Depressie & Angst #1

quote:

Op woensdag 31 maart 2010 23:36 schreef deenigeechteTS het volgende:

[..]

medicijnen werken niet want depressie is een psychische aandoening, oftewel je moet gewoon blij denken dan gaat het over heb ik gelezen[..]

Maar weet je wel hoe moeilijk het is om die negatieve gedachtes om te zetten in blije positieve gedachten?

Okee, ik kan op een dag best lachen. grapjes maken en vrolijk zijn, maar krijg dan meestal kort er op een enorme klap in mijn gezicht en ben weer in een neerslachtige stemming.

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 01:40 schreef Bos81 het volgende:

[..]

Maar weet je wel hoe moeilijk het is om die negatieve gedachtes om te zetten in blije positieve gedachten?

Okee, ik kan op een dag best lachen. grapjes maken en vrolijk zijn, maar krijg dan meestal kort er op een enorme klap in mijn gezicht en ben weer in een neerslachtige stemming.

Heb niet je hele verhaal gelezen, sorry, maar slik je AD?

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 01:46 schreef Lily-Ella het volgende:

[..]

Heb niet je hele verhaal gelezen, sorry, maar slik je AD?

Ja

let op je voeding mensen

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 01:49 schreef Zhe-AnGeL het volgende:
let op je voeding mensen

Werkt bij jou toch ook niet.

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 01:49 schreef Zhe-AnGeL het volgende:
let op je voeding mensen

En beweeg veel Sporten + goed eten + genoeg rust/slaap, helpt al een boel. Maar goed, als je echt diep in de put zit, komt er natuurlijk meer bij kijken...

Helaas heb ik zelf ook ervaring met depressies. De aanleiding was bij mij achteraf gezien wel erg duidelijk. Stoppen met de huidige studie en dan niet weten wat je wel wil. Combineer dat met thuiszitten zonder een gevoel van toekomstperspectief en je hebt een perfect recept voor een depressie.
Therapie en medicatie heeft helaas weinig geholpen. Het begon pas echt beter te worden toen ik weer met een nieuwe studie begon en weer perspectief zag. Nu ben ik zeer op eigen initiatief eindelijk die medicatie weer aan het afbouwen.

Persoonlijk ben ik zeer kritisch tov van psychiatrische medicatie, dat wordt mijn inziens veel te makkelijk gegeven hier in Nederland. Hardlopen werkt even goed als anti-depressiva, en er blijkt nu dat het effect van anti-depressiva jarenlang zwaar is overschat. Dus mijn advies zou zijn, ga niet te snel aan medicatie, probeer eerst alle andere opties. En blijf bezig, ga vooral niet thuiszitten!

TVP

Lang met paniekaanvallen + agorafobie gelopen. Ik ben gelukkig intussen al een heel eind op weg. Maar... ik ben er nog niet. Ga gelukkig al een stuk rustiger naar buiten toe dan eerst. Ik heb geen last meer van derealisatie, nog wel van spanning voorafgaand aan een feest met veel mensen bijv. Winkelen op een drukke zaterdag, op een terrasje zitten en dergelijke.

Waar ik vooral nog last van heb is het verkeerd denken. Soms ben ik mij te erg bewust van het NU. Dan realiseer ik me dat ik wakker ben, wat er om mij heen gebeurd. Ga ik nadenken over wat je wakker houdt of twijfel ik over mijn kunnen. Doem denk teveel nog onbewust. Het valt immers altijd mee. Weet niet zozeer waar ik bang voor ben, maar het is en blijft een angst voor de angst.

*meld zich.

ik weet eigenlijk niet eens zo goed waar ik moet beginnen, het begon al wel vanaf kleins af aan ( thuis ging het niet goed, en wou eigenlijk alleen mezelf opsluiten steeds, gewoon even weg van iedereen en alles.. maar uiteindelijk werd het meer een sleur van eenzaamheid. ) ,pas toen ik een jaar of 13-14 was , begon het steeds erger te worden, dagen lang gewoon in bed blijven liggen , zomaar in huilen uitbarsten, juist om de onnodigste dingen, of gewoon om niks. ik denk niet dat het hier bij hoort, maar ik werd gewoon gek, dat ik steeds stemmen begon te horen.. het gevoel hebben dat je niks waard bent kwam er ook bij van pas.

heb even hier rond gelezen, en las vaak dat mensen hun huis niet meer uit wilde komen, of nergens meer naar toe gingen, vaak ging ik wel.op de fiets hapte ik vaak naar adem juist omdat er iemand achter me fietste daardoor was ik vooral bang dat als ik hijgend op mijn fiets zat, mensen het abnormaal zouden vinden, bang dat ze me niet zouden goedkeuren, vooral met vreemde had ik daar vroeger last van gehad,maar goed ik heb me zelf geleerd me wat open op te stellen.. ( ik denk toch dat het kwam door mijn stage die ik toen had, mensen waren daar allemaal zo aardig, ze leken het niet erg te vinden dat ik wat anders was.. ) gelukkig heeft dat wel gewerkt het laatste jaar, maar ik merk al snel dat ik begin terug te vallen.

zelf gebruik ik geen pillen, ga ook niet naar een psycholoog, had het wel eens met vrienden over , maar ik zei maar altijd dat het wel goed zou komen , alleen omdat ik er niet over wilde praten. uiteindelijk heb ik het toegelaten en heb ik ze alles vertelt, luchtte wel even op. op school heb ik al heel wat gemist ,toch ging ik wel steeds elk jaar over.. ik denk dat ze het zelf ook wel een beetje door hadden. ik wilde gewoon even weg , als je het niet wilt dan gaat het ook niet, had last van bepaalde dingen, (ligt ingewikkeld ) en steeds met hoofdpijn op school, slapen tussen de les, chagrijnig zijn tegen over iedereen en alles , werkte idd niet mee, een vriendin van mij toen, maakte eigenlijk precies hetzelfde mee, en zo zaten dus gewoon met zen 2tjes altijd in de bieb waar het heel rustig was, of we lagen op een grasveld, gewoon te niksen. dat was wel fijn opzich, ik heb echt altijd het gevoel van ontsnappen als alles even niet mee zit, maargoed

kortom, het gaat nu wel beter met me, ik ben blij dat ik inmiddels al wat verandering in mijn leventje heb gebracht.

Ik heb intussen alweer bijna 3 jaar last van een angststoornis met agorafobie. Eerst durfde ik helemaal niks, nu durf ik met anderen het meeste wel, maar alleen nog niet. Ik durf hooguit naar de winkel hier dichtbij of een stukje in de buurt te fietsen, maar meer niet.
Ben al opgenomen geweest en heb verschillende therapieen gevolgd. Echter is elke therapie erop gebaseerd dat ik in kleine stapjes moet gaan oefenen. Maar ik geloof daar intussen niet meer in. Ik kan oefenen wat ik wil, maar mijn manier van denken blijft verkeerd, zodat ik een stukje dat ik al 100 keer gefietst heb, de 101ste keer nog steeds niet durf.
Ik heb nu via agorafobie.be (mag ik die link hier noemen) sessies besteld. Geen idee of me dit gaat helpen maar ik hoop het wel, het is meer gericht op hoe ik anders moet denken en ik vind het fijn dat het door iemand 'gemaakt' is die het zelf ook gehad heeft, dus wie weet.
Ik blijf hoop houden, al heb ik ook dagen dat ik het echt niet meer zie zitten en niet meer weet hoe ik ooit van die angst af moet komen..

quote:

Op maandag 12 april 2010 12:17 schreef Lotteu het volgende:
Ik heb intussen alweer bijna 3 jaar last van een angststoornis met agorafobie. Eerst durfde ik helemaal niks, nu durf ik met anderen het meeste wel, maar alleen nog niet. Ik durf hooguit naar de winkel hier dichtbij of een stukje in de buurt te fietsen, maar meer niet.
Ben al opgenomen geweest en heb verschillende therapieen gevolgd. Echter is elke therapie erop gebaseerd dat ik in kleine stapjes moet gaan oefenen. Maar ik geloof daar intussen niet meer in. Ik kan oefenen wat ik wil, maar mijn manier van denken blijft verkeerd, zodat ik een stukje dat ik al 100 keer gefietst heb, de 101ste keer nog steeds niet durf.
Ik heb nu via agorafobie.be (mag ik die link hier noemen) sessies besteld. Geen idee of me dit gaat helpen maar ik hoop het wel, het is meer gericht op hoe ik anders moet denken en ik vind het fijn dat het door iemand 'gemaakt' is die het zelf ook gehad heeft, dus wie weet.
Ik blijf hoop houden, al heb ik ook dagen dat ik het echt niet meer zie zitten en niet meer weet hoe ik ooit van die angst af moet komen..

Het is maar een tip maar ga ook eens lezen in het 'de kracht van het nu' topic.
Ik herkend me heel erg in in het verhaaltje dat je op een bepaalde manier moet denken maar dat dat dan toch niet lukt.
Stel je eens voor dat je helemaal niet meer hoeft na te denken bij dingen waar je nu bang voor bent.
Ik merk bij mezelf dat het echt kan

Helaas, kan ik me hier ook bij aansluiten,.

ik ben nu ongeveer 5 maanden 'officieel' depressief.
een hele nare jeugd gehad die zijn sporen heeft achtergelaten,
maar ook gewoon zoals alles bij mij loopt.
zelfmoordgedachtes en neigingen.

en alles blijft maar tegen zitten.
en WAAROM ben ik dan eigenlijk depressief?
de gang van zaken, de wereld situatie's, de leugens bedrog etc.
het vernederd worden, angst voor mensen.
mijn jeugd, en eigenlijk gewoon mijn hele leven.

ach, heb er de laatste tijd zoveel over gelezen en gepraat
dat ik gestopt ben met lezen.

quote:

Op dinsdag 13 april 2010 23:04 schreef Roffasmokes het volgende:
Helaas, kan ik me hier ook bij aansluiten,.

ik ben nu ongeveer 5 maanden 'officieel' depressief.
een hele nare jeugd gehad die zijn sporen heeft achtergelaten,
maar ook gewoon zoals alles bij mij loopt.
zelfmoordgedachtes en neigingen.

en alles blijft maar tegen zitten.
en WAAROM ben ik dan eigenlijk depressief?
de gang van zaken, de wereld situatie's, de leugens bedrog etc.
het vernederd worden, angst voor mensen.
mijn jeugd, en eigenlijk gewoon mijn hele leven.

ach, heb er de laatste tijd zoveel over gelezen en gepraat
dat ik gestopt ben met lezen.

Heel herkenbaar, soms heb je er gewoon geen zin meer in
al dat gelees en geprobeer en shit.
maarjah je geest rust toch niet voordat een oplossing is gevonden

quote:

Op dinsdag 13 april 2010 23:10 schreef DeZoektocht het volgende:

[..]


maarjah je geest rust toch niet voordat een oplossing is gevonden

dat klopt, maar als je niet serieus wordt genomen en dat gezegt wordt dat je het alleen voor de aandacht doet etc wordt de drang toch wel heel groot

maar goed, just tryin' to keep my head up.
hoe fucking moeilijk het leven ook is of kan zijn, ik kan wel zeggen dat ik genoeg seks heb,
want het leven verneukt me iedere dag.

quote:

Op dinsdag 13 april 2010 22:58 schreef DeZoektocht het volgende:

[..]

Het is maar een tip maar ga ook eens lezen in het 'de kracht van het nu' topic.
Ik herkend me heel erg in in het verhaaltje dat je op een bepaalde manier moet denken maar dat dat dan toch niet lukt.
Stel je eens voor dat je helemaal niet meer hoeft na te denken bij dingen waar je nu bang voor bent.
Ik merk bij mezelf dat het echt kan

Ja ben al begonnen met het lezen in dat topic, maar het is nogal veel werk haha

even een tvp...

Ik ben vandaag naar de supermarkt geweest op de fiets. Dat heb ik al 2 jaar niet gedurfd, en het ging goed!

quote:

Op woensdag 14 april 2010 07:39 schreef Lotteu het volgende:

[..]

Ja ben al begonnen met het lezen in dat topic, maar het is nogal veel werk haha

Het boek is ook echt een aanrader

Ook ik heb zo af en toe last van angst. Zeker naar aanleiding van een mislukte stage vorig jaar.
Nu alweer tien weken bezig met een nieuwe stage. Dat is op sommige punten nu weer lastig. Gewoonweg omdat het nieuw is en toch je inzet wil tonen om opdrachten op niveau uit te voeren. Daarnaast zijn alle medewerkers ontzettend druk heb ik gemerkt...

Totdat ik gisteren een tussentijdse beoordeling kreeg met veel Vtjes (van voldoende). Maar diegene die het invulde heb ik weinig mee te maken in de praktijk. Met hem heb ik een tussentijdse gesprek gehad en hij beoordeelt eind juni ook samen met stagedocent.
Achja misschien maak ik me teveel zorgen om niets...

Hoop dat het eindgesprek ook zo gaat...dan teken ik ervoor....

quote:

Op woensdag 14 april 2010 17:12 schreef Lotteu het volgende:
Ik ben vandaag naar de supermarkt geweest op de fiets. Dat heb ik al 2 jaar niet gedurfd, en het ging goed!

wat goed van je !! hoe ging het?

Ik ben er volgens mij net achter dat ik verlatingsangst heb. Op het moment dat ik bang ben dat een relatie of goede vriendschap snel voorbij kan zijn met het initiatief van de ander verbreek ik de relatie/word ik bang dat dit ook echt gebeurd.
En ja, ook depressies, maar vaak in periodes van een paar maand, als in niet meer slapen/heeeeeeel veel slapen, niet meer eten/geen honger meer hebben/misselijk worden na het eten en dan uitkotsen (niet express, word gewoon misselijk:s), Nergens meer zin in hebben, veel te veel roken/blowen (gelukkig daar nu mee gestopt, blowen) ergeren aan alles en iedereen/geen interesse in alles/iedereen.

Ik zou zo graag van dit gevoel af willen komen, vooral dat verlatingsangst gedeelte, hierdoor heb ik het al 2x uitgemaakt met mensen waar ik ontzettend veel van hield en nog van hou..

Oh, en nog vergeten er bij te zeggen:
Angst om niet goed genoeg te presteren ( alleen bij doelen die ik mezelf heb gezet???Gaar, ik weet het)
Angst om niet goed genoeg voor iemand te zijn
En bang om voor groepen te spreken.

Kan iemand me helpen zoeken naar een oplossing voor die bindingsangst, want dat is natuurlijk zwaar klote. De rest is meestal nog enigszins te overzien, maar de pijn die ik nu voel na het weer uitgemaakt te hebben met iemand trek ik niet.

@Lotteu: Fantastisch! Wat een mooi resultaat. Probeer je het de komende week nog eens te doen? Je weet dat je het kunt, nu moet het vaker gebeuren zodat je een nieuwe gewoonte opbouwt. Veel succes!

@BroodjePindakaasEnzo: Ben je zelf als kind of zo, verlaten? Je zou zo denken, die angst moet ergens vandaan komen.
Durf je weer terug te gaan naar die laatste persoon, en het te vertellen?
Ja ik weet, makkelijker gezegd dan gedaan. Maar wat heb je te verliezen?


Het is mijn ervaring dat we zelf onze grootste vijanden zijn. Anderen (d.w.z..... de normale mensen dan) zijn over het algemeen een stuk minder kritisch dan we verwachten/vrezen.

Ik vind het debiel en gestoord dat er zo'n stigma ligt op alles wat met geestelijke gezondheid te maken heeft. Als je een gebroken been hebt, vindt iedereen het normaal dat je gips krijgt. Als je therapie en/of medicijnen gaat nemen om je hoofd wat meer onder controle te krijgen, krijg je meteen een sticker opgeplakt. Door de mensen die niet beter weten.

Ik ben nu bezig met een stukje zelfstudie in ZELFVERTROUWEN (Self-esteem). Met behulp van een paar pdf-modules. Je kunt ze vinden als je op google "cci self help" intikt. Ik kan wel de link posten maar die werkt niet in je browser, je kunt alleen via een zoekmachine op de site komen. (Het is allemaal in het Engels)

tuh vuh puh...

Borderline / depressieve stoornis...