Depressie & Angst #1

quote:

Op woensdag 31 maart 2010 23:36 schreef deenigeechteTS het volgende:

[..]

medicijnen werken niet want depressie is een psychische aandoening, oftewel je moet gewoon blij denken dan gaat het over heb ik gelezen[..]

Maar weet je wel hoe moeilijk het is om die negatieve gedachtes om te zetten in blije positieve gedachten?

Okee, ik kan op een dag best lachen. grapjes maken en vrolijk zijn, maar krijg dan meestal kort er op een enorme klap in mijn gezicht en ben weer in een neerslachtige stemming.

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 01:40 schreef Bos81 het volgende:

[..]

Maar weet je wel hoe moeilijk het is om die negatieve gedachtes om te zetten in blije positieve gedachten?

Okee, ik kan op een dag best lachen. grapjes maken en vrolijk zijn, maar krijg dan meestal kort er op een enorme klap in mijn gezicht en ben weer in een neerslachtige stemming.

Heb niet je hele verhaal gelezen, sorry, maar slik je AD?

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 01:46 schreef Lily-Ella het volgende:

[..]

Heb niet je hele verhaal gelezen, sorry, maar slik je AD?

Ja

let op je voeding mensen

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 01:49 schreef Zhe-AnGeL het volgende:
let op je voeding mensen

Werkt bij jou toch ook niet.

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 01:49 schreef Zhe-AnGeL het volgende:
let op je voeding mensen

En beweeg veel Sporten + goed eten + genoeg rust/slaap, helpt al een boel. Maar goed, als je echt diep in de put zit, komt er natuurlijk meer bij kijken...

Helaas heb ik zelf ook ervaring met depressies. De aanleiding was bij mij achteraf gezien wel erg duidelijk. Stoppen met de huidige studie en dan niet weten wat je wel wil. Combineer dat met thuiszitten zonder een gevoel van toekomstperspectief en je hebt een perfect recept voor een depressie.
Therapie en medicatie heeft helaas weinig geholpen. Het begon pas echt beter te worden toen ik weer met een nieuwe studie begon en weer perspectief zag. Nu ben ik zeer op eigen initiatief eindelijk die medicatie weer aan het afbouwen.

Persoonlijk ben ik zeer kritisch tov van psychiatrische medicatie, dat wordt mijn inziens veel te makkelijk gegeven hier in Nederland. Hardlopen werkt even goed als anti-depressiva, en er blijkt nu dat het effect van anti-depressiva jarenlang zwaar is overschat. Dus mijn advies zou zijn, ga niet te snel aan medicatie, probeer eerst alle andere opties. En blijf bezig, ga vooral niet thuiszitten!

TVP

Lang met paniekaanvallen + agorafobie gelopen. Ik ben gelukkig intussen al een heel eind op weg. Maar... ik ben er nog niet. Ga gelukkig al een stuk rustiger naar buiten toe dan eerst. Ik heb geen last meer van derealisatie, nog wel van spanning voorafgaand aan een feest met veel mensen bijv. Winkelen op een drukke zaterdag, op een terrasje zitten en dergelijke.

Waar ik vooral nog last van heb is het verkeerd denken. Soms ben ik mij te erg bewust van het NU. Dan realiseer ik me dat ik wakker ben, wat er om mij heen gebeurd. Ga ik nadenken over wat je wakker houdt of twijfel ik over mijn kunnen. Doem denk teveel nog onbewust. Het valt immers altijd mee. Weet niet zozeer waar ik bang voor ben, maar het is en blijft een angst voor de angst.

*meld zich.

ik weet eigenlijk niet eens zo goed waar ik moet beginnen, het begon al wel vanaf kleins af aan ( thuis ging het niet goed, en wou eigenlijk alleen mezelf opsluiten steeds, gewoon even weg van iedereen en alles.. maar uiteindelijk werd het meer een sleur van eenzaamheid. ) ,pas toen ik een jaar of 13-14 was , begon het steeds erger te worden, dagen lang gewoon in bed blijven liggen , zomaar in huilen uitbarsten, juist om de onnodigste dingen, of gewoon om niks. ik denk niet dat het hier bij hoort, maar ik werd gewoon gek, dat ik steeds stemmen begon te horen.. het gevoel hebben dat je niks waard bent kwam er ook bij van pas.

heb even hier rond gelezen, en las vaak dat mensen hun huis niet meer uit wilde komen, of nergens meer naar toe gingen, vaak ging ik wel.op de fiets hapte ik vaak naar adem juist omdat er iemand achter me fietste daardoor was ik vooral bang dat als ik hijgend op mijn fiets zat, mensen het abnormaal zouden vinden, bang dat ze me niet zouden goedkeuren, vooral met vreemde had ik daar vroeger last van gehad,maar goed ik heb me zelf geleerd me wat open op te stellen.. ( ik denk toch dat het kwam door mijn stage die ik toen had, mensen waren daar allemaal zo aardig, ze leken het niet erg te vinden dat ik wat anders was.. ) gelukkig heeft dat wel gewerkt het laatste jaar, maar ik merk al snel dat ik begin terug te vallen.

zelf gebruik ik geen pillen, ga ook niet naar een psycholoog, had het wel eens met vrienden over , maar ik zei maar altijd dat het wel goed zou komen , alleen omdat ik er niet over wilde praten. uiteindelijk heb ik het toegelaten en heb ik ze alles vertelt, luchtte wel even op. op school heb ik al heel wat gemist ,toch ging ik wel steeds elk jaar over.. ik denk dat ze het zelf ook wel een beetje door hadden. ik wilde gewoon even weg , als je het niet wilt dan gaat het ook niet, had last van bepaalde dingen, (ligt ingewikkeld ) en steeds met hoofdpijn op school, slapen tussen de les, chagrijnig zijn tegen over iedereen en alles , werkte idd niet mee, een vriendin van mij toen, maakte eigenlijk precies hetzelfde mee, en zo zaten dus gewoon met zen 2tjes altijd in de bieb waar het heel rustig was, of we lagen op een grasveld, gewoon te niksen. dat was wel fijn opzich, ik heb echt altijd het gevoel van ontsnappen als alles even niet mee zit, maargoed

kortom, het gaat nu wel beter met me, ik ben blij dat ik inmiddels al wat verandering in mijn leventje heb gebracht.

Ik heb intussen alweer bijna 3 jaar last van een angststoornis met agorafobie. Eerst durfde ik helemaal niks, nu durf ik met anderen het meeste wel, maar alleen nog niet. Ik durf hooguit naar de winkel hier dichtbij of een stukje in de buurt te fietsen, maar meer niet.
Ben al opgenomen geweest en heb verschillende therapieen gevolgd. Echter is elke therapie erop gebaseerd dat ik in kleine stapjes moet gaan oefenen. Maar ik geloof daar intussen niet meer in. Ik kan oefenen wat ik wil, maar mijn manier van denken blijft verkeerd, zodat ik een stukje dat ik al 100 keer gefietst heb, de 101ste keer nog steeds niet durf.
Ik heb nu via agorafobie.be (mag ik die link hier noemen) sessies besteld. Geen idee of me dit gaat helpen maar ik hoop het wel, het is meer gericht op hoe ik anders moet denken en ik vind het fijn dat het door iemand 'gemaakt' is die het zelf ook gehad heeft, dus wie weet.
Ik blijf hoop houden, al heb ik ook dagen dat ik het echt niet meer zie zitten en niet meer weet hoe ik ooit van die angst af moet komen..

quote:

Op maandag 12 april 2010 12:17 schreef Lotteu het volgende:
Ik heb intussen alweer bijna 3 jaar last van een angststoornis met agorafobie. Eerst durfde ik helemaal niks, nu durf ik met anderen het meeste wel, maar alleen nog niet. Ik durf hooguit naar de winkel hier dichtbij of een stukje in de buurt te fietsen, maar meer niet.
Ben al opgenomen geweest en heb verschillende therapieen gevolgd. Echter is elke therapie erop gebaseerd dat ik in kleine stapjes moet gaan oefenen. Maar ik geloof daar intussen niet meer in. Ik kan oefenen wat ik wil, maar mijn manier van denken blijft verkeerd, zodat ik een stukje dat ik al 100 keer gefietst heb, de 101ste keer nog steeds niet durf.
Ik heb nu via agorafobie.be (mag ik die link hier noemen) sessies besteld. Geen idee of me dit gaat helpen maar ik hoop het wel, het is meer gericht op hoe ik anders moet denken en ik vind het fijn dat het door iemand 'gemaakt' is die het zelf ook gehad heeft, dus wie weet.
Ik blijf hoop houden, al heb ik ook dagen dat ik het echt niet meer zie zitten en niet meer weet hoe ik ooit van die angst af moet komen..

Het is maar een tip maar ga ook eens lezen in het 'de kracht van het nu' topic.
Ik herkend me heel erg in in het verhaaltje dat je op een bepaalde manier moet denken maar dat dat dan toch niet lukt.
Stel je eens voor dat je helemaal niet meer hoeft na te denken bij dingen waar je nu bang voor bent.
Ik merk bij mezelf dat het echt kan

Helaas, kan ik me hier ook bij aansluiten,.

ik ben nu ongeveer 5 maanden 'officieel' depressief.
een hele nare jeugd gehad die zijn sporen heeft achtergelaten,
maar ook gewoon zoals alles bij mij loopt.
zelfmoordgedachtes en neigingen.

en alles blijft maar tegen zitten.
en WAAROM ben ik dan eigenlijk depressief?
de gang van zaken, de wereld situatie's, de leugens bedrog etc.
het vernederd worden, angst voor mensen.
mijn jeugd, en eigenlijk gewoon mijn hele leven.

ach, heb er de laatste tijd zoveel over gelezen en gepraat
dat ik gestopt ben met lezen.

quote:

Op dinsdag 13 april 2010 23:04 schreef Roffasmokes het volgende:
Helaas, kan ik me hier ook bij aansluiten,.

ik ben nu ongeveer 5 maanden 'officieel' depressief.
een hele nare jeugd gehad die zijn sporen heeft achtergelaten,
maar ook gewoon zoals alles bij mij loopt.
zelfmoordgedachtes en neigingen.

en alles blijft maar tegen zitten.
en WAAROM ben ik dan eigenlijk depressief?
de gang van zaken, de wereld situatie's, de leugens bedrog etc.
het vernederd worden, angst voor mensen.
mijn jeugd, en eigenlijk gewoon mijn hele leven.

ach, heb er de laatste tijd zoveel over gelezen en gepraat
dat ik gestopt ben met lezen.

Heel herkenbaar, soms heb je er gewoon geen zin meer in
al dat gelees en geprobeer en shit.
maarjah je geest rust toch niet voordat een oplossing is gevonden

quote:

Op dinsdag 13 april 2010 23:10 schreef DeZoektocht het volgende:

[..]


maarjah je geest rust toch niet voordat een oplossing is gevonden

dat klopt, maar als je niet serieus wordt genomen en dat gezegt wordt dat je het alleen voor de aandacht doet etc wordt de drang toch wel heel groot

maar goed, just tryin' to keep my head up.
hoe fucking moeilijk het leven ook is of kan zijn, ik kan wel zeggen dat ik genoeg seks heb,
want het leven verneukt me iedere dag.

quote:

Op dinsdag 13 april 2010 22:58 schreef DeZoektocht het volgende:

[..]

Het is maar een tip maar ga ook eens lezen in het 'de kracht van het nu' topic.
Ik herkend me heel erg in in het verhaaltje dat je op een bepaalde manier moet denken maar dat dat dan toch niet lukt.
Stel je eens voor dat je helemaal niet meer hoeft na te denken bij dingen waar je nu bang voor bent.
Ik merk bij mezelf dat het echt kan

Ja ben al begonnen met het lezen in dat topic, maar het is nogal veel werk haha

even een tvp...

Ik ben vandaag naar de supermarkt geweest op de fiets. Dat heb ik al 2 jaar niet gedurfd, en het ging goed!

quote:

Op woensdag 14 april 2010 07:39 schreef Lotteu het volgende:

[..]

Ja ben al begonnen met het lezen in dat topic, maar het is nogal veel werk haha

Het boek is ook echt een aanrader

Ook ik heb zo af en toe last van angst. Zeker naar aanleiding van een mislukte stage vorig jaar.
Nu alweer tien weken bezig met een nieuwe stage. Dat is op sommige punten nu weer lastig. Gewoonweg omdat het nieuw is en toch je inzet wil tonen om opdrachten op niveau uit te voeren. Daarnaast zijn alle medewerkers ontzettend druk heb ik gemerkt...

Totdat ik gisteren een tussentijdse beoordeling kreeg met veel Vtjes (van voldoende). Maar diegene die het invulde heb ik weinig mee te maken in de praktijk. Met hem heb ik een tussentijdse gesprek gehad en hij beoordeelt eind juni ook samen met stagedocent.
Achja misschien maak ik me teveel zorgen om niets...

Hoop dat het eindgesprek ook zo gaat...dan teken ik ervoor....

quote:

Op woensdag 14 april 2010 17:12 schreef Lotteu het volgende:
Ik ben vandaag naar de supermarkt geweest op de fiets. Dat heb ik al 2 jaar niet gedurfd, en het ging goed!

wat goed van je !! hoe ging het?

Ik ben er volgens mij net achter dat ik verlatingsangst heb. Op het moment dat ik bang ben dat een relatie of goede vriendschap snel voorbij kan zijn met het initiatief van de ander verbreek ik de relatie/word ik bang dat dit ook echt gebeurd.
En ja, ook depressies, maar vaak in periodes van een paar maand, als in niet meer slapen/heeeeeeel veel slapen, niet meer eten/geen honger meer hebben/misselijk worden na het eten en dan uitkotsen (niet express, word gewoon misselijk:s), Nergens meer zin in hebben, veel te veel roken/blowen (gelukkig daar nu mee gestopt, blowen) ergeren aan alles en iedereen/geen interesse in alles/iedereen.

Ik zou zo graag van dit gevoel af willen komen, vooral dat verlatingsangst gedeelte, hierdoor heb ik het al 2x uitgemaakt met mensen waar ik ontzettend veel van hield en nog van hou..

Oh, en nog vergeten er bij te zeggen:
Angst om niet goed genoeg te presteren ( alleen bij doelen die ik mezelf heb gezet???Gaar, ik weet het)
Angst om niet goed genoeg voor iemand te zijn
En bang om voor groepen te spreken.

Kan iemand me helpen zoeken naar een oplossing voor die bindingsangst, want dat is natuurlijk zwaar klote. De rest is meestal nog enigszins te overzien, maar de pijn die ik nu voel na het weer uitgemaakt te hebben met iemand trek ik niet.

@Lotteu: Fantastisch! Wat een mooi resultaat. Probeer je het de komende week nog eens te doen? Je weet dat je het kunt, nu moet het vaker gebeuren zodat je een nieuwe gewoonte opbouwt. Veel succes!

@BroodjePindakaasEnzo: Ben je zelf als kind of zo, verlaten? Je zou zo denken, die angst moet ergens vandaan komen.
Durf je weer terug te gaan naar die laatste persoon, en het te vertellen?
Ja ik weet, makkelijker gezegd dan gedaan. Maar wat heb je te verliezen?


Het is mijn ervaring dat we zelf onze grootste vijanden zijn. Anderen (d.w.z..... de normale mensen dan) zijn over het algemeen een stuk minder kritisch dan we verwachten/vrezen.

Ik vind het debiel en gestoord dat er zo'n stigma ligt op alles wat met geestelijke gezondheid te maken heeft. Als je een gebroken been hebt, vindt iedereen het normaal dat je gips krijgt. Als je therapie en/of medicijnen gaat nemen om je hoofd wat meer onder controle te krijgen, krijg je meteen een sticker opgeplakt. Door de mensen die niet beter weten.

Ik ben nu bezig met een stukje zelfstudie in ZELFVERTROUWEN (Self-esteem). Met behulp van een paar pdf-modules. Je kunt ze vinden als je op google "cci self help" intikt. Ik kan wel de link posten maar die werkt niet in je browser, je kunt alleen via een zoekmachine op de site komen. (Het is allemaal in het Engels)

tuh vuh puh...

Borderline / depressieve stoornis...

quote:

Op donderdag 1 april 2010 01:32 schreef Lily-Ella het volgende:

[..]

Volgens mij is het bewezen dat er gedurende een depressie een tekort is van een bepaalde stof (anyone? het is te laat om te googlen..) en dus aangevuld kan worden met medicatie. 'Gewoon blij denken' vind ik niet bepaald de sterkste tip als je zwaar depressief bent...

Serotonine.

quote:

Op zondag 18 april 2010 08:05 schreef 8108139dpths het volgende:
tuh vuh puh...

Borderline / depressieve stoornis...

Ik heb ook borderline, nu gelukkig niet (meer) derpressief maar wel dan weer samen met angststoornis en eetstoornis..

Ik merk dat het heel langzaam aan wat beter gaat weer. Heb nu de eerste 'mp3 sessie' 3 keer geluisterd en heb heel veel aan wat er gezegd wordt! Alleen zit het nog niet zo goed in mn hoofd dat wanneer de angst komt opzetten ik het allemaal nog weet. Dat is steeds mijn probleem. op het moment van angst vergeet ik de dingen die ik moet denken enzo. Misschien eens (heel stom maargoed) opschrijven op een papiertje en in mn zak doen

quote:

Op maandag 19 april 2010 09:36 schreef Lotteu het volgende:

[..]

Ik heb ook borderline, nu gelukkig niet (meer) derpressief maar wel dan weer samen met angststoornis en eetstoornis..

In dit topic las ik dat je sinds twee jaar weer eens buiten durfde te komen om boodschappen te doen? Hoe past dat in dit plaatje? Want labeltjes plakken kunnen we allemaal wel, maar het gaat om de uitwerking.

quote:

Op maandag 19 april 2010 10:28 schreef Ribbenburg het volgende:

[..]

In dit topic las ik dat je sinds twee jaar weer eens buiten durfde te komen om boodschappen te doen? Hoe past dat in dit plaatje? Want labeltjes plakken kunnen we allemaal wel, maar het gaat om de uitwerking.

Ik snap je vraag niet helemaal?
Ik heb sinds 2,5 jaar een angststoornis, maar probeer eraan te blijven werken en te blijven oefenen met dingen doen die ik eigenlijk niet durf. Nu vorige week dus naar een supermarkt waar ik nog niet eerder alleen heen ben geweest, dat was wel iets wat ik altijd vermeden heb.

quote:

Op maandag 19 april 2010 10:52 schreef Lotteu het volgende:

[..]

Ik snap je vraag niet helemaal?
Ik heb sinds 2,5 jaar een angststoornis, maar probeer eraan te blijven werken en te blijven oefenen met dingen doen die ik eigenlijk niet durf. Nu vorige week dus naar een supermarkt waar ik nog niet eerder alleen heen ben geweest, dat was wel iets wat ik altijd vermeden heb.

Angststoornis klinkt wat vaag. Ik neem aan dat de meeste dingen die je niet durft te doen een sociaal aspect hebben? Je zou een sociale fobie kunnen hebben.

Ik heb geen sociale fobie, maar een paniek/angststoornis met agorafobie, wat vooral inhoudt: de angst voor paniekaanvallen en daardoor de plaatsen waar ik die sneller krijg (of ooit gekregen heb) vermijden.
Ik weet niet wat je nou precies wil weten?

Ik hoef niet iets precies te weten, maar probeer je meer inzicht te verschaffen in de aard van je problemen.

Waarom krijg je bijvoorbeeld sneller een paniekaanval op plaatsen waar veel mensen zijn zoals een supermarkt?

quote:

Op maandag 19 april 2010 09:36 schreef Lotteu het volgende:

[..]

Ik heb ook borderline, nu gelukkig niet (meer) derpressief maar wel dan weer samen met angststoornis en eetstoornis..

Depressief ben ik gelukkig ook steeds minder, en van de angst- en eetstoornis ben ik gelukkig ook af... nou nog van de drank af kunnen blijven.... ik word vanmiddag opgenomen bij de Brijder ivm. een terugval...

quote:

Op maandag 19 april 2010 12:17 schreef 8108139dpths het volgende:

[..]

Depressief ben ik gelukkig ook steeds minder, en van de angst- en eetstoornis ben ik gelukkig ook af... nou nog van de drank af kunnen blijven.... ik word vanmiddag opgenomen bij de Brijder ivm. een terugval...

Heel veel sterkte!

ook tvptje hier

Sinds een jaar of jaar of 10 - in mijn geval dus min of meer vanaf de middelbare school - heb ik vrij ernstige psychische problemen. Deels kan ik wel 'verklaren' waarom en deels ook niet. Qua opleiding heb ik het altijd wel aardig gered, maar ik kan niet zeggen dat ik ooit 1 goede of leuke dag heb gehad op school. Ik heb wel altijd al vrienden gehad en een x-aantal keer een vriendin en daar vermaak ik me ook altijd prima mee, maar diep van binnen heb ik altijd wel geweten dat er iets niet 'klopt' in mijn geest.

Ik heb borderline, last van stemmingswisselingen, last van depressiviteit en zo nu en dan paniekaanvallen, maar toch heeft nooit iemand daar echt veel van gemerkt. Althans bij lange na niet hoe heftig dat soms speelde. Bij ons thuis werd ook eigenlijk nooit ergens over gesproken en dus ben ik ook niet gewend om over gevoelens, emoties etc. te praten.

In mijn beleving is de kunst om proberen voor jezelf op een rijtje te krijgen wat wel en niet goed voor je is en goed naar je gevoel te luisteren. Je moet als het ware accepteren dat sommige dingen er niet inzitten op een bepaald moment.

Ik heb achteraf gezien mezelf veel te vaak over kop gelopen omdat ik te weinig inzicht in mezelf had en dat probeer ik nu te voorkomen. Ik plan mijn dagen niet vol en als ik me echt kut voel en een verjaardag oid heb, dan ga ik 'gewoon' niet. Het wordt niet altijd even goed begrepen en helaas moet je ook weleens een smoesje maken, maar so it. Gelukkig zijn er ook mensen tegen wie ik wel eerlijk kan zijn. Ik kan het mezelf niet echt permitteren om me enorm druk te maken over de mening van derden.

Toch zijn er genoeg dingen waar ik me prima mee vermaak. Dat kan alleen zijn of met vrienden. Het kan soms ook zwaar zijn, maar gelukkig heb ik altijd wel iets om naar uit te kijken.

Ik adviseer iedereen om eens eerlijk naar zichezelf te kijken en ook te luisteren naar je gevoel en probeer je bezigheden daar ook op af te stemmen als het mogelijk is. Het is verleidelijk om te denken dat je alles maar moet kunnen en doen, maar vroeg of laat betaal je er een prijs voor als je jezelf voorbij loopt. Het is niet altijd even makkelijk, maar ik heb respect voor mensen die ook gewoon nee durven zeggen. Of het nou tegen jezelf is of tegen derden.

[ Bericht 0% gewijzigd door MaskOfSanity op 20-04-2010 20:25:25 ]

Ik had vroeger, vooral rond 18-19 jaar oud last van depressies en angsten. Heb gewoon meegeleeft door extra stoer te doen, maar bleef altijd negatief denken. Ik probeerde ook mijn problemen met drugs te ontvluchten.

Toen kreeg ik een psychose.

Na die psychose heb ik nooit meer last gehad van depressies. Alleen in de winter ging ik weer negatief denken, maar niet echt een depressie. Het voelt alsof die psychose al mijn depressieve en angstige klachten heeft weggehaald.

Verder, TVP.

Jaren last gehad van hyperventilatie en paniekaanvallen.
De afgelopen maanden maar 2 keer een aanval gehad gelukkig al is de angst nog vrijwel dagelijks aanwezig.

Sinds kort is vastgesteld dat ik een depressie heb, loop bij een psycholoog en gebruik nu sinds een paar weekjes antidepressiva.

Dus een tvptje hier.

Depressie en angst klinkt mij bekend in de oren.
Bij mij was geconstateerd dat ik een Depressie en PTSS heb. Zelf natuurlijk even op het internet lopen neuzen, en ik ben erachter dat ik dus echt geen PTSS heb.
Maar toen vond ik iets over Sociale fobie, en daar herken ik mezelf heel erg in!
Het contact maken met mensen, praten met mensen, naar feesten gaan, alleen boodschappen doen, een week van te voren al zenuwachtig zijn als ik weet dat ik naar een bijeenkomst moet, en ook zweten en blozen. Die angst is echt zo erg en belemmerent, elke dag weer. Ik loop elke dag wel tegen situaties aan wat voor een ander normaal is. Wat ik ook merk is dat als ik ergens mee zit en het niet persoonlijk aan diegene durf te vertellen dan schrijf ik het op. Dat is voor mij makkelijker, dan hoef ik niemand aan te kijken hoef ik niet op mezelf te letten en hoef ik niet te denken dat ik iets verkeerds zeg want ik kan het nalezen en veranderen. Maar blijkbaar doe ik het dan toch verkeerd want mensen worden boos op me dat ik het ze niet persoonlijk gezegd heb. Dan leg ik ze uit waarom niet en dan laten ze niks meer van zich horen. En dat doet pijn.
Ik voel me erg eenzaam en wil graag vriendinnen hebben. Ik heb ze wel, maar ik voel me niet op mijn gemak bij hun. Ik weet niet wat ik aan ze heb. Ik had een vriendin waar ik wel mezelf kon zijn, maar ze wilde geen contact meer met me toen bleek dat ik een depressie had. Elke dag is voor mij super moeilijk en ik denk ook vaak aan dat ik van een flatgebouw wil springen om maar van alles af te zijn. Mensen willen me toch niet, en ik doe toch alles verkeerd. Maar toch kan ik het niet vanwege mijn kinderen. Mijn kinderen zijn het balangrijkste voor me, en die kan ik niet zonder hun moeder oplaten groeien. Maar de verlijding is zó groot! Ik ben ook iemand die nooit nee kan zeggen of durft te zeggen. Gek wordt ik ervan! Doe ik weer iets wat ik niet wil, en meestal ben ik daar ook nog zenuwachtig over. En ook als ik een vriendin heb doe ik alles voor diegene. Alles omdat ik bang ben afgewezen te worden of dat ze op me uitgekeken zijn, Koop ik weer cadeau's ofzo voor ze, maar uitendelijk laten ze me toch barsten als ik ergens mee zit. Niet dat ik klaag tegen ze ofzo, nee ze willen me alleen maar als ik leuk tegen ze doe en voor ze klaar staan. Ze gebruiken me dus. Zo heb ik ook vriendjes gehad die me gebruikten. Maar goed, ik bedoel maar angst en depressie gaan echt samen. Door mijn angst en de belemmeringen in mijn leven daarvan wil ik vaak de makkelijkste uitweg kiezen. Terwijl het enigste wat ik wil is gewoon met mensen kunnen praten en een luisterend oor...

Ik meld me hier ook maar even. Ik wil nu toch echt van mijn sociale angst en faalangst af. Je zou wel kunnen zeggen dat ik een gegeneraliseerde faalangst heb: zowel sociaal als bij een toets of op het werk of whatever wil ik niet falen en word ik heel bang dat ik dat wel zal doen.

Sociaal is dit het vervelendst voor me op het moment, met de faalangst kan ik redelijk copen en op de een of andere manier hebben mensen daar ook meer begrip voor. Sociaal ben ik gewoon nerveus, bang dat ik iets stoms zeg of dat de ander me raar zal vinden of iets tegen me zegt waarop ik niet weet te reageren etc. Soms heb ik daar zoveel last van dat ik maar half mee krijg wat de ander zegt. Ook oogcontact vind ik moeilijk. Toch merken mensen niet echt aan me dat ik ergens last van heb, dat merk je aan de manier waarop ze me benaderen. Ik heb ook weleens te horen gekregen van mensen die me wat beter leerde kennen, dat ik andere dingen uit dan ik van binnen voel. Ik kan mijn gezicht goed in een plooi houden, zeg maar.

Nou heb ik daarvoor al een tijd therapie gehad, cognitieve gedragstherapie. Dat hielp niet echt. Mijn probleem is dat ik mijn angsten prima kan confronteren. Ik durf best wel contact te maken met mensen, dat moet ik gewoon van mezelf. Maar tegelijkertijd faal ik daarin. Zowel door zenuwen als doordat ik de skills mis / vaak niet weet wat te zeggen, en dat zal vast weer komen doordat ik niet goed kan 'oefenen' door mijn zenuwen.

Nou zit ik te denken aan antidepressiva. In ieder geval tijdelijk zodat ik alles wat meer onder controle kan krijgen. Aan therapie heb ik niet (meer) zo heel veel. Ik weet verdomd goed hoe ik in elkaar zit en kan je zo alles benoemen van oorzaak tot gevolg. Ik weet ook dat sommige van mijn gedachten als niet terecht zouden kunnen worden bestempeld, maar ik voel dat zelf niet zo. Verder reageer ik niet altijd adequaat, waardoor ik dus eigenlijk bevestiging krijg van mijn eigen angst. Een soort van angst om me angstig te gedragen.

Is medicatie hier een oplossing, en herkent iemand zich erin? Ik zit er echt een beetje doorheen, heb het er helemaal mee gehad. Ik wil gewoon gelukkig zijn en genieten van mijn leven.

quote:

Op maandag 19 april 2010 09:38 schreef Lotteu het volgende:
Ik merk dat het heel langzaam aan wat beter gaat weer. Heb nu de eerste 'mp3 sessie' 3 keer geluisterd en heb heel veel aan wat er gezegd wordt! Alleen zit het nog niet zo goed in mn hoofd dat wanneer de angst komt opzetten ik het allemaal nog weet. Dat is steeds mijn probleem. op het moment van angst vergeet ik de dingen die ik moet denken enzo. Misschien eens (heel stom maargoed) opschrijven op een papiertje en in mn zak doen

Hoe ver ben je nu met die sessies? En merk je dat ze wat toevoegen of zijn het met name open deuren?

quote:

Op woensdag 31 maart 2010 23:36 schreef deenigeechteTS het volgende:

[..]

medicijnen werken niet want depressie is een psychische aandoening, oftewel je moet gewoon blij denken dan gaat het over heb ik gelezen
[..]

Psychische aandoeningen gaan nooit over. Ze kunnen wel meer of minder aanwezig zijn.
Depressie is geen psychische aandoening maar een symptoom of wel een ziekte maar dat verschilt per persoon wel; je bent echt niet heel je leven depressief.
Medicijnen onderdrukken de symptomen.

quote:

Op maandag 28 juni 2010 02:25 schreef ScarFace- het volgende:

[..]

Psychische aandoeningen gaan nooit over. Ze kunnen wel meer of minder aanwezig zijn.
Depressie is geen psychische aandoening maar een symptoom of wel een ziekte maar dat verschilt per persoon wel; je bent echt niet heel je leven depressief.
Medicijnen onderdrukken de symptomen.

Bullshit. Natuurlijk kunnen psychische aandoeningen wel over gaan. Juist wel. Neurologische aandoeningen vaak niet, zoals AD(H)D en autisme. Ook psychiatrische stoornissen kunnen veelal, in theorie, gewoon over gaan. Daar gebeurt het in de praktijk alleen helaas wat minder vaak bij, en blijven die mensen toch wel hun hele leven in meer of mindere mate last houden.

Ik merk dat ik weer in een depressie begin te raken Ik heb al eerder depressies gehad en daardoor een aantal keren mijn studie moeten onderbreken. Nu heb ik half maart mijn jaarstage moeten stoppen omdat mijn slber me niet stabiel genoeg vond en sindsdien is het bergafwaarts gegaan. Ik zit dus al sinds half maart thuis en ik begin steeds depressiever te worden, steeds somberder, steeds minder zin om dingen te doen, heel veel slapen en eten, of juist heel weinig slapen en eten en dan aan het eind van de dag instorten, suïcidale gedachten, heel veel piekeren en ontzettend lusteloos zijn. Dus ga toch maar weer hulp zoeken, want wil in september een andere studie gaan doen en het zou jammer zijn als dat niet gaat lukken omdat ik weer midden in een depressie zit.

Ik volg op het moment een training Voluit leven bij Dimence, om te leren om te gaan met psychische pijn, maar die gaat niet "diep" genoeg voor me. Vanmiddag heb ik weer een bijeenkomst, dus dan maar even overleggen overeen zwaardere vorm van hulp.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 01:53 schreef powerlessness het volgende:
ook maar een tvp

tvp

Sylvana, dat thuiszitten is waardeloos! Zonder dagritme is een depressie vaak sterker dan wijzelf.
Sterkte.

quote:

Op dinsdag 13 juli 2010 14:36 schreef Sylvana het volgende:
Ik merk dat ik weer in een depressie begin te raken Ik heb al eerder depressies gehad en daardoor een aantal keren mijn studie moeten onderbreken. Nu heb ik half maart mijn jaarstage moeten stoppen omdat mijn slber me niet stabiel genoeg vond en sindsdien is het bergafwaarts gegaan. Ik zit dus al sinds half maart thuis en ik begin steeds depressiever te worden, steeds somberder, steeds minder zin om dingen te doen, heel veel slapen en eten, of juist heel weinig slapen en eten en dan aan het eind van de dag instorten, suïcidale gedachten, heel veel piekeren en ontzettend lusteloos zijn. Dus ga toch maar weer hulp zoeken, want wil in september een andere studie gaan doen en het zou jammer zijn als dat niet gaat lukken omdat ik weer midden in een depressie zit.

Ik volg op het moment een training Voluit leven bij Dimence, om te leren om te gaan met psychische pijn, maar die gaat niet "diep" genoeg voor me. Vanmiddag heb ik weer een bijeenkomst, dus dan maar even overleggen overeen zwaardere vorm van hulp.

Vervelend en volgens mij zit ik in het zelfde schuitje nu.

Damn. Ik voel me echt weer totaal waaardeloos nu.

en dat terwijl ik juist meer dingen doe overdag. Misschien te snel te veel gewild..

Dank je Caroline en vervelend dat je in hetzelfde schuitje zit Bos81.

Gisteren dus gesprek gehad bij Dimence en het leek haar verstandig als ik weer contact opneem met de huisarts voor een behandeltraject. Want wat ik nu doe is een training ( volgende week laatste keer) en daarin bespreken we altijd wel even hoe het gaat, maar gaan we er verder niet op in. En aangezien die depressie maar blijft terugkeren steeds toch maar weer kijken voor een langer behandeltraject.

Hoop wel dat ik een beetje snel terecht kan en niet pas in september, want dan begin ik met die nieuwe studie. En na 6 jaar gestudeerd te hebben en nu met een totaal nieuwe studie te beginnen wil ik wel dat het een keer goed gaat. ( Daar maak ik me nog het meeste zorgen over, als het nu weer niet lukt dat ik met een enorme studieschuld opgezadeld zit omdat ik dan alles moet terugbetalen aan DUO)

Nouja, morgen dus maar even de wekker zetten zodat ik 's ochtends de huisarts kan bellen.