R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Het viel me op dat er nog geen centraal topic is voor depressies en/of angstklachten. Wel een topic over medicatie bij psychische problemen en een hoe voel je je nu topic, maar die dekken naar mijn mening niet helemaal de lading.
Ik denk dat dit topic wel kan bijdragen in dit subforum. Veel mensen kampen namelijk met depressieve of angstklachten en zo kunnen we een beetje steun bij elkaar zoeken en elkaar van adviezen en tips voorzien
Ok, TS begint: Ik heb sinds ruim een jaar last van een behoorlijk zware depressie en een angststoornis met paniekaanvallen. Maar ook eerder al heb ik te maken gehad met depressies of angstklachten. Ik ben er erg gevoelig voor en het komt bij mij regelmatig terug.
Sinds november vorig jaar zit ik ziek thuis omdat ik ook paniekaanvallen begon te krijgen op mijn werk, dat was voor mij de druppel. Ik werk in de horeca en ik stond op een gegeven moment snakkend naar adem en vol hartkloppingen koffie voor gasten te maken. Ik voelde me helemaal naar worden en heb me toen gelijk ziek gemeld.
Gevoelens van angst hebben altijd wel mijn leven beheerst, niet eens zozeer bewust als wel onbewust; mijn lichaam staat eigenlijk constant paraat om dreigend gevaar aan te kunnen. Mijn huidige depressie is dan ook getriggerd door een uitputtingsslag die mijn lijf en geest te verduren kreeg door deze angsten.
Er zijn natuurlijk wel wat nare en vervelende dingen voorgevallen in mijn leven, maar ik vond altijd maar dat ik daar tegen moest kunnen en gewoon door moest gaan. Het is pas sindskort dat ik eindelijk ben gaan accepteren dat ik gewoon een best wel gevoelig persoon ben en niet zoveel kan hebben als "de meeste mensen".
Ik gebruik momenteel een antidepressiva (efexxor) en af en toe wat oxaze- of temazepam als de angst te erg wordt. Ook ben ik onder behandeling bij een psychiater en psycholoog. Deze eerste stelde voor om aan een dagbehandeling deel te nemen in het ziekenhuis. Ik denk dat ik dit wel ga doen.
Ok, nou tot zover. Als dit topic toch dubbelop is of ergens anders moet staan dan merk ik het wel.
Ik denk dat dit topic wel kan bijdragen in dit subforum. Veel mensen kampen namelijk met depressieve of angstklachten en zo kunnen we een beetje steun bij elkaar zoeken en elkaar van adviezen en tips voorzien
Ok, TS begint: Ik heb sinds ruim een jaar last van een behoorlijk zware depressie en een angststoornis met paniekaanvallen. Maar ook eerder al heb ik te maken gehad met depressies of angstklachten. Ik ben er erg gevoelig voor en het komt bij mij regelmatig terug.
Sinds november vorig jaar zit ik ziek thuis omdat ik ook paniekaanvallen begon te krijgen op mijn werk, dat was voor mij de druppel. Ik werk in de horeca en ik stond op een gegeven moment snakkend naar adem en vol hartkloppingen koffie voor gasten te maken. Ik voelde me helemaal naar worden en heb me toen gelijk ziek gemeld.
Gevoelens van angst hebben altijd wel mijn leven beheerst, niet eens zozeer bewust als wel onbewust; mijn lichaam staat eigenlijk constant paraat om dreigend gevaar aan te kunnen. Mijn huidige depressie is dan ook getriggerd door een uitputtingsslag die mijn lijf en geest te verduren kreeg door deze angsten.
Er zijn natuurlijk wel wat nare en vervelende dingen voorgevallen in mijn leven, maar ik vond altijd maar dat ik daar tegen moest kunnen en gewoon door moest gaan. Het is pas sindskort dat ik eindelijk ben gaan accepteren dat ik gewoon een best wel gevoelig persoon ben en niet zoveel kan hebben als "de meeste mensen".
Ik gebruik momenteel een antidepressiva (efexxor) en af en toe wat oxaze- of temazepam als de angst te erg wordt. Ook ben ik onder behandeling bij een psychiater en psycholoog. Deze eerste stelde voor om aan een dagbehandeling deel te nemen in het ziekenhuis. Ik denk dat ik dit wel ga doen.
Ok, nou tot zover. Als dit topic toch dubbelop is of ergens anders moet staan dan merk ik het wel.
Helaas kan ik hier ook een tvp neerzetten. 
Ik ben ook alweer een jaar aan het sukkelen met mezelf. Afwisselend met goede en hele slechte periodes, een tijdje was het echt living on the edge. Ik ben depressief geworden en niemand krijgt eruit waarom. Lekker vaag weer!
Gelukkig gaat het nu weer steeds beter en binnenkort wat testen op AD(H)D.
Sterkte en succes allemaal in ieder geval. Psychische problemen zijn gewoon echt niet relaxed. Je weet niet wanneer het over is en mensen vinden het gewoon heel moeilijk te begrijpen, wat ook logisch is. Want aan de buitenkant is er niks te zien!
Jullie hebben vast ook al vaak gedacht: 'Had ik maar een been gebroken!'
[ Bericht 33% gewijzigd door Twizu op 03-01-2010 12:07:25 ]
Ik ben ook alweer een jaar aan het sukkelen met mezelf. Afwisselend met goede en hele slechte periodes, een tijdje was het echt living on the edge. Ik ben depressief geworden en niemand krijgt eruit waarom. Lekker vaag weer!
Gelukkig gaat het nu weer steeds beter en binnenkort wat testen op AD(H)D.
Sterkte en succes allemaal in ieder geval. Psychische problemen zijn gewoon echt niet relaxed. Je weet niet wanneer het over is en mensen vinden het gewoon heel moeilijk te begrijpen, wat ook logisch is. Want aan de buitenkant is er niks te zien!
Jullie hebben vast ook al vaak gedacht: 'Had ik maar een been gebroken!'
[ Bericht 33% gewijzigd door Twizu op 03-01-2010 12:07:25 ]
Kiva FOK-team #8 Waar geld echt goed doet!
[b]Op zaterdag 26 juni 2010 18:48 schreef vosss het volgende:[/b]
6 eien
[b]Op zaterdag 26 juni 2010 18:48 schreef vosss het volgende:[/b]
6 eien
Deze link hoort absoluut in dit topic thuis:
Teveel nadenken - Kracht van het nu #3
Dit topic bevat informatie over hoe ons denken ons beinvloedt en hoe het kan leiden tot depressie en angststoornissen.
Teveel nadenken - Kracht van het nu #3
Dit topic bevat informatie over hoe ons denken ons beinvloedt en hoe het kan leiden tot depressie en angststoornissen.
"An educated citizenry is a vital requisite for our survival as a free people."
Dagbehandelingen en medicijnen... no offence, maar denk HEEL goed na voor je daarin duikt.
Ik spreek uit ervaring, het kan enorm lang duren voor je er vrij van bent, omdat die mensen niet denken in termen zoals jij en ik. Je bent pas beter als zij dat zeggen. Als dat 10 jaar duurt met alle pillen van dien, zo be it... voor hen niet boeiend als dat dan je toekomstplannen om zeep helpt, je was immers 'in behandeling'.
Ik houd nu op, anders verval ik teveel in klagen over onze door big pharma gesponsorde hulpverlening. Oops!
[ Bericht 0% gewijzigd door emmerhoofd op 03-01-2010 02:05:59 ]
Ik spreek uit ervaring, het kan enorm lang duren voor je er vrij van bent, omdat die mensen niet denken in termen zoals jij en ik. Je bent pas beter als zij dat zeggen. Als dat 10 jaar duurt met alle pillen van dien, zo be it... voor hen niet boeiend als dat dan je toekomstplannen om zeep helpt, je was immers 'in behandeling'.
Ik houd nu op, anders verval ik teveel in klagen over onze door big pharma gesponsorde hulpverlening. Oops!
[ Bericht 0% gewijzigd door emmerhoofd op 03-01-2010 02:05:59 ]
Helaas kan ik me hier inderdaad ook bij aansluiten
TS ik heb ongeveer dezelfde klachten als jou en bij mij is het nu zo erg dat ik de deur niet meer uitdurf en ik ook niemand meer zie overdag omdat ik anders heftige paniek aanvallen krijg.
Ik ben nu in behandeling 1x per week ga ik naar een pschygoloog en gebruik AD Citalopram 20mg
Alleen ik heb een vraagje wat houd dagbehandeling in het ziekenhuis ongeveer in?
TS ik heb ongeveer dezelfde klachten als jou en bij mij is het nu zo erg dat ik de deur niet meer uitdurf en ik ook niemand meer zie overdag omdat ik anders heftige paniek aanvallen krijg.
Ik ben nu in behandeling 1x per week ga ik naar een pschygoloog en gebruik AD Citalopram 20mg
Alleen ik heb een vraagje wat houd dagbehandeling in het ziekenhuis ongeveer in?
Opzondag 29 mei 2011 23:51 schreef Adelante het volgende:
Pizie heeft echt overal foto's van he!?! Of een zingend varken of een benchpressende she-male: niets is haar te gek!
Pizie heeft echt overal foto's van he!?! Of een zingend varken of een benchpressende she-male: niets is haar te gek!
Ik zet hier denk ik ook maar een TVP. Ik ben nu eindelijk uit de shit, en heb soms nog terugvallen.. 
Dat is ook één van mijn dilemma's! Wíe bepaalt wanneer je geestelijk gezond bent? Wat kun je daarná nog van je leven maken?quote:Op zondag 3 januari 2010 01:59 schreef emmerhoofd het volgende:
Dagbehandelingen en medicijnen... no offence, maar denk HEEL goed na voor je daarin duikt.
Ik spreek uit ervaring, het kan enorm lang duren voor je er vrij van bent, omdat die mensen niet denken in termen zoals jij en ik. Je bent pas beter als zij dat zeggen. Als dat 10 jaar duurt met alle pillen van dien, zo be it... voor hen niet boeiend als dat dan je toekomstplannen om zeep helpt, je was immers 'in behandeling'.
Ik houd nu op, anders verval ik teveel in klagen over onze door big pharma gesponsorde hulpverlening. Oops!
Toegegeven, mijn denkwijze strookt niet met het gemiddelde, maar is dat zo raar? Ik vind het erger te zien dat veel mensen zich wél, graag zelfs, aanpassen aan deze zieke maatschappij, zonder moeite of juist met zware medicatie. Bayer en consorten lachen in hun vuistje, deze kapitalistische maatschappij is ingericht om mensen ontevreden te laten zijn met zichzelf en hun leven, opdat wij blijven consumeren, en blijkt het consumeren niet voldoende? Dan is er iets mis met je, neem een pil, toe, nog eentje, zie je wel, je voelt je al beter. De neon-reclames hebben ons allemaal zo murw gemaakt dat we liever onze eigen gemoedstoestand aanpassen met dubieuze pillen dan dat we de maatschappij eens grondig op de schop nemen.
Don't get me wrong, ik ben al jááren af en aan depressief, ze noemen mij vanaf mijn 16e al borderliner en ik zou mijn hele leven die pillen moeten slikken. Anderhalf jaar gedaan. Anderhalf jaar mijn emoties onderdrukt, terwijl ze er nog steeds waren. Anderhalf jaar mezelf kwijt geweest, omdat de maatschappij niet op mensen als ik zit te wachten. Resultaat: Tijdens een inzinking auto te pletter gereden. Toch maar weer proberen zélf met mijn emoties om te gaan.
think for yourself, question authority
while it is always possible to wake a person who's sleeping, no amount of noise will wake a person who is pretending to be asleep
while it is always possible to wake a person who's sleeping, no amount of noise will wake a person who is pretending to be asleep
Ik ga hier even meelurken (en wie weet ook wat meeposten).
Depressies en angsten zitten namelijk zo ongeveer bij mij in de familie. Mijn moeder is manisch depressief en heeft straatvrees. Die is heel wat jaren jaren bezig en heeft (jaren gelden) zelfs een half jaar doorgebracht in een soort van open inrichting. De afgelopen maanden gaat het weer steeds wat beter. Met mijn zus gaat het de laatste tijd ook niet zo best op mentaal gebied (zit voor een deel in de ziektewet) en ik heb ook zo m'n portie gehad. Voor m'n gevoel heb ik namelijk een jaar of 6 geleden tegen een depressie aangezeten en ik zit met een aantal angsten. Alhoewel mijn moeder en zus onder behandeling zijn/waren, is het bij mij (nog) niet zover en kan ik redelijk functioneren. Ik heb er wel last van, maar ik kan het redelijk verbergen voor de buitenwereld.
Depressies en angsten zitten namelijk zo ongeveer bij mij in de familie. Mijn moeder is manisch depressief en heeft straatvrees. Die is heel wat jaren jaren bezig en heeft (jaren gelden) zelfs een half jaar doorgebracht in een soort van open inrichting. De afgelopen maanden gaat het weer steeds wat beter. Met mijn zus gaat het de laatste tijd ook niet zo best op mentaal gebied (zit voor een deel in de ziektewet) en ik heb ook zo m'n portie gehad. Voor m'n gevoel heb ik namelijk een jaar of 6 geleden tegen een depressie aangezeten en ik zit met een aantal angsten. Alhoewel mijn moeder en zus onder behandeling zijn/waren, is het bij mij (nog) niet zover en kan ik redelijk functioneren. Ik heb er wel last van, maar ik kan het redelijk verbergen voor de buitenwereld.
I reject the truth and substitute it with my own.
vaak gaat depressie en angst toch samen? 
Tijd manipulatie zou het einde zijn voor de fouten die gemaakt worden.
Niet doen.quote:Op zondag 3 januari 2010 13:50 schreef Semoi het volgende:
Ik heb er wel last van, maar ik kan het redelijk verbergen voor de buitenwereld.
het zou prettig zijn als je je wat genuanceerder zou uiten....quote:Op zondag 3 januari 2010 11:46 schreef Evienne het volgende:
[..]
Dat is ook één van mijn dilemma's! Wíe bepaalt wanneer je geestelijk gezond bent? Wat kun je daarná nog van je leven maken?
Toegegeven, mijn denkwijze strookt niet met het gemiddelde, maar is dat zo raar? Ik vind het erger te zien dat veel mensen zich wél, graag zelfs, aanpassen aan deze zieke maatschappij, zonder moeite of juist met zware medicatie. Bayer en consorten lachen in hun vuistje, deze kapitalistische maatschappij is ingericht om mensen ontevreden te laten zijn met zichzelf en hun leven, opdat wij blijven consumeren, en blijkt het consumeren niet voldoende? Dan is er iets mis met je, neem een pil, toe, nog eentje, zie je wel, je voelt je al beter. De neon-reclames hebben ons allemaal zo murw gemaakt dat we liever onze eigen gemoedstoestand aanpassen met dubieuze pillen dan dat we de maatschappij eens grondig op de schop nemen.
Don't get me wrong, ik ben al jááren af en aan depressief, ze noemen mij vanaf mijn 16e al borderliner en ik zou mijn hele leven die pillen moeten slikken. Anderhalf jaar gedaan. Anderhalf jaar mijn emoties onderdrukt, terwijl ze er nog steeds waren. Anderhalf jaar mezelf kwijt geweest, omdat de maatschappij niet op mensen als ik zit te wachten. Resultaat: Tijdens een inzinking auto te pletter gereden. Toch maar weer proberen zélf met mijn emoties om te gaan.
er is hoe dan ook een verschil tussen gedwongen behandeling en behandeling waar iemand zelf voor kiest, en vaak zelf ook kritisch mee meedenkt. Breng aub een beetje respect op voor de mensen die ervoor kiezen wel medicatie te gebruiken. De een heeft er baat bij, de ander niet. En zo is het gewoon, of de fabrikanten er nou om lachen of niet!
En nu even mijn eigen ongenuanceerde mening: ik word echt schijtziek van mensen die zich zodanig negatief uiten over de psychiatrie dat ik aan mezelf ga twijfelen. De beslissing om medicijnen te gebruiken zelf was al moeilijk genoeg en ik vind het prima als mensen er vragen bij stellen, maar dit soort tirades irriteert me echt enorm. En daarbij: volgens mij is er al een topic voor die discussie die jij en nog iemand hier in het topic beginnen.
Goed verder even over mezelf: depressies: al een paar keer, sinds ruim een jaar aan de AD (lexapro). Angstklachten heb ik niet zo heel sterk maar wel in lichte mate. Met de AD heb ik daar stukken minder last van (zie niet overal tegen op en zie minder beren op de weg) en mn winterdepressie is verdwenen.
verder sinds kort ivm AD(H)D ook concerta en ritalin.
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ehhh ja is idd kut en je kan het aan niemand uitleggen inderdaad. Zeker als je niet weet waardoor het komt. dat had ik dus ook. Geen idee waarom ik steeds depressief werd en dingen niet lukten. Ben er dus nu achter dat het zeer waarschijnlijk door AD(H)D komt, heb medicijnen en nou gaat het beter. (lijkt het, even afwachten of dat over een jaar nog zo is).quote:
Helaas kan ik hier ook een tvp neerzetten.
Ik ben ook alweer een jaar aan het sukkelen met mezelf. Afwisselend met goede en hele slechte periodes, een tijdje was het echt living on the edge. Ik ben depressief geworden en niemand krijgt eruit waarom. Lekker vaag weer!
Gelukkig gaat het nu weer steeds beter en binnenkort wat testen op AD(H)D.
Sterkte en succes allemaal in ieder geval. Psychische problemen zijn gewoon echt niet relaxed. Je weet niet wanneer het over is en mensen vinden het gewoon heel moeilijk te begrijpen, wat ook logisch is. Want aan de buitenkant is er niks te zien!
Jullie hebben vast ook al vaak gedacht: 'Had ik maar een been gebroken!'
Ik hoop dat jij ook snel wat meer weet over de oorzaken, is wel zo prettig!
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ik spreek ook uit ervaring en ik weet zeker dat ik zonder AD al lang aan een boom gebungeld zou hebben, of achter de geraniums een langzame, eenzame dood gestorven zou zijn.quote:
Dagbehandelingen en medicijnen... no offence, maar denk HEEL goed na voor je daarin duikt.
Ik spreek uit ervaring, het kan enorm lang duren voor je er vrij van bent, omdat die mensen niet denken in termen zoals jij en ik. Je bent pas beter als zij dat zeggen. Als dat 10 jaar duurt met alle pillen van dien, zo be it... voor hen niet boeiend als dat dan je toekomstplannen om zeep helpt, je was immers 'in behandeling'.
Ik houd nu op, anders verval ik teveel in klagen over onze door big pharma gesponsorde hulpverlening. Oops!
ZIJ bepalen niet, ZIJ ondersteunen. Psychiatrie is een hulpmiddel, maar geen oplossing. Zolang je niet bereid bent zelf iets te doen of je kritisch op te stellen naar de behandelaar, dan nemen ZIJ het heft in handen.
Ik ben vanaf mijn 8ste al depressief en heb sinds mijn 19de een angststoornis. Ik had ervoor kunnen kiezen om niets te doen, om de psychiatrie en de pillen links te laten liggen, maar dan was ik nu ongetwijfeld dood geweest. Sommige mensen hebben het lef om wel de psychiatrie in te gaan, sommige mensen hebben het lef om wel een pilletje te slikken, hoe zwaar het ook is, want dan moet je toegeven dat je ziek bent.
Mensen die argwanend tegenover de pharmacie en psychiatrie staan, zouden misschien zelf eens een pilletje moeten gebruiken... om hen van die wanen af te helpen!
Ware liefde is niet elkaars hand maar elkaars hart vasthouden.
Love is for real, today!
"De laatste keer dat we zo slecht verdedigden, waren we vijf jaar ons land kwijt. ©Michiel Veenstra
Love is for real, today!
"De laatste keer dat we zo slecht verdedigden, waren we vijf jaar ons land kwijt. ©Michiel Veenstra
“It is no measure of health to be well adjusted to a profoundly sick society.” - J. Krishnamurtiquote:Op zondag 3 januari 2010 11:46 schreef Evienne het volgende:
[..]
Dat is ook één van mijn dilemma's! Wíe bepaalt wanneer je geestelijk gezond bent? Wat kun je daarná nog van je leven maken?
Toegegeven, mijn denkwijze strookt niet met het gemiddelde, maar is dat zo raar? Ik vind het erger te zien dat veel mensen zich wél, graag zelfs, aanpassen aan deze zieke maatschappij, zonder moeite of juist met zware medicatie.
"An educated citizenry is a vital requisite for our survival as a free people."
Denk je dat ik het niet moeilijk heb gehad om met antidepri's te beginnen? Laat staan ermee te stoppen? Het is nou eenmaal controversiële materie, zul je wel gemerkt hebben na een jaar gebruikt te hebben, ik snap derhalve niet goed waarom je je zo aangevallen voelt. Als het voor jou werkt, en vele anderen, is dat toch OK? Voor mij werkte het niet, zelfs averechts, en daarin ben ik ook zéker niet de enige, en daarin mag ik toch ook mijn mening ventileren?quote:Op zondag 3 januari 2010 15:21 schreef Murmeli het volgende:
[..]
het zou prettig zijn als je je wat genuanceerder zou uiten....
er is hoe dan ook een verschil tussen gedwongen behandeling en behandeling waar iemand zelf voor kiest, en vaak zelf ook kritisch mee meedenkt. Breng aub een beetje respect op voor de mensen die ervoor kiezen wel medicatie te gebruiken. De een heeft er baat bij, de ander niet. En zo is het gewoon, of de fabrikanten er nou om lachen of niet!
En nu even mijn eigen ongenuanceerde mening: ik word echt schijtziek van mensen die zich zodanig negatief uiten over de psychiatrie dat ik aan mezelf ga twijfelen. De beslissing om medicijnen te gebruiken zelf was al moeilijk genoeg en ik vind het prima als mensen er vragen bij stellen, maar dit soort tirades irriteert me echt enorm. En daarbij: volgens mij is er al een topic voor die discussie die jij en nog iemand hier in het topic beginnen.
Goed verder even over mezelf: depressies: al een paar keer, sinds ruim een jaar aan de AD (lexapro). Angstklachten heb ik niet zo heel sterk maar wel in lichte mate. Met de AD heb ik daar stukken minder last van (zie niet overal tegen op en zie minder beren op de weg) en mn winterdepressie is verdwenen.
verder sinds kort ivm AD(H)D ook concerta en ritalin.
Wat ik graag wil weten van jullie, want ik lees dat er meer (deels) in de ziektewet zitten... Wat doen jullie met al die tijd, wat zorgt er voor dat je niet verder afglijdt in een negatieve spiraal?
think for yourself, question authority
while it is always possible to wake a person who's sleeping, no amount of noise will wake a person who is pretending to be asleep
while it is always possible to wake a person who's sleeping, no amount of noise will wake a person who is pretending to be asleep
quote:Op zondag 3 januari 2010 15:59 schreef Probably_on_pcp het volgende:
[..]
“It is no measure of health to be well adjusted to a profoundly sick society.” - J. Krishnamurti
think for yourself, question authority
while it is always possible to wake a person who's sleeping, no amount of noise will wake a person who is pretending to be asleep
while it is always possible to wake a person who's sleeping, no amount of noise will wake a person who is pretending to be asleep
quote:
[..]
Denk je dat ik het niet moeilijk heb gehad om met antidepri's te beginnen? Laat staan ermee te stoppen? Het is nou eenmaal controversiële materie, zul je wel gemerkt hebben na een jaar gebruikt te hebben, ik snap derhalve niet goed waarom je je zo aangevallen voelt. Als het voor jou werkt, en vele anderen, is dat toch OK? Voor mij werkte het niet, zelfs averechts, en daarin ben ik ook zéker niet de enige, en daarin mag ik toch ook mijn mening ventileren?
Wat ik graag wil weten van jullie, want ik lees dat er meer (deels) in de ziektewet zitten... Wat doen jullie met al die tijd, wat zorgt er voor dat je niet verder afglijdt in een negatieve spiraal?
ik vind dit nogal neerbuigend naar de mensen die wel beslissen om voor medicijnen te gaan. het suggereert imo dat de mensen die wel pillen nemen en zich dan beter voelen zich voor de gek laten houden door bayer en consorten.quote:
[..]
Bayer en consorten lachen in hun vuistje, deze kapitalistische maatschappij is ingericht om mensen ontevreden te laten zijn met zichzelf en hun leven, opdat wij blijven consumeren, en blijkt het consumeren niet voldoende? Dan is er iets mis met je, neem een pil, toe, nog eentje, zie je wel, je voelt je al beter.
Vandaar dat ik me aangevallen voel.
En zeker mag je je mening ventileren, als je een slechte ervaring hebt gehad ermee, dan is dat harstikke naar voor je en dat heeft wat mij betreft evenveel ruimte in dit en andere topics als de positieve ervaringen van anderen. maar dat stukje wat ik hierboven quote van je, vond ik niet gewoon je mening geven, dat is imo mensen kwetsen.
Wat betreft je vraag over de ziektewet: ik ben er nu weer bijna uit, maar toen ik grotendeels thuis zat deed ik vooral niks. of in ieder geval weinig. Maargoed, ik zat wel 4 dagen per week een paar uur per dag op mn werk dus afglijden kon niet. mn manager hield ook in de gaten dat ik op tijd kwam (10 uur, dus niet al te vroeg zodat ik wel kon slapen). Dat was erg fijn zo
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Zij kwetst mensen niet met haar post, mensen laten zichzelf kwetsen door haar post.quote:Op zondag 3 januari 2010 16:23 schreef Murmeli het volgende:
[..]
ervaringen van anderen. maar dat stukje wat ik hierboven quote van je, vond ik niet gewoon je mening geven, dat is imo mensen kwetsen.
Ik vraag me af of jij en anderen die in therapie zijn geweest ook tijdens die therapie hebben geleerd hoe de mechaniek van psychologie op basisniveau in elkaar zit?
Hoe overtuigingen gevormd worden, hoe overtuigingen een bril of filter vormen waardoor jij de werkelijkheid op een bepaalde manier ervaart, dat er een overtuigingspiramide is, enz.?
"An educated citizenry is a vital requisite for our survival as a free people."
ja die bladiebla ken ik allemaal wel. en klopt, je laat jezelf kwetsen dat klopt. Dat neemt niet weg dat haar post gewoon niet respectvol is naar anderen.quote:
[..]
Zij kwetst mensen niet met haar post, mensen laten zichzelf kwetsen door haar post.
Ik vraag me af of jij en anderen die in therapie zijn geweest ook tijdens die therapie hebben geleerd hoe de mechaniek van psychologie op basisniveau in elkaar zit?
Hoe overtuigingen gevormd worden, hoe overtuigingen een bril of filter vormen waardoor jij de werkelijkheid op een bepaalde manier ervaart, dat er een overtuigingspiramide is, enz.?
enne over met een bepaalde bril naar de wereld kijken: heeft zij werkelijk mensen van bayer hard zien lachen dan? DAT noem ik pas de werkelijkheid met een bril of filter waarnemen!
maargoed, met deze hele zinloze discussie vergallen we het topic. dus wat mij betreft einde discussie, of verder via PM oid
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Het was niet bedoeld om mensen persoonlijk te kwetsen, het was puur een uiting van mijn eigen twijfels over en onvrede met het systeem. Het is ook al vele malen onderzocht en bewezen dat placebo's evenveel effect hebben als antidepri's. Ik bedoel hiermee niet dat mensen zichzelf voor de gek houden, maar wel dat het systeem rammelt, dat big pharma's depressie uitbuiten, en dat er wellicht/waarschijnlijk betere manieren zijn om depressie te bestrijden dan pillen.quote:Op zondag 3 januari 2010 16:23 schreef Murmeli het volgende:
[..]
[..]
ik vind dit nogal neerbuigend naar de mensen die wel beslissen om voor medicijnen te gaan. het suggereert imo dat de mensen die wel pillen nemen en zich dan beter voelen zich voor de gek laten houden door bayer en consorten.
Vandaar dat ik me aangevallen voel.
En zeker mag je je mening ventileren, als je een slechte ervaring hebt gehad ermee, dan is dat harstikke naar voor je en dat heeft wat mij betreft evenveel ruimte in dit en andere topics als de positieve ervaringen van anderen. maar dat stukje wat ik hierboven quote van je, vond ik niet gewoon je mening geven, dat is imo mensen kwetsen.
Werk, of in ieder geval verplichtingen, zijn wel essentieel volgens mij. Helaas ben ik ontslagen op het moment dat ik nét dacht mijn leven weer onder controle te hebben, en weer afgegleden. Nu ben ik, voorlopig, volledig afgekeurd. Ook voor vrijwilligerswerk kom ik niet in aanmerking op het moment.quote:Wat betreft je vraag over de ziektewet: ik ben er nu weer bijna uit, maar toen ik grotendeels thuis zat deed ik vooral niks. of in ieder geval weinig. Maargoed, ik zat wel 4 dagen per week een paar uur per dag op mn werk dus afglijden kon niet. mn manager hield ook in de gaten dat ik op tijd kwam (10 uur, dus niet al te vroeg zodat ik wel kon slapen). Dat was erg fijn zo
Wél ga ik braaf op tijd slapen, en zo niet, sta ik tóch op tijd op, probeer iets in het huishouden te doen, mijn leven een beetje draaiende te houden. Gelukkig heb ik huisdieren die afhankelijk zijn van mijn goede zorgen, op sommige dagen is dat het enige wat mij kan motiveren.
Ik zit ook niet op sport of bij een andere vereniging en behalve dat ik daar nu ook niet aan durf te beginnen, bekijk ik alles ook zo negatief dat elke sport of bezigheid bij voorbaat al afvalt. Het enige wat ik nog doe is paardrijden, maar dat ligt ook gevoelig, ik word steeds emotioneel als ik bij mijn paard ben en heb daardoor de neiging steeds meer afstand te nemen, terwijl het misschien juist goed is dat ik me laat gáán bij een wezen dat geen oordeel velt.
Ben je nu weer aan het opbouwen qua uren op de werkvloer? Hoe gaat dat, hoe reageren je collegae?
think for yourself, question authority
while it is always possible to wake a person who's sleeping, no amount of noise will wake a person who is pretending to be asleep
while it is always possible to wake a person who's sleeping, no amount of noise will wake a person who is pretending to be asleep
Ok... Zoals je het nu zegt vind ik het prettiger lezen.quote:
[..]
Het was niet bedoeld om mensen persoonlijk te kwetsen, het was puur een uiting van mijn eigen twijfels over en onvrede met het systeem. Het is ook al vele malen onderzocht en bewezen dat placebo's evenveel effect hebben als antidepri's. Ik bedoel hiermee niet dat mensen zichzelf voor de gek houden, maar wel dat het systeem rammelt, dat big pharma's depressie uitbuiten, en dat er wellicht/waarschijnlijk betere manieren zijn om depressie te bestrijden dan pillen.
[..]
en het zou goed kunnen dat er voor veel mensen andere mogelijkheden zijn dat medicijnen. En hoe dan ook ben ik zelf een tegenstander van alleen meds en geen therapie. Of het uitgebuit wordt vind ik moeilijk te beoordelen. Misschien wel, maar misschien ook niet. Ik weet het niet. In ieder geval sta ik er voor mezelf nu wel achter. Hmmmz dat is wel heel kut ja, ik zou het ook vreselijk vinden als ik geen werk had. het is toch de verplichting dat je ergens je bed voor uitmoet, ook als je niet wilt. En het feit dat er mensen op je zitten te wachten ofzo, dat je nog soms wat nuttigs doet.quote:Werk, of in ieder geval verplichtingen, zijn wel essentieel volgens mij. Helaas ben ik ontslagen op het moment dat ik nét dacht mijn leven weer onder controle te hebben, en weer afgegleden. Nu ben ik, voorlopig, volledig afgekeurd. Ook voor vrijwilligerswerk kom ik niet in aanmerking op het moment.
Wél ga ik braaf op tijd slapen, en zo niet, sta ik tóch op tijd op, probeer iets in het huishouden te doen, mijn leven een beetje draaiende te houden. Gelukkig heb ik huisdieren die afhankelijk zijn van mijn goede zorgen, op sommige dagen is dat het enige wat mij kan motiveren.
Ik zit ook niet op sport of bij een andere vereniging en behalve dat ik daar nu ook niet aan durf te beginnen, bekijk ik alles ook zo negatief dat elke sport of bezigheid bij voorbaat al afvalt. Het enige wat ik nog doe is paardrijden, maar dat ligt ook gevoelig, ik word steeds emotioneel als ik bij mijn paard ben en heb daardoor de neiging steeds meer afstand te nemen, terwijl het misschien juist goed is dat ik me laat gáán bij een wezen dat geen oordeel velt.
Ik denk wel dat het goed is om wel naar je paard te gaan idd om je te uiten. Zou het je helpen om voor jezelf een afspraak te maken om er een x aantal keren i nde week heen te gaan? bijvoorbeeld smorgens, zodat je ook een reden hebt om op tijd op te staan? Dieren zijn fijn in dit soort tijden ja. Hoewel ik moet zeggen.... ik heb nu sinds een paar maanden een kat en ben sinds die tijd niet meer echt depresisef geweest denk ik. Alleen heb ik 5 dagen ofzo een dip gehad en ik merk toch dat ik dan minder aandacht voor haar had en iets minder voor haar ging zorgen. ze kreeg wel eten en ik deed de kattenbak wel, maar gewoon net wat minder fanatiek dan nu. Daar voelde ik me dan wel weer schuldig over. Maargoed, toen was ze hier net, hadden we ook nog niet zo'n band misschien. Denk dat het nu wel anders zou zijn.
Ja ik ben de uren al heel lang aan het opbouwen. Ik begon vorig jaar november of eind oktober (eh 2008 trouwens) met 4x 2 uur, en dat heb ik steeds verder opgebouwd. vaak ook stilgestaan of zelfs terug in uren omdat ik aan een ander project ging werken. Alles met ups en downs omdat de depressies terug bleven komen, omdat mijn werk altijd al een drama is. Kan me niet concentreren, me niet motiveren, ben onzeker, onregelmatige prestaties, dat soort dingen. Maar zoals ik al schreef ik heb nu medicatie voor ADHD en dat helpt, nou kan ik me gewoon concentreren op mijn werk en presteer in ieder geval al anderhalve maand constant. Ik hoop echt dat het zo blijft. Als ik weer terugval is het waarschijnlijk afgelopen met mij en het werken. Alles dan al geprobeerd en dan weet ik het niet meer.quote:Ben je nu weer aan het opbouwen qua uren op de werkvloer? Hoe gaat dat, hoe reageren je collegae?
Hoe komt het eigenlijk dat jij nu volledig bent afgekeurd? Ik hoop voor je dat je toch weer kunt gaan werken. Het maakt niet uit wat, maar gewoon iets doen, bezig zijn, je nuttig voelen is goed voor een mens. Overigens.... je kan ook op zoek naar andere manieren om je nuttig te voelen (zoals je nu ook doet met je dieren) dus ook zonder werk kan je je leven oppakken, maar werk maakt het erg makkelijk.
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Vraag ik me ook af ...quote:Op zondag 3 januari 2010 16:08 schreef Evienne het volgende:
[..]
Denk je dat ik het niet moeilijk heb gehad om met antidepri's te beginnen? Laat staan ermee te stoppen? Het is nou eenmaal controversiële materie, zul je wel gemerkt hebben na een jaar gebruikt te hebben, ik snap derhalve niet goed waarom je je zo aangevallen voelt. Als het voor jou werkt, en vele anderen, is dat toch OK? Voor mij werkte het niet, zelfs averechts, en daarin ben ik ook zéker niet de enige, en daarin mag ik toch ook mijn mening ventileren?
Wat ik graag wil weten van jullie, want ik lees dat er meer (deels) in de ziektewet zitten... Wat doen jullie met al die tijd, wat zorgt er voor dat je niet verder afglijdt in een negatieve spiraal?
Ik ga sinds een tijdje ook niet meer naar school, ik kon me er gewoon echt niet meer toe zetten. Terwijl ik verder helemaal geen hekel heb aan school. Ik kon het met iedereen goed vinden!
Nu gaat het wel weer wat beter (met ups en downs), maar heb teveel gemist om de draad weer op te pakken. Daarnaast kun je niet twee keer blijven zitten in hetzelfde jaar. Volgend jaar hoop ik Vavo te kunnen doen, maar tot die tijd moet ik nog een invulling weten te vinden.
Toevallig heb ik laatst een Wii gekocht met Wii Fit en Sport resort. Dan beweeg ik tenminste nog iets.
Verder probeer ik wel gewoon gezond te eten, anders verzadig ik helemaal.
Kiva FOK-team #8 Waar geld echt goed doet!
[b]Op zaterdag 26 juni 2010 18:48 schreef vosss het volgende:[/b]
6 eien
[b]Op zaterdag 26 juni 2010 18:48 schreef vosss het volgende:[/b]
6 eien
waarom probeer je niet toch je jaar op school te halen? wie weet lukt het je, of lukt het je deels, desnoods alleen de vakken waar je goed in bent. Alles wat je nu al leert hoef je volgend jaar niet in te halen. En je hebt een dagbesteding. En ziet je vrienden van school weer.quote:
[..]
Vraag ik me ook af ...
Ik ga sinds een tijdje ook niet meer naar school, ik kon me er gewoon echt niet meer toe zetten. Terwijl ik verder helemaal geen hekel heb aan school. Ik kon het met iedereen goed vinden!
Nu gaat het wel weer wat beter (met ups en downs), maar heb teveel gemist om de draad weer op te pakken. Daarnaast kun je niet twee keer blijven zitten in hetzelfde jaar. Volgend jaar hoop ik Vavo te kunnen doen, maar tot die tijd moet ik nog een invulling weten te vinden.
Toevallig heb ik laatst een Wii gekocht met Wii Fit en Sport resort. Dan beweeg ik tenminste nog iets.
Verder probeer ik wel gewoon gezond te eten, anders verzadig ik helemaal.
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Het is een dagbehandeling waarbij je tussen 1 tot 5 dagen per week deelneemt. De adviesduur is 3 maanden, maar je kan er mee stoppen wanneer je wil en dus ook langer doorgaan.quote:Op zondag 3 januari 2010 02:13 schreef Pixie. het volgende:
Helaas kan ik me hier inderdaad ook bij aansluiten
TS ik heb ongeveer dezelfde klachten als jou en bij mij is het nu zo erg dat ik de deur niet meer uitdurf en ik ook niemand meer zie overdag omdat ik anders heftige paniek aanvallen krijg.
Ik ben nu in behandeling 1x per week ga ik naar een pschygoloog en gebruik AD Citalopram 20mg
Alleen ik heb een vraagje wat houd dagbehandeling in het ziekenhuis ongeveer in?
Tijdens die dagbehandeling heb je binnen een groep (mensen die ook aan de dagbehandeling deelnemen) groepsgerichte activiteiten. Zoals groepsgesprekken, sport, creatieve therapie, muziektherapie.
Op de dagbehandeling zijn er diverse professionals aanwezig die jou de hele tijd meemaken, waardoor ze gerichter kunnen adviseren, hulp bieden of de diagnose kunnen (bij)stellen.
Voor mij persoonlijk is het hebben van een betekenisvolle dagvulling een belangrijke reden en het doorbreken van het huidige patroon waarin ik nu leef.
Het niet hebben van een dagvulling en daarbij verder afglijden heeft voor mij geen vervelende gevolgen gehad. Ik voelde me slechter toen ik nog wel werkte dan nu ik ziek thuis zit. Toen ik nog werkte voelde het vaak alsof ik meegesleurd werd door de stroom en het eigenlijk niet kon bijbenen. Nu hoef ik dat niet meer en kan ik heel gericht en in alle rust de knelpunten in mijn leven (en denken en doen en laten) opspeuren en daarmee aan de slag gaan.
Ik merk ook dat ik nog erg kwetsbaar ben. Als ik een iets te volle dag heb of er gebeurt iets vervelends dan ben ik goed van slag. Ik wil eerst weer een buffer opbouwen en mezelf staande kunnen houden zonder de druk van werkverplichting op mijn schouders te voelen. Ik heb gelukkig een heel begripvolle baas die me alle tijd en rust gunt om hieruit te komen.
Ik merk ook dat ik nog erg kwetsbaar ben. Als ik een iets te volle dag heb of er gebeurt iets vervelends dan ben ik goed van slag. Ik wil eerst weer een buffer opbouwen en mezelf staande kunnen houden zonder de druk van werkverplichting op mijn schouders te voelen. Ik heb gelukkig een heel begripvolle baas die me alle tijd en rust gunt om hieruit te komen.
En kun je er iets mee?quote:Op zondag 3 januari 2010 16:36 schreef Murmeli het volgende:
[..]
ja die bladiebla ken ik allemaal wel.
Die opmerking over filters had helemaal niets te maken met die post over Bayer. Ik had het over overtuigingen als filters in het algemeen.quote:enne over met een bepaalde bril naar de wereld kijken: heeft zij werkelijk mensen van bayer hard zien lachen dan? DAT noem ik pas de werkelijkheid met een bril of filter waarnemen!
maargoed, met deze hele zinloze discussie vergallen we het topic. dus wat mij betreft einde discussie, of verder via PM oid
"An educated citizenry is a vital requisite for our survival as a free people."
Ja, ik kan daar wel wat mee ja. ik geef je ook geen ongelijk in wat je zegt, maar vaak worden dergelijke denkwijzen gebruikt om zaken te overrelativeren. Bijv het feit dat ik er zelf verantwoordelijk voor ben of ik me al dan niet gekwetst voel door een bericht op fok, vermindert de gekwetstheid niet (vergroot deze hooguit doordat er ook een schuldgevoel bovenopkomt, omdat het dan ook nog mn eigen "schuld" is) en daarbij doet het er ook niets aan af dat de formulering Evienne wat prettiger kon, wat ze daarna ook gedaan heeft.quote:
[..]
En kun je er iets mee?
[..]
Die opmerking over filters had helemaal niets te maken met die post over Bayer. Ik had het over overtuigingen als filters in het algemeen.
Daarbij ik begrijp dat jij niet de opmering over bayer in je hoofd had toen je het over de filters had maar dat je het over algemene filters had. Maar wat ik deed, was jouw opmerking in de breedte trekken en daarbij betrekken op een ander onderwerp dan jij in gedachten had. Waarmee dus ook tegelijkertijd de beperking van jouw opmerking over filters zichtbaar werd.
maargoed nogmaals, deze discussie liever niet in dit topic, want dit topic gaat daar niet over. dus als je verder wilt discussieren vind ik dat prima, maar dan in een topic dat daar wel over gaat, of via PM. kunnen we hier weer ontopic verder.
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ben jij je er misschien ook wel ergens van bewust dat niet alleen ons denken ons beinvloedt, maar dat we ook gevormd worden door zaken die ons ongevraagd overkomen?quote:Op zondag 3 januari 2010 01:30 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Deze link hoort absoluut in dit topic thuis:
Teveel nadenken - Kracht van het nu #3
Dit topic bevat informatie over hoe ons denken ons beinvloedt en hoe het kan leiden tot depressie en angststoornissen.
Depressie en angstklachten kunnen voortkomen uit (onder andere) het posttraumatisch stresssyndroom. Om het trauma wat dat heeft veroorzaakt hebben we niet zelf gevraagd. Natuurlijk denk je daarover na, maar tegen herbelevingen en dergelijke doe je niet zoveel. Dat kun je proberen te verzachten door het gebruik van medicatie en therapie.
Niet alleen maar door te leven volgens het "kracht van het nu"-principe. Als het zo simpel in elkaar zou zitten, vraag ik me ernstig af waarom er nog steeds geen wereldvrede is.
Ik vind het nogal simpel om het "kracht van het nu"-principe neer te zetten als universele oplossing voor depressie en angstklachten. Heel erg simpel. Omdat je van een hoop mensen die lijden aan depressies en angsten de oorzaak voor deze symptomen niet weet.
Ware liefde is niet elkaars hand maar elkaars hart vasthouden.
Love is for real, today!
"De laatste keer dat we zo slecht verdedigden, waren we vijf jaar ons land kwijt. ©Michiel Veenstra
Love is for real, today!
"De laatste keer dat we zo slecht verdedigden, waren we vijf jaar ons land kwijt. ©Michiel Veenstra
Eens met Jannuk. Hoewel ik dergelijke adviezen nog niet eens zo erg vind.
Ookal is het soms voor mensen moeilijk voor te stellen wat een depressie/angststoornis is als ze het zelf niet kennen ik ga er altijd maar vanuit dat ze zoiets goed bedoelen en je graag willen helpen.
Waar ik de afgelopen maanden (jaar) wel me ontzettend aan gestoord heb (ik kan er zo weer loeikwaad om worden) is het onbegrip of minachting hierover. Hoevaak ik al niet te horen heb gekregen dat ik "maar gewoon dit of dat moet doen" of me "er niet zo druk om moet maken" of "ja, ach, we zijn allemaal wel eens depressief". Ik heb daardoor ook een tijd aan mezelf getwijfeld, of ik het niet allemaal mezelf wijsmaakte en dat iedereen dergelijke gevoelens had maar "daar ook gewoon mee kon leven". Nu weet ik gelukkig beter, maar dat vond (vind) ik het moeilijkste.
Ookal is het soms voor mensen moeilijk voor te stellen wat een depressie/angststoornis is als ze het zelf niet kennen ik ga er altijd maar vanuit dat ze zoiets goed bedoelen en je graag willen helpen.
Waar ik de afgelopen maanden (jaar) wel me ontzettend aan gestoord heb (ik kan er zo weer loeikwaad om worden) is het onbegrip of minachting hierover. Hoevaak ik al niet te horen heb gekregen dat ik "maar gewoon dit of dat moet doen" of me "er niet zo druk om moet maken" of "ja, ach, we zijn allemaal wel eens depressief". Ik heb daardoor ook een tijd aan mezelf getwijfeld, of ik het niet allemaal mezelf wijsmaakte en dat iedereen dergelijke gevoelens had maar "daar ook gewoon mee kon leven". Nu weet ik gelukkig beter, maar dat vond (vind) ik het moeilijkste.
Dat is ook het moeilijkste... ik weet nog dat ik heel vaak paniekaanvallen had en mensen dan vroegen:"waar ben je dan bang voor?"quote:
Eens met Jannuk. Hoewel ik dergelijke adviezen nog niet eens zo erg vind.
Ookal is het soms voor mensen moeilijk voor te stellen wat een depressie/angststoornis is als ze het zelf niet kennen ik ga er altijd maar vanuit dat ze zoiets goed bedoelen en je graag willen helpen.
Waar ik de afgelopen maanden (jaar) wel me ontzettend aan gestoord heb (ik kan er zo weer loeikwaad om worden) is het onbegrip of minachting hierover. Hoevaak ik al niet te horen heb gekregen dat ik "maar gewoon dit of dat moet doen" of me "er niet zo druk om moet maken" of "ja, ach, we zijn allemaal wel eens depressief". Ik heb daardoor ook een tijd aan mezelf getwijfeld, of ik het niet allemaal mezelf wijsmaakte en dat iedereen dergelijke gevoelens had maar "daar ook gewoon mee kon leven". Nu weet ik gelukkig beter, maar dat vond (vind) ik het moeilijkste.
Ja, als ik dat zou weten, zou ik er waarschijnlijk ook geen last van hebben.
En natuurlijk ook het geijkte: kom op, er zijn vast nog wel leuke dingen.
Ware liefde is niet elkaars hand maar elkaars hart vasthouden.
Love is for real, today!
"De laatste keer dat we zo slecht verdedigden, waren we vijf jaar ons land kwijt. ©Michiel Veenstra
Love is for real, today!
"De laatste keer dat we zo slecht verdedigden, waren we vijf jaar ons land kwijt. ©Michiel Veenstra
Oja, dat soort adviezen ja.... Goh, ja ik ben ook wel eens somber en dan wil ik heel de dag niks doen. of (over mn adhd): ja ik ben ook wel eens druk in mijn hoofd.... NEE SUKKEL! de hele dag door en elke dag zeg ik je!!! nondeju!quote:
Eens met Jannuk. Hoewel ik dergelijke adviezen nog niet eens zo erg vind.
Ookal is het soms voor mensen moeilijk voor te stellen wat een depressie/angststoornis is als ze het zelf niet kennen ik ga er altijd maar vanuit dat ze zoiets goed bedoelen en je graag willen helpen.
Waar ik de afgelopen maanden (jaar) wel me ontzettend aan gestoord heb (ik kan er zo weer loeikwaad om worden) is het onbegrip of minachting hierover. Hoevaak ik al niet te horen heb gekregen dat ik "maar gewoon dit of dat moet doen" of me "er niet zo druk om moet maken" of "ja, ach, we zijn allemaal wel eens depressief". Ik heb daardoor ook een tijd aan mezelf getwijfeld, of ik het niet allemaal mezelf wijsmaakte en dat iedereen dergelijke gevoelens had maar "daar ook gewoon mee kon leven". Nu weet ik gelukkig beter, maar dat vond (vind) ik het moeilijkste.
Fijn dat je nu niet meer aan jezelf twijfelt!
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Mn moeder vroeger altijd: bekijk het dan toch van de positieve kant! Er is toch helemaal geen reden om zo negatief te doen?
waardoor je dus jezelf dan ook nog de schuld geeft: goh iedereen vindt het leuk alleen ik niet, zal wel aan mij liggen dan.
waardoor je dus jezelf dan ook nog de schuld geeft: goh iedereen vindt het leuk alleen ik niet, zal wel aan mij liggen dan.
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ik had ook nog wel eens dat er wel iets leuks was, dat vertelde ik dan, en dan werd er keihard gezegd: zie je nou wel, je bent helemaal niet depressief.quote:
Mn moeder vroeger altijd: bekijk het dan toch van de positieve kant! Er is toch helemaal geen reden om zo negatief te doen?
waardoor je dus jezelf dan ook nog de schuld geeft: goh iedereen vindt het leuk alleen ik niet, zal wel aan mij liggen dan.
Was het maar zo'n feest
Ware liefde is niet elkaars hand maar elkaars hart vasthouden.
Love is for real, today!
"De laatste keer dat we zo slecht verdedigden, waren we vijf jaar ons land kwijt. ©Michiel Veenstra
Love is for real, today!
"De laatste keer dat we zo slecht verdedigden, waren we vijf jaar ons land kwijt. ©Michiel Veenstra
Waar zie je in mijn post staan dat de Kracht vh Nu de universele oplossing is voor al jullie problemenquote:Op zondag 3 januari 2010 18:48 schreef Jannuk het volgende:
[..]
Ben jij je er misschien ook wel ergens van bewust dat niet alleen ons denken ons beinvloedt, maar dat we ook gevormd worden door zaken die ons ongevraagd overkomen?
Ik vind het nogal simpel om het "kracht van het nu"-principe neer te zetten als universele oplossing voor depressie en angstklachten. Heel erg simpel. Omdat je van een hoop mensen die lijden aan depressies en angsten de oorzaak voor deze symptomen niet weet.
"An educated citizenry is a vital requisite for our survival as a free people."
Hey iedereen,
Ik heb zelf ook heel lang last gehad van een angststoornis. Het begon toen ik 11 jaar was en pas sinds anderhalf jaar, toen ik 18 was, gaat het weer wat beter.
Ik heb heel veel behandelingen gehad en allerlei soorten medicatie. Op m'n 12e een jaar school gemist, daarna het met veel moeite toch weer opgepakt, maar helaas ging het op mijn 15e (vlak voor mijn examen) weer zo slecht dat ik toch met school ben gestopt.
Het niet hebben van een daginvulling (Want ik durfde letterlijk NERGENS heen, alleen thuis te zitten) verergde alles. In die tijd computerde ik heel veel, omdat internet het enige middel was waarmee ik contact kon hebben met andere mensen. En ik speelde veel computergames, om zo even alles te vergeten. School en de leerplicht zaten in die tijd heel erg achter mn broek aan, want ik was een irritant spijbelend kind die niet goed nadacht over haar toekomst!! Volgens hun dan, want voor die tijd was ik altijd een heel braaf meisje die haar uiterste best deed op school en dan ook altijd goede cijfers haalde. Alle druk die van hen uit kwam werkte natuurlijk averrechts, ik werd er alleen maar banger van omdat zij mij als een slecht persoon zagen. Daardoor werd ik weer depressief, etc etc..
Afgelopen jaar heb ik eindelijk mijn VMBO diploma gehaald, het papiertje op zich stelt niet zo veel voor (Vooral omdat ik eigenlijk eerst op de HAVO zat, maar omdat ik telkens niet op kwam dagen ben ik teruggezet naar het VMBO), maar ik ben blij dat ik het eindelijk heb. Niemand die nu nog kan zeggen dat ik niet naar school ben geweest. Een vervolg opleiding zie ik zelf nu niet zo zitten. (ook al zeurt iedereen daar nu uiteraard ook weer om) Ik heb mijn hele pubertijd een onwijze rot tijd gehad en nu vind ik dat het tijd is om te doen wat ik leuk vind. Echt veel last van mijn angsten heb ik niet meer vergeleken bij voorheen. Ik durf de deur gewoon uit, zelfs alleen. Ik heb al bewezen dat ik alleen naar school durfde, alleen met het openbaar vervoer, alleen de boodschappen doen, ik heb voor een publiek gezongen op een bruiloft en ik ben zelfs al 3 keer alleen met het vliegtuig gegaan. (Vluchten van ieder 11 uur)
Op dit moment heb ik weer niet echt een dag invulling. Ik woon nu bij mijn vriend, maar heb op het moment geen baan (ben er wel naar op zoek uiteraard ) Eerst was ik bang, dat als het te lang zou duren ik weer helemaal af zou zakken naar zoals het was en weer een angstig hoopje mens zou worden. Maar eigenlijk valt het reuze mee. Ik doe wat ik moet doen, zoals de boodschappen en ook leuke dingen samen doen, zoals bijvoorbeeld naar de bioscoop of naar een pretpark gaat goed. Soms ben ik wel een beetje nerveus uiteraard, maar dat is te overleven.
Ik denk dat de hoofdreden dat het nu niet slecht met me gaat, is omdat ik nu niet het stempeltje krijg dat ik een slecht persoon ben die bijv. spijbelt. Niemand die het echt interesseert wat ik tegenwoordig doe en ook geen instanties meer die zich met mij bemoeien. Wat een fijn gevoel! Zonder al die bemoeienis is het leven een stuk makkelijker!
Wel slik ik nog iedere dag braaf anti-depressieve (Cipramil). Ik heb er de vloeibare vorm van, waar ik dagelijks 10 druppels van in moet nemen, dat is het minimum eigenlijk. Ik wil er ergens in de komende jaren wel mee gaan afbouwen, maar uit ervaring weet ik dat dat niet te haastig moet omdat alles dan weer fout kan gaan. Dus ik ga wachten tot ik in een goed ritme zit met een baan en weinig stress, en dan afbouwen!
Voor alle anderen mensen met angstklachten en depressies zou ik willen zeggen; Veel sterkte! Je kan er doorheen komen ook al lijkt het onmogelijk en laat je vooral niet op je kop zitten door mensen die dit soort dingen maar onzin vinden. Mensen die dat vinden weten namelijk zoooo weinig van de wereld, dat we hen eigenlijk maar zielig zouden moeten vinden.
Liefs, Dana.
Ik heb zelf ook heel lang last gehad van een angststoornis. Het begon toen ik 11 jaar was en pas sinds anderhalf jaar, toen ik 18 was, gaat het weer wat beter.
Ik heb heel veel behandelingen gehad en allerlei soorten medicatie. Op m'n 12e een jaar school gemist, daarna het met veel moeite toch weer opgepakt, maar helaas ging het op mijn 15e (vlak voor mijn examen) weer zo slecht dat ik toch met school ben gestopt.
Het niet hebben van een daginvulling (Want ik durfde letterlijk NERGENS heen, alleen thuis te zitten) verergde alles. In die tijd computerde ik heel veel, omdat internet het enige middel was waarmee ik contact kon hebben met andere mensen. En ik speelde veel computergames, om zo even alles te vergeten. School en de leerplicht zaten in die tijd heel erg achter mn broek aan, want ik was een irritant spijbelend kind die niet goed nadacht over haar toekomst!! Volgens hun dan, want voor die tijd was ik altijd een heel braaf meisje die haar uiterste best deed op school en dan ook altijd goede cijfers haalde. Alle druk die van hen uit kwam werkte natuurlijk averrechts, ik werd er alleen maar banger van omdat zij mij als een slecht persoon zagen. Daardoor werd ik weer depressief, etc etc..
Afgelopen jaar heb ik eindelijk mijn VMBO diploma gehaald, het papiertje op zich stelt niet zo veel voor (Vooral omdat ik eigenlijk eerst op de HAVO zat, maar omdat ik telkens niet op kwam dagen ben ik teruggezet naar het VMBO), maar ik ben blij dat ik het eindelijk heb. Niemand die nu nog kan zeggen dat ik niet naar school ben geweest. Een vervolg opleiding zie ik zelf nu niet zo zitten. (ook al zeurt iedereen daar nu uiteraard ook weer om) Ik heb mijn hele pubertijd een onwijze rot tijd gehad en nu vind ik dat het tijd is om te doen wat ik leuk vind. Echt veel last van mijn angsten heb ik niet meer vergeleken bij voorheen. Ik durf de deur gewoon uit, zelfs alleen. Ik heb al bewezen dat ik alleen naar school durfde, alleen met het openbaar vervoer, alleen de boodschappen doen, ik heb voor een publiek gezongen op een bruiloft en ik ben zelfs al 3 keer alleen met het vliegtuig gegaan. (Vluchten van ieder 11 uur)
Op dit moment heb ik weer niet echt een dag invulling. Ik woon nu bij mijn vriend, maar heb op het moment geen baan (ben er wel naar op zoek uiteraard
) Eerst was ik bang, dat als het te lang zou duren ik weer helemaal af zou zakken naar zoals het was en weer een angstig hoopje mens zou worden. Maar eigenlijk valt het reuze mee. Ik doe wat ik moet doen, zoals de boodschappen en ook leuke dingen samen doen, zoals bijvoorbeeld naar de bioscoop of naar een pretpark gaat goed. Soms ben ik wel een beetje nerveus uiteraard, maar dat is te overleven. Ik denk dat de hoofdreden dat het nu niet slecht met me gaat, is omdat ik nu niet het stempeltje krijg dat ik een slecht persoon ben die bijv. spijbelt. Niemand die het echt interesseert wat ik tegenwoordig doe en ook geen instanties meer die zich met mij bemoeien. Wat een fijn gevoel! Zonder al die bemoeienis is het leven een stuk makkelijker!
Wel slik ik nog iedere dag braaf anti-depressieve (Cipramil). Ik heb er de vloeibare vorm van, waar ik dagelijks 10 druppels van in moet nemen, dat is het minimum eigenlijk. Ik wil er ergens in de komende jaren wel mee gaan afbouwen, maar uit ervaring weet ik dat dat niet te haastig moet omdat alles dan weer fout kan gaan. Dus ik ga wachten tot ik in een goed ritme zit met een baan en weinig stress, en dan afbouwen!
Voor alle anderen mensen met angstklachten en depressies zou ik willen zeggen; Veel sterkte! Je kan er doorheen komen ook al lijkt het onmogelijk en laat je vooral niet op je kop zitten door mensen die dit soort dingen maar onzin vinden. Mensen die dat vinden weten namelijk zoooo weinig van de wereld, dat we hen eigenlijk maar zielig zouden moeten vinden.
Liefs, Dana.
Ik heb zelf een depressie gehad van een aantal jaar en ben daaruit gekomen door de Kracht vh Nu. Zo in 1 keer de hele depressie weg en sindsdien alleen nog maar wat last gehad van negatieve gedachten.quote:Op zondag 3 januari 2010 18:56 schreef Quickie_Butt het volgende:
Eens met Jannuk. Hoewel ik dergelijke adviezen nog niet eens zo erg vind.
Ookal is het soms voor mensen moeilijk voor te stellen wat een depressie/angststoornis is als ze het zelf niet kennen ik ga er altijd maar vanuit dat ze zoiets goed bedoelen en je graag willen helpen.
"An educated citizenry is a vital requisite for our survival as a free people."
Dat is hartstikke tof voor jequote:
[..]
Ik heb zelf een depressie gehad van een aantal jaar en ben daaruit gekomen door de Kracht vh Nu. Zo in 1 keer de hele depressie weg en sindsdien alleen nog maar wat last gehad van negatieve gedachten.
Het wil overigens niet zeggen dat het voor iedereen zo werkt.
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ik heb, helaas, dit jaar mijn 25-jarig depressie jubileum. In al die tijd heb ik van alles geprobeerd qua therapieën: Mindfullness, hypnotherapie, EMDR, psychotherapie, regressietherapie, cognitieve therapie, herprogrammering. Ook een hoop zelf geprobeerd, dus zonder de hulpverlening. Inmiddels is mijn depressie een dysthyme stoornis geworden, oftewel chronisch. Jammer, ik probeer mijn leven te leven zoals het komt, meestal heb ik nergens last van, maar soms slaat de depressie van het ene op het andere moment toe.quote:
[..]
Ik heb zelf een depressie gehad van een aantal jaar en ben daaruit gekomen door de Kracht vh Nu. Zo in 1 keer de hele depressie weg en sindsdien alleen nog maar wat last gehad van negatieve gedachten.
Voor jou heeft de kracht van het nu effect gehad, voor mij niet. Ik heb nu een gulden middenweg gevonden met psychotherapie en mijn eigen manier om met mn depressie en angsten om te gaan.
Er is geen universele manier om van depressies en angststoornissen af te komen, ieder is gevoelig voor een andere behandelmethode.
Los van de discussie over welke behandelmethode ideaal is, gaat het in dit topic over ervaringen, over leven met een depressie en/of angststoornis. En dat is en blijft, met of zonder de ideale behandelmethode, volkomen KUT!
Ware liefde is niet elkaars hand maar elkaars hart vasthouden.
Love is for real, today!
"De laatste keer dat we zo slecht verdedigden, waren we vijf jaar ons land kwijt. ©Michiel Veenstra
Love is for real, today!
"De laatste keer dat we zo slecht verdedigden, waren we vijf jaar ons land kwijt. ©Michiel Veenstra
Waar ik erg benieuwd naar ben is of mensen een onderscheiding in fases hebben beleefd (of beleven). Dus kwam de depressie voor de angstklachten of de angstklachten voor de depressie? Kan natuurlijk ook zijn dat het voor jezelf niet mogelijk was dit onderscheid nog te maken. Door je mentale status is het tijdens dit soort periodes toch vrij lastig om alles op een rijtje te krijgen.
Iemand nog tips voor een beetje nuttige daginvulling.
Kiva FOK-team #8 Waar geld echt goed doet!
[b]Op zaterdag 26 juni 2010 18:48 schreef vosss het volgende:[/b]
6 eien
[b]Op zaterdag 26 juni 2010 18:48 schreef vosss het volgende:[/b]
6 eien
vooral veel naar buiten, frisse lucht is goed en wandelen ofzo werkt bij mij om mn hoofd leeg te maken (ga op verkenningstocht in buurten waar je de weg niet zo goed weet bijv).quote:
Iemand nog tips voor een beetje nuttige daginvulling.
of iets met dieren gaan doen. misschien mag je wel hepen op een nabijgelegen kinderboererij ofzo?
en sporten. Naar mensen toegaan (als dat je lukt) iemand ergens mee helpen (ook als dat lukt natuurlijk).
Ala je je kan concentreren kan lezen goed zijn om de tijd te doden. Koken of iemand helpen met koken (ik weet niet of je zelfstandig woont of bij je ouders oid). tekenen, schilderen, verhalen schrijven. (of wat anders creatiefs)
sporten. die Wii sport vind ik een goed idee van je
zoiets..
en nou ga ik echt slapen, ik begin om te vallen...
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
quote:Op zondag 3 januari 2010 20:47 schreef TheVotary het volgende:
Waar ik erg benieuwd naar ben is of mensen een onderscheiding in fases hebben beleefd (of beleven). Dus kwam de depressie voor de angstklachten of de angstklachten voor de depressie? Kan natuurlijk ook zijn dat het voor jezelf niet mogelijk was dit onderscheid nog te maken. Door je mentale status is het tijdens dit soort periodes toch vrij lastig om alles op een rijtje te krijgen.
Bij mij kwam mijn angststoornis eerst. Op zich was ik gewoon wel vrolijk de eerste maand, ik was alleen bang om vreemde redenen. De depressie volgde wel heel snel dus, voornamelijk omdat heel veel mensen zich opeens met me gingen bemoeien en omdat ik in hun ogen een slecht persoon was en fout bezig was.
Ik was op dat moment pas 11 jaar, dus het was voor mij vrij heftig dat mensen opeens massaal zo over mij gingen denken, terwijl ik niet expres iets fout deed.
Ik heb ook de kracht van het nu gelezen en het werkt op het moment dat je het leest (bij mij), maar daarna heeft het 'pijnlichaam' toch weer meer kracht.
Ik heb veel last van een stemmetje in mij dat me dingen wijs probeert te maken, steeds heel kritisch is op alles wat ik doe, hoe ik eruit zie, etc. Laatst erachter gekomen mijn grootste klacht (angst mijn man kwijt te raken door eigen toedoen) een borduursel is van wat mijn moeder me allemaal heeft verteld vroeger.
Mijn ouders zijn gescheiden en zij vertelde me allerlei dingen dat ze weleens wenste over m'n vader (NIET leuk!). Maar ook gewoon de kleine dingen. Ik wil soms alleen zijn en niet aangeraakt worden, en ik hoor dan meteen mijn moeder zeggen 'daar begint de aftakeling van je relatie!' terwijl dat echt totaal nergens op slaat, ik ben mijn moeder niet en mijn man is mijn vader niet.
Ik lees nu 'De innerlijke criticus ontmaskerd' van Hal Stone en ik merk verschil met hoe ik nu naar die stem luister. Het is nog niet altijd even makkelijk, maar ik weet bij mij in ieder geval waar alle ellende vandaan komt. In ieder geval een groot deel dan. Ik kan het boek wel aanraden aan iedereen die last heeft van dwanggedachtes, en negatieve stemmen in jezelf die je continu laten twijfelen aan jezelf.
Ik heb veel last van een stemmetje in mij dat me dingen wijs probeert te maken, steeds heel kritisch is op alles wat ik doe, hoe ik eruit zie, etc. Laatst erachter gekomen mijn grootste klacht (angst mijn man kwijt te raken door eigen toedoen) een borduursel is van wat mijn moeder me allemaal heeft verteld vroeger.
Mijn ouders zijn gescheiden en zij vertelde me allerlei dingen dat ze weleens wenste over m'n vader (NIET leuk!). Maar ook gewoon de kleine dingen. Ik wil soms alleen zijn en niet aangeraakt worden, en ik hoor dan meteen mijn moeder zeggen 'daar begint de aftakeling van je relatie!' terwijl dat echt totaal nergens op slaat, ik ben mijn moeder niet en mijn man is mijn vader niet.
Ik lees nu 'De innerlijke criticus ontmaskerd' van Hal Stone en ik merk verschil met hoe ik nu naar die stem luister. Het is nog niet altijd even makkelijk, maar ik weet bij mij in ieder geval waar alle ellende vandaan komt. In ieder geval een groot deel dan. Ik kan het boek wel aanraden aan iedereen die last heeft van dwanggedachtes, en negatieve stemmen in jezelf die je continu laten twijfelen aan jezelf.
Tralalalaaa
Ik weet niet precies wat er eerst was, mn depressie of mijn angstklachten. Ik was 8 jaar, ik kende heel het fenomeen depressie niet. Ik weet alleen dat ik mij heel eenzaam voelde, dat ik me het liefste terugtrok en dat ik de wereld wel kon schieten.quote:
Waar ik erg benieuwd naar ben is of mensen een onderscheiding in fases hebben beleefd (of beleven). Dus kwam de depressie voor de angstklachten of de angstklachten voor de depressie? Kan natuurlijk ook zijn dat het voor jezelf niet mogelijk was dit onderscheid nog te maken. Door je mentale status is het tijdens dit soort periodes toch vrij lastig om alles op een rijtje te krijgen.
Ware liefde is niet elkaars hand maar elkaars hart vasthouden.
Love is for real, today!
"De laatste keer dat we zo slecht verdedigden, waren we vijf jaar ons land kwijt. ©Michiel Veenstra
Love is for real, today!
"De laatste keer dat we zo slecht verdedigden, waren we vijf jaar ons land kwijt. ©Michiel Veenstra
Hallo TS
Ook ik herken je verhaal en ik heb precies hetzelfde als jij meegemaakt en ik weet hoe je je voelt. Toen ik 15 was begon mijn angststoornis waardoor ik ook depressief werd. Ik was bang voor alles wat met 'de dood' te maken had, en op een gegeven moment kreeg ik 3 hyperventilatie aanvallen per dag en durfde ik nergens meer alleen heen. Niet naar school, niet even naar de winkel.. zelfs tien minuten alleen douchen vielen me zwaar. Mijn huisarts stuurde mij door naar het GGZ waar een meisje van 23 tegenover me zat. Ik kon aan dit meisje nog beter uitleggen wat me mankeerde als zij zelf en hierdoor voelde ik me er niet op mijn gemak. Inmiddels zat ik al een jaar thuis met een angststoornis tot mijn toenmalige schoonmoeder mij vertelde dat zij hetzelfde door had gemaakt en er bovenop is gekomen door MaatKracht. MaatKracht is een organisatie met ervaringsdeskundigen die precies weten wat je voelt en hoe ze je er doorheen moeten helpen. Ikzelf heb 10 sessies gehad en hierna heb ik nooit ergens meer last van gehad. Mijn therapeut (die ik overigens eeuwig dankbaar ben voor wat ze voor me heeft gedaan, zonder haar zat ik hier niet) praatte met mij over mijn problemen als een psycholoog, maar kalmeerde mij ook met adem technieken, wat ook ontzettend fijn was, was dat ik haar áltijd mocht bellen wanneer ik ergens mee zat of als ik een aanval kreeg, ookal was het 3 uur 'snachts. Ook werd ik direct van de anti-depressie medicijnen afgehaald en overgezet naar een natuurlijk medicijn, Laif Staigerwald. In Laif zit Sint-Jans kruid wat je hersenen helpt serotonine aan te maken. Ik weet niet of je al wist wat er precies in je lichaam gebeurd wanneer je gehyperventileerd (naar adem snakt) maar eigenlijk krijgt je lichaam simpelweg teveel zuurstof binnen omdat jij je erg druk maakt. Vanzelfsprekend wordt het minder en houdt het uiteindelijk op wanneer je lichaam de overbodige zuurstof kwijtraakt. Wat je moet doen is niet in een zakje in en uitademen, maar ga rustig ergens zitten. Vertel jezelf in je hoofd dat je wéét dat het hyperventilatie is, en niks anders. Hierna adem je 3 tellen in door je neus, neem je 1 seconde rust, en adem je vervolgens 6 tellen uit door je mond. Dat herhaal je net zolang tot het minder wordt. Heel belangrijk is dat je je hand op je buik legt, en alleen met je buik ademt! Niet met je borst. Ook kan je deze oefeningen elke avond doen om rustig van te worden. Ik hoop echt dat ik je een klein beetje heb kunnen helpen met mijn verhaal. Als je geïnteresseerd bent in dezelfde therapie kijk dan eventjes op http://www.in-balanz.nl/!
Ook ik herken je verhaal en ik heb precies hetzelfde als jij meegemaakt en ik weet hoe je je voelt. Toen ik 15 was begon mijn angststoornis waardoor ik ook depressief werd. Ik was bang voor alles wat met 'de dood' te maken had, en op een gegeven moment kreeg ik 3 hyperventilatie aanvallen per dag en durfde ik nergens meer alleen heen. Niet naar school, niet even naar de winkel.. zelfs tien minuten alleen douchen vielen me zwaar. Mijn huisarts stuurde mij door naar het GGZ waar een meisje van 23 tegenover me zat. Ik kon aan dit meisje nog beter uitleggen wat me mankeerde als zij zelf en hierdoor voelde ik me er niet op mijn gemak. Inmiddels zat ik al een jaar thuis met een angststoornis tot mijn toenmalige schoonmoeder mij vertelde dat zij hetzelfde door had gemaakt en er bovenop is gekomen door MaatKracht. MaatKracht is een organisatie met ervaringsdeskundigen die precies weten wat je voelt en hoe ze je er doorheen moeten helpen. Ikzelf heb 10 sessies gehad en hierna heb ik nooit ergens meer last van gehad. Mijn therapeut (die ik overigens eeuwig dankbaar ben voor wat ze voor me heeft gedaan, zonder haar zat ik hier niet) praatte met mij over mijn problemen als een psycholoog, maar kalmeerde mij ook met adem technieken, wat ook ontzettend fijn was, was dat ik haar áltijd mocht bellen wanneer ik ergens mee zat of als ik een aanval kreeg, ookal was het 3 uur 'snachts. Ook werd ik direct van de anti-depressie medicijnen afgehaald en overgezet naar een natuurlijk medicijn, Laif Staigerwald. In Laif zit Sint-Jans kruid wat je hersenen helpt serotonine aan te maken. Ik weet niet of je al wist wat er precies in je lichaam gebeurd wanneer je gehyperventileerd (naar adem snakt) maar eigenlijk krijgt je lichaam simpelweg teveel zuurstof binnen omdat jij je erg druk maakt. Vanzelfsprekend wordt het minder en houdt het uiteindelijk op wanneer je lichaam de overbodige zuurstof kwijtraakt. Wat je moet doen is niet in een zakje in en uitademen, maar ga rustig ergens zitten. Vertel jezelf in je hoofd dat je wéét dat het hyperventilatie is, en niks anders. Hierna adem je 3 tellen in door je neus, neem je 1 seconde rust, en adem je vervolgens 6 tellen uit door je mond. Dat herhaal je net zolang tot het minder wordt. Heel belangrijk is dat je je hand op je buik legt, en alleen met je buik ademt! Niet met je borst. Ook kan je deze oefeningen elke avond doen om rustig van te worden. Ik hoop echt dat ik je een klein beetje heb kunnen helpen met mijn verhaal. Als je geïnteresseerd bent in dezelfde therapie kijk dan eventjes op http://www.in-balanz.nl/!
TVP. Ik heb sinds anderhalf jaar last van een vrij zware depressie. Ook ik heb al eerder last gehad van depressieve periodes, ik ben er vooral gevoelig voor in de herfst/winter. Ik sta onder behandeling bij een psycholoog en een psychiater en ik gebruik Efexor.
Ga hardlopen! Na een week ofzo begin je je opeens echt heel goed te voelen. Het heeft mij ongeveer een half jaar geduurd voordat ik er aan begon maar het resultaat is echt.... wow.quote:Op zondag 3 januari 2010 22:44 schreef Twizu het volgende:
Iemand nog tips voor een beetje nuttige daginvulling.
Voor de rest probeer zoveel mogelijk er op uit te gaan, kleine dingetjes zoals even lopend boodschappen doen etc kan als lekker werken.
http://www.last.fm/user/psych02k
Yes, it is perfectly reasonable that Kirk had the know-how to make the gunpowder and put together the bazooka to defeat the Gorn. That\'s why he\'s the goddamn Captain.
Yes, it is perfectly reasonable that Kirk had the know-how to make the gunpowder and put together the bazooka to defeat the Gorn. That\'s why he\'s the goddamn Captain.
Ben eigenlijk ook al 2 en een half jaar lang neerslachtig.... de ene keer meer dan de andere, maar goed, wil het nog niet echt depressief noemen. Denk ook dat het best wel makkelijk te verhelpen is, door wat te veranderen in mijn leven, een keer echt door te pakken met verschillende dingen, mijzelf eens goed een spiegel voor te houden en mijn denken eens te veranderen. Dat laatste lukt me soms wel, maar val vaak weer terug. Ach en het hoort er ook wel een beetje bij, het is niet erg om je af en toe kut te voelen, maar ik ben ook gewoon niet tevreden met mezelf, en mn leven. Spreek er eigenlijk ook nooit met iemand over, probeer het eerder te verbergen.
Heb ik ook, ik heb haast een soort van sociale faalangst volgens mij, ben ook bang mensen kwijt te raken door eigen toedoen, of wanneer ik mensen nog maar net ken ben ik al bang dat ze me niets vinden en word ik heel onzeker in gesprekken en sociale situaties en zo..... Erg frustrerend, en slaat ook nog eens nergens op, maar door die angst word het soms nog werkelijkheid ook, en wordt de angst weer groter, echt een vicieuze cirkel gewoon..... Moet echt eens wat aan mijn zelfbeeld/gedachten doen, en ik weet dat ik het allemaal in eigen hand heb en in principe veel meer kan/waard ben dan ik zelf denk. Wanneer ik meer impulsief ben en niet echt nadenk bij alles wat ik doe, voel ik me ook veel beter. Ik heb nu zeeën van tijd(gestopt met werken), denk dat ik maar eens een keer weer flink en regelmatig ga sporten, hoop dat dat wat helpt...quote:Op maandag 4 januari 2010 13:25 schreef Take_A_Picture het volgende:
Ik heb ook de kracht van het nu gelezen en het werkt op het moment dat je het leest (bij mij), maar daarna heeft het 'pijnlichaam' toch weer meer kracht.
Ik heb veel last van een stemmetje in mij dat me dingen wijs probeert te maken, steeds heel kritisch is op alles wat ik doe, hoe ik eruit zie, etc. Laatst erachter gekomen mijn grootste klacht (angst mijn man kwijt te raken door eigen toedoen) een borduursel is van wat mijn moeder me allemaal heeft verteld vroeger.
Mijn ouders zijn gescheiden en zij vertelde me allerlei dingen dat ze weleens wenste over m'n vader (NIET leuk!). Maar ook gewoon de kleine dingen. Ik wil soms alleen zijn en niet aangeraakt worden, en ik hoor dan meteen mijn moeder zeggen 'daar begint de aftakeling van je relatie!' terwijl dat echt totaal nergens op slaat, ik ben mijn moeder niet en mijn man is mijn vader niet.
Ik lees nu 'De innerlijke criticus ontmaskerd' van Hal Stone en ik merk verschil met hoe ik nu naar die stem luister. Het is nog niet altijd even makkelijk, maar ik weet bij mij in ieder geval waar alle ellende vandaan komt. In ieder geval een groot deel dan. Ik kan het boek wel aanraden aan iedereen die last heeft van dwanggedachtes, en negatieve stemmen in jezelf die je continu laten twijfelen aan jezelf.
[ Bericht 5% gewijzigd door Stefanovich op 05-01-2010 21:54:28 ]
Ik zie dat er in dit topic al een tijd niet meer is gereageerd, jammer!
Zelf ben ik sinds kort begonnen met een deeltijdbehandeling na 5 weken opname op een PAAZ.
Vorig half augustus ben ik thuis komen te zitten met burn-out klachten, maar omdat ik geen dagindeling had en nergens de puf vandaan kon halen om iets te doen en niet op tijd hulp kreeg heb ik uiteindelijk suïcide-gedachten gekregen en ben ik opgenomen op de PAAZ. In eerste instantie was dit voor een time-out, maar al snel bleek dat er toch wel wat meer aan de hand was en had ik gehoord van de deeltijdbehandeling in dit ziekenhuis.
De diagnose die ze bij mij gesteld hebben is een depressie en een angststoornis. Ik geloof wel dat dit er beide al veel langer is dan vorig jaar augustus.
Ik slikte 0,25 mg. Alprazolam per dag, maar ben nu inmiddels hier 12 dagen mee gestopt
Eerder ook al wel pogingen gedaan, maar kreeg toen toch weer spanningsklachten. En ik moet zeggen dat dat nu weg is
Verder heb ik wel Mirtazapine (Remeron) voor het slapen, ja dit is een anti-depressiva, maar in de hoeveelheid die ik het slik heeft het geen werking als anti-depressiva. Eerste 2 weken heb ik me hiervan heel raar gevoeld, niet mezelf, maar nu is dat over en slaap ik nog steeds goed.
Eerder heb ik ook al onder behandeling gestaan van verschillende psychologen, maar ik heb nooit het idee gehad dat zij mij echt geholpen hebben.
Nu in dagbehandeling ben ik al een stuk verder en moet ik het zelf doen met de handvatten die mij gegeven worden en ik moet zeggen dat dit prima gaat.
Ik ben benieuwd hoe het nu met de anderen gaat
Zelf ben ik sinds kort begonnen met een deeltijdbehandeling na 5 weken opname op een PAAZ.
Vorig half augustus ben ik thuis komen te zitten met burn-out klachten, maar omdat ik geen dagindeling had en nergens de puf vandaan kon halen om iets te doen en niet op tijd hulp kreeg heb ik uiteindelijk suïcide-gedachten gekregen en ben ik opgenomen op de PAAZ. In eerste instantie was dit voor een time-out, maar al snel bleek dat er toch wel wat meer aan de hand was en had ik gehoord van de deeltijdbehandeling in dit ziekenhuis.
De diagnose die ze bij mij gesteld hebben is een depressie en een angststoornis. Ik geloof wel dat dit er beide al veel langer is dan vorig jaar augustus.
Ik slikte 0,25 mg. Alprazolam per dag, maar ben nu inmiddels hier 12 dagen mee gestopt
Eerder ook al wel pogingen gedaan, maar kreeg toen toch weer spanningsklachten. En ik moet zeggen dat dat nu weg is
Verder heb ik wel Mirtazapine (Remeron) voor het slapen, ja dit is een anti-depressiva, maar in de hoeveelheid die ik het slik heeft het geen werking als anti-depressiva. Eerste 2 weken heb ik me hiervan heel raar gevoeld, niet mezelf, maar nu is dat over en slaap ik nog steeds goed.
Eerder heb ik ook al onder behandeling gestaan van verschillende psychologen, maar ik heb nooit het idee gehad dat zij mij echt geholpen hebben.
Nu in dagbehandeling ben ik al een stuk verder en moet ik het zelf doen met de handvatten die mij gegeven worden en ik moet zeggen dat dit prima gaat.
Ik ben benieuwd hoe het nu met de anderen gaat
http://dewegnaarmijngeluk.web-log.nl
Mijn ervaringen in deeltijdbehandeling
Mijn ervaringen in deeltijdbehandeling
Tja, ook een tvp van mijn zijde.
Heb vanaf mei 2003 last van een paniekstoornis. Hele zware en nare tijden gehad. Eerst naar een psychiater geweest, een consult van 10 minuten per keer, waarbij het ongeveer 8 minuten draaide over medicijnen. Ik heb toen Paroxetine 20mg gekregen en medicijnen (ben de naam kwijt) om de bijwerkingen van de paroxetine draaglijk te maken.
Heb een jaar lang deze medicijnen gebruikt en het werd er alleen maar erger op, aangezien ik niet kon slapen van de medicijnen. Was toen een wandelend lijk, kwam nooit meer buiten (zelfs niet in de tuin) en sloot me echt af voor alles en iedereen.
In 2004 ben ik opgenomen geweest in een kliniek voor angststoornissen en heb het er wel 5 dagen uitgehouden. Het ging alleen maar bergafwaarts. Wel kreeg ik eindelijk goede medicijnen. Venlafaxine (Efexor) welke de angst dusdanig onderdrukte dat ik niet meer bij het minste of geringste in paniek raakte.
Nadat ik terug was van de kliniek, heb ik mezelf voorgenomen de angst mijn leven niet meer te laten overheersen. Het komt zoals het gaan moet. Ging uit mezelf weer de straat op en pakte oude hobby's weer op. Eigenlijk vanuit het niets, maar heel gemotiveerd om alles weer te doen. Ook ben ik in 2009 begonnen met therapie bij de HSK-groep in Hengelo. Sophie, mijn psychologe heeft me echt zo goed geholpen, ben haar ook eeuwig dankbaar. Ook wist zij bij mij vast te stellen dat ik last heb van PTSS, eindelijk een naam gekregen, maar het beïnvloed mijn leven niet meer zo, als wanneer ik de naam/diagnose niet kende.
Nu is het 2010 en volg ik een studie, doe vrijwilligerswerk als leraar bij een school voor speciaal/begeleidend onderwijs en ben druk bezig met een bedrijf opzetten. Zelfs de stad in op een zaterdagavond gaat weer goed. Alleen de behoefte is minder.
Maak ik de balans op, dan ben ik wel "vrienden" verloren. Een deel van mijn jeugd (tja 18-jarige mannen zijn kinds
) Maar feit blijft, dat de mensen die echt om me geven, me altijd hebben gesteund.
Heb vanaf mei 2003 last van een paniekstoornis. Hele zware en nare tijden gehad. Eerst naar een psychiater geweest, een consult van 10 minuten per keer, waarbij het ongeveer 8 minuten draaide over medicijnen. Ik heb toen Paroxetine 20mg gekregen en medicijnen (ben de naam kwijt) om de bijwerkingen van de paroxetine draaglijk te maken.
Heb een jaar lang deze medicijnen gebruikt en het werd er alleen maar erger op, aangezien ik niet kon slapen van de medicijnen. Was toen een wandelend lijk, kwam nooit meer buiten (zelfs niet in de tuin) en sloot me echt af voor alles en iedereen.
In 2004 ben ik opgenomen geweest in een kliniek voor angststoornissen en heb het er wel 5 dagen uitgehouden. Het ging alleen maar bergafwaarts. Wel kreeg ik eindelijk goede medicijnen. Venlafaxine (Efexor) welke de angst dusdanig onderdrukte dat ik niet meer bij het minste of geringste in paniek raakte.
Nadat ik terug was van de kliniek, heb ik mezelf voorgenomen de angst mijn leven niet meer te laten overheersen. Het komt zoals het gaan moet. Ging uit mezelf weer de straat op en pakte oude hobby's weer op. Eigenlijk vanuit het niets, maar heel gemotiveerd om alles weer te doen. Ook ben ik in 2009 begonnen met therapie bij de HSK-groep in Hengelo. Sophie, mijn psychologe heeft me echt zo goed geholpen, ben haar ook eeuwig dankbaar. Ook wist zij bij mij vast te stellen dat ik last heb van PTSS, eindelijk een naam gekregen, maar het beïnvloed mijn leven niet meer zo, als wanneer ik de naam/diagnose niet kende.
Nu is het 2010 en volg ik een studie, doe vrijwilligerswerk als leraar bij een school voor speciaal/begeleidend onderwijs en ben druk bezig met een bedrijf opzetten. Zelfs de stad in op een zaterdagavond gaat weer goed. Alleen de behoefte is minder.
Maak ik de balans op, dan ben ik wel "vrienden" verloren. Een deel van mijn jeugd (tja 18-jarige mannen zijn kinds
) Maar feit blijft, dat de mensen die echt om me geven, me altijd hebben gesteund.
Steek geen moeite in een vrouw, maar je penis
Ik wil ook reageren hier als het mag
Ik heb nu al 2,5 jaar een paniek/angst stoornis. In het begin durfde ik nergens meer heen, zeker niet alleen! Ik zat alleen maar thuis. Moest stoppen met mn studie.
Nu 2,5 jaar later heb ik nog steeds last en ik begin me er steeds rotter over te voelen.
Eerst had ik gewoon de rust nodig om thuis te zijn en na te denken en tot mezelf te komen, maar nu is de drang zo groot om weer te werken of studeren, maar de angst is er nog steeds..
Ik durf inmiddels zelf een rondje te fietsen of naar de winkel in de buurt, en samen met mn vriend of met anderen durf ik vrijwel alles (behalve bioscoop/theater enz)
Ik heb verschillende soorten therapie gehad, en mag nu beginnen aan deeltijd therapie. 2 dagen in de week, speciaal gericht op angst en depressie. En nu mijn probleem: de deeltijdbehandeling is aan de andere kant van de stad, op uren dat iedereen die ik ken werkt. I kan er dus niet heen! Ik durf er niet heen te fietsen/lopen/met ov.. Ik merk dat ik me alweer steeds meer depri ga voelen.
En steeds opmerkingen van mensen: "gewoon doen!" "waar ben je bang voor?"
Of mensen die steeds vragen "ben je al op zoek naar werk?" Het gaat gewoon niet! De angst is te groot, de paniekaanvallen zijn te eng. Ik weet zo langzamerhand niet meer wat ik moet...
Ik heb nu al 2,5 jaar een paniek/angst stoornis. In het begin durfde ik nergens meer heen, zeker niet alleen! Ik zat alleen maar thuis. Moest stoppen met mn studie.
Nu 2,5 jaar later heb ik nog steeds last en ik begin me er steeds rotter over te voelen.
Eerst had ik gewoon de rust nodig om thuis te zijn en na te denken en tot mezelf te komen, maar nu is de drang zo groot om weer te werken of studeren, maar de angst is er nog steeds..
Ik durf inmiddels zelf een rondje te fietsen of naar de winkel in de buurt, en samen met mn vriend of met anderen durf ik vrijwel alles (behalve bioscoop/theater enz)
Ik heb verschillende soorten therapie gehad, en mag nu beginnen aan deeltijd therapie. 2 dagen in de week, speciaal gericht op angst en depressie. En nu mijn probleem: de deeltijdbehandeling is aan de andere kant van de stad, op uren dat iedereen die ik ken werkt. I kan er dus niet heen! Ik durf er niet heen te fietsen/lopen/met ov.. Ik merk dat ik me alweer steeds meer depri ga voelen.
En steeds opmerkingen van mensen: "gewoon doen!" "waar ben je bang voor?"
Of mensen die steeds vragen "ben je al op zoek naar werk?" Het gaat gewoon niet! De angst is te groot, de paniekaanvallen zijn te eng. Ik weet zo langzamerhand niet meer wat ik moet...
Ik heb al sinds 2001 last van angst. Ik heb al verschillende dingen gedaan zoals cognitieve gedragstherapie en medicijnen. Toch gaat het niet weg. Ik doe wel meer dingen, maar ik ben er niet tevreden mee. Ik maak me altijd maar druk en ik ben inmiddels bang dat het nooit meer weggaat.
Allereerst sterkte met je probleemquote:Op dinsdag 16 maart 2010 16:41 schreef SaraST het volgende:
Ik heb al sinds 2001 last van angst. Ik heb al verschillende dingen gedaan zoals cognitieve gedragstherapie en medicijnen. Toch gaat het niet weg. Ik doe wel meer dingen, maar ik ben er niet tevreden mee. Ik maak me altijd maar druk en ik ben inmiddels bang dat het nooit meer weggaat.
Over het drukmaken dat het nooit meer weggaat:
Maak je daar niet druk over, want hoe moeilijk het ook is, de angstgevoelens verdwijnen nooit. Zou ook niet goed zijn, wanneer mensen niet over angst kunnen beschikken, het maakt je tot een persoon met gevoelens.
Probeer het een plaats te geven.
Dat je alweer verschillende dingen doet, moet je voor jezelf vooral aanmoedigen en bij het behalen toejuichen. Geloof in jezelf
Steek geen moeite in een vrouw, maar je penis
hoi.
Ik ben een meisje van 17 jaar, en ik weet niet meer wat ik moet.
Ik heb constant huilbuien! ik word echt helemaal GEK van mezelf.
Ik heb een vriend die woont 2 uur reizen bij mij vandaan.
En als hij alleen al 1 weekend niet kan komen dan ben ik de hele week chagrijnig, omdat ik zo erg verlang naar de dag dat ie weer bij me is. en dan komt ie niet Als ik hem dan weer zie, dan gaat het de eerste paar uur helemaal geweldig, en daarna ben ik zo bang en verdrietig dat ie weer naar huis moet. en ga ik het hele weekend ruzie lopen maken?!
Ik word er echt knettergek van!
Wat is er toch met mij aan de hand?
Ik ben constant aan het janken en ik eet niet meer goed..
Ik snap echt niks van mezelf, ik kan totaal mijn gevoelens niet kwijt, al zal ik dat echt super graag willen,
maar ik weet gewoon niet hoe dit moet
Ik ga donderdag naar de psycholoog, en ik hoop dat het daar dan wel goed zal gaan.
Zit ik dan soms in een depressie? ik ken mezelf niet meer..
liefs.
Ik ben een meisje van 17 jaar, en ik weet niet meer wat ik moet.
Ik heb constant huilbuien! ik word echt helemaal GEK van mezelf.
Ik heb een vriend die woont 2 uur reizen bij mij vandaan.
En als hij alleen al 1 weekend niet kan komen dan ben ik de hele week chagrijnig, omdat ik zo erg verlang naar de dag dat ie weer bij me is. en dan komt ie niet
Als ik hem dan weer zie, dan gaat het de eerste paar uur helemaal geweldig, en daarna ben ik zo bang en verdrietig dat ie weer naar huis moet. en ga ik het hele weekend ruzie lopen maken?!Ik word er echt knettergek van!
Wat is er toch met mij aan de hand?
Ik ben constant aan het janken en ik eet niet meer goed..
Ik snap echt niks van mezelf, ik kan totaal mijn gevoelens niet kwijt, al zal ik dat echt super graag willen,
maar ik weet gewoon niet hoe dit moet
Ik ga donderdag naar de psycholoog, en ik hoop dat het daar dan wel goed zal gaan.
Zit ik dan soms in een depressie? ik ken mezelf niet meer..
liefs.
Same here, tvpquote:Op zondag 3 januari 2010 03:07 schreef drummerdude het volgende:
Ik zet hier denk ik ook maar een TVP. Ik ben nu eindelijk uit de shit, en heb soms nog terugvallen..
Wat mij wel erg geholpen heeft is een cursus mindfulness. Moet je wel in remissie zijn, als je nog helemaal de weg kwijt bent schijnt het lastiger te zijn.
En vooral niet geloven wat mensen zeggen over dat het aangeboren is, dat je altijd kwetsbaar blijft etc. Dat bepalen we zelf wel
Als je dat soort shit eenmaal gaat geloven dan denk je bij ieder dipje of stressperiode van "ooh, daar gaan we weer...zie je wel.. ik word nooit normaal..." Dan wordt het een self fulfilling prophecy.
Ik ben geen echte ervaringsexpert, de anderen kunnen vast veel nuttigere dingen zeggen en tips geven. In ieder geval is het voor veel mensen wel zo dat hun puberteit een hele lastige periode is, er veranderen heel veel dingen erg snel en de verwarring over al je gevoelens (en vooral hoe je ermee om moet gaan) kan echt killing zijn! Je zult bij het lezen van zo'n zinnetje vast denken "Ja maar je hebt geen idee hoe erg het bij mij is!", maar dat is niet waar. Dat je het om je heen weinig lijkt te zien, komt ook omdat vooral mensen van jouw leeftijd er vaak álles aan doen om hun onzekerheden verborgen te houden. Ik wil maar zeggen dat het dus niet heel ongewoon is waar je doorheen gaat en dat het zéker niet hoeft te betekenen dat je last hebt van een depressie of iets in die geest!quote:Op dinsdag 16 maart 2010 19:35 schreef chimpiee het volgende:
hoi.
Ik ben een meisje van 17 jaar, en ik weet niet meer wat ik moet.
Ik heb constant huilbuien! ik word echt helemaal GEK van mezelf.
Ik heb een vriend die woont 2 uur reizen bij mij vandaan.
En als hij alleen al 1 weekend niet kan komen dan ben ik de hele week chagrijnig, omdat ik zo erg verlang naar de dag dat ie weer bij me is. en dan komt ie niet
Ik word er echt knettergek van!
Wat is er toch met mij aan de hand?
Ik ben constant aan het janken en ik eet niet meer goed..
Ik snap echt niks van mezelf, ik kan totaal mijn gevoelens niet kwijt, al zal ik dat echt super graag willen,
maar ik weet gewoon niet hoe dit moet
Ik ga donderdag naar de psycholoog, en ik hoop dat het daar dan wel goed zal gaan.
Zit ik dan soms in een depressie? ik ken mezelf niet meer..
liefs.
Wat je over je vriendje schrijft, dat heb ik ook heel sterk gehad bij mijn eerste Echte Liefde
, en zo zijn er vast veel meer mensen. De eerste keer dat je écht verliefd wordt, weet je nauwelijks wat je overkomt. Het is alsof iemand je een portie drugs heeft ingespoten. Af en toe neemt het gewoon de controle over, waardoor je allerlei dingen doet die eigenlijk nergens op slaan, zelfs knallende ruzie maken met diegene waar je zo van houdt! Ik herinner me avonden dat we samen fijn bij haar in bed lagen, opeens over iets compleet onbenulligs verschrikkelijke ruzie kregen, ik uit bed sprong, mijn kleren aantrok, haar huilend achterlatend in bed, en zodra ik de deur achter me had dichtgetrokken me radeloos voelde, de tranen in de ogen sprongen en dacht "Waar ben ik nou in gódsnaam mee bezig??". Zulke dingen worden puur gedreven door de cocktail van extreem sterke gevoelens die door je lijf razen, waardoor je het idee dat je nauwelijks controle hebt over wat je doet en bijna geen vaste grond onder je voeten lijkt te voelen. Dat moet je proberen jezelf niet al te kwalijk te nemen!Verder kan ik je alleen maar aanraden om te proberen een beetje lief te zijn voor jezelf, in de zin dat je probeert te accepteren dat je op het moment soms dingen doet die je niet begrijpt of die niet logisch zijn, dat dingen je verwarren en je af en toe geen raad weet met alles wat er in je omgaat. Het wordt in de regel vanzelf beter, en dat je met een psycholoog gaat praten is alvast een verstandig ding om te jezelf op weg te helpen! Veel succes!
(Vooral een tvp eigenlijk.)
[ Bericht 2% gewijzigd door keesjeislief op 16-03-2010 22:39:26 ]
heeft de hoop dat het allemaal stiekum toch nog goed komt...
Fotoboek
Fotoboek
Dat is nu juist het probleem. Op de een of andere manier kan ik niet tevreden zijn met wat ik al beaald heb omdat ik altijd weer denk: maar dit of dat doe ik nog niet, en ook vooral: maar ik maakte me er van tevoren nog wel zorgen over, dus ik heb er niet echt van genoten. Ik weet niet hoe ik van die negatieve evaluatie afkom (volgens mij is dat geen keus, ik zou er graag tevreden mee zijn, maar ik ben het niet.)quote:Op dinsdag 16 maart 2010 17:45 schreef JarnoF het volgende:
[..]
Dat je alweer verschillende dingen doet, moet je voor jezelf vooral aanmoedigen en bij het behalen toejuichen. Geloof in jezelf
Bijvoorbeeld met op vakantie gaan: Ik wil graag allerlei plekken zien maar ik ben erg bang dat er met het reizen iets verkeerd gaat. Als ik er dan ben, ben ik weer bang voor de terugreis, maar als ik terug ben denk ik: ik had er meer van moeten genieten toen ik daar was. Ik weet dat dit erg zeurderig over komt, en ook nog een luxeprobleem is aangezien het over vakantie gaat. Maar hier hou ik me mee bezig.
Ja ik heb dat ook, maar dan bij de veel kleinere dingen nog. Gister eindelijk weer geoefend met naar buiten gaan, een klein rondje gefietst. Goed natuurlijk, elke oefening is er 1, maar acheraf is het enige dat ik denk: "ja een klein rondje, wat heb ik daar nou aan? Daar kan ik nog geen opleiding mee volgen of mee gaan werken, of mee op vakantie" en zo zit ik de daaropvolgende week vaak weer thuis, want 'wat maakt dat kleine rondje nou uit'.
Intussen zit ik al 2,5 jaar thuis, zie ik de hele wereld aan me voorbij gaan en ga ik me steeds depressiever voelen erom. Ik wil ook leven!
Intussen zit ik al 2,5 jaar thuis, zie ik de hele wereld aan me voorbij gaan en ga ik me steeds depressiever voelen erom. Ik wil ook leven!
Zie dat rondje juist als het begin.quote:
Ja ik heb dat ook, maar dan bij de veel kleinere dingen nog. Gister eindelijk weer geoefend met naar buiten gaan, een klein rondje gefietst. Goed natuurlijk, elke oefening is er 1, maar acheraf is het enige dat ik denk: "ja een klein rondje, wat heb ik daar nou aan? Daar kan ik nog geen opleiding mee volgen of mee gaan werken, of mee op vakantie" en zo zit ik de daaropvolgende week vaak weer thuis, want 'wat maakt dat kleine rondje nou uit'.
Intussen zit ik al 2,5 jaar thuis, zie ik de hele wereld aan me voorbij gaan en ga ik me steeds depressiever voelen erom. Ik wil ook leven!
Rome was ook niet in één dag gebouwd.
Niet meteen opgeven als het even niet lukt, maar volhouden.
Het gaat om de langere termijn.
succes
fan van Putin, Baudet, Jorge Lorenzo en Assad
k denk dat heel veel mensen met depressie en angst heel erg streng voor zichzelf zijn. Ik weet van mezelf in ieder geval dat ik mezelf echt kan verlammen met alles wat ik "zou moeten".
Minder moeten, meer willen.
Minder moeten, meer willen.
Ik vroeg me af: hoe begin je? Ik bedoel: wat zeg je tegen je huisarts ofzo. Ik loop al bijna 10 maanden met een zinloos gevoel rond. Ik ben down, heb huilbuien uit het niets. Ik weet niet wat ik heb, maar ik weet ook niet hoe ik er dus mee zou moeten beginnen bij iemand.
If there is evil in this world, it lies in the heart of mankind!" -Edward D. Morrison
Je kan gewoon naar de huisarts gaan en precies dat zeggen. De huisarts verwacht echt niet dat je precies weet hoe en waarom. Geef gewoon aan dat je al heel lang down bent en het een probleem voor je is.
Laat je in ieder geval niet door de huisarts zomaar antidepressiva voorschrijven zonder eerst bij een psycholoog of psychiater te zijn geweest. De huisarts is niet de aangewezen persoon om die keuze te maken maar soms heb je er van die types bij die het toch doen.
Laat je in ieder geval niet door de huisarts zomaar antidepressiva voorschrijven zonder eerst bij een psycholoog of psychiater te zijn geweest. De huisarts is niet de aangewezen persoon om die keuze te maken maar soms heb je er van die types bij die het toch doen.
Mijn advies is ook om niet zomaar met anti depressiva te beginnen. Het lijkt als je je rot voelt de ideale oplossing maar dat is zeker niet altijd zo. Ik ben ook niet tegen het gebruik ervan hoor, want bij veel mensen is het gewoon een goed medicijn, maar het wordt snel voorgeschreven, zeker door huisartsen. Zou dan idd ook eerst naar een psychiater gaan, die weet er veel meer van!
Het is helemaal niet raar om met deze klachten naar je huisarts te gaan. Ik vond het ook eng, en heb toen mn vriend meegenomen. Gewoon eerlijk zeggen waar je last van hebt!
Het is helemaal niet raar om met deze klachten naar je huisarts te gaan. Ik vond het ook eng, en heb toen mn vriend meegenomen. Gewoon eerlijk zeggen waar je last van hebt!
Hey erg bedankt voor je reactie, morgen is mijn eerste sessie, en inderdaad als het allemaal niet werkt zijn er veel mogelijkheden.quote:Op dinsdag 16 maart 2010 22:09 schreef keesjeislief het volgende:
[..]
Ik ben geen echte ervaringsexpert, de anderen kunnen vast veel nuttigere dingen zeggen en tips geven. In ieder geval is het voor veel mensen wel zo dat hun puberteit een hele lastige periode is, er veranderen heel veel dingen erg snel en de verwarring over al je gevoelens (en vooral hoe je ermee om moet gaan) kan echt killing zijn! Je zult bij het lezen van zo'n zinnetje vast denken "Ja maar je hebt geen idee hoe erg het bij mij is!", maar dat is niet waar. Dat je het om je heen weinig lijkt te zien, komt ook omdat vooral mensen van jouw leeftijd er vaak álles aan doen om hun onzekerheden verborgen te houden. Ik wil maar zeggen dat het dus niet heel ongewoon is waar je doorheen gaat en dat het zéker niet hoeft te betekenen dat je last hebt van een depressie of iets in die geest!
Wat je over je vriendje schrijft, dat heb ik ook heel sterk gehad bij mijn eerste Echte Liefde
Verder kan ik je alleen maar aanraden om te proberen een beetje lief te zijn voor jezelf, in de zin dat je probeert te accepteren dat je op het moment soms dingen doet die je niet begrijpt of die niet logisch zijn, dat dingen je verwarren en je af en toe geen raad weet met alles wat er in je omgaat. Het wordt in de regel vanzelf beter, en dat je met een psycholoog gaat praten is alvast een verstandig ding om te jezelf op weg te helpen! Veel succes!
(Vooral een tvp eigenlijk.)
Ik hoop dat het gaat lukken en ik zal morgen wel een berichtje doen over hoe ik het vond!
Echt bedankt.
xx
Over de eerste stap(pen) :
De kleine stapjes zijn juist het belangrijkst. Deze geven namelijk aan, dat je gemotiveerd bent om actie te ondernemen. Je probeert je angst teboven te komen, hebt de moed opgebouwd om te vechten tegen je angst.
Dat je na het eerste stapje geen volmaakt gevoel hebt, moet je proberen tegen te gaan door hardop te zeggen dat je toch IETS hebt bereikt. Wees echt tevreden over de progressie die je maakt.
Ik heb mezelf ook voortdurend naar beneden gehaald, door te kijken naar wat ik niet kon, waardoor ik vergat het positieve te zien. De eerste stappen op weg naar herstel, om het zo te mogen noemen.
Maar naarmate het vorderde zag ik dat het vertrouwen toenam, dat de angst tussen de oren zit en dat je er echt tegen kunt knokken.
Wil iedereen sterkte wensen, maar vooral een goed en voorspoedig herstel. Men kan je alleen begeleiden, de rest moet je zelf doen. En jullie kunnen het allemaal !!
De kleine stapjes zijn juist het belangrijkst. Deze geven namelijk aan, dat je gemotiveerd bent om actie te ondernemen. Je probeert je angst teboven te komen, hebt de moed opgebouwd om te vechten tegen je angst.
Dat je na het eerste stapje geen volmaakt gevoel hebt, moet je proberen tegen te gaan door hardop te zeggen dat je toch IETS hebt bereikt. Wees echt tevreden over de progressie die je maakt.
Ik heb mezelf ook voortdurend naar beneden gehaald, door te kijken naar wat ik niet kon, waardoor ik vergat het positieve te zien. De eerste stappen op weg naar herstel, om het zo te mogen noemen.
Maar naarmate het vorderde zag ik dat het vertrouwen toenam, dat de angst tussen de oren zit en dat je er echt tegen kunt knokken.
Wil iedereen sterkte wensen, maar vooral een goed en voorspoedig herstel. Men kan je alleen begeleiden, de rest moet je zelf doen. En jullie kunnen het allemaal !!
Steek geen moeite in een vrouw, maar je penis
Ben jij er nu helemaal vanaf? Als ik op internet ga zoeken kom ik alleen verhalen tegen van mensen die er al 30 jaar last van hebben en dus al 30 jaar binnen zitten, ik word hier zo wanhopig van! Ik lees nooit eens verhalen van mensen die van echte angst (lees: niets durven) er weer bovenop zijn gekomen en alles weer durven. Dat zou me namelijk echt motiveren!quote:Op woensdag 17 maart 2010 23:07 schreef JarnoF het volgende:
Over de eerste stap(pen) :
De kleine stapjes zijn juist het belangrijkst. Deze geven namelijk aan, dat je gemotiveerd bent om actie te ondernemen. Je probeert je angst teboven te komen, hebt de moed opgebouwd om te vechten tegen je angst.
Dat je na het eerste stapje geen volmaakt gevoel hebt, moet je proberen tegen te gaan door hardop te zeggen dat je toch IETS hebt bereikt. Wees echt tevreden over de progressie die je maakt.
Ik heb mezelf ook voortdurend naar beneden gehaald, door te kijken naar wat ik niet kon, waardoor ik vergat het positieve te zien. De eerste stappen op weg naar herstel, om het zo te mogen noemen.
Maar naarmate het vorderde zag ik dat het vertrouwen toenam, dat de angst tussen de oren zit en dat je er echt tegen kunt knokken.
Wil iedereen sterkte wensen, maar vooral een goed en voorspoedig herstel. Men kan je alleen begeleiden, de rest moet je zelf doen. En jullie kunnen het allemaal !!
Je hebt ook gelijk, kleine stapjes zijn heel erg belangrijk. Het geeft beetje bij beetje het vertrouwen terug dat je dingen WEL kunt doen, en de stapjes worden ook steeds groter. Alleen heb ik zo vaak de drang om er in 1 keer vanaf te willen zijn. Het is ook in 1 keer gekomen, waarom kan het niet in 1 keer weg???
Nou, ik ben sinds dinsdag 16:30 genezen verklaard. Heb 7 jaar gelopen met een zeer zware paniekstoornis en agorafobie. Ik durfde echt helemaal niets meer. Heb zelfs oppas gehad, wanneer mijn ouders aan het werk waren. Durfde niet eens meer de achtertuin in op een gegeven moment, maar heb me er echt doorheen geslagen.quote:Op donderdag 18 maart 2010 10:31 schreef Beautiful__Disaster het volgende:
[..]
Ben jij er nu helemaal vanaf? Als ik op internet ga zoeken kom ik alleen verhalen tegen van mensen die er al 30 jaar last van hebben en dus al 30 jaar binnen zitten, ik word hier zo wanhopig van! Ik lees nooit eens verhalen van mensen die van echte angst (lees: niets durven) er weer bovenop zijn gekomen en alles weer durven. Dat zou me namelijk echt motiveren!
Je hebt ook gelijk, kleine stapjes zijn heel erg belangrijk. Het geeft beetje bij beetje het vertrouwen terug dat je dingen WEL kunt doen, en de stapjes worden ook steeds groter. Alleen heb ik zo vaak de drang om er in 1 keer vanaf te willen zijn. Het is ook in 1 keer gekomen, waarom kan het niet in 1 keer weg???
Ik heb in het begin ook veel op internet gekeken, maar dat maakte me moedeloos. Vooral omdat de positieve verhalen eigenlijk amper worden gemeld.
Ben nu een boek aan het schrijven over mijn herstel. Puur voor mezelf om het verleden te verwerken en misschien andere mensen een positieve kijk in een negatieve tijd te bieden.
Steek geen moeite in een vrouw, maar je penis
Super dat je er nu vanaf bent gekomen!! Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Heb je therapie gevolgd? Medicijnen geslikt?quote:Op donderdag 18 maart 2010 12:08 schreef JarnoF het volgende:
[..]
Nou, ik ben sinds dinsdag 16:30 genezen verklaard. Heb 7 jaar gelopen met een zeer zware paniekstoornis en agorafobie. Ik durfde echt helemaal niets meer. Heb zelfs oppas gehad, wanneer mijn ouders aan het werk waren. Durfde niet eens meer de achtertuin in op een gegeven moment, maar heb me er echt doorheen geslagen.
Ik heb in het begin ook veel op internet gekeken, maar dat maakte me moedeloos. Vooral omdat de positieve verhalen eigenlijk amper worden gemeld.
Ben nu een boek aan het schrijven over mijn herstel. Puur voor mezelf om het verleden te verwerken en misschien andere mensen een positieve kijk in een negatieve tijd te bieden.
Ik probeer ook niet meer teveel op internet te kijken, maar steeds als ik me wanhopig voel ga ik toch weer zitten zoeken, naar DE oplossing.
Ik blijf me maar vasthouden dat er een oorzaak is voor de angst. Drink geen koffie meer, want zou daarvan kunnen komen, eet geen suiker meer, want wie weet komt het daardoor, maar ik weet dat de oplossing daar niet ligt. Dat ik zal moeten DOEN. Niet stilzitten thuis op de bank, maar ondanks de angst dingen doen. Maar het is zo moeilijk....
-edit- geen recruitering hier
[ Bericht 90% gewijzigd door Re op 18-03-2010 17:39:28 ]
[ Bericht 90% gewijzigd door Re op 18-03-2010 17:39:28 ]
Praktijk voor Ademtherapie en Counseling.
Gespecilaliseerd in Angsten,Hyperventilatie,Dwang , Fobieën , Depressie en Relatieproblemen.
Gespecilaliseerd in Angsten,Hyperventilatie,Dwang , Fobieën , Depressie en Relatieproblemen.
volgens mij mag je geen reclame spammen.....quote:
[ Bericht 23% gewijzigd door Re op 18-03-2010 17:39:46 ]
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Hoi, ik had vanmorgen mijn eerste sessie en zou nog een berichtje achterlaten.quote:Op woensdag 17 maart 2010 22:12 schreef chimpiee het volgende:
[..]
Hey erg bedankt voor je reactie, morgen is mijn eerste sessie, en inderdaad als het allemaal niet werkt zijn er veel mogelijkheden.
Ik hoop dat het gaat lukken en ik zal morgen wel een berichtje doen over hoe ik het vond!
Echt bedankt.
xx
Ik heb een beetje de situatie uitgelegd, en ze zouden een persoon voor me zoeken die bij me past en dit voor mij zou gaan oplossen, toch fijn dat er dan toch nog wat aan gedaan kan worden!
Ik vond het opzich wel een fijne sessie.
Maar merk nog niks van verbetering, maar zie het maar als een begin. Het gaat vanzelf beter worden hoop ik!
Bij zo'n eerste gesprek/intake wordt er toch ook nog niet echt aan therapie gedaan? Is dus niet gek dat je je nog niet gelijk beter voelt
Mijn psycholoog vertelde me ooit dat hoe jonger je begint met therapie hoe makkelijker het is om het veranderen. Zelfbeeld en gedachtenpatronen zijn dan nog niet zo vastgeroest. En jij bent heel jong dus misschien zal het inderdaad snel beter gaan met je!
Mijn psycholoog vertelde me ooit dat hoe jonger je begint met therapie hoe makkelijker het is om het veranderen. Zelfbeeld en gedachtenpatronen zijn dan nog niet zo vastgeroest. En jij bent heel jong dus misschien zal het inderdaad snel beter gaan met je!
quote:
Bij zo'n eerste gesprek/intake wordt er toch ook nog niet echt aan therapie gedaan? Is dus niet gek dat je je nog niet gelijk beter voelt
Mijn psycholoog vertelde me ooit dat hoe jonger je begint met therapie hoe makkelijker het is om het veranderen. Zelfbeeld en gedachtenpatronen zijn dan nog niet zo vastgeroest. En jij bent heel jong dus misschien zal het inderdaad snel beter gaan met je!
dan was het zeker niet zo verstandig dat ik pas op mn 32e in therapie ben gegaan? vooral omdat ik er tot nu toe nog niet zo heel veel aan gehad heb
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ik ook pas op m'n 31e hoor... En ik merk dat ik zelfs na jaren nog in oude patronen val (met dus risico op depressie etc) als ik bijvoorbeeld stress heb. Dat is zó moeilijk om te veranderen. Kan me echt goed voorstellen dat het simpeler gaat als je 17 bent.
Maar vergeleken met de midlife-crisis-golf van 50-jarigen die nog in therapie gaan zijn we nog jong hoor!
Maar vergeleken met de midlife-crisis-golf van 50-jarigen die nog in therapie gaan zijn we nog jong hoor!
Natuurlijk kan er nog wat aan gedaan worden mafketelquote:Op donderdag 18 maart 2010 16:14 schreef chimpiee het volgende:
[..]
Hoi, ik had vanmorgen mijn eerste sessie en zou nog een berichtje achterlaten.
Ik heb een beetje de situatie uitgelegd, en ze zouden een persoon voor me zoeken die bij me past en dit voor mij zou gaan oplossen, toch fijn dat er dan toch nog wat aan gedaan kan worden!
. Vaak is enkel praten met een psycholoog (dus geen specifieke therapie of medicijnen of andere zwaardere zaken) al een hele grote stap op weg naar verbetering, dus maak je niet teveel zorgen!Fijn voor je dat zo'n toch altijd wat enge eerste keer goed bevallen is, en veel succes met het vervolg!quote:Ik vond het opzich wel een fijne sessie.
Maar merk nog niks van verbetering, maar zie het maar als een begin. Het gaat vanzelf beter worden hoop ik!
heeft de hoop dat het allemaal stiekum toch nog goed komt...
Fotoboek
Fotoboek
TVP.
Loop ook al een hele tijd rond met depressieve klachten en heb eind vorig jaar besloten om naar de dokter te gaan. Die heeft me doorverwezen naar het GGZ vanwege een 'stressgerelateerde depressie'. Het GGZ heeft voorgesteld om deeltijdbehandeling te volgen, heeft iemand hier ervaring mee? Het lijkt me persoonlijk behoorlijk intensief en misschien ietwat overdreven, maar aan de andere kant kan ik er waarschijnlijk wel veel van opsteken.
Loop ook al een hele tijd rond met depressieve klachten en heb eind vorig jaar besloten om naar de dokter te gaan. Die heeft me doorverwezen naar het GGZ vanwege een 'stressgerelateerde depressie'. Het GGZ heeft voorgesteld om deeltijdbehandeling te volgen, heeft iemand hier ervaring mee? Het lijkt me persoonlijk behoorlijk intensief en misschien ietwat overdreven, maar aan de andere kant kan ik er waarschijnlijk wel veel van opsteken.
Ik heb gister ook weer een gesprek bij GGZ gehad. Ik zou deeltijd therapie gaan volgen voor de angst, maar om daar te komen (andere kant van de stad) moest ik dus eerst mn angst overwinnen. Oftewel, de deeltijd ging niet door want ik kan er niet komen.
Gister afgesproken eerst gesprekken te gaan hebben (soort cognitieve therapie individueel) om te gaan oefenen in stapjes naar de deeltijd toe. Ben benieuwd! Ze was gelukkig erg meedenkend en ze begreep het allemaal, dus dat was fijn!
Gister afgesproken eerst gesprekken te gaan hebben (soort cognitieve therapie individueel) om te gaan oefenen in stapjes naar de deeltijd toe. Ben benieuwd! Ze was gelukkig erg meedenkend en ze begreep het allemaal, dus dat was fijn!
Ik heb zelf vorig jaar zelfs 4 maanden opname gehad (voor andere klachten, borderline, dat wel) en ja, het is intensief, maar ik heb er zo enorm veel aan gehad! Ik zou nu ook deeltijd willen voor mn klachten maar dat lukt niet (zie verhaaltje hierboven) maar ik zou het je zeker weten aanraden! Je krijgt verschillende soorten therapieen waardoor je ook op verschillende manieren naar je probleem gaat kijken. Sommige manieren zullen je meer helpen dan andere, maar het is gewoon zo goed! En in een groep lijkt misschien ook eng, maar is het uiteindelijk helemaal niet! Iedereen zit naar namelijk met problemen, waardoor je heel sterk het gevoel krijgt dat je niet de enige bent, en dat is fijn.quote:Op vrijdag 19 maart 2010 03:11 schreef Rnnz het volgende:
TVP.
Loop ook al een hele tijd rond met depressieve klachten en heb eind vorig jaar besloten om naar de dokter te gaan. Die heeft me doorverwezen naar het GGZ vanwege een 'stressgerelateerde depressie'. Het GGZ heeft voorgesteld om deeltijdbehandeling te volgen, heeft iemand hier ervaring mee? Het lijkt me persoonlijk behoorlijk intensief en misschien ietwat overdreven, maar aan de andere kant kan ik er waarschijnlijk wel veel van opsteken.
Ik heb parotoxine gekregen tegen paniekaanvallen war ik weer last van heb. Dit op aanraden van mn psycholoog omdit eens te gaan proberen, Iemand ervaring met dit middel?
Ik neem aan dat je paroxetine bedoelt? Ik heb dat middel ooit geslikt, maar dan voor depressie, niet voor angst of paniek. Het hielp me toen wel tegen depressie, maar ik vond de bijwerkingen erg vervelend..quote:Op vrijdag 26 maart 2010 21:10 schreef Bombshell het volgende:
Ik heb parotoxine gekregen tegen paniekaanvallen war ik weer last van heb. Dit op aanraden van mn psycholoog omdit eens te gaan proberen, Iemand ervaring met dit middel?
Of het ook tegen de paniekaanvallen werkt weet ik niet, ik hoop dat je er wat aan zal hebben!
ja dat is ook makkelijker denk ik. maar weet het ook niet zeker.quote:
Ik ook pas op m'n 31e hoor... En ik merk dat ik zelfs na jaren nog in oude patronen val (met dus risico op depressie etc) als ik bijvoorbeeld stress heb. Dat is zó moeilijk om te veranderen. Kan me echt goed voorstellen dat het simpeler gaat als je 17 bent.
Maar vergeleken met de midlife-crisis-golf van 50-jarigen die nog in therapie gaan zijn we nog jong hoor!
mn vriendje is op zn 44e nog es begonnen haha, maar die komt er nu toch ook wel een heel eind mee. (na een jaar dus) misschien maakt leeftijd dus toch niet zoveel uit, maar gaat het er vooral om of je er echt voor open staat...
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Hallo, Ik weet niet zeker of het verstandig is om hier neer te zetten, maar ik moet het even kwijt.
Ik heb nu ruim een jaar last van een depressie en heb daar ook medicatie voor. Maar dat het echt beter met me gaat, durf ik niet hardop te zeggen. Soms lijkt het wel of ik mne steeds somberder ga voelen en de toekomst nog donkerder tegemoet zie.
Maar misschien ligt het wel aan mezelf, en doe ik overdag te weinig, maar aan de andere kant heb ik er ook de kracht niet voor. Het kost me soms de grootste moeite om even naar de winkel te gaan. Maar dit kan ook aan mijn Autisme liggen, hoewel ik hier vroeger geen moete mee had.
Binnenkort ga ik wel een cursus volgen om meer grip op mijn depressie te krijgen, maar het vertrouwen daarin wordt steeds minder naarmate ik steeds slechtere dagen krijg.
Dus eigenlijk moet er snel iets in mijn leven veranderen, wil ik weer positiever in het leven gaan staan.
Ik heb nu ruim een jaar last van een depressie en heb daar ook medicatie voor. Maar dat het echt beter met me gaat, durf ik niet hardop te zeggen. Soms lijkt het wel of ik mne steeds somberder ga voelen en de toekomst nog donkerder tegemoet zie.
Maar misschien ligt het wel aan mezelf, en doe ik overdag te weinig, maar aan de andere kant heb ik er ook de kracht niet voor. Het kost me soms de grootste moeite om even naar de winkel te gaan. Maar dit kan ook aan mijn Autisme liggen, hoewel ik hier vroeger geen moete mee had.
Binnenkort ga ik wel een cursus volgen om meer grip op mijn depressie te krijgen, maar het vertrouwen daarin wordt steeds minder naarmate ik steeds slechtere dagen krijg.
Dus eigenlijk moet er snel iets in mijn leven veranderen, wil ik weer positiever in het leven gaan staan.
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Ik heb even getwijfeld, maar toch maar besloten mijn situatie hier even te beschrijven.
Ik ben best een gesloten persoon, en vertel niet zo makkelijk wat mij dwars zit, of waar ik mij zorgen over maak. Ik richt me juist heel erg op anderen, om mijn eigen dingen op die manier buiten beschouwing te kunnen laten. Begin dit jaar vond ik het genoeg geweest en heb ik aan een aantal mensen die dicht bij mij staan een deel van 'hoe ik me voel en wat er speelt' uit de doeken gedaan. Ik heb hier goeie reacties op gehad.. en 't was voor mij prima zo.
Tot ongeveer een maand later, nu anderhalve maand geleden. Toen begon ik me eigenlijk van het ene op het andere moment somber te voelen. Ik had veel last van emotionele buien (moest veel huilen) en ik had eigenlijk niet echt een idee hoe dit zo ineens was gekomen.
Omdat ik het allemaal niet meer trok,en eigenlijk de hele dag alleen maar kon huilen, heb ik van de huisarts wat oxazepam gekregen. Dit heb ik zo'n anderhalve week gebruikt, en heb het toen afgebouwd. Tot op de dag van vandaag gebruik ik het ook niet meer.
Inmiddels loop ik bij een psycholoog (ben nu 4 keer geweest ofzo) wat opzich ook wel okey is, maar echt verbetering merk ik niet. Uit een test die ik daar heb moeten doen kwam dat ik waarschijnlijk een lichte depressie heb. Zou toch wel binnen 1 a 2 maanden over moeten zijn of iig minder moeten worden.
Ik probeer gewoon m'n dagelijkse dingen te doen, maar bij alles wat ik doe merk ik dat er een soort van somberheids-gevoel over me heen hangt, als een gevoel wat altijd aanwezig is. Ik merk wel dat afleiding helpt, maar het sombere gevoel gaat nooit helemaal weg. Met name wanneer ik er met mensen over praat merk ik dat ik nog erg emotioneel ben.
Ik probeer er alles aan te doen om me beter te voelen (bezig zijn, ben weer begonnen met hardlopen, gesprekken bij de psych), maar het lijkt allemaal niet echt resultaat te hebben. Hoewel sommige mensen om mij heen zeggen dat anti-depressiva wellicht zou kunnen helpen, wil ik dit zelf eigenlijk liever niet. Ik heb ook e.e.a. over Sint Janskruid gelezen, en dat spreekt mij eerder aan dan anti-depressiva.
Maar ik weet gewoon even niet meer waar ik goed aan doe. Ik wil het sombere gevoel gewoon kwijt. En ik heb ook het idee dat ik de hele tijd somber ben, omdat ik somber ben. Klinkt wat vaag, maar juist dat sombere gevoel maakt me weer somber. Soort van vicieuze cirkel ofzo. Maar hoe doorbreek ik die?
Ik snap dat niemand hier kant-en-klare tips heeft, maar ik vind het iig fijn om even m'n verhaal opgeschreven hebben, en mocht iemand toch die 'gouden tip' hebben, dan hoor ik dat natuurlijk heel graag.
Bedankt voor het lezen.
[ Bericht 7% gewijzigd door sunmoonstar op 31-03-2010 20:40:35 ]
Ik ben best een gesloten persoon, en vertel niet zo makkelijk wat mij dwars zit, of waar ik mij zorgen over maak. Ik richt me juist heel erg op anderen, om mijn eigen dingen op die manier buiten beschouwing te kunnen laten. Begin dit jaar vond ik het genoeg geweest en heb ik aan een aantal mensen die dicht bij mij staan een deel van 'hoe ik me voel en wat er speelt' uit de doeken gedaan. Ik heb hier goeie reacties op gehad.. en 't was voor mij prima zo.
Tot ongeveer een maand later, nu anderhalve maand geleden. Toen begon ik me eigenlijk van het ene op het andere moment somber te voelen. Ik had veel last van emotionele buien (moest veel huilen) en ik had eigenlijk niet echt een idee hoe dit zo ineens was gekomen.
Omdat ik het allemaal niet meer trok,en eigenlijk de hele dag alleen maar kon huilen, heb ik van de huisarts wat oxazepam gekregen. Dit heb ik zo'n anderhalve week gebruikt, en heb het toen afgebouwd. Tot op de dag van vandaag gebruik ik het ook niet meer.
Inmiddels loop ik bij een psycholoog (ben nu 4 keer geweest ofzo) wat opzich ook wel okey is, maar echt verbetering merk ik niet. Uit een test die ik daar heb moeten doen kwam dat ik waarschijnlijk een lichte depressie heb. Zou toch wel binnen 1 a 2 maanden over moeten zijn of iig minder moeten worden.
Ik probeer gewoon m'n dagelijkse dingen te doen, maar bij alles wat ik doe merk ik dat er een soort van somberheids-gevoel over me heen hangt, als een gevoel wat altijd aanwezig is. Ik merk wel dat afleiding helpt, maar het sombere gevoel gaat nooit helemaal weg. Met name wanneer ik er met mensen over praat merk ik dat ik nog erg emotioneel ben.
Ik probeer er alles aan te doen om me beter te voelen (bezig zijn, ben weer begonnen met hardlopen, gesprekken bij de psych), maar het lijkt allemaal niet echt resultaat te hebben. Hoewel sommige mensen om mij heen zeggen dat anti-depressiva wellicht zou kunnen helpen, wil ik dit zelf eigenlijk liever niet. Ik heb ook e.e.a. over Sint Janskruid gelezen, en dat spreekt mij eerder aan dan anti-depressiva.
Maar ik weet gewoon even niet meer waar ik goed aan doe. Ik wil het sombere gevoel gewoon kwijt. En ik heb ook het idee dat ik de hele tijd somber ben, omdat ik somber ben. Klinkt wat vaag, maar juist dat sombere gevoel maakt me weer somber. Soort van vicieuze cirkel ofzo. Maar hoe doorbreek ik die?
Ik snap dat niemand hier kant-en-klare tips heeft, maar ik vind het iig fijn om even m'n verhaal opgeschreven hebben, en mocht iemand toch die 'gouden tip' hebben, dan hoor ik dat natuurlijk heel graag.
Bedankt voor het lezen.
[ Bericht 7% gewijzigd door sunmoonstar op 31-03-2010 20:40:35 ]
Het is goed dat je je beseft dat je je leven positiever wil veranderen. Nu moet je alleen bedenken op welke manier je dat het best kunt invullen. Ik denk dat het inderdaad beter met je zal gaan zodra je je wat meer met andere dingen bezig gaat houden. Dan kun je namelijk je gedachten op iets anders richten. Zet wat makkelijke doelen neer en probeer daar naartoe te leven.quote:Op maandag 29 maart 2010 20:09 schreef Bos81 het volgende:
Hallo, Ik weet niet zeker of het verstandig is om hier neer te zetten, maar ik moet het even kwijt.
Ik heb nu ruim een jaar last van een depressie en heb daar ook medicatie voor. Maar dat het echt beter met me gaat, durf ik niet hardop te zeggen. Soms lijkt het wel of ik mne steeds somberder ga voelen en de toekomst nog donkerder tegemoet zie.
Maar misschien ligt het wel aan mezelf, en doe ik overdag te weinig, maar aan de andere kant heb ik er ook de kracht niet voor. Het kost me soms de grootste moeite om even naar de winkel te gaan. Maar dit kan ook aan mijn Autisme liggen, hoewel ik hier vroeger geen moete mee had.
Binnenkort ga ik wel een cursus volgen om meer grip op mijn depressie te krijgen, maar het vertrouwen daarin wordt steeds minder naarmate ik steeds slechtere dagen krijg.
Dus eigenlijk moet er snel iets in mijn leven veranderen, wil ik weer positiever in het leven gaan staan.
Okee bedankt voor je reactiequote:
[..]
Het is goed dat je je beseft dat je je leven positiever wil veranderen. Nu moet je alleen bedenken op welke manier je dat het best kunt invullen. Ik denk dat het inderdaad beter met je zal gaan zodra je je wat meer met andere dingen bezig gaat houden. Dan kun je namelijk je gedachten op iets anders richten. Zet wat makkelijke doelen neer en probeer daar naartoe te leven.
Er wordt best wel intensief voor mij gezocht voor dagbesteding, maar tot nu toe was het net dat soort werk, wat voor mij moeilijk is, waardoor ik dus nog steeds te vaak thuis zit. Maar er zijn een paar gesprekken gepland de komende week, dus ik houd hoop op een voorutgang. Maar het moet niet te snel zijn, want ik heb het snel gehad als ik te veel dingen te doen heb op een dag.
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Begrijpelijk. Je moet zoiets ook langzaam opbouwen en niets forceren. Dan gaat het allemaal vanzelf.quote:Op woensdag 31 maart 2010 20:58 schreef Bos81 het volgende:
[..]
Okee bedankt voor je reactie
Er wordt best wel intensief voor mij gezocht voor dagbesteding, maar tot nu toe was het net dat soort werk, wat voor mij moeilijk is, waardoor ik dus nog steeds te vaak thuis zit. Maar er zijn een paar gesprekken gepland de komende week, dus ik houd hoop op een voorutgang. Maar het moet niet te snel zijn, want ik heb het snel gehad als ik te veel dingen te doen heb op een dag.
medicijnen werken niet want depressie is een psychische aandoening, oftewel je moet gewoon blij denken dan gaat het over heb ik gelezenquote:Op zaterdag 27 maart 2010 16:08 schreef Beautiful__Disaster het volgende:
[..]
Ik neem aan dat je paroxetine bedoelt? Ik heb dat middel ooit geslikt, maar dan voor depressie, niet voor angst of paniek. Het hielp me toen wel tegen depressie, maar ik vond de bijwerkingen erg vervelend..
Of het ook tegen de paniekaanvallen werkt weet ik niet, ik hoop dat je er wat aan zal hebben!
quote:Depressiviteit is een een psychische ziekte. Oftewel het komt door de manier van denken. Het is dus niet erfelijk of een of andere ziekte die je op de een of andere manier binnen krijgt. Daarom is depressiviteit niet te genezen met een pil. Het kan hooguit verdoven. Heeft eigenlijk net zo veel nut als alcohol of drugs. Als je onder invloed bent, lijkt het beter, maar het is het niet. Het verschil met antidepressiva is dat deze eigenlijk geen invloed heeft, maar men denkt dat het wat doet.
Volgens mij is het bewezen dat er gedurende een depressie een tekort is van een bepaalde stof (anyone? het is te laat om te googlen..) en dus aangevuld kan worden met medicatie. 'Gewoon blij denken' vind ik niet bepaald de sterkste tip als je zwaar depressief bent...quote:Op woensdag 31 maart 2010 23:36 schreef deenigeechteTS het volgende:
[..]
medicijnen werken niet want depressie is een psychische aandoening, oftewel je moet gewoon blij denken dan gaat het over heb ik gelezen
[..]
I'm not just some bimbo with big tits.
I'm an artist.
I'm an artist.
Volgens wikipedia moet je een onderscheid maken tussen een milde en zware depressie. Bij een milde depressie is het gebruik van antidepressiva blijkbaar niet behulpzaam maar bij zware depressies wel. Verder geen persoonlijke ervaringen mee dus geen idee hoe dit precies in elkaar steekt.
Maar weet je wel hoe moeilijk het is om die negatieve gedachtes om te zetten in blije positieve gedachten?quote:
[..]
medicijnen werken niet want depressie is een psychische aandoening, oftewel je moet gewoon blij denken dan gaat het over heb ik gelezen[..]
Okee, ik kan op een dag best lachen. grapjes maken en vrolijk zijn, maar krijg dan meestal kort er op een enorme klap in mijn gezicht en ben weer in een neerslachtige stemming.
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Heb niet je hele verhaal gelezen, sorry, maar slik je AD?quote:Op vrijdag 2 april 2010 01:40 schreef Bos81 het volgende:
[..]
Maar weet je wel hoe moeilijk het is om die negatieve gedachtes om te zetten in blije positieve gedachten?
Okee, ik kan op een dag best lachen. grapjes maken en vrolijk zijn, maar krijg dan meestal kort er op een enorme klap in mijn gezicht en ben weer in een neerslachtige stemming.
I'm not just some bimbo with big tits.
I'm an artist.
I'm an artist.
Jaquote:
[..]
Heb niet je hele verhaal gelezen, sorry, maar slik je AD?
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
En beweeg veelquote:
Sporten + goed eten + genoeg rust/slaap, helpt al een boel. Maar goed, als je echt diep in de put zit, komt er natuurlijk meer bij kijken...
Helaas heb ik zelf ook ervaring met depressies. De aanleiding was bij mij achteraf gezien wel erg duidelijk. Stoppen met de huidige studie en dan niet weten wat je wel wil. Combineer dat met thuiszitten zonder een gevoel van toekomstperspectief en je hebt een perfect recept voor een depressie.
Therapie en medicatie heeft helaas weinig geholpen. Het begon pas echt beter te worden toen ik weer met een nieuwe studie begon en weer perspectief zag. Nu ben ik zeer op eigen initiatief eindelijk die medicatie weer aan het afbouwen.
Persoonlijk ben ik zeer kritisch tov van psychiatrische medicatie, dat wordt mijn inziens veel te makkelijk gegeven hier in Nederland. Hardlopen werkt even goed als anti-depressiva, en er blijkt nu dat het effect van anti-depressiva jarenlang zwaar is overschat. Dus mijn advies zou zijn, ga niet te snel aan medicatie, probeer eerst alle andere opties. En blijf bezig, ga vooral niet thuiszitten!
Therapie en medicatie heeft helaas weinig geholpen. Het begon pas echt beter te worden toen ik weer met een nieuwe studie begon en weer perspectief zag. Nu ben ik zeer op eigen initiatief eindelijk die medicatie weer aan het afbouwen.
Persoonlijk ben ik zeer kritisch tov van psychiatrische medicatie, dat wordt mijn inziens veel te makkelijk gegeven hier in Nederland. Hardlopen werkt even goed als anti-depressiva, en er blijkt nu dat het effect van anti-depressiva jarenlang zwaar is overschat. Dus mijn advies zou zijn, ga niet te snel aan medicatie, probeer eerst alle andere opties. En blijf bezig, ga vooral niet thuiszitten!
TVP
Lang met paniekaanvallen + agorafobie gelopen. Ik ben gelukkig intussen al een heel eind op weg. Maar... ik ben er nog niet. Ga gelukkig al een stuk rustiger naar buiten toe dan eerst. Ik heb geen last meer van derealisatie, nog wel van spanning voorafgaand aan een feest met veel mensen bijv. Winkelen op een drukke zaterdag, op een terrasje zitten en dergelijke.
Waar ik vooral nog last van heb is het verkeerd denken. Soms ben ik mij te erg bewust van het NU. Dan realiseer ik me dat ik wakker ben, wat er om mij heen gebeurd. Ga ik nadenken over wat je wakker houdt of twijfel ik over mijn kunnen. Doem denk teveel nog onbewust. Het valt immers altijd mee. Weet niet zozeer waar ik bang voor ben, maar het is en blijft een angst voor de angst.
Lang met paniekaanvallen + agorafobie gelopen. Ik ben gelukkig intussen al een heel eind op weg. Maar... ik ben er nog niet. Ga gelukkig al een stuk rustiger naar buiten toe dan eerst. Ik heb geen last meer van derealisatie, nog wel van spanning voorafgaand aan een feest met veel mensen bijv. Winkelen op een drukke zaterdag, op een terrasje zitten en dergelijke.
Waar ik vooral nog last van heb is het verkeerd denken. Soms ben ik mij te erg bewust van het NU. Dan realiseer ik me dat ik wakker ben, wat er om mij heen gebeurd. Ga ik nadenken over wat je wakker houdt of twijfel ik over mijn kunnen. Doem denk teveel nog onbewust. Het valt immers altijd mee. Weet niet zozeer waar ik bang voor ben, maar het is en blijft een angst voor de angst.
*meld zich.
ik weet eigenlijk niet eens zo goed waar ik moet beginnen, het begon al wel vanaf kleins af aan ( thuis ging het niet goed, en wou eigenlijk alleen mezelf opsluiten steeds, gewoon even weg van iedereen en alles.. maar uiteindelijk werd het meer een sleur van eenzaamheid. ) ,pas toen ik een jaar of 13-14 was , begon het steeds erger te worden, dagen lang gewoon in bed blijven liggen , zomaar in huilen uitbarsten, juist om de onnodigste dingen, of gewoon om niks. ik denk niet dat het hier bij hoort, maar ik werd gewoon gek, dat ik steeds stemmen begon te horen.. het gevoel hebben dat je niks waard bent kwam er ook bij van pas.
heb even hier rond gelezen, en las vaak dat mensen hun huis niet meer uit wilde komen, of nergens meer naar toe gingen, vaak ging ik wel.op de fiets hapte ik vaak naar adem juist omdat er iemand achter me fietste daardoor was ik vooral bang dat als ik hijgend op mijn fiets zat, mensen het abnormaal zouden vinden, bang dat ze me niet zouden goedkeuren, vooral met vreemde had ik daar vroeger last van gehad,maar goed ik heb me zelf geleerd me wat open op te stellen.. ( ik denk toch dat het kwam door mijn stage die ik toen had, mensen waren daar allemaal zo aardig, ze leken het niet erg te vinden dat ik wat anders was.. ) gelukkig heeft dat wel gewerkt het laatste jaar, maar ik merk al snel dat ik begin terug te vallen.
zelf gebruik ik geen pillen, ga ook niet naar een psycholoog, had het wel eens met vrienden over , maar ik zei maar altijd dat het wel goed zou komen , alleen omdat ik er niet over wilde praten. uiteindelijk heb ik het toegelaten en heb ik ze alles vertelt, luchtte wel even op. op school heb ik al heel wat gemist ,toch ging ik wel steeds elk jaar over.. ik denk dat ze het zelf ook wel een beetje door hadden. ik wilde gewoon even weg , als je het niet wilt dan gaat het ook niet, had last van bepaalde dingen, (ligt ingewikkeld ) en steeds met hoofdpijn op school, slapen tussen de les, chagrijnig zijn tegen over iedereen en alles , werkte idd niet mee, een vriendin van mij toen, maakte eigenlijk precies hetzelfde mee, en zo zaten dus gewoon met zen 2tjes altijd in de bieb waar het heel rustig was, of we lagen op een grasveld, gewoon te niksen. dat was wel fijn opzich, ik heb echt altijd het gevoel van ontsnappen als alles even niet mee zit, maargoed
kortom, het gaat nu wel beter met me, ik ben blij dat ik inmiddels al wat verandering in mijn leventje heb gebracht.
ik weet eigenlijk niet eens zo goed waar ik moet beginnen, het begon al wel vanaf kleins af aan ( thuis ging het niet goed, en wou eigenlijk alleen mezelf opsluiten steeds, gewoon even weg van iedereen en alles.. maar uiteindelijk werd het meer een sleur van eenzaamheid. ) ,pas toen ik een jaar of 13-14 was , begon het steeds erger te worden, dagen lang gewoon in bed blijven liggen , zomaar in huilen uitbarsten, juist om de onnodigste dingen, of gewoon om niks. ik denk niet dat het hier bij hoort, maar ik werd gewoon gek, dat ik steeds stemmen begon te horen.. het gevoel hebben dat je niks waard bent kwam er ook bij van pas.
heb even hier rond gelezen, en las vaak dat mensen hun huis niet meer uit wilde komen, of nergens meer naar toe gingen, vaak ging ik wel.op de fiets hapte ik vaak naar adem juist omdat er iemand achter me fietste daardoor was ik vooral bang dat als ik hijgend op mijn fiets zat, mensen het abnormaal zouden vinden, bang dat ze me niet zouden goedkeuren, vooral met vreemde had ik daar vroeger last van gehad,maar goed ik heb me zelf geleerd me wat open op te stellen.. ( ik denk toch dat het kwam door mijn stage die ik toen had, mensen waren daar allemaal zo aardig, ze leken het niet erg te vinden dat ik wat anders was.. ) gelukkig heeft dat wel gewerkt het laatste jaar, maar ik merk al snel dat ik begin terug te vallen.
zelf gebruik ik geen pillen, ga ook niet naar een psycholoog, had het wel eens met vrienden over , maar ik zei maar altijd dat het wel goed zou komen , alleen omdat ik er niet over wilde praten. uiteindelijk heb ik het toegelaten en heb ik ze alles vertelt, luchtte wel even op. op school heb ik al heel wat gemist ,toch ging ik wel steeds elk jaar over.. ik denk dat ze het zelf ook wel een beetje door hadden. ik wilde gewoon even weg , als je het niet wilt dan gaat het ook niet, had last van bepaalde dingen, (ligt ingewikkeld ) en steeds met hoofdpijn op school, slapen tussen de les, chagrijnig zijn tegen over iedereen en alles , werkte idd niet mee, een vriendin van mij toen, maakte eigenlijk precies hetzelfde mee, en zo zaten dus gewoon met zen 2tjes altijd in de bieb waar het heel rustig was, of we lagen op een grasveld, gewoon te niksen. dat was wel fijn opzich, ik heb echt altijd het gevoel van ontsnappen als alles even niet mee zit, maargoed
kortom, het gaat nu wel beter met me, ik ben blij dat ik inmiddels al wat verandering in mijn leventje heb gebracht.
And I know if the love is alright ,You don't have to look up at the stars no no no no
Ik heb intussen alweer bijna 3 jaar last van een angststoornis met agorafobie. Eerst durfde ik helemaal niks, nu durf ik met anderen het meeste wel, maar alleen nog niet. Ik durf hooguit naar de winkel hier dichtbij of een stukje in de buurt te fietsen, maar meer niet.
Ben al opgenomen geweest en heb verschillende therapieen gevolgd. Echter is elke therapie erop gebaseerd dat ik in kleine stapjes moet gaan oefenen. Maar ik geloof daar intussen niet meer in. Ik kan oefenen wat ik wil, maar mijn manier van denken blijft verkeerd, zodat ik een stukje dat ik al 100 keer gefietst heb, de 101ste keer nog steeds niet durf.
Ik heb nu via agorafobie.be (mag ik die link hier noemen) sessies besteld. Geen idee of me dit gaat helpen maar ik hoop het wel, het is meer gericht op hoe ik anders moet denken en ik vind het fijn dat het door iemand 'gemaakt' is die het zelf ook gehad heeft, dus wie weet.
Ik blijf hoop houden, al heb ik ook dagen dat ik het echt niet meer zie zitten en niet meer weet hoe ik ooit van die angst af moet komen..
Ben al opgenomen geweest en heb verschillende therapieen gevolgd. Echter is elke therapie erop gebaseerd dat ik in kleine stapjes moet gaan oefenen. Maar ik geloof daar intussen niet meer in. Ik kan oefenen wat ik wil, maar mijn manier van denken blijft verkeerd, zodat ik een stukje dat ik al 100 keer gefietst heb, de 101ste keer nog steeds niet durf.
Ik heb nu via agorafobie.be (mag ik die link hier noemen) sessies besteld. Geen idee of me dit gaat helpen maar ik hoop het wel, het is meer gericht op hoe ik anders moet denken en ik vind het fijn dat het door iemand 'gemaakt' is die het zelf ook gehad heeft, dus wie weet.
Ik blijf hoop houden, al heb ik ook dagen dat ik het echt niet meer zie zitten en niet meer weet hoe ik ooit van die angst af moet komen..
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
Het is maar een tip maar ga ook eens lezen in het 'de kracht van het nu' topic.quote:Op maandag 12 april 2010 12:17 schreef Lotteu het volgende:
Ik heb intussen alweer bijna 3 jaar last van een angststoornis met agorafobie. Eerst durfde ik helemaal niks, nu durf ik met anderen het meeste wel, maar alleen nog niet. Ik durf hooguit naar de winkel hier dichtbij of een stukje in de buurt te fietsen, maar meer niet.
Ben al opgenomen geweest en heb verschillende therapieen gevolgd. Echter is elke therapie erop gebaseerd dat ik in kleine stapjes moet gaan oefenen. Maar ik geloof daar intussen niet meer in. Ik kan oefenen wat ik wil, maar mijn manier van denken blijft verkeerd, zodat ik een stukje dat ik al 100 keer gefietst heb, de 101ste keer nog steeds niet durf.
Ik heb nu via agorafobie.be (mag ik die link hier noemen) sessies besteld. Geen idee of me dit gaat helpen maar ik hoop het wel, het is meer gericht op hoe ik anders moet denken en ik vind het fijn dat het door iemand 'gemaakt' is die het zelf ook gehad heeft, dus wie weet.
Ik blijf hoop houden, al heb ik ook dagen dat ik het echt niet meer zie zitten en niet meer weet hoe ik ooit van die angst af moet komen..
Ik herkend me heel erg in in het verhaaltje dat je op een bepaalde manier moet denken maar dat dat dan toch niet lukt.
Stel je eens voor dat je helemaal niet meer hoeft na te denken bij dingen waar je nu bang voor bent.
Ik merk bij mezelf dat het echt kan
Helaas, kan ik me hier ook bij aansluiten,.
ik ben nu ongeveer 5 maanden 'officieel' depressief.
een hele nare jeugd gehad die zijn sporen heeft achtergelaten,
maar ook gewoon zoals alles bij mij loopt.
zelfmoordgedachtes en neigingen.
en alles blijft maar tegen zitten.
en WAAROM ben ik dan eigenlijk depressief?
de gang van zaken, de wereld situatie's, de leugens bedrog etc.
het vernederd worden, angst voor mensen.
mijn jeugd, en eigenlijk gewoon mijn hele leven.
ach, heb er de laatste tijd zoveel over gelezen en gepraat
dat ik gestopt ben met lezen.
ik ben nu ongeveer 5 maanden 'officieel' depressief.
een hele nare jeugd gehad die zijn sporen heeft achtergelaten,
maar ook gewoon zoals alles bij mij loopt.
zelfmoordgedachtes en neigingen.
en alles blijft maar tegen zitten.
en WAAROM ben ik dan eigenlijk depressief?
de gang van zaken, de wereld situatie's, de leugens bedrog etc.
het vernederd worden, angst voor mensen.
mijn jeugd, en eigenlijk gewoon mijn hele leven.
ach, heb er de laatste tijd zoveel over gelezen en gepraat
dat ik gestopt ben met lezen.
Don't drink and drive, Smoke and fly.
Heel herkenbaar, soms heb je er gewoon geen zin meer inquote:Op dinsdag 13 april 2010 23:04 schreef Roffasmokes het volgende:
Helaas, kan ik me hier ook bij aansluiten,.
ik ben nu ongeveer 5 maanden 'officieel' depressief.
een hele nare jeugd gehad die zijn sporen heeft achtergelaten,
maar ook gewoon zoals alles bij mij loopt.
zelfmoordgedachtes en neigingen.
en alles blijft maar tegen zitten.
en WAAROM ben ik dan eigenlijk depressief?
de gang van zaken, de wereld situatie's, de leugens bedrog etc.
het vernederd worden, angst voor mensen.
mijn jeugd, en eigenlijk gewoon mijn hele leven.
ach, heb er de laatste tijd zoveel over gelezen en gepraat
dat ik gestopt ben met lezen.
al dat gelees en geprobeer en shit.
maarjah je geest rust toch niet voordat een oplossing is gevonden
dat klopt, maar als je niet serieus wordt genomen en dat gezegt wordt dat je het alleen voor de aandacht doet etc wordt de drang toch wel heel grootquote:Op dinsdag 13 april 2010 23:10 schreef DeZoektocht het volgende:
[..]
maarjah je geest rust toch niet voordat een oplossing is gevonden
maar goed, just tryin' to keep my head up.
hoe fucking moeilijk het leven ook is of kan zijn, ik kan wel zeggen dat ik genoeg seks heb,
want het leven verneukt me iedere dag.
Don't drink and drive, Smoke and fly.
Ja ben al begonnen met het lezen in dat topic, maar het is nogal veel werk hahaquote:Op dinsdag 13 april 2010 22:58 schreef DeZoektocht het volgende:
[..]
Het is maar een tip maar ga ook eens lezen in het 'de kracht van het nu' topic.
Ik herkend me heel erg in in het verhaaltje dat je op een bepaalde manier moet denken maar dat dat dan toch niet lukt.
Stel je eens voor dat je helemaal niet meer hoeft na te denken bij dingen waar je nu bang voor bent.
Ik merk bij mezelf dat het echt kan
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
Ik ben vandaag naar de supermarkt geweest op de fiets. Dat heb ik al 2 jaar niet gedurfd, en het ging goed!
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
Het boek is ook echt een aanraderquote:Op woensdag 14 april 2010 07:39 schreef Lotteu het volgende:
[..]
Ja ben al begonnen met het lezen in dat topic, maar het is nogal veel werk haha
Ook ik heb zo af en toe last van angst. Zeker naar aanleiding van een mislukte stage vorig jaar.
Nu alweer tien weken bezig met een nieuwe stage. Dat is op sommige punten nu weer lastig. Gewoonweg omdat het nieuw is en toch je inzet wil tonen om opdrachten op niveau uit te voeren. Daarnaast zijn alle medewerkers ontzettend druk heb ik gemerkt...
Totdat ik gisteren een tussentijdse beoordeling kreeg met veel Vtjes (van voldoende). Maar diegene die het invulde heb ik weinig mee te maken in de praktijk. Met hem heb ik een tussentijdse gesprek gehad en hij beoordeelt eind juni ook samen met stagedocent.
Achja misschien maak ik me teveel zorgen om niets...
Hoop dat het eindgesprek ook zo gaat...dan teken ik ervoor....
Nu alweer tien weken bezig met een nieuwe stage. Dat is op sommige punten nu weer lastig. Gewoonweg omdat het nieuw is en toch je inzet wil tonen om opdrachten op niveau uit te voeren. Daarnaast zijn alle medewerkers ontzettend druk heb ik gemerkt...
Totdat ik gisteren een tussentijdse beoordeling kreeg met veel Vtjes (van voldoende). Maar diegene die het invulde heb ik weinig mee te maken in de praktijk. Met hem heb ik een tussentijdse gesprek gehad en hij beoordeelt eind juni ook samen met stagedocent.
Achja misschien maak ik me teveel zorgen om niets...
Hoop dat het eindgesprek ook zo gaat...dan teken ik ervoor....
wat goed van je !! hoe ging het?quote:Op woensdag 14 april 2010 17:12 schreef Lotteu het volgende:
Ik ben vandaag naar de supermarkt geweest op de fiets. Dat heb ik al 2 jaar niet gedurfd, en het ging goed!
And I know if the love is alright ,You don't have to look up at the stars no no no no
Blegh... na een aantal heel goede dagen nu een megakutdag. Ik wil niks, voel me ellendig en zwaar. Het liefst kruip ik in bed nu. Maar dat mag niet . Ellende....
. Ellende....
Ik ben er volgens mij net achter dat ik verlatingsangst heb. Op het moment dat ik bang ben dat een relatie of goede vriendschap snel voorbij kan zijn met het initiatief van de ander verbreek ik de relatie/word ik bang dat dit ook echt gebeurd.
En ja, ook depressies, maar vaak in periodes van een paar maand, als in niet meer slapen/heeeeeeel veel slapen, niet meer eten/geen honger meer hebben/misselijk worden na het eten en dan uitkotsen (niet express, word gewoon misselijk:s), Nergens meer zin in hebben, veel te veel roken/blowen (gelukkig daar nu mee gestopt, blowen) ergeren aan alles en iedereen/geen interesse in alles/iedereen.
Ik zou zo graag van dit gevoel af willen komen, vooral dat verlatingsangst gedeelte, hierdoor heb ik het al 2x uitgemaakt met mensen waar ik ontzettend veel van hield en nog van hou..
En ja, ook depressies, maar vaak in periodes van een paar maand, als in niet meer slapen/heeeeeeel veel slapen, niet meer eten/geen honger meer hebben/misselijk worden na het eten en dan uitkotsen (niet express, word gewoon misselijk:s), Nergens meer zin in hebben, veel te veel roken/blowen (gelukkig daar nu mee gestopt, blowen) ergeren aan alles en iedereen/geen interesse in alles/iedereen.
Ik zou zo graag van dit gevoel af willen komen, vooral dat verlatingsangst gedeelte, hierdoor heb ik het al 2x uitgemaakt met mensen waar ik ontzettend veel van hield en nog van hou..
Help, je moeder komt eraan
Oh, en nog vergeten er bij te zeggen:
Angst om niet goed genoeg te presteren ( alleen bij doelen die ik mezelf heb gezet???Gaar, ik weet het)
Angst om niet goed genoeg voor iemand te zijn
En bang om voor groepen te spreken.
Kan iemand me helpen zoeken naar een oplossing voor die bindingsangst, want dat is natuurlijk zwaar klote. De rest is meestal nog enigszins te overzien, maar de pijn die ik nu voel na het weer uitgemaakt te hebben met iemand trek ik niet.
Angst om niet goed genoeg te presteren ( alleen bij doelen die ik mezelf heb gezet???Gaar, ik weet het)
Angst om niet goed genoeg voor iemand te zijn
En bang om voor groepen te spreken.
Kan iemand me helpen zoeken naar een oplossing voor die bindingsangst, want dat is natuurlijk zwaar klote. De rest is meestal nog enigszins te overzien, maar de pijn die ik nu voel na het weer uitgemaakt te hebben met iemand trek ik niet.
Help, je moeder komt eraan
@Lotteu: Fantastisch! Wat een mooi resultaat. Probeer je het de komende week nog eens te doen? Je weet dat je het kunt, nu moet het vaker gebeuren zodat je een nieuwe gewoonte opbouwt. Veel succes!
@BroodjePindakaasEnzo: Ben je zelf als kind of zo, verlaten? Je zou zo denken, die angst moet ergens vandaan komen.
Durf je weer terug te gaan naar die laatste persoon, en het te vertellen?
Ja ik weet, makkelijker gezegd dan gedaan. Maar wat heb je te verliezen?
Het is mijn ervaring dat we zelf onze grootste vijanden zijn. Anderen (d.w.z..... de normale mensen dan) zijn over het algemeen een stuk minder kritisch dan we verwachten/vrezen.
Ik vind het debiel en gestoord dat er zo'n stigma ligt op alles wat met geestelijke gezondheid te maken heeft. Als je een gebroken been hebt, vindt iedereen het normaal dat je gips krijgt. Als je therapie en/of medicijnen gaat nemen om je hoofd wat meer onder controle te krijgen, krijg je meteen een sticker opgeplakt. Door de mensen die niet beter weten.
Ik ben nu bezig met een stukje zelfstudie in ZELFVERTROUWEN (Self-esteem). Met behulp van een paar pdf-modules. Je kunt ze vinden als je op google "cci self help" intikt. Ik kan wel de link posten maar die werkt niet in je browser, je kunt alleen via een zoekmachine op de site komen. (Het is allemaal in het Engels)
@BroodjePindakaasEnzo: Ben je zelf als kind of zo, verlaten? Je zou zo denken, die angst moet ergens vandaan komen.
Durf je weer terug te gaan naar die laatste persoon, en het te vertellen?
Ja ik weet, makkelijker gezegd dan gedaan. Maar wat heb je te verliezen?
Het is mijn ervaring dat we zelf onze grootste vijanden zijn. Anderen (d.w.z..... de normale mensen dan) zijn over het algemeen een stuk minder kritisch dan we verwachten/vrezen.
Ik vind het debiel en gestoord dat er zo'n stigma ligt op alles wat met geestelijke gezondheid te maken heeft. Als je een gebroken been hebt, vindt iedereen het normaal dat je gips krijgt. Als je therapie en/of medicijnen gaat nemen om je hoofd wat meer onder controle te krijgen, krijg je meteen een sticker opgeplakt. Door de mensen die niet beter weten.
Ik ben nu bezig met een stukje zelfstudie in ZELFVERTROUWEN (Self-esteem). Met behulp van een paar pdf-modules. Je kunt ze vinden als je op google "cci self help" intikt. Ik kan wel de link posten maar die werkt niet in je browser, je kunt alleen via een zoekmachine op de site komen. (Het is allemaal in het Engels)
Serotonine.quote:Op donderdag 1 april 2010 01:32 schreef Lily-Ella het volgende:
[..]
Volgens mij is het bewezen dat er gedurende een depressie een tekort is van een bepaalde stof (anyone? het is te laat om te googlen..) en dus aangevuld kan worden met medicatie. 'Gewoon blij denken' vind ik niet bepaald de sterkste tip als je zwaar depressief bent...
Ik heb ook borderline, nu gelukkig niet (meer) derpressief maar wel dan weer samen met angststoornis en eetstoornis..quote:Op zondag 18 april 2010 08:05 schreef 8108139dpths het volgende:
tuh vuh puh...
Borderline / depressieve stoornis...
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
Ik merk dat het heel langzaam aan wat beter gaat weer. Heb nu de eerste 'mp3 sessie' 3 keer geluisterd en heb heel veel aan wat er gezegd wordt! Alleen zit het nog niet zo goed in mn hoofd dat wanneer de angst komt opzetten ik het allemaal nog weet. Dat is steeds mijn probleem. op het moment van angst vergeet ik de dingen die ik moet denken enzo. Misschien eens (heel stom maargoed) opschrijven op een papiertje en in mn zak doen
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
In dit topic las ik dat je sinds twee jaar weer eens buiten durfde te komen om boodschappen te doen? Hoe past dat in dit plaatje? Want labeltjes plakken kunnen we allemaal wel, maar het gaat om de uitwerking.quote:Op maandag 19 april 2010 09:36 schreef Lotteu het volgende:
[..]
Ik heb ook borderline, nu gelukkig niet (meer) derpressief maar wel dan weer samen met angststoornis en eetstoornis..
Ik snap je vraag niet helemaal?quote:Op maandag 19 april 2010 10:28 schreef Ribbenburg het volgende:
[..]
In dit topic las ik dat je sinds twee jaar weer eens buiten durfde te komen om boodschappen te doen? Hoe past dat in dit plaatje? Want labeltjes plakken kunnen we allemaal wel, maar het gaat om de uitwerking.
Ik heb sinds 2,5 jaar een angststoornis, maar probeer eraan te blijven werken en te blijven oefenen met dingen doen die ik eigenlijk niet durf. Nu vorige week dus naar een supermarkt waar ik nog niet eerder alleen heen ben geweest, dat was wel iets wat ik altijd vermeden heb.
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
Angststoornis klinkt wat vaag. Ik neem aan dat de meeste dingen die je niet durft te doen een sociaal aspect hebben? Je zou een sociale fobie kunnen hebben.quote:Op maandag 19 april 2010 10:52 schreef Lotteu het volgende:
[..]
Ik snap je vraag niet helemaal?
Ik heb sinds 2,5 jaar een angststoornis, maar probeer eraan te blijven werken en te blijven oefenen met dingen doen die ik eigenlijk niet durf. Nu vorige week dus naar een supermarkt waar ik nog niet eerder alleen heen ben geweest, dat was wel iets wat ik altijd vermeden heb.
Ik heb geen sociale fobie, maar een paniek/angststoornis met agorafobie, wat vooral inhoudt: de angst voor paniekaanvallen en daardoor de plaatsen waar ik die sneller krijg (of ooit gekregen heb) vermijden.
Ik weet niet wat je nou precies wil weten?
Ik weet niet wat je nou precies wil weten?
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
Ik hoef niet iets precies te weten, maar probeer je meer inzicht te verschaffen in de aard van je problemen.
Waarom krijg je bijvoorbeeld sneller een paniekaanval op plaatsen waar veel mensen zijn zoals een supermarkt?
Waarom krijg je bijvoorbeeld sneller een paniekaanval op plaatsen waar veel mensen zijn zoals een supermarkt?
Depressief ben ik gelukkig ook steeds minder, en van de angst- en eetstoornis ben ik gelukkig ook af... nou nog van de drank af kunnen blijven.... ik word vanmiddag opgenomen bij de Brijder ivm. een terugval...quote:
[..]
Ik heb ook borderline, nu gelukkig niet (meer) derpressief maar wel dan weer samen met angststoornis en eetstoornis..
Heel veel sterkte!quote:Op maandag 19 april 2010 12:17 schreef 8108139dpths het volgende:
[..]
Depressief ben ik gelukkig ook steeds minder, en van de angst- en eetstoornis ben ik gelukkig ook af... nou nog van de drank af kunnen blijven.... ik word vanmiddag opgenomen bij de Brijder ivm. een terugval...
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
ook tvptje hier
The truth is rarely pure and never simple.
Op zondag 19 december 2010 18:43 schreef Netsplitter het volgende:
x-tremed: 48 uur wegens klote links.
Op zondag 19 december 2010 18:43 schreef Netsplitter het volgende:
x-tremed: 48 uur wegens klote links.
Sinds een jaar of jaar of 10 - in mijn geval dus min of meer vanaf de middelbare school - heb ik vrij ernstige psychische problemen. Deels kan ik wel 'verklaren' waarom en deels ook niet. Qua opleiding heb ik het altijd wel aardig gered, maar ik kan niet zeggen dat ik ooit 1 goede of leuke dag heb gehad op school. Ik heb wel altijd al vrienden gehad en een x-aantal keer een vriendin en daar vermaak ik me ook altijd prima mee, maar diep van binnen heb ik altijd wel geweten dat er iets niet 'klopt' in mijn geest.
Ik heb borderline, last van stemmingswisselingen, last van depressiviteit en zo nu en dan paniekaanvallen, maar toch heeft nooit iemand daar echt veel van gemerkt. Althans bij lange na niet hoe heftig dat soms speelde. Bij ons thuis werd ook eigenlijk nooit ergens over gesproken en dus ben ik ook niet gewend om over gevoelens, emoties etc. te praten.
In mijn beleving is de kunst om proberen voor jezelf op een rijtje te krijgen wat wel en niet goed voor je is en goed naar je gevoel te luisteren. Je moet als het ware accepteren dat sommige dingen er niet inzitten op een bepaald moment.
Ik heb achteraf gezien mezelf veel te vaak over kop gelopen omdat ik te weinig inzicht in mezelf had en dat probeer ik nu te voorkomen. Ik plan mijn dagen niet vol en als ik me echt kut voel en een verjaardag oid heb, dan ga ik 'gewoon' niet. Het wordt niet altijd even goed begrepen en helaas moet je ook weleens een smoesje maken, maar so it. Gelukkig zijn er ook mensen tegen wie ik wel eerlijk kan zijn. Ik kan het mezelf niet echt permitteren om me enorm druk te maken over de mening van derden.
Toch zijn er genoeg dingen waar ik me prima mee vermaak. Dat kan alleen zijn of met vrienden. Het kan soms ook zwaar zijn, maar gelukkig heb ik altijd wel iets om naar uit te kijken.
Ik adviseer iedereen om eens eerlijk naar zichezelf te kijken en ook te luisteren naar je gevoel en probeer je bezigheden daar ook op af te stemmen als het mogelijk is. Het is verleidelijk om te denken dat je alles maar moet kunnen en doen, maar vroeg of laat betaal je er een prijs voor als je jezelf voorbij loopt. Het is niet altijd even makkelijk, maar ik heb respect voor mensen die ook gewoon nee durven zeggen. Of het nou tegen jezelf is of tegen derden.
[ Bericht 0% gewijzigd door MaskOfSanity op 20-04-2010 20:25:25 ]
Ik heb borderline, last van stemmingswisselingen, last van depressiviteit en zo nu en dan paniekaanvallen, maar toch heeft nooit iemand daar echt veel van gemerkt. Althans bij lange na niet hoe heftig dat soms speelde. Bij ons thuis werd ook eigenlijk nooit ergens over gesproken en dus ben ik ook niet gewend om over gevoelens, emoties etc. te praten.
In mijn beleving is de kunst om proberen voor jezelf op een rijtje te krijgen wat wel en niet goed voor je is en goed naar je gevoel te luisteren. Je moet als het ware accepteren dat sommige dingen er niet inzitten op een bepaald moment.
Ik heb achteraf gezien mezelf veel te vaak over kop gelopen omdat ik te weinig inzicht in mezelf had en dat probeer ik nu te voorkomen. Ik plan mijn dagen niet vol en als ik me echt kut voel en een verjaardag oid heb, dan ga ik 'gewoon' niet. Het wordt niet altijd even goed begrepen en helaas moet je ook weleens een smoesje maken, maar so it. Gelukkig zijn er ook mensen tegen wie ik wel eerlijk kan zijn. Ik kan het mezelf niet echt permitteren om me enorm druk te maken over de mening van derden.
Toch zijn er genoeg dingen waar ik me prima mee vermaak. Dat kan alleen zijn of met vrienden. Het kan soms ook zwaar zijn, maar gelukkig heb ik altijd wel iets om naar uit te kijken.
Ik adviseer iedereen om eens eerlijk naar zichezelf te kijken en ook te luisteren naar je gevoel en probeer je bezigheden daar ook op af te stemmen als het mogelijk is. Het is verleidelijk om te denken dat je alles maar moet kunnen en doen, maar vroeg of laat betaal je er een prijs voor als je jezelf voorbij loopt. Het is niet altijd even makkelijk, maar ik heb respect voor mensen die ook gewoon nee durven zeggen. Of het nou tegen jezelf is of tegen derden.
[ Bericht 0% gewijzigd door MaskOfSanity op 20-04-2010 20:25:25 ]
A perfect mimic of a normally functioning person.
Ik had vroeger, vooral rond 18-19 jaar oud last van depressies en angsten. Heb gewoon meegeleeft door extra stoer te doen, maar bleef altijd negatief denken. Ik probeerde ook mijn problemen met drugs te ontvluchten.
Toen kreeg ik een psychose.
Na die psychose heb ik nooit meer last gehad van depressies. Alleen in de winter ging ik weer negatief denken, maar niet echt een depressie. Het voelt alsof die psychose al mijn depressieve en angstige klachten heeft weggehaald.
Verder, TVP.
Toen kreeg ik een psychose.
Na die psychose heb ik nooit meer last gehad van depressies. Alleen in de winter ging ik weer negatief denken, maar niet echt een depressie. Het voelt alsof die psychose al mijn depressieve en angstige klachten heeft weggehaald.
Verder, TVP.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Jaren last gehad van hyperventilatie en paniekaanvallen.
De afgelopen maanden maar 2 keer een aanval gehad gelukkig al is de angst nog vrijwel dagelijks aanwezig.
Sinds kort is vastgesteld dat ik een depressie heb, loop bij een psycholoog en gebruik nu sinds een paar weekjes antidepressiva.
Dus een tvptje hier.
De afgelopen maanden maar 2 keer een aanval gehad gelukkig al is de angst nog vrijwel dagelijks aanwezig.
Sinds kort is vastgesteld dat ik een depressie heb, loop bij een psycholoog en gebruik nu sinds een paar weekjes antidepressiva.
Dus een tvptje hier.
Depressie en angst klinkt mij bekend in de oren.
Bij mij was geconstateerd dat ik een Depressie en PTSS heb. Zelf natuurlijk even op het internet lopen neuzen, en ik ben erachter dat ik dus echt geen PTSS heb.
Maar toen vond ik iets over Sociale fobie, en daar herken ik mezelf heel erg in!
Het contact maken met mensen, praten met mensen, naar feesten gaan, alleen boodschappen doen, een week van te voren al zenuwachtig zijn als ik weet dat ik naar een bijeenkomst moet, en ook zweten en blozen. Die angst is echt zo erg en belemmerent, elke dag weer. Ik loop elke dag wel tegen situaties aan wat voor een ander normaal is. Wat ik ook merk is dat als ik ergens mee zit en het niet persoonlijk aan diegene durf te vertellen dan schrijf ik het op. Dat is voor mij makkelijker, dan hoef ik niemand aan te kijken hoef ik niet op mezelf te letten en hoef ik niet te denken dat ik iets verkeerds zeg want ik kan het nalezen en veranderen. Maar blijkbaar doe ik het dan toch verkeerd want mensen worden boos op me dat ik het ze niet persoonlijk gezegd heb. Dan leg ik ze uit waarom niet en dan laten ze niks meer van zich horen. En dat doet pijn.
Ik voel me erg eenzaam en wil graag vriendinnen hebben. Ik heb ze wel, maar ik voel me niet op mijn gemak bij hun. Ik weet niet wat ik aan ze heb. Ik had een vriendin waar ik wel mezelf kon zijn, maar ze wilde geen contact meer met me toen bleek dat ik een depressie had. Elke dag is voor mij super moeilijk en ik denk ook vaak aan dat ik van een flatgebouw wil springen om maar van alles af te zijn. Mensen willen me toch niet, en ik doe toch alles verkeerd. Maar toch kan ik het niet vanwege mijn kinderen. Mijn kinderen zijn het balangrijkste voor me, en die kan ik niet zonder hun moeder oplaten groeien. Maar de verlijding is zó groot! Ik ben ook iemand die nooit nee kan zeggen of durft te zeggen. Gek wordt ik ervan! Doe ik weer iets wat ik niet wil, en meestal ben ik daar ook nog zenuwachtig over. En ook als ik een vriendin heb doe ik alles voor diegene. Alles omdat ik bang ben afgewezen te worden of dat ze op me uitgekeken zijn, Koop ik weer cadeau's ofzo voor ze, maar uitendelijk laten ze me toch barsten als ik ergens mee zit. Niet dat ik klaag tegen ze ofzo, nee ze willen me alleen maar als ik leuk tegen ze doe en voor ze klaar staan. Ze gebruiken me dus. Zo heb ik ook vriendjes gehad die me gebruikten. Maar goed, ik bedoel maar angst en depressie gaan echt samen. Door mijn angst en de belemmeringen in mijn leven daarvan wil ik vaak de makkelijkste uitweg kiezen. Terwijl het enigste wat ik wil is gewoon met mensen kunnen praten en een luisterend oor...
Bij mij was geconstateerd dat ik een Depressie en PTSS heb. Zelf natuurlijk even op het internet lopen neuzen, en ik ben erachter dat ik dus echt geen PTSS heb.
Maar toen vond ik iets over Sociale fobie, en daar herken ik mezelf heel erg in!
Het contact maken met mensen, praten met mensen, naar feesten gaan, alleen boodschappen doen, een week van te voren al zenuwachtig zijn als ik weet dat ik naar een bijeenkomst moet, en ook zweten en blozen. Die angst is echt zo erg en belemmerent, elke dag weer. Ik loop elke dag wel tegen situaties aan wat voor een ander normaal is. Wat ik ook merk is dat als ik ergens mee zit en het niet persoonlijk aan diegene durf te vertellen dan schrijf ik het op. Dat is voor mij makkelijker, dan hoef ik niemand aan te kijken hoef ik niet op mezelf te letten en hoef ik niet te denken dat ik iets verkeerds zeg want ik kan het nalezen en veranderen. Maar blijkbaar doe ik het dan toch verkeerd want mensen worden boos op me dat ik het ze niet persoonlijk gezegd heb. Dan leg ik ze uit waarom niet en dan laten ze niks meer van zich horen. En dat doet pijn.
Ik voel me erg eenzaam en wil graag vriendinnen hebben. Ik heb ze wel, maar ik voel me niet op mijn gemak bij hun. Ik weet niet wat ik aan ze heb. Ik had een vriendin waar ik wel mezelf kon zijn, maar ze wilde geen contact meer met me toen bleek dat ik een depressie had. Elke dag is voor mij super moeilijk en ik denk ook vaak aan dat ik van een flatgebouw wil springen om maar van alles af te zijn. Mensen willen me toch niet, en ik doe toch alles verkeerd. Maar toch kan ik het niet vanwege mijn kinderen. Mijn kinderen zijn het balangrijkste voor me, en die kan ik niet zonder hun moeder oplaten groeien. Maar de verlijding is zó groot! Ik ben ook iemand die nooit nee kan zeggen of durft te zeggen. Gek wordt ik ervan! Doe ik weer iets wat ik niet wil, en meestal ben ik daar ook nog zenuwachtig over. En ook als ik een vriendin heb doe ik alles voor diegene. Alles omdat ik bang ben afgewezen te worden of dat ze op me uitgekeken zijn, Koop ik weer cadeau's ofzo voor ze, maar uitendelijk laten ze me toch barsten als ik ergens mee zit. Niet dat ik klaag tegen ze ofzo, nee ze willen me alleen maar als ik leuk tegen ze doe en voor ze klaar staan. Ze gebruiken me dus. Zo heb ik ook vriendjes gehad die me gebruikten. Maar goed, ik bedoel maar angst en depressie gaan echt samen. Door mijn angst en de belemmeringen in mijn leven daarvan wil ik vaak de makkelijkste uitweg kiezen. Terwijl het enigste wat ik wil is gewoon met mensen kunnen praten en een luisterend oor...
Ik meld me hier ook maar even. Ik wil nu toch echt van mijn sociale angst en faalangst af. Je zou wel kunnen zeggen dat ik een gegeneraliseerde faalangst heb: zowel sociaal als bij een toets of op het werk of whatever wil ik niet falen en word ik heel bang dat ik dat wel zal doen.
Sociaal is dit het vervelendst voor me op het moment, met de faalangst kan ik redelijk copen en op de een of andere manier hebben mensen daar ook meer begrip voor. Sociaal ben ik gewoon nerveus, bang dat ik iets stoms zeg of dat de ander me raar zal vinden of iets tegen me zegt waarop ik niet weet te reageren etc. Soms heb ik daar zoveel last van dat ik maar half mee krijg wat de ander zegt. Ook oogcontact vind ik moeilijk. Toch merken mensen niet echt aan me dat ik ergens last van heb, dat merk je aan de manier waarop ze me benaderen. Ik heb ook weleens te horen gekregen van mensen die me wat beter leerde kennen, dat ik andere dingen uit dan ik van binnen voel. Ik kan mijn gezicht goed in een plooi houden, zeg maar.
Nou heb ik daarvoor al een tijd therapie gehad, cognitieve gedragstherapie. Dat hielp niet echt. Mijn probleem is dat ik mijn angsten prima kan confronteren. Ik durf best wel contact te maken met mensen, dat moet ik gewoon van mezelf. Maar tegelijkertijd faal ik daarin. Zowel door zenuwen als doordat ik de skills mis / vaak niet weet wat te zeggen, en dat zal vast weer komen doordat ik niet goed kan 'oefenen' door mijn zenuwen.
Nou zit ik te denken aan antidepressiva. In ieder geval tijdelijk zodat ik alles wat meer onder controle kan krijgen. Aan therapie heb ik niet (meer) zo heel veel. Ik weet verdomd goed hoe ik in elkaar zit en kan je zo alles benoemen van oorzaak tot gevolg. Ik weet ook dat sommige van mijn gedachten als niet terecht zouden kunnen worden bestempeld, maar ik voel dat zelf niet zo. Verder reageer ik niet altijd adequaat, waardoor ik dus eigenlijk bevestiging krijg van mijn eigen angst. Een soort van angst om me angstig te gedragen.
Is medicatie hier een oplossing, en herkent iemand zich erin? Ik zit er echt een beetje doorheen, heb het er helemaal mee gehad. Ik wil gewoon gelukkig zijn en genieten van mijn leven.
Sociaal is dit het vervelendst voor me op het moment, met de faalangst kan ik redelijk copen en op de een of andere manier hebben mensen daar ook meer begrip voor. Sociaal ben ik gewoon nerveus, bang dat ik iets stoms zeg of dat de ander me raar zal vinden of iets tegen me zegt waarop ik niet weet te reageren etc. Soms heb ik daar zoveel last van dat ik maar half mee krijg wat de ander zegt. Ook oogcontact vind ik moeilijk. Toch merken mensen niet echt aan me dat ik ergens last van heb, dat merk je aan de manier waarop ze me benaderen. Ik heb ook weleens te horen gekregen van mensen die me wat beter leerde kennen, dat ik andere dingen uit dan ik van binnen voel. Ik kan mijn gezicht goed in een plooi houden, zeg maar.
Nou heb ik daarvoor al een tijd therapie gehad, cognitieve gedragstherapie. Dat hielp niet echt. Mijn probleem is dat ik mijn angsten prima kan confronteren. Ik durf best wel contact te maken met mensen, dat moet ik gewoon van mezelf. Maar tegelijkertijd faal ik daarin. Zowel door zenuwen als doordat ik de skills mis / vaak niet weet wat te zeggen, en dat zal vast weer komen doordat ik niet goed kan 'oefenen' door mijn zenuwen.
Nou zit ik te denken aan antidepressiva. In ieder geval tijdelijk zodat ik alles wat meer onder controle kan krijgen. Aan therapie heb ik niet (meer) zo heel veel. Ik weet verdomd goed hoe ik in elkaar zit en kan je zo alles benoemen van oorzaak tot gevolg. Ik weet ook dat sommige van mijn gedachten als niet terecht zouden kunnen worden bestempeld, maar ik voel dat zelf niet zo. Verder reageer ik niet altijd adequaat, waardoor ik dus eigenlijk bevestiging krijg van mijn eigen angst. Een soort van angst om me angstig te gedragen.
Is medicatie hier een oplossing, en herkent iemand zich erin? Ik zit er echt een beetje doorheen, heb het er helemaal mee gehad. Ik wil gewoon gelukkig zijn en genieten van mijn leven.
Hoe ver ben je nu met die sessies? En merk je dat ze wat toevoegen of zijn het met name open deuren?quote:Op maandag 19 april 2010 09:38 schreef Lotteu het volgende:
Ik merk dat het heel langzaam aan wat beter gaat weer. Heb nu de eerste 'mp3 sessie' 3 keer geluisterd en heb heel veel aan wat er gezegd wordt! Alleen zit het nog niet zo goed in mn hoofd dat wanneer de angst komt opzetten ik het allemaal nog weet. Dat is steeds mijn probleem. op het moment van angst vergeet ik de dingen die ik moet denken enzo. Misschien eens (heel stom maargoed) opschrijven op een papiertje en in mn zak doen
"We meet every day at the same cafe, six-thirty and no one knows she'll be there."
Psychische aandoeningen gaan nooit over. Ze kunnen wel meer of minder aanwezig zijn.quote:Op woensdag 31 maart 2010 23:36 schreef deenigeechteTS het volgende:
[..]
medicijnen werken niet want depressie is een psychische aandoening, oftewel je moet gewoon blij denken dan gaat het over heb ik gelezen
[..]
Depressie is geen psychische aandoening maar een symptoom of wel een ziekte maar dat verschilt per persoon wel; je bent echt niet heel je leven depressief.
Medicijnen onderdrukken de symptomen.
Bullshit. Natuurlijk kunnen psychische aandoeningen wel over gaan. Juist wel. Neurologische aandoeningen vaak niet, zoals AD(H)D en autisme. Ook psychiatrische stoornissen kunnen veelal, in theorie, gewoon over gaan. Daar gebeurt het in de praktijk alleen helaas wat minder vaak bij, en blijven die mensen toch wel hun hele leven in meer of mindere mate last houden.quote:Op maandag 28 juni 2010 02:25 schreef ScarFace- het volgende:
[..]
Psychische aandoeningen gaan nooit over. Ze kunnen wel meer of minder aanwezig zijn.
Depressie is geen psychische aandoening maar een symptoom of wel een ziekte maar dat verschilt per persoon wel; je bent echt niet heel je leven depressief.
Medicijnen onderdrukken de symptomen.
Ik merk dat ik weer in een depressie begin te raken Ik heb al eerder depressies gehad en daardoor een aantal keren mijn studie moeten onderbreken. Nu heb ik half maart mijn jaarstage moeten stoppen omdat mijn slber me niet stabiel genoeg vond en sindsdien is het bergafwaarts gegaan. Ik zit dus al sinds half maart thuis en ik begin steeds depressiever te worden, steeds somberder, steeds minder zin om dingen te doen, heel veel slapen en eten, of juist heel weinig slapen en eten en dan aan het eind van de dag instorten, suïcidale gedachten, heel veel piekeren en ontzettend lusteloos zijn. Dus ga toch maar weer hulp zoeken, want wil in september een andere studie gaan doen en het zou jammer zijn als dat niet gaat lukken omdat ik weer midden in een depressie zit.
Ik volg op het moment een training Voluit leven bij Dimence, om te leren om te gaan met psychische pijn, maar die gaat niet "diep" genoeg voor me. Vanmiddag heb ik weer een bijeenkomst, dus dan maar even overleggen overeen zwaardere vorm van hulp.
Ik heb al eerder depressies gehad en daardoor een aantal keren mijn studie moeten onderbreken. Nu heb ik half maart mijn jaarstage moeten stoppen omdat mijn slber me niet stabiel genoeg vond en sindsdien is het bergafwaarts gegaan. Ik zit dus al sinds half maart thuis en ik begin steeds depressiever te worden, steeds somberder, steeds minder zin om dingen te doen, heel veel slapen en eten, of juist heel weinig slapen en eten en dan aan het eind van de dag instorten, suïcidale gedachten, heel veel piekeren en ontzettend lusteloos zijn. Dus ga toch maar weer hulp zoeken, want wil in september een andere studie gaan doen en het zou jammer zijn als dat niet gaat lukken omdat ik weer midden in een depressie zit.Ik volg op het moment een training Voluit leven bij Dimence, om te leren om te gaan met psychische pijn, maar die gaat niet "diep" genoeg voor me. Vanmiddag heb ik weer een bijeenkomst, dus dan maar even overleggen overeen zwaardere vorm van hulp.
Sylvana, dat thuiszitten is waardeloos! Zonder dagritme is een depressie vaak sterker dan wijzelf.
Sterkte.
Sterkte.
Vervelend en volgens mij zit ik in het zelfde schuitje nu.quote:
Ik merk dat ik weer in een depressie begin te raken
Ik volg op het moment een training Voluit leven bij Dimence, om te leren om te gaan met psychische pijn, maar die gaat niet "diep" genoeg voor me. Vanmiddag heb ik weer een bijeenkomst, dus dan maar even overleggen overeen zwaardere vorm van hulp.
Damn. Ik voel me echt weer totaal waaardeloos nu.
en dat terwijl ik juist meer dingen doe overdag. Misschien te snel te veel gewild..
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Dank je Caroline en vervelend dat je in hetzelfde schuitje zit Bos81.
Gisteren dus gesprek gehad bij Dimence en het leek haar verstandig als ik weer contact opneem met de huisarts voor een behandeltraject. Want wat ik nu doe is een training ( volgende week laatste keer) en daarin bespreken we altijd wel even hoe het gaat, maar gaan we er verder niet op in. En aangezien die depressie maar blijft terugkeren steeds toch maar weer kijken voor een langer behandeltraject.
Hoop wel dat ik een beetje snel terecht kan en niet pas in september, want dan begin ik met die nieuwe studie. En na 6 jaar gestudeerd te hebben en nu met een totaal nieuwe studie te beginnen wil ik wel dat het een keer goed gaat. ( Daar maak ik me nog het meeste zorgen over, als het nu weer niet lukt dat ik met een enorme studieschuld opgezadeld zit omdat ik dan alles moet terugbetalen aan DUO)
Nouja, morgen dus maar even de wekker zetten zodat ik 's ochtends de huisarts kan bellen.
Gisteren dus gesprek gehad bij Dimence en het leek haar verstandig als ik weer contact opneem met de huisarts voor een behandeltraject. Want wat ik nu doe is een training ( volgende week laatste keer) en daarin bespreken we altijd wel even hoe het gaat, maar gaan we er verder niet op in. En aangezien die depressie maar blijft terugkeren steeds toch maar weer kijken voor een langer behandeltraject.
Hoop wel dat ik een beetje snel terecht kan en niet pas in september, want dan begin ik met die nieuwe studie. En na 6 jaar gestudeerd te hebben en nu met een totaal nieuwe studie te beginnen wil ik wel dat het een keer goed gaat. ( Daar maak ik me nog het meeste zorgen over, als het nu weer niet lukt dat ik met een enorme studieschuld opgezadeld zit omdat ik dan alles moet terugbetalen aan DUO)
Nouja, morgen dus maar even de wekker zetten zodat ik 's ochtends de huisarts kan bellen.
Zijn daar geen regelingen mee te treffen vanwege omstandigheden dan sylvana, met de DUO?
Lambo of Rekt
Ja, als ik een medische verklaring kan krijgen dat ik depressief ben dan kan er wel wat geregeld worden. Maar dan moet ik die dus eerst krijgen. En heb gisteren aan die vrouw van die training gevraagd of zij hem kan invullen, maar zij mag dat niet omdat ik niet in behandeling ben bij haar, maar gewoon een vrijblijvende training volg. Dus ik zal dan eerst onder behandeling moeten zijn van een psycholoog/psychiater voordat ik zo'n medische verklaring kan krijgen. En dan is het nog maar afwachten of DUO het goedkeurt. Want wat ik dan zou willen is een geheel nieuwe prestatiebeurs voor 4 jaar. Of dat ze mn schulden die ik tot nu toe al heb opgebouwd kwijtschelden, dat zou ook veel schelen. Maar dat is dus afwachten of dat allemaal gaat lukken.quote:Op woensdag 14 juli 2010 11:13 schreef EggsTC het volgende:
Zijn daar geen regelingen mee te treffen vanwege omstandigheden dan sylvana, met de DUO?
Vervelend voor je, Bos81. Hoe gaat het nu met je?quote:Op woensdag 14 juli 2010 00:56 schreef Bos81 het volgende:
[..]
Vervelend en volgens mij zit ik in het zelfde schuitje nu.
Damn. Ik voel me echt weer totaal waaardeloos nu.
en dat terwijl ik juist meer dingen doe overdag. Misschien te snel te veel gewild..
Nog een beetje hetzelfde liedje. Moeilijk om mezelf in woorden uit te drukkenquote:
[..]
Vervelend voor je, Bos81. Hoe gaat het nu met je?
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Je moet maar net iemand vinden die veel van die regelingen afweet, heb ik het idee.quote:Op woensdag 14 juli 2010 11:19 schreef Sylvana het volgende:
[..]
Ja, als ik een medische verklaring kan krijgen dat ik depressief ben dan kan er wel wat geregeld worden. Maar dan moet ik die dus eerst krijgen. En heb gisteren aan die vrouw van die training gevraagd of zij hem kan invullen, maar zij mag dat niet omdat ik niet in behandeling ben bij haar, maar gewoon een vrijblijvende training volg. Dus ik zal dan eerst onder behandeling moeten zijn van een psycholoog/psychiater voordat ik zo'n medische verklaring kan krijgen. En dan is het nog maar afwachten of DUO het goedkeurt. Want wat ik dan zou willen is een geheel nieuwe prestatiebeurs voor 4 jaar. Of dat ze mn schulden die ik tot nu toe al heb opgebouwd kwijtschelden, dat zou ook veel schelen. Maar dat is dus afwachten of dat allemaal gaat lukken.
Zo krijg ik zelf wel 1 jaar extra stufi vanwege dit soort problemen, maar eigenlijk kom ik daar nog niet zo heel ver mee
Ik zit eigenlijk een beetje in hetzelfde schuitje als jij wat dat betreft, wel minder jaren gestudeerd al (ongeveer 3 jaar nu, maar wel met veel tussenpozen) maar m'n huidige studie gaat helaas ook weer niet helemaal lekker Ook met die 'tienjaar-regeling' zit ik een beetje. En als ik toch weer zou moeten stoppen zit ik ook met een behoorlijke schuld opgezadeld (heb steeds de maximale stufi ontvangen).Ik hoop in ieder geval voor je dat het geregeld kan worden! Scheelt toch ook al veel als je je daarover geen zorgen hoeft te maken.
Altijd wel het proberen waard dusquote:Op woensdag 14 juli 2010 11:19 schreef Sylvana het volgende:
[..]
Ja, als ik een medische verklaring kan krijgen dat ik depressief ben dan kan er wel wat geregeld worden. Maar dan moet ik die dus eerst krijgen. En heb gisteren aan die vrouw van die training gevraagd of zij hem kan invullen, maar zij mag dat niet omdat ik niet in behandeling ben bij haar, maar gewoon een vrijblijvende training volg. Dus ik zal dan eerst onder behandeling moeten zijn van een psycholoog/psychiater voordat ik zo'n medische verklaring kan krijgen. En dan is het nog maar afwachten of DUO het goedkeurt. Want wat ik dan zou willen is een geheel nieuwe prestatiebeurs voor 4 jaar. Of dat ze mn schulden die ik tot nu toe al heb opgebouwd kwijtschelden, dat zou ook veel schelen. Maar dat is dus afwachten of dat allemaal gaat lukken.
Lambo of Rekt
Ik heb bij mijn vorige depressie al een keer 1 jaar verlenging gekregen, maar met dat extra jaar erbij is het nu in oktober helemaal op. En ik heb al die jaren ook maximale stufi gehad en zit ook met die 10-jaar regeling. Ben al 6 jaar bezig, dus moet die nieuwe studie in 4 jaar afronden, wat weer extra druk geeft. Toen met die 1 jaar extra heeft de psych waar ik op dat moment onder behandeling was verklaring geschreven, maar die beste man heb ik nu al jaren geen contact meer mee, dus kan ook moeilijk naar hem terug gaan. Maar dus maar aanmelden bij Dimence en hopen dat ik daar een diagnose of verklaring kan krijgen. Zou idd erg veel rust geven als ik gewoon 4 jaar kan studeren zonder me zorgen te hoeven maken over een enorme schuld of het laatste jaar helemaal zelf moeten zien te betalen, want heb geen idee hoe ik dat moet doen.quote:
[..]
Je moet maar net iemand vinden die veel van die regelingen afweet, heb ik het idee.
Zo krijg ik zelf wel 1 jaar extra stufi vanwege dit soort problemen, maar eigenlijk kom ik daar nog niet zo heel ver mee
Ik hoop in ieder geval voor je dat het geregeld kan worden! Scheelt toch ook al veel als je je daarover geen zorgen hoeft te maken.
Kan trouwens weer eens niet slapen vannacht. Ben om half 11 naar bed gegaan, om 1 uur er al even uit geweest en even wat gelezen, om kwart voor 2 weer opnieuw naar bed gegaan, maar het wil nog steeds niet lukken
De ene nacht slaap ik amper, en de volgende nacht slaap ik dan weer heel veel om het in te halen. Echt fucked up is dat Ddit: De huisarts was vandaag niet aanwezig ( is altijd zo als je hem nodig hebt. Morgen maar weer proberen dus)
[ Bericht 2% gewijzigd door _Hestia_ op 15-07-2010 11:43:03 ]
Ik stap toch maar de drempel over om hier te posten...
Ben nog niet officieel gediagnosticeerd met 'major depressive disorder', maar dat is gewoon wachten op het volgende gesprek...
Wat is het toch moeilijk om je masker af te zetten en ECHT te zeggen hoe je je voelt. Het is veel makkelijker om alles gewoon te negeren, om te doen alsof het er niet is, in de hoop dat het weggaat. Waarom kan het niet ook zo werken? De mensen willen toch niet weten dat je ziek bent. Waarom gaat het dan niet ook gewoon weg? Dit is echt veel elllendiger dan alle fysieke pijnen van de afgelopen 1,5 jaar bij elkaar.
Mijn grootste angst is nu ook werkelijkheid geworden... Kan wel janken. Doe ik ook. Helpt niet. Baggerzooi.
Ik weet niet of dit de plek is om ervaringen te delen, want tnt is dat niet echt gebeurd in dit topic, maar ach, iemand moet de eerste zijn, nietwaar?
Ben nog niet officieel gediagnosticeerd met 'major depressive disorder', maar dat is gewoon wachten op het volgende gesprek...
Wat is het toch moeilijk om je masker af te zetten en ECHT te zeggen hoe je je voelt. Het is veel makkelijker om alles gewoon te negeren, om te doen alsof het er niet is, in de hoop dat het weggaat. Waarom kan het niet ook zo werken? De mensen willen toch niet weten dat je ziek bent. Waarom gaat het dan niet ook gewoon weg? Dit is echt veel elllendiger dan alle fysieke pijnen van de afgelopen 1,5 jaar bij elkaar.
Mijn grootste angst is nu ook werkelijkheid geworden... Kan wel janken. Doe ik ook. Helpt niet. Baggerzooi.
Ik weet niet of dit de plek is om ervaringen te delen, want tnt is dat niet echt gebeurd in dit topic, maar ach, iemand moet de eerste zijn, nietwaar?
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Welkom! Ik herken de ervaring, de gedachte dat het niet eerlijk is. Gelukkig is er de laatste tijd meer begrip voor depressie gekomen en meer aandacht voor diagnose en behandeling.
Sterkte.
Sterkte.
Hi lieve lezers
Hier mijn verhaal. Ik heb sinds kort last van paniek aanvallen en depressieve gedachtes. Het is allemaal begonnen in april / mei van dit jaar. Ik ben een man ( jongen ) van 22. Ben bezig met afstuderen ( HBO ) en heb hiervoor nooit ergens last van gehad. Ik studeer af bij mijn vader. Ik heb altijd gezegd dat ik het bedrijf wou overnemen van mijn vader. Ik merkte tijdens mijn afstuderen dat ik een angst begon te creëren en dat ik niet meer in het bedrijf wil werken. Dit uitte zich in dat ik niks meer aan mijn afstuderen ging doen. Eind april heb ik er een extra bijbaantje bijgenomen en sindsdien is het bergafwaarts gegaan met mij. Ik kom hier echt met tegenzin en heb hier niks te doen waardoor ik alle tijd heb om na te denken en te piekeren. Ik ben bang geworden voor de toekomst en ben bang voor alles wat hiermee te maken heeft. Zo ben ik bang dat ik niet kan afstuderen eind augustus. Er is een stemmetje in mijn hoofd die zegt dat ik het niet kan. Stel bijvoorbeeld ik kan afstuderen dan zegt het stemmetje in mijn hoofd: je kan geen baan vinden en al vind je een baan dan verpest je het voor jezelf, je kan niks meer wat je op school hebt geleerd en je krijgt een baan onder je niveau, slecht inkomen etc. Hierdoor ben ik erg bang geworden dat ik niet meer aan mijn verwachtingen kan voldoen. Mijn zelfvertrouwen is echt onder het 0 punt inmiddels. Op het moment heb ik een rare tik ontwikkeld dat ik geen geld meer wil uitgeven. Op sociaal niveau onttrek ik mij liever ook aan alles, want ja dit kost geld en ik voel me toch klote, dus waarom zou ik daar gaan doen alsof ik me goed voel. Ik ben inmiddels al 2 jaar vrijgezel en mis heel erg de liefde van een vriendin. Het probleem van mij is dat ik alles afkap en mijzelf wil beschermen. Ik ben bang dat als mijn vriendin achter mijn problemen komt dat ze het toch weer uit maakt. Bijvoorbeeld nu ook weer. Ben een meid tegengekomen die mij wel ziet zitten en ik haar ook wel, maar toch doe ik niks met haar ( ga niet op date en doe geen best om haar beter te leren kennen) uit zelfbescherming. Ik wil ook zo graag uit huis, maar ben verschrikkelijk bang dat ik ook hierin ga falen. BAH. Sinds kort ben ik in therapie bij een psychologe maar hier voel ik me niet beter door. Moet leren realistisch na te denken o.i.d. Voor de info, mijn moeder heeft ook erg veel last van depressieve gevoelens. Nou dit was het voor even, heb even alles opgeschreven wat in mij opkwam, maar weet zeker dat er straks nog meer dingen in mij opkomen. Heeft iemand hier ervaring mee + wat moet ik hiermee
Hier mijn verhaal. Ik heb sinds kort last van paniek aanvallen en depressieve gedachtes. Het is allemaal begonnen in april / mei van dit jaar. Ik ben een man ( jongen ) van 22. Ben bezig met afstuderen ( HBO ) en heb hiervoor nooit ergens last van gehad. Ik studeer af bij mijn vader. Ik heb altijd gezegd dat ik het bedrijf wou overnemen van mijn vader. Ik merkte tijdens mijn afstuderen dat ik een angst begon te creëren en dat ik niet meer in het bedrijf wil werken. Dit uitte zich in dat ik niks meer aan mijn afstuderen ging doen. Eind april heb ik er een extra bijbaantje bijgenomen en sindsdien is het bergafwaarts gegaan met mij. Ik kom hier echt met tegenzin en heb hier niks te doen waardoor ik alle tijd heb om na te denken en te piekeren. Ik ben bang geworden voor de toekomst en ben bang voor alles wat hiermee te maken heeft. Zo ben ik bang dat ik niet kan afstuderen eind augustus. Er is een stemmetje in mijn hoofd die zegt dat ik het niet kan. Stel bijvoorbeeld ik kan afstuderen dan zegt het stemmetje in mijn hoofd: je kan geen baan vinden en al vind je een baan dan verpest je het voor jezelf, je kan niks meer wat je op school hebt geleerd en je krijgt een baan onder je niveau, slecht inkomen etc. Hierdoor ben ik erg bang geworden dat ik niet meer aan mijn verwachtingen kan voldoen. Mijn zelfvertrouwen is echt onder het 0 punt inmiddels. Op het moment heb ik een rare tik ontwikkeld dat ik geen geld meer wil uitgeven. Op sociaal niveau onttrek ik mij liever ook aan alles, want ja dit kost geld en ik voel me toch klote, dus waarom zou ik daar gaan doen alsof ik me goed voel. Ik ben inmiddels al 2 jaar vrijgezel en mis heel erg de liefde van een vriendin. Het probleem van mij is dat ik alles afkap en mijzelf wil beschermen. Ik ben bang dat als mijn vriendin achter mijn problemen komt dat ze het toch weer uit maakt. Bijvoorbeeld nu ook weer. Ben een meid tegengekomen die mij wel ziet zitten en ik haar ook wel, maar toch doe ik niks met haar ( ga niet op date en doe geen best om haar beter te leren kennen) uit zelfbescherming. Ik wil ook zo graag uit huis, maar ben verschrikkelijk bang dat ik ook hierin ga falen. BAH. Sinds kort ben ik in therapie bij een psychologe maar hier voel ik me niet beter door. Moet leren realistisch na te denken o.i.d. Voor de info, mijn moeder heeft ook erg veel last van depressieve gevoelens. Nou dit was het voor even, heb even alles opgeschreven wat in mij opkwam, maar weet zeker dat er straks nog meer dingen in mij opkomen. Heeft iemand hier ervaring mee + wat moet ik hiermee
Allereerst, wat goed dat je hier je verhaal neerschrijft. Het delen met mensen (ook al ken je ze niet) kan al een beetje opluchting geven.quote:Op maandag 19 juli 2010 20:36 schreef Givenchi3 het volgende:
Hi lieve lezers
Hier mijn verhaal. Ik heb sinds kort last van paniek aanvallen en depressieve gedachtes. Het is allemaal begonnen in april / mei van dit jaar. Ik ben een man ( jongen ) van 22. Ben bezig met afstuderen ( HBO ) en heb hiervoor nooit ergens last van gehad. Ik studeer af bij mijn vader. Ik heb altijd gezegd dat ik het bedrijf wou overnemen van mijn vader. Ik merkte tijdens mijn afstuderen dat ik een angst begon te creëren en dat ik niet meer in het bedrijf wil werken. Dit uitte zich in dat ik niks meer aan mijn afstuderen ging doen. Eind april heb ik er een extra bijbaantje bijgenomen en sindsdien is het bergafwaarts gegaan met mij. Ik kom hier echt met tegenzin en heb hier niks te doen waardoor ik alle tijd heb om na te denken en te piekeren. Ik ben bang geworden voor de toekomst en ben bang voor alles wat hiermee te maken heeft. Zo ben ik bang dat ik niet kan afstuderen eind augustus. Er is een stemmetje in mijn hoofd die zegt dat ik het niet kan. Stel bijvoorbeeld ik kan afstuderen dan zegt het stemmetje in mijn hoofd: je kan geen baan vinden en al vind je een baan dan verpest je het voor jezelf, je kan niks meer wat je op school hebt geleerd en je krijgt een baan onder je niveau, slecht inkomen etc. Hierdoor ben ik erg bang geworden dat ik niet meer aan mijn verwachtingen kan voldoen. Mijn zelfvertrouwen is echt onder het 0 punt inmiddels. Op het moment heb ik een rare tik ontwikkeld dat ik geen geld meer wil uitgeven. Op sociaal niveau onttrek ik mij liever ook aan alles, want ja dit kost geld en ik voel me toch klote, dus waarom zou ik daar gaan doen alsof ik me goed voel. Ik ben inmiddels al 2 jaar vrijgezel en mis heel erg de liefde van een vriendin. Het probleem van mij is dat ik alles afkap en mijzelf wil beschermen. Ik ben bang dat als mijn vriendin achter mijn problemen komt dat ze het toch weer uit maakt. Bijvoorbeeld nu ook weer. Ben een meid tegengekomen die mij wel ziet zitten en ik haar ook wel, maar toch doe ik niks met haar ( ga niet op date en doe geen best om haar beter te leren kennen) uit zelfbescherming. Ik wil ook zo graag uit huis, maar ben verschrikkelijk bang dat ik ook hierin ga falen. BAH. Sinds kort ben ik in therapie bij een psychologe maar hier voel ik me niet beter door. Moet leren realistisch na te denken o.i.d. Voor de info, mijn moeder heeft ook erg veel last van depressieve gevoelens. Nou dit was het voor even, heb even alles opgeschreven wat in mij opkwam, maar weet zeker dat er straks nog meer dingen in mij opkomen. Heeft iemand hier ervaring mee + wat moet ik hiermee
Bepaalde dingen uit jouw verhaal herken ik wel. Begin april (ongeveer) is bij mij een depressie geconstateerd door de psycholoog. Enkele weken daarna ben ik gestart met het slikken van antidepressiva. Die dosis heb ik stapje voor stapje opgebouwd, maar de depressie is zeker nog niet weg.
Maargoed, terugkomend op jouw verhaal..
Ik maak uit je verhaal op dat je veel dingen voor de toekomst negatief inziet. Het afstuderen gaat je niet lukken, een eventuele vriendin zal een relatie niet zien zitten, een leuke baan vinden zal niet gaan lukken.
Ik denk dat het belangrijk is om niet alleen te kijken naar dingen die in jouw ogen niet (gaan) lukken, maar ook dingen die op dit moment wel goed gaan. Het is belangrijk om vooral te kijken naar het nu en niet teveel naar de toekomst (hoewel ik uit eigen ervaring weet dat dat superlastig is).
Verder is het misschien behulpzaam om te kijken hoe reeel je gedachten zijn. Hoe reeel is het dat jij straks met je HBO-diploma geen leuke baan gaat vinden? Hoe reeel is het dat het afstuderen never-nooit meer gaat lukken.
Mijn depressie is ook tot uiting gekomen tijdens het afstuderen (ook HBO) en juist de stuctuur die de studie me nog gaf, hield me op de been. Juist daardoor had ik nog structuur een een doel voor ogen. Inmiddels ben ik afgestudeerd. Ja, en dan nu een baan zoeken. Dat is ook iets waarmee ik zit. Ik leg mezelf op in ieder geval 1 uur per dag te zoeken naar werk. Door mezelf bepaalde 'taken' op te leggen probeer ik voor mezelf een doel voor ogen te houden, en dat valt zeker niet altijd mee, maar probeer in ieder geval elke dag iets voor jezelf te plannen. Boodschappen doen, een stukje fietsen, de hond uitlaten.. net wat voor jou van toepassing is.
Geef in ieder geval niet op. Het schijnt dat een depressie altijd weer over gaat (hoewel ik dat zelf ook niet altijd durf te geloven). En blijf, als je die behoefte hebt, je verhalen gewoon delen met anderen, in je naaste omgeving en/of op FOK!.
Sterkte.
Ik heb het labeltje 'Angststoornis' opgeplakt gekregen..
Vind niet echt dat het terecht is, aangezien ik last heb van ups en downs..Soms kan ik hard gaan huilen omdat ik me gewoon kut voel.
Muziek heeft ook erg invloed erop, mooie liedjes werken erg op mijn emoties. (bij meer mensen zo)
Maargoed ik sta nu al ruim 3 kwart jaar op wachtlijst, alleen moet je volgens mij eerst half dood gaan wil je echt hulp krijgen.
Magnesium pilletjes helpen btw bij depressie, het is geen wondermiddel maar het laat je wel een stuk beter voelen.
Vind niet echt dat het terecht is, aangezien ik last heb van ups en downs..Soms kan ik hard gaan huilen omdat ik me gewoon kut voel.
Muziek heeft ook erg invloed erop, mooie liedjes werken erg op mijn emoties. (bij meer mensen zo)
Maargoed ik sta nu al ruim 3 kwart jaar op wachtlijst, alleen moet je volgens mij eerst half dood gaan wil je echt hulp krijgen.
Magnesium pilletjes helpen btw bij depressie, het is geen wondermiddel maar het laat je wel een stuk beter voelen.
Ik word niet goed van bepaalde persoonlijkheden, bijvoorbeeld op waar ik gewerkt heb. Daar was zo'n maatschappelijk werkster(moest ik mee samenwerken), dat was eigenlijk een wolvin in schaapskleren en arrogant ook nog. En dan word ik ontslagen en dan gaan zulke lui gaan maar 'lekker' door, tenminste financieel wel, terwijl ze eigenlijk helemaal niet zo kundig was. Heb gelukkig tijdens mijn werk dat ook terug laten blijken, door bijvoorbeeld terug arrogant te doen en dan stond die toch meteen op de achterste benen, ging mij daarna onderhuids terugpakken. Maar zulk soort figuren verkeren dan toch in een soort machtspositie. Ik probeer het maar zo snel mogelijk te vergeten, maar het vervelende is dat je zulke zuigers met dezelfde trekjes altijd ergens anders wel weer tegenkomt. Ik probeer er maar van te leren en er niet te diep op in te gaan. Dan verdwijnen die nare klachten als sneeuw voor de zon.
De huisarts is met vakantie. Aangezien ik net verhuisd ben en nog niet eerder bij deze huisarts ben geweest vind ik het ook een beetje raar om gelijk naar een vervanger te gaan voor zoiets. Volgende week is hij als het goed is weer terug.
Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg.
Je moet de mening van een meerderheid niet verwarren met de waarheid.
Ik ben mijn medicatie aan het afbouwen, of eigenlijk heb ik eergisteren mijn laatste antidepressivapil genomen. Dus ik ben gestopt. Ik voel me een erg labiele vaatdoek. Soms spontane huilbuien waarin ik me vreselijk wanhopig voel, en die buien gaan net zo eenvoudig weg als dat ze kwamen. Ik voel rare trillingen door mijn hoofd gaan als afkickverschijnsel. En ik heb de hele dag door hartkloppingen. Ik ben benieuwd hoe het gaat als het medicijn helemaal uit mijn lijf is. Of ik dan stabieler ben.
Heeft iemand hier trouwens ervaring met iets als praatgroepen? Of groepstherapie. Ik merk dat ik een groeiende behoefte heb om met gelijkgestemden te praten.
Heeft iemand hier trouwens ervaring met iets als praatgroepen? Of groepstherapie. Ik merk dat ik een groeiende behoefte heb om met gelijkgestemden te praten.
quote:Op donderdag 22 juli 2010 12:31 schreef Amnistia het volgende:
Maargoed ik sta nu al ruim 3 kwart jaar op wachtlijst, alleen moet je volgens mij eerst half dood gaan wil je echt hulp krijgen.
Magnesium pilletjes helpen btw bij depressie, het is geen wondermiddel maar het laat je wel een stuk beter voelen.
Christus te paard zeg! Al driekwartjaar op een wachtlijst
. Ik heb geloof ik iets van 4 weken op een wachtlijst gestaan. Dat kan toch niet? Dat je zo lang moet wachten op hulp? Is dat een doorverwijzing van je huisarts?
Laatst onderworpen aan een ADHD onderzoek. Mijn PB-er van het RIBW raadde mij en aantal maanden geleden al aan weer eens te gaan praten met de psychiater met betrekking tot de medicatie. Dat gesprek is er gekomen, zij is daar zelf ook bij geweest, maar de psychiater wilde niets aan de medicatie veranderen voordat ik een zeer uitgebreide ADHD-vragenlijst had ingevuld. Ik heb die lijst ingevuld, en naar aanleiding daarvan wilde men toch verder onderzoek doen. Dat onderzoek is inmiddels afgerond, and guess what... niets aan de hand (ja, ik heb wat concentratieproblemen, maar er is niet genoeg om een diagnose ADD / ADHD te stellen). Ik had niet anders verwacht. Al dat gezeik weer om niets.
BInnenkort alsnog weer een gesprek met de psychiater dus over de medicatie. Ik ben benieuwd.
BInnenkort alsnog weer een gesprek met de psychiater dus over de medicatie. Ik ben benieuwd.
quote:Op zaterdag 24 juli 2010 14:20 schreef Quickie_Butt het volgende:
Heeft iemand hier trouwens ervaring met iets als praatgroepen? Of groepstherapie. Ik merk dat ik een groeiende heb om met gelijkgestemden te praten.
Ja! Daar heb ik heel veel ervaring mee zelfs
Maar het kan je echt goed helpen. Groepsgenoten staan vaak ook wat 'dichter bij je' dan bijvoorbeeld een psycholoog. Daarom kun je er veel steun aan hebben. Er worden tips en adviezen uitgewisseld vanuit eigen ervaringen, en ikzelf vind reacties van groepsgenoten op bijvoorbeeld je eigen verhaal of gedrag ook 'geloofwaardiger' dan die van een hulpverlener Maar mijn ervaring is ook dat je niet te lang in zo'n therapieen moet blijven hangen.
AL heb ik hier al vaker gepost, wil ik het toch weer een keer van me afschrijven.
Halverwege februari/maart 2009 is er bij mij een depressie geconstateerd. Want ik lag de hele dag op bed (zonder te slapen) had nergens zin in, at slecht, voelde me bagger etcetera.
Toen dus medicatie gekregen, ging in eerste instantie ook niet goed, klachten bleven, dus over naar een andere Anti-depressiemiddel. Ging iets beter, kon weer iets meer doen overdag voelde me vaker vrolijk, maar toch gedurende de dag overheerste er een rotgevoel.
Maar om toch door te gaan, heb ik weer wat vrijwilligerswerk opgepakt om toch de nodige afleiding te zoeken. wat me redelijk afging. Omdat het me dus wel redelijk afging heb ik dit uitgebreid op verschillende plaatsen. Maar dit heeft een negatieve uitwerking gehad, want nu voel ik me vaak erg gestressed in zit snel aan mijn max. Maar dit kan ook aan mijn autisme liggen.
Ondertussen heb ik ook een cursus gevolgd om wat meer grip op mijn depressie te krijgen, maar dit heeft meer averechts gewerkt, dan dat het geholpen heeft.
Maar ik heb nu ook wat meer angsten. Zoals vorige week. 's avonds afgesproken om de volgende dag naar mijn vader te gaan, maar ik voelde me die ochtend zo angstig, dat ik afbelde. Een paar dagen later realiseerde ik me dat het de sterfdag van mijn moeder was, dus dat ik gewoon had moeten gaan, met een rotgevoel als gevolg. Ook een bezoek aan de supermarkt is soms erg moeilijk om me er toe te zetten.
Ook vraag ik me af, of het wel nog steeds een depressie is en niet iets anders...
Maar goed gisteren bij de psychiater geweest. Die adviseerde me om minder te gaan werken, als dit niet helpt kijken we verder (eventueel met medicatie) Voor nu dus nog geen verdere stappen en moet ik proberen de dagen door te zien komen..
Halverwege februari/maart 2009 is er bij mij een depressie geconstateerd. Want ik lag de hele dag op bed (zonder te slapen) had nergens zin in, at slecht, voelde me bagger etcetera.
Toen dus medicatie gekregen, ging in eerste instantie ook niet goed, klachten bleven, dus over naar een andere Anti-depressiemiddel. Ging iets beter, kon weer iets meer doen overdag voelde me vaker vrolijk, maar toch gedurende de dag overheerste er een rotgevoel.
Maar om toch door te gaan, heb ik weer wat vrijwilligerswerk opgepakt om toch de nodige afleiding te zoeken. wat me redelijk afging. Omdat het me dus wel redelijk afging heb ik dit uitgebreid op verschillende plaatsen. Maar dit heeft een negatieve uitwerking gehad, want nu voel ik me vaak erg gestressed in zit snel aan mijn max. Maar dit kan ook aan mijn autisme liggen.
Ondertussen heb ik ook een cursus gevolgd om wat meer grip op mijn depressie te krijgen, maar dit heeft meer averechts gewerkt, dan dat het geholpen heeft.
Maar ik heb nu ook wat meer angsten. Zoals vorige week. 's avonds afgesproken om de volgende dag naar mijn vader te gaan, maar ik voelde me die ochtend zo angstig, dat ik afbelde. Een paar dagen later realiseerde ik me dat het de sterfdag van mijn moeder was, dus dat ik gewoon had moeten gaan, met een rotgevoel als gevolg. Ook een bezoek aan de supermarkt is soms erg moeilijk om me er toe te zetten.
Ook vraag ik me af, of het wel nog steeds een depressie is en niet iets anders...
Maar goed gisteren bij de psychiater geweest. Die adviseerde me om minder te gaan werken, als dit niet helpt kijken we verder (eventueel met medicatie) Voor nu dus nog geen verdere stappen en moet ik proberen de dagen door te zien komen..
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
quote:Op zaterdag 24 juli 2010 15:48 schreef Bos81 het volgende:
AL heb ik hier al vaker gepost, wil ik het toch weer een keer van me afschrijven.
Halverwege februari/maart 2009 is er bij mij een depressie geconstateerd. Want ik lag de hele dag op bed (zonder te slapen) had nergens zin in, at slecht, voelde me bagger etcetera.
Toen dus medicatie gekregen, ging in eerste instantie ook niet goed, klachten bleven, dus over naar een andere Anti-depressiemiddel. Ging iets beter, kon weer iets meer doen overdag voelde me vaker vrolijk, maar toch gedurende de dag overheerste er een rotgevoel.
Maar om toch door te gaan, heb ik weer wat vrijwilligerswerk opgepakt om toch de nodige afleiding te zoeken. wat me redelijk afging. Omdat het me dus wel redelijk afging heb ik dit uitgebreid op verschillende plaatsen. Maar dit heeft een negatieve uitwerking gehad, want nu voel ik me vaak erg gestressed in zit snel aan mijn max. Maar dit kan ook aan mijn autisme liggen.
Ondertussen heb ik ook een cursus gevolgd om wat meer grip op mijn depressie te krijgen, maar dit heeft meer averechts gewerkt, dan dat het geholpen heeft.
Maar ik heb nu ook wat meer angsten. Zoals vorige week. 's avonds afgesproken om de volgende dag naar mijn vader te gaan, maar ik voelde me die ochtend zo angstig, dat ik afbelde. Een paar dagen later realiseerde ik me dat het de sterfdag van mijn moeder was, dus dat ik gewoon had moeten gaan, met een rotgevoel als gevolg. Ook een bezoek aan de supermarkt is soms erg moeilijk om me er toe te zetten.
Ook vraag ik me af, of het wel nog steeds een depressie is en niet iets anders...
Maar goed gisteren bij de psychiater geweest. Die adviseerde me om minder te gaan werken, als dit niet helpt kijken we verder (eventueel met medicatie) Voor nu dus nog geen verdere stappen en moet ik proberen de dagen door te zien komen..
Wat een naar verhaal
.Het vervelende aan het hele begrip 'depressie' vind ik dat de klachten soms zo breed kunnen zijn en vaag. Dat je zelf vaak niet meer weet of het nu de depressie is of iets van angst, of dat iets bij je karakter hoort.
En de dag door zien te komen is inderdaad vreselijk. Ik herken dat. Ik ben ook elke keer weer blij als het bedtijd is, dan zit er weer een dag op. En de volgende ochtend wakker worden en weten dat je nog de hele dag "moet"
Slaap je wel goed dan?quote:Op zaterdag 24 juli 2010 17:14 schreef Quickie_Butt het volgende:
[..]
Wat een naar verhaal
Het vervelende aan het hele begrip 'depressie' vind ik dat de klachten soms zo breed kunnen zijn en vaag. Dat je zelf vaak niet meer weet of het nu de depressie is of iets van angst, of dat iets bij je karakter hoort.
En de dag door zien te komen is inderdaad vreselijk. Ik herken dat. Ik ben ook elke keer weer blij als het bedtijd is, dan zit er weer een dag op. En de volgende ochtend wakker worden en weten dat je nog de hele dag "moet"
Ik ben door het slechte slapen soms al enorm moe om 11 uur en ga dan naar bed.
Lig ik "een tijdje wakker" om vervolgens naar de wc te gaan en dan kijk je op de klok...4 uur..
en dan de volgende dag extreem moe zijn etc.Maarja ik probeer ook gewoon positief te blijven denken, in kansen ed hoe moeilijk dat ook is
quote:
Heeft iemand hier trouwens ervaring met iets als praatgroepen? Of groepstherapie. Ik merk dat ik een groeiende behoefte heb om met gelijkgestemden te praten.
Ja ik heb ervaring met een gespreksgroep voor jongeren met een depressie. Was erg fijn om elke week met gelijkgestemden te praten, tips uit te wisselen, steun te krijgen enzo
Waren 2 therapeuten bij, maar het was voornamelijk een groep voor en door jongeren. Ik heb bijna 1.5 jaar in die groep gezeten, toen ging het wel weer redelijk met me en ben ik gestopt. Maar nu dus weer terug gezakt helaas.
quote:
[..]
Wat een naar verhaal
Het vervelende aan het hele begrip 'depressie' vind ik dat de klachten soms zo breed kunnen zijn en vaag. Dat je zelf vaak niet meer weet of het nu de depressie is of iets van angst, of dat iets bij je karakter hoort.
En de dag door zien te komen is inderdaad vreselijk. Ik herken dat. Ik ben ook elke keer weer blij als het bedtijd is, dan zit er weer een dag op. En de volgende ochtend wakker worden en weten dat je nog de hele dag "moet"
Okee, ja ik heb ooit wel een lijst gezien met symptomen, en veel er van heb ik, maar ook weer een aantal niet. En kunnen sommige inderdaad een angststoornis zijn of iets met mijn autisme te maken hebben. Al ik de meeste klachten pas heb vanaf eind/medio 2008/begin 2009. Daarvoor ging het best wel lekker met me.
En dat tegen de dagen op zien is inderdaad erg vervelend..
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Bij mij heeft DUO alles kwijtgescholden. Ben wel in behandeling, dus mijn psycholoog mocht dat wel invullen. Overigens hoef je een eventuele diagnose niet aan DUO op te geven!quote:Op woensdag 14 juli 2010 11:19 schreef Sylvana het volgende:
[..]
Ja, als ik een medische verklaring kan krijgen dat ik depressief ben dan kan er wel wat geregeld worden. Maar dan moet ik die dus eerst krijgen. En heb gisteren aan die vrouw van die training gevraagd of zij hem kan invullen, maar zij mag dat niet omdat ik niet in behandeling ben bij haar, maar gewoon een vrijblijvende training volg. Dus ik zal dan eerst onder behandeling moeten zijn van een psycholoog/psychiater voordat ik zo'n medische verklaring kan krijgen. En dan is het nog maar afwachten of DUO het goedkeurt. Want wat ik dan zou willen is een geheel nieuwe prestatiebeurs voor 4 jaar. Of dat ze mn schulden die ik tot nu toe al heb opgebouwd kwijtschelden, dat zou ook veel schelen. Maar dat is dus afwachten of dat allemaal gaat lukken.
Samen met een uittreksel van de huisarts waarin duidelijk stond dat ik al last had van de problematiek voor mijn stufi opraakte (en dat het met school samen hing), plus een verklaring van de decaan dat dit de juiste studie niet was ivm die problematiek. In mijn geval heeft dat dus wel voor gehele kwijtschelding gezorgd. Nieuwe stufi wil ik aan gaan vragen als ik me in heb geschreven voor een nieuwe studie.
Hoop dat het jou ook allemaal lukt
Nobody ever seems to remember life is a game we play
Daar ben ik ook weer even.
Sinds een week of 2 gaat het echt een stuk minder weer. Had een verhoging van de antidepressiva gehad, maar dat leek bijna averechts te werken. De afgelopen dagen had ik echt enorme huilbuien, alsof het gewoon niet meer leek te stoppen.
Ben toen afgelopen vrijdag maar weer naar de huisarts gegaan omdat ik eigenlijk gewoon ten einde raad was. Zij heeft mij nu doorverwezen naar een psychiater. Pfoe.. Dat voelt meteen zo heftig... alsof het echt helemaal mis is, en het nooit meer goed komt.
Merk dat ik nog erg aan het idee moet wennen. Eerst moest ik al toegeven aan het bezoeken van een psycholoog, toen moest ik toegeven aan het slikken van antidepressiva, en nu komt daar de psychiater bij.
Het voelt gewoon zo uitzichtloos... alsof het alleen maar erger wordt.
Ik ben overigens wel benieuwd of er mensen zijn hier met een depressie die eventueel ervaringen hebben met het onder behandeling zijn bij een psycholoog. Ik hoor graag ervaringen.
Bedankt alvast.
Sinds een week of 2 gaat het echt een stuk minder weer. Had een verhoging van de antidepressiva gehad, maar dat leek bijna averechts te werken. De afgelopen dagen had ik echt enorme huilbuien, alsof het gewoon niet meer leek te stoppen.
Ben toen afgelopen vrijdag maar weer naar de huisarts gegaan omdat ik eigenlijk gewoon ten einde raad was. Zij heeft mij nu doorverwezen naar een psychiater. Pfoe.. Dat voelt meteen zo heftig... alsof het echt helemaal mis is, en het nooit meer goed komt.
Merk dat ik nog erg aan het idee moet wennen. Eerst moest ik al toegeven aan het bezoeken van een psycholoog, toen moest ik toegeven aan het slikken van antidepressiva, en nu komt daar de psychiater bij.
Het voelt gewoon zo uitzichtloos... alsof het alleen maar erger wordt.
Ik ben overigens wel benieuwd of er mensen zijn hier met een depressie die eventueel ervaringen hebben met het onder behandeling zijn bij een psycholoog. Ik hoor graag ervaringen.
Bedankt alvast.
Ik ben pas net onder behandeling. Maar voel me niet echt serieus genomen. Ik ga snel op zoek naar een anderequote:Op zondag 25 juli 2010 12:13 schreef sunmoonstar het volgende:
Daar ben ik ook weer even.
Sinds een week of 2 gaat het echt een stuk minder weer. Had een verhoging van de antidepressiva gehad, maar dat leek bijna averechts te werken. De afgelopen dagen had ik echt enorme huilbuien, alsof het gewoon niet meer leek te stoppen.
Ben toen afgelopen vrijdag maar weer naar de huisarts gegaan omdat ik eigenlijk gewoon ten einde raad was. Zij heeft mij nu doorverwezen naar een psychiater. Pfoe.. Dat voelt meteen zo heftig... alsof het echt helemaal mis is, en het nooit meer goed komt.
Merk dat ik nog erg aan het idee moet wennen. Eerst moest ik al toegeven aan het bezoeken van een psycholoog, toen moest ik toegeven aan het slikken van antidepressiva, en nu komt daar de psychiater bij.
Het voelt gewoon zo uitzichtloos... alsof het alleen maar erger wordt.
Ik ben overigens wel benieuwd of er mensen zijn hier met een depressie die eventueel ervaringen hebben met het onder behandeling zijn bij een psycholoog. Ik hoor graag ervaringen.
Bedankt alvast.
Dat gebeurt vaak.. ik sta al ruim eenj aar op de wachtlijst en ik hoor gewoon niks.. er was als het goed is spoed bij geschreven maar ik merk weinig spoed.quote:Op zondag 25 juli 2010 12:45 schreef Givenchi3 het volgende:
[..]
Ik ben pas net onder behandeling. Maar voel me niet echt serieus genomen. Ik ga snel op zoek naar een andere
Ik heb ook contact met een psycholoog. Is ook een tijdje een psychiater geweest, dit bevalt me veel beter
Maar ik moet wel zeggen dat ik me soms ongelukkiger voel NA het gesprek dan ervoor, maar het is heel wisselend.
Hoe gaat jullie omgeving ermee om? Ik merk dat ik voor mijn omgeving zo geleidelijk aan verdomd lastig begin te worden met al die stemmingswisselingen en wanhopige buien af en toe. Ook mijn ouders weten het af en toe niet meer. Het lijkt me voor hen ook vervelend trouwens. Ik heb wel 1 heel goede vriendin die me echt geweldig steunt, maar zij heeft ook een geschiedenis van psychische problemen en begrijpt me daarom ook stukken beter
Nog even een vraag over die groepstherapie: waar volgden jullie die? En hebben jullie je daarvoor zelf aangemeld? Of was dat op advies van huisarts of psych? Heb je er een doorverwijzing voor nodig?
En hoe gaan die gesprekken? Wordt het duidelijk gestuurd door een hulpverlener? Is er een thema? Of vertelt ieder gewoon wat ie wil?
En hoe gaan die gesprekken? Wordt het duidelijk gestuurd door een hulpverlener? Is er een thema? Of vertelt ieder gewoon wat ie wil?
vorig jaar werd ik met een angststoornis/adhd door de ha doorverwezen naar een psychiater.
anderhalve maand later kon ik bij een psychiater terecht. die schreef Lexapro 10mg voor.
die vond dat ik geen adhd had.
twee weken later begonnen dagbehandeling PAAZ, drie korte dagen in de week.
allerlei groepstherapieën: creative therapie, activteiten therapie, cognitieve therapie, sociale vaardigheden, muziek therapie.
na anderhalve week werd ik psychotisch. blijkt dat ik (veel) mensen om me heen niet aankan.
dus van die dagbehandeling afgehaald. elke week een gesprek met spv-er. elke maand met psychiater.
nu is dat teruggebouwd tot elke 3 weken spv-er en elke 2 maanden psychiater.
ben nog steeds angstig/paniekerig maar het gaat steeds beter.
anderhalve maand later kon ik bij een psychiater terecht. die schreef Lexapro 10mg voor.
die vond dat ik geen adhd had.
twee weken later begonnen dagbehandeling PAAZ, drie korte dagen in de week.
allerlei groepstherapieën: creative therapie, activteiten therapie, cognitieve therapie, sociale vaardigheden, muziek therapie.
na anderhalve week werd ik psychotisch. blijkt dat ik (veel) mensen om me heen niet aankan.
dus van die dagbehandeling afgehaald. elke week een gesprek met spv-er. elke maand met psychiater.
nu is dat teruggebouwd tot elke 3 weken spv-er en elke 2 maanden psychiater.
ben nog steeds angstig/paniekerig maar het gaat steeds beter.
Dostojewski: "Je kunt je niet van je eigen gezond verstand overtuigen door je buurman op te sluiten."
ik heb bij riagg 2 jaar groepstherapie gehad. ben daar via een psych gekomen waar ik voor mn werk was geweest en die verwees me naar een andere psych en die verwees met door naar een specifieke psych van riagg en zo kwam ik daar dus terecht. wachttijd voor intake was 3 weken, en wachtttijd voor de groep een maandje of 4 maar tussendoor had ik nog afentoe wat gesprekken met hem.quote:
Nog even een vraag over die groepstherapie: waar volgden jullie die? En hebben jullie je daarvoor zelf aangemeld? Of was dat op advies van huisarts of psych? Heb je er een doorverwijzing voor nodig?
En hoe gaan die gesprekken? Wordt het duidelijk gestuurd door een hulpverlener? Is er een thema? Of vertelt ieder gewoon wat ie wil?
Ik had zelf niet zoveel aan de groep maar anderen weer wel, dus als je zelf denk dat je er behoefte aan hebt zou ik het gewoon proberen. probeer je via je huisarts te laten doorverwijzen ofzo.
de gesprekken gingen over wie er dan ook maar wat inbracht. bij ons zorgde de psych die het begeleidde dat bijna elke keer iedereen wel even aan het woord kwam (soms maar 3 minuten hoor) maar het schijnt ook te gebeuren dat bijv 2 mensen spreektijd krijgen en dat dan de sessies over die 2 mensen gaan.
Even ook hier weer een upate over mij: ik ben al heel mn leven afentoe depressief, slik al bijna 2 jaar antidepressiva. Dat werkt wel aardig. Weet sinds ruim een half jaar dat ik ook ADHD heb, daar slik ik ook medicijnen voor, en nu gaat het al een tijd best goed.
Heb een paar maanden geleden geprobeerd de AD's wat te minderen maar werd meteen depressief enzo dus weer terug naar de oude dosis. Gaat nu weer supergoed. heb afgelopen week vrij gehad van mn werk, normaal doe ik in zo'n week niks dan slapen en lammen, en heb nu gewoon lekker in mn huis gerommeld, opgeruimd, leuke dingen gedaan, gesport. Allemaal supertof! volgens mij voor t eerst in mn leven eigenlijk dat t zo gaat. (wel confronterend om dan terugkijkend te zien dat het blijkbaar 35 jaar best wel klote ging, maar ja, nu gaat het goed en dat is voor mij het belangrijkste!)
Qua studie: Klote dat jullie daarmee zitten! Ik hoop dat het lukt om extra tijd te krijgen. Ik heb door depressies enzo ook erg lang over mn studie gedaan (8 jaar) maar bij mij was na 5 jaar de studiebeurs gewoon op en heb de rest betaald met lenen en werken. Heb nu wel een grote schuld, maar omdat die eerste 5 jaar gewoon een gift was toendertijd, kon ik zelf op elk moment zien wat de schuld was en kon dan gewoon stoppen en dan alleen het geleende deel terugbetalen.
Ik weet niet of dat kan gezien de stufi maar kan het anders zin hebben om 1 of 2 jaar te gaan werken, daar leer je ook weer enorm veel van, ook over wat je kan en wat je wil, en dan is het studeren daarna misschien gemakkelijker?
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Lijkt me een vervelende situatie, maar fijn dat het de goede kant met je op gaatquote:
vorig jaar werd ik met een angststoornis/adhd door de ha doorverwezen naar een psychiater.
anderhalve maand later kon ik bij een psychiater terecht. die schreef Lexapro 10mg voor.
die vond dat ik geen adhd had.
twee weken later begonnen dagbehandeling PAAZ, drie korte dagen in de week.
allerlei groepstherapieën: creative therapie, activteiten therapie, cognitieve therapie, sociale vaardigheden, muziek therapie.
na anderhalve week werd ik psychotisch. blijkt dat ik (veel) mensen om me heen niet aankan.
dus van die dagbehandeling afgehaald. elke week een gesprek met spv-er. elke maand met psychiater.
nu is dat teruggebouwd tot elke 3 weken spv-er en elke 2 maanden psychiater.
ben nog steeds angstig/paniekerig maar het gaat steeds beter.
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Als ik mij in sociale situaties begeef (vooral in stress situaties), pas ik soms 'trucs' toe om de soms angstklachten weg te krijgen, dus bijvoorbeeld een beetje handelen en zeggen wat een ander persoon (bijvoorbeeld een persoon die ik ken, of een leraar uit het verleden) zou zeggen in die situatie, (als ik dat doe kom ik veel beter uit de verf en voel ik mij goed). Niet letterlijk maar een beetje in die trant. Een psycholoog heeft mij tijdens een gesprek dat geadviseerd, dat was tijdens het gesprek zo uitgekomen dat ik dat deed. En die adviseerde toen dat ik trucs moest leren. Passen meer mensen deze trucs toe ?
Dank je wel en ik hoop het ook dat het bij mij luktquote:
[..]
Bij mij heeft DUO alles kwijtgescholden. Ben wel in behandeling, dus mijn psycholoog mocht dat wel invullen. Overigens hoef je een eventuele diagnose niet aan DUO op te geven!
Samen met een uittreksel van de huisarts waarin duidelijk stond dat ik al last had van de problematiek voor mijn stufi opraakte (en dat het met school samen hing), plus een verklaring van de decaan dat dit de juiste studie niet was ivm die problematiek. In mijn geval heeft dat dus wel voor gehele kwijtschelding gezorgd. Nieuwe stufi wil ik aan gaan vragen als ik me in heb geschreven voor een nieuwe studie.
Hoop dat het jou ook allemaal lukt
Wel fijn dat het bij jou al gelukt is, dat geeft een hoop rust lijkt me Eigenlijk weet alleen mijn vriend, met wie ik samenwoon, en 1 vriendin van mijn depressie af. Vooral mijn vriend heeft er natuurlijk veel "last" van, als ik nergens zin in heb, huilbuien heb, me ontzettend kut voel, negatieve gedachten heb enzovoort. Hij is hartstikke nuchter en begrijpt niet helemaal hoe het voelt om depressief te zijn. Dat is voor een buitenstaander natuurlijk ook erg lastig om te begrijpen. Hij steunt me gelukkig wel en hij vindt het wel goed dat ik hulp zoek enzo, maar er echt over praten doe ik met die vriendin van me, die zelf ook weet hoe het is om depressief te zijn. Verder zie ik mijn vrienden niet zo vaak, aangezien ze door het hele land wonen. Dus als ik me dan een dagje beter in mn vel voel zitten dan spreek ik met ze af. Ze weten wel dat ik soms niet helemaal lekker in mn vel zit, maar dat ik echt depressief ben dat weten ze niet echt.quote:
Hoe gaat jullie omgeving ermee om? Ik merk dat ik voor mijn omgeving zo geleidelijk aan verdomd lastig begin te worden met al die stemmingswisselingen en wanhopige buien af en toe. Ook mijn ouders weten het af en toe niet meer. Het lijkt me voor hen ook vervelend trouwens. Ik heb wel 1 heel goede vriendin die me echt geweldig steunt, maar zij heeft ook een geschiedenis van psychische problemen en begrijpt me daarom ook stukken beter
Ik heb hem bij Dimence gehad, na verwijzing van de huisarts. Eerst kreeg ik een intakegesprek met 1 van de behandelaars die de groep leidde. Het was een groep van 6-8 jongeren tussen de 16 en 23 jaar. Er waren 2 behandelaars ( een man en een vrouw) Er was niet echt een vaste structuur of een bepaald thema, iedereen vertelde gewoon wat hij kwijt wilde en daar werd dan op ingegaan. Er werd wel goed in de gaten gehouden of iedereen een beetje eerlijk verdeeld aan de beurt kwam. Maar het kon dus wel eens zijn dat de ene keer minder aandacht voor jou was dan een andere keer. Maar ik vond het wel fijn, omdat je aan de ervaringen en steun van anderen ook heel veel kunt hebben. Het was wel zo dat de behandelaars zich een beetje op de achtergrond hielden, het waren vooral de jongeren die met elkaar spraken en af en toe ging een behandelaar ergens dieper op in.quote:
Nog even een vraag over die groepstherapie: waar volgden jullie die? En hebben jullie je daarvoor zelf aangemeld? Of was dat op advies van huisarts of psych? Heb je er een doorverwijzing voor nodig?
En hoe gaan die gesprekken? Wordt het duidelijk gestuurd door een hulpverlener? Is er een thema? Of vertelt ieder gewoon wat ie wil?
Even een heel fijn berichtje: ik kom net bij mijn psychiater vandaan en die heeft me voor de komende maand 3 x daags oxazepam voorgeschreven . Ik ben _zo_ opgelucht en blij. De komende maand gegarandeerd vrij van angst, onrust en spanningen. Voelt als een vakantie .
. Ik ben _zo_ opgelucht en blij. De komende maand gegarandeerd vrij van angst, onrust en spanningen. Voelt als een vakantie .
dat is toch verslavend en je hebt steeds meer ervan nodig?
maar ja, je hebt rust dat is wel fijn.
maar ja, je hebt rust dat is wel fijn.
Dostojewski: "Je kunt je niet van je eigen gezond verstand overtuigen door je buurman op te sluiten."
Wat een kutreactie zegquote:Op maandag 26 juli 2010 18:41 schreef Caesu het volgende:
dat is toch verslavend en je hebt steeds meer ervan nodig?
maar ja, je hebt rust dat is wel fijn.
hoezo?quote:
Dostojewski: "Je kunt je niet van je eigen gezond verstand overtuigen door je buurman op te sluiten."
Er word te pas en te onpas van bepaalde medicatie gezegd dat het verslavend is.quote:
Bij medicatie waar het onwaarschijnlijker is, maar aan een kleinere doelgroep word voorgeschreven, bijvoorbeeld, puur om die doelgroep te helpen natuurlijk.
Maar ja al met al heeft niet slapen of zulk soort klachten ook wel een nare werking op je.
Ja het is verslavend en daarom is het ook enkel voor de komende weken. Ik ga er verantwoord mee om en dat weet mijn psych ook.
Het is puur even als overbruggingsperiode nu ik van de AD af ben. Als het na een maand nog steeds kut met peren is krijg ik een ander AD voorgeschreven.
Het is puur even als overbruggingsperiode nu ik van de AD af ben. Als het na een maand nog steeds kut met peren is krijg ik een ander AD voorgeschreven.
Vond de reactie van Caesu wel begrijpelijk. Ikzelf kan helemaal niet met 'pams omgaan, zouden na een week al op zijn en 'k zou me daarna nog veel erger voelen. Maar als dat voor iedereen zou gelden werden ze niet voorgeschreven...
Morgen intake bij poli psychiatrie... Heb 8 wk geleden ook intake gehad bij het riagg, maar die hebben een Wachtlijst, en als je dan belt en vraagt of het mogelijk is om mss een urgentie te regelen, word je afgesnauwd dat het toch allemaal niet zo gaat. dus nu naar een academisch zkh, kijken of ze me daar wel kunnen helpen.
ben alleen een beetje bang voor de conclusie ik wil echt geen AD. (heb ik zo mn redenen voor, ga ik niet op internet posten) ze kunnen me niet dwingen, toch?
ben alleen een beetje bang voor de conclusie
ik wil echt geen AD. (heb ik zo mn redenen voor, ga ik niet op internet posten) ze kunnen me niet dwingen, toch?
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Dwingen kunnen ze niet, lijkt me sowieso waarschijnlijker dat ze eerst met atypische antipsychotica beginnen. Kunnen ze na een paar dagen enkele oorzaken uitsluiten. Maar als je depressief bent zijn er weinig andere middelen. Depressie kan veel oorzaken hebben, dat je er al twee maand achteraan gaat zegt iets, maar ofwel weet je waarom je je slecht voelt, en dan ligt de oplossing ook daarin, of je weet het niet en dan is het zoeken en meestal is er geen aanduidbare oorzaak en is de aangewezen behandeling AD's.quote:Op maandag 26 juli 2010 20:45 schreef DaviniaHR het volgende:
Morgen intake bij poli psychiatrie... Heb 8 wk geleden ook intake gehad bij het riagg, maar die hebben een Wachtlijst, en als je dan belt en vraagt of het mogelijk is om mss een urgentie te regelen, word je afgesnauwd dat het toch allemaal niet zo gaat. dus nu naar een academisch zkh, kijken of ze me daar wel kunnen helpen.
ben alleen een beetje bang voor de conclusie
Maar dat is mijn theorie...
Niemand kan je dwingen tot het nemen van wat voor medicatie dan ook. Je bent baas over je eigen lichaam . Ok nu je moet niet een veelpleger zijn met weet ik veel wat voor stoornissen en de ene na de andere gedwongen opname opgelegd krijgen... maar ik geloof niet dat dat bij jou aan de orde is .
. Ok nu je moet niet een veelpleger zijn met weet ik veel wat voor stoornissen en de ene na de andere gedwongen opname opgelegd krijgen... maar ik geloof niet dat dat bij jou aan de orde is .
Ok graag nog even jullie het advies over het volgende: mijn omgeving. Ik lijk wel de jackpot te hebben gewonnen wat betreft lompe, botte horken in mijn omgeving. In tijden van nood leer je je echte vrienden kennen wordt gezegd. Helaas (moet ik zeggen) leer ik dat nu ook. Als alles goed en aardig gaat zijn het prima lui maar in mindere periodes heb ik er helemaal niks aan.
Ik zit nu ernstig te overwegen om drastisch te gaan snijden in mijn sociale bestand, alleen betekent dat ook dat er eigenlijk nog maar vrij weinig mensen overblijven. Zelfs mijn familie kan af en toe echt te hard zijn. Deze zal ik zeker niet uit mijn leven bannen, maar dat contact gaat wel even laag nu.
Wat zouden jullie doen? Of wat hebben jullie misschien al gedaan in je eigen sociale kring?
Ik zit nu ernstig te overwegen om drastisch te gaan snijden in mijn sociale bestand, alleen betekent dat ook dat er eigenlijk nog maar vrij weinig mensen overblijven. Zelfs mijn familie kan af en toe echt te hard zijn. Deze zal ik zeker niet uit mijn leven bannen, maar dat contact gaat wel even laag nu.
Wat zouden jullie doen? Of wat hebben jullie misschien al gedaan in je eigen sociale kring?
Fijn dat je even een tijdje een wat makkelijker leventje hebt!quote:Op maandag 26 juli 2010 20:07 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ja het is verslavend en daarom is het ook enkel voor de komende weken. Ik ga er verantwoord mee om en dat weet mijn psych ook.
Het is puur even als overbruggingsperiode nu ik van de AD af ben. Als het na een maand nog steeds kut met peren is krijg ik een ander AD voorgeschreven.
Oh dat vind ik lastig. Advies geven. Dat doe ik dus niet in dit geval.quote:Op maandag 26 juli 2010 22:13 schreef Quickie_Butt het volgende:
Wat zouden jullie doen? Of wat hebben jullie misschien al gedaan in je eigen sociale kring?
Wel kan ik vertellen dat ik een aantal jaren alle contact met mijn moeder uit de weg gegaan ben. Gewoon GEEN contact. Want al na het minste korte telefoontje was ik een paar dagen van de kaart.
En botte mensen tolereer ik niet langer. Soms kun je er niet omheen. B.v. op het werk. Maar dan beperk ik het contact tot het absolute minimum.
Weet niet of dat in de rechten van de mens is opgenomen. Maar ik eis voor mezelf het recht op zelfbescherming op en handel daarnaar.
Q-B, ik zou niet actief gaan 'snijden' in je sociale bestand, zoals jedat noemt. open kaart spelen over je situatie jaagt sommige mensen gauw genoeg weg, als je dat wil. voor hetzelfde geld verbreek je contact met iemmand die wel tot steun had kunnen zijn. en een paar oppervlakkige vrienden is ook niet verkeerd op zich.
het was een ochtendvullend programma, maar het hoge woord is eruit: depressief met manische trekken. jottem. en een biologische oorzaak (de jongste is 6 mnd oud, dus ze denken dat het hormonaal is). en nou is er toch nog iets ingewikkelds aan, want ze willen ook nog met een externe psychiater overleggen, maar waarom precies heb ik niet meer helemaal meegekregen. bleef een beetje hangen bij de manische trekken
het was een ochtendvullend programma, maar het hoge woord is eruit: depressief met manische trekken. jottem. en een biologische oorzaak (de jongste is 6 mnd oud, dus ze denken dat het hormonaal is). en nou is er toch nog iets ingewikkelds aan, want ze willen ook nog met een externe psychiater overleggen, maar waarom precies heb ik niet meer helemaal meegekregen. bleef een beetje hangen bij de manische trekken
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Ja daar heb je ook wel een punt. Ik ben toch wel een erg sociaal beestje en liever wat oppervlakkige vriendschappen dan straks helemaal niemand meer over houden.quote:Op dinsdag 27 juli 2010 15:50 schreef DaviniaHR het volgende:
Q-B, ik zou niet actief gaan 'snijden' in je sociale bestand, zoals jedat noemt. open kaart spelen over je situatie jaagt sommige mensen gauw genoeg weg, als je dat wil. voor hetzelfde geld verbreek je contact met iemmand die wel tot steun had kunnen zijn. en een paar oppervlakkige vrienden is ook niet verkeerd op zich.
Baal je van deze diagnose? Wordt er nu een behandeplan opgesteld? Of wachten ze eerst even het oordeel van die externe psychiater af? Heb je zelf wel het idee dat de diagnose klopt?quote:het was een ochtendvullend programma, maar het hoge woord is eruit: depressief met manische trekken. jottem. en een biologische oorzaak (de jongste is 6 mnd oud, dus ze denken dat het hormonaal is). en nou is er toch nog iets ingewikkelds aan, want ze willen ook nog met een externe psychiater overleggen, maar waarom precies heb ik niet meer helemaal meegekregen. bleef een beetje hangen bij de manische trekken
Ik heb vanmiddag trouwens mijn psychiater gebeld met de vraag of ik aan een dagbehandeling kan gaan deelnemen of opgenomen kan worden.
Een goed gesprek met iemand deed me realiseren dat het zo eigenlijk niet meer verder kan. De grens is wel zo'n beetje bereikt. En nu zit ik alles lekker plat te leggen met oxazepam maar zodra ik daarmee stop komen alle angsten en depressieve gevoelens net zo vrolijk weer terug. En ik wil niet meer. Ik ben er helemaal klaar mee. Jammer dan voor mijn trots en eigenwaarde maar dit is geen leven meer zo.
Mijn psychiater neemt me gelukkig erg serieus en heeft alles snel in werking gezet. Aanstaande vrijdag heb ik een intakegesprek voor de dagbehandeling hier in het ziekenhuis. En alleen al het idee dat ik straks echt zo goed als fulltime hulp ga krijgen geeft me al een heel stuk rust. Ik denk dat dit een goed idee is om te doen.
Een goed gesprek met iemand deed me realiseren dat het zo eigenlijk niet meer verder kan. De grens is wel zo'n beetje bereikt. En nu zit ik alles lekker plat te leggen met oxazepam maar zodra ik daarmee stop komen alle angsten en depressieve gevoelens net zo vrolijk weer terug. En ik wil niet meer. Ik ben er helemaal klaar mee. Jammer dan voor mijn trots en eigenwaarde maar dit is geen leven meer zo.
Mijn psychiater neemt me gelukkig erg serieus en heeft alles snel in werking gezet. Aanstaande vrijdag heb ik een intakegesprek voor de dagbehandeling hier in het ziekenhuis. En alleen al het idee dat ik straks echt zo goed als fulltime hulp ga krijgen geeft me al een heel stuk rust. Ik denk dat dit een goed idee is om te doen.
Hopelijk word je snel weer beter Quickie
Veel sterkte toegewenst
Veel sterkte toegewenst
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Ik heb weinig nuttigs te antwoorden, maar wil vanwege de triestige toon je in ieder geval even veel sterkte, succes en hopelijk snel verbetering wensen! *aai over de bol geeft*quote:Op dinsdag 27 juli 2010 17:03 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ik heb vanmiddag trouwens mijn psychiater gebeld met de vraag of ik aan een dagbehandeling kan gaan deelnemen of opgenomen kan worden.
Een goed gesprek met iemand deed me realiseren dat het zo eigenlijk niet meer verder kan. De grens is wel zo'n beetje bereikt. En nu zit ik alles lekker plat te leggen met oxazepam maar zodra ik daarmee stop komen alle angsten en depressieve gevoelens net zo vrolijk weer terug. En ik wil niet meer. Ik ben er helemaal klaar mee. Jammer dan voor mijn trots en eigenwaarde maar dit is geen leven meer zo.
Mijn psychiater neemt me gelukkig erg serieus en heeft alles snel in werking gezet. Aanstaande vrijdag heb ik een intakegesprek voor de dagbehandeling hier in het ziekenhuis. En alleen al het idee dat ik straks echt zo goed als fulltime hulp ga krijgen geeft me al een heel stuk rust. Ik denk dat dit een goed idee is om te doen.
heeft de hoop dat het allemaal stiekum toch nog goed komt...
Fotoboek
Fotoboek
Dank jullie wel voor jullie lieve berichtjes . Jullie ook allemaal een aai over de bol hoor (voor iedereen in dit topic wel)
. Jullie ook allemaal een aai over de bol hoor (voor iedereen in dit topic wel)
@Quickie_Butt.
(Het beste kun je vragen om een langwerkend medicijn en niet elke dag nemen is het beste althans(die pieken ook niet zo namelijk!!dit is slechts mijn ervaring ik respecteer alles en iedereen, gewoon een tip )
Ik heb dat wel gedaan, snijden in vriendschappen.
Kon het niet meer opbrengen.
Achteraf misschien niet het handigste maar inmiddels probeer ik dit weer een beetje op te pakken.
Ik heb me er nog niet echt naar kunnen zetten trouwens, die mensen zijn ook verandert, ik heb ze wel 1 keer gesproken laatst maar verder..tja ik weet het niet zo goed.
Ben ook nog eens in een kliniek geweest maar heb toen besloten het niet te doen.
Het gaat nu wel wisselend.
In de zon zitten vind ik de beste dagbesteding die je maar(in je tuin)kan hebben
(Het beste kun je vragen om een langwerkend medicijn
en niet elke dag nemen is het beste althans(die pieken ook niet zo namelijk!!dit is slechts mijn ervaring ik respecteer alles en iedereen, gewoon een tip )Ik heb dat wel gedaan, snijden in vriendschappen.
Kon het niet meer opbrengen.
Achteraf misschien niet het handigste maar inmiddels probeer ik dit weer een beetje op te pakken.
Ik heb me er nog niet echt naar kunnen zetten trouwens, die mensen zijn ook verandert, ik heb ze wel 1 keer gesproken laatst maar verder..tja ik weet het niet zo goed.
Ben ook nog eens in een kliniek geweest maar heb toen besloten het niet te doen.
Het gaat nu wel wisselend.
In de zon zitten vind ik de beste dagbesteding die je maar(in je tuin)kan hebben
Hier m'n verhaal maar eens doen, praten / schrijven schijnt toch te werken
Heb 1,5 maand geleden weer de stempel depressief gekregen. Sinds begin dit jaar (achteraf gezien) gaat het al niet zo goed met me. Ben in januari samen gaan wonen (wat ik heel graag wilde) maar tegelijk werd ik steeds minder happy. Maakte veel ruzie met mijn vriend om stomme dingen, zat niet lekker in m'n vel, libido was naar de klote, kreeg weer last van angsten en ik was alleen maar bezig met dingen die in de toekomst zouden gebeuren waarna het wel beter zou gaan (vakantie, festivals, verjaardagen etc). Tijdens onze vakantie in mei kwam er toch wel uit dat het zo eigenlijk niet meer ging. Ik was regelmatig niet te genieten en ik genoot ook nergens meer van. Ben 4 jaar geleden ook depressief geweest en dacht dat ik er vanaf was, maar het is dus terug gekomen.
Inmiddels is mijn relatie ook nog verbroken en heb ik woorden met m'n moeder, kon ik er wel even bij hebben. Psycholoog heeft me de stempel depressief gegeven en een groot deel van mijn problemen blijkt te komen uit dat ik niet om kan gaan met de ziekte van mijn moeder. Ze is al 15 jaar ziek en dat gaat steeds slechter. Ik ben zo klaar met haar ziekte en kan er niet meer tegen dat ik altijd rekening heb moeten houden met haar. We waren in mei op vakantie en de halve vakantie is verpest omdat zij in het ziekenhuis kwam en ik daar niet mee om kon gaan.
Moet donderdag weer naar de psych en heb een lijstje zitten maken van dingen waar ik aan wil werken. Hier staan onder andere tussen mijn angsten, mijn eeuwige aandacht voor toekomst en verleden en het niet kunnen genieten van het nu, dat ik absoluut niet om kan gaan met veranderingen waar ik zelf geen invloed op heb (mensen die last-minute afspraken afzeggen bijvoorbeeld, dan ben ik de hele dag van slag en compleet gedemotiveerd) en dat ik moeite heb alleen te zijn en bang ben voor het onbekende van de toekomst.
Nadeel is dat ik momenteel in de ww zit. Vond ik heerlijk (dacht ik) toen ik nog een relatie had maar nu heb ik dus niks meer om voor op te staan. Achteraf heb ik de 2 maanden ww in m'n relatie ook helemaal niet genoten. Ben wel aan het solliciteren en hoop binnenkort iets te vinden, moet echt weer een dagbesteding hebben!!
Beetje chaotisch geschreven misschien allemaal maar het is ook chaos in m'n hoofd
Heb 1,5 maand geleden weer de stempel depressief gekregen. Sinds begin dit jaar (achteraf gezien) gaat het al niet zo goed met me. Ben in januari samen gaan wonen (wat ik heel graag wilde) maar tegelijk werd ik steeds minder happy. Maakte veel ruzie met mijn vriend om stomme dingen, zat niet lekker in m'n vel, libido was naar de klote, kreeg weer last van angsten en ik was alleen maar bezig met dingen die in de toekomst zouden gebeuren waarna het wel beter zou gaan (vakantie, festivals, verjaardagen etc). Tijdens onze vakantie in mei kwam er toch wel uit dat het zo eigenlijk niet meer ging. Ik was regelmatig niet te genieten en ik genoot ook nergens meer van. Ben 4 jaar geleden ook depressief geweest en dacht dat ik er vanaf was, maar het is dus terug gekomen.
Inmiddels is mijn relatie ook nog verbroken en heb ik woorden met m'n moeder, kon ik er wel even bij hebben. Psycholoog heeft me de stempel depressief gegeven en een groot deel van mijn problemen blijkt te komen uit dat ik niet om kan gaan met de ziekte van mijn moeder. Ze is al 15 jaar ziek en dat gaat steeds slechter. Ik ben zo klaar met haar ziekte en kan er niet meer tegen dat ik altijd rekening heb moeten houden met haar. We waren in mei op vakantie en de halve vakantie is verpest omdat zij in het ziekenhuis kwam en ik daar niet mee om kon gaan.
Moet donderdag weer naar de psych en heb een lijstje zitten maken van dingen waar ik aan wil werken. Hier staan onder andere tussen mijn angsten, mijn eeuwige aandacht voor toekomst en verleden en het niet kunnen genieten van het nu, dat ik absoluut niet om kan gaan met veranderingen waar ik zelf geen invloed op heb (mensen die last-minute afspraken afzeggen bijvoorbeeld, dan ben ik de hele dag van slag en compleet gedemotiveerd) en dat ik moeite heb alleen te zijn en bang ben voor het onbekende van de toekomst.
Nadeel is dat ik momenteel in de ww zit. Vond ik heerlijk (dacht ik) toen ik nog een relatie had maar nu heb ik dus niks meer om voor op te staan. Achteraf heb ik de 2 maanden ww in m'n relatie ook helemaal niet genoten. Ben wel aan het solliciteren en hoop binnenkort iets te vinden, moet echt weer een dagbesteding hebben!!
Beetje chaotisch geschreven misschien allemaal maar het is ook chaos in m'n hoofd
Miauw
Op dinsdag 21 juni 2011 21:42 schreef Jajong het volgende: I stand corrected; ik zou nooit vreemdgaan, behalve als mijn vriendin zo dom zou zijn als Lips.
Op dinsdag 21 juni 2011 21:42 schreef Jajong het volgende: I stand corrected; ik zou nooit vreemdgaan, behalve als mijn vriendin zo dom zou zijn als Lips.
Heel erg vervelend voor je dat je relatie op die manier naar de knoppen is gegaan.quote:
Hier m'n verhaal maar eens doen, praten / schrijven schijnt toch te werken
..
En inderdaad meestal werkt dagbesteding wel om je beter te gaan voelen, hopelijk heb je snel iets gevonden.
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Sterkte iedereen
Ik vraag me wel af "de instelling" die mij helpt, die via de overheid betaald krijgt, ook niet mn zorg verzekeraar platgooit met facturen. Denk/hoop het niet. Maar ja.
Ik vraag me wel af "de instelling" die mij helpt, die via de overheid betaald krijgt, ook niet mn zorg verzekeraar platgooit met facturen. Denk/hoop het niet. Maar ja.
Naja, ik baal van de diagnose in de zin van dat ik er bang voor was en het echt niet zag aankomen. het manische deel, dan. Mijn moeder heeft een bipolaire stoornis gehad, en ik voel me toch echt anders dan in de literatuur wordt beschreven onder het kopje 'manisch'. maar ja, omdat ik nog steeds snel praat enzo, vinden ze dat ik manische trekken heb...quote:Op dinsdag 27 juli 2010 16:59 schreef Quickie_Butt het volgende:
Baal je van deze diagnose? Wordt er nu een behandeplan opgesteld? Of wachten ze eerst even het oordeel van die externe psychiater af? Heb je zelf wel het idee dat de diagnose klopt?
ik had eigenlijk verwacht dat ze zouden zeggen dat ik een dysthyme stoornis had met nu dus een flinke episode. dat snelle praten hoort gewoon bij me. kan je tegen de diagnose in gaan? (of zo?)
=====
Ik vind het heel moedig dat je doorgaat met strijden en dat je je laat opnemen! Heel veel sterkte en hopelijk wordt het snel blijvend beter!
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
DaviniaHR, dat lijkt me idd lastig als je die diagnose niet zag aankomen. Ik ben wel benieuwd waarom ze nog met een externe psych willen praten dan. Sterkte ermee!
Quickie, goed van je dat je je psych gebeld hebt om te zeggen dat het zo niet langer kan en dat je graag geholpen wilt worden. Fijn dat de psych zo adequaat heeft gereageerd en je vrijdag al een intake hebt. Succes
Ik heb sinds deze week werk, deze week 2 halve dagen en 1 hele dag en volgende week en de week erna 4 halve dagen. En dan weer een paar weken vrij totdat het studiejaar begint. Moet wel ontzettend wennen om weer vroeg mn bed uit te komen en te werken. Ben doodop als ik thuis kom, maar het is wel beter om een ritme te hebben.
Quickie, goed van je dat je je psych gebeld hebt om te zeggen dat het zo niet langer kan en dat je graag geholpen wilt worden. Fijn dat de psych zo adequaat heeft gereageerd en je vrijdag al een intake hebt. Succes
Ik heb sinds deze week werk, deze week 2 halve dagen en 1 hele dag en volgende week en de week erna 4 halve dagen. En dan weer een paar weken vrij totdat het studiejaar begint. Moet wel ontzettend wennen om weer vroeg mn bed uit te komen en te werken. Ben doodop als ik thuis kom, maar het is wel beter om een ritme te hebben.
sterkte quickie!!!quote:
Dank jullie wel voor jullie lieve berichtjes
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ik zit met het exact zelfde probleem.quote:Op maandag 19 april 2010 11:53 schreef Lotteu het volgende:
Ik heb geen sociale fobie, maar een paniek/angststoornis met agorafobie, wat vooral inhoudt: de angst voor paniekaanvallen en daardoor de plaatsen waar ik die sneller krijg (of ooit gekregen heb) vermijden.
Het begon dacht ik rond mijn 18de, (nu 28)is er heel langzaam ingeslopen.
Nu ben ik nooit een stapper/casanova geweest en ging daarom eigelijk nooit echt stappen en op de versiertoer gaan.
Werdt dan ook altijd erg nerveus (misselijk, pijn in de buik, kon geen glaasje bier wegkrijgen) als ik eens met de vrienden op stap ging, je kan niet altijd nee zeggen en met een smoes komen als je uitgenodgd wordt.
Op een gegeven moment rond mijn 19de 2 weken op vakantie gegaan in spanje met vrienden, veel drank, drukke discotheken, veel vrouwen constant om je heen. ( niet bij mij dan, omdat ik erg rustig ben en niet echt opval in de massa )
Het was verschrikkelijk, enorme stressvolle ervaring geweest.
Sinsdien is het alleen maar erger geworden, bij "drukke sociale" dingen kreeg ik steeds de angst voor dat benauwende gevoel, en ik ging echt alles vermijden. Ik kon niet meer eten of drinken met mensen erbij.
Met andere mensen op vakantie was geen optie (de schaamte en het ongemak is teveel), en mijn vriendenkring werdt ineens heel erg klein, omdat ik ze gewoonweg niet meer zag/sprak.
Na een 5 jaar zo doormodderen kwam ik in een enorme depressie terecht, het feit dat iedereen een leuke baan had, leuke vriendin met een sexleven, eigen huisje leuk ingericht. Gewoon het feit dat ze een gelukkig leven leefde deed me eigelijk de das om.
Waarom moest mij dit nu overkomen? heb nooit iets verkeerd gedaan, nooit mensen beledigt, probeer mensen te helpen wanneer ik het kan.
En dan kom ik aan de rand van een afgrond terecht en dan lijkt de dood niet eens zo heel erg slecht.
Ondertussen medicijnen gebruikt (wat de klachten alleen maar erger maakte), en wat zielenknijpers bezocht maar het probleem blijft gewoon.
Ben nu erg aan het twijfelen wat ik eigenijk moet doen, en welke opties zijn.
De huisarts heb ik niks aan, die drukt AD in de hand als het wondermiddel, met praten bij een psycholoog schiet ik ook niks op. Ik weet heel duidelijk dat de angst ongegrond en de klachten een overdreven reactie van me lichaam zijn. Maar ik kan er niks aan doen en het lijkt als "ik" en mijn onderbewuste 2 compleet andere mensen zijn.
Als er iemand is met advies, dan hoor ik het heel heel graag
Heb je wel eens overwogen om te kijken of er een ander soort therapie (wat meer alternatieve) is die wellicht meer aansluit bij jou?quote:
Ik heb zelf een tijd lichaamsgerichte therapie gehad. Deze therapeut was ook een gewone psycholoog maar dit was haar specialisatie. Verder was haar kennis zeer breed van de minder conventionele manier van problemen oplossen (niet alleen maar lullen en pillen erin gooien, maar vooral ook veel voelen en dat gevoel te ervaren).
Er zijn vele soorten alternatieve therapieen waar je je misschien meer begrepen voelt en meer aansluiting vindt. Ik zou zeggen: maak eens een rondje met google wat de mogelijkheden zijn. Let er uiteraard op dat het wel vakbekwame mensen zijn, maar dat spreekt voor zich
Edit: een therapievorm die me zelf erg aanspreekt is PRI (Past Reality Integration). Of eigenlijk is het meer een 'way-of-life'. Ontwikkeld door een nederlandse psycholoog, Ingeborg Bosch. Ze schrijft erover in het boek Illusies (dit is eigenlijk het vervolg op het boek De Herontdekking Van Het Ware Zelf). Ik heb deze therapie zelf niet gevolgd, maar goed misschien is het iets voor jou?
Oh en nog een aanradertje om te lezen (voor iedereen in dit topic wel en niet alleen voor jou) is het boek Uw Brein Als Medicijn van David Servan-Schreiber.
Wat mij persoonlijk in ieder geval al een heel stuk geholpen heeft is goed leren luisteren naar mijn lichaam en gevoel. Dit heb ik o.a. geleerd bij die lichaamsgerichte therapeut maar wat voor mij ook erg helend werkt is het doen van yoga. Je brengt je volledige aandacht naar jezelf, naar dat moment.
Nou ik ben benieuwd of dit je aanspreekt
[ Bericht 42% gewijzigd door Quickie_Butt op 30-07-2010 00:55:49 ]
Aah harstikke bedankt voor de linkjes , me ogen vallen nu bijna dicht maar ga er morgenochtend even in verdiepen.
, me ogen vallen nu bijna dicht maar ga er morgenochtend even in verdiepen.
erg herkenbaar... eergister ook weer een enorme paniekaanval bij de tandarts. misschien moet ik toch maar aan de oxazepam.quote:Op donderdag 29 juli 2010 23:17 schreef Winamp het volgende:
[..]
Ik zit met het exact zelfde probleem.
Het begon dacht ik rond mijn 18de, (nu 28)is er heel langzaam ingeslopen.
Nu ben ik nooit een stapper/casanova geweest en ging daarom eigelijk nooit echt stappen en op de versiertoer gaan.
Werdt dan ook altijd erg nerveus (misselijk, pijn in de buik, kon geen glaasje bier wegkrijgen) als ik eens met de vrienden op stap ging, je kan niet altijd nee zeggen en met een smoes komen als je uitgenodgd wordt.
Op een gegeven moment rond mijn 19de 2 weken op vakantie gegaan in spanje met vrienden, veel drank, drukke discotheken, veel vrouwen constant om je heen. ( niet bij mij dan, omdat ik erg rustig ben en niet echt opval in de massa )
Het was verschrikkelijk, enorme stressvolle ervaring geweest.
Sinsdien is het alleen maar erger geworden, bij "drukke sociale" dingen kreeg ik steeds de angst voor dat benauwende gevoel, en ik ging echt alles vermijden. Ik kon niet meer eten of drinken met mensen erbij.
Met andere mensen op vakantie was geen optie (de schaamte en het ongemak is teveel), en mijn vriendenkring werdt ineens heel erg klein, omdat ik ze gewoonweg niet meer zag/sprak.
Na een 5 jaar zo doormodderen kwam ik in een enorme depressie terecht, het feit dat iedereen een leuke baan had, leuke vriendin met een sexleven, eigen huisje leuk ingericht. Gewoon het feit dat ze een gelukkig leven leefde deed me eigelijk de das om.
Waarom moest mij dit nu overkomen? heb nooit iets verkeerd gedaan, nooit mensen beledigt, probeer mensen te helpen wanneer ik het kan.
En dan kom ik aan de rand van een afgrond terecht en dan lijkt de dood niet eens zo heel erg slecht.
Ondertussen medicijnen gebruikt (wat de klachten alleen maar erger maakte), en wat zielenknijpers bezocht maar het probleem blijft gewoon.
Ben nu erg aan het twijfelen wat ik eigenijk moet doen, en welke opties zijn.
De huisarts heb ik niks aan, die drukt AD in de hand als het wondermiddel, met praten bij een psycholoog schiet ik ook niks op. Ik weet heel duidelijk dat de angst ongegrond en de klachten een overdreven reactie van me lichaam zijn. Maar ik kan er niks aan doen en het lijkt als "ik" en mijn onderbewuste 2 compleet andere mensen zijn.
Als er iemand is met advies, dan hoor ik het heel heel graag
bedankt voor linkjes
quickebut
Dostojewski: "Je kunt je niet van je eigen gezond verstand overtuigen door je buurman op te sluiten."
Ik heb vandaag een intakegesprek gehad in het ziekenhuis op de PAAZ voor een deeltijdbehandeling. Ze vroegen me de hemd van het lijf, maar ja dat hoort er nu eenmaal bij . Ik kan aanstaande maandag al beginnen op de dagbehandeling. Vooralsnog voor 3 of 4 ochtenden per week. Als ik aanvullende behandeling nodig blijk te hebben kon dat altijd geregeld worden.
Ik ben erg opgelucht en blij dat er nu eindelijk iets gaat gebeuren. Of het me gaat helpen weet ik niet. Maar ik zit in elk geval vanaf maandag 3 a 4 x per week bij gelijkgestemden onder professionele begeleiding.
Het was wel heel raar; op de heenweg er naar toe zat ik in mijn auto naar muziek te luisteren en me vreselijk op te winden over het feit dat ik niet (godverdomme) gewoon normaal kon zijn. Ik voelde me kwaad, gefrustreerd en voelde me bijna belachelijk dat ik nu naar het gekkenhuis ging. Maar eenmaal daar aangekomen in gesprek met de intakers knakte ik echt als een rietje . Ik voelde me zo klein en hulpeloos en apatisch. Ik denk dat ik hier goed aan doe.
. Ik kan aanstaande maandag al beginnen op de dagbehandeling. Vooralsnog voor 3 of 4 ochtenden per week. Als ik aanvullende behandeling nodig blijk te hebben kon dat altijd geregeld worden. Ik ben erg opgelucht en blij dat er nu eindelijk iets gaat gebeuren. Of het me gaat helpen weet ik niet. Maar ik zit in elk geval vanaf maandag 3 a 4 x per week bij gelijkgestemden onder professionele begeleiding.
Het was wel heel raar; op de heenweg er naar toe zat ik in mijn auto naar muziek te luisteren en me vreselijk op te winden over het feit dat ik niet (godverdomme) gewoon normaal kon zijn. Ik voelde me kwaad, gefrustreerd en voelde me bijna belachelijk dat ik nu naar het gekkenhuis ging. Maar eenmaal daar aangekomen in gesprek met de intakers knakte ik echt als een rietje
. Ik voelde me zo klein en hulpeloos en apatisch. Ik denk dat ik hier goed aan doe.
Heel herkenbaar dat laatste stukje, je wilt zo graag sterk zijn maar eigenlijk ben je zo zwakquote:Op vrijdag 30 juli 2010 23:12 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ik heb vandaag een intakegesprek gehad in het ziekenhuis op de PAAZ voor een deeltijdbehandeling. Ze vroegen me de hemd van het lijf, maar ja dat hoort er nu eenmaal bij
Ik ben erg opgelucht en blij dat er nu eindelijk iets gaat gebeuren. Of het me gaat helpen weet ik niet. Maar ik zit in elk geval vanaf maandag 3 a 4 x per week bij gelijkgestemden onder professionele begeleiding.
Het was wel heel raar; op de heenweg er naar toe zat ik in mijn auto naar muziek te luisteren en me vreselijk op te winden over het feit dat ik niet (godverdomme) gewoon normaal kon zijn. Ik voelde me kwaad, gefrustreerd en voelde me bijna belachelijk dat ik nu naar het gekkenhuis ging. Maar eenmaal daar aangekomen in gesprek met de intakers knakte ik echt als een rietje
toch is het erkennen van eigen zwakte best wel een enorme kracht, daar begin ik steeds meer van overtuigd te raken.
succes op de dagbehandeling.
ik vond de dagbehandeling best wel leuk. erg aardige mensen ontmoet.
ik vond de dagbehandeling best wel leuk. erg aardige mensen ontmoet.
Dostojewski: "Je kunt je niet van je eigen gezond verstand overtuigen door je buurman op te sluiten."
Q_B, fijn dat het goed voelde op de bagbehandeling! Wat is dat eigenlijk? Is dat een soort dagprogramma met bezigheidstherapieoid en echte gesprekstherapieën? Maar dat je wel nog thuis woont?
Ben donderdag weer bij de psychiater geweest, nu met manlief erbij. De diagnose is wel helder, maar voor een voorgesteld behandelplan wilde hij nog overleggen met wat mensen. Naja, des te beter, denk ik dan. Hoe meer mensen erover denken, hoe groter de kans dat ze met iets goed komen, toch? Zo lang ik maar bij deze psychiater kan blijven, dit is een hele fijne kerel. Niet zo'n geitenwollen sok, zeg maar. (Niks tegen mensen die wel van dat soort types houden, maar das niet mijn ding.)
Hebben jullie misschien linkjes naar websites of boeken waarin heel duidelijk staat hoe een depressie nou voelt? Ik vind het heel moeilijk uit te leggen.
Ben donderdag weer bij de psychiater geweest, nu met manlief erbij. De diagnose is wel helder, maar voor een voorgesteld behandelplan wilde hij nog overleggen met wat mensen. Naja, des te beter, denk ik dan. Hoe meer mensen erover denken, hoe groter de kans dat ze met iets goed komen, toch? Zo lang ik maar bij deze psychiater kan blijven, dit is een hele fijne kerel. Niet zo'n geitenwollen sok, zeg maar. (Niks tegen mensen die wel van dat soort types houden, maar das niet mijn ding.)
Hebben jullie misschien linkjes naar websites of boeken waarin heel duidelijk staat hoe een depressie nou voelt? Ik vind het heel moeilijk uit te leggen.
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Een goede vriend (ervaringsdeskundige) had het laatst over het boek 'Pil' van Mike Bodde als een goede laagdrempelige introductie tot mentale ziektes in het algemeen. En er zijn bijv. een aantal youtube-filmpjes waarin Ruby Wax over haar depressie vertelt: klik.quote:Op zaterdag 31 juli 2010 16:10 schreef DaviniaHR het volgende:
Q_B, fijn dat het goed voelde op de bagbehandeling! Wat is dat eigenlijk? Is dat een soort dagprogramma met bezigheidstherapieoid en echte gesprekstherapieën? Maar dat je wel nog thuis woont?
Ben donderdag weer bij de psychiater geweest, nu met manlief erbij. De diagnose is wel helder, maar voor een voorgesteld behandelplan wilde hij nog overleggen met wat mensen. Naja, des te beter, denk ik dan. Hoe meer mensen erover denken, hoe groter de kans dat ze met iets goed komen, toch? Zo lang ik maar bij deze psychiater kan blijven, dit is een hele fijne kerel. Niet zo'n geitenwollen sok, zeg maar. (Niks tegen mensen die wel van dat soort types houden, maar das niet mijn ding.)
Hebben jullie misschien linkjes naar websites of boeken waarin heel duidelijk staat hoe een depressie nou voelt? Ik vind het heel moeilijk uit te leggen.
heeft de hoop dat het allemaal stiekum toch nog goed komt...
Fotoboek
Fotoboek
lekker herkenbaar wel wat ze zegtquote:
[..]
Een goede vriend (ervaringsdeskundige) had het laatst over het boek 'Pil' van Mike Bodde als een goede laagdrempelige introductie tot mentale ziektes in het algemeen. En er zijn bijv. een aantal youtube-filmpjes waarin Ruby Wax over haar depressie vertelt: klik.
QB: succes morgen! knap van je!
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ik ben er ook over aan het denken om in september weer in therapie te gaan. Dan begint mijn studie en heb ik waarschijnlijk iets meer tijd. Ik weet alleen niet of cognitieve gedragstherapie voor mij wel de oplossing is. Dat heb ik eerder namelijk gehad, en het was het gewoon niet. Het voelde niet goed... Ik weet ook niet waar het probleem precies zit eigenlijk. Kort samengevat voel ik me sociaal snel opgelaten, niet capabel. Small talk is een ramp voor mij. Zolang het zakelijke gesprekken zijn ben ik juist weer helemaal niet verlegen, in vergaderingen durf ik ook gewoon te zeggen wat ik vind. Het is echt puur de 'gezellige' omgang met mensen. Ik kan alleen als een robot functioneren, heel serieus, zo lijkt het wel. Ik heb zelf het idee dat dat te maken heeft met mijn pestverleden, en dat ik bang ben dat in de gewone omgang met elkaar iemand iets zal zeggen waarop ik niet berekend ben en dat ik dan niet adequaat reageer. Dat kan een grap zijn, of een vervelende opmerking. Ik wil dan niet blokkeren. Ik voel me vaak heel anders. Eigenlijk spelen deze dingen al sinds zolang ik me kan herinneren. Ik voetbalde in mijn jeugd, en daar klikte ik al niet. Ik was toen een jaar of 8. Ik had daar geen vrienden en vaak onenigheid of ruzie met anderen. Ik was serieuzer en 'verder' dan veel leeftijdsgenoten. Dat patroon heeft zich eigenlijk continu herhaald in mijn leven, met daar vervolgens ook nog eens gepest worden op de basis- en middelbare school bij ivm. mijn dik zijn toentertijd. Inmiddels ben ik flink afgevallen en zie ik er best goed uit vind ik zelf, maar zelfvertrouwen heb ik niet echt. Het lijkt ook maar niet te komen; op het werk ben ik een van de beste van mijn team, zoals ik al zei sport ik en zie ik er best goed uit, toch is mijn zelfvertrouwen 0,0. Waarschijnlijk door het gebrek aan sociale skill / aansluiting en het feit dat ik nooit een relatie heb gehad. Ik merk ook dat wanneer ik dan eindelijk eens iemand tegenkom waarmee ik een echte klik heb, ik diegene meteen aanklamp en continu met die persoon wil afspreken waardoor die natuurlijk zoiets heeft van: jeetje, chill eens, we zijn niet getrouwd. Klopt natuurlijk ook, en ik probeer me in te houden, maar ik denk dat dit met bindings-/verlatingsangst te maken heeft.
Nou weet ik niet goed wat ik moet. Zoals ik al zei heb ik niets met die cognitieve gedragstherapie. Ik vroeg me af in hoeverre EMDR een optie is... iemand enig idee?
Ben het zwaar zat, ik wil niet eens gelukkig zijn maar gewoon af van het disfunctioneren.
Nou weet ik niet goed wat ik moet. Zoals ik al zei heb ik niets met die cognitieve gedragstherapie. Ik vroeg me af in hoeverre EMDR een optie is... iemand enig idee?
Ben het zwaar zat, ik wil niet eens gelukkig zijn maar gewoon af van het disfunctioneren.
Q_B, fijn dat je al zo snel terecht kan op de dagbehandeling. Veel succes!
Gestiech, ik denk niet dat EMDR iets voor jou is als ik het zo lees. EMDR is meer als je een traumatische ervaring hebt gehad en daar ga je dan naar terug en het steeds opnieuw herhalen van de situatie en wat je dan voelt, zodat de herinnering steeds minder heftig wordt. Ik heb een tijdje EMDR gedaan, maar ik had zoveel traumatische herinneringen dat het voor mij niet rendabel was, aangezien er maar een aantal sessies vergoed werden door mijn verzekering en ik dus lang niet alles kon behandelen. Toen ben ik dus maar gewoon in groepstheapie gegaan, waarin alles wel aan bod kon komen.
De huisarts is weer terug van vakantie, dus morgen maar een afspraak maken.
Gestiech, ik denk niet dat EMDR iets voor jou is als ik het zo lees. EMDR is meer als je een traumatische ervaring hebt gehad en daar ga je dan naar terug en het steeds opnieuw herhalen van de situatie en wat je dan voelt, zodat de herinnering steeds minder heftig wordt. Ik heb een tijdje EMDR gedaan, maar ik had zoveel traumatische herinneringen dat het voor mij niet rendabel was, aangezien er maar een aantal sessies vergoed werden door mijn verzekering en ik dus lang niet alles kon behandelen. Toen ben ik dus maar gewoon in groepstheapie gegaan, waarin alles wel aan bod kon komen.
De huisarts is weer terug van vakantie, dus morgen maar een afspraak maken.
Een slag in de lucht hoor, maar ik herken wel een deel van je verhaal, en voor mij was het ontzettend leerzaam om bijles te gaan geven. Behalve dat het een leuk verdienende bijbaan is, zit je in een bijzondere situatie: het is sociaal tot op een hoogte die jij bepaalt. De controle die je over de situatie hebt zorgt ervoor dat je veel minder ten prooi valt aan je gebruikelijke problemen. Je kunt heel veel observeren (hoe en wat doen anderen?) en een beetje experimenteren (praatje doen als je dat wilt, als het vastloopt: 'ok, laten we aan het werk gaan') en vooral dat gevoel van onvermogen onder controle krijgen. Het komt op, maar er gebeurt je niets vervelends (want jij controleert), en even later maak je zelfs nog even gauw als vanzelf een kort praatje. Kortom, het doet je op een diep niveau beseffen dat er eigenlijk niets 'mis met je is' en zorgt ervoor dat het je sociaal ongemakkelijk voelen minder voorkomt, en waar het nog wel voorkomt een stuk minder vervelend wordt omdat het niet meer zo'n automatische spiraalwerking veroorzaakt.quote:Op zondag 1 augustus 2010 14:31 schreef Gestiech het volgende:
Ik ben er ook over aan het denken om in september weer in therapie te gaan. Dan begint mijn studie en heb ik waarschijnlijk iets meer tijd. Ik weet alleen niet of cognitieve gedragstherapie voor mij wel de oplossing is. Dat heb ik eerder namelijk gehad, en het was het gewoon niet. Het voelde niet goed... Ik weet ook niet waar het probleem precies zit eigenlijk. Kort samengevat voel ik me sociaal snel opgelaten, niet capabel. Small talk is een ramp voor mij. Zolang het zakelijke gesprekken zijn ben ik juist weer helemaal niet verlegen, in vergaderingen durf ik ook gewoon te zeggen wat ik vind. Het is echt puur de 'gezellige' omgang met mensen. Ik kan alleen als een robot functioneren, heel serieus, zo lijkt het wel. Ik heb zelf het idee dat dat te maken heeft met mijn pestverleden, en dat ik bang ben dat in de gewone omgang met elkaar iemand iets zal zeggen waarop ik niet berekend ben en dat ik dan niet adequaat reageer. Dat kan een grap zijn, of een vervelende opmerking. Ik wil dan niet blokkeren. Ik voel me vaak heel anders. Eigenlijk spelen deze dingen al sinds zolang ik me kan herinneren. Ik voetbalde in mijn jeugd, en daar klikte ik al niet. Ik was toen een jaar of 8. Ik had daar geen vrienden en vaak onenigheid of ruzie met anderen. Ik was serieuzer en 'verder' dan veel leeftijdsgenoten. Dat patroon heeft zich eigenlijk continu herhaald in mijn leven, met daar vervolgens ook nog eens gepest worden op de basis- en middelbare school bij ivm. mijn dik zijn toentertijd. Inmiddels ben ik flink afgevallen en zie ik er best goed uit vind ik zelf, maar zelfvertrouwen heb ik niet echt. Het lijkt ook maar niet te komen; op het werk ben ik een van de beste van mijn team, zoals ik al zei sport ik en zie ik er best goed uit, toch is mijn zelfvertrouwen 0,0. Waarschijnlijk door het gebrek aan sociale skill / aansluiting en het feit dat ik nooit een relatie heb gehad. Ik merk ook dat wanneer ik dan eindelijk eens iemand tegenkom waarmee ik een echte klik heb, ik diegene meteen aanklamp en continu met die persoon wil afspreken waardoor die natuurlijk zoiets heeft van: jeetje, chill eens, we zijn niet getrouwd. Klopt natuurlijk ook, en ik probeer me in te houden, maar ik denk dat dit met bindings-/verlatingsangst te maken heeft.
Nou weet ik niet goed wat ik moet. Zoals ik al zei heb ik niets met die cognitieve gedragstherapie. Ik vroeg me af in hoeverre EMDR een optie is... iemand enig idee?
Ben het zwaar zat, ik wil niet eens gelukkig zijn maar gewoon af van het disfunctioneren.
heeft de hoop dat het allemaal stiekum toch nog goed komt...
Fotoboek
Fotoboek
Ok ik schaam me diep. Ik had me vanmorgen moeten melden bij de dagbehandeling... maar ik ben niet gegaan . Ik weet niet waarom maar het lukte me niet. Ik kon me er niet toe zetten .Ik heb straks met ze gebeld en het leek ze verstandig als ik morgen toch weer probeerde om te komen. Ze zullen ook wel vaker met dit bijltje gehakt hebben. Nou ja ik weet het even niet meer ook. Ik zie morgen wel weer.
Wat mij betreft hoef je je echt niet te schamen ik kan me heel goed voorstellen dat dit heel moeilijk voor je is. Maar probeer toch te gaan morgen, ookal is het zeer en zeer moeilijk. Iig veel sterkte enzoquote:
Ik heb straks met ze gebeld en het leek ze verstandig als ik morgen toch weer probeerde om te komen. Ze zullen ook wel vaker met dit bijltje gehakt hebben. Nou ja ik weet het even niet meer ook. Ik zie morgen wel weer.
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Je moet je niet schamen hoor Quickie_Butt, lijkt me een heel logisch gevolg van de lastige weken die je hebt gehad en dat zal iedereen die zich er wat in verdiept heeft begrijpen! Ik kan me voorstellen hoe waardeloos je je zult voelen, maar probeer te blijven bedenken dat het een ziekte is die je dwars zit en dat die de oorzaak van dit soort zaken is. Wees een beetje lief voor jezelf, en morgen gewoon een nieuwe poging doen. Als je iemand hebt die voldoende dichtbij je staat en waar je voldoende vertrouwen in hebt, kun je misschien afspreken dat diegene je morgen komt ophalen en met je meereist? Veel succes! En laat morgen even weten hoe het gegaan is, want ik ben zeker niet de enige hier die met je meeleeft!quote:Op maandag 2 augustus 2010 17:38 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ik heb straks met ze gebeld en het leek ze verstandig als ik morgen toch weer probeerde om te komen. Ze zullen ook wel vaker met dit bijltje gehakt hebben. Nou ja ik weet het even niet meer ook. Ik zie morgen wel weer.
.
heeft de hoop dat het allemaal stiekum toch nog goed komt...
Fotoboek
Fotoboek
Ik kan het me inderdaad ook goed voorstellen! Heb je er geen vertrouwen in of vind je het moeilijk om er naartoe te gaan? Maar goed, misschien lukt het je morgen wel! Veel sterkte in ieder geval!quote:
Je hoeft je echt niet te schamen hoor Q_B, ik snap best dat het moeilijk was om te gaan. Idd misschien wel een goed idee om iemand te vragen of hij/zij mee wil morgen. Sterkte iig
Ok jullie zijn allemaal vet lief . Ik ga het morgen weer proberen dan maar. En iemand meenemen... ik zou niet weten wie die rond dat tijdstip ook zo die kant ongeveer uit moet...
. Ik ga het morgen weer proberen dan maar. En iemand meenemen... ik zou niet weten wie die rond dat tijdstip ook zo die kant ongeveer uit moet...
Ik ga dit topic ook maar even volgen. Ik weet niet of ik depressief ben, ik weet wel dat ik al bijna een jaar (sinds sep 09) niet gelukkig ben. In oktober was het zelfs zo erg dat ik het niet voor elkaar kreeg om op te staan en de hele dag op bed ben blijven liggen uit pure ellende, omdat ik het nut van leven niet meer zag.
Toen heb ik gelukkig aan de bel getrokken bij familie en vrienden, en ben heel goed opgevangen, alleen ben ik nog lang niet uit het dal. Het waren allemaal zware maanden, in april en mei ging het iets beter omdat ik een leuk baantje heb gevonden, maar in juni ben ik weer flink afgegleden. Ik heb vaak gedacht aan zelfmoord, en zelfs over hoe mijn begrafenis eruit zou zien, wie er allemaal zouden komen enzo. Heel bizar om dit nu te typen, maar ik zit gewoon in een lang klote-kut jaar en ik ben er nog niet uit, hoewel ik wel goede vooruitzichten heb, in september start het tweede jaar van mijn studie en ik heb veel leuke dingen (bestuur, studentenverenigingen) geregeld die ik eromheen kan doen.
Wat ik het afgelopen jaar heb gehad/gevoeld is dus elke dag ongelukkig zijn, altijd maar de negatieve dingen zien, heel emotioneel zijn (er hoeft maar iets te gebeuren of ik jank al), een zwaar hoofd krijgen, continu moe zijn terwijl je die dag niks vermoeiends hebt gedaan, veel slapen en alleen nog maar vermoeider worden, totaal geen energie meer, totaal geen concentratie zijn, eigenlijk emotioneel uitgeput zijn waardoor ik het ook niet meer kon opbrengen de laatste tentamens te halen (gelukkig heb ik de rest van het jaar wel gehaald, ik heb me er echt doorheen geslagen, achteraf weet ik niet hoe ik dat heb gered).
En het ergste is dat mensen zeggen 'och wat heb je een zwaar leven', als ik vertel dat ik net een paar dagen naar Berlijn ben geweest en een weekje naar Frankrijk. Dat doet me echt heel veel pijn, ze zien totaal niet hoe ongelukkig ik ben. Ja ik heb dan wel een paar leuke vakanties, maar ik voel me al bijna een jaar als een zak stront, een robot, iemand die op automatische piloot staat en wanhopig op zoek is naar de betere tijden
Toen heb ik gelukkig aan de bel getrokken bij familie en vrienden, en ben heel goed opgevangen, alleen ben ik nog lang niet uit het dal. Het waren allemaal zware maanden, in april en mei ging het iets beter omdat ik een leuk baantje heb gevonden, maar in juni ben ik weer flink afgegleden. Ik heb vaak gedacht aan zelfmoord, en zelfs over hoe mijn begrafenis eruit zou zien, wie er allemaal zouden komen enzo. Heel bizar om dit nu te typen, maar ik zit gewoon in een lang klote-kut jaar en ik ben er nog niet uit, hoewel ik wel goede vooruitzichten heb, in september start het tweede jaar van mijn studie en ik heb veel leuke dingen (bestuur, studentenverenigingen) geregeld die ik eromheen kan doen.
Wat ik het afgelopen jaar heb gehad/gevoeld is dus elke dag ongelukkig zijn, altijd maar de negatieve dingen zien, heel emotioneel zijn (er hoeft maar iets te gebeuren of ik jank al), een zwaar hoofd krijgen, continu moe zijn terwijl je die dag niks vermoeiends hebt gedaan, veel slapen en alleen nog maar vermoeider worden, totaal geen energie meer, totaal geen concentratie zijn, eigenlijk emotioneel uitgeput zijn waardoor ik het ook niet meer kon opbrengen de laatste tentamens te halen (gelukkig heb ik de rest van het jaar wel gehaald, ik heb me er echt doorheen geslagen, achteraf weet ik niet hoe ik dat heb gered).
En het ergste is dat mensen zeggen 'och wat heb je een zwaar leven', als ik vertel dat ik net een paar dagen naar Berlijn ben geweest en een weekje naar Frankrijk. Dat doet me echt heel veel pijn, ze zien totaal niet hoe ongelukkig ik ben. Ja ik heb dan wel een paar leuke vakanties, maar ik voel me al bijna een jaar als een zak stront, een robot, iemand die op automatische piloot staat en wanhopig op zoek is naar de betere tijden
Dit klinkt wel als een depressie. in ieder geval iets psychisch. Wel lastig. Toch knap dat je het nog zonder proffessionele hulp lijkt te redden voorlopig. Maar als dit nog langer aanhoudt en je je ongelukkig blijft voelen, lijkt het me toch verstandig om te over wegen hulp te zoekenquote:
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Quickie_Butt, ik zie je nog niet posten dus ik hoop dat je 2e poging om naar de dagbehandeling te gaan, geslaagd is!
Eva4Evah: Ik lees een hele rij symptomen van depressie. Volgens het handboek wat door artsen wereldwijd gebruikt wordt om de diagnose te classificeren. Het is fijn dat je familie je zo goed opvangt maar ik denk dat je er baat bij zou hebben als je professionele hulp ging zoeken.
En dat je je tijdens dat baantje beter staande houdt is logisch. Dagstructuur is heel belangrijk om depressie onder de duim te houden. Ik wens je heel veel sterkte! En blijf vooral actief in dit topic want mensen daarbuiten kunnen keihard oordelen terwijl ze geen flauw idee hebben waar ze over praten.
Eva4Evah: Ik lees een hele rij symptomen van depressie. Volgens het handboek wat door artsen wereldwijd gebruikt wordt om de diagnose te classificeren. Het is fijn dat je familie je zo goed opvangt maar ik denk dat je er baat bij zou hebben als je professionele hulp ging zoeken.
En dat je je tijdens dat baantje beter staande houdt is logisch. Dagstructuur is heel belangrijk om depressie onder de duim te houden. Ik wens je heel veel sterkte! En blijf vooral actief in dit topic want mensen daarbuiten kunnen keihard oordelen terwijl ze geen flauw idee hebben waar ze over praten.
Eva4Evah:, de symptomen die jij beschrijft klinken wel als een depressie. Fijn dat je zo goed bent opgevangen door je omgeving en werk is idd erg belangrijk, want dan heb je een vaste structuur. Maar als het al zolang duurt is het misschien wel verstandig om professionele hulp te zoeken. Sterkte ermee!
Net mijn dossier van de groepstherapie van een paar jaar geleden ingezien. Was best confronterend om dat allemaal te lezen en vooral de mening van de therapeuten te lezen
Ik heb morgen een begrafenis en kan dan dus niet werken. Wacht op telefoontje van werk wanneer ik dan moet werken ( donderdagmiddag of vrijdagochtend) Als ik dat weet kan ik ook een afspraak met de huisarts maken.
Net mijn dossier van de groepstherapie van een paar jaar geleden ingezien. Was best confronterend om dat allemaal te lezen en vooral de mening van de therapeuten te lezen
Ik heb morgen een begrafenis en kan dan dus niet werken. Wacht op telefoontje van werk wanneer ik dan moet werken ( donderdagmiddag of vrijdagochtend) Als ik dat weet kan ik ook een afspraak met de huisarts maken.
schaam je niet. Ik heb hetzelfde een aantal jaar geleden gedaan. Zat in groepstherapie voor mensen met een Sociale Fobie. Vond het verschrikkelijk en heb me vaak 'ziek' gemeld. Toch heeft het zeker wel geholpen en ben ik zeker niet meer depressief. Af en toe heb ik nog een angstaanval maar deze weet ik vaak wel te controleren en om te zetten. Hoe moeilijk het ook is, ga wel. Het is niet erg om eens niet te gaan want het is ook verschrikkelijk en echt niet een leuk thee kransje ofzo. Maar ookal zeg je niets, je zult er veel van opsteken en als je geweest bent, geef jezelf dan een schouderklopje dat je WEL bent gegaan. Ga je niet? ga jezelf dan niet schamen maar zeg: volgende keer beter.quote:Op maandag 2 augustus 2010 17:38 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ik heb straks met ze gebeld en het leek ze verstandig als ik morgen toch weer probeerde om te komen. Ze zullen ook wel vaker met dit bijltje gehakt hebben. Nou ja ik weet het even niet meer ook. Ik zie morgen wel weer.
God ja, dat heb ik ook (gehad), dat ik me er niet kon toezetten om naar iets toe te gaan. Ik weet precies hoe je je voelt.quote:Op maandag 2 augustus 2010 17:38 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ik heb straks met ze gebeld en het leek ze verstandig als ik morgen toch weer probeerde om te komen. Ze zullen ook wel vaker met dit bijltje gehakt hebben. Nou ja ik weet het even niet meer ook. Ik zie morgen wel weer.
Schaam je niet hoor, mensen zoals jij en ik weten hoe het is, en weten dus dat het gewoon soms niet lukt.
Thnx voor jullie lieve reacties. Ik heb die symptomen maar eens opgezocht en ik heb er heel veel, dus ik denk dat ik wel depressief ben. Komt eigenlijk best hard aan om er een stempel op te plakken Ik denk dat ik toch maar eens een afspraak ga maken met de studentpsycholoog, want ik wil echt uit deze ellende komen. Dit gaat zo niet langer.
Gedeprimeerde stemming gedurende het grootste deel van de dag.
Duidelijke daling van belangstelling in aangename activiteiten.
Veranderende eetlust en duidelijke gewichtstoename of gewichtsverlies.
Verstoord slaappatroon of slapeloosheid of meer slapen dan normaal.
Veranderingen in activiteitenniveaus, rusteloosheid of zich beduidend langzamer bewegen dan normaal.
Vrijwel alle dagen vermoeidheid of energieverlies.
Gevoel van schuld, hulpeloosheid, bezorgdheid, en/of vrees.
Verminderde capaciteit om zich te concentreren of besluiten te nemen.
Suïcidale gedachten.
Lijkt me duidelijk. Enige wat ik gelukkig niet heb is een veranderd gewicht/eetpatroon. Maar de rest kan ik allemaal afvinken.
In principe heeft m'n familie me goed opgevangen ja, maar ik heb het idee dat ze me nu wel een beetje zat zijn, in de zin van stel je niet aan e.d. Jullie hebben gelijk, mensen hebben geen flauw idee wat dit allemaal inhoudt en dat je eraan kapot gaat. Nu krijg ik dus helaas niet zoveel steun meer, omdat iedereen vindt dat het wel lang genoeg heeft geduurd. Het is inderdaad een goed idee om hulp te gaan zoeken.
Klopt overigens van dat baantje, die structuur heeft me best wel gered de afgelopen tijd, maar niet genoeg. Maar als ik dat baantje niet had gehad... dan weet ik niet of ik het wel had volgehouden.
Jij gecondoleerd... Kan me voorstellen dat het confronterend is om zoiets te lezen. Maar mag je dat allemaal zomaar inzien dan, is dat niet vertrouwelijk? Lijkt me toch beter als ze dat van je afschermen?
Ik denk dat ik toch maar eens een afspraak ga maken met de studentpsycholoog, want ik wil echt uit deze ellende komen. Dit gaat zo niet langer. Thnx voor je reactie. Het is zeker iets psychisch ja, en ik denk dat het ook gewoon depressie is. Kan eigenlijk niet anders, ik voel me al een jaar somber, dat is niet meer normaal. Ik weet het zeker: ik ga hulp zoeken.quote:Op dinsdag 3 augustus 2010 06:10 schreef Bos81 het volgende:
[..]
Dit klinkt wel als een depressie. in ieder geval iets psychisch. Wel lastig. Toch knap dat je het nog zonder proffessionele hulp lijkt te redden voorlopig. Maar als dit nog langer aanhoudt en je je ongelukkig blijft voelen, lijkt het me toch verstandig om te over wegen hulp te zoeken
Thnx voor je reactie. Ik heb die symptomen maar eens opgezocht. Dikgedrukt is wat ik heb:quote:Op dinsdag 3 augustus 2010 09:46 schreef caroline88 het volgende:
Eva4Evah: Ik lees een hele rij symptomen van depressie. Volgens het handboek wat door artsen wereldwijd gebruikt wordt om de diagnose te classificeren. Het is fijn dat je familie je zo goed opvangt maar ik denk dat je er baat bij zou hebben als je professionele hulp ging zoeken.
En dat je je tijdens dat baantje beter staande houdt is logisch. Dagstructuur is heel belangrijk om depressie onder de duim te houden. Ik wens je heel veel sterkte! En blijf vooral actief in dit topic want mensen daarbuiten kunnen keihard oordelen terwijl ze geen flauw idee hebben waar ze over praten.
Gedeprimeerde stemming gedurende het grootste deel van de dag.
Duidelijke daling van belangstelling in aangename activiteiten.
Veranderende eetlust en duidelijke gewichtstoename of gewichtsverlies.
Verstoord slaappatroon of slapeloosheid of meer slapen dan normaal.
Veranderingen in activiteitenniveaus, rusteloosheid of zich beduidend langzamer bewegen dan normaal.
Vrijwel alle dagen vermoeidheid of energieverlies.
Gevoel van schuld, hulpeloosheid, bezorgdheid, en/of vrees.
Verminderde capaciteit om zich te concentreren of besluiten te nemen.
Suïcidale gedachten.
Lijkt me duidelijk.
Enige wat ik gelukkig niet heb is een veranderd gewicht/eetpatroon. Maar de rest kan ik allemaal afvinken. In principe heeft m'n familie me goed opgevangen ja, maar ik heb het idee dat ze me nu wel een beetje zat zijn, in de zin van stel je niet aan e.d. Jullie hebben gelijk, mensen hebben geen flauw idee wat dit allemaal inhoudt en dat je eraan kapot gaat. Nu krijg ik dus helaas niet zoveel steun meer, omdat iedereen vindt dat het wel lang genoeg heeft geduurd. Het is inderdaad een goed idee om hulp te gaan zoeken.
Klopt overigens van dat baantje, die structuur heeft me best wel gered de afgelopen tijd, maar niet genoeg. Maar als ik dat baantje niet had gehad... dan weet ik niet of ik het wel had volgehouden.
Thnxquote:Op dinsdag 3 augustus 2010 12:36 schreef Sylvana het volgende:
Eva4Evah:, de symptomen die jij beschrijft klinken wel als een depressie. Fijn dat je zo goed bent opgevangen door je omgeving en werk is idd erg belangrijk, want dan heb je een vaste structuur. Maar als het al zolang duurt is het misschien wel verstandig om professionele hulp te zoeken. Sterkte ermee!
Net mijn dossier van de groepstherapie van een paar jaar geleden ingezien. Was best confronterend om dat allemaal te lezen en vooral de mening van de therapeuten te lezen
Ik heb morgen een begrafenis en kan dan dus niet werken. Wacht op telefoontje van werk wanneer ik dan moet werken ( donderdagmiddag of vrijdagochtend) Als ik dat weet kan ik ook een afspraak met de huisarts maken.
Jij gecondoleerd... Kan me voorstellen dat het confronterend is om zoiets te lezen. Maar mag je dat allemaal zomaar inzien dan, is dat niet vertrouwelijk? Lijkt me toch beter als ze dat van je afschermen?
Dank je en ja je mag grote delen van je dossier gewoon zelf inzien, behalve de werkaantekeningen van de therapeut, dat is vertrouwelijk. Maar verslagen van bijvoorbeeld de intake, of een eindverslag mag je zelf gewoon inzien. En ik heb het nodig als bewijs voor de IB-groep. (niet alles, maar bepaalde gedeeltes)quote:
als ik dat baantje niet had gehad... dan weet ik niet of ik het wel had volgehouden.
[..]
Thnx
T wordt tijd dat ik dit topic eens even grondig ga lezen...
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
Nou, ik heb voor volgende week een afspraak gemaakt bij de studentpsycholoog. Het werd nu echt tijd. Wow, gaat wel echt moeilijk worden, zomaar alles eruit gooien tegenover een vreemde. Maar ik heb er ook wel weer 'zin in', omdat ik dolgraag geholpen wil worden. Gisteren had ik weer een vreselijke huilbui bij m'n ouders en mijn moeder pakt het hele probleem totaal verkeerd aan. Ze is ook niet zo sterk op EQ gebied helaas (en IQ ook niet). Ze zegt echt compleet de verkeerde dingen om mij te helpen. Ik hoorde haar net tegen m'n vader over mij roddelen. Ze vindt maar dat ik te veel aan het verleden vasthou en vooruit moet kijken. Maar dan probeer ik haar uit te leggen dat ik dus nog steeds in 'het verleden', als in dat klotejaar, zit en dat dat nog niet over is, en dat het moeilijk is om naar de toekomst te kijken. Dan vindt ze dat ik meer moet ondernemen, maar ze snapt totaal niet dat ik mijn levenslust compleet kwijt ben nu. Zegt ze godverdomme dat ze met me zou willen ruilen, ik had haar wel kunnen slaan op dat moment.
Ja erg herkenbaar die reacties van je omgeving, daar is mijn moeder ook altijd zo goed in geweest. Mij altijd maar van alles verwijten en totaal geen inlevingsvermogen. Gelukkig is dat de laatste jaren wat minder, ik zou het ook niet meer accepteren als ze zo'n botte opmerking zou maken eigenlijk (ook omdat ik mezelf nu eindelijk wel serieus kan nemen wat betreft deze problemen, itt vroeger)
Gelukkig is dat de laatste jaren wat minder, ik zou het ook niet meer accepteren als ze zo'n botte opmerking zou maken eigenlijk (ook omdat ik mezelf nu eindelijk wel serieus kan nemen wat betreft deze problemen, itt vroeger)
Wat naarquote:Op woensdag 4 augustus 2010 17:41 schreef Eva4Evah het volgende:
Nou, ik heb voor volgende week een afspraak gemaakt bij de studentpsycholoog. Het werd nu echt tijd. Wow, gaat wel echt moeilijk worden, zomaar alles eruit gooien tegenover een vreemde. Maar ik heb er ook wel weer 'zin in', omdat ik dolgraag geholpen wil worden. Gisteren had ik weer een vreselijke huilbui bij m'n ouders en mijn moeder pakt het hele probleem totaal verkeerd aan. Ze is ook niet zo sterk op EQ gebied helaas (en IQ ook niet). Ze zegt echt compleet de verkeerde dingen om mij te helpen. Ik hoorde haar net tegen m'n vader over mij roddelen. Ze vindt maar dat ik te veel aan het verleden vasthou en vooruit moet kijken. Maar dan probeer ik haar uit te leggen dat ik dus nog steeds in 'het verleden', als in dat klotejaar, zit en dat dat nog niet over is, en dat het moeilijk is om naar de toekomst te kijken. Dan vindt ze dat ik meer moet ondernemen, maar ze snapt totaal niet dat ik mijn levenslust compleet kwijt ben nu. Zegt ze godverdomme dat ze met me zou willen ruilen, ik had haar wel kunnen slaan op dat moment.
! . Goed zo dat je een afspraak hebt gemaakt! Geeft het je al wat rust nu je weet dat je er iets aan gaat doen? En alles tegen een vreemde eruit gooien is ook heel spannend! Ik hoop voor je dat het goed klikt met die persoon en dat je hem/haar goed kunt gaan vertrouwen.En dat je omgeving heel hard kan zijn is een gegeven. Probeer mild voor ze te zijn door te bedenken dat ze dit enkel en alleen zeggen omdat ze het gewoon _echt_ niet begrijpen. En zich ook niet voor kunnen stellen hoe het voelt en hoe het is.
Ik heb mijn ouders een tijdje terug een boekje gegeven over hoe om te gaan met iemand die psychisch ziek is oid. Dat heeft ze in elk geval informatie verschaft en een betere kijk op hoe die ziekte voelt voor iemand die het heeft.
Ik wens je sterkte en kracht
[ Bericht 2% gewijzigd door Quickie_Butt op 05-08-2010 16:36:22 ]
Nog even een update van mijn kant:
Ik heb besloten de dagbehandeling niet aan te gaan. Ik ben er op dit moment niet klaar voor, voel me te zwak, angstig, somber en vermoeid om het op te brengen.
Ik ben daarom voor een ander plan gegaan: ik ga weer aan de anti-depressiva. Dit keer een ander merk. Ik heb zojuist citalopram voorgeschreven gekregen. En dat ga ik zo ophalen bij de apotheek. Ik moet eerst een buffer hebben qua levenslust en -energie. En de angsten die me nu de hele dag volledig in hun greep houden moeten eerst minderen alvorens ik daadwerkelijk iets kan gaan veranderen. Het voelt nu alsof ik wil gaan hardlopen terwijl ik met mijn slippers in de blubber sta. Dat gaat ook niet. Eerst wat betere schoenen aantrekken .
Ik heb besloten de dagbehandeling niet aan te gaan. Ik ben er op dit moment niet klaar voor, voel me te zwak, angstig, somber en vermoeid om het op te brengen.
Ik ben daarom voor een ander plan gegaan: ik ga weer aan de anti-depressiva. Dit keer een ander merk. Ik heb zojuist citalopram voorgeschreven gekregen. En dat ga ik zo ophalen bij de apotheek. Ik moet eerst een buffer hebben qua levenslust en -energie. En de angsten die me nu de hele dag volledig in hun greep houden moeten eerst minderen alvorens ik daadwerkelijk iets kan gaan veranderen. Het voelt nu alsof ik wil gaan hardlopen terwijl ik met mijn slippers in de blubber sta. Dat gaat ook niet. Eerst wat betere schoenen aantrekken
.
Jje hebt er goed over nagedacht en voor jezelf een doel gesteld. Vind het knap van je dat je er zo over kunt denken, chapeau! Tis ook niet niets zo een behandeling. Eerst inderdaad wat stevige schoenen aantrekken en dan kun je de berg gaan verplaatsen. Begin daarbij wel met het wegdragen van kleine stenen.quote:Op donderdag 5 augustus 2010 16:31 schreef Quickie_Butt het volgende:
Nog even een update van mijn kant:
Ik heb besloten de dagbehandeling niet aan te gaan. Ik ben er op dit moment niet klaar voor, voel me te zwak, angstig, somber en vermoeid om het op te brengen.
Ik ben daarom voor een ander plan gegaan: ik ga weer aan de anti-depressiva. Dit keer een ander merk. Ik heb zojuist citalopram voorgeschreven gekregen. En dat ga ik zo ophalen bij de apotheek. Ik moet eerst een buffer hebben qua levenslust en -energie. En de angsten die me nu de hele dag volledig in hun greep houden moeten eerst minderen alvorens ik daadwerkelijk iets kan gaan veranderen. Het voelt nu alsof ik wil gaan hardlopen terwijl ik met mijn slippers in de blubber sta. Dat gaat ook niet. Eerst wat betere schoenen aantrekken
Thnxquote:Op donderdag 5 augustus 2010 16:28 schreef Quickie_Butt het volgende:
[..]
Wat naar
En dat je omgeving heel hard kan zijn is een gegeven. Probeer mild voor ze te zijn door te bedenken dat ze dit enkel en alleen zeggen omdat ze het gewoon _echt_ niet begrijpen. En zich ook niet voor kunnen stellen hoe het voelt en hoe het is.
Ik heb mijn ouders een tijdje terug een boekje gegeven over hoe om te gaan met iemand die psychisch ziek is oid. Dat heeft ze in elk geval informatie verschaft en een betere kijk op hoe die ziekte voelt voor iemand die het heeft.
Ik wens je sterkte en kracht
Pfff ja, vanmorgen zei ze weer dat ze wel zou willen ruilen. Ze snapt echt niet hoeveel schade haar opmerkingen aanrichten. Ik heb er geen kracht meer voor (haha gerard joling ) om ertegen in te gaan. Maar dat kwam goed uit want ik moest werken, dus ik zit nu op mijn kamer en ben de komende anderhalve week niet thuis. Echt, als ik in de positie ben om minder bij mijn ouders te zijn zegmaar, dan grijp ik die meteen aan. Maar dat komt wel. Dan kom ik echt minimaal langs, want ik trek het niet om bij mijn moeder in de buurt te zijn.En van mijn moeder kan ik het gewoon niet hebben dat ze me niet begrijpt. Al had ik het kunnen weten, want ze heeft altijd al weinig inlevingsvermogen gehad, kan situaties slecht inschatten (zoals ik al zei slecht op EQ-gebied). Maar het frustreert me zo. Misschien is zo'n boekje niet eens zo'n heel gek idee.
Ugh, it sucks
Phew, ja kan me voorstellen dat je het niet kan opbrengen. Wat erg dat je zoveel angsten hebt.quote:Op donderdag 5 augustus 2010 16:31 schreef Quickie_Butt het volgende:
Nog even een update van mijn kant:
Ik heb besloten de dagbehandeling niet aan te gaan. Ik ben er op dit moment niet klaar voor, voel me te zwak, angstig, somber en vermoeid om het op te brengen.
Ik ben daarom voor een ander plan gegaan: ik ga weer aan de anti-depressiva. Dit keer een ander merk. Ik heb zojuist citalopram voorgeschreven gekregen. En dat ga ik zo ophalen bij de apotheek. Ik moet eerst een buffer hebben qua levenslust en -energie. En de angsten die me nu de hele dag volledig in hun greep houden moeten eerst minderen alvorens ik daadwerkelijk iets kan gaan veranderen. Het voelt nu alsof ik wil gaan hardlopen terwijl ik met mijn slippers in de blubber sta. Dat gaat ook niet. Eerst wat betere schoenen aantrekken
Hopelijk slaat de anti-depressiva aan en kun je de dagbehandeling snel aan, als je er klaar voor bent.
Een goede vriend die met depressies te maken heeft, heeft kort geleden een interviewtje in de Daily Mirror gedaan over zijn ziekte, in het kader van de Britse 'time to change'-campaigne. Misschien ook wel interessant om hier neer te zetten dacht ik (omdat ook in NL het taboe natuurlijk nog steeds groot is):
(klik voor de volledige versie, dit is slechts een stukje van het artikeltje).
(klik voor de volledige versie, dit is slechts een stukje van het artikeltje).
heeft de hoop dat het allemaal stiekum toch nog goed komt...
Fotoboek
Fotoboek
Jammer dat je er nu nog niet aan toe bent, trek idd eerst maar wat betere schoenen aan en probeer het dan opnieuw. Ik hoop voor je dat de AD werkenquote:
Nog even een update van mijn kant:
Ik heb besloten de dagbehandeling niet aan te gaan. Ik ben er op dit moment niet klaar voor, voel me te zwak, angstig, somber en vermoeid om het op te brengen.
Ik ben daarom voor een ander plan gegaan: ik ga weer aan de anti-depressiva. Dit keer een ander merk. Ik heb zojuist citalopram voorgeschreven gekregen. En dat ga ik zo ophalen bij de apotheek. Ik moet eerst een buffer hebben qua levenslust en -energie. En de angsten die me nu de hele dag volledig in hun greep houden moeten eerst minderen alvorens ik daadwerkelijk iets kan gaan veranderen. Het voelt nu alsof ik wil gaan hardlopen terwijl ik met mijn slippers in de blubber sta. Dat gaat ook niet. Eerst wat betere schoenen aantrekken
Dat sucks zeker ja als je moeder zo reageert en zich totaal niet ka inleven in hoe jij je voelt en zegt dat ze wel met je wil ruilen. Mijn moeder heeft ook weinig inlevingsgevoel en ik heb sowieso weinig contact met haar, dus ik heb het haar gewoon niet verteld dat het weer kut gaat en dat ik weer in behandeling ga ( ze weet niet eens dat ik al eerder depressief ben geweest en in therapie ben geweest) Die paar uur dat ik haar af en toe zie zet ik gewoon mn blije masker op. Mn schoonmoeder weet er wel van, die kan gelukkig wel normaal reageren en meelevend zijn.quote:
[..]
Thnx
En van mijn moeder kan ik het gewoon niet hebben dat ze me niet begrijpt. Al had ik het kunnen weten, want ze heeft altijd al weinig inlevingsvermogen gehad, kan situaties slecht inschatten (zoals ik al zei slecht op EQ-gebied). Maar het frustreert me zo. Misschien is zo'n boekje niet eens zo'n heel gek idee.
Ugh, it sucks
Ik heb vanochtend eindelijk een afspraak bij de huisarts kunnen maken, dinsdagmiddag kan ik er terecht. Vind het wel spannend, want is een nieuwe huisarts, dus om dan voor het eerst daar heen te gaan en gelijk mn psychische verhaal te doen is toch wel een beetje eng. Is toch anders dan met een verzwikte enkel ofzo voor het eerst naar een nieuwe dokter gaan.
[ Bericht 42% gewijzigd door _Hestia_ op 06-08-2010 12:14:22 ]
Da's klote van je moeder. Ik heb dat probleem ook altijd bij haar. Enige wat je daaraan kunt doen is eigenlijk niet meer hopen dat ze je ooit gaat begrijpen en geen energie meer in haar steken. Zoveel mogelijk ontwijken is dus verstandig van je!quote:
[..]
Thnx
En van mijn moeder kan ik het gewoon niet hebben dat ze me niet begrijpt. Al had ik het kunnen weten, want ze heeft altijd al weinig inlevingsvermogen gehad, kan situaties slecht inschatten (zoals ik al zei slecht op EQ-gebied). Maar het frustreert me zo. Misschien is zo'n boekje niet eens zo'n heel gek idee.
Ugh, it sucks
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Niet begrijpende familieleden, check! Aan de ene kant heel erg jammer, aan de andere kant, des te beter. Dan kunnen ze zich er ECHT niets bij voorstellen, en hebben ze geen gevoelens die in de buurt komen van wat ik voel. Dat wens je niemand toe, namelijk....
Q_B, hoe is het nu met jou? Heb je al AD gekregen?
En met Sylvana?
verder heb ik ze nite zo scherp, sorry!
Even een quote van mijn post uit het betreffende topic in OUD:
Q_B, hoe is het nu met jou? Heb je al AD gekregen?
En met Sylvana?
verder heb ik ze nite zo scherp, sorry!
Even een quote van mijn post uit het betreffende topic in OUD:
quote:Op maandag 9 augustus 2010 21:30 schreef DaviniaHR het volgende:
Tsja, laten we dit topic maar eens een goede schop geven.
Aan de ene kant heb ik best zin om een heel verhaal neer te kalken, aan de andere kant, toch ook weer niet.
Naja, gewoon de basics dan maar:
ik ben een paar weken geleden door een psychiater gediagnosticeerd met een matig tot ernstige PPD (met manische trekken). Das fijn, hè, als een officieel persoon zegt dat je ernstig depressief bent.
ik was eerst bij een 'gewone' GGZinstelling, maar dat duurde maar en dat duurde maar, dus ben ik naar een poli psychiatrie van een academisch zkh gegaan, zodat ik sneller geholpen kon worden.
eerlijk: dit is eigenlijk niet te harden.
ik wilde eerst mss onder een kloon hier posten, zodat ik enige controle zou hebben over wie het zag / las, maar mijn gevoel zegt ook wel dat juist de illusie van controle een onderdeel van het probleem is.
maar ja, als ik de controle over mijn stemming los laat, wordt de wereld helemaal grijs en zwart en zijn de cognitieve filters helemaal weg, en heb ik helemaal geen ruimte meer om te reageren op mijn kinderen.Dus dan hou je eea maar weer vast. En krop je het maar weer op. En komt het er via alle andere kanten weer knetterhard uit
naja, ik weet ook niet wat ik hier nu mee wil bereiken eigenlijk. ik weet dat ik niet de enige ben met dit probleem (1 op 10 of 20 versbakken moeders krijgt het in min of meerdere mate, geloof ik?), maar hoe zijn de 'ervaringsdeskundigen' er mee omgegaan?
hoe ga je om met je kinderen als je eigenlijk naar je bed wil met de dekens over je heen en jammerend wil wachten tot het weggaat? (is niet altijd zo, maar de laatste tijd wel meer. masker gaat er steeds meer en blijvender vanaf. en dan voel je echt wat je voelt. en dat is zwaar k*t met peren. dan liever weer vechten en het masker op. maar dat heeft geen zin en verlies je toch...)
hebben jullie het verborgen gehouden voor de kinders? voor zover mogelijk? Eli ziet het wel. En ik probeer het hem ook uit te leggen (niet altijd, paar keer gedaan), dat mama au in haar hoofd heeft, maar dat eli nog steeds lief is en het niet zijn schuld is en zo. dat helpt dat wel. Maar dan nog, ik ben niet de mama / persoon die ik wil zijn.
Aviva ontwikkelt zich supersnel (vandaag eerste tandje, zat weer te janken
en in de tussentijd besef ik prima dat de tijd doorgaat. ik blijf mijn best doen om sociale contacten te behouden, om gezellige dingen te doen. hoort erbij. we zijn net terug van vakantie, heb me zelden zo beroerd gevoeld als de afgelopen week, maar toch naar buiten met de kinders. gezellig spelen met ze. en dat blijf ik ook voor mezelf doen. het kan niet anders....
oké, toch een heel verhaal geworden. en een beetje warrig, maar ik heb geen zin om te gaan schaven, dan ben ik om half 1 s nachts nog steeds bezig.
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
DaviniaHR - ik vind het zo akelig voor je.
Voor zover ik je post kan begrijpen ga je er heel verstandig mee om maar het blijft gewoon zwaar balen.
Is er al een behandelplan?
Ik wens je in elk geval veel sterkte.
- ik vind het zo akelig voor je.Voor zover ik je post kan begrijpen ga je er heel verstandig mee om maar het blijft gewoon zwaar balen.
Is er al een behandelplan?
Ik wens je in elk geval veel sterkte.
thx!
Er is nog geen behandelplan, want de psych is op vakantie... zo fijn! ik kom vandaag terug, hij gaat vandaag weg voor 2 weken... maar daarna hebben we wel een plan dat hij met meerdere mensen besproken heeft, want ik heb weer wat bijzonders door die manische trekken, of zo. naja, nog 2 weken bikkelen dus, en dan kunnen we hopelijk weer omhoog kruipen.
Er is nog geen behandelplan, want de psych is op vakantie... zo fijn! ik kom vandaag terug, hij gaat vandaag weg voor 2 weken... maar daarna hebben we wel een plan dat hij met meerdere mensen besproken heeft, want ik heb weer wat bijzonders door die manische trekken, of zo. naja, nog 2 weken bikkelen dus, en dan kunnen we hopelijk weer omhoog kruipen.
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Davinia! Goed dat je de weg hier naartoe hebt gevonden! PDD is dat een Postnatale depressie? Klopt dat? Ik weet daar verder niks vanaf, maar het lijkt me verdomd klote. Want je zult nu natuurlijk het liefst gewoon heerlijk van je kindje willen genieten. Heb je last van stemmingswisselingen? Of is het gewoon de hele dag k*** ?
Lekker he die psychs die op vakantie gaan
. (nou ja zij hebben daar net zo recht op natuurlijk maar soms komt het zo verkeerd uit ). Momenteel zijn en mijn psychiater en mijn psycholoog ook met vakantie. Tot eind augustus moet ik het even "alleen" doen dus.
Ik ben sinds een paar dagen begonnen met een nieuw AD: Citalopram. Ik merkte al gelijk effect (waarschijnlijk omdat mijn hersenen nog wat gewend waren aan die stofjes uit mijn vorige AD ). Ik zit nu nog op de laagste dosis en mag het met een week gaan verhogen. Tussendoor gebruik ik ook oxazepam als ik erg angstig of gespannen word.
Vandaag was in elk geval weer eens enorme rotdag. Heel de dag gespannen, knoop in mijn maag, misselijk, angstig, hartkloppingen en ik kan me nauwelijks ergens op concentreren. Het enige wat me vandaag even wat rust bracht was het wandelen met mijn honden in het bos. Maar van stil zitten thuis en niks doen.... ik word er gek van. Die onrust is af en toe zo slopend .
Momenteel overheerst bij mij de angststoornis ook overduidelijk op de depressie.... ik weet niet wat ik liever heb.....
Lekker he die psychs die op vakantie gaan
. (nou ja zij hebben daar net zo recht op natuurlijk maar soms komt het zo verkeerd uit ). Momenteel zijn en mijn psychiater en mijn psycholoog ook met vakantie. Tot eind augustus moet ik het even "alleen" doen dus.Ik ben sinds een paar dagen begonnen met een nieuw AD: Citalopram. Ik merkte al gelijk effect (waarschijnlijk omdat mijn hersenen nog wat gewend waren aan die stofjes uit mijn vorige AD
). Ik zit nu nog op de laagste dosis en mag het met een week gaan verhogen. Tussendoor gebruik ik ook oxazepam als ik erg angstig of gespannen word.Vandaag was in elk geval weer eens enorme rotdag. Heel de dag gespannen, knoop in mijn maag, misselijk, angstig, hartkloppingen en ik kan me nauwelijks ergens op concentreren. Het enige wat me vandaag even wat rust bracht was het wandelen met mijn honden in het bos. Maar van stil zitten thuis en niks doen.... ik word er gek van. Die onrust is af en toe zo slopend
.Momenteel overheerst bij mij de angststoornis ook overduidelijk op de depressie.... ik weet niet wat ik liever heb.....
Volgens mij nietquote:Op maandag 9 augustus 2010 22:20 schreef Quickie_Butt het volgende:
Davinia! Goed dat je de weg hier naartoe hebt gevonden! PDD is dat een Postnatale depressie? Klopt dat?
.http://www.autsider.net/spectrum/PDD.htm
Oh neequote:Op maandag 9 augustus 2010 22:21 schreef Burdie het volgende:
[..]
Volgens mij niet
http://www.autsider.net/spectrum/PDD.htm
. Denk dat ik daaraan moest denken omdat ze het over het OUD-forum had .Oeps foutje
DaviniaHR, jammer dat hij net met vakantie gaat. Maar 2 weken lang is zijn onderbewustzijn (onbetaald!) druk bezig om voor jou het perfecte behandelplan samen te stellen.
Sterkte!
Sterkte!
DaviniaHR en Quickie_Butt, veel succes de komende weken! Hopelijk komen jullie er behoorlijk doorheen. Q_B, gebruik je voor je angsten ook medicijnen, of zou je AD daar ook (in zekere mate) tegen moeten helpen?
heeft de hoop dat het allemaal stiekum toch nog goed komt...
Fotoboek
Fotoboek
Oh, pdd is dan een typfout. het moet PPD zijn = post partum depressie. de jongste is 7 mnd, dus dat classificeert als post partum (partus = bevalling)
en ja, ik heb ook stemmingswisselingen. dat maakt het nog irritanter. dan weet je wat je mist. vanavond heerlijke gehaktbal gegeten, werd er best blij van, vrat meteen ook die van mn zoon op, (hij wilde alleenmaar komkommer, dus dat was praktisch )en tsja, dan zak je weer weg. Is het weer gedaan.
maar wel fijn dat de AD je al lijken te helpen!
en ja, ik heb ook stemmingswisselingen. dat maakt het nog irritanter. dan weet je wat je mist.
vanavond heerlijke gehaktbal gegeten, werd er best blij van, vrat meteen ook die van mn zoon op, (hij wilde alleenmaar komkommer, dus dat was praktisch )en tsja, dan zak je weer weg. Is het weer gedaan. maar wel fijn dat de AD je al lijken te helpen!
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
DaviniaHR, wat lijkt me dat lastig idd als je je zo voelt en niet weet hoe je met je kinderen om moet gaan en stemmingswisselingen hebt. Balen dat die psych nou net op vakantie is.
Ik heb vanmiddag de afspraak met de huisarts en aan de ene kant wil ik er dolgraag heen en geholpen worden, aan de andere kant vind ik het doodeng om tegen zo'n onbekende man ( ga er voor het eerst heen) mijn psychische verhaal te gaan zitten vertellen en ben ik in staat om af te bellen.
Wat ook niet meehelpt is dat ik afgelopen 2 weken 12 uur per week kon werken ( 2x3 en 1 x6 uur) maar deze week maar 6 uur en volgende week zelfs maar 4 uur. Dus qua ritme schiet dat ook totaal niet op. En hoe dichterbij het begin van het nieuwe schooljaar komt hoe meer ik daar tegenop zie.
Ik heb vanmiddag de afspraak met de huisarts en aan de ene kant wil ik er dolgraag heen en geholpen worden, aan de andere kant vind ik het doodeng om tegen zo'n onbekende man ( ga er voor het eerst heen) mijn psychische verhaal te gaan zitten vertellen en ben ik in staat om af te bellen.
Wat ook niet meehelpt is dat ik afgelopen 2 weken 12 uur per week kon werken ( 2x3 en 1 x6 uur) maar deze week maar 6 uur en volgende week zelfs maar 4 uur. Dus qua ritme schiet dat ook totaal niet op. En hoe dichterbij het begin van het nieuwe schooljaar komt hoe meer ik daar tegenop zie.
Niet doen, het is niet nodig om je druk te maken erom. Zo'n huisarts heeft wel meer verhalen gehoord, die kijkt echt nergens van opquote:Op dinsdag 10 augustus 2010 10:58 schreef Sylvana het volgende:
Ik heb vanmiddag de afspraak met de huisarts en aan de ene kant wil ik er dolgraag heen en geholpen worden, aan de andere kant vind ik het doodeng om tegen zo'n onbekende man ( ga er voor het eerst heen) mijn psychische verhaal te gaan zitten vertellen en ben ik in staat om af te bellen.
.
sylvana, ik ben het met burdie eens. de HA heeft wel al meer meegemaakt, en daarbij is het zijn werk...
wil je in behandeling bij de HA, of wil je naar een echte psych? anders kan je er ook voor kiezen om te zeggen 'meneer de HA, ik zou graag een doorverwijzing willen naar een GGZ-persoon.' dan vraagt hij waarom, en dan leg je een beetje uit, maar niet alles, en dan schrijven ze wel een briefje.
deed de mijne ook.
zei er nog bij dat ze me niet depressief vond klinken, ( lang leve het masker )maar het wel nuttig vond dat ik hulp kreeg. naja, het ging me om het verwijsbriefje en dat heb ik gekregen
oh, en die stemmingswisselingen vin ik niet zo erg. altijd al een beetje gehad. hoort erbij. de dalen zijn alleen zo ontzettend diep...
wil je in behandeling bij de HA, of wil je naar een echte psych? anders kan je er ook voor kiezen om te zeggen 'meneer de HA, ik zou graag een doorverwijzing willen naar een GGZ-persoon.' dan vraagt hij waarom, en dan leg je een beetje uit, maar niet alles, en dan schrijven ze wel een briefje.
deed de mijne ook.
zei er nog bij dat ze me niet depressief vond klinken, (
lang leve het masker )maar het wel nuttig vond dat ik hulp kreeg. naja, het ging me om het verwijsbriefje en dat heb ik gekregen oh, en die stemmingswisselingen vin ik niet zo erg. altijd al een beetje gehad. hoort erbij. de dalen zijn alleen zo ontzettend diep...
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Rationeel weet ik het ook allemaal prima hoor, maar dat gevoel he En ik wil idd een doorverwijzing hebben, dus denk idd dat ik maar gewoon daar mee begin en dan even een korte samenvatting geef ofzo. En dat masker heb ik ook, kan heel goed dingen vertellen zonder daar echt een gevoel bij te hebben. Hoop maar dan dat hij niet moeilijk doet en een briefje geeft.
En ik wil idd een doorverwijzing hebben, dus denk idd dat ik maar gewoon daar mee begin en dan even een korte samenvatting geef ofzo. En dat masker heb ik ook, kan heel goed dingen vertellen zonder daar echt een gevoel bij te hebben. Hoop maar dan dat hij niet moeilijk doet en een briefje geeft.
Waarom zou hij moeilijk doen? Een huisarts is er om jou te helpen, dus dat zal hij dan ook zo goed mogelijk proberenquote:Op dinsdag 10 augustus 2010 11:33 schreef Sylvana het volgende:
Hoop maar dan dat hij niet moeilijk doet en een briefje geeft.
.Ik weet dat het lastig rationaliseren is als je er middenin zit, maar achteraf denk je: heb ik me dáár zo druk om gemaakt? Echt waar
.
Hij deed idd niet moeilijk, heb een korte opsomming gedaan van hoe het in het verleden is gegaan en hoe ik me de afgelopen maanden voel en dat ik graag een verwijzing wilde. Heb meteen Dimence ook opgebeld ( anders ga ik dat weer uitstellen) maar kan niet meteen een afspraak maken, moet eerst de doorverwijzing langs brengen. Zit gelukkig vlakbij, dus loop er zo wel even heen dan.
Edit: Verwijsbrief gebracht, wordt aan planbureaugegeven, dan naar 1 of ander centraal bureau voor screening gestuurd en kan dus nog wel 2-3 weken duren voor ik wat hoor.
[ Bericht 19% gewijzigd door _Hestia_ op 10-08-2010 14:37:09 ]
Edit: Verwijsbrief gebracht, wordt aan planbureaugegeven, dan naar 1 of ander centraal bureau voor screening gestuurd en kan dus nog wel 2-3 weken duren voor ik wat hoor.
[ Bericht 19% gewijzigd door _Hestia_ op 10-08-2010 14:37:09 ]
heel goed dat je naar de ha bent gegaan!
is er ook een andere instellin met kortere wachttijden? en wat is de wachttijd na de intake? is mss handig om nu al na te vragen. bij de eerste waar ik was, had ik ook met 3 wk een intake, en mocht daarna nog 8 weken wachten tot ik een uitnodiging kreeg voor tweede gesprek. inmiddels had ik dus de nwe al 3x gezien.
is er ook een andere instellin met kortere wachttijden? en wat is de wachttijd na de intake? is mss handig om nu al na te vragen. bij de eerste waar ik was, had ik ook met 3 wk een intake, en mocht daarna nog 8 weken wachten tot ik een uitnodiging kreeg voor tweede gesprek. inmiddels had ik dus de nwe al 3x gezien.
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Ik zou niet weten of er nog andere instellingen zijn. Dimence is hier in de buurt de grote ggz-instelling waar alles bij hoort. En hoe het zit met wachttijden na de intake weet ik niet, dat zou idd niet handig zijn als ik daarna ook nog 8 weken zou moeten wachten voor het tweede gesprek.
Heb even gezocht maar Dimence is een fusie tussen allerlei instellingen hier, dus er zijn verder geen andere instellingen, alleen gewone psychologische praktijken. En wachttijden zijn tussen de 5 en 8 weken na het eerste intakegesprek. Geduld is een schone zaak zeggen ze he.
Soms denk ik wel eens ( niet dat ik het echt wil hoor!) dat ik maar beter een strip medicijnen in 1 keer op moet eten, dan kun je zo terecht
Heb dat pas nog meegemaakt, diegene kon meteen terecht in het ziekenhuis voor gesprekken en behandeling.
Soms denk ik wel eens ( niet dat ik het echt wil hoor!) dat ik maar beter een strip medicijnen in 1 keer op moet eten, dan kun je zo terecht
Heb dat pas nog meegemaakt, diegene kon meteen terecht in het ziekenhuis voor gesprekken en behandeling.
heb je een academisch zkh in de buurt? mijn eerste optie was ook zo'n fusie van alles en iedereen. vandaar dat ik het zo vraag.
en over het tweede wat je schrijft... you're not alone
en over het tweede wat je schrijft... you're not alone
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Ik had zo ergens half november mijn intake bij Dimence, en zo eind januari kon ik terecht bij mijn eigen behandelaar. Dat was in Deventer, maar ik moest dus idd ook wel even wachten.
Overigens ook vanwege depressie (en er is nu vermoedelijk sprake van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis). Maar ik krijg nog een heel onderzoek om nader vast te stellen wat het nu precies is.
Overigens ook vanwege depressie (en er is nu vermoedelijk sprake van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis). Maar ik krijg nog een heel onderzoek om nader vast te stellen wat het nu precies is.
Nobody ever seems to remember life is a game we play
Ik heb al eerder bij een eerstelijns psycholoog gelopen en de verzekering vergoedt 8 sessies. En denk niet dat dat genoeg is. Vandaar dat ik naar Dimence wil, en niet naar een eerstelijns psycholoog.quote:
Je kunt ook zelf contact opnemen met een eerstelijnspycholoog, die hebben vaak geen (of hele korte) wachttijden. Je doorverwijzing zal daar ook voor gelden, maar je betaalt wel een eigen bijdrage van 8 euro ofzo per sessie.
wat ik me afvroeg, voor de mensen met een echte unipolaire depressie, is het dan hele dag bagger, of heb je dan wel goede momenten (echt, niet masker-gerelateerd)?
en blijven jullie een beetje op gewicht? ik moet echt mn best doen om niet af te vallen gelukkig heb ik goede vrienden bij Kraft (M&M's) en Smiths (sweet paprika chips), dus het lukt redelijk, maar ik wil natuurlijk ook niet een snoeppatroon aan gaan wennen... naja, komt wel goed.
sylvana, is het een optie om eerst ff met je HA te praten als soort van psych / overbrugging? was hij prettig in je gesprek van (eer)gister? je moet toch wat...
en blijven jullie een beetje op gewicht? ik moet echt mn best doen om niet af te vallen
gelukkig heb ik goede vrienden bij Kraft (M&M's) en Smiths (sweet paprika chips), dus het lukt redelijk, maar ik wil natuurlijk ook niet een snoeppatroon aan gaan wennen... naja, komt wel goed.sylvana, is het een optie om eerst ff met je HA te praten als soort van psych / overbrugging? was hij prettig in je gesprek van (eer)gister? je moet toch wat...
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Ik heb ook heus wel zo mijn goede momenten, vooral als mn vriend thuis is, als hij me toch overhaalt om wat te ondernemen, of zoals gisteren toen ik een nieuw gerecht uitgeprobeerd had en dat goed gelukt was of net toen ik mezelf toch gedwongen had om de was op te ruimen en te strijken en dat klaar was, toen voelde ik me wel trots. Maar het overgrote deel van de dag is toch wel bagger.
Ik ga juist emo-eten, dus ik ben juist aangekomen. Niet heel schrikbarend, nog geen 2 kilo, maar had liever gehad dat ik van de stress afviel Ben al zo ontevreden over mn lichaam, maar nu mn energie in afvallen gaan steken lijkt me ook niet slim, eerst mn energie maar bewaren om geestelijk lekkerder in mn vel te zitten.
Het was niet echt een gesprek met de huisarts eigenlijk, het duurde nog geen 5 minuten. Ik heb verteld dat ik al eerder in behandeling ben geweest voor depressies, dat ik nu sinds half maart thuis zit, de afgelopen weken wel een paar uur kon werken maar nog niet echt een ritme had en dat ik me dus steeds depressiever begon te voelen, nergens zin meer in had en noem maar op. Hij zei alleen dat hij wel snapte dat ik me zo voelde zonder regelmaat en was wel meelevend over dat ik toen in maart zo opeens moest stoppen met stage zonder dat ze dat van te voren gemeld hadden. Maar dat was het ook wel zo'n beetje.
Weet ook niet echt of dat wel kan uitgebreid met je huisarts spreken tot die tijd, zijn meestal toch bezoekjes van 10-15 minuten hooguit. iemand ervaring daar mee?
Ik ga juist emo-eten, dus ik ben juist aangekomen. Niet heel schrikbarend, nog geen 2 kilo, maar had liever gehad dat ik van de stress afviel
Ben al zo ontevreden over mn lichaam, maar nu mn energie in afvallen gaan steken lijkt me ook niet slim, eerst mn energie maar bewaren om geestelijk lekkerder in mn vel te zitten.Het was niet echt een gesprek met de huisarts eigenlijk, het duurde nog geen 5 minuten. Ik heb verteld dat ik al eerder in behandeling ben geweest voor depressies, dat ik nu sinds half maart thuis zit, de afgelopen weken wel een paar uur kon werken maar nog niet echt een ritme had en dat ik me dus steeds depressiever begon te voelen, nergens zin meer in had en noem maar op. Hij zei alleen dat hij wel snapte dat ik me zo voelde zonder regelmaat en was wel meelevend over dat ik toen in maart zo opeens moest stoppen met stage zonder dat ze dat van te voren gemeld hadden. Maar dat was het ook wel zo'n beetje.
Weet ook niet echt of dat wel kan uitgebreid met je huisarts spreken tot die tijd, zijn meestal toch bezoekjes van 10-15 minuten hooguit. iemand ervaring daar mee?
er is iemand in OUD die haar burn-out (niet hetzelfde, maar toch) enkel bij de HA heeft besproken. wil je dat ik haar ff PM of je contact met haar kan opnemen? ze is er vlgs mij nog niet helemaal uit, dus anders valt het helemaal zo rauw op je dak, zeg maar
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Mijn huisarts zei indertijd dat als ik echt eens ergens mee zat dat ik gewoon bij de assistente een dubbel consult mocht boeken. Zo'n lieverd. En een heel goede arts ook nog. Niet zo'n betweter maar ook een luisteraar. Ik zou er haast voor terugverhuizen...
Haha misschien is mijn huidige wel net zo'n kanjer alleen ik heb hem nog nooit gezien.
Davinia, doe je ook aan sport? Spierweefsel is zwaarder dus voor gewichtsbeheersing is bewegen ook belangrijk.
Als je daar zin in hebt hoor, ik heb er zelf altijd een broertje dood aan gehad. De paar sporten die ik echt leuk vond/vind, zijn moeilijk in te passen (te duur, partner nodig, dat soort dingen).
Sinds een paar dagen ben ik zelf met een trainingsprogramma bezit, elke dag een uur flink doorstappen. Dat is nog maar de helft, de andere helft is trainen met gewichten (wacht nu op levering van de eerste set). Ik weet nog niet of ik het allemaal goed doe maar ik doe in elk geval iets en ik voel me er goed bij. Het moet alleen nog een plekje vinden in mijn dagritme.
Haha misschien is mijn huidige wel net zo'n kanjer alleen ik heb hem nog nooit gezien.
Davinia, doe je ook aan sport? Spierweefsel is zwaarder dus voor gewichtsbeheersing is bewegen ook belangrijk.
Als je daar zin in hebt hoor, ik heb er zelf altijd een broertje dood aan gehad. De paar sporten die ik echt leuk vond/vind, zijn moeilijk in te passen (te duur, partner nodig, dat soort dingen).
Sinds een paar dagen ben ik zelf met een trainingsprogramma bezit, elke dag een uur flink doorstappen. Dat is nog maar de helft, de andere helft is trainen met gewichten (wacht nu op levering van de eerste set). Ik weet nog niet of ik het allemaal goed doe maar ik doe in elk geval iets en ik voel me er goed bij. Het moet alleen nog een plekje vinden in mijn dagritme.
Ik heb me begin februari aangemeld bij de GGZ voor behandeling, meteen intake gehad.. ondertussen 8 x bij eerstelijnspsycholoog geweest (die al bij het 1e gesprek zei dat ie me niet kon helpen), en in JULI(!!!) had ik pas mijn eerste echte afspraak bij de GGZ.quote:Op dinsdag 10 augustus 2010 15:07 schreef Sylvana het volgende:
Heb even gezocht maar Dimence is een fusie tussen allerlei instellingen hier, dus er zijn verder geen andere instellingen, alleen gewone psychologische praktijken. En wachttijden zijn tussen de 5 en 8 weken na het eerste intakegesprek. Geduld is een schone zaak zeggen ze he.
Soms denk ik wel eens ( niet dat ik het echt wil hoor!) dat ik maar beter een strip medicijnen in 1 keer op moet eten, dan kun je zo terecht
De eerstelijnspsycholoog EN de arts van het UWV hadden spoed aangevraagd bij de GGZ maar toch heb ik van februari tot juli moeten wachten. Dan denk je inderdaad van die dingen (zoals ik ga voor de trein springen want dan ben ik er meteen vanaf) maarja, dat moet je ook maar durven.
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
Is er nu echt zo'n groot verschil tussen vraag en aanbod?
Of hebben "we" het zo ingewikkeld gemaakt dat alles veel te lang duurt?
Ik ben echt een optimist maar van dit soort dingen ga ik toch een beetje
Of hebben "we" het zo ingewikkeld gemaakt dat alles veel te lang duurt?
Ik ben echt een optimist maar van dit soort dingen ga ik toch een beetje
Personeelstekort in de zorg???
T enige wat ze bij de GGZ zeiden na zo lang wachten was: Tja t is nu eenmaal druk...
T enige wat ze bij de GGZ zeiden na zo lang wachten was: Tja t is nu eenmaal druk...
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
Ze wachten totdat het kabinet een besluit heeft genomen over het eigen risico wat naar 800 euro gaat.quote:Op woensdag 11 augustus 2010 19:56 schreef NouMooiNiet het volgende:
Personeelstekort in de zorg???
T enige wat ze bij de GGZ zeiden na zo lang wachten was: Tja t is nu eenmaal druk...
NOU MOOI NIET
!!11
Lambo of Rekt
NNNEEEEEEEEEEEEEEJJJJJJJ toch??quote:Op woensdag 11 augustus 2010 20:04 schreef EggsTC het volgende:
[..]
Ze wachten totdat het kabinet een besluit heeft genomen over het eigen risico wat naar 800 euro gaat.
NOU MOOI NIET
!!!!!
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
of we moeten met zn allen klachten gaan indienen bij eoa overkoepelend organisatie...quote:Op woensdag 11 augustus 2010 19:56 schreef NouMooiNiet het volgende:
Personeelstekort in de zorg???
T enige wat ze bij de GGZ zeiden na zo lang wachten was: Tja t is nu eenmaal druk...
eigenlijk is het te gek voor woorden. maar ja, als ze optimaal efficient werken, en gewoon te weinig mensen hebben, is het wat anders. maar dan nog...
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Avoidant personality disorder. Bracht het zelf aan, hadden ze nog nooit van gehoord. Drie weken later moest ik vertrekken, wegens positieve drugtest.quote:Op dinsdag 10 augustus 2010 16:47 schreef VixenFromHell het volgende:
Ik had zo ergens half november mijn intake bij Dimence, en zo eind januari kon ik terecht bij mijn eigen behandelaar. Dat was in Deventer, maar ik moest dus idd ook wel even wachten.
Overigens ook vanwege depressie (en er is nu vermoedelijk sprake van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis). Maar ik krijg nog een heel onderzoek om nader vast te stellen wat het nu precies is.
Ja is goed hoor.quote:
er is iemand in OUD die haar burn-out (niet hetzelfde, maar toch) enkel bij de HA heeft besproken. wil je dat ik haar ff PM of je contact met haar kan opnemen? ze is er vlgs mij nog niet helemaal uit, dus anders valt het helemaal zo rauw op je dak, zeg maar
Ik heb toch besloten om hier even actief te worden. Omdat ik redelijk actief ben met een herkenbare nickname heb ik ivm Google etc. een kloon aangemaakt (hopelijk is dit geen probleem). Hieronder mijn 'verhaal', ik ben niet op zoek naar medelijden-reacties oid, maar het lijkt me toch wel opluchten om het er gewoon over te hebben en wie weet krijg ik nog een handig advies.
Vanaf de basisschool ben ik al een beetje anders qua gedrag (vergeleken met klasgenoten), ik zocht het niet om sommige activiteiten te doen, ik kon soms wat raar reageren etc. Ook heb ik het van kinds af aan moeilijk met nieuwe situaties. Soms kon ik me erg zenuwachtig maken wat resulteerde in buikpijn en soms overgeven. Ik heb de (normale) basisschool echter zonder échte problemen afgerond. Qua gedrag was ik toen nog redelijk spontaan/grappig.
Toen ik op de middelbare school kwam veranderde dit, de omgeving beviel me totaal niet. De school was groot, had teveel regels en voelde me er niet thuis... Al vanaf het begin van de middelbare school kon ik gewoon geen motivatie opbrengen om dingen die me absoluut niet interesseren te leren, wat overigens nog steeds het geval is. Maar goed, ik voelde me daar dus niet op m'n gemak... Toen heb ik het daar een paar jaar nog redelijk uitgehouden, alhoewel ik dus met allerlei dingen zat. Later zijn er wat erge dingen op elkaar gestapeld waardoor ik in een depressie terecht kwam. Die tijd was echt de ergste uit mijn leven, ik kon amper eten, had nergens zin in, ik liep ALTIJD met erge zenuwen rond, wanneer ik ergens heen moest ging dit vaak gepaard met overgeven door deze zenuwen. In die tijd slikte ik ook oxazepam. Langzaam ging het beter, ik ben naar een psycholoog gegaan, maar ik ben er zelf uiteindelijk uitgekomen.
Na deze tijd wou mijn moeder graag weten wat er nou echt met me aan de hand was, omdat ik altijd al problemen heb gehad. Door een enorm debiele test (met kinderachtige plaatje, debiele vragenlijsten etc) hebben ze een 'lichte vorm' van PDD-NOS gediagnosticeerd. Ze zeiden dat ik me niet kon verplaatsen in andere mensen enzo, wat totaal nergens op slaat. Sindsdien loop ik met deze stempel rond.
Deze moeilijk tijd duurde ongeveer een jaar. Vanaf 1 of 2 jaar geleden probeer ik mijn leven weer op te pakken. Ik ga niet uit (te druk), ik zit echter wel op voetbal, ik werk, dus met die kring ga ik af en toe om , maar veel goede vrienden heb ik helaas niet (wat tevens ook heeft te maken met die depressie en het afsluiten van contacten). Momenteel heb ik nog de nodige problemen, voornamelijk dat ik nog altijd moeite heb met nieuwe situaties en ik ben veel te onzeker... Alles gaat beter, maar ik heb nog steeds last van zenuwen voor de meest onzinnige dingen, als ik bijvoorbeeld even met de trein ergens heenga ofzo. Ik denk dat ik ook last heb van Emofotobie (angst voor braken), want ik ben bang om in omgevingen met mensen te moeten overgeven, en neem dan ook vaan een plastic zak mee omdat de angst om te kotsen blijft. Dit is de laatste jaren overigens niet zo heel vaak voorgekomen, maar toch blijven de zenuwen, wat weer gepaard gaat met buikpijn wat weer leidt tot angst voor overgeven... Ik denk dat dit komt omdat ik hier als kind veel last van heb gehad. Ik ben momenteel namelijk bezig met mijn toekomst, ik studeer nu wel, en volgend jaar zou ik eigenlijk HBO willen doen, maar deze grote verandering brengt weer teveel onzekerheid/zenuwen met zich mee, dat ik het moeilijk vind om de knoop door te hakken.
Ik probeer mijn leven nu dus op te pakken, maar ik blijf angstig en onzeker, wat weer leidt tot weinig contacten. Ik geniet op zich wel weer van het leven, en onderneem zelf dingen die ik een vorig jaar niet zou doen/durven. Toch mis ik iets, ik wil gewoon een socialer leven hebben ofzo. Ik heb nog nooit een serieuze vriendin gehad (voor mij depressie (14 jaar ofzo)een paar kleine onserieuze dingen, je kent het wel), maar ik heb gewoon nog steeds het idee dat ik eerst mijn eigen leven op moet pakken, ik heb het gevoel dat ik er niet klaar voor ben oid. Echter heb ik niet het idee dat mijn onzekerheid en angsten toch niet echt afnemen, en ik weet niet wat ik hiermee raad moet, ik heb het idee dat ik gewoon echt zo ben en het niet af zal nemen, en ik wil niet een afgezonderd leven leiden...
Jezus wat een lang verhaal. Mijn vragen tegenover jullie zijn hoe jullie gediagnosticeerd werden, omdat ik daar toch écht niet blij mee ben en de me in een aantal uitkomsten niet kan vinden. Als je tips hebt voor mijn problemen van nu, hoor ik 't graag, ik heb het idee dat ik zelf op de goede weg ben maar die onzekerheid en angsten willen niet echt afnemen. Het lucht in ieder geval wel even op...
[ Bericht 1% gewijzigd door Elbow op 13-08-2010 07:54:51 ]
Vanaf de basisschool ben ik al een beetje anders qua gedrag (vergeleken met klasgenoten), ik zocht het niet om sommige activiteiten te doen, ik kon soms wat raar reageren etc. Ook heb ik het van kinds af aan moeilijk met nieuwe situaties. Soms kon ik me erg zenuwachtig maken wat resulteerde in buikpijn en soms overgeven. Ik heb de (normale) basisschool echter zonder échte problemen afgerond. Qua gedrag was ik toen nog redelijk spontaan/grappig.
Toen ik op de middelbare school kwam veranderde dit, de omgeving beviel me totaal niet. De school was groot, had teveel regels en voelde me er niet thuis... Al vanaf het begin van de middelbare school kon ik gewoon geen motivatie opbrengen om dingen die me absoluut niet interesseren te leren, wat overigens nog steeds het geval is. Maar goed, ik voelde me daar dus niet op m'n gemak... Toen heb ik het daar een paar jaar nog redelijk uitgehouden, alhoewel ik dus met allerlei dingen zat. Later zijn er wat erge dingen op elkaar gestapeld waardoor ik in een depressie terecht kwam. Die tijd was echt de ergste uit mijn leven, ik kon amper eten, had nergens zin in, ik liep ALTIJD met erge zenuwen rond, wanneer ik ergens heen moest ging dit vaak gepaard met overgeven door deze zenuwen. In die tijd slikte ik ook oxazepam. Langzaam ging het beter, ik ben naar een psycholoog gegaan, maar ik ben er zelf uiteindelijk uitgekomen.
Na deze tijd wou mijn moeder graag weten wat er nou echt met me aan de hand was, omdat ik altijd al problemen heb gehad. Door een enorm debiele test (met kinderachtige plaatje, debiele vragenlijsten etc) hebben ze een 'lichte vorm' van PDD-NOS gediagnosticeerd. Ze zeiden dat ik me niet kon verplaatsen in andere mensen enzo, wat totaal nergens op slaat. Sindsdien loop ik met deze stempel rond.
Deze moeilijk tijd duurde ongeveer een jaar. Vanaf 1 of 2 jaar geleden probeer ik mijn leven weer op te pakken. Ik ga niet uit (te druk), ik zit echter wel op voetbal, ik werk, dus met die kring ga ik af en toe om , maar veel goede vrienden heb ik helaas niet (wat tevens ook heeft te maken met die depressie en het afsluiten van contacten). Momenteel heb ik nog de nodige problemen, voornamelijk dat ik nog altijd moeite heb met nieuwe situaties en ik ben veel te onzeker... Alles gaat beter, maar ik heb nog steeds last van zenuwen voor de meest onzinnige dingen, als ik bijvoorbeeld even met de trein ergens heenga ofzo. Ik denk dat ik ook last heb van Emofotobie (angst voor braken), want ik ben bang om in omgevingen met mensen te moeten overgeven, en neem dan ook vaan een plastic zak mee omdat de angst om te kotsen blijft. Dit is de laatste jaren overigens niet zo heel vaak voorgekomen, maar toch blijven de zenuwen, wat weer gepaard gaat met buikpijn wat weer leidt tot angst voor overgeven... Ik denk dat dit komt omdat ik hier als kind veel last van heb gehad. Ik ben momenteel namelijk bezig met mijn toekomst, ik studeer nu wel, en volgend jaar zou ik eigenlijk HBO willen doen, maar deze grote verandering brengt weer teveel onzekerheid/zenuwen met zich mee, dat ik het moeilijk vind om de knoop door te hakken.
Ik probeer mijn leven nu dus op te pakken, maar ik blijf angstig en onzeker, wat weer leidt tot weinig contacten. Ik geniet op zich wel weer van het leven, en onderneem zelf dingen die ik een vorig jaar niet zou doen/durven. Toch mis ik iets, ik wil gewoon een socialer leven hebben ofzo. Ik heb nog nooit een serieuze vriendin gehad (voor mij depressie (14 jaar ofzo)een paar kleine onserieuze dingen, je kent het wel), maar ik heb gewoon nog steeds het idee dat ik eerst mijn eigen leven op moet pakken, ik heb het gevoel dat ik er niet klaar voor ben oid. Echter heb ik niet het idee dat mijn onzekerheid en angsten toch niet echt afnemen, en ik weet niet wat ik hiermee raad moet, ik heb het idee dat ik gewoon echt zo ben en het niet af zal nemen, en ik wil niet een afgezonderd leven leiden...
Jezus wat een lang verhaal. Mijn vragen tegenover jullie zijn hoe jullie gediagnosticeerd werden, omdat ik daar toch écht niet blij mee ben en de me in een aantal uitkomsten niet kan vinden. Als je tips hebt voor mijn problemen van nu, hoor ik 't graag, ik heb het idee dat ik zelf op de goede weg ben maar die onzekerheid en angsten willen niet echt afnemen. Het lucht in ieder geval wel even op...
[ Bericht 1% gewijzigd door Elbow op 13-08-2010 07:54:51 ]
@Elbow, waarom zoek je geen hulp bij een GGZ of andere instantie?
Deze kan een onderzoek met je afnemen, waardoor je gediagnosticeerd kan worden, misschien komt er wel iets heel anders uit dan toen je jonger was. De testen zijn namelijk veranderd in de loop der jaren. Uitgebreider.
En met de problemen waar je nu tegenaan loopt, kom je in je eentje niet verder denk ik.
Hoe oud ben je eigenlijk?
Ik herken heel veel in je verhaal namelijk.. Misschien dat ik in t tweede topic even mijn verhaal hierneer zet.
Deze kan een onderzoek met je afnemen, waardoor je gediagnosticeerd kan worden, misschien komt er wel iets heel anders uit dan toen je jonger was. De testen zijn namelijk veranderd in de loop der jaren. Uitgebreider.
En met de problemen waar je nu tegenaan loopt, kom je in je eentje niet verder denk ik.
Hoe oud ben je eigenlijk?
Ik herken heel veel in je verhaal namelijk.. Misschien dat ik in t tweede topic even mijn verhaal hierneer zet.
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
@Elbow: inderdaad, wat noumooiniet hierboven zegt, probeer je opnieuw te laten testen. En je in ieder geval ook goed te laten behandelen voor de depressie.
Ik vind het wel heel goed van je, dat je ondanks je zenuwen dingen blijft doen, dat geeft wel een enorm sterk doorzettingsvermogen aan, lijkt mij!
En fijn dat je je verhaal kwijt kon kom gerust nog eens posten als je zin hebt!
Ik vind het wel heel goed van je, dat je ondanks je zenuwen dingen blijft doen, dat geeft wel een enorm sterk doorzettingsvermogen aan, lijkt mij!
En fijn dat je je verhaal kwijt kon
kom gerust nog eens posten als je zin hebt!
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ik heb vroeger dus al van die 'behandelingen' gehad, maar ik heb nooit het idee gehad dat het daardoor beter met me ging. Eerder minder goed, omdat je alsmaar denkt 'pff, moet ik daar weer heen, alsmaar mijn problemen benadrukken' oid. Hierdoor komt er alleen maar negativiteit. Ik heb gewoon het gevoel dat ik deze problemen zelf aan moet pakken, door simpelweg een knop om te zetten...
Ik heb vorig jaar wel wat begeleiding gehad voor school, om te kijken welk 'toekomstbeeld' ik heb, voor de studie-perikelen die ik in m'n verhaal beschreef, dit hielp wel wat beter... Hiervoor heb ik ook een uitgebreide test gehad, over persoonlijkheid, intelligentie, zelfkennis etc. Zij trokken de conclusie dat ik meer dan voldoende kennis hoor te hebben voor het HBO (goed IQ), maar dat het werken met mensen (leiding geven etc) nog wat moeilijk ging. De onzekerheid/de angsten staan enkel in de weg, maar volgens mij trokken zij de diagnose van een paar jaar terug ook zeer in twijfel. Met deze begeleiding ga ik volgend jaar wel door, omdat ik daar een beter gevoel bij heb...
Ik heb vorig jaar wel wat begeleiding gehad voor school, om te kijken welk 'toekomstbeeld' ik heb, voor de studie-perikelen die ik in m'n verhaal beschreef, dit hielp wel wat beter... Hiervoor heb ik ook een uitgebreide test gehad, over persoonlijkheid, intelligentie, zelfkennis etc. Zij trokken de conclusie dat ik meer dan voldoende kennis hoor te hebben voor het HBO (goed IQ), maar dat het werken met mensen (leiding geven etc) nog wat moeilijk ging. De onzekerheid/de angsten staan enkel in de weg, maar volgens mij trokken zij de diagnose van een paar jaar terug ook zeer in twijfel. Met deze begeleiding ga ik volgend jaar wel door, omdat ik daar een beter gevoel bij heb...
Dan heb je geen goede begeleiding gehad denk ik. je zou er wel beter van moeten worden, juist leren hoe je positief met dingen om moet gaan. Wel fijn dat de begeleiding op school prettig is.quote:
Ik heb vroeger dus al van die 'behandelingen' gehad, maar ik heb nooit het idee gehad dat het daardoor beter met me ging. Eerder minder goed, omdat je alsmaar denkt 'pff, moet ik daar weer heen, alsmaar mijn problemen benadrukken' oid. Hierdoor komt er alleen maar negativiteit. Ik heb gewoon het gevoel dat ik deze problemen zelf aan moet pakken, door simpelweg een knop om te zetten...
Ik heb vorig jaar wel wat begeleiding gehad voor school, om te kijken welk 'toekomstbeeld' ik heb, voor de studie-perikelen die ik in m'n verhaal beschreef, dit hielp wel wat beter... Hiervoor heb ik ook een uitgebreide test gehad, over persoonlijkheid, intelligentie, zelfkennis etc. Zij trokken de conclusie dat ik meer dan voldoende kennis hoor te hebben voor het HBO (goed IQ), maar dat het werken met mensen (leiding geven etc) nog wat moeilijk ging. De onzekerheid/de angsten staan enkel in de weg, maar volgens mij trokken zij de diagnose van een paar jaar terug ook zeer in twijfel. Met deze begeleiding ga ik volgend jaar wel door, omdat ik daar een beter gevoel bij heb...
Als het je lukt om een knop om te zetten, zou dat mooi zijn. Als je het dan jezelf maar niet oplegt en teleurgesteld bent of boos, mocht het niet lukken.
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ik heb ook vroeger veel behandeling gehad. Deze hielpen ook maar tijdelijk. Ik viel steeds weer terug in mijn depressie / afzondering / angst / vermijding.quote:Op vrijdag 13 augustus 2010 10:03 schreef Elbow het volgende:
Ik heb vroeger dus al van die 'behandelingen' gehad, maar ik heb nooit het idee gehad dat het daardoor beter met me ging. Eerder minder goed, omdat je alsmaar denkt 'pff, moet ik daar weer heen, alsmaar mijn problemen benadrukken' oid. Hierdoor komt er alleen maar negativiteit. Ik heb gewoon het gevoel dat ik deze problemen zelf aan moet pakken, door simpelweg een knop om te zetten...
Ik heb vorig jaar wel wat begeleiding gehad voor school, om te kijken welk 'toekomstbeeld' ik heb, voor de studie-perikelen die ik in m'n verhaal beschreef, dit hielp wel wat beter... Hiervoor heb ik ook een uitgebreide test gehad, over persoonlijkheid, intelligentie, zelfkennis etc. Zij trokken de conclusie dat ik meer dan voldoende kennis hoor te hebben voor het HBO (goed IQ), maar dat het werken met mensen (leiding geven etc) nog wat moeilijk ging. De onzekerheid/de angsten staan enkel in de weg, maar volgens mij trokken zij de diagnose van een paar jaar terug ook zeer in twijfel. Met deze begeleiding ga ik volgend jaar wel door, omdat ik daar een beter gevoel bij heb...
Nu ben ik opnieuw aangemeld omdat ik weer een 'terugval' heb, en wat ze nu bij me afnemen zijn SCID-I en SCID-II onderzoeken.
Wat daar uit komt wordt gebruikt om te kijken wat voor hulp het beste past.
Dit is imo een veel uitgebreider onderzoek dan ik ooit heb gehad bij de GGZ.
De therapeut zei ook dat ze er in de loop vd jaren achter zijn gekomen dat een aantal mensen op een andere manier geholpen moeten worden.
De therapie die ik waarschijnlijk ga doen is schematherapie. Dat is met name voor mensen waarbij al veel therapie / inzichten niet heeft geholpen, omdat het probleem niet in de as-1 (oppervlakkig noem ik het maar), maar veel dieper zit, namelijk persoonlijkheidsproblemen.
Je zou eens kunnen kijken op www.moeilijkemensen.nl deze site heeft me veel duidelijk gemaakt en ook rust gegeven, dat ik niet de enige ben.
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
Elbow ik heb geen tip voor je maar ik blijf het topic wel volgen. Welkom hier en goed dat je je verhaal verteld hebt!
Zo kom je tenminste een stukje verder.
Zo kom je tenminste een stukje verder.
Elbow, goed dat je je verhaal vertelt hebt! Ik zou je ook opnieuw laten testen, de testen en behandelingen zijn erg veel veranderd de laatste jaren. Dus misschien dat er nu wel heel wat anders uit komt en er zijn nu zoveel verschillende behandelingen dat er vast wel iets bij zit dan bij jou past. Succes ermee iig!
Ik was even een paar daagjes weg dus heb het topic niet gevolgd, ga straks alles lezen en reageren !
!
