R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Maar weet je wel hoe moeilijk het is om die negatieve gedachtes om te zetten in blije positieve gedachten?quote:Op woensdag 31 maart 2010 23:36 schreef deenigeechteTS het volgende:
[..]
medicijnen werken niet want depressie is een psychische aandoening, oftewel je moet gewoon blij denken dan gaat het over heb ik gelezen[..]
Okee, ik kan op een dag best lachen. grapjes maken en vrolijk zijn, maar krijg dan meestal kort er op een enorme klap in mijn gezicht en ben weer in een neerslachtige stemming.
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Heb niet je hele verhaal gelezen, sorry, maar slik je AD?quote:Op vrijdag 2 april 2010 01:40 schreef Bos81 het volgende:
[..]
Maar weet je wel hoe moeilijk het is om die negatieve gedachtes om te zetten in blije positieve gedachten?
Okee, ik kan op een dag best lachen. grapjes maken en vrolijk zijn, maar krijg dan meestal kort er op een enorme klap in mijn gezicht en ben weer in een neerslachtige stemming.
I'm not just some bimbo with big tits.
I'm an artist.
I'm an artist.
Jaquote:
[..]
Heb niet je hele verhaal gelezen, sorry, maar slik je AD?
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
En beweeg veelquote:
Sporten + goed eten + genoeg rust/slaap, helpt al een boel. Maar goed, als je echt diep in de put zit, komt er natuurlijk meer bij kijken...
Helaas heb ik zelf ook ervaring met depressies. De aanleiding was bij mij achteraf gezien wel erg duidelijk. Stoppen met de huidige studie en dan niet weten wat je wel wil. Combineer dat met thuiszitten zonder een gevoel van toekomstperspectief en je hebt een perfect recept voor een depressie.
Therapie en medicatie heeft helaas weinig geholpen. Het begon pas echt beter te worden toen ik weer met een nieuwe studie begon en weer perspectief zag. Nu ben ik zeer op eigen initiatief eindelijk die medicatie weer aan het afbouwen.
Persoonlijk ben ik zeer kritisch tov van psychiatrische medicatie, dat wordt mijn inziens veel te makkelijk gegeven hier in Nederland. Hardlopen werkt even goed als anti-depressiva, en er blijkt nu dat het effect van anti-depressiva jarenlang zwaar is overschat. Dus mijn advies zou zijn, ga niet te snel aan medicatie, probeer eerst alle andere opties. En blijf bezig, ga vooral niet thuiszitten!
Therapie en medicatie heeft helaas weinig geholpen. Het begon pas echt beter te worden toen ik weer met een nieuwe studie begon en weer perspectief zag. Nu ben ik zeer op eigen initiatief eindelijk die medicatie weer aan het afbouwen.
Persoonlijk ben ik zeer kritisch tov van psychiatrische medicatie, dat wordt mijn inziens veel te makkelijk gegeven hier in Nederland. Hardlopen werkt even goed als anti-depressiva, en er blijkt nu dat het effect van anti-depressiva jarenlang zwaar is overschat. Dus mijn advies zou zijn, ga niet te snel aan medicatie, probeer eerst alle andere opties. En blijf bezig, ga vooral niet thuiszitten!
TVP
Lang met paniekaanvallen + agorafobie gelopen. Ik ben gelukkig intussen al een heel eind op weg. Maar... ik ben er nog niet. Ga gelukkig al een stuk rustiger naar buiten toe dan eerst. Ik heb geen last meer van derealisatie, nog wel van spanning voorafgaand aan een feest met veel mensen bijv. Winkelen op een drukke zaterdag, op een terrasje zitten en dergelijke.
Waar ik vooral nog last van heb is het verkeerd denken. Soms ben ik mij te erg bewust van het NU. Dan realiseer ik me dat ik wakker ben, wat er om mij heen gebeurd. Ga ik nadenken over wat je wakker houdt of twijfel ik over mijn kunnen. Doem denk teveel nog onbewust. Het valt immers altijd mee. Weet niet zozeer waar ik bang voor ben, maar het is en blijft een angst voor de angst.
Lang met paniekaanvallen + agorafobie gelopen. Ik ben gelukkig intussen al een heel eind op weg. Maar... ik ben er nog niet. Ga gelukkig al een stuk rustiger naar buiten toe dan eerst. Ik heb geen last meer van derealisatie, nog wel van spanning voorafgaand aan een feest met veel mensen bijv. Winkelen op een drukke zaterdag, op een terrasje zitten en dergelijke.
Waar ik vooral nog last van heb is het verkeerd denken. Soms ben ik mij te erg bewust van het NU. Dan realiseer ik me dat ik wakker ben, wat er om mij heen gebeurd. Ga ik nadenken over wat je wakker houdt of twijfel ik over mijn kunnen. Doem denk teveel nog onbewust. Het valt immers altijd mee. Weet niet zozeer waar ik bang voor ben, maar het is en blijft een angst voor de angst.
*meld zich.
ik weet eigenlijk niet eens zo goed waar ik moet beginnen, het begon al wel vanaf kleins af aan ( thuis ging het niet goed, en wou eigenlijk alleen mezelf opsluiten steeds, gewoon even weg van iedereen en alles.. maar uiteindelijk werd het meer een sleur van eenzaamheid. ) ,pas toen ik een jaar of 13-14 was , begon het steeds erger te worden, dagen lang gewoon in bed blijven liggen , zomaar in huilen uitbarsten, juist om de onnodigste dingen, of gewoon om niks. ik denk niet dat het hier bij hoort, maar ik werd gewoon gek, dat ik steeds stemmen begon te horen.. het gevoel hebben dat je niks waard bent kwam er ook bij van pas.
heb even hier rond gelezen, en las vaak dat mensen hun huis niet meer uit wilde komen, of nergens meer naar toe gingen, vaak ging ik wel.op de fiets hapte ik vaak naar adem juist omdat er iemand achter me fietste daardoor was ik vooral bang dat als ik hijgend op mijn fiets zat, mensen het abnormaal zouden vinden, bang dat ze me niet zouden goedkeuren, vooral met vreemde had ik daar vroeger last van gehad,maar goed ik heb me zelf geleerd me wat open op te stellen.. ( ik denk toch dat het kwam door mijn stage die ik toen had, mensen waren daar allemaal zo aardig, ze leken het niet erg te vinden dat ik wat anders was.. ) gelukkig heeft dat wel gewerkt het laatste jaar, maar ik merk al snel dat ik begin terug te vallen.
zelf gebruik ik geen pillen, ga ook niet naar een psycholoog, had het wel eens met vrienden over , maar ik zei maar altijd dat het wel goed zou komen , alleen omdat ik er niet over wilde praten. uiteindelijk heb ik het toegelaten en heb ik ze alles vertelt, luchtte wel even op. op school heb ik al heel wat gemist ,toch ging ik wel steeds elk jaar over.. ik denk dat ze het zelf ook wel een beetje door hadden. ik wilde gewoon even weg , als je het niet wilt dan gaat het ook niet, had last van bepaalde dingen, (ligt ingewikkeld ) en steeds met hoofdpijn op school, slapen tussen de les, chagrijnig zijn tegen over iedereen en alles , werkte idd niet mee, een vriendin van mij toen, maakte eigenlijk precies hetzelfde mee, en zo zaten dus gewoon met zen 2tjes altijd in de bieb waar het heel rustig was, of we lagen op een grasveld, gewoon te niksen. dat was wel fijn opzich, ik heb echt altijd het gevoel van ontsnappen als alles even niet mee zit, maargoed
kortom, het gaat nu wel beter met me, ik ben blij dat ik inmiddels al wat verandering in mijn leventje heb gebracht.
ik weet eigenlijk niet eens zo goed waar ik moet beginnen, het begon al wel vanaf kleins af aan ( thuis ging het niet goed, en wou eigenlijk alleen mezelf opsluiten steeds, gewoon even weg van iedereen en alles.. maar uiteindelijk werd het meer een sleur van eenzaamheid. ) ,pas toen ik een jaar of 13-14 was , begon het steeds erger te worden, dagen lang gewoon in bed blijven liggen , zomaar in huilen uitbarsten, juist om de onnodigste dingen, of gewoon om niks. ik denk niet dat het hier bij hoort, maar ik werd gewoon gek, dat ik steeds stemmen begon te horen.. het gevoel hebben dat je niks waard bent kwam er ook bij van pas.
heb even hier rond gelezen, en las vaak dat mensen hun huis niet meer uit wilde komen, of nergens meer naar toe gingen, vaak ging ik wel.op de fiets hapte ik vaak naar adem juist omdat er iemand achter me fietste daardoor was ik vooral bang dat als ik hijgend op mijn fiets zat, mensen het abnormaal zouden vinden, bang dat ze me niet zouden goedkeuren, vooral met vreemde had ik daar vroeger last van gehad,maar goed ik heb me zelf geleerd me wat open op te stellen.. ( ik denk toch dat het kwam door mijn stage die ik toen had, mensen waren daar allemaal zo aardig, ze leken het niet erg te vinden dat ik wat anders was.. ) gelukkig heeft dat wel gewerkt het laatste jaar, maar ik merk al snel dat ik begin terug te vallen.
zelf gebruik ik geen pillen, ga ook niet naar een psycholoog, had het wel eens met vrienden over , maar ik zei maar altijd dat het wel goed zou komen , alleen omdat ik er niet over wilde praten. uiteindelijk heb ik het toegelaten en heb ik ze alles vertelt, luchtte wel even op. op school heb ik al heel wat gemist ,toch ging ik wel steeds elk jaar over.. ik denk dat ze het zelf ook wel een beetje door hadden. ik wilde gewoon even weg , als je het niet wilt dan gaat het ook niet, had last van bepaalde dingen, (ligt ingewikkeld ) en steeds met hoofdpijn op school, slapen tussen de les, chagrijnig zijn tegen over iedereen en alles , werkte idd niet mee, een vriendin van mij toen, maakte eigenlijk precies hetzelfde mee, en zo zaten dus gewoon met zen 2tjes altijd in de bieb waar het heel rustig was, of we lagen op een grasveld, gewoon te niksen. dat was wel fijn opzich, ik heb echt altijd het gevoel van ontsnappen als alles even niet mee zit, maargoed
kortom, het gaat nu wel beter met me, ik ben blij dat ik inmiddels al wat verandering in mijn leventje heb gebracht.
And I know if the love is alright ,You don't have to look up at the stars no no no no
Ik heb intussen alweer bijna 3 jaar last van een angststoornis met agorafobie. Eerst durfde ik helemaal niks, nu durf ik met anderen het meeste wel, maar alleen nog niet. Ik durf hooguit naar de winkel hier dichtbij of een stukje in de buurt te fietsen, maar meer niet.
Ben al opgenomen geweest en heb verschillende therapieen gevolgd. Echter is elke therapie erop gebaseerd dat ik in kleine stapjes moet gaan oefenen. Maar ik geloof daar intussen niet meer in. Ik kan oefenen wat ik wil, maar mijn manier van denken blijft verkeerd, zodat ik een stukje dat ik al 100 keer gefietst heb, de 101ste keer nog steeds niet durf.
Ik heb nu via agorafobie.be (mag ik die link hier noemen) sessies besteld. Geen idee of me dit gaat helpen maar ik hoop het wel, het is meer gericht op hoe ik anders moet denken en ik vind het fijn dat het door iemand 'gemaakt' is die het zelf ook gehad heeft, dus wie weet.
Ik blijf hoop houden, al heb ik ook dagen dat ik het echt niet meer zie zitten en niet meer weet hoe ik ooit van die angst af moet komen..
Ben al opgenomen geweest en heb verschillende therapieen gevolgd. Echter is elke therapie erop gebaseerd dat ik in kleine stapjes moet gaan oefenen. Maar ik geloof daar intussen niet meer in. Ik kan oefenen wat ik wil, maar mijn manier van denken blijft verkeerd, zodat ik een stukje dat ik al 100 keer gefietst heb, de 101ste keer nog steeds niet durf.
Ik heb nu via agorafobie.be (mag ik die link hier noemen) sessies besteld. Geen idee of me dit gaat helpen maar ik hoop het wel, het is meer gericht op hoe ik anders moet denken en ik vind het fijn dat het door iemand 'gemaakt' is die het zelf ook gehad heeft, dus wie weet.
Ik blijf hoop houden, al heb ik ook dagen dat ik het echt niet meer zie zitten en niet meer weet hoe ik ooit van die angst af moet komen..
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
Het is maar een tip maar ga ook eens lezen in het 'de kracht van het nu' topic.quote:Op maandag 12 april 2010 12:17 schreef Lotteu het volgende:
Ik heb intussen alweer bijna 3 jaar last van een angststoornis met agorafobie. Eerst durfde ik helemaal niks, nu durf ik met anderen het meeste wel, maar alleen nog niet. Ik durf hooguit naar de winkel hier dichtbij of een stukje in de buurt te fietsen, maar meer niet.
Ben al opgenomen geweest en heb verschillende therapieen gevolgd. Echter is elke therapie erop gebaseerd dat ik in kleine stapjes moet gaan oefenen. Maar ik geloof daar intussen niet meer in. Ik kan oefenen wat ik wil, maar mijn manier van denken blijft verkeerd, zodat ik een stukje dat ik al 100 keer gefietst heb, de 101ste keer nog steeds niet durf.
Ik heb nu via agorafobie.be (mag ik die link hier noemen) sessies besteld. Geen idee of me dit gaat helpen maar ik hoop het wel, het is meer gericht op hoe ik anders moet denken en ik vind het fijn dat het door iemand 'gemaakt' is die het zelf ook gehad heeft, dus wie weet.
Ik blijf hoop houden, al heb ik ook dagen dat ik het echt niet meer zie zitten en niet meer weet hoe ik ooit van die angst af moet komen..
Ik herkend me heel erg in in het verhaaltje dat je op een bepaalde manier moet denken maar dat dat dan toch niet lukt.
Stel je eens voor dat je helemaal niet meer hoeft na te denken bij dingen waar je nu bang voor bent.
Ik merk bij mezelf dat het echt kan
Helaas, kan ik me hier ook bij aansluiten,.
ik ben nu ongeveer 5 maanden 'officieel' depressief.
een hele nare jeugd gehad die zijn sporen heeft achtergelaten,
maar ook gewoon zoals alles bij mij loopt.
zelfmoordgedachtes en neigingen.
en alles blijft maar tegen zitten.
en WAAROM ben ik dan eigenlijk depressief?
de gang van zaken, de wereld situatie's, de leugens bedrog etc.
het vernederd worden, angst voor mensen.
mijn jeugd, en eigenlijk gewoon mijn hele leven.
ach, heb er de laatste tijd zoveel over gelezen en gepraat
dat ik gestopt ben met lezen.
ik ben nu ongeveer 5 maanden 'officieel' depressief.
een hele nare jeugd gehad die zijn sporen heeft achtergelaten,
maar ook gewoon zoals alles bij mij loopt.
zelfmoordgedachtes en neigingen.
en alles blijft maar tegen zitten.
en WAAROM ben ik dan eigenlijk depressief?
de gang van zaken, de wereld situatie's, de leugens bedrog etc.
het vernederd worden, angst voor mensen.
mijn jeugd, en eigenlijk gewoon mijn hele leven.
ach, heb er de laatste tijd zoveel over gelezen en gepraat
dat ik gestopt ben met lezen.
Don't drink and drive, Smoke and fly.
Heel herkenbaar, soms heb je er gewoon geen zin meer inquote:Op dinsdag 13 april 2010 23:04 schreef Roffasmokes het volgende:
Helaas, kan ik me hier ook bij aansluiten,.
ik ben nu ongeveer 5 maanden 'officieel' depressief.
een hele nare jeugd gehad die zijn sporen heeft achtergelaten,
maar ook gewoon zoals alles bij mij loopt.
zelfmoordgedachtes en neigingen.
en alles blijft maar tegen zitten.
en WAAROM ben ik dan eigenlijk depressief?
de gang van zaken, de wereld situatie's, de leugens bedrog etc.
het vernederd worden, angst voor mensen.
mijn jeugd, en eigenlijk gewoon mijn hele leven.
ach, heb er de laatste tijd zoveel over gelezen en gepraat
dat ik gestopt ben met lezen.
al dat gelees en geprobeer en shit.
maarjah je geest rust toch niet voordat een oplossing is gevonden
dat klopt, maar als je niet serieus wordt genomen en dat gezegt wordt dat je het alleen voor de aandacht doet etc wordt de drang toch wel heel grootquote:Op dinsdag 13 april 2010 23:10 schreef DeZoektocht het volgende:
[..]
maarjah je geest rust toch niet voordat een oplossing is gevonden
maar goed, just tryin' to keep my head up.
hoe fucking moeilijk het leven ook is of kan zijn, ik kan wel zeggen dat ik genoeg seks heb,
want het leven verneukt me iedere dag.
Don't drink and drive, Smoke and fly.
Ja ben al begonnen met het lezen in dat topic, maar het is nogal veel werk hahaquote:Op dinsdag 13 april 2010 22:58 schreef DeZoektocht het volgende:
[..]
Het is maar een tip maar ga ook eens lezen in het 'de kracht van het nu' topic.
Ik herkend me heel erg in in het verhaaltje dat je op een bepaalde manier moet denken maar dat dat dan toch niet lukt.
Stel je eens voor dat je helemaal niet meer hoeft na te denken bij dingen waar je nu bang voor bent.
Ik merk bij mezelf dat het echt kan
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
Ik ben vandaag naar de supermarkt geweest op de fiets. Dat heb ik al 2 jaar niet gedurfd, en het ging goed! 
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
Het boek is ook echt een aanraderquote:Op woensdag 14 april 2010 07:39 schreef Lotteu het volgende:
[..]
Ja ben al begonnen met het lezen in dat topic, maar het is nogal veel werk haha
Ook ik heb zo af en toe last van angst. Zeker naar aanleiding van een mislukte stage vorig jaar.
Nu alweer tien weken bezig met een nieuwe stage. Dat is op sommige punten nu weer lastig. Gewoonweg omdat het nieuw is en toch je inzet wil tonen om opdrachten op niveau uit te voeren. Daarnaast zijn alle medewerkers ontzettend druk heb ik gemerkt...
Totdat ik gisteren een tussentijdse beoordeling kreeg met veel Vtjes (van voldoende). Maar diegene die het invulde heb ik weinig mee te maken in de praktijk. Met hem heb ik een tussentijdse gesprek gehad en hij beoordeelt eind juni ook samen met stagedocent.
Achja misschien maak ik me teveel zorgen om niets...
Hoop dat het eindgesprek ook zo gaat...dan teken ik ervoor....
Nu alweer tien weken bezig met een nieuwe stage. Dat is op sommige punten nu weer lastig. Gewoonweg omdat het nieuw is en toch je inzet wil tonen om opdrachten op niveau uit te voeren. Daarnaast zijn alle medewerkers ontzettend druk heb ik gemerkt...
Totdat ik gisteren een tussentijdse beoordeling kreeg met veel Vtjes (van voldoende). Maar diegene die het invulde heb ik weinig mee te maken in de praktijk. Met hem heb ik een tussentijdse gesprek gehad en hij beoordeelt eind juni ook samen met stagedocent.
Achja misschien maak ik me teveel zorgen om niets...
Hoop dat het eindgesprek ook zo gaat...dan teken ik ervoor....
wat goed van je !! hoe ging het?quote:Op woensdag 14 april 2010 17:12 schreef Lotteu het volgende:
Ik ben vandaag naar de supermarkt geweest op de fiets. Dat heb ik al 2 jaar niet gedurfd, en het ging goed!
And I know if the love is alright ,You don't have to look up at the stars no no no no
Blegh... na een aantal heel goede dagen nu een megakutdag. Ik wil niks, voel me ellendig en zwaar. Het liefst kruip ik in bed nu. Maar dat mag niet 
. Ellende....
. Ellende....
Ik ben er volgens mij net achter dat ik verlatingsangst heb. Op het moment dat ik bang ben dat een relatie of goede vriendschap snel voorbij kan zijn met het initiatief van de ander verbreek ik de relatie/word ik bang dat dit ook echt gebeurd.
En ja, ook depressies, maar vaak in periodes van een paar maand, als in niet meer slapen/heeeeeeel veel slapen, niet meer eten/geen honger meer hebben/misselijk worden na het eten en dan uitkotsen (niet express, word gewoon misselijk:s), Nergens meer zin in hebben, veel te veel roken/blowen (gelukkig daar nu mee gestopt, blowen) ergeren aan alles en iedereen/geen interesse in alles/iedereen.
Ik zou zo graag van dit gevoel af willen komen, vooral dat verlatingsangst gedeelte, hierdoor heb ik het al 2x uitgemaakt met mensen waar ik ontzettend veel van hield en nog van hou..
En ja, ook depressies, maar vaak in periodes van een paar maand, als in niet meer slapen/heeeeeeel veel slapen, niet meer eten/geen honger meer hebben/misselijk worden na het eten en dan uitkotsen (niet express, word gewoon misselijk:s), Nergens meer zin in hebben, veel te veel roken/blowen (gelukkig daar nu mee gestopt, blowen) ergeren aan alles en iedereen/geen interesse in alles/iedereen.
Ik zou zo graag van dit gevoel af willen komen, vooral dat verlatingsangst gedeelte, hierdoor heb ik het al 2x uitgemaakt met mensen waar ik ontzettend veel van hield en nog van hou..
Help, je moeder komt eraan
Oh, en nog vergeten er bij te zeggen:
Angst om niet goed genoeg te presteren ( alleen bij doelen die ik mezelf heb gezet???Gaar, ik weet het)
Angst om niet goed genoeg voor iemand te zijn
En bang om voor groepen te spreken.
Kan iemand me helpen zoeken naar een oplossing voor die bindingsangst, want dat is natuurlijk zwaar klote. De rest is meestal nog enigszins te overzien, maar de pijn die ik nu voel na het weer uitgemaakt te hebben met iemand trek ik niet.
Angst om niet goed genoeg te presteren ( alleen bij doelen die ik mezelf heb gezet???Gaar, ik weet het)
Angst om niet goed genoeg voor iemand te zijn
En bang om voor groepen te spreken.
Kan iemand me helpen zoeken naar een oplossing voor die bindingsangst, want dat is natuurlijk zwaar klote. De rest is meestal nog enigszins te overzien, maar de pijn die ik nu voel na het weer uitgemaakt te hebben met iemand trek ik niet.
Help, je moeder komt eraan
@Lotteu: Fantastisch! Wat een mooi resultaat. Probeer je het de komende week nog eens te doen? Je weet dat je het kunt, nu moet het vaker gebeuren zodat je een nieuwe gewoonte opbouwt. Veel succes!
@BroodjePindakaasEnzo: Ben je zelf als kind of zo, verlaten? Je zou zo denken, die angst moet ergens vandaan komen.
Durf je weer terug te gaan naar die laatste persoon, en het te vertellen?
Ja ik weet, makkelijker gezegd dan gedaan. Maar wat heb je te verliezen?
Het is mijn ervaring dat we zelf onze grootste vijanden zijn. Anderen (d.w.z..... de normale mensen dan) zijn over het algemeen een stuk minder kritisch dan we verwachten/vrezen.
Ik vind het debiel en gestoord dat er zo'n stigma ligt op alles wat met geestelijke gezondheid te maken heeft. Als je een gebroken been hebt, vindt iedereen het normaal dat je gips krijgt. Als je therapie en/of medicijnen gaat nemen om je hoofd wat meer onder controle te krijgen, krijg je meteen een sticker opgeplakt. Door de mensen die niet beter weten.
Ik ben nu bezig met een stukje zelfstudie in ZELFVERTROUWEN (Self-esteem). Met behulp van een paar pdf-modules. Je kunt ze vinden als je op google "cci self help" intikt. Ik kan wel de link posten maar die werkt niet in je browser, je kunt alleen via een zoekmachine op de site komen. (Het is allemaal in het Engels)
@BroodjePindakaasEnzo: Ben je zelf als kind of zo, verlaten? Je zou zo denken, die angst moet ergens vandaan komen.
Durf je weer terug te gaan naar die laatste persoon, en het te vertellen?
Ja ik weet, makkelijker gezegd dan gedaan. Maar wat heb je te verliezen?
Het is mijn ervaring dat we zelf onze grootste vijanden zijn. Anderen (d.w.z..... de normale mensen dan) zijn over het algemeen een stuk minder kritisch dan we verwachten/vrezen.
Ik vind het debiel en gestoord dat er zo'n stigma ligt op alles wat met geestelijke gezondheid te maken heeft. Als je een gebroken been hebt, vindt iedereen het normaal dat je gips krijgt. Als je therapie en/of medicijnen gaat nemen om je hoofd wat meer onder controle te krijgen, krijg je meteen een sticker opgeplakt. Door de mensen die niet beter weten.
Ik ben nu bezig met een stukje zelfstudie in ZELFVERTROUWEN (Self-esteem). Met behulp van een paar pdf-modules. Je kunt ze vinden als je op google "cci self help" intikt. Ik kan wel de link posten maar die werkt niet in je browser, je kunt alleen via een zoekmachine op de site komen. (Het is allemaal in het Engels)
Serotonine.quote:Op donderdag 1 april 2010 01:32 schreef Lily-Ella het volgende:
[..]
Volgens mij is het bewezen dat er gedurende een depressie een tekort is van een bepaalde stof (anyone? het is te laat om te googlen..) en dus aangevuld kan worden met medicatie. 'Gewoon blij denken' vind ik niet bepaald de sterkste tip als je zwaar depressief bent...
Ik heb ook borderline, nu gelukkig niet (meer) derpressief maar wel dan weer samen met angststoornis en eetstoornis..quote:Op zondag 18 april 2010 08:05 schreef 8108139dpths het volgende:
tuh vuh puh...
Borderline / depressieve stoornis...
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
Ik merk dat het heel langzaam aan wat beter gaat weer. Heb nu de eerste 'mp3 sessie' 3 keer geluisterd en heb heel veel aan wat er gezegd wordt! Alleen zit het nog niet zo goed in mn hoofd dat wanneer de angst komt opzetten ik het allemaal nog weet. Dat is steeds mijn probleem. op het moment van angst vergeet ik de dingen die ik moet denken enzo. Misschien eens (heel stom maargoed) opschrijven op een papiertje en in mn zak doen 
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
In dit topic las ik dat je sinds twee jaar weer eens buiten durfde te komen om boodschappen te doen? Hoe past dat in dit plaatje? Want labeltjes plakken kunnen we allemaal wel, maar het gaat om de uitwerking.quote:Op maandag 19 april 2010 09:36 schreef Lotteu het volgende:
[..]
Ik heb ook borderline, nu gelukkig niet (meer) derpressief maar wel dan weer samen met angststoornis en eetstoornis..
Ik snap je vraag niet helemaal?quote:Op maandag 19 april 2010 10:28 schreef Ribbenburg het volgende:
[..]
In dit topic las ik dat je sinds twee jaar weer eens buiten durfde te komen om boodschappen te doen? Hoe past dat in dit plaatje? Want labeltjes plakken kunnen we allemaal wel, maar het gaat om de uitwerking.
Ik heb sinds 2,5 jaar een angststoornis, maar probeer eraan te blijven werken en te blijven oefenen met dingen doen die ik eigenlijk niet durf. Nu vorige week dus naar een supermarkt waar ik nog niet eerder alleen heen ben geweest, dat was wel iets wat ik altijd vermeden heb.
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
Angststoornis klinkt wat vaag. Ik neem aan dat de meeste dingen die je niet durft te doen een sociaal aspect hebben? Je zou een sociale fobie kunnen hebben.quote:Op maandag 19 april 2010 10:52 schreef Lotteu het volgende:
[..]
Ik snap je vraag niet helemaal?
Ik heb sinds 2,5 jaar een angststoornis, maar probeer eraan te blijven werken en te blijven oefenen met dingen doen die ik eigenlijk niet durf. Nu vorige week dus naar een supermarkt waar ik nog niet eerder alleen heen ben geweest, dat was wel iets wat ik altijd vermeden heb.
Ik heb geen sociale fobie, maar een paniek/angststoornis met agorafobie, wat vooral inhoudt: de angst voor paniekaanvallen en daardoor de plaatsen waar ik die sneller krijg (of ooit gekregen heb) vermijden.
Ik weet niet wat je nou precies wil weten?
Ik weet niet wat je nou precies wil weten?
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
Ik hoef niet iets precies te weten, maar probeer je meer inzicht te verschaffen in de aard van je problemen.
Waarom krijg je bijvoorbeeld sneller een paniekaanval op plaatsen waar veel mensen zijn zoals een supermarkt?
Waarom krijg je bijvoorbeeld sneller een paniekaanval op plaatsen waar veel mensen zijn zoals een supermarkt?
Depressief ben ik gelukkig ook steeds minder, en van de angst- en eetstoornis ben ik gelukkig ook af... nou nog van de drank af kunnen blijven.... ik word vanmiddag opgenomen bij de Brijder ivm. een terugval...quote:
[..]
Ik heb ook borderline, nu gelukkig niet (meer) derpressief maar wel dan weer samen met angststoornis en eetstoornis..
Heel veel sterkte!quote:Op maandag 19 april 2010 12:17 schreef 8108139dpths het volgende:
[..]
Depressief ben ik gelukkig ook steeds minder, en van de angst- en eetstoornis ben ik gelukkig ook af... nou nog van de drank af kunnen blijven.... ik word vanmiddag opgenomen bij de Brijder ivm. een terugval...
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
ook tvptje hier
The truth is rarely pure and never simple.
Op zondag 19 december 2010 18:43 schreef Netsplitter het volgende:
x-tremed: 48 uur wegens klote links.
Op zondag 19 december 2010 18:43 schreef Netsplitter het volgende:
x-tremed: 48 uur wegens klote links.
Sinds een jaar of jaar of 10 - in mijn geval dus min of meer vanaf de middelbare school - heb ik vrij ernstige psychische problemen. Deels kan ik wel 'verklaren' waarom en deels ook niet. Qua opleiding heb ik het altijd wel aardig gered, maar ik kan niet zeggen dat ik ooit 1 goede of leuke dag heb gehad op school. Ik heb wel altijd al vrienden gehad en een x-aantal keer een vriendin en daar vermaak ik me ook altijd prima mee, maar diep van binnen heb ik altijd wel geweten dat er iets niet 'klopt' in mijn geest.
Ik heb borderline, last van stemmingswisselingen, last van depressiviteit en zo nu en dan paniekaanvallen, maar toch heeft nooit iemand daar echt veel van gemerkt. Althans bij lange na niet hoe heftig dat soms speelde. Bij ons thuis werd ook eigenlijk nooit ergens over gesproken en dus ben ik ook niet gewend om over gevoelens, emoties etc. te praten.
In mijn beleving is de kunst om proberen voor jezelf op een rijtje te krijgen wat wel en niet goed voor je is en goed naar je gevoel te luisteren. Je moet als het ware accepteren dat sommige dingen er niet inzitten op een bepaald moment.
Ik heb achteraf gezien mezelf veel te vaak over kop gelopen omdat ik te weinig inzicht in mezelf had en dat probeer ik nu te voorkomen. Ik plan mijn dagen niet vol en als ik me echt kut voel en een verjaardag oid heb, dan ga ik 'gewoon' niet. Het wordt niet altijd even goed begrepen en helaas moet je ook weleens een smoesje maken, maar so it. Gelukkig zijn er ook mensen tegen wie ik wel eerlijk kan zijn. Ik kan het mezelf niet echt permitteren om me enorm druk te maken over de mening van derden.
Toch zijn er genoeg dingen waar ik me prima mee vermaak. Dat kan alleen zijn of met vrienden. Het kan soms ook zwaar zijn, maar gelukkig heb ik altijd wel iets om naar uit te kijken.
Ik adviseer iedereen om eens eerlijk naar zichezelf te kijken en ook te luisteren naar je gevoel en probeer je bezigheden daar ook op af te stemmen als het mogelijk is. Het is verleidelijk om te denken dat je alles maar moet kunnen en doen, maar vroeg of laat betaal je er een prijs voor als je jezelf voorbij loopt. Het is niet altijd even makkelijk, maar ik heb respect voor mensen die ook gewoon nee durven zeggen. Of het nou tegen jezelf is of tegen derden.
[ Bericht 0% gewijzigd door MaskOfSanity op 20-04-2010 20:25:25 ]
Ik heb borderline, last van stemmingswisselingen, last van depressiviteit en zo nu en dan paniekaanvallen, maar toch heeft nooit iemand daar echt veel van gemerkt. Althans bij lange na niet hoe heftig dat soms speelde. Bij ons thuis werd ook eigenlijk nooit ergens over gesproken en dus ben ik ook niet gewend om over gevoelens, emoties etc. te praten.
In mijn beleving is de kunst om proberen voor jezelf op een rijtje te krijgen wat wel en niet goed voor je is en goed naar je gevoel te luisteren. Je moet als het ware accepteren dat sommige dingen er niet inzitten op een bepaald moment.
Ik heb achteraf gezien mezelf veel te vaak over kop gelopen omdat ik te weinig inzicht in mezelf had en dat probeer ik nu te voorkomen. Ik plan mijn dagen niet vol en als ik me echt kut voel en een verjaardag oid heb, dan ga ik 'gewoon' niet. Het wordt niet altijd even goed begrepen en helaas moet je ook weleens een smoesje maken, maar so it. Gelukkig zijn er ook mensen tegen wie ik wel eerlijk kan zijn. Ik kan het mezelf niet echt permitteren om me enorm druk te maken over de mening van derden.
Toch zijn er genoeg dingen waar ik me prima mee vermaak. Dat kan alleen zijn of met vrienden. Het kan soms ook zwaar zijn, maar gelukkig heb ik altijd wel iets om naar uit te kijken.
Ik adviseer iedereen om eens eerlijk naar zichezelf te kijken en ook te luisteren naar je gevoel en probeer je bezigheden daar ook op af te stemmen als het mogelijk is. Het is verleidelijk om te denken dat je alles maar moet kunnen en doen, maar vroeg of laat betaal je er een prijs voor als je jezelf voorbij loopt. Het is niet altijd even makkelijk, maar ik heb respect voor mensen die ook gewoon nee durven zeggen. Of het nou tegen jezelf is of tegen derden.
[ Bericht 0% gewijzigd door MaskOfSanity op 20-04-2010 20:25:25 ]
A perfect mimic of a normally functioning person.
Ik had vroeger, vooral rond 18-19 jaar oud last van depressies en angsten. Heb gewoon meegeleeft door extra stoer te doen, maar bleef altijd negatief denken. Ik probeerde ook mijn problemen met drugs te ontvluchten.
Toen kreeg ik een psychose.
Na die psychose heb ik nooit meer last gehad van depressies. Alleen in de winter ging ik weer negatief denken, maar niet echt een depressie. Het voelt alsof die psychose al mijn depressieve en angstige klachten heeft weggehaald.
Verder, TVP.
Toen kreeg ik een psychose.
Na die psychose heb ik nooit meer last gehad van depressies. Alleen in de winter ging ik weer negatief denken, maar niet echt een depressie. Het voelt alsof die psychose al mijn depressieve en angstige klachten heeft weggehaald.
Verder, TVP.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Jaren last gehad van hyperventilatie en paniekaanvallen.
De afgelopen maanden maar 2 keer een aanval gehad gelukkig al is de angst nog vrijwel dagelijks aanwezig.
Sinds kort is vastgesteld dat ik een depressie heb, loop bij een psycholoog en gebruik nu sinds een paar weekjes antidepressiva.
Dus een tvptje hier.
De afgelopen maanden maar 2 keer een aanval gehad gelukkig al is de angst nog vrijwel dagelijks aanwezig.
Sinds kort is vastgesteld dat ik een depressie heb, loop bij een psycholoog en gebruik nu sinds een paar weekjes antidepressiva.
Dus een tvptje hier.
Depressie en angst klinkt mij bekend in de oren.
Bij mij was geconstateerd dat ik een Depressie en PTSS heb. Zelf natuurlijk even op het internet lopen neuzen, en ik ben erachter dat ik dus echt geen PTSS heb.
Maar toen vond ik iets over Sociale fobie, en daar herken ik mezelf heel erg in!
Het contact maken met mensen, praten met mensen, naar feesten gaan, alleen boodschappen doen, een week van te voren al zenuwachtig zijn als ik weet dat ik naar een bijeenkomst moet, en ook zweten en blozen. Die angst is echt zo erg en belemmerent, elke dag weer. Ik loop elke dag wel tegen situaties aan wat voor een ander normaal is. Wat ik ook merk is dat als ik ergens mee zit en het niet persoonlijk aan diegene durf te vertellen dan schrijf ik het op. Dat is voor mij makkelijker, dan hoef ik niemand aan te kijken hoef ik niet op mezelf te letten en hoef ik niet te denken dat ik iets verkeerds zeg want ik kan het nalezen en veranderen. Maar blijkbaar doe ik het dan toch verkeerd want mensen worden boos op me dat ik het ze niet persoonlijk gezegd heb. Dan leg ik ze uit waarom niet en dan laten ze niks meer van zich horen. En dat doet pijn.
Ik voel me erg eenzaam en wil graag vriendinnen hebben. Ik heb ze wel, maar ik voel me niet op mijn gemak bij hun. Ik weet niet wat ik aan ze heb. Ik had een vriendin waar ik wel mezelf kon zijn, maar ze wilde geen contact meer met me toen bleek dat ik een depressie had. Elke dag is voor mij super moeilijk en ik denk ook vaak aan dat ik van een flatgebouw wil springen om maar van alles af te zijn. Mensen willen me toch niet, en ik doe toch alles verkeerd. Maar toch kan ik het niet vanwege mijn kinderen. Mijn kinderen zijn het balangrijkste voor me, en die kan ik niet zonder hun moeder oplaten groeien. Maar de verlijding is zó groot! Ik ben ook iemand die nooit nee kan zeggen of durft te zeggen. Gek wordt ik ervan! Doe ik weer iets wat ik niet wil, en meestal ben ik daar ook nog zenuwachtig over. En ook als ik een vriendin heb doe ik alles voor diegene. Alles omdat ik bang ben afgewezen te worden of dat ze op me uitgekeken zijn, Koop ik weer cadeau's ofzo voor ze, maar uitendelijk laten ze me toch barsten als ik ergens mee zit. Niet dat ik klaag tegen ze ofzo, nee ze willen me alleen maar als ik leuk tegen ze doe en voor ze klaar staan. Ze gebruiken me dus. Zo heb ik ook vriendjes gehad die me gebruikten. Maar goed, ik bedoel maar angst en depressie gaan echt samen. Door mijn angst en de belemmeringen in mijn leven daarvan wil ik vaak de makkelijkste uitweg kiezen. Terwijl het enigste wat ik wil is gewoon met mensen kunnen praten en een luisterend oor...
Bij mij was geconstateerd dat ik een Depressie en PTSS heb. Zelf natuurlijk even op het internet lopen neuzen, en ik ben erachter dat ik dus echt geen PTSS heb.
Maar toen vond ik iets over Sociale fobie, en daar herken ik mezelf heel erg in!
Het contact maken met mensen, praten met mensen, naar feesten gaan, alleen boodschappen doen, een week van te voren al zenuwachtig zijn als ik weet dat ik naar een bijeenkomst moet, en ook zweten en blozen. Die angst is echt zo erg en belemmerent, elke dag weer. Ik loop elke dag wel tegen situaties aan wat voor een ander normaal is. Wat ik ook merk is dat als ik ergens mee zit en het niet persoonlijk aan diegene durf te vertellen dan schrijf ik het op. Dat is voor mij makkelijker, dan hoef ik niemand aan te kijken hoef ik niet op mezelf te letten en hoef ik niet te denken dat ik iets verkeerds zeg want ik kan het nalezen en veranderen. Maar blijkbaar doe ik het dan toch verkeerd want mensen worden boos op me dat ik het ze niet persoonlijk gezegd heb. Dan leg ik ze uit waarom niet en dan laten ze niks meer van zich horen. En dat doet pijn.
Ik voel me erg eenzaam en wil graag vriendinnen hebben. Ik heb ze wel, maar ik voel me niet op mijn gemak bij hun. Ik weet niet wat ik aan ze heb. Ik had een vriendin waar ik wel mezelf kon zijn, maar ze wilde geen contact meer met me toen bleek dat ik een depressie had. Elke dag is voor mij super moeilijk en ik denk ook vaak aan dat ik van een flatgebouw wil springen om maar van alles af te zijn. Mensen willen me toch niet, en ik doe toch alles verkeerd. Maar toch kan ik het niet vanwege mijn kinderen. Mijn kinderen zijn het balangrijkste voor me, en die kan ik niet zonder hun moeder oplaten groeien. Maar de verlijding is zó groot! Ik ben ook iemand die nooit nee kan zeggen of durft te zeggen. Gek wordt ik ervan! Doe ik weer iets wat ik niet wil, en meestal ben ik daar ook nog zenuwachtig over. En ook als ik een vriendin heb doe ik alles voor diegene. Alles omdat ik bang ben afgewezen te worden of dat ze op me uitgekeken zijn, Koop ik weer cadeau's ofzo voor ze, maar uitendelijk laten ze me toch barsten als ik ergens mee zit. Niet dat ik klaag tegen ze ofzo, nee ze willen me alleen maar als ik leuk tegen ze doe en voor ze klaar staan. Ze gebruiken me dus. Zo heb ik ook vriendjes gehad die me gebruikten. Maar goed, ik bedoel maar angst en depressie gaan echt samen. Door mijn angst en de belemmeringen in mijn leven daarvan wil ik vaak de makkelijkste uitweg kiezen. Terwijl het enigste wat ik wil is gewoon met mensen kunnen praten en een luisterend oor...
Ik meld me hier ook maar even. Ik wil nu toch echt van mijn sociale angst en faalangst af. Je zou wel kunnen zeggen dat ik een gegeneraliseerde faalangst heb: zowel sociaal als bij een toets of op het werk of whatever wil ik niet falen en word ik heel bang dat ik dat wel zal doen.
Sociaal is dit het vervelendst voor me op het moment, met de faalangst kan ik redelijk copen en op de een of andere manier hebben mensen daar ook meer begrip voor. Sociaal ben ik gewoon nerveus, bang dat ik iets stoms zeg of dat de ander me raar zal vinden of iets tegen me zegt waarop ik niet weet te reageren etc. Soms heb ik daar zoveel last van dat ik maar half mee krijg wat de ander zegt. Ook oogcontact vind ik moeilijk. Toch merken mensen niet echt aan me dat ik ergens last van heb, dat merk je aan de manier waarop ze me benaderen. Ik heb ook weleens te horen gekregen van mensen die me wat beter leerde kennen, dat ik andere dingen uit dan ik van binnen voel. Ik kan mijn gezicht goed in een plooi houden, zeg maar.
Nou heb ik daarvoor al een tijd therapie gehad, cognitieve gedragstherapie. Dat hielp niet echt. Mijn probleem is dat ik mijn angsten prima kan confronteren. Ik durf best wel contact te maken met mensen, dat moet ik gewoon van mezelf. Maar tegelijkertijd faal ik daarin. Zowel door zenuwen als doordat ik de skills mis / vaak niet weet wat te zeggen, en dat zal vast weer komen doordat ik niet goed kan 'oefenen' door mijn zenuwen.
Nou zit ik te denken aan antidepressiva. In ieder geval tijdelijk zodat ik alles wat meer onder controle kan krijgen. Aan therapie heb ik niet (meer) zo heel veel. Ik weet verdomd goed hoe ik in elkaar zit en kan je zo alles benoemen van oorzaak tot gevolg. Ik weet ook dat sommige van mijn gedachten als niet terecht zouden kunnen worden bestempeld, maar ik voel dat zelf niet zo. Verder reageer ik niet altijd adequaat, waardoor ik dus eigenlijk bevestiging krijg van mijn eigen angst. Een soort van angst om me angstig te gedragen.
Is medicatie hier een oplossing, en herkent iemand zich erin? Ik zit er echt een beetje doorheen, heb het er helemaal mee gehad. Ik wil gewoon gelukkig zijn en genieten van mijn leven.
Sociaal is dit het vervelendst voor me op het moment, met de faalangst kan ik redelijk copen en op de een of andere manier hebben mensen daar ook meer begrip voor. Sociaal ben ik gewoon nerveus, bang dat ik iets stoms zeg of dat de ander me raar zal vinden of iets tegen me zegt waarop ik niet weet te reageren etc. Soms heb ik daar zoveel last van dat ik maar half mee krijg wat de ander zegt. Ook oogcontact vind ik moeilijk. Toch merken mensen niet echt aan me dat ik ergens last van heb, dat merk je aan de manier waarop ze me benaderen. Ik heb ook weleens te horen gekregen van mensen die me wat beter leerde kennen, dat ik andere dingen uit dan ik van binnen voel. Ik kan mijn gezicht goed in een plooi houden, zeg maar.
Nou heb ik daarvoor al een tijd therapie gehad, cognitieve gedragstherapie. Dat hielp niet echt. Mijn probleem is dat ik mijn angsten prima kan confronteren. Ik durf best wel contact te maken met mensen, dat moet ik gewoon van mezelf. Maar tegelijkertijd faal ik daarin. Zowel door zenuwen als doordat ik de skills mis / vaak niet weet wat te zeggen, en dat zal vast weer komen doordat ik niet goed kan 'oefenen' door mijn zenuwen.
Nou zit ik te denken aan antidepressiva. In ieder geval tijdelijk zodat ik alles wat meer onder controle kan krijgen. Aan therapie heb ik niet (meer) zo heel veel. Ik weet verdomd goed hoe ik in elkaar zit en kan je zo alles benoemen van oorzaak tot gevolg. Ik weet ook dat sommige van mijn gedachten als niet terecht zouden kunnen worden bestempeld, maar ik voel dat zelf niet zo. Verder reageer ik niet altijd adequaat, waardoor ik dus eigenlijk bevestiging krijg van mijn eigen angst. Een soort van angst om me angstig te gedragen.
Is medicatie hier een oplossing, en herkent iemand zich erin? Ik zit er echt een beetje doorheen, heb het er helemaal mee gehad. Ik wil gewoon gelukkig zijn en genieten van mijn leven.
Hoe ver ben je nu met die sessies? En merk je dat ze wat toevoegen of zijn het met name open deuren?quote:Op maandag 19 april 2010 09:38 schreef Lotteu het volgende:
Ik merk dat het heel langzaam aan wat beter gaat weer. Heb nu de eerste 'mp3 sessie' 3 keer geluisterd en heb heel veel aan wat er gezegd wordt! Alleen zit het nog niet zo goed in mn hoofd dat wanneer de angst komt opzetten ik het allemaal nog weet. Dat is steeds mijn probleem. op het moment van angst vergeet ik de dingen die ik moet denken enzo. Misschien eens (heel stom maargoed) opschrijven op een papiertje en in mn zak doen
"We meet every day at the same cafe, six-thirty and no one knows she'll be there."
Psychische aandoeningen gaan nooit over. Ze kunnen wel meer of minder aanwezig zijn.quote:Op woensdag 31 maart 2010 23:36 schreef deenigeechteTS het volgende:
[..]
medicijnen werken niet want depressie is een psychische aandoening, oftewel je moet gewoon blij denken dan gaat het over heb ik gelezen
[..]
Depressie is geen psychische aandoening maar een symptoom of wel een ziekte maar dat verschilt per persoon wel; je bent echt niet heel je leven depressief.
Medicijnen onderdrukken de symptomen.
Bullshit. Natuurlijk kunnen psychische aandoeningen wel over gaan. Juist wel. Neurologische aandoeningen vaak niet, zoals AD(H)D en autisme. Ook psychiatrische stoornissen kunnen veelal, in theorie, gewoon over gaan. Daar gebeurt het in de praktijk alleen helaas wat minder vaak bij, en blijven die mensen toch wel hun hele leven in meer of mindere mate last houden.quote:Op maandag 28 juni 2010 02:25 schreef ScarFace- het volgende:
[..]
Psychische aandoeningen gaan nooit over. Ze kunnen wel meer of minder aanwezig zijn.
Depressie is geen psychische aandoening maar een symptoom of wel een ziekte maar dat verschilt per persoon wel; je bent echt niet heel je leven depressief.
Medicijnen onderdrukken de symptomen.
Ik merk dat ik weer in een depressie begin te raken Ik heb al eerder depressies gehad en daardoor een aantal keren mijn studie moeten onderbreken. Nu heb ik half maart mijn jaarstage moeten stoppen omdat mijn slber me niet stabiel genoeg vond en sindsdien is het bergafwaarts gegaan. Ik zit dus al sinds half maart thuis en ik begin steeds depressiever te worden, steeds somberder, steeds minder zin om dingen te doen, heel veel slapen en eten, of juist heel weinig slapen en eten en dan aan het eind van de dag instorten, suïcidale gedachten, heel veel piekeren en ontzettend lusteloos zijn. Dus ga toch maar weer hulp zoeken, want wil in september een andere studie gaan doen en het zou jammer zijn als dat niet gaat lukken omdat ik weer midden in een depressie zit.
Ik volg op het moment een training Voluit leven bij Dimence, om te leren om te gaan met psychische pijn, maar die gaat niet "diep" genoeg voor me. Vanmiddag heb ik weer een bijeenkomst, dus dan maar even overleggen overeen zwaardere vorm van hulp.
Ik heb al eerder depressies gehad en daardoor een aantal keren mijn studie moeten onderbreken. Nu heb ik half maart mijn jaarstage moeten stoppen omdat mijn slber me niet stabiel genoeg vond en sindsdien is het bergafwaarts gegaan. Ik zit dus al sinds half maart thuis en ik begin steeds depressiever te worden, steeds somberder, steeds minder zin om dingen te doen, heel veel slapen en eten, of juist heel weinig slapen en eten en dan aan het eind van de dag instorten, suïcidale gedachten, heel veel piekeren en ontzettend lusteloos zijn. Dus ga toch maar weer hulp zoeken, want wil in september een andere studie gaan doen en het zou jammer zijn als dat niet gaat lukken omdat ik weer midden in een depressie zit.Ik volg op het moment een training Voluit leven bij Dimence, om te leren om te gaan met psychische pijn, maar die gaat niet "diep" genoeg voor me. Vanmiddag heb ik weer een bijeenkomst, dus dan maar even overleggen overeen zwaardere vorm van hulp.
Sylvana, dat thuiszitten is waardeloos! Zonder dagritme is een depressie vaak sterker dan wijzelf.
Sterkte.
Sterkte.
Vervelend en volgens mij zit ik in het zelfde schuitje nu.quote:
Ik merk dat ik weer in een depressie begin te raken
Ik volg op het moment een training Voluit leven bij Dimence, om te leren om te gaan met psychische pijn, maar die gaat niet "diep" genoeg voor me. Vanmiddag heb ik weer een bijeenkomst, dus dan maar even overleggen overeen zwaardere vorm van hulp.
Damn. Ik voel me echt weer totaal waaardeloos nu.
en dat terwijl ik juist meer dingen doe overdag. Misschien te snel te veel gewild..
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Dank je Caroline en vervelend dat je in hetzelfde schuitje zit Bos81.
Gisteren dus gesprek gehad bij Dimence en het leek haar verstandig als ik weer contact opneem met de huisarts voor een behandeltraject. Want wat ik nu doe is een training ( volgende week laatste keer) en daarin bespreken we altijd wel even hoe het gaat, maar gaan we er verder niet op in. En aangezien die depressie maar blijft terugkeren steeds toch maar weer kijken voor een langer behandeltraject.
Hoop wel dat ik een beetje snel terecht kan en niet pas in september, want dan begin ik met die nieuwe studie. En na 6 jaar gestudeerd te hebben en nu met een totaal nieuwe studie te beginnen wil ik wel dat het een keer goed gaat. ( Daar maak ik me nog het meeste zorgen over, als het nu weer niet lukt dat ik met een enorme studieschuld opgezadeld zit omdat ik dan alles moet terugbetalen aan DUO)
Nouja, morgen dus maar even de wekker zetten zodat ik 's ochtends de huisarts kan bellen.
Gisteren dus gesprek gehad bij Dimence en het leek haar verstandig als ik weer contact opneem met de huisarts voor een behandeltraject. Want wat ik nu doe is een training ( volgende week laatste keer) en daarin bespreken we altijd wel even hoe het gaat, maar gaan we er verder niet op in. En aangezien die depressie maar blijft terugkeren steeds toch maar weer kijken voor een langer behandeltraject.
Hoop wel dat ik een beetje snel terecht kan en niet pas in september, want dan begin ik met die nieuwe studie. En na 6 jaar gestudeerd te hebben en nu met een totaal nieuwe studie te beginnen wil ik wel dat het een keer goed gaat. ( Daar maak ik me nog het meeste zorgen over, als het nu weer niet lukt dat ik met een enorme studieschuld opgezadeld zit omdat ik dan alles moet terugbetalen aan DUO)
Nouja, morgen dus maar even de wekker zetten zodat ik 's ochtends de huisarts kan bellen.
Zijn daar geen regelingen mee te treffen vanwege omstandigheden dan sylvana, met de DUO?
Lambo of Rekt
Ja, als ik een medische verklaring kan krijgen dat ik depressief ben dan kan er wel wat geregeld worden. Maar dan moet ik die dus eerst krijgen. En heb gisteren aan die vrouw van die training gevraagd of zij hem kan invullen, maar zij mag dat niet omdat ik niet in behandeling ben bij haar, maar gewoon een vrijblijvende training volg. Dus ik zal dan eerst onder behandeling moeten zijn van een psycholoog/psychiater voordat ik zo'n medische verklaring kan krijgen. En dan is het nog maar afwachten of DUO het goedkeurt. Want wat ik dan zou willen is een geheel nieuwe prestatiebeurs voor 4 jaar. Of dat ze mn schulden die ik tot nu toe al heb opgebouwd kwijtschelden, dat zou ook veel schelen. Maar dat is dus afwachten of dat allemaal gaat lukken.quote:Op woensdag 14 juli 2010 11:13 schreef EggsTC het volgende:
Zijn daar geen regelingen mee te treffen vanwege omstandigheden dan sylvana, met de DUO?
Vervelend voor je, Bos81. Hoe gaat het nu met je?quote:Op woensdag 14 juli 2010 00:56 schreef Bos81 het volgende:
[..]
Vervelend en volgens mij zit ik in het zelfde schuitje nu.
Damn. Ik voel me echt weer totaal waaardeloos nu.
en dat terwijl ik juist meer dingen doe overdag. Misschien te snel te veel gewild..
Nog een beetje hetzelfde liedje. Moeilijk om mezelf in woorden uit te drukkenquote:
[..]
Vervelend voor je, Bos81. Hoe gaat het nu met je?
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Je moet maar net iemand vinden die veel van die regelingen afweet, heb ik het idee.quote:Op woensdag 14 juli 2010 11:19 schreef Sylvana het volgende:
[..]
Ja, als ik een medische verklaring kan krijgen dat ik depressief ben dan kan er wel wat geregeld worden. Maar dan moet ik die dus eerst krijgen. En heb gisteren aan die vrouw van die training gevraagd of zij hem kan invullen, maar zij mag dat niet omdat ik niet in behandeling ben bij haar, maar gewoon een vrijblijvende training volg. Dus ik zal dan eerst onder behandeling moeten zijn van een psycholoog/psychiater voordat ik zo'n medische verklaring kan krijgen. En dan is het nog maar afwachten of DUO het goedkeurt. Want wat ik dan zou willen is een geheel nieuwe prestatiebeurs voor 4 jaar. Of dat ze mn schulden die ik tot nu toe al heb opgebouwd kwijtschelden, dat zou ook veel schelen. Maar dat is dus afwachten of dat allemaal gaat lukken.
Zo krijg ik zelf wel 1 jaar extra stufi vanwege dit soort problemen, maar eigenlijk kom ik daar nog niet zo heel ver mee
Ik zit eigenlijk een beetje in hetzelfde schuitje als jij wat dat betreft, wel minder jaren gestudeerd al (ongeveer 3 jaar nu, maar wel met veel tussenpozen) maar m'n huidige studie gaat helaas ook weer niet helemaal lekker 
Ook met die 'tienjaar-regeling' zit ik een beetje. En als ik toch weer zou moeten stoppen zit ik ook met een behoorlijke schuld opgezadeld (heb steeds de maximale stufi ontvangen).Ik hoop in ieder geval voor je dat het geregeld kan worden! Scheelt toch ook al veel als je je daarover geen zorgen hoeft te maken.
Altijd wel het proberen waard dusquote:Op woensdag 14 juli 2010 11:19 schreef Sylvana het volgende:
[..]
Ja, als ik een medische verklaring kan krijgen dat ik depressief ben dan kan er wel wat geregeld worden. Maar dan moet ik die dus eerst krijgen. En heb gisteren aan die vrouw van die training gevraagd of zij hem kan invullen, maar zij mag dat niet omdat ik niet in behandeling ben bij haar, maar gewoon een vrijblijvende training volg. Dus ik zal dan eerst onder behandeling moeten zijn van een psycholoog/psychiater voordat ik zo'n medische verklaring kan krijgen. En dan is het nog maar afwachten of DUO het goedkeurt. Want wat ik dan zou willen is een geheel nieuwe prestatiebeurs voor 4 jaar. Of dat ze mn schulden die ik tot nu toe al heb opgebouwd kwijtschelden, dat zou ook veel schelen. Maar dat is dus afwachten of dat allemaal gaat lukken.
Lambo of Rekt
Ik heb bij mijn vorige depressie al een keer 1 jaar verlenging gekregen, maar met dat extra jaar erbij is het nu in oktober helemaal op. En ik heb al die jaren ook maximale stufi gehad en zit ook met die 10-jaar regeling. Ben al 6 jaar bezig, dus moet die nieuwe studie in 4 jaar afronden, wat weer extra druk geeft. Toen met die 1 jaar extra heeft de psych waar ik op dat moment onder behandeling was verklaring geschreven, maar die beste man heb ik nu al jaren geen contact meer mee, dus kan ook moeilijk naar hem terug gaan. Maar dus maar aanmelden bij Dimence en hopen dat ik daar een diagnose of verklaring kan krijgen. Zou idd erg veel rust geven als ik gewoon 4 jaar kan studeren zonder me zorgen te hoeven maken over een enorme schuld of het laatste jaar helemaal zelf moeten zien te betalen, want heb geen idee hoe ik dat moet doen.quote:
[..]
Je moet maar net iemand vinden die veel van die regelingen afweet, heb ik het idee.
Zo krijg ik zelf wel 1 jaar extra stufi vanwege dit soort problemen, maar eigenlijk kom ik daar nog niet zo heel ver mee
Ik hoop in ieder geval voor je dat het geregeld kan worden! Scheelt toch ook al veel als je je daarover geen zorgen hoeft te maken.
Kan trouwens weer eens niet slapen vannacht. Ben om half 11 naar bed gegaan, om 1 uur er al even uit geweest en even wat gelezen, om kwart voor 2 weer opnieuw naar bed gegaan, maar het wil nog steeds niet lukken
De ene nacht slaap ik amper, en de volgende nacht slaap ik dan weer heel veel om het in te halen. Echt fucked up is dat Ddit: De huisarts was vandaag niet aanwezig ( is altijd zo als je hem nodig hebt. Morgen maar weer proberen dus)
[ Bericht 2% gewijzigd door _Hestia_ op 15-07-2010 11:43:03 ]
Ik stap toch maar de drempel over om hier te posten...
Ben nog niet officieel gediagnosticeerd met 'major depressive disorder', maar dat is gewoon wachten op het volgende gesprek...
Wat is het toch moeilijk om je masker af te zetten en ECHT te zeggen hoe je je voelt. Het is veel makkelijker om alles gewoon te negeren, om te doen alsof het er niet is, in de hoop dat het weggaat. Waarom kan het niet ook zo werken? De mensen willen toch niet weten dat je ziek bent. Waarom gaat het dan niet ook gewoon weg? Dit is echt veel elllendiger dan alle fysieke pijnen van de afgelopen 1,5 jaar bij elkaar.
Mijn grootste angst is nu ook werkelijkheid geworden... Kan wel janken. Doe ik ook. Helpt niet. Baggerzooi.
Ik weet niet of dit de plek is om ervaringen te delen, want tnt is dat niet echt gebeurd in dit topic, maar ach, iemand moet de eerste zijn, nietwaar?
Ben nog niet officieel gediagnosticeerd met 'major depressive disorder', maar dat is gewoon wachten op het volgende gesprek...
Wat is het toch moeilijk om je masker af te zetten en ECHT te zeggen hoe je je voelt. Het is veel makkelijker om alles gewoon te negeren, om te doen alsof het er niet is, in de hoop dat het weggaat. Waarom kan het niet ook zo werken? De mensen willen toch niet weten dat je ziek bent. Waarom gaat het dan niet ook gewoon weg? Dit is echt veel elllendiger dan alle fysieke pijnen van de afgelopen 1,5 jaar bij elkaar.
Mijn grootste angst is nu ook werkelijkheid geworden... Kan wel janken. Doe ik ook. Helpt niet. Baggerzooi.
Ik weet niet of dit de plek is om ervaringen te delen, want tnt is dat niet echt gebeurd in dit topic, maar ach, iemand moet de eerste zijn, nietwaar?
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Welkom! Ik herken de ervaring, de gedachte dat het niet eerlijk is. Gelukkig is er de laatste tijd meer begrip voor depressie gekomen en meer aandacht voor diagnose en behandeling.
Sterkte.
Sterkte.
Hi lieve lezers
Hier mijn verhaal. Ik heb sinds kort last van paniek aanvallen en depressieve gedachtes. Het is allemaal begonnen in april / mei van dit jaar. Ik ben een man ( jongen ) van 22. Ben bezig met afstuderen ( HBO ) en heb hiervoor nooit ergens last van gehad. Ik studeer af bij mijn vader. Ik heb altijd gezegd dat ik het bedrijf wou overnemen van mijn vader. Ik merkte tijdens mijn afstuderen dat ik een angst begon te creëren en dat ik niet meer in het bedrijf wil werken. Dit uitte zich in dat ik niks meer aan mijn afstuderen ging doen. Eind april heb ik er een extra bijbaantje bijgenomen en sindsdien is het bergafwaarts gegaan met mij. Ik kom hier echt met tegenzin en heb hier niks te doen waardoor ik alle tijd heb om na te denken en te piekeren. Ik ben bang geworden voor de toekomst en ben bang voor alles wat hiermee te maken heeft. Zo ben ik bang dat ik niet kan afstuderen eind augustus. Er is een stemmetje in mijn hoofd die zegt dat ik het niet kan. Stel bijvoorbeeld ik kan afstuderen dan zegt het stemmetje in mijn hoofd: je kan geen baan vinden en al vind je een baan dan verpest je het voor jezelf, je kan niks meer wat je op school hebt geleerd en je krijgt een baan onder je niveau, slecht inkomen etc. Hierdoor ben ik erg bang geworden dat ik niet meer aan mijn verwachtingen kan voldoen. Mijn zelfvertrouwen is echt onder het 0 punt inmiddels. Op het moment heb ik een rare tik ontwikkeld dat ik geen geld meer wil uitgeven. Op sociaal niveau onttrek ik mij liever ook aan alles, want ja dit kost geld en ik voel me toch klote, dus waarom zou ik daar gaan doen alsof ik me goed voel. Ik ben inmiddels al 2 jaar vrijgezel en mis heel erg de liefde van een vriendin. Het probleem van mij is dat ik alles afkap en mijzelf wil beschermen. Ik ben bang dat als mijn vriendin achter mijn problemen komt dat ze het toch weer uit maakt. Bijvoorbeeld nu ook weer. Ben een meid tegengekomen die mij wel ziet zitten en ik haar ook wel, maar toch doe ik niks met haar ( ga niet op date en doe geen best om haar beter te leren kennen) uit zelfbescherming. Ik wil ook zo graag uit huis, maar ben verschrikkelijk bang dat ik ook hierin ga falen. BAH. Sinds kort ben ik in therapie bij een psychologe maar hier voel ik me niet beter door. Moet leren realistisch na te denken o.i.d. Voor de info, mijn moeder heeft ook erg veel last van depressieve gevoelens. Nou dit was het voor even, heb even alles opgeschreven wat in mij opkwam, maar weet zeker dat er straks nog meer dingen in mij opkomen. Heeft iemand hier ervaring mee + wat moet ik hiermee
Hier mijn verhaal. Ik heb sinds kort last van paniek aanvallen en depressieve gedachtes. Het is allemaal begonnen in april / mei van dit jaar. Ik ben een man ( jongen ) van 22. Ben bezig met afstuderen ( HBO ) en heb hiervoor nooit ergens last van gehad. Ik studeer af bij mijn vader. Ik heb altijd gezegd dat ik het bedrijf wou overnemen van mijn vader. Ik merkte tijdens mijn afstuderen dat ik een angst begon te creëren en dat ik niet meer in het bedrijf wil werken. Dit uitte zich in dat ik niks meer aan mijn afstuderen ging doen. Eind april heb ik er een extra bijbaantje bijgenomen en sindsdien is het bergafwaarts gegaan met mij. Ik kom hier echt met tegenzin en heb hier niks te doen waardoor ik alle tijd heb om na te denken en te piekeren. Ik ben bang geworden voor de toekomst en ben bang voor alles wat hiermee te maken heeft. Zo ben ik bang dat ik niet kan afstuderen eind augustus. Er is een stemmetje in mijn hoofd die zegt dat ik het niet kan. Stel bijvoorbeeld ik kan afstuderen dan zegt het stemmetje in mijn hoofd: je kan geen baan vinden en al vind je een baan dan verpest je het voor jezelf, je kan niks meer wat je op school hebt geleerd en je krijgt een baan onder je niveau, slecht inkomen etc. Hierdoor ben ik erg bang geworden dat ik niet meer aan mijn verwachtingen kan voldoen. Mijn zelfvertrouwen is echt onder het 0 punt inmiddels. Op het moment heb ik een rare tik ontwikkeld dat ik geen geld meer wil uitgeven. Op sociaal niveau onttrek ik mij liever ook aan alles, want ja dit kost geld en ik voel me toch klote, dus waarom zou ik daar gaan doen alsof ik me goed voel. Ik ben inmiddels al 2 jaar vrijgezel en mis heel erg de liefde van een vriendin. Het probleem van mij is dat ik alles afkap en mijzelf wil beschermen. Ik ben bang dat als mijn vriendin achter mijn problemen komt dat ze het toch weer uit maakt. Bijvoorbeeld nu ook weer. Ben een meid tegengekomen die mij wel ziet zitten en ik haar ook wel, maar toch doe ik niks met haar ( ga niet op date en doe geen best om haar beter te leren kennen) uit zelfbescherming. Ik wil ook zo graag uit huis, maar ben verschrikkelijk bang dat ik ook hierin ga falen. BAH. Sinds kort ben ik in therapie bij een psychologe maar hier voel ik me niet beter door. Moet leren realistisch na te denken o.i.d. Voor de info, mijn moeder heeft ook erg veel last van depressieve gevoelens. Nou dit was het voor even, heb even alles opgeschreven wat in mij opkwam, maar weet zeker dat er straks nog meer dingen in mij opkomen. Heeft iemand hier ervaring mee + wat moet ik hiermee
Allereerst, wat goed dat je hier je verhaal neerschrijft. Het delen met mensen (ook al ken je ze niet) kan al een beetje opluchting geven.quote:Op maandag 19 juli 2010 20:36 schreef Givenchi3 het volgende:
Hi lieve lezers
Hier mijn verhaal. Ik heb sinds kort last van paniek aanvallen en depressieve gedachtes. Het is allemaal begonnen in april / mei van dit jaar. Ik ben een man ( jongen ) van 22. Ben bezig met afstuderen ( HBO ) en heb hiervoor nooit ergens last van gehad. Ik studeer af bij mijn vader. Ik heb altijd gezegd dat ik het bedrijf wou overnemen van mijn vader. Ik merkte tijdens mijn afstuderen dat ik een angst begon te creëren en dat ik niet meer in het bedrijf wil werken. Dit uitte zich in dat ik niks meer aan mijn afstuderen ging doen. Eind april heb ik er een extra bijbaantje bijgenomen en sindsdien is het bergafwaarts gegaan met mij. Ik kom hier echt met tegenzin en heb hier niks te doen waardoor ik alle tijd heb om na te denken en te piekeren. Ik ben bang geworden voor de toekomst en ben bang voor alles wat hiermee te maken heeft. Zo ben ik bang dat ik niet kan afstuderen eind augustus. Er is een stemmetje in mijn hoofd die zegt dat ik het niet kan. Stel bijvoorbeeld ik kan afstuderen dan zegt het stemmetje in mijn hoofd: je kan geen baan vinden en al vind je een baan dan verpest je het voor jezelf, je kan niks meer wat je op school hebt geleerd en je krijgt een baan onder je niveau, slecht inkomen etc. Hierdoor ben ik erg bang geworden dat ik niet meer aan mijn verwachtingen kan voldoen. Mijn zelfvertrouwen is echt onder het 0 punt inmiddels. Op het moment heb ik een rare tik ontwikkeld dat ik geen geld meer wil uitgeven. Op sociaal niveau onttrek ik mij liever ook aan alles, want ja dit kost geld en ik voel me toch klote, dus waarom zou ik daar gaan doen alsof ik me goed voel. Ik ben inmiddels al 2 jaar vrijgezel en mis heel erg de liefde van een vriendin. Het probleem van mij is dat ik alles afkap en mijzelf wil beschermen. Ik ben bang dat als mijn vriendin achter mijn problemen komt dat ze het toch weer uit maakt. Bijvoorbeeld nu ook weer. Ben een meid tegengekomen die mij wel ziet zitten en ik haar ook wel, maar toch doe ik niks met haar ( ga niet op date en doe geen best om haar beter te leren kennen) uit zelfbescherming. Ik wil ook zo graag uit huis, maar ben verschrikkelijk bang dat ik ook hierin ga falen. BAH. Sinds kort ben ik in therapie bij een psychologe maar hier voel ik me niet beter door. Moet leren realistisch na te denken o.i.d. Voor de info, mijn moeder heeft ook erg veel last van depressieve gevoelens. Nou dit was het voor even, heb even alles opgeschreven wat in mij opkwam, maar weet zeker dat er straks nog meer dingen in mij opkomen. Heeft iemand hier ervaring mee + wat moet ik hiermee
Bepaalde dingen uit jouw verhaal herken ik wel. Begin april (ongeveer) is bij mij een depressie geconstateerd door de psycholoog. Enkele weken daarna ben ik gestart met het slikken van antidepressiva. Die dosis heb ik stapje voor stapje opgebouwd, maar de depressie is zeker nog niet weg.
Maargoed, terugkomend op jouw verhaal..
Ik maak uit je verhaal op dat je veel dingen voor de toekomst negatief inziet. Het afstuderen gaat je niet lukken, een eventuele vriendin zal een relatie niet zien zitten, een leuke baan vinden zal niet gaan lukken.
Ik denk dat het belangrijk is om niet alleen te kijken naar dingen die in jouw ogen niet (gaan) lukken, maar ook dingen die op dit moment wel goed gaan. Het is belangrijk om vooral te kijken naar het nu en niet teveel naar de toekomst (hoewel ik uit eigen ervaring weet dat dat superlastig is).
Verder is het misschien behulpzaam om te kijken hoe reeel je gedachten zijn. Hoe reeel is het dat jij straks met je HBO-diploma geen leuke baan gaat vinden? Hoe reeel is het dat het afstuderen never-nooit meer gaat lukken.
Mijn depressie is ook tot uiting gekomen tijdens het afstuderen (ook HBO) en juist de stuctuur die de studie me nog gaf, hield me op de been. Juist daardoor had ik nog structuur een een doel voor ogen. Inmiddels ben ik afgestudeerd. Ja, en dan nu een baan zoeken. Dat is ook iets waarmee ik zit. Ik leg mezelf op in ieder geval 1 uur per dag te zoeken naar werk. Door mezelf bepaalde 'taken' op te leggen probeer ik voor mezelf een doel voor ogen te houden, en dat valt zeker niet altijd mee, maar probeer in ieder geval elke dag iets voor jezelf te plannen. Boodschappen doen, een stukje fietsen, de hond uitlaten.. net wat voor jou van toepassing is.
Geef in ieder geval niet op. Het schijnt dat een depressie altijd weer over gaat (hoewel ik dat zelf ook niet altijd durf te geloven). En blijf, als je die behoefte hebt, je verhalen gewoon delen met anderen, in je naaste omgeving en/of op FOK!.
Sterkte.
Ik heb het labeltje 'Angststoornis' opgeplakt gekregen..
Vind niet echt dat het terecht is, aangezien ik last heb van ups en downs..Soms kan ik hard gaan huilen omdat ik me gewoon kut voel.
Muziek heeft ook erg invloed erop, mooie liedjes werken erg op mijn emoties. (bij meer mensen zo)
Maargoed ik sta nu al ruim 3 kwart jaar op wachtlijst, alleen moet je volgens mij eerst half dood gaan wil je echt hulp krijgen.
Magnesium pilletjes helpen btw bij depressie, het is geen wondermiddel maar het laat je wel een stuk beter voelen.
Vind niet echt dat het terecht is, aangezien ik last heb van ups en downs..Soms kan ik hard gaan huilen omdat ik me gewoon kut voel.
Muziek heeft ook erg invloed erop, mooie liedjes werken erg op mijn emoties. (bij meer mensen zo)
Maargoed ik sta nu al ruim 3 kwart jaar op wachtlijst, alleen moet je volgens mij eerst half dood gaan wil je echt hulp krijgen.
Magnesium pilletjes helpen btw bij depressie, het is geen wondermiddel maar het laat je wel een stuk beter voelen.
Ik word niet goed van bepaalde persoonlijkheden, bijvoorbeeld op waar ik gewerkt heb. Daar was zo'n maatschappelijk werkster(moest ik mee samenwerken), dat was eigenlijk een wolvin in schaapskleren en arrogant ook nog. En dan word ik ontslagen en dan gaan zulke lui gaan maar 'lekker' door, tenminste financieel wel, terwijl ze eigenlijk helemaal niet zo kundig was. Heb gelukkig tijdens mijn werk dat ook terug laten blijken, door bijvoorbeeld terug arrogant te doen en dan stond die toch meteen op de achterste benen, ging mij daarna onderhuids terugpakken. Maar zulk soort figuren verkeren dan toch in een soort machtspositie. Ik probeer het maar zo snel mogelijk te vergeten, maar het vervelende is dat je zulke zuigers met dezelfde trekjes altijd ergens anders wel weer tegenkomt. Ik probeer er maar van te leren en er niet te diep op in te gaan. Dan verdwijnen die nare klachten als sneeuw voor de zon.
De huisarts is met vakantie. Aangezien ik net verhuisd ben en nog niet eerder bij deze huisarts ben geweest vind ik het ook een beetje raar om gelijk naar een vervanger te gaan voor zoiets. Volgende week is hij als het goed is weer terug.
Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg.
Je moet de mening van een meerderheid niet verwarren met de waarheid.
Ik ben mijn medicatie aan het afbouwen, of eigenlijk heb ik eergisteren mijn laatste antidepressivapil genomen. Dus ik ben gestopt. Ik voel me een erg labiele vaatdoek. Soms spontane huilbuien waarin ik me vreselijk wanhopig voel, en die buien gaan net zo eenvoudig weg als dat ze kwamen. Ik voel rare trillingen door mijn hoofd gaan als afkickverschijnsel. En ik heb de hele dag door hartkloppingen. Ik ben benieuwd hoe het gaat als het medicijn helemaal uit mijn lijf is. Of ik dan stabieler ben.
Heeft iemand hier trouwens ervaring met iets als praatgroepen? Of groepstherapie. Ik merk dat ik een groeiende behoefte heb om met gelijkgestemden te praten.
Heeft iemand hier trouwens ervaring met iets als praatgroepen? Of groepstherapie. Ik merk dat ik een groeiende behoefte heb om met gelijkgestemden te praten.
quote:Op donderdag 22 juli 2010 12:31 schreef Amnistia het volgende:
Maargoed ik sta nu al ruim 3 kwart jaar op wachtlijst, alleen moet je volgens mij eerst half dood gaan wil je echt hulp krijgen.
Magnesium pilletjes helpen btw bij depressie, het is geen wondermiddel maar het laat je wel een stuk beter voelen.
Christus te paard zeg! Al driekwartjaar op een wachtlijst
. Ik heb geloof ik iets van 4 weken op een wachtlijst gestaan. Dat kan toch niet? Dat je zo lang moet wachten op hulp? Is dat een doorverwijzing van je huisarts?
Laatst onderworpen aan een ADHD onderzoek. Mijn PB-er van het RIBW raadde mij en aantal maanden geleden al aan weer eens te gaan praten met de psychiater met betrekking tot de medicatie. Dat gesprek is er gekomen, zij is daar zelf ook bij geweest, maar de psychiater wilde niets aan de medicatie veranderen voordat ik een zeer uitgebreide ADHD-vragenlijst had ingevuld. Ik heb die lijst ingevuld, en naar aanleiding daarvan wilde men toch verder onderzoek doen. Dat onderzoek is inmiddels afgerond, and guess what... niets aan de hand (ja, ik heb wat concentratieproblemen, maar er is niet genoeg om een diagnose ADD / ADHD te stellen). Ik had niet anders verwacht. Al dat gezeik weer om niets. 
BInnenkort alsnog weer een gesprek met de psychiater dus over de medicatie. Ik ben benieuwd.
BInnenkort alsnog weer een gesprek met de psychiater dus over de medicatie. Ik ben benieuwd.
quote:Op zaterdag 24 juli 2010 14:20 schreef Quickie_Butt het volgende:
Heeft iemand hier trouwens ervaring met iets als praatgroepen? Of groepstherapie. Ik merk dat ik een groeiende heb om met gelijkgestemden te praten.
Ja! Daar heb ik heel veel ervaring mee zelfs
Maar het kan je echt goed helpen. Groepsgenoten staan vaak ook wat 'dichter bij je' dan bijvoorbeeld een psycholoog. Daarom kun je er veel steun aan hebben. Er worden tips en adviezen uitgewisseld vanuit eigen ervaringen, en ikzelf vind reacties van groepsgenoten op bijvoorbeeld je eigen verhaal of gedrag ook 'geloofwaardiger' dan die van een hulpverlener Maar mijn ervaring is ook dat je niet te lang in zo'n therapieen moet blijven hangen.
AL heb ik hier al vaker gepost, wil ik het toch weer een keer van me afschrijven.
Halverwege februari/maart 2009 is er bij mij een depressie geconstateerd. Want ik lag de hele dag op bed (zonder te slapen) had nergens zin in, at slecht, voelde me bagger etcetera.
Toen dus medicatie gekregen, ging in eerste instantie ook niet goed, klachten bleven, dus over naar een andere Anti-depressiemiddel. Ging iets beter, kon weer iets meer doen overdag voelde me vaker vrolijk, maar toch gedurende de dag overheerste er een rotgevoel.
Maar om toch door te gaan, heb ik weer wat vrijwilligerswerk opgepakt om toch de nodige afleiding te zoeken. wat me redelijk afging. Omdat het me dus wel redelijk afging heb ik dit uitgebreid op verschillende plaatsen. Maar dit heeft een negatieve uitwerking gehad, want nu voel ik me vaak erg gestressed in zit snel aan mijn max. Maar dit kan ook aan mijn autisme liggen.
Ondertussen heb ik ook een cursus gevolgd om wat meer grip op mijn depressie te krijgen, maar dit heeft meer averechts gewerkt, dan dat het geholpen heeft.
Maar ik heb nu ook wat meer angsten. Zoals vorige week. 's avonds afgesproken om de volgende dag naar mijn vader te gaan, maar ik voelde me die ochtend zo angstig, dat ik afbelde. Een paar dagen later realiseerde ik me dat het de sterfdag van mijn moeder was, dus dat ik gewoon had moeten gaan, met een rotgevoel als gevolg. Ook een bezoek aan de supermarkt is soms erg moeilijk om me er toe te zetten.
Ook vraag ik me af, of het wel nog steeds een depressie is en niet iets anders...
Maar goed gisteren bij de psychiater geweest. Die adviseerde me om minder te gaan werken, als dit niet helpt kijken we verder (eventueel met medicatie) Voor nu dus nog geen verdere stappen en moet ik proberen de dagen door te zien komen..
Halverwege februari/maart 2009 is er bij mij een depressie geconstateerd. Want ik lag de hele dag op bed (zonder te slapen) had nergens zin in, at slecht, voelde me bagger etcetera.
Toen dus medicatie gekregen, ging in eerste instantie ook niet goed, klachten bleven, dus over naar een andere Anti-depressiemiddel. Ging iets beter, kon weer iets meer doen overdag voelde me vaker vrolijk, maar toch gedurende de dag overheerste er een rotgevoel.
Maar om toch door te gaan, heb ik weer wat vrijwilligerswerk opgepakt om toch de nodige afleiding te zoeken. wat me redelijk afging. Omdat het me dus wel redelijk afging heb ik dit uitgebreid op verschillende plaatsen. Maar dit heeft een negatieve uitwerking gehad, want nu voel ik me vaak erg gestressed in zit snel aan mijn max. Maar dit kan ook aan mijn autisme liggen.
Ondertussen heb ik ook een cursus gevolgd om wat meer grip op mijn depressie te krijgen, maar dit heeft meer averechts gewerkt, dan dat het geholpen heeft.
Maar ik heb nu ook wat meer angsten. Zoals vorige week. 's avonds afgesproken om de volgende dag naar mijn vader te gaan, maar ik voelde me die ochtend zo angstig, dat ik afbelde. Een paar dagen later realiseerde ik me dat het de sterfdag van mijn moeder was, dus dat ik gewoon had moeten gaan, met een rotgevoel als gevolg. Ook een bezoek aan de supermarkt is soms erg moeilijk om me er toe te zetten.
Ook vraag ik me af, of het wel nog steeds een depressie is en niet iets anders...
Maar goed gisteren bij de psychiater geweest. Die adviseerde me om minder te gaan werken, als dit niet helpt kijken we verder (eventueel met medicatie) Voor nu dus nog geen verdere stappen en moet ik proberen de dagen door te zien komen..
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
quote:Op zaterdag 24 juli 2010 15:48 schreef Bos81 het volgende:
AL heb ik hier al vaker gepost, wil ik het toch weer een keer van me afschrijven.
Halverwege februari/maart 2009 is er bij mij een depressie geconstateerd. Want ik lag de hele dag op bed (zonder te slapen) had nergens zin in, at slecht, voelde me bagger etcetera.
Toen dus medicatie gekregen, ging in eerste instantie ook niet goed, klachten bleven, dus over naar een andere Anti-depressiemiddel. Ging iets beter, kon weer iets meer doen overdag voelde me vaker vrolijk, maar toch gedurende de dag overheerste er een rotgevoel.
Maar om toch door te gaan, heb ik weer wat vrijwilligerswerk opgepakt om toch de nodige afleiding te zoeken. wat me redelijk afging. Omdat het me dus wel redelijk afging heb ik dit uitgebreid op verschillende plaatsen. Maar dit heeft een negatieve uitwerking gehad, want nu voel ik me vaak erg gestressed in zit snel aan mijn max. Maar dit kan ook aan mijn autisme liggen.
Ondertussen heb ik ook een cursus gevolgd om wat meer grip op mijn depressie te krijgen, maar dit heeft meer averechts gewerkt, dan dat het geholpen heeft.
Maar ik heb nu ook wat meer angsten. Zoals vorige week. 's avonds afgesproken om de volgende dag naar mijn vader te gaan, maar ik voelde me die ochtend zo angstig, dat ik afbelde. Een paar dagen later realiseerde ik me dat het de sterfdag van mijn moeder was, dus dat ik gewoon had moeten gaan, met een rotgevoel als gevolg. Ook een bezoek aan de supermarkt is soms erg moeilijk om me er toe te zetten.
Ook vraag ik me af, of het wel nog steeds een depressie is en niet iets anders...
Maar goed gisteren bij de psychiater geweest. Die adviseerde me om minder te gaan werken, als dit niet helpt kijken we verder (eventueel met medicatie) Voor nu dus nog geen verdere stappen en moet ik proberen de dagen door te zien komen..
Wat een naar verhaal
.Het vervelende aan het hele begrip 'depressie' vind ik dat de klachten soms zo breed kunnen zijn en vaag. Dat je zelf vaak niet meer weet of het nu de depressie is of iets van angst, of dat iets bij je karakter hoort.
En de dag door zien te komen is inderdaad vreselijk. Ik herken dat. Ik ben ook elke keer weer blij als het bedtijd is, dan zit er weer een dag op. En de volgende ochtend wakker worden en weten dat je nog de hele dag "moet"
Slaap je wel goed dan?quote:Op zaterdag 24 juli 2010 17:14 schreef Quickie_Butt het volgende:
[..]
Wat een naar verhaal
Het vervelende aan het hele begrip 'depressie' vind ik dat de klachten soms zo breed kunnen zijn en vaag. Dat je zelf vaak niet meer weet of het nu de depressie is of iets van angst, of dat iets bij je karakter hoort.
En de dag door zien te komen is inderdaad vreselijk. Ik herken dat. Ik ben ook elke keer weer blij als het bedtijd is, dan zit er weer een dag op. En de volgende ochtend wakker worden en weten dat je nog de hele dag "moet"
Ik ben door het slechte slapen soms al enorm moe om 11 uur en ga dan naar bed.
Lig ik "een tijdje wakker" om vervolgens naar de wc te gaan en dan kijk je op de klok...4 uur..
en dan de volgende dag extreem moe zijn etc.Maarja ik probeer ook gewoon positief te blijven denken, in kansen ed hoe moeilijk dat ook is
quote:
Heeft iemand hier trouwens ervaring met iets als praatgroepen? Of groepstherapie. Ik merk dat ik een groeiende behoefte heb om met gelijkgestemden te praten.
Ja ik heb ervaring met een gespreksgroep voor jongeren met een depressie. Was erg fijn om elke week met gelijkgestemden te praten, tips uit te wisselen, steun te krijgen enzo
Waren 2 therapeuten bij, maar het was voornamelijk een groep voor en door jongeren. Ik heb bijna 1.5 jaar in die groep gezeten, toen ging het wel weer redelijk met me en ben ik gestopt. Maar nu dus weer terug gezakt helaas.
quote:
[..]
Wat een naar verhaal
Het vervelende aan het hele begrip 'depressie' vind ik dat de klachten soms zo breed kunnen zijn en vaag. Dat je zelf vaak niet meer weet of het nu de depressie is of iets van angst, of dat iets bij je karakter hoort.
En de dag door zien te komen is inderdaad vreselijk. Ik herken dat. Ik ben ook elke keer weer blij als het bedtijd is, dan zit er weer een dag op. En de volgende ochtend wakker worden en weten dat je nog de hele dag "moet"
Okee, ja ik heb ooit wel een lijst gezien met symptomen, en veel er van heb ik, maar ook weer een aantal niet. En kunnen sommige inderdaad een angststoornis zijn of iets met mijn autisme te maken hebben. Al ik de meeste klachten pas heb vanaf eind/medio 2008/begin 2009. Daarvoor ging het best wel lekker met me.
En dat tegen de dagen op zien is inderdaad erg vervelend..
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Bij mij heeft DUO alles kwijtgescholden. Ben wel in behandeling, dus mijn psycholoog mocht dat wel invullen. Overigens hoef je een eventuele diagnose niet aan DUO op te geven!quote:Op woensdag 14 juli 2010 11:19 schreef Sylvana het volgende:
[..]
Ja, als ik een medische verklaring kan krijgen dat ik depressief ben dan kan er wel wat geregeld worden. Maar dan moet ik die dus eerst krijgen. En heb gisteren aan die vrouw van die training gevraagd of zij hem kan invullen, maar zij mag dat niet omdat ik niet in behandeling ben bij haar, maar gewoon een vrijblijvende training volg. Dus ik zal dan eerst onder behandeling moeten zijn van een psycholoog/psychiater voordat ik zo'n medische verklaring kan krijgen. En dan is het nog maar afwachten of DUO het goedkeurt. Want wat ik dan zou willen is een geheel nieuwe prestatiebeurs voor 4 jaar. Of dat ze mn schulden die ik tot nu toe al heb opgebouwd kwijtschelden, dat zou ook veel schelen. Maar dat is dus afwachten of dat allemaal gaat lukken.
Samen met een uittreksel van de huisarts waarin duidelijk stond dat ik al last had van de problematiek voor mijn stufi opraakte (en dat het met school samen hing), plus een verklaring van de decaan dat dit de juiste studie niet was ivm die problematiek. In mijn geval heeft dat dus wel voor gehele kwijtschelding gezorgd. Nieuwe stufi wil ik aan gaan vragen als ik me in heb geschreven voor een nieuwe studie.
Hoop dat het jou ook allemaal lukt
Nobody ever seems to remember life is a game we play
Daar ben ik ook weer even.
Sinds een week of 2 gaat het echt een stuk minder weer. Had een verhoging van de antidepressiva gehad, maar dat leek bijna averechts te werken. De afgelopen dagen had ik echt enorme huilbuien, alsof het gewoon niet meer leek te stoppen.
Ben toen afgelopen vrijdag maar weer naar de huisarts gegaan omdat ik eigenlijk gewoon ten einde raad was. Zij heeft mij nu doorverwezen naar een psychiater. Pfoe.. Dat voelt meteen zo heftig... alsof het echt helemaal mis is, en het nooit meer goed komt.
Merk dat ik nog erg aan het idee moet wennen. Eerst moest ik al toegeven aan het bezoeken van een psycholoog, toen moest ik toegeven aan het slikken van antidepressiva, en nu komt daar de psychiater bij.
Het voelt gewoon zo uitzichtloos... alsof het alleen maar erger wordt.
Ik ben overigens wel benieuwd of er mensen zijn hier met een depressie die eventueel ervaringen hebben met het onder behandeling zijn bij een psycholoog. Ik hoor graag ervaringen.
Bedankt alvast.
Sinds een week of 2 gaat het echt een stuk minder weer. Had een verhoging van de antidepressiva gehad, maar dat leek bijna averechts te werken. De afgelopen dagen had ik echt enorme huilbuien, alsof het gewoon niet meer leek te stoppen.
Ben toen afgelopen vrijdag maar weer naar de huisarts gegaan omdat ik eigenlijk gewoon ten einde raad was. Zij heeft mij nu doorverwezen naar een psychiater. Pfoe.. Dat voelt meteen zo heftig... alsof het echt helemaal mis is, en het nooit meer goed komt.
Merk dat ik nog erg aan het idee moet wennen. Eerst moest ik al toegeven aan het bezoeken van een psycholoog, toen moest ik toegeven aan het slikken van antidepressiva, en nu komt daar de psychiater bij.
Het voelt gewoon zo uitzichtloos... alsof het alleen maar erger wordt.
Ik ben overigens wel benieuwd of er mensen zijn hier met een depressie die eventueel ervaringen hebben met het onder behandeling zijn bij een psycholoog. Ik hoor graag ervaringen.
Bedankt alvast.
Ik ben pas net onder behandeling. Maar voel me niet echt serieus genomen. Ik ga snel op zoek naar een anderequote:Op zondag 25 juli 2010 12:13 schreef sunmoonstar het volgende:
Daar ben ik ook weer even.
Sinds een week of 2 gaat het echt een stuk minder weer. Had een verhoging van de antidepressiva gehad, maar dat leek bijna averechts te werken. De afgelopen dagen had ik echt enorme huilbuien, alsof het gewoon niet meer leek te stoppen.
Ben toen afgelopen vrijdag maar weer naar de huisarts gegaan omdat ik eigenlijk gewoon ten einde raad was. Zij heeft mij nu doorverwezen naar een psychiater. Pfoe.. Dat voelt meteen zo heftig... alsof het echt helemaal mis is, en het nooit meer goed komt.
Merk dat ik nog erg aan het idee moet wennen. Eerst moest ik al toegeven aan het bezoeken van een psycholoog, toen moest ik toegeven aan het slikken van antidepressiva, en nu komt daar de psychiater bij.
Het voelt gewoon zo uitzichtloos... alsof het alleen maar erger wordt.
Ik ben overigens wel benieuwd of er mensen zijn hier met een depressie die eventueel ervaringen hebben met het onder behandeling zijn bij een psycholoog. Ik hoor graag ervaringen.
Bedankt alvast.
Dat gebeurt vaak.. ik sta al ruim eenj aar op de wachtlijst en ik hoor gewoon niks.. er was als het goed is spoed bij geschreven maar ik merk weinig spoed.quote:Op zondag 25 juli 2010 12:45 schreef Givenchi3 het volgende:
[..]
Ik ben pas net onder behandeling. Maar voel me niet echt serieus genomen. Ik ga snel op zoek naar een andere
Ik heb ook contact met een psycholoog. Is ook een tijdje een psychiater geweest, dit bevalt me veel beter
Maar ik moet wel zeggen dat ik me soms ongelukkiger voel NA het gesprek dan ervoor, maar het is heel wisselend.
Hoe gaat jullie omgeving ermee om? Ik merk dat ik voor mijn omgeving zo geleidelijk aan verdomd lastig begin te worden met al die stemmingswisselingen en wanhopige buien af en toe. Ook mijn ouders weten het af en toe niet meer. Het lijkt me voor hen ook vervelend trouwens. Ik heb wel 1 heel goede vriendin die me echt geweldig steunt, maar zij heeft ook een geschiedenis van psychische problemen en begrijpt me daarom ook stukken beter 
Nog even een vraag over die groepstherapie: waar volgden jullie die? En hebben jullie je daarvoor zelf aangemeld? Of was dat op advies van huisarts of psych? Heb je er een doorverwijzing voor nodig?
En hoe gaan die gesprekken? Wordt het duidelijk gestuurd door een hulpverlener? Is er een thema? Of vertelt ieder gewoon wat ie wil?
En hoe gaan die gesprekken? Wordt het duidelijk gestuurd door een hulpverlener? Is er een thema? Of vertelt ieder gewoon wat ie wil?
vorig jaar werd ik met een angststoornis/adhd door de ha doorverwezen naar een psychiater.
anderhalve maand later kon ik bij een psychiater terecht. die schreef Lexapro 10mg voor.
die vond dat ik geen adhd had.
twee weken later begonnen dagbehandeling PAAZ, drie korte dagen in de week.
allerlei groepstherapieën: creative therapie, activteiten therapie, cognitieve therapie, sociale vaardigheden, muziek therapie.
na anderhalve week werd ik psychotisch. blijkt dat ik (veel) mensen om me heen niet aankan.
dus van die dagbehandeling afgehaald. elke week een gesprek met spv-er. elke maand met psychiater.
nu is dat teruggebouwd tot elke 3 weken spv-er en elke 2 maanden psychiater.
ben nog steeds angstig/paniekerig maar het gaat steeds beter.
anderhalve maand later kon ik bij een psychiater terecht. die schreef Lexapro 10mg voor.
die vond dat ik geen adhd had.
twee weken later begonnen dagbehandeling PAAZ, drie korte dagen in de week.
allerlei groepstherapieën: creative therapie, activteiten therapie, cognitieve therapie, sociale vaardigheden, muziek therapie.
na anderhalve week werd ik psychotisch. blijkt dat ik (veel) mensen om me heen niet aankan.
dus van die dagbehandeling afgehaald. elke week een gesprek met spv-er. elke maand met psychiater.
nu is dat teruggebouwd tot elke 3 weken spv-er en elke 2 maanden psychiater.
ben nog steeds angstig/paniekerig maar het gaat steeds beter.
Dostojewski: "Je kunt je niet van je eigen gezond verstand overtuigen door je buurman op te sluiten."
ik heb bij riagg 2 jaar groepstherapie gehad. ben daar via een psych gekomen waar ik voor mn werk was geweest en die verwees me naar een andere psych en die verwees met door naar een specifieke psych van riagg en zo kwam ik daar dus terecht. wachttijd voor intake was 3 weken, en wachtttijd voor de groep een maandje of 4 maar tussendoor had ik nog afentoe wat gesprekken met hem.quote:
Nog even een vraag over die groepstherapie: waar volgden jullie die? En hebben jullie je daarvoor zelf aangemeld? Of was dat op advies van huisarts of psych? Heb je er een doorverwijzing voor nodig?
En hoe gaan die gesprekken? Wordt het duidelijk gestuurd door een hulpverlener? Is er een thema? Of vertelt ieder gewoon wat ie wil?
Ik had zelf niet zoveel aan de groep maar anderen weer wel, dus als je zelf denk dat je er behoefte aan hebt zou ik het gewoon proberen. probeer je via je huisarts te laten doorverwijzen ofzo.
de gesprekken gingen over wie er dan ook maar wat inbracht. bij ons zorgde de psych die het begeleidde dat bijna elke keer iedereen wel even aan het woord kwam (soms maar 3 minuten hoor) maar het schijnt ook te gebeuren dat bijv 2 mensen spreektijd krijgen en dat dan de sessies over die 2 mensen gaan.
Even ook hier weer een upate over mij: ik ben al heel mn leven afentoe depressief, slik al bijna 2 jaar antidepressiva. Dat werkt wel aardig. Weet sinds ruim een half jaar dat ik ook ADHD heb, daar slik ik ook medicijnen voor, en nu gaat het al een tijd best goed.
Heb een paar maanden geleden geprobeerd de AD's wat te minderen maar werd meteen depressief enzo dus weer terug naar de oude dosis. Gaat nu weer supergoed. heb afgelopen week vrij gehad van mn werk, normaal doe ik in zo'n week niks dan slapen en lammen, en heb nu gewoon lekker in mn huis gerommeld, opgeruimd, leuke dingen gedaan, gesport. Allemaal supertof! volgens mij voor t eerst in mn leven eigenlijk dat t zo gaat. (wel confronterend om dan terugkijkend te zien dat het blijkbaar 35 jaar best wel klote ging, maar ja, nu gaat het goed en dat is voor mij het belangrijkste!)
Qua studie: Klote dat jullie daarmee zitten! Ik hoop dat het lukt om extra tijd te krijgen. Ik heb door depressies enzo ook erg lang over mn studie gedaan (8 jaar) maar bij mij was na 5 jaar de studiebeurs gewoon op en heb de rest betaald met lenen en werken. Heb nu wel een grote schuld, maar omdat die eerste 5 jaar gewoon een gift was toendertijd, kon ik zelf op elk moment zien wat de schuld was en kon dan gewoon stoppen en dan alleen het geleende deel terugbetalen.
Ik weet niet of dat kan gezien de stufi maar kan het anders zin hebben om 1 of 2 jaar te gaan werken, daar leer je ook weer enorm veel van, ook over wat je kan en wat je wil, en dan is het studeren daarna misschien gemakkelijker?
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Lijkt me een vervelende situatie, maar fijn dat het de goede kant met je op gaatquote:
vorig jaar werd ik met een angststoornis/adhd door de ha doorverwezen naar een psychiater.
anderhalve maand later kon ik bij een psychiater terecht. die schreef Lexapro 10mg voor.
die vond dat ik geen adhd had.
twee weken later begonnen dagbehandeling PAAZ, drie korte dagen in de week.
allerlei groepstherapieën: creative therapie, activteiten therapie, cognitieve therapie, sociale vaardigheden, muziek therapie.
na anderhalve week werd ik psychotisch. blijkt dat ik (veel) mensen om me heen niet aankan.
dus van die dagbehandeling afgehaald. elke week een gesprek met spv-er. elke maand met psychiater.
nu is dat teruggebouwd tot elke 3 weken spv-er en elke 2 maanden psychiater.
ben nog steeds angstig/paniekerig maar het gaat steeds beter.
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Als ik mij in sociale situaties begeef (vooral in stress situaties), pas ik soms 'trucs' toe om de soms angstklachten weg te krijgen, dus bijvoorbeeld een beetje handelen en zeggen wat een ander persoon (bijvoorbeeld een persoon die ik ken, of een leraar uit het verleden) zou zeggen in die situatie, (als ik dat doe kom ik veel beter uit de verf en voel ik mij goed). Niet letterlijk maar een beetje in die trant. Een psycholoog heeft mij tijdens een gesprek dat geadviseerd, dat was tijdens het gesprek zo uitgekomen dat ik dat deed. En die adviseerde toen dat ik trucs moest leren. Passen meer mensen deze trucs toe ?
Dank je wel en ik hoop het ook dat het bij mij luktquote:
[..]
Bij mij heeft DUO alles kwijtgescholden. Ben wel in behandeling, dus mijn psycholoog mocht dat wel invullen. Overigens hoef je een eventuele diagnose niet aan DUO op te geven!
Samen met een uittreksel van de huisarts waarin duidelijk stond dat ik al last had van de problematiek voor mijn stufi opraakte (en dat het met school samen hing), plus een verklaring van de decaan dat dit de juiste studie niet was ivm die problematiek. In mijn geval heeft dat dus wel voor gehele kwijtschelding gezorgd. Nieuwe stufi wil ik aan gaan vragen als ik me in heb geschreven voor een nieuwe studie.
Hoop dat het jou ook allemaal lukt
Wel fijn dat het bij jou al gelukt is, dat geeft een hoop rust lijkt me Eigenlijk weet alleen mijn vriend, met wie ik samenwoon, en 1 vriendin van mijn depressie af. Vooral mijn vriend heeft er natuurlijk veel "last" van, als ik nergens zin in heb, huilbuien heb, me ontzettend kut voel, negatieve gedachten heb enzovoort. Hij is hartstikke nuchter en begrijpt niet helemaal hoe het voelt om depressief te zijn. Dat is voor een buitenstaander natuurlijk ook erg lastig om te begrijpen. Hij steunt me gelukkig wel en hij vindt het wel goed dat ik hulp zoek enzo, maar er echt over praten doe ik met die vriendin van me, die zelf ook weet hoe het is om depressief te zijn. Verder zie ik mijn vrienden niet zo vaak, aangezien ze door het hele land wonen. Dus als ik me dan een dagje beter in mn vel voel zitten dan spreek ik met ze af. Ze weten wel dat ik soms niet helemaal lekker in mn vel zit, maar dat ik echt depressief ben dat weten ze niet echt.quote:
Hoe gaat jullie omgeving ermee om? Ik merk dat ik voor mijn omgeving zo geleidelijk aan verdomd lastig begin te worden met al die stemmingswisselingen en wanhopige buien af en toe. Ook mijn ouders weten het af en toe niet meer. Het lijkt me voor hen ook vervelend trouwens. Ik heb wel 1 heel goede vriendin die me echt geweldig steunt, maar zij heeft ook een geschiedenis van psychische problemen en begrijpt me daarom ook stukken beter
Ik heb hem bij Dimence gehad, na verwijzing van de huisarts. Eerst kreeg ik een intakegesprek met 1 van de behandelaars die de groep leidde. Het was een groep van 6-8 jongeren tussen de 16 en 23 jaar. Er waren 2 behandelaars ( een man en een vrouw) Er was niet echt een vaste structuur of een bepaald thema, iedereen vertelde gewoon wat hij kwijt wilde en daar werd dan op ingegaan. Er werd wel goed in de gaten gehouden of iedereen een beetje eerlijk verdeeld aan de beurt kwam. Maar het kon dus wel eens zijn dat de ene keer minder aandacht voor jou was dan een andere keer. Maar ik vond het wel fijn, omdat je aan de ervaringen en steun van anderen ook heel veel kunt hebben. Het was wel zo dat de behandelaars zich een beetje op de achtergrond hielden, het waren vooral de jongeren die met elkaar spraken en af en toe ging een behandelaar ergens dieper op in.quote:
Nog even een vraag over die groepstherapie: waar volgden jullie die? En hebben jullie je daarvoor zelf aangemeld? Of was dat op advies van huisarts of psych? Heb je er een doorverwijzing voor nodig?
En hoe gaan die gesprekken? Wordt het duidelijk gestuurd door een hulpverlener? Is er een thema? Of vertelt ieder gewoon wat ie wil?
Even een heel fijn berichtje: ik kom net bij mijn psychiater vandaan en die heeft me voor de komende maand 3 x daags oxazepam voorgeschreven 
. Ik ben _zo_ opgelucht en blij. De komende maand gegarandeerd vrij van angst, onrust en spanningen. Voelt als een vakantie .
. Ik ben _zo_ opgelucht en blij. De komende maand gegarandeerd vrij van angst, onrust en spanningen. Voelt als een vakantie .
dat is toch verslavend en je hebt steeds meer ervan nodig?
maar ja, je hebt rust dat is wel fijn.
maar ja, je hebt rust dat is wel fijn.
Dostojewski: "Je kunt je niet van je eigen gezond verstand overtuigen door je buurman op te sluiten."
Wat een kutreactie zegquote:Op maandag 26 juli 2010 18:41 schreef Caesu het volgende:
dat is toch verslavend en je hebt steeds meer ervan nodig?
maar ja, je hebt rust dat is wel fijn.
hoezo?quote:
Dostojewski: "Je kunt je niet van je eigen gezond verstand overtuigen door je buurman op te sluiten."
Er word te pas en te onpas van bepaalde medicatie gezegd dat het verslavend is.quote:
Bij medicatie waar het onwaarschijnlijker is, maar aan een kleinere doelgroep word voorgeschreven, bijvoorbeeld, puur om die doelgroep te helpen natuurlijk.
Maar ja al met al heeft niet slapen of zulk soort klachten ook wel een nare werking op je.
Ja het is verslavend en daarom is het ook enkel voor de komende weken. Ik ga er verantwoord mee om en dat weet mijn psych ook.
Het is puur even als overbruggingsperiode nu ik van de AD af ben. Als het na een maand nog steeds kut met peren is krijg ik een ander AD voorgeschreven.
Het is puur even als overbruggingsperiode nu ik van de AD af ben. Als het na een maand nog steeds kut met peren is krijg ik een ander AD voorgeschreven.
Vond de reactie van Caesu wel begrijpelijk. Ikzelf kan helemaal niet met 'pams omgaan, zouden na een week al op zijn en 'k zou me daarna nog veel erger voelen. Maar als dat voor iedereen zou gelden werden ze niet voorgeschreven...
Morgen intake bij poli psychiatrie... Heb 8 wk geleden ook intake gehad bij het riagg, maar die hebben een Wachtlijst, en als je dan belt en vraagt of het mogelijk is om mss een urgentie te regelen, word je afgesnauwd dat het toch allemaal niet zo gaat. dus nu naar een academisch zkh, kijken of ze me daar wel kunnen helpen.
ben alleen een beetje bang voor de conclusie ik wil echt geen AD. (heb ik zo mn redenen voor, ga ik niet op internet posten) ze kunnen me niet dwingen, toch?
ben alleen een beetje bang voor de conclusie
ik wil echt geen AD. (heb ik zo mn redenen voor, ga ik niet op internet posten) ze kunnen me niet dwingen, toch?
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Dwingen kunnen ze niet, lijkt me sowieso waarschijnlijker dat ze eerst met atypische antipsychotica beginnen. Kunnen ze na een paar dagen enkele oorzaken uitsluiten. Maar als je depressief bent zijn er weinig andere middelen. Depressie kan veel oorzaken hebben, dat je er al twee maand achteraan gaat zegt iets, maar ofwel weet je waarom je je slecht voelt, en dan ligt de oplossing ook daarin, of je weet het niet en dan is het zoeken en meestal is er geen aanduidbare oorzaak en is de aangewezen behandeling AD's.quote:Op maandag 26 juli 2010 20:45 schreef DaviniaHR het volgende:
Morgen intake bij poli psychiatrie... Heb 8 wk geleden ook intake gehad bij het riagg, maar die hebben een Wachtlijst, en als je dan belt en vraagt of het mogelijk is om mss een urgentie te regelen, word je afgesnauwd dat het toch allemaal niet zo gaat. dus nu naar een academisch zkh, kijken of ze me daar wel kunnen helpen.
ben alleen een beetje bang voor de conclusie
Maar dat is mijn theorie...
Niemand kan je dwingen tot het nemen van wat voor medicatie dan ook. Je bent baas over je eigen lichaam . Ok nu je moet niet een veelpleger zijn met weet ik veel wat voor stoornissen en de ene na de andere gedwongen opname opgelegd krijgen... maar ik geloof niet dat dat bij jou aan de orde is .
. Ok nu je moet niet een veelpleger zijn met weet ik veel wat voor stoornissen en de ene na de andere gedwongen opname opgelegd krijgen... maar ik geloof niet dat dat bij jou aan de orde is .
Ok graag nog even jullie het advies over het volgende: mijn omgeving. Ik lijk wel de jackpot te hebben gewonnen wat betreft lompe, botte horken in mijn omgeving. In tijden van nood leer je je echte vrienden kennen wordt gezegd. Helaas (moet ik zeggen) leer ik dat nu ook. Als alles goed en aardig gaat zijn het prima lui maar in mindere periodes heb ik er helemaal niks aan.
Ik zit nu ernstig te overwegen om drastisch te gaan snijden in mijn sociale bestand, alleen betekent dat ook dat er eigenlijk nog maar vrij weinig mensen overblijven. Zelfs mijn familie kan af en toe echt te hard zijn. Deze zal ik zeker niet uit mijn leven bannen, maar dat contact gaat wel even laag nu.
Wat zouden jullie doen? Of wat hebben jullie misschien al gedaan in je eigen sociale kring?
Ik zit nu ernstig te overwegen om drastisch te gaan snijden in mijn sociale bestand, alleen betekent dat ook dat er eigenlijk nog maar vrij weinig mensen overblijven. Zelfs mijn familie kan af en toe echt te hard zijn. Deze zal ik zeker niet uit mijn leven bannen, maar dat contact gaat wel even laag nu.
Wat zouden jullie doen? Of wat hebben jullie misschien al gedaan in je eigen sociale kring?
Fijn dat je even een tijdje een wat makkelijker leventje hebt!quote:Op maandag 26 juli 2010 20:07 schreef Quickie_Butt het volgende:
Ja het is verslavend en daarom is het ook enkel voor de komende weken. Ik ga er verantwoord mee om en dat weet mijn psych ook.
Het is puur even als overbruggingsperiode nu ik van de AD af ben. Als het na een maand nog steeds kut met peren is krijg ik een ander AD voorgeschreven.
