Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee?

quote:

Op vrijdag 13 maart 2009 22:34 schreef Susi het volgende:
Ik 'neig' (doe niet echt aan zelfdiagnoses) ook naar depersonalisatie/derealisatie Vooral veel moeite om me in te denken dat ik serieus vrienden had, gewoon omdat ik het idee had dat ze oplosten zodra ze de hoek om waren en ze weer opnieuw geinstrueerd waren dat ze me kenden als ik ze weer zag. Kon (en kan, ergens) mij niet voorstellen dat mensen mij als deel van hun 'groep' zien.
Daarnaast beschouw ik mezelf niet als mezelf. Ik zie mezelf als een observator van de massa.

Zoiets had ik ook of het nou derealisatie is of niet

quote:

Op zaterdag 4 april 2009 00:44 schreef barthol het volgende:

[..]

Tja, maar het kan ook zijn dat het niet zozeer om de wereld gaat, maar juist om het eigene... of tenminste datgene wat eigenlijk eigen en vertrouwd zou moeten zijn, maar waar je je opeens helemaal vervreemd van voelt.
Je eigen thuis wat opeens niet meer als "thuis" aanvoelt, de herinneringen aan je eigen verleden die opeens niet meer hetzelfde voelen. De mensen uit je leven die vertrouwd zouden moeten zijn, maar die ook niet meer zo aanvoelen als anders.
Gelukkig is het voor mij heeeel lang geleden, maar ik weet nog hoe ik toen soms de karikatuur van mijn eigen huis ontvluchte, soms ook terug ging naar plaatsen uit een ver verleden. Zwervend en zoekend, in de hoop ergens,waar dan ook, iets terug te vinden wat zeker en vertrouwd voelde.

Maar ja, misschien heeft ieder wel zo zijn/haar eigen ervaringen, en hoeven die ervaringen niet per se met elkaar overeen te komen.

Klopt, maar ik heb het ook zo ongeveer ervaren. Dingen die niet meer vetrouwd aan voelen of dingen die logisch waren nu heel verwarrend en angstig zijn.

Ik ben er nu vanaf, duurde wel 3/4 maanden maar volgens mij was opgekropte gevoelens die zich dan op een of ander manier uitten. Nu voel ik me wel beter dan vroeger

Ik ben wel benieuwd hoe het nu met de TS is.

Ik reageer even op dit topic omdat ik precies dezelfde symptomen heb als de TS en dat al sinds januari 2005, dus nu meer dan 4 jaar.

Ik wist al vrij snel dat ik last had van depersonalisatie/derealisatie en was er in de begintijd erg veel mee bezig aangezien de herinnering aan het leven voor depersonalisatie/derealisatie nog beter was. Ik moet zeggen dat ik er de afgelopen jaren weinig mee bezig ben geweest en dat ik het deels vergeten was, maar dat is denk ik één van de symptomen, dat je alles nogal snel vergeet zeker als het op jezelf aankomt. Van de week had ik even een helder moment van 2, 3 seconden waarin ik om me heen keek en voor het eerst goed zag waar ik nu woon, best een mooi huis eigenlijk!

Mocht iemand tips hebben, ik sta ervoor open. Recentelijk ben ik yoga gaan doen wat me iets lijkt te helpen maar de blur blijft voor mijn ogen hangen.

[ Bericht 14% gewijzigd door JohnDDD op 18-04-2009 17:58:40 ]

Ik heb hier ook geruime tijd last van gehad, voornamelijk toen ik een jaar of 16 was. Toen kreeg ik soms 6 'aanvallen' per dag die allemaal iets van tien minuten duurden. Na een tijdje ben ik eroverheen gegroeid, denk ik. Ik heb er nu heel af en toe last van (voornamelijk in drukke ruimtes met veel prikkelingen), maar dan negeer ik het gewoon en gaat het op een gegeven moment vanzelf weer weg. Veel tips heb ik dus niet, alleen dat het hopelijk vanzelf weer weggaat.

Wat ben ik blij om deze topic tegen te komen. Ik zal mijn verhaal hier nog wel uitgebreid vertellen.

Door het (onbewust) sneller ademen adem je waarschiijnlijk teveel stikstof uit.
Probeer eens diep in te ademen en vervolgens je adem in te houden zolang je je er prettig bij voelt (ong. 15 seconden) en blijf dit een paar keer herhalen. Bij mij werkt het.

Ik doe al 3 jaar ademtherapie en het heeft me deels geholpen maar mijn klachten zijn er nooit door overgegaan.

Sorry, er ging wat mis met het wijzigen van mijn eerdere bericht.

[ Bericht 71% gewijzigd door Stratomaster op 03-05-2009 11:22:59 ]

-

quote:

Op vrijdag 13 maart 2009 22:34 schreef Susi het volgende:
Ik 'neig' (doe niet echt aan zelfdiagnoses) ook naar depersonalisatie/derealisatie Vooral veel moeite om me in te denken dat ik serieus vrienden had, gewoon omdat ik het idee had dat ze oplosten zodra ze de hoek om waren en ze weer opnieuw geinstrueerd waren dat ze me kenden als ik ze weer zag. Kon (en kan, ergens) mij niet voorstellen dat mensen mij als deel van hun 'groep' zien.
Daarnaast beschouw ik mezelf niet als mezelf. Ik zie mezelf als een observator van de massa.

Klinkt meer als een schitzoide persoonlijkheids stoornis (wat minder erg is dan het klinkt)

quote:

Hij stelde voor om op dat soort momenten flink te gaan sporten, om je weer "bewust" te maken van je lichaam. Niet teveel overnadenken, en doorgaan met je bezigheden...

Wat er dan dus eigenlijk gebeurt is dat je serotonine-spiegel omhoog gaat. Waardoor je je ontspannender en tevredener/relaxter voelt. Depersonalisatie is eigenlijk niets meer dan overfocused zijn en er zelf bewust van zijn. Je denkt te zuiver. (het is dus zeker verstandig om (intensief) te gaan sporten zoals de dokter zei)

Ik zie trouwens wel een verband met ad(h)d.. misschien komt dat omdat bij ad(h)d er een verschil is in bewustzijn (concentratie) door een verschil (sommigen noemen het een defect) in de frontale hersenkwab. (de plek in je hersenen waar oa je besef gerealiseerd wordt zeg maar)

Interessant. Misschien kan iemand die hier een studie over dit onderwerp doet zich hier misschien in verdiepen.

quote:

Op vrijdag 13 maart 2009 22:34 schreef Susi het volgende:
Ik 'neig' (doe niet echt aan zelfdiagnoses) ook naar depersonalisatie/derealisatie Vooral veel moeite om me in te denken dat ik serieus vrienden had, gewoon omdat ik het idee had dat ze oplosten zodra ze de hoek om waren en ze weer opnieuw geinstrueerd waren dat ze me kenden als ik ze weer zag. Kon (en kan, ergens) mij niet voorstellen dat mensen mij als deel van hun 'groep' zien.
Daarnaast beschouw ik mezelf niet als mezelf. Ik zie mezelf als een observator van de massa.

quote:

Op zaterdag 14 maart 2009 00:16 schreef Twinky het volgende:

[..]

nee, dat is niet wat depersonalisatie inhoudt. Depersonalisatie is niet een manier waarop je naar de wereld kijkt, of een al dan niet vertekend wereldbeeld dat je hebt, of het idee van je positie in de wereld.
Het is letterlijk het buiten jezelf staan (depersonalisatie) of buiten de werkelijkheid (derealisatie). Veel depersonalisatie/derealisatie patienten beginnen bijv. bij een opticien omdat ze 'niet goed meer zien'. Het is meer een lichamelijke staat van zijn.

Meer lichamelijk ? Ik begreep dat het ook een deel psychisch is, en een aantal symptomen daarvan vallen nogal in mijn straatj1e, vandaar dat ik hier reageerde.

quote:

Stichting Depersonalisatie/Derealisatie : Depersonalisatie (afgekort als DP) is een bewuste ervaring waarin een persoon zichzelf of zijn eigen lichaam als vreemd, niet vertrouwd of onecht ervaart.

Ik heb inderdaad niet het idee dat ik buiten mijn lichaam sta, fysiek heb ik alleen het idee dat ik niet bewust ben van mijn lichaam. Ik voel wel dat ik nu zit te typen, maar heb het idee dat ik dit op de automatische piloot doe, dat ik het niet zo goed kan stoppen. Ik heb het idee dat ik al mijn hele leven op de automatische piloot sta, en ik begin dat een beetje zat te raken. Daarnaast heb ik het idee dat mijn leven nep is, vandaar dat ik denk dat mensen in mijn omgeving geprogrammeerd zijn om mij te kennen, maar eigenlijk oplossen zodra ze de hoek om zijn. Maar niet als in dat ik waanbeelden zie, ik weet wel hoe het leven in zijn werk gaat en hoe je jezelf staande houd.
Zit ook te wachten totdat ik uit dit leven word gehaald, want ik zie dit als een soort van tussenstop. Ik leef wel, maar ik leef niet.
Ik doe aardig, omdat ik mijzelf heb aangeleerd hoe. Maar of ik echt aardig ben, en wie ik dan ben ? Geen idee. Heb ook weinig duidelijke emoties. Weet wel dat ik mijn leven nu aardig op orde heb, maar of ik gelukkig ben, geen idee. Weet ook niet hoe dat zou moeten voelen.
Ik raak er in elk geval flink van in de war, want ik heb het idee dat ik mij zo nooit aan iemand zou kunnen binden in deze staat, laat staan het afgrijselijke idee dat ik nog

Ga binnenkort beginnen met het bezoeken van een strijkster en beginnen met voetenreflexologie, omdat ik het idee heb dat mijn energiebanen op de een of andere manier geblokkeerd zijn.

_{(sorry dat ik hier pas nu op reageer, ik lees het pas net)}

Maar ik zie mijzelf niet vanaf een afstandje dit hier zien typen. Als ik naar mijn handen kijk, heb ik dan wel weer het idee dat ze niet van mij zijn. Enige momenten dat ik het idee heb dat ik buiten mijzelf treedt, is als het heel erg warm is. Dan lijk ik te zweven.

Vroeger zei ik altijd dat ik te slim voor mezelf was, misschien is dat het

_{Edit : Het verotte is nu ook, dat ik het eigenlijk niet zo goed uit kan leggen. Er is nog meer maar ik weet niet hoe ik het kan verwoorden. Ik kan het niet uitleggen, bagger. En nu ga ik er over nadenken en dan weet ik het niet meer , ik weet nou ook niet zo goed meer of het nu wel zo is of ik me zo voel of dat ik denk of wil denken dat ik me zo voel.
Ben er vrijwel zeker van overtuigd dat ik niet leef, maar ik ben er de laatste paar dagen veel mee bezig en dan raak ik in de knoop}

[ Bericht 2% gewijzigd door Susi op 09-06-2009 19:58:43 ]

quote:

Op zondag 3 mei 2009 13:04 schreef DuJeems het volgende:
Ik zie trouwens wel een verband met ad(h)d.. misschien komt dat omdat bij ad(h)d er een verschil is in bewustzijn (concentratie) door een verschil (sommigen noemen het een defect) in de frontale hersenkwab. (de plek in je hersenen waar oa je besef gerealiseerd wordt zeg maar)

Interessant. Misschien kan iemand die hier een studie over dit onderwerp doet zich hier misschien in verdiepen.

Interessant. Ik heb net de diagnose ADD gekregen en heb/had dus ook regelmatig last dat alles onwerkelijk voelt. Met name in omstandigheden met veel drukte/chaos om me heen, waar ik als ADD-er dus ook niet echt goed mee om kan gaan.. of het dan oververmoeid/prikkeldheid door ADD is, een soort 'kortsluiting' in mijn hoofd door ADD, of iets wat er helemaal los van staat..?

Ow, ik heb wel een vergelijkbaar iets vlak voordat ik slaap, ben me er dan ook erg bewust van dat ik wakker ben en dan ook wakker blijven maar kan ook besloten direct in slaap te vallen. Maar ook na intensief sporten heb ik het ook wel eens, wanneer de adrenaline niet meer wordt afgegeven en ik rustig ergens sta of zit..

Ik heb hier ook last van gehad als gevolg van overmatige stress.

Je hebt natuurlijk altijd wel dat je gewoon even in gedachte zit, maar toen voelde de omgeving vreemd en leeg aan. M'n lichaam voelde nog wel als dat van mij, maar de omgeving voelde alsof ik er maar half deel van uit maakte. Alsof er afstand was tussen mij en m'n omgeving. Doodeng. En om het nog enger te maken, er was er die stem in m'n hoofd die heel helder schreeuwde dat ik zou gaan instorten of door zou draaien. Guess what happened Ik heb me na het moment van instorten direct voor langere tijd teruggetrokken uit al m'n verplichtingen. De derealisatieklachten hielden toen ook direct op maar toen bleek dus wel dat ik er heel slecht aan toe was.

is dit niet iets waar je pas last van krijgt als je erover nadenkt. Ik denk bijvoorbeeld nooit na over hoe het kan dat mijn lichaam beweegt enzo maar nadat ik dit topic had gelezen kreeg ik even een hele rare gewaarwording zovan goh zal het allemaal dan wel écht zijn?
Ik vind het erg moeilijk voor te stellen allemaal, het lijkt me wel erg vervelend maar opvallend dat er blijkbaar zoveel mensen zijn die er last van hebben!

Wow, wat fijn te lezen dat ik niet de enige ben met deze 'rare' verschijnselen. Ik zal kort mijn ervaringen opschrijven, misschien herkent iemand dit. Het helpt mij iig dat ik dingen bij anderen herken.
Ik heb een aantal jaar geleden gedurende een half uur last gehad van een deel niet goed kunnen zien. Men dacht eerst dat ik een TIA (voorbijgaande beroerte) had. Er werd echter niets gevonden bij aanvullend onderzoek en het werd geweten aan een eerste aanval van migraine. Dit zit ook in de familie. Jaren geen last gehad, tot ik een jaar geleden opeens op een dag een aantal keer niet uit m'n woorden kon komen. Ik sprak een keer zelfs Duits! (dacht dat ik dat niet kon, haha) Toen naar de neuroloog gegaan en deze zei inderdaad het is migraine (sans migraine) (ik had er niet altijd hoofdpijn bij). Weer maanden geen bijzonderheden tot ik een week of 3 geleden een aantal dagen achter elkaar gemiddeld 3x per dag een sec voordat iemand iets ging zeggen letterlijk al wist wat hij of zij ging zeggen. Erg eng!! Ook in die periode veel deja vu's gehad. Daarna ongeveer anderhalve week last van derealisatie gehad. Alsof je door glas kijkt en wat je hoort een fractie later binnenkomt etc. Nou ja, velen van jullie hebben dat gevoel al heel treffend beschreven. Mijn neuroloog bezwoor mij dat hij dit vaak hoort bij mensen met migraine en dat ik niet gek aan het worden was. Het gaat nu sinds een paar dagen weer prima, maar het was de meest enge week uit mijn leven!!!!! En dan doel ik op de derealisatie. Nou, misschien herkent iemand dit. Zou het fijn vinden om daar dan iets over te horen.

oh de deja vu's, dat is herkenbaar. Ik wist niet wat er ging gebeuren maar meerdere keren op een dag van 'o dit wist ik, dit heb ik eerder meegemaakt', zo'n gevoel.
Heb je ook dat je overal mensen herkent zegmaar? Dat had ik ook in die periode, dat ik dan een bepaalde vriend de hele dag zag lopen. Tuurlijk was hij het niet maar dan maakte ik wel die connectie. Zo zag ik ook overal beesten en katten enzo, terwijl het dan een steen of afval was..

quote:

Op vrijdag 12 juni 2009 20:57 schreef Daboman het volgende:
Ik heb hier ook last van gehad als gevolg van overmatige stress.

Je hebt natuurlijk altijd wel dat je gewoon even in gedachte zit, maar toen voelde de omgeving vreemd en leeg aan. M'n lichaam voelde nog wel als dat van mij, maar de omgeving voelde alsof ik er maar half deel van uit maakte. Alsof er afstand was tussen mij en m'n omgeving. Doodeng. En om het nog enger te maken, er was er die stem in m'n hoofd die heel helder schreeuwde dat ik zou gaan instorten of door zou draaien. Guess what happened Ik heb me na het moment van instorten direct voor langere tijd teruggetrokken uit al m'n verplichtingen. De derealisatieklachten hielden toen ook direct op maar toen bleek dus wel dat ik er heel slecht aan toe was.

Herkenbaar. Ik heb sinds eind maart '09 last van paniekaanvallen die begonnen met een derealisatiegevoel (zal achteraf getriggerd zijn door hyperventilatie). Ik stond te strijken en zag ineens van alles op me af komen, werd licht in mijn hoofd en had het gevoel geen grip meer op mezelf en de buitenwereld te hebben. Alles leek vreemd en beangstigend. Ik ben toen een eind gaan lopen en durfde niet stil te staan omdat ik het gevoel had dat ik zou "verdwijnen". Ik was werkelijk bang psychotisch te worden. De angst dat er wat mis was met me, het gebrek aan grip op alles, bleef daarna voortdurend bij me. En dat voor iemand die nooit eerder psychische klachten heeft gehad!

Inmiddels zijn we een paar maanden verder en is duideliijk geworden dat ik vanuit overbelasting 1) een angststoornis heb ontwikkeld of 2) een depressie heb waarbij angstgevoelens erg op de voorgrond staan. E.e.a. valt niet echt van elkaar los te maken, het is oorzaak/gevolg van een bepaalde disbalans in mijn hersenen. In elk geval, is derealisatie één van de meest voorkomende symptomen van zowel angst als depressie. Ik ervaar het zelf als héél eng en heftig maar ben volgens psycholoog en psychiater heel goed behandelbaar. Sinds eind mei slik ik citalopram (SSRI). In het begin ging ik door het plafond van de bijeffecten (versterking van depressieve- en paniekgevoelens). Op een gegeven moment slikte ik 20 mg. diazepam per dag om niet compleet in paniek te raken. Ik voelde me alleen op de wereld, had het idee dat niemand me kon bereiken, dat we allemaal in ons eigen hokje zaten en fundamenteel eenzaam waren... etc. Heel beangstigend en deprimerend.

Nu gaat het de goede kant op. Ik heb door dat mijn perceptie van de werkelijkheid afhangt van hoe ik me voel en dat de oplossing dus ligt in het wegnemen van alle angstgevoelens bij mezelf. De citalopram helpt me daarbij. Van de diazepam ben ik inmiddels zelfs af. Nu ben ik met name als ik net wakker word nog heel gespannen en van de wereld. Naarmate de dag vordert, ebt de angst weg en zak ik weer terug in mezelf, neemt alles weer zijn normale gedaante aan. Als ik een middagdutje doe, schiet de angst er somsweer in. Dat kan (volgens de psychiater) komen doordat je op het moment van slapen/ontwaken de controle over jezelf nog niet helemaal hebt, en angstgevoelens dan kans zien om je te overvallen. Het derealisatiegevoel stijgt en daalt bij mij in elk geval evenredig met de hoeveelheid angst die ik ervaar.

De ellende is, in mijn geval: ik zit in modus A (normaal) of modus B (derealisatie). Er zit niet veel tussen. Op het moment dat ik me niet gespannen voel, kan ik me het derealisatiegevoel ook werkelijk niet meer voorstellen. Helaas geldt dat andersom ook; de angst dat je in een andere werkelijkheid bent terechtgekomen en daar niet meer uit kúnt komen ("want nu zie ik pas hoe het echt is!") zorgt ervoor dat je in een vicieuze cirkel terechtkomt. Ik wéét dat het slechts een kwestie van beleving is en dat ik zomaar weer in mijn andere modus kan zitten, maar blijf het toch en en ongrijpbaar vinden. Wat mij nu helpt: rust, tot mezelf komen, niet teveel prikkels, niet piekeren over grootse dingen, op mijn ademhaling letten en van me af schrijven. Alleen al het idee dat ik er toch tot op bepaalde hoogte controle over heb, stelt me gerust.

[ Bericht 1% gewijzigd door AncientSound op 14-07-2009 13:37:20 ]

Is wel raar om te lezen hoeveel mensen er eigenlijk DR/DP hebben.. Zelf heb ik het nu al zo'n 8 maanden.
Het begon lichtelijk (en ik had het nog niet echt door) na mijn eerste badtrip. Vervolgens heb ik nog 2 badtrips gehad en hierna is het erger geworden.. Ik tripde helemaal uit in bed, omdat ik bang was dat ik misschien de enige was met dit probleem.. Drie badtrips in 1 week, sowieso dom maar ook nog beangstigend. Ik dacht bij mezelf: "Hoe groot is de kans dat je 3 badtrips in 1 week hebt?" "Misschien kan niemand weten wat je hebt en blijf je voor altijd zo..". Die gedachtes zorgde voor flink wat paniek. Een goede vriend van me heeft me in het begin goed geholpen. Ben zo uiteindelijk bij een psycholoog terecht gekomen. Ik begon mijn verhaal met de badtrips die ik heb gehad en dat ik bang ben dat ik mijn hersenen heb verkloot. Hij luisterde aandachtig en aan het einde van mijn verhaal begon hij over iets heel anders.. Hij "negeerde" als het ware mijn hele verhaal.. Hij vroeg me hoe het thuis allemaal ging. Ik heb hem mijn hele thuissituatie voorgelegd, en het was al duidelijk voor hem geworden wat het probleem is. Mijn ouders komen zelf uit india, ze kwamen hiernaartoe voor een betere toekomst voor hun kinderen. Ik ben hier geboren en heb vanaf het begin al toegeleerd gekregen dat ik wel indiaas moet blijven. En geloof me het is een strenge cultuur. Maar ik had al redelijk vroeg interesse in meisjes, nederlandse meisjes. En toen ik op een redelijk witte middelbare school kwam ben ik uiteindelijk helemaal losgekomen. Drank en drugs is ook sterkverboden bij mijn ouders. Maar ik heb toch gedronken en gesmoked.. Mijn ouders doen zelfs moeilijk over uitgaan omdat ze denken dat ik hierdoor "Nederlands/Westers" word.. Dus ik ga zelden uit, terwijl ik wel echt een partyanimal ben.. Ik heb ook allemaal Nederlandse ex-en en heb zelfs nooit een buitenlandse vriendin gehad.. Dit hield ik allemaal geheim voor me ouders.. En heb zelfs het feit dat ik dit allemaal niet mocht geheim gehouden voor mijn vrienden.. Ik heb dit tot de 5e klas alleen mijn ex-en verteld omdat ik vond dat zij dit moesten weten (toen ik nog een relatie met ze had).. In de 4e klas heb ik het mijn vriendengroep verteld waar ik al 4 jaar inzat.. Ze hadden natuurlijk al hun vermoedens, en ik heb met sommige van hun er nog goede gesprekken over gehad. Begin 4e klas was ik ook begonnen met smoken, dat was toen nog niet zoveel. En ik dronk ook al wel eens wat. In de loop van de 4e klas, ging ik steeds vaker "gezellig" een paar flessen alcohol halen en dan was ik om 4/5 uur 's middags al dronken.. Ik voelde me dan goed, en het was ook altijd gezellig. Ik had dus zelf nooit echt door dat ik dit deed om even nergens aan te denken.. Ik ontnuchterde en ging naar huis, daar kreeg ik meestal op mijn kop en ik had ook altijd het gevoel dat ik mijn ouders tot last was. Ik heb zelf altijd schuldgevoelens tegenover mijn ouders gehad, omdat ik weet dat zij op hun manier ook goedzitten.. Maar ik ben nooit echt uitgekomen voor mezelf, voor wat ik echt wil en dat ik niet de brave indiase jongen ben die ze willen.. Ik deed me ook altijd anders voor in huis.. Drinken en smoken werd meer en meer.. en uiteindelijk was ik 2 weken bijna elke schooldag wel stoned.. Daarna kwamen de badtrips.. Sindsdien heb ik er dus last van, en mijn psycholoog heeft me uitgelegd dat het komt doordat ik niet mezelf kan zijn. En ik moet nog beginnen aan "de oplossing".. Ik hoop dat alles goedkomt, ik weet tenminste waar het probleem zit.. Maar het word wel een moeilijke tijd.

ZOO dat is een lang verhaaltje Maarja soms is het beter om te sharen tochh

Paar flessen alcohol MET VRIENDEN he.. anders was het wel heel raar geweest

Het is plotsklaps weer raak.. ik heb in dit geval t gevoel dat het benauwde weer de oorzaak is, al heb ik eigenlijk helemaal niet het gevoel dat ik raar adem nu

ik heb dp 24/7

Bij mij is marihuana de trigger geweest iig (je weet nooit of dat zonder marihuana zich ook sowieso zou ontwikkelen obv)

Tip voor mensen die psychologen/psychiaters bezoeken: Regel een verwijzing naar het ziekenhuis bij je huisarts. Dik je verhaal gewoon aan ofzo, want ik denk dat daar echt de beste mensen werken. En doe het ook zsm.

Na 3 psychologen en hulpverleners bezocht te hebben kreeg ik bij al de 3 personen 3 verschillende diagnoses!!!

Ik ben na een 1.5 jaar zonder verbetering wederom naar de huisarts gegaan. Die zei: nou dan stuur ik je maar door naar het ziekenhuis...

@DEEY. het is bekend dat dr en dp veroorzaakt kan worden door marhuana gebruik

kenden jullie deze film al

http://www.imdb.com/title/tt0795439/

nog steeds veel last van.

Is er trouwens nog een verschil tussen depersonalisatie en derealisatie of is het precies hetzelfde?

Ik heb wel vrijwel altijd dat als ik ziek ben me vervreemd voel van mezelf en de werkelijkheid en in lichte mate heb wat iedereen hier beschrijft. Ik kan het ook hebben bij heftige emoties, als ik zo lang zo verdrietig ben geweest dat ik het contact verlies. Ik ben als de dood voor psychoses en dat soort toestanden dus ik probeer altijd zodra ik dat merk eruit te komen. Soms ga ik maar slapen om ervanaf te zijn, maar als je dan weer wakker wordt kan het nog erger zijn. Met ziek zijn ging het gelukkig altijd vanzelf weer over en als ik te lang in een emotie blijf hangen en ik ga me vervreemd voelen ga ik onmiddellijk wat anders doen, iets rustigs, zodat ik niet 'doordraai'.

Trouwens. Wat mij altijd hielp bij paniekaanvallen (wel iets anders, maar kan derealisatie oproepen en andersom) was koud water in mijn gezicht spetteren en de trap op en af rennen. Ik had namelijk het gevoel dat ik moest liggen en als ik ook maar iets zou bewegen dat ik dood zou gaan. Dus door dan juist op te staan en heel hard de trap op en af te rennen ging het weer beter, want ik ging niet dood.
En zorgen dat je dingen en mensen om je heen hebt die je gerust kunnen stellen. Als je te ver heen bent werkt dat niet meer maar tot op een zeker punt kan het helpen om niet verder in t gevoel te raken,