me voel en dat de oplossing dus ligt in het wegnemen van alle angstgevoelens bij mezelf. De citalopram helpt me daarbij. Van de diazepam ben ik inmiddels zelfs af. Nu ben ik met name als ik net wakker word nog heel gespannen en van de wereld. Naarmate de dag vordert, ebt de angst weg en zak ik weer terug in mezelf, neemt alles weer zijn normale gedaante aan. Als ik een middagdutje doe, schiet de angst er somsweer in. Dat kan (volgens de psychiater) komen doordat je op het moment van slapen/ontwaken de controle over jezelf nog niet helemaal hebt, en angstgevoelens dan kans zien om je te overvallen. Het derealisatiegevoel stijgt en daalt bij mij in elk geval evenredig met de hoeveelheid angst die ik ervaar.
De ellende is, in mijn geval: ik zit in modus A (normaal) of modus B (derealisatie). Er zit niet veel tussen. Op het moment dat ik me niet gespannen voel, kan ik me het derealisatiegevoel ook werkelijk niet meer voorstellen. Helaas geldt dat andersom ook; de angst dat je in een andere werkelijkheid bent terechtgekomen en daar niet meer uit kúnt komen ("want nu zie ik pas hoe het echt is!") zorgt ervoor dat je in een vicieuze cirkel terechtkomt. Ik wéét dat het slechts een kwestie van beleving is en dat ik zomaar weer in mijn andere modus kan zitten, maar blijf het toch en en ongrijpbaar vinden. Wat mij nu helpt: rust, tot mezelf komen, niet teveel prikkels, niet piekeren over grootse dingen, op mijn ademhaling letten en van me af schrijven. Alleen al het idee dat ik er toch tot op bepaalde hoogte controle over heb, stelt me gerust.
[ Bericht 1% gewijzigd door AncientSound op 14-07-2009 13:37:20 ]
Is wel raar om te lezen hoeveel mensen er eigenlijk DR/DP hebben.. Zelf heb ik het nu al zo'n 8 maanden.
Het begon lichtelijk (en ik had het nog niet echt door) na mijn eerste badtrip. Vervolgens heb ik nog 2 badtrips gehad en hierna is het erger geworden.. Ik tripde helemaal uit in bed, omdat ik bang was dat ik misschien de enige was met dit probleem.. Drie badtrips in 1 week, sowieso dom maar ook nog beangstigend. Ik dacht bij mezelf: "Hoe groot is de kans dat je 3 badtrips in 1 week hebt?" "Misschien kan niemand weten wat je hebt en blijf je voor altijd zo..". Die gedachtes zorgde voor flink wat paniek. Een goede vriend van me heeft me in het begin goed geholpen. Ben zo uiteindelijk bij een psycholoog terecht gekomen. Ik begon mijn verhaal met de badtrips die ik heb gehad en dat ik bang ben dat ik mijn hersenen heb verkloot. Hij luisterde aandachtig en aan het einde van mijn verhaal begon hij over iets heel anders.. Hij "negeerde" als het ware mijn hele verhaal.. Hij vroeg me hoe het thuis allemaal ging. Ik heb hem mijn hele thuissituatie voorgelegd, en het was al duidelijk voor hem geworden wat het probleem is. Mijn ouders komen zelf uit india, ze kwamen hiernaartoe voor een betere toekomst voor hun kinderen. Ik ben hier geboren en heb vanaf het begin al toegeleerd gekregen dat ik wel indiaas moet blijven. En geloof me het is een strenge cultuur. Maar ik had al redelijk vroeg interesse in meisjes, nederlandse meisjes. En toen ik op een redelijk witte middelbare school kwam ben ik uiteindelijk helemaal losgekomen. Drank en drugs is ook sterkverboden bij mijn ouders. Maar ik heb toch gedronken en gesmoked.. Mijn ouders doen zelfs moeilijk over uitgaan omdat ze denken dat ik hierdoor "Nederlands/Westers" word.. Dus ik ga zelden uit, terwijl ik wel echt een partyanimal ben.. Ik heb ook allemaal Nederlandse ex-en en heb zelfs nooit een buitenlandse vriendin gehad.. Dit hield ik allemaal geheim voor me ouders.. En heb zelfs het feit dat ik dit allemaal niet mocht geheim gehouden voor mijn vrienden.. Ik heb dit tot de 5e klas alleen mijn ex-en verteld omdat ik vond dat zij dit moesten weten (toen ik nog een relatie met ze had).. In de 4e klas heb ik het mijn vriendengroep verteld waar ik al 4 jaar inzat.. Ze hadden natuurlijk al hun vermoedens, en ik heb met sommige van hun er nog goede gesprekken over gehad. Begin 4e klas was ik ook begonnen met smoken, dat was toen nog niet zoveel. En ik dronk ook al wel eens wat. In de loop van de 4e klas, ging ik steeds vaker "gezellig" een paar flessen alcohol halen en dan was ik om 4/5 uur 's middags al dronken.. Ik voelde me dan goed, en het was ook altijd gezellig. Ik had dus zelf nooit echt door dat ik dit deed om even nergens aan te denken.. Ik ontnuchterde en ging naar huis, daar kreeg ik meestal op mijn kop en ik had ook altijd het gevoel dat ik mijn ouders tot last was. Ik heb zelf altijd schuldgevoelens tegenover mijn ouders gehad, omdat ik weet dat zij op hun manier ook goedzitten.. Maar ik ben nooit echt uitgekomen voor mezelf, voor wat ik echt wil en dat ik niet de brave indiase jongen ben die ze willen.. Ik deed me ook altijd anders voor in huis.. Drinken en smoken werd meer en meer.. en uiteindelijk was ik 2 weken bijna elke schooldag wel stoned.. Daarna kwamen de badtrips.. Sindsdien heb ik er dus last van, en mijn psycholoog heeft me uitgelegd dat het komt doordat ik niet mezelf kan zijn. En ik moet nog beginnen aan "de oplossing".. Ik hoop dat alles goedkomt, ik weet tenminste waar het probleem zit.. Maar het word wel een moeilijke tijd.
ZOO dat is een lang verhaaltje
Maarja soms is het beter om te sharen tochh
Het begon lichtelijk (en ik had het nog niet echt door) na mijn eerste badtrip. Vervolgens heb ik nog 2 badtrips gehad en hierna is het erger geworden.. Ik tripde helemaal uit in bed, omdat ik bang was dat ik misschien de enige was met dit probleem.. Drie badtrips in 1 week, sowieso dom maar ook nog beangstigend. Ik dacht bij mezelf: "Hoe groot is de kans dat je 3 badtrips in 1 week hebt?" "Misschien kan niemand weten wat je hebt en blijf je voor altijd zo..". Die gedachtes zorgde voor flink wat paniek. Een goede vriend van me heeft me in het begin goed geholpen. Ben zo uiteindelijk bij een psycholoog terecht gekomen. Ik begon mijn verhaal met de badtrips die ik heb gehad en dat ik bang ben dat ik mijn hersenen heb verkloot. Hij luisterde aandachtig en aan het einde van mijn verhaal begon hij over iets heel anders.. Hij "negeerde" als het ware mijn hele verhaal.. Hij vroeg me hoe het thuis allemaal ging. Ik heb hem mijn hele thuissituatie voorgelegd, en het was al duidelijk voor hem geworden wat het probleem is. Mijn ouders komen zelf uit india, ze kwamen hiernaartoe voor een betere toekomst voor hun kinderen. Ik ben hier geboren en heb vanaf het begin al toegeleerd gekregen dat ik wel indiaas moet blijven. En geloof me het is een strenge cultuur. Maar ik had al redelijk vroeg interesse in meisjes, nederlandse meisjes. En toen ik op een redelijk witte middelbare school kwam ben ik uiteindelijk helemaal losgekomen. Drank en drugs is ook sterkverboden bij mijn ouders. Maar ik heb toch gedronken en gesmoked.. Mijn ouders doen zelfs moeilijk over uitgaan omdat ze denken dat ik hierdoor "Nederlands/Westers" word.. Dus ik ga zelden uit, terwijl ik wel echt een partyanimal ben.. Ik heb ook allemaal Nederlandse ex-en en heb zelfs nooit een buitenlandse vriendin gehad.. Dit hield ik allemaal geheim voor me ouders.. En heb zelfs het feit dat ik dit allemaal niet mocht geheim gehouden voor mijn vrienden.. Ik heb dit tot de 5e klas alleen mijn ex-en verteld omdat ik vond dat zij dit moesten weten (toen ik nog een relatie met ze had).. In de 4e klas heb ik het mijn vriendengroep verteld waar ik al 4 jaar inzat.. Ze hadden natuurlijk al hun vermoedens, en ik heb met sommige van hun er nog goede gesprekken over gehad. Begin 4e klas was ik ook begonnen met smoken, dat was toen nog niet zoveel. En ik dronk ook al wel eens wat. In de loop van de 4e klas, ging ik steeds vaker "gezellig" een paar flessen alcohol halen en dan was ik om 4/5 uur 's middags al dronken.. Ik voelde me dan goed, en het was ook altijd gezellig. Ik had dus zelf nooit echt door dat ik dit deed om even nergens aan te denken.. Ik ontnuchterde en ging naar huis, daar kreeg ik meestal op mijn kop en ik had ook altijd het gevoel dat ik mijn ouders tot last was. Ik heb zelf altijd schuldgevoelens tegenover mijn ouders gehad, omdat ik weet dat zij op hun manier ook goedzitten.. Maar ik ben nooit echt uitgekomen voor mezelf, voor wat ik echt wil en dat ik niet de brave indiase jongen ben die ze willen.. Ik deed me ook altijd anders voor in huis.. Drinken en smoken werd meer en meer.. en uiteindelijk was ik 2 weken bijna elke schooldag wel stoned.. Daarna kwamen de badtrips.. Sindsdien heb ik er dus last van, en mijn psycholoog heeft me uitgelegd dat het komt doordat ik niet mezelf kan zijn. En ik moet nog beginnen aan "de oplossing".. Ik hoop dat alles goedkomt, ik weet tenminste waar het probleem zit.. Maar het word wel een moeilijke tijd.
ZOO dat is een lang verhaaltje
Maarja soms is het beter om te sharen tochh
Het is plotsklaps weer raak.. ik heb in dit geval t gevoel dat het benauwde weer de oorzaak is, al heb ik eigenlijk helemaal niet het gevoel dat ik raar adem nu
ik heb dp 24/7
Bij mij is marihuana de trigger geweest iig (je weet nooit of dat zonder marihuana zich ook sowieso zou ontwikkelen obv)
Tip voor mensen die psychologen/psychiaters bezoeken: Regel een verwijzing naar het ziekenhuis bij je huisarts. Dik je verhaal gewoon aan ofzo, want ik denk dat daar echt de beste mensen werken. En doe het ook zsm.
Na 3 psychologen en hulpverleners bezocht te hebben kreeg ik bij al de 3 personen 3 verschillende diagnoses!!!
Ik ben na een 1.5 jaar zonder verbetering wederom naar de huisarts gegaan. Die zei: nou dan stuur ik je maar door naar het ziekenhuis...
Bij mij is marihuana de trigger geweest iig (je weet nooit of dat zonder marihuana zich ook sowieso zou ontwikkelen obv)
Tip voor mensen die psychologen/psychiaters bezoeken: Regel een verwijzing naar het ziekenhuis bij je huisarts. Dik je verhaal gewoon aan ofzo, want ik denk dat daar echt de beste mensen werken. En doe het ook zsm.
Na 3 psychologen en hulpverleners bezocht te hebben kreeg ik bij al de 3 personen 3 verschillende diagnoses!!!
Ik ben na een 1.5 jaar zonder verbetering wederom naar de huisarts gegaan. Die zei: nou dan stuur ik je maar door naar het ziekenhuis...
@DEEY. het is bekend dat dr en dp veroorzaakt kan worden door marhuana gebruik
kenden jullie deze film al
http://www.imdb.com/title/tt0795439/
kenden jullie deze film al
http://www.imdb.com/title/tt0795439/
nog steeds veel last van.
What am I suppose to do when the best part of me was always you? What am I suppose to say when I'm all choked up and you're OK?
I'm falling to pieces.
I'm falling to pieces.
Is er trouwens nog een verschil tussen depersonalisatie en derealisatie of is het precies hetzelfde?
Ik heb wel vrijwel altijd dat als ik ziek ben me vervreemd voel van mezelf en de werkelijkheid en in lichte mate heb wat iedereen hier beschrijft. Ik kan het ook hebben bij heftige emoties, als ik zo lang zo verdrietig ben geweest dat ik het contact verlies. Ik ben als de dood voor psychoses en dat soort toestanden dus ik probeer altijd zodra ik dat merk eruit te komen. Soms ga ik maar slapen om ervanaf te zijn, maar als je dan weer wakker wordt kan het nog erger zijn. Met ziek zijn ging het gelukkig altijd vanzelf weer over en als ik te lang in een emotie blijf hangen en ik ga me vervreemd voelen ga ik onmiddellijk wat anders doen, iets rustigs, zodat ik niet 'doordraai'.
Ik heb wel vrijwel altijd dat als ik ziek ben me vervreemd voel van mezelf en de werkelijkheid en in lichte mate heb wat iedereen hier beschrijft. Ik kan het ook hebben bij heftige emoties, als ik zo lang zo verdrietig ben geweest dat ik het contact verlies. Ik ben als de dood voor psychoses en dat soort toestanden dus ik probeer altijd zodra ik dat merk eruit te komen. Soms ga ik maar slapen om ervanaf te zijn, maar als je dan weer wakker wordt kan het nog erger zijn. Met ziek zijn ging het gelukkig altijd vanzelf weer over en als ik te lang in een emotie blijf hangen en ik ga me vervreemd voelen ga ik onmiddellijk wat anders doen, iets rustigs, zodat ik niet 'doordraai'.
Trouwens. Wat mij altijd hielp bij paniekaanvallen (wel iets anders, maar kan derealisatie oproepen en andersom) was koud water in mijn gezicht spetteren en de trap op en af rennen. Ik had namelijk het gevoel dat ik moest liggen en als ik ook maar iets zou bewegen dat ik dood zou gaan. Dus door dan juist op te staan en heel hard de trap op en af te rennen ging het weer beter, want ik ging niet dood.
En zorgen dat je dingen en mensen om je heen hebt die je gerust kunnen stellen. Als je te ver heen bent werkt dat niet meer maar tot op een zeker punt kan het helpen om niet verder in t gevoel te raken,
En zorgen dat je dingen en mensen om je heen hebt die je gerust kunnen stellen. Als je te ver heen bent werkt dat niet meer maar tot op een zeker punt kan het helpen om niet verder in t gevoel te raken,
Ik loop sinds kort met hetzelfde gedoe rond ... Het is bij mij een paar weken terug begonnen na een bad trip onder invloed van cannabis. Ik heb het gevoel alsof ik nu hele dag half stoned rondloop. Ik leef in een soort droomwereld.
Ik ben ook als de dood dat het nooit meer over gaat. Gisteren had ik een aantal paniekaanvallen, dat is echt niet jofel.
Ik ben ook als de dood dat het nooit meer over gaat. Gisteren had ik een aantal paniekaanvallen, dat is echt niet jofel.
Het gaat hoogstwaarschijnlijk wel over, al kan het een hele tijd duren. Maar ik zou die cannabis verder wel laten staan.
Maar ik zou die cannabis verder wel laten staan.
Nou ik had toevallig gisteren een maand lang geen alcohol gebruikt en dacht stom genoeg misschien als ik wat drink voel ik me weer een beetje vetrouwd ofzo. Na anderhalf biertje kreeg ik paniekaanvallen.
Dus nu blijf ik overal vanaf, maar vandaag leef ik ook als een zombie. Ik wordt angstig van dingen die normaal geen aanleiding tot angst moeten geven. En ik heb een behoorlijke koppijn.
Dus nu blijf ik overal vanaf, maar vandaag leef ik ook als een zombie. Ik wordt angstig van dingen die normaal geen aanleiding tot angst moeten geven. En ik heb een behoorlijke koppijn.
Ja, ik snap. Het rottige is dat angst en derealisatie elkaar versterken. Als je angstig bent, heb je sneller/meer last van de derealisatiegevoelens en door die derealisatie word je juist weer angstiger. In mijn ervaring zakt het langzaam af. Ik heb er een paar maanden last van gehad i.v.m. angst en depressie. Was er ook van overtuigd dat het nooit over zou gaan en dat ik de wereld voortaan vanuit dat andere persepectief zou beleven. Maar nu is het zo goed als over, heb ik geen angst meer en (dus) ook geen derealisatie.
Sterkte, ik weet hoe rot het is maar je komt er vanzelf weer uit.
Sterkte, ik weet hoe rot het is maar je komt er vanzelf weer uit.
Ik kan 1299 de hand schudden want ik heb precies de zelfde ervaring
beter spijt van je daden, als spijt omdat je het hebt gelaten!!!
Ik denk dat het toch een soort angststoornis is, als je er bang van wordt, wordt het erger. Af en toe zie ik alles ff super somber in en het volgende moment kan ik het weer een beetje relativeren.
Maar op internet vind je trouwens hele volkstammen die DP krijgen na cannabis gebruik. Ik had trouwens een paar weken elk weekend een paar gram in de melk gepleurd en opgezopen. Was in het begin heel leuk.
Toen op een gegeven moment kreeg ik van het ene op het andere moment echt een totaal onwerkelijk gevoel dat ik los stond van de wereld ofzo. Was echt zo beangstigend, ik riep de hele tijd dit gaat echt niet goed hoor jongens. Alles leek heel ver weg, en ik kon nauwelijks meer lopen. Af en toe drifte ik weer terug naar de werkelijkheid en zakte ik weer weg.
Na een halfuurtje was ik er overheen en kon ik relax verder spacen. Toen had ik de volgende dagen een beetje een zwaar hoofd, evenlater ging het wel weer. Wel was ik was geestelijk zwakker leek het voor mijn gevoel. Ik voelde me niet meer zo zeker over dingen die ik altijd wel vond. Ik dacht ik open mijn geest voor nieuwe invloeden en ideeen, is vast wel ok.
De volgende keer dat ik weer wiet gebruikte was wel relax eigenlijk, ik was telkens bang terug te zakken in die badtrip staat, maar dat kon ik rustig voorkomen en ik kon het wel handelen.
De week daarna werd ik duizelig. Dat duurde 2 dagen en daarna voelde ik die vervreemding van mijzelf net als in die trip. Wel iets minder erg gelukkig, maar dat duurt nu al een tijdje.
Tijdens de trip dacht ik: ik krijg een psychose en blijf er in
Het is een soort overload van je brein heb ik het idee, en je plaats jezelf in een soort vluchten/vecht toestand. Ik voel me ook hele dagen erg gespannen en krijg last van migraine.
Het maffe is dat de vrienden waarmee ik de melk nuttigde ook ongeveer hetzelfde meemaken, wel in een stuk minder erge vorm maar ook zij hebben het idee nog steeds half stoned te zijn dagen erna.
Maar op internet vind je trouwens hele volkstammen die DP krijgen na cannabis gebruik. Ik had trouwens een paar weken elk weekend een paar gram in de melk gepleurd en opgezopen. Was in het begin heel leuk.
Toen op een gegeven moment kreeg ik van het ene op het andere moment echt een totaal onwerkelijk gevoel dat ik los stond van de wereld ofzo. Was echt zo beangstigend, ik riep de hele tijd dit gaat echt niet goed hoor jongens. Alles leek heel ver weg, en ik kon nauwelijks meer lopen. Af en toe drifte ik weer terug naar de werkelijkheid en zakte ik weer weg.
Na een halfuurtje was ik er overheen en kon ik relax verder spacen. Toen had ik de volgende dagen een beetje een zwaar hoofd, evenlater ging het wel weer. Wel was ik was geestelijk zwakker leek het voor mijn gevoel. Ik voelde me niet meer zo zeker over dingen die ik altijd wel vond. Ik dacht ik open mijn geest voor nieuwe invloeden en ideeen, is vast wel ok.
De volgende keer dat ik weer wiet gebruikte was wel relax eigenlijk, ik was telkens bang terug te zakken in die badtrip staat, maar dat kon ik rustig voorkomen en ik kon het wel handelen.
De week daarna werd ik duizelig. Dat duurde 2 dagen en daarna voelde ik die vervreemding van mijzelf net als in die trip. Wel iets minder erg gelukkig, maar dat duurt nu al een tijdje.
Tijdens de trip dacht ik: ik krijg een psychose en blijf er in
Het is een soort overload van je brein heb ik het idee, en je plaats jezelf in een soort vluchten/vecht toestand. Ik voel me ook hele dagen erg gespannen en krijg last van migraine.Het maffe is dat de vrienden waarmee ik de melk nuttigde ook ongeveer hetzelfde meemaken, wel in een stuk minder erge vorm maar ook zij hebben het idee nog steeds half stoned te zijn dagen erna.
ik vind dat er veel te weinig over deze nadelen van marihuana wordt voorgelicht. Het is ieder zijn eigen keuze natuurlijk maar ik denk het leeuwendeel van de marihuana gebruikers niet weet dat je er mogelijk psychische klachten aan kan over houden.
Ik heb van 15 tm 20 jaar dagelijks geblowd, naast het slecht voor de longen en het kortetermijn geheugen effect wist ik er niets vanaf.
Op tpb stond laatst een docu over marihuana en daarin lieten ze zien dat er ook aanwijzingen waren dat het blijvende psychoses kan veroorzaken dus wat dat betreft zit je met dp dr nog goed
Ik heb van 15 tm 20 jaar dagelijks geblowd, naast het slecht voor de longen en het kortetermijn geheugen effect wist ik er niets vanaf.
Op tpb stond laatst een docu over marihuana en daarin lieten ze zien dat er ook aanwijzingen waren dat het blijvende psychoses kan veroorzaken dus wat dat betreft zit je met dp dr nog goed
Een vriend van mij sprak iemand die z'n shit bij dezelfde shop had gehaald en die had exact hetzefde fenomeen. Die heeft er 3 maanden last van gehouden en daarna nooit meer.
Ik denk dat deze shop bespoten rotzooi verkoopt ofzo :/
Ik denk dat deze shop bespoten rotzooi verkoopt ofzo :/
Ik herken het goed, ik heb er zeker (onafgebroken) een jaar last van gehad. Sinds ik gestopt ben met antidepressiva lijkt het steeds ietsjes minder te worden..
Alleen schaam ik me alleen nu best erg als ik terugkijk, omdat alles me zo weinig boeide
Alleen schaam ik me alleen nu best erg als ik terugkijk, omdat alles me zo weinig boeide
Even terug te komen op de originele post.
Wat jij hebt is last van stress en en een mogelijke depressie.
Ik heb vroeger als kind daar 2 jaar mee rondgelopen, iedere dag een onwerkelijkheid op school en s'avonds in bed een diepe angst die me heel langzaam overviel todat ik het bijna niet meer uithield en ik moest altijd het llicht aan, in het donker werd het erger. Toen ik 20 was begon het weer opnieuw zo'n anderhalf jaar lang.
Je zal ook wel hyperventilatie hebben, als het erger wordt ga dan meteen naar de dokter toe.
Aan 1299, jij moet eigenlijk nooit meer blowen want daar ben je veel te gevoelig voor, je hebt je zelf een angsstoornis gerookt, het gevoel alsof je in de hel zit met peiken en dalen.
Niet bang ervoor zijn het gaat vanzelf weer over maar het kan wel een tijdje aanhouden, als je positief blijft
en sport gaat het sneller over. Geen alcohol voorlopig.
Je hebt je serotonine huishouding verstoord en mocht je niet beter worden in een paar weken dan kan je altijd nog anti-depressivia vragen aan de huisarts, soms kom je er helaas niet onder uit omdat het gevoel te erg wordt en te lang duurt. (mijn ervaring na 2 jaar ellende)
[ Bericht 37% gewijzigd door erikdewaal op 03-09-2009 04:02:56 ]
Wat jij hebt is last van stress en en een mogelijke depressie.
Ik heb vroeger als kind daar 2 jaar mee rondgelopen, iedere dag een onwerkelijkheid op school en s'avonds in bed een diepe angst die me heel langzaam overviel todat ik het bijna niet meer uithield en ik moest altijd het llicht aan, in het donker werd het erger. Toen ik 20 was begon het weer opnieuw zo'n anderhalf jaar lang.
Je zal ook wel hyperventilatie hebben, als het erger wordt ga dan meteen naar de dokter toe.
Aan 1299, jij moet eigenlijk nooit meer blowen want daar ben je veel te gevoelig voor, je hebt je zelf een angsstoornis gerookt, het gevoel alsof je in de hel zit met peiken en dalen.
Niet bang ervoor zijn het gaat vanzelf weer over maar het kan wel een tijdje aanhouden, als je positief blijft
en sport gaat het sneller over. Geen alcohol voorlopig.
Je hebt je serotonine huishouding verstoord en mocht je niet beter worden in een paar weken dan kan je altijd nog anti-depressivia vragen aan de huisarts, soms kom je er helaas niet onder uit omdat het gevoel te erg wordt en te lang duurt. (mijn ervaring na 2 jaar ellende)
[ Bericht 37% gewijzigd door erikdewaal op 03-09-2009 04:02:56 ]
Ja ik geloof dat ik beter helemaal geen wiet meer kan nuttigenquote:Op donderdag 3 september 2009 03:51 schreef erikdewaal het volgende:
Even terug te komen op de originele post.
Wat jij hebt is last van stress en en een mogelijke depressie.
Ik heb vroeger als kind daar 2 jaar mee rondgelopen, iedere dag een onwerkelijkheid op school en s'avonds in bed een diepe angst die me heel langzaam overviel todat ik het bijna niet meer uithield en ik moest altijd het llicht aan, in het donker werd het erger. Toen ik 20 was begon het weer opnieuw zo'n anderhalf jaar lang.
Je zal ook wel hyperventilatie hebben, als het erger wordt ga dan meteen naar de dokter toe.
Aan 1299, jij moet eigenlijk nooit meer blowen want daar ben je veel te gevoelig voor, je hebt je zelf een angsstoornis gerookt, het gevoel alsof je in de hel zit met peiken en dalen.
Niet bang ervoor zijn het gaat vanzelf weer over maar het kan wel een tijdje aanhouden, als je positief blijft
en sport gaat het sneller over. Geen alcohol voorlopig.
Je hebt je serotonine huishouding verstoord en mocht je niet beter worden in een paar weken dan kan je altijd nog anti-depressivia vragen aan de huisarts, soms kom je er helaas niet onder uit omdat het gevoel te erg wordt en te lang duurt. (mijn ervaring na 2 jaar ellende)
Ook al waren dit behoorlijk grote hoeveelheden (3 gram haze gruis). Toch ging het pas fout nadat ik bij een andere shop ging halen. Hoe dan ook, ik waag me er niet meer aan.Gelukkig kan ik melden dat het inmiddels weer een stuk beter gaat, maar ik heb er af en toe nog wel last van. Heb ook veel meer slaap nodig heb ik het idee.
Ik had dit laatst ook weer. Echt een heel raar gevoel.
Ik had het volgende gevoel: dat mijn tong 10 keer zo dik was, als ik op mijn tong beet, leek het alsof er heel veel ruimte tussen mijn tanden zaten. En mijn deken leek ook 10 keer zo dik. En toen ik uit bed wilde stappen, leek het wel alsof het bed veel hoger was dan normaal. Ook had ik het gevoel dat ik als ik iets zei, dat ik dan iemand anders luisterde. Echt ik dacht dat ik gek werd.
Ik had dit vroeger heel soms, (als kind) en dacht dat dit onder "duizeligheid" verstaan werd. Maar nu heb ik het bijna elke week, en het lijkt alsof het steeds echter wordt....
Ik had het volgende gevoel: dat mijn tong 10 keer zo dik was, als ik op mijn tong beet, leek het alsof er heel veel ruimte tussen mijn tanden zaten. En mijn deken leek ook 10 keer zo dik. En toen ik uit bed wilde stappen, leek het wel alsof het bed veel hoger was dan normaal. Ook had ik het gevoel dat ik als ik iets zei, dat ik dan iemand anders luisterde. Echt ik dacht dat ik gek werd.
Ik had dit vroeger heel soms, (als kind) en dacht dat dit onder "duizeligheid" verstaan werd. Maar nu heb ik het bijna elke week, en het lijkt alsof het steeds echter wordt....
HOI HOI, ik ben een meisje van 18 jaar en heb sinds mijn 15 e te kampen met angststoornissen.
Hoe het allemaal begon...
3 jaar geleden ben ik in Italië opgenomen in het ziekenhuis omdat ik bloed moest spuwen, sindsdien had ik last van een onwerkelijk gevoel. Maar dat ging nadien over... Paar weken nadat ik terug kwam van Italië had ik steeds last van een raar gevoel : angstoornissen zei de dokter. Het ging maar slechter en slechter en ik kreeg ook al last van ziektevrees, maar op een dag ( 2 jaar geleden ongeveer) zat ik met men zus op de brommer en opeens begon ik te dissociëren en ik was helemaal in paniek, net of ik onder invloed was vn drugs, ook al heb ik nog nooit drugs gebruikt. Ik kreeg meer en meer aanvallen, waarbij als ik buiten ging ik gewoon opeens begon te dissocieren en ik gewoon een paniekaanval kreeg.. ik was echt bang, ik ging niet meer buiten, men ma moest me gewoon buiten sleuren. Toen ik eenmaal buiten was was ik zo in paniek, ik was echt mezelf niet meer, alles leek vreemd , anders, net of ik ergens anders was, ik was zo depressief dat ik gewoon niet meer wou leven. Toen kreeg ik medicijnen: alprazolam, haldol en sinequan. Het ging terug super met mij ! Maar sinds deze herfst gaat het weer niet meer zo goed met mij. Ik ben steeds moe, afwezig, vervreemd van mezelf en omgeving, ik filosofeer bij het minste, het is net alsof ik droom, net alsof ik mezelf niet meer ben , net alsof ik dit allemaal niet meemaak, ook ben ik duizelig en lijd ik aan hyperventilatie, ik weet gewoon niet meer wat doen, het is net of ik steeds onder invloed ben... ook al ben ik nuchter
heeft iemand hier ervaring mee?
Hoe het allemaal begon...
3 jaar geleden ben ik in Italië opgenomen in het ziekenhuis omdat ik bloed moest spuwen, sindsdien had ik last van een onwerkelijk gevoel. Maar dat ging nadien over... Paar weken nadat ik terug kwam van Italië had ik steeds last van een raar gevoel : angstoornissen zei de dokter. Het ging maar slechter en slechter en ik kreeg ook al last van ziektevrees, maar op een dag ( 2 jaar geleden ongeveer) zat ik met men zus op de brommer en opeens begon ik te dissociëren en ik was helemaal in paniek, net of ik onder invloed was vn drugs, ook al heb ik nog nooit drugs gebruikt. Ik kreeg meer en meer aanvallen, waarbij als ik buiten ging ik gewoon opeens begon te dissocieren en ik gewoon een paniekaanval kreeg.. ik was echt bang, ik ging niet meer buiten, men ma moest me gewoon buiten sleuren. Toen ik eenmaal buiten was was ik zo in paniek, ik was echt mezelf niet meer, alles leek vreemd , anders, net of ik ergens anders was, ik was zo depressief dat ik gewoon niet meer wou leven. Toen kreeg ik medicijnen: alprazolam, haldol en sinequan. Het ging terug super met mij ! Maar sinds deze herfst gaat het weer niet meer zo goed met mij. Ik ben steeds moe, afwezig, vervreemd van mezelf en omgeving, ik filosofeer bij het minste, het is net alsof ik droom, net alsof ik mezelf niet meer ben , net alsof ik dit allemaal niet meemaak, ook ben ik duizelig en lijd ik aan hyperventilatie, ik weet gewoon niet meer wat doen, het is net of ik steeds onder invloed ben... ook al ben ik nuchter
heeft iemand hier ervaring mee?
quote:Op maandag 31 augustus 2009 10:50 schreef 1299 het volgende:
Een vriend van mij sprak iemand die z'n shit bij dezelfde shop had gehaald en die had exact hetzefde fenomeen. Die heeft er 3 maanden last van gehouden en daarna nooit meer.
Ik denk dat deze shop bespoten rotzooi verkoopt ofzo :/
Hoi, ik herken dit verhaal.
Mijn zus gebruikte vroeger ook cannabis en ze had er ook een bad trip van ...
sindsdien heeft ze ook last van paniekaanvallen en die vervreemdingsverschijnselen...
En vele mensen hebben al gezegd dat het niet anders kan dan dat die shit bespoten was...
Het is echt het beste dat je stopt met cannabis roken en wat betreft de alcohol,
ik leid ook aan dezelfde symptomen als jij en heb af en toe eens zien op een glasje pina cola ofzo maar idd alcohol zorgt ervoor dat je symptomen versterkt worden. Hetzelfde voor cafeïne, dit versterkt je angst, je paniekaanvallen, dus probeer zo min mogelijk cafeine te gebruiken xxx
niet exact maar wel angststoornis en idd vermijdingsgedrag (niet meer dingen gaan doen)quote:Op donderdag 10 september 2009 19:51 schreef EMFL het volgende:
HOI HOI, ik ben een meisje van 18 jaar en heb sinds mijn 15 e te kampen met angststoornissen.
Hoe het allemaal begon...
3 jaar geleden ben ik in Italië opgenomen in het ziekenhuis omdat ik bloed moest spuwen, sindsdien had ik last van een onwerkelijk gevoel. Maar dat ging nadien over... Paar weken nadat ik terug kwam van Italië had ik steeds last van een raar gevoel : angstoornissen zei de dokter. Het ging maar slechter en slechter en ik kreeg ook al last van ziektevrees, maar op een dag ( 2 jaar geleden ongeveer) zat ik met men zus op de brommer en opeens begon ik te dissociëren en ik was helemaal in paniek, net of ik onder invloed was vn drugs, ook al heb ik nog nooit drugs gebruikt. Ik kreeg meer en meer aanvallen, waarbij als ik buiten ging ik gewoon opeens begon te dissocieren en ik gewoon een paniekaanval kreeg.. ik was echt bang, ik ging niet meer buiten, men ma moest me gewoon buiten sleuren. Toen ik eenmaal buiten was was ik zo in paniek, ik was echt mezelf niet meer, alles leek vreemd , anders, net of ik ergens anders was, ik was zo depressief dat ik gewoon niet meer wou leven. Toen kreeg ik medicijnen: alprazolam, haldol en sinequan. Het ging terug super met mij ! Maar sinds deze herfst gaat het weer niet meer zo goed met mij. Ik ben steeds moe, afwezig, vervreemd van mezelf en omgeving, ik filosofeer bij het minste, het is net alsof ik droom, net alsof ik mezelf niet meer ben , net alsof ik dit allemaal niet meemaak, ook ben ik duizelig en lijd ik aan hyperventilatie, ik weet gewoon niet meer wat doen, het is net of ik steeds onder invloed ben... ook al ben ik nuchter
heeft iemand hier ervaring mee?
ik kan iedereen adviseren om naar psychiater en psycholoog in het ziekenhuis te gaan. Ik heb al wat hulpverleners gehad en hier weinig aan gehad. Die mensen in het ziekenhuis zijn denk ik gewoon de beste, ze doen ook onderzoek/publiceren literatuur etc
Bij mij was het behoorlijk over eigenlijk. Totdat ik een paar dagen terug wat alcohol dronk en nu is het weer vrolijk terug 
Hopelijk gaat het binnenkort wederom beter. Voorlopig maar even helemaal stoppen met alcohol. Terwijl ik dat al eeuwen prima kan drinken maarja..
Hopelijk gaat het binnenkort wederom beter. Voorlopig maar even helemaal stoppen met alcohol. Terwijl ik dat al eeuwen prima kan drinken maarja..
quote:Op donderdag 10 september 2009 20:05 schreef SOG het volgende:
[..]
niet exact maar wel angststoornis en idd vermijdingsgedrag (niet meer dingen gaan doen)
ik kan iedereen adviseren om naar psychiater en psycholoog in het ziekenhuis te gaan. Ik heb al wat hulpverleners gehad en hier weinig aan gehad. Die mensen in het ziekenhuis zijn denk ik gewoon de beste, ze doen ook onderzoek/publiceren literatuur etc
Ik ga al 3 jaar of langer zelfs bij een psychiater, overlaatst nog is bij gewone huisdokter geweest en die zei me dat ik me geen zorgen hoef te maken
het zijn depersonalisatie en derealisatieverschijnselen, hij zei ook tegen mij dat ik zeker niet de enige ben en dat er vele mensen zijn die hier aan lijden xxx
quote:Op donderdag 10 september 2009 20:15 schreef 1299 het volgende:
Bij mij was het behoorlijk over eigenlijk. Totdat ik een paar dagen terug wat alcohol dronk en nu is het weer vrolijk terug
Hopelijk gaat het binnenkort wederom beter. Voorlopig maar even helemaal stoppen met alcohol. Terwijl ik dat al eeuwen prima kan drinken maarja..
En voel je dan hetzelfde als wat ik heb beschreven
? xxxxxxxxxx
quote:Op dinsdag 11 augustus 2009 09:35 schreef diginoob het volgende:
Is er trouwens nog een verschil tussen depersonalisatie en derealisatie of is het precies hetzelfde?
Ik heb wel vrijwel altijd dat als ik ziek ben me vervreemd voel van mezelf en de werkelijkheid en in lichte mate heb wat iedereen hier beschrijft. Ik kan het ook hebben bij heftige emoties, als ik zo lang zo verdrietig ben geweest dat ik het contact verlies. Ik ben als de dood voor psychoses en dat soort toestanden dus ik probeer altijd zodra ik dat merk eruit te komen. Soms ga ik maar slapen om ervanaf te zijn, maar als je dan weer wakker wordt kan het nog erger zijn. Met ziek zijn ging het gelukkig altijd vanzelf weer over en als ik te lang in een emotie blijf hangen en ik ga me vervreemd voelen ga ik onmiddellijk wat anders doen, iets rustigs, zodat ik niet 'doordraai'.
psychosen zijn niet hetzelfde als wat jij meemaakt
Psychosen zijn echt dingen zien die er niet zijn...
Wees niet ongerust, er zijn velen die leiden aan het soort symptomen die je beschrijft, net als ik, net zoals deze mensen op dit forum !
veel sterkte
quote:Op woensdag 24 oktober 2007 21:13 schreef Ysa het volgende:
Sinds een half jaar heb ik nu last van derealisatie. Het is ontstaan na een grote paniekaanval en niet meer weggegaan. Eerst wist ik niet wat mij overkwam. Was ook echt bang dat ik een psychose zou krijgen..want zo voelt het echt...alsof je geen grip meer hebt op de realiteit.
Door veel over DP/DR te lezen en doordat ik nog steeds niet ben 'doorgedraaid' weet ik nu dat je hierdoor niet in een psychose terecht komt. Het is super naar en beangstigend, maar je wordt niet gek...
Het is eigenlijk gewoon een automatisch beschermingsmechanisme van je lichaam tegen stress/angst. Helaas werkt dit mechanisme alleen maar meer angst en stress in de hand....
Wat ik zo frustererend vind is dat naar mijn gevoel de DR een op zichzelf staand iets is geworden. Want ook als ik ontspannen ben heb ik er last van, al is het dan wel minder erg. Ik denk ook dat ik gewoon chronisch aan het hyperventileren ben (dit kan trouwens ook terwijl je denkt dat je gewoon goed via je buik ademt), en dat mijn klachten uiteindelijk zullen afnemen wanneer ik weer goed in mijn vel zit. Althans daar hoop ik dan maar op.
Het constant constateren en controleren van je onwerkelijke gevoel werkt in ieder geval alleen maar averechts, dat heb ik wel gemerkt. Het lukt mij alleen niet altijd om 'uit mijn hoofd' te gaan en mijn gedachten hierover te stoppen.
Het beste wat ik kan doen is het proberen te accepteren. Maar stiekem accepteer ik dit helemaal niet....ik wil dit gewoon niet! Ik wil morgen wakker worden en dan ook echt wakker zijn....! De dingen weer echt intens beleven. Dat mijn eigen huis ook echt als 'thuis' voelt.... Mij niet meer zo verloren voelen.... Gewoon weer mijzelf zijn....
Elke dag dat ik dit heb, raak ik voor mijn gevoel steeds meer verwijderd van mijn oude ik. Hoop dat ik straks nog weet wie ik eigenlijk ben.....
Beste Ysa,
inderdaad je hebt gelijk, ik leid ook aan chronische hyperventilatie en dit zorgt ervoor dat je hier meer en meeer last van hebt en het is inderdaad beangstigend, ik ken mezelf perfect in jouw verhaal.
No worries, je bent niet alleen..
en voor psychosen hoef je idd niet bang te zijn..
psychosen zijn echt dingen zien die er niet zijn:)
veel sterkte nog!
Wow gozer, ik heb echt precies hetzelfde gehad en ook door blowen. Een heel bizar gevoel! Heb t precies een jaar geleden gehad en sindsdien heb ik met blowen anderen problemen gekregen geloof ik.. heb namelijk, niet altijd, wanneer ik geblowt heb, geen idee meer wat ik aan t doen ben of wat ik zeg, t lijkt allemaal automatisch te gaan. Moeilijk uit te leggen.. maar t voelt alsof ik mezelf niet meer onder controle heb en daar word ik dan angstig van. Wiet is behoorlijke crap maar wanneer ik er geen last van heb, oh zo relaxt!quote:Op dinsdag 15 september 2009 09:45 schreef 1299 het volgende:
Bij mij is het weer een heel stuk minder geworden
quit quitting
Ik snap wat je bedoeld. Alsof je een mannetje bent die een machine bestuurd, en die machine ben je zelf. Je beseft wel wat je doet maar het is erg surreel.
Ik heb er nog steeds last van overigens. 2 weken terug had ik op een hele dag verspreid 3 biertjes op en bij het laatste biertje opeens poef weer helemaal uit de realiteit.
Nu 2 weken niks meer gedronken en nu gaat het een stuk beter. Ik ben blij als ik weer fatsoenlijk een biertje kan drinken zonder deze shit.
Ik had ook het gevoel recent dat alles echt veel te heavy was ofzo. Alsof alles teveel input is. Je kan het niet meer bolwerken met je brein omdat er teveel informatie en gevoel binnenkomt ofzo. Vaag.
Ik heb er nog steeds last van overigens. 2 weken terug had ik op een hele dag verspreid 3 biertjes op en bij het laatste biertje opeens poef weer helemaal uit de realiteit.
Nu 2 weken niks meer gedronken en nu gaat het een stuk beter. Ik ben blij als ik weer fatsoenlijk een biertje kan drinken zonder deze shit.
Ik had ook het gevoel recent dat alles echt veel te heavy was ofzo. Alsof alles teveel input is. Je kan het niet meer bolwerken met je brein omdat er teveel informatie en gevoel binnenkomt ofzo. Vaag.
En hoe is t als je je zo voelt om sociaal contact te hebben? Ik heb constant het gevoel alsof ik heel vaag aan t praten ben en vaak weet ik niet eens wat ik moet zeggen.. Dit heb ik overigens als ik geblowt heb en vaak de dag erna nog. Daarna wordt het weer minder en maak ik me ook een stuk minder zorgen daarover.quote:Op maandag 12 oktober 2009 23:44 schreef 1299 het volgende:
Ik snap wat je bedoeld. Alsof je een mannetje bent die een machine bestuurd, en die machine ben je zelf. Je beseft wel wat je doet maar het is erg surreel.
Ik heb er nog steeds last van overigens. 2 weken terug had ik op een hele dag verspreid 3 biertjes op en bij het laatste biertje opeens poef weer helemaal uit de realiteit.
Nu 2 weken niks meer gedronken en nu gaat het een stuk beter. Ik ben blij als ik weer fatsoenlijk een biertje kan drinken zonder deze shit.
Ik had ook het gevoel recent dat alles echt veel te heavy was ofzo. Alsof alles teveel input is. Je kan het niet meer bolwerken met je brein omdat er teveel informatie en gevoel binnenkomt ofzo. Vaag.
Wat voel je dan precies als je 'uit de realiteit' bent? Is het echt puur lichamelijk of ook geestelijk?
Ik heb wel het idee dat blowen een afstand tussen lichaam en geest creëert.
Doe je aan sport?
[ Bericht 7% gewijzigd door MarkMG op 13-10-2009 00:04:21 ]
quit quitting
ik heb ook last van die gevoelens vandaag lees ik voor het eerst dat het dus bij meer mensen voor komt en hoe het heet.
Ik heb ook last van hyperventilatie dus ikhoop dat het daar aan ligt.
Ik wil ook niet alleen zijn want dan krijg ik het gevoel erger.
En iedereen zegt wel zo makkelijk ga naar de huisarst maar hoe leg je het aan ieman uit die niet weet hoe het voelt
Zijn er ook mensen die het zelf opgelost hebben en hebben jullie ook tips??
En nee ik gebruik geen drugs.
Ik had het vroeger toen ik klein was al. Dat was heeeeeel af en toe.
Toen kreeg ik het weer toen ik een nacht niet had geslapen. en nu na een paar jaar heb ik ut iedere dag
Ik heb ook last van hyperventilatie dus ikhoop dat het daar aan ligt.
Ik wil ook niet alleen zijn want dan krijg ik het gevoel erger.
En iedereen zegt wel zo makkelijk ga naar de huisarst maar hoe leg je het aan ieman uit die niet weet hoe het voelt
Zijn er ook mensen die het zelf opgelost hebben en hebben jullie ook tips??
En nee ik gebruik geen drugs.
Ik had het vroeger toen ik klein was al. Dat was heeeeeel af en toe.
Toen kreeg ik het weer toen ik een nacht niet had geslapen. en nu na een paar jaar heb ik ut iedere dag
Zodra je hersenen ontdekt hebben hoe ze in die staat kunnen verkeren wordt het eenvoudiger om daarin terug te gaan. Dat is wel vervelend.
Het is niet iets wat je zomaar kunt afleren ofzo, als het echt chronisch is ben je idd mooi de sjaak. In principe is het je angstcentrum in je hersenen die overbelast is meen ik. Daardoor gaan bepaalde informatieoverdracht in je hersenen vertraag waardoor het lijkt alsof alles niet echt is. Zoiets had ik ergens gelezen ik weet niet hoe betrouwbaar die informatie is. Het zou wel kloppen met het beeld dat je er meer last van hebt als je slecht had geslapen.
Ik zie ook een hoop bronnen die melden dat het een vecht/vlucht staat van je hersenen is. Je kan gewoon naar de dokter gaan en zeggen dat je last van derealisatie en depersonalisatie verschijnselen hebt. Dat je het idee hebt in een film te leven.
Ik had het overigens ook vroeger als kind heel sporadisch. Maar sinds ik het vaak heb en weet wat het is herken ik dat nu als zodanig.
Het is niet iets wat je zomaar kunt afleren ofzo, als het echt chronisch is ben je idd mooi de sjaak. In principe is het je angstcentrum in je hersenen die overbelast is meen ik. Daardoor gaan bepaalde informatieoverdracht in je hersenen vertraag waardoor het lijkt alsof alles niet echt is. Zoiets had ik ergens gelezen ik weet niet hoe betrouwbaar die informatie is. Het zou wel kloppen met het beeld dat je er meer last van hebt als je slecht had geslapen.
Ik zie ook een hoop bronnen die melden dat het een vecht/vlucht staat van je hersenen is. Je kan gewoon naar de dokter gaan en zeggen dat je last van derealisatie en depersonalisatie verschijnselen hebt. Dat je het idee hebt in een film te leven.
Ik had het overigens ook vroeger als kind heel sporadisch. Maar sinds ik het vaak heb en weet wat het is herken ik dat nu als zodanig.
Ja op het moment dat ik dit typ heel erg. Het schoot er net opeens weer flink in
Het is wel een stuk minder dan in het begin maar helemaal over is het zeker nog niet.
Het is wel een stuk minder dan in het begin maar helemaal over is het zeker nog niet.
het is echt heel lastig maar het beinvloed ook je hele leven.
Ik krijg het dus erger als ik alleen ben dus wil ik het liefst aboluut niet alleen zijn.
Maar er is dus niks aan te doen bij jou?
Ik krijg het dus erger als ik alleen ben dus wil ik het liefst aboluut niet alleen zijn.
Maar er is dus niks aan te doen bij jou?
Ik neem nog steeds aan dat het met verloop van tijd steeds beter zal gaan Ik heb er niet echt meer last van als ik alleen ben. Als ik het erg heb, zeker met mensen die het niet kennen ofzo ga ik me juist afzonderen.
Ik heb er niet echt meer last van als ik alleen ben. Als ik het erg heb, zeker met mensen die het niet kennen ofzo ga ik me juist afzonderen.
Maar jij hebt waarschijnlijk alleen alsof je alles droomt maar ik heb ook dat ik soms zelf niet meer weet wie ik ben. Ik weet het wel maar raak vervreemd van mezelf of heb je dat ook?
Is dit eigenlijk een echte "aandoening"? Want als ik dit soort dingen vertel bij een psychiater weet zij niet wat het is. Terwijl er toch best veel mensen lijken te zijn die hetzelfde zeggen.
Het is ook een op zichzelf staande aandoening ja. Maar meestal komt het al bijverschijnsel bij andere psychische problemen zoals een depressie bijvoorbeeld.
Ik had vannavond opeens een paniekaanval :x Kon het gelukkig na 5 seconden weer wegproppen maar kwam zomaar out of the blue. Echt het gevoel alsof je hersenen kortsluiting maken ofzo. Alles is weg.
Ik had vannavond opeens een paniekaanval :x Kon het gelukkig na 5 seconden weer wegproppen maar kwam zomaar out of the blue. Echt het gevoel alsof je hersenen kortsluiting maken ofzo. Alles is weg.
Derealisatie is vaak een gevolg van overbelasting aan impulsen tijdens een trip of een stress toestand, verschilt natuurlijk ook per persoon.
Zou het geen idee zijn om eens te mediteren? Probeer te focussen op geluiden en andere sterke zintuigelijke waarneming; wandeling door het bos, muziek luisteren. Ik denk persoonlijk dat dit gevoel een gevolg is van een dissociatieve toestand tussen de realiteit en het bewustzijn, waarbij het bewustzijn niet meer in contact is met het moment zelf. Logischerwijs is dan goed om je aandacht te richten in het 'nu'. Althans, dat heeft bij mij veel geholpen.
Succes!
[ Bericht 0% gewijzigd door Nee op 08-12-2009 23:29:32 ]
Zou het geen idee zijn om eens te mediteren? Probeer te focussen op geluiden en andere sterke zintuigelijke waarneming; wandeling door het bos, muziek luisteren. Ik denk persoonlijk dat dit gevoel een gevolg is van een dissociatieve toestand tussen de realiteit en het bewustzijn, waarbij het bewustzijn niet meer in contact is met het moment zelf. Logischerwijs is dan goed om je aandacht te richten in het 'nu'. Althans, dat heeft bij mij veel geholpen.
Succes!
[ Bericht 0% gewijzigd door Nee op 08-12-2009 23:29:32 ]
Dat mediteren zou ik nou niet al te zeer aanprijzen, zeker omdat je dan verder kunt wegdromen of zelfs in een psychose kunt raken als je het verkeerd doet.quote:Op dinsdag 8 december 2009 23:24 schreef Nee het volgende:
Derealisatie is vaak een gevolg van overbelasting aan impulsen tijdens een trip of een stress toestand, verschilt natuurlijk ook per persoon.
Zou het geen idee zijn om eens te mediteren? Probeer te focussen op geluiden en andere sterke zintuigelijke waarneming; wandeling door het bos, muziek luisteren. Ik denk persoonlijk dat dit gevoel een oorzaak is van een dissociatieve toestand tussen de realiteit en het bewustzijn, waarbij het bewustzijn niet meer in contact is met het moment zelf. Logischerwijs is dan goed om je aandacht te richten in het 'nu'. Althans, dat heeft bij mij veel geholpen.
Succes!
Ik ben in mijn gedepersonaliseerde periode heel gevoelig geworden voor spirituele energie en als ik teveel mediteer zonder met de beide benen op de grond te blijven dan draai ik door.
Het is veel beter om eens lekker te gaan sporten ofzo! Wandelingen maken, dansen, dat soort dingen.
Gaat voor de BHFH-award 2005!
Humanitas est in bestias bonitas.
I am the hole I can't get out of.
Humanitas est in bestias bonitas.
I am the hole I can't get out of.
Meditatie is niet alleen maar wegdromen natuurlijk, je leert je aandacht te focussen op één punt. Mediteren kan ook al een bos wandeling zijn of sporten. Het is belangrijk dat je geest weer in contact komt met de realiteit door jezelf te focussen op het moment zelf, dat kan uitstekend met meditatie naar mijn mening, al verschilt dat misschien wel per persoon.
Het grootste probleem is echter dat mensen dit gevoel op onbewust niveau bekrachtigen, doordat de aandacht steeds gevestigd is op de dissociatie en niet op het dagelijks routine leven imo.
Het blijft een raar fenomeen, heb alleen het idee dat de huidige psychiatrie er nog mee worstelt.
Het grootste probleem is echter dat mensen dit gevoel op onbewust niveau bekrachtigen, doordat de aandacht steeds gevestigd is op de dissociatie en niet op het dagelijks routine leven imo.
Het blijft een raar fenomeen, heb alleen het idee dat de huidige psychiatrie er nog mee worstelt.
Het is een algemeen bekende psychiatrische stoornis, maar (in de meeste gevallen) ook een heel veel voorkomend symptoom bij o.a. angst en depressie. Ik trek er echt m'n wenkbrauwen bij op als een psychiater niet zou weten wat het is. Of bedoelde dat ze nog niet goed weten hoe het te verklaren is? Daar kan ik me iets bij indenken, wat als je het niet hebt (gehad) dan is het heel moeilijk voorstelbaar.quote:Op dinsdag 8 december 2009 23:02 schreef johndodo het volgende:
Is dit eigenlijk een echte "aandoening"? Want als ik dit soort dingen vertel bij een psychiater weet zij niet wat het is. Terwijl er toch best veel mensen lijken te zijn die hetzelfde zeggen.
dit kon net zo goed van mij zijn, ik herken allesquote:Op zondag 18 oktober 2009 16:11 schreef butterfly21 het volgende:
ik heb ook last van die gevoelens vandaag lees ik voor het eerst dat het dus bij meer mensen voor komt en hoe het heet.
Ik heb ook last van hyperventilatie dus ikhoop dat het daar aan ligt.
Ik wil ook niet alleen zijn want dan krijg ik het gevoel erger.
En iedereen zegt wel zo makkelijk ga naar de huisarst maar hoe leg je het aan ieman uit die niet weet hoe het voelt
Zijn er ook mensen die het zelf opgelost hebben en hebben jullie ook tips??
En nee ik gebruik geen drugs.
Ik had het vroeger toen ik klein was al. Dat was heeeeeel af en toe.
Toen kreeg ik het weer toen ik een nacht niet had geslapen. en nu na een paar jaar heb ik ut iedere dag
ik was de hele nacht wakker en dronk 2 redbulls en zat uren te rukken op pornofilms
ik denk dat mijn hersenen hierdoor overbelast waren
ik heb zelf de oplossing voor de mijne, maar ik weet niet of dat voor iedereen geldt
het is weinig piekeren, weinig eenzaam zijn, veel licht en geluid vermijden, veel bewegen, veel slapen
tijdens een aanval krachtvoer als chocolade, noten en vlees eten
dat helpt bij mij
maar het blijft klote dat je je levensstijl wat in je zit, moet veranderen, daarom hou ik me er niet altijd aan
*Meld zich*
Hier refereer ik aan mijn post in een ander topic, ik vind dit ook erg passend in dit topic:
Toeschouwer in eigen lichaam
Hier refereer ik aan mijn post in een ander topic, ik vind dit ook erg passend in dit topic:
Toeschouwer in eigen lichaam
quote:Echt opvallend dat dit topic nog speelt. Ben dit topic al eens eerder tegengekomen toen ik zelf ook pas deze symptonen ondervond - bijna een jaar geleden. Ik Denk nu dat 10 maanden lang bij mij hetzelfde aan de gang is met nog wat andere bijverschijnselen.
Het begon allemaal met één keer één slechte ervaring met drugs, in mijn geval spacecake. Vorig jaar oktober spacecake gegeten, in een redelijke badtrip gekomen. Het viel opzich nog wel mee - met een bekende als een halve zool door de stad gelopen tot het uitgewerkt was. 'S avonds toen het uitgewerkt leek te zijn nog wel een paar keer last gehad van het 'gevoel' alsof de drugs net begint te werken - zeg maar het moment dat je je realiseert dat het inslaat maar verder toen geen aandacht aan besteed. De maanden daarna ging alles opzich prima maar ik voelde me wel langzaam wat afweziger, leger, maar op dat moment viel het mezelf niet op. Af en toe had ik ineens hetzelfde gevoel van toen wanneer de drugs weer begon te werken voor een paar seconden maar dat wuifde ik toen weg voor mezelf zodat ik er niet bij stil hoefde te staan(hoewel ik er wel lichtelijk angstig van werd) -Zelf zat ik op dat moment persoonlijk in een lastige situatie, veel negatieve dingen achter de rug - niet lekker in mijn vel beetje de draad kwijt in het leven. Eigenlijk was dat niet echt iets wat bij mij paste omdat ik juist eerder positief ben ingesteld maar op dat moment waren er zoveel veranderingen die niet gunstig voor mij uitpakte die misschien toen allemaal teveel werden of samenkwamen.
Anyhow - toen kwam nieuwjaarsnacht, beetje teveel gedronken - voelde me die dag al wat minder omdat mijn leven niet echt eruit zag als ik het graag had willen zien en een feestelijke dag benadrukt dat altijd nog wat meer. (achteraf gezien voelde ik me al wat afwezig in die tijd maar op dat moment deed het mij niet zoveel). De ochtend na nieuw jaar begon eigenlijk de ellende. Ik kreeg last van hartkloppingen en combinatie hyperventilatie - ik werd duizelig en benauwd en ik was eigenlijk totaal in panic-modus. Gelukkig was ik met familie die wel wisten wat ze moesten doen en eigenlijk heb ik heel die dag daar last van gehad. De twee weken erna waren een hel. Ik had toen constant het gevoel weer van dat moment na/tijdens die spacecake - afwisselend met het gevoel dat de 'drug' net begon te werken en gewoon een total afwezigheid - alsof je jezelf ziet lopen gevoel, spectator bent, in een film zit noem maar op. Mijn reactie was hierop dat ik eigenlijk heel erg angstig werd voor alles wat ik moest doen - ik ging enorm op mezelf letten. Op mijn handen(ik voelde me vervreemd) - op alles wat ik voelde om alles maar proberen in de hand te houden. Eigenlijk was het veilige gevoel van 'lekker' in je vel zitten totaal weg( de veiligheid en het vetrouwen van je zintuigen en je lichaam). Ik herken dan ook alle bovengenoemde dingen enorm. Het begin was het ergst - het gevoel dat je in een film zit, dat alles aan je voorbij gaat, zelf had ik ook heel erg het gevoel alsof alles wat ik mee maakte heel snel ging. Ik voelde me raar - alsof zintuigen out of touch waren met mijn lichaam en met de realiteit (niet dat ik hallucinaties heb meegemaakt maar toch altijd bang om de realiteit te verliezen) In eerste instantie werd ik vooral angstig - angstig om dingen te ondernemen, op drukke plekken te komen, want ik was constant aan het 'checken' of alles wel goed met mezelf ging of ik wel 'aanwezig' was en constant op elk detail aan het letten of mijn zintuigen wel 'klopte' (bang om controle te verliezen). Maar ook het idee dat ik me 'raar' voelde en totaal niet mijn vinger erop kon leggen dat alles 'anders' voelde was echt zeer storend.
Mijn moeder (ben zelf begin 20 en woon nog thuis) dwong me eigenlijk om zoveel mogelijk te ondernemen en bezig te blijven. Want het liefst wilde ik eigenlijk niks meer ondernemen. Maar door juist weer 'normale' dingen te doen kon ik de draad steeds beter oppakken. De maanden daarna heb ik mijn leven weer 'normaal' proberen op te pakken. De afwezigheid bleef in het begin vooral heel sterk. Het was bijna onmogelijk geworden om van dingen te kunnen genieten want ik voelde me zo afwezig of juist angstig om me te kunnen laten gaan. Toch ben ik wel weer gaan werken - alle normale dingen weer gaan doen. Het was wel echt lastig - constant het gevoel alsof je in een tunnel zit alsof dingen snel gaan. Maar ook dingen vergeten en geen focus van hetgeen waar mee je juist bezig was.
Eigenlijk ben ik op deze manier maanden doorgegaan vanaf Januari tot nu en ik kan nu sinds een maand pas zeggen dat het structureel beter gaat (minder ups en downs dan voorheen), dat alle klachten afnemen. Ik voel nu echt verbetering en waarom? Ik ben nu steeds meer erop uit gegaan - meer leuke dingen gaan doen, meer onder de mensen - weer mezelf toelaten om van dingen te (proberen) genieten. Daarnaast heb ik mijn persoonlijke situatie enorm proberen te verbeteren - hard gewerkt, financiële stabiliteit, sporten, sociale contacten, dingen plannen voor een toekomstige studie etc. alle dingen die het leven boeiend kunnen maken. Om nou te zeggen dat ik nu 100% genezen ben van dit alles. Eigenlijk totaal niet, ik heb ook niet het gevoel dat het helemaal weg zal gaan ooit. Maar het is nu voor mijn gevoel in een fase waar ik 'bijna' geen last meer van heb. Ik denk wel dat ik er verstandig aan doe om nog een psycholoog in te schakelen en mogelijk een haptonoom (en dit had ik misschien eerder moeten doen) o.i.d. om gewoon voor dat extra beetje te zorgen waar je wellicht anders niet kan komen(onderbewuste).
Al met al denk ik dat bij mij persoonlijk veel komt door het onderbewuste - negatieve gevoelens die ik niet echt verwerkt had die er voor zorgde dat ik gewoon het contact met de wereld kwijt raakte en drugs was voor mij gewoon de trigger (ook al was het eenmalig). Wat mij door de periode heen het meest heeft geholpen is praten met mensen - vrienden en bekenden. Wat ook hielp was het stoppen met mezelf te behandelen als een psychisch patiënt ook al voelde dat af en toe wel zo. Het is ok jezelf erkenning te geven dat je de klachten ondervindt maar je kan ook te ver gaan door er onnodig in te blijven zitten of jezelf dingen aan te praten (been there done that). M.a.w. praat erover en zoek hulp - ga dingen doen zorg dat je weer dichter bij jezelf komt (wat zijn je motivaties, wie ben je, waar hou je van, waar geniet je van) want uiteindelijk ga je dan jezelf ook weer dichter bij jezelf 'voelen'.
Eigenlijk had ik nog veel meer op willen schrijven over de ervaringen die ik heb gehad ermee maar aangezien ik al zoveel heb neergeknald vind ik het wel even prima
is it?
Bij mij heb ik er meestal geen last van, tenzij ik in een drukke omgeving ben.
wie herkent dit? want ik weet niet zeker of dat het is. niemand het helemaal perfect te omschrijven
wie herkent dit? want ik weet niet zeker of dat het is. niemand het helemaal perfect te omschrijven
beter spijt van je daden, als spijt omdat je het hebt gelaten!!!
ja ikquote:Op donderdag 24 december 2009 15:53 schreef Cumshooter het volgende:
Bij mij heb ik er meestal geen last van, tenzij ik in een drukke omgeving ben.
wie herkent dit? want ik weet niet zeker of dat het is. niemand het helemaal perfect te omschrijven
beter spijt vanwege je daden dan spijt omdat je het hebt gelaten
gaat Derealisatie altijd gepaard met paniekaanvallen?
beter spijt vanwege je daden dan spijt omdat je het hebt gelaten
Ik heb niet meer echt last van paniekaanvallen wel heel erg gehad en ook die droomstand komt me erg bekend voor. Nu wel aardig vanaf maar merk dat ik me in sociale situaties met meerdere mensen me niet meer op me gemak voel. Als ik wat zeg heb ik echt het idee dat het er raar en angstig uit komt en ook moeite met mensen aankijken. Zit gewoon niet lekker daar erg irritant. merkte het vnd aan tafel met kerst terwijl de nieuwe schoonfamilie van mn zus erbij zat.
@ Magnetro01 prima verwoord. Zeer herkenbaar. Ik wil ook nog niet zeggen dat ik voor de volle 100% hersteld ben, maar ben heel blij dat het al een heel stuk beter gaat. Ik heb geen last meer van depersonalisaties. Derealisaties nog heel minimaal evenals hyperventileren (nog wel eens in de auto, trein of een drukke openbare plaats, zoals de supermarkt).
Wat ik aan deze periode heb overgehouden is een enorme onzekerheid. Ik twijfel gigantisch aan mezelf en mijn toekomst. Ik vraag mij ook sterk af waarom. Ik heb er een hekel aan om het te noemen, maar voor de duidelijkheid dan maar. Voor mijn 20e was ik al ondernemer, nu, op mijn 23e heb ik al dingen mogen doen die menig persoon op dezelfde leeftijd nog niet gedaan heeft. Mijn zaak loopt goed, heb prachtige kansen gekregen en er komt weer het één en ander aan hele kicken kansen aan. Wat betreft mijn carriére zie ik het zonnig in dus. Maar waar ik bang voor ben is dat mentale. Bang voor herhaling van deze klachten of andere mentale klachten.
Doordat ik mijzelf constant in de gaten hield, ben ik erg onzeker geworden. Ik vertrouwde mijn eigen lichaam en geest niet meer. Had mezelf niet in de hand en het maakte me bang. Dacht dat ik gek werd en dat het onmogelijke, mogelijk werd. Om een voorbeeld te noemen:
Afgelopen week sprak ik met een goede vriend over mijn klachten. Van het ene onderwerp, kwamen we op een ander onderwerp uit "zieke gedachten als gezond persoon". Bijv: je staat op een perron en je denkt "als ik nu een stap naar voren zet, ben ik er niet meer". Of je bent aan het klussen en je realiseert je dat 'wanneer je gek zou worden' je rare dingen met jezelf of naar anderen uit kunt halen. Dat onmogelijke, dat onbegrijpbare, dat waar je je over verbazen kunt (bijv. moord). Dat je niet begrijpt waarom iemand dat kan doen. Door mijn depersonalisatie / derealisatie klachten was ik bang dat ik op een gek zou uitdraaien.
Diep van binnen weet ik dat ik mij geen zorgen hoef te maken. Ik ben altijd heel rustig geweest, zelden ruzie en als ik ruzie heb zal ik zelden fysiek geweld gebruiken. De laatste keer dat dat gebeurde was op de middelbare school. Ik kon niet anders, uit verdediging moest ik wel. Maar dan ook echt puur uit verdediging, niet om de ander pijn te doen.
Eerder dit jaar bijv. Liet me overhalen om eens mee te gaan naar een kroeg. Toen ik de kroeg verliet om naar huis te gaan liep ik langs een groep die ruzie had. Eén van de vechtersbazen betrok mij in de ruzie en gaf me 2 klappen vanuit het niets. Ik zei er wat van, liep door en tipte 2 agenten die ik op mijn pad naar huis tegenkwam. Daarnaast ben ik van het type "helpen", eerst anderen, dan jezelf. Geweld is het tegenovergestelde van mij. Kortom: het past niet bij me, dus ik schrok van die gedachtes. Uberhaupt al omdat ik er aan dacht.
Met Oud&Nieuw donderdag voor het eerst een groot feest sinds ik deze klachten heb ervaren. Ben zeer benieuwd. Wordt een duik in het diepe.
Oh en als laatst: voor diegene die er last van hebben. Wat Magnetron al zei: ga inderdaad naar buiten. Confronteer. Doe! Ga niet thuis zitten. Daar wordt je somber van en de klachten zullen veel langer aanhouden. Het gaat met mij ook beter sinds ik iedere dag naar buiten ging. Al was het alleen maar even op en neer naar de supermarkt.
Wat ik aan deze periode heb overgehouden is een enorme onzekerheid. Ik twijfel gigantisch aan mezelf en mijn toekomst. Ik vraag mij ook sterk af waarom. Ik heb er een hekel aan om het te noemen, maar voor de duidelijkheid dan maar. Voor mijn 20e was ik al ondernemer, nu, op mijn 23e heb ik al dingen mogen doen die menig persoon op dezelfde leeftijd nog niet gedaan heeft. Mijn zaak loopt goed, heb prachtige kansen gekregen en er komt weer het één en ander aan hele kicken kansen aan. Wat betreft mijn carriére zie ik het zonnig in dus. Maar waar ik bang voor ben is dat mentale. Bang voor herhaling van deze klachten of andere mentale klachten.
Doordat ik mijzelf constant in de gaten hield, ben ik erg onzeker geworden. Ik vertrouwde mijn eigen lichaam en geest niet meer. Had mezelf niet in de hand en het maakte me bang. Dacht dat ik gek werd en dat het onmogelijke, mogelijk werd. Om een voorbeeld te noemen:
Afgelopen week sprak ik met een goede vriend over mijn klachten. Van het ene onderwerp, kwamen we op een ander onderwerp uit "zieke gedachten als gezond persoon". Bijv: je staat op een perron en je denkt "als ik nu een stap naar voren zet, ben ik er niet meer". Of je bent aan het klussen en je realiseert je dat 'wanneer je gek zou worden' je rare dingen met jezelf of naar anderen uit kunt halen. Dat onmogelijke, dat onbegrijpbare, dat waar je je over verbazen kunt (bijv. moord). Dat je niet begrijpt waarom iemand dat kan doen. Door mijn depersonalisatie / derealisatie klachten was ik bang dat ik op een gek zou uitdraaien.
Diep van binnen weet ik dat ik mij geen zorgen hoef te maken. Ik ben altijd heel rustig geweest, zelden ruzie en als ik ruzie heb zal ik zelden fysiek geweld gebruiken. De laatste keer dat dat gebeurde was op de middelbare school. Ik kon niet anders, uit verdediging moest ik wel. Maar dan ook echt puur uit verdediging, niet om de ander pijn te doen.
Eerder dit jaar bijv. Liet me overhalen om eens mee te gaan naar een kroeg. Toen ik de kroeg verliet om naar huis te gaan liep ik langs een groep die ruzie had. Eén van de vechtersbazen betrok mij in de ruzie en gaf me 2 klappen vanuit het niets. Ik zei er wat van, liep door en tipte 2 agenten die ik op mijn pad naar huis tegenkwam. Daarnaast ben ik van het type "helpen", eerst anderen, dan jezelf. Geweld is het tegenovergestelde van mij. Kortom: het past niet bij me, dus ik schrok van die gedachtes. Uberhaupt al omdat ik er aan dacht.
Met Oud&Nieuw donderdag voor het eerst een groot feest sinds ik deze klachten heb ervaren. Ben zeer benieuwd. Wordt een duik in het diepe.
Oh en als laatst: voor diegene die er last van hebben. Wat Magnetron al zei: ga inderdaad naar buiten. Confronteer. Doe! Ga niet thuis zitten. Daar wordt je somber van en de klachten zullen veel langer aanhouden. Het gaat met mij ook beter sinds ik iedere dag naar buiten ging. Al was het alleen maar even op en neer naar de supermarkt.
Ik heb het onlangs weer heel erg gehad. Maar nu had ik het nadat ik heel slecht nieuws heb gehoord; dus dat ik eigenlijk heel erg geschrokken was. Ik kreeg ook eerst een soort van adrenaline stoot, en toen gelijk alsof ik heel erg klein werd, en alsof alles plat werd, en ik werd er heel erg misselijk bij ook.
Ik heb hier eerder in het topic gepost, bij mij is het nog steeds helemaal weg. Ik kan ook weer gewoon alcohol drinken.
Drugs heb ik sowieso nooit gebruikt maar dat durf ik ook echt niet. Ik denk als je dit hebt of hebt gehad dat drugs/wiet echt het laatste is wat je aan moet raken.
Wat mij wel hielp is yoga en wandelen, liefst in de natuur of ergens waar niet teveel prikkels zijn.
Drugs heb ik sowieso nooit gebruikt maar dat durf ik ook echt niet. Ik denk als je dit hebt of hebt gehad dat drugs/wiet echt het laatste is wat je aan moet raken.
Wat mij wel hielp is yoga en wandelen, liefst in de natuur of ergens waar niet teveel prikkels zijn.
Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee?
