R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee?
Ik snap wat je bedoeld. Alsof je een mannetje bent die een machine bestuurd, en die machine ben je zelf. Je beseft wel wat je doet maar het is erg surreel.
Ik heb er nog steeds last van overigens. 2 weken terug had ik op een hele dag verspreid 3 biertjes op en bij het laatste biertje opeens poef weer helemaal uit de realiteit.
Nu 2 weken niks meer gedronken en nu gaat het een stuk beter. Ik ben blij als ik weer fatsoenlijk een biertje kan drinken zonder deze shit.
Ik had ook het gevoel recent dat alles echt veel te heavy was ofzo. Alsof alles teveel input is. Je kan het niet meer bolwerken met je brein omdat er teveel informatie en gevoel binnenkomt ofzo. Vaag.
Ik heb er nog steeds last van overigens. 2 weken terug had ik op een hele dag verspreid 3 biertjes op en bij het laatste biertje opeens poef weer helemaal uit de realiteit.
Nu 2 weken niks meer gedronken en nu gaat het een stuk beter. Ik ben blij als ik weer fatsoenlijk een biertje kan drinken zonder deze shit.
Ik had ook het gevoel recent dat alles echt veel te heavy was ofzo. Alsof alles teveel input is. Je kan het niet meer bolwerken met je brein omdat er teveel informatie en gevoel binnenkomt ofzo. Vaag.
En hoe is t als je je zo voelt om sociaal contact te hebben? Ik heb constant het gevoel alsof ik heel vaag aan t praten ben en vaak weet ik niet eens wat ik moet zeggen.. Dit heb ik overigens als ik geblowt heb en vaak de dag erna nog. Daarna wordt het weer minder en maak ik me ook een stuk minder zorgen daarover.quote:Op maandag 12 oktober 2009 23:44 schreef 1299 het volgende:
Ik snap wat je bedoeld. Alsof je een mannetje bent die een machine bestuurd, en die machine ben je zelf. Je beseft wel wat je doet maar het is erg surreel.
Ik heb er nog steeds last van overigens. 2 weken terug had ik op een hele dag verspreid 3 biertjes op en bij het laatste biertje opeens poef weer helemaal uit de realiteit.
Nu 2 weken niks meer gedronken en nu gaat het een stuk beter. Ik ben blij als ik weer fatsoenlijk een biertje kan drinken zonder deze shit.
Ik had ook het gevoel recent dat alles echt veel te heavy was ofzo. Alsof alles teveel input is. Je kan het niet meer bolwerken met je brein omdat er teveel informatie en gevoel binnenkomt ofzo. Vaag.
Wat voel je dan precies als je 'uit de realiteit' bent? Is het echt puur lichamelijk of ook geestelijk?
Ik heb wel het idee dat blowen een afstand tussen lichaam en geest creëert.
Doe je aan sport?
[ Bericht 7% gewijzigd door MarkMG op 13-10-2009 00:04:21 ]
quit quitting
ik heb ook last van die gevoelens vandaag lees ik voor het eerst dat het dus bij meer mensen voor komt en hoe het heet.
Ik heb ook last van hyperventilatie dus ikhoop dat het daar aan ligt.
Ik wil ook niet alleen zijn want dan krijg ik het gevoel erger.
En iedereen zegt wel zo makkelijk ga naar de huisarst maar hoe leg je het aan ieman uit die niet weet hoe het voelt
Zijn er ook mensen die het zelf opgelost hebben en hebben jullie ook tips??
En nee ik gebruik geen drugs.
Ik had het vroeger toen ik klein was al. Dat was heeeeeel af en toe.
Toen kreeg ik het weer toen ik een nacht niet had geslapen. en nu na een paar jaar heb ik ut iedere dag
Ik heb ook last van hyperventilatie dus ikhoop dat het daar aan ligt.
Ik wil ook niet alleen zijn want dan krijg ik het gevoel erger.
En iedereen zegt wel zo makkelijk ga naar de huisarst maar hoe leg je het aan ieman uit die niet weet hoe het voelt
Zijn er ook mensen die het zelf opgelost hebben en hebben jullie ook tips??
En nee ik gebruik geen drugs.
Ik had het vroeger toen ik klein was al. Dat was heeeeeel af en toe.
Toen kreeg ik het weer toen ik een nacht niet had geslapen. en nu na een paar jaar heb ik ut iedere dag
Zodra je hersenen ontdekt hebben hoe ze in die staat kunnen verkeren wordt het eenvoudiger om daarin terug te gaan. Dat is wel vervelend.
Het is niet iets wat je zomaar kunt afleren ofzo, als het echt chronisch is ben je idd mooi de sjaak. In principe is het je angstcentrum in je hersenen die overbelast is meen ik. Daardoor gaan bepaalde informatieoverdracht in je hersenen vertraag waardoor het lijkt alsof alles niet echt is. Zoiets had ik ergens gelezen ik weet niet hoe betrouwbaar die informatie is. Het zou wel kloppen met het beeld dat je er meer last van hebt als je slecht had geslapen.
Ik zie ook een hoop bronnen die melden dat het een vecht/vlucht staat van je hersenen is. Je kan gewoon naar de dokter gaan en zeggen dat je last van derealisatie en depersonalisatie verschijnselen hebt. Dat je het idee hebt in een film te leven.
Ik had het overigens ook vroeger als kind heel sporadisch. Maar sinds ik het vaak heb en weet wat het is herken ik dat nu als zodanig.
Het is niet iets wat je zomaar kunt afleren ofzo, als het echt chronisch is ben je idd mooi de sjaak. In principe is het je angstcentrum in je hersenen die overbelast is meen ik. Daardoor gaan bepaalde informatieoverdracht in je hersenen vertraag waardoor het lijkt alsof alles niet echt is. Zoiets had ik ergens gelezen ik weet niet hoe betrouwbaar die informatie is. Het zou wel kloppen met het beeld dat je er meer last van hebt als je slecht had geslapen.
Ik zie ook een hoop bronnen die melden dat het een vecht/vlucht staat van je hersenen is. Je kan gewoon naar de dokter gaan en zeggen dat je last van derealisatie en depersonalisatie verschijnselen hebt. Dat je het idee hebt in een film te leven.
Ik had het overigens ook vroeger als kind heel sporadisch. Maar sinds ik het vaak heb en weet wat het is herken ik dat nu als zodanig.
Ja op het moment dat ik dit typ heel erg. Het schoot er net opeens weer flink in 
Het is wel een stuk minder dan in het begin maar helemaal over is het zeker nog niet.
Het is wel een stuk minder dan in het begin maar helemaal over is het zeker nog niet.
het is echt heel lastig maar het beinvloed ook je hele leven.
Ik krijg het dus erger als ik alleen ben dus wil ik het liefst aboluut niet alleen zijn.
Maar er is dus niks aan te doen bij jou?
Ik krijg het dus erger als ik alleen ben dus wil ik het liefst aboluut niet alleen zijn.
Maar er is dus niks aan te doen bij jou?
Ik neem nog steeds aan dat het met verloop van tijd steeds beter zal gaan 
Ik heb er niet echt meer last van als ik alleen ben. Als ik het erg heb, zeker met mensen die het niet kennen ofzo ga ik me juist afzonderen.
Ik heb er niet echt meer last van als ik alleen ben. Als ik het erg heb, zeker met mensen die het niet kennen ofzo ga ik me juist afzonderen.
Maar jij hebt waarschijnlijk alleen alsof je alles droomt maar ik heb ook dat ik soms zelf niet meer weet wie ik ben. Ik weet het wel maar raak vervreemd van mezelf of heb je dat ook?
Is dit eigenlijk een echte "aandoening"? Want als ik dit soort dingen vertel bij een psychiater weet zij niet wat het is. Terwijl er toch best veel mensen lijken te zijn die hetzelfde zeggen.
Het is ook een op zichzelf staande aandoening ja. Maar meestal komt het al bijverschijnsel bij andere psychische problemen zoals een depressie bijvoorbeeld.
Ik had vannavond opeens een paniekaanval :x Kon het gelukkig na 5 seconden weer wegproppen maar kwam zomaar out of the blue. Echt het gevoel alsof je hersenen kortsluiting maken ofzo. Alles is weg.
Ik had vannavond opeens een paniekaanval :x Kon het gelukkig na 5 seconden weer wegproppen maar kwam zomaar out of the blue. Echt het gevoel alsof je hersenen kortsluiting maken ofzo. Alles is weg.
Derealisatie is vaak een gevolg van overbelasting aan impulsen tijdens een trip of een stress toestand, verschilt natuurlijk ook per persoon.
Zou het geen idee zijn om eens te mediteren? Probeer te focussen op geluiden en andere sterke zintuigelijke waarneming; wandeling door het bos, muziek luisteren. Ik denk persoonlijk dat dit gevoel een gevolg is van een dissociatieve toestand tussen de realiteit en het bewustzijn, waarbij het bewustzijn niet meer in contact is met het moment zelf. Logischerwijs is dan goed om je aandacht te richten in het 'nu'. Althans, dat heeft bij mij veel geholpen.
Succes!
[ Bericht 0% gewijzigd door Nee op 08-12-2009 23:29:32 ]
Zou het geen idee zijn om eens te mediteren? Probeer te focussen op geluiden en andere sterke zintuigelijke waarneming; wandeling door het bos, muziek luisteren. Ik denk persoonlijk dat dit gevoel een gevolg is van een dissociatieve toestand tussen de realiteit en het bewustzijn, waarbij het bewustzijn niet meer in contact is met het moment zelf. Logischerwijs is dan goed om je aandacht te richten in het 'nu'. Althans, dat heeft bij mij veel geholpen.
Succes!
[ Bericht 0% gewijzigd door Nee op 08-12-2009 23:29:32 ]
Dat mediteren zou ik nou niet al te zeer aanprijzen, zeker omdat je dan verder kunt wegdromen of zelfs in een psychose kunt raken als je het verkeerd doet.quote:Op dinsdag 8 december 2009 23:24 schreef Nee het volgende:
Derealisatie is vaak een gevolg van overbelasting aan impulsen tijdens een trip of een stress toestand, verschilt natuurlijk ook per persoon.
Zou het geen idee zijn om eens te mediteren? Probeer te focussen op geluiden en andere sterke zintuigelijke waarneming; wandeling door het bos, muziek luisteren. Ik denk persoonlijk dat dit gevoel een oorzaak is van een dissociatieve toestand tussen de realiteit en het bewustzijn, waarbij het bewustzijn niet meer in contact is met het moment zelf. Logischerwijs is dan goed om je aandacht te richten in het 'nu'. Althans, dat heeft bij mij veel geholpen.
Succes!
Ik ben in mijn gedepersonaliseerde periode heel gevoelig geworden voor spirituele energie en als ik teveel mediteer zonder met de beide benen op de grond te blijven dan draai ik door.
Het is veel beter om eens lekker te gaan sporten ofzo! Wandelingen maken, dansen, dat soort dingen.
Gaat voor de BHFH-award 2005!
Humanitas est in bestias bonitas.
I am the hole I can't get out of.
Humanitas est in bestias bonitas.
I am the hole I can't get out of.
Meditatie is niet alleen maar wegdromen natuurlijk, je leert je aandacht te focussen op één punt. Mediteren kan ook al een bos wandeling zijn of sporten. Het is belangrijk dat je geest weer in contact komt met de realiteit door jezelf te focussen op het moment zelf, dat kan uitstekend met meditatie naar mijn mening, al verschilt dat misschien wel per persoon.
Het grootste probleem is echter dat mensen dit gevoel op onbewust niveau bekrachtigen, doordat de aandacht steeds gevestigd is op de dissociatie en niet op het dagelijks routine leven imo.
Het blijft een raar fenomeen, heb alleen het idee dat de huidige psychiatrie er nog mee worstelt.
Het grootste probleem is echter dat mensen dit gevoel op onbewust niveau bekrachtigen, doordat de aandacht steeds gevestigd is op de dissociatie en niet op het dagelijks routine leven imo.
Het blijft een raar fenomeen, heb alleen het idee dat de huidige psychiatrie er nog mee worstelt.
Het is een algemeen bekende psychiatrische stoornis, maar (in de meeste gevallen) ook een heel veel voorkomend symptoom bij o.a. angst en depressie. Ik trek er echt m'n wenkbrauwen bij op als een psychiater niet zou weten wat het is. Of bedoelde dat ze nog niet goed weten hoe het te verklaren is? Daar kan ik me iets bij indenken, wat als je het niet hebt (gehad) dan is het heel moeilijk voorstelbaar.quote:Op dinsdag 8 december 2009 23:02 schreef johndodo het volgende:
Is dit eigenlijk een echte "aandoening"? Want als ik dit soort dingen vertel bij een psychiater weet zij niet wat het is. Terwijl er toch best veel mensen lijken te zijn die hetzelfde zeggen.
dit kon net zo goed van mij zijn, ik herken allesquote:Op zondag 18 oktober 2009 16:11 schreef butterfly21 het volgende:
ik heb ook last van die gevoelens vandaag lees ik voor het eerst dat het dus bij meer mensen voor komt en hoe het heet.
Ik heb ook last van hyperventilatie dus ikhoop dat het daar aan ligt.
Ik wil ook niet alleen zijn want dan krijg ik het gevoel erger.
En iedereen zegt wel zo makkelijk ga naar de huisarst maar hoe leg je het aan ieman uit die niet weet hoe het voelt
Zijn er ook mensen die het zelf opgelost hebben en hebben jullie ook tips??
En nee ik gebruik geen drugs.
Ik had het vroeger toen ik klein was al. Dat was heeeeeel af en toe.
Toen kreeg ik het weer toen ik een nacht niet had geslapen. en nu na een paar jaar heb ik ut iedere dag
ik was de hele nacht wakker en dronk 2 redbulls en zat uren te rukken op pornofilms
ik denk dat mijn hersenen hierdoor overbelast waren
ik heb zelf de oplossing voor de mijne, maar ik weet niet of dat voor iedereen geldt
het is weinig piekeren, weinig eenzaam zijn, veel licht en geluid vermijden, veel bewegen, veel slapen
tijdens een aanval krachtvoer als chocolade, noten en vlees eten
dat helpt bij mij
maar het blijft klote dat je je levensstijl wat in je zit, moet veranderen, daarom hou ik me er niet altijd aan
*Meld zich*
Hier refereer ik aan mijn post in een ander topic, ik vind dit ook erg passend in dit topic:
Toeschouwer in eigen lichaam
Hier refereer ik aan mijn post in een ander topic, ik vind dit ook erg passend in dit topic:
Toeschouwer in eigen lichaam
quote:Echt opvallend dat dit topic nog speelt. Ben dit topic al eens eerder tegengekomen toen ik zelf ook pas deze symptonen ondervond - bijna een jaar geleden. Ik Denk nu dat 10 maanden lang bij mij hetzelfde aan de gang is met nog wat andere bijverschijnselen.
Het begon allemaal met één keer één slechte ervaring met drugs, in mijn geval spacecake. Vorig jaar oktober spacecake gegeten, in een redelijke badtrip gekomen. Het viel opzich nog wel mee - met een bekende als een halve zool door de stad gelopen tot het uitgewerkt was. 'S avonds toen het uitgewerkt leek te zijn nog wel een paar keer last gehad van het 'gevoel' alsof de drugs net begint te werken - zeg maar het moment dat je je realiseert dat het inslaat maar verder toen geen aandacht aan besteed. De maanden daarna ging alles opzich prima maar ik voelde me wel langzaam wat afweziger, leger, maar op dat moment viel het mezelf niet op. Af en toe had ik ineens hetzelfde gevoel van toen wanneer de drugs weer begon te werken voor een paar seconden maar dat wuifde ik toen weg voor mezelf zodat ik er niet bij stil hoefde te staan(hoewel ik er wel lichtelijk angstig van werd) -Zelf zat ik op dat moment persoonlijk in een lastige situatie, veel negatieve dingen achter de rug - niet lekker in mijn vel beetje de draad kwijt in het leven. Eigenlijk was dat niet echt iets wat bij mij paste omdat ik juist eerder positief ben ingesteld maar op dat moment waren er zoveel veranderingen die niet gunstig voor mij uitpakte die misschien toen allemaal teveel werden of samenkwamen.
Anyhow - toen kwam nieuwjaarsnacht, beetje teveel gedronken - voelde me die dag al wat minder omdat mijn leven niet echt eruit zag als ik het graag had willen zien en een feestelijke dag benadrukt dat altijd nog wat meer. (achteraf gezien voelde ik me al wat afwezig in die tijd maar op dat moment deed het mij niet zoveel). De ochtend na nieuw jaar begon eigenlijk de ellende. Ik kreeg last van hartkloppingen en combinatie hyperventilatie - ik werd duizelig en benauwd en ik was eigenlijk totaal in panic-modus. Gelukkig was ik met familie die wel wisten wat ze moesten doen en eigenlijk heb ik heel die dag daar last van gehad. De twee weken erna waren een hel. Ik had toen constant het gevoel weer van dat moment na/tijdens die spacecake - afwisselend met het gevoel dat de 'drug' net begon te werken en gewoon een total afwezigheid - alsof je jezelf ziet lopen gevoel, spectator bent, in een film zit noem maar op. Mijn reactie was hierop dat ik eigenlijk heel erg angstig werd voor alles wat ik moest doen - ik ging enorm op mezelf letten. Op mijn handen(ik voelde me vervreemd) - op alles wat ik voelde om alles maar proberen in de hand te houden. Eigenlijk was het veilige gevoel van 'lekker' in je vel zitten totaal weg( de veiligheid en het vetrouwen van je zintuigen en je lichaam). Ik herken dan ook alle bovengenoemde dingen enorm. Het begin was het ergst - het gevoel dat je in een film zit, dat alles aan je voorbij gaat, zelf had ik ook heel erg het gevoel alsof alles wat ik mee maakte heel snel ging. Ik voelde me raar - alsof zintuigen out of touch waren met mijn lichaam en met de realiteit (niet dat ik hallucinaties heb meegemaakt maar toch altijd bang om de realiteit te verliezen) In eerste instantie werd ik vooral angstig - angstig om dingen te ondernemen, op drukke plekken te komen, want ik was constant aan het 'checken' of alles wel goed met mezelf ging of ik wel 'aanwezig' was en constant op elk detail aan het letten of mijn zintuigen wel 'klopte' (bang om controle te verliezen). Maar ook het idee dat ik me 'raar' voelde en totaal niet mijn vinger erop kon leggen dat alles 'anders' voelde was echt zeer storend.
Mijn moeder (ben zelf begin 20 en woon nog thuis) dwong me eigenlijk om zoveel mogelijk te ondernemen en bezig te blijven. Want het liefst wilde ik eigenlijk niks meer ondernemen. Maar door juist weer 'normale' dingen te doen kon ik de draad steeds beter oppakken. De maanden daarna heb ik mijn leven weer 'normaal' proberen op te pakken. De afwezigheid bleef in het begin vooral heel sterk. Het was bijna onmogelijk geworden om van dingen te kunnen genieten want ik voelde me zo afwezig of juist angstig om me te kunnen laten gaan. Toch ben ik wel weer gaan werken - alle normale dingen weer gaan doen. Het was wel echt lastig - constant het gevoel alsof je in een tunnel zit alsof dingen snel gaan. Maar ook dingen vergeten en geen focus van hetgeen waar mee je juist bezig was.
Eigenlijk ben ik op deze manier maanden doorgegaan vanaf Januari tot nu en ik kan nu sinds een maand pas zeggen dat het structureel beter gaat (minder ups en downs dan voorheen), dat alle klachten afnemen. Ik voel nu echt verbetering en waarom? Ik ben nu steeds meer erop uit gegaan - meer leuke dingen gaan doen, meer onder de mensen - weer mezelf toelaten om van dingen te (proberen) genieten. Daarnaast heb ik mijn persoonlijke situatie enorm proberen te verbeteren - hard gewerkt, financiële stabiliteit, sporten, sociale contacten, dingen plannen voor een toekomstige studie etc. alle dingen die het leven boeiend kunnen maken. Om nou te zeggen dat ik nu 100% genezen ben van dit alles. Eigenlijk totaal niet, ik heb ook niet het gevoel dat het helemaal weg zal gaan ooit. Maar het is nu voor mijn gevoel in een fase waar ik 'bijna' geen last meer van heb. Ik denk wel dat ik er verstandig aan doe om nog een psycholoog in te schakelen en mogelijk een haptonoom (en dit had ik misschien eerder moeten doen) o.i.d. om gewoon voor dat extra beetje te zorgen waar je wellicht anders niet kan komen(onderbewuste).
Al met al denk ik dat bij mij persoonlijk veel komt door het onderbewuste - negatieve gevoelens die ik niet echt verwerkt had die er voor zorgde dat ik gewoon het contact met de wereld kwijt raakte en drugs was voor mij gewoon de trigger (ook al was het eenmalig). Wat mij door de periode heen het meest heeft geholpen is praten met mensen - vrienden en bekenden. Wat ook hielp was het stoppen met mezelf te behandelen als een psychisch patiënt ook al voelde dat af en toe wel zo. Het is ok jezelf erkenning te geven dat je de klachten ondervindt maar je kan ook te ver gaan door er onnodig in te blijven zitten of jezelf dingen aan te praten (been there done that). M.a.w. praat erover en zoek hulp - ga dingen doen zorg dat je weer dichter bij jezelf komt (wat zijn je motivaties, wie ben je, waar hou je van, waar geniet je van) want uiteindelijk ga je dan jezelf ook weer dichter bij jezelf 'voelen'.
Eigenlijk had ik nog veel meer op willen schrijven over de ervaringen die ik heb gehad ermee maar aangezien ik al zoveel heb neergeknald vind ik het wel even prima
is it?
Bij mij heb ik er meestal geen last van, tenzij ik in een drukke omgeving ben.
wie herkent dit? want ik weet niet zeker of dat het is. niemand het helemaal perfect te omschrijven
wie herkent dit? want ik weet niet zeker of dat het is. niemand het helemaal perfect te omschrijven
beter spijt van je daden, als spijt omdat je het hebt gelaten!!!
ja ikquote:Op donderdag 24 december 2009 15:53 schreef Cumshooter het volgende:
Bij mij heb ik er meestal geen last van, tenzij ik in een drukke omgeving ben.
wie herkent dit? want ik weet niet zeker of dat het is. niemand het helemaal perfect te omschrijven
beter spijt vanwege je daden dan spijt omdat je het hebt gelaten
gaat Derealisatie altijd gepaard met paniekaanvallen?
beter spijt vanwege je daden dan spijt omdat je het hebt gelaten
Ik heb niet meer echt last van paniekaanvallen wel heel erg gehad en ook die droomstand komt me erg bekend voor. Nu wel aardig vanaf maar merk dat ik me in sociale situaties met meerdere mensen me niet meer op me gemak voel. Als ik wat zeg heb ik echt het idee dat het er raar en angstig uit komt en ook moeite met mensen aankijken. Zit gewoon niet lekker daar erg irritant. merkte het vnd aan tafel met kerst terwijl de nieuwe schoonfamilie van mn zus erbij zat.
@ Magnetro01 prima verwoord. Zeer herkenbaar. Ik wil ook nog niet zeggen dat ik voor de volle 100% hersteld ben, maar ben heel blij dat het al een heel stuk beter gaat. Ik heb geen last meer van depersonalisaties. Derealisaties nog heel minimaal evenals hyperventileren (nog wel eens in de auto, trein of een drukke openbare plaats, zoals de supermarkt).
Wat ik aan deze periode heb overgehouden is een enorme onzekerheid. Ik twijfel gigantisch aan mezelf en mijn toekomst. Ik vraag mij ook sterk af waarom. Ik heb er een hekel aan om het te noemen, maar voor de duidelijkheid dan maar. Voor mijn 20e was ik al ondernemer, nu, op mijn 23e heb ik al dingen mogen doen die menig persoon op dezelfde leeftijd nog niet gedaan heeft. Mijn zaak loopt goed, heb prachtige kansen gekregen en er komt weer het één en ander aan hele kicken kansen aan. Wat betreft mijn carriére zie ik het zonnig in dus. Maar waar ik bang voor ben is dat mentale. Bang voor herhaling van deze klachten of andere mentale klachten.
Doordat ik mijzelf constant in de gaten hield, ben ik erg onzeker geworden. Ik vertrouwde mijn eigen lichaam en geest niet meer. Had mezelf niet in de hand en het maakte me bang. Dacht dat ik gek werd en dat het onmogelijke, mogelijk werd. Om een voorbeeld te noemen:
Afgelopen week sprak ik met een goede vriend over mijn klachten. Van het ene onderwerp, kwamen we op een ander onderwerp uit "zieke gedachten als gezond persoon". Bijv: je staat op een perron en je denkt "als ik nu een stap naar voren zet, ben ik er niet meer". Of je bent aan het klussen en je realiseert je dat 'wanneer je gek zou worden' je rare dingen met jezelf of naar anderen uit kunt halen. Dat onmogelijke, dat onbegrijpbare, dat waar je je over verbazen kunt (bijv. moord). Dat je niet begrijpt waarom iemand dat kan doen. Door mijn depersonalisatie / derealisatie klachten was ik bang dat ik op een gek zou uitdraaien.
Diep van binnen weet ik dat ik mij geen zorgen hoef te maken. Ik ben altijd heel rustig geweest, zelden ruzie en als ik ruzie heb zal ik zelden fysiek geweld gebruiken. De laatste keer dat dat gebeurde was op de middelbare school. Ik kon niet anders, uit verdediging moest ik wel. Maar dan ook echt puur uit verdediging, niet om de ander pijn te doen.
Eerder dit jaar bijv. Liet me overhalen om eens mee te gaan naar een kroeg. Toen ik de kroeg verliet om naar huis te gaan liep ik langs een groep die ruzie had. Eén van de vechtersbazen betrok mij in de ruzie en gaf me 2 klappen vanuit het niets. Ik zei er wat van, liep door en tipte 2 agenten die ik op mijn pad naar huis tegenkwam. Daarnaast ben ik van het type "helpen", eerst anderen, dan jezelf. Geweld is het tegenovergestelde van mij. Kortom: het past niet bij me, dus ik schrok van die gedachtes. Uberhaupt al omdat ik er aan dacht.
Met Oud&Nieuw donderdag voor het eerst een groot feest sinds ik deze klachten heb ervaren. Ben zeer benieuwd. Wordt een duik in het diepe.
Oh en als laatst: voor diegene die er last van hebben. Wat Magnetron al zei: ga inderdaad naar buiten. Confronteer. Doe! Ga niet thuis zitten. Daar wordt je somber van en de klachten zullen veel langer aanhouden. Het gaat met mij ook beter sinds ik iedere dag naar buiten ging. Al was het alleen maar even op en neer naar de supermarkt.
Wat ik aan deze periode heb overgehouden is een enorme onzekerheid. Ik twijfel gigantisch aan mezelf en mijn toekomst. Ik vraag mij ook sterk af waarom. Ik heb er een hekel aan om het te noemen, maar voor de duidelijkheid dan maar. Voor mijn 20e was ik al ondernemer, nu, op mijn 23e heb ik al dingen mogen doen die menig persoon op dezelfde leeftijd nog niet gedaan heeft. Mijn zaak loopt goed, heb prachtige kansen gekregen en er komt weer het één en ander aan hele kicken kansen aan. Wat betreft mijn carriére zie ik het zonnig in dus. Maar waar ik bang voor ben is dat mentale. Bang voor herhaling van deze klachten of andere mentale klachten.
Doordat ik mijzelf constant in de gaten hield, ben ik erg onzeker geworden. Ik vertrouwde mijn eigen lichaam en geest niet meer. Had mezelf niet in de hand en het maakte me bang. Dacht dat ik gek werd en dat het onmogelijke, mogelijk werd. Om een voorbeeld te noemen:
Afgelopen week sprak ik met een goede vriend over mijn klachten. Van het ene onderwerp, kwamen we op een ander onderwerp uit "zieke gedachten als gezond persoon". Bijv: je staat op een perron en je denkt "als ik nu een stap naar voren zet, ben ik er niet meer". Of je bent aan het klussen en je realiseert je dat 'wanneer je gek zou worden' je rare dingen met jezelf of naar anderen uit kunt halen. Dat onmogelijke, dat onbegrijpbare, dat waar je je over verbazen kunt (bijv. moord). Dat je niet begrijpt waarom iemand dat kan doen. Door mijn depersonalisatie / derealisatie klachten was ik bang dat ik op een gek zou uitdraaien.
Diep van binnen weet ik dat ik mij geen zorgen hoef te maken. Ik ben altijd heel rustig geweest, zelden ruzie en als ik ruzie heb zal ik zelden fysiek geweld gebruiken. De laatste keer dat dat gebeurde was op de middelbare school. Ik kon niet anders, uit verdediging moest ik wel. Maar dan ook echt puur uit verdediging, niet om de ander pijn te doen.
Eerder dit jaar bijv. Liet me overhalen om eens mee te gaan naar een kroeg. Toen ik de kroeg verliet om naar huis te gaan liep ik langs een groep die ruzie had. Eén van de vechtersbazen betrok mij in de ruzie en gaf me 2 klappen vanuit het niets. Ik zei er wat van, liep door en tipte 2 agenten die ik op mijn pad naar huis tegenkwam. Daarnaast ben ik van het type "helpen", eerst anderen, dan jezelf. Geweld is het tegenovergestelde van mij. Kortom: het past niet bij me, dus ik schrok van die gedachtes. Uberhaupt al omdat ik er aan dacht.
Met Oud&Nieuw donderdag voor het eerst een groot feest sinds ik deze klachten heb ervaren. Ben zeer benieuwd. Wordt een duik in het diepe.
Oh en als laatst: voor diegene die er last van hebben. Wat Magnetron al zei: ga inderdaad naar buiten. Confronteer. Doe! Ga niet thuis zitten. Daar wordt je somber van en de klachten zullen veel langer aanhouden. Het gaat met mij ook beter sinds ik iedere dag naar buiten ging. Al was het alleen maar even op en neer naar de supermarkt.
Ik heb het onlangs weer heel erg gehad. Maar nu had ik het nadat ik heel slecht nieuws heb gehoord; dus dat ik eigenlijk heel erg geschrokken was. Ik kreeg ook eerst een soort van adrenaline stoot, en toen gelijk alsof ik heel erg klein werd, en alsof alles plat werd, en ik werd er heel erg misselijk bij ook. 
Ik heb hier eerder in het topic gepost, bij mij is het nog steeds helemaal weg. Ik kan ook weer gewoon alcohol drinken.
Drugs heb ik sowieso nooit gebruikt maar dat durf ik ook echt niet. Ik denk als je dit hebt of hebt gehad dat drugs/wiet echt het laatste is wat je aan moet raken.
Wat mij wel hielp is yoga en wandelen, liefst in de natuur of ergens waar niet teveel prikkels zijn.
Drugs heb ik sowieso nooit gebruikt maar dat durf ik ook echt niet. Ik denk als je dit hebt of hebt gehad dat drugs/wiet echt het laatste is wat je aan moet raken.
Wat mij wel hielp is yoga en wandelen, liefst in de natuur of ergens waar niet teveel prikkels zijn.
Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee?
