Depressie & Angst #1

quote:

Op zondag 3 januari 2010 22:44 schreef Twizu het volgende:
Iemand nog tips voor een beetje nuttige daginvulling.

Ga hardlopen! Na een week ofzo begin je je opeens echt heel goed te voelen. Het heeft mij ongeveer een half jaar geduurd voordat ik er aan begon maar het resultaat is echt.... wow.
Voor de rest probeer zoveel mogelijk er op uit te gaan, kleine dingetjes zoals even lopend boodschappen doen etc kan als lekker werken.

Ben eigenlijk ook al 2 en een half jaar lang neerslachtig.... de ene keer meer dan de andere, maar goed, wil het nog niet echt depressief noemen. Denk ook dat het best wel makkelijk te verhelpen is, door wat te veranderen in mijn leven, een keer echt door te pakken met verschillende dingen, mijzelf eens goed een spiegel voor te houden en mijn denken eens te veranderen. Dat laatste lukt me soms wel, maar val vaak weer terug. Ach en het hoort er ook wel een beetje bij, het is niet erg om je af en toe kut te voelen, maar ik ben ook gewoon niet tevreden met mezelf, en mn leven. Spreek er eigenlijk ook nooit met iemand over, probeer het eerder te verbergen.

quote:

Op maandag 4 januari 2010 13:25 schreef Take_A_Picture het volgende:
Ik heb ook de kracht van het nu gelezen en het werkt op het moment dat je het leest (bij mij), maar daarna heeft het 'pijnlichaam' toch weer meer kracht.

Ik heb veel last van een stemmetje in mij dat me dingen wijs probeert te maken, steeds heel kritisch is op alles wat ik doe, hoe ik eruit zie, etc. Laatst erachter gekomen mijn grootste klacht (angst mijn man kwijt te raken door eigen toedoen) een borduursel is van wat mijn moeder me allemaal heeft verteld vroeger.
Mijn ouders zijn gescheiden en zij vertelde me allerlei dingen dat ze weleens wenste over m'n vader (NIET leuk!). Maar ook gewoon de kleine dingen. Ik wil soms alleen zijn en niet aangeraakt worden, en ik hoor dan meteen mijn moeder zeggen 'daar begint de aftakeling van je relatie!' terwijl dat echt totaal nergens op slaat, ik ben mijn moeder niet en mijn man is mijn vader niet.

Ik lees nu 'De innerlijke criticus ontmaskerd' van Hal Stone en ik merk verschil met hoe ik nu naar die stem luister. Het is nog niet altijd even makkelijk, maar ik weet bij mij in ieder geval waar alle ellende vandaan komt. In ieder geval een groot deel dan. Ik kan het boek wel aanraden aan iedereen die last heeft van dwanggedachtes, en negatieve stemmen in jezelf die je continu laten twijfelen aan jezelf.

Heb ik ook, ik heb haast een soort van sociale faalangst volgens mij, ben ook bang mensen kwijt te raken door eigen toedoen, of wanneer ik mensen nog maar net ken ben ik al bang dat ze me niets vinden en word ik heel onzeker in gesprekken en sociale situaties en zo..... Erg frustrerend, en slaat ook nog eens nergens op, maar door die angst word het soms nog werkelijkheid ook, en wordt de angst weer groter, echt een vicieuze cirkel gewoon..... Moet echt eens wat aan mijn zelfbeeld/gedachten doen, en ik weet dat ik het allemaal in eigen hand heb en in principe veel meer kan/waard ben dan ik zelf denk. Wanneer ik meer impulsief ben en niet echt nadenk bij alles wat ik doe, voel ik me ook veel beter. Ik heb nu zeeën van tijd(gestopt met werken), denk dat ik maar eens een keer weer flink en regelmatig ga sporten, hoop dat dat wat helpt...

[ Bericht 5% gewijzigd door Stefanovich op 05-01-2010 21:54:28 ]

Ik zie dat er in dit topic al een tijd niet meer is gereageerd, jammer!

Zelf ben ik sinds kort begonnen met een deeltijdbehandeling na 5 weken opname op een PAAZ.

Vorig half augustus ben ik thuis komen te zitten met burn-out klachten, maar omdat ik geen dagindeling had en nergens de puf vandaan kon halen om iets te doen en niet op tijd hulp kreeg heb ik uiteindelijk suïcide-gedachten gekregen en ben ik opgenomen op de PAAZ. In eerste instantie was dit voor een time-out, maar al snel bleek dat er toch wel wat meer aan de hand was en had ik gehoord van de deeltijdbehandeling in dit ziekenhuis.

De diagnose die ze bij mij gesteld hebben is een depressie en een angststoornis. Ik geloof wel dat dit er beide al veel langer is dan vorig jaar augustus.

Ik slikte 0,25 mg. Alprazolam per dag, maar ben nu inmiddels hier 12 dagen mee gestopt
Eerder ook al wel pogingen gedaan, maar kreeg toen toch weer spanningsklachten. En ik moet zeggen dat dat nu weg is

Verder heb ik wel Mirtazapine (Remeron) voor het slapen, ja dit is een anti-depressiva, maar in de hoeveelheid die ik het slik heeft het geen werking als anti-depressiva. Eerste 2 weken heb ik me hiervan heel raar gevoeld, niet mezelf, maar nu is dat over en slaap ik nog steeds goed.

Eerder heb ik ook al onder behandeling gestaan van verschillende psychologen, maar ik heb nooit het idee gehad dat zij mij echt geholpen hebben.

Nu in dagbehandeling ben ik al een stuk verder en moet ik het zelf doen met de handvatten die mij gegeven worden en ik moet zeggen dat dit prima gaat.

Ik ben benieuwd hoe het nu met de anderen gaat

Tja, ook een tvp van mijn zijde.

Heb vanaf mei 2003 last van een paniekstoornis. Hele zware en nare tijden gehad. Eerst naar een psychiater geweest, een consult van 10 minuten per keer, waarbij het ongeveer 8 minuten draaide over medicijnen. Ik heb toen Paroxetine 20mg gekregen en medicijnen (ben de naam kwijt) om de bijwerkingen van de paroxetine draaglijk te maken.

Heb een jaar lang deze medicijnen gebruikt en het werd er alleen maar erger op, aangezien ik niet kon slapen van de medicijnen. Was toen een wandelend lijk, kwam nooit meer buiten (zelfs niet in de tuin) en sloot me echt af voor alles en iedereen.

In 2004 ben ik opgenomen geweest in een kliniek voor angststoornissen en heb het er wel 5 dagen uitgehouden. Het ging alleen maar bergafwaarts. Wel kreeg ik eindelijk goede medicijnen. Venlafaxine (Efexor) welke de angst dusdanig onderdrukte dat ik niet meer bij het minste of geringste in paniek raakte.

Nadat ik terug was van de kliniek, heb ik mezelf voorgenomen de angst mijn leven niet meer te laten overheersen. Het komt zoals het gaan moet. Ging uit mezelf weer de straat op en pakte oude hobby's weer op. Eigenlijk vanuit het niets, maar heel gemotiveerd om alles weer te doen. Ook ben ik in 2009 begonnen met therapie bij de HSK-groep in Hengelo. Sophie, mijn psychologe heeft me echt zo goed geholpen, ben haar ook eeuwig dankbaar. Ook wist zij bij mij vast te stellen dat ik last heb van PTSS, eindelijk een naam gekregen, maar het beïnvloed mijn leven niet meer zo, als wanneer ik de naam/diagnose niet kende.

Nu is het 2010 en volg ik een studie, doe vrijwilligerswerk als leraar bij een school voor speciaal/begeleidend onderwijs en ben druk bezig met een bedrijf opzetten. Zelfs de stad in op een zaterdagavond gaat weer goed. Alleen de behoefte is minder.

Maak ik de balans op, dan ben ik wel "vrienden" verloren. Een deel van mijn jeugd (tja 18-jarige mannen zijn kinds ) Maar feit blijft, dat de mensen die echt om me geven, me altijd hebben gesteund.

tvp

Ik wil ook reageren hier als het mag
Ik heb nu al 2,5 jaar een paniek/angst stoornis. In het begin durfde ik nergens meer heen, zeker niet alleen! Ik zat alleen maar thuis. Moest stoppen met mn studie.
Nu 2,5 jaar later heb ik nog steeds last en ik begin me er steeds rotter over te voelen.
Eerst had ik gewoon de rust nodig om thuis te zijn en na te denken en tot mezelf te komen, maar nu is de drang zo groot om weer te werken of studeren, maar de angst is er nog steeds..
Ik durf inmiddels zelf een rondje te fietsen of naar de winkel in de buurt, en samen met mn vriend of met anderen durf ik vrijwel alles (behalve bioscoop/theater enz)

Ik heb verschillende soorten therapie gehad, en mag nu beginnen aan deeltijd therapie. 2 dagen in de week, speciaal gericht op angst en depressie. En nu mijn probleem: de deeltijdbehandeling is aan de andere kant van de stad, op uren dat iedereen die ik ken werkt. I kan er dus niet heen! Ik durf er niet heen te fietsen/lopen/met ov.. Ik merk dat ik me alweer steeds meer depri ga voelen.
En steeds opmerkingen van mensen: "gewoon doen!" "waar ben je bang voor?"
Of mensen die steeds vragen "ben je al op zoek naar werk?" Het gaat gewoon niet! De angst is te groot, de paniekaanvallen zijn te eng. Ik weet zo langzamerhand niet meer wat ik moet...

Ik heb al sinds 2001 last van angst. Ik heb al verschillende dingen gedaan zoals cognitieve gedragstherapie en medicijnen. Toch gaat het niet weg. Ik doe wel meer dingen, maar ik ben er niet tevreden mee. Ik maak me altijd maar druk en ik ben inmiddels bang dat het nooit meer weggaat.

quote:

Op dinsdag 16 maart 2010 16:41 schreef SaraST het volgende:
Ik heb al sinds 2001 last van angst. Ik heb al verschillende dingen gedaan zoals cognitieve gedragstherapie en medicijnen. Toch gaat het niet weg. Ik doe wel meer dingen, maar ik ben er niet tevreden mee. Ik maak me altijd maar druk en ik ben inmiddels bang dat het nooit meer weggaat.

Allereerst sterkte met je probleem
Over het drukmaken dat het nooit meer weggaat:
Maak je daar niet druk over, want hoe moeilijk het ook is, de angstgevoelens verdwijnen nooit. Zou ook niet goed zijn, wanneer mensen niet over angst kunnen beschikken, het maakt je tot een persoon met gevoelens.
Probeer het een plaats te geven.
Dat je alweer verschillende dingen doet, moet je voor jezelf vooral aanmoedigen en bij het behalen toejuichen. Geloof in jezelf

hoi.
Ik ben een meisje van 17 jaar, en ik weet niet meer wat ik moet.
Ik heb constant huilbuien! ik word echt helemaal GEK van mezelf.
Ik heb een vriend die woont 2 uur reizen bij mij vandaan.
En als hij alleen al 1 weekend niet kan komen dan ben ik de hele week chagrijnig, omdat ik zo erg verlang naar de dag dat ie weer bij me is. en dan komt ie niet Als ik hem dan weer zie, dan gaat het de eerste paar uur helemaal geweldig, en daarna ben ik zo bang en verdrietig dat ie weer naar huis moet. en ga ik het hele weekend ruzie lopen maken?!
Ik word er echt knettergek van!
Wat is er toch met mij aan de hand?
Ik ben constant aan het janken en ik eet niet meer goed..
Ik snap echt niks van mezelf, ik kan totaal mijn gevoelens niet kwijt, al zal ik dat echt super graag willen,
maar ik weet gewoon niet hoe dit moet
Ik ga donderdag naar de psycholoog, en ik hoop dat het daar dan wel goed zal gaan.
Zit ik dan soms in een depressie? ik ken mezelf niet meer..

liefs.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 03:07 schreef drummerdude het volgende:
Ik zet hier denk ik ook maar een TVP. Ik ben nu eindelijk uit de shit, en heb soms nog terugvallen..

Same here, tvp

Wat mij wel erg geholpen heeft is een cursus mindfulness. Moet je wel in remissie zijn, als je nog helemaal de weg kwijt bent schijnt het lastiger te zijn.

En vooral niet geloven wat mensen zeggen over dat het aangeboren is, dat je altijd kwetsbaar blijft etc. Dat bepalen we zelf wel
Als je dat soort shit eenmaal gaat geloven dan denk je bij ieder dipje of stressperiode van "ooh, daar gaan we weer...zie je wel.. ik word nooit normaal..." Dan wordt het een self fulfilling prophecy.

quote:

Op dinsdag 16 maart 2010 19:35 schreef chimpiee het volgende:
hoi.
Ik ben een meisje van 17 jaar, en ik weet niet meer wat ik moet.
Ik heb constant huilbuien! ik word echt helemaal GEK van mezelf.
Ik heb een vriend die woont 2 uur reizen bij mij vandaan.
En als hij alleen al 1 weekend niet kan komen dan ben ik de hele week chagrijnig, omdat ik zo erg verlang naar de dag dat ie weer bij me is. en dan komt ie niet Als ik hem dan weer zie, dan gaat het de eerste paar uur helemaal geweldig, en daarna ben ik zo bang en verdrietig dat ie weer naar huis moet. en ga ik het hele weekend ruzie lopen maken?!
Ik word er echt knettergek van!
Wat is er toch met mij aan de hand?
Ik ben constant aan het janken en ik eet niet meer goed..
Ik snap echt niks van mezelf, ik kan totaal mijn gevoelens niet kwijt, al zal ik dat echt super graag willen,
maar ik weet gewoon niet hoe dit moet
Ik ga donderdag naar de psycholoog, en ik hoop dat het daar dan wel goed zal gaan.
Zit ik dan soms in een depressie? ik ken mezelf niet meer..

liefs.

Ik ben geen echte ervaringsexpert, de anderen kunnen vast veel nuttigere dingen zeggen en tips geven. In ieder geval is het voor veel mensen wel zo dat hun puberteit een hele lastige periode is, er veranderen heel veel dingen erg snel en de verwarring over al je gevoelens (en vooral hoe je ermee om moet gaan) kan echt killing zijn! Je zult bij het lezen van zo'n zinnetje vast denken "Ja maar je hebt geen idee hoe erg het bij mij is!", maar dat is niet waar. Dat je het om je heen weinig lijkt te zien, komt ook omdat vooral mensen van jouw leeftijd er vaak álles aan doen om hun onzekerheden verborgen te houden. Ik wil maar zeggen dat het dus niet heel ongewoon is waar je doorheen gaat en dat het zéker niet hoeft te betekenen dat je last hebt van een depressie of iets in die geest!

Wat je over je vriendje schrijft, dat heb ik ook heel sterk gehad bij mijn eerste Echte Liefde , en zo zijn er vast veel meer mensen. De eerste keer dat je écht verliefd wordt, weet je nauwelijks wat je overkomt. Het is alsof iemand je een portie drugs heeft ingespoten. Af en toe neemt het gewoon de controle over, waardoor je allerlei dingen doet die eigenlijk nergens op slaan, zelfs knallende ruzie maken met diegene waar je zo van houdt! Ik herinner me avonden dat we samen fijn bij haar in bed lagen, opeens over iets compleet onbenulligs verschrikkelijke ruzie kregen, ik uit bed sprong, mijn kleren aantrok, haar huilend achterlatend in bed, en zodra ik de deur achter me had dichtgetrokken me radeloos voelde, de tranen in de ogen sprongen en dacht "Waar ben ik nou in gódsnaam mee bezig??". Zulke dingen worden puur gedreven door de cocktail van extreem sterke gevoelens die door je lijf razen, waardoor je het idee dat je nauwelijks controle hebt over wat je doet en bijna geen vaste grond onder je voeten lijkt te voelen. Dat moet je proberen jezelf niet al te kwalijk te nemen!

Verder kan ik je alleen maar aanraden om te proberen een beetje lief te zijn voor jezelf, in de zin dat je probeert te accepteren dat je op het moment soms dingen doet die je niet begrijpt of die niet logisch zijn, dat dingen je verwarren en je af en toe geen raad weet met alles wat er in je omgaat. Het wordt in de regel vanzelf beter, en dat je met een psycholoog gaat praten is alvast een verstandig ding om te jezelf op weg te helpen! Veel succes!

(Vooral een tvp eigenlijk.)

[ Bericht 2% gewijzigd door keesjeislief op 16-03-2010 22:39:26 ]

quote:

Op dinsdag 16 maart 2010 17:45 schreef JarnoF het volgende:

[..]
Dat je alweer verschillende dingen doet, moet je voor jezelf vooral aanmoedigen en bij het behalen toejuichen. Geloof in jezelf

Dat is nu juist het probleem. Op de een of andere manier kan ik niet tevreden zijn met wat ik al beaald heb omdat ik altijd weer denk: maar dit of dat doe ik nog niet, en ook vooral: maar ik maakte me er van tevoren nog wel zorgen over, dus ik heb er niet echt van genoten. Ik weet niet hoe ik van die negatieve evaluatie afkom (volgens mij is dat geen keus, ik zou er graag tevreden mee zijn, maar ik ben het niet.)

Bijvoorbeeld met op vakantie gaan: Ik wil graag allerlei plekken zien maar ik ben erg bang dat er met het reizen iets verkeerd gaat. Als ik er dan ben, ben ik weer bang voor de terugreis, maar als ik terug ben denk ik: ik had er meer van moeten genieten toen ik daar was. Ik weet dat dit erg zeurderig over komt, en ook nog een luxeprobleem is aangezien het over vakantie gaat. Maar hier hou ik me mee bezig.

Ja ik heb dat ook, maar dan bij de veel kleinere dingen nog. Gister eindelijk weer geoefend met naar buiten gaan, een klein rondje gefietst. Goed natuurlijk, elke oefening is er 1, maar acheraf is het enige dat ik denk: "ja een klein rondje, wat heb ik daar nou aan? Daar kan ik nog geen opleiding mee volgen of mee gaan werken, of mee op vakantie" en zo zit ik de daaropvolgende week vaak weer thuis, want 'wat maakt dat kleine rondje nou uit'.
Intussen zit ik al 2,5 jaar thuis, zie ik de hele wereld aan me voorbij gaan en ga ik me steeds depressiever voelen erom. Ik wil ook leven!

quote:

Op woensdag 17 maart 2010 11:28 schreef Beautiful__Disaster het volgende:
Ja ik heb dat ook, maar dan bij de veel kleinere dingen nog. Gister eindelijk weer geoefend met naar buiten gaan, een klein rondje gefietst. Goed natuurlijk, elke oefening is er 1, maar acheraf is het enige dat ik denk: "ja een klein rondje, wat heb ik daar nou aan? Daar kan ik nog geen opleiding mee volgen of mee gaan werken, of mee op vakantie" en zo zit ik de daaropvolgende week vaak weer thuis, want 'wat maakt dat kleine rondje nou uit'.
Intussen zit ik al 2,5 jaar thuis, zie ik de hele wereld aan me voorbij gaan en ga ik me steeds depressiever voelen erom. Ik wil ook leven!

Zie dat rondje juist als het begin.
Rome was ook niet in één dag gebouwd.
Niet meteen opgeven als het even niet lukt, maar volhouden.
Het gaat om de langere termijn.
succes

k denk dat heel veel mensen met depressie en angst heel erg streng voor zichzelf zijn. Ik weet van mezelf in ieder geval dat ik mezelf echt kan verlammen met alles wat ik "zou moeten".

Minder moeten, meer willen.

Ik vroeg me af: hoe begin je? Ik bedoel: wat zeg je tegen je huisarts ofzo. Ik loop al bijna 10 maanden met een zinloos gevoel rond. Ik ben down, heb huilbuien uit het niets. Ik weet niet wat ik heb, maar ik weet ook niet hoe ik er dus mee zou moeten beginnen bij iemand.

Je kan gewoon naar de huisarts gaan en precies dat zeggen. De huisarts verwacht echt niet dat je precies weet hoe en waarom. Geef gewoon aan dat je al heel lang down bent en het een probleem voor je is.

Laat je in ieder geval niet door de huisarts zomaar antidepressiva voorschrijven zonder eerst bij een psycholoog of psychiater te zijn geweest. De huisarts is niet de aangewezen persoon om die keuze te maken maar soms heb je er van die types bij die het toch doen.

Mijn advies is ook om niet zomaar met anti depressiva te beginnen. Het lijkt als je je rot voelt de ideale oplossing maar dat is zeker niet altijd zo. Ik ben ook niet tegen het gebruik ervan hoor, want bij veel mensen is het gewoon een goed medicijn, maar het wordt snel voorgeschreven, zeker door huisartsen. Zou dan idd ook eerst naar een psychiater gaan, die weet er veel meer van!

Het is helemaal niet raar om met deze klachten naar je huisarts te gaan. Ik vond het ook eng, en heb toen mn vriend meegenomen. Gewoon eerlijk zeggen waar je last van hebt!

quote:

Op dinsdag 16 maart 2010 22:09 schreef keesjeislief het volgende:

[..]

Ik ben geen echte ervaringsexpert, de anderen kunnen vast veel nuttigere dingen zeggen en tips geven. In ieder geval is het voor veel mensen wel zo dat hun puberteit een hele lastige periode is, er veranderen heel veel dingen erg snel en de verwarring over al je gevoelens (en vooral hoe je ermee om moet gaan) kan echt killing zijn! Je zult bij het lezen van zo'n zinnetje vast denken "Ja maar je hebt geen idee hoe erg het bij mij is!", maar dat is niet waar. Dat je het om je heen weinig lijkt te zien, komt ook omdat vooral mensen van jouw leeftijd er vaak álles aan doen om hun onzekerheden verborgen te houden. Ik wil maar zeggen dat het dus niet heel ongewoon is waar je doorheen gaat en dat het zéker niet hoeft te betekenen dat je last hebt van een depressie of iets in die geest!

Wat je over je vriendje schrijft, dat heb ik ook heel sterk gehad bij mijn eerste Echte Liefde , en zo zijn er vast veel meer mensen. De eerste keer dat je écht verliefd wordt, weet je nauwelijks wat je overkomt. Het is alsof iemand je een portie drugs heeft ingespoten. Af en toe neemt het gewoon de controle over, waardoor je allerlei dingen doet die eigenlijk nergens op slaan, zelfs knallende ruzie maken met diegene waar je zo van houdt! Ik herinner me avonden dat we samen fijn bij haar in bed lagen, opeens over iets compleet onbenulligs verschrikkelijke ruzie kregen, ik uit bed sprong, mijn kleren aantrok, haar huilend achterlatend in bed, en zodra ik de deur achter me had dichtgetrokken me radeloos voelde, de tranen in de ogen sprongen en dacht "Waar ben ik nou in gódsnaam mee bezig??". Zulke dingen worden puur gedreven door de cocktail van extreem sterke gevoelens die door je lijf razen, waardoor je het idee dat je nauwelijks controle hebt over wat je doet en bijna geen vaste grond onder je voeten lijkt te voelen. Dat moet je proberen jezelf niet al te kwalijk te nemen!

Verder kan ik je alleen maar aanraden om te proberen een beetje lief te zijn voor jezelf, in de zin dat je probeert te accepteren dat je op het moment soms dingen doet die je niet begrijpt of die niet logisch zijn, dat dingen je verwarren en je af en toe geen raad weet met alles wat er in je omgaat. Het wordt in de regel vanzelf beter, en dat je met een psycholoog gaat praten is alvast een verstandig ding om te jezelf op weg te helpen! Veel succes!

(Vooral een tvp eigenlijk.)

Hey erg bedankt voor je reactie, morgen is mijn eerste sessie, en inderdaad als het allemaal niet werkt zijn er veel mogelijkheden.
Ik hoop dat het gaat lukken en ik zal morgen wel een berichtje doen over hoe ik het vond!
Echt bedankt.

xx

Over de eerste stap(pen) :

De kleine stapjes zijn juist het belangrijkst. Deze geven namelijk aan, dat je gemotiveerd bent om actie te ondernemen. Je probeert je angst teboven te komen, hebt de moed opgebouwd om te vechten tegen je angst.
Dat je na het eerste stapje geen volmaakt gevoel hebt, moet je proberen tegen te gaan door hardop te zeggen dat je toch IETS hebt bereikt. Wees echt tevreden over de progressie die je maakt.

Ik heb mezelf ook voortdurend naar beneden gehaald, door te kijken naar wat ik niet kon, waardoor ik vergat het positieve te zien. De eerste stappen op weg naar herstel, om het zo te mogen noemen.
Maar naarmate het vorderde zag ik dat het vertrouwen toenam, dat de angst tussen de oren zit en dat je er echt tegen kunt knokken.

Wil iedereen sterkte wensen, maar vooral een goed en voorspoedig herstel. Men kan je alleen begeleiden, de rest moet je zelf doen. En jullie kunnen het allemaal !!

quote:

Op woensdag 17 maart 2010 23:07 schreef JarnoF het volgende:
Over de eerste stap(pen) :

De kleine stapjes zijn juist het belangrijkst. Deze geven namelijk aan, dat je gemotiveerd bent om actie te ondernemen. Je probeert je angst teboven te komen, hebt de moed opgebouwd om te vechten tegen je angst.
Dat je na het eerste stapje geen volmaakt gevoel hebt, moet je proberen tegen te gaan door hardop te zeggen dat je toch IETS hebt bereikt. Wees echt tevreden over de progressie die je maakt.

Ik heb mezelf ook voortdurend naar beneden gehaald, door te kijken naar wat ik niet kon, waardoor ik vergat het positieve te zien. De eerste stappen op weg naar herstel, om het zo te mogen noemen.
Maar naarmate het vorderde zag ik dat het vertrouwen toenam, dat de angst tussen de oren zit en dat je er echt tegen kunt knokken.

Wil iedereen sterkte wensen, maar vooral een goed en voorspoedig herstel. Men kan je alleen begeleiden, de rest moet je zelf doen. En jullie kunnen het allemaal !!

Ben jij er nu helemaal vanaf? Als ik op internet ga zoeken kom ik alleen verhalen tegen van mensen die er al 30 jaar last van hebben en dus al 30 jaar binnen zitten, ik word hier zo wanhopig van! Ik lees nooit eens verhalen van mensen die van echte angst (lees: niets durven) er weer bovenop zijn gekomen en alles weer durven. Dat zou me namelijk echt motiveren!

Je hebt ook gelijk, kleine stapjes zijn heel erg belangrijk. Het geeft beetje bij beetje het vertrouwen terug dat je dingen WEL kunt doen, en de stapjes worden ook steeds groter. Alleen heb ik zo vaak de drang om er in 1 keer vanaf te willen zijn. Het is ook in 1 keer gekomen, waarom kan het niet in 1 keer weg???

quote:

Op donderdag 18 maart 2010 10:31 schreef Beautiful__Disaster het volgende:

[..]

Ben jij er nu helemaal vanaf? Als ik op internet ga zoeken kom ik alleen verhalen tegen van mensen die er al 30 jaar last van hebben en dus al 30 jaar binnen zitten, ik word hier zo wanhopig van! Ik lees nooit eens verhalen van mensen die van echte angst (lees: niets durven) er weer bovenop zijn gekomen en alles weer durven. Dat zou me namelijk echt motiveren!

Je hebt ook gelijk, kleine stapjes zijn heel erg belangrijk. Het geeft beetje bij beetje het vertrouwen terug dat je dingen WEL kunt doen, en de stapjes worden ook steeds groter. Alleen heb ik zo vaak de drang om er in 1 keer vanaf te willen zijn. Het is ook in 1 keer gekomen, waarom kan het niet in 1 keer weg???

Nou, ik ben sinds dinsdag 16:30 genezen verklaard. Heb 7 jaar gelopen met een zeer zware paniekstoornis en agorafobie. Ik durfde echt helemaal niets meer. Heb zelfs oppas gehad, wanneer mijn ouders aan het werk waren. Durfde niet eens meer de achtertuin in op een gegeven moment, maar heb me er echt doorheen geslagen.

Ik heb in het begin ook veel op internet gekeken, maar dat maakte me moedeloos. Vooral omdat de positieve verhalen eigenlijk amper worden gemeld.
Ben nu een boek aan het schrijven over mijn herstel. Puur voor mezelf om het verleden te verwerken en misschien andere mensen een positieve kijk in een negatieve tijd te bieden.

Antidepressiva kan een uitkomst zijn?

quote:

Op donderdag 18 maart 2010 12:08 schreef JarnoF het volgende:

[..]

Nou, ik ben sinds dinsdag 16:30 genezen verklaard. Heb 7 jaar gelopen met een zeer zware paniekstoornis en agorafobie. Ik durfde echt helemaal niets meer. Heb zelfs oppas gehad, wanneer mijn ouders aan het werk waren. Durfde niet eens meer de achtertuin in op een gegeven moment, maar heb me er echt doorheen geslagen.

Ik heb in het begin ook veel op internet gekeken, maar dat maakte me moedeloos. Vooral omdat de positieve verhalen eigenlijk amper worden gemeld.
Ben nu een boek aan het schrijven over mijn herstel. Puur voor mezelf om het verleden te verwerken en misschien andere mensen een positieve kijk in een negatieve tijd te bieden.

Super dat je er nu vanaf bent gekomen!! Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Heb je therapie gevolgd? Medicijnen geslikt?
Ik probeer ook niet meer teveel op internet te kijken, maar steeds als ik me wanhopig voel ga ik toch weer zitten zoeken, naar DE oplossing.
Ik blijf me maar vasthouden dat er een oorzaak is voor de angst. Drink geen koffie meer, want zou daarvan kunnen komen, eet geen suiker meer, want wie weet komt het daardoor, maar ik weet dat de oplossing daar niet ligt. Dat ik zal moeten DOEN. Niet stilzitten thuis op de bank, maar ondanks de angst dingen doen. Maar het is zo moeilijk....

-edit- geen recruitering hier

[ Bericht 90% gewijzigd door Re op 18-03-2010 17:39:28 ]

quote:

Op donderdag 18 maart 2010 16:03 schreef IN-BALANZ het volgende:
-edit-

volgens mij mag je geen reclame spammen.....

[ Bericht 23% gewijzigd door Re op 18-03-2010 17:39:46 ]

quote:

Op woensdag 17 maart 2010 22:12 schreef chimpiee het volgende:

[..]

Hey erg bedankt voor je reactie, morgen is mijn eerste sessie, en inderdaad als het allemaal niet werkt zijn er veel mogelijkheden.
Ik hoop dat het gaat lukken en ik zal morgen wel een berichtje doen over hoe ik het vond!
Echt bedankt.

xx

Hoi, ik had vanmorgen mijn eerste sessie en zou nog een berichtje achterlaten.
Ik heb een beetje de situatie uitgelegd, en ze zouden een persoon voor me zoeken die bij me past en dit voor mij zou gaan oplossen, toch fijn dat er dan toch nog wat aan gedaan kan worden!
Ik vond het opzich wel een fijne sessie.
Maar merk nog niks van verbetering, maar zie het maar als een begin. Het gaat vanzelf beter worden hoop ik!

Bij zo'n eerste gesprek/intake wordt er toch ook nog niet echt aan therapie gedaan? Is dus niet gek dat je je nog niet gelijk beter voelt

Mijn psycholoog vertelde me ooit dat hoe jonger je begint met therapie hoe makkelijker het is om het veranderen. Zelfbeeld en gedachtenpatronen zijn dan nog niet zo vastgeroest. En jij bent heel jong dus misschien zal het inderdaad snel beter gaan met je!

quote:

Op donderdag 18 maart 2010 22:14 schreef Vandaag... het volgende:
Bij zo'n eerste gesprek/intake wordt er toch ook nog niet echt aan therapie gedaan? Is dus niet gek dat je je nog niet gelijk beter voelt

Mijn psycholoog vertelde me ooit dat hoe jonger je begint met therapie hoe makkelijker het is om het veranderen. Zelfbeeld en gedachtenpatronen zijn dan nog niet zo vastgeroest. En jij bent heel jong dus misschien zal het inderdaad snel beter gaan met je!

dan was het zeker niet zo verstandig dat ik pas op mn 32e in therapie ben gegaan? vooral omdat ik er tot nu toe nog niet zo heel veel aan gehad heb

Ik ook pas op m'n 31e hoor... En ik merk dat ik zelfs na jaren nog in oude patronen val (met dus risico op depressie etc) als ik bijvoorbeeld stress heb. Dat is zó moeilijk om te veranderen. Kan me echt goed voorstellen dat het simpeler gaat als je 17 bent.

Maar vergeleken met de midlife-crisis-golf van 50-jarigen die nog in therapie gaan zijn we nog jong hoor!

quote:

Op donderdag 18 maart 2010 16:14 schreef chimpiee het volgende:

[..]

Hoi, ik had vanmorgen mijn eerste sessie en zou nog een berichtje achterlaten.
Ik heb een beetje de situatie uitgelegd, en ze zouden een persoon voor me zoeken die bij me past en dit voor mij zou gaan oplossen, toch fijn dat er dan toch nog wat aan gedaan kan worden!

Natuurlijk kan er nog wat aan gedaan worden mafketel . Vaak is enkel praten met een psycholoog (dus geen specifieke therapie of medicijnen of andere zwaardere zaken) al een hele grote stap op weg naar verbetering, dus maak je niet teveel zorgen!

quote:

Ik vond het opzich wel een fijne sessie.
Maar merk nog niks van verbetering, maar zie het maar als een begin. Het gaat vanzelf beter worden hoop ik!

Fijn voor je dat zo'n toch altijd wat enge eerste keer goed bevallen is, en veel succes met het vervolg!

TVP.

Loop ook al een hele tijd rond met depressieve klachten en heb eind vorig jaar besloten om naar de dokter te gaan. Die heeft me doorverwezen naar het GGZ vanwege een 'stressgerelateerde depressie'. Het GGZ heeft voorgesteld om deeltijdbehandeling te volgen, heeft iemand hier ervaring mee? Het lijkt me persoonlijk behoorlijk intensief en misschien ietwat overdreven, maar aan de andere kant kan ik er waarschijnlijk wel veel van opsteken.

Ik heb gister ook weer een gesprek bij GGZ gehad. Ik zou deeltijd therapie gaan volgen voor de angst, maar om daar te komen (andere kant van de stad) moest ik dus eerst mn angst overwinnen. Oftewel, de deeltijd ging niet door want ik kan er niet komen.
Gister afgesproken eerst gesprekken te gaan hebben (soort cognitieve therapie individueel) om te gaan oefenen in stapjes naar de deeltijd toe. Ben benieuwd! Ze was gelukkig erg meedenkend en ze begreep het allemaal, dus dat was fijn!

quote:

Op vrijdag 19 maart 2010 03:11 schreef Rnnz het volgende:
TVP.

Loop ook al een hele tijd rond met depressieve klachten en heb eind vorig jaar besloten om naar de dokter te gaan. Die heeft me doorverwezen naar het GGZ vanwege een 'stressgerelateerde depressie'. Het GGZ heeft voorgesteld om deeltijdbehandeling te volgen, heeft iemand hier ervaring mee? Het lijkt me persoonlijk behoorlijk intensief en misschien ietwat overdreven, maar aan de andere kant kan ik er waarschijnlijk wel veel van opsteken.

Ik heb zelf vorig jaar zelfs 4 maanden opname gehad (voor andere klachten, borderline, dat wel) en ja, het is intensief, maar ik heb er zo enorm veel aan gehad! Ik zou nu ook deeltijd willen voor mn klachten maar dat lukt niet (zie verhaaltje hierboven) maar ik zou het je zeker weten aanraden! Je krijgt verschillende soorten therapieen waardoor je ook op verschillende manieren naar je probleem gaat kijken. Sommige manieren zullen je meer helpen dan andere, maar het is gewoon zo goed! En in een groep lijkt misschien ook eng, maar is het uiteindelijk helemaal niet! Iedereen zit naar namelijk met problemen, waardoor je heel sterk het gevoel krijgt dat je niet de enige bent, en dat is fijn.

Ik heb parotoxine gekregen tegen paniekaanvallen war ik weer last van heb. Dit op aanraden van mn psycholoog omdit eens te gaan proberen, Iemand ervaring met dit middel?

Alleen even een tvp.

quote:

Op vrijdag 26 maart 2010 21:10 schreef Bombshell het volgende:
Ik heb parotoxine gekregen tegen paniekaanvallen war ik weer last van heb. Dit op aanraden van mn psycholoog omdit eens te gaan proberen, Iemand ervaring met dit middel?

Ik neem aan dat je paroxetine bedoelt? Ik heb dat middel ooit geslikt, maar dan voor depressie, niet voor angst of paniek. Het hielp me toen wel tegen depressie, maar ik vond de bijwerkingen erg vervelend..
Of het ook tegen de paniekaanvallen werkt weet ik niet, ik hoop dat je er wat aan zal hebben!

quote:

Op donderdag 18 maart 2010 22:27 schreef Vandaag... het volgende:
Ik ook pas op m'n 31e hoor... En ik merk dat ik zelfs na jaren nog in oude patronen val (met dus risico op depressie etc) als ik bijvoorbeeld stress heb. Dat is zó moeilijk om te veranderen. Kan me echt goed voorstellen dat het simpeler gaat als je 17 bent.

Maar vergeleken met de midlife-crisis-golf van 50-jarigen die nog in therapie gaan zijn we nog jong hoor!

ja dat is ook makkelijker denk ik. maar weet het ook niet zeker.
mn vriendje is op zn 44e nog es begonnen haha, maar die komt er nu toch ook wel een heel eind mee. (na een jaar dus) misschien maakt leeftijd dus toch niet zoveel uit, maar gaat het er vooral om of je er echt voor open staat...

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 00:49 schreef Lily-Ella het volgende:
Alleen even een tvp.

Hallo, Ik weet niet zeker of het verstandig is om hier neer te zetten, maar ik moet het even kwijt.

Ik heb nu ruim een jaar last van een depressie en heb daar ook medicatie voor. Maar dat het echt beter met me gaat, durf ik niet hardop te zeggen. Soms lijkt het wel of ik mne steeds somberder ga voelen en de toekomst nog donkerder tegemoet zie.

Maar misschien ligt het wel aan mezelf, en doe ik overdag te weinig, maar aan de andere kant heb ik er ook de kracht niet voor. Het kost me soms de grootste moeite om even naar de winkel te gaan. Maar dit kan ook aan mijn Autisme liggen, hoewel ik hier vroeger geen moete mee had.

Binnenkort ga ik wel een cursus volgen om meer grip op mijn depressie te krijgen, maar het vertrouwen daarin wordt steeds minder naarmate ik steeds slechtere dagen krijg.

Dus eigenlijk moet er snel iets in mijn leven veranderen, wil ik weer positiever in het leven gaan staan.

Bleh, het lukt niet meer zo goed op school en ben niet meer gemotiveerd...

-

tvp.

[ Bericht 94% gewijzigd door Blossom86 op 29-03-2010 21:59:49 (toch maar niet) ]

Ik heb even getwijfeld, maar toch maar besloten mijn situatie hier even te beschrijven.

Ik ben best een gesloten persoon, en vertel niet zo makkelijk wat mij dwars zit, of waar ik mij zorgen over maak. Ik richt me juist heel erg op anderen, om mijn eigen dingen op die manier buiten beschouwing te kunnen laten. Begin dit jaar vond ik het genoeg geweest en heb ik aan een aantal mensen die dicht bij mij staan een deel van 'hoe ik me voel en wat er speelt' uit de doeken gedaan. Ik heb hier goeie reacties op gehad.. en 't was voor mij prima zo.

Tot ongeveer een maand later, nu anderhalve maand geleden. Toen begon ik me eigenlijk van het ene op het andere moment somber te voelen. Ik had veel last van emotionele buien (moest veel huilen) en ik had eigenlijk niet echt een idee hoe dit zo ineens was gekomen.

Omdat ik het allemaal niet meer trok,en eigenlijk de hele dag alleen maar kon huilen, heb ik van de huisarts wat oxazepam gekregen. Dit heb ik zo'n anderhalve week gebruikt, en heb het toen afgebouwd. Tot op de dag van vandaag gebruik ik het ook niet meer.

Inmiddels loop ik bij een psycholoog (ben nu 4 keer geweest ofzo) wat opzich ook wel okey is, maar echt verbetering merk ik niet. Uit een test die ik daar heb moeten doen kwam dat ik waarschijnlijk een lichte depressie heb. Zou toch wel binnen 1 a 2 maanden over moeten zijn of iig minder moeten worden.

Ik probeer gewoon m'n dagelijkse dingen te doen, maar bij alles wat ik doe merk ik dat er een soort van somberheids-gevoel over me heen hangt, als een gevoel wat altijd aanwezig is. Ik merk wel dat afleiding helpt, maar het sombere gevoel gaat nooit helemaal weg. Met name wanneer ik er met mensen over praat merk ik dat ik nog erg emotioneel ben.

Ik probeer er alles aan te doen om me beter te voelen (bezig zijn, ben weer begonnen met hardlopen, gesprekken bij de psych), maar het lijkt allemaal niet echt resultaat te hebben. Hoewel sommige mensen om mij heen zeggen dat anti-depressiva wellicht zou kunnen helpen, wil ik dit zelf eigenlijk liever niet. Ik heb ook e.e.a. over Sint Janskruid gelezen, en dat spreekt mij eerder aan dan anti-depressiva.

Maar ik weet gewoon even niet meer waar ik goed aan doe. Ik wil het sombere gevoel gewoon kwijt. En ik heb ook het idee dat ik de hele tijd somber ben, omdat ik somber ben. Klinkt wat vaag, maar juist dat sombere gevoel maakt me weer somber. Soort van vicieuze cirkel ofzo. Maar hoe doorbreek ik die?

Ik snap dat niemand hier kant-en-klare tips heeft, maar ik vind het iig fijn om even m'n verhaal opgeschreven hebben, en mocht iemand toch die 'gouden tip' hebben, dan hoor ik dat natuurlijk heel graag.

Bedankt voor het lezen.

[ Bericht 7% gewijzigd door sunmoonstar op 31-03-2010 20:40:35 ]

quote:

Op maandag 29 maart 2010 20:09 schreef Bos81 het volgende:
Hallo, Ik weet niet zeker of het verstandig is om hier neer te zetten, maar ik moet het even kwijt.

Ik heb nu ruim een jaar last van een depressie en heb daar ook medicatie voor. Maar dat het echt beter met me gaat, durf ik niet hardop te zeggen. Soms lijkt het wel of ik mne steeds somberder ga voelen en de toekomst nog donkerder tegemoet zie.

Maar misschien ligt het wel aan mezelf, en doe ik overdag te weinig, maar aan de andere kant heb ik er ook de kracht niet voor. Het kost me soms de grootste moeite om even naar de winkel te gaan. Maar dit kan ook aan mijn Autisme liggen, hoewel ik hier vroeger geen moete mee had.

Binnenkort ga ik wel een cursus volgen om meer grip op mijn depressie te krijgen, maar het vertrouwen daarin wordt steeds minder naarmate ik steeds slechtere dagen krijg.

Dus eigenlijk moet er snel iets in mijn leven veranderen, wil ik weer positiever in het leven gaan staan.

Het is goed dat je je beseft dat je je leven positiever wil veranderen. Nu moet je alleen bedenken op welke manier je dat het best kunt invullen. Ik denk dat het inderdaad beter met je zal gaan zodra je je wat meer met andere dingen bezig gaat houden. Dan kun je namelijk je gedachten op iets anders richten. Zet wat makkelijke doelen neer en probeer daar naartoe te leven.

quote:

Op woensdag 31 maart 2010 20:43 schreef Mido85 het volgende:

[..]

Het is goed dat je je beseft dat je je leven positiever wil veranderen. Nu moet je alleen bedenken op welke manier je dat het best kunt invullen. Ik denk dat het inderdaad beter met je zal gaan zodra je je wat meer met andere dingen bezig gaat houden. Dan kun je namelijk je gedachten op iets anders richten. Zet wat makkelijke doelen neer en probeer daar naartoe te leven.

Okee bedankt voor je reactie

Er wordt best wel intensief voor mij gezocht voor dagbesteding, maar tot nu toe was het net dat soort werk, wat voor mij moeilijk is, waardoor ik dus nog steeds te vaak thuis zit. Maar er zijn een paar gesprekken gepland de komende week, dus ik houd hoop op een voorutgang. Maar het moet niet te snel zijn, want ik heb het snel gehad als ik te veel dingen te doen heb op een dag.

quote:

Op woensdag 31 maart 2010 20:58 schreef Bos81 het volgende:

[..]

Okee bedankt voor je reactie

Er wordt best wel intensief voor mij gezocht voor dagbesteding, maar tot nu toe was het net dat soort werk, wat voor mij moeilijk is, waardoor ik dus nog steeds te vaak thuis zit. Maar er zijn een paar gesprekken gepland de komende week, dus ik houd hoop op een voorutgang. Maar het moet niet te snel zijn, want ik heb het snel gehad als ik te veel dingen te doen heb op een dag.

Begrijpelijk. Je moet zoiets ook langzaam opbouwen en niets forceren. Dan gaat het allemaal vanzelf.

quote:

Op zaterdag 27 maart 2010 16:08 schreef Beautiful__Disaster het volgende:

[..]

Ik neem aan dat je paroxetine bedoelt? Ik heb dat middel ooit geslikt, maar dan voor depressie, niet voor angst of paniek. Het hielp me toen wel tegen depressie, maar ik vond de bijwerkingen erg vervelend..
Of het ook tegen de paniekaanvallen werkt weet ik niet, ik hoop dat je er wat aan zal hebben!

medicijnen werken niet want depressie is een psychische aandoening, oftewel je moet gewoon blij denken dan gaat het over heb ik gelezen

quote:

Depressiviteit is een een psychische ziekte. Oftewel het komt door de manier van denken. Het is dus niet erfelijk of een of andere ziekte die je op de een of andere manier binnen krijgt. Daarom is depressiviteit niet te genezen met een pil. Het kan hooguit verdoven. Heeft eigenlijk net zo veel nut als alcohol of drugs. Als je onder invloed bent, lijkt het beter, maar het is het niet. Het verschil met antidepressiva is dat deze eigenlijk geen invloed heeft, maar men denkt dat het wat doet.

quote:

Op woensdag 31 maart 2010 23:36 schreef deenigeechteTS het volgende:

[..]

medicijnen werken niet want depressie is een psychische aandoening, oftewel je moet gewoon blij denken dan gaat het over heb ik gelezen
[..]

Volgens mij is het bewezen dat er gedurende een depressie een tekort is van een bepaalde stof (anyone? het is te laat om te googlen..) en dus aangevuld kan worden met medicatie. 'Gewoon blij denken' vind ik niet bepaald de sterkste tip als je zwaar depressief bent...

Volgens wikipedia moet je een onderscheid maken tussen een milde en zware depressie. Bij een milde depressie is het gebruik van antidepressiva blijkbaar niet behulpzaam maar bij zware depressies wel. Verder geen persoonlijke ervaringen mee dus geen idee hoe dit precies in elkaar steekt.