Depressie & Angst #1

TVP.

Loop ook al een hele tijd rond met depressieve klachten en heb eind vorig jaar besloten om naar de dokter te gaan. Die heeft me doorverwezen naar het GGZ vanwege een 'stressgerelateerde depressie'. Het GGZ heeft voorgesteld om deeltijdbehandeling te volgen, heeft iemand hier ervaring mee? Het lijkt me persoonlijk behoorlijk intensief en misschien ietwat overdreven, maar aan de andere kant kan ik er waarschijnlijk wel veel van opsteken.

Ik heb gister ook weer een gesprek bij GGZ gehad. Ik zou deeltijd therapie gaan volgen voor de angst, maar om daar te komen (andere kant van de stad) moest ik dus eerst mn angst overwinnen. Oftewel, de deeltijd ging niet door want ik kan er niet komen.
Gister afgesproken eerst gesprekken te gaan hebben (soort cognitieve therapie individueel) om te gaan oefenen in stapjes naar de deeltijd toe. Ben benieuwd! Ze was gelukkig erg meedenkend en ze begreep het allemaal, dus dat was fijn!

quote:

Op vrijdag 19 maart 2010 03:11 schreef Rnnz het volgende:
TVP.

Loop ook al een hele tijd rond met depressieve klachten en heb eind vorig jaar besloten om naar de dokter te gaan. Die heeft me doorverwezen naar het GGZ vanwege een 'stressgerelateerde depressie'. Het GGZ heeft voorgesteld om deeltijdbehandeling te volgen, heeft iemand hier ervaring mee? Het lijkt me persoonlijk behoorlijk intensief en misschien ietwat overdreven, maar aan de andere kant kan ik er waarschijnlijk wel veel van opsteken.

Ik heb zelf vorig jaar zelfs 4 maanden opname gehad (voor andere klachten, borderline, dat wel) en ja, het is intensief, maar ik heb er zo enorm veel aan gehad! Ik zou nu ook deeltijd willen voor mn klachten maar dat lukt niet (zie verhaaltje hierboven) maar ik zou het je zeker weten aanraden! Je krijgt verschillende soorten therapieen waardoor je ook op verschillende manieren naar je probleem gaat kijken. Sommige manieren zullen je meer helpen dan andere, maar het is gewoon zo goed! En in een groep lijkt misschien ook eng, maar is het uiteindelijk helemaal niet! Iedereen zit naar namelijk met problemen, waardoor je heel sterk het gevoel krijgt dat je niet de enige bent, en dat is fijn.

Ik heb parotoxine gekregen tegen paniekaanvallen war ik weer last van heb. Dit op aanraden van mn psycholoog omdit eens te gaan proberen, Iemand ervaring met dit middel?

Alleen even een tvp.

quote:

Op vrijdag 26 maart 2010 21:10 schreef Bombshell het volgende:
Ik heb parotoxine gekregen tegen paniekaanvallen war ik weer last van heb. Dit op aanraden van mn psycholoog omdit eens te gaan proberen, Iemand ervaring met dit middel?

Ik neem aan dat je paroxetine bedoelt? Ik heb dat middel ooit geslikt, maar dan voor depressie, niet voor angst of paniek. Het hielp me toen wel tegen depressie, maar ik vond de bijwerkingen erg vervelend..
Of het ook tegen de paniekaanvallen werkt weet ik niet, ik hoop dat je er wat aan zal hebben!

quote:

Op donderdag 18 maart 2010 22:27 schreef Vandaag... het volgende:
Ik ook pas op m'n 31e hoor... En ik merk dat ik zelfs na jaren nog in oude patronen val (met dus risico op depressie etc) als ik bijvoorbeeld stress heb. Dat is zó moeilijk om te veranderen. Kan me echt goed voorstellen dat het simpeler gaat als je 17 bent.

Maar vergeleken met de midlife-crisis-golf van 50-jarigen die nog in therapie gaan zijn we nog jong hoor!

ja dat is ook makkelijker denk ik. maar weet het ook niet zeker.
mn vriendje is op zn 44e nog es begonnen haha, maar die komt er nu toch ook wel een heel eind mee. (na een jaar dus) misschien maakt leeftijd dus toch niet zoveel uit, maar gaat het er vooral om of je er echt voor open staat...

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 00:49 schreef Lily-Ella het volgende:
Alleen even een tvp.

Hallo, Ik weet niet zeker of het verstandig is om hier neer te zetten, maar ik moet het even kwijt.

Ik heb nu ruim een jaar last van een depressie en heb daar ook medicatie voor. Maar dat het echt beter met me gaat, durf ik niet hardop te zeggen. Soms lijkt het wel of ik mne steeds somberder ga voelen en de toekomst nog donkerder tegemoet zie.

Maar misschien ligt het wel aan mezelf, en doe ik overdag te weinig, maar aan de andere kant heb ik er ook de kracht niet voor. Het kost me soms de grootste moeite om even naar de winkel te gaan. Maar dit kan ook aan mijn Autisme liggen, hoewel ik hier vroeger geen moete mee had.

Binnenkort ga ik wel een cursus volgen om meer grip op mijn depressie te krijgen, maar het vertrouwen daarin wordt steeds minder naarmate ik steeds slechtere dagen krijg.

Dus eigenlijk moet er snel iets in mijn leven veranderen, wil ik weer positiever in het leven gaan staan.

Bleh, het lukt niet meer zo goed op school en ben niet meer gemotiveerd...

-

tvp.

[ Bericht 94% gewijzigd door Blossom86 op 29-03-2010 21:59:49 (toch maar niet) ]

Ik heb even getwijfeld, maar toch maar besloten mijn situatie hier even te beschrijven.

Ik ben best een gesloten persoon, en vertel niet zo makkelijk wat mij dwars zit, of waar ik mij zorgen over maak. Ik richt me juist heel erg op anderen, om mijn eigen dingen op die manier buiten beschouwing te kunnen laten. Begin dit jaar vond ik het genoeg geweest en heb ik aan een aantal mensen die dicht bij mij staan een deel van 'hoe ik me voel en wat er speelt' uit de doeken gedaan. Ik heb hier goeie reacties op gehad.. en 't was voor mij prima zo.

Tot ongeveer een maand later, nu anderhalve maand geleden. Toen begon ik me eigenlijk van het ene op het andere moment somber te voelen. Ik had veel last van emotionele buien (moest veel huilen) en ik had eigenlijk niet echt een idee hoe dit zo ineens was gekomen.

Omdat ik het allemaal niet meer trok,en eigenlijk de hele dag alleen maar kon huilen, heb ik van de huisarts wat oxazepam gekregen. Dit heb ik zo'n anderhalve week gebruikt, en heb het toen afgebouwd. Tot op de dag van vandaag gebruik ik het ook niet meer.

Inmiddels loop ik bij een psycholoog (ben nu 4 keer geweest ofzo) wat opzich ook wel okey is, maar echt verbetering merk ik niet. Uit een test die ik daar heb moeten doen kwam dat ik waarschijnlijk een lichte depressie heb. Zou toch wel binnen 1 a 2 maanden over moeten zijn of iig minder moeten worden.

Ik probeer gewoon m'n dagelijkse dingen te doen, maar bij alles wat ik doe merk ik dat er een soort van somberheids-gevoel over me heen hangt, als een gevoel wat altijd aanwezig is. Ik merk wel dat afleiding helpt, maar het sombere gevoel gaat nooit helemaal weg. Met name wanneer ik er met mensen over praat merk ik dat ik nog erg emotioneel ben.

Ik probeer er alles aan te doen om me beter te voelen (bezig zijn, ben weer begonnen met hardlopen, gesprekken bij de psych), maar het lijkt allemaal niet echt resultaat te hebben. Hoewel sommige mensen om mij heen zeggen dat anti-depressiva wellicht zou kunnen helpen, wil ik dit zelf eigenlijk liever niet. Ik heb ook e.e.a. over Sint Janskruid gelezen, en dat spreekt mij eerder aan dan anti-depressiva.

Maar ik weet gewoon even niet meer waar ik goed aan doe. Ik wil het sombere gevoel gewoon kwijt. En ik heb ook het idee dat ik de hele tijd somber ben, omdat ik somber ben. Klinkt wat vaag, maar juist dat sombere gevoel maakt me weer somber. Soort van vicieuze cirkel ofzo. Maar hoe doorbreek ik die?

Ik snap dat niemand hier kant-en-klare tips heeft, maar ik vind het iig fijn om even m'n verhaal opgeschreven hebben, en mocht iemand toch die 'gouden tip' hebben, dan hoor ik dat natuurlijk heel graag.

Bedankt voor het lezen.

[ Bericht 7% gewijzigd door sunmoonstar op 31-03-2010 20:40:35 ]

quote:

Op maandag 29 maart 2010 20:09 schreef Bos81 het volgende:
Hallo, Ik weet niet zeker of het verstandig is om hier neer te zetten, maar ik moet het even kwijt.

Ik heb nu ruim een jaar last van een depressie en heb daar ook medicatie voor. Maar dat het echt beter met me gaat, durf ik niet hardop te zeggen. Soms lijkt het wel of ik mne steeds somberder ga voelen en de toekomst nog donkerder tegemoet zie.

Maar misschien ligt het wel aan mezelf, en doe ik overdag te weinig, maar aan de andere kant heb ik er ook de kracht niet voor. Het kost me soms de grootste moeite om even naar de winkel te gaan. Maar dit kan ook aan mijn Autisme liggen, hoewel ik hier vroeger geen moete mee had.

Binnenkort ga ik wel een cursus volgen om meer grip op mijn depressie te krijgen, maar het vertrouwen daarin wordt steeds minder naarmate ik steeds slechtere dagen krijg.

Dus eigenlijk moet er snel iets in mijn leven veranderen, wil ik weer positiever in het leven gaan staan.

Het is goed dat je je beseft dat je je leven positiever wil veranderen. Nu moet je alleen bedenken op welke manier je dat het best kunt invullen. Ik denk dat het inderdaad beter met je zal gaan zodra je je wat meer met andere dingen bezig gaat houden. Dan kun je namelijk je gedachten op iets anders richten. Zet wat makkelijke doelen neer en probeer daar naartoe te leven.

quote:

Op woensdag 31 maart 2010 20:43 schreef Mido85 het volgende:

[..]

Het is goed dat je je beseft dat je je leven positiever wil veranderen. Nu moet je alleen bedenken op welke manier je dat het best kunt invullen. Ik denk dat het inderdaad beter met je zal gaan zodra je je wat meer met andere dingen bezig gaat houden. Dan kun je namelijk je gedachten op iets anders richten. Zet wat makkelijke doelen neer en probeer daar naartoe te leven.

Okee bedankt voor je reactie

Er wordt best wel intensief voor mij gezocht voor dagbesteding, maar tot nu toe was het net dat soort werk, wat voor mij moeilijk is, waardoor ik dus nog steeds te vaak thuis zit. Maar er zijn een paar gesprekken gepland de komende week, dus ik houd hoop op een voorutgang. Maar het moet niet te snel zijn, want ik heb het snel gehad als ik te veel dingen te doen heb op een dag.

quote:

Op woensdag 31 maart 2010 20:58 schreef Bos81 het volgende:

[..]

Okee bedankt voor je reactie

Er wordt best wel intensief voor mij gezocht voor dagbesteding, maar tot nu toe was het net dat soort werk, wat voor mij moeilijk is, waardoor ik dus nog steeds te vaak thuis zit. Maar er zijn een paar gesprekken gepland de komende week, dus ik houd hoop op een voorutgang. Maar het moet niet te snel zijn, want ik heb het snel gehad als ik te veel dingen te doen heb op een dag.

Begrijpelijk. Je moet zoiets ook langzaam opbouwen en niets forceren. Dan gaat het allemaal vanzelf.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 16:08 schreef Beautiful__Disaster het volgende:

[..]

Ik neem aan dat je paroxetine bedoelt? Ik heb dat middel ooit geslikt, maar dan voor depressie, niet voor angst of paniek. Het hielp me toen wel tegen depressie, maar ik vond de bijwerkingen erg vervelend..
Of het ook tegen de paniekaanvallen werkt weet ik niet, ik hoop dat je er wat aan zal hebben!

medicijnen werken niet want depressie is een psychische aandoening, oftewel je moet gewoon blij denken dan gaat het over heb ik gelezen

quote:

Depressiviteit is een een psychische ziekte. Oftewel het komt door de manier van denken. Het is dus niet erfelijk of een of andere ziekte die je op de een of andere manier binnen krijgt. Daarom is depressiviteit niet te genezen met een pil. Het kan hooguit verdoven. Heeft eigenlijk net zo veel nut als alcohol of drugs. Als je onder invloed bent, lijkt het beter, maar het is het niet. Het verschil met antidepressiva is dat deze eigenlijk geen invloed heeft, maar men denkt dat het wat doet.

quote:

Op woensdag 31 maart 2010 23:36 schreef deenigeechteTS het volgende:

[..]

medicijnen werken niet want depressie is een psychische aandoening, oftewel je moet gewoon blij denken dan gaat het over heb ik gelezen
[..]

Volgens mij is het bewezen dat er gedurende een depressie een tekort is van een bepaalde stof (anyone? het is te laat om te googlen..) en dus aangevuld kan worden met medicatie. 'Gewoon blij denken' vind ik niet bepaald de sterkste tip als je zwaar depressief bent...

Volgens wikipedia moet je een onderscheid maken tussen een milde en zware depressie. Bij een milde depressie is het gebruik van antidepressiva blijkbaar niet behulpzaam maar bij zware depressies wel. Verder geen persoonlijke ervaringen mee dus geen idee hoe dit precies in elkaar steekt.

quote:

Op woensdag 31 maart 2010 23:36 schreef deenigeechteTS het volgende:

[..]

medicijnen werken niet want depressie is een psychische aandoening, oftewel je moet gewoon blij denken dan gaat het over heb ik gelezen[..]

Maar weet je wel hoe moeilijk het is om die negatieve gedachtes om te zetten in blije positieve gedachten?

Okee, ik kan op een dag best lachen. grapjes maken en vrolijk zijn, maar krijg dan meestal kort er op een enorme klap in mijn gezicht en ben weer in een neerslachtige stemming.

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 01:40 schreef Bos81 het volgende:

[..]

Maar weet je wel hoe moeilijk het is om die negatieve gedachtes om te zetten in blije positieve gedachten?

Okee, ik kan op een dag best lachen. grapjes maken en vrolijk zijn, maar krijg dan meestal kort er op een enorme klap in mijn gezicht en ben weer in een neerslachtige stemming.

Heb niet je hele verhaal gelezen, sorry, maar slik je AD?

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 01:46 schreef Lily-Ella het volgende:

[..]

Heb niet je hele verhaal gelezen, sorry, maar slik je AD?

Ja

let op je voeding mensen

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 01:49 schreef Zhe-AnGeL het volgende:
let op je voeding mensen

Werkt bij jou toch ook niet.

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 01:49 schreef Zhe-AnGeL het volgende:
let op je voeding mensen

En beweeg veel Sporten + goed eten + genoeg rust/slaap, helpt al een boel. Maar goed, als je echt diep in de put zit, komt er natuurlijk meer bij kijken...

Helaas heb ik zelf ook ervaring met depressies. De aanleiding was bij mij achteraf gezien wel erg duidelijk. Stoppen met de huidige studie en dan niet weten wat je wel wil. Combineer dat met thuiszitten zonder een gevoel van toekomstperspectief en je hebt een perfect recept voor een depressie.
Therapie en medicatie heeft helaas weinig geholpen. Het begon pas echt beter te worden toen ik weer met een nieuwe studie begon en weer perspectief zag. Nu ben ik zeer op eigen initiatief eindelijk die medicatie weer aan het afbouwen.

Persoonlijk ben ik zeer kritisch tov van psychiatrische medicatie, dat wordt mijn inziens veel te makkelijk gegeven hier in Nederland. Hardlopen werkt even goed als anti-depressiva, en er blijkt nu dat het effect van anti-depressiva jarenlang zwaar is overschat. Dus mijn advies zou zijn, ga niet te snel aan medicatie, probeer eerst alle andere opties. En blijf bezig, ga vooral niet thuiszitten!

TVP

Lang met paniekaanvallen + agorafobie gelopen. Ik ben gelukkig intussen al een heel eind op weg. Maar... ik ben er nog niet. Ga gelukkig al een stuk rustiger naar buiten toe dan eerst. Ik heb geen last meer van derealisatie, nog wel van spanning voorafgaand aan een feest met veel mensen bijv. Winkelen op een drukke zaterdag, op een terrasje zitten en dergelijke.

Waar ik vooral nog last van heb is het verkeerd denken. Soms ben ik mij te erg bewust van het NU. Dan realiseer ik me dat ik wakker ben, wat er om mij heen gebeurd. Ga ik nadenken over wat je wakker houdt of twijfel ik over mijn kunnen. Doem denk teveel nog onbewust. Het valt immers altijd mee. Weet niet zozeer waar ik bang voor ben, maar het is en blijft een angst voor de angst.

*meld zich.

ik weet eigenlijk niet eens zo goed waar ik moet beginnen, het begon al wel vanaf kleins af aan ( thuis ging het niet goed, en wou eigenlijk alleen mezelf opsluiten steeds, gewoon even weg van iedereen en alles.. maar uiteindelijk werd het meer een sleur van eenzaamheid. ) ,pas toen ik een jaar of 13-14 was , begon het steeds erger te worden, dagen lang gewoon in bed blijven liggen , zomaar in huilen uitbarsten, juist om de onnodigste dingen, of gewoon om niks. ik denk niet dat het hier bij hoort, maar ik werd gewoon gek, dat ik steeds stemmen begon te horen.. het gevoel hebben dat je niks waard bent kwam er ook bij van pas.

heb even hier rond gelezen, en las vaak dat mensen hun huis niet meer uit wilde komen, of nergens meer naar toe gingen, vaak ging ik wel.op de fiets hapte ik vaak naar adem juist omdat er iemand achter me fietste daardoor was ik vooral bang dat als ik hijgend op mijn fiets zat, mensen het abnormaal zouden vinden, bang dat ze me niet zouden goedkeuren, vooral met vreemde had ik daar vroeger last van gehad,maar goed ik heb me zelf geleerd me wat open op te stellen.. ( ik denk toch dat het kwam door mijn stage die ik toen had, mensen waren daar allemaal zo aardig, ze leken het niet erg te vinden dat ik wat anders was.. ) gelukkig heeft dat wel gewerkt het laatste jaar, maar ik merk al snel dat ik begin terug te vallen.

zelf gebruik ik geen pillen, ga ook niet naar een psycholoog, had het wel eens met vrienden over , maar ik zei maar altijd dat het wel goed zou komen , alleen omdat ik er niet over wilde praten. uiteindelijk heb ik het toegelaten en heb ik ze alles vertelt, luchtte wel even op. op school heb ik al heel wat gemist ,toch ging ik wel steeds elk jaar over.. ik denk dat ze het zelf ook wel een beetje door hadden. ik wilde gewoon even weg , als je het niet wilt dan gaat het ook niet, had last van bepaalde dingen, (ligt ingewikkeld ) en steeds met hoofdpijn op school, slapen tussen de les, chagrijnig zijn tegen over iedereen en alles , werkte idd niet mee, een vriendin van mij toen, maakte eigenlijk precies hetzelfde mee, en zo zaten dus gewoon met zen 2tjes altijd in de bieb waar het heel rustig was, of we lagen op een grasveld, gewoon te niksen. dat was wel fijn opzich, ik heb echt altijd het gevoel van ontsnappen als alles even niet mee zit, maargoed

kortom, het gaat nu wel beter met me, ik ben blij dat ik inmiddels al wat verandering in mijn leventje heb gebracht.

Ik heb intussen alweer bijna 3 jaar last van een angststoornis met agorafobie. Eerst durfde ik helemaal niks, nu durf ik met anderen het meeste wel, maar alleen nog niet. Ik durf hooguit naar de winkel hier dichtbij of een stukje in de buurt te fietsen, maar meer niet.
Ben al opgenomen geweest en heb verschillende therapieen gevolgd. Echter is elke therapie erop gebaseerd dat ik in kleine stapjes moet gaan oefenen. Maar ik geloof daar intussen niet meer in. Ik kan oefenen wat ik wil, maar mijn manier van denken blijft verkeerd, zodat ik een stukje dat ik al 100 keer gefietst heb, de 101ste keer nog steeds niet durf.
Ik heb nu via agorafobie.be (mag ik die link hier noemen) sessies besteld. Geen idee of me dit gaat helpen maar ik hoop het wel, het is meer gericht op hoe ik anders moet denken en ik vind het fijn dat het door iemand 'gemaakt' is die het zelf ook gehad heeft, dus wie weet.
Ik blijf hoop houden, al heb ik ook dagen dat ik het echt niet meer zie zitten en niet meer weet hoe ik ooit van die angst af moet komen..

quote:

Op maandag 12 april 2010 12:17 schreef Lotteu het volgende:
Ik heb intussen alweer bijna 3 jaar last van een angststoornis met agorafobie. Eerst durfde ik helemaal niks, nu durf ik met anderen het meeste wel, maar alleen nog niet. Ik durf hooguit naar de winkel hier dichtbij of een stukje in de buurt te fietsen, maar meer niet.
Ben al opgenomen geweest en heb verschillende therapieen gevolgd. Echter is elke therapie erop gebaseerd dat ik in kleine stapjes moet gaan oefenen. Maar ik geloof daar intussen niet meer in. Ik kan oefenen wat ik wil, maar mijn manier van denken blijft verkeerd, zodat ik een stukje dat ik al 100 keer gefietst heb, de 101ste keer nog steeds niet durf.
Ik heb nu via agorafobie.be (mag ik die link hier noemen) sessies besteld. Geen idee of me dit gaat helpen maar ik hoop het wel, het is meer gericht op hoe ik anders moet denken en ik vind het fijn dat het door iemand 'gemaakt' is die het zelf ook gehad heeft, dus wie weet.
Ik blijf hoop houden, al heb ik ook dagen dat ik het echt niet meer zie zitten en niet meer weet hoe ik ooit van die angst af moet komen..

Het is maar een tip maar ga ook eens lezen in het 'de kracht van het nu' topic.
Ik herkend me heel erg in in het verhaaltje dat je op een bepaalde manier moet denken maar dat dat dan toch niet lukt.
Stel je eens voor dat je helemaal niet meer hoeft na te denken bij dingen waar je nu bang voor bent.
Ik merk bij mezelf dat het echt kan

Helaas, kan ik me hier ook bij aansluiten,.

ik ben nu ongeveer 5 maanden 'officieel' depressief.
een hele nare jeugd gehad die zijn sporen heeft achtergelaten,
maar ook gewoon zoals alles bij mij loopt.
zelfmoordgedachtes en neigingen.

en alles blijft maar tegen zitten.
en WAAROM ben ik dan eigenlijk depressief?
de gang van zaken, de wereld situatie's, de leugens bedrog etc.
het vernederd worden, angst voor mensen.
mijn jeugd, en eigenlijk gewoon mijn hele leven.

ach, heb er de laatste tijd zoveel over gelezen en gepraat
dat ik gestopt ben met lezen.

quote:

Op dinsdag 13 april 2010 23:04 schreef Roffasmokes het volgende:
Helaas, kan ik me hier ook bij aansluiten,.

ik ben nu ongeveer 5 maanden 'officieel' depressief.
een hele nare jeugd gehad die zijn sporen heeft achtergelaten,
maar ook gewoon zoals alles bij mij loopt.
zelfmoordgedachtes en neigingen.

en alles blijft maar tegen zitten.
en WAAROM ben ik dan eigenlijk depressief?
de gang van zaken, de wereld situatie's, de leugens bedrog etc.
het vernederd worden, angst voor mensen.
mijn jeugd, en eigenlijk gewoon mijn hele leven.

ach, heb er de laatste tijd zoveel over gelezen en gepraat
dat ik gestopt ben met lezen.

Heel herkenbaar, soms heb je er gewoon geen zin meer in
al dat gelees en geprobeer en shit.
maarjah je geest rust toch niet voordat een oplossing is gevonden

quote:

Op dinsdag 13 april 2010 23:10 schreef DeZoektocht het volgende:

[..]


maarjah je geest rust toch niet voordat een oplossing is gevonden

dat klopt, maar als je niet serieus wordt genomen en dat gezegt wordt dat je het alleen voor de aandacht doet etc wordt de drang toch wel heel groot

maar goed, just tryin' to keep my head up.
hoe fucking moeilijk het leven ook is of kan zijn, ik kan wel zeggen dat ik genoeg seks heb,
want het leven verneukt me iedere dag.

quote:

Op dinsdag 13 april 2010 22:58 schreef DeZoektocht het volgende:

[..]

Het is maar een tip maar ga ook eens lezen in het 'de kracht van het nu' topic.
Ik herkend me heel erg in in het verhaaltje dat je op een bepaalde manier moet denken maar dat dat dan toch niet lukt.
Stel je eens voor dat je helemaal niet meer hoeft na te denken bij dingen waar je nu bang voor bent.
Ik merk bij mezelf dat het echt kan

Ja ben al begonnen met het lezen in dat topic, maar het is nogal veel werk haha

even een tvp...

Ik ben vandaag naar de supermarkt geweest op de fiets. Dat heb ik al 2 jaar niet gedurfd, en het ging goed!

quote:

Op woensdag 14 april 2010 07:39 schreef Lotteu het volgende:

[..]

Ja ben al begonnen met het lezen in dat topic, maar het is nogal veel werk haha

Het boek is ook echt een aanrader

Ook ik heb zo af en toe last van angst. Zeker naar aanleiding van een mislukte stage vorig jaar.
Nu alweer tien weken bezig met een nieuwe stage. Dat is op sommige punten nu weer lastig. Gewoonweg omdat het nieuw is en toch je inzet wil tonen om opdrachten op niveau uit te voeren. Daarnaast zijn alle medewerkers ontzettend druk heb ik gemerkt...

Totdat ik gisteren een tussentijdse beoordeling kreeg met veel Vtjes (van voldoende). Maar diegene die het invulde heb ik weinig mee te maken in de praktijk. Met hem heb ik een tussentijdse gesprek gehad en hij beoordeelt eind juni ook samen met stagedocent.
Achja misschien maak ik me teveel zorgen om niets...

Hoop dat het eindgesprek ook zo gaat...dan teken ik ervoor....

quote:

Op woensdag 14 april 2010 17:12 schreef Lotteu het volgende:
Ik ben vandaag naar de supermarkt geweest op de fiets. Dat heb ik al 2 jaar niet gedurfd, en het ging goed!

wat goed van je !! hoe ging het?

Ik ben er volgens mij net achter dat ik verlatingsangst heb. Op het moment dat ik bang ben dat een relatie of goede vriendschap snel voorbij kan zijn met het initiatief van de ander verbreek ik de relatie/word ik bang dat dit ook echt gebeurd.
En ja, ook depressies, maar vaak in periodes van een paar maand, als in niet meer slapen/heeeeeeel veel slapen, niet meer eten/geen honger meer hebben/misselijk worden na het eten en dan uitkotsen (niet express, word gewoon misselijk:s), Nergens meer zin in hebben, veel te veel roken/blowen (gelukkig daar nu mee gestopt, blowen) ergeren aan alles en iedereen/geen interesse in alles/iedereen.

Ik zou zo graag van dit gevoel af willen komen, vooral dat verlatingsangst gedeelte, hierdoor heb ik het al 2x uitgemaakt met mensen waar ik ontzettend veel van hield en nog van hou..

Oh, en nog vergeten er bij te zeggen:
Angst om niet goed genoeg te presteren ( alleen bij doelen die ik mezelf heb gezet???Gaar, ik weet het)
Angst om niet goed genoeg voor iemand te zijn
En bang om voor groepen te spreken.

Kan iemand me helpen zoeken naar een oplossing voor die bindingsangst, want dat is natuurlijk zwaar klote. De rest is meestal nog enigszins te overzien, maar de pijn die ik nu voel na het weer uitgemaakt te hebben met iemand trek ik niet.